Χώματα, ποδηλατάδα και αληθινά χαμόγελα... Αυτή είναι η δική μου Καμπότζη!!

[annoulita100]

Σήμερα είναι Σάββατο αλλά θα είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα καθώς ο οικοδεσπότης μας θα μας πάει εκδρομή στο χωριό του, ένα από τα πολλά πλωτά χωριά της λίμνης Tonle Sap. Θα γνωρίσουμε την οικογένεια του και θα επισκεφθούμε ένα ακόμα σχολείο που έχει ιδρύσει εκεί. Ο ενθουσιασμός λοιπόν, μικρών και μεγάλων, καθώς η (δύσκολη) ρουτίνα των τελευταίων ημερών θα έσπαγε ήταν μεγάλος!
Οι πρωινές ώρες κύλησαν ήρεμα και καθιερωμένα. Πρωινό, καθαριοτητες και καφεδάκι με τους υπόλοιπους εθελοντές. Μεσημέρι γευματισαμε όλοι μαζί και αμέσως μετά επιβιβαστηκαμε στο αυτοκίνητο του Pagna για να ξεκινήσει η πολυπόθητη εκδρομή!
Η απόσταση του χωριού από την λίμνη ήταν κάτι λιγότερο από μία ώρα. Περνώντας μέσα από δάση και χωριά φτάσαμε στο σημείο όπου ένα μηχανοκίνητο σκάφος μας περίμενε για να πλευσουμε στην λίμνη Tonle Sap, την μεγαλύτερη της ΝΑ Ασίας.

Και έτσι μια πρωτόγνωρη εμπειρία ξεκινά!! Εν πλω να περνάμε ανάμεσα από σπίτια στηριζόμενα σε δοκούς έως και 6 μέτρων...

Να προσπερνάμε αμέτρητες ψαρόβαρκες που ετοίμαζαν τα δίχτυα τους ή μάζευαν τις ψαριες τους....

Να διανύουμε μια διαδρομή γεμάτη πρωτόγνωρες αλλά και πρωτόγονες εικόνες που μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη...

Χαμένοι και βυθισμένοι από τις τόσο διαφορετικές εικόνες που καταγράφονται στον σκληρό μας δίσκο προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πως για εκατομμύρια ανθρώπους η ζωή τους είναι αυτή. Η καθημερινότητα τους είναι εδώ. Μέσα στο νερό με μια ψαρόβαρκα σύμμαχο να βιοποριζονται...
Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε σε έναν ναό όπου το σκάφος μας άφησε για να περπατήσουμε πια στο χωριό του Pagna. Και ναι , το περπατήσαμε γιατί η εποχή που διανύουμε τώρα στην χώρα είναι εποχή ξηρασίας και το νερό ρέει από την λίμνη προς τον ποταμό Μεκόνγκ με αποτέλεσμα τα περισσότερα χωριά να είναι "άδεια" και περπατησιμα. Αντίθετα, την εποχή των βροχών η κατεύθυνση αλλάζει και τεράστιες ποσότητες νερού εισέρχονται στην λίμνη μέσω του ποταμού. Έτσι η στάθμη ανεβαίνει έως και 8 μέτρα και τα πάντα καλύπτονται από το νερό, εξ'ου και οι δοκοί στους οποίους στηρίζονται σπίτια, μαγαζιά, σχολεία, τα πάντα! Ακόμα και τα δάση σκεπάζονται από το νερό δημιουργώντας ιδανικούς βιότοπους για την αναπαραγωγή ψαριών.

Επισκεφθηκαμε το πατρικό του Pagna όπου μας γνώρισε την οικογένεια του. Η μητέρα του μας εξήγησε πως η ζωή τους όλη στηρίζεται φυσικά στο ψάρεμα και στην αναπαραγωγή κροκοδείλου όπως και στο κυνήγι φιδιών.
Ακριβώς κάτω από το σπίτι βρίσκεται η αίθουσα των αγγλικών, μερικά μόνο θρανία για δεκάδες παιδιά...

Τα σπίτια δεν είναι τίποτε άλλο από ξύλινες καλύβες με τα απολύτως απολύτως απαραίτητα.... Κάπου εδώ νομίζω ένιωσα την πιο άβολη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία του ταξιδιού μας από την τόσο έντονη απορία που είχε ζωγραφιστεί στα πρόσωπα των τέκνων μου στην προσπάθεια τους να καταλάβουν ότι αυτό είναι σπιτικό...
"Μαμά πού κοιμούνται οι άνθρωποι?"
"Στις αιώρες αγάπη μου...."

Μια τελευταία βόλτα στον κεντρικό δρόμο του χωριού προσπαθώντας να πιάσουμε έστω και για λίγο τον παλμό ζωής των ανθρώπων και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Πρώτα όμως κάναμε μια στάση σε ένα πλωτό εστιατόριο στην λίμνη όπου νοικιάσαμε κανό με οδηγό μια γλυκύτατη κυρία και χαθήκαμε ανάμεσα στην μαγκροβια βλάστηση της λίμνης!! Μία πολύ διασκεδαστική δραστηριότητα κυρίως για τα παιδιά τα οποία βέβαια περίμεναν πως και πως να ξεπηδήσει από μέσα κανένας κροκόδειλος, έτσι για να την δούμε και λίγο Ιντιάνα Τζόουνς

" Θέλετε για closing να κάνετε βουτιά στην λίμνη την ώρα του sunset??" , μας πρότεινε ο Pagna έτσι χαλαρά για να κλείσει όμορφα ( ή επεισοδιακά μη γλιτώνοντας από το στόμα του κροκόδειλου) αυτή η μέρα!!! Και φυσικά συμφωνήσαμε!!!
Επιβίβαση ξανά στο σκάφος και αραγμα σε ένα σημείο για μακροβουτι και golden hour...

Ευγνωμοσύνη για ακόμα μία ανεπανάληπτη μέρα που γράφτηκε στο ταξιδιωτικό μας ημερολόγιο..... Αύριο πάλι....

 

[annoulita100]

Τελευταίο βράδυ στο Lvea village και όλοι οι εθελοντές παρέα με τους οικοδεσπότες έχουν φροντίσει να το περάσουμε αξέχαστα! BBQ night και φυσικά καραόκε συνέθεσαν τον τέλειο αποχαιρετιστήριο συνδυασμό!
Τα συναισθήματα μας είναι τόσο παράξενα και ανάμεικτα... Από την μια, δεν κρύβω πως δεν βλέπω την ώρα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να ξαπλώσω σε ένα άνετο καθαρό κρεβάτι με το ερκοντισιο στο φουλ!!! Από την άλλη όμως.... Πόσο θα μου λείψουν να πρωινά εγερτηρια από την τσιριχτή φωνή της Tima να φωνάζει "breakfast time" και εμείς να πεταγομαστε σαν πύραυλοι από το κρεβάτι για να πάμε γρήγορα να γεμίσουμε τις άδειες παραπονιαρικες κοιλιτσες μας... Πόσο θα μου λείψει η ηχητική υποδοχή Hello teacher! όλων των μαθητών πριν ακόμα πατήσουμε τα ξυπόλυτα πόδια μας στην αίθουσα για να ξεκινήσει το μάθημα. Ένα μάθημα γεμάτο γέλιο μα .... και κλάματα!! Πόσο θα μου λείψει η καθημερινή απογευματινή λαχτάρα μας να ακούσουμε τον ήχο του τουκ τουκ του παγωτατζη για μερικά μόνο λεπτά απόλαυσης του ουρανίσκου μας... Πόσο θα μου λείψουν τα βραδινά σουαρέ όλων των εθελοντών που με αγκαλιά μερικά κουτάκια μπύρας ξεκινουσαμε την βραδιά με γέλια και ανέκδοτα και καταλήγαμε σε βαθυστόχαστες φιλοσοφικές συζητήσεις μετά από τις οποίες αποχωρουσαμε αμίλητοι και σκεπτόμενοι για το δωμάτιο μας... Μα πάνω από όλα θα μου λείψει η αγκαλιά αυτής της οικογένειας που μας έκανε να νιώσουμε κάτι παραπάνω από σπίτι μας και για μία ακόμη φορά μας έδειξαν πως υπάρχει ανθρωπιά εκεί έξω αρκεί να βγάλουμε τις παρωπιδες και το φόβο που μας δηλητηριάζει την κρίση και την ψυχή...

"Αύριο το πρωί αφού πάρουμε το πρωινό μας θα σας πάω στην πόλη εγώ με το αυτοκίνητο να μην ταλαιπωρηθείτε με τις συγκοινωνίες. Ετοιμάστε τα πράγματα σας και ξεκουραστείτε τώρα!" , ήταν τα λόγια του Pagna λίγο πριν πάμε στο δωμάτιο για ύπνο. Εκεί όπου μας περίμενε μία τελευταία έκπληξη... Έτσι! Για να ολοκληρωθεί σωστά το κεφάλαιο τούτο στην Καμπότζη......

- Μαμά! Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
- Γιατί Αθηνά μου?
- Έχει πολλά κουνούπια στο κεφάλι μου μαμά και όλο με ξύνει.
- Δεν έχει περάσει κουνούπι κάτω από την κουνουπιέρα αγάπη μου!
- Μα με ξύνει πολύ!!
- Βαγγεληηηηηη!! Ξύπνα και άναψε το φως! Μάλλον έχουμε επισκέπτες...

Ναι ναι ! Καλά καταλάβατε! Το χωριό μας χαιρετάει δίνοντας μας ένα δωράκι. Μια οικογένεια ψειρών στο κεφάλι της θυγατέρας

- Ψείρες είναι Βαγγέλη μου! Και τώρα? Τί κάνουμε τώρα Βαγγέλη μου??
- Αρχικά χαλάρωσε και ας ξεκινήσουμε το ξεψειρισμα. Τόσες μαϊμούδες έχουμε δει τόσο καιρό. Ας ταυτιστούμε τώρα! Και το πρωί μόλις φτάσουμε Siem Reap πάμε φαρμακείο για σαμπουάν και θεραπεία.
Και κάπως έτσι κύλησε το τελευταίο βράδυ μας... Η Αθηνά να κοιμάται στα πόδια μου και εγώ να κερνάω κάλλους τα δάχτυλα μου μαζί με στραβισμο 28ου βαθμού!

Το πρωί ήρθε και μαζί με αυτό και η πραγματικά άβολη ώρα του αποχαιρετισμού. Συναισθηματικά φορτισμένες και οι δύο οικογένειες χαιρετηθηκαμε δίνοντας την υπόσχεση ότι μια μέρα πάλι θα ανταμώσουμε. Ίσως όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα τα παιδιά... Ίσως αργότερα να έρθουν μόνα τους και να τους βρουν... Ποιος ξέρει...Το μόνο σίγουρο είναι πως στην μακρυνή Καμπότζη, όποτε μας βγάλει πάλι ο δρόμος, θα έχουμε μία πόρτα να χτυπήσουμε...

Φτάνοντας στο Siem Reap δύο πράγματα έπρεπε να κάνουμε ΑΜΕΣΑ!! Να πλυθουμε και να επισκεφθούμε το κοντινότερο φαρμακείο για να εξοντώσουμε τους απροσκλητους επισκέπτες.
Η συγκίνηση που μας προσέφερε το πρώτο ήταν απλά απερίγραπτη! Μουλιασμα μέχρι να βγεί δεύτερο δέρμα! Όσο για το δεύτερο, η κυρία στο διπλανό φαρμακείο ήταν κάτι παραπάνω από εξυπηρετική με πολύ καλό επίπεδο της Αγγλικής οπότε και συνεννοηθήκαμε για την κατάλληλη θεραπεία αλλά και τον τρόπο λήψης αυτής.

Με αυτά και με αυτά έχει έρθει μεσημέρι, δεν έχουμε πάρει γεύση της πόλης ακόμα αλλά και ούτε φαίνεται στο κοντινό μέλλον μιας και οι κοιλιτσες διαμαρτύρονται! Στον πρώτο πάγκο που βρήκαμε εμπρός μας(απέναντι σχεδόν από το ξενοδοχείο) σταματήσαμε για ανεφοδιασμό. Το γλυκύτατο ζευγάρι "σκίστηκε" να μας εξυπηρετήσει αλλά και να μάθει το αλφάβητο Χμερ, το οποίο ήταν ζωγραφισμένο πάνω στο τραπεζάκι,στα τέκνα!

Εκείνα πάλι προσπαθούν να ξεχωρίσουν Ελληνικά από Αγγλικά και Αγγλικά από Χμερ!
"Η ζέστη αρχίζει να σφίγγει. Δεν πάμε σιγά σιγά για έναν power nap κάτω από το air cool τώρα που το έχουμε να το χαρούμε?! Και το απόγευμα βγαίνουμε για τσάρκα."
Πολύ ωραία τα λέει ο σύζυγος γιατί η ζέστη αυτή την εποχή στην χώρα είναι ανυπόφορη. Έλα όμως που εγώ περνάω ήδη ΣΟΚ από την απότομη αυτή αλλαγή.... 20 μέρες σε μία τόσο διαφορετική ρουτίνα. Μία ρουτίνα ουσιαστική και δημιουργική που μου ξύπνησε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Με έκανε να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα πως υπήρχαν. Η οικογένεια μου βγήκε πιο δυνατή και δεμένη από αυτήν. Και τώρα τι...? Ξαφνικά να γυρνοβολαμε σε μια πόλη σαν άνετοι Ευρωπαίοι τουρίστες φωτογραφίζοντας αξιοθέατα και βάζοντας τικ σε κουτάκια και σημαίες......?
Γυρνάμε πράγματι στο ξενοδοχείο όπου πρώτα λουσαμε και επιμεληθηκαμε την κεφαλή της θυγατέρας και αφού βάλαμε και τα δύο για ύπνο μοιραστηκα την ψυχολογική μου θέση και σκέψη με το έτερον ήμισυ...
"Είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι. Αυτό που βιώσαμε ήταν έντονο, δημιουργικό και τόσο μα τόσο πρωτόγνωρο. Από την άλλη όμως οι καταστάσεις αλλάζουν συνεχώς. Καλουμαστε να προσαρμοστούμε και να προχωρήσουμε. Δεν μας κάνει το ένα ψαχμενους travelers αλλά ούτε το άλλο ελαφροτουριστες.. Αυτά είναι ταμπέλες. Και εμείς δεν τις βάζουμε! It is what it is και προχωράμε! " , ήταν η τοποθέτηση του. Μία τοποθέτηση που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Αυτό άλλωστε πίστευα πάντα και συνεχίζω να πιστεύω. Πως "τίποτα" δεν μπορεί να σε κάνει "κάτι". Ζούμε τις εμπειρίες που μας έρχονται, χαιρόμαστε την στιγμή και πάμε για τα επόμενα! Είμαστε ανοιχτοί να βιώσουμε ότι κι αν μας έρθει!

Άντε! Ας ξεχυθούμε τώρα στους δρόμους του Siem Reap γιατί έχουμε και ένα Angkor Wat που περιμένει να το φωτογραφίσουμε!

 

[varioAthens]

Τελειο!
Υ.Γ. Αν ηξερα τι περναγες με τις ψειρες θα σου ελεγα κολπακι που φευγουν στο πιτς φυτιλι χωρις φαρμακα και χωρις να σπας τα δαχτυλα σου!

 

[annoulita100]

Τελειο!
Υ.Γ. Αν ηξερα τι περναγες με τις ψειρες θα σου ελεγα κολπακι που φευγουν στο πιτς φυτιλι χωρις φαρμακα και χωρις να σπας τα δαχτυλα σου!

Άσε ! Τα δάχτυλα είναι το λιγότερο! Το χειρότερο ήταν που για τουλάχιστον ένα μήνα μην σου πω και παραπάνω μου είχε μπει η ιδέα πως έχω γεμίσει και έβαζα τον Βαγγέλη κάθε τρεις και λίγο να με ελέγχει! Και τώρα ακόμα που τα γράφω ξυνομαι

 

[varioAthens]

Άσε ! Τα δάχτυλα είναι το λιγότερο! Το χειρότερο ήταν που για τουλάχιστον ένα μήνα μην σου πω και παραπάνω μου είχε μπει η ιδέα πως έχω γεμίσει και έβαζα τον Βαγγέλη κάθε τρεις και λίγο να με ελέγχει! Και τώρα ακόμα που τα γράφω ξυνομαι