lekond
Member
- Μηνύματα
- 86
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η αλήθεια είναι προβληματίστηκα αρκετά σχετικά με το αν θα γράψω τη συγκεκριμένη ιστορία, από τη στιγμή που στο travelstories υπάρχουν εξαιρετικά κείμενα, με κυριότερα των @vagar78, @Klair και @giannismits (τους οποίους και ευχαριστώ διότι υπήρξαν καταλυτικοί για το ταξίδι μας στη Βουδαπέστη και τη Μπρατισλάβα) τα οποία καλύπτουν πλήρως τους συγκεκριμένους προορισμούς.
Τελικά, η απόφαση να τη γράψω πάρθηκε για τρεις λόγους. Πρώτον και σημαντικότερο, διότι θέλω να αποτυπώσω κάπου το ταξίδι αυτό (τώρα που είναι νωπά όλα στο μυαλό μου), να ανατρέχω όποτε θέλω και να το «ξαναζώ» μέσα από τη σελίδα αυτή. Δεύτερον, πιστεύω πως κάθε ιστορία έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει στους επόμενους, καθώς ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τη δική του οπτική γωνία, οπότε μπορεί τα αξιοθέατα να παραμένουν τα ίδια, αλλά κάποια διαφορετική διαδρομή που ακολουθήσαμε ή κάποια πράγματα που δεν κάναμε λόγω ελλιπούς οργάνωσης μπορεί να φανούν χρήσιμα, ώστε να τα ακολουθήσουν ή αποφύγουν αντιστοίχως. Τέλος, πρόκειται ουσιαστικά για μια ιστορία-οδοιπορικό με μικρά κείμενα και πολλές φωτογραφίες, χωρίς ιδιαίτερη αναφορά στο «λειτουργικό» κομμάτι, το οποίο έχει αναλύσει με απίστευτη λεπτομέρεια ο Vagar78.
Προσδεθείτε λοιπόν κι απολαύστε τη Χριστουγεννιάτικη περιπλάνηση τεσσάρων φίλων στη χιονισμένη Βουδαπέστη και τη βροχερή Μπρατισλάβα..
ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ:
Το ταξίδι κανονίστηκε αρχές Οκτώβρη, οπότε κλείστηκαν τα αεροπορικά στην τιμή των 100 ευρώ/άτομο με Ryanair για Βουδαπέστη στις 20/12 και Aegean για Αθήνα στις 25/12. Ένα μήνα αργότερα, οριστικοποιήσαμε και τη διαμονή μέσω airbnb στο Mozsar Apartments, Mozsar utci 9, 1066, Budapest (https://www.airbnb.com/rooms/24062249?guests=1&adults=1), το οποίο αποδείχτηκε μια ιδανική επιλογή. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη στάση Oktogon της κίτρινης γραμμής του μετρό (3 στάσεις από την πλατεία Deák Ferenc tér Ter, την αντίστοιχη της πλατείας Συντάγματος) σε μια ήσυχη περιοχή, δίπλα στη φημισμένη λεωφόρο Andrassy, και με δυνατότητα γρήγορης πρόσβασης με τα πόδια εντός 15’ τόσο προς την πλευρά του ποταμού Δούναβη όσο και προς την Εβραική συνοικία με τη νυχτερινή ζωή.
Δύο βδομάδες πριν το ταξίδι, κάναμε κράτηση στην πλήρως αξιόπιστη FlixBus για ταξίδι με αυθημερόν επιστροφή με προορισμό τη Μπρατισλάβα για το Σάββατο 22/12. Τα εισητήρια κόστισαν 24,5 ευρώ/άτομο. Τέλος, κάναμε κράτηση για 4 άτομα στο Hungarikum Bisztro για το πρώτο βράδυ που θα βρισκόμασταν στη Βουδαπέστη.
ΗΜΕΡΑ 1η – 20/12/2018:
Άφιξη στο Ελευθέριος Βενιζέλος γύρω στις 6 τα ξημερώματα και αναχώρηση για Βουδαπέστη με Ryanair στις 07.25. Μετά από πτήση δύο ωρών, προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο «Ferenz Liszt» (πρώην Ferihegy) με τη θερμοκρασία στους -5 βαθμούς Κελσίου και τα πάντα καλυμμένα στο χιόνι να μας δίνουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε... ρωσική στέπα. Κατόπιν, κατευθυνθήκαμε στο γκισέ για τις κάρτες απεριόριστων διαδρομών των μέσων μεταφοράς. Με επίδειξη του φοιτητικού πάσο, θα κινούμασταν ελεύθερα στην πόλη με αντίτιμο της κάρτας μόλις στα 3450 HUF (περίπου 10 ευρώ) με ισχύ έναν ολόκληρο μήνα. Στη συνέχεια, πήραμε το λεωφορείο 200 Ε που μας άφησε στον τερματικό της κίτρινης γραμμής του μετρό Kobanya-Kispest κι από εκεί σε απόσταση 10 στάσεων ήταν ο σταθμός Oktogon.Επειδή όμως η ώρα ήταν 11 το πρωί και στο διαμέρισμα μπορούσαμε να μπούμε μετά τις 2, κατεβήκαμε κατευθείαν στη Deák Ferenc tér Ter, όπου πήραμε μια πρώτη γεύση του πιο κεντρικού σημείου της πόλης.
Πρώτο μας μέλημα η αποδέσμευση των αποσκευών μας, τις οποίες αφήσαμε στο tourist information desk που λειτουργεί στο κέντρο της πλατείας κι ως luggage store, με αντίτιμο 1 ευρώ/ώρα για τον καθένα. Θα τις αφήναμε για 3 ώρες, ώστε να είμαστε άνετοι στην πρώτη μας βόλτα και θα γυρνούσαμε στις 2 να τις πάρουμε πίσω και να πάμε στο διαμέρισμα. Το information desk λειτουργεί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Επόμενη στάση το ανταλλακτήριο Ibla Change στην οδό Anker Koz και πλέον είμαστε έτοιμοι και με τη βούλα για την περιπλάνηση μας.
Πήραμε την οδό Bajcsy-Zsilinszky út με κατεύθυνση την περίφημη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, η οποία ξεχώριζε από μακριά λόγω των 96 μέτρων ύψους της. Σταματήσαμε σε ένα υπαίθριο κιόσκι για να γευτούμε το περίφημο γλυκό Kürtőskalács, οι μισόι με κανέλα κι οι λοιποί με σοκολάτα, αντί 350 HUF το ένα. Η αλήθεια είναι δεν μας εντυπωσίασε, ίσως επειδή λόγω του χιονιού που έπεφτε ακάθεκτο, το γλυκό πάγωσε μονομιάς. Λίγα μέτρα παρακάτω, στρίψαμε αριστερά στην Szent István tér και βρεθήκαμε μπροστα σε ένα από τα σύμβολα της πόλης, τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου.Η κατασκευή της εκκλησίας ολοκληρώθηκε το 1905 και το ονόμα της έχει δοθεί προς τιμήν του πρώτου Βασιλιά της Ουγγαρίας , του Στεφάνου (975-1038 μ.Χ.).
Μπήκαμε αμέσως στο εσωτερικό της, να ζεσταθούμε κιόλας λίγο από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, και θαυμάσαμε τα περίφημα γλυπτά και τις τοιχογραφίες που την κοσμούν.
Στη συνέχεια, κάναμε μια μικρή βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη αγορά που είχε στηθεί μπροστά από την Εκκλησία και πήραμε το δρόμο για το πιο διάσημο ποτάμι της Ευρώπης, το θρυλικό Δούναβη.
Περπατήσαμε στην Zrínyi utca και σε 5’ φτάσαμε στην πλατεία Szechenyi, όπου δεσπόζει το άγαλμα του Deák Ferenc.
Μετά από λίγο χιονοπόλεμο στην πλατεία, διασχίσαμε το δρόμο και φτάσαμε στην περίφημη αλυσιδωτή γέφυρα (Chain Bridge), την οποία και διασχίσαμε πατώντας πλέον για πρώτη φορά το πόδι μας και στη μεριά της Βούδας. Το κρύο στις όχθες του Δούναβη τσουχτερό, η ώρα περασμένη, γι’αυτό και σύντομα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, άλλωστε το συγκεκριμένο σημείο θα το επισκεπτόμασταν εκ νέου πολλές φορές. Περπατήσαμε κατά μήκος της József Attila utca και ξαναβρεθήκαμε στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου, όπου μπήκαμε στο California Coffee Company (αλυσίδα καφέ τύπου Starbucks), στο οποίο ζεσταθήκαμε με μια ζεστή σοκολάτα και φορτίσαμε τη μπαταρία των κινητών μας, η οποία λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών εξαφανιζόταν με ταχείς ρυθμούς.
Η ώρα πλέον ήταν σχεδόν 2, οπότε επιστρέψαμε στην Deák Ferenc tér, πήραμε τις βαλίτσες μας, και με τη γραμμή 1 του μετρό (κίτρινη) ή Millenium όπως αλλιώς ονομάζεται, διότι πρόκειται για τη δεύτερη παλαιότερη γραμμή μετά από αυτή του Λονδίνου, κατεβήκαμε στο σταθμό Oktogon και σε 3’ με τα πόδια βρισκόμασταν στην οδό Mozsar, όπου ήταν το διαμέρισμα μας.
Ξεκουραστήκαμε δύο ώρες, τακτοποιηθήκαμε με άνεση (ήμασταν 4 και το διαμέρισμα χωρούσε έως και 6 άτομα) και με το ρολόι να δείχνει 6 το απόγευμα, κινήσαμε προς το Hungarikum Bisztro, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης, στο οποίο είχαμε κάνει κράτηση για τις 6.30. Πήραμε το μετρό, αλλάξαμε γραμμή στη Deák Ferenc tér, πήραμε τη γραμμή 3 και κατεβήκαμε στο σταθμό Arany János utca, που απέχει 600 μέτρα και 7 λεπτά περπάτημα από το εστιατόριο.
Το εστιατόριο είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, το σέρβις φιλικό και εξυπηρετικό, κι η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, με ένα μουσικό να παίζει χριστουγεννιάτικα κομμάτια στο ξυλόφωνο. Δοκιμάσαμε άπαντες την παραδοσιακή σούπα goulash (1600 HUF), ενώ από κυρίως πιάτα, ο καθένας κινήθηκε διαφορετικά, με εμένα να επιλέγω την πάπια με πατάτες και το παραδοσιακό λάχανο (Crispy Duck Leg with Onion Potatoes and Braised Cabbage – 2700 HUF) και να μένω άφωνος με τη γεύση κυρίως της πάπιας. Φυσικά για να έχουμε ένα γλυκό τέλος στο πρώτο αυτό βράδυ στη Βουδαπέστη, πήραμε και 4 από... τα 5 επιδόρπια του μενού, και φύγαμε χορτάτοι, με τη σερβιτόρο να μας εύχεται ‘καληνύχτα’ κι ‘ευχαριστώ’ στα ελληνικά.
Στα 500 μέτρα από το εστιατόριο, βρίσκεται το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, το οποίο είναι για μένα το πιο όμορφο κτίσμα στην πόλη, ενώ ιδιαίτερα το βράδυ, λόγω της καταπληκτικής φωταγώγησης του, προσφέρει ένα καταπληκτικό θέαμα. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κινηθήκαμε πίσω προς την Αλυσιδωτή Γέφυρα, με το θερμόμετρο να έχει κατέβει στους -7 βαθμούς Κελσίου.
Στη διαδρομή, συναντήσαμε τα “Παπούτσια του Δούναβη” τα οποία είχαν σχεδόν καλυφθεί από το χιόνι. Πρόκειται για ένα συγκινητικό μνημείο προς τιμήν των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους.
Παρά το κρύο, η διάθεση μας κι οι δυνάμεις μας ήταν στο ζενίθ, με αποτέλεσμα να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια στην οποία πήραμε μια πρώτη γεύση από τον πιο εμπορικό δρόμο της Βουδαπέστης, την ονομαστή Vaci utca και την πλατεία Vörösmarty tér, καταλήγοντας στην καρδιά της νυχτερινής ζωής της πόλης, την εβραική συνοικία.
Μπήκαμε και χαζέψαμε λίγο το Karavan, στο οποίο βρίσκονται διάφορα μαγαζάκια-καντίνες με street food, από παραδοσιακά μέχρι μεξικάνικα και ταυλανδέζικα φαγητά και στη συνέχεια βρεθήκαμε έξω από το διάσημο ruin bar Szimpla Kert. Έλα όμως που η κούραση ορισμένων μας έκανε να αναβάλλουμε για άλλη μέρα την επίσκεψη μας σε αυτό, κάτι που αργότερα θα μετανιώναμε πικρά..
Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, προσέχοντας να περπατάμε σε μεγάλους δρόμους, διότι λόγω του προχωρημένου της ώρας, σε κάποια στενά γύρω από το Szimpla Kert, μας προσέγγισαν δύο τρεις διαφορετικοί τύποι φωνάζοντας μας «cocaine, marijuana?», οπότε λάβαμε τα μέτρα μας και με ασφάλεια σε ένα τέταρτο με τα πόδια ήμασταν πίσω στο διαμέρισμα για ξεκούραση μετά από μια γεμάτη πρώτη μέρα.
ΗΜΕΡΑ 2η - 21/12/18:
Η ημέρα ξεκίνησε με ξύπνημα γύρω στις 9 και σε μία ώρα βρισκόμασταν εκ νέου στη Vaci Utca για πρωινό περίπατο κατά μήκος της με αφετηρία την Vörösmarty tér. Χαζεύοντας πέρα δώθε κι έχοντας φτάσει πλέον μερικά βήματα από το σταθμό μετρό Ferenciek tere, εντοπίσαμε το Fornetti Food & Beverage, το οποίο είναι ένας φούρνος – στυλ Βενέτη θα έλεγα – με λίγα stands μέσα για να φας το πρωινό σου, που ήταν ό,τι ακριβώς ψάχναμε: ένα μέρος για να φάμε στα γρήγορα, στο όρθιο που λέμε το πρωινό μας, να πιούμε τη ζεστή σοκολάτα/καφέ και με νέες δυνάμεις να κινήσουμε για την όμορφη Βούδα.
Η ημέρα αυτή ήταν λοιπόν η κλασσική μία μέρα που κάθε επισκέπτης της Βουδαπέστης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αφιερώσει στη μεριά της αριστοκρατικής Βούδας. Από το Fornetti, σε 2’ είχαμε φτάσει στη γέφυρα της Ελισάβετ, στην οποία γίνονταν έργα στη μία της είσοδο και αρχίσαμε να περπατάμε παραποτάμια με κατεύθυνση την Αλυσιδωτή Γέφυρα. Επειδή όμως το πρόγραμμα μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο χρόνος πίεζε, με το που είδαμε στάση τραμ και το τραμ να έρχεται, τρέξαμε να το προλάβουμε και σε 2 στάσεις ήμασταν μπροστά από την Αλυσιδωτή Γέφυρα.
Διασχίσαμε για δεύτερη φορά την πιο διάσημη γέφυρα της πόλης, βγάζοντας φωτογραφίες και πετώντας χιονόμπαλες στο ποτάμι, που όχι μόνο δεν έλιωναν, αλλά το ρεύμα τις πήγαινε προς.. Βελιγράδι και μετά από 5’ ήμασταν στη Βούδα. Πήγαμε στο tourist information desk, όπου τα παιδιά ήταν πολύ βοηθητικά, μας έδωσαν έναν χάρτη και μας κύκλωσαν ακριβώς τα σημεία που θέλαμε να δούμε και τον τρόπο που θα μετακινούμασταν από το ένα στο άλλο. Κάπως έτσι, ήμασταν έτοιμοι να ανέβουμε στο Κάστρο της Βούδας.
Democracy saved the day once again… κι εξηγούμαι. Ο ένας από την παρέα τάχθηκε υπέρ της λύσης του τελεφερίκ, αλλά ευτυχώς οι υπόλοιποι τρεις ήμασταν ανένδοτοι: στο κάστρο θα ανεβαίναμε με τα πόδια.
Η διαδρομή δεν είναι κάτι δύσκολο άλλωστε και μας αποζημίωσε πλήρως, καθώς τα πάντα ήταν χιονισμένα δίνοντας μία άλλη αίγλη στο σκηνικό κι οι κάμερες των κινητών πήραν φωτιά. Ανά 20 μέτρα στην κυριολεξία σταματούσαμε να θαυμάσουμε τη θέα, είτε προς το κάστρο είτε κάτω προς το Δούναβη και τις γέφυρες του.
Πήραμε κι ένα ζεστό κρασί από ένα κιόσκι που υπήρχε στα μέσα της διαδρομής και σε μισή ώρα φτάσαμε στην κορυφή (κανονικά θέλει ένα τέταρτο και αν, απλά πηγαίναμε με το πάσο μας).
Μπροστά στο Κάστρο, στέκει περήφανα το άγαλμα του πρίγκιπα Ευγενίου της Σαβοΐας, οι νίκες του οποίου επί των Τούρκων απέφεραν την απελευθέρωση της Ουγγαρίας από τον οθωμανικό ζυγό.
Στο κάστρο μέσα δε μπήκαμε, αλλά συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την Εκκλησία του Αγίου Ματθαίου και τον Προμαχώνα των Ψαράδων, όπου και φτάσαμε μετά από περπάτημα περίπου 10 λεπτών.
Ανάμεσα στα δύο αυτά κτίσματα, υπάρχει και το έφιππο άγαλμα του πρώτου Χριστιανού βασιλιά της Ουγγαρίας, του Αγίου Στεφάνου.
Ο Προμαχώνας των Ψαράδων είναι αναμφίβολα το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της Βουδαπέστης. Εμείς σταθήκαμε άτυχοι, καθώς το τοπίο ήταν ομιχλώδες, συνεπώς κτήρια όπως το Κοινοβούλιο δεν φαίνονται με μεγάλη ευκρίνεια κι οι φωτογραφίες μας δε βγήκαν το ίδιο εντυπωσιακές με όσες είχαμε δει από άλλους.
Επόμενη μας στάση το διάσημο καφέ Ruszwurm, το οποίο όμως πετύχαμε μάλλον στην απόλυτη ώρα αιχμής, με τουλάχιστον 50 άτομα ουρά έξω από αυτό, οπότε αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε.
Σειρά είχε το νησί της Μαργαρίτας. Μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Ματθαίου, υπάρχει στάση λεωφορείου, από όπου πήραμε το λεωφορείο 16 και κατεβήκαμε στον τερματικό Széll Kálmán tér. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, ανακαλύπτοντας την άλλη πλευρά της Βούδας, που είναι πολύ λιγότερο τουριστική. Από το σταθμό Széll Kálmán tér, μπορείτε να πάρετε τα τραμ 4 ή 6 και σε λιγότερο από 10’ θα είστε στην είσοδο του Νησιού της Μαργαρίτας, στο μέσο της ομώνυμης γέφυρας. Έτσι κάναμε κι εμείς και βρεθήκαμε στο μέρος-έκπληξη του ταξιδιού αυτό.
Το χιόνι στο νησί ήταν πιο πυκνό από οπουδήποτε αλλού στην πόλη, τα μονοπάτια κι οι δρόμοι όμως πεντακάθαρα. Αφού περπατήσαμε λίγο και επιδιδόμενοι σε έναν άνευ όρων χιονοπόλεμο, φτάσαμε στο σημείο ενοικίασης ποδηλάτων. Το κόστος για μία ώρα ήταν κάπου 1200-1400 HUF για το τετραθέσιο ποδήλατο και δεν το σκεφτήκαμε ούτε στιγμή. Βάλαμε μουσική στο κινητό και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας σε ένα παραμυθένιο σκηνικό. Κόσμος δίπλα μας έτρεχε, παρά το γεγονός ότι η θερμοκρασία άγγιζε το 0, άλλοι απολάμβαναν το περπάτημα τους κι έτσι πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στην άλλη μεριά του πάρκου, όπου λειτουργεί κι ένας ζωολογικός κήπος, τον οποίο χαζέψαμε για λίγο. Στη συνέχεια, επειδή είχαμε βαρεθεί το μονοπάτι, είπαμε να βγούμε λίγο off-road, κι έτσι μπήκαμε με το ποδήλατο, με μεγάλη δυσκολία προς τη μέση του πάρκου, όπου το χιόνι ήταν παχύ κι εκεί, όντας τελέιως μόνοι, βγάλαμε κάποιες απίθανες φωτογραφίες.
Επιστρέψαμε το ποδήλατο με τη συμπλήρωση μιας ώρας και ξαναπήραμε το τραμ 6, αυτή τη φορά με κατεύθυνση την Πέστη. Στο τέλος της γέφυρας της Μαργαρίτας, κατεβήκαμε κι αλλάξαμε τραμ, πήραμε το νο2, του οποίου η διαδρομή είναι μία από τις ομορφότερες του κόσμου, καθώς περνάει μπροστά από πολλά διάσημα κτήρια της Βουδαπέστης. Εξουθενωμένοι γυρίσαμε σπίτι να ξεκουραστούμε, καθώς μετά μας περίμενε το Fatal Etterem και το τεράστιο σνίτσελ του.
Είχαμε κάνει κράτηση τηλεφωνικώς για τις 8.30 η ώρα (την κράτηση την κάναμε όσο βρισκόμασταν στο νησί της Μαργαρίτας), οπότε ξεκινήσαμε γύρω στις 8 από το σπίτι. Κατεβήκαμε με το μετρό στη Ferenciek Tere και περπατήσαμε κατά μήκος της Vaci utca για μισό περίπου χιλιόμετρο.
Το μαγαζί είναι πολύ ατμοσφαιρικό και ζεστό, κάπως σκοτεινό σε υπόγειο χώρο κι οι μερίδες είναι για.. γίγαντες/αθλητές άρσης βαρών/το Michael Phelps μετά από προπόνηση/συμπληρώστε ό,τι θέλετε. Για ορεκτικό, οι δύο από τους 4 κάναμε το ολέθριο λάθος να πάρουμε και σούπα (εμένα ήταν εξαιρετική, με συκώτι μέσα, θύμιζε κάπως μαγειρίτσα), με αποτέλεσμα να αφήσουμε τα μισά κρέατα. Και τι κρέατα.. πήραμε την ποικιλία για 2 άτομα, η οποία ήταν πύργος ολόκληρος, ο μισός από τον οποίο έμεινε άγγιχτος. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα κάποιες τύψεις σκεπτόμενος τι ποσότητα φαγητών πετάνε κάθε μέρα σε αυτό το εστιατόριο. Οι άλλοι δύο, παρ’ότι δεν πήραν σούπα, πάλεψαν ηρωικά με το σνίτσελ και κατάφεραν να φάνε κάτι λιγότερο από τα ¾.
Για χώνεψη, το μενού έλεγε περπάτημα, για αυτό κι εμείς βρεθήκαμε για πρώτη φορά στη γέφυρα της Ελευθερίας που βρίσκεται αρκετά κοντά στο εστιατόριο, την οποία διασχίσαμε μέχρι τη μεριά της Βούδας ευρισκόμενοι στους πρόποδες του λόφου Gellert.
Είδαμε το ομώνυμο πολυτελές ξενοδοχείο και πήραμε το τραμ 49, του οποίου η στάση είναι μπροστά από το ξενοδοχείο και συνδέει τη Βούδα και την Πέστη, περνώντας πάνω από τη γέφυρα της Ελευθερίας.
Κατεβήκαμε στη Deák Ferenc tér και με τη γραμμή 1 του μετρό φτάσαμε στο διαμέρισμα μας σχετικά νωρίς, γιατί το αυριανό πρόγραμμα περιείχε πρωινό ξύπνημα και ... Μπρατισλάβα.
Η αλήθεια είναι προβληματίστηκα αρκετά σχετικά με το αν θα γράψω τη συγκεκριμένη ιστορία, από τη στιγμή που στο travelstories υπάρχουν εξαιρετικά κείμενα, με κυριότερα των @vagar78, @Klair και @giannismits (τους οποίους και ευχαριστώ διότι υπήρξαν καταλυτικοί για το ταξίδι μας στη Βουδαπέστη και τη Μπρατισλάβα) τα οποία καλύπτουν πλήρως τους συγκεκριμένους προορισμούς.
Τελικά, η απόφαση να τη γράψω πάρθηκε για τρεις λόγους. Πρώτον και σημαντικότερο, διότι θέλω να αποτυπώσω κάπου το ταξίδι αυτό (τώρα που είναι νωπά όλα στο μυαλό μου), να ανατρέχω όποτε θέλω και να το «ξαναζώ» μέσα από τη σελίδα αυτή. Δεύτερον, πιστεύω πως κάθε ιστορία έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει στους επόμενους, καθώς ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τη δική του οπτική γωνία, οπότε μπορεί τα αξιοθέατα να παραμένουν τα ίδια, αλλά κάποια διαφορετική διαδρομή που ακολουθήσαμε ή κάποια πράγματα που δεν κάναμε λόγω ελλιπούς οργάνωσης μπορεί να φανούν χρήσιμα, ώστε να τα ακολουθήσουν ή αποφύγουν αντιστοίχως. Τέλος, πρόκειται ουσιαστικά για μια ιστορία-οδοιπορικό με μικρά κείμενα και πολλές φωτογραφίες, χωρίς ιδιαίτερη αναφορά στο «λειτουργικό» κομμάτι, το οποίο έχει αναλύσει με απίστευτη λεπτομέρεια ο Vagar78.
Προσδεθείτε λοιπόν κι απολαύστε τη Χριστουγεννιάτικη περιπλάνηση τεσσάρων φίλων στη χιονισμένη Βουδαπέστη και τη βροχερή Μπρατισλάβα..
ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ:
Το ταξίδι κανονίστηκε αρχές Οκτώβρη, οπότε κλείστηκαν τα αεροπορικά στην τιμή των 100 ευρώ/άτομο με Ryanair για Βουδαπέστη στις 20/12 και Aegean για Αθήνα στις 25/12. Ένα μήνα αργότερα, οριστικοποιήσαμε και τη διαμονή μέσω airbnb στο Mozsar Apartments, Mozsar utci 9, 1066, Budapest (https://www.airbnb.com/rooms/24062249?guests=1&adults=1), το οποίο αποδείχτηκε μια ιδανική επιλογή. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη στάση Oktogon της κίτρινης γραμμής του μετρό (3 στάσεις από την πλατεία Deák Ferenc tér Ter, την αντίστοιχη της πλατείας Συντάγματος) σε μια ήσυχη περιοχή, δίπλα στη φημισμένη λεωφόρο Andrassy, και με δυνατότητα γρήγορης πρόσβασης με τα πόδια εντός 15’ τόσο προς την πλευρά του ποταμού Δούναβη όσο και προς την Εβραική συνοικία με τη νυχτερινή ζωή.
Δύο βδομάδες πριν το ταξίδι, κάναμε κράτηση στην πλήρως αξιόπιστη FlixBus για ταξίδι με αυθημερόν επιστροφή με προορισμό τη Μπρατισλάβα για το Σάββατο 22/12. Τα εισητήρια κόστισαν 24,5 ευρώ/άτομο. Τέλος, κάναμε κράτηση για 4 άτομα στο Hungarikum Bisztro για το πρώτο βράδυ που θα βρισκόμασταν στη Βουδαπέστη.
ΗΜΕΡΑ 1η – 20/12/2018:
Άφιξη στο Ελευθέριος Βενιζέλος γύρω στις 6 τα ξημερώματα και αναχώρηση για Βουδαπέστη με Ryanair στις 07.25. Μετά από πτήση δύο ωρών, προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο «Ferenz Liszt» (πρώην Ferihegy) με τη θερμοκρασία στους -5 βαθμούς Κελσίου και τα πάντα καλυμμένα στο χιόνι να μας δίνουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε... ρωσική στέπα. Κατόπιν, κατευθυνθήκαμε στο γκισέ για τις κάρτες απεριόριστων διαδρομών των μέσων μεταφοράς. Με επίδειξη του φοιτητικού πάσο, θα κινούμασταν ελεύθερα στην πόλη με αντίτιμο της κάρτας μόλις στα 3450 HUF (περίπου 10 ευρώ) με ισχύ έναν ολόκληρο μήνα. Στη συνέχεια, πήραμε το λεωφορείο 200 Ε που μας άφησε στον τερματικό της κίτρινης γραμμής του μετρό Kobanya-Kispest κι από εκεί σε απόσταση 10 στάσεων ήταν ο σταθμός Oktogon.Επειδή όμως η ώρα ήταν 11 το πρωί και στο διαμέρισμα μπορούσαμε να μπούμε μετά τις 2, κατεβήκαμε κατευθείαν στη Deák Ferenc tér Ter, όπου πήραμε μια πρώτη γεύση του πιο κεντρικού σημείου της πόλης.
Πρώτο μας μέλημα η αποδέσμευση των αποσκευών μας, τις οποίες αφήσαμε στο tourist information desk που λειτουργεί στο κέντρο της πλατείας κι ως luggage store, με αντίτιμο 1 ευρώ/ώρα για τον καθένα. Θα τις αφήναμε για 3 ώρες, ώστε να είμαστε άνετοι στην πρώτη μας βόλτα και θα γυρνούσαμε στις 2 να τις πάρουμε πίσω και να πάμε στο διαμέρισμα. Το information desk λειτουργεί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Επόμενη στάση το ανταλλακτήριο Ibla Change στην οδό Anker Koz και πλέον είμαστε έτοιμοι και με τη βούλα για την περιπλάνηση μας.
Πήραμε την οδό Bajcsy-Zsilinszky út με κατεύθυνση την περίφημη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, η οποία ξεχώριζε από μακριά λόγω των 96 μέτρων ύψους της. Σταματήσαμε σε ένα υπαίθριο κιόσκι για να γευτούμε το περίφημο γλυκό Kürtőskalács, οι μισόι με κανέλα κι οι λοιποί με σοκολάτα, αντί 350 HUF το ένα. Η αλήθεια είναι δεν μας εντυπωσίασε, ίσως επειδή λόγω του χιονιού που έπεφτε ακάθεκτο, το γλυκό πάγωσε μονομιάς. Λίγα μέτρα παρακάτω, στρίψαμε αριστερά στην Szent István tér και βρεθήκαμε μπροστα σε ένα από τα σύμβολα της πόλης, τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου.Η κατασκευή της εκκλησίας ολοκληρώθηκε το 1905 και το ονόμα της έχει δοθεί προς τιμήν του πρώτου Βασιλιά της Ουγγαρίας , του Στεφάνου (975-1038 μ.Χ.).
Μπήκαμε αμέσως στο εσωτερικό της, να ζεσταθούμε κιόλας λίγο από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, και θαυμάσαμε τα περίφημα γλυπτά και τις τοιχογραφίες που την κοσμούν.
Στη συνέχεια, κάναμε μια μικρή βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη αγορά που είχε στηθεί μπροστά από την Εκκλησία και πήραμε το δρόμο για το πιο διάσημο ποτάμι της Ευρώπης, το θρυλικό Δούναβη.
Περπατήσαμε στην Zrínyi utca και σε 5’ φτάσαμε στην πλατεία Szechenyi, όπου δεσπόζει το άγαλμα του Deák Ferenc.
Μετά από λίγο χιονοπόλεμο στην πλατεία, διασχίσαμε το δρόμο και φτάσαμε στην περίφημη αλυσιδωτή γέφυρα (Chain Bridge), την οποία και διασχίσαμε πατώντας πλέον για πρώτη φορά το πόδι μας και στη μεριά της Βούδας. Το κρύο στις όχθες του Δούναβη τσουχτερό, η ώρα περασμένη, γι’αυτό και σύντομα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, άλλωστε το συγκεκριμένο σημείο θα το επισκεπτόμασταν εκ νέου πολλές φορές. Περπατήσαμε κατά μήκος της József Attila utca και ξαναβρεθήκαμε στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου, όπου μπήκαμε στο California Coffee Company (αλυσίδα καφέ τύπου Starbucks), στο οποίο ζεσταθήκαμε με μια ζεστή σοκολάτα και φορτίσαμε τη μπαταρία των κινητών μας, η οποία λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών εξαφανιζόταν με ταχείς ρυθμούς.
Η ώρα πλέον ήταν σχεδόν 2, οπότε επιστρέψαμε στην Deák Ferenc tér, πήραμε τις βαλίτσες μας, και με τη γραμμή 1 του μετρό (κίτρινη) ή Millenium όπως αλλιώς ονομάζεται, διότι πρόκειται για τη δεύτερη παλαιότερη γραμμή μετά από αυτή του Λονδίνου, κατεβήκαμε στο σταθμό Oktogon και σε 3’ με τα πόδια βρισκόμασταν στην οδό Mozsar, όπου ήταν το διαμέρισμα μας.
Ξεκουραστήκαμε δύο ώρες, τακτοποιηθήκαμε με άνεση (ήμασταν 4 και το διαμέρισμα χωρούσε έως και 6 άτομα) και με το ρολόι να δείχνει 6 το απόγευμα, κινήσαμε προς το Hungarikum Bisztro, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης, στο οποίο είχαμε κάνει κράτηση για τις 6.30. Πήραμε το μετρό, αλλάξαμε γραμμή στη Deák Ferenc tér, πήραμε τη γραμμή 3 και κατεβήκαμε στο σταθμό Arany János utca, που απέχει 600 μέτρα και 7 λεπτά περπάτημα από το εστιατόριο.
Το εστιατόριο είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, το σέρβις φιλικό και εξυπηρετικό, κι η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, με ένα μουσικό να παίζει χριστουγεννιάτικα κομμάτια στο ξυλόφωνο. Δοκιμάσαμε άπαντες την παραδοσιακή σούπα goulash (1600 HUF), ενώ από κυρίως πιάτα, ο καθένας κινήθηκε διαφορετικά, με εμένα να επιλέγω την πάπια με πατάτες και το παραδοσιακό λάχανο (Crispy Duck Leg with Onion Potatoes and Braised Cabbage – 2700 HUF) και να μένω άφωνος με τη γεύση κυρίως της πάπιας. Φυσικά για να έχουμε ένα γλυκό τέλος στο πρώτο αυτό βράδυ στη Βουδαπέστη, πήραμε και 4 από... τα 5 επιδόρπια του μενού, και φύγαμε χορτάτοι, με τη σερβιτόρο να μας εύχεται ‘καληνύχτα’ κι ‘ευχαριστώ’ στα ελληνικά.
Στα 500 μέτρα από το εστιατόριο, βρίσκεται το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, το οποίο είναι για μένα το πιο όμορφο κτίσμα στην πόλη, ενώ ιδιαίτερα το βράδυ, λόγω της καταπληκτικής φωταγώγησης του, προσφέρει ένα καταπληκτικό θέαμα. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κινηθήκαμε πίσω προς την Αλυσιδωτή Γέφυρα, με το θερμόμετρο να έχει κατέβει στους -7 βαθμούς Κελσίου.
Στη διαδρομή, συναντήσαμε τα “Παπούτσια του Δούναβη” τα οποία είχαν σχεδόν καλυφθεί από το χιόνι. Πρόκειται για ένα συγκινητικό μνημείο προς τιμήν των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους.
Παρά το κρύο, η διάθεση μας κι οι δυνάμεις μας ήταν στο ζενίθ, με αποτέλεσμα να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια στην οποία πήραμε μια πρώτη γεύση από τον πιο εμπορικό δρόμο της Βουδαπέστης, την ονομαστή Vaci utca και την πλατεία Vörösmarty tér, καταλήγοντας στην καρδιά της νυχτερινής ζωής της πόλης, την εβραική συνοικία.
Μπήκαμε και χαζέψαμε λίγο το Karavan, στο οποίο βρίσκονται διάφορα μαγαζάκια-καντίνες με street food, από παραδοσιακά μέχρι μεξικάνικα και ταυλανδέζικα φαγητά και στη συνέχεια βρεθήκαμε έξω από το διάσημο ruin bar Szimpla Kert. Έλα όμως που η κούραση ορισμένων μας έκανε να αναβάλλουμε για άλλη μέρα την επίσκεψη μας σε αυτό, κάτι που αργότερα θα μετανιώναμε πικρά..
Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, προσέχοντας να περπατάμε σε μεγάλους δρόμους, διότι λόγω του προχωρημένου της ώρας, σε κάποια στενά γύρω από το Szimpla Kert, μας προσέγγισαν δύο τρεις διαφορετικοί τύποι φωνάζοντας μας «cocaine, marijuana?», οπότε λάβαμε τα μέτρα μας και με ασφάλεια σε ένα τέταρτο με τα πόδια ήμασταν πίσω στο διαμέρισμα για ξεκούραση μετά από μια γεμάτη πρώτη μέρα.
ΗΜΕΡΑ 2η - 21/12/18:
Η ημέρα ξεκίνησε με ξύπνημα γύρω στις 9 και σε μία ώρα βρισκόμασταν εκ νέου στη Vaci Utca για πρωινό περίπατο κατά μήκος της με αφετηρία την Vörösmarty tér. Χαζεύοντας πέρα δώθε κι έχοντας φτάσει πλέον μερικά βήματα από το σταθμό μετρό Ferenciek tere, εντοπίσαμε το Fornetti Food & Beverage, το οποίο είναι ένας φούρνος – στυλ Βενέτη θα έλεγα – με λίγα stands μέσα για να φας το πρωινό σου, που ήταν ό,τι ακριβώς ψάχναμε: ένα μέρος για να φάμε στα γρήγορα, στο όρθιο που λέμε το πρωινό μας, να πιούμε τη ζεστή σοκολάτα/καφέ και με νέες δυνάμεις να κινήσουμε για την όμορφη Βούδα.
Η ημέρα αυτή ήταν λοιπόν η κλασσική μία μέρα που κάθε επισκέπτης της Βουδαπέστης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αφιερώσει στη μεριά της αριστοκρατικής Βούδας. Από το Fornetti, σε 2’ είχαμε φτάσει στη γέφυρα της Ελισάβετ, στην οποία γίνονταν έργα στη μία της είσοδο και αρχίσαμε να περπατάμε παραποτάμια με κατεύθυνση την Αλυσιδωτή Γέφυρα. Επειδή όμως το πρόγραμμα μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο χρόνος πίεζε, με το που είδαμε στάση τραμ και το τραμ να έρχεται, τρέξαμε να το προλάβουμε και σε 2 στάσεις ήμασταν μπροστά από την Αλυσιδωτή Γέφυρα.
Διασχίσαμε για δεύτερη φορά την πιο διάσημη γέφυρα της πόλης, βγάζοντας φωτογραφίες και πετώντας χιονόμπαλες στο ποτάμι, που όχι μόνο δεν έλιωναν, αλλά το ρεύμα τις πήγαινε προς.. Βελιγράδι και μετά από 5’ ήμασταν στη Βούδα. Πήγαμε στο tourist information desk, όπου τα παιδιά ήταν πολύ βοηθητικά, μας έδωσαν έναν χάρτη και μας κύκλωσαν ακριβώς τα σημεία που θέλαμε να δούμε και τον τρόπο που θα μετακινούμασταν από το ένα στο άλλο. Κάπως έτσι, ήμασταν έτοιμοι να ανέβουμε στο Κάστρο της Βούδας.
Democracy saved the day once again… κι εξηγούμαι. Ο ένας από την παρέα τάχθηκε υπέρ της λύσης του τελεφερίκ, αλλά ευτυχώς οι υπόλοιποι τρεις ήμασταν ανένδοτοι: στο κάστρο θα ανεβαίναμε με τα πόδια.
Η διαδρομή δεν είναι κάτι δύσκολο άλλωστε και μας αποζημίωσε πλήρως, καθώς τα πάντα ήταν χιονισμένα δίνοντας μία άλλη αίγλη στο σκηνικό κι οι κάμερες των κινητών πήραν φωτιά. Ανά 20 μέτρα στην κυριολεξία σταματούσαμε να θαυμάσουμε τη θέα, είτε προς το κάστρο είτε κάτω προς το Δούναβη και τις γέφυρες του.
Πήραμε κι ένα ζεστό κρασί από ένα κιόσκι που υπήρχε στα μέσα της διαδρομής και σε μισή ώρα φτάσαμε στην κορυφή (κανονικά θέλει ένα τέταρτο και αν, απλά πηγαίναμε με το πάσο μας).
Μπροστά στο Κάστρο, στέκει περήφανα το άγαλμα του πρίγκιπα Ευγενίου της Σαβοΐας, οι νίκες του οποίου επί των Τούρκων απέφεραν την απελευθέρωση της Ουγγαρίας από τον οθωμανικό ζυγό.
Στο κάστρο μέσα δε μπήκαμε, αλλά συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την Εκκλησία του Αγίου Ματθαίου και τον Προμαχώνα των Ψαράδων, όπου και φτάσαμε μετά από περπάτημα περίπου 10 λεπτών.
Ανάμεσα στα δύο αυτά κτίσματα, υπάρχει και το έφιππο άγαλμα του πρώτου Χριστιανού βασιλιά της Ουγγαρίας, του Αγίου Στεφάνου.
Ο Προμαχώνας των Ψαράδων είναι αναμφίβολα το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της Βουδαπέστης. Εμείς σταθήκαμε άτυχοι, καθώς το τοπίο ήταν ομιχλώδες, συνεπώς κτήρια όπως το Κοινοβούλιο δεν φαίνονται με μεγάλη ευκρίνεια κι οι φωτογραφίες μας δε βγήκαν το ίδιο εντυπωσιακές με όσες είχαμε δει από άλλους.
Επόμενη μας στάση το διάσημο καφέ Ruszwurm, το οποίο όμως πετύχαμε μάλλον στην απόλυτη ώρα αιχμής, με τουλάχιστον 50 άτομα ουρά έξω από αυτό, οπότε αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε.
Σειρά είχε το νησί της Μαργαρίτας. Μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Ματθαίου, υπάρχει στάση λεωφορείου, από όπου πήραμε το λεωφορείο 16 και κατεβήκαμε στον τερματικό Széll Kálmán tér. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, ανακαλύπτοντας την άλλη πλευρά της Βούδας, που είναι πολύ λιγότερο τουριστική. Από το σταθμό Széll Kálmán tér, μπορείτε να πάρετε τα τραμ 4 ή 6 και σε λιγότερο από 10’ θα είστε στην είσοδο του Νησιού της Μαργαρίτας, στο μέσο της ομώνυμης γέφυρας. Έτσι κάναμε κι εμείς και βρεθήκαμε στο μέρος-έκπληξη του ταξιδιού αυτό.
Το χιόνι στο νησί ήταν πιο πυκνό από οπουδήποτε αλλού στην πόλη, τα μονοπάτια κι οι δρόμοι όμως πεντακάθαρα. Αφού περπατήσαμε λίγο και επιδιδόμενοι σε έναν άνευ όρων χιονοπόλεμο, φτάσαμε στο σημείο ενοικίασης ποδηλάτων. Το κόστος για μία ώρα ήταν κάπου 1200-1400 HUF για το τετραθέσιο ποδήλατο και δεν το σκεφτήκαμε ούτε στιγμή. Βάλαμε μουσική στο κινητό και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας σε ένα παραμυθένιο σκηνικό. Κόσμος δίπλα μας έτρεχε, παρά το γεγονός ότι η θερμοκρασία άγγιζε το 0, άλλοι απολάμβαναν το περπάτημα τους κι έτσι πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στην άλλη μεριά του πάρκου, όπου λειτουργεί κι ένας ζωολογικός κήπος, τον οποίο χαζέψαμε για λίγο. Στη συνέχεια, επειδή είχαμε βαρεθεί το μονοπάτι, είπαμε να βγούμε λίγο off-road, κι έτσι μπήκαμε με το ποδήλατο, με μεγάλη δυσκολία προς τη μέση του πάρκου, όπου το χιόνι ήταν παχύ κι εκεί, όντας τελέιως μόνοι, βγάλαμε κάποιες απίθανες φωτογραφίες.
Επιστρέψαμε το ποδήλατο με τη συμπλήρωση μιας ώρας και ξαναπήραμε το τραμ 6, αυτή τη φορά με κατεύθυνση την Πέστη. Στο τέλος της γέφυρας της Μαργαρίτας, κατεβήκαμε κι αλλάξαμε τραμ, πήραμε το νο2, του οποίου η διαδρομή είναι μία από τις ομορφότερες του κόσμου, καθώς περνάει μπροστά από πολλά διάσημα κτήρια της Βουδαπέστης. Εξουθενωμένοι γυρίσαμε σπίτι να ξεκουραστούμε, καθώς μετά μας περίμενε το Fatal Etterem και το τεράστιο σνίτσελ του.
Είχαμε κάνει κράτηση τηλεφωνικώς για τις 8.30 η ώρα (την κράτηση την κάναμε όσο βρισκόμασταν στο νησί της Μαργαρίτας), οπότε ξεκινήσαμε γύρω στις 8 από το σπίτι. Κατεβήκαμε με το μετρό στη Ferenciek Tere και περπατήσαμε κατά μήκος της Vaci utca για μισό περίπου χιλιόμετρο.
Το μαγαζί είναι πολύ ατμοσφαιρικό και ζεστό, κάπως σκοτεινό σε υπόγειο χώρο κι οι μερίδες είναι για.. γίγαντες/αθλητές άρσης βαρών/το Michael Phelps μετά από προπόνηση/συμπληρώστε ό,τι θέλετε. Για ορεκτικό, οι δύο από τους 4 κάναμε το ολέθριο λάθος να πάρουμε και σούπα (εμένα ήταν εξαιρετική, με συκώτι μέσα, θύμιζε κάπως μαγειρίτσα), με αποτέλεσμα να αφήσουμε τα μισά κρέατα. Και τι κρέατα.. πήραμε την ποικιλία για 2 άτομα, η οποία ήταν πύργος ολόκληρος, ο μισός από τον οποίο έμεινε άγγιχτος. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα κάποιες τύψεις σκεπτόμενος τι ποσότητα φαγητών πετάνε κάθε μέρα σε αυτό το εστιατόριο. Οι άλλοι δύο, παρ’ότι δεν πήραν σούπα, πάλεψαν ηρωικά με το σνίτσελ και κατάφεραν να φάνε κάτι λιγότερο από τα ¾.
Για χώνεψη, το μενού έλεγε περπάτημα, για αυτό κι εμείς βρεθήκαμε για πρώτη φορά στη γέφυρα της Ελευθερίας που βρίσκεται αρκετά κοντά στο εστιατόριο, την οποία διασχίσαμε μέχρι τη μεριά της Βούδας ευρισκόμενοι στους πρόποδες του λόφου Gellert.
Είδαμε το ομώνυμο πολυτελές ξενοδοχείο και πήραμε το τραμ 49, του οποίου η στάση είναι μπροστά από το ξενοδοχείο και συνδέει τη Βούδα και την Πέστη, περνώντας πάνω από τη γέφυρα της Ελευθερίας.
Κατεβήκαμε στη Deák Ferenc tér και με τη γραμμή 1 του μετρό φτάσαμε στο διαμέρισμα μας σχετικά νωρίς, γιατί το αυριανό πρόγραμμα περιείχε πρωινό ξύπνημα και ... Μπρατισλάβα.
Attachments
Last edited:
