Πολωνία Φωτο-ιστορία: Κρακοβία - Βαρσοβία

[greco]

Mπραβο φιλε Γιωργο!Αρκετοι γνωστοι μου εφτασαν Κρακοβια αλλα δεν επισκεφτηκαν το Αουσβιτς για τους λογους που ανεφερες.Πιστευω αντιθετα-οπως κι εσυ-οτι ειναι ειναι ενα μερος που ολοι μας πρεπει να δουμε και να το χαραξουμε στη μνημη μας ωστε να ειναι εξαιρεση στον κανονα¨η ιστορια επαναλαμβανεται¨.

 

[Vameap]

Καλησπέρα, καλή χρονιά! Υπέροχες εικόνες και λόγια..ειδικά για το 'Αουσβιτς....
Εαν δεν γίνομαι αδιάκριτη, η φωτογραφική σας μηχανή είναι επαγγελματικη; Ετοιμάζω ένα οδικό ταξίδι σε λίγους μήνες και ψάχνω μια φωτογραφική μηχανή. Αλλωστε στα ταξίδια μας, οι φωτογραφίες μας είναι η μνήμη των στιγμών μας αποτυπωμενη. Ευχαριστω πολυ!

 

[giannismits]

Πολλά μπράβο, έγραψες μέσα από την ψυχή σου. Συγκλονιστικό κεφάλαιο. Έχω διαβάσει πολλά για το Άουσβιτς, η αγαπημένη μου ταινία είναι η λίστα του Σίντλερ, αλλά έγραψες τόσο εξαιρετικά και περιεκτικά τα γεγονότα που με τάραξαν και με συγκλόνισαν και πάλι. Πάντως μπορώ να καταλάβω τη συγκίνηση και τη φόρτιση σας γιατί κάτι αντίστοιχο είχαμε πάθει εμείς στο Σεράγεβο, στο μουσείο για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα το 1995. Όσο ευαίσθητος και να ήμουν δεν θα απέφευγα σε καμία περίπτωση το Άουσβιτς, και μετά από την κατάθεση ψυχής που έκανες, θέλω ακόμα περισσότερο να το επισκεφτώ!

 

[georgeant]

Mπραβο φιλε Γιωργο!Αρκετοι γνωστοι μου εφτασαν Κρακοβια αλλα δεν επισκεφτηκαν το Αουσβιτς για τους λογους που ανεφερες.Πιστευω αντιθετα-οπως κι εσυ-οτι ειναι ειναι ενα μερος που ολοι μας πρεπει να δουμε και να το χαραξουμε στη μνημη μας ωστε να ειναι εξαιρεση στον κανονα¨η ιστορια επαναλαμβανεται¨.

Ισχύει. Επιμένω κι εγώ ότι πρέπει όλοι να το δουν, ιδιαίτερα τα πιο νέα παιδιά. Καταλαβαίνω γιατί οι γνωστοί σου το απέφυγαν πάντως, πολλές φορές θες να πας ένα ταξίδι για να ξεσκάσεις και να χαρείς και όχι για να ψυχοπλακωθείς. Από τη μία μου ακούγεται λογικό, έχει να κάνει και με τη διάθεση. Κι εμείς μετά το Άουσβιτς δεν πολυμιλούσαμε μεταξύ μας, ήμασταν ακόμα σε κατάσταση σοκ, αλλά τις επόμενες μέρες με τα άλλα πράγματα που κάναμε επανήλθαμε πάλι στη χαρούμενη διάθεση του ταξιδιού.

 

[georgeant]

Καλησπέρα, καλή χρονιά! Υπέροχες εικόνες και λόγια..ειδικά για το 'Αουσβιτς....
Εαν δεν γίνομαι αδιάκριτη, η φωτογραφική σας μηχανή είναι επαγγελματικη; Ετοιμάζω ένα οδικό ταξίδι σε λίγους μήνες και ψάχνω μια φωτογραφική μηχανή. Αλλωστε στα ταξίδια μας, οι φωτογραφίες μας είναι η μνήμη των στιγμών μας αποτυπωμενη. Ευχαριστω πολυ!

Ευχαριστώ πολύ.
Ναι, η μηχανή μου θεωρείται επαγγελματική. Αλλά υπάρχουν μηχανές που είναι μια χαρά για τα ταξίδια χωρίς να χρειάζεται να δώσετε τόσα χρήματα. Στο forum έχουν γραφτεί πολλά για φωτ. μηχανές που θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν στην επιλογή.
Συμφωνώ απολύτως με την τελευταία σας πρόταση!!

 

[georgeant]

Πολλά μπράβο, έγραψες μέσα από την ψυχή σου. Συγκλονιστικό κεφάλαιο. Έχω διαβάσει πολλά για το Άουσβιτς, η αγαπημένη μου ταινία είναι η λίστα του Σίντλερ, αλλά έγραψες τόσο εξαιρετικά και περιεκτικά τα γεγονότα που με τάραξαν και με συγκλόνισαν και πάλι. Πάντως μπορώ να καταλάβω τη συγκίνηση και τη φόρτιση σας γιατί κάτι αντίστοιχο είχαμε πάθει εμείς στο Σεράγεβο, στο μουσείο για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα το 1995. Όσο ευαίσθητος και να ήμουν δεν θα απέφευγα σε καμία περίπτωση το Άουσβιτς, και μετά από την κατάθεση ψυχής που έκανες, θέλω ακόμα περισσότερο να το επισκεφτώ!

Να'σαι καλά Γιάννη. Θυμάμαι και το δικό σου κεφάλαιο στο Σαράγεβο, ήταν όντως συγκλονιστικό. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα το επισκεφτείς το Άουσβιτς, γιατί ξέρω ότι σου αρέσει πολύ η ιστορία. Και μιας και μιλάμε για ταινίες, να πω ότι ο "Πιανίστας" του Πολάνσκι είναι επίσης συγκλονιστική, αν και δεν έχει να κάνει τόσο με το Άουσβιτς όσο με τα γενικότερα γεγονότα που λάμβαναν χώρα εκείνη την περίοδο στη Βαρσοβία κατά των Εβραίων. Πρέπει να ξαναδώ άμεσα τη λίστα του Σίντλερ γιατί την είχα δει πολύ μικρός και δεν τη θυμάμαι καθόλου.

 

[menios]

Σοκαριστικό και ανατριχιαστικό το Άουσβιτς! Θυμάμαι όταν είχαμε πάει μας είχε πιάσει όλους η ψυχή μας, έτυχε την επόμενη ημέρα να είναι και η πορεία των ζωντανών, απίστευτο, μια σιγκίνηση τρόμου και θλίψης. Μπράβο φίλε μου φοβερές οι φωτογραφίες και η περιγραφή σου είναι σα να ξαναέζησα εκείνες τις μέρες που τα έβλεπα από κοντά και μου ερχόταν να βάλω τα κλαματα, αλλά όλοι πρέπει να τα θυμόμαστε όπως είπε και ο greco παραπάνω

 

[georgeant]

Συνέχεια 3ης ημέρας

Το πρόγραμμα μετά το Άουσβιτς συνεχίστηκε με τα Αλατωρυχεία Wieliczka (Βιελίτσκα) τα οποία ήταν κανονικά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας αλλά εφόσον τελειώσαμε από το Άουσβιτς κατά τις 15:30 είπαμε μήπως προλάβουμε το τελευταίο γκρουπ των 17:30 στα ορυχεία. Έτσι θα είχαμε όλη την επόμενη ημέρα για μία ακόμη βόλτα στην Κρακοβία, κάτι που μας ενθουσίασε. Μπήκαμε λοιπόν γρήγορα γρήγορα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση την πόλη Βιελίτσκα λίγο έξω από Κρακοβία, που η απόστασή της όμως από το Άουσβιτς ήταν γύρω στη μία ώρα. Συναντήσαμε αρκετή κίνηση στο δρόμο και φτάσαμε σχετικά οριακά. Αφού βρήκαμε την τοποθεσία με τα ορυχεία (αλήθεια, δε γίνεται να μην τη βρεις, έχει παντού πινακίδες, αλλά να'ναι καλά και το gps) αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και πήγαμε σφαίρα να βγάλουμε τα εισιτήρια. Ούτε εδώ είχαμε κάνει online κράτηση αλλά εδώ δε χρειαζόταν καθώς μπαίνουν σχεδόν ανά μισή ώρα γκρουπς (το έγραφε και στο site αυτό, ωστόσο τους καλοκαιρινούς μήνες ίσως είναι καλύτερο να κάνετε μια κράτηση γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος). Μπήκαμε λοιπόν στην είσοδο όπου μας περίμενε η ξεναγός μας. Αφού φορέσαμε τα ακουστικά μας και τσεκάραμε αν την ακούμε όλοι καλά ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες όπως κατεβαίνεις μια πολυκατοικία αλλά αρκετά πιο στενά. Κατεβαίναμε και κατεβαίναμε και κατεβαίναμε... Αρχίσαμε πια να ζαλιζόμαστε και η κατάβαση δεν είχε τελειωμό. Πρέπει να κατεβήκαμε τουλάχιστον 30 ορόφους, όπου αυτό μεταφράζεται αν θυμάμαι καλά γύρω στα 100 μέτρα και 800 σκαλιά. Έτσι φτάσαμε στην πρώτη αίθουσα. Το φως ήταν πολύ χαμηλό και οι φωτογραφίες ίσως είναι λίγο σκοτεινές.


Λίγα λόγια για τα αλατωρυχεία:

Το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα ιδρύθηκε κατά τον 13ο αιώνα και αποτελεί το δεύτερο σε αρχαιότητα αλατωρυχείο της Ευρώπης. Το 1119, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στο "λευκό χρυσό" της περιοχής. Η εξόρυξη του αλατιού γινόταν συνεχώς από τους μεσαιωνικούς χρόνους και συγκεκριμένα από το 1290 μέχρι το 1996, οπότε και εξαντλούνται τα αποθέματα αλατιού. Η εξόρυξη αλατιού σταμάτησε εντελώς το 2007.
Το Αλατωρυχείο εκτείνεται σε εννέα υπόγεια επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα, με περισσότερες από 2.040 αίθουσες και 300 χλμ. στοές, που είναι λαξεμένες πάνω σε συμπαγείς όγκους αλατιού, καθώς και υπόγειες λίμνες.
Αποτελεί πολιτιστικό μνημείο και έχει περιληφθεί από το 1978 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Από την ίδρυσή του, το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα προσέλκυε το ενδιαφέρον διάσημων επισκεπτών. Μεταξύ αυτών, ήταν ο διάσημος Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος, ο Γκαίτε, ο Σοπέν, ο ιδρυτής του προσκοπισμού Μπέηντεν-Πάουελ, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον κ.α.

Εδώ στα πρώτα επίπεδα καθώς προχωράμε. Ήδη από τις πρώτες μας στιγμές, χωρίς καν να έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές αίθουσες μας είχε πιάσει ένα δέος και ένας θαυμασμός για το μέρος που βρισκόμαστε.

Για αυτούς που ίσως έχουν κάποιο πρόβλημα κλειστοφοβίας ή φοβία για έλλειψη οξυγόνου και καθαρού αέρα, σας έχω ευχάριστα νέα. Ο αέρας στα ορυχεία είναι πολύ καθαρότερος και πιο υγιεινός από αυτόν που αναπνέουμε έξω γιατί δεν περιέχει αλλεργιογόνα και ρύπανση. Υπάρχει ακόμα κι ένα κέντρο υγείας που έχει αξιοποιήσει την ποιότητα του αέρα στα ορυχεία και έχει πρωτοπορήσει σε μία θεραπεία που ονομάζεται "subterranotherapy" (αδυνατώ να βρω μετάφραση στα ελληνικά, υποθέτω θα σημαίνει κάτι σαν "υπογειοθεραπεία") η οποία προσφέρει προγράμματα αποκατάστασης για άτομα που πάσχουν από αναπνευστικά προβλήματα. Συχνά έρχονται στα αλατωρυχεία άτομα με διάφορες αναπνευστικές παθήσεις ώστε να επωφεληθούν από τον αέρα.
Για αυτούς που τους αρέσει η ζωή υπογείως υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να περάσουν τη νύχτα εκεί, ως μέλος κάποιου γκρουπ, φέρνοντας το sleeping bag τους. Οι εκδρομές για σχολικές ομάδες προσφέρουν δραστηριότητες όπως τένις, αίθουσα ανάγνωσης, ακόμα και χορό σε disco!
Έτσι λοιπόν η ξεναγός μας υπενθύμιζε συχνά να παίρνουμε βαθιές ανάσες και να χαρούμε τον καθαρό αέρα των ορυχείων. Ποιος να το φανταζόταν!

Άγαλμα από αλάτι του Κοπέρνικου. Όχι, δεν είναι γυναίκα.

Ορυκτό αλάτι στην οροφή.

Στην επόμενη αίθουσα είδαμε την αναπαράσταση του Μύθου της Αγίας Κίνγκα μ' ένα γονατισμένο αλατωρύχο να της προσφέρει αλάτι κι ένα δαχτυλίδι. Οι άνθρωποι έχουν κάνει απίστευτη δουλειά. Θεατρικοί φωτισμοί που άλλαζαν και φώτιζαν διαφορετικούς χαρακτήρες ανάλογα με τις αναφορές του αφηγητή από τα ηχεία και σαν χαλί μεσαιωνική μουσική.

Ο Μύθος της Αγίας Κίνγκα: Η Αγία Κίνγκα (Saint Kinga of Poland, 1224 - 1292) ήταν δούκισσα της Ουγγαρίας, κόρη του βασιλιά Μπέλα Δ' της Ουγγαρίας και της Μαρίας Λασκαρίνας, κόρης του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδώρου Α' Λάσκαρι.
Η Κίνγκα αρραβωνιάστηκε σε ηλικία 16 ετών το δούκα και μετέπειτα βασιλιά της Πολωνίας Βολέσλαο Ε' τον "Αγνό", ο οποίος ήταν τότε 19 ετών. Σύμφωνα με το διαδεδομένο θρύλο, η Κίνγκα ζήτησε από τον πατέρα της να της δώσει ως γαμήλιο δώρο, αντί για χρυσό και κοσμήματα, ένα αλατωρυχείο. Για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, πέταξε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σ' ένα αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Μετά την τέλεση του γάμου της στην Πολωνία, η Κίνγκα, ταξιδεύοντας μια μέρα στην κοντινή πόλη της Βιελίτσκα, διέταξε τους Ούγγρους αλατωρύχους, που είχε φέρει μαζί από την πατρίδα της, να ανοίξουν ένα πηγάδι. Αντί όμως για νερό, εξορύχτηκε "λευκός χρυσός", καθώς και το δαχτυλίδι της μέσα σ' ένα πέτρωμα αλατιού, το δαχτυλίδι αυτό που είχε πετάξει η δούκισσα στο αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Έτσι, η Κίνγκα ανακηρύχθηκε έκτοτε προστάτιδα των αλατωρύχων και από το 1690 ξεκίνησε και η λατρεία της "ως ευλογημένης Κίνγκα". Αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' στις 16 Ιουνίου 1999, ως Αγία Κίνγκα της Πολωνίας.

Εντυπωσιακό, πραγματικά.


Αναπαράσταση αλατωρύχου και το πώς έβαζαν φωτιά στο μεθάνιο για να το ξεφορτωθούν (ουκ ολίγα ατυχήματα και εκρήξεις φυσικά είχαν συμβεί). Υπήρχε ακόμα και projection της φωτιάς επάνω στο πέτρωμα της οροφής που το αναπαριστούσε! Εξαιρετικό και αυτό.

Υπήρχαν 100 άλογα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών εξόρυξης (τα οποία ελαχιστοποιήθηκαν σε 4 μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο). Συχνά περνούσαν όλη τους τη ζωή εκεί. Ωστόσο, η μεταχείρισή τους ήταν βασιλική και μάλιστα είχαν συγκεκριμένους εργαζόμενους αφιερωμένους στην υγεία και την ευημερία τους. Εάν ένα άλογο τραυματιζόταν ή κακομεταχειριζόταν, υπήρχαν συνέπειες για τους υπεύθυνους εργαζόμενους. Το τελευταίο άλογο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το 2002.

Αφού 4 μέλη του γκρουπ ανέβασαν με τροχαλία (δεν έχω φωτογραφία γιατί τραβούσα video) και οι ίδιοι (δύο από αυτούς ο Γιώργος κι ο Βασίλης) έναν κύλινδρο αλατιού από χαμηλότερα επίπεδα των ορυχείων και όλοι χαρήκαμε και ζητωκραυγάζαμε, συνεχίσαμε στην επόμενη αίθουσα.

Εδώ μου τράβηξε την προσοχή το άγαλμα του βασιλιά Kazimierz.

Κατεβαίνουμε ακόμη πιο βαθιά.

Αναπαράσταση νάνων αλατωρύχων/μεταλλωρύχων. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι νάνοι στη μυθολογία ήταν εξαιρετικοί μεταλλωρύχοι!

Λόγω της επικινδυνότητας της δουλειάς τους, οι αλατωρύχοι έφτιαξαν αρκετά αγάλματα και χώρους λατρείας ώστε να προσεύχονται για την ασφάλειά τους.

Κι έτσι περνάμε στην παρακάτω εικόνα που δείχνει την επόμενη αίθουσα που επισκεφτήκαμε και που πραγματικά όταν την αντικρίσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο πουθενά.

Μα τι είναι αυτό; Που βρισκόμαστε; Μην είναι η αίθουσα του θρόνου στα ορυχεία της Μόρια; Θα βγει από κάπου ο Γκίμλι και ο Βασιλιάς των νάνων; Τι είναι αυτή η θαυμάσια αίθουσα;
Είναι μια εκκλησία εξολοκλήρου από αλάτι, το παρεκκλήσι της Αγίας Κίνγκα, η πιο όμορφη αίθουσα από όλες, το κόσμημα των ορυχείων όπως την αποκαλούν. Σε αυτό το παρεκκλήσι μπορεί κάποιος να παντρευτεί κανονικά, κάνοντας έτσι έναν από τους πιο πρωτότυπους γάμους που θα σκεφτόταν κανείς.
Πιστέψτε με, η φωτογραφία δεν αποτυπώνει ούτε στο μισό τη μεγαλοπρέπεια της αίθουσας! Τα πάντα εδώ είναι από αλάτι, οι κρύσταλλοι των πολυελαίων, τα αγάλματα, οι τοιχογραφίες, τα τραπέζια, το πάτωμα, ότι βλέπει το μάτι σας. Ολόκληρη η αίθουσα είναι ένα έργο τέχνης απαράμιλλης ομορφιάς!

Αναπαράσταση της Γέννησης.

Η Αγία Τράπεζα.

Ευτυχώς μας έδωσε η ξεναγός 10 λεπτά περίπου για να περιεργαστούμε την αίθουσα και να βγάλουμε φωτογραφίες φυσικά.

Στην επόμενη αίθουσα βρεθήκαμε σε μια λίμνη (οι εκπλήξεις δε σταματούν). Σε αυτή εδώ την αίθουσα ακούσαμε μουσική του Σοπέν (επίσης Πολωνός) ενώ φωτιζόντουσαν διαφορετικά σημεία της αίθουσας.

Μία ακόμα εντυπωσιακή αίθουσα, η μεγάλη στοά. Παρατηρήστε τη στήριξη που έχουν φτιάξει με τα ξύλα.

Στη συνέχεια περάσαμε στην μικρή σπηλιά του Jozef Pilsudski, η οποία είναι γεμάτη με άλμη. Το άγαλμα είναι του Αγίου Ιωάννη του Νεο-μούσου του 19ου αιώνα, που πνίγηκε στον ποταμό Μολδάβα. Λόγω της φύσης του θανάτου του, θεωρείται προστάτης κατά των πλημμυρών.

Βρισκόμαστε πλέον 130 μέτρα κάτω από τη γη.

Συνεχίζοντας προς τις τελευταίες αίθουσες.

Αλατωρύχοι! Τέλος βάρδιας παιδιά. Βέβαια εφόσον δεν υπάρχει άλλο αλάτι για εξόρυξη δεν κατάλαβα τι ακριβώς δουλειά κάνουν εκεί...

Στην επόμενη και τελευταία αίθουσα, μία από τις πιο υψηλές, ήταν και το gift shop του μουσείου.

Κρύσταλλος αλατιού. Ο κύριος είναι ο Stanisław Staszic, ηγετικό πρόσωπο στον Πολωνικό Διαφωτισμό. Καθολικός ιερέας, φιλόσοφος, γεωλόγος, συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής και πολιτικός.

Μικρά φωτιστικά. Πήραμε από ένα.

Η πρώτη λίστα με τα 12 μνημεία/μέρη της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που δημιουργήθηκε το 1978. Στην κορυφή, το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας και στο κάτω μέρος, τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα. Είδαμε πολύ Unesco σε αυτό το ταξίδι!

Μία ακόμα αχανής στοά, από τις χιλιάδες των Αλατωρυχείων.

Ένα ακόμα παρεκκλήσι, αυτό του Αγίου Ιωάννη. Είπαμε, φοβόντουσαν πολύ οι άνθρωποι.

Έπειτα από αυτή την αίθουσα είχες τη δυνατότητα να κάνεις ένα ακόμα προεραιτικό τουρ με βαγονέτο και σε άλλες αίθουσες. Μας ενημέρωσε η ξεναγός ότι δε θα έβλεπες κάτι πολύ διαφορετικό ωστόσο. Έτσι επιλέξαμε να φύγουμε μιας και η πείνα μας χτύπησε και πάλι την πόρτα.

Συνοψίζοντας, έχω να πω το εξής: Έχω δει τις Κατακόμβες στο Παρίσι, έχω κάνει caving κάτω από τη Βουδαπέστη γλιστρώντας από τρυπούλες που με τα βίας χωράς, έχω επισκεφτεί σπήλαια στην Ελλάδα, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό. Τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα και πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ και προτείνω σε όλους τις επισκέπτες της Κρακοβίας να βάλουν οπωσδήποτε μία επιπλέον ημέρα στο πρόγραμμά τους για να τα επισκεφτούν. Αυτή την ημέρα μπορείτε να τη συνδυάσετε με το Άουσβιτς (τα περισσότερα πρακτορεία έτσι το συνδυάζουν άλλωστε νομίζω) και παρ'όλο που θα κρατήσει από το πρωί ως το βράδυ και εμπεριέχει μια κάποια κούραση, θεωρώ ότι θα είναι μία από τις καλύτερες ταξιδιωτικές ημέρες που θα έχετε στη ζωή σας. Εμπιστευτείτε με!


Μετά από αυτήν την πλούσια μέρα με τους τόνους πληροφοριών ακόμα να είναι υπό επεξεργασία στο κεφάλι μας, τι καλύτερο από ένα ζεστό, παραδοσιακό Πολωνικό εστιατόριο στο κέντρο της Κρακοβίας! Πρόκειται για το Chata, στο οποίο πήγαμε μετά από πρόταση φίλης και δεν το μετανιώσαμε.

https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...w_Lesser_Poland_Province_Southern_Poland.html

Όταν λέμε παραδοσιακό, εννοούμε πολύ παραδοσιακό. Προβιές στα ξύλινα καθίσματα όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες του trip advisor και από τα ηχεία ακουγόντουσαν κατά διαστήματα βελάσματα προβάτων! Ήταν εξαιρετικό και πολύ αστείο. Η κουζίνα τους πολύ καλή, οι τιμές χαμηλές όπως πάντα και γενικά μείναμε παραπάνω από ευχαριστημένοι και από το φαγητό και από την κουζίνα τους.

Το goulash του Γιώργου σε ψωμένιο πιατάκι το οποίο είπε ότι είναι πεντανόστιμο. Μπλιαχ.

Η σούπα της Μαριάννας.

Και τα dumplings με μανιτάρια που πήρα εγώ τα οποία ήταν πολύ πιο νόστιμα απ'ότι φαίνονται!

Έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα και αξέχαστη ημέρα!

 

[giannismits]

Εξαιρετικό. Επειδή δεν το έχω ψάξει καθόλου με τα αλατωρυχεία πως και τι και πάντα το είχα απορία. Όλες αυτές οι αίθουσες, τα αγάλματα τα ιερά κτλ. δημιουργήθηκαν τους περασμένους αιώνες και τα έφτιαξαν οι εργάτες? Ή με το που σταμάτησε να λειτουργεί μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο και φτιάχτηκαν πολλά από αυτά?

 

[georgeant]

Εξαιρετικό. Επειδή δεν το έχω ψάξει καθόλου με τα αλατωρυχεία πως και τι και πάντα το είχα απορία. Όλες αυτές οι αίθουσες, τα αγάλματα τα ιερά κτλ. δημιουργήθηκαν τους περασμένους αιώνες και τα έφτιαξαν οι εργάτες? Ή με το που σταμάτησε να λειτουργεί μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο και φτιάχτηκαν πολλά από αυτά?

Όχι, δε φτιάχτηκαν μόλις σταμάτησε να λειτουργεί. Ενδεχομένως κάποια από αυτά, αλλά τα περισσότερα υπήρχαν από πριν (ακριβώς πότε δεν γνωρίζω για να είμαι ειλικρινής). Οι θρησκευτικοί χώροι και τα αγάλματα όπως έγραψα δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν τους πιστούς εργάτες λόγω της επικινδυνότητας του επαγγέλματος!

 

[georgeant]

Ημέρα 4η

Η ημέρα ξεκίνησε ψάχνοντας παρκινγκ στην περιοχή γύρω από το κάστρο του Βάβελ. Θέλαμε να δούμε λίγο καλύτερα το δράκο και να περάσουμε μετά τη γέφυρα most Grunwaldzki και να βρεθούμε στην άλλη όχθη του Βιστούλα με προορισμό το δρόμο στον κόμβο Rondo Grunwaldzkie. Εκεί είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει αερόστατο (!) που ανεβαίνει αρκετά μέτρα, όχι τόσα βέβαια όσο ένα κανονικό αερόστατο γιατί είναι δεμένο με σχοινί, αλλά και πάλι φανταστήκαμε ότι η θέα στην πόλη θα είναι φανταστική. Δυστυχώς αερόστατο δε βρήκαμε πουθενά όσο κι αν ψάξαμε, μέχρι και τηλ. τους πήραμε και ο αριθμός ήταν μάλλον λάθος, ακούγαμε μόνο κάτι ηχογραφημένα Πολωνικά. Μάλλον η καταχώριση στο trip advisor ήταν παλιά. Κρίμα, πολύ κρίμα!


Το σημείο που παρκάραμε κοντά στο κάστρο, αλλά φύγαμε αμέσως γιατί όλες οι θέσεις εκεί γύρω ήταν για κατοίκους.

Το άλλο σημείο που βρήκαμε, λίγο πιο μακριά αλλά και πάλι τυχερούς μας λες.

Με κατεύθυνση την πίσω μεριά του κάστρου, στο άγαλμα του δράκου.

Ο καιρός αρκετά μουντός και κρύος αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε. Η διάθεση αντιθέτως, καλοκαιρινή.

Εδώ είμαστε! Το Μπρούτζινο άγαλμα του δράκου κατασκευάστηκε το 1965 και είναι μια πολύ όμορφη προσθήκη στο αστικό τοπίο που εκμεταλλεύτηκε πολύ σωστά τον θρύλο της πόλης και που προσελκύει πολλούς τουρίστες.

Ανά 5' ο δράκος βγάζει φλόγες από το στόμα του. Προσφάτως μάλιστα, δημιουργήθηκε υπηρεσία που μπορείς να στείλεις SMS για να κάνεις το δράκο να βγάλει φωτιά, η οποία έχει λάβει μέχρι και 2.500 sms μέσα σε μία ημέρα!

Έπειτα πήραμε το δρόμο με κατεύθυνση την άλλη όχθη του Βιστούλα για το μπαλόνι που θα μας ανέβαζε ψηλά (και που ποτέ δε βρήκαμε). Στο δρόμο πέσαμε εντελώς αναπάντεχα (δεν είχα διαβάσει πουθενά για αυτό) σε ένα άγαλμα αφιερωμένο σε έναν πιστό σκυλάκο, τον Dzok.

To θλιμμένο ύφος του Dzok σε συνδυασμό με το παρατεταμένο ποδαράκι του αλλά και τα δύο ανθρώπινα χέρια που τον αγκαλιάζουν μας ράγισε την καρδιά, αλλά περισσότερο από όλα η ιστορία που το συνόδευε.
Όπως και άλλοι διάσημοι σκύλοι ανά τον κόσμο, o Dzok έγινε γνωστός για την πίστη και την αφοσίωση που είχε στον ιδιοκτήτη του όταν αυτός πέθανε. Ο Dzok τον περίμενε για 1 χρόνο (1990-1991) στο σημείο που ο δεύτερος άφησε την τελευταία του πνοή.
Το μνημείο δημιουργήθηκε από το διάσημο γλύπτη Bronisław Chromy το 2001 στην περιοχή που ο σκυλάκος περιφερόταν περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του.
Όποιος θέλει (και αντέχει) να διαβάσει ολόκληρη την ιστορία του Dzok, μπορεί να το κάνει εδώ: http://psilos.org/en/a-legend-about-a-dogs-loyalty/

Στη συνέχεια, μετά το φιάσκο του αερόστατου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Παλιά Πόλη. Περνώντας τη γέφυρα βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με την υπέροχη θέα προς το λόφο του κάστρου και το κάστρο.

Στο δρόμο προς την παλιά πόλη, μερικά όμορφα κτίρια.

Και έξω από τα τείχη της παλιάς Πόλης, μοντέρνες κατασκευές και καθίσματα στο πάρκο.

Αλλά και ένα γραμμόφωνο!

Περπατώντας στο πάρκο Planty.

Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα είναι εδώ την άνοιξη με τα δέντρα ανθισμένα, ή το φθινόπωρο με τα κίτρινα φύλλα.

Μια στάση για να ζεσταθούμε με το απαραίτητο καφεδάκι! Πολύ όμορφο καφέ σε πολύ γραφική γειτονιά.

Εικόνες από την Παλιά Πόλη.

Η Παλιά Πόλη είναι το διαμάντι της Κρακοβίας αλλά και της Πολωνίας γενικότερα. Ολόκληρη η μεσαιωνική πόλη είναι ανάμεσα στα πρώτα μέρη/μνημεία που συμπεριέλαβε η Unesco στη λίστα της.

Βολτάροντας στις πανέμορφες πλατείες της Παλιάς Πόλης.

Με προορισμό και πάλι την Κεντρική Πλατεία.

Πίσω από τη Βασιλική της Παναγίας. Στο βάθος στην πλατεία, ο πύργος του Δημαρχείου.

Πολύ πετυχημένο κοστούμι ο κύριος και τα παιδιά θέλανε μια φωτογραφία μαζί του.

Μπροστά από τη Βασιλική της Παναγίας.

Μπρούτζινο άγαλμα του Adam Mickiewicz, ρομαντικού Πολωνού ποιητή του 19ου αιώνα.

Σουβενίρ στη Χριστουγεννιάτικη αγορά της πλατείας.

Το βαρελάκι πάλι με τρελή ουρά! Όλοι στην αναμονή για ζεστό κρασί.

Παραδοσιακά πολωνικά τραγούδια, ίσως και κάλαντα, από χορωδία σε εξέδρα στην πλατεία.

Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή για μεσημεριανό. Κατευθυνόμαστε λοιπόν σε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά.

Αντρικό κουρείο στο δρόμο προς το εστιατόριο.

Πλησιάζουμε...

Και φτάσαμε! Milk Bar λοιπόν, την ύπαρξη των οποίων έμαθα εδώ, στο περιοδικό του travel stories https://www.travelstories.gr/milk-bars-ena-aksioperiergo-poloniko-sosialis/
Εδώ λοιπόν να πω ότι φάγαμε το οικονομικότερο φαγητό όλου του ταξιδιού, το οποίο ήταν πεντανόστιμο. Η δε σούπα μπρόκολου, απίστευτη. Όταν φτάσαμε ήταν φίσκα, έτσι περιμέναμε για 5 λεπτά απ'έξω. Άξιζε όμως η αναμονή. Σε αντίθεση με αυτό που περιγράφει το άρθρο βέβαια, ο χώρος δε μου θύμισε σοσιαλιαστική αισθητική. Περισσότερο σαν ένα τυπικό εστιατόριο θα το χαρακτήριζα με τη διαφορά ότι είναι self service.
Milkbar Tomasza. Άψογη επιλογή!
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...w_Lesser_Poland_Province_Southern_Poland.html

Σειρά είχε μετά ένα escape game που είχαμε κλείσει στην Κρακοβία. Τι είναι ένα ταξίδι στο εξωτερικό χωρίς δωμάτιο απόδρασης; Έχει γίνει πλέον παράδοση.
Έτσι αφήσαμε το milk bar και πήγαμε προς το αυτοκίνητο.

Έξω από το εστιατόριο, ενώ ο ήλιος είχε δύσει. Μην ξεγελιέστε, η ώρα ήταν μόλις 15:30. Χειμώνας στην βόρεια Ευρώπη.

Περνώντας πάλι μέσα από την Παλιά Πόλη.

Ο περισσότερος χριστουγεννιάτικος στολισμός που είδαμε στην παλιά πόλη ήταν αυτός. Απογοήτευση δυστυχώς.

Καλή προσπάθεια αλλά... Δεν.

Άλλη μία όμορφη πλατεία.

Και ναι, έξω στην πόλη είδαμε κάτι που να θυμίζει περισσότερο στολισμό δρόμων ευρωπαϊκού επιπέδου και δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες.
Κλασικός Βασίλης. Τι είναι μια φωτογραφία χωρίς κερατάκια κι ας έχεις περάσει τα 30;

Στην περιοχή που βρισκόταν το escape game είχαν στήσει παγοδρόμιο και μια μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά!

Σα να μπήκαμε λίγο στο γιορτινό κλίμα σε αυτή τη γειτονιά, που πιθανότατα ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες μιας και ήμασταν λίγο μακριά από το κέντρο.

Απέναντι από το παγοδρόμιο σε αυτό το συμπαθέστατο καφέ ήπιαμε έναν ακόμη καφέ.

Η καινούργια γνωριμία της Μαριάννας!

Μετά το escape game, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το διαμέρισμα.
Με το τέλος κι αυτής της ημέρας τελείωσαν ουσιαστικά οι μέρες μας στην Κρακοβία. Το επόμενο πρωί που θα αναχωρούσαμε για Βαρσοβία μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.

Τέλος 4ης ημέρας.

 

[pico]

Εισαι φοβερος, αναλυτικος σε ολα κ πολυ καλος φωτογραφος..... σε παρακολουθώ ολες αυτες τις μερες κ με εχεις δελεάσει, εντυπωσιάσει κ συναρπάσει συνάμα για να κανω κ εγω αυτο το ταξιδι οικογενειακώς ή μονο με τον σύζυγο.
Εχω ομως καποιες ερωτησεις να σου κανω.. το 3ήμερο φτάνουν για να δεις την Κρακοβία ή πρεπει να εισαι στην σπίντα για να δεις τα αξιοθεατα εστω κ αυτα που είδες εσυ?
H ryanair εχει πτήσης μονο Τετάρτη κ Σάββατο κ με αγχώνει αυτο το 3ημερο.. ήθελα μια μερα ακομα.

κ κατι αλλο μπορω να παω με τα παιδια μου ηλικιας 12-10 στο αουσβιτς ή ειναι πολυ καταθληπτικο (σαν 1ο τους ταξιδι στο εξωτερικο)?