kostas travel
Member
- Μηνύματα
- 60
- Likes
- 200
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μιανμάρ
Μέσα Δεκέμβρη του 2015 και ένιωθα έντονα την ανάγκη για ένα ταξίδι. Μπορούσα να λείψω από την Αθήνα για λίγες μόνο ημέρες και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτές οι ημέρες περιελάμβαναν την πρωτοχρονιά. Ευτυχώς από τη μία γιατί είναι όμορφα να σε βρίσκει η αλλαγή του χρόνου σε ένα ταξίδι μακριά από το σπίτι σου, αλλά από την άλλη οι τιμές είναι τσιμπημένες στους περισσότερους προορισμούς λόγω υψηλής ζήτησης. Ανοίγω το skyscanner και βλέπω ότι 30/12 με επιστροφή 2/01 το εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη κόστιζε περίπου 50 Ευρώ. Εδώ είμαστε σκέφτηκα και το μόνο που μου έμενε ήταν να βρω παρέα. Οι φίλοι μου που συνήθως ταξιδεύουμε παρέα δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν ο καθένας για δικούς του λόγους. 2 επιλογές μου είχαν μείνει να πάω με την αδερφή μου που πρόσφατα μου είχε δηλώσει ότι φοβάται τα αεροπλάνα ή να πάω μόνος. Παίρνω λοιπόν την αδερφή μου τηλέφωνο και της λέω:
-Λοιπόν άκου βρήκα κάτι αεροπορικά για Κωνσταντινούπολη μόνο 50 Ε για την Πρωτοχρονιά. Ψήνεσαι να πάμε?
- Τρελός είσαι? Δεν ξέρεις ότι φοβάμαι να μπω σε αεροπλάνο?
- Όχι δεν το ξέρω. Έχουμε μπει τόσες φορές σε αεροπλάνο μαζί και δεν θυμάμαι να φοβόσουν!
- Εεεε ήμουν μικρή τότε και δε φοβόμουν. Άσε που όλες αυτές οι πτήσεις ήταν εσωτερικού.
- Σιγά τη διαφορά με το που θα μπούμε στο αεροπλάνο φτάσαμε. Ένα τσιγάρο δρόμος.
-Καλά κλείσε τα εισιτήρια αλλά να ξέρεις ότι θα φοβάμαι.
-ΟΚ
-Άντε τα λέμε.
Κλείνω το τηλέφωνο και αμέσως κλείνω τα εισιτήρια για να μην αλλάξει γνώμη.
30/12 Μεσημεράκι και είμαστε στο Ελ. Βενιζέλος. Αφού περνάμε τον έλεγχο και πάμε να μπούμε στο boeing της turkish μου λέει:
- Eγώ δε θα έρθω.
- Ε?
-Ναι φοβάμαι πολύ.
- Σύνελθε κοπέλα μου. Σε μία ώρα θα έχουμε φτάσει.
- Πφφφ άντε καλά.
Μπαίνουμε λοιπόν στο αεροπλάνο και απογειωνόμαστε. Η αλήθεια ήταν ότι την έβλεπα κάπως ανήσυχη αλλά μετά από λίγο ηρέμησε. Εντάξει λέω από μέσα μου αυτό ήταν. Αμ, δε!!
Ξεκίνησαν αναταράξεις και δίπλα μου η αδερφή μου σε κατάσταση πανικού. Κάπου εκεί έρχεται και η σχετική ανακοίνωση από το πιλοτήριο και κάνει την κατάσταση χειρότερη. Εγώ προσπαθούσα να της πιάσω τη συζήτηση για άσχετα θέματα μήπως και ξεχαστεί αλλά μάταια. Εκεί που της έλεγα ότι είναι όλα εντάξει και ότι το περισσότερο ταξίδι έχει ήδη περάσει, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα!!! Ξαφνικά ανοίγουν μπροστά μας οι οθόνες που βρίσκονται σε κάθε θέση και δείχνουν την πτήση όπως την βλέπεις μέσα από το πιλοτήριο. Η αδερφή μου με το ένα χέρι να κλείνει τα μάτια της και με το άλλο την οθόνη που βρισκόταν μπροστά της. Εγώ από δίπλα να δαγκώνομαι και να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά τελικά που της είπα να με ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι. Όταν είδα από ψηλά την Πόλη της είπα φτάσαμε και τότε πλέον ηρέμησε.
Βγήκαμε από το αεροδρόμιο, πήραμε το Μετρό και στη συνέχεια το Τραμ που θα μας άφηνε στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Sirkeci. To κρύο ήταν αρκετό και μάλιστα οι πρώτες νιφάδες χιονιού έκαναν την εμφάνιση τους. Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο αφήσαμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Πρώτη στάση στην Αγιά Σοφιά, όπου αφού περιμέναμε για λίγη ώρα στην ουρά, βγάλαμε εισιτήριο και περάσαμε μέσα. Για αρκετή ώρα χαζέψαμε το μεγαλείο του ναού και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες τα ψηφιδωτά. Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το Μπλε Τζαμί χωρίς να μπούμε όμως μέσα γιατί έκλεινε για το κοινό και το αφήσαμε για την επόμενη μέρα. Το κρύο ήταν τσουχτερό και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό και στη συνέχεια για ένα ζεστό τσάι.
Τη δεύτερη μέρα ανοίγω το παράθυρο και αντικρίζω ένα ολόλευκο τοπίο. Σκέφτηκα πόσο τυχεροί μπορεί να είμαστε που θα δούμε την Κωνσταντινούπολη χιονισμένη. Αφού ντυθήκαμε καλά και πήραμε ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για την Βασιλική Κινστέρνα. Είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Βασιλεύουσα και πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Βυζαντινής μηχανικής. Καθώς αφήσαμε πίσω μας την Βασιλική Κινστέρνα, οδεύσαμε προς το Μπλέ Τζαμί. Θεωρείται ένα τα σπουδαιότερα τζαμιά της Πόλης και όχι άδικα. Είναι πράγματι ένα επιβλητικό κτίσμα, δείγμα της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Ονομάστηκε έτσι γιατί το κυρίαρχο χρώμα είναι το μπλε στην εσωτερική του διακόσμηση. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα πλακάκια Ιζνίκ και τα βιτρό παράθυρα που κοσμούν το εσωτερικό του. Επόμενη στάση ήταν στο Μεγάλο παζάρι και αργότερα στην Αιγυπτιακή αγορά, για τα απαραίτητα ψώνια (μπαχαρικά και τσάι).
Είδαμε ότι είχαμε χρόνο και αντοχές για ένα ακόμα αξιοθέατο και αποφασίσαμε να πάμε στο Τοπ Καπί. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με χιόνι και γλιστρούσαν, κάθε λίγα μέτρα βλέπαμε και κάποιον μπροστά μας να πέφτει κάτω. Όταν φτάσαμε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων αντικρίσαμε μια μεγάλη ουρά, αλλά ευτυχώς υπήρχε οργάνωση και ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα. Το Τοπ Καπί είναι δείγμα του πλούτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πιστεύω ότι όλοι όσοι θα βρεθούν στην Κωνσταντινούπολη θα πρέπει να το επισκεφθούν. Πραγματικά βαδίζοντας στους κήπους και τις μεγαλοπρεπείς αίθουσες του, ταξιδεύεις στο παρελθόν.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ζεστό μπάνιο και να σκεφτούμε τι θα κάνουμε το βράδυ που ήταν Πρωτοχρονιά. Οι επιλογές ήταν δυο ή να πάμε στη Ταξίμ που κάθε χρόνο γίνεται χαμός με πλήθος κόσμου, μουσικές και βεγγαλικά όπως μας ενημέρωσαν κάποιοι Τούρκοι που γνωρίσαμε ή να πάμε σε κάποιο εστιατόριο. Αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο καθώς το κρύο ήταν υπερβολικό για να τη βγάλουμε έξω. Έτσι λοιπόν έγινε αλλαγή του χρόνου σε εστιατόριο είπαμε καλή χρονιά και γυρίσαμε κουρασμένοι για ύπνο.
Η Τρίτη μας μέρα ήταν χαλαρή αφού είχαμε δει τα περισσότερα αξιοθέατα που είχαμε θέσει ως στόχο εξ αρχής. Ξεκινήσαμε με την πλατεία Ταξίμ και διασχίσαμε με τα πόδια την οδό Ιστικλάλ (η παλιά Μεγάλη Οδός του Πέραν) προς τη γέφυρα Γαλατά. Αφού βαδίσαμε πάνω από τη γέφυρα με τους δεκάδες ψαράδες, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μίνι κρουαζίερα στο Βόσπορο με ένα από τα πλοιάρια της Turyol που το πήραμε από τις αποβάθρες της Emonu. Το κόστος ήταν μόλις 10 λίρες. Ένα tip που θα δώσω για όποιον κάνει αυτή την διαδρομή είναι να πιάσει στα αριστερά για να έχει καλύτερη θέα. Η διαδρομή διαρκεί μόλις 1,5 ώρα αλλά πιστέψτε με αξίζει.
Το επόμενο πρωί πήγαμε στο Ατατούρκ και αφού περιμέναμε για αρκετή ώρα στις τεράστιες ουρές για έλεγχο, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο με 2 ώρες καθυστέρησης . Μας κάλεσαν να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο όπως και έγινε. Είχαμε κάτσει σε θέσεις που κοίταζαν το αριστερό φτερό του αεροπλάνου. Περνάνε 10 λεπτά και δεν ξεκινάμε, περνάνε 20 τίποτα. Στο φτερό είχε ανέβει κάποιος μηχανικός και κοίταζε προσεχτικά. Έδειχνε αρκετά σκεπτικός, ανεβαίνουν άλλοι δυο και αρχίζει η αδερφή μου:
- Αυτό ήταν πεθάναμε.
-ΌΧΙ ΠΑΛΙ
- Δεν έπρεπε να μπούμε είναι σαράβαλο. Είναι εταιρεία για να πετάς αυτή τώρα?
- Κάτσε να δούμε τι θα γίνει..
Τελικά αλλάξαμε αεροπλάνο λόγω βλάβης του πρώτου και φύγαμε με άλλες τρεις ώρες καθυστέρηση. Αφού φτάσαμε στην Αθήνα χωρίς να ακούσω κάποιο παράπονο κατά τη διάρκεια της πτήσης, τη ρωτάω:
-Τώρα δε φοβόσουν
-Όχι ρε στην επιστροφή δε φοβάμαι τόσο
Άβυσσος η ψυχή (η μάλλον το μυαλό) του ανθρώπου…
-Λοιπόν άκου βρήκα κάτι αεροπορικά για Κωνσταντινούπολη μόνο 50 Ε για την Πρωτοχρονιά. Ψήνεσαι να πάμε?
- Τρελός είσαι? Δεν ξέρεις ότι φοβάμαι να μπω σε αεροπλάνο?
- Όχι δεν το ξέρω. Έχουμε μπει τόσες φορές σε αεροπλάνο μαζί και δεν θυμάμαι να φοβόσουν!
- Εεεε ήμουν μικρή τότε και δε φοβόμουν. Άσε που όλες αυτές οι πτήσεις ήταν εσωτερικού.
- Σιγά τη διαφορά με το που θα μπούμε στο αεροπλάνο φτάσαμε. Ένα τσιγάρο δρόμος.
-Καλά κλείσε τα εισιτήρια αλλά να ξέρεις ότι θα φοβάμαι.
-ΟΚ
-Άντε τα λέμε.
Κλείνω το τηλέφωνο και αμέσως κλείνω τα εισιτήρια για να μην αλλάξει γνώμη.
30/12 Μεσημεράκι και είμαστε στο Ελ. Βενιζέλος. Αφού περνάμε τον έλεγχο και πάμε να μπούμε στο boeing της turkish μου λέει:
- Eγώ δε θα έρθω.
- Ε?
-Ναι φοβάμαι πολύ.
- Σύνελθε κοπέλα μου. Σε μία ώρα θα έχουμε φτάσει.
- Πφφφ άντε καλά.
Μπαίνουμε λοιπόν στο αεροπλάνο και απογειωνόμαστε. Η αλήθεια ήταν ότι την έβλεπα κάπως ανήσυχη αλλά μετά από λίγο ηρέμησε. Εντάξει λέω από μέσα μου αυτό ήταν. Αμ, δε!!
Ξεκίνησαν αναταράξεις και δίπλα μου η αδερφή μου σε κατάσταση πανικού. Κάπου εκεί έρχεται και η σχετική ανακοίνωση από το πιλοτήριο και κάνει την κατάσταση χειρότερη. Εγώ προσπαθούσα να της πιάσω τη συζήτηση για άσχετα θέματα μήπως και ξεχαστεί αλλά μάταια. Εκεί που της έλεγα ότι είναι όλα εντάξει και ότι το περισσότερο ταξίδι έχει ήδη περάσει, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα!!! Ξαφνικά ανοίγουν μπροστά μας οι οθόνες που βρίσκονται σε κάθε θέση και δείχνουν την πτήση όπως την βλέπεις μέσα από το πιλοτήριο. Η αδερφή μου με το ένα χέρι να κλείνει τα μάτια της και με το άλλο την οθόνη που βρισκόταν μπροστά της. Εγώ από δίπλα να δαγκώνομαι και να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά τελικά που της είπα να με ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι. Όταν είδα από ψηλά την Πόλη της είπα φτάσαμε και τότε πλέον ηρέμησε.
Βγήκαμε από το αεροδρόμιο, πήραμε το Μετρό και στη συνέχεια το Τραμ που θα μας άφηνε στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Sirkeci. To κρύο ήταν αρκετό και μάλιστα οι πρώτες νιφάδες χιονιού έκαναν την εμφάνιση τους. Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο αφήσαμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Πρώτη στάση στην Αγιά Σοφιά, όπου αφού περιμέναμε για λίγη ώρα στην ουρά, βγάλαμε εισιτήριο και περάσαμε μέσα. Για αρκετή ώρα χαζέψαμε το μεγαλείο του ναού και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες τα ψηφιδωτά. Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το Μπλε Τζαμί χωρίς να μπούμε όμως μέσα γιατί έκλεινε για το κοινό και το αφήσαμε για την επόμενη μέρα. Το κρύο ήταν τσουχτερό και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό και στη συνέχεια για ένα ζεστό τσάι.
Τη δεύτερη μέρα ανοίγω το παράθυρο και αντικρίζω ένα ολόλευκο τοπίο. Σκέφτηκα πόσο τυχεροί μπορεί να είμαστε που θα δούμε την Κωνσταντινούπολη χιονισμένη. Αφού ντυθήκαμε καλά και πήραμε ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για την Βασιλική Κινστέρνα. Είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Βασιλεύουσα και πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Βυζαντινής μηχανικής. Καθώς αφήσαμε πίσω μας την Βασιλική Κινστέρνα, οδεύσαμε προς το Μπλέ Τζαμί. Θεωρείται ένα τα σπουδαιότερα τζαμιά της Πόλης και όχι άδικα. Είναι πράγματι ένα επιβλητικό κτίσμα, δείγμα της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Ονομάστηκε έτσι γιατί το κυρίαρχο χρώμα είναι το μπλε στην εσωτερική του διακόσμηση. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα πλακάκια Ιζνίκ και τα βιτρό παράθυρα που κοσμούν το εσωτερικό του. Επόμενη στάση ήταν στο Μεγάλο παζάρι και αργότερα στην Αιγυπτιακή αγορά, για τα απαραίτητα ψώνια (μπαχαρικά και τσάι).
Είδαμε ότι είχαμε χρόνο και αντοχές για ένα ακόμα αξιοθέατο και αποφασίσαμε να πάμε στο Τοπ Καπί. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με χιόνι και γλιστρούσαν, κάθε λίγα μέτρα βλέπαμε και κάποιον μπροστά μας να πέφτει κάτω. Όταν φτάσαμε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων αντικρίσαμε μια μεγάλη ουρά, αλλά ευτυχώς υπήρχε οργάνωση και ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα. Το Τοπ Καπί είναι δείγμα του πλούτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πιστεύω ότι όλοι όσοι θα βρεθούν στην Κωνσταντινούπολη θα πρέπει να το επισκεφθούν. Πραγματικά βαδίζοντας στους κήπους και τις μεγαλοπρεπείς αίθουσες του, ταξιδεύεις στο παρελθόν.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ζεστό μπάνιο και να σκεφτούμε τι θα κάνουμε το βράδυ που ήταν Πρωτοχρονιά. Οι επιλογές ήταν δυο ή να πάμε στη Ταξίμ που κάθε χρόνο γίνεται χαμός με πλήθος κόσμου, μουσικές και βεγγαλικά όπως μας ενημέρωσαν κάποιοι Τούρκοι που γνωρίσαμε ή να πάμε σε κάποιο εστιατόριο. Αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο καθώς το κρύο ήταν υπερβολικό για να τη βγάλουμε έξω. Έτσι λοιπόν έγινε αλλαγή του χρόνου σε εστιατόριο είπαμε καλή χρονιά και γυρίσαμε κουρασμένοι για ύπνο.
Η Τρίτη μας μέρα ήταν χαλαρή αφού είχαμε δει τα περισσότερα αξιοθέατα που είχαμε θέσει ως στόχο εξ αρχής. Ξεκινήσαμε με την πλατεία Ταξίμ και διασχίσαμε με τα πόδια την οδό Ιστικλάλ (η παλιά Μεγάλη Οδός του Πέραν) προς τη γέφυρα Γαλατά. Αφού βαδίσαμε πάνω από τη γέφυρα με τους δεκάδες ψαράδες, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μίνι κρουαζίερα στο Βόσπορο με ένα από τα πλοιάρια της Turyol που το πήραμε από τις αποβάθρες της Emonu. Το κόστος ήταν μόλις 10 λίρες. Ένα tip που θα δώσω για όποιον κάνει αυτή την διαδρομή είναι να πιάσει στα αριστερά για να έχει καλύτερη θέα. Η διαδρομή διαρκεί μόλις 1,5 ώρα αλλά πιστέψτε με αξίζει.
Το επόμενο πρωί πήγαμε στο Ατατούρκ και αφού περιμέναμε για αρκετή ώρα στις τεράστιες ουρές για έλεγχο, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο με 2 ώρες καθυστέρησης . Μας κάλεσαν να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο όπως και έγινε. Είχαμε κάτσει σε θέσεις που κοίταζαν το αριστερό φτερό του αεροπλάνου. Περνάνε 10 λεπτά και δεν ξεκινάμε, περνάνε 20 τίποτα. Στο φτερό είχε ανέβει κάποιος μηχανικός και κοίταζε προσεχτικά. Έδειχνε αρκετά σκεπτικός, ανεβαίνουν άλλοι δυο και αρχίζει η αδερφή μου:
- Αυτό ήταν πεθάναμε.
-ΌΧΙ ΠΑΛΙ
- Δεν έπρεπε να μπούμε είναι σαράβαλο. Είναι εταιρεία για να πετάς αυτή τώρα?
- Κάτσε να δούμε τι θα γίνει..
Τελικά αλλάξαμε αεροπλάνο λόγω βλάβης του πρώτου και φύγαμε με άλλες τρεις ώρες καθυστέρηση. Αφού φτάσαμε στην Αθήνα χωρίς να ακούσω κάποιο παράπονο κατά τη διάρκεια της πτήσης, τη ρωτάω:
-Τώρα δε φοβόσουν
-Όχι ρε στην επιστροφή δε φοβάμαι τόσο
Άβυσσος η ψυχή (η μάλλον το μυαλό) του ανθρώπου…
