Φωτο-ημερολόγιο από τη χώρα όπου “but” δε σημαίνει “αλλά”*

[delmem2233]

Παρασκευή 17 Ιουνίου

10:10 Λίγο μετά τις δέκα, είχα ήδη κάνει το Λιόν-Σαιντ Ετιέν (63 χιλιόμετρα, με blablacar, 5,60 ευρώ. Ο οδηγός με άφησε 500 μέτρα από το γήπεδο), είχα πάει στο γήπεδο, είχα περάσει χρόνο στο ίντερνετ τακτοποιώντας λεπτομέρειες κάποιων επικείμενων διανυκτερεύσεων στο airbnb, είχα αφήσει τα πράγματά μου εκεί, κι είχα βγει βόλτα με προορισμό το κέντρο της πόλης (η απόσταση μεταξύ Stade Geoffroy-Guichard και κέντρου είναι περίπου τρία χιλιόμετρα). Πρώτη στάση, ακριβώς δίπλα στο γήπεδο, η “La Boutique des Verts” (το “boutique” δε χρειάζεται μετάφραση. Το “verts” σημαίνει -όπως κραυγάζουν οι φανέλες με το χρώμα τους- “πράσινοι”, “των πρασίνων”), της τοπικής Σαιντ-Ετιέν (με την οποία παρεμπιπτόντως έπαιξε χθες το βράδυ η ΑΕΚ, ακριβώς στο ίδιο γήπεδο).

10:50 Εκείνο που μου άρεσε περισσότερο στον “Άγιο Στέφανο” ήταν ότι είναι περιτριγυρισμένος από ψηλούς λόφους (ή χαμηλά βουνά, δεν είμαι βέβαιος ποιο από τα δύο είναι -πιο- σωστό). Σε όλες τις φωτογραφίες μου, στο... background φαίνεται μία πράσινη πλαγιά, κι αυτό έκανε το Σαιντ-Ετιέν να φαντάζει πολύ... homey στα μάτια μου, cozy, και διάφορες παρόμοιες αγγλικούρες, “ζεστό” τέλος πάντων. Επιπλέον, οι πλαγιές σε όλες τις κατευθύνσεις σε βοηθάνε να καταλάβεις πόσο μικρή είναι η πόλη, καταλαβαίνεις ότι αν κάνεις κέφι μπορείς σε λίγες ώρες να πας (λίγο-πολύ) από τη μία άκρη της στην άλλη, να την... κάνεις δική σου -κατά κάποιον τρόπο.

11:30 Στο νότιο άκρο του κέντρου υπάρχει μία μικρή περιοχή με στενά, γραφικά, πλακόστρωτα δρομάκια, η οποία τον μήνα του Euro ήταν στολισμένη αναλόγως, μια και αποτέλεσε must προορισμό για όλους τους ξένους επισκέπτες της πόλης. Τη συγκεκριμένη μέρα, εκείνοι που χαρωπά άφησαν τα ευρώ τους στα όμορφα μαγαζιά της συγκεκριμένης περιοχής και γενικά στην πόλη, ήταν Κροάτες και Τσέχοι. Όσο για τον Έλληνα γράφοντα, μπορεί να μην έδωσε τρία ευρώ για καφέ, πέντε ευρώ για μπίρα, ή 15 ευρώ για κάποιο γεύμα, έδωσε όμως -χωρίς δεύτερη σκέψη- 30 ευρώ για προπέρσινη φανέλα της Σαιντ-Ετιέν, φανέλα νούμερο 274 της συλλογής του. Ο καθένας με τις προτεραιότητες (και τους κάλους στον εγκέφαλό) του.

15:45 Το Τσεχία-Κροατία στο Σαιντ-Ετιέν το επέλεξα επειδή ούτως ή άλλως την προηγούμενη μέρα θα ήμουν στη γειτονική Λιόν, επειδή ήταν ολόχρυση ευκαιρία να δω μία ακόμα πόλη κι ένα ακόμη γήπεδο, επειδή είχα επιλέξει την Κροατία σαν αγαπημένη μου ομάδα σε αυτό το Euro, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Κάποιος μπορεί να πάει σε μία πόλη για να δει το... σπίτι που γεννήθηκε κάποιος που θαυμάζει απεριόριστα. Άλλος μπορεί να επισκεφτεί ένα μικροσκοπικό μαγαζί επειδή αποδεδειγμένα εκεί ήταν που πρωτομαγειρεύτηκε ένα πιάτο που έμελλε να κατακτήσει όλη την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Εγώ σαν έξτρα κίνητρο για να πάω στο Σαιντ-Ετιέν είχα το ότι η τοπική ομάδα έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στη Γαλλία περισσότερες φορές (δέκα) από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη Γαλλία!! “Ε, και;” θα πει κανείς. Λεπτομέρεια: το Σαιντ-Ετιέν είναι η 16η μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, 16η, το ξαναγράφω τρίτη φορά, 16η!! Κι όμως, η... Καβάλα της Γαλλίας (16η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας σύμφωνα με την απογραφή του 2011, με την οποία κατά σύμπτωση το Σαιντ-Ετιέν είναι αδελφοποιημένο), έχει μία ομάδα που μπορεί να έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1981, όμως παραμένει η ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις στη χώρα. Το να πάω λοιπόν στην πόλη της, στο γήπεδό της, στο σπίτι της, ήταν σαν... να πήγαινε ταξίδι στην Κροατία κάποιος μαγεμένος από τη ζωή και τα επιτεύγματα του Νίκολα Τέσλα, και να μπόλιαζε στο πρόγραμμα του ταξιδιού μου ένα σύντομο πέρασμα από το μικροσκοπικό Σμίλγιαν, μόνο και μόνο για να πάει στο πατρικό του τεράστιου Σέρβου εφευρέτη (μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων του). Respect (στην ιδιαιτερότητα της/του Σαιντ-Ετιέν, ομάδας και πόλης).

17:55 Συγκινητικές στιγμές κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Κροατίας, λόγω του προσωπικού δράματος που ζούσε εκείνες τις ημέρες ο Σέρνα, αρχηγός της Κροατίας, ο πρώτος -ντυμένος στα μπλε- από αριστερά, με σκυμμένο το κεφάλι (έκλαιγε, και φάνηκε όταν ολοκληρώθηκε η ανάκρουση του ύμνου και ζούμαρε μία κάμερα στο πρόσωπό του). Πριν από λίγες ημέρες, στην ανάρτηση για την ημέρα που πήγα να δω το Τουρκία-Κροατία στο Παρίσι, ομολόγησα τον τρελό ποδοσφαιρικό έρωτά μου για τον συγκεκριμένο παίκτη. Την επομένη εκείνου του αγώνα, ο Σέρνα “πέταξε” για την πατρίδα του, μαθαίνοντας ότι πριν από λίγη ώρα είχε πεθάνει ο πατέρας του. Η ομοσπονδία τού έδωσε -φυσικά- άδεια, αφήνοντας σε εκείνον το πότε θα επέστρεφε στη Γαλλία, και ΑΝ θα επέστρεφε. Την ίδια μέρα ανακοινώθηκε ότι θα ήταν σίγουρα απών στο παιχνίδι με την Τσεχία. Εκείνος όμως όχι μόνο επέστρεψε στη Γαλλία, αλλά ζήτησε και να αγωνιστεί κανονικά κόντρα στους Τσέχους. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο πατέρας του, πριν “φύγει”, είχε ζητήσει να πουν στον γιο του ότι τελευταία επιθυμία του ήταν να επιστρέψει στη Γαλλία αμέσως μετά την κηδεία, “επειδή αυτό είναι το τελευταίο Euro του (ο Ντάριγιο είναι στα 34), και δεν πρέπει να το χάσει εξαιτίας μου”. Αν ήταν άλλος στη θέση του συγκεκριμένου παίκτη, το... δράμα του θα με είχε αγγίξει 99% λιγότερο. Τον τύπο όμως τον ΛΑΤΡΕΥΩ ποδοσφαιρικά, οπότε... Από τα... παράδοξα του ποδοσφαίρου, πώς μπορεί ένας φίλαθλος, άσημος, σχεδόν απένταρος, “κανένας”, να μοιράζεται (μέχρι ενός σημείου) μία απώλεια ενός παίκτη-εθνικού ήρωα στη χώρα του, διάσημου, πάμπλουτου, τον οποίο δε γνωρίζει προσωπικά, δεν είναι καν από την ίδια χώρα, αλλά σε τέτοιες στιγμές εύχεται να μπορούσε να του κτυπήσει φιλικά τον ώμο...

19:00 Ακριβώς πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο. Στη -μάλλον πρώτη στα χρονικά- περίπτωση του εικονιζόμενου Τσόρλουκα, αναφέρθηκα πριν από λίγες ημέρες. Ο Κροάτης χτύπησε στο κεφάλι στο προηγούμενο παιχνίδι, με την Τουρκία, οι του ιατρικού τιμ δοκίμασαν διάφορες... πατέντες για να σταματήσουν την αιμορραγία, όμως ό,τι και να δοκίμαζαν, οι γάζες ξεκολλούσαν, και ο παίκτης αναγκαζόταν να βγει ξανά και ξανά από τον αγωνιστικό χώρο για να του “μπαλώσουν” πάλι το τραύμα. Ομοίως στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Τσεχία. Έτσι, στο δεύτερο ημίχρονο εμφανίστηκε με σκουφάκι του πόλο(!!!), αξεσουάρ-φετίχ των Κροατών οπαδών, κάτι που η UEFA και ο διαιτητής επέτρεψαν, έστω κι αν δεν υπήρχε σχετικό προηγούμενο (εκτός κι αν υπάρχει, και πιάνομαι αδιάβαστος).

19:34 Ο Σέρνα ετοιμάζεται να εκτελέσει κόρνερ. Το παιχνίδι είναι γύρω στο 80', η Κροατία είχε προηγηθεί 2-0, και ναι μεν η Τσεχία είχε μειώσει, όμως αγωνιστικά το παιχνίδι η Κροατία το είχε στον έλεγχό της, κι είχες την αίσθηση ότι είτε θα το “κλείδωνε” με τρίτο γκολ, είτε απλά θα διατηρούσε το υπέρ της 2-1. Προσέξτε τους αστυνομικούς αριστερά. Είχαν εμφανιστεί εκεί πριν από λίγα λεπτά, την ίδια ώρα που δεκάδες “stewards” είχαν μεταφερθεί από άλλα σημεία του γηπέδου μπροστά στο “πέταλο” των Κροατών οπαδών. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα γιατί. Μου φάνηκε παράξενο, δεν το είχα δει σε άλλο παιχνίδι στη Γαλλία, όμως... απλά μου φάνηκε παράξενο, τίποτα περισσότερο. Μέχρι που...

19:39 Αμέσως μετά το κόρνερ της προηγούμενης φωτογραφίας, οι αστυνομικοί παρατάχθηκαν κι εκείνοι μπροστά στο “πέταλο” των Κροατών, επιτείνοντας την έκπληξή μου. Δύο-τρία λεπτά αργότερα, άρχισε αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία. Κροάτες άρχισαν να πετούν φωτοβολίδες στον αγωνιστικό χώρο, κίνηση τόσο... ασυνάρτητη, που με έκανε να σκεφτώ κάτι που -φέρεται να- έλεγε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, το περίφημο “δύο πράγματα είναι απέραντα, το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Και δεν είμαι τόσο σίγουρος για το σύμπαν...”

19:42 Κροάτες παίκτες προσπαθούν να... ηρεμήσουν τους οπαδούς τους, οι οποίοι συνεχίζουν να πετούν φωτοβολίδες, αλλά κι έχουν αρχίσει να ανταλλάσσουν μπουνιές και κλοτσιές μεταξύ τους στην κερκίδα!! Το κίνητρο όσων επιχείρησαν να τινάξουν το παιχνίδι στον αέρα αποκαλύφθηκε αργότερα. Ήταν ένα ακόμα “επεισόδιο” του... σίριαλ της διαμάχης μερίδας Κροατών οπαδών με τους επικεφαλής της ομοσπονδίας της χώρας, διαμάχη που... κρατάει χρόνια, κι έφθασε κάποιους αρχικάφρους στο σημείο να διακόψουν παιχνίδι της εθνικής ομάδας τους (στο οποίο μάλιστα νικούσε, ελάχιστα λεπτά πριν το τέλος), βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τη συμμετοχή της Εθνικής τους στο Euro. Απέραντη η ηλιθιότητα κάποιων, όντως...

19:43 Θα ήταν υπερβολικά άδικο πάντως να βάλει κανείς όλους τους Κροάτες οπαδούς στο ίδιο... βρομοτσούβαλο. Στην πραγματικότητα, εκείνοι που είχαν σχεδιάσει το όλο... σκηνικό (σχέδιο για το οποίο προφανώς η Αστυνομία είχε πληροφορίες, γι' αυτό και είχε φροντίσει να κάνει την παρουσία της τόσο αισθητή, φοβούμενη ότι κάποιοι μπορεί να έφθαναν στο σημείο να επιδιώξουν εισβολή στον αγωνιστικό χώρο), ήταν ελάχιστοι, ελαχιστότατοι, κι ήταν κυρίως εκείνοι που φαίνονται σε αυτήν τη φωτογραφία να έχουν καλύψει το κεφάλι και το πρόσωπό τους με κουκούλες και -μερικοί- με γυαλιά. Ήταν τόσο προφανές ότι ΕΚΕΙΝΟΙ ήταν τα τσογλάνια (ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός που μπορώ να σκεφτώ) που είχαν προκαλέσει το όλο... μπάχαλο, που δεκάδες σώφρονες Κροάτες οπαδοί τα έβαλαν μαζί τους και τελικά τους απομόνωσαν, όση ώρα οι αστυνομικοί παρακολουθούσαν από απόσταση, αφήνοντας δέκα -όλους κι όλους- “stewards” να βγάλουν εντός κερκίδας τα κάστανα από τη φωτιά. Μετά από μερικά λεπτά η κατάσταση εξομαλύνθηκε, το παιχνίδι ξανάρχισε, η Τσεχία ισοφάρισε (οι Κροάτες παίκτες φαίνονταν να ήταν... αλλού), αποτέλεσμα όμως (2-2) που τελικά δεν κόστισε ιδιαίτερα στην Κροατία.

Μισή ώρα μετά τη λήξη, ήμουν στο σημείο στο οποίο είχα ραντεβού με άλλον Γάλλο που βρήκα μέσω blablacar, για το... αγώγι της επιστροφής στη Λιόν. Σπουδαίο μπόνους της διαδρομής, το ότι ένας από τους συνεπιβάτες μου ήταν κάποιος Λίαμ, Άγγλος, ιδιοκτήτης ρεστοράν στην πατρίδα του, οπαδός της Φούλαμ, ο οποίος δεν έχει χάσει αγώνα της ομάδας του εντός κι εκτός έδρας, ακόμα και στο εξωτερικό, από το 2005!!! Οι ιστορίες που είχε να μου διηγηθεί, ειδικά από το... επικό ταξίδι του στο απίθανο Περμ, στο ανατολικό άκρο της ευρωπαϊκής Ρωσίας, με έκαναν να τον ακούω... μαγεμένος , σαν άλλος/άλλη Φλέσσα, σε παλιά εκπομπή της στην ΕΡΤ, που είχε καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη, και στο τέλος κάθε σύντομου μονολόγου του φιλοξενούμενού της που εξηγούσε διάφορα περί της ελληνικής γλώσσας, η... Βίκυ είχε μία έκφραση στο πρόσωπό της λες και μόλις είχε φθάσει σε μίνι οργασμό...

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

 

[delmem2233]

Σάββατο 18 Ιουνίου

3:50 Στον... υπαίθριο σταθμό λεωφορείων της Λιόν, απέναντι από τον Part-Dieu, τον μεγαλύτερο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, περιμένοντας το λεωφορείο των 4:05 για Μασσαλία. Το... κλου της αναμονής ήταν το... συνθηματικό πινγκ-πονγκ μεταξύ ενός Βορειοϊρλανδού οπαδού και μιας παρέας Ουκρανών, που είχαν ξεμείνει στην πόλη μετά το μεταξύ τους παιχνίδι της προ-προηγούμενης ημέρας. Ο Βορειοϊρλανδός καθόταν οκλαδόν σε απόσταση τριάντα μέτρων, εμφανώς ζαλισμένος από το αλκοόλ, και τραγουδούσε μόνος του ένα σύνθημα, το οποίο όμως κανονικά θέλει τουλάχιστον δύο, επειδή ανάμεσα στους... κανονικούς στίχους παρεμβάλλονται επιφωνήματα και μεμονωμένες λέξεις. Οι Ουκρανοί, δίπλα μου, που περίμεναν το ίδιο λεωφορείο με μένα, έκαναν κέφι με τον Βορειοϊρλανδό, κι έχοντας ακούσει αυτό το τραγουδάκι αμέτρητες φορές στο γήπεδο, έχοντας μάθει πλέον... πώς πηγαίνει, κάποια στιγμή άρχισαν να κάνουν τις... δεύτερες φωνές , συμπληρώνοντας τα κενά ανάμεσα στους στίχους που τραγουδούσε ο Βορειοϊρλανδός. Βόρεια Ιρλανδία-Ουκρανία-συμμαχία-συνθηματική συνεργασία...

9:35 Μετά το Παρίσι, το Μπορντό, τη Λιόν και το Σαιντ-Ετιέν, η Μασσαλία ήταν η πέμπτη πόλη που έβλεπα στη Γαλλία, η πρώτη όμως που ερωτεύτηκα, και μάλιστα με την πρώτη -έστω κι άυπνη και ζαλισμένη από την πολύ άβολη διαδρομή σε γεμάτο λεωφορείο- ματιά. Τα λεωφορεία της Megabus σε αφήνουν στην πίσω πλευρά του Saint-Charles, του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης. Περνάς μέσα από τον σταθμό, και μετά από είκοσι μέτρα βγαίνεις στην πλευρά της κεντρικής εισόδου του σταθμού, αρκετά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας (που βρίσκεται σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων), σε ένα τεράστιο... μπαλκόνι, από το οποίο έχεις “πιάτο” μπροστά σου την περιοχή από τον σταθμό μέχρι το Παλιό Λιμάνι, και, διαγώνια αριστερά, τη Notre-Dame de la Garde, τη Βασιλική στο ψηλότερο σημείο της πόλης. Στη θέα, προσθέστε τη ζέστη που τόσο μα τόσο μου είχε λείψει δέκα μέρες στη Γαλλία (στην οποία εκείνες τις ημέρες ο καιρός έπαιζε μεταξύ ψευτοανοιξιάτικου και φθινοπωρινού), και καταλαβαίνετε γιατί η Μασσαλία... had me at... bonjour.

9:40 Στο σπίτι που είχα κανονίσει να μείνω μέσω airbnb, μπορούσα να μπω στις έντεκα, επομένως είχα κάτι περισσότερο από μία ώρα για να καλύψω αργάαα-αργάαα τα κάτι περισσότερο από τρία χιλιόμετρα από τον σταθμό μέχρι εκεί, διάστημα στο οποίο το ξελόγιασμά μου από τη Μασσαλία πήρε να θεριεύει. Κάθε τι που έβλεπα μου προκαλούσε την κλασική σοφιστικέ, εύγλωττη, ποιητική και άξια απονομής βραβείου βαθύ στοχασμού αντίδρασή μου (ξερόβηχας...), ένα αυθόρμητο και μακρόσυρτο “πωωωω”, ξανά, και ξανά, και ξανά... Εδώ, τα σκαλοπάτια που κατεβαίνεις από τη... βεράντα του σιδηροδρομικού σταθμού.

9:50 Ναι, μου πήρε δέκα λεπτά να κατέβω τα σκαλιά, όχι επειδή σωματικά έχω κατεβάσει ΤΟΣΟ ταχύτητα, αλλά επειδή κάθε τρία σκαλιά έμπαινα στον πειρασμό να σταματήσω και να βγάλω φωτογραφία... ένα μπαλκόνι, ένα παράθυρο, μία λάμπα(!), τα κεραμίδια στη στέγη ενός κτηρίου, οτιδήποτε. Το... feeling που μου προκάλεσε η Μασσαλία όταν βγήκα στη “βεράντα” του σταθμού και χάζεψα τη θέα, ήταν τέτοιο που με έκανε να βρίσκω συναρπαστικές ακόμα και λεπτομέρειες που μπορεί ακριβώς όμοιές τους να με είχαν αφήσει σχεδόν αδιάφορο σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Σε -ξανά- πολύ... λογοτεχνικά Ελληνικά, δε χόρταινα να βγάζω φωτογραφίες κατεβαίνοντας τα σκαλιά.

10:00 Δρόμοι σαν αυτόν, με καμπύλη που -μου- θυμίζει παλιό τόξο, είναι αρκετοί για να με κάνουν να “τσιμπηθώ” με μία πόλη. Όταν συνειδητοποίησα ότι η διαδρομή μου προς το σπίτι που θα έμενα ήταν στο ανατολικό άκρο διαδοχικών τέτοιων... τοξοειδών δρόμων, ο ήδη ξελογιασμένος από τη Μασσαλία Δημήτρης αισθάνθηκε σαν μπόμπιρας σε παχνιδομάγαζο με άδεια από τους γονείς του να πάρει ό,τι και όσα τραβάει η ψυχή του. Δρόμοι σαν αυτόν μου ασκούν μία ακαταμάχητη γοητεία, τους χαζεύω και σκέφτομαι τον... Ρος από τα “Φιλαράκια”, το πόσο τον συνέπαιρνε οτιδήποτε είχε να κάνει με δεινόσαυρους. Αυτοί οι τοξοειδείς δρόμοι είναι οι δικοί μου... δεινόσαυροι .

11:30 Έναν μήνα πριν πετάξω στη Γαλλία κανόνισα μέσω airbnb να μείνω στο στούντιο κάποιου στη Μασσαλία. Ήξερα ότι ήταν γκέι, από εκείνους μάλιστα που ντύνονται σαν γυναίκες, όμως προσωπικά δε μου κάνει καμία διαφορά αν κάποιος είναι γκέι, στρέιτ, άσπρος, μαύρος, χριστιανός, μουσουλμάνος, παοκτσής, ολυμπιακός... Ο τύπος είχε πολύ θετικά σχόλια στο προφίλ του από άλλα μέλη του airbnb, το στούντιό του ήταν δύο βήματα από το γήπεδο, και στα 17-18 ευρώ το κόστος της διανυκτέρευσης μου φάνηκε σούπερ λογικό. Λίγες μόλις ημέρες πριν πάρω το αεροπλάνο για Γαλλία, ο τύπος επικοινώνησε -από το πουθενά- μαζί μου, για να με ενημερώσει ότι είναι “naturist”(!), κι ότι στο στούντιό του τριγυρνά γυμνός(!). Προφανώς, προφανέστατα, δικαίωμά του, σπίτι του είναι, ό,τι θέλει κάνει, όχι όμως όταν φιλοξενεί κόσμο (από τον οποίο μάλιστα παίρνει λεφτά, δεν το κάνει αφιλοκερδώς), τον οποίο ενημερώνει εκ των υστέρων, και όχι εκ των προτέρων. Τότε ήταν που πηγαίνοντας ξανά στο προφίλ του κατάλαβα ότι τα σούπερ θετικά σχόλια που είχε, ήταν από μέλη που είχαν μείνει σε άλλα δικά του διαμερίσματα, και όχι μαζί του, στο ίδιο στούντιο. Επικοινώνησα με το airbnb, τους έγραψα ότι προφανώς δεν μπορούσα να μείνω εκεί που είχα “κλείσει”, αναγνώρισα ότι το “φταίξιμο” δεν ήταν σε καμία περίπτωση του ίδιου του airbnb, τους ρώτησα όμως αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν για να με διευκολύνουν να βρω άλλο κατάλυμα, παραμονές έναρξης του Euro, με τις τιμές να έχουν ξεφύγει (στη Μασσαλία, ασύγκριτα περισσότερο από τις άλλες εφτά πόλεις στις οποίες πέρασα χρόνο στη Γαλλία τον μήνα του Euro). Σε λιγότερο από 24 ώρες κάποιος από το airbnb επικοινώνησε μαζί μου, μου έγραψε ότι καταλάβαινε πως είχα βρεθεί -χωρίς να φταίω, όπως δεν έφταιγε ούτε το airbnb- σε δύσκολη θέση, και... καθάρισε για λογαριασμό μου, δίνοντάς μου δύο κουπόνια από 80 ευρώ το καθένα(!), για να βρω άλλα καταλύματα για τις δύο βραδιές (18 Ιουνίου και 7 Ιουλίου) που είχα κλείσει να μείνω στον... naturist (χωρίς να ξέρω ότι είναι naturist ακόμη και με κόσμο στο στούντιό του). Έτσι, στις 18 Ιουνίου, κατέληξα σε κουκλίστικο σπίτι νεαρού ζευγαριού σε ταράτσα κτηρίου δέκα λεπτά περπάτημα από το γήπεδο, στο οποίο μάλιστα είχα δικό μου δωμάτιο (και πρωινό την επομένη). Τα παιδιά αποδείχθηκαν “αστέρια”, και η παρουσία μωρού-κουκλακίου -λίγων μηνών- στο σπίτι, έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο... cute-ικη.

18:15 Το Ισλανδία-Ουγγαρία είναι σε εξέλιξη, σας εφιστώ όμως την προσοχή στο στέγαστρο, το οποίο βρίσκεται εκεί από το 2014, όταν ολοκληρώθηκε η πιο πρόσφατη -και συνταρακτική σε έκταση- ανακαίνιση του καραϊστορικότατου (δεν ξέρω σε ποια μεγαλύτερη γλωσσική παρατυπία να καταφύγω για να δώσω έμφαση στο “ιστορικό”) Βελοντρόμ. Το στέγαστρο, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα 99 από τα 100 γήπεδα, δεν αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι σειρές καθισμάτων, αλλά περίπου 15 μέτρα ψηλότερα, εκεί που τελειώνει ο λευκός τείχος-κάλυμμα στην πλάτη των θεατών. Κι εκεί, αντί να απλώνεται σχεδόν παράλληλα προς τον αγωνιστικό χώρο, όπως συμβαίνει στα 98 από τα 100 γήπεδα, το στέγαστρο μοιάζει σαν να... απλώνεται προς τα πάνω, σαν λουλούδι που πασχίζει να “ρουφήξει” όσο γίνεται περισσότερο ηλιακό φως. Αισθητικά, το θέαμα κάποιους τους αρέσει, κάποιους τους συναρπάζει, άλλους τους ενοχλεί, τους φαίνεται “too much”. Το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι ότι αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα του στεγάστρου του Βελοντρόμ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να έχει το συγκεκριμένο γήπεδο έναν από τους δύο χειρότερους χορτοτάπητες του Euro, και βασική αιτία ήταν η έλλειψη έκθεσης του χορτοτάπητα του Βελοντρόμ στο ηλιακό φως(!!!). Είτε το πιστεύετε είτε όχι, στην κατά κανόνα ηλιόλουστη Μασσαλία, τον αγωνιστικό χώρο του Βελοντρόμ τον... φωτίζουν με λάμπες(!!!), επειδή το περίβλημα και το στέγαστρο του γηπέδου είναι ΤΟΣΟ ψηλά, που επιτρέπουν στο ηλιακό φως να φθάνει στον χορτοτάπητα μόνο ελάχιστη ώρα κάθε μέρα, και ΜΟΝΟ σε ένα μικρό τμήμα του χορτοτάπητα. Προσωπικά, αυτό μου φαίνεται τόσο... τρελό, όσο το να... εισάγουν κάτοικοι της Αλάσκας χιόνι και πάγο από την... Καλιφόρνια. Αδιανόητο...

19:15 Όσοι παρακολουθούσατε τα νέα από το Euro, πρέπει κάποια στιγμή να διαβάσατε ότι στη Γαλλία βρέθηκε το 10% του πληθυσμού της Ισλανδίας(!), χώρα μόλις 330 χιλιάδων κατοίκων. Στη Γαλλία δε βρέθηκαν 33000 Ισλανδοί, όμως η... ειδησεογραφική υπερβολή ήταν πολύ μικρή, πραγματικά πολύ μικρή, και προφανώς δε μείωσε ούτε στο ελάχιστο τον θαυμασμό που προκάλεσαν οι Ισλανδοί ταξιδιώτες/φίλαθλοι σε όσους τους “έζησαν” από κοντά, αλλά και σε όσους είδαν αγώνες της Ισλανδίας στην τηλεόραση. Στην πρώτη συμμετοχή τους σε τελικά μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, φίλαθλοι και ομάδα έγραψαν ιστορία, οι μεν με το... εκφοβιστικό “ΟΥ” τους, σαν πολεμική κραυγή, συνοδευόμενο από κτύπημα των χεριών, και η δε με όσα πέτυχε εντός αγωνιστικών χώρων, ειδικά το 2-1 επί της Αγγλίας στη φάση των “16”. Αν σε χίλια χρόνια από σήμερα υπάρχει ακόμα έστω και μικρή παρουσία ανθρώπων στη Γη, κι έχουν απομείνει ελάχιστοι Ισλανδοί που θα έχουν αναγκαστεί να επιστρέψουν σε σπηλιές για να επιβιώσουν, χωρίς ηλεκτρικό και λοιπές σημερινές ανέσεις, κάποιες από τις τοιχογραφίες/δημιουργήματά τους θα είναι για αυτό το 2-1 επί της Αγγλίας, του... αρχαίου -σε χίλια χρόνια από σήμερα- 2016.

20:00 Δέκα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, η πλευρά των κερκίδων των Ισλανδών είχε σχεδόν αδειάσει. Αντίθετα, οι περισσότεροι Ούγγροι ήταν ακόμα στις θέσεις τους, πανηγυρίζοντας με τους παίκτες τους (φαίνονται αμυδρά εντός αγωνιστικού χώρου). Το τελικό 1-1 σήμαινε ότι η Ουγγαρία είχε προκριθεί στους “16”, έστω κι αν δεν είχε παιχτεί ακόμα η τρίτη αγωνιστική των ομίλων. Η Ουγγαρία που στα προκριματικά δεν κατάφερε να νικήσει τη δική μας παραπαίουσα Εθνική (ισοπαλία στη Βουδαπέστη, τους νικήσαμε στον Πειραιά), προκρίθηκε στους “16” πριν καν γίνουν οι αγώνες της τρίτης αγωνιστικής των ομίλων στη Γαλλία! Σε κάνει να σκέφτεσαι, να... τσιτώνεις (με το πόσο αυτοκαταστροφικοί φανήκαμε στα προκριματικά), και να αναρωτιέσαι (τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς στη Γαλλία, αν είχαμε κρατήσει τα προσχήματα στα προκριματικά, τερματίζοντας έστω τρίτοι, και κερδίζοντας εισιτήριο για Γαλλία μέσω αγώνων μπαράζ).

20:05 As high up as it gets... Πιο ψηλά, δεν πάει. Ένατο παιχνίδι σε εννιά μέρες, “σερί” που... έκανε θρύψαλα το προηγούμενό μου με επισκέψεις σε γήπεδα σε διαδοχικές ημέρες για αγώνες. Σαν σε δημοπρασία, που δέκα νοματαίοι ανεβάζουν επί ώρα τις προσφορές τους δέκα-δέκα ευρώ, με ένταση και αναψοκοκκισμένα πρόσωπα φθάνουν στα... 300 ευρώ, κι εκεί εμφανίζεται ένας τύπος από το βάθος, από το πουθενά, και χαλαρά προφέρει ένα “χίλια”, που αφενός αφήνει τους πάντες με μία “τι είπε;” έκφραση στο πρόσωπό τους, κι αφετέρου βάζει απότομο τέλος στη δημοπρασία (έχω ΟΤΕ TV στο σπίτι, και καμιά φορά, πάνω στο ζάπινγκ, χαζεύω επεισόδια σχετικών εκπομπών σε ένα κανάλι).

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

 

[Chris22]

Ταξιδια και ομορφες εικονες,σε συνδυασμο με μπαλα!Τι αλλο να ζητησουμε;

 

[delmem2233]

Κυριακή 19 Ιουνίου

10:15-10:40 Αν ήμουν στη Γαλλία σαν απεσταλμένος κάποιου... σοβαρού μιντιακού γκρουπ, δηλαδή με κάποιον να καλύπτει τα έξοδά μου, στις δέκα και τέταρτο το πρωί της 19ης Ιουνίου είτε θα οδηγούσα νοικιασμένο αμάξι προς Λιόν, είτε θα ήμουν σε κάποιο γρήγορο-ακριβό τρένο προς την ίδια πόλη, στην οποία αργότερα την ίδια μέρα μπορούσα, με εξασφαλισμένο -κάτι σαν- εισιτήριο, να δω ένα ακόμα παιχνίδι, το Ρουμανία-Αλβανία. Επειδή όμως ήμουν στη Γαλλία έτσι όπως ήμουν(...), μετρώντας ένα-ένα τα ευρώ μου , κι επειδή έξι βραδινά λεωφορεία σε οκτώ μέρες ήταν ήδη too bloody much, έκανα το... αδιανόητο (για τα δικά μου δεδομένα), ενημέρωσα εκείνους που έπρεπε να ενημερώσω ότι δε θα πήγαινα στο Ρουμανία-Αλβανία(!), ότι ακύρωνα το “εισιτήριό” μου (ακόμα και σήμερα το γράφω και δεν το/με πιστεύω ). Επέλεξα να “θυσιάσω” έναν αγώνα, να περάσω ένα ξέγνοιαστο πρωινό στη Μασσαλία, και να πάρω αργότερα λεωφορείο για Τουλούζ, στο οποίο με περίμενε φίλος φίλης να με φιλοξενήσει. Οι τέσσερις αυτές φωτογραφίες είναι από την Place Castellane και δρόμους κάθετους στη Rue de Rome, τον δρόμο που βγάζει από την Castellane στο Παλιό Λιμάνι. Κυριακή πρωί, οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα, και τα μαγαζιά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, κλειστά.

10:35-10:50 Λίγο πριν και λίγο μετά το σημείο στο οποίο η... Οδός Ρώμης φθάνει στον δρόμο/ελαφριά κατηφόρα που βγάζει στο Παλιό Λιμάνι. Αριστερά, γωνίες πάμπολλων κτηρίων έχουν τέτοια αγαλματίδια της Παναγίας με τον μικρό Ιησού στην αγκαλιά Της. Στη μέση, κρεμασμένα ρούχα απέναντι από το ρεστοράν “μου”, σε στενό, με “(B)OULANGERIE PATISS(ERIE)” στο βάθος. Δεξιά, Euro-ϊκό χρώμα, με αμέτρητα σημαιάκια των χωρών που εκπροσωπήθηκαν στα τελικά της Γαλλίας.

10:40-10:55 Δύο βήματα από το Παλιό Λιμάνι. Πάνω αριστερά, επίσημη μπουτίκ της Μαρσέιγ (Olympique Marseille, γι' αυτό και το “ΟΜ” στην ταμπέλα), στην οποία εντελώς τυχαία βρέθηκα (είπε αλκοολικός στην είσοδο κάβας, με μία εξάδα μπίρες στην αγκαλιά). Κάτω αριστερά, κάποια από τα ποδήλατα που σχεδόν δωρεάν μπορεί κανείς να... καβαλήσει στην πόλη, και ταμπέλα που λέει “10 Ιουνίου με 10 Ιουλίου. Ζήστε έναν μήνα γιορτής στη Μασσαλία”. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όντως, μάλλον, ο ιδανικός τόπος για να χαρεί κανείς τον μήνα του Euro. Μαζί με τη Νίκαια ήταν οι πόλεις με σταθερά καλοκαιρινό καιρό, ενώ ειδικά η Μασσαλία είχε το τεράστιο πλεονέκτημα να έχει τη δική της fan zone όχι σε κάποια πλατεία, αλλά σε αμμουδερή παραλία, θυμίζοντας βραζιλιάνικες πόλεις που φιλοξένησαν αγώνες του Μουντιάλ το 2014.

11:00 Παλιό Λιμάνι. Γαλανός ουρανός, ζεστούλα, μυρωδιά αντηλιακού να σου σπάει τη μύτη, απαλά χρώματα στις προσόψεις των κτηρίων, υπαίθρια αγορά δίπλα στο νερό, κόσμος και κοσμάκης να σεργιανίζει ανέμελα, κατάρτια, Θ Α Λ Α Σ Σ Α. Bliss... Όπως έγραψα σε έναν φίλο τότε, στην καλοκαιρινή Μασσαλία ανοίγει η ψυχή σου... Σκεφτόμουν ότι αν είχα κάποιον γνωστό που ήξερα ότι... ήταν στις μαύρες του, θα του πρότεινα να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Μασσαλία. Η ενδέκατη μέρα μου στη Γαλλία ήταν η πρώτη που... ξεφερμουάριασα το κάτω μισό του παντελονιού μου (από εκείνα που έχουν φερμουάρ κοντά στα γόνατα και μπορείς από μακριά να τα μετατρέψεις σε σορτσάκια), κι έβαλα αντηλιακό, κάτι που αφελώς θεωρούσα ότι θα ήταν ο κανόνας στην... ιουνιάτικη Γαλλία, αλλά έπρεπε να περάσουν έντεκα μέρες για να χαρώ (και να εκτιμήσω).

11:05 Η Βασιλική της Notre-Dame de la Garde, σε ρόλο... εποπτεύουσας του Παλιού Λιμανιού και γενικά της πόλης. Όπως ήδη κραυγάζουν προηγούμενες κειμενολεζάντες μου, τη Μασσαλία τη λάτρεψα, σε βαθμό να τη συμπεριλαμβάνω πλέον στη λίστα με τις ΠΙΟ αγαπημένες εκ των γενικά αγαπημένων μου πόλεων της Ευρώπης. Η... πλάκα της υπόθεσης όμως ήταν ότι η Μασσαλία με ξελόγιασε εκείνο το διήμερο, 18 και 19 Ιουνίου, χωρίς καν να έχω δει τα περισσότερα από τα δυνατά-δυνατά χαρτιά της, για τα οποία βρήκα χρόνο στην τρίτη και τελευταία επίσκεψή μου στην πόλη, για τον ημιτελικό Γερμανία-Γαλλία. Σαν να... γλύφεις τα δάκτυλά σου τρώγοντας κάτι που έβαλαν σε πιάτο μπροστά σου, να σκέφτεσαι ότι ήταν ένα από τα καλύτερα γεύματα της ζωής σου, και κάπου εκεί να συνειδητοποιείς ότι εκείνο το πρώτο “ουάου” πιάτο ήταν μόνο το ορεκτικό(!).

11:25 Ευθυμένης (EUTHYMENES γράφει στη στήλη) ο Μασσαλιώτης, παρακαλώ, μέγας θαλασσοπόρος, εξερευνητής και γεωγράφος, γεννημένος στη Μασσαλία, κάπου μεταξύ 6ου και 4ου π.Χ. αιώνα (οι εκτιμήσεις ποικίλλουν), όπως είμαι σήμερα σε θέση να ενημερώσω τους μη ήδη γνωρίζοντες εξ υμών. Εννοείται ότι όταν είδα τη στήλη δεν είχα ιδέα περί ποίου επρόκειτο. Προφανώς γνώριζα/γνωρίζω τις ελληνικές καταβολές της Μασσαλίας, όμως χαμηλώνοντας το κεφάλι από ντροπή ομολογώ ότι τον Ευθυμένη ούτε καν ακουστά τον είχα. Πολύ ενδιαφέρον το λήμμα στη Βικιπαίδεια για τις εξερευνήσεις του, ειδικά η θεωρία του για τον Νείλο (δεν αναφέρω λεπτομέρειες για να μη σας χαλάσω την... έκπληξη).

12:10 Ανακοίνωση κολλημένη στην είσοδο μίνι μάρκετ στο ισόγειο του κτηρίου του διαμερίσματος όπου έμεινα το περασμένο βράδυ, η οποία αναφέρει ότι απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ από το μεσημέρι της ημέρας ΠΡΙΝ από κάθε αγώνα στο Βελοντρόμ, μέχρι το πρωί της ΕΠΟΜΕΝΗΣ κάθε αγώνα, συνολικά για κάτι περισσότερο από 40 ώρες. Χα, χα, χα (έτσι, με παύσεις ανάμεσα, για να δώσω έμφαση στο γελοίο της υπόθεσης). Όπως φαίνεται στην αρχή της ανακοίνωσης, η συγκεκριμένη απόφαση πάρθηκε από την αστυνομία της Μασσαλίας στις 13 Ιουνίου, στον απόηχο της... μάχης Ρώσων χούλιγκαν με Άγγλους οπαδούς στο Παλιό Λιμάνι, κατά την οποία η κατά τα άλλα άριστα προετοιμασμένη(...) να διατηρήσει την τάξη κατά τη διάρκεια του Euro αστυνομία της Μασσαλίας, επέτρεψε -ίσως και ηθελημένα, υπάρχει μία σχετική... θεωρία συνωμοσίας- σε Ρώσους και Άγγλους να ρημάξουν το πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης επί σχεδόν μισή ώρα, πριν... μπουν στον κόπο να επέμβουν για να αποκαταστήσουν την τάξη. Όσο για το πόσο λειτούργησε η συγκεκριμένη καταγέλαστη απόφαση, μιλάει από μόνο του κάτι που είδα την προηγούμενη μέρα (μέρα αγώνα), περιμένοντας δέκα λεπτά απέναντι από το κτήριο να πάει 11, για να χτυπήσω το κουδούνι του σπιτιού που θα έμενα (11 μου είπαν, 11 χτύπησα. Σε αυτά, και γενικά στα ραντεβού μου, είμαι μάλλον υπερβολικά τυπικός). Παρέα Ούγγρων οπαδών μπήκε στο μαγαζί, και προφανώς θέλησαν να αγοράσουν μπίρες. Υπάλληλος του καταστήματος βγήκε μαζί τους από το μαγαζί, τους... πήρε από το χέρι, και τους έδειξε την ανακοίνωση. Οι Ούγγροι κάτι του είπαν, έκαναν και χειρονομίες του στιλ “μην ανησυχείς, δε θα μας δει κανείς, θα τις βάλουμε στα σακίδιά μας”. Σε μισό λεπτό ο υπάλληλος είχε... μεταπειστεί, κι επέστρεψε στο μαγαζί μαζί τους, αφού πρώτα έκανε κι εκείνος μία “τέλος πάντων, δε βαριέστε, σιγά το πράγμα” κίνηση με τα χέρια, τους ώμους, και το κεφάλι του.

Γαλλική αστυνομία... Ας μην αρχίσω καν για τα “μέτρα ασφαλείας” στα γήπεδα... Ας, μην, αρχίσω, καν, επειδή αν κάνω μία λίστα με τις “τρύπες” που πρόσεξα (τουλάχιστον στα σημεία ελέγχου των διαπιστευμένων δημοσιογράφων) θα φανεί λες και... πήγα βαλτός να ψάξω για... “τρύπες”. Το μόνο που θα “πω” είναι ότι όταν άκουγα κόσμο να συγχαίρει την αστυνομία επειδή δε συνέβη τίποτα σε γήπεδο στα 51 παιχνίδια, χασκογελούσα. Αν οι Γάλλοι έκαναν αφανή δουλειά και φρόντισαν να αποτρέψουν επιθέσεις από άτομα με γνωστές διασυνδέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις, μπράβο τους. Αν όμως κάποιος... “μοναχικός λύκος”, πειραγμένος στο μυαλό, ήθελε να... βάλει μπουρλότο σε ένα παιχνίδι, είμαι κατά 90% βέβαιος ότι μπορούσε, περνώντας “πράγματα” από τα σημεία ελέγχου σε συγκεκριμένα γήπεδα (όχι σε όλα), και σε συγκεκριμένες ώρες (κατά κανόνα παραμονές αγώνα, νωρίς το πρωί, τότε που έπιαναν δουλειά οι σεκιουριτάδες στις εισόδους των Κέντρων Τύπου). Αυτά. Δεν επεκτείνομαι, για να μην “ακουστώ” -ακόμα περισσότερο- παράξενος.

12:15 Σε αυτό το τραπέζι πήραμε πρωινό λίγες ώρες πριν με το ζευγαράκι και το μωρό τους, και από τη γωνία της βεράντας τράβηξα τη δεξιά φωτογραφία στην οποία φαίνεται μέρος του στεγάστρου του -κοντινού- Βελοντρόμ. Από όσα μου είπαν τα παιδιά για τη Μασσαλία (τους τάραξα στις ερωτήσεις, και θα τους είχα βασανίσει ακόμα περισσότερο αν δε βιαζόμουν να βγω έστω σύντομη βόλτα), εκείνο που κράτησα περισσότερο ήταν ότι η ζωή στη Μασσαλία τούς αρέσει, κυρίως επειδή αισθάνονται ότι ζουν σε ένα μεγάλο χωριό. Αν και μόλις σχετικά πρόσφατα εγκαταστάθηκαν σε αυτό το σπίτι, γνωρίζουν τους πάντες στη γειτονιά. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές, οι μετακινήσεις εύκολες, ο καιρός ίσως ο καλύτερος που μπορεί να χαρεί κανείς στη Γαλλία (σε πόλη), κι επιπλέον κάθε πρωί παίρνουν πρωινό επί ώρα σε αυτήν τη βεράντα, που μοιάζει με αυλή μονοκατοικίας. Τα παιδιά μού φάνηκαν ευτυχισμένα, και πολύ αγαπημένα.

12:35 Γελάω, φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από το πώς και πόσοι απέφευγαν να αγοράσουν και να χτυπήσουν εισιτήριο στο μετρό της Μασσαλίας... Στα ταξίδια μου έχω δει κι έχω δει τζαμπατζήδες σε μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και σε σταθμούς μετρό με “τουρνικέ”, ή πόρτες που ανοίγουν μόνο αν το μηχάνημα “διαβάσει” έγκυρο εισιτήριο. Στη Μασσαλία όμως, έχουν ανεβάσει το “τζαμπέ” στο μετρό σε... εντελώς άλλο επίπεδο, θυμίζοντας αθλητές παρκούρ. Κάποιοι, όπως και στο Παρίσι, περιμένουν να περάσει κάποιος με έγκυρο εισιτήριο, και “κολλάνε” από πίσω του για να ξεγελάσουν τις πόρτες (που κάνουν να κλείσουν αλλά ξανανοίγουν). Πολλοί, απλά... πηδάνε(!), χρησιμοποιώντας σαν σκαλοπάτι τις ίδιες τις -ύψους κάτι περισσότερο από ένα μέτρο- εισόδους των “πορτών”. Υπαλλήλους του μετρό ΔΕΝ είδα πουθενά, ούτε αστυνομικούς, σε κανέναν από τους τέσσερις σταθμούς από τους οποίους πέρασα στις τρεις συνολικές επισκέψεις μου στην πόλη.

20:40 Η θέα από το παράθυρο του δωματίου “μου” στην Τουλούζ, λίγα λεπτά μετά την άφιξή μου στην πόλη (η πολυκατοικία είναι 300 μέτρα από τον σταθμό των λεωφορείων). Ο Μαξίμ δεν ήταν φίλος μου, ήταν φίλος γνωστής μου, η οποία όταν της έγραψα σε ένα μέιλ ότι θα πήγαινα στη Γαλλία για το Euro, προθυμοποιήθηκε να με φέρει σε επαφή με άτομα που γνωρίζει σε τρεις πόλεις που θα φιλοξενούσαν αγώνες. Ο Μαξίμ λοιπόν όχι μόνο ανταποκρίθηκε άμεσα, αλλά αποδείχθηκε οικοδεσπότης... πέντε αστέρων. Τη μιάμιση μέρα που έμεινα στο διαμέρισμά του αισθανόμουν σαν... VIP. Με το που έφθασα, μου έδειξε το δωμάτιό “μου”, και μέχρι να κάνω ένα ντουζ είχε ήδη ετοιμάσει πίτσες και μπίρες για το Γαλλία-Αλβανία που άρχιζε στις 9, και είδαμε στην τηλεόραση, κουβεντιάζοντας για... χίλια-δύο, από το διάστημα που πέρασε στις ΗΠΑ μένοντας με εύρωστη οικονομικά οικογένεια έχοντας βασικά σαν αρμοδιότητα/υποχρέωση το να οδηγεί κάθε μέρα τα δύο παιδιά τού ζευγαριού στις προπονήσεις τους (κολυμβητές, το πάνε για επαγγελματίες, με βλέψεις για Ολυμπιακούς), μέχρι το... πώς προφέρεται κανονικά το επίθετο του Dimitri Payet (από τους καλύτερους παίκτες της Γαλλίας σε αυτό το Euro), Παγιέτ ή Παγιέ (επίθετο που δεν ήξερα ότι είναι ΠΟΛΥ συνηθισμένο στο νησί Reunion, στον Ινδικό Ωκεανό, στο οποίο ο... συνονόματός μου γεννήθηκε και μεγάλωσε).

Όμορφη, όμορφη, όμορφη μέρα, από το πρωινό με τα παιδιά στη Μασσαλία, την απολαυστική βόλτα μου εκεί, την πολύ ενδιαφέρουσα -τουλάχιστον στο πρώτο μισό της- διαδρομή με το λεωφορείο για Τουλούζ, μέχρι τη γνωριμία με τον Μαξίμ. Τολμώ να γράψω η καλύτερη μέρα του ταξιδιού (μέχρι τότε), αν και παραδόξως ήταν η πρώτη που ΔΕΝ πήγα σε αγώνα (σίγουρα όμως ξεκουράστηκα και χαλάρωσα, σαν να... έκανα διακοπές).

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

 

[delmem2233]

Δευτέρα 20 Ιουνίου

12:20-12:40 Πάνω αριστερά, η πολυκατοικία σε διαμέρισμα της οποίας φιλοξενήθηκα δύο βράδια στην Τουλούζ, και κανάλι-παρακλάδι του Γαρούνα ποταμού. Το ότι βγαίνοντας από το κτήριο ήμουν ήδη δίπλα σε νερό (έστω και κανάλι) ήταν το κερασάκι στην τούρτα της ούτως ή άλλως αξέχαστης διαμονής μου εκεί (λέει ο εξαρτημένος από την ύπαρξη υγρού στοιχείου κοντά του, γράφων). Πάνω δεξιά, η... πηγή της μυρωδιάς που με κάνει να περνάω ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ σε δεύτερη μοίρα, μέχρι να πάρω 3-4 γερές-γερές... τζούρες της (γιασεμιά). Κάτω αριστερά, χαρακτηριστική εικόνα δευτερεύοντα δρόμου σε μικρή απόσταση από το ιστορικό κέντρο, με μικρά καλαίσθητα μπαλκόνια και αρκετές γλάστρες. Κάτω δεξιά, η κεντρική μπουτίκ της ομάδας ράγκμπι της Τουλούζ, του... καμαριού της πόλης. Η Τουλούζ βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής της Γαλλίας όπου πιο δημοφιλές άθλημα δεν είναι το ποδόσφαιρο, αλλά το ράγκμπι, κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί επιλέχθηκε η Τουλούζ να φιλοξενήσει αγώνες, κι όχι... η Ναντ, για παράδειγμα, πόλη με αποδεδειγμένη “μούρλα” για το ποδόσφαιρο. Το να επιλέγεις την Τουλούζ να φιλοξενήσει αγώνες Euro στη Γαλλία, είναι (ok, με μεγάλη δόση υπερβολής) σαν να... διοργανώνουν τα μέλη της Ένωσης Vegetarian Ελλάδας την εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας τους στην περίφημη για τα κρεατικά της ταβέρνα “Η Ζουμερή Μπριζόλα”. Δεν... κολλάει. Το γήπεδο πάντως ήταν γεμάτο σε όλους τους αγώνες (προβλεπόταν, μια και ήταν και το μικρότερο του Euro).

12:40-12:50 Εικόνες από το κέντρο της Τουλούζ, πόλη όμορφη, περιποιημένη, ευχάριστη στον επισκέπτη, και με πολλά θετικά για τους μόνιμους κατοίκους της. Κάτω αριστερά, οι δύο... τέντες είναι οι “fan embassies” των Ουαλών (δεξιά) και των Ρώσων (αριστερά). Το πόσοι είναι στο δεξί κιόσκι και παίρνουν πληροφορίες για την πόλη, και πόσοι είναι στο αριστερό, σας δίνει μία ιδέα πόσο περισσότεροι ήταν οι Ουαλοί από τους Ρώσους φιλάθλους τη συγκεκριμένη μέρα στην Τουλούζ.

13:30 Η Τουλούζ σαν πόλη μπορεί να είναι “κάστρο” των... ραγκμπόφιλων της Γαλλίας, όμως ΕΧΕΙ παράδοση στη φιλοξενία μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Το γήπεδό της κτίστηκε το 1937, και φιλοξένησε αγώνες του Μουντιάλ που διοργάνωσε η Γαλλία τον επόμενο χρόνο (και φυσικά το 1998, την επόμενη φορά που το Μουντιάλ διεξήχθη στη χώρα). Κάποτε μάλιστα, το γήπεδό της το αποκαλούσαν “Μικρό Γουέμπλεϊ”(!), λόγω μίας αρχιτεκτονικής ομοιότητας (δίδυμοι πύργοι στη νότια πρόσοψή του, όχι στη -βόρεια- που φαίνεται πάνω δεξιά) με τον -παλιό- ποδοσφαιρικό “ναό” στο Λονδίνο. Για μένα, το πιο cool χαρακτηριστικό του γηπέδου της Τουλούζ είναι αυτό που φαίνεται κάτω δεξιά. Ποτάμι στη μια πλευρά, ποτάμι ΚΑΙ στην άλλη, επειδή το γήπεδο είναι κτισμένο σε ΝΗΣΙ, ελαφρώς νοτιοδυτικά του κέντρου της πόλης.

15:30-16:10 Πίσω στο κέντρο, αφού άφησα υπολογιστή και λοιπά αχρείαστα -στη βόλτα- πράγματα στο γήπεδο. Κάτω δεξιά, η Place du Capitole, κεντρική πλατεία στο ιστορικό κέντρο, με το δημαρχείο πίσω από τη σκηνή. Εκεί επέλεξαν οι τοπικές Αρχές να στήσουν τη fan zone, η οποία λίγες ώρες πριν το Ρωσία-Ουαλία έμοιαζε με χώρο βγαλμένο από το κέντρο του Κάρντιφ, αν όχι αρχιτεκτονικά (δεν ξέρω, δεν έχω πάει -ακόμα- στο Κάρντιφ), τότε σίγουρα λόγω εθνικότητας των περισσότερων παρευρισκομένων. Παρεμπιπτόντως, ανέκαθεν νόμιζα ότι τα Ουγγρικά είναι η πιο... “παράξενη στο αυτί μη μυημένου” ευρωπαϊκή γλώσσα. Αυτό, μέχρι που άκουσα Ουαλούς να μιλάνε μεταξύ τους στη μητρική τους γλώσσα. Ακούγοντάς τα και βλέποντάς τα γραμμένα (σε γιγαντοοθόνες γηπέδων, κατά την ανάκρουση του ύμνου τους, με τους στίχους να “περνάνε” από κάτω), σκέφτηκα ότι αν οι... Κλίνγκον όντως υπήρχαν, κι έστελναν μία αντιπροσωπεία τους στη Γη, ΕΤΣΙ θα ακούγονταν, κι ΕΤΣΙ θα φαινόταν (με λατινικούς χαρακτήρες) η γλώσσα τους γραμμένη.

Πάμπολλες ταμπέλες (σχεδόν όλες) στην Τουλούζ, ακόμα κι εκτός ιστορικού κέντρου, είναι όχι μόνο στα Γαλλικά, αλλά και στα... (ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες και μαντέψτε) Καταλανικά; Όχι. Αυτό σκέφτηκα εγώ όταν είδα τις πρώτες ταμπέλες. Η σωστή απάντηση είναι... (το παίρνει το ποτάμι) Οξιτανικά, τα οποία πάντως είναι ΠΟΛΥ κοντινά στα Καταλανικά, τα οποία από τα 20 μου μου είχαν... γαργαλήσει το ενδιαφέρον, και στα οποία έχω... πέσει με τα μούτρα εδώ και μερικές ημέρες. Γιατί; Επειδή η επόμενη “ιστορία” που θα γράψω για το travelstories θα είναι από το επόμενο -προσωρινό- σπίτι μου, ένα καταλανικό χωριό ούτε πεντακοσίων κατοίκων(...).

“Κάρλος Γκαρδέλ. Γεννημένος στην Τουλούζ το 1890 σαν Charles Gardes, θα γινόταν Carlos Gardel στο Μπουένος Άιρες. Στα 25 του ανακαλύπτει το τάνγκο, και θα συνθέσει περισσότερα από 900”. Μία πλάκα σε έναν τοίχο που φαντάζομαι ότι πέρασε απαρατήρητη από τους περισσότερους Ουαλούς και Ρώσους, αλλά ένας τουλάχιστον επισκέπτης της Τουλούζ εκείνη τη μέρα, Έλληνας μεν αλλά λάτρης οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αργεντινή, κοντοστάθηκε μπροστά της, κι έβγαλε μια φωτογραφία-αναγνώριση του μεγαλείου του ανθρώπου που ήταν/είναι για το τάνγκο ό,τι είναι για το ποδόσφαιρο ο Μέσι, ο Μαραντόνα και ο Πελέ, ΜΑΖΙ. Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Γκαρδέλ, αφενός ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ (ψάξτε “Por Una Cabeza” στο youtube και θα καταλάβετε τι εννοώ), αφετέρου ποτέ δεν είναι αργά να τον ανακαλύψτε, ειδικά αν η καρδιά σας χτυπάει δυνατά για οτιδήποτε λατινοαμερικάνικο και ειδικά αργεντίνικο.

Γραφικά στενά στο ιστορικό κέντρο, από τα... μπόνους που σκοράρουν πολλούς πόντους στην εκτίμησή μου όταν κάνω ταμείο εντυπώσεων από μία πόλη.

Οι Ρώσοι ταξιδιώτες στη Γαλλία βομβαρδίστηκαν με το καλημέρα του Euro με άπλετη... bad publicity λόγω της τραμπούκικης συμπεριφοράς κάποιων εξ αυτών στη Μασσαλία πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα τους με την Αγγλία, η αλήθεια όμως είναι ότι στη συντριπτική-συντριπτική πλειοψηφία τους οι Ρώσοι -στην Τουλούζ τουλάχιστον- φίλαθλοι/οπαδοί ήταν... σεσημασμένα-κακοποιά στοιχεία σαν αυτά της φωτογραφίας(...), ζευγάρια από εικοσάρηδες μέχρι πενηντάρηδες, πολλοί “λεφτάδες” με τις trophy wives τους, και φυσικά αντροπαρέες που τα μέλη τους όμως φαινόντουσαν να ασχολούνταν περισσότερο με τα ψώνια, το φαγητό και τη λήψη φωτογραφιών, παρά με το... ξεκοίλιασμα αντίπαλων οπαδών.

21:00-23:00 Πάνω αριστερά, οι Ουαλοί κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου τους. Το... τραγούδι όμως που έγινε σήμα κατατεθέν τους στη Γαλλία, ήταν ένα που πηγαίνει (σε ελαφρώς ελεύθερη μετάφραση), “μη με στείλετε σπίτι, σας παρακαλώ μη με στείλετε σπίτι, δε θέλω να πάω στη δουλειά, θέλω να μείνω εδώ, να πιω όλη την μπύρα σας, σας παρακαλώ μη με στείλετε σπίτι”. Το διαολεμένο το άκουσα τόσες φορές (πήγα συνολικά σε πέντε παιχνίδια της Ουαλίας), που κάποια στιγμή άρχισα να το μουρμουρίζω ασυναίσθητα. Πάνω δεξιά και κάτω αριστερά, ουαλικά πανηγύρια για τα δύο πρώτα γκολ τους. Κάτω δεξιά, στραμμένοι στη γιγαντοοθόνη με πλάτη στον αγωνιστικό χώρο, χαζεύοντας το ριπλέι του τρίτου γκολ τους. Στο συγκεκριμένο 3-0 επί της Ρωσίας η Ουαλία ήταν -στις αντεπιθέσεις- μία απόλαυση και μισή, σαν... παράσταση κορυφαίου stand-up κωμικού, κατά την οποία γελάς κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Κάθε φορά που οι Ουαλοί έβγαιναν στην επίθεση αισθανόσουν ότι... κάτι “ερχόταν”, και το τελικό 3-0 ήταν μάλλον κολακευτικό για τους Ρώσους, από τους οποίους το μόνο που μου άρεσε σε αυτό το Euro ήταν οι φανέλες τους, ο ύμνος τους, και πολλές από τις γυναίκες φιλάθλους τους.

Το γήπεδο στην Τουλούζ μπορεί να χωράει με το ζόρι λίγους περισσότερους από 30000 θεατές, εξωτερικά και εσωτερικά δεν έχει τίποτα να σου προκαλέσει ένα αυθόρμητο “ουάου”, όμως το βασικό μειονέκτημά του, το μικρό μέγεθός του, είναι και το κύριο προτέρημά του, ΑΝ είναι γεμάτο. Το αισθάνεσαι τόσο... ζεστό και οικείο, είσαι τόσο κοντά στον αγωνιστικό χώρο που ακούς τις φωνές των παικτών (ok, μόνο κοντά στη γραμμή του πλαγίου), κι αν έχεις ένα “πέταλο” γεμάτο από Ουαλούς να... ξελαρυγγιάζονται, νομίζεις (ακόμα κι αν κάθεσαι σε άλλη κερκίδα) ότι είσαι ανάμεσά τους και μυρίζεις το αλκοόλ στην ανάσα τους.

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

 

[makisg]

για δες τι χάναμε τόσα χρόνια από φωτογραφίες.

 

[delmem2233]

Τρίτη 21 Ιουνίου

8:50 Φωτογραφία βγαλμένη στα πεταχτά από το λεωφορείο, ελάχιστα λεπτά μετά την αναχώρηση από τον σταθμό της Τουλούζ για Μασσαλία. Το Canal du Midi (παρακλάδι του Γαρούνα ποταμού) είναι γεμάτο από κάθε λογής πλοιάρια, τουριστικά (για “κρουαζιέρες” στο κανάλι και στο ποτάμι), μπαροειδή/ρεστοραντοειδή, αλλά και κάποια που σε μένα τουλάχιστον φάνηκαν σαν... πλωτές κατοικίες, ίσως επειδή πολλές φορές τα μάτια μας και το μυαλό μας βλέπουν αυτό που θέλουμε να δούμε, και προσωπικά βρίσκω την ιδέα τού να ζεις σε πλωτό “σπίτι” έναν εκ των ορισμών του “cool” (χωρίς φυσικά να έχω σχετική εμπειρία, χωρίς να ξέρω τα... λιγότερο “cool” παρεπόμενα του να ζει κανείς πάνω σε πλοιάριο σε ποτάμι).

14:00-14:05 Φθάνοντας στη Μασσαλία νομίζεις ότι τα λιμάνια της είναι σαν τις... βυζαντινές εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη, ότι όπου και να κοιτάξεις θα δεις ένα. Άλλο λιμάνι για τα τεράστια κρουαζιερόπλοια που “δένουν” στην πόλη, άλλο για τα φέρι-μποτ που συνδέουν τη Μασσαλία με την Κορσική, άλλο για τα αλιευτικά, και φυσικά άλλο το Παλιό Λιμάνι, στο κέντρο-καράκεντρο της πόλης, στην περιοχή-σημείο αναφοράς της Μασσαλίας.

16:25 “Στρατιά” οι Πολωνοί στο Βελοντρόμ για το Ουκρανία-Πολωνία, “αυτοί κι αυτοί” οι Ουκρανοί. Το μεταξύ τους παιχνίδι ήταν για την τρίτη και τελευταία αγωνιστική των ομίλων, με τους Πολωνούς ήδη να έχουν προκριθεί στους “16”, και τους Ουκρανούς όχι απλά να έχουν αποκλειστεί, αλλά ήταν οι πρώτοι που αποκλείστηκαν και μαθηματικά μετά τους αγώνες της δεύτερης αγωνιστικής. Ντροπιαστικό, ταπεινωτικό “προνόμιο”... Παρά το... βαθμολογικό αδιάφορο της κόντρας όμως, ένα παιχνίδι μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τους φιλάθλους τους, όπως δεν είναι ποτέ κανένα παιχνίδι μεταξύ γειτονικών χωρών, παιχνίδια στα οποία τα “bragging rights” είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικά από όποιους βαθμούς.

16:30 Κάθε ομάδα/χώρα έχει κάποιες... “καλτ” φιγούρες μεταξύ των οπαδών της. Εδώ και χρόνια, λόγω Πάπα Ιωάννη Παύλου Β', κάποιοι Πολωνοί, ειδικά μεγαλύτεροι σε ηλικία, ντύνονται... προκαθήμενοι της καθολικής εκκλησίας, όπως ο συμπαθής κύριος αριστερά, που ποζάρει σε μία από τις αμέτρητες φωτογραφίες στις οποίες πρέπει να του ζήτησαν να είναι εκείνη τη μέρα. Δεξιά, έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο “απλοί φίλαθλοι” ήταν το συγκεκριμένο γκρουπ Πολωνών, το όλο στιλ τους μου έφερε λίγο σε... διαφημιστικό promo μουσικού γκρουπ, τη φωτογραφία όμως την επέλεξα λόγω... θανατηφόρου συνδυασμού ποδοσφαιρικής κάλτσας και -σχετικά- ψηλοτάκουνων μαύρων παπουτσιών.

18:50 Ημίχρονο στο Βελοντρόμ, ευκαιρία για “μετακόμιση” από την κανονική θέση μου, πολύ-πολύ ψηλότερα, στο... Έβερεστ των κερκίδων, στην κορυφή τους. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία δεν έχω χρησιμοποιήσει καθόλου ζουμ, ακριβώς για να φαίνεται πόσο... μικροσκοπικοί φαίνονταν οι παίκτες. Κάθε φορά που μπαίνω σε γήπεδο, εκείνο που κάνω πρώτα, σχεδόν... ενστικτωδώς, σαν θαλάσσιο χελωνάκι που μόλις έχει ξεμυτίσει από το αυγό του και τρέχει (“τρέχει”... Τρόπος του γράφειν) προς τη θάλασσα. Στο Βελοντρόμ, λόγω τεράστιας απόστασης από τον αγωνιστικό χώρο, αμφέβαλα, ίσως για πρώτη φορά, για το γηπεδικό μου Αλάθητο που λέει “όσο ψηλότερα, τόσο καλύτερα”. Λίγη ζάχαρη στον καφέ, τον γλυκαίνει. Δύο κουταλιές δεν είναι και λίγες, αλλά... ok, προσωπικά έτσι πίνω τον φραπέ μου. ΤΕΣΣΕΡΙΣ κουταλιές όμως, θα έκαναν ακόμα κι εμένα να αμφιβάλω για το... καφεϊκό Αλάθητό μου “όσο περισσότερη ζάχαρη, τόσο το καλύτερο”.

19:15 Παρακαλώ την προσοχή σας, η φωτογραφία δεν είναι τόσο αδιάφορη όσο φαίνεται. Προσέξτε τις πρώτες σειρές πίσω από την εστία. Είναι το “πέταλο” που προοριζόταν για τους Πολωνούς, άσχετα αν ήταν τόσοι που γέμισαν και τις υπόλοιπες κερκίδες. Προσέξτε ότι πολλά καθίσματα στις πρώτες σειρές είναι άδεια. Τώρα, προσέξτε οπαδούς ντυμένους στα λευκά ή στα μαύρα, που κατεβαίνουν σκαλοπάτια. Σε αυτούς αντιστοιχούν τα άδεια καθίσματα. Γιατί δεν ήταν στη θέση τους; Επειδή, σε αντίθεση με το 99% των Πολωνών που πήγαν στο γήπεδο ντυμένοι στα κόκκινα για να δουν την εθνική ομάδα της χώρας τους, το συγκεκριμένο -ούτε, πολύ λιγότερο- 1%, χωρίς ίχνος κόκκινου πάνω του, πήγε στο γήπεδο για να λύσει... συλλογικές διαφορές. Οπαδοί της Λέγκια Βαρσοβίας και... ποιος ξέρει ποιου άλλου συλλόγου, πέρασαν το μισό 90λεπτο κυνηγώντας οι μεν τους δε, όχι εντός κερκίδας, αλλά στο... υπόστεγο, εκεί που υπήρχαν οι τουαλέτες και τα σημεία εστίασης. Γελοίο θέαμα, να βλέπεις κατά τη διάρκεια αγώνα Euro εκατό “μπερδεμένους” να πηγαίνουν πάνω-κάτω στα σκαλιά, διψώντας για... ξύλο.

19:25 Αριστερά, οι Πολωνοί τεντώνουν τα κασκόλ τους και γιορτάζουν την επικείμενη νίκη τους (προηγήθηκαν 1-0, κι όπως πήγαινε το παιχνίδι νόμιζες ότι η Ουκρανία δεν θα πετύχαινε γκολ ακόμα κι αν κέρδιζε πέναλτι και ο Πολωνός τερματοφύλακας φορούσε κουκούλα στο πρόσωπα την ώρα της εκτέλεσης). Δεξιά, το μοναδικό κομμάτι των κερκίδων με έντονη ουκρανική παρουσία. Θα “ακουστώ” λαϊκιστής, αλλά... ειλικρινά, αν ήμουν ο -ακριβοπληρωμένος από τον σύλλογό μου- αρχηγός της Ουκρανίας, μετά το Euro θα ζητούσα από τους εξίσου ακριβοπληρωμένους συμπαίκτες μου να μαζέψουμε ένα ποσό και να αποζημιώσουμε όλους τους συμπατριώτες μας που ταξίδεψαν στη Γαλλία, αν όχι για τα έξοδα όλου του ταξιδιού τους, τουλάχιστον για τα εισιτήρια των τριών αγώνων μας. ΤΟΣΟ κακή ήταν η Ουκρανία σε αυτό το Euro, για λόγους που μερικώς ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση, σε εκείνη για το 0-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία.

19:30 Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία του Βελοντρόμ, όχι η απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο, αλλά η ύπαρξη αυτού του... διαδρόμου από σκαλοπάτια στη... στρατόσφαιρα των κερκίδων. Περπατώντας εκεί, μπορείς, χωρίς αν ενοχλείς κανέναν, να βγάζεις φωτογραφίες από διαφορετικές γωνίες, κάτι σαν... να περπατάς πάνω στα τείχη κάστρου που βρίσκεται στην κορυφή λόφου (ή τουλάχιστον μία παραλλαγή αυτού, στο αρρωστημένο γηπεδομυαλό μου).

19:50-20:00 Το παιχνίδι έχει λήξει, το “MARSEILLE” στην απέναντι κερκίδα γίνεται φωτογραφία με τη φωτογραφία όλο και πιο ευδιάκριτο, όπως αποχωρούν οι -νικητές- Πολωνοί, και οι -απογοητευμένοι από τα χάλια της ομάδας τους- Ουκρανοί.

22:00-23:00 Κατά τις δέκα ήταν ώρα να φύγω από το γήπεδο, με τον χώρο γύρω του πλέον άδειο. Όταν... κατέστρωσα το αρχικό σχέδιο του ταξιδιού, αγόρασα εισιτήριο λεωφορείου για τις 22 Ιουνίου, πέντε και μισή το πρωί, από Μασσαλία για Λιόν, έχοντας σκοπό -λόγω ΠΟΛΥ περιορισμένου προϋπολογισμού- να περάσω τη μισή (και παραπάνω) βραδιά είτε στον σιδηροδρομικό σταθμό, είτε σε κάποιο McDonald's. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι οι σιδηροδρομικοί σταθμοί στη Γαλλία κλείνουν γύρω στη μία με μιάμιση, και ανοίγουν ξανά κατά τις τέσσερις με τέσσερις και μισή. Τα δε McDonald's, αλλού στη Γαλλία μένουν ανοικτά (κάποια εξ αυτών) όλο το βράδυ, όμως ειδικά στη Μασσαλία, όχι. Κάπως έτσι, κατέληξα να κάνω κίνηση της τελευταίας στιγμής στο airbnb. Παραμονές του αγώνα βρήκα κάποιον που νοίκιαζε δωμάτιο στα 30 ευρώ, του έγραψα ότι το δωμάτιο ουσιαστικά το χρειαζόμουν από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τέσσερις και κάτι, τον ρώτησα αν υπήρχε περίπτωση να ρίξει λίιιιγο την τιμή (μισή ντροπή δική μου, κι η άλλη μισή πάλι δική μου), κι η απάντησή του ήταν... μουσική στα αυτιά μου. Μου έγραψε ότι το δωμάτιο του το είχαν ζητήσει πολλοί Πολωνοί, αλλά δεν ήθελε Πολωνούς στο σπίτι τους, επειδή τους θεωρούσε... κακούς πότες (ότι θα μεθούσαν, και θα έκαναν το σπίτι του... άνω-κάτω). Σε εμένα (Έλληνα), όχι μόνο είπε “ναι”, αλλά κι έριξε την τιμή στα δέκα ευρώ(!). Ο άνθρωπος αποδείχθηκε φιλικότατος, ευγενέστατος, τα είπαμε λίγο πριν μπω για ντουζ, το ίδιο το δωμάτιο ήταν μια χαρά, και το σπίτι ούτε εκατό μέτρα από το Παλιό Λιμάνι. Λαχείο...

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

 

[delmem2233]

Τετάρτη 22 Ιουνίου

5:00-5:15 Τελευταία ματιά στο κτήριο σε διαμέρισμα του οποίου πέρασα τη -μισή- βραδιά, και σύντομο περπάτημα μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό και τον -ακριβώς δίπλα του- σταθμό των λεωφορείων. Ομολογώ ότι στη σύντομη συνομιλία μου το προηγούμενο βράδυ με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού όπου έμεινα, τον ρώτησα αν θα ήταν ασφαλές να περπατήσω στις πέντε το πρωί από εκεί μέχρι τον σταθμό, έχοντας ακούσει και διαβάσει διάφορες ιστορίες(...) για το πόσο ασφαλής είναι ή δεν είναι η Μασσαλία, ειδικά γύρω από τον σταθμό. Ο συνομιλητής μου σχεδόν... ορκίστηκε ότι η φήμη που συνοδεύει τη Μασσαλία δεν είναι δικαιολογημένη, κι ότι δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Ως προς το δεύτερο, δικαιώθηκε.

13:45-13:50 Έφθασα στη Λιόν, πήρα τραμ για το γήπεδο, άφησα τα πράγματά μου εκεί, κι επέστρεψα στο κέντρο για βόλτα. Όπως φαίνεται, έχω αδυναμία στους δρόμους με ψηλά δέντρα εκατέρωθεν, και στις ταμπέλες.

13:55-14:25 Σκόρπιες εικόνες από γέφυρες πάνω από τον Ροδανό και τον Σον, τα δύο ποτάμια που συναντώνται ουσιαστικά στο νότιο άκρο του κέντρου της Λιόν. Κάτω αριστερά, η Βασιλική τής Notre-Dame de Fourvière, στην κορυφή της Παλιάς Λιόν, όπως φαίνεται από την πλατεία Bellecour, εκεί όπου είχε στηθεί η fan zone (φαίνονται τα μπάνερ δύο εκ των χορηγών).

Σαν λάτρης του ποδηλάτου, το ότι κάθε μεγάλη (αλλά και πολλές μεσαίου μεγέθους) πόλη της Γαλλίας έχει σύστημα “bike share”, αυτό δηλαδή που πληρώνεις ένα στάνταρ συμβολικό ποσό και μπορείς να χρησιμοποιείς ποδήλατα όλη τη μέρα χωρίς να πληρώνεις επιπλέον (αρκεί να επιστρέφεις κάθε ποδήλατο σε κάποιον σταθμό εντός 30 λεπτών), προσωπικά το κατατάσσω στο Top-10 εκείνων που μου άρεσαν στη Γαλλία. Ξέροντας ότι οι Γάλλοι είναι ορκισμένοι ποδηλατολάτρες δε μου έκανε καμία έκπληξη το ότι όλες οι πόλεις που επισκέφτηκα είχαν τέτοιο σύστημα, όμως μου ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ έκπληξη το πόσο εκτενή ήταν, το πόσοι σταθμοί υπήρχαν σε κάθε πόλη, και το μέχρι πόσο μακριά από το κέντρο κάθε πόλης έφθανε το δίκτυο των σταθμών.

Όταν έβγαλα αυτήν τη φωτογραφία, ήμουν γε-μά-τος ενθουσιασμό έχοντας στο μυαλό μου ΗΔΗ την επόμενη φορά που θα επέστρεφα στη Λιόν, για έναν εκ των δύο ημιτελικών. Τότε, ήξερα ότι θα είχα σχεδόν μία ολόκληρη μέρα για να τριγυρίσω στην πόλη, κι όχι μόνο λίγες ώρες όπως “σήμερα”. ΤΟΤΕ, θα έκανα αυτό που για μένα ήταν μεν προτεραιότητα στη Λιόν, αλλά ήξερα ότι για να το χαιρόμουν στο έπακρο θα χρειαζόμουν χρόνο, γι' αυτό το άφησα για τη μέρα που όντως θα είχα χρόνο. Προτεραιότητά μου στη Λιόν, έχοντας διαβάσει σχετικά και δει φωτογραφίες πριν ταξιδέψω στη Γαλλία, ήταν να... χαθώ στα “traboules” της πόλης, ένα δίκτυο -κάτι σαν- σοκακιών και “κρυφών” αυλών, που σε φωτογραφίες φαίνονται πραγματικά... σουρεαλιστικό/ά/ές. Η περιοχή που είναι “κρυμμένα” τα “traboules” είναι λίγο-πολύ αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία, κυρίως αριστερά και στο βάθος, λιγότερο στα δεξιά, εξ ου κι ο ενθουσιασμός. Λεπτομέρεια: με τον... ενθουσιασμό έμεινα, για λόγους που -με τσατίλα και βαριά καρδιά- θα εξηγήσω όταν φθάσω στην ανάρτηση για τις 6 Ιουλίου.

16:20 Το νέο σούπερ γήπεδο της Λιόν, με τις ατελείωτες αμβλείες γωνίες του. Το μόνο αρνητικό που του βρήκα, είναι ότι βρίσκεται πολύ μακριά από το κέντρο. Αν καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον... πρόεδρο της Λιόν, τον δήμαρχο της πόλης, και τον γενικό διευθυντή της εταιρείας που κατασκεύασε το γήπεδο (πολύ λογικό σενάριο, μια που... τι καλύτερο θα είχαν να κάνουν οι τρεις τους από το να συναντήσουν εμένα), είμαι βέβαιος ότι θα μου αράδιαζαν εκατό και ένα επιχειρήματα υπέρ της επιλογής τους να κτιστεί το νέο γήπεδο στην... ερημιά που κτίστηκε. Ακόμα και απόλυτα λογικά να ήταν όλα τα επιχειρήματά τους, από το ένα αυτί μου θα έμπαιναν, και από το άλλο θα έβγαιναν. Δέχομαι ότι το να έχεις μεγάλο γήπεδο στο κέντρο περιοχής όπου ζει κόσμος, έχει και τα αρνητικά του, όμως... ο Θεός ο ίδιος να κατέβει (ομοίως, τι καλύτερο έχει να κάνει) και να μου πει ότι τα σύγχρονα μεγάλα γήπεδα ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκονται στη μέση του πουθενά, σαν... καλαμιές σε κάμπο, θα Τον βγάλω τρελό. Για εννέα στα δέκα απόψεις μου μπορώ να αλλάξω γνώμη αν μου παρουσιαστούν ικανά επιχειρήματα, το συγκεκριμένο όμως εμπίπτει στην κατηγορία του 10% που γνώμη Δ Ε Ν Α Λ Λ Α Ζ Ω.

17:55-20:00 Πάνω δεξιά, οι Πορτογάλοι πανηγυρίζουν το δεύτερο γκολ τους, εκείνο που ο Ρονάλντο έβαλε με τακουνάκι (όσοι είδατε το 3-3 της Πορτογαλίας με την Ουγγαρία, το συγκεκριμένο γκολ το θυμάστε σίγουρα). Ποιος να τους το έλεγε εκείνη τη μέρα, βλέποντας την τελική βαθμολογία του ομίλου τους (κάτω αριστερά), έχοντας προκριθεί με την ψυχή στο στόμα, ότι δυόμισι βδομάδες αργότερα θα ήταν πρωταθλητές Ευρώπης... Όσο για τους πρώτους τού ομίλου Ούγγρους (κάτω δεξιά πανηγυρίζουν μετά το παιχνίδι, παίκτες και φίλαθλοι), με την... πρωτιά στον όμιλο έμειναν, μια και στο πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι τους έχασαν τ' αυγά και τα πασχάλια κόντρα στους Βέλγους (0-4).

Το Ουγγαρία-Πορτογαλία ήταν το δωδέκατο παιχνίδι ομίλων που είδα στη Γαλλία, φάση των ομίλων που μου κράτησε... the best for last. Ακόμα κι αν δεν είστε ιδιαίτερα γνώστες του ποδοσφαίρου, το 3-3 σαν τελικό σκορ πρέπει να σας φαίνεται... παράξενο, μη συνηθισμένο. Το ότι μπήκαν όμως έξι γκολ σε αγώνα στον οποίο μία από τις δύο ομάδες είχε στον πάγκο της σαν προπονητή τον μέχρι πρότινος “δικό μας” Φερνάντο Σάντος, τον προπονητή που έχει αναγάγει το “μισό-μηδέν” σε επιστήμη, είναι σαν... πώς να το θέσω;...

Σαν να είσαι φαντάρος και να σε καλούν στο γραφείο του διοικητή σου ο οποίος είναι ο πιο στρυφνός και “βαρύς” άνθρωπος που έχεις γνωρίσει στη ζωή σου, όμως όταν κτυπάς την πόρτα του γραφείου του και σου φωνάζει “πέρνα”, τον βρίσκεις ντυμένο με εκείνα τα αξεσουάρ που φοράνε οι σαδομαζοχιστές, δεμένο στην καρέκλα του, με έξι γυμνές “αφέντρες” γύρω από το γραφείο του, με μαστίγια και... τα σχετικά, και την ατμόσφαιρα να... ουρλιάζει ότι πριν από λίγο οι... παρευρισκόμενοι είχαν καπνίσει ό,τι είχε κατασχεθεί τον περασμένο χρόνο από χαρμάνηδες συν-φαντάρους σου. Όργιο πραγματικό... Από τις περιπτώσεις που κυριολεκτικά χρειάζεται να τσιμπηθείς για να πιστέψεις στα μάτια σου... Έξι γκολ σε αγώνα ομάδας Σάντος... Πιο απίστευτο ίσως κι από το ότι η Πορτογαλία ΚΕΡΔΙΣΕ το Euro... Κι ήμουν εκεί να το δω (και να με τσιμπήσω για να το πιστέψω)!

Ένα από τα τέσσερα “λιοντάρια”, γύρω από το γήπεδο της Λιόν (τα άλλα τρία είναι στα χρώματα της ομάδας, κόκκινο, μπλε, λευκό), άλλοτε με πλήθος φιλάθλων τριγύρω του να το χρησιμοποιούν σαν “παρέα” σε φωτογραφία (ή απλά για προστασία από τον δυνατό ήλιο), κι άλλοτε... μονάχο του, να... ατενίζει τον ορίζοντα, ώρες μετά από λήξη αγώνα, με τους φιλάθλους να έχουν αποχωρήσει προ πολλού. Έστω και με καρδιοχτύπι (ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι είχα πέντε κάκιστες εμπειρίες και τις πέντε μέρες που χρησιμοποίησα τραμ σε αυτό το ταξίδι, στο Μπορντό και στη Λιόν), πρόλαβα το λεωφορείο μου για Παρίσι, όγδοο βραδινό σε 13 βράδια. Παραδόξως, περιμένοντας το λεωφορείο, έστω κι αν ήξερα ότι με περίμενε μία ακόμα άυπνη βραδιά, ήμουν σε... φάση “δε με αγγίζει τίποτα. Φέρτε μου το λεωφορείο να ανέβω!”, όχι επειδή μου... είχε σαλέψει, αλλά επειδή ήξερα ότι το επόμενο βραδινό λεωφορείο μου ήταν σε δύο βδομάδες. Οκτώ βραδινά σε 13 ημέρες, και μετά 13 ημέρες χωρίς βραδινό λεωφορείο. Σήμερα το γράφω και δε... συγκινούμαι (πόσο μάλλον εσείς), αλλά εκείνο το βράδυ λίγο ήθελα να δω το λεωφορείο μου για Παρίσι και να του δείξω το μεσαίο δάκτυλο σε ένδειξη έλλειψης... φόβου απέναντί του .

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”.

 

[Runvel]

Σάββατο 18 Ιουνίου

View attachment 152065
3:50 Στον... υπαίθριο σταθμό λεωφορείων της Λιόν, απέναντι από τον Part-Dieu, τον μεγαλύτερο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, περιμένοντας το λεωφορείο των 4:05 για Μασσαλία. Το... κλου της αναμονής ήταν το... συνθηματικό πινγκ-πονγκ μεταξύ ενός Βορειοϊρλανδού οπαδού και μιας παρέας Ουκρανών, που είχαν ξεμείνει στην πόλη μετά το μεταξύ τους παιχνίδι της προ-προηγούμενης ημέρας. Ο Βορειοϊρλανδός καθόταν οκλαδόν σε απόσταση τριάντα μέτρων, εμφανώς ζαλισμένος από το αλκοόλ, και τραγουδούσε μόνος του ένα σύνθημα, το οποίο όμως κανονικά θέλει τουλάχιστον δύο, επειδή ανάμεσα στους... κανονικούς στίχους παρεμβάλλονται επιφωνήματα και μεμονωμένες λέξεις. Οι Ουκρανοί, δίπλα μου, που περίμεναν το ίδιο λεωφορείο με μένα, έκαναν κέφι με τον Βορειοϊρλανδό, κι έχοντας ακούσει αυτό το τραγουδάκι αμέτρητες φορές στο γήπεδο, έχοντας μάθει πλέον... πώς πηγαίνει, κάποια στιγμή άρχισαν να κάνουν τις... δεύτερες φωνές , συμπληρώνοντας τα κενά ανάμεσα στους στίχους που τραγουδούσε ο Βορειοϊρλανδός. Βόρεια Ιρλανδία-Ουκρανία-συμμαχία-συνθηματική συνεργασία...

View attachment 152066 9:35 Μετά το Παρίσι, το Μπορντό, τη Λιόν και το Σαιντ-Ετιέν, η Μασσαλία ήταν η πέμπτη πόλη που έβλεπα στη Γαλλία, η πρώτη όμως που ερωτεύτηκα, και μάλιστα με την πρώτη -έστω κι άυπνη και ζαλισμένη από την πολύ άβολη διαδρομή σε γεμάτο λεωφορείο- ματιά. Τα λεωφορεία της Megabus σε αφήνουν στην πίσω πλευρά του Saint-Charles, του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης. Περνάς μέσα από τον σταθμό, και μετά από είκοσι μέτρα βγαίνεις στην πλευρά της κεντρικής εισόδου του σταθμού, αρκετά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας (που βρίσκεται σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων), σε ένα τεράστιο... μπαλκόνι, από το οποίο έχεις “πιάτο” μπροστά σου την περιοχή από τον σταθμό μέχρι το Παλιό Λιμάνι, και, διαγώνια αριστερά, τη Notre-Dame de la Garde, τη Βασιλική στο ψηλότερο σημείο της πόλης. Στη θέα, προσθέστε τη ζέστη που τόσο μα τόσο μου είχε λείψει δέκα μέρες στη Γαλλία (στην οποία εκείνες τις ημέρες ο καιρός έπαιζε μεταξύ ψευτοανοιξιάτικου και φθινοπωρινού), και καταλαβαίνετε γιατί η Μασσαλία... had me at... bonjour.

View attachment 152067
9:40 Στο σπίτι που είχα κανονίσει να μείνω μέσω airbnb, μπορούσα να μπω στις έντεκα, επομένως είχα κάτι περισσότερο από μία ώρα για να καλύψω αργάαα-αργάαα τα κάτι περισσότερο από τρία χιλιόμετρα από τον σταθμό μέχρι εκεί, διάστημα στο οποίο το ξελόγιασμά μου από τη Μασσαλία πήρε να θεριεύει. Κάθε τι που έβλεπα μου προκαλούσε την κλασική σοφιστικέ, εύγλωττη, ποιητική και άξια απονομής βραβείου βαθύ στοχασμού αντίδρασή μου (ξερόβηχας...), ένα αυθόρμητο και μακρόσυρτο “πωωωω”, ξανά, και ξανά, και ξανά... Εδώ, τα σκαλοπάτια που κατεβαίνεις από τη... βεράντα του σιδηροδρομικού σταθμού.

View attachment 152068
9:50 Ναι, μου πήρε δέκα λεπτά να κατέβω τα σκαλιά, όχι επειδή σωματικά έχω κατεβάσει ΤΟΣΟ ταχύτητα, αλλά επειδή κάθε τρία σκαλιά έμπαινα στον πειρασμό να σταματήσω και να βγάλω φωτογραφία... ένα μπαλκόνι, ένα παράθυρο, μία λάμπα(!), τα κεραμίδια στη στέγη ενός κτηρίου, οτιδήποτε. Το... feeling που μου προκάλεσε η Μασσαλία όταν βγήκα στη “βεράντα” του σταθμού και χάζεψα τη θέα, ήταν τέτοιο που με έκανε να βρίσκω συναρπαστικές ακόμα και λεπτομέρειες που μπορεί ακριβώς όμοιές τους να με είχαν αφήσει σχεδόν αδιάφορο σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Σε -ξανά- πολύ... λογοτεχνικά Ελληνικά, δε χόρταινα να βγάζω φωτογραφίες κατεβαίνοντας τα σκαλιά.

View attachment 152069
10:00 Δρόμοι σαν αυτόν, με καμπύλη που -μου- θυμίζει παλιό τόξο, είναι αρκετοί για να με κάνουν να “τσιμπηθώ” με μία πόλη. Όταν συνειδητοποίησα ότι η διαδρομή μου προς το σπίτι που θα έμενα ήταν στο ανατολικό άκρο διαδοχικών τέτοιων... τοξοειδών δρόμων, ο ήδη ξελογιασμένος από τη Μασσαλία Δημήτρης αισθάνθηκε σαν μπόμπιρας σε παχνιδομάγαζο με άδεια από τους γονείς του να πάρει ό,τι και όσα τραβάει η ψυχή του. Δρόμοι σαν αυτόν μου ασκούν μία ακαταμάχητη γοητεία, τους χαζεύω και σκέφτομαι τον... Ρος από τα “Φιλαράκια”, το πόσο τον συνέπαιρνε οτιδήποτε είχε να κάνει με δεινόσαυρους. Αυτοί οι τοξοειδείς δρόμοι είναι οι δικοί μου... δεινόσαυροι .

View attachment 152070
11:30 Έναν μήνα πριν πετάξω στη Γαλλία κανόνισα μέσω airbnb να μείνω στο στούντιο κάποιου στη Μασσαλία. Ήξερα ότι ήταν γκέι, από εκείνους μάλιστα που ντύνονται σαν γυναίκες, όμως προσωπικά δε μου κάνει καμία διαφορά αν κάποιος είναι γκέι, στρέιτ, άσπρος, μαύρος, χριστιανός, μουσουλμάνος, παοκτσής, ολυμπιακός... Ο τύπος είχε πολύ θετικά σχόλια στο προφίλ του από άλλα μέλη του airbnb, το στούντιό του ήταν δύο βήματα από το γήπεδο, και στα 17-18 ευρώ το κόστος της διανυκτέρευσης μου φάνηκε σούπερ λογικό. Λίγες μόλις ημέρες πριν πάρω το αεροπλάνο για Γαλλία, ο τύπος επικοινώνησε -από το πουθενά- μαζί μου, για να με ενημερώσει ότι είναι “naturist”(!), κι ότι στο στούντιό του τριγυρνά γυμνός(!). Προφανώς, προφανέστατα, δικαίωμά του, σπίτι του είναι, ό,τι θέλει κάνει, όχι όμως όταν φιλοξενεί κόσμο (από τον οποίο μάλιστα παίρνει λεφτά, δεν το κάνει αφιλοκερδώς), τον οποίο ενημερώνει εκ των υστέρων, και όχι εκ των προτέρων. Τότε ήταν που πηγαίνοντας ξανά στο προφίλ του κατάλαβα ότι τα σούπερ θετικά σχόλια που είχε, ήταν από μέλη που είχαν μείνει σε άλλα δικά του διαμερίσματα, και όχι μαζί του, στο ίδιο στούντιο. Επικοινώνησα με το airbnb, τους έγραψα ότι προφανώς δεν μπορούσα να μείνω εκεί που είχα “κλείσει”, αναγνώρισα ότι το “φταίξιμο” δεν ήταν σε καμία περίπτωση του ίδιου του airbnb, τους ρώτησα όμως αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν για να με διευκολύνουν να βρω άλλο κατάλυμα, παραμονές έναρξης του Euro, με τις τιμές να έχουν ξεφύγει (στη Μασσαλία, ασύγκριτα περισσότερο από τις άλλες εφτά πόλεις στις οποίες πέρασα χρόνο στη Γαλλία τον μήνα του Euro). Σε λιγότερο από 24 ώρες κάποιος από το airbnb επικοινώνησε μαζί μου, μου έγραψε ότι καταλάβαινε πως είχα βρεθεί -χωρίς να φταίω, όπως δεν έφταιγε ούτε το airbnb- σε δύσκολη θέση, και... καθάρισε για λογαριασμό μου, δίνοντάς μου δύο κουπόνια από 80 ευρώ το καθένα(!), για να βρω άλλα καταλύματα για τις δύο βραδιές (18 Ιουνίου και 7 Ιουλίου) που είχα κλείσει να μείνω στον... naturist (χωρίς να ξέρω ότι είναι naturist ακόμη και με κόσμο στο στούντιό του). Έτσι, στις 18 Ιουνίου, κατέληξα σε κουκλίστικο σπίτι νεαρού ζευγαριού σε ταράτσα κτηρίου δέκα λεπτά περπάτημα από το γήπεδο, στο οποίο μάλιστα είχα δικό μου δωμάτιο (και πρωινό την επομένη). Τα παιδιά αποδείχθηκαν “αστέρια”, και η παρουσία μωρού-κουκλακίου -λίγων μηνών- στο σπίτι, έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο... cute-ικη.

View attachment 152071
18:15 Το Ισλανδία-Ουγγαρία είναι σε εξέλιξη, σας εφιστώ όμως την προσοχή στο στέγαστρο, το οποίο βρίσκεται εκεί από το 2014, όταν ολοκληρώθηκε η πιο πρόσφατη -και συνταρακτική σε έκταση- ανακαίνιση του καραϊστορικότατου (δεν ξέρω σε ποια μεγαλύτερη γλωσσική παρατυπία να καταφύγω για να δώσω έμφαση στο “ιστορικό”) Βελοντρόμ. Το στέγαστρο, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα 99 από τα 100 γήπεδα, δεν αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι σειρές καθισμάτων, αλλά περίπου 15 μέτρα ψηλότερα, εκεί που τελειώνει ο λευκός τείχος-κάλυμμα στην πλάτη των θεατών. Κι εκεί, αντί να απλώνεται σχεδόν παράλληλα προς τον αγωνιστικό χώρο, όπως συμβαίνει στα 98 από τα 100 γήπεδα, το στέγαστρο μοιάζει σαν να... απλώνεται προς τα πάνω, σαν λουλούδι που πασχίζει να “ρουφήξει” όσο γίνεται περισσότερο ηλιακό φως. Αισθητικά, το θέαμα κάποιους τους αρέσει, κάποιους τους συναρπάζει, άλλους τους ενοχλεί, τους φαίνεται “too much”. Το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι ότι αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα του στεγάστρου του Βελοντρόμ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να έχει το συγκεκριμένο γήπεδο έναν από τους δύο χειρότερους χορτοτάπητες του Euro, και βασική αιτία ήταν η έλλειψη έκθεσης του χορτοτάπητα του Βελοντρόμ στο ηλιακό φως(!!!). Είτε το πιστεύετε είτε όχι, στην κατά κανόνα ηλιόλουστη Μασσαλία, τον αγωνιστικό χώρο του Βελοντρόμ τον... φωτίζουν με λάμπες(!!!), επειδή το περίβλημα και το στέγαστρο του γηπέδου είναι ΤΟΣΟ ψηλά, που επιτρέπουν στο ηλιακό φως να φθάνει στον χορτοτάπητα μόνο ελάχιστη ώρα κάθε μέρα, και ΜΟΝΟ σε ένα μικρό τμήμα του χορτοτάπητα. Προσωπικά, αυτό μου φαίνεται τόσο... τρελό, όσο το να... εισάγουν κάτοικοι της Αλάσκας χιόνι και πάγο από την... Καλιφόρνια. Αδιανόητο...

View attachment 152072
19:15 Όσοι παρακολουθούσατε τα νέα από το Euro, πρέπει κάποια στιγμή να διαβάσατε ότι στη Γαλλία βρέθηκε το 10% του πληθυσμού της Ισλανδίας(!), χώρα μόλις 330 χιλιάδων κατοίκων. Στη Γαλλία δε βρέθηκαν 33000 Ισλανδοί, όμως η... ειδησεογραφική υπερβολή ήταν πολύ μικρή, πραγματικά πολύ μικρή, και προφανώς δε μείωσε ούτε στο ελάχιστο τον θαυμασμό που προκάλεσαν οι Ισλανδοί ταξιδιώτες/φίλαθλοι σε όσους τους “έζησαν” από κοντά, αλλά και σε όσους είδαν αγώνες της Ισλανδίας στην τηλεόραση. Στην πρώτη συμμετοχή τους σε τελικά μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, φίλαθλοι και ομάδα έγραψαν ιστορία, οι μεν με το... εκφοβιστικό “ΟΥ” τους, σαν πολεμική κραυγή, συνοδευόμενο από κτύπημα των χεριών, και η δε με όσα πέτυχε εντός αγωνιστικών χώρων, ειδικά το 2-1 επί της Αγγλίας στη φάση των “16”. Αν σε χίλια χρόνια από σήμερα υπάρχει ακόμα έστω και μικρή παρουσία ανθρώπων στη Γη, κι έχουν απομείνει ελάχιστοι Ισλανδοί που θα έχουν αναγκαστεί να επιστρέψουν σε σπηλιές για να επιβιώσουν, χωρίς ηλεκτρικό και λοιπές σημερινές ανέσεις, κάποιες από τις τοιχογραφίες/δημιουργήματά τους θα είναι για αυτό το 2-1 επί της Αγγλίας, του... αρχαίου -σε χίλια χρόνια από σήμερα- 2016.

View attachment 152073
20:00 Δέκα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, η πλευρά των κερκίδων των Ισλανδών είχε σχεδόν αδειάσει. Αντίθετα, οι περισσότεροι Ούγγροι ήταν ακόμα στις θέσεις τους, πανηγυρίζοντας με τους παίκτες τους (φαίνονται αμυδρά εντός αγωνιστικού χώρου). Το τελικό 1-1 σήμαινε ότι η Ουγγαρία είχε προκριθεί στους “16”, έστω κι αν δεν είχε παιχτεί ακόμα η τρίτη αγωνιστική των ομίλων. Η Ουγγαρία που στα προκριματικά δεν κατάφερε να νικήσει τη δική μας παραπαίουσα Εθνική (ισοπαλία στη Βουδαπέστη, τους νικήσαμε στον Πειραιά), προκρίθηκε στους “16” πριν καν γίνουν οι αγώνες της τρίτης αγωνιστικής των ομίλων στη Γαλλία! Σε κάνει να σκέφτεσαι, να... τσιτώνεις (με το πόσο αυτοκαταστροφικοί φανήκαμε στα προκριματικά), και να αναρωτιέσαι (τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς στη Γαλλία, αν είχαμε κρατήσει τα προσχήματα στα προκριματικά, τερματίζοντας έστω τρίτοι, και κερδίζοντας εισιτήριο για Γαλλία μέσω αγώνων μπαράζ).

View attachment 152074
20:05 As high up as it gets... Πιο ψηλά, δεν πάει. Ένατο παιχνίδι σε εννιά μέρες, “σερί” που... έκανε θρύψαλα το προηγούμενό μου με επισκέψεις σε γήπεδα σε διαδοχικές ημέρες για αγώνες. Σαν σε δημοπρασία, που δέκα νοματαίοι ανεβάζουν επί ώρα τις προσφορές τους δέκα-δέκα ευρώ, με ένταση και αναψοκοκκισμένα πρόσωπα φθάνουν στα... 300 ευρώ, κι εκεί εμφανίζεται ένας τύπος από το βάθος, από το πουθενά, και χαλαρά προφέρει ένα “χίλια”, που αφενός αφήνει τους πάντες με μία “τι είπε;” έκφραση στο πρόσωπό τους, κι αφετέρου βάζει απότομο τέλος στη δημοπρασία (έχω ΟΤΕ TV στο σπίτι, και καμιά φορά, πάνω στο ζάπινγκ, χαζεύω επεισόδια σχετικών εκπομπών σε ένα κανάλι).

* “But” στα Γαλλικά, στην... ποδοσφαιρική ορολογία, είναι αυτό που εμείς στα Ελληνικά λέμε “γκολ”

Φοβερές και χρήσιμες πληροφορίες. Μεταξύ αυτών, εξίσου σημαντικό είναι που μας έμαθες τι σημαίνει naturist! Να έχουμε και το νου μας.... Συνέχισε, συμπολίτη!

 

[LULLU]

καλως ηλθες με νεα πνοη...

 

[delmem2233]

Όταν άρχισα αυτήν την “ιστορία”, είχα άπλετο χρόνο και περίσσια διάθεση να κάθομαι καθημερινά (και για περίπου δύο βδομάδες) να γράφω και -κυρίως- να ξεψαχνίζω τις εκατοντάδες φωτογραφίες από κάθε μέρα του ταξιδιού στη Γαλλία, για να διαλέξω τις λίγες που ανέβαζα εδώ. Αρχές Αυγούστου, ένα email που πήρα από Καταλανό φίλο μου, άλλαξε τελείιιως τις προτεραιότητές μου, έστω κι έτσι όμως, δοκίμασα για λίγες ημέρες να κουβαλήσω δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Αν δείτε πότε ανέβασα το τελευταίο κείμενο, θα δείτε ότι το εγχείρημα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο (βασικά ουτοπικό). Μια και αύριο όμως φεύγω από τη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα να βάλω ένα έστω τυπικό τέλος στην “ιστορία” για τον μήνα μου στη Γαλλία, με μερικές γενικές εντυπώσεις, αλλά και τον -αχαρακτήριστο- λόγο για τον οποίο δύσκολα θα επιστρέψω εκεί(...), άσχετα από το πόσο μου άρεσε.

Λίγο πριν αρχίσει ο τελικός

Σήμερα, ενάμιση μήνα μετά τη μέρα που έφυγα από τη Γαλλία, σκέφτομαι ότι οι πολύ θετικές εντυπώσεις μου από όσα είδα στις 7-8 πόλεις που πέρασα χρόνο, έχουν να κάνουν σε σημαντικό βαθμό με το πώς ΠΕΡΙΜΕΝΑ να είναι η Γαλλία. Εξηγούμαι: για κάποιον λόγο, πήγα στη Γαλλία σχεδόν βέβαιος ότι ειδικά οι Παριζιάνοι θα... ξίνιζαν μαζί μου όταν θα προσπαθούσα να τους μιλήσω με τα αξιολύπητα Γαλλικά μου, ότι θα τους έλεγα κάτι στα Αγγλικά και θα μου απαντούσαν στα Γαλλικά, ότι θα με... τσάτιζαν με το “υφάκι” τους. Είχα διαβάσει και ακούσει ότι οι Γάλλοι γενικά, και ειδικά ο κόσμος στο Παρίσι, έχουν τη μύτη υπερβολικά σηκωμένη. Προσωπικά, έναν μήνα και κάτι στη Γαλλία, δεν είχα ούτε μία τέτοια εμπειρία. Αντίθετα, έχω να θυμάμαι όχι μόνο κόσμο που ήταν ΠΟΛΥ υπομονετικός μαζί μου όταν ρωτούσα κάτι, αλλά ακόμα και απλούς περαστικούς που βλέποντάς με με το κινητό στο χέρι να κοιτάζω δεξιά-αριστερά, με “Euro 2016” σακίδιο στην πλάτη και σάκο με ροδάκια στο άλλο χέρι, σταματούσαν και προσφέρονταν να με βοηθήσουν.

Τώρα που το σκέφτομαι, ΥΠΗΡΧΕ μία φορά που Γάλλος (Γαλλίδα) με κοίταξε σχεδόν... περιφρονητικά , αλλά... πήγαινα γυρεύοντας. Ένα από τα βράδια μου στη Μασσαλία, έμεινα σε airbnb σπίτι με νεαρό ζευγάρι. Οι γονείς τού ενός ήταν εκεί, τους επισκέπτονταν για λίγες ημέρες, και κάποια στιγμή προσπάθησα να πιάσω κουβέντα στη μητέρα τού παιδιού. Τη ρώτησα πού ζουν, το όνομα του μέρους δε μου είπε απολύτως τίποτα, κι έτσι ρώτησα λεπτομέρειες. Ήταν υπερβολικά προφανές ότι τον τόπο τους δεν τον ήξερα. Αν ήταν άλλος, μπορεί να την είχα... γλιτώσει. Επρόκειτο όμως για το Σαμπλί, το οποίο η κυρία φρόντισε να μου εξηγήσει -μισοενοχλημένη- ότι φημίζεται παγκοσμίως για τα κρασιά του, κι ότι οι κάτοικοι εκεί το έχουν τεράστιο καμάρι να ζουν σε μία περιοχή ξακουστή σε όλον τον κόσμο. Όταν της είπα ότι δε γνωρίζω απολύτως τίποτα για κρασιά, απλά έκανα τη θέση μου ακόμα χειρότερη...

Τη Γαλλία την περίμενα γκετοποιημένη, με την έννοια ότι περίμενα η... μίξη μεταξύ πολιτών διαφορετικής καταγωγής να είναι πολύ περιορισμένη. Περίμενα δηλαδή οι “Άραβες” να κάνουν παρέα με “Άραβες”, οι “Αφρικανοί” να κάνουν παρέα με “Αφρικανούς”, οι “Τούρκοι” να κάνουν παρέα με “Τούρκους”, οι “Ασιάτες” να κάνουν παρέα με “Ασιάτες”, και, στην καλύτερη περίπτωση, περίμενα κάποιες ομάδες “μεταναστών” να έχουν σχέσεις με κάποιες άλλες ομάδες “μεταναστών”, όχι όμως με τους “λευκούς” Γάλλους. Δε θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω... Την πρώτη κιόλας μέρα, τις πρώτες μόλις ώρες, άρχισα να παρατηρώ μικτές παρέες, αμέτρητα ζευγάρια, κάθε πιθανού... συνδυασμού, κάτι που είδα ξανά και ξανά (και ξανά και ξανά) σε όλες τις πόλεις, και σε όλες τις περιοχές κάθε πόλης στις οποίες κινήθηκα.

Στη Γαλλία πήγα έχοντας θέσει τον εαυτό μου σε... mode αυξημένης επιφυλακής, εγρήγορσης, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι έπρεπε να είμαι συνέχεια με τις κεραίες σηκωμένες για να “εντοπίσω” πιθανούς κινδύνους. Για κάποιον λόγο, νόμιζα ότι η “ατμόσφαιρα” (αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, προφανώς όχι γύρω από τον Πύργο του Άιφελ μέρα-μεσημέρι, αλλά σίγουρα στο “δευτεροκλασάτο” Σεν-Ντενί το βράδυ, για παράδειγμα), θα ήταν... “rough”. Ξανά, προσωπικά, σχεδόν πέντε βδομάδες στη Γαλλία, δεν αισθάνθηκα ούτε μία φορά ότι “κάτι μπορούσε να συμβεί”, παρά το γεγονός ότι περπάτησα πολλές φορές σε “άγριες” ώρες για να πάρω το επόμενο λεωφορείο για τον επόμενο προορισμό μου, στις τέσσερις και μισή τα ξημερώματα για παράδειγμα, στη Μασσαλία, την πόλη που φανταζόμουν πιο... επίφοβη απ' όλες, μαζί με το Παρίσι.

Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλες “κάτω του μετρίου” προσδοκίες που είχα από τη Γαλλία, και πόσο διαφορετικά βρήκα τα πράγματα εκεί, όμως εκείνο στο οποίο ούτως ή άλλως θέλω να καταλήξω είναι ότι η Γαλλία μού άρεσε ΤΟΣΟ, όχι μόνο επειδή έχει δεδομένα σημαντικά θετικά σαν χώρα και, για εμάς που δε ζούμε εκεί, σαν ταξιδιωτικός προορισμός, αλλά κι επειδή λόγω άγνοιας (δεν είχα ξαναπάει στη Γαλλία), περιορισμένης “μελέτης”, και επηρεασμού μου από διάφορα που είχα ακούσει και διαβάσει ξανά και ξανά, πήγα κρατώντας πολύ μικρό καλάθι. Έτσι, κάθε τι που περίμενα... στραβό κι ανάποδο, όταν διαπίστωνα ότι ΔΕΝ ήταν τέτοιο (τουλάχιστον όχι στον υπερθετικό βαθμό που το περίμενα), αυτόματα έμενα με μία θετική αίσθηση.

Κριστιάνο Ρονάλντο, δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του τελικού που κατέληξε σε πορτογαλικό θρίαμβο και γαλλική... κηδεία

Προσθέστε σε αυτό το πόσο budget-friendly βρήκα τη Γαλλία, ναι, τη Γαλλία, την “πανάκριβη” Γαλλία, στην οποία προφανώς μπορείς, αν θέλεις, να ξοδέψεις έναν σκασμό λεφτά σε ακριβά ξενοδοχεία, ρεστοράν, τρένα, αλλά αν θέλεις μπορείς επίσης να μείνεις με δέκα ευρώ σε σπίτι airbnb, να μετακινηθείς από μία πόλη σε άλλη με... ένα κέρμα (λιγότερο από δύο ευρώ), αν αγοράσεις εισιτήρια της Megabus έγκαιρα, να κυκλοφορήσεις εντός κάθε πόλης ουσιαστικά δωρεάν, χρησιμοποιώντας τα κοινόχρηστα ποδήλατά τους έναντι ευτελούς αντιτίμου, ακόμα και να φας φθηνά, προσθέστε λοιπόν στα προηγούμενα ΚΑΙ το πόσο φιλική βρήκα τη Γαλλία στην τσέπη μου, κι έχετε πιο πλήρη εικόνα για το γιατί έφυγα από εκεί με πολύ θετικές εντυπώσεις.

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο θα κάνω... κωλοτούμπα για χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, ομολογώντας ότι πολύ-πολύ δύσκολα θα επιστρέψω στη Γαλλία (με εξαίρεση τη Μασσαλία). Γιατί; Όσο παράλογο κι αν φανεί σε πολλούς (μαντεύω), ο λόγος είναι ότι δε φαντάζομαι να αντέχω ξανά να περνάω αρκετό χρόνο σε γαλλόφωνο περιβάλλον(!!!!!). Πείτε με τρελό για δέσιμο, αλλά τα Γαλλικά μού... ενοχλούν τα αυτιά. Φίλος με φιλοξένησε στο μπλογκ του (runvel.gr, για όσους ενδιαφέρεστε) με το που επέστρεψα από τη Γαλλία, έγραψα ένα κείμενο για το ταξίδι μου, κι εκεί περιέγραψα την “ενόχλησή” μου από τα Γαλλικά ως κάτι μεταξύ “βουητού κουνουπιού” και “βρύσης που στάζει”. Ειλικρινά, δεν τα αντέχω... Ένας από τους airbnb οικοδεσπότες μου στο Παρίσι με ρώτησε κάτι που είχε περάσει κι από το δικό μου μυαλό, αν υπάρχει περίπτωση το “πρόβλημά” μου με τα Γαλλικά να έχει βαθύτερη ρίζα, να μην έχει δηλαδή να κάνει με τον ήχο τους, αλλά με βιώματά μου σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν ενήλικας που άρχισα κάποια στιγμή να ταξιδεύω και να συναντώ Γάλλους. Το είχα σκεφτεί κι εγώ, όμως... εξήγηση δε βρήκα. Δεν έχω να θυμάμαι καμία δυσάρεστη εμπειρία μου με Γάλλους (ή γαλλόφωνους Βέλγους, Ελβετούς, Καναδούς), καμία απολύτως. Έχω φθάσει στο σημείο, ειλικρινά, να σκέφτομαι ότι για να πάρω απάντηση στο γιατί βρίσκω τα Γαλλικά ΤΟΣΟ ενοχλητικά, πρέπει να απευθυνθώ σε υπνωτιστή(!), και να με “οδηγήσει” σε κάποια προηγούμενη ζωή μου, ή σε κάποια στιγμή αυτής της ζωής μου που με κάποιον τρόπο έχει... καταχωθεί κάπου στη μνήμη μου. Τι να πω... Ναι, να τι θα πω... Για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη από το Παρίσι, πήρα λεωφορείο για Μιλάνο, πέρασα μία μέρα εκεί, και πέταξα την επομένη από Μπέργκαμο. Εκείνη τη μέρα στο Μιλάνο, σκεφτόμουν ότι προτιμώ να με βρίζουν χυδαία στα Ιταλικά, παρά να μου πλέκουν το εγκώμιο στα Γαλλικά (όχι ότι υπάρχει περίπτωση να συμβεί ποτέ το δεύτερο. Το πρώτο είναι απείρως πιθανότερο).

Στη Μασσαλία όμως θα ξαναπήγαινα... χθες. “Η Μασσαλία δεν είναι Γαλλία;” Είναι. Δε βγάζω άκρη ούτε εγώ μαζί μου...

Αγουρο-αφιχθείς, αναμαλλιασμένος και ελαφρώς μουρτζούφλης στο Παρίσι, μετά από μία ακόμα άυπνη βραδιά σε λεωφορείο. Ο σταθμός της Megabus στο Μπερσί είναι δεξιά στη φωτογραφία, δίπλα στον Σηκουάνα

Αυτά...

Το “πρόγραμμα” λέει πλέον δύο μήνες σε ένα μικρό μέρος κοντά στη Βαρκελώνη, δουλεύοντας. Πρόθεσή μου είναι να χρησιμοποιήσω αυτό το δίμηνο για να βρω άλλη δουλειά, έτσι ώστε να μείνω στην Καταλονία (ή κάπου αλλού στη Ισπανία) πολύ περισσότερο από δύο μήνες. Ευτυχώς, σε αντίθεση με τα Γαλλικά, τα Καταλανικά με “κέρδισαν” στο πρώτο άκουσμα (ραδιοφωνική περιγραφή αγώνα της Μπάρσα, μέσω ίντερνετ), πριν από χρόνια. Από τότε “ψαχνόμουν” για ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί τους πιο σοβαρά. Καλύτερη ευκαιρία από το να περάσω δύο μήνες σε ένα μικρό μέρος στην Καταλονία, στο οποίο οι κάτοικοι χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά τα Καταλανικά, δεν μπορώ να φανταστώ.

Καλά ταξίδια σε όλους σας.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη