Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[KIKI]

Ξεκίνησα να διαβάζω καινούρια ιστορία, κ αμέσως σε δύο πράγματα "σκαλωσα".
Το ένα ήταν το σχόλιο για την ηλικία... δεν έπρεπε να το πεις αυτό, δεν έπρεπε...
Το δεύτερο, που πρέπει να το λες κ να το ξαναλες, είναι πόσο υπέροχη, μοναδική κ ανεξαντλητη είναι η Λατινική Αμερική... Αν μπορούσα θα φευγα σήμερα...
Θα διαβάσω, λοιπόν, αυτήν την ιστορία για την κουρτίνα τέσσερα, σαν οδηγό για το επόμενο ταξίδι μου, σαν επιστροφή στην πατρίδα..

Ναι σε όλα !! χαχα
Πάρε με μαζι σου .....

 

[YBONNH]

Ναι σε όλα !! χαχα
Πάρε με μαζι σου .....

Εννοείται, Κική

 

[taksidiara psuxi]

Αγαπώ τον τρόπο που γράφεις!

 

[taxidiara]

Βρε @Yorgos τι θα γίνει καλό μου? Μ΄αυτούς τους ρυθμούς θα λιώσουν οι πάγοι της Ανταρκτικής μέχρι να φτάσεις εκεί στην ιστορία.. Κ έχεις κ πολλά να γράψεις...

 

[travelbreak]

Βρε @Yorgos τι θα γίνει καλό μου? Μ΄αυτούς τους ρυθμούς θα λιώσουν οι πάγοι της Ανταρκτικής μέχρι να φτάσεις εκεί στην ιστορία.. Κ έχεις κ πολλά να γράψεις...

Μπα, τώρα στην Ανταρκιτική πιάνει χειμώνας και οι πάγοι θα αργήσουν ναλιώσουν.
Βέβαια το ταξίδι είναι τόσο μεγάλο που δεν θα διαφύγουμε τον κίνδυνο!

 

[Yorgos]

Μέσα στο ΣΚ το επόμενο κεφάλαιο, θα είναι και μεγαλούτσικο.

 

[skoumpi]

Μέσα στο ΣΚ το επόμενο κεφάλαιο, θα είναι και μεγαλούτσικο.

Το ετοιμάζεις δηλαδή .... μη ξεροσταλιάζουμε τζάμπα!!!

 

[Yorgos]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ​

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΒΟΡΕΙΟ ΠΕΡΟΥ
​

Μήνες το περίμενα κι επιτέλους, μετά από τόσον καιρό δουλειάς, οικονομίας και αναμονής, έφτασε η παραμονή του ταξιδιού. Πήγα σε ένα ξενοδοχείο (αφού ίντερνετ ακόμη, εν έτει 2016, απαγορεύεται να έχουμε στα σπίτια μας στην Αβάνα...ίσως το 2030, ποιος ξέρει) για να κάνω checkin για την πτήση προς Λίμα μέσω Παναμά και ανοίγοντας το μέιλ μου διάβασα έντρομος πως η πτήση μου για Λίμα έχει υποστεί "επείγουσες τροποποιήσεις" και θα έπρεπε να επικοινωνήσω με την εταιρεία "τηλεφωνικώς". Τηλεφωνικώς από την Αβάνα είναι απολύτως αδύνατον, αφού η αεροπορική θα με έβαζε σε αναμονή και, με δεδομένη την υψηλότατη χρέωση, η κλήση θα στοίχιζε περισσότερο από την πτήση, το Skype το απαγορεύει η καλή μας κυβέρνηση, φυσικά στα τοπικά γραφεία της εταιρείας στην Αβάνα δεν απαντούσε κανείς (δε θυμάμαι να έχω καταφέρει να μιλήσω ΠΟΤΕ με καμία αεροπορική εταιρεία στα γραφεία της στην Κούβα, οι άνθρωποι απλά δε σηκώνουν τηλέφωνα) κι είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια διότι λίγες ώρες μετά την προσγείωσή μου στη Λίμα είχα πτήση προς Καχαμάρκα και η οποιαδήποτε ακύρωση/καθυστέρηση θα τίναζε όλο το ταξίδι στον αέρα. Τελικά μέσω του live chat στη σελίδα της εταιρείας μίλησα με μια καλή κυρία (κανένας κόμματος θα ήταν, για τον Παναμά μιλάμε) και πληροφορήθηκα ότι η "επείγουσα τροποποίηση" ήταν ότι η πτήση θα αναχωρούσε... οκτώ λεπτά αργότερα και πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Έπρεπε τώρα να μας στείλουν κατεπείγον μήνυμα για οκτώ λεπτά καθυστέρηση; Ρε λεβέντες...

Έφτασα στο αεροδρόμιο τρεις ώρες πριν την πτήση (δηλαδή οριακά για να περάσω checkin - η ηλεκτρονική κάρτα επιβίβασης δε γίνεται δεκτή στην Αβάνα λόγω ανυπαρξίας μηχανημάτων ανάγνωσης bar code-, έλεγχο διαβατηρίων και χειραποσκευών), οπότε ίσα που πρόλαβα να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, αφού με τις άπειρες νέες πτήσεις των Αμερικανών προς Αβάνα το ήδη μπαχαλάδικο αεροδρόμιο δεν αντέχει και κλατάρει (ο έλεγχος χειραποσκευών μόνος του διήρκεσε πάνω από μια ώρα...). Η πτήση από Παναμά προς Λίμα ήταν σχεδόν άδεια κι έμεινα να αναρωτιέμαι πόσο φοβερό θα ήταν το επικείμενο ταξίδι. Μήπως θα ήταν αντάξιο του αντίστοιχου πριν από περίπου δυο δεκαετίες; Μην ήταν μια απογοήτευση αφού οι χώρες πια είχαν αλλάξει, παγκοσμιοποιηθεί και τουριστικοποιηθεί και δε θα έβλεπα τα μέρη που θα επισκεπτόμουν με τον ίδιο αθώο τρόπο ενός δεκαοχτάχρονου που ανακαλύπτει τον κόσμο; Ό,τι και να' ναι, ταξιδάρα θα είναι, σκέφτηκα. Στην τελική θα έβλεπα τον Κώστα με τον οποίο κακό ταξίδι δεν υπάρχει, θα γνώριζα νέους αρχαιολογικούς χώρους (τι συγκίνηση) και πάνω απ' όλα θα πατούσα τα ιερά χώματα του Περού. Ταξιδάρα θα είναι, period.

Το αερδρόμιο της Λίμα μου είναι πολύ οικείο και το έχω συνδέσει με πολλά καθοριστικά επεισόδια στη ζωή μου, αφού σε αυτό έχω ζήσει από την εκκίνηση της επαγγελματικής μου καριέρας μέχρι πρόταση γάμου και χωρισμό. Είναι από αυτά τα μέρη που σε πνίγουν οι αναμνήσεις. Καμιά φορά σε πνίγουν και οι ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων, αλλά πάντα με πιάνει μια συγκίνηση όταν μου βάζουν άλλη μια κόκκινη παραλληλόγραμη σφραγιδούλα με τη λεξούλα "admitido" που σηματοδοτεί άλλη μια είσοδο στη συγκλονιστικότερη χώρα στον κόσμο. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα πάρει άλλες αποφάσεις, ορισμένες εκ των οποίων πάρθηκαν σε αυτό το αεροδρόμιο, όχι όλες από μένα, αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο λυτρωτικό συμπέρασμα: μπορεί να είχα περουβιάνικη ταυτότητα στην τσέπη μου αντί για ελληνική, μπορεί να ήμουν πατέρας, μπορεί να έκανα άλλη δουλειά, να ήμουν φτωχότερο ή πλουσιότερος αλλά παράπονο από τη ζωή μου δεν έχω κανένα. Αυτή η "αλληλουχία από συμπτωματικές συμπτώσεις" που έλεγε ο Στηβ Γιατζόγλου προσπαθώντας να εξηγήσει μια ήττα σε μια συνέντευξη Τυπου, εμένα μου έκατσε πολύ καλά και δεν ξέρω καν ποιον να ευχαριστήσω γιατί είμαι πεποισμένος άθεος. Ίσως πρέπει να ευχαριστήσω το καλό μου άστρο, την τύχη μου, τους Ελωχίμ ή μήπως το ίδιο το αεροδρόμιο της Λίμα;

Συνειδητοποιεί κανείς ότι βρίσκεται στον πολιτισμό όταν έχει ίντερνετ στο κινητό του (α ρε Κούβα πόσο πίσω/μπροστά είσαι; ) και λαμβάνοντας ένα μήνυμα από τον Κώστα μαθαίνω ότι με περιμένει στο χώρο των εστιατορίων. Η σύμπτωση είναι ότι στο ίδιο αεροδρόμιο γνωριστήκαμε πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, με άλλες συνθήκες αλλά τον ίδιο ενθουσιασμό και... πολύ περισσότερα γκατζετάκια από τον Κώστα που μόνο η χειραποσκευή του ζυγίζει καμιά δεκαριά κιλά λόγω των άπειρων συσκευών με τις οποίες συνδέεται στο facebook, το instagram, την ψηφιακή του μηχανή, τα δυο iphone, τους άπειρους σκληρούς δίσκους και άλλα σατανικά μηχανήματα τη χρησιμότητα των οποίων αγνοώ αλλά λίγη σημασία έχει. Γελάσαμε, τα είπαμε γιατί είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε, του εξήγησα εν ολίγοις το σχέδιο για τις πρώτες μέρες (η λέξη "σχέδιο" σε εισαγωγικά, είχε πολλά φλου σημεία, αλλά έτσι είναι το σωστό ταξιδιωτικό "σχέδιο"), είχαμε άλλωστε και αρκετό χρόνο για σκότωμα, αν και καταφέραμε να τον μειώσουμε, αφού η καλή μας LATAM δέχθηκε να μας αλλάξει χωρίς χρέωση την πτήση για Καχαμάρκα, κι έτσι αντί για τις 7.55 πετάξαμε στις 5.03, εξοικονομώντας σχεδόν τρεις ώρες. Χρήματα δεν κατάφερα να σηκώσω από κανένα ΑΤΜ, κλασικό πρόβλημα στο αεροδρόμιο της Λίμα, όπου επιπλέον το όριο ανά ανάληψη είναι ή 110€ σε τοπικά νόμισμα ή -αν σηκώσεις σε δολλάρια-... 540$. Φυσικά ύπνος δεν υπήρξε καθόλου, αλλά ήμασταν κι οι δυο τόσο ενθουσιασμένοι για το επικείμενο ταξίδι και που ξαναβρεθήκαμε, που δε νομίζω να πείραξε κανέναν. Άλλωστε δεν είχαμε και κανένα τρομερό jet lag, ο Κώστας ερχόταν από το Μαϊάμι, όπου είχε περάσει μερικές μέρες, κι εγώ από την Αβάνα. λΕφαγα και μια empanada, από το κλασικό τυροπιτάδικο στον πρώτο όροφο του αεροδρομίου που για password στο ίντερνετ βάζει πάντα το επόμενο Μουντιάλ και ξεκινήσαμε...

Η πτήση ήταν αρκετά γεμάτη και από το παράθυρο του αεροπλάνου χάζευα ένα τρομερό φεγγάρι πριν προσγειωθούμε στα 2750 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στα ιστορικά χώματα της Καχαμάρκα, μιας πόλης όπου πριν από 500 χρόνια γράφτηκε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας, ίσως η δραματικότερη σύγκρουση κόσμων που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Το αεροδρόμιο ήταν μικρό αλλά βολικό και πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, το υψόμετρο δε φάνηκε να επηρεάζει κανέναν από τους δυο μας και εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν μάθαμε ότι το ταξί για την κεντρική πλατεία κόστιζε 10 soles, δηλαδή κάτι παραπάνω από 2,5€. Δε λες ότι βουλιάζει κι από τουρίστες η Καχαμάρκα, πράγμα το οποίο δε μας ενοχλεί καθόλου βεβαίως. Η πρόβλεψη μιλούσε για βροχές, αλλά μας υποδέχθηκε ήλιος και κατευθυνθήκαμε για την κεντρική πλατεία παρακαλώ, όπου ο Κώστας μας είχε κλείσει δωμάτιο στο Wyndham... Πολύ λουξ για τα δικά μου γούστα και σαφώς πάνω από τον ημερήσιο προϋπολογισμό μου για τα καταλύματα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα 30$/άτομο δεν είναι πολλά για τέτοιας ποιότητας ξενοδοχείο, το οοποίο πάντως είχε extra χρέωση για early check in, εκτός κι αν τουλάχιστον ένας εκ των δυο μας έτρωγε το πρωινό των 8€, με το οποίο ο Κώστας δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα...

Το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό (παραήταν, δε θέλω σε τόσο μεγάλο ταξίδι να συνηθίζω σε λούσα...) και η τοποθεσία ιδανική, πάνω ακριβώς στην κεντρική πλατεία, αλλά το εξωτερικό καφέ του ξενοδοχείου με μια μοντέρνα τζαμαρία δίπλα ακριβώς στον καθεδρικό ήταν μια μικρή οπτική μόλυνση, σα να βάζεις ένα Μικέλ δίπλα στην Παναγιά των Παρισίων. Τα ΑΤΜ εξακολουθούσαν να μη δέχονται τη μία και μοναδική ηρωική μου κάρτα, αλλά η προτεραιότητα ήταν να δούμε την πόλη κι όχι να ψάχνουμε ποιο θα δουλέψει.

Η κεντρική πλατεία της πόλης είναι τακτοποιημένη, απλωμένη και πεντακάθαρη, με ευγενείς αστυνομικούς, ενώ μπροστά στον καθεδρικό είχαν κάνει μια φοβερή δημιουργία με χρωματιστή άμμο, που μέχρι να επιστρέψουμε δυο ωρίτσες αργότερα είχε εξαφανιστεί. Η πόλη είναι πολύ παραδοσιακή, μηδέν τουρισμός, γιαγιάκες με παραδοσιακές στολές και κουβέρτες-σακίδια μαγειρεύουν στις γωνίες, λαϊκά φαγάδικα με πλαστικές καρεκλίτσες και πάνω που έπαιρνα απαντήσεις πως για να πάμε στο Cumbemayo τα ταξί κόστιζαν από 25€ και πάνω, βρήκαμε ένα τουριστικό πρακτορείο που απευθύνεται σε ντόπιους (βασικά εγχώριο τουρισμό έχει ακόμη η Καχαμάρκα) που οργάνωνε εκδρομή και στο Cumbemayo και άλλα οκτώ (!) σημεία αρχαιολογικής και φυσικής ομορφιάς για... 4,9€. Να σας πω ότι δεν παραξενεύτηκα, ψέμματα θα είναι. Η φάση είναι ότι έφευγε σε λίγα λεπτά, οπότε μας ήρθε κουτί, πήγαμε να αλλάξω χρήματα και ήμασταν στην ώρα μας στη γωνία της πλατείας.

Ήταν Σάββατο, οπότε λογικό ήταν να έχει (Περουβιανούς) εννοείται τουρίστες οι οποίοι διανέμονταν στα διάφορα βανάκια για τις εκδρομές. Ο ξεναγός μας ήταν ένας ευγενής κύριος ονόματι Wilson και οι υπόλοιποι επιβάτες ήταν όλοι Περουβιανοί από άλλες πόλεις που είχαν έρθει για το Σαββατοκύριακο και η όλη εκδρομή είχε έναν εντελώς τοπικό και φολκλόρ χαρακτήρα, latin style.

Η πρώτη στάση αρκετή ώρα και στροφές μετά, αφού είχαμε ανέβει εμφανώς σε υψόμετρο, ήταν σε ένα τοπίο που έμοιαζε ολίγο με τα Μετέωρα (φωτιά θα πέσει να μας κάψει... εντάξει καλούτσικο ήταν πάντως), με κάποια πετρογλυφικά από το 1000 π.Χ , αν και πιο ενδιαφέρουσα ήταν η εικόνα των περαστικών Ινδιάνων που εμφανίστηκαν από το πουθενά παραδοσιακά ντυμένοι και χάθηκαν στον ορίζοντα περπατώντας ένας Θεός ξέρει προς τα πού, αφού πολιτισμός δε φαινόταν πουθενά. Κάναμε ένα μικρό τρεκ για το οποίο έπρεπε να περάσουμε και μέσα από ένα πολύ στενό πέτρινο σχηματισμό, με τα 3700μ να μας προκαλούν ένα ελαφρύ λαχάνιασμα, αλλά με δεδομένο ότι και οι δύο ερχόμασταν από πόλεις στο επίπεδο της θάλασσας, καλά ξεκινήσαμε. Η διαδρομή περιλάμαβνε μερικά χαριτωμένα βουκολικά τοπία, προβατάκια και μάλλον ενοχλητικές στάσεις (πάνω που βρίσκαμε ρυθμό) για να μας υποδείξει ο ξεναγός σχηματισμούς που έμοιαζαν με κόνδορες, φαλλούς, ανθρώπινα προφίλ και τους συμπαθείς Περουβαινούς να κάνουν "ααααα!" σε κάθε σχηματισμό. Ένα τοπικό ζευγάρι μάλιστα ρώτησε τη σημασία της λέξης "φαλλός" και έμαθαν το αντώνυμο της βούρτσας.

Σε κάποια φάση εμφανίστηκε κι ένα ντόπιο εξάχρονο κακάσχημο κοριτσάκι που χόρεψε απαράδεκτα και τραγούδησε ακόμη χειρότερα, αλλά τα φιλοδωρηματάκια της τα μάζεψε γιατί ήταν γλυκιά η καημένη, η δε μαμά της ήταν αυθεντικά ντροπαλή. Επιτέλους φτάσαμε στο Cumbemayo, όπου και βρίσκεται το βασικό αξιοθέατο της περιοχής, ένα σύστημα εννέα χιλιομέτρων τεχνητών καναλιών σκαλισμένα με άψογες γωνίες και κλίση ώστε να υπάρχει συνεχής ροή υδάτων, το οποίο πρωτοκατασκευάστηκε πριν από πάνω από είκοσι αιώνες. Δυστυχώς δεν ήταν οπτικά τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται, ο δε Wilson έμπλεξε λίγο με τα πνευματικά με τα αρχαιολογικά, αλλά σε εκδρομή με 4,90€ δεν περίμενα να μου κάνει ξενάγηση και ο Σφήκας... Γενικώς πάντως, παρότι ολίγον απογοητευτικό το υδραγωγείο, η όλη εκδρομή ήταν ευχάριστη και στις 1.30 είχαμε επιστρέψει, αφού καταβρόχθισα κάτι νοστιμότατα καλαμάκια με chicharrones και βραστά αβγά. Αγαπάμε περουβιάνικο street food.

Μεσημεριάτικα στην Καχαμάρκα, τα παιδάκια κυλιούνται στο γκαζόν, γεροντάκια κυκλοφορούν με τα παραδοσιακά τους καπέλα και δυο κοριτσάκια που κάνουν μια τουριστική έρευνα ενθουσιάστηκαν τόσο που είμαστε από εκείνο το εξωτικό μέρος που λέγεται Grecia, όσο κι εγώ που σε μια ωρίτσα ανοίγει το δωμάτιο του Atahualpa. Επειδή ακριβώς ανοίγει σε μια ώρα, ο Κώστας βρίσκει χρόνο για ένα power nap κι εγώ για να σας πω τι το ξεχωριστό σημαίνει η Cajamarca για την παγκόσμια ιστορία.

To 1532, ένας αναλφάβητος αλλά παμπόνηρος και πολύπειρος Ισπανός conquistador ονόματι Φρανσίσκο Πισάρο εισβάλλει στο Περού. Δεν γνωρίζει και πολλά για την αυτοκρατορία που θα προσπαθήσει να κατακτήσει, έχει όμως μαζί του άλογα, πανοπλίες, ατσάλι, κανόνια και το βιολογικό πλεονέκτημα των ασθενιεών (κυρίως της ανεμοβλογιάς) που ήδη έχουν αρχίζει να θερίζουν το Περού. Μάλλον η ανεμοβλογιά είναι αυτή που προκάλεσε και τον εμφύλιο των Ίνκας, αφού από αυτήν προσβλήθηκε o αυτοκράτορας των Ίνκας ξαφνικά, οδηγώντας τους δυο γιους, Huascar και Atahualpa σε μια σύγκρουση από την οποία θα αναδειχθεί νικητής ο τελευταίος. Επιστρέφοντας θριαμβευτής από την εκστρατεία του στο βορά, ο Atahualpa αποφάσισε να ξεμπερδεύει και με αυτούς τους ενοχλητικούς αλλοδαπούς που σύμφωνα με αναφορές κλέβουν, σκοτώνουν και βανδαλίζουν ναούς. Οι μαρτυρίες μιλάνε για μαι χούφτα λευκούς, μουσάτους που επιβαίνουν σε κάτι τεράστια ζωντανά που χλιμιντρίζουν και σκορπάνε τον τρόμο και ο νέος αυτοκράτορας αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να τα πουν από κοντά με τους ασεβείς εισβολείς. Αργότερα ομολόγησε στον Πισάρο ότι ο σκοπός του ήταν να τους εκτελέσει όλους εκτός από τους κατασκευαστές όπλων τους.

Η συνάντηση έμελλε να γίνει στην πλατεία της Καχαμάρκα. Το προηγούμενο βράδυ ο Πισάρο και οι άνδρες του άφωνοι είδαν χιλιάδες στρατιώτες Ίνκα να κατασκηνώνουν στην κοιλάδα με τις φωτιές αναμένες και η αριθμητική διαφορά τους έκοψε τον ύπνο. Το σχέδιο του Πισάρο πάντως είναι απλό: θα ζητήσει συνάντηση με τον αυτοκράτορα σε κάποιον σχετικά κλειστό χώρο και θα προσπαθήσει να τον απαγάγει, κατά τα πρότυπα του ξαδέρφου του, του Κορτές, που στήριξε την κατάκτηση της αχανούς αυτοκρατορίας των Αζτέκων στην αιχμαλώτιση του Μοντεσούμα και στη μετατροπή του σε μαριονέτα.

Η συνάντηση στην Καχαμάρκα θα μείνει στην ιστορία ως η σύγκρουση δυο κόσμων εντελώς διαφορετικών, σα να συναντιούνται γήινοι και εξωγήινοι. Ο Atahualpa, γεμάτος αυτοπεποίθηση θα συνοδευθεί από "μόλις" 6000 στρατιώτες στην πλατεία, σχεδόν άοπλους όμως αφού θεωρεί ότι μια χούφτα αλλοδαπών δεν μπορεί να τον απειλήσει. Θα απαιτήσει από τα λευκά υποκείμενα συγγνώμη για το πλιάτσικο που έκαναν επί εβδομάδες στην επικράτειά του, θα ακούσει τον πνευματικό του Πισάρο τον πατέρα Βαλβέρδε να τον αποκαλεί βλάσφημο (υπήρχε διερμηνέας) και θα τον δει να του δίνει "το Λόγο του Θεού", δηλαδή τη Βίβλο, την οποία θα βάλει στο αυτί του και μη ακούγοντας κανένα "λόγο" θα αποφανθεί ότι δεν είναι και πολύ ομιλητικός αυτός ο Θεός και θα δει τον Πισάρο να δίνει το πρόσταγμα για μια από τις πιο απίθανες επιθέσεις στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία: οι Ισπανοί, αφού πρώτα κάποιοι εξ' αυτών τα έκαναν κυριολεκτικά πάνω τους, πυροβολούν τα κανόνια τους προκαλώντας εκκωφαντικό ήχο που οι ϊνκας δεν είχαν ξανακούσει, κλείνουν τις εξόδους της πλατείας και χρησιμοποιώντας τα μουσκέτα, την υψομετρική διαφορά των αλόγων και τις πανοπλίες τους απέναντι σε σφεντόνες και ξύλινα ρόπαλα θα αποδεκατίσουν τους Ίνκας μέσα σε λιγότερο από δυο ώρες, με τους ιθαγενείς να πολτοποιούνται στους τοίχους της πλατείας, την ίδια ώρα που οι βαστάζοι του Atahualpa συνεχίζουν να κρατούν με ένα χέρι το άρμα του αυτοκράτορα παρότι οι Ισπανοί τους έκοψαν το άλλο, σε μια επίδειξη υπέρτατης αφοσίωσης. Ο Πισάρο θα αρπάξει τον Atahualpa και οι Ισπανοί θα πιάσουν τον αιχμάλωτο που τόσο ποθούσαν.

Με τον Atahualpa στην κατοχή τους, δε θα κερδίσουν απλά πολύτιμο χρόνο, αλλά θα απαιτήσουν και ως λύτρα, για μια απελευθέρωση που δε θα γίνει ποτέ, δυο δωμάτια γεμάτα ασήμι κι ένα γεμάτο χρυσάφι, τα οποία και θα λάβουν με το πέρας αρκετών ημερών, συγκεντρώνοντας συνολικά 6 τόνους χρυσού και 12 ασημιού. Ο ίδιος ο Atahualpa θα συνειδητοποιήσει σύντομα πως οι Ισπανοί ήρθαν για να μείνουν, πως δε θα απελευθερωθεί ποτέ και θα προσπαθήσει να υποκινήσει μαζική εξέγερση, η οποία όμως θα έρθει πολύ αργότερα. Πριν εκτελεστεί με φρικτό τρόπο από τους Ισπανούς, θα επιδείξει φοβερή στωικότητα, θα προλάβει να μάθει ισπανικά, να παίζει σκάκι και θα ψυχολογήσει τους Ισπανούς με ακρίβεια, αφού κερδίσει την εκτίμησή τους. Αλλά είναι πια αργά, τα γεγονότα της Καχαμάρκα θα καθορίσουν το μέλλον της Νοτίου Αμερικής για πάντα... Ε, τους χώρους όπου συνέβησαν αυτά τα γεγονότα ήρθαμε να δούμε.

Μετά τη σιέστα του Κώστα επιστρέψαμε στην πλατεία και κατευθυνθήκαμε στο μόνο κτίριο από την εποχή των Ίνκας που σώζεται στην πόλη. Το Cuarto de Rescate μπορεί να μεταφράζεται ως "δωμάτιο των λύτρων" αλλά στην πραγματικότητα είναι εκεί που φυλακίστηκε ο Atahualpa και όπου μετρήθηκε το ύψος στο οποίο θα έπρεπε να φτάνει το χρυσάφι και το ασήμι. Η πρώτη μας έκπληξη ήταν το ύψος του εισιτηρίου: το αντίστοιχο του 1,5€ για τρία μουσεία δεν το λες και κλοπή... Είχα διαβάσει ότι το μνημείο δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, αλλά για μένα η σημασία ήταν να βρεθώ εκεί, μια λογική που θα με ακολουθούσε σε πολλά μέρη του ταξιδιού, από τον τάφο του Τσε μέχρι τα αρχαία της Βορείου Χιλής.

Μπαίνοντας στο χώρο, το πρώτο που αντικρύζει κανείς είναι μερικοί εξαιρετικοί πίνακες: ένας με τη φυσιογνωμία του Πισάρο, αδίστακτη και σκληρή απέναντι στη στωικότητα του Αtahualpa, ένας άλλος που απεικονίζει τη σφαγή και ένας ο οποίος βοηθά στο να συνειδητοποιήσει ο επισκέπτης το πού βρίσκεται: ο αυτοκράτορας, μέσα στο δωμάτιο να υψώνει το χέρι του για να δείξει στους Ισπανούς μέχρι πού μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο με το ποθητό χρυσάφι. Στη θέα του δωματίου ανατρίχιασα: η ιστορία της κατάκτησης των Ίνκας είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ και πρακτικά ξεκίνησε ακριβώς από αυτό το σημείο όπου στεκόμασταν. Στο χώρο δεν υπήρχε κανείς, ούτε τουρίστας, ούτε φύλακας, κανείς, το οποίο του έδινε μια βουβή, θλιμμένη βαρύτητα. Στον τοίχο κρέμεται μια πλάκα με τη μαρτυρία του Πέδρο Πισάρο, ενός εκ των αδελφών του επικεφαλής των conquistadores, όπου περιγράφει τη δολοφονία του Atahualpa και το πώς οι Ίνκας κράτησαν χώμα από το σημείο ταφής του.

Συνεχίσαμε επισκεπτόμενοι την παλιά πόλη, πηγαίνοντας στο αρχαιολογικό και εθνογραφικό μουσείο, όπου ξεχώριζαν μια παιδική μούμια, είδωλα από την εποχή προ Ίνκα και κάποια εθνογραφικά εκθέματα και φωτογραφίες από τα ενδιαφέροντα φεστιβάλ της περιοχής. Η πρόσοψη του μουσείου πάντως, που κάποτε ήταν το νοσοκομείο θηλέων, ήταν ακόμη εντυπωσιακότερη. Μπήκαμε και στο Convento de Belen, που ήταν πιο μελαγχολικό, με εξίσου εντυπωσιακή πρόσοψη ωστόσο, αν και η πραγματική έκπληξη ήταν η έκθεση ζωγραφικής ενός καλλιτέχνη ονόματι Zeballos. Δε θυμάμαι να έχω δει κάτι αντιπροσωπευτικότερο για τις κουλτούρες των Άνδεων, πολύ δυνατοί πίνακες, δυστυχώς δεν ήταν κανείς προς πώληση.
Η βροχή έκανε την πόλη λίγο περισσότερο μελαγχολική και μου θύμισε το μεγαλύτερο φόβο μου για το ταξίδι: ότι μέχρι να ξεκινήσουμε τα τρεκ θα έχουν πιάσει οι οκτωβριανές βροχές και δε θα μπορέσουμε να τα ολοκληρώσουμε. Τέλος πάντων, επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό, τον Άγιο Φραγκίσκο, περάσαμε από μια όμορφη αγορά, είδαμε την τοπική αστυνομία με τις ανακοινώσεις της για τους ντόπιους καταζητούμενους σε στιλ Άγρια Δύση και με εντυπωσίασε που σε πόλη με τόσο λίγο τουρισμό ο δήμος είχε φροντίσει να έχει ενημερωτικές ταμπέλες με κωδικούς επαφής για κινητά, ώστε να μπορεί ο επισκέπτης να παίρνει πληροφορίες για κάθε κτίριο.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποκτήσουμε περουβιάνικη SIM (ήταν Σάββατο και η γραμμή που καλείς για να την ενεργοποιήσεις ήταν μονίμως κατειλημμένη) ... μας πήραν συνέντευξη στο δρόμο. Αυτή τη φορά ήταν φοιτητές γαστρονομίας από το Chiclayo που ενδιαφέρθηκαν για την άποψή μας για την περουβιάνικη κουζίνα, εξεπλάγησαν από την αγάπη μας για τη χώρα και χάζεψαν όταν ο Κώστας τους έδειξε τα εμπνευσμένα από το Περού τατουάζ του (γραμμές της Νάσκα).

Πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο δειπνήσαμε στο Cascanuez, μια κεντρικότατη επιλογή με τεράστιες λεμονάδες και τιμές από τα Lidl. Αύριο θα αφήσουμε την Καχαμάρκα για να κατευθυνθούμε σε χωριουδάκια, με χαμένα αρχαία, φύση και τοπία των Άνδεων... Δεν μπορώ να περιμένω.

 

[skoumpi]

Πόσα like να πατήσω..... και Κύριος (επίτηδες το "κ" κεφαλαίο )ότι υποσχέθηκες το έκανες, Σαβ/κο είπες, Σάββατο ξημερώματα να το μπροστά μου να με συνοδεύει στον πρωινό καφέ!!!

 

[YBONNH]

Διαβαζω και κανω ασκησεις ψυχραιμιας...
"Δεν πειραζει που δεν πηγα Καχαμαρκα, υπαρχει και το ΄18"
"Δεν πειραζει που δεν πηγα Καχαμαρκα, υπαρχει και το ΄18"
"Δεν πειραζει που δεν πηγα Καχαμαρκα, υπαρχει και το ΄18"
"Δεν πειραζει που δεν πηγα Καχαμαρκα, υπαρχει και το ΄18"....

Θα συνεχισω να το λεω μεχρι να το πιστεψω... ή να κλεισω εισητηρια

 

[Yorgos]

Είπαμε, την ιστορία τη γράφω για μένα εν είδει ημερολογίου, οπότε θα υποστείτε πολλές φωτογραφίες κι όχι μια προσεγμένη επιλογή των καλύτερων. Πάμε.

Η αίθουσα πρωινού με τη τζαμαρία δίπλα σε ιστορική εκκλησία, φάουλ της Wyndham.

Κεντρική πλατεία, Καχαμάρκα.

Τέχνη από άμμο.

Γιαγιάκα με το κουβερλί της.

Παραδοσιακά φαγάδικα, γιαμ γιαμ.

Παραδοσιακά ντυμένοι περαστικοί.

Βουκολικά τοπία στα περίχωρα της Καχαμάρκα.

Στο δρόμο για το Cumbemayo.

-Και δε μου λες καλό κοριτσάκι, σχολείο πας ή μόνο έρχεσαι κάθε μέρα εδώ και χορεύεις και τραγουδάς απαίσια;
-Πηγαίνω, κάθε μέρα! Τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή!
-Την Τετάρτη δεν πας σχολείο;
-Δεν την ξέρω αυτή τη μέρα...

Το κανάλια του υδραγωγείου στο Cumbemayo.

Με διάφορα ανάγλυφα, δε θα μπορούσε να λείπει ο Σταυρός των Άνδεων.

Καχαμάρκα, όμορφη πόλη.

Πισάρο vs Atahualpa.

Κι αν με αφήσετε ελεύθερο θα σας γείσω τρία δωμάτια σαν κι αυτό μέχρι εδώ πάνω.

Ο θόλος που προστατεύει πια το ιστορικό κτίσμα.

Η σφαγή της Καχαμάρκα.

Είπαμε ότι η Καχαμάρκα εκτός από παραδοσιακή και ιστορική είναι και όμορφη πόλη;

Παιδική μούμια, Αρχαιολογικό Μουσείο Καχαμάρκα.

Έπαθα την πλάκα μου με αυτούς τους πίνακες, καταπληκτική απεικόνιση της καθημερινότητας των Άνδεων.

Αυτός εδώ ειδικά, με τη Μητέρα Γη Pachamama, φοβερός για τα γούστα μου.

Σκληρή δουλειά κι επιμονή, σήμα κατατεθέν των γυναικών των Άνδεων σε τερέν, κλίματα και υψόμετρα αδιανόητα.

Καταζητούμενοι και η αμοιβή τους. Ο μεσαίος που προφανώς ήδη συνελήφθη, ονομάζεται "Το τέρας της Καχαμπάμπα", η αμοιβή ήταν 5.500€, σε καλή μεριά.

"Δείξε την παιδεία σου. Ο Οίκος του Θεού απαιτεί σεβασμό, δεν είναι ουρητήριο, δεν είναι σκουπιδότοπος. Η εκκλησία είναι οίκος προσευχής, διατήρησέ την καθαρή".

Μ' αρέσει που παίρνω και περισπούδαστο ύφος όταν μιλάω για συκωτάκια, ceviche και σουπίτσες κίνουα.

Στοιχείο πρόσοψης του μουσείου, πρώην νοσοκομείου θηλέων, προσοχή στην ασθενή με τα τέσσερα στήθη.

 

[panius]

Τι είναι όλοι αυτοί οι καταζητούμενοι?