Κίνα Χονγκ Κονγκ για δουλειές

[GKCAPO]

Μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό: «δεν νοείται σύγχρονος επιχειρηματίας… που δεν κάνει δουλειά με την Κίνα». Άλλωστε ακόμα και η κουτσή Μαρία είχε βάλει πόδι στην αχανή αυτή χώρα. Έπρεπε …δεν γινότανε να μην πάω (το έχει ο Έλληνας?),… έπρεπε να πάω, να δω από κοντά, να ξέρω από πρώτο χέρι….και ας μην κάνω τίποτα. Ταξίδι μεγάλο, μακρόχρονο και ακριβό. Βασικός σύμβουλος, συνάδελφος επιχειρηματίας (άλλου κλάδου φυσικά), που έκανε συχνά το «δρομολόγιο». Λοιπόν: «τη πρώτη φορά πάμε με πρακτορείο», μου λέει. Δηλαδή, συνολικό πακέτο: εισιτήρια και ξενοδοχείο. Στη πολυάσχολη υπάλληλο του Αθηναίικου γραφείου (MISTER TRAVEL, σοβαρό και αποτελεσματικό, δεν έχω παράπονο, λένε μάλιστα ότι ειδικεύεται στα επιχειρηματικά ταξίδια) βασικές ερωτήσεις επιβίωσης: χρειάζεται βίζα?, τι νόμισμα? κλπ. Έτοιμοι και φύγαμε. Άλλα χρόνια, άλλα κέφια για περιπέτεια.
Μια που γίνεται το ταξίδι, λέω, ας πάρω και τα δυο μεγάλα αγόρια μαζί μου, γιατί αν μου βγει «μάπα»
από επιχειρηματικής πλευράς, τουλάχιστον να μας μείνει κέρδος ο τουρισμός.
Qatar Air. και στοπ στη Ντόχα. Τέλη Ιουνίου κλεισμένοι στο μικρό αεροδρόμιο, γύρω στις 7μμ., περιμένοντας το νυκτερινό Airbus για Χονγκ Κονγκ. Είχαμε 5 ώρες στη διάθεσή μας, ρωτάω τη παχουλή μαυροφορεμένη (ράσο σαν καλόγρια και σκεπασμένη κόμη) ελεγκτή εισόδου: «μπορούμε να πάρουμε ένα ταξί να μας κάνει μια βόλτα στη πρωτεύουσα?» (έτσι για να πούμε ότι είδαμε το Κατάρ). Όχι θέλει βίζα και μας φάνηκε, ότι δεν μας το συμβούλευε. Σα στρατοκρατούμενο μου φάνηκε το κρατίδιο (πιθανόν αδίκως), δεν είμαστε και συνηθισμένοι σε τέτοιες διαδικασίες και το σημαντικότερο αν μας τύχαινε κάτι όλο το ταξίδι ήταν μπροστά μας. Άστο καλύτερα λέω στ’ αγόρια μου θα τη βγάλουμε εδώ μέσα. Σε 15’ το είχαμε γυρίσει όλο. Αρχίσαμε τη κατανάλωση. Στο 4ωρο ταξίδι από Ελλάδα είχαμε φάει καλά. Οι έφηβοι μου, αχόρταγοι πάντα, με πήγανε πρώτα στο σελφ-σέρβις. Τεράστιο, έρημο και καταθλιπτικό. Φαστ-φουντ αράπικο. Πάει κι αυτό. Πάμε για παγωτό, γλυκά κλπ. Πάλι βόλτα και καταλήγουμε στο δωμάτιο με τις πολυθρόνες «ψυχαναλυτή» τύπου Λε Κορμπιζιέ. Δίπλα το Δωμάτιο προσευχής των Μουσουλμάνων. Απέναντι οι τουαλέτες ανδρών. Μπαίνουν, σηκώνουν τις άσπρες κελεμπίες και ανεβάζουν τα πόδια στους νιπτήρες. Πρέπει να τα πλύνουν πριν προσευχηθούν. Κάτω μια πλημμύρα λούτσας. Εντυπωσιακό πάντως να τους βλέπεις έτσι στη σειρά.
Επί τέλους μας καλούν για την έξοδο. Η ώρα είναι 01.00+. Στα μόνιτορ στα καθίσματα του τεράστιου Airbus πάλι το μήνυμα του υπουργού (?) του Κατάρ, μας δείχνουν με το βελάκι και προς τα πού είναι η Μέκκα, να ξέρουμε αν θέλουμε να προσευχηθούμε. Βουρ πάλι στο φαγητό και νάνι.
Μόλις είχε εγκαινιασθεί το νέο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ. Εντυπωσιακό, το φτιάξανε πάνω σε τεχνητό νησί. Πολλές θυρίδες ελέγχου διαβατηρίων, μας πατάνε σφραγίδα

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

Go on ....
θέλω να ακούσω για το hot dog...

 

[Rosa]

Ω, τι ωραία ασιάτικη ιστορία έσκασε μύτη πρωί πρωί!!! Άντε, σιγά σιγά, να μπαίνουμε στο πνεύμα!......

 

[GKCAPO]

...τελικά πιο πολύ ...μας "ψάρωσαν" αυτές οι μαυροφορεμένες κυρίες στον έλεγχο στο Κατάρ
παρά τα κινεζάκια (αστυνομικοί ή κάτι τέτοιο) με τις καραμπίνες χιαστί στα χέρια τους. Μετά τα διαβατήρια πάμε απλά, στο γκισέ, και με τη πιστωτική βγάζουμε εισιτήριο για κέντρο. Μοντέρνο, άνετο, γρήγορο και λειτουργικό το ηλ. τρένο (κάτι σαν προαστιακός) μας πέρασε από πράσινους λόφους, συστάδες γιγαντιαίων πολυκατοικιών, λιμάνια και προβλήτες γεμάτες κοντέινερ. Πλησιάζοντας στο τέρμα, το τρένο γίνεται υπόγειο και καταλήγει στο νησάκι. Βασικά το ονομαζόμενο, πρώην Βρετανική αποικία, Χονγκ Κονγκ, αποτελείται από ένα νησάκι και την απέναντι στερεά γη. Στο νησάκι έκαναν το πρώτο προ χαράκωμα οι Άγγλοι και μετά που είδαν ότι δεν τους έφτανε είπαν : "δεν βουτάμε και λίγο από απέναντι?" και πήραν το Κόουλούν. Μετά πάλι δεν χωρούσαν και πήραν ακόμη ένα μεγαλύτερο τεμάχιο στερεάς γης, τα Νέα εδάφη. Εννοείται ότι στο νησί βρίσκεις παραδοσιακότερο χρήσεις της γης (υπηρεσίες, τράπεζες, εμπορικά κέντρα και μικρά καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ, χώρους πρασίνου, σπορ και αναψυχής, κλπ. Τα ξενοδοχεία είναι μοιρασμένα και στο νησάκι αλλά και απέναντι στη στεριά (Κοουλούν). Απέναντι στη στεριά είναι όλα αυτά, συν οι βιοτεχνίες, τα εργοστάσια και πιο νέες κατοικίες. Το εκθεσιακό κέντρο βρίσκεται στο νησί, χτισμένο πάνω στη θάλασσα (και εδώ ... πάνω σε μπαζώματα), έτσι το πρακτορείο μας έκλεισε ξενοδοχείο ακριβώς από πίσω του (10' με τα πόδια). Διαβάζοντας τον οδηγό DK για το Χ.Κ. έμαθα ότι η οδός Lockhard που ήταν το Hotel The Wharney (εδώ μείναμε), ήταν η αντίστοιχη Τρούμπα του Χ.Κ. και έχει γραφτεί ένα περίφημο μυθιστόρημα κάποιου Ρίτσαρντ Μέισον (αντιγράφω) The World of Suzy Wong, το οποίο έψαξα να βρω στα ελληνικά αλλά δεν υπάρχει, λέει, μεταφρασμένο.
Κατεβήκαμε από το τρένο του αεροδρομίου στο τέρμα (Σεντραλ) και από κει σε παρακάτω όροφο, πήραμε το μετρό για τη περιοχή (και στάση) Γουαν Τσάι. Οι βαλίτσες μας μόνο 2 και με ροδάκια, ήταν παιγνιδάκια για τους εφήβους μου. Και έφτασε η ώρα:
Βγήκαμε από την κυλιόμενη απόγευμα 5-6 η ώρα στη γωνία της οδού Χένεσυ, πρώτης παραλλήλου της Λόκχαρντ και για πρώτη φορά ερχόμαστε σε επαφή με την πραγματική ατμόσφαιρα!!! Ζέστη + υγρασία = μια γλίτσα και σαν να μην έφτανε αυτό μια έντονη και διάχυτη παντού, μυρωδιά βραστού κοτόπουλου (το μισώ)!!! Αφήσαμε πίσω την οδό Χένεσυ
και στο επόμενο τετράγωνο στρίψαμε στη περίφημη Λόκχαρντ. Η απόσταση που έπρεπε να περπατήσουμε ήταν 5-6 οικ. τετράγωνα. Βάπτισμα του πυρός. Η βουή του δρόμου και του πεζοδρομίου, τα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία και τα ταξί, οι κάθετες φωτεινές επιγραφές, σχεδόν από το το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, μικρά μπαράκια, ψιλικατζίδικα, εργοτάξια και ανακατασκευές καταστημάτων, μικροπωλητές...τα ατελείωτα κοτοπουλάδικα (κάτι σαν τα δικά μας πατσατζίδικα, καλύτερα να πεθάνω της πείνας παρά να μπω σε τέτοιο ...και πράγματι λύσσαξα της πείνας) Γιάπιδες-κινεζούλιδες με γκρί κοστούμια, γραβάτα κλπ να κάνουν στοπ επί πεζοδρομίου για να "χτυπήσουν" 2 φτερούγες βραστές-καυτές, στα όρθια, όπως αγοράζουμε εμείς κάστανα στη γωνία,...αυτό το σκηνικό μας έβαλε στο αληθινό Χ. Κ. Το πιο ωραίο: τα μπαρ με τις "κοπέλες", κλειστά σε στυλ Καμπαρέ μπροστά, έξω σε μικρό σκαμπό κάθεται μια κινεζούλα (ντεκολτέ + σκιστή φούστα) βαριά βαμμένη και δεν ξέρω γιατί, έχει και κάτι σαν σόμπα που είναι καρφωμένες μικρές σούβλες σαν βελόνες πλεξίματος. Πάντως αισθανόμαστε απόλυτη ασφάλεια, όπως περνάμε ανάμεσά τους. Είναι όλοι τους ευγενείς και συμπαθέστατοι (εντύπωση που επιβεβαιώνω μετά από χρόνια και δουλειές μαζί τους). Σε μια γωνιά βλέπουμε μια γιαγιά 1,5 μ. ύψος, 40 κιλά, γύρω στα 70, είχε μια μπλε πλαστική σακούλα σαν αυτή που δίνουν στις λαϊκές εδώ, βρόμικη και χιλιοτσαλακωμένη, μέσα είδα καμιά δεκαριά αβγά βρασμένα, μισά ξεφλουδισμένα....προσπαθούσε να τα πουλήσει !!!Θα τη θυμάμαι πάντα.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μούσκεμα στον ιδρώτα. Μπαίνουμε μέσα, τα αιρκοντίσιον στο -10. Πάγος , παντού αυτό το μεγάλο κοντράστ θερμοκρασίας. Μεσαία+ κατηγορία, δωμάτια κλουβάκια 130 Ε το 3κλινο. Πέφτουμε ξεροί επί 2ωρο...(συνεχίζεται)

 

[renata]

περιγραφικότατος χωρίς να μας "σκοτίζεις" έχεις ταλέντο το ξέρεις???
ωραία είπαμε για τα αυγά,περιμένω το βαθύτερο hot dog ή αλιώς hong kong..!!!

 

[varioAthens]

Για να δούμε τι θα δούμε!!! Είχα επισκεφθεί το Χονγκ Κονγκ την προ-κινεζική εποχή και τότε προσέγγιζε κάπως τη Σιγκαπούρη...Έχω πραγματικά περιέργεια να διαβάσω πόσο έχει αλλάξει!
Υ.Γ. Τελικά κάνατε μπίζνες???

 

[GKCAPO]

Για να δούμε τι θα δούμε!!! Είχα επισκεφθεί το Χονγκ Κονγκ την προ-κινεζική εποχή και τότε προσέγγιζε κάπως τη Σιγκαπούρη...Έχω πραγματικά περιέργεια να διαβάσω πόσο έχει αλλάξει!
Υ.Γ. Τελικά κάνατε μπίζνες???

1. Σιγά μην είναι ...κορόιδα οι Κινέζοι να "πειράξουν" τη κότα με τα χρυσά αυγά...καμία αλλαγή ή μάλλον επί τω καπιταλιστικότερω θα έλεγα.
2. Μα τι λέμε τόση ώρα, ...και βέβαια κάναμε μπίζνες, μόνο που με τα διεθνή ζόρια των αγορών δε χρειάζονται τα εκεί ταξίδια 2-3 φορές το χρόνο. Φτάνει 1 κάθε χρόνο..γιατί έρχεται το βουνό στον Μωάμεθ. Κατάλαβες???

 

[go2dbeach]

Η αληθεια ειναι οτι μια περιεργεια την εχω κι εγω για το Χονγκ Κονγκ , οποτε περιμενω τη συνεχεια της ιστοριας!

 

[GKCAPO]

...σηκωθήκαμε μια χαρά (προφανώς τζετ λαγκ προς ανατολάς δεν υπάρχει), λέμε πάμε σε ένα ιταλικό (στα σίγουρα) για φαγητό. Η αγορά ουσιαστικά είχε κλείσει, νέκρα και ερημιά, ήταν σαν να περιφέρεσαι στο κέντρο της Αθήνας αργία, τριήμερο και καλοκαίρι. Μετά από 10-12 οικ. τετράγωνα άχαρα και αφιλόξενα φτάνουμε στη διεύθυνση (πρόταση από DK)...είχε μετακομίσει. Άστο, ...πάλι πίσω, νηστεία ..ευτυχώς βρίσκουμε έναν πλανόδιο (φρίκη...)
με εμφιαλωμένο νερό και φρούτα. Πάλι πείνα, ειδικά τα παιδιά!!! Λέω δε πάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (δεν με ενέπνεε ιδιαίτερα) Σ' ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα
(μπουντρούμι..) είχαμε 2-3 Κινέζους σερβιτόρους (άφθονο ανθρώπινο δυναμικό) από πάνω μας. Πιο πέρα άλλη μια παρέα, κι αυτοί Κινέζοι (εσωτερικός τουρισμός). Ο κατάλογος στα κινέζικα και στα αγγλικά που πάλι σαν κινέζικα ήταν. Παραγγέλνω γαρίδες, μου έρχεται ένα μεγάλο αχνιστό μπολ με κάτι σαν προφιτερόλ όπου υπήρχαν ίχνη γαρίδας και ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ!!! Οι έφηβοι αφού μασούλησαν τα δικά τους ( εννοείται ....κοτόπουλα), καθάρισαν και το δικό μου. Και σκεφθείτε, δεν δίνουν ούτε ψωμί!!! Από την άλλη μέρα άρχιζε η δουλειά σερί για 3 μέρες, από το πρωί στις 9 ως το βράδυ στις 19 με "πλαστικό" σάντουιτς το μεσημέρι. Βέβαια σιγά σιγά ο Έλληνας βρίσκει
τα κόλπα και επιβιώνει. Φαγητό βράδυ στη Τάιμς Σκουέαρ (του Χ.Κ,.. όχι της ΝΥ) σε ιταλικά πιτσάδικα, ή γκριλ-κρεατάδικα αμερικάνικα, μέχρι και έτοιμα φαγητά δυτικού τύπου σε μεγάλα πολυκαταστήματα.
Και από τουρισμό?
Το αεροπλάνο επιστροφής είναι συγκεκριμένο, η δουλειά που πρέπει να βγει μέσα σε 3 μέρες, το ίδιο. Κόβεις λίγο από δω, λίγο από κει, να πεις ότι κάτι είδες. Είδαμε τη "περίφημη"
νυκτερινή αγορά (σιγά τα ωά) ένα είδος λαϊκής αλλά με ρούχα και μπιχλιμπίδια, που σέρνονται οι τουρίστες ανάμεσα στους πάγκους και αγοράζουν πάνινες παντόφλες (μετάξι και καλά!!!) 5 Ε. (κόστος 0,05 Ε.), ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στη κορυφή που πραγματικά αξίζει να δει κανείς όλο αυτό το οικοδομημένο τοπίο με τους ουρανοξύστες
(συνεχίζεται)_

 

[GKCAPO]

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
οι Κινέζοι μου εμπνέουν μια καλή διάθεση και τολμώ να πω ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Ασφάλεια στη καθημερινή ζωή, ασφάλεια και στις δουλειές. Με την ειλικρινή ευγένεια που έχει το DNA τους
παλεύουν για την επιβίωση, με εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Το μόνο κουραστικό μέσα στις εκθέσεις, το συνεχές και ενοχλητικό (για μένα) "καμάκι". Αγωνίζονται να πουλήσουν. Κοριτσάκια και (λιγότερα) αγοράκια (ενήλικα βέβαια) μια σταλίτσα σου τη "πέφτουν" με προσφορές προϊόντων. Σου κουνάνε μπροστά στη μύτη ένα "μπιχλιμπιδάκι" και σου λένε με χαμόγελο την τιμή. Αν "τσιμπήσεις" ..σε βάζουν μέσα στο σταντ και σου κατεβάζουν ...τόπια ολόκληρα. Κανένα πρόβλημα, μόνο χάσιμο χρόνου (δεν "γλιτώνεις" με λιγότερο από 1 ώρα), λες ευχαριστώ και φεύγεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα σε "ρίξουν". Αν θέλεις να αγοράσεις σου κάνουν λογαριασμό, έντιμη μετατροπή νομίσματος και πληρώνεις μετρητά (το ευρώ χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως). Παζάρι, μιλάμε για επαγγελματικές συναλλαγές, δεν σηκώνει ιδιαίτερο, σε αντίθεση με τη λιανική έξω. Αν πετύχεις 10% καλά είναι. Οπωσδήποτε θα συνεχίσω τη συνεργασία μου (το κάνω ήδη καιρό πια), μου αρέσουν και έχουν προοπτικές και μέλλον.
η πόλη με εντυπωσιάζει και νομίζω ότι δίκαια ονομάζεται Ν. Υόρκη της Ασίας. Έχουν κατασκευασθεί πολύ σημαντικά κτίρια, σχεδιασμένα από μεγάλους αρχιτέκτονες. Ειδικά για μένα που δεν έχω πραγματοποιήσει τ' όνειρό μου (Ν.Υ.), η εμπειρία είναι συγκλονιστική.
Η ωραιότερη θέα, να βλέπεις βράδυ το νησί Χ.Κ. από απέναντι, από το Κόουλουν (στεριά), περιοχή Τσιμ σα τσούι, από τις τεράστιες τζαμαρίες του Ιντερκοντινένταλ (έχει και καλό φαγητό, μπουφέ, διαλέγεις και αποφεύγεις τα κοτόπουλο-κινέζικα).
Θαυμάζω πάντα το δίκτυο των εναέριων τούνελ για πεζούς, που συνδέουν ολόκληρα συγκροτήματα μεταξύ τους, χωρίς να χρειάζεται να βγεις σε εξωτερικό χώρο. Αξιοσημείωτο ακόμη, ότι οι πεζοί "αξιοποιούν" στις διαδρομές τους, όχι μόνο αυτά τα "πεζοτούνελ" αλλά και τα τεράστια φουαγιέ, ρεσεψιόν, εισόδους, λόμπυ κλπ. των οικοδομών, που έχουν περισσότερες εισόδους, είναι διαμπερή και το κυριότερο, ελεύθερα και προσβάσιμα στο κοινό. Πολύ καλό και το μετρό.
Ο καιρός, από Μάιο ως Οκτώβρη, η μεγαλύτερη αναστολή μου. Ζέστη και υγρασία, γλίτσα
Σόπινγκ, για όποιον ενδιαφέρεται, για όλα τα γούστα και δυνατότητες. Φαγητό αν δεν "πας" τα κινέζικα, στην αρχή δύσκολη η προσαρμογή, μετά παρ' όλη τη τρεχάλα της δουλειάς, ο Έλληνας πάντα επιβιώνει (πχ. τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, συνήθως, περιλαμβάνουν και μάρκετ τροφίμων, όπου μπορείς να βρεις από απλό σάντουιτς, ως έτοιμα μαγειρεμένα). Για μπίζνες πάμε, άλλωστε, όχι για τουρισμό.
Σπουδαία εμπειρία, καλό να υπάρχει στη συλλογή της ζωής μας, αλλά δεν θα πήγαινα μόνο για τουρισμό.
ΤΕΛΟΣ

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[sephi]

Βίζα

Παιδιά μήπως γνωρίζει κανείς αν χρειάζεται βίζα για Χονγκ Κονγκ? Ευχαριστώ!