Τσεχική Δημοκρατία Χειμωνιάτικη Πράγα...ή και όχι...!

[Fauve]

Δευτέρα 2 του μήνα λοιπόν και η οικογένεια μας σκάει μύτη στο Ελ. Βενιζέλος. Εξοπλισμένοι όλοι με σκουφιά και γάντια και ένα τεράστιο χαμόγελο αποβλάκωσης,κατευθύνθηκαν προς την πύλη τους για να ακούσουν τα μαντάτα της καθυστέρησης. Ευτυχώς μόνο 45 λεπτά. Βρίσκοντας ευκαιρία να περιφέρει τις ειδικά αγορασμένες μπότες Μεγαλοπόδαρου (πιστέψτε με, ήταν σαν να έχω κόψει τα ποδαράκια από το Γέτι και τα χα φορέσει, ένιωθα σαν άλλη Κρουέλα Ντε Βιλ, μέχρι και η ίδια ανατρίχιαζα, αλλά μετά σκεφτόμουν την προστασία απ το κρύο και παρηγοριόμουν!), η αφεντιά μου έκανε μια μικρή γύρα στο αεροδρόμιο. Για να μην τα πολυλογώ, πέρασε και η καθυστέρηση, πέρασε και η πτήση, και 7 το απόγευμα ώρα Τσεχίας η οικογένεια Γκροαρ έφτασε στην Πράγα....
Λοιπόν.....χιόνι δεν είχε,αλλά αυτό νομίζω το είχατε υποπτευθεί από την αρχή....πονηρούλια!!Καλά καταλάβατε βρε! Σε αυτή στιγμή αναφώνησε η οικογένειά μας το πρώτο ''γκροαρ'' επιφώνημα που τους έδωσε αυτό το όνομα και που θα τους ακολουθήσει σε όλο το ταξίδι τους!
Παρέλαβαν λοιπόν τις αποσκευές τους από το αεροδρόμιο, μπήκαν σε ένα ωραιότατο ταξάκι κ η περιπέτεια άρχισε!! Απο δω και πέρα ανακοινώνω ότι θα μιλάω σε πρώτο πληθυντικό γιατί ως εκεί κράτησε το παραμύθι της χιονισμένης Πράγας που μου επέτρεπε να μιλάω σαν αφηγητής!
Έχοντας δώσει λοιπόν σαφείς οδηγίες για το ξενοδοχείο μας, το οποίο απ ότι είχα διαβάσει ήταν πολύ γνωστό για τον αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα (Red Lion, Nerudova 41, μόλις 580ε για 2 διανυκτερεύσεις και 2 δωμάτια) αρχίζουμε και σκαρφαλώνουμε κάτι πέτρινα δρομάκια, προσπερνάμε το τραμ το οποίο ερχόταν κατά πάνω μας, ξεπροβάλει το κάστρο της Πράγας και ωωωω τα επιφωνήματα σωρό, ο ταξιτζής να κρυφογελάει και ο πατηρ φαμίλιας να κοιτάει με το μουστάκι του να σχηματίζει ένα χαμόγελο νεαράς που μόλις έχει κερδίσει στα καλλιστεία της άνω κωλοπετινίτσας.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το κοιτάω με ικανοποίηση καθώς ο πατηρ φαμίλιας πληρώνει τον ταξιτζή (29ε, σε κορώνες δεν θυμάμαι!) και αναρωτιέμαι πόσο πιο τέλειο ξενοδοχείο μπορούσα να βρω! Αφού στηθήκαμε όλοι μπροστά από την πόρτα, και με ένα ψιλόβροχο να μας χτυπάει επίμονα στα κεφάλια μας, ανακαλύψαμε ότι ήταν όλα κλειδωμένα κι έπρεπε να χτυπήσουμε ένα κουδούνι μπας και εδεήσει κάποιος άνθρωπος να μας ανοίξει. Χτυπήσαμε. Μας απάντησε ένας κύριος ο οποίος μας μίλησε πρώτα τσέχικα, μετά ρώσικα (είναι η κολλητή μου από την Ρωσία και προσπάθησα να συννενοηθώ, αλλά έχω μια εντύπωση ότι το σκόκα μπριέμα-τι ώρα είναι?-δεν βοήθησε κανέναν μας), μετά κάτι παρεμφερές (εικάζω πολωνικά) και εν τέλει αφού φωνάζαμε όλοι excuse me, excuse me, αγγλικά. Και μας είπε πάρτε τον δρόμο προς τα πάνω και εκεί είναι η ρεσεψιόν. Κοιταχτήκαμε (γκροαρρρρ) κι ενώ το μουστάκι είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την κατιούσα, άρπαξα την βαλίτσα, έσυρα και τον μπρο και ανεβήκαμε την Nerudova. Βρεθήκαμε μπροστά από ένα ξενοδοχείο και τελείως, μα τελείως τυχαία, μπήκαμε μέσα μην ξέροντας που να πάμε (είχε δυναμώσει κ η βροχή). Ρωτήσαμε το παλικάρι στην ρεσεψιόν και προς μεγάλη μας έκπληξη βρισκόμασταν στο σωστό μέρος. Και κάπου εκεί μας πετάει το ότι το ξενοδοχείο λόγω τεχνικών προβλημάτων (ούτε συναυλία στην Μαλακάσα να ήταν) δεν μπορεί να μας φιλοξενήσει. Το μουστάκι κοντεύει να λιποθυμήσει, κι εγώ προσπαθώ να βρω τρόπους να αντιληφθώ αν θα χρειαστούμε υπνόσακους για να κοιμηθούμε σε κάνα παγκάκι και πως στην ευχή θα αντέξουμε το κρύο!!!(....)
Τελικά αυτό που έγινε είναι ότι θα μας μετέφεραν σε ένα άλλο ξενοδοχείο, 5 αστέρων όπως μας είπαν, πιο κεντρικό, χωρίς να επιβαρυνθούμε τίποτα παραπάνω, ούτε και τα έξοδα του ταξί το οποίο θα μας πήγαινε ως εκεί.
Έρχεται λοιπόν το ταξί, λιμουζινάτο, και αρχίζουμε... Παρατήρησα ότι βγήκε σε έναν περιφερειακό δρόμο που μου φάνηκε εκτός πόλης, και αυτό κατάλαβα μετά ότι έγινε γιατί δεν επιτρέπεται να κατέβει την Nerudova (το λέω για να μην αρχίσετε καβγά ότι ο εν λόγω ταξιτζής σας κάνει κύκλους για να σας φάει τις ωραίες σας κορώνες, δεν υπάρχει λόγος!).
Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο το οποίο με την πρώτη ματιά μου φάνηκε πολύ ωραίο. Και είχα δίκιο, ήταν ένα υπέροχο ξενοδοχείο, μεγάλο, με σκεπαστό αίθριο και γυάλινο ασανσέρ (αν έχετε υψοφοβία μην μπείτε) και μεγάλα δωμάτια. Το μουστάκι και η lady είχαν ένα δωμάτιο στην σοφίτα, και εγώ με τον μπρο ένα δωμάιο στον πρώτο όροφο που έβλεπε σε εσωτερικό μπαλκόνι. Όνειρο σας λέω.
Αφού αλλάξαμε λεφτά στο ξενοδοχείο (1ε προς 24,5 κορώνες) πήραμε το μετρό (βρισκόμασταν στην περιοχή της Mala Strana) και σε μία στάση ήμασταν στην πλατεία της Παλιάς Πόλης... Στηθήκαμε μπροστά από το αστρονομικό ρολόι μαζί με καμιά εκατοστή τουρίστες, αλλά θυμήθηκα τις συμβουλές των τραβελστοριτών που έλεγαν πως μετά τις 11 δεν θα βρω σχεδόν κανένα εστιατόριο να σερβίρει, κι έτσι καθώς η ώρα ήταν 10 παρά και η πείνα μας είχε χτυπήσει κόκκινο, αποφασίσαμε να πάμε προς αναζήτηση μάσας.
Αχ, πόσο πολύ δεν ήθελα να κάτσουμε στα μαγαζάκια της πλατείας, αχ!! Αλλά κάτι η πείνα του μουστακίου, κάτι το κρύο (....) οι υπόλοιποι τρεις ψήφισαν ναι σε ένα μαγαζί φάτσα κάρτα στο αστρονομικό ρολόι, κ ως γνωστόν η πλειοψηφία νικά (άτιμη δημοκρατία).
Δεν θα πω πολλά. Μόνο να αποφευχθεί!!Δύο στους 4 έμειναν ανικανοποίητοι από το φαγητό τους, για να μην μιλήσω για τον σερβιτόρο ο οποίος ήρθε και χωρίς να με ρωτήσει ή να μου πει το οτιδήποτε, μου πήρε την φωτογραφική μηχανή από τα χέρια για να μας βγάλει αναμνηστική. Το ύφος μας σε αυτή την φωτογραφία τα λέει όλα. Το ύφος ικανοποίησης του αφού έκανε το καθήκον του, δεν κατάλαβα τι έλεγε. Αποφάγαμε σε ένα κλίμα ευφορίας γιατί τίποτα δεν ήταν ικανό να μας στερήσει το κέφι μας! Βγαίνοντας από το εστιατόριο (στο οποίο πληρώσαμε ουκ ολίγα) αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια, περνώντας από την γέφυρα του Καρόλου. Και για πρώτη φορά είδαμε μια ματιά στην νυχτερινή Πράγα.
Η θέα ήταν μαγική. Όπως όλες οι ευρωπαικές πρωτεύουσες που τις διασχίζουν ποτάμια (ακριβώς όπως η Αθήνα με τον Κηφισό), η αντανάκλαση των αστεριών (ορίστε Πράγα, έγινα και ποιήτρια για χάρη σου) στο νερό, τα φωτισμένα κτίρια, η έλλειψη πολυκατοικιών (μεγάλο πράμα να ατενίζεις τον ορίζοντα χωρίς να σου κόβει την θέα η τσιμεντένια γκουμούτσα) τα αγάλματα της γέφυρας του Καρόλου, οι άνθρωποι που περπατούσαν χέρι χέρι και αναφωνούσαν χαρούμενοι, και όλα αυτά μαζί, σχημάτιζαν μια πραγματικά μαγική εικόνα για την Πράγα. Τελικά δεν πρέπει να κρίνουμε τίποτα αν δεν το δούμε από κοντά. Πριν πάω στο Παρίσι κοροίδευα όλους αυτούς που λέγαν ότι η πόλη σε παρασύρει και όλα τα σχετικά, αλλά τελικά διαπίστωσα πως είχαν δίκιο. Έτσι και με την Πράγα, είναι όντως μαγική αρκεί να αφήσεις το μάτι σου να περιπλανηθεί. Δεν έχει ένα μικρό ιστορικό κέντρο με τα παραδοσιακά της κτίρια, να πεις οκ. Η έκταση της Πράγας, της μαγικής Πράγας, της Πράγας που βλέπετε στο internet και λιώνετε (όσοι από σας λιώνετε, μην φωνάζετε!), είναι πολύ μεγαλύτερη απ όσο φαντάζεστε, και αυτό το καταλάβαμε καλύτερα το επόμενο βράδυ που την διασχίσαμε με καραβάκι... Αλλά αυτά θα τα πούμε μετά, πρέπει να πάρω την αντιβίωσή μου και να ξεκουραστώ... άτιμη γρίπη... δεν θα με νικήσεις....

Μετά από δύο γρίπες, μια εξεταστική και άλλα δύο ταξίδια για τα οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά, επιστρέφω να συνεχίσω την ιστορία μου! Η πρώτη μέρα τελείωσε και όλοι μας αποκοιμηθήκαμε υπέροχα στα πουπουλένια φουσκωτά μαξιλάρια....
......για να ξυνπήσουμε την άλλη μέρα το πρωι στις 8 από ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα! Φυσικά και ήταν η μαμά Γκροαρ η οποία με τραγουδιστή φωνή που αμφιβάλλω αν θα θελε να ακούσει το υπόλοιπο ξενοδοχείο, μας έλεγε να σηκωθούμε και να κατέβουμε για πρωινό. Με την τσίμπλα στο μάτι σηκωθήκαμε, και διαπιστώσαμε ότι η ζέστη μέσα στο δωμάτιο δεν παλευόταν! Όλα τα παπλώματα ήταν πεταμένα κάτω, κι εμείς αναψοκοκκινισμένοι σαν να παίζαμε ρακέτες σε παραλία ελληνικού νησιού μήνα Ιούλιο!
Με τα πολλά, κατεβήκαμε με το γυάλινο ασανσερ κάτω, όπου μας επιτέθηκε μια μυρωδιά που μας έσπασε την μύτη...! Μπροστά μας απλωνόταν ο μπουφές...δεν έχω λόγια!είχε τα πάντα, και επειδή δεν θέλω να φάω κανα 10λεπτο να περγράφω, πραγματικά τα πάντα!Ο αδερφός Γκροαρ ένιωσε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο καθώς γέμισε το πιάτο του 3 φορές και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ανακοίνωσε πως είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου...(η αλήθεια είναι πως κι εγώ το πιστεύω...)
Μετά το τσιμπούσι, πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για τον ναό του Αγίου Βίτου. Πολύς κόσμος, οι περισσότεροι τουρίστες ήταν Ρώσο που κυκλοφορούσαν με ελαφρά μπουφανάκια και αθλητικά! Προφανώς! Γιατί, σας το λέω μπας και δεν το μαντέψατε, ναι, δεν είχε κρύο!! Τσάμπα τα ποδαράκια του Γέτι, τσάμπα και το χακι σκουφί αλά καστανάς του μπαμπά Γκροαρ!φφφφφφφφφ!ΓΚΡΟΑΡ!
Ανεβαίνοντας την ανηφόρα, και κυριολεκτικά ιδρώνοντας shock φτάσαμε στο προαύλιο του ναού όπου είχαμε μια υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά...Εκεί λοιπόν, δεν κράτησα άλλο κακία του ήλιου που είχε αποφασίσει να με σκάσει, γιατί καθώς φώτιζε την πανέμορφη Πράγα, το θέαμα ήταν μοναδικό...όλοι κοιτούσαμε αποροφημένοι, το τσακ τσακ της φωτογραφικής μηχανής έδινε κι έπαιρνε, και ο ήλιος συνέχιζε να κάνει παιχνίδια με τις κορυφές των κτιρίων. Μαγεία για μια ακόμη φορά!
Αποσπάσαμε την προσοχή μας από την θέα, δύσκολα είναι η αλήθεια, για να μπούμε στον ναό. Τεράστιος, γοτθικός και μεγαλοπρεπής, τα κεφάλια μας πιαστήκαν να κοιτάμε την οροφή του! Όλοι έκαναν ησυχία και απολάμβαναν την ηρεμία και τον ήλιο που έμπαινε από τα βιτρώ.

 

[makisg]

αρκεί που επέστρεψες δυναμικά.περαστικά σου

 

[Fauve]

Μετά από δύο γρίπες, μια εξεταστική και άλλα δύο ταξίδια για τα οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά, επιστρέφω να συνεχίσω την ιστορία μου! Η πρώτη μέρα τελείωσε και όλοι μας αποκοιμηθήκαμε υπέροχα στα πουπουλένια φουσκωτά μαξιλάρια....
......για να ξυνπήσουμε την άλλη μέρα το πρωι στις 8 από ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα! Φυσικά και ήταν η μαμά Γκροαρ η οποία με τραγουδιστή φωνή που αμφιβάλλω αν θα θελε να ακούσει το υπόλοιπο ξενοδοχείο, μας έλεγε να σηκωθούμε και να κατέβουμε για πρωινό. Με την τσίμπλα στο μάτι σηκωθήκαμε, και διαπιστώσαμε ότι η ζέστη μέσα στο δωμάτιο δεν παλευόταν! Όλα τα παπλώματα ήταν πεταμένα κάτω, κι εμείς αναψοκοκκινισμένοι σαν να παίζαμε ρακέτες σε παραλία ελληνικού νησιού μήνα Ιούλιο!
Με τα πολλά, κατεβήκαμε με το γυάλινο ασανσερ κάτω, όπου μας επιτέθηκε μια μυρωδιά που μας έσπασε την μύτη...! Μπροστά μας απλωνόταν ο μπουφές...δεν έχω λόγια!είχε τα πάντα, και επειδή δεν θέλω να φάω κανα 10λεπτο να περγράφω, πραγματικά τα πάντα!Ο αδερφός Γκροαρ ένιωσε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο καθώς γέμισε το πιάτο του 3 φορές και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ανακοίνωσε πως είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου...(η αλήθεια είναι πως κι εγώ το πιστεύω...)
Μετά το τσιμπούσι, πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για τον ναό του Αγίου Βίτου. Πολύς κόσμος, οι περισσότεροι τουρίστες ήταν Ρώσο που κυκλοφορούσαν με ελαφρά μπουφανάκια και αθλητικά! Προφανώς! Γιατί, σας το λέω μπας και δεν το μαντέψατε, ναι, δεν είχε κρύο!! Τσάμπα τα ποδαράκια του Γέτι, τσάμπα και το χακι σκουφί αλά καστανάς του μπαμπά Γκροαρ!φφφφφφφφφ!ΓΚΡΟΑΡ!
Ανεβαίνοντας την ανηφόρα, και κυριολεκτικά ιδρώνοντας shock φτάσαμε στο προαύλιο του κάστρου όπου βρισκόταν ο ναός,και έχοντας μια υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά κοντοσταθήκαμε λίγο να την απολαύσουμε...Εκεί λοιπόν, δεν κράτησα άλλο κακία του ήλιου που είχε αποφασίσει να με σκάσει, γιατί καθώς φώτιζε την πανέμορφη Πράγα, το θέαμα ήταν μοναδικό...όλοι κοιτούσαμε αποροφημένοι, το τσακ τσακ της φωτογραφικής μηχανής έδινε κι έπαιρνε, και ο ήλιος συνέχιζε να κάνει παιχνίδια με τις κορυφές των κτιρίων. Μαγεία για μια ακόμη φορά!
Αποσπάσαμε την προσοχή μας από την θέα, δύσκολα είναι η αλήθεια, για να μπούμε στον ναό. Τεράστιος, γοτθικός και μεγαλοπρεπής, τα κεφάλια μας πιαστήκαν να κοιτάμε την οροφή του! Όλοι έκαναν ησυχία και απολάμβαναν την ηρεμία και τον ήλιο που έμπαινε από τα βιτρώ.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν άργησε να γίνει αντιληπτό στο πετσί μας κι έτσι σιγά σιγά αρχίσαμε να βγάζουμε ρούχα μέχρι που μείναμε με απλά μακριμάνικα μπλουζάκια...Εκτός του μπαμπά Γκροαρ, ο οποίος, μάλλον φανταζόμενος ότι αν προκαλούσε το κρύο εκέινο θα ερχόταν, είχε μείνει με την πατατούκα και το αλά καστανάς σκουφάκι του.(δεν πέρασε πολλή ώρα και κατευθύνθηκε προς τα έξω δήθεν για να κάνει τσιγάρο...)
Ο ναός του Αγίου Βίτου είναι μια υπέροχη εκκλησία, και σίγουρα ένα από τα σήματα κατατεθέν της Πράγας. Το μαύρο σκουφί του φαίνεται από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσει κανείς την πόλη. Το εσωτερικό του είναι πολύ καλά διατηρημένο, σαν καινούριο θα λεγα, αλλά οι εργαζόμενοι εκεί θα μπορούσαν να χαμογελούσαν και λίγο..αργότερα κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουν όλοι οι Τσέχοι...)
Βγήκαμε στο προαύλιο, βάλαμε και τα μπουφανάκια μας γιατί είχε αρχίσει λίγο να φυσάει, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Προχωρώντας προς την έξοδο, βρεθήκαμε σε ένα ύψωμα με υπέροχη θέα της πόλης. Οι εκατοντάδες τουρίστες κολλημένοι στα πέτρινα τείχη και κρεμασμένοι απ έξω με τις φωτογραφικές τους, μπορούν να περιγράψουν το θέαμα που είχαμε μπροστά μας. Κατάφερα να στριμωχτώ κι εγώ κάπου εκεί, και μετά να στριμώξω και τους υπόλοιπους της οικογενείας για φωτογραφίες αλά καρτ ποστάλ. Επειδή κάπου εδώ έχω κάτι κενά μνήμης, και φοβούμενη μήπως τα μπουρδουκλώσω, πάω να συμβουλευτώ τους υπόλοιπους Γκροαρ και επανέρχομαι! (ξέρω, με βρίζετε που γράφω μια παράγραφο κάθε φορά...δεν έχετε και άδικο...!)

 

[anny]

Fauve, για να συνεχίσεις την ιστορία σου δε χρειάζεται να κάνεις παράθεση στο ακριβώς προηγούμενο κομμάτι που έχεις γράψει.

Πατάς απλά απάντηση και συνεχίζεις. Οταν θα ολοκληρώσεις την ιστορία σου, όλα τα κομμάτια θα ενωθούν από τους administrators.

 

[Fauve]

Πιστεύω πως αααν έχει τύχει κανένας από εσάς να παρακολουθεί ακόμα το ''γραπτό'' μπυ (πφφφ άτιμη σχολή με τι λεξιλόγιο με άφησες...) θα γελάει αυτή την στιγμή ξέροντας ήδη εκ των προτέρων πως θα γράψω μλια παράγραφο και θα αποσυρθώ για κάνα χρόνο.....ε όχι!! Δεν θα το κάνω!! Θα μείνω να αλοκληρώσω αυτό που άρχισα!!
(Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω στους διαχειριστές της σελίδας την εξής ιδέα...μήπως βρε παιδιά να υπήρχε και κατηγορία με αρχεία ήχου στο travelstories όπου θα διηγιόμασταν τις ιστορίες μας??? Σκεφτεέυε να αράζεις το βράδυ και τσουουουπ βάζεις και μια ιστοριούλα ν ακούσεις για να σε πάρει ο ύπνος....!!)
Μετα την βαρύγδουπη αυτή πρόταση που κατέθεσα, επιστρέφω! Πωπωωω, τελευταία φορά έγραψα εδώ πριν από δύο χρόνια....
Χμχ...μάλλον θα έπρεπε να σας έχω προειδοποιήσει ότι βρίσκομαι στην δουλειά ενώ σας γράφω αυτό....και ότι μάλλον, ΜΑΛΛΟΝ, θα αναγκαστώ βίαια να το κόψω κάποια στιγμή...πάει...και να θελα να μαζέψω ''φαν" δεν πρόκειται...!!
Είχαμε μείνει λοιπόν έξω από τον ναό του Αγίου Βίτου, με ωραία ζεστούλα, και υπέροχη θέα... Ροβολώντας λοιπόν στην ραχούλα, δηλαδή κατεβαίνοντας το πλακόστρωτο δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, υπήρχαν ζωγράφοι με πανέμορφες απεικονίσεις της Πράγας, φτιαγμένες από κάρβουνο, από μολύβι, από τέμπερες... Τουλάχιστον έτσι νόμιζα γιατί αφού κοίταξα καλύτερα είδα πως όλες μα όλες οι γκραβούρες και οι πίνακες ήταν φωτοτυπίες... Πετυχημένες και με τέλεια αναλύση μεν, φωτοτυπίες δε... Και ξενέρωσα γιατί είχα υποσχεθεί σε έναν φίλο ζωγράφο να του φέρω κάτι που θα χει ζωγραφίσει ένας Πραγιανός....σιγα!!! Τέτοια φωτοτυπία του πήγα κι αυτό γιατί μετά πό 4 μέρες ψάξιμο βρήκα αυθεντικές οι οπόιες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο στοίχιζαν 170e και πάνω οι 15εκ*30εκ....!! Και ρώτησα, ποιός τις κάνει??? Φαντάστηκα εγώ τούλαχιστον κάνα ανίψι του Βαν Γκονγκ...όχι!! Ο τύπος που χε το μαγαζί στην ελεύθερη ώρα του.... Θα μνου πείτε τώρα πως εκτιμάς έτσι το ταλέντο κοπελιά...αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα ιδεολογικής χροιάς που δεν φαντάζομαι ότι έχει χώρο εδώ...!! Συνεχίζω λοιπόν με την κατάβαση...
Επόμενη στάση...η κεντρική πλατεία.....και το Αστρονομικό Ρολόι...βρε!! Δεν σας είπα...!!Δεν μπορώ να συνεχίσω γιατί σε λίγο σκάει μύτη η υπεύθυνή μπυ.... Δέχομαι στωικά όλα τα δίκαια σχόλια που αφορούν την ανευθυνότητα μου...Αλλά να σας πω μόνο πως αν καταφέρω να ολοκληρώσω αυτή την ιστορία...καθώς και τις δύο επόμενες...βαζω στοίχημα πως θα μου γίνει πρόταση να γραφτώ στο βιβλίο γκίνες ως ο πιο Γουοτδε''f'' ταξιδιώτης έβερ..... Αλήθεια......
Σας χαιρετώ λοιπόν...αλλά υπόσχομαι!!Μόνο για λίγο!!

 

[Smaragda53]

χαμογελούσαν και λίγο..αργότερα κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουν όλοι οι Τσέχοι...

όσο απομακρύνεται κανείς από το τουριστικό κέντρο, τόσο περισσότερους χαμογελαστούς ανθρώπους βρίσκει!

 

[Fauve]

Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω πως είχα γράψει λίγο παραπάνω πως δεν θα αργήσω και θα επιστρέψω σύντομα... εντάξει 8 χρόνια δεν τα λες και σύντομα, αλλά πάντως επέστρεψα!
Δεν μπορώ να πω πως πια θυμάμαι λεπτομέρειες του ταξιδιού... για τις οποίες είστε εδώ όσοι είστε (τόσα χρόνια μετά έχασα και τους 2-3 που διάβασαν την ιστορία μου!)...αλλά θυμάμαι κάποια πράγματα και κυρίως την αίσθησή του!

Θυμάμαι πως νοικιάσαμε αυτοκίνητο το οποίο μην γνωρίζοντας άλλο σημείο αναφοράς, παραλάβαμε από το αεροδρόμιο! Είχαμε ραντεβού για παραλαβή στις 9.00, ο κύριος άνοιξε το γραφείο του στις 10.15, τα ''γκρόαρ΄' πήγαιναν και έρχονταν! Σκοπός της ενοικίασης ήταν μονοήμερη εκδρομή στο Κάρλοβυ Βάρυ! Αφού σπαταλήσαμε περίπου 1 ώρα προσπαθώντας να ΒΓΟΥΜΕ από την Πράγα (ναι, καλά το μαντέψατε, αγγλικές πινακίδες πουθενά!), πήραμε τον δρόμο προς την πόλη όνειρο αγκαλιά με έναν χάρτη (από αυτόν τον χάρτινο ντε, με τα χρωματάκια!). Όταν φτάσαμε στο Κάρλοβυ Βάρυ η έκπληξή μου δεν περιγράφεται. Ήταν ίδιο, ίδιο με τις φωτογραφίες! Και όσοι έχετε δει φωτογραφίες, πρόκειται περί κοσμήματος. Ήμουν σίγουρη λοιπόν πως είχε πέσει το φωτοσοπάκι, τα χρώματα είχαν πειραχτεί, κτλ κτλ. Ε όχι, είναι έτσι ακριβώς. Πολύχρωμο, χωμένο μέσα σε βουνά, με το ξενοδοχείο Imperial να δεσπόζει. Βολτάραμε όλη μέρα, δεν θυμάμαι πραγματικά τι ακριβώς κάναμε, αλλά θυμάμαι πως καταλήξαμε βραδάκι (ή και απόγευμα-ήταν σκοτεινά θυμάμαι) σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι, οι 4 μας γύρω από ένα ξύλινο τραπέζι με ένα κερί, με κοντομάνικα, να γελάμε και να τρώμε γκούλας?σνίτσελ?κάτι κεντροευρωπαϊκό πάντως! Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού κατά τον οποίο τραγουδούσαμε στο αμάξι και φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο (που παρκάραμε άραγε??) το οποίο έψαξα και είναι το: Three Storks αααα παιδιά καταπληκτικό είναι και απ ότι βλέπω ευτυχώς που μας έκαναν αναβάθμιση και το έζησα, γιατί δεν το ξανασηκώνει η τσέπη μου! Μπράβο τους όμως ήταν καταπληκτικό! ΠΕΝΤΑΣΤΕΡΟ??? Έχω μείνει σε 5στερο ξενοδοχείο και δεν ήξερα να το λέω...! Υπέροχο πως 11 χρόνια πριν δεν με ένοιαζε καν

Θυμάμαι πως περπατούσαμε στην πλατεία πίνοντας ζεστό κρασί και κουβεντιάζοντας και σκάγαμε από την ζέστη! Πως βλέπαμε το σόου του ρολογιού στην πλατεία κάθε μέρα! Πως πρώτη φορά ο πατέρας γκροαρ δεν μου φαινόταν πανύψηλος αλλά φυσιολογικός, όλοι οι Τσέχοι και Τσέχες ήταν 2μ! Πως πήγαμε σε ένα μουσείο βασανιστηρίων και εγώ και ο αδερφός μου ενθουσιαστήκαμε από την εφευρετικότητα τους, όσο οι γονείς μας αναρωτιούνταν τι έχουν κάνει λάθος στο μεγάλωμα των παιδιών τους! Θυμάμαι πως είδαμε τον τοίχο του Lennon και οι γονείς μου συγκινήθηκαν! Πως η γέφυρα του Καρόλου ήταν μαγική το βράδυ, όπως και όλη η πόλη φωτισμένη! Πως πήγαμε για δείπνο με κρουαζιέρα στον Μολδάβα και οι γονείς μου χόρεψαν ενώ εμείς κάναμε τους και καλά ντροπιασμένους!

Αν σκεφτώ λίγο ακόμα, θα θυμηθώ κι άλλα! Αν δω φωτογραφίες, ακόμα περισσότερα! Τώρα όμως, με συγχωρείτε, πάω να προγραμματίσω το επόμενο οικογενειακό ταξίδι μας, το οποίο το πιστεύετε δεν το πιστεύετε θα είναι το πρώτο μετά από αυτό της ιστορίας, και μόλις το δεύτερο γενικώς! Ξέχωρα έχουμε πάει εγώ με τον αδερφό μου, η μαμά μου κι εγώ (παρίσι baby) ο μπαμπάς μου με την μαμά μου, οι 4 μας όμως, από τότε, ποτέ! Και είμαι πολύ, πολύ συγκινημένη, που πάνω στον προγραμματισμό έπεσα ξανά σε αυτή την ιστορία! H 34χρονη πλέον fauve είναι πολύ περήφανη που κατόρθωσε και ολοκλήρωσε την ιστορία της! Ξεκίνησα τουρίστρια και νομίζω πως πλέον έγινα ταξιδιώτισσα! Δεν έπαψα να διαβάζω τις ιστορίες σας ούτε στιγμή!

Τα λέμε σύντομα. Ή σε 8 χρόνια, who knows...