Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[travelbreak]

Μου έχει ανεβάσει τη διάθεση στα ύψη αυτή η ιστορία.Έδρασε ως αγχολυτικό κατά τη διάρκεια της εξεταστικής μου και τώρα ως τονωτικό για το ταξίδι μου στο Περού σε 4 μέρες!!!Η περιγραφή τα σπάει και οι φωτογραφίες με έχουν διακτινήσει ήδη!!!

Σε ζηλεύω!

 

[Krekouzas]

Μου έχει ανεβάσει τη διάθεση στα ύψη αυτή η ιστορία.Έδρασε ως αγχολυτικό κατά τη διάρκεια της εξεταστικής μου και τώρα ως τονωτικό για το ταξίδι μου στο Περού σε 4 μέρες!!!Η περιγραφή τα σπάει και οι φωτογραφίες με έχουν διακτινήσει ήδη!!!

Με το καλό να πας και να γυρισεις Βιλυ. Ευχομαι να διαβασουμε και τη δική σου οπτική γωνία απο το Περού!!!
Εμένα πάντως με τη δευτερη επίσκεψη και δεν το χόρτασα!

 

[Krekouzas]

Κι ο Έβερτ, που τόσα είχαν δει τα μάτια του αλλά πάντα ήταν χαμογελαστός, τώρα ήταν πιο σοβαρός. Όταν τον ρώτησα αν μας βλέπει να τα καταφέρνουμε απάντησε «Εγώ νομίζω ότι μπορείτε... αλλά να ξέρετε ότι ακόμη είμαστε στην αρχή.

Να σημειώσω οτι παρολο τη βροχή και την ταλαιπωρία εγω ήμουν τόσο θετικός που όταν ρωτήθηκα από τον Έβερτ, πως μου φάνηκε το πρώτο μέρος, του είπα μονολεκτικά, Adventuuuuuuuure το ζούσα και το χαιρόμουν! Σαν μπουρτζοβλαχος... Μοναδικές στιγμές και τοπία! Το πιο πιθανό να μην τα ξανά ζήσουμε ή τα δούμε! Το χαιρόμουν λοιπόν και αντλούσα όση πιο πολύ ενέργεια μπορούσα από αυτό το μέρος! Δέσαμε με όλοι μαζί σαν παρέα και ζήσαμε στιγμές μαζί που θα τις κουβαλάμε μια ζωή! Όσο και να βρέξει ή να δυσκολέψει, δεν θα μπορούσε με τίποτα λοιπόν να με αποκαρδιώσει!

 

[Krekouzas]

Σχετικά βίντεο από την πρώτη ημέρα!
Εάν προσέξετε το ρολόι είμαστε στα 3600 υψόμετρο και στiw τελευταίες 4 ώρες κάναμε σχεδόν 700 μέτρα ανάβαση, σε αυτό το τόσο 'εύκολο' μονοπάτι!

το σημείο όπου κοιμηθήκαμε στα 4100 μέτρα υψόμερο. Σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα ένα σύννεφο που ήρθε από πιο χαμηλά στρώματα μας περικύκλωσε!

Στις 6 το πρώι η θέα που έχεις όταν ξυπνάς σε κάνει να ξεχάσεις την κάθε δυσκολία! Ο ήλιος σου αναπτερώνει και το ηθικό και τις ελπίδες για μια πιο εύκολη δευτερη ημέρα! Αμ δε...

 

[Krekouzas]

To Vitcus από μακριά! Εντυπωσιακότατο!!!

Μια Selfie δεν μπορούσε να λείπει.

Δεν ξέρω εάν φαινόμαστε μα είμαστε και οι τέσσερις εκεί. Ένας σε κάθε πόρτα του μνημείου.

Και το πικνικ που έκαναν οι άνθρωποι βεβαίως πάνω σε μια πέτρα για αυτούς, σε ένα τεράστιας σημασίας σημείο για πολλούς άλλους!

 

[Krekouzas]

Εδώ κάναμε το μικρό διάλειμμα για το μεσημεριανό και να στεγνώσουν τα κοκαλάκια μας.

Όπου μετά με τις σακούλες στα πόδια ο Γιώργος δε θυμάμαι και εγώ πόσες φορές έπεσε η παραλίγο να πέσει. Τα σημάδια εμφανή μπορώ να πω.

Το τελευταίο μέρος ήταν κατηφόρα για την πρώτη ημέρα. Μας λέει ο Εβερτ "να εκεί κάτω στην κοιλάδα θα σταματήσουμε για σήμερα"!

και τελικά στη κουκίδα ήταν το εκεί κάτω. 3 με 4 ώρες περπάτημα.

 

[Krekouzas]

Όπου το εκεί κάτω ήταν και στα 4000 υψόμετρο.

και έδειχνε το το βράδυ μας θα ήταν λίγο κρύο! Τους μείον 12 έφτασε εάν θυμάμαι σωστά.

Αλλά το πρωινό ξύπνημα ήταν όλα τα λεφτά!

Και είμασταν πανέτοιμοι (?!?!?) για τη συνέχεια!

 

[interted]

Καλό Inti Raymi να έχουμε

 

[LULLU]

αριστη αφηγηση ωραιες φωτο , Γιωργο βελτιωσες τις φωτογραφικες σου επιδωσεις και γενικα μας εχετε στειλει καλοκαιριατικα,,,,

 

[Yorgos]

Μπορεί να κοιμήθηκα πολύ λίγο, αλλά το ηθικό ήταν ακμαιότατο γιατί μετά την αναζωογονητική ζεστή σοκολάτα έβγαλα το κεφάλι μου από τη σκηνή και είδα έναν πεντακάθαρο ουρανό. Είχα βάσιμες ελπίδες ότι σήμερα ο καιρός θα μας χαμογελούσε. Με τις ελπίδες έμεινα...

Αφού περιμέναμε τον Κυριάκο και αφήσαμε πίσω τον Don Tomas και τους υπολοίπους να μαζεύουν τις σκηνές, να ζαλώνουν τα άλογα και να πλένουν τα πιάτα, ξεκινήσαμε την ανάβαση, για την οποία ο Έβερτ μας είχε πει ότι θα ήταν πολύ δύσκολη μέχρι το πρώτο πέρασμα τουλάχιστον και θα έπαιρνε περίπου μιάμιση ώρα. Με τον ουρανό καθαρό και διάθεση για χαβαλέ παρά το λαχάνιασμα, ξεθεωμένοι αλλά ενθουσιασμένοι, τελικώς το κάναμε σε σαράντα λεπτά όλα κι όλα, οπότε η αξιοπιστία του Έβερτ στον υπολογισμό των χρόνων πήγε περίπατο για άλλη μια φορά, έστω κι αν αυτή ήταν για καλό. Η κούραση ήταν τεράστια και βάρυνα λίγο περισσότερο όταν ο Έβερτ μας είπε πως θα είχαμε άλλα... 23 χιλιόμετρα και τα περισσότερα από αυτά πολύ ανηφορικά μάλιστα.

Ο Παναγιώτης πάντως ήταν αρκετά καλύτερα, οι λίμνες που είδαμε στα 4.250 μέτρα πρόσφεραν ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα από εκεινο της προηγούμενης ημέρας, το οποίο κάτσαμε να απολαύσουμε κάνοντας ένα διάλειμμα σε κάτι βράχια, παίρνοντας το κολατσιό μας και προσπαθώντας να πάρουμε μια ανάσα. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι το να πετάξω την προηγούμενη το μπουκάλι μου στον κάδο ενός νεκροταφείου στη μέση του πουθενά (νεκροταφείο για απροετοίμαστους τρέκερς θα ήταν...) μάλλον δεν ήταν και πολύ έξυπνη ιδέα, αφού προφανώς σε τέτοιες ερημιές που δεν υπάρχει ψυχή δεν υπήρχε δυνατότητα αγοράς έστω άδειου μπουκαλιού. Μου έδωσαν τα παιδιά ένα άδειο μικρό μπουκαλάκι, αλλά ντραπηκα να ζητήσω και δεύτερο κι από εδώ και πέρα θα έβγαζα το τρεκ με μισό λίτρου νερού, αν και θα μπορούσα να ξαναγεμίζω στις στάσεις για μεσημεριανό.

Τέλος πάντων συνεχίσαμε απολαμβάνοντας τη φύση αν και όσο ανεβαίναμε σε υψόμετρο το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό και σταδιακά άρχισε να μας καλύπτει μια πυκνή ομίχλη. Είχα ιδρώσει από την υπερπροσπάθεια αλλά το να αλλάξω μπλούζα ήταν αδύνατον, αφού θα πέθαινα από το κρύο, οπότε συνέχισα μούσκεμα, το οποίο τελικά δεν ήταν και τόσο σημαντικό αφού σε λίγα λεπτά θα ξαναγινόμουν μούσκεμα, εκ των άνωθεν αυτή τη φορά. Ξαφνικά άρχισε να ρίχνει μια βροχάρα, την οποία διαδέχθηκε δυνατό χαλάζι και για επιστέγασμα άρχισε να χιονίζει. Έλεος. Ο Παναγιώτης έβριζε με τον τύπο στην Αθήνα που του πούλησε ένα ακριβό υποτίθεται αδιαπέραστο αδιάβροχο που έμοιαζε με το σουρωτήρι του Τσουκαλά και στο τέλος τα έβαλε με τον Έβερτ, ο Κρεκούζας άρχισε να υποφέρει σοβαρά από τη φλεγμονή που έπιανε όλο του το πόδι αλλά παρότι ήταν διαρκής κατάσταση από το Μόναχο δεν είχε πάει να την κοιτάξει ποτέ, εγώ ένιωθα τα ακροδάκτυλά μου να παγώνουν μουσκεμένα μέσα στα λασπωμένα αθλητικά μου και ο Κυριάκος ήταν ο μόνος που κρατούσε ένα σταθερό ρυθμό, στωικά, σα να το απολαμβάνει κιόλας, πραγματική ήρεμη δύναμη.

Επιτέλους σταμάτησε η βροχή και το χαλάζι και το λίγο χιόνι πια φαινόταν ελάχιστα ενοχλητικό. Ο Έβερτ πρότεινε να πάρουμε το μεσημεριανό μας στην πρώτη λίμνη αντί για τη δεύτερη όπως ήταν προσχεδιασμένο, ώστε τουλάχιστον να βάλουμε στεγνές κάλτσες, ή τέλος πάντων στεγνές σακούλες όσοι είχαμε έρθει απροετοίμαστοι (γκουχ γκουχ). Ενώ τρώγαμε το μεσημεριανό μας, μας είπε ότι ειδικά το χαλάζι είναι ιδιαίτερα σπάνιο σε αυτές τις διαδρομές. Εμείς πάλι στη δεύτερη μέρα μας είχαμεδύο στις δύο, οπότε δε μας λες και κωλόφαρδους...

Συνεχίσαμε την ανάβαση με ψιλόβροχο προς τη δεύτερη λίμνη, ξεπερνώντας πια τα 4.600 και ξεκίνησε μια ελαφριά κατάβαση, με κοιλάδες να ανοίγονται μπροστά μας, ΤΙ ΤΟΠΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ... Νόμιζα ότι θα βγει ο Φρόντο, η νεράιδα και το μικρό μου πόνι ταυτόχρονα: καταπράσινα μονοπάτια, φυτά και δέντρα που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου, προφανώς κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, ενώ με την ομίχλη επιτέλους να ανεβαίνει ξερπρόβαλλε ένα μονοπάτι με πανέμοφρα zigzag μπροστά μας. Πατούσαμε μέσα σε λάσπες, ατέλειωτες σβουνιές, τα παπούτσια μου είχαν γίνει καφετί μέχρι τον αστράγαλο (ήθελα να πιστεύω από λάσπες...) και γλίστρησα κι έπεσα στο μονοπάτι άπειρες φορές, τη μια μάλιστα χτυπώντας ελαφρά το κεφάλι μου σε μια πέτρα. Οι πιθανότητες να πάθει κάποιος διάστρεμμα ήταν απλά άπειρες, αλλά ήταν το τελευταίο που μας ενδιέφερε... Μια φοβερή κοιλάδα απλώθηκε μπροστά μας, στριμωγμένη ανάμεσα στις πλαγιές ενός φαραγγιού και συνοδευόμενη από ένα γκρίζο ποτάμι όταν ο Έβερτ μας ανακοίνωσε ότι θα κατασκηνώναμε δίπλα στις όχθες, προφανώς για να υπάρχει επάρκεια νερού για βράσιμο, κατάποση (μετά το βράσιμο εννοείται) και για να μπορούν να πλυθούν σκεύη και λοιπά συμπράγκαλα.

Αποδείχθηκε από το ρολόι στου Sport Billy που έχει ο Κρεκούζας ότι το υψόμετρο στο τοπίο διανυκτέρευσης ήταν 3.998 μέτρα, με το οποίο ο Κρεκούζας συγχύστηκε, διότι ήθελε να κοιμηθεί σώνεει και καλά στα 4.000 και σκεφτόταν να πάρει το sleeping bag του και να πάει να κοιμηθεί πάνω σε ένα λοφίσκο. Τελικά βρέθηκε πιο απλή λύση: πέταξα το ρολόι ψηλά, κι όταν αυτό προσγειώθηκε, πριν προλάβει να «καταγράψει» το υψόμετρο του εδάφους, έδειχνε 4.000 μέτρα ακριβώς.

Η παρέα πια είχε αρχίσει να δένει για τα καλά και ο χαβαλές που κάναμε μέχρι να σερβιριστεί το δείπνο, δεν περιγραφόταν. Το πρόβλημά μου πάντως ήταν ότι και το δεύτερο ζευγάρι αθλητικών που είχα είχε γίνει εντελώς μούσκεμα , το πρώτο δε στέγνωσε ποτέ αν και τελικώς οι άγιοι άνθρωποι που έφτιαχναν το πρωινό μας αποφάσισαν να κρεμάσουν τα παπούτσια μου πάνω από την κατσαρόλα όπου ετοίμαζαν τη σούπα μας, με την ελπίδα ότι θα στέγνωναν κάπως, αφού πρώτα τα καθάρισα από τις σβουνιές. Έψαξα να βρω ένα μέρος για να ανταποκριθώ στα καλέσματα της φύσης, αλλά ήταν τόσες πολλές οι σβουνιές από άλογα και άλλα ζωντανά στην κοιλάδα που ήταν δύσκολο. Τουλάχιστον το... προϊόν της ανταπόκρισής μου στα καλέσματα έδενε υπέροχα με το περιβάλλον, δυο κουράδες παραπάνω δεν έκαναν και μεγάλη διαφορά.

Όσο έπεφτε ο ήλιος το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό, το οποίο απλώς ενέτεινε το θαυμασμό μας για τον Don Tomas και την ομάδα του που δούλευαν με τέτοιο κρύο και υπό βροχή για να έχουμε εμείς να φάμε σε λίγο. Το φαγητό του μάγειρα Grimaldo παραήταν καλό, πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να παχύνει μετά από τέτοιο τρεκ, αν κι ευθύνη έχει και ο Κρεκούζας που σε κάθε στάση με παρότρυνε να τρώω μπάρες mars και λοιπά σκατολοϊδια. Δεν ξέρω τι έβαζε ο Grimaldo στο φαγητό και πώς κατάφερνε να μαγειρεύει διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα με τόσες λίγες αποσκευές και συσκευές στη διάθεσή του, αλλά ήταν πεντανόστιμο, έστω κι αν μετά τη δεύτερη μέρα μας προκάλεσε απίστευτα αέρια, τα οποία κράτησαν και για πολλές μέρες μετά το τρεκ, με αποτέλεσμα κάθε φορά που κάποιος απελευθέρωνε καμιά ζουμερή να φωνάζει «viva Grimaldo», το οποίο ακουγόταν ανά πεντάλεπτο.

Το βράδυ, πια με τον ουρανό καθαρό, ζεστές κάλτσες στα πόδια και φορώντας και το φλις αλλά και τη ζακέτα (γάντια δεν είχα φέρει το ζώον και φορούσα κάλτσες στα χέρια, χαχα) βγήκαμε για βόλτα να δούμε το Σταυρό του Νότου και το Milky Way, όμορφο θέαμα και ωραίες στιγμές να καθόμαστε όλοι στο σκοτάδι λέγοντας ιστορίες και γελώντας μακριά από τον πολιτισμό, αλλά λίγο κοντύτερα στο Μάτσου Πίτσου. O Kώστας κι ο Κυριάκος δήλωναν ενθουσιασμένοι για το πώς σήμερα είχαμε βιώσει καιρό τεσσάρων εποχών μέσα σε τρεις ώρες, το οποίο ακουγόταν ωραίο, αλλά θα προτιμούσα να επικεντρωθούμε στην άνοιξη αν γινόταν από εδώ και πέρα. Ήμουν πεπεισμένος πως το πιο δύσκολο κομμάτι του τρεκ είχε περάσει, αλλά και να μην ήταν έτσι, είχε ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες. Αργά πριν κοιμηθοούμε είδαμε τη σκιά του Don Tomas να φωτίζεται στο εσωτερικό μιας σκηνής με το χαρακτηριστικό του καπέλο, ακούραστος έβαρζε το νερό για την επομένη και καθάριζε τα εργαλεία του, φοβερή εικόνα. Εγώ βαριόμουν να πάω μέχρι τη σκηνή να ψάξω για τη φωτογραφική μου μηχανή, ο Κρεκούζας όμως όχι, με αποτέλεσμα μια εξαιρετική φωτογραφία (το γιατί δεν βάζει εδώ τις καλύτερές του φωτογραφίες το αγνοώ, αλλά σας λέω ότι έχει βγάλει πολύ καλύτερες, ενώ περιμένω κι ένα βίντεο από τα χαλάζια και τις βροχές).

Το βράδυ κοιμήθηκα κατάκοπος για να ξυπνήσω μάλιστα τα χαράματα έχοντας διαπιστώσει ότι ο μισός μου υπνόσακος είχε γλιστρήσει και είχε βγει έξω από τη σκηνή, αλλά κοιμήθηκα αμέσως. Την επόμενη μέρα είχε κατάβαση κι επίσκεψη τοπίων πολύ πιο τροπικών.

 

[Yorgos]

Ξεπαγιασμένοι στο πρωινό, αλλά χαμογελαστοί.

Ωραια αρχίσαμε, καλός καιρός, πανέμορφη φύση.

Χιόνια στο καμπαναριό, ο Κρεκούζας με σορτσάκι...

Όσο ανεβαίναμε υψόμετρο, άλλαζαν και τα χρώματα.

Λίμνες και ομίχλη.

Πολύ υπεύθυνος ο Έβερτ, πάντα σε απόσταση βολής από τον τελευταίο.

Τα ελεύθερα άλογα έδιναν μια εσάνς Παταγονίας.

Ανεβαίνεις ένα λοφίκο να δεις τι έχει μετά και βλέπεις...

Αυτό!

Αινιγματικά ερείπια. Από πότε να είναι; Σε τι χρησίμευαν;

Μας λείπυν δυο μέτρα...

Λύθηκε!

 

[coco]

Ειμαι πολυ ευχαριστημενη που ξερω οτι ολο αυτο εχει περασει και εισαστε ολοι σωοι και αβλαβεις..Και βεβαια.καμαρωνω που ξοδεψατε τοσο χρονο απο την ζωη σας ,κανοντας αυτο που αγαπατε..Συνηθως ξαναδιαβαζω το κειμενο,γιατι σε πρωτη αναγνωση με πιανει αγχος και αγωνια και δεν το διασκεδαζω οπως του πρεπει.