Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Το δικό σας γκρουπ δεν είχε άλλους;Οι τέσσερις σας ήσασταν μόνο.Σωστά;

Nαι εμείς οι τέσσερις μόνο, άλλωστε επιλέξαμε και μια διαδρομή που γίνεται πολύ σπάνια. Επιπλέον η τιμή ήταν πολύ φτηνότερη αν ήταν 2 άτομα αντί για ένα, ή 3, ή 4... αλλά από το πέμπτο κι έπειτα δεν άλλαζε. Οπότε με 4 συμμετέχοντες έκλεισε το κατάστημα. Νομίζω ότι είναι και ο ιδανικός αριθμός ατόμων για τρεκ. Είχαμε τη δυνατότητα αν θελαμε να ζητήσουμε από το πρακτορείο να μας βρει κι άλλους συμμετέχοντες μέσω της σελίδας του, αλλά δεν υπήρχε λόγος.

Για το πρακτορείο και το κόστος θα τα γράψω με την ολοκληρωση και του δεύτερου τρεκ (που έγινε στο καπάκι), μείναμε πάντως εξαιρετικά ευχαριστημένοι.

 

[Krekouzas]

Το δικό σας γκρουπ δεν είχε άλλους;Οι τέσσερις σας ήσασταν μόνο.Σωστά;

Ναι εμείς είμασταν μόνο 4. Αλλά αυτό επειδή το τρεκ το συγκεκριμένο σπάνια το επέλεγαν λόγο δυσκολίας ή διαρκείας. Ο Εβερτ έκανε και το Σαλκαντάι και άλλα τρεκ. Μια φορά μας είπε ότι είχε και γκρουπ με πάνω από 20 άτομα.

 

[Yorgos]

Χάρηκα απεριόριστα που το πρωινό μας είχε ξανά μαρμελάδα, η οποία είχε τελειώσει από τη δεύτερη μέρα αφού ο Κρεκούζας έβαζε οκτώ κουταλιές σε κάθε φέτα (καλά, υπερβάλλω λίγο, ζουζούνι). Αυτή ήταν η καλή είδηση της ημέρας. Η κακή ήταν ότι έβρεχε... πάλι. Αφού δε βιαζόμασταν ιδιαίτερα, είπαμε να περιμένουμε λίγο να καθαρίσει, με τον Κρεκούζα να μπαίνει σε όλα τα σόσιαλ μύδια, στρείδια κλπ και μετά μας μετέφερε ένα αμάξι μέχρι τον υδροηλεκτρικό σταθμό, κάνοντας αυτό που κάνουν όσοι δε θέλουν να πληρώσουν το ακριβό τραίνο για το Μάτσου Πίτσου: να περπατήσουμε μια πανέμορφη διαδρομή.

Πολύς ο κόσμος στην hidroelectrica, είναι άπειροι αυτοί που δε θέλουν να πληρώσουν το τραίνο κι άπειροι κι αυτοί που θέλουν να τα πάρουν από αυτούς που δε θέλουν να πληρώσουν το τραίνο: η αγαπημένη μας Aruba πωλούταν για 8 soles αντί ενός...

Αποχαιρετίσαμε τον Grimaldo με ένα καλό φιλοδώρημα (κάθε κλανιά και σεντ) κι από εδώ και πέρα θα μας έμενε μόνο ο Έβερτ μέχρι το Μάτσου Πίτσου. Θα είχαμε μια διαδρομή μόλις 10 χιλιομέτρων που με τη λαχτάρα που είχαμε για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο και την ενέργεια από το πολύ μεγαλύτερο υψόμετρο από το οποίο προερχόμασταν, φάνηκαν παιχνιδάκι.

Αρχικά κινηθήκαμε παράλληλα με τις γραμμές του τραίνου, αλλά σύντομα κόψαμε από εσωτερική διαδρομή, που ήταν πανέμορφη, η βροχή πια είχε μετατραπεί σε ψιχάλες όταν πήραμε το παλιό μονοπάτι των Ίνκας. Κάπου εκεί είχε στήσει ένα stand ένας ντόπιος, στμάτησα να φάω ένα power bar και πιάσαμε κουβέντα μέχρι να εμφανιστούν και οι υπόλοιποι. Ο άνθρωπος ζούσε με την οικογένειά του σε μια καλύβα λίγο πιο πίσω από το μονοπάτι «εδώ και πολλές γενιές», προφανώς μια από τις ντόπιες οικογένειες που συνάντησε κι ο Bingham πριν πέσει πάνω στο Μάτσου Πίτσου και θεωρήσει πως βρήκε τη Vilcabamba. Τον ρώτησα αν έχουν ρεύμα και μου απάντησε πως όχι «ούτε και το χρειαζόμαστε, μια χαρά είμαστε κι έτσι» και μετά μου πέταξε μια ατάκα που μου έμεινε: «άσε που αν έρθει το ρεύμα, θα έρθουν και οι Χριστιανοί!», ψιθύρισε με τα μάτια να γουρλώνουν. Εκείνη η κατάκτηση προ σχεδόν πεντακοσίων ετών έχει αφήσει πολλές πληγές ακόμη.

Φτάσαμε στη γέφυρα με τις γραμμές του τραίνου, είχαμε αρχίσει να ξεσαλώνουμε, ξέραμε ότι το Aguas Calientes ήταν κοντά, πλέον έριχνε μόνο ψιχάλες, η τελική ανηφόρα ήταν λίγο κουραστική αλλά εν τέλει τα 10 χιλιόμετρα σε τόσο χαμηλό υψόμετρο ήταν παιχνιδάκι. Η πόλη ως γνωστόν είναι η βάση απ’ όπου επισκέπτεται κανείς το Μάτσου Πίτσου, ένα τουριστικό χωριό χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα, που γιγαντώνεται, αλλά εξακολουθεί να έχει την ατμόσφαιρα τουριστοχωριού. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία ξενοδοχεία που φτιάχνονται είναι πολύ πιο καλαίσθητα και δένουν καλύτερα με το χώρο. Πήγαμε για μεσημεριανό με τον Έβερτ σε ένα εστιατόριο όπου μας επέτρεψαν να φάμε τα lunch boxes που μας είχε ετοιμάσει ο Grimaldo (και άρα να τους φλομώσουμε στα άερια) παραγγείλαμε και κάτι έξτρα, όμως για μια ακόμη φορά έβαλαν ρίγανη στο φαγητό του Κρεκούζα παρότι ζητήσαμε το αντίθετο. Μας ζήτησαν χίλια συγγνώμη Peruvian style, έφαγε ο άνθρωπος και πήγαμε να δούμε το ξενοδοχείο μας εν μέσω βροχής... που δε σταμάτησε. Κυριολεκτικά. Άνοιξαν οι ουρανοί και πρέπει να έβρεξε γύρω στις 15 ώρες σερί, τις πρώτες μάλιστα πολύ δυνατά. Όχι ότι μας απασχολούσε και πολύ, βασικά έπρεπε να ξεκουραστούμε, να αγοράσουμε μερικά (πάμφθηνα, αν τα ψάξεις στο κομμάτι της παλιάς πόλης μακριά από τα τουριστομάγαζα) σάντουιτς για την επομένη και να ετοιμαστούμε για την επομένη.

Το ξενοδοχείο που μας είχε κλείσει το πρακτορείο λεγόταν Inca Towers και για άλλη μια αφορά απόρησα μαζί τους θετικά, διότι παραήταν καλό για την αφεντιά μας και για τα χρήματα που είχαμε δαπανήσει, μέχρι και τζακούζι είχαμε. Όχι ότι θα έμπαινα με τον Κρεκούζα σε τζακούζι, αλλά αν μη τι άλλο ήταν ενδεικτικό του πόσο τίμιο ήταν το Dos Manos. Και στο επόμενο τρεκ θα αποδεικνύονταν ακόμη πιο τίμιοι.

Η βροχάρα όπως είπαμε δε σταμάτησε ποτέ, οι άλλοι πήγαν πάντως στην αγορά, εγώ πήγα να βρω ένα ίντερνετ καφέ γιατί με τη βροχή το ξενοδοχείο είχε πρόβλημα σύνδεσης κι έπρεπε να δω Ευρωλίγκα επειγόντως, είχα πάθει στέρηση τόσες μέρες χωρίς μπασκετάκι.

Επέστρεψα και ξάπλωσα στην κρεβατάρα μου ακούγοντας τη βροχή να κάνει χαλασμό. Φυσικά και ήμουν χαρούμενος που θα έβλεπα για άλλη μια φορά το Μάτσου Πίτσου, ειδικά μιας που θα ανέβαινα για πρώτη φορά και το Huayna Pichu, αλλά πιο πολύ ανησυχούσα για τον Παναγιώτη και τον Κυριάκο που ήταν η πρώτη και τελευταία τους ίσως φορά, έλπιζα ο καιρός να μας έκανε τη χάρη και να ένιωθαν την ίδια συγκίνηση που ένιωσα κι εγώ την πρώτη φορά που το είδα.

 

[Yorgos]

Aποχαιρετώντας το Grimaldo. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ καλέ μας μάγειρα, ούτε όσοι περπατούσαν πίσω μας τις επόμενες μέρες, χαχα.

Εύκολο το περπάτημα από την hidroelectrica, πραγματικά κανένας λόγος να πάρει κανείς το τραίνο.

Πρελούδιο για το Μάτσου Πίτσου.

Και δεν είναι απλά ότι πας πολύ φτηνότερα με το συνδυασμό αυτοκίνητο + περπάτημα, είναι και η φύση στη διαδρομή που την κάνει αξιόλογη.

Ούτε ένα YMCA δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά.

Προσεκτικός ο Κυριάκος.

Εντάξει κι ο Κρεκούζας προσεκτικός ήταν.

Και κάπου εκεί πάνω είναι το Μάτσου Πίτσου.

Ντόπιοι μικροπωλητές.

Πετύχαμε και το τραίνο, θα το παίρναμε στην επιστροφή αφού περιλαμβανόταν κι αυτό.

Από μακριά δεν είναι και πολύ χάλια το Aguas Calientes.

Μέσα από το κέντρο του οποίου πια περνάει το τραίνο. Έχει αλλάξει πολύ το χωριό, προς το καλύτερο κατά τη γνώμη μου, τσαντίρι ήταν, έχει μπει μια άλφα τάξη τώρα.

Άκλαφτο πήγε το τζακούζι...

 

[Yorgos]

Έφτασε κι η μέρα του Μάτσου Πίτσου. Ξυπνήσαμε στις 3.30, πήραμε το breakfast box μας (ικανότατο!) και στις 4 ήμασταν στο σημείο αναχώρησης των λεωφορείων για τον αρχαιολογικό χώρο... υπό καταρρακτώδη βροχή. Απίστευτο δεν είχε σταματήσει να βρέχει όλο το βράδυ. Ευτυχώς ήμασταν από τους πρώτους στην ουρά κι έτσι ήμασταν κάτω από στέγαστρο, γιατί στις 4.45 ήδη υπήρχε τεράστια ουρά υπό βροχή για το εντελώς υπερτιμημένο (12$) αλλά απαραίτητο (η εναλλακτική είναι να ανέβεις μερικές εκατοντάδες σκαλιά για να φάσεις στο Μάτσου Πίτσου όπου... θα ανέβεις μερικές εκατοντάδες σκαλιά) λεωφορείο. Mιας που μιλάμε για τιμές η είσοδος στο Μάτσου Πίτσου μαζί με το εικοσάρικο που πληρώνεις αν θες να ανέβεις στο Huyana Pichu ήταν 41€, ενώ το τραίνο one way κόστιζε 78$, αν και στην περίπτωσή μας καλύπτονταν όλα από το πρακτορείο.

Σε κάθε λεωφορείο χωρούσαν 35 άτομα, καταφέραμε και μπήκαμε μόλις στο δεύτερο, με τον Έβερτ να έχει αργήσει λίγο αλλά να εμφανίζεται just on time χαμογελαστός όπως πάντα. Tη διαδρομή πάντως με το λεωφορειακη, που είναι καταπληκτική, δεν την απόλαυσα λόγω της βροχής και της ανησυχίας ότι δε θα μπορέσουμε να δούμε και πολλά. Ουρά στην είσοδο του χώρου δε συναντήσαμε αφού ήμασταν μέσα στους πρώτους 100 αλλά ήδη πριν φτάσουμε στο αρχικό σημείο της πανοραμικής θέας ήταν ξεκάθαρο το τι θα βλέπαμε: ΟΜΙΧΛΗ. Την πανοραμική θέα δεν την είδαμε καν, το ψιλόβροχο συνέχισε να πέφτει και ο Παναγιώτης ξεκίνησε μια όχι αδικαιολόγητη μουρμούρα, ο δε Έβερτ ξέραμε ήδη ότι δεν το έχει με την αρχαιολογία και οι επεξηγήσεις του ήταν χωρίς ιδιαίτερη λογική σειρά και ειρμό αλλά κυρίως έλειπε περιεχόμενο. Στην τελική όταν πηγαίνεις σε έναν αρχαιολογικό χώρο, το πρώτο που θες να ξέρεις είναι ποιος τον έφτιαξε, γιατί, πότε, πώς χρησιμοποιήθηκε και τι τον κάνει ξεχωριστό. Το σημαντικότερο όμως είναι... να βλέπεις τον αρχαιολογικό χώρο κι εμείς δε βλέπαμε σχεδόν τίποτε.

Ο Κώστας βέβαια, αέναη πηγή αισιοδοξίας, είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι γι’ αυτόν ήταν μια νέα εμπειρία, αφού δεν είχε ξαναδεί ποτέ το Μάτσου Πίτσου με ομίχλη. Κι η αλήθεια είναι ότι είχε μια μαγεία το θέαμα, να βλέπεις τα λάμα να περιφέρονται σε ένα χώρο ουσιαστικά χωρίς τουρίστες και να τα βλέπεις να ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη. Από την άλλη, εγώ κι ο Κώστας είχαμε ξαναπάει, για τα άλλα παιδιά όμως ήταν λίγο απογοητευτικό. Κι ακόμη πιο απογοητευτική ήταν η ξενάγηση του Έβερτ, που δε νομίζω ότι βαριόταν, απλά το παιδί δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις κι αυτό ήταν τεράστιο μείον. Φτάσαμε στην ιερή πέτρα και ξαποστάσαμε περιμένοντας να σταματήσει η βροχή που έπεφτε αμείωτη αν και όχι καταρρακτωδώς πλέον. Έκανε πολύ κρύο κι ενώ ο Κυριάκος κι ο Κώστας ήταν σε μάλλον θετική διάθεση κι εγώ ήμουν σίγουρος ότι σε λίγες ώρες θα σηκωνόταν η ομίχλη, ο Παναγιώτης τα έβαλε με τον Έβερτ, ενώ αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν θα άξιζε τον κόπο η ανάβαση στο Huayna Pichu, αφού μάλλον δε θα βλέπαμε τίποτε από εκεί ψηλά. Αργότερα μάλιστα γνωρίσαμε και μια συμπαθή Αγγλίδα που είχε έρθει την προηγούμενη, δεν κατάφερε να δει τίποτε παρότι έμεινε μέχρι τις 14.30 για να ξαναπληρώσει εισιτήριο και να έρθει σήμερα... για να μη δει πάλι τίποτε.

Τέλος πάντων, μετά από πολλή ώρα και είκοσι λεπτά πριν ανοίξει η είσοδος για το Huayna Pichu είπαμε να τεντωθούμε λίγο με τον Κώστα και να κινηθούμε προς το νότιο τομέα και τότε ξαφνικά από το πουθενά... η ομίχλη άρχισε να σηκώνεται... ΓΟΥΑΟΥ, η θέα των γύρω βουνώνω από τα πιο όμορφα τοπία στον πλανήτη, ο ναός των τριών παραθύρων, όλα σιγά-σιγά άρχιζαν να ξεπροβάλλουν μπροστά μας σα σε παραμύθι κι εμείς χοροπηδούσαμε γύρω-γύρω σαν παιδάκια σε ζαχαροπλαστείο. ΜΑΓΕΙΑ αυτό που συνέβεινε γύρω μας, αλλά έπρεπε να μπούμε στο Huayna Pichu, αφού η είσοδος έχει χρονικό περιορισμό. O Kυριάκος κι ο Παναγιωτης ήταν άφαντοι, πιστέψαμε ότι άρχισαν ήδη την ανάβαση και ξεκινήσαμε κι εμείς.

Τρομερό λαχάνιασμα το Huyana Pichu ρε παίδες. Ο Κώστας με την ιώβεια υπομονή σταμάτησε να μετράει σκαλοπάτια όταν έφτασε στο χιλιοστό, μας είπαν ότι είναι περίπου 2.500 σκαλιά, τύφλα να έχει το Παλαμίδι δηλαδή, πήραν φωτιά η μηροί μας, ενώ όσοι κατέβαιναν (που είχαν διαφορετικό ωράριο εισόδου) μας έλεγαν ότι δεν είδαν τίποτε λόγω της ομίχλης. Μάλιστα ένας Βρετανός που αγκομαχούσε από πίσω μου μονολογούσε «τι διάολο σκέφτονταν οι Ίνκας όταν έφτιαχναν αυτές τις σκάλες;» και του απάντησα πως «μάλλον σκέφτονταν ότι αν ποτέ τους κατακτήσει κανείς τουλάχιστον θα τους βγαίνει ο τάκος μέχρι να ανέβουν για να δουν τα αρχαία μας» κι εκεί που γύρισα για να του μιλήσω... είδα τη θέα. ΤΗ θέα, θα έλεγα. Δεν έχω λόγια... να βλέπεις αυτό το θαύμα της αρχαιολογίας και της φύσης ταυτόχρονα από τόσο ψηλά (το Μάτσου Πίτσου είναι από τα ελάχιστα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς που υπάγεται ταυτόχρονα και στις δύο κατηγορίες) είναι κάτι που εύχομαι σε όλους να το ζήσουν. Ένιωα πολύ ευτυχισμένος εκείνη τη στιγμή, τα δε σύννεφα έδιναν μια έξτρα μαγεία στη στιγμή. Πιο κάτω μου είδα τον Κώστα να αγκομαχεί με τα σκαλιά, του φώναξα να κοιτάξει πίσω του αλλά είπε ήθελε να δει τη θέα όταν έφτανε ψηλότερα, οπότε συνεχίσαμε.

Στην κορυφή γινόταν ένας μικρός συνωστισμός, αλλά δεν τη χόρταινα τη θέα. Υπήρχε ένας φύλακας στο υψηλότερο σημείο που σε έβγαζε φωτογραφία αν ήθελες και τιμήσαμε τις υπηρεσίες του, πιάσαμε και κουβέντα μαζί του, μας έλεγε για τους τελευταίους τουρίστες που γλίστρησαν κι έπεσαν, όλο και κάποιος σκοτώνεται κάθε χρόνο, φέτος είχαν την τιμή τους οι Γιαπωνέζοι, αλλά για να είμαι ειλικρινής, η ανάβαση παρότι δύσκολη, δε μου φάνηκε επικίνδυνη. Πρέπει να κάνεις κάτι πολύ λάθος για να γκρεμοτσακιστείς. Ο Κώστας είχε δεν είχε έβγαλε τις φωτογραφίες του με τη μπλούζα των Warriors και μείναμε να κοιτάμε τη θέα... μεγάλες στιγμές.

Υπάρχει η επιλογή για όποιον θέλει να κάνει και μια εναλλακτική διαδρομή για να επισκεφθεί μια σπηλιά των Ίνκας, αλλά είναι δύο ώρες μετ’ επιστροφής, θέλαμε να γυρίσουμε την πόλη, έπρεπε να αφήσουμε κάτι για την επόμενη φορά και θέλαμε να βρούμε και τον Παναγιώτη με τον Κυριάκο, το οποίο κατέστη εύκολο αφού σύντομα τους ακούσαμε ως γνήσιους Έλληνες να κάνουν φασαρία. Βρεθήκαμε, περιμέναμε να ανέβουν κι αυτοί στην κορυφή και ξεκινήσαμε την κατάβαση παρέα. Ο Κρεκούζας πονούσε με τη φλεγμονή του αλλά δεν είπε τίποτε, αλλά το πραγματικό μαρτύριο ήταν για τον Παναγιώτη με τα διαλυμένα γόνατα, για τα οποία η κατάβαση ήταν θάνατος, αν και ανακάλυψε ότι πονούσε λιγότερο αν κατέβαινε σε στιλ... συρτάκι. Η διάθεση όλων ήταν εξαιρετική, ενω τα παιδιά μας εξήγησαν ότι εξαφανίστηκαν διότι ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα, αλλά με τις αλλαγές στο Μάτσου Πίτσου, όπου πλέον επιτρέπεται στους επισκέπτες να κινούνται μόνο προς μια κατευθυνση, αν θέλεις δηλαδή να επιστρέψεις, πρέπει να ακολουθήσεις την κατεύθυνση μέχρι το τέλος, να εξέλθεις του χώρου και να ξαναμπείς, το οποίο αφαιρεί ελευθερία από την επίσκεψη, ενώ ο Παναγιώτης πρόλαβε να ρίξει και δυο μπινελίκια στους φύλακες που του είπαν ότι δεν μπορεί να πάει στην τουαλέτα από το γρήγορο δρόμο, αλλά θα πρέπει να κάνει ένα τεράστιο κύκλο.

Μιλώνατς για αλλαγές, εχθές μου ήρθε μέιλ με νέεες αλλαγές που θα ισχύσουν, το οποίο θα δυσκολέψει τα πράγματα ακόμη περισσότερο, χάνεται πια η υνατότητα να επισκεφθείς το χώρο όπως και όποτε θες. Για παράδειγμα, από την 1η Ιουλίου του 2017:

- Θα υπάρχουν δυο περίοδοι εισόδου καθημερινά. Ή θα εισερχετια κανείς από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, ή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 17.30 . Καταστροφικό, η δυνατότητα να περιφέρεσαι στο χώρο για ώρες περιορίζεται πολύ, όσοι δε πάνε και στο Huayna Pichu θα είναι μονίμως στο τρέξιμο

- Η είσοδος πλέον θα επιτρέπεται μόνο με ξεναγό

- Κανένα γκρουπ δε θα μπορεί να έχει πάνω από 16 άτομα

- Δε θα επιτρέπεται η έξοδος και νέα είσοδος στο μνημείο. Κοινώς αν βγεις από τον αρχαιολογικό χώρο, δε θα μπορείς να ξαναμπείς (προφανώς κάπου θα φτιάξουν τουαλέτες μέσα)

Πάνε οι εποχές που καθόμασταν, κάναμε πικνικ, περιμέναμε να φύγουν όλοι για να μείνουμε σχεδόν μόνοι στο χώρο και κινούμασταν όπως θέλαμε. Λογικό βέβαια, με τόσες χιλιάδες ανθρώπους να το επισκέπτονται κάθε μέρα, πλέον η ελευθερία κινήσεων δυστυχώς περιορίζεται. Τυχεροί όσοι το ζήσαμε αλλιώς, μαζί και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Κατεβαίνοντας περάσαμε από το τούνελ, είδαμε κάποιους επισκέπτες να κάνουν ακροβατικά και γιόγκα στο γκρεμό, αλλά περισσότερο ασχοληθήκαμε με το να γυρίσουμε όλη την πόλη. Αν ήμουν σωστός άνθρωπος, θα έκανα ξενάγηση σε όλα τα παιδιά, αλλά ειλικρινά ήθελα για μια φορά να το περπατήσω μόνος μου, να το γυρίσω χωρίς πρόγραμμα, να το απολαύσω. Το Μάτσου Πίτσου δεν είναι αυτό που βλέπεις, κάποιοι τοίχοι, κάποιοι σχηματισμοί κλπ, είναι αυτό που ΔΕΝ βλέπεις. Είναι αυτό που χάθηκε: μια κοινωνία εξαιρετικά καλά και πολύ δίκαια οργανωμένη, μια σοσιαλιστική θεοκρατία όπως καμία άλλη στον κόσμο, μια πόλη όπου έχεις απτές αποδείξεις για τη σοφία των Ινκας, την απίστευτη σύνδεση με τη φύση, από το χώρο εκπαίδευσης των νέαων διοικητικών στελεχών της αυτοκρατορίας μέχρι τα βοτανολογικά πειράματα, η απίστευτη λεπτομέρεια στην κατασκευή, ο τρόπος οργάνωσης της εθελοντικής εργασίας, οι υπολογισμοί των quipus. Είναι η τελευταία, ανεγγιχτη απόδειξη αυτού που έχασε η ανθρωπότητα με την είσοδο των Χριστιανών: μια κοινωνία ηθική, σε αρμονία με τη φύση, όπου το «εγώ» θυσιαζόταν για το σύνολο, με απόλυτο σεβασμό στους νόμους και την ιεραρχία. Όπως έγραψε κι ένας κατακτητής γι αυτό στο οποίο κατάντησαν το Περού οι Ισπανοί: «αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να ομολογήσουμε πως ήρθαμε σε μια χώρα όπου όταν κάποιος έλειπε από το σπίτι του άφηνε μια σκούπα διαγώνια στην είσοδο ώστε να γνωρίζουν οι πάντες πως είναι απών, και τη μετατρέψαμε σε μια κοινωνία απληστίας και εγκληματιών». Μια κοινωνία όπου την ώρα που οι Ισπανοί έσφαζαν κατά χιλιάδες τους στρατιώτες που πασχιζαν να προστατεύοσυν τον αυτοκράτορά τους, οι βαστάζοι του κρατούσαν με ένα χέρι το θρόνο του ενώ τους είχαν κόψει το άλλο. Ε όλο αυτό χάθηκε... αλλά μας έμειναν μέρη σαν το Μάτσου Πίστου να θυμίζουν τι πολιτισμός ήκμασε εκεί, αυτή είναι η σημασία του κι όχι αν είναι πιο περίτεχνο από το Angkor Wat ή εξωφρενικά πιο πρόσφατο από την Ακρόπολη.


Τη γυρίσαμε όλη την πόλη, αν και πια κάποια κομμάτια δεν μπορεί να τα επισκεφθεί κανείς, π.χ. απαγορεύεται πλέον η πρόσβαση στο εσωτερικό του ναού του κόνδορα, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες (θα τις υποστείτε σε λίγο) και παρότι βγήκαμε στις 3 το απόγευμα, δηλαδή κλείσαμε 9 ώρες στο χώρο, ο Κρεκούζας δεν έλεγε να φύγει... Δεν τον αδικώ, ποιος ξέρει πότε θα ξαναπάμε;

Γυρίσαμε στο Aguas Calientes για ένα φτηνό μεσημεριανό στην Plaza de Armas (tip: εκεί τρώνε και οι ντόπιοι, εκείνο είναι το πιο φτηνό κομμάτι της πόλης, με λογικότατες τιμές) και πήραμε το τραίνο χωρίς προβλήματα μέχρι το Ollantaytambo. Εκεί μας περίμενε ο οδηγός που μας είχε στείλει το πρακτορείο και φτάσαμε μεταμεσονύκτια, θεοβρώμικοι και απίστευτα κουρασμένοι. Είχαμε κλείσει το ίδιο ξενοδοχείο (εύγε στον Κρεκούζα για την επιλογή), το Taypikala, που νομίζω το αξιζαμε μετά από τέτοια ταλαιπωρία. Εύγε και σε μένα που είχα προβλέψει πριν ξεκινήσει το δεύτερο τρεκ να έχουμε μια ολόκληρη μέρα ξεκούρασης, γιατί θα ακολουθούσε η περιπέτεια του Choquequirao…

 

[Yorgos]

Χαράματα και η ουρά για το λεωφορείο γίνεται υπό βροχή.

Μπαίνοντας με ομίχλη και βλέποντας τους πάντες με αδιάβροχα, όχι και η καλύτερη εισαγωγή.

Πολλή ομίχλη.

Είχε ένα μυστικισμό βέβαια το θέαμα.

Και τα καμηλοειδή συνέτειναν σε αυτό.

Πάντως έστω και λόγω κακοκαιρίας, όμορφο να απολαμβάνεις τετοιες γωνιές μόνος σου.

Μάλλον η καλύτερη φωτογραφία της ημέρας.

Οι γονείς σιχτίριζαν, αλλά το παιδάκι τους ήταν απτόητο.

Κρεκούζας μπροστά στο Ιερό Βράχο, καμία σοβαρότητα.

Κι εντελώς ξαφνικά, άρχισε να σηκώνεται η ομίχλη.

Κι όχι μόνο στον αρχαιολογικό χώρο, αλλά και στα εκπληκτικά πέριξ.

Πολύ χαρούμενοι!

Ξεκινώντας για το Huayna Pichu.

 

[Yorgos]

Γυρίζοντας, πρώτη θέα του Μάτσου πίτσου από το Huayna Pichu.

Ο ναός με τα τρία παράθυρα.

Μιλάμε για πολλά σκαλιά...

Δεν το χόρταινα, το καταλάβατε, σόρι για τις επαναληπτικές φωτό, αλλά είναι όλες τους παιδιά μου και την ιστορία τη γράφω για μένα...

Κατεβαίνοντας με σύστημα συρτάκι ώστε να λυγίζουν και να πονούν όσο λιγότερο τα γόνατα.

Ο άλλος έκανε γιόγκα, ότι νομίζει ο καθένας καλό είναι.

Ο ναός του κόνδορα.

Και οι κλασικές φωτό που βγάζει και η Κουτσή Μαρία στο Μάτσου Πίτσου. Να μην τις βγάλουμε κι εμείς οι αρτιμελείς;

Στο τραίνο της επιστροφής.

Μας πήρε κάτι ώρες μέχρι να επιστρέψουμε στο Κούσκο, πέρασαν ευχάριστα αφού ο οδηγός είχε τα άπαντα των Mana. Ο Κώστας βέβαια άκουγε τα δικά του από την ανεξάντλητη μουσική του συλλογή.

 

[coco]

Οτι χειροτερο για την υψοφοβια μου,το στομαχι μου εφτασε στο στομα μου κι εχω ταχυπαλμιες..Και οτι πιο υπεροχο για την ταξιδιαρα μεσα μου.Ενα ευχαριστω δεν λεει τιποτα.Να ειστε ευλογημενοι,κ εσυ περισσοτερο Yorgos,που μας περνεις μαζι σου και μας ταξιδευεις...να σαι καλα.

 

[σοφοκλισ23]

Υorgos από το Ollantaytambo στο υδροηλεκτρικό σταθμό ξέρεις πως μπορείς να πας;Ειμαι ανάμεσα στο τραίνο απο Ollantaytambo ή τη διαδρομή με τα πόδια από υδροηλεκτρικό απλά θα είμαι μόνος,έχει κάποιο μονοπάτι να ακολουθήσω, το google maps λειτουργεί αν ξέρεις;

 

[Yorgos]

από το Ollantaytambo στο υδροηλεκτρικό σταθμό ξέρεις πως μπορείς να πας;

Διάβασα ότι υπάρχει ένα οχι και τόσο αβολικό από πλευράς ωραρίου λεωφορείο, αλλά βασικά ο περισσότερος κόσμος το κάνει με shared taxi.

απλά θα είμαι μόνος,έχει κάποιο μονοπάτι να ακολουθήσω, το google maps λειτουργεί αν ξέρεις;

Αυτά τα σατανικά της τεχνολογίας δεν τα καταλαβαίνω, αλλά το κάνει τόσος κόσμος περπατώντας που σίγουρα θα βρεις άλλους να το κάνουν με τον ξεναγό τους. Υπάρχει σχετικά ξεκάθαρο μονοπάτι κι έχει και ντόπιους που πάνε στη διαδρομή να πουλήσουν νερά και σνακ, οπότε ρωτάς.

 

[σοφοκλισ23]

Διάβασα ότι υπάρχει ένα οχι και τόσο αβολικό από πλευράς ωραρίου λεωφορείο, αλλά βασικά ο περισσότερος κόσμος το κάνει με shared taxi.

Αυτά τα σατανικά της τεχνολογίας δεν τα καταλαβαίνω, αλλά το κάνει τόσος κόσμος περπατώντας που σίγουρα θα βρεις άλλους να το κάνουν με τον ξεναγό τους. Υπάρχει σχετικά ξεκάθαρο μονοπάτι κι έχει και ντόπιους που πάνε στη διαδρομή να πουλήσουν νερά και σνακ, οπότε ρωτάς.

Οκ Yorgos ευχαριστώ θα τα ψάξω πιο αναλυτικά όλα αν και όλα θα εξαρτηθούν τι καιρό θα κάνει γιατί με ένα ζευγάρι παπούτσια που θα φοράω και τέλη Ιανουαρίου που θα πάω με βλέπω να κλείνω τραίνο.Συνέχισε τη σούπερ ντουπερ ιστορία σου!! !

 

[Yorgos]

Οκ Yorgos ευχαριστώ θα τα ψάξω πιο αναλυτικά όλα αν και όλα θα εξαρτηθούν τι καιρό θα κάνει γιατί με ένα ζευγάρι παπούτσια που θα φοράω και τέλη Ιανουαρίου που θα πάω με βλέπω να κλείνω τραίνο.Συνέχισε τη σούπερ ντουπερ ιστορία σου!! !

Λογικά Γεναρη μηνα θα βρεχει ακόμη περισσότερο πάντως, έχω πέσει σε αποκλεισμούς τετοια εποχή με ελικόπτερα, διασώστες κλπ... Είναι ο μόνος μήνας που θα απέφευγα.