Ιταλία Χειμώνας στη Σικελία!

[underwater]

1. Προστιθεσαι σε ολους αυτους τους βιαστικους που με παρεξηγουν. Διαβασε προσεκτικα τι εγραψα. Και μετα αν εξακολουθεις να βλεπεις φαντασματα κ σκιες στα γραφομενα μου απλα λυπαμαι. Ουτε καμια διαγνωση περιεχουν, ουτε απολυτως τιποτε το προσωπικο. Αντιθετα απαντησες σε προσωπικο επιπεδο κ με επιθετο. Σε παρακαλω να μην το επαναλαβεις ειτε κακο ειτε καλο ειναι το επιθετο. Εχω αλλεργια.
.

Το ξέρω ότι δεν υπήρχε κάτι προσωπικό σε αυτά που έγραψες, τα ίδια θεωρώ θα σχολίαζες στον οποιοδήποτε έλεγε κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελες να ακούσεις για τη γείτονα. Συνεχίζω όμως να πιστεύω ότι με το σχόλιό σου ξεπέρασες στα όρια για τα δεδομένα ενός δημόσιου φόρουμ.

2. Την ιερη ωρα της σιεστας σε ολο το νοτο δεν κινειται μυγα χειμωνα-καλοκαιρι απο ντοπιους. Μετα τις 16.00 η μικρη πολη παιρνει ζωη κ φυσικα ολα τα καταστηματα ειναι ανοικτα. Τα μεγαλα δε σουπερμαρκετ ανοιγουν 7/7 08.00-22.00.
Παλι τπτ το προσωπικο, δεν προσπαθω να πεισω κανενα, προσπαθω να δωσω ινφο σε μελλοντικους επισκεπτες κ τπτ παραπανω.

Εννοείται πως αυτή την απλή καταγραφή πληροφοριών, χωρίς σχόλια και συμπεράσματα τη σέβομαι και δεν έχω λόγο να ενοχληθώ. Απλά να σου πω ότι εμείς εκείνη τη μέρα φύγαμε πολύ μετά τις 16.00, τα περισσότερα καταστήματα συνέχιζαν να είναι κλειστά, όπως και πολλά μέρη για φαγητό. Ίσως όμως αυτό είχε να κάνει με την ημέρα (Δευτέρα) ή κάποια άλλης περίσταση. Επίσης όντως το απόγευμα υπήρξε μια μικρή αύξηση της κίνησης. Αρκετοί συνταξιούχοι τα έλεγαν καθισμένοι σε παγκάκια, ενώ την ώρα του (υπέροχου) ηλιοβασιλέματος βγήκε και λίγος κόσμος με τα κατοικίδιά του για περίπατο στην παραλία, μαζί και οι λίγοι τουρίστες που κάναμε ούτως ή άλλως την περιήγησή μας.

 

[jimp]

ΑΑΑΑ διαμαρτυρομαι εντονως γιατι τελος Ιουλη, φουλ τουριστικη σεζον
στην Cefalu, καθε βραδυ ειχαμε ρομαντζαδα (η αληθεια ειναι οτι στη διαρκεια της μερας ειμαστν παραλια η εκδρομες και δεν ειδα την κατασταση).

Ροματζαδα απογευματινη
View attachment 267771



Οποιος δεν δει βραδυ την Cefalu, εφοσον παει καλοκαιρι, ειδε τα μισα...Χειμωνα απλα θα παγωσει μαλλον.

ίδιο μέρος όταν πήγαινες εκδρομές και δεν έβγαζες το κορμί σου να μαυρίσει

Και σε σύγκριση με τις φωτογραφίες της topic starter, η πλατεία το καλοκαίρι

 

[Samion]

1.. Συνεχίζω όμως να πιστεύω ότι με το σχόλιό σου ξεπέρασες στα όρια για τα δεδομένα ενός δημόσιου φόρουμ.
2.Ίσως όμως αυτό είχε να κάνει με την ημέρα (Δευτέρα) ή κάποια άλλης περίσταση. Επίσης όντως το απόγευμα υπήρξε μια μικρή αύξηση της κίνησης. Αρκετοί συνταξιούχοι τα έλεγαν καθισμένοι σε παγκάκια, ενώ την ώρα του (υπέροχου) ηλιοβασιλέματος βγήκε και λίγος κόσμος με τα κατοικίδιά του για περίπατο στην παραλία, μαζί και οι λίγοι τουρίστες που κάναμε ούτως ή άλλως την περιήγησή μας.

1. Τους κανονες τους ξερεις. Σε αυτη την περιπτωση κανεις αναφορα, δεν απαντας σε προσωπικο επιπεδο κ με επιθετα. Ας μην συνεχισουμε αλλο, ασκοπη συζητηση.
2. Οχι, η μερα δεν εχει να κανει τπτ. Η περισταση πιθανον. Καθε δευτερα απογευμα η πολη ειναι γεματη ζωη. Κι οταν λεω πολη δεν εννοω τα στενα σοκακια του ιστορικου κεντρου εννοειται, αλλα το μοντερνο κεντρο. Via Roma κ περιξ.

 

[Grerena]

Στα μέρη που σύχναζαν οι … “Κορλεόνε”
Φύγαμε από τη Μεσίνα κατά τις 4:30. Είχαμε να κάνουμε σκάρτη μία ώρα διαδρομή μέχρι το χωριό Savoca, που θα ήταν η επόμενη στάση μας. Σούρουπο θα φτάναμε και μάλλον δεν θα το έβλεπα με το φως της ημέρας, αλλά δεν με πείραζε και πολύ αρκεί να έβρισκα ανοιχτό το bar που τα ‘πινε ο Al Pacino

Πολλοί ήταν οι λόγοι που με έσπρωχναν να πάω στη Savoca. Ένας ήταν ότι το μεσαιωνικό αυτό χωριό αποτέλεσε την τοποθεσία γυρισμάτων της ταινίας “The Godfather”. Άλλος ήταν γιατί ήθελα να δω τις κατακόμβες της Savoca, για τις οποίες είχα διαβάσει κάποτε σε άρθρο του national Geografic ότι αξίζουν μια επίσκεψη. Τις τελευταίες τις είχα χάσει από χέρι. Μάλλον θα ήταν πολύ αργά για αυτές. Άσε που μάλλον μέσα στη νύχτα θα αγριευόμουν να πάω να τις δω.
Άλλος λόγος ήταν γιατί το χωριό αυτό αποτελεί ένα αυθεντικό Σικελικό χωριό, που ελάχιστα έχει αλλάξει εδώ και πολλές γενιές. Θα υπάρχουν και άλλα τέτοια χωριά, αλλά γιατί να μην πάω να δω αυτό που είναι και του … «νονού»;

Η πρόσφατη ιστορία του χωριού Savoca είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του «The Godfather». Το όμορφο αυτό χωριουδάκι επιλέχθηκε από τον Francis Ford Coppola σαν τόπος γυρισμάτων σκηνών της ταινίας. «Ο νονός» αναφέρεται σε μια ιστορία μαφίας, vendetta και οικογενειακής τιμής. Ήταν μια τριλογία του Holywood, που έγινε μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών.
Η Savoca επιλέχθηκε να «παίξει» το πραγματικό χωριό Corleone στην ταινία του 1972, επειδή ήταν σχετικά ανέγγιχτο από την πρόοδο, αλλά και γιατί είχε λιγότερα “ζητήματα” από ότι το Corleone με την … τοπική μαφία.

Λέγεται οι μαφιόζοι έβαλαν αυστηρούς όρους στους παραγωγούς προκειμένου να επιτρέψουν να γυριστεί η ταινία. Δεν ήμουν μπροστά, αλλά φαντάζομαι ότι «they made them an offer they couldn’t refuse». (όσοι είναι fan θα αναγνωρίσουν την ατάκα).
Σε καμία από τις τρεις ταινίες δεν αναφέρεται ποτέ από τους χαρακτήρες η λέξη … «μαφία». Ήταν ένας από τους όρους που επιβλήθηκαν.

Η Savoca, το τυπικό αυτό Σικελικό χωριό, ελάχιστα έχει αλλάξει από την εποχή των γυρισμάτων. Μια επίσκεψη στο χωριό για μένα που είμαι λάτρης του κινηματογράφου επιβάλλεται, αλλά πιστεύω ότι ακόμα και αν κάποιος δεν είναι οπαδός, θα ανακαλύψει ένα συναρπαστικό τρόπο να επισκεφτεί αυτό το χωριό, ώστε να δει μια αυθεντική εικόνα του νησιού.
Εμείς την αυθεντική αυτή εικόνα θα την βλέπαμε νύχτα και μάλιστα με κρύο. Μπορεί να έφταιγε και το υψόμετρο, αλλά πραγματικά με το που φτάσαμε έβαλε ένα κρύο …

Φτάσαμε γύρω στις 5:15 το απόγευμα. Μέχρι να παρκάρουμε και να πάρουμε και το εισιτήριο από το παρκόμετρο νύχτωσε για τα καλά.

Μικρό το κέντρο του χωριού. Είναι χωριό … χωριό. Έχει την κοινότητα, το καφενείο, την πλατεία, την εκκλησία και λίγα σπιτάκια αμφιθεατρικά χτισμένα πάνω σε ένα λόφο που βλέπει θάλασσα.

Με το που περάσαμε μπροστά από το Comune di Savoca…

Πέσαμε πάνω στο Bar Vitelli…

Το Bar Vitelli ήταν το βασικό μέρος των γυρισμάτων στο χωριό. Εδώ ο νεαρός Michael Corleone συνάντησε τον Signor Vitelli (τον μέλλοντα πεθερό του) και εδώ έγινε και το γλέντι του γάμου του και εδώ ήθελα και εγώ να καθίσω για να πιω μια γρανίτα.

(from the movie)

Τώρα θα μου πείτε γιατί να πιω γρανίτα; Γιατί η γρανίτα λεμονιού είναι ένα είδος σικελικού σορμπέ, που πρέπει να πιεις όταν έρθεις στο Vitelli… το καλοκαίρι. Και εγώ τι να κάνω που ήρθα χειμώνα; Να μην το δοκιμάσω; Επίσης η ιστορία λέει (ή ... η καλή διαφημιστική καμπάνια των Vitelli) ότι η granita di limoni, ήταν το αγαπημένο ποτό του Coppola για το καλοκαίρι του 1971, όταν γυρίστηκε η ταινία.

Πάλι καλά που το προλάβαμε ανοιχτό. Θα είχε κλείσει αν δεν είχε μέσα δυο θαμώνες, που φαίνεται ότι είχαν ξεμείνει από νωρίς και δεν έλεγαν να σηκωθούν να φύγουν. Βρήκα ευκαιρία και εγώ λοιπόν, παρήγγειλα τη γρανίτα μου, ιδανική για το κρύο που είχε βάλει εκείνη την ώρα και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι να την πιω, με σκοπό να φύγουμε όταν θα έφευγαν και οι άλλοι!

Το Bar είχε ωραία διακόσμηση προσανατολισμένη ως επί το πλείστον στην ταινία “The Godfather”.
Είχε πάρα πολλές φωτογραφίες από σκηνές της ταινίας που είχαν διαδραματιστεί στη Savoca, φωτογραφίες του ιδιοκτήτη από το πάλαι ποτέ, φωτογραφίες των χωριανών, των κομπάρσων, διάφορα όπλα, αλλά και καπέλα σαν αυτά που φορούσε η μαφία.
Σε κάποια ράφια φιγουράριζε και ένα ποτό (παραγωγής Vitelli) με τη φωτογραφία του Μάρλον Μπράντο επάνω.

Να και ο Μάρλον Μπράντο ως Don Vito Corleone πάνω δεξιά...

Ο Al Pacino είναι τρίτης γενιάς Σικελός της Αμερικής. Μαντέψτε από πού είναι η καταγωγή των παππούδων του!!!

Μα από το Corleone της Σικελίας….

Το Bar Vitteli εξακολουθεί να μοιάζει ακριβώς όπως ήταν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τώρα δεν είχε την πράσινη τέντα πάνω από την αυλή, αλλά ένα πλούσιο αμπέλι που σκεπάζει μια πέργκολα.

(from the movie)

Αφού φύγανε και οι άλλοι θαμώνες και παγώσανε αρκετά και «τα μέσα μου» από τη γρανίτα και έκλεινε και το μαγαζί βγήκαμε και εμείς στο κρύο.

Μπροστά στην αυλή του Vitelli απλώνεται μια πλατεία-μπαλκόνι.
Το μοναδικό που υποδηλώνει ότι το χωριό συνδέεται με την ταινία βρίσκεται στην πλατεία. Είναι ένα μοντέρνο γλυπτό που δείχνει τον Coppola να κρέμεται πάνω από τη μηχανή του και να κοιτάζει στη θάλασσα, το οποίο ίσα που φαίνεται (δεξιά) στη νυχτερινή φωτογραφία που έβγαλα στην πλατεία με τους 5 βαθμούς που είχε εκείνη την ώρα.

Αν ήταν μέρα θα το βλέπαμε κάπως έτσι:

Photo από internet

Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα. Είχα να δω και άλλο film location, που δεν ήταν άλλο από την εκκλησία που παντρεύτηκε ο Michael Corleone. Γύρισα πίσω στο Bar και ρώτησα την “Κα Vitelli” που είναι η εκκλησία του San Nicolo. Μου υπέδειξε την εκκλησία που βρίσκεται στην κορυφή του οικισμού.

Ναι όταν βγήκα έξω την είδα.

Ήταν ολοφάνερο ότι ήταν αυτή. Δεν την είχα δει εξ’αρχής, γιατί είχαμε έρθει από την πίσω μεριά του Vitelli. Μόνο που η πινακίδα που οδηγούσε στην εκκλησία πάνω στο λόφο την αποκαλούσε Santa Lucia. Άργησα να καταλάβω ότι Santa Lucia και San Nicolo ήταν η ίδια εκκλησία. Δεν ξέρω γιατί είχε δύο ονόματα.

Κοντοσταθήκαμε για λίγο.
«Λοιπόν; Θα πάμε μέχρι την εκκλησία;», με ρώτησε ο άντρας μου.
Πολύ θα ήθελα να περπατήσω λίγο μέσα στα δρομάκια του χωριού. Ήθελα να δω και από κοντά τη San Nicolo. Έκανε όμως κρύο, η εκκλησία ήταν στο τέλος της ανηφοριάς, στην κορυφή του λόφου, ήταν και νύχτα, που να τον ταλαιπωρώ και τον άντρα μου… σκέφτηκα. Έτσι απάντησα με μισή καρδιά: «Μπα, με τόσο κρύο που να πάμε. Άσε καλύτερα, δεν πειράζει.»
Και στο μεταξύ είχε και μια ερημιά. Μια νέκρα θα ’λεγα. Μπορεί να ήμουν και επηρεασμένη από την ταινία, την ησυχία, το κρύο, τις κατακόμβες που ένοιωθα ότι ήταν εκεί κοντά...

«Θες να πάμε με το αυτοκίνητο;» Με ρώτησε ο άνδρας μου.
Μ' άρεσε η ιδέα.
«Ωραία θα ήταν, αλλά πάει δρόμος για το αυτοκίνητο μέχρι εκεί; Μήπως είναι λίγο στενά;»
Δεν είχαμε και κανένα μικρό αυτοκίνητο. Αντίθετα είχαμε ένα opel astra sw, κοινώς αρκετά μακρύ αυτοκίνητο.
Παρόλα αυτά …το τολμήσαμε. Είδαμε και ένα άλλο αυτοκίνητο να ανεβαίνει και πήραμε θάρρος. Έπρεπε να κάνουμε το γύρο του λόφου από την πίσω μεριά του, για περίπου 800μ. για να φτάσουμε στην εκκλησία.

Φτάσαμε μέχρι τη Santa Lucia μέσα από ένα ανηφορικό και αρκετά στενό δρομάκι, θα μπορούσα να το πω και φαρδύ μονοπάτι, περνώντας ανάμεσα από τους μεσαιωνικούς τοίχους των σπιτιών της Savoca. Είδαμε την εκκλησία από κοντά. Είναι πάρα πολύ όμορφη και χτισμένη και σε πολύ ωραίο σημείο, με θέα όλο το χωριό. Έβγαλα και τις φωτογραφίες μου.

Τι να πω. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η προσέγγιση.
Ένα βράδυ... σε ένα χωριό στη Σικελία...

που είναι και film location...

(from the movie)

Στην επιστροφή μας όμως προς τα κάτω «τα είδα όλα». Δεν χωρούσε το αυτοκίνητο να περάσει!!! Σε δυο στροφές κολλήσαμε. Εγώ σκεφτόμουν “πάει τώρα”. Ή θα το χτυπήσουμε ή θα το βγάλουμε μόνο με γερανό. Μπρος πίσω, μπρος πίσω, λίγο πιο ανοιχτά τη στροφή, με δεύτερη προσπάθεια, με τρίτη προσπάθεια, εγώ να προσπαθώ να καθοδηγώ όντας έξω από το αυτοκίνητο με φωνές τύπου όπα, stop, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά σπάζοντας κατά πολύ την ησυχία του χωριού. Κανένας όμως δεν βγήκε στο παράθυρο να δει την υστερική που φωνάζει μέσα στη νύχτα. Τελικά περάσαμε με ‘απόσταση ασφαλείας’, στο μισό εκατοστό κυριολεκτικά από τους πλαϊνούς τοίχους σε δυο διαφορετικά σημεία της κατεβασιάς μας.

Το δυσκολότερο σημείο ήταν αυτό…

Βέβαια και όλη η υπόλοιπη κατηφοριά δεν πήγαινε πίσω…

Και όλα αυτά για να δω από κοντά αυτά τα film location

(from internet)

(from the movie)

(from the movie)

Τελικά, τον περπάτησα το δρόμο του γυρισμού. Αφού ήμουν συνεχώς έξω από το αυτοκίνητο καθοδηγώντας το. Ξέχασα ότι έκανε και κρύο.

Επιτέλους, βγήκαμε από τα στενά της Savoca...

Τέτοια συγκίνηση και ταραχή ούτε οι μούμιες στις κατακόμβες δεν νομίζω να μου είχαν χαρίσει αν τις προλάβαινα ανοιχτές.
Θα τη θυμάμαι τη Savoca.

Ταορμίνα, η κοσμοπολίτισσα
Φτάσαμε Ταορμίνα κατά τις 7:30.

Η Ταορμίνα είναι μια πόλη των 11.000 κατοίκων στριμωγμένη πάνω στο λόφο "Ταύρος" με σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά, που από μακριά φαίνονται σαν να είναι σκαρφαλωμένα και χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο. Είναι ένας υπέροχος οικισμός, που έχει διατηρήσει το μεσαιωνικό του χαρακτήρα, ο οποίος λόγω της θέσης του και η εγγύτητάς του στη θάλασσα έχει γίνει ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο και τόπος συνάντησης καλλιτεχνών, διανοούμενων αλλά και του jet set από τις αρχές του 20ου αι.

Αυτό από μόνο του συνεπάγεται ότι δυσκολεύτηκα να βρω κατάλυμα της αρεσκείας μου … στο δικό μου … budget, ακόμα και τώρα που είναι χειμώνας.
Τα περισσότερα καταλύματα, on my budget, ήταν πολύ “καλοκαιρινά” ή κρυμμένα στα στενά (δηλ. ανέβα-κατέβα σκάλες) ή με ακριβό parking ή με καθόλου (δηλ. παρκάρισμα μακριά & ακριβά). Επειδή λοιπόν ταλαιπωρήθηκα για μερικές μέρες ψάχνοντας, όταν βρήκα το Villa Sara ενθουσιάστηκα. Φαινόταν πολύ καλό.

Με αδημονία έφτασα στο κατάλυμα, το οποίο τελικά ήταν ... υπέροχο. Ήταν σε ένα B&B σκαρφαλωμένο στο λόφο πάνω από την Ταορμίνα, με καταπληκτική θέα και δυνατότητα παρκαρίσματος στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμά μας.
Το κατάλυμά μας ήταν ένα παλιό σπίτι, που διατηρούσε όλη την αίγλη των σπιτιών μιας παλιάς λουτρόπολης, με ξύλινα πατώματα, κλασικά έπιπλα, ευγενέστατους οικοδεσπότες και φοβερή θέα. Όλη η Ταορμίνα έχει θέα, αλλά η βεράντα του συγκεκριμένου καταλύματος είχε τέτοιο υψόμετρο και προσανατολισμό, που νομίζω ότι είχε την καλύτερη. Το δωμάτιό μας επίσης ήταν υπέροχο. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας βλέπαμε την … Αίτνα.

Αφήσαμε τα πράγματά μας, συστηθήκαμε με τη γλυκύτατη και αεικίνητη σπιτονοικοκυρά αγνώστου ηλικίας και κατεβήκαμε στην πόλη για βόλτα και φαγητό.

Παρκάραμε στο parking (5€το δύωρο) και με τα πόδια πια μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Ταορμίνα περνώντας κάτω από την Porta Messina.

Η Corso Umberto Α’ αποτελεί τον κεντρικότερο δρόμο του κέντρου της πόλης, η οποία ξεκινά από την Porta Messina, που μόλις περάσαμε, στα βόρεια της πόλης και καταλήγει στην Porta Catania στα νότια της πόλης. Κατά μήκος της αυτής της διαδρομής, που δεν είναι πάνω από 15’ περπάτημα, συναντάς όλα σχεδόν τα αξιοθέατα της πόλης. Πλατείες, εκκλησίες, αρχοντικά, μουσεία, σημεία καταπληκτικής θέας, αλλά και φιρμάτα καταστήματα που ως κοσμοπολίτισσα που είναι … όφειλε να έχει.

Ακόμα στολισμένα ήταν από τα Χριστούγεννα, δρόμοι και μαγαζιά. Ήταν ένα Σαββατόβραδο με ησυχία. Τα εμπορικά ήταν κλειστά και πολύ κόσμο δεν είχε. Ανοιχτά μαγαζιά για φαγητό βρήκαμε αλλά όχι πολλά. Θα καθόμασταν όπου μας “γυάλιζε”.

Φτάσαμε μέχρι την πλατεία – μπαλκόνι Piazza XI Aprile.

Είναι το κεντρικότερο σημείο της Ταορμίνα, το γραφικότερο και το πιο πολυσύχναστο! Έχει δυο γραφικές εκκλησίες τη San Agostino και τη San Giuseppe και την εντυπωσιακή Porta di Mezzo με τον Πύργο του Ρολογιού. Όμως, το σημαντικότερο προσόν της πλατείας είναι η θέα που προσφέρει. Από το χείλος του μπαλκονιού της μπορούσαμε να δούμε την πόλη της Ταορμίνα, το επίνειό της τη Giardini-Naxos, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και της ενδοχώρας προς νότο και δυτικά, ακόμα και τώρα που ήταν πια νύχτα.

Ακόμα και το εκκλησάκι της Παναγίας των βράχων, που βρίσκεται κρεμασμένο πάνω στο βουνό φαινόταν από το σημείο αυτό της πλατείας που βρισκόμασταν!

Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται εδώ το καλοκαίρι. Η πόλη συνδυάζει βουνό θάλασσα, θέα, γραφικότητα, ιστορία.

Πάρετε μιαν ιδέα πως είναι το χειμώνα, γιατί αυτή η εικόνα υποψιάζομαι πως είναι σπάνια...

Ωραίο το ρομαντικό της υπόθεσης, αλλά έκανε πια και πείνα. Με μια πίτσα και μια γρανίτα από το πρωί που να αντέξω; Τα τουριστικά της πλατείας δεν μου γέμισαν πολύ το μάτι, οπότε ανατρέξαμε στο trip advisor. Το κρύο θέλει καλοπέραση και το περιβάλλον σηκώνει ρομαντισμό και ρομαντισμός με street food (που δεν είχε κιόλας) δεν είναι ρομαντισμός, οπότε βρήκαμε μέσα στα στενά μια γκουρμεδιάρικη antipasteria και καθίσαμε. “ TreQuarti” λεγόταν. Όμορφα ήταν.

Πήραμε ... μια καπρέζε, μια spaghetti norma και μια ψίχα τηγανιτών θαλασσινών ….. όνειρο.

Επιστρέψαμε στο parking, πήραμε το αυτοκίνητο, ανηφορίσαμε προς το δωμάτιό μας, παρκάραμε άνετα πάλι ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μας.

Η τελευταία εικόνα που είδαμε πριν μας πάρει ο ύπνος ήταν τα φώτα της Ταορμίνα, που βρίσκονταν στα πόδια μας.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα … και νύχτα! Ήπια καφέ και έφαγα μια πίτσα στην Τσεφαλού, είδα Caravaggio στη Μεσίνα, ήπια τη γρανίτα μου στη Savoca και έφαγα βραδινό στην Ταορμίνα. Μια χαρά.

Η διαδρομή που κάναμε ήταν αυτή…

Πριν κοιμηθώ η τελευταία μου σκέψη ήταν η “λαχτάρα” της Savoca. Αν σφήνωνε το αυτοκίνητο στα στενά ……

Είδα και όνειρα εκείνο το βράδυ.
Δεν θυμάμαι τι είδα.
Θυμάμαι μόνο μια εικόνα.
Αυτή...

 

[harilander]

πολύ ωραίο ταξίδι, είναι κάτι που θέλω να δω, όλη την Σικελία .
Εμείς πήγαμε 2 εβδομάδες μετά απο εσας αλλά περιοριστήκαμε μόνο Παλέρμο και Τσεφαλού μιας και είμασταν με ένα 2χρονο μπελά και αλλον ένα στην κοιλιά! Ευτυχώς που προλάβαμε και ήπιαμε ενα καφέ με τον Samion.
Αυτό με το αυτοκίνητο το είχαμε αντιμετωπίσει σην Ρώμη αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιοί είναι οι λόγοι που άλλοι το δέχονται και άλλοι οχι, την ξεχωριστή σχέση οδηγού- κάρτας.

 

[makisg]

Αυτό με το αυτοκίνητο το είχαμε αντιμετωπίσει σην Ρώμη αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιοί είναι οι λόγοι που άλλοι το δέχονται και άλλοι οχι, την ξεχωριστή σχέση οδηγού- κάρτας.

Πιστεύω ότι το θέμα είναι "νομικό".
Δηλαδή η εταιρία θέλει να είναι κατοχυρωμένη σε περίπτωση που το αυτοκίνητο εμπλακεί σε ατύχημα και υποστεί ζημιές, να έχει στα χέρια της την πιστωτική του οδηγού και όχι οποιουδήποτε άλλου.

 

[Grerena]

ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ
Κάθε μέρα στριμώχνω το πρόγραμμα σε κάθε ταξίδι. Ποτέ δεν μου “βγαίνει”, αλλά πάντα πιστεύω ότι την επόμενη φορά …θα τα καταφέρω και θα μου «βγει».

Το αρχικό πλάνο μου για σήμερα ήταν χαλαρό. Μετά το πρωινό φαγητό μας, θα πηγαίναμε να δούμε το θέατρο Greco, κάνοντας παράλληλα και μια βόλτα στην πόλη (για να τη δούμε και μέρα) και μετά θα φεύγαμε για Συρακούσες, στις οποίες θα φτάναμε νωρίς το μεσημέρι, την ώρα περίπου του check in (γύρω στις 2:00) ώστε να προλάβουμε να δούμε και τις Συρακούσες με το φως της ημέρας. Πιθανώς να κάναμε και ένα πέρασμα από Κατάνια, να τη δούμε όπως είδαμε και τη Μεσίνα στα γρήγορα.
Μία φορά είπα και εγώ να κάνω χαλαρό πρόγραμμα αλλά δεν με άφησε το …forum.

Την Αίτνα δεν την είχα καθόλου στο μυαλό μου. Πίστευα ότι σηκώνει πολύ χρόνο και δεδομένου ότι ήταν και χειμώνας φαντάστηκα ότι θα ήταν πιθανότατα και μια ταλαιπωρία. Όταν όμως διάβασα στο forum μια παραίνεση ενός ειδικού σε Ιταλικά θέματα (βλέπε Samion), επηρεάστηκα για μιαν ακόμη φορά και διαπίστωσα στη συνέχεια ότι αφού είχαμε αυτοκίνητο στη διάθεσή μας, το να ανέβουμε μέχρι κάποιο σημείο του βουνού για να δούμε τους χαμηλούς κρατήρες της Αίτνα δεν ήταν και καμιά φοβερή παράκαμψη. Βέβαια όλα αυτά καιρού θέλοντος, για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί είναι και χειμώνας!

Ήθελε όμως το χρόνο του κι αυτό, αν θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο στο βουνό. Αυτό σημαίνει ότι μετά το θέατρο Greco και κατά τις 10:30 το αργότερο θα έπρεπε να φύγουμε από την Ταορμίνα, να ανεβούμε στο βουνό και κατά τις 3:00 να είμαστε Συρακούσες γιατί εκτός των άλλων ήθελα να προλάβω να δω και έναν Caravaggio που βρίσκεται στη Santa Lucia της Ορτυγίας, η οποία έκλεινε στις 4:00. Κοινώς … πάλι το στρίμωξα το πρόγραμμα, αλλά αυτή τη φορά δεν έφταιγα εγώ!
(Σε ευχαριστώ Samion! )

Όμως ο παράγοντας «κούραση» που ΠΟΤΕ δεν τον υπολογίζω, … «χτύπησε» και πάλι. Αντί για τις 7:00 που έπρεπε να ξυπνήσουμε, …. ξυπνήσαμε στις 9:00!!!
Αυτό σημαίνει ότι κάτι θα έφευγε από το πρόγραμμα. Το θέατρο Greco, η Αίτνα ή ο Caravaggio;
Θα ξεκινούσα με τα δύο πρώτα και αν είμαστε τυχεροί ….

Με το που σηκωθήκαμε η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε από το παράθυρό μας ήταν αυτή…

Οπότε κάθε διάθεση που είχα για να βιαστώ … την ξέχασα αμέσως.
Η θέα από την βεράντα μας είναι καθηλωτική.

Και αυτή η θέα…

Και αυτή η θέα…

Αλλά και από την τραπεζαρία, που μας σερβίρανε το πρωινό είχε θέα...

Το πρωινό στην τραπεζαρία του Villa Sara ήταν υπέροχο. Το τραπέζι μας ήταν μπροστά στο παράθυρο και το παράθυρο μπροστά στην Αίτνα που “κάπνιζε”. Άλλωστε λίγες ημέρες πριν είχε «σκάσει», προκαλώντας και τον σχετικό σεισμό. Νομίζω ότι ασυναίσθητα απέφυγα τη διανυκτέρευση στην Κατάνια για αυτό το λόγο. Όσο να ‘ναι οι Συρακούσες και η Ταορμίνα (τις οποίες επέλεξα για διανυκτερεύσεις) είναι λίγο πιο μακριά απ’ το βουνό απ’ ότι η Κατάνια.

Το πρωινό ήταν πλούσιο. Είχε ομελέτα, χυμό, αλμυρά, γλυκά, φρούτα και καπουτσίνο.
Πιάσαμε κουβέντα και με τον αεικίνητο, ευγενικό και πολύ ευχάριστο γιο της οικοδέσποινας, ο οποίος ήταν επί του σερβιρίσματος και των οικονομικών της επιχείρησης.
Η κουβέντα ξεκίνησε από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα (κλασικά τα τελευταία χρόνια από εκεί ξεκινάει πάντα η κουβέντα). Μιλήσαμε και λίγο για την Ελληνικότητα της περιοχής (ακομπλεξάριστοι άνθρωποι). «That’s history» μας είπε χαρακτηριστικά.
Μας είπε επίσης ότι όλοι εκεί στην Ταορμίνα είναι χαρούμενοι άνθρωποι, γιατί όταν έχουν προβλήματα ανοίγουν το παράθυρό τους, … βλέπουν την Αίτνα και ….τους περνάνε οι στεναχώριες.
Μας συμβούλεψε να μην έρθουμε Ιούλιο και Αύγουστο στην Ταορμίνα, γιατί δεν θα μας αρέσει λόγω του φοβερού αδιαχώρητου που επικρατεί. Αντίθετα, Μάιο και Ιούνιο είναι ιδανικά. Κάτι δηλ. που ισχύει και στα περισσότερα πολύ τουριστικά νησιά της Ελλάδας.
Μας παρότρυνε επίσης να ανεβούμε στο βουνό. Όταν από το «παρατηρητήριο της Αίτνα», δηλ. την Ταορμίνα όπως μας είπε, φαίνεται καθαρά η κορυφή της Αίτνα και δεν είναι καλυμμένη από σύννεφα, σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος καιρός για να ανέβει κανείς το βουνό. «Είστε τυχεροί, που την πετύχατε έτσι μέσα στο χειμώνα». «Να πάτε».
Μας έδωσε και οδηγίες, μας έκανε και σκαριφήματα για τον ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε και που θα στρίψουμε για γρήγορα, μας ξεπροβόδησε, χαιρετηθήκαμε και … φύγαμε.

Μα πραγματικά έτσι όπως είναι χτισμένη η Ταορμίνα όλα τα σπίτια της βλέπουν και τη θάλασσα και την Αίτνα...

Χαρούμενοι άνθρωποι…

Teatro Greco…το στολίδι της Ταορμίνα
Φύγαμε, κατεβήκαμε στην πόλη, παρκάραμε στο parking και με τα πόδια πια βολτάραμε στην Κυριακάτικη και ήσυχη Ταορμίνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Είχε ήλιο και η θερμοκρασία είχε ανέβει σε σημείο που αποφάσισα να ανέβω στο θέατρο με ζακετάκι και όχι με το μπουφάν.

Η Via Teatro Greco (πόσο μου αρέσει να ακούω το "Greco") είναι ένας δρόμος μήκους 300m. γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια, που πουλούν σουβενίρ. Ήταν όλα κλειστά εκτός από δύο. Αυτό το αναφέρω για να δώσω μια ιδέα του τι κίνηση είχε η πόλη μέσα στον Γενάρη.
Μια χαρά.

Πληρώσαμε μια είσοδο των 10€ και μπήκαμε στο χώρο. Μαζί με εμάς εκείνη την ώρα θα είχε καμιά δεκαπενταριά άτομα, δηλ. αριθμός που σίγουρα ήταν μικρός και καθόλου ενοχλητικός.

Το σημείο που είναι χτισμένο το θέατρο είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!
Ιδού…

Πόσο όμορφο...
Είναι ένα υπέροχο αρχαιοελληνικό θέατρο, το οποίο βρίσκεται σε μια απίστευτα προνομιακή θέση.
Είναι κρεμασμένο στην άκρη ενός βράχου, θέση που του προσφέρει μια πανοραμική θέα προς Βορρά, Ανατολή και Νότο.
Χτίστηκε τον 3ο αι. π.Χ. από τους αρχαίους Έλληνες και αποτελεί ένα δείγμα του αρχιτεκτονικού μεγαλείου τους. Το θέατρο γεννήθηκε για να φιλοξενήσει δραματικές παραστάσεις, αλλά κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων μεταμορφώθηκε σε αρένα για μονομάχους. Παρόλο που οι Ρωμαίοι παρενέβησαν σημαντικά στην αισθητική του, το θέατρο παραμένει εντυπωσιακό.

Σήμερα το θέατρο βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Οι ημικυκλικές πέτρινες κερκίδες διατηρούνται σε μεγάλο ποσοστό. Το ίδιο διατηρούνται η σκηνή, η ορχήστρα, οι διάδρομοι και τα διαζώματα.

Φέραμε γύρω όλο το θέατρο και ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο του.

Πραγματικά θαμπώνεσαι από το θέαμα που αντικρίζεις. Καλώς λέγεται ότι ο κόσμος δεν παρακολουθούσε την παράσταση αλλά θαύμαζε το τοπίο. Φαίνεται όλη σχεδόν η πόλη, η θάλασσα του Ιονίου, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και το κυριότερο, η φοβερή Αίτνα. Πρόκειται για ένα υπερθέαμα!

Από την πίσω μεριά του θεάτρου και πάνω από τις κερκίδες (για να αυξηθεί ο αριθμός των θέσεων) χτίστηκαν από τούβλο δύο μεγάλες βεράντες. Η ψηλότερη βεράντα του θεάτρου, η οποία δεν είχε καθίσματα και προορίζονταν για τους πιο ταπεινούς ανθρώπους και είναι αυτή που έχει την καλύτερη θέα από όλες τις θέσεις. Από εκεί φαίνεται προς το Βορρά ακόμα και η Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας και το στενό της Μεσίνα, εκεί όπου ο θρύλος ήθελε τη Σκύλα και τη Χάρυβδη να απειλούν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του.

Μείναμε καμιά ώρα και θαυμάζαμε το θέατρο και τη θέα. Αφού είδαμε ότι ο ουρανός είναι ακόμα καθαρός και η κορυφή της Αίτνας είναι ορατή δηλ. οι ιδανικές συνθήκες για την ανάβαση του βουνού, φύγαμε.

Αίτνα…
Και να μην είχαμε σκοπό να ανεβούμε το βουνό, θα μας είχε ξεσηκώσει ο φοβερός ξενοδόχος μας ή η λιακάδα. Ήταν χειμώνας μεν, είχε λιακάδα δε!

Φύγαμε βάζοντας στο Gps τον προορισμό Rifuzio Sapienza, που οδηγούσε στους Silvestri Cratiere.
Φτάσαμε κοντά στο χωριό Nicolosi και μετά ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς το καταφύγιο.
Περάσαμε μέσα από πολλούς οικισμούς και χωριά που βρίσκονται πάνω στις πρώτες πλαγιές του ηφαιστείου. Το γύρω περιβάλλον είχε αρχίσει ήδη έντονα να γίνεται σκουρόχρωμο. Μα πως μπορούν να ζουν άνθρωποι τόσο κοντά στο ηφαίστειο;

Η Αίτνα από μακριά μοιάζει με … πυραμίδα. Δεν είναι όμως απότομη πυραμίδα. Καλύπτει έκταση 1190 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει περιφέρεια βάσης 140 χιλιόμετρα, δηλαδή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τον Βεζούβιο.
Το μάτι από μακριά “δεν πιάνει” το πόσο ψηλό βουνό είναι. Και αυτό γιατί έχει ομαλή κλίση. Η κορυφή της φτάνει στα 3.350μ. αλλά μέχρι τους πρώτους κρατήρες που πήγαμε εμείς (υψ. περίπου 2000μ.) ανεβήκαμε ομαλά.

Καθώς ανεβαίναμε το χιόνι άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά. Πολύ ξαφνιάστηκα με το που είδα χιόνι. Εντάξει είναι χειμώνας και είναι λογικό να έχει χιόνι, απλά εγώ περίμενα να δω κοκκινόμαυρα πετρώματα σε μαύρο φόντο (όπως στη Σαντορίνη).

Μέχρι να φτάσουμε στο καταφύγιο το χιόνι πια ήταν τόσο πολύ που το αυτοκίνητο περνούσε πια μέσα από τοίχο χιονιού (που είχε δημιουργηθεί από εκχιονιστικό).

Στα 27 χιλιόμετρα από την ώρα που αφήσαμε την autostrada φτάσαμε στο Rifugio Sapienza, που είναι το υψηλότερο σημείο που μπορεί κανείς να φτάσει στην Αίτνα με το αυτοκίνητο.

Ήταν Κυριακή πρωί, είχε πολύ χιόνι και καλό καιρό. Πολλοί Ιταλοί είχαν την ιδέα να ανεβούν στο βουνό για αθλοπαιδιές χιονιού. Κάποιοι με σκι και πάρα πολλοί άλλοι με έλκηθρα και παιδιά για …παιχνίδια.

Από το σημείο αυτό ξεκινούσε και τελεφερίκ, που σε ανέβαζε ψηλότερα αν ήθελες να κάνεις σκι ή trekking στα ψηλότερα.
Εμείς παρκάραμε και αμέσως πήραμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στους κρατήρες Silvestri ακολουθώντας μια πινακίδα.
Λίγο κόσμο συναντήσαμε στο μονοπάτι, γιατί υποθέτω ότι λίγοι είναι οι τουρίστες της εποχής. Οι ντόπιοι δεν ασχολούνται με τους κρατήρες, παρά μόνο με το χιόνι.

Μετά από περίπου 200μ. περίπου περπάτημα στο χιονισμένο μονοπάτι βρεθήκαμε στο χείλος ενός από τους δύο κύριους κρατήρες Silvestri.
Το τοπίο που είδα από εκεί πάνω ήταν μοναδικό!
Όλη αυτή η “μαυρίλα” του τοπίου σε συνδυασμό με το λευκό του χιονιού έκανε το τοπίο πιο … «διαστημικό».
Οι κρατήρες στο σημείο που πήγα ήταν εμφανείς, σε αντίθεση με της Σαντορίνης (που έχω πάει), οι οποίοι δεν είναι καθόλου ευδιάκριτου σχήματος. Η έκρηξη που σχημάτισε αυτούς τους κρατήρες δεν είναι άλλωστε και τόσο παλιά, μόλις πριν από έναν αιώνα συνέβη (το 1892), οπότε έχει διατηρηθεί το αρχικό τους σχήμα σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Περπατήσαμε στο χείλος του κρατήρα κάνοντας ένα ημικύκλιο φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο του. Από εκεί είδαμε άλλους δύο κρατήρες λίγο μικρότερους και ολοστρόγγυλους, που βρίσκονται χαμηλότερα. Αλλά και η θέα της πεδιάδας και της θάλασσας ήταν πανοραμική και συγκλονιστική! Το μάτι έφτανε πολύ μακριά και από αυτό το σημείο μπορούσαμε να αντιληφθούμε σε πόσο μεγάλο υψόμετρο βρισκόμασταν.

Νομίζω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά τοπία που έχω δει.
Ένιωθα πολύ τυχερή που ανέβηκα να θαυμάσω αυτό το τοπίο. Νομίζω ότι πέτυχα ιδανικές συνθήκες για χειμώνα. Η ηλιοφάνεια σε συνδυασμό με το χιόνι των προηγούμενων ημερών είναι μια τυχερή συνθήκη.
Στο ψηλότερο σημείο που ανέβηκα το gps του κινητού μου έδειξε 1949μ. Η θερμοκρασία εκείνη τη στιγμή ήταν 2 βαθμοί Κελσίου και ήταν 2:00 το μεσημέρι!!!

Επιστρέψαμε στο μονοπάτι κάνοντας τον πλήρη γύρο του μεγάλου κρατήρα. Περπάτησα στην κορυφή ενός κρατήρα (έστω και ανενεργού) του ψηλότερου ενεργού ηφαιστείου στην Ευρώπη!
Τον Ιούνιο του 2013, η UNESCO ανακοίνωσε την ένταξη της Αίτνας στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Όταν επιστρέψαμε κάτω πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά και στο καταφύγιο. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Καλά μα που ήταν όλος αυτός ο κόσμος χθες το βράδυ;

Εγκαταλείψαμε την ιδέα να φάμε εδώ και αποφασίσαμε να φύγουμε άμεσα για Συρακούσες.

 

[Grerena]

Συρακούσες
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν μια πάλι ομαλή κατηφόρα. Επιστρέψαμε στην autostrada από διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ανεβήκαμε. Προσπεράσαμε την Κατάνια (χωρίς να έχω καμία ενοχή που δεν έκανα στάση) και φύγαμε “καρφί” για την Ορτυγία. Είχα τη μικρή ελπίδα ότι μπορεί και να φτάναμε πριν τις 4:00 εκεί και μπορεί να προλάβαινα οριακά ανοιχτή την Santa Lucia.

Τελικά φτάσαμε μπροστά από το ξενοδοχείο μας στις 4:15.
Ε! Δεν μπορώ να τα έχω όλα.
Το πρωινό ξύπνημα έφταιγε. Αλλά τώρα που είδα τους κρατήρες της Αίτνα ομολογώ ότι χαλάλι που … έχασα τον Caravaggio για χάρη της.

Η Ορτυγία είναι ένα νησάκι που αποτελεί συνοικία των σύγχρονων Συρακουσών, αλλά στην αρχαιότητα ήταν το κέντρο της αρχαίας πόλης των Συρακουσών. Ήταν μια υπερδύναμη της αρχαιότητας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς του ελληνικού αποικισμού. Έχει ξεχωριστή σημασία για εμάς τους Έλληνες αφού οι Συρακούσες, ήταν η μεγαλύτερη και ωραιότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας που συναγωνιζόταν σε πλούτη και ομορφιά την πανίσχυρη αρχαία Αθήνα.

Για να πας στην Ορτυγία θα πρέπει να διασχίσεις μια γέφυρα την ponte Santa Lucia, που τη συνδέει με τη στεριά.

Στην πόλη υπάρχει περιορισμένη κυκλοφορία αυτοκινήτων. Εμείς μπήκαμε μεν, αλλά με μια συστολή δε. Ένιωθα ότι κάναμε κάτι παράνομο, αφού δεν βλέπαμε άλλο αυτοκίνητο να κυκλοφορεί. Φτάσαμε αισίως στο ξενοδοχείο μας.

Το ξενοδοχείο μας (Domus Mariae Benessere) ήταν ένα παλιό μοναστήρι δίπλα σε μια μπαρόκ Σιτσιλιάνικη εκκλησία, που διαχειρίζονταν καλόγριες. Ο χώρος ήταν γεμάτο εικονίσματα, αρκετά κυριλέ και με αρκετούς ενοίκους… καλόγριες! Τεσσάρων αστέρων έλεγε το booking, αλλά η τιμή του ήταν λιγότερων αστέρων. Το επέλεξα και για το λόγο του ότι έβλεπα στο gogle street map ότι είχε δυνατότητα δωρεάν παρκαρίσματος απ’ έξω. Τι στο καλό,… Γενάρης είναι. Δεν θα βρούμε να παρκάρουμε;

Και βρήκαμε, άνετα και εύκολα μπροστά στο ξενοδοχείο μας. Κάναμε check in, πήραμε και άδεια κυκλοφορίας για το αυτοκίνητο (αφού είμαστε έστω και προσωρινοί κάτοικοι του νησιού) και βουρ… για την πόλη.

Τι να πω εγώ τώρα για αυτήν την πόλη;;;
Δεν έχω λόγια. Η Ορτυγία είναι υ π έ ρ ο χ η !!!
Ω! Άνδρες ... Κορίνθιοι!!!
Προσκυνώ. Τι πόλη είναι αυτή;

Ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη όσον αφορά την ομορφιά και τη γοητεία που αντίκρισαν τα μάτια μου. Η αρχιτεκτονική της ξεπερνάει κάθε φαντασία. Η πόλη είναι γεμάτη με κτίρια εξαιρετικής ομορφιάς. Πρόκειται για μια πόλη γεμάτο ιστορία που φωνάζει Ελλάδα, αφού άλλωστε Έλληνες άποικοι από την Κόρινθο ήταν οι ιδρυτές της. Είναι ανεξίτηλα συνδεδεμένη και με την ιστορία της Ελλάδας.
Και άλλοι πολλοί λαοί άφησαν ευδιάκριτα τα σημάδια τους χαραγμένα στη σύγχρονη όψη της Ορτυγίας και προσφέρονται απλόχερα στο βλέμμα του επισκέπτη.
Είναι πραγματικά μοναδική!

Πλακόστρωτα σοκάκια, ρομαντικά μπαλκόνια, μπαρόκ αρχοντικά, επιβλητικές πλατείες και όλα αυτά βρίσκονται πάνω σε ένα νησί και υπό την αύρα της θάλασσας!
Πιστεύω ότι μπορεί να είναι από τις ωραιότερες γωνιές του κόσμου. Νομίζω ότι ερωτεύτηκα αυτήν την πόλη.
Κατά βάθος νιώθω και λίγο ... περήφανη που συνετέλεσαν και οι Έλληνες, ώστε να υπάρχει σήμερα αυτή η ομορφιά.

Από το ξενοδοχείο μας περπατήσαμε μέσα από τα στενά έως ότου βγήκαμε στην Corso Giacommo Matteotti. Πρόκειται για έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ορτυγίας, ο οποίος εκείνη την ώρα έσφυζε από κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά παρόλο που ήταν Κυριακή και ο δρόμος ήταν τόσο φαντασμαγορικά στολισμένος σαν να ήταν γιορτή. Και να φανταστείτε ότι είναι και χειμώνας. Δηλ. το καλοκαίρι τι μπορεί να γίνεται;

Καταλήξαμε στην πλατεία Αρχιμήδη. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο μεγάλος αυτός επιστήμονας ήταν Έλληνας της Σικελίας. Στην πλατεία του Αρχιμήδη βρίσκεται ένα εντυπωσιακό συντριβάνι, η Fontana Diana ή πάλι κατά το ελληνικότερον: «Η κρήνη της Αρτέμιδας».

Για να μη γίνομαι κουραστική και επαναλαμβάνομαι συνέχεια ... όπου και να περπάτησα στην πόλη, “έβλεπα” ...Ελλάδα.

Την έκρηξη του ενθουσιασμού και των συναισθημάτων που με είχαν κατακλύσει με τις εικόνες που έβλεπα, διέκοψε το ....στομάχι μου, το οποίο διαμαρτυρήθηκε εντονότατα και ξαφνικά. Είχε περάσει η επήρεια του πρωινού φαγητού και η αρχιτεκτονική ... δεν χορταίνει.
Στην πλατεία του Αρχιμήδη υπήρχε μια πιτσαρία, στην οποία κάναμε στάση και φάγαμε μια πίτσα.
Ελαφρώς στανιαρισμένοι συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την piazza Duomo.

Η piazza Duomo δηλ. η πλατεία του Καθεδρικού είναι η κεντρική πλατεία των Συρακουσών και το...κύριο αξιοθέατο. Αποτελεί επίσης τον ‘ορισμό’ του μπαρόκ. Η Piazza στεγάζει ενδιαφέροντα ιστορικά και θρησκευτικά κτήρια.

Το πρώτο που πιάνει η ματιά μας, λόγω της μεγαλοπρεπούς πρόσοψής του, είναι το καταπληκτικό Duomo, αφιερωμένο στην Παναγία. Είναι χτισμένο γύρω στον 7ο αιώνα πάνω στον αρχαίο ναό θεάς Αθήνας, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ . Οι τεράστιοι δωρικοί κίονες του αρχαίου ναού που κάποτε στήριζαν το κλίτος είναι ορατοί και από μέσα και απ’έξω. Είναι ένας ναός που από αρχαίος έγινε… μητρόπολη!

Δίπλα στο Duomo βρίσκεται το Palazzo Senatorio, έδρα του Δημαρχείου. Στα δεξιά του Καθεδρικού ναού, ανυψώνεται το Palazzo Vescovile και στη συνέχεια το Monastero. Στο βάθος διακρίνεται η εκκλησία της Santa lucia.

Το απέναντι τμήμα της Piazza φιλοξενεί ιδιωτικές κατοικίες, όπως το Palazzo Gaetani και το Palazzo Beneventano del Bosco.
Στο νότιο άκρο της πλατείας βρίσκεται η εκκλησία της Santa Lucia. Πρόκειται για την εκκλησία που κρύβει μέσα της τον Caravaggio και είχε τις πόρτες της ... ερμητικά κλειστές.

Τώρα που το σκέφτομαι … σύμφωνα πάντα με αυτά που έχω διαβάσει ο πίνακας του Caravaggio «Η ταφή της Αγίας Λουκίας» (Seppellimento di Santa Lucia) βρίσκεται πίσω από μια τζαμαρία σε μια όχι και τόσο κοντινή απόσταση από τα μάτια μας, σε ένα σκοτεινό περιβάλλον και που βέβαια απαγορεύεται και η φωτογράφηση. Μάλιστα λένε ότι υπάρχει και “αστυνομία της φωτογραφίας”. Όσοι τόλμησαν και άγγιξαν φωτογραφική ή κινητό την «άκουσαν» από δυνατά μεγάφωνα που έκαναν επίπληξη κάνοντας τους "δακτυλοδεικτούμενους".
Και να έμπαινα μέσα … δεν θα ανέβαζα φωτογραφία… ή μάλλον θα ανέβαζα από το internet.
Ε! αυτό θα κάνω και τώρα.

Photo από internet

Το 1608 ο Caravaggio έφτασε στις Συρακούσες και η Γερουσία της πόλης του ανέθεσε αμέσως έναν σημαντικό πίνακα με θέμα την Αγία Λουκία, προστάτιδα της πόλης.
Μέσα από τις φωτοσκιάσεις που συνηθίζει ο Caravaggio στον πίνακα βλέπουμε πεσμένη καταγής νεκρή την Αγία Λουκία. Η τραγικότητα της σκηνής επιτείνεται από τους δύο νεκροθάφτες που ανοίγουν τον τάφο της αγίας σε πρώτο πλάνο. Την περιτριγυρίζει ομάδα πιστών, με τον επίσκοπο επικεφαλής να ευλογεί.

Μπήκαμε όμως μέσα στο Duomo. Όσο εντυπωσιακή είναι απ’ έξω, άλλο τόσο είναι και από μέσα.

Είναι τόσο εμφανές ότι ο καθεδρικός «κατάπιε» τον αρχαίο ελληνικό ναό της θεάς Αθηνάς. Οι αρχαίες κολώνες αποτελούν μέρος και της σύγχρονης τοιχοποιίας...

Σουρούπωνε όταν μπήκαμε μέσα στο ναό. Όταν βγήκαμε ήταν πια νύχτα. Όλα τα κτίρια ήταν φωταγωγημένα και η πλατεία τώρα μου φάνηκε ακόμα πιο ωραία.

Θα μπορούσε ίσως αυτή η πλατεία να είναι γεμάτο μαγαζιά, μπαρ και καφέ, αλλά δεν ήταν. Ίσως για αυτό όμως να φαίνεται τόσο μεγαλοπρεπής. Επειδή φαινόταν τόσο αρχαία, χωρίς τα σύγχρονα στολίδια!

Φύγαμε από την πλατεία και περπατήσαμε μέσα στα στενά με κατεύθυνση προς τη νότια έξοδο προς τη θάλασσα. Εκεί φτάσαμε στο πηγάδι της Αρετούσας. Σύμφωνα με το μύθο, η Αρετούσα, νύμφη της θεάς Άρτεμης για να γλυτώσει από το κυνήγι του Αλφειού, γιου του Ωκεανού, έπεσε μέσα στη θάλασσα, διάσχισε το Ιόνιο πέλαγος και έφτασε στη Σικελία για να μεταμορφωθεί σε πηγή. Να και η Ελληνική μυθολογία ... παρούσα!

Είχαμε ήδη περπατήσει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού της Ορτυγίας και η ώρα ήταν 6:30. Δεδομένου ότι όλα τα αξιοθέατα που με ενδιέφεραν (κάστρο Μανιάκι, εκκλησία Santa Lucia, κατακόμβες) είχαν ήδη κλείσει και το μόνο που έμενε να κάνουμε ήταν να πάμε κάπου για φαγητό, σκέφτηκα γιατί να μην πάμε για φαγητό στο Noto, που είναι κοντά, να δούμε έτσι και το Noto; Την Ορτυγία άλλωστε, θα τη βλέπαμε πάλι και το πρωί με το φως της ημέρας.

Η αλήθεια είναι ότι εξ’ αρχής αυτό είχα στο μυαλό μου, αλλά το πρότεινα δειλά δειλά για να μην τρομάξω και το συνοδό μου, ο οποίος ήταν άλλωστε και «το τιμόνι».

Αυτό και κάναμε τελικά. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, αποφεύγοντας τους κεντρικούς δρόμους. Πότε βγαίναμε στον παραλιακό και πότε χωνόμασταν στα στενά, έτσι για να περπατήσουμε την Ορτυγία όσο γίνεται περισσότερο.

Η συνολική διαδρομή περπατήσαμε στο νησί της Ορτυγίας φαίνεται παρακάτω:

Στην οποία φαίνεται και το πόσο μεγάλο είναι το νησί. Ούτε 3,5 κμ. δεν είναι ένας ολόκληρος γύρος του νησιού.

Με κρύα καρδιά αφήσαμε την ωραία θέση parking, που είχαμε βρει έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μας. Ελπίζαμε όμως ότι θα συνεχίσει η τύχη να μας ακολουθεί στο θέμα του παρκαρίσματος.

Noto
Το Noto είναι πολύ κοντά. Απέχει μόνο 34km από τις Συρακούσες. Ο δρόμος ήταν καλός, οπότε σε μισή ώρα (γύρω στις 7 και κάτι) είμαστε στο Noto παρκαρισμένοι ένα στενό πιο κάτω από το Caffé Sicilia και τον κεντρικό δρόμο Vittorio Emanuelle.

Η υπέροχη πόλη του Νότο ανήκει και αυτό στη λίστα της Unesco, μαζί με άλλες 7 πόλεις του Σικελικού Νότου. Τη θέση αυτή στη λίστα την κέρδισαν λόγω της μπαρόκ αρχιτεκτονικής τους. Νομίζω όμως ότι το Νότο ξεχωρίζει. Έχω την αίσθηση ότι είναι ένα σκαλοπατάκι πιο πάνω από τις άλλες.
Η μικρή πόλη του Noto είναι η επιτομή του μπαρόκ, ένα συνονθύλευμα από πανέμορφα κτίρια από ανοιχτόχρωμη πέτρα, που χτίστηκαν στις αρχές του 18ου αι, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1693 που ισοπέδωσε τον οικισμό.

Το φημισμένο καφεζαχαροπλαστείο Caffè Sicilia αποτέλεσε την πρώτη μας στάση. Βλέπετε ήταν σχετικά αργά και είχα ένα άγχος να το προλάβω ανοιχτό.

Το Caffè Sicilia αποτελεί ένα ιστορικό σημείο για την πόλη του Νότο. Δεν γίνεται να φτάσεις μέχρι εδώ και να μη δοκιμάσεις τα σικελικά γλυκά του. Άνοιξε το 1892 και σήμερα η οικογένεια του Corrado Assenza είναι η τέταρτη γενιά που το λειτουργεί. Είναι ένα παραδοσιακό μαγαζί, με κλασικό περιβάλλον παλιού ζαχαροπλαστείου, που έγινε γνωστό για τις γρανίτες του (με γνωστότερη αυτή του αμυγδάλου), αλλά και για άλλες παραδοσιακές λιχουδιές.

Καθίσαμε αναγκαστικά μέσα. Χειμώνας βλέπετε. Γρανίτα όμως δεν πήρα. Μου φάνηκε υπερβολικό μέσα στο χειμώνα να πάρω πάλι γρανίτα. Ήδη είχα δοκιμάσει στη Savoca και μια ψύχρα την είχα εισπράξει. Θα τιμούσα τον γαστρονομικό τουρισμό ακόμα και αν δοκίμαζα τα άλλα σικελικά φημισμένα γλυκά του Caffè Sicilia.
Έτσι, πήραμε ένα κανόλι, ένα κασάτο και ένα παγωτό με ρικότα και φυστίκι και καφέ καπουτσίνο φυσικά. Το κανόλι ήταν το καλύτερο απ’ όσα δοκίμασα στη Σικελία μέσα σε αυτό το τριήμερο. Το Caffè Sicilia μας φάνηκε αντάξιο της φήμης του.

Μετά κάναμε βόλτα στην πόλη. Η καρδιά του ιστορικού κέντρου χτυπά στην Corso Vittorio Emanuele, τον πεζόδρομο με τα palazzi και τους εντυπωσιακούς ναούς. Αλλά και στον παράλληλό του Via Camillo Benso Conte Di Cavour, βρίσκονται πάρα πολλά μπαρόκ κτίρια. Πομπώδη κτίρια, παλάτια, θέατρα, εκκλησίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, που μέσα στη νύχτα και φωταγωγημένα καθώς ήταν, φάνταζαν ακόμα πιο μεγαλειώδη.

Palazzo Ducezio...

Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στους καθεδρικούς της Σικελίας. Μετά από αυτόν της Τσεφαλού... είδα της Ορτυγίας και μετά από της Ορτυγίας ... είδα του Noto και μετά; (Ακολουθεί και του Παλέρμο)
Τι να πρωτοθαυμάσεις;

Ο Καθεδρικός του Noto...

Teatro Comunale...

Κυριακή βράδυ. Η πόλη δεν είχε και τόσο κίνηση. Είχε γλυκιά βραδιά. Δεν είχε το κρύο που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ σε Savoca και Ταορμίνα. Η βόλτα που κάναμε στο Νότο ήταν απολαυστική. Κάποια σημεία της πόλης ήταν ακόμα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα. Η πόλη δεν είναι μεγάλη. Σε λίγη ώρα την έχεις περπατήσει όλη. Και έτσι όπως πέφτει το φως πάνω στην ανοιχτόχρωμη πέτρα βγαίνει μια πορτοκαλί απόχρωση. Εύκολα την μπερδεύεις με σκηνικό ταινίας.

Palazzo Landolina...

St. Charles Church...

Είδαμε ένα ωραίο μπαρ-εστιατόριο, σαν παλιό εργοστάσιο ήταν (Anche Gli Angeli), στο οποίο ήταν μαζεμένη όλη η νεολαία της πόλης. Φίσκα ήταν και μέσα και έξω. Ο μέσος όρος ηλικίας πρέπει να ήταν περί τα 20!

Θα βολτάραμε λίγο ακόμα και αν δεν βρίσκαμε κάτι άλλο θα επιστρέφαμε εδώ.

Στη Via Ducezio είδαμε μια πινακίδα μισοσπασμένη, που διαφήμιζε μια τρατορία. Δεν είχαμε δει και τίποτα άλλο σε τρατορία, οπότε είπαμε να ρίξουμε μια ματιά. Νομίζω ότι αν είσαι τουρίστας και δεν πεινάς πολύ δεν θα μπορούσες να βρεις την είσοδο αυτής της τρατορίας με τίποτα.
Στο βάθος μιας στοάς, η είσοδος της οποίας δεν πολυφαινόταν -από τους μουσαμάδες που κάλυπταν τις εργασίες που γίνονταν για τη συντήρησή της- υπήρχε μιαν αυλή και ο φούρνος της τρατορίας. Μια μικρή πόρτα, που ίσα που φαινόταν σε μια γωνιά της αυλής ήταν η είσοδος.
Τα γλυκά που μόλις είχαμε φάει στο Sicilia … μας είχαν ανοίξει την όρεξη, οπότε ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε.

Μέσα ήταν ο υπόλοιπος πληθυσμός του Noto (οι άλλοι μισοί ήταν στο bar που συναντήσαμε νωρίτερα). Ένα τραπέζι και μόνο ένα βρήκαμε άδειο και το θεωρήσαμε ευκαιρία.
Το μενού ήταν στα Ιταλικά και μόνο. Ο σερβιτόρος δεν μιλούσε άλλη γλώσσα πέραν των Ιταλικών. Επίσης ήταν ένας και …αργός. Είχε πολύ φασαρία από τους θαμώνες, οι οποίοι ήταν μόνο ντόπιοι.
Κυκλοφορούσαν πιάτα με πίτσες, μακαρόνια, θαλασσινά και ψάρια. Ήταν ένα μαγαζί που δεν θα το έλεγες ….ρομαντικό, αλλά σίγουρα καταλάβαινες ότι: «Εδώ είναι Σικελία!» Για μένα… αυτή η ατμόσφαιρα ήταν και η … γοητεία του όλη.
Ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε!!!

Ύστερα από αρκετή μελέτη του καταλόγου (βοήθησε και το google translate) παραγγείλαμε. Εγώ μια μακαρονάδα με θαλασσινά και ο άντρας μου μια ποικιλία ψητών ψαριών.

Ήταν όλα πεντανόστιμα.

Ούτε παραγγελία να είχαμε κάνει. Βρήκαμε τυχαία μια τρατορία με τοπικό χρώμα και φάγαμε και καλά.
Η βραδιά έκλεισε τέλεια.

Έχει πολλά καλά ο …χειμώνας. Το αυτοκίνητο το είχαμε παρκάρει ακριβώς απ’ έξω και σε μισή ώρα είμαστε επίσης παρκαρισμένοι ακριβώς απ’ έξω από το ξενοδοχείο μας στην Ορτυγία. Ναι! Βρήκαμε πάλι θέση parking!

Δεν είχε άλλα η ημέρα. Δεν είχε βέβαια και λίγα:
(χάρτης σημερινής διαδρομής)...

Τέλος για σήμερα.

 

[echo2011]

Δεν ισχύει παντού. Είναι θέμα εταιρίας. Στο αεροδρόμιο του Bergamo είχα νοικιάσει επί τόπου (χωρίς προκράτηση) και δεν είχα πρόβλημα που χρησιμοποιήσαμε άλλη κάρτα εκτός του οδηγού. Δεν θυμάμαι εταιρεία αλλά δεν ήταν η Sicilybycar.
Επίσης και στο Παλέρμο, όταν αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα πήγαμε στη διπλανή Europecar ζητώντας αυτοκίνητο με πληρωμή μέσω δικής μου κάρτας και όχι του οδηγού και μας είπαν ότι γίνεται.
Όσον αφορά τους όρους: ναι αυτό φαίνεται στους όρους αλλά αφού έχεις κάνει την κράτηση.
Πρώτα δήλωσα οδηγό, μετά μου ζήτησε κάρτα, μετά μου είπε "επιτυχής συναλλαγή" και μετά μου πέταξε τους όρους ανάμεσα στους οποίους ήταν ότι η κάρτα πρέπει να είναι του οδηγού. Την είχα κάνει όμως ήδη την κράτηση!
Τώρα όμως την ξέρω την παγίδα και δεν θα την ξαναπάθω.

Και γω αποσο θυμάμαι το είχαν οι πιο πολλές εταιρίες στους όρους τους και ο τρόπος να το γλιτώσεις είναι να πληρωσεις για δεύτερο οδηγό (κάποιοι δίνουν δωρεάν τον δεύτερο οδηγό, αλλά μπορεί ναναι και 10-15 ευρώ ανά ημέρα). Μπαίνεις εσύ ως βασικός οδηγός για νασαι οκ με την πιστωτικη καρτα και ο σύζυγός ως δεύτερος.. Μετά μπορεί να οδηγεί σε όλο το ταξίδι ο δεύτερος οδηγός.. Θυμήσου το αν σου ξαναχρειαστει.. Δε καταλαβαίνω γιατί σας ανάγκασαν να ακυρώσετε τη κράτηση και δε σας πρότειναν αυτό.. Εκτός αν δεν έχεις δίπλωμα...

Πολύ ωραιο το ταξίδι σας σε διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον!! Πολύ ωραίες και οι φωτός και οι πληροφορίες που μας γράφεις.. Εμείς το πιο νοτιο που έχουμε πάει από Ιταλία είναι η Νάπολη (πριν 2μιση μήνες) και ήταν πολύ καλά..

 

[Grerena]

Μπαίνεις εσύ ως βασικός οδηγός για νασαι οκ με την πιστωτικη καρτα και ο σύζυγός ως δεύτερος..

Πολύ σωστά. Αυτό έπρεπε να κάνω. Τώρα που το λες... θυμήθηκα ότι σε προηγούμενο road trip το είχαμε κάνει παλιά. Και εγώ απορώ γιατί δεν μας το πρότειναν.

Εκτός αν δεν έχεις δίπλωμα...

Έχω δίπλωμα, αλλά είμαι καλύτερη συνοδηγός απ' ότι είναι ο σύζυγος. Παρακολουθώ gps, χάρτες, καθοδηγώ και ενίοτε ...στριγγλίζω κιόλας ...
Ε! και να είναι και λίγο πιο δίκαια τα πράγματα... να κάνει κάτι και εκείνος αφού την οργάνωση την αναλαμβάνω εγώ.

 

[Grerena]

ΛΙΓΕΣ … ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ ΑΚΟΜΑ
Ξημέρωσε η τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας. Φάγαμε το τυπικό πρωινό ξενοδοχείου.
Τράβηξα και μια μικρή σύγχυση όταν είδα ότι για να φάμε αυγά έπρεπε να πληρώσουμε extra. Όχι ότι ήταν ακριβά, αλλά δεδομένου ότι το ξενοδοχείο ήθελε να λέγεται τετράστερο θα έπρεπε το ζεστό πρωινό να το έχει standar στο μενού του.

Το αρχικό σφιχτό μου πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε το συντομότερο για Παλέρμο, για να το δούμε όσο γινόταν περισσότερο με το φως της ημέρας, αλλά και για να προλάβω και κανένα αξιοθέατο με είσοδο, ανοιχτό.
Είπαμε όμως ότι είχα ερωτευτεί την Ορτυγία, για την οποία ήμουν πια πολύ προκατειλημμένη θετικά έναντι του Παλέρμο. Την είχαμε δει σχεδόν μόνο νύχτα το προηγούμενο βράδυ και ήταν τόσο όμορφη, που η βόλτα πια επιβαλλόταν και πάλι.
Πριν φύγουμε επισκεφτήκαμε όμως πρώτα την εκκλησία του St. Filippo Neri που συστεγάζονταν σχεδόν με το ξενοδοχείο μας.
Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι αυτή ήταν μια ... κανονική και μεγάλη εκκλησία και όχι ένα παρεκκλησάκι που νόμιζα...

Μετά, βάλαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο και φύγαμε πεζοί για βόλτα με κατεύθυνση προς την piazza Duomo.

Στα βήματα της Μαλένα…
Μα πόσο μου αρέσει αυτή η πλατεία! Η Piazza Duomo της Ορτυγίας είναι από τις πιο scenery πλατείες που έχω δει ποτέ.

Το ότι είναι scenery δεν το πρόσεξα μόνο εγώ, αλλά και σκηνοθέτες όπως Giuseppe Tornatore, αφού εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από την ταινία “Μαλένα”.

(from the movie)

Την ταινία αυτή την είχα δει πριν πολλά χρόνια (ταινία του 2000). Δεν είχα ασχοληθεί όμως καθόλου τότε με το που γυρίστηκε η ταινία, αφού τα σκηνικά ήταν τόσο όμορφα που πίστευα ότι θα γυρίστηκε σε κάποιο studio τύπου “cinecita”. Πρόσφατα όμως και μάλιστα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του ταξιδιού την ξαναείδα τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση και ξαφνιάστηκα όταν πρόσεξα ότι το μέρος που γυρίστηκε μπορούσα να το αναγνωρίσω. Ήταν ... η Ορτυγία!
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης, Σικελός γαρ, ήξερε “τα ωραία”. Διάλεξε για φόντο της ιστορίας του την Ορτυγία!

(from the movie)

Και αυτός ο Καθεδρικός ...
Τον βλέπω τώρα και με το φως της ημέρας...

Πρόκειται για μοναδική περίπτωση "παντρέματος" ενός αρχαίου ναού με έναν χριστιανικό!

Η αρχαία κολώνα έχει ενσωματωθεί πλήρως στο ... ναό της Γέννησης της Θεοτόκου!

Και το εσωτερικό του Duomo εμφανίστηκε στην ταινία του Tornatore…

(from the movie)

Το καφέ που καθόταν η Μαλένα και οι θαυμαστές της ...δεν είχε ανοίξει ακόμα. Ήταν Δευτέρα πρωί και πιθανότατα να άνοιγε αργότερα. Βέβαια, δεν έβλεπα να υπάρχουν και άλλα καφέ πουθενά στην πλατεία.
Μια φορά είπα και εγώ να αράξω … και οι συνθήκες δεν με άφηναν.

Στην “πλάτη” όμως του Duomo υπήρχε ένα πολύ χαριτωμένο καφέ που ήταν ανοιχτό. Στην ουσία αυτό είχε θέα στην πλατεία Μινέρβα (προς τιμή της θεάς Αθηνάς, ο ναός της οποίας “εξαφανίστηκε”).

Ωραία ήταν και εδώ...

Οπότε: κανόλι και δυο καπουτσίνο ήταν ότι έπρεπε.

Μια ώρα είναι πολύ για μένα για να είμαι σε ένα μέρος για καφέ. Φανταστείτε πόσο μου άρεσε που κάθισα μια ολόκληρη ώρα πίνοντας καφέ!!!

Φύγαμε επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας κάνοντας όμως έναν μεγάλο κύκλο για να δούμε και τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα.

Στον οποίο κύκλο όμως ... βλέπαμε συνέχεια όμορφες γωνιές...

Με δυσκολία καταφέραμε να ξεφύγουμε. Εγώ καθυστερούσα σχεδόν σε κάθε μου βήμα.

Φτάσαμε στην παραλία και πήραμε το αυτοκίνητο.

Περάσαμε από τη γέφυρα που ενώνει την Ορτυγία με τις υπόλοιπες Συρακούσες...

Αλλά ...δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από τις Συρακούσες.

Η μικρή Παναγία…
Την προηγούμενη μέρα μπαίνοντας στην πόλη είχα δει από μακριά μια πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονικά εκκλησία, την οποία είναι αδύνατον να μην την προσέξει κανείς, για την οποία είχα διαβάσει σχετικά και πολύ θα ήθελα να τη δω από κοντά.

Έτσι άστρο λαμπρό μας οδηγεί….

Δεν ήταν δύσκολο να φτάσουμε μέχρι εκεί και να παρκάρουμε ακριβώς έξω από την είσοδό της.

Πρόκειται για την "Santuario Madonna delle Lacrime", δηλ. για την εκκλησία της «Παναγίας που κλαίει».

Όπως είναι φανερό είναι μια πάρα πολύ ιδιαίτερη εκκλησία. Πρόκειται για έναν … κώνο ύψους 74μ.
Είναι μοντέρνα και σαν σχέδιο και σαν κατασκευή. Το εσωτερικό της είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι το εξωτερικό της. “Διαστημικό” φαίνεται το έξω, “διαστημικό” και το μέσα. Ή μάλλον σου θυμίζει περισσότερο μουσείο παρά εκκλησία. Είναι εντελώς μίνιμαλ, χωρίς αγάλματα και εικόνες. Η μόνη διακόσμηση είναι τα βιτρό στα παράθυρα, περιφερειακά, που αφήνουν να μπει ένα πλαϊνό φως. Και είναι και τεράστια.
Αλλά γιατί να προσπαθώ να περιγράψω κάτι (που όπως λένε και οι Κινέζοι) μπορώ να το δείξω με μια εικόνα;

Μάλλον ήταν τόσο πομπώδες το όλο συγκρότημα για να μπορεί να ισοσκελίσει την πολύ πολύ πολύ μικρή εικόνα της Παναγίας, που κλαίει. Τόσο μικρό ήταν το εικόνισμα, που με το ζόρι το διακρίναμε.

Η αλήθεια είναι ότι το … ψάξαμε λίγο. Περιμέναμε ότι το εικόνισμα, που για χάρη του χτίστηκε αυτό το τεράστιο κτίριο θα ήταν κάτι μεγάλο επίσης και εντυπωσιακό και σε περίοπτη θέση.

Τελικά ήταν σε περίοπτη θέση, δεν ήταν όμως εικόνισμα, αλλά ήταν ένα πολύ μικρό γλυπτό τοποθετημένο στο κέντρο της εκκλησίας πάνω σε μια opal μαύρη πλάκα.

Στις 29 Αυγούστου του 1953 το γλυπτό αυτό της Παναγίας άρχισε να δακρύζει ασταμάτητα για πέντε μέρες, μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου. Οι πιστοί άρχισαν να έρχονται κατά ορδές για να προσκυνήσουν και έτσι έφτιαξαν μια εκκλησία να τους χωράει όλους. Ο θόλος συμβολίζει το δάκρυ της Παναγίας και όταν τον κοιτάς από κάτω … σε πιάνει ένα δέος.

Θα παραφράσω λίγο τη ρήση «Παντού υπάρχει ένας Έλληνας», μετατρέποντάς τη σε: «Παντού υπάρχει και μια Ελληνική επιγραφή».

Ιδού...

Και αυτό είναι σύγχρονο! Δεν νομίζω ότι ξέμεινε από την εποχή της αρχαίας αποικίας!

Είναι πάντως ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο και λόγω του σχεδιασμού του, αλλά και λόγω του ότι αποτελεί το (μοντέρνο) σήμα κατατεθέν μιας πόλης, που βρίσκεται στη καρδιά του … μπαρόκ!

Τέλος με την ανατολική πλευρά του νησιού. Φύγαμε πια. Το ταξίδι για το Παλέρμο διήρκεσε περίπου ένα τρίωρο και δεν είχε απρόοπτα. Ο άντρας μου άφησε λίγο το γκάζι όταν περάσαμε μπροστά από κάτι outlet, αλλά το ξαναπάτησε σχεδόν αμέσως, γιατί: «πόσα να χωρέσουν πια σε αυτό το τριήμερο»;

ΑΦΙΞΗ ΣΤΟ ΠΑΛΕΡΜΟ
Όσο είχα δυσκολευτεί στην Ταορμίνα να βρω κατάλυμα τόσο δυσκολεύτηκα και στο Παλέρμο. Εδώ όμως ήταν άλλου βαθμού η δυσκολία. Στην Ταορμίνα δεν μου άρεσαν τα καταλύματα, στο Παλέρμο όμως έβρισκα το ένα καλύτερο από το άλλο και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Τελικά διάλεξα ανάλογα με το πόσο εύκολο θα είναι το παρκάρισμα.

Η είσοδος στην πόλη ήθελε μία προσοχή. Η οδήγηση των ντόπιων θα έπρεπε να μπει στην … άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Unesco, ως κάτι μοναδικό στον κόσμο. Και εγώ που νόμιζα ότι οι Ναπολιτάνοι είναι οι πρώτοι στο άθλημα (στην Ευρώπη).
Ευτυχώς όμως και εμείς (δηλ. ο άντρας μου πιο πολύ που οδηγούσε) είχαμε τις σωστές βάσεις ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις συνθήκες αυτές της οδήγησης. Παιδιά της Ελλάδος είμαστε και εμείς και ξέρουμε να φυλαγόμαστε. Εξάλλου δεν είχαμε σκοπό να “οργώσουμε” το Παλέρμο με το αυτοκίνητο. Απλά να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας και να παρκάρουμε και το αυτοκίνητο θα το χρησιμοποιούσαμε ξανά πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε στο αεροδρόμιο.

Και φτάσαμε κοντά στην piazza Marina, που ήταν το ξενοδοχείο μας...

Και βρήκαμε και παρκάραμε στον παραλιακό δρόμο κοντά στην Porta Felice και σχετικά άνετα. Ούτε παρκόμετρα δεν είχε. Τυχεροί είμαστε που βρήκαμε τόσο κοντά και τόσο εύκολα. Έτσι πιστέψαμε αρχικά. Αλλά ... δεν ήταν έτσι ακριβώς. Μόλις παρκάραμε μας “έκοψε” το μάτι ενός Αφρικανού, που μας πλησίαζε κοιτώντας μας έντονα. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Πουλούσε προστασία. Οκ. Θα πάμε πιο πέρα. Ξεπαρκάρουμε και πάμε πιο πέρα. Αλλά και στο “πιο πέρα” είχε άλλον Αφρικανό “φύλακα”.

Ωραία! Τι κάνουμε τώρα; Να βρούμε κάποιο parking καλύτερα. Μπήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας για κάποιο parking ή κάποιο έστω πιο απόμερο σημείο. Πέσαμε και σε κάτι μονόδρομους, οδηγήσαμε με την όπισθεν σε κάτι στενά με εμένα να πατάω τις γνωστές τσιρίδες της Savoca, ώσπου βρήκαμε και παρκάραμε σε parking Super Market, το οποίο ευτυχώς ήταν κλειστό και δεν είχε Αφρικάνους τριγύρω.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι ένα άγχος του να έχεις αυτοκίνητο στο Παλέρμο.
Το ζήσαμε όμως και αυτό.

Το κατάλυμά μας ήταν καταπληκτικό!
Ήταν ένα μίνιμαλ μοντέρνο δωμάτιο με ένα καταπληκτικό μπάνιο και ακόμα καταπληκτικότερη θέση.

Είχε και ένα μπαλκονάκι που έβλεπε στην γραφική piazza Marina...

Και ο οικοδεσπότης μας ήταν καταπληκτικός επίσης. Κατ’ αρχήν ήταν σαν μοντέλο! Είχε και φοβερό στυλ. Ή πρέπει να καταγόταν από το Μιλάνο ή έτσι είναι οι Παλερμιτάνοι! Αυτόν δεν τον έβγαλα φωτογραφία.
Εξυπηρετικότατος, μας ενημέρωσε για το τι είναι ανοιχτό τέτοια ώρα (από αξιοθέατα), μας απέτρεψε για κάποιο λόγο να πάμε νυχτιάτικα στην αγορά της Vucciria και μας πρότεινε διάφορα μαγαζιά για φαγητό.

Ανανεωθήκαμε λίγο κάνοντας ένα σέρβις στο υπέροχο δωμάτιό μας. Εξάλλου ήταν αδύνατο να αντισταθώ στο μπάνιο μας …

... και στη συνέχεια βγήκαμε στην πόλη.

Θα έπρεπε να είμαστε στο Παλέρμο δυο ώρες νωρίτερα, αλλά ας όψεται η Ορτυγία που δεν την περίμενα τόσο όμορφη και αφιερώσαμε περισσότερο χρόνο σε αυτή εις βάρος του Παλέρμο.

Για να είμαι ειλικρινής με το Παλέρμο ήμουν λίγο προκατειλημμένη. Δεν θα την έλεγα ακριβώς … αρνητική την προκατάληψη. Απλά ήμουν πεπεισμένη ότι αυτή η μαφιόζικη "υποψία" πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ήμουν σίγουρη ότι θα την συναντούσα.
Και όσο και αν προσπάθησα να το αποβάλλω αυτό θεωρώντας ότι πιθανώς να είναι και προϊόν του «βλέπω πολλές ταινίες» ... δεν τα κατάφερα.

Ξέρετε πως λέγεται το αεροδρόμιο του Παλέρμο;

Θα σας θυμίσω πρώτα πως λέγονται διάφορα άλλα αεροδρόμια Ιταλικών πόλεων: Leonardo Da Vinci, Guglielmo Marconi, Marco Polo, Galileo Galilei, Cristoforo Colombo, δηλ. έχουν δοθεί ονόματα διάσημων Ιταλών επιστημόνων και εξερευνητών.
Στο αεροδρόμιο του Παλέρμο ….. τι όνομα δόθηκε;
'Falcone & Borselino".
Ποιοι ήταν αυτοί;
Δικαστές!!! ………οι οποίοι … δεν πέθαναν από φυσικά αίτια…. Τυχαίο;

Η φήμη του Παλέρμο …. το ξεπερνάει. Όσα και αν έχω διαβάσει ότι είναι ασφαλές, ότι αστυνομεύεται, ότι οι τουρίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται, ότι αξίζει να το περπατήσεις …. εγώ (βγήκα μεν να το περπατήσω) αλλά ένα “κούμπωμα” το είχα. Είχε προηγηθεί η άστατη οδήγηση των Παλερμιτάνων και η επιχείρηση «προστασία των αυτοκινήτων» και το «κούμπωμά» μου είχε …ενισχυθεί.

Παρόλα αυτά ή και …εξαιτίας αυτών είχα έναν ενθουσιασμό που θα περπατούσα αυτήν την πόλη.

 

[Grerena]

Πήραμε τη Via Vittorio Emannuele ώσπου φτάσαμε σε ένα όμορφο αξιοθέατο, που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του Παλέρμο, που δεν είναι άλλο από το Quattro Canti.

Το Quattro Canti είναι μια πλατεία, στην οποία διασταυρώνονται οι δύο κεντρικότεροι δρόμοι του Παλέρμο, η Via Maqueda που οδηγεί στο θέατρο Massimo και η Via Vittorio Emannuele που οδηγεί στον καθεδρικό ναό της πόλης.

Το σταυροδρόμι Quattro Canti, γνωστό και ως "Τέσσερις γωνίες" είναι διάσημο λόγω της αρχιτεκτονικής του. Και οι τέσσερις γωνίες του είναι χτισμένες με το ίδιο μοντέλο: ένα ημικυκλικό “πρόσωπο” που περιέχει μαρμάρινους κίονες και επιγραφές, στη βάση τους έχουν ένα σιντριβάνι που αντιπροσωπεύει τις εποχές, στο πρώτο επίπεδο έχουν αγάλματα των βασιλέων του Παλέρμο και στο τελευταίο επίπεδο παραστάσεις των 4 προστάτιδων αγίων του Παλέρμο και όλα αυτά σε μια τέλεια συμμετρία.

Πίσω από το Quattro Canti βρίσκεται και η piazza Pretoria. Και αυτήν θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει σαν γνωστό landmark του Παλέρμο.
Το συντριβάνι της πλατείας, η fontana Pretoria είναι μια μαρμάρινη σύνθεση γυμνών αγαλμάτων που απεικονίζουν τους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, ζώα και ποτάμια του Παλέρμο. Η όλη αυτή σκηνή με τα γυμνά αγάλματα το 1570 θεωρήθηκε προκλητική και χαρακτηρίστηκε ως αντιπροσωπευτική της διεφθαρμένης κυβέρνησης της πόλης της εποχής εκείνης.

Αυτά τα δύο πολύ σημαντικά ορόσημα της πόλης τα είδαμε μέσα σε λίγα λεπτά.
Τι άλλο προλαβαίναμε να δούμε πριν νυχτώσει;
Ότι και να επιλέξουμε να δούμε στο Παλέρμο … στη λίστα της Unesco θα είναι.

Το 2015 το Άραβο – νορμανδικό Παλέρμο συμπεριλήφθηκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco μαζί με δύο Καθεδρικούς (Cefalu & Monreale). Πρόκειται συνολικά για εννέα μνημεία, τόσο πολιτιστικά όσο και θρησκευτικά, επτά από αυτά βρίσκονται μόνο στην πόλη του Παλέρμο. Πρόκειται συνολικά για δύο παλάτια, τρεις εκκλησίες, τρεις καθεδρικούς και μία γέφυρα.

Ακόμα και εγώ που κυνηγάω τα Unesco δεν ένιωθα την ανάγκη να τα δω όλα (όχι ότι προλάβαινα ). Άσε που το ένα (τον Καθεδρικό της Cefalu) τον είχα ήδη δει.
Άνετα όμως προλαβαίναμε ανοιχτές δυο από αυτές τις εκκλησίες που βρίσκονταν πολύ κοντά και συγκεκριμένα στην piazza Bellini.

Πρόκειται για τις “La Martorana » και “San Cataldo”.
Υπόθεση 2’ ήταν να φτάσουμε μέχρι εκεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαστήκαμε και πολύ χρόνο και για να τις δούμε.
Πρώτα μπήκαμε στην Santa Maria dell'Ammiraglio γνωστή και σαν La Martoriana.

Μπορεί η Martorana να είναι αποτέλεσμα πολλών αρχιτεκτονικών στυλ, χάρη στα χρόνια των κατακτητών, αλλά σίγουρα αυτό που κυριαρχεί είναι το Βυζαντινό στοιχείο. Ο κύριος θόλος καλύπτεται από ένα ολόχρυσο ψηφιδωτό του Χριστού, ενώ όλες οι καμάρες της οροφής είναι γεμάτες πολύχρωμες τοιχογραφίες αγίων. Και οι επιγραφές ήταν … όλες στα Ελληνικά. Όσο και αν είμαι συνηθισμένη στα Βυζαντινά ως Ελληνίδα, δεν μπορώ να πω ότι τα υπέροχα ψηφιδωτά και οι χρυσές τοιχογραφίες που είδα στη “La Martorana” ότι δεν με εντυπωσίασαν.

Στην San Cataldo δεν είχε ψηφιδωτά. Είναι ένα τέλειο παράδειγμα Αραβικής-Νορμανδικής Αρχιτεκτονικής του 12ου αι. πολύ ιδιαίτερη εξωτερικά με τους τρεις τρούλους της να προσελκύουν το μάτι και πολύ απλή εσωτερικά, στην οποία και μην έμπαινα πάντως μέσα να τη δω δεν θα πείραζε και πολύ.

Τώρα είχαμε λίγο χρόνο έως ότου προλάβουμε και κάτι άλλο ανοιχτό (από αυτά που έχουν είσοδο). Είτε θα προχωρούσαμε προς τον Καθεδρικό είτε θα πηγαίναμε στο Oratorio San Lorenzo (που είχε όμως αμφίβολες ώρες εισόδου).
Γιατί όμως να θέλω να πάω στο Oratorio του San Lorenzo ανάμεσα στα τόσα Oratoria της πόλης;

Κατά το πέρασμα του Caravaggio από τη Σικελία, ο καλλιτέχνης άφησε πίσω του … τη «Γέννηση» (“Nativity”). Το έργο αυτό του Caravaggio τοποθετήθηκε στο βωμό του Oratorio di San Lorenzo, ένα μικρό εκκλησάκι στην περιοχή Kalsa του Παλέρμο. Εκεί παρέμεινε μέχρι τη νύχτα μεταξύ της 17ης Οκτωβρίου του 1969, νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας κλέφτες έσκαψαν στο εκκλησάκι και … έκλεψαν το αριστούργημα αυτό του Caravaggio.

Στη δεκαετία του '60, δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρό έγκλημα στο Παλέρμο χωρίς να γνωρίζει η μαφία. Γι’ αυτό ήταν φυσικό οι ερευνητές να στραφούν προς τη μαφία για στοιχεία. Πολλοί ανακρ'ιθηκαν με τα χρόνια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι ερευνητές, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το κυνήγι για το χαμένο πίνακα, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος στον κατάλογο του FBI των κορυφαίων 10 εγκλημάτων τέχνης!
Η ζημιά ήταν τεράστια. Η πόλη του Παλέρμο όμως δεν ήθελε να παραιτηθεί από αυτόν τον καλλιτεχνικό θησαυρό, που άφησε ο Caravaggio. Έτσι, στον κύριο βωμό του San Lorenzo υπάρχει μια ανατύπωση του έργου, που επιτρέπει να θαυμάσουμε την “Natività” στην αρχική του θέση.

(photo από internet)

Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν θα έβρισκα ανοιχτή την εκκλησία και μη θέλοντας να ρισκάρω … με κέρδισε ο Καθεδρικός, ο οποίος (να μην ξεχνιόμαστε) είναι και στη λίστα της Unesco.
Οπότε προς τα εκεί κατευθυνθήκαμε.
Για να πάμε εκεί αρκεί να συνεχίζαμε στη Via Vittorio Emanuelle. Σκέφτηκα όμως να πάμε κάνοντας έναν μικρό κύκλο περπατώντας μέσα από την αγορά του Ballaro για να πάρουμε και μιαν ιδέα για μια από τις περίφημες αγορές του Παλέρμο. Έτσι λοξοδρομήσαμε λίγο και χωθήκαμε στα στενά της αγοράς.

Το ήξερα ότι και οι τρεις αγορές του Παλέρμο είναι must και αν κάποιος θέλει να γνωρίσει την αυθεντική ατμόσφαιρα της πόλης θα πρέπει να τις περπατήσει. Δεν μπορώ να πω όμως ότι περνώντας από την αγορά Ballarò σούρουπο … ένιωθα άνετα.

Σαν να μη συναντούσα Ιταλούς στο δρόμο, ούτε όμως και τουρίστες. Οι λίγοι που συνάντησα στο δρόμο ένιωθα σαν …να με κοιτούσαν περίεργα, σαν …να ήταν πολύ ερημικά τα στενάκια, σαν …να ήταν πολύ εγκαταλελειμένα τα κτίρια, σαν …να αγριεύτηκα και λίγο, σαν …να βιαζόμουν να βγω έξω από την αγορά.

Η αλήθεια ότι ένιωθα σαν να είμαστε μύγες μέσα στο γάλα.
Αλλιώς είναι το καλοκαίρι όταν αυτή η περιοχή……

… σφύζει από κόσμο (και τουρίστες)… φαντάζομαι.

Περάσαμε έξω από ένα εστιατόριο, που το forum το έχει εκθειάσει κατά καιρούς, το “Trattoria Il Bersagliere”. Κλειστό ήταν. Θα μπορούσαμε να περάσουμε και αργότερα που θα άνοιγε, αλλά η ιδέα του να ξαναέρθουμε στη γειτονιά βράδυ δεν μου καλάρεσε. Δεν πειράζει. Είχαμε πολλές εναλλακτικές προτάσεις για φαγητό από τον ξενοδόχο μας.
Κάπου σε μια πλατεία πήρα μια πίτσα στο χέρι γιατί ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω από την πείνα και “έκοβα” ότι θα αργούσαμε να καθίσουμε για φαγητό.

Βγήκαμε από την αγορά. Ένιωθα ότι δεν με πείραξε και πολύ που δεν θα προλάβαινα (με το φως της ημέρας) να πάω και στις άλλες δύο (Vucciria και Capo). Η “ατμόσφαιρα” που πήρα μου φάνηκε υπεραρκετή.

Φτάσαμε στον Καθεδρικό. Τεράστιος μου φάνηκε. Μου θύμισε και λίγο αυτόν της Σεβίλλης.

Και αυτός ο ναός έχει συγχρόνως πολλά στυλ, αποτέλεσμα των επιρροών των πολλών κατακτητών που πέρασαν από εδώ. Οι πύργοι- κωδωνοστάσια, έχουν στοιχεία μεσαιωνικά, η είσοδος αραβικά, αριστερά και δεξιά της οι δύο πύργοι καταλανικά, τα ψηφιδωτά ...βυζαντινά. Όλες οι θρησκείες, τα δόγματα, οι πολιτισμοί, μαζεμένα σε ένα οικοδόμημα, το οποίο αποτελεί αξιοθέατο.
Η πλευρική είσοδος διαθέτει πολλές περίτεχνες στήλες και ένα τριγωνικό αέτωμα με λεπτομερή τοιχογραφία.

Ήταν ανοιχτός ακόμα. Τι καλά! Μακάρι να ήταν και η ταράτσα του ανοιχτή για να ανέβουμε να δούμε τη θέα.

Δεν ήταν όμως. Έτσι αρκεστήκαμε στο να τον δούμε μέσα και μόνο. Δεν μπορώ να πω πως ο ναός έχει εσωτερικά τον πλούτο των αντίστοιχων καθεδρικών ναών άλλων πόλεων. Διαθέτει όμως περίτεχνα ψηφιδωτά. Κάποιος άγιος ενός παρεκκλησιού πρέπει να γιόρταζε, γιατί είχε αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα.

Η ώρα ήταν 5:45 το απόγευμα. Ότι αξιοθέατο ήταν να δω το είχα δει πια. Τώρα είχαν κλείσει όλα. Οπότε χαλάρωσα. Καθίσαμε σε δυο στασίδια και χαζολογούσαμε στο χάρτη ψάχνοντας να δούμε που θα πάμε για φαγητό. Εγώ βέβαια είχα ψιλοστανιάρει με την πίτσα του “ορθίου” και θα προτιμούσα πρώτα να πάμε στο Café Spinnato, να δούμε και τα δυο θέατρα (απ’ έξω φυσικά) και μετά να πάμε για φαγητό.
Άντε ας φύγουμε και βλέπουμε.
Όταν βγήκαμε από τον Καθεδρικό είχε πια νυχτώσει για τα καλά.

Προχωρήσαμε βορειότερα με κατεύθυνση προς το θέατρο Massimo, ακολουθώντας το συντομότερο δρόμο και προχωρώντας μέσα από στενά και δευτερεύοντα δρομάκια για να “κόψουμε” δρόμο. Και αυτά τα δρομάκια … είχαν την ατμόσφαιρα που είχαμε συναντήσει και νωρίτερα στη Ballaro.

Φτάσαμε στην piazza Verdi στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το θέατρο Massimo.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό που είδα.

Από μακριά η εικόνα του θεάτρου ... μου θύμισε Βασιλική με τρούλο.

Η πρόσοψή του είναι νεοκλασική με κορινθιακούς κίονες και λευκά κιονόκρανα. Το κυρίαρχο χρώμα είναι η ώχρα. Επιβλητικές είναι οι μαρμάρινες σκάλες της κεντρικής εισόδου καθώς και τα συμπλέγματα με τα λιοντάρια και τις δυο γυναίκες, οι οποίες εκπροσωπούν την Τραγωδία και την Όπερα.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο στην Ιταλία και αποτελεί και την τρίτη μεγαλύτερη σκηνή στην Ευρώπη. Δόθηκε το όνομα “Massimo” ώστε να παραπέμπει σε κάτι ...μέγιστο, ανώτατο.

Ήταν ανοιχτό ακόμα. Οι σιδερένιες πύλες του ήταν ορθάνοιχτες.

Και εγώ νόμιζα ότι έκλεινε στις 5:00 και το πήγαινα στο χαλαρό, αφού πίστευα ότι ούτως ή άλλως το είχα χάσει. Και φτάνω στην είσοδο και εκεί έφαγα … πίκρα. Η ώρα ήταν 6:00 και το θέατρο τώρα μόλις έκλεινε.

Η επόμενη σκηνή παίχτηκε στο γκισέ της εισόδου με εμένα να παρακαλάω τον φύλακα να με αφήσει να μπω μέσα. «Σας παρακαλώ. Αύριο φεύγω. Και ένα βλέφαρο μόνο να ρίξω. Για δυο λεπτά μόνο να μπω».
Μάταιο. Δεν συγκινήθηκε καθόλου από το δράμα μου. Δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Ή μάλλον κούνησε …. μόνο το φρύδι και αυτό προς τα πάνω. Αλήθεια!
Άκαρπες οι προσπάθειές μου.
Γύρισα πίσω στον άνδρα μου, ο οποίος με περίμενε με το ύφος: «στα έλεγα εγώ, σιγά μη σε άφηναν».
Το τελευταίο tour ήταν στις 5:00, αλλά το θέατρο ήταν ανοιχτό έως τις 6:00. Κρίμα.
Δεν με ήθελε αυτό το θέατρο. Είχα ψάξει πριν έρθουμε μήπως και πετύχω καμιά παράσταση για να παρακολουθήσουμε, αλλά ο Ιανουάριος είναι ο μοναδικός μήνας (εκτός των καλοκαιρινών), που δεν έχει παραστάσεις.

Τα μαρμάρινα σκαλιά όμως του θεάτρου, που ήταν και αυτά ένα αξιοθέατο … ήταν στη διάθεσή μου. Για λίγο όμως θα ήταν στη διάθεσή μου αφού σε λίγο θα έκλεινε και η εξωτερική καγκελόπορτα. Αξιοθέατο είναι γιατί αποτέλεσε τοποθεσία γυρισμάτων μιας πολύ δυνατής σκηνής του «The Godfather III». Εδώ παίχτηκε η σκηνή της δολοφονίας της κόρης του Michael Corleone. Στην ουσία εδώ παίχτηκε το finale του «νονού».

Έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες μου με φόντο το θέατρο και τα σκαλιά του.
... αλλά και έψαξα για να βρω και τις σκηνές από την ταινία...

(from the movie)

Καθώς απομακρυνόμασταν έκλεισαν πίσω μας και η εξωτερική καγκελόπορτα του θεάτρου.

Τώρα ήθελα κάτι πολύ γλυκό για να …ισοφαρίσω την πίκρα που είχα φάει από το θέατρο που δεν πρόλαβα να δω εκ των έσω.
Και θα το έτρωγα στο ….. Caffe Spinnato...

Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο “Antica Caffe Spinnato”.
Πρόκειται για ένα παλιό αρτοποιείο και νυν καφεζαχαροπλαστείο, το οποίο είναι φημισμένο για τα γλυκά του αλλά και για τους θαμώνες του. Εδώ συχνάζουν οι διανοούμενοι της πόλης καθώς επίσης και όλοι οι θεατρόφιλοι πριν ή μετά τις παραστάσεις των κοντινών θεάτρων, γιατί εκτός από το Massimo πολύ κοντά βρίσκεται και το άλλο μεγάλο θέατρο του Παλέρμο, το Politeama.

Ψιλο-ελιτίστικη ατμόσφαιρα, σερβιτόροι ντυμένοι ομοιόμορφα με γιλέκα, βελούδινα καναπεδάκια και βιτρίνες με λαχταριστά σικελικά γλυκά.

Ωραία και τα κανόλι, ωραίες και οι γρανίτες, ωραία και τα παγωτά με τη ρικότα, αλλά φτάνει πια ο γαστρονομικός τουρισμός. Ήρθε η ώρα να φάω την απόλυτη σοκολάτα.

Και την έφαγα. Ήταν σαν τούρτα παγωτό! Αριστούργημα.
Ο άντρας μου δεν ήθελε γλυκό. Προτίμησε κάτι σε αλμυρό, αφού δεν είχε φάει πίτσα όπως εγώ νωρίτερα. Αλλά δεν το ευχαριστήθηκε. Το Spinnato βλέπετε φημίζεται για τα γλυκά του και την ατμόσφαιρά του…

Συνεχίσαμε τη βόλτα λίγο βορειότερα, μέχρι να δούμε από κοντά και το άλλο θέατρο του Παλέρμο το Politeama Garibaldi.

Ήταν άλλο ένα μεγαλειώδες κτίριο με νεοκλασικό στυλ. Εντυπωσιακή και η θριαμβευτική αψίδα στην είσοδο. Εξαιρετικά και τα διακοσμητικά γλυπτά της ζωοφόρου.

Γενικά η όλη περιοχή γύρω από τα δύο θέατρα μου φάνηκε αρκετά “κυριλέ”. Είχε εμπορικά μαγαζιά, πεζόδρομους και όμορφα καφέ.

Στη συνέχεια είπαμε να πάμε για φαγητό. Από αυτά που μας είχε συστήσει ο ξενοδόχος μας διαλέξαμε το πιο κοντινό στην περιοχή που βρισκόμασταν. Αυτό ήταν το Osteria Lo Bianco.

Είναι μια κλασική Σικελική ταβέρνα. Ή τουλάχιστον πλησίαζε πολύ στον όρο, γιατί ύστερα από αυτή που πήγαμε στο Noto δεν νομίζω ότι μπορεί να πάρει άλλη τη θέση της πιο “Σικελικής”.

Καρό τραπεζομάντιλα στα τραπέζια, παλιά εργαλεία και παλιές φωτογραφίες που κρέμονται στους τοίχους, άσπρες ολόσωμες ποδιές τα γκαρσόνια, η ταμειακή μηχανή στην πόρτα (πληρώνεις φεύγοντας) και γενικά υπήρχε μια ζεστή αλλά και ρετρό ατμόσφαιρα.

Δυσκολεύτηκα αρκετά για να παραγγείλω. Τα πιάτα στο μενού ήταν κατά 80% πιάτα με ψαρικά. Εγώ δεν τρελαίνομαι για ψάρια σε αντίθεση με τον άντρα μου που είναι η χαρά του. Εκείνος τελικά παράγγειλε έναν ξιφία ψητό και μια μερίδα κεφτεδάκια ψαρικών κοκκινιστά φούρνου και εγώ πήγα στα σίγουρα παραγγέλνοντας μία μακαρονάδα νόρμα (τώρα που την έμαθα!)

Κάποια στιγμή παρακολούθησα μια σκηνή που ήταν σαν …σκηνή από ταινία αλά Ιταλικά.
Στο ταμείο, που βρισκόταν κοντά στην πόρτα καθόταν η αφεντικίνα. Κάποια στιγμή ένα παλικαράκι (περί τα 20) φεύγοντας και περνώντας δίπλα της, έσκυψε και τη φίλησε λέγοντας της: “Ciao Mama”. Δημοσίως! ….. Αυτή η ... κοινωνική εκδήλωση νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη και χαρακτηριστική σε μια οικογένεια της Σικελίας κατά τη δεκαετία του ’70. Απ’ ότι φαίνεται είναι και του 2020!

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ωραία, με κέρασαν και ένα εσπρεσάκι στο τέλος, αλλά οι ταβέρνες σε Νότο και Ταορμίνα μου άρεσαν πιο πολύ.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού όχι όμως από τη συντομότερη Via Roma, αλλά περνώντας πάλι από τη Via Maqueda, για να έχω άλλη μια λήψη του θεάτρου Massimo.

Συνεχίσαμε περνώντας μόνο από κεντρικούς δρόμους, (Maqueda & Vittorio Emanuelle), αφού στο μεταξύ είχαν κλείσει και τα μαγαζιά και επικρατούσε μια σχετική ερημιά. Για να είμαι πιο ακριβής ... σαν να είχαν όλοι εξαφανιστεί απότομα. Και ήταν μόλις εννέα και μισή το βράδυ!

Λίγο πριν φτάσουμε στο δωμάτιο ακούσαμε από μια παρέα και τα πρώτα ελληνικά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τρεις μέρες στο νησί δεν είχαμε συναντήσει Έλληνα. Μα που είναι οι άποικοι;

Μπήκαμε στο δωμάτιο και μελαγχόλησα. Όχι γιατί δεν είδα το Παλέρμο όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε αλλά γιατί δεν χόρτασα αυτό το υπέροχο δωμάτιο και τη γειτονιά.
Πραγματικά το μπαλκονάκι μας φαντάζομαι το καλοκαίρι θα είναι ένα καταπληκτικό παρατηρητήριο στην περαντζάδα της πλατείας.

Σήμερα το mi pand του άντρα μου έλεγε ότι περπατήσαμε περισσότερο από τις άλλες ημέρες κατά πολύ. Είχαμε κάνει 12,4κμ.

Στο Παλέρμο μόνο....

Για road trip κάτι κάναμε και με το πόδι!

Συνεχίζεται...