Χώματα, ποδηλατάδα και αληθινά χαμόγελα... Αυτή είναι η δική μου Καμπότζη!!

[annoulita100]

Ιανουάριος 2014: Βρισκόμαστε στην γκαρσονιέρα που έχουμε πιάσει τολμώντας το επόμενο βήμα ως γνήσιοι ερωτευμένοι πιγκουίνοι! Με "δικό" μας τώρα πια σπιτικό ευκαιρία εκτός από guests να δοκιμάσουμε και τον ρόλο των hosts στο Couchsurfing που τιμάμε δέοντος τα τελευταία δύο χρόνια.
Πρώτη μας φιλοξενούμενη η Minh. Ταιβανεζα που ξεκίνησε από το Μόναχο με το ποδήλατο με τελικό προορισμό.....την χώρα της!!
Εκστασιασμένοι εμείς από τον άθλο της, εκστασιασμένη αυτή από την φιλοξενία μας αλλά και την οικειότητα μας με την κινεζική κουλτούρα (είχαμε και φρέσκο το δίμηνο ταξίδι μας στην Κίνα)το γλυκό "έδεσε", οι συχνότητες συναντήθηκαν και οι μέρες της στο σπιτικό μας από δύο έγιναν 10!!
Τότε λοιπόν πρωτοακουσα.....
- Εσείς που κάνετε μεγάλα ταξίδια και σας αρέσει το slow traveling, έχετε δοκιμάσει το Workaway?
-Workaway?? Δεν μου λέει κάτι...
- Είναι ένα πρόγραμμα για ταξιδιώτες που προσφέρουν εθελοντικό έργο και ως αντάλλαγμα "κερδίζουν" την διαμονή και πολλές φορές και την διατροφή τους.
Αυτό ήταν!! Μέσα στις επόμενες ώρες είχα ήδη γίνει μέλος. Και ξεσκονιζα την σελίδα. Και όσο ξεσκονιζα τόσο γοητευομουν... Αρχικά από την τεράστια γκάμα project (από φάρμα με αγελάδες στο Τέξας μέχρι σχολεία στην Αφρική) και φυσικά από το απόλυτο cultural exchange που για τα δικά μου ταξίδια είναι το δυνατότερο κριτήριο.

Τα χρόνια πέρασαν... Επαγγελματικά ταξίδια σε Κινες και Ινδίες δεν μας άφηναν (άλλο) χρόνο και χρήμα για κάτι παραπάνω.Επειτα τα θαύματα χτύπησαν την πόρτα μας. Στη συνέχεια ήρθε ο κυρ Covid. Οπότε το project Workaway έπιασε αράχνες στο ράφι της ταξιδιωτικής μας βιβλιοθήκης.

Νοέμβριος 2022: Τον χρόνο τον έχουμε,το χρήμα επίσης,τα παιδιά έχουν "ξεπεταχτεί" οπότε το πρόγραμμα βγήκε. 5 μήνες στην ΝΑ Ασία στην οποία μπορούμε να συνδυάσουμε και τα επαγγελματικά μας μιας και οι προτάσεις που δέχομαι κάθε χρόνο για be a teacher σε yoga retreats είναι αρκετές και δελεαστικές.
-Τοσο καιρό μόνο γιόγκα και τουρισμό...Δεν λέει και το ξέρεις! Μήπως να κατεβάσουμε από το ράφι τον φάκελο Workaway....????

Αυτό ήταν! Η παρθενιά θα σπάσει εδώ. Όχι ως δυάδα όπως μπορούσαμε να φανταστούμε τότε αλλά........ως τετράδα κάνοντας την ομάδα ακόμα πιο δυνατή και ακατανίκητη!!!

Μετά από 40 μοναδικές (και προσαρμοστικες) μέρες στην εξωτική Ταϊλάνδη είμαστε έτοιμοι 7 η ώρα το πρωί να επιβιβαστούμε στο βανακι που περιμένει έξω από το κατάλυμα μας στο Koh Chang για να μας πάει στα σύνορα με την Καμπότζη. Ένα ταξίδι περίπου 12 ωρών για να φτάσουμε σε μία (άγνωστη) οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει σε ένα χωριό μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακρυά από το Siem Reap......

 

[Nikos1986]

Καμπότζη μετά από 1,5 μήνα Ταϊλάνδη... Πόσο καλύτερο να γίνει! Περιμένω τις εντυπώσεις!!!

 

[annoulita100]

Καμπότζη μετά από 1,5 μήνα Ταϊλάνδη... Πόσο καλύτερο να γίνει! Περιμένω τις εντυπώσεις!!!

Οι εναλλαγές πολλές,οι εμπειρίες.... Αμέτρητες!!!

 

[annoulita100]

5 ώρες μέσα στο minivan για τα σύνορα Aranyaprathet πέρασαν στριμοκωλα και με αρκετή γκρίνια (από μεριάς μου) για την γαλαρία που βρήκαμε να κάτσουμε.
- Πάμε πίσω σου λέω, θα είναι άνετα!
- Μα Χριστιανε μου ζαλίζομαι!
- Έλα τώρα! Εδώ έχεις κάνει Prempracha! (Ατάκα που ήρθε για να μείνει ) Όπου Prempracha εστί minibus για διαδρομή Chiang Mai - Pai ή αλλιώς ο δρόμος με τις 792 στροφές στην Βόρεια Ταϊλάνδη.
Στα σύνορα φτάσαμε αισίως αφού πρώτα κάναμε μια στάση για μεσημεριανό. Εκεί μας περίμενε ο νταραβερτζης που θα μας ετοίμαζε τις βίζες "γλυτώνοντας" μας από την ταλαιπωρία. Εγώ φυσικά συνάλλαγμα είχα κάνει (δολλάρια) γνωρίζοντας το κόστος της βίζας. 30$ έκαστος. Έλα όμως που ο δικός σου δεν τα δεχόταν και επέμενε να του δώσουμε baht... Απλόχερα εμείς του δώσαμε όσα μας ζήτησε ( τόσα κάνει ο άνθρωπος να μας εξυπηρετήσει) και στην επόμενη μισή ώρα μας έφερε τα διαβατήρια μας με την visa on them. Αργότερα βέβαια αποδείχθηκε, έπειτα από μερικούς απλούς υπολογισμούς, ότι μας είχε φάει κάπου στα 40$... Αλλά δεν βαριέσαι! Του μεροκάματου ο άνθρωπος

Τα διαβατήρια τα πήραμε , το μεσημεριανό το φάγαμε είμαστε έτοιμοι λοιπόν παρέα με τους υπόλοιπους επιβάτες του minivan να περάσουμε τα σύνορα. Περπάτημα, ουρά, αναμονή.... Ένας κακός χαμός και τα τέκνα σαν παπάκια πίσω από την ουρά μου. Η όλη διαδικασία μέχρι να πάρουμε (???) την σφραγίδα εξόδου από Ταϊλάνδη κράτησε περίπου 3 ώρες Πού να μην είχαμε και το κονέ δηλαδή!
Και μετά ξανά περπάτημα και ξανά ουρά και ξανά αναμονή... μέχρι τα σύνορα από την πλευρά της Καμπότζης. Ώσπου όταν επιτέλους έφτασε η σειρά μας :
- Ε συγνώμη κυρία! Αυτό το διαβατήριο (της θυγατέρας) δεν έχει σφραγίδα εξόδου.. Ξέρετε...πρέπει να πάτε πάλι πίσω να σας την βάλουν.
Μα τους χίλιους Βούδες!!!! Τί τα ήθελα εγώ τα χερσαία και δεν πήρα ένα αεροπλάνο να τελειώνει η ιστορία??!!!
- Ένας πάει με το παιδί ο άλλος μένει πίσω με το άλλο.
- Εεεεελλλααααα!!! Κι εγώ έλεγα να πάει μόνη της μωρέ να πιούμε ένα καφεδάκι εμείς μέχρι να ξεμπερδεψει!!
Και ξανά περπάτημα.... Αυτή τη φορά όμως σταθήκαμε "τυχερές" και ένας φύλακας αφού με είδε μέσα στον πανικό και του εξήγησα όπως όπως τί είχε συμβεί, μας οδήγησε μέσα στα γραφεία προσπερνώντας τις ουρές και επιτέλους την πολυπόθητη σφραγίδα την πήραμε.
Η Οδύσσεια όμως δεν τελειώνει εδώ.... Ξεμπερδευουμε με βίζες, σφραγίδες και όλα τα πανηγύρια,βγαίνουμε έξω,σε Καμποτζιανο έδαφος πλέον και μας λέει ο οδηγός μας:
- Θα περιμένετε για λίγο εδώ μέχρι να έρθει ο φίλος(το κονέ) να σας πάει στα λεωφορεία.
Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε.... Άφαντο το κονέ, άφαντος και ο οδηγός!! Για άλλη μία φορά κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό αναφώνησα ξανά:
Τί τα ήθελα τα χερσαία? Τί τα ήθελα....???!!!!
Μετά από καμμιά ωρίτσα σίγουρα ( θα είχαν πάει για κανένα μπυρακι δεν εξηγείται αλλιώς ) εμφανίστηκαν. Πεζοί... Ναι πεζοί... Με τα πόδια θα πάμε στον σταθμό τί δεν καταλαβαίνεις???
Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη,ok!, αλλά η όλη διαδικασία με είχε βάλει πάνω σε ένα σκοινί να ακροβατω κρατώντας από την μια την αναμενόμενη γκρίνια των τέκνων και από την άλλη την κούραση και αγανάκτηση μου ....

Επιτέλους!! Επιβίβαση στο υπέρ άνετο λεωφορείο με τις βαριές βελούδινες ταπετσαρίες

και μια διαδρομή 3 ωρών με τελικό προορισμό το Siem Reap, όπου ο ξάδελφος του οικοδεσπότη μας μας περιμένει να μας μεταφέρει στο χωριό, ξεκινά!
Τα παιδιά κοιμήθηκαν και εγώ βρήκα χρόνο να ξεκουράσω το πνεύμα μου αλλά και να ταξιδέψω μέσω φανταστικών σεναρίων στο άγνωστο που μας περίμενε...

"Siem Reap! Siem Reap! " , η φωνή που με επαναφέρει από τον ονειρικό κόσμο και μου μεταδίδει ότι έχουμε επιτέλους φτάσει. Έξω έχει νυχτώσει... Παρ όλα αυτά ένα πλατύ χαμόγελο ξεχωρίζει. Μπορούσα να αναγνωρίσω τον Sohn (ξάδελφο)από την φωτογραφία που μου είχε στείλει ο Pagna ( οικοδεσπότης) και η ταμπέλα με το όνομα μου πάνω της μου το επιβεβαιώνει. Αυτός είναι ο άνθρωπος μας.
"Welcome to Cambodia!!" ..........

 

[annoulita100]

Από το αντίκρυσμα του τουκ τουκ και μόνο καταλάβαμε πως βρισκόμαστε σε μία άλλη, διαφορετική χώρα. Κυριλέ "σαλόνι" με δερμάτινα καθίσματα και ξύλινες επενδύσεις κουμπωμενο πάνω σε ένα παπάκι το οποίο με τα βίας να έπιανε τα 20 χλμ την ώρα.
- Βολευτειτε! Έχουμε δρόμο μπροστά μας.Αν χρειάζεστε τίποτα από την πόλη καλό είναι να το πάρετε τώρα γιατί στο χωριό δεν έχει και πολλά πράγματα.
- Σε μία τράπεζα μονάχα να σταματήσουμε να βγάλουμε χρήματα.
Η κούρσα ξεκίνησε και σε λιγότερο από 5 λεπτά βρισκόμασταν στην καρδιά του Siem Reap. Με την πρώτη κιόλας ματιά και εντελώς αυθόρμητα έκανα την παρομοίωση: Βρε! Στο Amsterdam της Ινδοκίνας ήρθαμε?!
Η πόλη γραφικότατη με τις φωτεινές γεφυρουλες της, το ποτάμι, τα πολλά μαγαζάκια για street food στη σειρά!Μία ζωντανή κουκλιστικη πόλη χωρίς όμως το χάος και την βαβούρα που συνηθίζεται να έχουν άλλες πολλές στην ΝΑ Ασία.
Αφού κάναμε την απαιτούμενη στάση για συνάλλαγμα και βγαίναμε σιγά σιγά έξω από την πόλη μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων και χλιδατα resort κοσμούσαν τους άδειους πλέον δρόμους. Και λίγο παραπέρα όλα αλλάζουν... Μεγάλα ψηλά δέντρα δεξιά και αριστερά που ένιωθες την παρουσία τους μόνο από την ελαφριά δροσιά που έκαναν τα φύλλα τους. Γιατί από το απόλυτο σκοτάδι δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα παρά μόνο τον έναστρο μαγικό ουρανό... Και αφού διανύσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα πάνω σε μια ατέλειωτη ασφάλτινη ευθεία, ο δρόμος άρχισε να αλλάζει κι αυτός. Χώμα, πέτρα και λακκούβα. Ήταν ξεκάθαρο πως μπαίναμε στα ενδότερα της χώρας. Με τα παιδιά κοιμισμένα στην αγκαλιά μας και με το δέος που μας κυρίευε από την άμεση εναλλαγή αυτή της μιας χώρας με την άλλη , ήμασταν έτοιμοι να ανοίξουμε το καινούριο αυτό κεφάλαιο στην ταξιδιωτική μας πορεία.
Πρέπει να είχαμε κάνει κάπου στα 20 ακόμα χιλιόμετρα σε αυτό τον άβολο και σκοτεινό δρόμο όταν μια δυνατή μουσική κάπου στον αέρα έδωσε το πρώτο δείγμα ζωής μετά από τόσην ώρα. Στο βάθος ένα άσπρο φως και 5 φιγούρες να στέκουν όρθιες στην σειρά ανά ύψος. Έχουμε πλέον φτάσει.Η (έγκυος) μαμά με τις 4 κόρες της περιμένουν να μας υποδεχτούν.
Η πρώτη εικόνα που αντικρυζω κατεβαίνοντας από το τρίκυκλο είναι ένα ανοιχτό γκαράζ με μερικά ράντσα, 1 αιώρα και ένα μεγάλο τσιμεντένιο στη βάση του τραπέζι. Η υποδοχή και η αγκαλιά που δεχόμαστε είναι κάτι παραπάνω από θερμή! Η ανταπόκριση μας το ίδιο αλλά ξεκάθαρα το μέσα μας ήθελε χρόνο να συλλάβει και να νιώσει το πού είμαστε....
Πάτωμα δεν υπάρχει. Μόνο χώμα. Παραδίπλα από το γκαράζ διακρίνω 2 αίθουσες και ακόμα πιο δίπλα 3 υπερυψωμένες λυόμενες καλύβες.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σχολείο αγγλικών. Στα πρώτα του βήματα. Ένα σχολείο με δύο αίθουσες, δύο δασκάλους και 400 παιδιά!! Αποστολή μας να στηρίξουμε το έργο κάνοντας μαθήματα και ενισχύονται έτσι την (ανύπαρκτη) εκπαιδευτική ομάδα.

- Καλώς ήρθατε στο σχολείο μας! Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τον ερχομό σας!!
Τα τέκνα μας φυσικά έκλεψαν αμέσως την παράσταση. Ο τρόπος με τον οποίο τα κορίτσια τα προσέγγισαν και τα αγκάλιασαν ήταν το λιγότερο συγκινητικός..🥹 Η μικρότερη κόρη (Τίμα - όνομα που δώσαμε σε σκυλάκι που βρήκαμε έξω από το σπίτι μας λίγο καιρό αφού γυρίσαμε από το ταξίδι) ανέλαβε να μας οδηγήσει στο δωμάτιο μας. Μία σχολική αίθουσα με δύο διπλά κρεβάτια, 2 τεράστιες κουνουπιέρες, 1 μικρό καγκελενιο παράθυρο και ένα "πάτωμα" δέκα πόντους κάτω από το χώμα!
- Αφήστε τα πράγματα σας και πάμε για βραδυνό! , είπε η μικρή Τιμα (6 χρόνων)και πήρε την Αθηνά αγκαλιά και τον Παναγιώτη από το χέρι!! ( Ούτε εγώ δεν έχω πια δύναμη να τα κρατήσω έτσι)

Στο τραπέζι καθόταν ένα ακόμα ζευγάρι εθελοντών από την Ολλανδία και φυσικά ο οικοδεσπότης και ιδρυτής του σχολείου ,ο Pagna. Μας καλωσόρισε με μια εγκάρδια χειραψία και αμέσως στράφηκε προς τα παιδιά. Το λεπτό εκείνο που καθίσαμε όλοι πλέον στο τραπέζι ένιωσα πως μόλις έκανα μια καινούργια οικογένεια...
Κουβεντιάσαμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια! Εκείνο όμως που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως η οικογένεια δεν άγγιξε καθόλου το φαγητό μέχρι εμείς να πάρουμε και την τελευταία μας μπουκιά.. Ο Βαγγέλης ξεκίνησε να κάνει στον Pagna ερωτήσεις σχετικά με το έργο που έχουμε να κάνουμε και γενικά για το πώς πάει το πρόγραμμα αλλά εκείνος αρνήθηκε να μιλήσουμε πρώτη μέρα για τέτοια.
- Relax family! Ξεκουραστείτε και αύριο μετά το πρωινό θα τα συζητήσουμε. Πείτε μου μόνο τι ιδιαίτερο θέλουν τα παιδιά για το πρωινό τους.
- Ότι έχει το μενού! Ευχαριστούμε πολύ!

Η αλήθεια είναι πως κάπου εδώ το μυαλό μας άρχισε να βουιζει από την κούραση. Θέλουμε ύπνο άμεσα! Και έτσι κάναμε αφού πρώτα προθυμοποιηθηκαμε να βοηθήσουμε τα κορίτσια με την λάντζα. Πρόταση που φυσικά απορρίφθηκε ευγενικά μεν κοφτά δε!

Πάμε για ύπνο αγγελούδια μου! Από αύριο θα συναντήσετε πολλαααα παιδάκια και θα παίζετε όλη μέρα......

 

[LorenzoTheGreek]

Από το αντίκρυσμα του τουκ τουκ και μόνο καταλάβαμε πως βρισκόμαστε σε μία άλλη, διαφορετική χώρα. Κυριλέ "σαλόνι" με δερμάτινα καθίσματα και ξύλινες επενδύσεις κουμπωμενο πάνω σε ένα παπάκι το οποίο με τα βίας να έπιανε τα 20 χλμ την ώρα.
- Βολευτειτε! Έχουμε δρόμο μπροστά μας.Αν χρειάζεστε τίποτα από την πόλη καλό είναι να το πάρετε τώρα γιατί στο χωριό δεν έχει και πολλά πράγματα.
- Σε μία τράπεζα μονάχα να σταματήσουμε να βγάλουμε χρήματα.
Η κούρσα ξεκίνησε και σε λιγότερο από 5 λεπτά βρισκόμασταν στην καρδιά του Siem Reap. Με την πρώτη κιόλας ματιά και εντελώς αυθόρμητα έκανα την παρομοίωση: Βρε! Στο Amsterdam της Ινδοκίνας ήρθαμε?!
Η πόλη γραφικότατη με τις φωτεινές γεφυρουλες της, το ποτάμι, τα πολλά μαγαζάκια για street food στη σειρά!Μία ζωντανή κουκλιστικη πόλη χωρίς όμως το χάος και την βαβούρα που συνηθίζεται να έχουν άλλες πολλές στην ΝΑ Ασία.
Αφού κάναμε την απαιτούμενη στάση για συνάλλαγμα και βγαίναμε σιγά σιγά έξω από την πόλη μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων και χλιδατα resort κοσμούσαν τους άδειους πλέον δρόμους. Και λίγο παραπέρα όλα αλλάζουν... Μεγάλα ψηλά δέντρα δεξιά και αριστερά που ένιωθες την παρουσία τους μόνο από την ελαφριά δροσιά που έκαναν τα φύλλα τους. Γιατί από το απόλυτο σκοτάδι δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα παρά μόνο τον έναστρο μαγικό ουρανό... Και αφού διανύσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα πάνω σε μια ατέλειωτη ασφάλτινη ευθεία, ο δρόμος άρχισε να αλλάζει κι αυτός. Χώμα, πέτρα και λακκούβα. Ήταν ξεκάθαρο πως μπαίναμε στα ενδότερα της χώρας. Με τα παιδιά κοιμισμένα στην αγκαλιά μας και με το δέος που μας κυρίευε από την άμεση εναλλαγή αυτή της μιας χώρας με την άλλη , ήμασταν έτοιμοι να ανοίξουμε το καινούριο αυτό κεφάλαιο στην ταξιδιωτική μας πορεία.
Πρέπει να είχαμε κάνει κάπου στα 20 ακόμα χιλιόμετρα σε αυτό τον άβολο και σκοτεινό δρόμο όταν μια δυνατή μουσική κάπου στον αέρα έδωσε το πρώτο δείγμα ζωής μετά από τόσην ώρα. Στο βάθος ένα άσπρο φως και 5 φιγούρες να στέκουν όρθιες στην σειρά ανά ύψος. Έχουμε πλέον φτάσει.Η (έγκυος) μαμά με τις 4 κόρες της περιμένουν να μας υποδεχτούν.
Η πρώτη εικόνα που αντικρυζω κατεβαίνοντας από το τρίκυκλο είναι ένα ανοιχτό γκαράζ με μερικά ράντσα, 1 αιώρα και ένα μεγάλο τσιμεντένιο στη βάση του τραπέζι. Η υποδοχή και η αγκαλιά που δεχόμαστε είναι κάτι παραπάνω από θερμή! Η ανταπόκριση μας το ίδιο αλλά ξεκάθαρα το μέσα μας ήθελε χρόνο να συλλάβει και να νιώσει το πού είμαστε....
Πάτωμα δεν υπάρχει. Μόνο χώμα. Παραδίπλα από το γκαράζ διακρίνω 2 αίθουσες και ακόμα πιο δίπλα 3 υπερυψωμένες λυόμενες καλύβες.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σχολείο αγγλικών. Στα πρώτα του βήματα. Ένα σχολείο με δύο αίθουσες, δύο δασκάλους και 400 παιδιά!! Αποστολή μας να στηρίξουμε το έργο κάνοντας μαθήματα και ενισχύονται έτσι την (ανύπαρκτη) εκπαιδευτική ομάδα.

- Καλώς ήρθατε στο σχολείο μας! Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τον ερχομό σας!!
Τα τέκνα μας φυσικά έκλεψαν αμέσως την παράσταση. Ο τρόπος με τον οποίο τα κορίτσια τα προσέγγισαν και τα αγκάλιασαν ήταν το λιγότερο συγκινητικός..🥹 Η μικρότερη κόρη (Τίμα - όνομα που δώσαμε σε σκυλάκι που βρήκαμε έξω από το σπίτι μας λίγο καιρό αφού γυρίσαμε από το ταξίδι) ανέλαβε να μας οδηγήσει στο δωμάτιο μας. Μία σχολική αίθουσα με δύο διπλά κρεβάτια, 2 τεράστιες κουνουπιέρες, 1 μικρό καγκελενιο παράθυρο και ένα "πάτωμα" δέκα πόντους κάτω από το χώμα!
- Αφήστε τα πράγματα σας και πάμε για βραδυνό! , είπε η μικρή Τιμα (6 χρόνων)και πήρε την Αθηνά αγκαλιά και τον Παναγιώτη από το χέρι!! ( Ούτε εγώ δεν έχω πια δύναμη να τα κρατήσω έτσι)

Στο τραπέζι καθόταν ένα ακόμα ζευγάρι εθελοντών από την Ολλανδία και φυσικά ο οικοδεσπότης και ιδρυτής του σχολείου ,ο Pagna. Μας καλωσόρισε με μια εγκάρδια χειραψία και αμέσως στράφηκε προς τα παιδιά. Το λεπτό εκείνο που καθίσαμε όλοι πλέον στο τραπέζι ένιωσα πως μόλις έκανα μια καινούργια οικογένεια...
Κουβεντιάσαμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια! Εκείνο όμως που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως η οικογένεια δεν άγγιξε καθόλου το φαγητό μέχρι εμείς να πάρουμε και την τελευταία μας μπουκιά.. Ο Βαγγέλης ξεκίνησε να κάνει στον Pagna ερωτήσεις σχετικά με το έργο που έχουμε να κάνουμε και γενικά για το πώς πάει το πρόγραμμα αλλά εκείνος αρνήθηκε να μιλήσουμε πρώτη μέρα για τέτοια.
- Relax family! Ξεκουραστείτε και αύριο μετά το πρωινό θα τα συζητήσουμε. Πείτε μου μόνο τι ιδιαίτερο θέλουν τα παιδιά για το πρωινό τους.
- Ότι έχει το μενού! Ευχαριστούμε πολύ!

Η αλήθεια είναι πως κάπου εδώ το μυαλό μας άρχισε να βουιζει από την κούραση. Θέλουμε ύπνο άμεσα! Και έτσι κάναμε αφού πρώτα προθυμοποιηθηκαμε να βοηθήσουμε τα κορίτσια με την λάντζα. Πρόταση που φυσικά απορρίφθηκε ευγενικά μεν κοφτά δε!

Πάμε για ύπνο αγγελούδια μου! Από αύριο θα συναντήσετε πολλαααα παιδάκια και θα παίζετε όλη μέρα......
View attachment 468558

 

[annoulita100]

Ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος καθώς η αγωνία μου να δω το μέρος με το φως της ημέρας ήταν τεράστια. Ξύπνησα πολύ νωρίς και σε αυτό βέβαια βοήθησε η πολύ δυνατή μουσική που δεν σταμάτησε όλη τη νύχτα να βαράει. Απέναντι από το δωμάτιο μας οι αίθουσες στις οποίες θα κάναμε τα μαθήματα, παραδίπλα οι καλύβες για τους εθελοντές και απέναντι από αυτές μία τουαλέτα. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει. Βαρελες και λεκανακι.

Βγαίνοντας έξω από το σχολείο στον δρόμο δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα άλλο από φυτείες ρυζιού, μπανανιές και αραιά κάποια σπίτια.

Από το σπίτι ερχόταν μία κάποια φασαρία. Ήταν η Saivong , γυναίκα του οικοδεσπότη, στην κουζίνα και ετοίμαζε το πρωινό. Η (εξωτερική) κουζίνα ήταν όλη κι όλη μία γούρνα με μια λεκάνη από κάτω της για τα πλυμένα πιάτα, ένα τραπέζι και πιο δίπλα 2 ακόμα λεκάνες για το πλύσιμο των ρούχων. Στα αριστερά μια μικρή ξύλινη πλατφόρμα για ύπνο μεσημεριανό ή χαλαρωμα και στο σπίτι (γκαράζ) το αυτοκίνητο(η μοναδική οικογένεια στο χωριό που κατέχει ένα) και ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι. Αυτά! Τα απολύτως απαραίτητα... Θεέ μου πόσα πράγματα εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε αναγκαία....? , ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου.

Το μεγάλο τραπέζι στο χώρο έγινε το σημείο συνάντησης για όλους, εθελοντές και οικογένεια, 3 φορές την ημέρα. Στο πρωϊνό, μεσημεριανό και στο δείπνο. Γεύματα που ετοίμαζε μόνη της η Saivong καμμιά φορά και με την βοήθεια της μεγαλύτερης κόρης.

Αμέσως μετά το πρωινό τα παιδιά όλα έπιασαν το παιχνίδι...

...και εμείς οι μεγάλοι τη συζήτηση για το πώς θα πάει το πρόγραμμα. Δευτέρα με Παρασκευή ο Βαγγέλης αναλαμβάνει το πρωινό μάθημα 8-11πμ στα πρωτακια και εγώ το μεσημεριανό 1-4μμ στην αμέσως επόμενη (ηλικιακή) τάξη. Σήμερα είναι Σάββατο και Δευτέρα τα παιδιά του χωριού έχουν την υποχρεωτική 7η δόση του εμβολίου τους (COVID) οπότε ξεκινάμε από Τρίτη.
-Έχετε μέρες να προσαρμοστείτε! Αν θέλετε ωστόσο καθαρίστε τις αίθουσες, τα θρανία και τους τοίχους και φτιάξτε καινούργιες αφίσες με την αλφαβήτα, τους μήνες, τις μέρες και τους αριθμούς.
Και έτσι πιάσαμε δουλειά!!

Λίγα λόγια για το σχολείο και την ζωή στο χωριό:
Ο Pagna είναι δάσκαλος αγγλικών και ο ιδρυτής του σχολείου. Ένα σχολείο για 400 παιδιά των χωριών της ευρύτερης περιοχής. Στόχος του είναι να επεκτείνει τον χώρο και την εκπαιδευτική ομάδα μέσω fundraising και εθελοντικής δράσης. Η Saivong , η γυναίκα του, διδάσκει μαζί με άλλη μια κοπέλα περίπου 25 χρόνων. Μαθαίνοντας τα παιδιά την αγγλική ανοίγεται μπροστά τους ένας νέος ορίζοντας στην εκπαίδευση για ένα καλύτερο μέλλον. Βέβαια ένα μεγάλο ποσοστό των γονιών είναι αντίθετο με αυτό διότι προτιμούν τα παιδιά να μένουν πίσω για περισσότερα εργατικά χέρια... Μάλιστα η μία από τις κόρες μας είπαν πως δεν είναι βιολογικό τους παιδί και ότι οι γονείς της την έδιωξαν επειδή ήθελε να σπουδάσει. Οπότε και την "υιοθέτησαν". Έχουν κι έναν γιο μεγαλύτερο ο οποίος βοηθάει στα μαθήματα αλλά κυρίως ασχολείται με τις αγελάδες της οικογένειας όπως και τα περισσότερα άλλωστε εφηβα αγόρια του χωριού. Επικρατεί φτώχεια που ο δυτικός νους δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει αλλά η ελπίδα και το χαμόγελο είναι μόνιμα ζωγραφισμένα στο πρόσωπο όλων των παιδιών. Η ανεμελιά ξεχωρίζει από τον τρόπο με τον οποίο παίζουν αλλά ακόμα και από τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ μεταμεσονύχτια καραόκε πάρτι!! Οι γυναίκες κάνουν πολλά παιδιά ( είπαμε, περισσότερα εργατικά χέρια....) και αυτό φάνηκε από την πρώτη κιόλας συζήτηση μου με την Saivong:
- Πόσα παιδιά ακόμα θα κάνεις????
- Είμαι πολύ παραπάνω από ok με τα δύο..., απάντηση που φυσικά την κατέκλυσε με τεράστια απορία!
Τα απογεύματα τους, μικροί και μεγάλοι, τα περνάνε καβάλα στα ποδήλατα και στα μηχανάκια στους ατέλειωτους χωμάτινους δρόμους ανάμεσα στις αχανείς φυτείες ρυζιού απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μας ζωή στο χωριό αυτό της Καμπότζης....

 

[varioAthens]

Εμπειρια ζωης!!!

 

[annoulita100]

Εμπειρια ζωης!!!

Ευγνώμων που την έζησα....

 

[annoulita100]

Hellooooo teacher!! Hooooow are youuuuuu??? , ήταν το καθημερινό ρυθμικό και βροντερό καλωσόρισμα από το στόμα 50 και παιδιών που περίμεναν όρθια την απάντηση μας προκειμένου να κάτσουν και να ξεκινήσει το μάθημα. Ένα μάθημα που γινόταν με μεγάλη δυσκολία καθώς το επίπεδο των παιδιών, ακόμα και των μεγαλύτερων τάξεων, ήταν πολύ χαμηλό. Η δίψα τους όμως για γνώση ήταν τεράστια!

Το μάθημα άρχιζε με ορθογραφία, ακολουθούσε γραμματική και συντακτικό και έκλεινε είτε με ανάγνωση κειμένου είτε με ελεύθερο διάλογο. Σε κάθε θρανίο, στο οποίο καθοντουσαν από 3 έως 5 παιδιά, αντιστοιχούσε και ένα βιβλίο το οποίο τους δίναμε εμείς καθώς κανένα παιδί δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει σε δικό του.

Ακόμα και τετράδια και μολύβια τα αποκτούσαν μέσω δωρεών και προσφορών. Πετύχαμε μάλιστα και μία από Κινέζο επιχειρηματία όπου μοιράστηκαν στα παιδιά μολύβια, μπογιές, τετράδια, γόμες και μπλοκ!!

Καθημερινότητα....
Τα πρωινά ο Βαγγέλης έκανε μάθημα και εγώ με τα τέκνα καθαρίζαμε το δωμάτιο ( είπαμε, η σκόνη ήταν ασύλληπτη!) , βάζαμε μπουγάδα, ταιζαμε τις αγελάδες με τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας και αφού τελειώναμε με τις υποχρεώσεις μας τα παιδιά έπαιζαν και εγώ χανομουν κάπου ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων μου.

Γύρω στις 12μμ τρώγαμε όλοι μαζί μεσημεριανό και έπειτα ο Βαγγέλης ξεκουραζόταν με τα τέκνα όσο εγώ αναλάμβανα το μεσημεριανό μάθημα. Στις 4 τελείωνα, πίναμε έναν ακόμα καφέ και γύρω στις 5 είχαμε το καθημερινό ραντεβού με τον παγωτατζη της γειτονιάς για ένα δροσιστικό παγωτό ή ένα πεντανόστιμο σάντουιτς του οποίου τα υλικά βέβαια δεν κατάλαβα ποτέ αλλά σίγουρα την γεύση του θα την θυμάμαι για όλη μου την ζωή!

Το ωραιότερο όμως κομμάτι της καθημερινότητας μας ήταν αυτό με την φιλία που αναπτύξαμε με τους υπόλοιπους εθελοντές. Ένας Γάλλος, ένας Ιταλός, μία Δανέζα και ένας Ελβετός. Ταιριάξαμε όλοι από την πρώτη κιόλας στιγμή της συνάντησης μας και γίναμε αμέσως μία ομάδα.

(Από την φωτογραφία λείπει ο Μαρτίνο ο Ιταλός, έχει πάει για τρέξιμο!!)
Αφού λοιπόν τρώγαμε το παγωτακι μας από τον πλανόδιο παγωτατζη καβαλουσαμε τα ποδήλατα για την απογευματινή ποδηλατάδα αλλά και για να προμηθευτούμε από το μπακάλικο του χωριού τις απαραίτητες ενισχύσεις για το βραδυνό μας σουαρέ. Τι άλλο από μπύρες!!

Κάθε βράδυ λοιπόν μετά το δείπνο βάζαμε τα παιδιά για ύπνο και συναντιομασταν η παρέα στο παγκάκι μπροστά από τις βρύσες για μπυριτσα και ατέλειωτη συζήτηση!!
Highlight αποτελούσαν τα σαββατοκύριακα όπου Σάββατο είχαμε βραδιά spring rolls και η Saivong μας μάθαινε πως να φτιάχνουμε αυτά τα πεντανόστιμα εδέσματα και τις Κυριακές στήναμε βραδιές καραόκε στις οποίες φυσικά μαζεύονταν όλο το χωριό!!!

Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Ποιο ήταν το δύσκολο? Μα φυσικά η τόση απλότητα. Όταν πέφτεις από τα σύνθετα στα απλά και βασικά ,Ε την πτώση δεν την λες και ομαλή! Όταν φεύγεις από τον ξέφρενο ρυθμο ζωής και σκέψης, Ε η διαδρομή γίνεται λαβύρινθος! Όταν συνειδητοποιείς πως πράγματα που έχεις για δεδομένα κάπου αλλού κοπιάζουν καθημερινά να αποκτήσουν, Ε κάπου εδώ αρχίζει η αφύπνιση....
Με το να δώσουμε ομορφιά στην δύσκολη αυτή καθημερινότητα ήταν ίσως ένας τρόπος να εξημερωσουμε τα τέρατα της συνείδησης και του μυαλού μας. Αυτά που ξυπνάνε μέσα σου όταν ξεβολευεσαι.. Αυτά που κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσεις αν θες να ανέβεις σκαλοπάτι στην πορεία της πνευματικής σου εξέλιξης. Και σε αυτό το σημείο έρχονται τα παιδιά με όπλα την αμεσότητα,την αγνότητα και τον αυθορμητισμό τους να σε βοηθήσουν και να σου δείξουν πως στην τελική τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο νομίζεις...Και να σου επισημάνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο πως το overthinking που βασανίζει τα ενήλικα μυαλά είναι ένα τεράστιο "αγκάθι" που πρέπει να βγάλεις... Μόνο τότε ελευθερώνεσαι και αρχίζεις πραγματικά να ζεις....

 

[LULLU]

τι να πω..οτι και να πω λιγο ειναι... μονο τυχερα τα παιδια για τις εμπειριες που τους προσφερεις..

 

[annoulita100]

τι να πω..οτι και να πω λιγο ειναι... μονο τυχερα τα παιδια για τις εμπειριες που τους προσφερεις..

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σας..!!