chrikky
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο][U]Κυριακή[/U
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο][U]Δευτέρα[/U
- Κεφάλαιο 6ο][B]Σαν Τζιμινιάνο[/B
- Κεφάλαιο 7ο][U]Τρίτη[/U
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο (Tips)]• Ο οδηγός [B]«TOP 10 FLORENCE & TUSCANY»,[/B] έκδοσης 2009, του [B]DK[/B] που είχα μαζί μου αποδείχθηκε κατώτερος από τον αντίστοιχο άλλων πόλεων που έχω χρησιμοποιήσει. Η προσπάθεια να χωρέσει όλη την Τοσκάνη (και όχι μία πόλη όπως συνηθίζει η συγκεκριμένη έκδοση) τον έκανε λιγάκι δύσχρηστο και μπερδεμένο ως προς τα αξιοθέατα, ενώ είχε και αρκετές ελλείψεις. Αντίθετα, ο ελληνικός οδηγός [B]«Φλωρεντία και Τοσκάνη»[/B] του [B]Explorer[/B
Σάββατο
Ναι... το γνωρίζω ότι σε πολλούς η εισαγωγή μου θα ακουστεί ως... ύβρις, αλλά, μέχρι πρόσφατα, δε μου είχε γεννηθεί η επιθυμία να επισκεφθώ την Ιταλία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μου έκανε εκείνο το «κλικ» που λένε, το οποίο σε κάνει να βάλεις μια χώρα σε πρώτη προτεραιότητα για επόμενη επίσκεψη... Απαπα... Βλέπω τα ντοματίνια να εκσφεντονίζονται κατά πάνω μου
και συνεχίζω λιγότερο αιρετικά την ιστορία.
Έρχεται, που λέτε, μια ωραία μέρα και πέφτω πάνω σε προσφορά της Alitalia: «100 ευρώ ό,τι πάρεις από τους γείτονες»... Χμμμ... Βρε λες; Μήπως να το ξανασκεφτώ αυτό το «δε θέλω να πάω Ιταλία»... Από την άλλη, η Alitalia μού έχει κάνει και διάφορα στο κοντινό παρελθόν. Μήπως να το αφήσω; Ε, τι να αφήσω... Αφήνεται ένα πήγαινε-έλα 100 ευρουλάκια, όπου πας! Και όχι μόνο Ρώμη, που, στην τελική, για 3 μέρες που διέθετα, δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω, αλλά και Φλωρεντία... Χμμ... το πράγμα αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον…
Η υπέρβαση γίνεται, το 3ήμερο γίνεται 4ήμερο, ο καιρός περνάει, μεσολαβούν 2 συναντήσεις Ιταλόφιλων που με βάζουν ακόμη πιο πολύ στο κλίμα της χώρας που τόσο είχα αδικήσει και... να ‘μαστε στο Ελ. Βενιζέλος, Σάββατο πρωί, έτοιμοι για αέρα Τοσκάνης. Η Alitalia αποδεικνύεται άξια της εμπιστοσύνης μας! Ω... ναι η πτήση γίνεται (το σημειώνω γιατί την προηγούμενη φορά που την είχα επιλέξει δεν έγινε και είχα πάει, μετά από ακύρωση του σκέλους Αθήνα-Ρώμη, Αθήνα-Βαρκελώνη μέσω Αμστερνταμ!). Και όχι μόνο γίνεται, αλλά φεύγει και στην ώρα της, τι άλλο να θέλω πια; Όλα μια χαρά, με μια εξαίρεση: Ότι το αγαπημένο μας αεροπλάνο με τις πρασινοκόκκινες λεπτομέρειες, λίγο πριν απογειωθεί από τον ουρανό της Ρώμης, θεώρησε καλό να μας προσφέρει μια ωρίτσα χαλαρής βόλτας στο αεροδρόμιο. Ναι, ναι... προχωρούσε αργά και βασανιστικά... και έκανε γύρους στο ωραιότατο Fiumicino. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι δε γίνεται να μη με εκνευρίσει τελικά η αγαπημένη εταιρεία, αλλά έδωσα τόπο στην οργή και είπα να μην την αδικήσω, γιατί ήταν μάλλον θέμα αεροδρομίου...
Εν πάσει περιπτώσει, τέλος καλό όλα καλά και... να ‘μαστε στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας. Χειραποσκευούλες (ε τι ρωτάτε τώρα; φυσικά και δεν είχαμε κάνει check in τις βαλίτσες... τρελοί ήμασταν με τόσα που ακούγονται) και κατευθείαν έξω από το αεροδρόμιο για λεωφορειάκι. Τη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Φλωρεντίας εκτελούν οι Ataf/Sita, και τα λεωφορεία σε αφήνουν έξω από στο σταθμό τρένων Santa Maria Novella.* Η διαδρομή είναι κανά 20λεπτο, ίσως και κάτι παραπάνω τις καθημερινές που η πόλη (τα προάστιά της δηλαδή, γιατί στο ιστορικό κέντρο σπάνια θα συναντήσετε αυτοκίνητο) έχει λίγη κίνηση, καθώς ο κόσμος πηγαίνει στις δουλειές του. Εμείς είχαμε επιλέξει το ξενοδοχείο μας να βρίσκεται κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, για να μην κάνουμε μεγάλη διαδρομή με τις βαλίτσες... Έτσι κι αλλιώς, το κέντρο της Φλωρεντίας είναι μικρό και γυρίζεται αρκετά εύκολα με τα πόδια, ενώ ο σταθμός τρένων βρίσκεται σχετικά κοντά στο Duomo (το σήμα-κατατεθέν και σημείο αναφοράς της πόλης) και κατ’ επέκταση στα αξιοθέατα, που βρίσκονται φυσικά όλα στο ιστορικό κέντρο.
Το ξενοδοχείο μας λεγόταν «Mia Cara» και αποδείχθηκε μετριότατο. Δε μας πτόησε όμως, γιατί ήταν πολύ φτηνό (68 ευρώ το δωμάτιο τη βραδιά), με πρωϊνό και, όπως είπα, σε ιδιαίτερα βολικό σημείο. Κατά τα άλλα, με έκπληξη μάθαμε ότι οι πόρτες του κλείνουν στη 1 (!) το βράδυ και για να γυρίσουμε πιο αργά θα έπρεπε να κάνουμε ειδική συνεννόηση, ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ασανσέρ (το είχανε για ειδικές περιπτώσεις, όπως π.χ. για να εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες) και στην πορεία θα προκύπτανε και άλλα... αλλά είπαμε οικονομική πρόταση ήτανε, τη δουλειά μας την έκανε, οπότε γιατί να χαλαστούμε περαιτέρω με την ποιότητά του;
Αφήνουμε λοιπόν τα πράγματα και ξεκινάμε για μία πρώτη βόλτα στην πόλη. Θέλουμε επειγόντως καφέ! Σας τα πα; Δε σας τα πα... Η Alitalia έκανε ακόμη περισσότερες περικοπές στα σνακ που σερβίρει. Κάτι μπισκοτάκια κι εκείνα με το ζόρι στο Αθήνα-Ρώμη μαζί με ένα δείγμα καφέ, στο δε Ρώμη-Φλωρεντία ούτε νερό παρακαλώ! Δε βαριέσαι 25 ευρώ ανά πτήση είναι αυτά λέμε και ξαναλέμε και ξεκινάμε την αναζήτηση καφέ...
Χμμ... Piazza della Repubblica… Θυμάμαι την πρόταση της sapienza στο σχετικό thread που είχα ανοίξει, και έτσι ξεκινάμε προς τα εκεί! Οι πρώτες στιγμές χαλάρωσης στη Φλωρεντία και η αναγνώριση της πόλης είναι γεγονός. Περνάμε από το Duomo, το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό της πόλης, για πρώτη φορά, αντικρύζοντας με δέος έναν τεράστιο ναό που αδυνατείς να τον φωτογραφίσεις ολόκληρο από κοντά.
Λεπτομέρεια από το Duomo
Φτάνουμε στην Piazza della Repubblica και καθόμαστε σε κάποιο από τα καφέ.
Η υπέροχη "Piazza della Repubblica", φωτογραφημένη από τον τελευταίο όροφο του πολυκαταστήματος La Rinascente
Πρώτη διαπίστωση ότι οι τιμές είναι τιμές Αθήνας (έως και πιο ακριβές, όπως αποδείχθηκε σε κάποια πράγματα). Ε, ναι! Μου το ‘χανε πει ότι είναι ακριβή πόλη η Φλωρεντία... επιβεβαιώθηκαν. 4.5 ευρώ ο καφές λοιπόν... οκ... τα ‘χω συνηθίσει και από την πόλη μου... Κάνω, βέβαια, το λάθος να παραγγείλω freddo… και μου έρχεται ένα ποτήρι χαμηλό (πώς είναι αυτά που βάζουμε τα ουίσκι on the rocks αααυτά) με πάγο μέσα... Μάλιστα μάλιστα... Θα βιαστείτε να μου πείτε ότι έτσι τον σερβίρουν εκεί... Ναι... ναι... είπαμε είμαι νεούδι στην Ιταλία δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή (κι ας το είχα δει και στην αγαπημένη Βαρκελώνη το εργάκι). Κι επειδή είχα ζητήσει Cappuccino Freddo και όχι Espresso, η υπερπαραγωγή συμπληρώνεται από ένα κανατάκι με γάλα (αχτύπητο παρακαλώ!). Ό,τι και να ‘τανε, είχα ανάγκη από καφείνη επειγόντως, ακόμη και σε ενέσιμη μορφή... οπότε τι να κάνω το πίνω!
Cappuccino Freddo, made in Italy
* Αφού τελειώσω την ιστορία θα γράψω κάποια tips, όπου θα αναφέρω και λεπτομέρειες για τις μεταφορές και άλλα χρήσιμα και πρακτικά info για τις πόλεις που επισκέφθηκα.
Ώρα για μια πρώτη αναγνώριση της πόλης. Πού να πάμε πρώτα... Στο Duomo, από το οποίο περάσαμε και νωρίτερα, πέφτει η ιδέα. Επιστρέφουμε λοιπόν στον καθεδρικό, ρίχνοντας κάποιες προσεκτικότερες ματιές στο τεράστιο κτίριο, που αποτελεί, όπως προείπα, σήμα-κατατεθέν για το ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι μαρμάρινες επενδύσεις του είναι εντυπωσιακές στο μάτι, αν και η υγρασία της πόλης κάνει αισθητή την παρουσία της, με αποτέλεσμα -όσο συχνά και αν υπάρχουν εργασίες καθαρισμού του ναού- να είναι εμφανής. Βγάζουμε κάποιες εξωτερικές φωτογραφίες, τόσο από το ναό, όσο και από το Κωδωνοστάσιο του Giotto (Campanile) αλλά και το κτίριο του Βαπτιστηρίου (Battistero).
1)
2)
3)
4)
1) Το Κωδωνοστάσιο του Giotto (Campanile), 2) Το κτίριο του Βαπτιστηρίου (Battistero). Διακρίνονται οι περίφημες θύρες του Lorenzo Ghiberti, 3) Μέρος του Duomo, 4) Τμήμα της πρόσοψης του Duomo
Κατόπιν, αποφασίζουμε να μπούμε... βλέπουμε μια είσοδο... Πόσο πληρώνεις; 8 ευρώ... Δε δίνω και πολλή σημασία, λόγω κούρασης... έτσι κι αλλιώς θέλω να το δω... Τα δίνω... τα δίνει και η φίλη μου... και σε δευτερόλεπτα συνειδητοποιούμε ότι δεν αφορούν την είσοδο στο ναό, αλλά μόνο την ανάβαση στο Dome, το σημείο πάνω από τον τρούλο του, από το οποίο έχεις θέα σε ολόκληρη την πόλη. Εγώ άλλο που δεν ήθελα! Πανοραμική Φλωρεντία από ψηλά... η φίλη μου όμως που είχε ανέβει άλλες 2 φορές, με αγριοκοίταξε, μου είπε «θα μου το πληρώσεις αυτό» και άρχισε να ανεβαίνει αγκομαχώντας τα 463 -παρακαλώ- σκαλοπάτια έως την κορυφή. Με τα πολλά και συζητώντας πώς θα βρούμε τρόπο να το ξεπληρώσω, φτάνουμε, αφού πρώτα περνάμε από κάποια σημεία όπου βλέπεις το εσωτερικό του ναού από ψηλά, αλλά και τον εντυπωσιακό θόλο του Μπρουνελέσκι (επαναστατικό επίτευγμα για την εποχή του το γεγονός ότι έχτισε το θόλο χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου σκαλωσιές) με τις τοιχογραφίες του Βαζάρι. Φτάνοντας στην κορυφή του θόλου, η θέα από τη βεράντα του είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, έχω να σημειώσω κάτι. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να ανεβεί κάποιος στο Duomo μετά από κάποιες περιηγήσεις στην πόλη και αφού έχει δει κάποια πράγματα σ’ αυτήν. Βλέπω τώρα τις φωτό και αναγνωρίζω πολλά σημεία... ααα... εδώ το τάδε.. ααα... εκεί το δείνα... Ε, όταν ανέβηκα, έψαχνα στον οδηγό μου να βρω τι είναι τι! Στο τέλος το Duomo λοιπόν...
Θέα από Dome/Duomo
Η κατάβαση των 460 σκαλοπατιών από δύο ταλαιπωρημένες και σχεδόν άυπνες λόγω του πολύ πρωινού ταξιδιού, μας έφερε μια πείνα η αλήθεια. Μερικές βόλτες ακόμη, κατεβαίνουμε την οδό Calzaiuoli (γεμάτη με εμπορικά καταστήματα) και φτάνουμε στην Piazza della Signoria, μια πλατεία, η οποία είναι, στην ουσία, κατά κύριο λόγο, μία υπαίθρια πινακοθήκη με πολλά αγάλματα (αντίγραφα τα περισσότερα πλέον), όπως ο περίφημος David του Michelangelo (το αυθεντικό βρίσκεται στη Galleria dell’ Accademia) και ο Hercules & Cacus του Bandinelli, τα οποία βρίσκονται ακριβώς μπροστά από το Pallazzo Vecchio, ένα εντυπωσιακό κτίριο, στο οποίο (όπως λέει ο οδηγός μου) εξακολουθεί να στεγάζεται ακόμη και σήμερα το Δημαρχείο της Φλωρεντίας. Η υπαίθρια πινακοθήκη συνεχίζεται, βέβαια, και μέσα στη Loggia dei Lanzi, στην οποία θα βρείτε επίσης αρχαία Ρωμαϊκά αγάλματα, ενώ, ανάμεσα στο άγαλμα του Ηρακλή και του Κάκου και τη Loggia, ξεκινά το στενό στο οποίο βρείτε τις εισόδους της Galeria degli Uffizi, μία από τις σημαντικότερες και η παλαιότερη πινακοθήκη της Ευρώπης… Αύριο πρέπει να έρθουμε για την κράτηση θυμάμαι, αλλά, προς το παρόν, δε θέλουμε τίποτα άλλο εκτός από φαγητό...
1)
2)
3)
4)
1) Palazzo Vecchio, 2) David, Michelangelo (Replica), Piazza della Signoria, 3) Η κρήνη του Ποσειδώνα, Piazza della Signoria, 4) Loggia dei Lanzi, Piazza della Signoria
Έτσι, περνάμε μπροστά από την Uffizi, και συνεχίζουμε αντικρύζοντας το ποτάμι της πόλης, τον Arne. Η βόλτα κατά μήκος του Άρνου με την υπέροχη θέα από τις γέφυρες και τα κτίρια, καθώς και οι αντικατοπτρισμοί του φωτός που καταφέρνει να περάσει από τα πολλά σύννεφα του ουρανού της Φλωρεντίας είναι μια μοναδική εμπειρία. Το ποτάμι ήταν υπέροχο, δε μύριζε καθόλου (όπως είχα διαβάσει ότι πιθανώς να συμβαίνει κάποια διαστήματα του χρόνου) και η βόλτα δίπλα σ’ αυτό πραγματικά ονειρική. Φτάνουμε στο Ponte Vecchio, την πιο παλιά γέφυρα της πόλης, πάνω στην οποία θα βρείτε κυρίως κοσμηματοπωλεία (όχι απολύτως του ενδιαφέροντός μου γι’ αυτό τα προσπέρασα γρήγορα).
Arne River
Ponte Vecchio
Το χαρτάκι με οδηγίες από το travelstories μιλάει για ένα μαγαζί εκεί δίπλα, το «Golden view open bar» (πρόταση της erminas χεχε!), το οποίο έχει θέα στο ποτάμι και το Ponte Vecchio. Εκεί θα πάμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 5 και ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο. Οι κρατήσεις είναι για μετά τις 7-7:30 κι έτσι μπορούμε να καθίσουμε στο πρώτο τραπέζι με θέα το ποτάμι και τη γέφυρα! Όνειρο... Σας συνιστώ να πάτε κι εσείς σε ώρα που δε θα έχει πολύ κόσμο, γιατί, αν κάτσετε από δεύτερο τραπέζι και πίσω, χάνετε τη μισή μαγεία! Μην πω και όλη...
Η θέα από το τραπέζι μας
Πολύ ωραίο και το φαγητό, πήραμε ένα πολυ ωραίο antipasti με prosciutto di parma και mozzarella di bufalla και, κατόπιν, 2 πίτσες. Η δικιά μου (ω τι έκπληξη!) έχει ντοματίνια! «Επιτέλους, τα περίφημα ντοματίνια» Τοσκάνης λέω μέσα μου, καθώς θυμάμαι το αλήστου μνήμης thread-υπερπαραγωγή του travelstories...
«Pizza del babbo», λοιπόν, η επιλογή μου και για την ιστορία τα υλικά ήταν mozzarela buffalo, ντοματίνια, βασιλικός και ρικότα στην κρούστα! Αρκετά vegetarian επιλογή, γι’ αυτό αν είστε πιο πολύ των αλλαντικών, προτιμήστε κάποια σαν την απέναντι της παρέας μου («Pizza fiorentina» με σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, ζαμπόν, μανιτάρια και σαλάμι τοσκάνης)
Μια χαρά και οι πίτσες, λίγο κρασί... λίγο ποτάμι... και τα ντοματίνια μου! Τι άλλο να θέλω; Χμμ.. δε θα έλεγα όχι σε ένα παγωτάκι. Μπαίνω σ’ ένα μαγαζί κοντά στο Ponte Vecchio και ζητάω ένα χωνάκι με μία μπάλα mascarpone… 7 ευρώ μου λέει... Χμμ... Ακριβούτσικη αυτή η πόλη, τα ‘παμε και πριν... Βέβαια, για να μην την αδικώ, ήταν το πιο ακριβό παγωτό που πλήρωσα εκεί και μάλλον το συγκεκριμένο μαγαζί σού έπιανε και λίγο το... να μη πω. Τις επόμενες φορές που πήρα παγωτάκι, οι τιμές ήταν πιο normal δεν μπορώ να πω... Ώρα, φυσικά, να χωνέψουμε και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από μία υπέροχη βόλτα από το Ponte Vecchio και πάλι προς τα πίσω, μέσα από το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας (που έχει αρχίσει να μου γίνεται πλέον οικείο) προς στο ξενοδοχείο. Είναι σχετικά νωρίς, αλλά εμείς χρειαζόμαστε ξεκούραση. Λίγη μελέτη στον οδηγό για το πώς θα προγραμματιστεί η επόμενη μέρα και η πρώτη μέρα στη Φλωρεντία κάπου εδώ τελειώνει...
Πρώτη κίνηση της ημέρας φυσικά το πρωϊνό. Με όλα αυτά που είχαμε δει δεν είχαμε και μεγάλες προσδοκίες από το ξενοδοχείο και, βέβαια… επιβεβαιωθήκαμε. Tα κλασικά: ψωμί (μπαγιάτικο... τώρα θα μου πείτε στο σπίτι μου τις Κυριακές έχω φρέσκο??? Δεν έχω... ε τι γκρινιάζω???) με σαλαμάκι-τυράκι, μαρμελάδες, κρουασάν, κορν-φλέικς, καφές κι ένα ξεθωριασμένο «πορτοκαλί ζουμί» που καταγράφεται ως πορτοκαλάδα. Εν πάσει περιπτώσει, τη δουλειά τους την κάνανε!
Ξεκινάω για μία πρώτη βόλτα στην πόλη... Γνωστές βόλτες στα ήδη γνώριμα μέρη... Duomo… Piazza della Repubblica, Piazza della Signoria, Palazzo Vechio & Uffizi, Arne & Ponte Vecchio, αλλά, αυτή τη φορά, προορισμός μου είναι ακόμη πιο πέρα, στην περιοχή Oltrarno (δηλαδή πέρα από τον Άρνο) και, συγκεκριμένα, το Palazzo Pitti…
Στην περιοχή Oltrarno, που βρισκόταν στη νότια όχθη του Άρνου, κατοικούσαν κάποτε μόνο άνθρωποι που ανήκαν στην κατώτατη κοινωνική τάξη της Φλωρεντίας, κάτι που άλλαξε το 1549... Η Ελεωνόρα του Τολέδου, ισπανίδα σύζυγος του δούκα της Φλωρεντίας, Κόζιμου Α’ των Μεδίκων, έπασχε από κάποια εξαντλητική ασθένεια, έτσι έπεισε το σύζυγό της να κατοικήσουν στο εξοχικό περιβάλλον του Oltrarno, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βελτιωθεί η υγεία της. Έτσι, αγόρασε το Palazzo Pitti, δίνοντας το έναυσμα σε πολλούς ακόμη Φλωρεντινούς αριστοκράτες να μετοικήσουν στην περιοχή, η οποία άλλαξε άρδην όψη...
Στην είσοδο διαπιστώνω ότι υπάρχουν 3 διαφορετικοί είσοδοι ανάλογα με το αξιοθέατο που ήθελες να δεις. Εγώ επέλεξα το δεύτερο εισιτήριο που κόστιζε 10 ευρώ και σου επέτρεπε να δεις τους κήπους Boboli και 2 μουσειάκια (πορσελάνης και κουστουμιών). Λόγω καιρού δεν είχε πολύ κόσμο: εγώ, δύο γιαπωνέζες (ω... ναι, χωρίς μάσκα) και ένα ζευγαράκι. Πανέμορφοι οι αναγεννησιακοί κήποι, οι οποίοι δημιουργήθηκαν για τους Μεδίκους ένα χρόνο αφότου είχαν αγοράσει το Palazzo: πράσινο, συντριβάνια, ωραίοι σχηματισμοί, αγάλματα διαφόρων ρυθμών και περιόδων και από ψηλά ωραίες θέες της Φλωρεντίας.
Giardini di Boboli
Επιστροφή στην Uffizi για να κάνουμε επιτέλους τις κρατήσεις μας, καθώς οι ουρές έδιναν το «παρών» όσες φορές και αν περάσαμε από εκεί. Αποφασίζουμε να κλείσουμε και για την Galleria dell’ Accademia (αν και τελικά μάλλον δε χρειαζόταν) όπως και για την Uffizi. 10 (+4 η κράτηση) ευρώ για κάθε μία, σύνολο 28... Ώρα για ένα ακόμη καφεδάκι, στην Piazza della Signoria αυτή τη φορά, πριν ξεκινήσουμε τις περιηγήσεις μας στα μουσεία. Καθόμαστε σε ένα cafe-restaurant: «Δύο cappuccino παρακαλώ». «Μάλιστα! Να σας ενημερώσουμε ότι και για τον καφέ υπάρχει κουβέρ 1.5 ευρώ το άτομο»! Χμμ... Το είδαμε κι αυτό στη Φλωρεντία...
H Piazza della Signoria μια βροχερή μέρα...
Μετά από μία σύντομη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ώρα για μουσεία. Galleria dell’ Accademia στο βόρειο τμήμα της πόλης. Φοράμε τα αδιάβροχά μας, καθώς η βροχή είναι πλέον δυνατή και κινούμαστε προς τα εκεί. Χάλια ο καιρός και οι ουρές ανύπαρκτες, εν πάσει περιπτώσει εμείς την προκράτηση την είχαμε κάνει. Ο σταρ της πινακοθήκης της Ακαδημίας είναι, αναμφίβολα, ο David του Michelangelo. Εδώ βρίσκεται το αυθεντικό άγαλμα, καθώς, όπως έχω προαναφέρει, στην πόλη θα βρείτε και δύο αντίγραφά του, το ένα στην Piazza della Signoria και το άλλο στην Piazzale Michelangelo, που έχω σκοπό να επισκεφθώ μία επόμενη μέρα. Το αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου βρίσκεται, φυσικά, σε περίοπτη θέση μέσα στην Πινακοθήκη. Το κολοσσιαίο άγαλμα ύψους 5.2 μέτρων, το έχει φτιάξει σε ηλικία μόλις 29 ετών και αποτελεί το έργο που τον καθιέρωσε ως εξέχοντα γλύπτη της εποχής του. Στην Galleria dell’ Accademia θα βρείτε ακόμη και άλλα αριστουργήματα του Michelangelo, όπως και άλλα σημαντικά έργα από Φλωρεντινούς καλλιτέχνες, όπως ο Fra Bartolomeo, ο Filippino Lippi, ο Ghirlandaio κ.ά. Αυτή την περίοδο, υπάρχει και μία περιοδική έκθεση με τίτλο «La Perfezione Nella Forme» ενός σύγχρονου φωτογράφου του 20ου αιώνα, του Robert Mapplethorpe (1946-1989), που θεωρείται κατά κάποιο τρόπο συνεχιστής του Michelangelo, έχοντας ως κύριο αντικείμενο της τέχνης του το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Θα βρείτε έκθεση με τις σημαντικότερες φωτογραφίες του, οι οποίες είναι ασπρόμαυρες, και τα θέματά του είναι κυρίως γυμνά ανδρικά (σε κάποιες περιπτώσεις ομοερωτικού προσανατολισμού) αλλά και γυναικεία σώματα (μία από τις μούσες του ήταν η Patti Smith, με την οποία διατηρούσαν και στενή φιλία), καθώς και λουλούδια. Η αλήθεια είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, με ξενίζει η παρουσία τέτοιων έργων στον ίδιο χώρο με αναγεννησιακά αριστουργήματα, αλλά αυτό είναι μία προσωπική άποψη και μόνο...
Στη φωτό, η είσοδος της Ακαδημίας, με την αφίσα της περιοδικής έκθεσης του Mapplethorpe
Έχουμε λίγη ώρα μέχρι το επόμενο μας ραντεβού στην Uffizi και έτσι αποφασίζουμε να κάνουμε μία βόλτα στην περιοχή του San Marco. Περνάμε από την Piazza Della Santissima Anunziata, στην ανατολική πλευρά της οποίας βρίσκεται το Spedale degli Innocenti, ένα αναγεννησιακό κτίριο που υπήρξε και το πρώτο βρεφοκομείο στην Ευρώπη. Η στοά με τις καμάρες που βρίσκεται στην πρόσοψη του κτιρίου έχει σχεδιαστεί από τον Brunelleschi, αποτελώντας το πρώτο σημαντικό αρχιτεκτονικό του έργο, αρκετά χρόνια πριν το dome του Duomo. Στην πλατεία θα βρείτε ακόμη ένα έφιππο άγαλμα του Δούκα Φερδινάρδου του Α’, καθώς και δύο μπρούτζινες μανιεριστικές κρήνες. Προχωρώντας στην περιοχή βρίσκουμε και το ναό του San Marco, του 13ου αιώνα, που προσπερνάμε όμως γρήγορα, καθώς το ραντεβού μας στην Uffizi περιμένει.
Piazza Della Santissima Anunziata
San Marco
Ώρα για την περίφημη Galeria degli Uffizi. Μπαίνουμε χωρίς ουρές από την είσοδο 1 και ετοιμαζόμαστε για την περιήγηση. Το κτίριο είναι υπέροχο και τα κύρια εκθέματα βρίσκονται στον πάνω όροφο. Βρίσκεσαι σ’ έναν υπέροχο διάδρομο με μοναδική οροφή και από εκεί μπαίνεις σε κάθε δωματιάκι, κάποια από τα οποία επικοινωνούν και μεταξύ τους. Στην Uffizi φιλοξενούνται σημαντικές δημιουργίες όπως η Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι, η Αγία Οικογένεια του Μιχαήλ Άγγελου, η Αφροδίτη του Ούρμπινο του Τισιανού κ.ά.
Δίπλα στο δωμάτιο 25 υπάρχει και η είσοδος για το Corridio Vasariano (Διάδρομος του Βαζάρι), ένα μυστικό πέρασμα, που, ξεκινώντας από την Uffizi, περνάει από τo πάνω μέρος του Ponte Vecchio και καταλήγει στο Palazzo Pitti. Δεν μπήκαμε γιατί χρειάζεται ειδικό εισιτήριο και δεν το ψάξαμε από πριν... θεωρώ όμως από αυτά που διαβάζω ότι πρέπει να είναι αρκετά ενδιαφέρον!
Mέρος του διαδρόμου Vasari, όπως διακρίνεται από κάποιο παράθυρο της Uffizi. Όπως βλέπετε, κομμάτι του διαδρόμου περνάει από το Πόντε Βέκιο, πάνω από τα κοσμηματοπωλεία της γέφυρας. Τα μικρά παραθυράκια που βλέπετε στο πάνω μέρος του χτίσματος σάς εξασφαλίζουν μοναδικές θέες, την ώρα που περπατάτε στο διάδρομο θαυμάζοντας μερικές από τις ωραιότερες αυτοπροσωπογραφίες στον κόσμο...
Σύμφωνα με τους οδηγούς, το καφέ της Uffizi, προσφέρει πανοραμική θέα στην πόλη. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι τη θέα που βλέπετε, θα την απολαύσετε μόνο αν σκαρφαλώσετε σε κάποιο τειχάκι για να βγάλετε φωτογραφία!
Μετά από αρκετή τέχνη, ώρα για φαγητό. Η επιλογή μας ένα ακόμη μαγαζί που γράφτηκε εδώ μέσα, το Le antiche carrozze, το οποίο βρίσκεται στην Piazza di santa Trinita (πρόταση της Dafni). Αρκετά οικονομικό και συμπαθές, αν και η φίλη μου δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία με την πίτσα που παρήγγειλε, ήταν από κάτω καμένη και από πάνω άψητη... Δεν ξέρω πώς τα καταφέρανε... Τέλος πάντων... Τα ραβιόλια μου al dente μεν (ε... προφανώς) συμπαθητικά δε... Το δε σέρβις της κοπελιάς κέρδιζε βραβείο ταχύτητας. Φώναζες για το λογαριασμό και σε 3 sec τον είχες στο τραπέζι σου. Της έδινες την πιστωτική και σε 5 δευτερόλεπτα την είχε γυρίσει πίσω για να υπογράψεις... Εντυπωσιακό...
Ώρα και πάλι για βόλτες στην πόλη και βέβαια παγωτάκι έτσι για τη χώνεψη. Και αυτή τη φορά, ναι πέφτουμε διάνα! Festival Del Gelato, πρόταση του travel stories και αυτή (χαχα! πήγα πολύ οργανωμένη) και της black mamba! Υπέροχη gelaterie με άπειρες γεύσεις, σε σημείο πραγματικά να μην ξέρεις τι να διαλέξεις. Το μάτι μου έπεσε στην περιοχή με τα παγωτά από φρούτα και συγκεκριμένα στο kiwi! Πήρα ένα σχετικά μικρό (όχι το μικρότερο) κυπελλάκι των 3 ευρώ, καθώς δεν είμαι και ιδιαίτερα φαν του παγωτού... (αλλά είπαμε στην Ιταλία δε θα το έχανα με τίποτα)... Μα τι απόλαυση ήταν αυτή!!! Είχε δίκιο η black mamba στο thread που έγραφε ότι μούγκριζε μόλις το δοκίμασε. Ε.. δεν ντρέπομαι να το πω... το ίδιο έπαθα και εγώ! Υπέροχο! Φανταστικό! Ένιωθες το ολόφρεσκο ακτινίδιο σε κάθε κουταλιά... Περιττό να σας πω ότι το τσάκισα... και θα το έτρωγα όλο, ακόμη κι αν είχα πάρει μεγαλύτερο μπολάκι.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, καθώς ακόμη μια μέρα έρχεται στο τέλος της. Δεν έχω κουράγιο για ποτό.. Χμ... τι πρωτότυπο στα ταξίδια μου, μετά από ολοήμερο περπάτημα...
Στη συνημμένη φωτό, το μαγαζί με το καλύτερο παγωτό στη Φλωρεντία, Festival del Gelato! Μην το χάσετε, για κανένα λόγο!
Σιένα
Ήρθε η μέρα για την επίσκεψη μας στη Σιένα. Μετά από κάποιες βόλτες γύρω από το σταθμό Santa Maria Novella ώστε να εντοπίσουμε από πού φεύγουν τα ρημαδολεωφορεία για τη Σιένα, και συνενοήσεις σε άψογα... ιταλικά (που δε γνωρίζουμε) σε ένα ανθοπωλείο, βρίσκουμε τελικά την αφετηρία της Sita. Η διαδρομή είναι 1 ½ ώρα μέσα στο ατελείωτο πράσινο της Τοσκάνης (με στάσεις σε δύο χωριά, το Poggibonsi και το Colle Val d’ Elsa) και κοστίζει 6.80 ευρώ. Εάν το επιθυμείτε, υπάρχει και express διαδρομή χωρίς στάσεις που φτάνει στη Σιένα σε 1 ώρα και ένα τέταρτο.
Φτάνοντας, η πρώτη εικόνα της Σιένας δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα... Πολυκατοικίες στα προάστια, όχι πολύ όμορφη εικόνα, περίπου αυτό που αντικρύζει κανείς και στα -άχαρα ομολογουμένως- προάστια της Φλωρεντίας. Σε λίγο βέβαια, και προσεγγίζοντας το ιστορικό κέντρο, η άποψή μου θα αλλάξει άρδην... και η υπέροχη αυτή πόλη, για την οποία τόσα είχα ακούσει, θα αρχίσει να αποκαλύπτεται μπροστά μου! Ω ναι... τώρα δικαιώνονται όλα αυτά που είχα ακούσει για τη Σιένα. Υπέροχη! Μοναδική! παραμυθένια! Μια πόλη όνειρο! Κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα...
Μια πόλη σαν βγαλμένη από παραμύθι...
Το λεωφορείο σε αφήνει σχετικά κοντά στο ιστορικό κέντρο (και μετά από απαραίτητη επίσκεψη στον υπόγειο σταθμό για ενημέρωση για ενδεχόμενα δρομολόγια για Σαν Τζιμινιάνο ή απλά επιστροφή στη Φλωρεντία) με λίγο περπάτημα βρεθήκαμε στην Via della Cita, ένα γραφικό δρόμο με εμπορικά καταστήματα που από κάποια κατηφορικά στενάκια με καμάρες στα αριστερά του, σε οδηγεί στην υπέροχη Piazza Del Campo, την περίφημη πλατεία σε σχήμα κοχυλιού, μία από τις ομορφότερες σε όλη την Ιταλία. Καθόμαστε για έναν καφέ στην κλασική πλέον τιμή των 4.50 ευρώ. Το μάθημά μου το έμαθα... Όχι πια freddo. Ζεστό υπέροχο ιταλικό cappuccino και είμαι μια χαρά...
To Palazzo Publico στην Piazza del Campo
Ώρα για ξενάγηση. Επίσκεψη στο Duomo της Σιένας, όπου, περιμένοντας στην ουρά, μου δίνουν, ένα φυλλάδιο, που μιλάει για ένα all-inclusive εισιτήριο, το οποίο με 10 ευρώ περιλαμβάνει επίσκεψη (1) στο Duomo (2) το Museo Dell’ Opera (3) το Facciatore (4) την Crypta (5) το Baptistery και (6) το Oratorio di San Bernardino.
Το Duomo της Σιένας είναι ένας από τους πλέον εντυπωσιακούς καθεδρικούς ναούς στην Ιταλία και είναι γοτθικού ρυθμού.
Χμμ... άκρως ενδιαφέρον και το πιο σημαντικό για μένα είναι το (3) το Facciatore δηλαδή, που, όπως διαβάζω, είναι μία ταράτσα που μου δίνει τη δυνατότητα να δω τη Σιένα από ψηλά... κάτι που σε αυτή την εκδρομή αναζητούσα σε κάθε ένα από τα μέρη που επισκέφθηκα: Πανοραμικές εικόνες, συνολική άποψη των πανέμορφων περιοχών της Τοσκάνης! Το καλύτερο σημείο του ταξιδιού. Έτσι, λοιπόν, επισκέπτομαι τα 5 από τα 6 σημεία του εισιτηρίου μου (με εξαίρεση το Oratorio di San Bernardino) στο Facciatore όμως δίνω λιγάκι περισσότερο από το χρόνο μου. Ανεβαίνοντας μια γυριστή σκάλα όπου, σε κάποια σημεία πρέπει να γίνεις ένα με τον τοίχο για να περάσει ο άλλος που κατεβαίνει, φτάνω στο πρώτο επίπεδο. Μαγεία!!! Τα πανέμορφα σπίτια της Σιένας αποκαλύπτονται μπροστά μου. Έχει και καλύτερο όμως... Μερικά σκαλάκια ακόμη πιο ψηλά και το επόμενο επίπεδο. Η πόλη κάτω μου πιάτο και εγώ να μη θέλω να φύγω... Τι υπέροχη πόλη η Σιένα! Δε χορταίνεις να τη βλέπεις...
Διακρίνεται μέρος της Piazza Del Campo (σε σχήμα κοχυλιού) και το Palazzo Publico
Κι όμως η Σιένα αδικείται, ακόμη και από αυτές τις φωτογραφίες...
Ο χρόνος όμως περνάει και πρέπει να κατέβω. Ώρα για μερικές ακόμη βόλτες στα γραφικά στενάκια για να πάρω λίγο ακόμη κλίμα Σιένας από το έδαφος. Όλα είναι πανέμορφα. Τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια, αλλά και οι γλαστρούλες με τα λουλουδάκια, δίνουν ζωή στα πλακόστρωτα στενάκια και στα σπίτια και μετατρέπουν τη βόλτα μου από περιήγηση σε... παραμύθι! Η Σιένα είναι πραγματικά παραμυθένια... μία πόλη που δεν πρέπει να χάσει κανείς με τίποτα.
Βολτάροντας στη Σιένα...
Επιστροφή στην Piazza Del Campo και... καθώς είναι ακόμη μεσημεράκι, αποφασίζουμε να πάμε και στο Σαν Τζιμινιάνο, με το λεωφορείο. Για ακόμη μια φορά, πανέμορφα πράσινα τοπία, με αποτέλεσμα να μη μας ενοχλήσει ούτε το ελάχιστο το γεγονός ότι το λεωφορείο περνάει πάλι μέσα από τα χωριά (οκ ίσως όχι τα ομορφότερα της Τοσκάνης, αλλά εμείς θέλαμε να χορτάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη φύση) και γενικά δεν ακολουθεί τη συντομότερη διαδρομή. Μετά από μία περίπου ώρα, άφιξη στο Σαν Τζιμινιάνο, το οποίο αποδεικνύεται και αυτό ένα παραμυθένιο μέρος. Χτισμένο μέσα σε ένα κάστρο, το Σαν Τζιμινιάνο είχε κάποτε περίπου 70 πύργους, από τους οποίους σήμερα παραμένουν οι 14. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι το λένε «Μανχάταν του Μεσαίωνα».
Είσοδος στο San Gimignano...
Επίσκεψη στο «Duomo» του, τη λεγόμενη Basilica. Παίρνουμε εισιτήριο τόσο για το ναό όσο και για το μουσείο του ναού με κόστος 5.5 ευρώ... Αν θέλετε βέβαια μπορείτε να δείτε μόνο το ναό με κόστος 3 ευρώ. Επόμενη κίνηση: Έχω βάλει στο μάτι τον Torre Grossa -που υψώνεται αριστερά κοιτώντας τη Basilica- ο οποίος, σύμφωνα με τον οδηγό μου, είναι ο υψηλότερος πύργος της περιοχής (54 μέτρα) και προσφέρει πανοραμική θέα του Σαν Τζιμινιάνο.
Basilica & Torre Grossa
Εδώ είμαστε! Το σημείο που έψαχνα. Εισιτηριάκι 5 ευρώ που περιλαμβάνει το σημαντικότερο μουσείο της περιοχής, το Museo Civico που βρίσκεται στον πρώτο όροφο του Palazzo Publico δίπλα στον πύργο, καθώς φυσικά και ανάβαση στον Torre Grossa. Βλέπουμε στα γρήγορα το μουσείο, καθώς η θέα μάς περιμένει! Σιδερένια σκάλα αυτή τη φορά, όχι τόσο γραφική όσο στη Σιένα, αλλά και πάλι η ανάβαση μάς αποζημιώνει.
Torre Grossa - Εσωτερικό παράθυρο
Το «Μανχάταν» του Μεσαίωνα υπέροχο, οι πύργοι και τα σπίτια να δημιουργούν μια ακόμη μαγική εικόνα μπροστά στα μάτια μας και γύρω-γύρω να απλώνεται το υπέροχο «πράσινο χαλί» της Τοσκάνης! Όσα και να πω, τα περισσότερα θα τα πουν οι φωτογραφίες και όχι οι περιγραφές...
Το μοναδικό San Gimignano αποκαλύπτει την ομορφιά του, χωρίς να κρύβει το υπέροχο πράσινο τοπίο της Τοσκάνης που εκτείνεται γύρω του.
Η ώρα περνάει όμως και, δυστυχώς, θα πρέπει να μείνουμε στο Σαν Τζιμινιάνο κάτι λιγότερο από 3 ωρίτσες, καθώς το τελευταίο λεωφορείο για τη Φλωρεντία φεύγει από εκεί στις 20:35. Κάποιες τελευταίες βόλτες και, λίγο πριν φύγουμε, απολαμβάνουμε στα γρήγορα Pannini & Pizza. Αγοράζουμε εισιτήρια για το λεωφορείο από ένα μαγαζί με τσιγάρα (δεν υπάρχει σταθμός λεωφορείων στο Σαν Τζιμινιάνο) και πάμε στη στάση. Ένας συμπαθής Ιταλός στη γλώσσα του μεν, αρκετά κατανοητά και με νοήματα δε... μας εξηγεί ότι για να πάμε στη Φλωρεντία θα κατέβουμε στο Poggibonsi και από εκεί θα πάρουμε με αναμονή 20 λεπτών άλλο λεωφορείο για την πόλη. Μάλιστα! Το λεωφορείο έρχεται με καθυστέρηση 1 μόλις λεπτού, ο οδηγός όμως, μάλλον για να έρθει εντάξει με τους χρόνους του, επιδίδεται σε ένα ράλι Σαν Τζιμινιάνο-Poggibonsi, γλυστρώντας στους κατηφορικούς δρόμους της Τοσκάνης. Νομίζω ότι και να ήθελε δε θα μπορούσε να το πάει πιο γρήγορα... Μικρή αναμονή και άλλο λεωφορείο για τη Φλωρεντία, ενώ πλέον η νύχτα έχει μπει για τα καλά στην Τοσκάνη.
Επιστροφή στη Φλωρεντία...
Φτάνουμε στη Φλωρεντία γύρω στις 10, σήμερα όμως, μια και είναι η τελευταία μας νύχτα στην πόλη, δε θα μας ξεφύγει ένα ποτάκι. Κατεβαίνουμε στο Ponte Vecchio και καθόμαστε σε ένα ακόμη μαγαζί με θέα το ποτάμι, το Alfredo sull’ Arno, για να απολαύσουμε ένα vinsanto. Μέχρι τις 12 βέβαια, γιατί μετά μας ειδοποιούν διακριτικά ότι πρέπει να κλείσουν... Μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, και με τόσο ωραίες εικόνες στο μυαλό μας από τη Σιένα και το Σαν Τζιμινιάνο, η βόλτα στη νυχτερινή Φλωρεντία μέχρι το ξενοδοχείο είναι πιο όμορφη από ποτέ...
Περπατώντας το βράδυ στο ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας, μπορεί να δει κάποια "έργα τέχνης" πάνω στο δρόμο, που όμως έχουν διάρκεια ζωής... ελάχιστες ώρες.
Τελευταία μέρα στη Φλωρεντία. Αποφασίζω να ξεκινήσω τις τελευταίες μου περιπλανήσεις από την Piazzale Michelangelo. Βρίσκεται στα νότια της πόλης σε ένα λόφο, έτσι, καθώς έχει κάποια αποστασούλα και ανηφόρα στο τέλος, προτιμώ να πάω με το λεωφορείο. Από εκεί περνούν δύο λεωφορεία, το 12 και το 13, τα οποία έχουν και αυτά την αφετηρία τους κοντά στo σταθμό της Santa Maria Novella, μετά από παρότρυνση ενός οδηγού όμως παίρνω το 12, το οποίο μού λέει ότι κάνει πιο σύντομη διαδρομή. Η διαδρομή μέχρι ένα σημείο δεν έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς περνάει μέσα από άχαρα προάστια, περνώντας όμως το ποτάμι αρχίζει και βελτιώνεται. Περνάμε από την Πόρτα Σαν Τζόρτζο και μετά από κάποια τείχη. Σε λίγο το τοπίο αρχίζει να αλλάζει... Η περιοχή, αν και όχι ιδιαίτερα μακριά από το ποτάμι και το Ponte Vecchio, σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά ότι βρίσκεσαι στην εξοχή. Υπέροχο πράσινο, δρομάκια μέσα στη φύση, πάρκα με παγκάκια για την ξεκούραση των Φλωρεντών.
Κατεβαίνω μία στάση πριν την Piazzale Michelangelo, για μία σύντομη επίσκεψη στο San Miniato Al Monte, μία από τις καλύτερα διατηρημένες εκκλησίες στην Τοσκάνη, ρωμανικού ρυθμού, με την εντυπωσιακή πραγματικά πρόσοψη με το γκριζοπράσινο και λευκό μάρμαρο που σχηματίζει γεωμετρικά σχήματα.
San Miniato Al Monte
Από εκεί συνεχίζω, ακολουθώντας, σχεδόν κατά γράμμα, το τελευταίο μέρος της διαδρομής περιπάτου που προτείνει ο οδηγός της Explorer (130-131). Από μία αψίδα στα δυτικά κτίρια της εκκλησίας κατεβαίνω ένα μονοπάτι μέσα στο πράσινο και φτάνω τελικά στην Piazzale Michelangelo. Και εδώ, όπως προείπα, δεσπόζει ένα αντίγραφο του David του Michelangelo, ενώ θα βρείτε και κάποιους πάγκους με αναμνηστικά της πόλης. Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι τα αναμνηστικά, αλλά η μοναδική θέα της πόλης, που αποκαλύπτεται για ακόμη μια φορά μπροστά μου. Το να βλέπω μία πόλη από ψηλά, να αναπνέω τον αέρα της, ειδικά στο περιβάλλον της Τοσκάνης, ήταν μια από τις αγαπημένες στιγμές του ταξιδιού μου, όπως έχετε καταλάβει. Πόσο μάλλον τώρα που το ταξίδι τελείωνε...
Piazzale Michelangelo - Replica David
Θέα από Piazzale Michelangelo
Ρουφάω λοιπόν όσο περισσότερες εικόνες μπορώ, και συνεχίζω, ακολουθώντας πάντα τη διαδρομή περιπάτου του Explorer. Κατεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά στη δυτική πλευρά της πλατείας, περνάω από την πόρτα San Nicolo και φτάνω σιγά σιγά στον Άρνο, διασχίζοντάς τον από την πιο κοντινή γέφυρα.
Κατεβαίνοντας από Piazzale Michelangelo
Επόμενη στάση μου, η Santa Croce, μία γοτθική εκκλησία στην οποία φιλοξενούνται οι τάφοι σημαντικών Φλωρεντών, όπως ο Michelangelo και ο Γαλιλαίος. Πληρώνω είσοδο 5 ευρώ, για να απολαύσω το ναό και εσωτερικά, ο οποίος, πέρα από τους τάφους, ξεχωρίζει για τις τοιχογραφίες του Giotto και του Taddeo Gaddi, αλλά και τα περιστύλια του Brunelleschi.
Santa Croce
Προχωρώντας και πάλι προς τις γνώριμες περιοχές της «καρδιάς» του ιστορικού κέντρου, ρίχνω μία σύντομη ματιά στην Badia Fiorentina και το Bargello. Μπα όχι... διάθεση για άλλο μουσείο δεν υπάρχει... Την επόμενη φορά, κι ας φωνάζει ο taver ότι αφήσαμε από έξω και κανένα must…
Στη Φλωρεντία η εξοχή βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη, έτσι, όπως βλέπετε και στη συνημμένη φωτό, ελάχιστα μακριά από το ιστορικό κέντρο και το Ponte Vecchio, μπορείτε να απολαύσετε ένα χαλαρωτικό περίπατο...
Ώρα για λίγη χαλάρωση. Επιστροφή στην Piazza Della Repubblica που εξελίσσεται σε μία από τις αγαπημένες μου περιοχές στη Φλωρεντία, με παγωτάκι στο χέρι από το Festival Del Gelato* (μπανάνα και καρύδα αυτή τη φορά… παννόστιμο, αλλά είπαμε εκείνο το kiwi ήταν αξεπέραστο!) Κάθομαι σ’ ένα πεζούλι και χαλαρώνω τρώγoντας το παγωτό μου, ρίχνοντας τελευταίες ματιές στον οδηγό που με συντρόφευσε 4 μέρες και μου γνώρισε την Τοσκάνη και ακούγοντας έναν πλανόδιο μουσικό να παίζει στην κιθάρα του πανέμορφες μελωδίες. Απλές, αλλά τόσο όμορφες στιγμές ευτυχίας σκέφτομαι και κάθομαι για αρκετή ώρα εκεί, πριν ξεκινήσω για τις τελευταίες βόλτες μου στην πόλη...
...Περπατώντας στη Via dei Calzauioli
Σειρά για τις τελευταίες περιπλανήσεις. Σειρά έχει η Via de Tornabuoni, ο δρόμος των μεγάλων σχεδιαστών. Η Φλωρεντία είναι ένα μεγάλο μουσείο και, όπου και να περπατήσεις στο ιστορικό κέντρο, έχεις τη μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς μπροστά σ’ ένα Palazzo, ακόμη κι αν αυτό είναι πλέον το... κατάστημα του Salvatore Ferragamo...
Salvatore Ferragamo Store & Museum
Το κατάστημα του διάσημου οίκου στο ξεκίνημα της οδού Tornabuoni κοντά στην Ponte Santa Trinita δεν είναι βέβαια ένα απλό μαγαζί. Στεγασμένο στο Palazzo Spini Feroni, φιλοξενεί στο δεύτερο όροφό του το Salvatore Ferragamo Museum, όπου θα βρείτε τέσσερα δωμάτια με πάνω από 10.000 μοντέλα παπουτσιών που σχεδίασε ο Ferragamo σε περισσότερα από 40 χρόνια δημιουργίας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τη σχέση που έχει η Carrie Bradshow του SATC με τα παπούτσια, αν όμως είχα περισσότερο χρόνο και λιγότερη κούραση στα πόδια μου, ναι, ίσως και να το επισκεπτόμουνα...
Versace Store
Συνεχίζω, λοιπόν, τη βόλτα μου στη Via de Tornabuoni, το δρόμο των μεγάλων σχεδιαστών: Gucci, Versace, Cavalli, Trussardi, Armani, Dior, Pucci ... είναι όλοι εκεί πιστοί στο ραντεβού τους με τον πιο ακριβό δρόμο της Φλωρεντίας, ενώ το Palazzo Strocchi ένα κτίριο που πραγματικά δεσπόζει στην περιοχή, εντυπωσιάζει εξωτερικά με την έκτασή του. Όπως λέει ο οδηγός μου "15 κτίρια γκρεμίστηκαν για να δημιουργηθεί χώρος γι’ αυτό, ενώ κάθε όροφος από τους 3 από τους οποίους αποτελείται, έχει το ύψος ενός κανονικού παλατιού."
Όσο για τις τελευταίες βόλτες στη Φλωρεντία είναι στα βόρεια της πόλης, γύρω από την περιοχή Σαν Λορέντζο, με την ομώνυμη εκκλησία, με την περίφημη πρόσοψη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Εκεί κοντά βρίσκεται και η κεντρική αγορά (Mercato Centrale) μια διώροφη κλειστή αγορά τροφίμων, που όμως αν θέλετε να δείτε πρέπει να την επισκεφθείτε (για να αγοράσετε ντοματίνια όπως έγραφε και το γνωστό τιπ), θα πρέπει να είστε εκεί έως τις 14:30 το μεσημέρι. (Ακούς Ντόροθυ μη πας αργότερα και χάσεις τα ντοματίνια!
). Στη γύρω περιοχή βέβαια (και σε άλλα σημεία του ιστορικού κέντρου) θα βρείτε πολλούς υπαίθριους πάγκους με δερμάτινα, αναμνηστικά κ.λπ. που ίσως σας φανούν ενδιαφέροντα... Χμμ... Εγώ, πάντως, τα αγνόησα, και είπα να έχω ως τελευταία εικόνα από την πόλη, κάνοντας τις τελευταίες μου βόλτες πριν φύγω για το αεροδρόμιο, ένα ακόμη κομμάτι πίτσα στα γρήγορα... Όποιοι λένε ότι είμαι λιγάκι κοιλιόδουλη, νομίζω με έχουν παρεξηγήσει... Αλήθεια, τώρα που τελείωσα, φαίνεται κάτι τέτοιο από την ιστορία μου;:roll:
ΤΕΛΟΣ
(ακολουθεί ποστ με tips )
* Επειδή έχω δεχθεί διαμαρτυρίες και απειλές από τη Ντόροθυ ότι θα κάνει απεργία από... mojito άμα δε γράψω πού είναι το Festival Del Gelato (ή αλλιώς το καλύτερο παγωτό της Φλωρεντίας) πάρτε ένα link για το μαγαζί http://www.italylogue.com/food-drink/my-favorite-florence-gelato-shop-festival-del-gelato.html. Βέβαια, έχει ξανααναφερθεί στο φόρουμ από την black mamba (κι εγώ από εκεί το είδα).
αποδείχθηκε πάρα πολύ καλός και μας συντρόφευσε σε όλο το ταξίδι! Μπορείτε να τον βρείτε στην Αθήνα στο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία» με 16.50 ευρώ (το αναφέρω γιατί σε άλλα αντίστοιχα μαγαζιά τον έχω βρει έως και με 22 ευρώ!)
• Το εισιτήριο από και προς το αεροδρόμιο Americo Vespucci της Φλωρεντίας με τα λεωφορεία των Sita/Ataf θα σας κοστίσει 4.50 ευρώ (θα το προμηθευτείτε από τον οδηγό μπαίνοντας) και η διαδρομή έως τον σταθμό τρένων Santa Maria Novella θα διαρκέσει το πολύ ένα μισάωρο (συνήθως λιγότερο). Προσοχή, στις ώρες αναχώρησης των λεωφορείων! Διπλοτσεκάρετε από τον πίνακα ανακοινώσεων στην αφετηρία με την ένδειξη Volainbus (που στο σταθμό Santa Maria Novella βρίσκεται στην έξοδό του από την πλευρά των εκδοτηρίων/info δίπλα στο σημείο φύλαξης αποσκευών), γιατί πιθανόν ό,τι αναφέρεται στο timetable της σελίδας στο Internet να μην ισχύει στο 100%.
• Από τη Φλωρεντία στη Σιένα προτιμήστε να πάτε με λεωφορείο και όχι με τρένο, καθώς το λεωφορείο σε αφήνει πιο κοντά στο ιστορικό κέντρο της παραμυθένιας πόλης! Πληροφορίες για τα δρομολόγια προς Σιένα (αλλά και Σαν Τζιμινιάνο) θα βρείτε εδώ http://www.sitabus.it/sita-toscana/Firenze - Siena.pdf. Ξεκινάνε από τα γραφεία της Sita λίγο έξω από το σταθμό Santa Maria Novella, γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να ρωτήσετε για να βρείτε ακριβώς το σημείο αφετηρίας. Υπάρχει ακόμη και σύνδεση μεταξύ Σιένας και Σαν Τζιμινιάνο, για την περίπτωση που θέλετε να τα επισκεφθείτε το ένα μετά το άλλο. Το κόστος κάθε εισιτηρίου είναι 5-7 ευρώ ανάλογα με τη διαδρομή, ενώ η σύνδεση Φλωρεντίας-Σαν Τζιμινιάνο γίνεται μέσω του χωριού Poggibonsi, όπου ίσως θα χρειαστεί να αλλάξετε λεωφορείο.
• Αν, παρ’ όλα αυτά, θέλετε να πάρετε taxi από το σταθμό των τρένων (είτε γιατί έχετε αργήσει είτε γιατί θέλετε να είστε πιο άνετοι) υπάρχει standard ταρίφα 23 ευρώ, για τη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο.
• Στο σταθμό Santa Maria Novella, όπως προανέφερα, υπάρχει υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Εμείς για 2 βαλίτσες και διάρκεια φύλαξης περίπου 6 ½ ώρες πληρώσαμε συνολικά 10 ευρώ.
• Για όσους ενδιαφέρονται για αγορές, στο χωριό Barberino del Mugello κοντά τη Φλωρεντία λειτουργεί outlet μεγάλων σχεδιαστών (Designer Outlet Barberino: home). Στο χωριό μπορείτε να πάτε με λεωφορείο των Sita/Ataf, όπως και στις υπόλοιπες περιοχές της Τοσκάνης. Προσοχή όμως στην επιστροφή σας, καθώς κάποια δρομολόγια από το χωριό δε φεύγουν από το ίδιο σημείο απ’ αυτό που σας αφήνουν, οπότε θα χρειαστείτε extra 20λεπτο περπάτημα προς τη στάση αναχώρησης.
• Το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου της Φλωρεντίας είναι φυσικά πλακοστρωμένο, με αποτέλεσμα, μετά από αρκετές ώρες περπατήματος που επιβάλλονται σε μια τέτοια πόλη, να αισθανθείτε τα πόδια σας ταλαιπωρημένα. Προσοχή, λοιπόν, στα παπούτσια που θα επιλέξετε να έχετε μαζί σας!
Ναι... το γνωρίζω ότι σε πολλούς η εισαγωγή μου θα ακουστεί ως... ύβρις, αλλά, μέχρι πρόσφατα, δε μου είχε γεννηθεί η επιθυμία να επισκεφθώ την Ιταλία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μου έκανε εκείνο το «κλικ» που λένε, το οποίο σε κάνει να βάλεις μια χώρα σε πρώτη προτεραιότητα για επόμενη επίσκεψη... Απαπα... Βλέπω τα ντοματίνια να εκσφεντονίζονται κατά πάνω μου
και συνεχίζω λιγότερο αιρετικά την ιστορία. Έρχεται, που λέτε, μια ωραία μέρα και πέφτω πάνω σε προσφορά της Alitalia: «100 ευρώ ό,τι πάρεις από τους γείτονες»... Χμμμ... Βρε λες; Μήπως να το ξανασκεφτώ αυτό το «δε θέλω να πάω Ιταλία»... Από την άλλη, η Alitalia μού έχει κάνει και διάφορα στο κοντινό παρελθόν. Μήπως να το αφήσω; Ε, τι να αφήσω... Αφήνεται ένα πήγαινε-έλα 100 ευρουλάκια, όπου πας! Και όχι μόνο Ρώμη, που, στην τελική, για 3 μέρες που διέθετα, δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω, αλλά και Φλωρεντία... Χμμ... το πράγμα αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον…
Η υπέρβαση γίνεται, το 3ήμερο γίνεται 4ήμερο, ο καιρός περνάει, μεσολαβούν 2 συναντήσεις Ιταλόφιλων που με βάζουν ακόμη πιο πολύ στο κλίμα της χώρας που τόσο είχα αδικήσει και... να ‘μαστε στο Ελ. Βενιζέλος, Σάββατο πρωί, έτοιμοι για αέρα Τοσκάνης. Η Alitalia αποδεικνύεται άξια της εμπιστοσύνης μας! Ω... ναι η πτήση γίνεται (το σημειώνω γιατί την προηγούμενη φορά που την είχα επιλέξει δεν έγινε και είχα πάει, μετά από ακύρωση του σκέλους Αθήνα-Ρώμη, Αθήνα-Βαρκελώνη μέσω Αμστερνταμ!). Και όχι μόνο γίνεται, αλλά φεύγει και στην ώρα της, τι άλλο να θέλω πια; Όλα μια χαρά, με μια εξαίρεση: Ότι το αγαπημένο μας αεροπλάνο με τις πρασινοκόκκινες λεπτομέρειες, λίγο πριν απογειωθεί από τον ουρανό της Ρώμης, θεώρησε καλό να μας προσφέρει μια ωρίτσα χαλαρής βόλτας στο αεροδρόμιο. Ναι, ναι... προχωρούσε αργά και βασανιστικά... και έκανε γύρους στο ωραιότατο Fiumicino. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι δε γίνεται να μη με εκνευρίσει τελικά η αγαπημένη εταιρεία, αλλά έδωσα τόπο στην οργή και είπα να μην την αδικήσω, γιατί ήταν μάλλον θέμα αεροδρομίου...
Εν πάσει περιπτώσει, τέλος καλό όλα καλά και... να ‘μαστε στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας. Χειραποσκευούλες (ε τι ρωτάτε τώρα; φυσικά και δεν είχαμε κάνει check in τις βαλίτσες... τρελοί ήμασταν με τόσα που ακούγονται) και κατευθείαν έξω από το αεροδρόμιο για λεωφορειάκι. Τη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Φλωρεντίας εκτελούν οι Ataf/Sita, και τα λεωφορεία σε αφήνουν έξω από στο σταθμό τρένων Santa Maria Novella.* Η διαδρομή είναι κανά 20λεπτο, ίσως και κάτι παραπάνω τις καθημερινές που η πόλη (τα προάστιά της δηλαδή, γιατί στο ιστορικό κέντρο σπάνια θα συναντήσετε αυτοκίνητο) έχει λίγη κίνηση, καθώς ο κόσμος πηγαίνει στις δουλειές του. Εμείς είχαμε επιλέξει το ξενοδοχείο μας να βρίσκεται κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, για να μην κάνουμε μεγάλη διαδρομή με τις βαλίτσες... Έτσι κι αλλιώς, το κέντρο της Φλωρεντίας είναι μικρό και γυρίζεται αρκετά εύκολα με τα πόδια, ενώ ο σταθμός τρένων βρίσκεται σχετικά κοντά στο Duomo (το σήμα-κατατεθέν και σημείο αναφοράς της πόλης) και κατ’ επέκταση στα αξιοθέατα, που βρίσκονται φυσικά όλα στο ιστορικό κέντρο.
Το ξενοδοχείο μας λεγόταν «Mia Cara» και αποδείχθηκε μετριότατο. Δε μας πτόησε όμως, γιατί ήταν πολύ φτηνό (68 ευρώ το δωμάτιο τη βραδιά), με πρωϊνό και, όπως είπα, σε ιδιαίτερα βολικό σημείο. Κατά τα άλλα, με έκπληξη μάθαμε ότι οι πόρτες του κλείνουν στη 1 (!) το βράδυ και για να γυρίσουμε πιο αργά θα έπρεπε να κάνουμε ειδική συνεννόηση, ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ασανσέρ (το είχανε για ειδικές περιπτώσεις, όπως π.χ. για να εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες) και στην πορεία θα προκύπτανε και άλλα... αλλά είπαμε οικονομική πρόταση ήτανε, τη δουλειά μας την έκανε, οπότε γιατί να χαλαστούμε περαιτέρω με την ποιότητά του;
Αφήνουμε λοιπόν τα πράγματα και ξεκινάμε για μία πρώτη βόλτα στην πόλη. Θέλουμε επειγόντως καφέ! Σας τα πα; Δε σας τα πα... Η Alitalia έκανε ακόμη περισσότερες περικοπές στα σνακ που σερβίρει. Κάτι μπισκοτάκια κι εκείνα με το ζόρι στο Αθήνα-Ρώμη μαζί με ένα δείγμα καφέ, στο δε Ρώμη-Φλωρεντία ούτε νερό παρακαλώ! Δε βαριέσαι 25 ευρώ ανά πτήση είναι αυτά λέμε και ξαναλέμε και ξεκινάμε την αναζήτηση καφέ...
Χμμ... Piazza della Repubblica… Θυμάμαι την πρόταση της sapienza στο σχετικό thread που είχα ανοίξει, και έτσι ξεκινάμε προς τα εκεί! Οι πρώτες στιγμές χαλάρωσης στη Φλωρεντία και η αναγνώριση της πόλης είναι γεγονός. Περνάμε από το Duomo, το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό της πόλης, για πρώτη φορά, αντικρύζοντας με δέος έναν τεράστιο ναό που αδυνατείς να τον φωτογραφίσεις ολόκληρο από κοντά.
Λεπτομέρεια από το Duomo
Φτάνουμε στην Piazza della Repubblica και καθόμαστε σε κάποιο από τα καφέ.
Η υπέροχη "Piazza della Repubblica", φωτογραφημένη από τον τελευταίο όροφο του πολυκαταστήματος La Rinascente
Πρώτη διαπίστωση ότι οι τιμές είναι τιμές Αθήνας (έως και πιο ακριβές, όπως αποδείχθηκε σε κάποια πράγματα). Ε, ναι! Μου το ‘χανε πει ότι είναι ακριβή πόλη η Φλωρεντία... επιβεβαιώθηκαν. 4.5 ευρώ ο καφές λοιπόν... οκ... τα ‘χω συνηθίσει και από την πόλη μου... Κάνω, βέβαια, το λάθος να παραγγείλω freddo… και μου έρχεται ένα ποτήρι χαμηλό (πώς είναι αυτά που βάζουμε τα ουίσκι on the rocks αααυτά) με πάγο μέσα... Μάλιστα μάλιστα... Θα βιαστείτε να μου πείτε ότι έτσι τον σερβίρουν εκεί... Ναι... ναι... είπαμε είμαι νεούδι στην Ιταλία δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή (κι ας το είχα δει και στην αγαπημένη Βαρκελώνη το εργάκι). Κι επειδή είχα ζητήσει Cappuccino Freddo και όχι Espresso, η υπερπαραγωγή συμπληρώνεται από ένα κανατάκι με γάλα (αχτύπητο παρακαλώ!). Ό,τι και να ‘τανε, είχα ανάγκη από καφείνη επειγόντως, ακόμη και σε ενέσιμη μορφή... οπότε τι να κάνω το πίνω!
Cappuccino Freddo, made in Italy
* Αφού τελειώσω την ιστορία θα γράψω κάποια tips, όπου θα αναφέρω και λεπτομέρειες για τις μεταφορές και άλλα χρήσιμα και πρακτικά info για τις πόλεις που επισκέφθηκα.
Ώρα για μια πρώτη αναγνώριση της πόλης. Πού να πάμε πρώτα... Στο Duomo, από το οποίο περάσαμε και νωρίτερα, πέφτει η ιδέα. Επιστρέφουμε λοιπόν στον καθεδρικό, ρίχνοντας κάποιες προσεκτικότερες ματιές στο τεράστιο κτίριο, που αποτελεί, όπως προείπα, σήμα-κατατεθέν για το ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι μαρμάρινες επενδύσεις του είναι εντυπωσιακές στο μάτι, αν και η υγρασία της πόλης κάνει αισθητή την παρουσία της, με αποτέλεσμα -όσο συχνά και αν υπάρχουν εργασίες καθαρισμού του ναού- να είναι εμφανής. Βγάζουμε κάποιες εξωτερικές φωτογραφίες, τόσο από το ναό, όσο και από το Κωδωνοστάσιο του Giotto (Campanile) αλλά και το κτίριο του Βαπτιστηρίου (Battistero).
1)
2) 3) 4)1) Το Κωδωνοστάσιο του Giotto (Campanile), 2) Το κτίριο του Βαπτιστηρίου (Battistero). Διακρίνονται οι περίφημες θύρες του Lorenzo Ghiberti, 3) Μέρος του Duomo, 4) Τμήμα της πρόσοψης του Duomo
Κατόπιν, αποφασίζουμε να μπούμε... βλέπουμε μια είσοδο... Πόσο πληρώνεις; 8 ευρώ... Δε δίνω και πολλή σημασία, λόγω κούρασης... έτσι κι αλλιώς θέλω να το δω... Τα δίνω... τα δίνει και η φίλη μου... και σε δευτερόλεπτα συνειδητοποιούμε ότι δεν αφορούν την είσοδο στο ναό, αλλά μόνο την ανάβαση στο Dome, το σημείο πάνω από τον τρούλο του, από το οποίο έχεις θέα σε ολόκληρη την πόλη. Εγώ άλλο που δεν ήθελα! Πανοραμική Φλωρεντία από ψηλά... η φίλη μου όμως που είχε ανέβει άλλες 2 φορές, με αγριοκοίταξε, μου είπε «θα μου το πληρώσεις αυτό» και άρχισε να ανεβαίνει αγκομαχώντας τα 463 -παρακαλώ- σκαλοπάτια έως την κορυφή. Με τα πολλά και συζητώντας πώς θα βρούμε τρόπο να το ξεπληρώσω, φτάνουμε, αφού πρώτα περνάμε από κάποια σημεία όπου βλέπεις το εσωτερικό του ναού από ψηλά, αλλά και τον εντυπωσιακό θόλο του Μπρουνελέσκι (επαναστατικό επίτευγμα για την εποχή του το γεγονός ότι έχτισε το θόλο χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου σκαλωσιές) με τις τοιχογραφίες του Βαζάρι. Φτάνοντας στην κορυφή του θόλου, η θέα από τη βεράντα του είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, έχω να σημειώσω κάτι. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να ανεβεί κάποιος στο Duomo μετά από κάποιες περιηγήσεις στην πόλη και αφού έχει δει κάποια πράγματα σ’ αυτήν. Βλέπω τώρα τις φωτό και αναγνωρίζω πολλά σημεία... ααα... εδώ το τάδε.. ααα... εκεί το δείνα... Ε, όταν ανέβηκα, έψαχνα στον οδηγό μου να βρω τι είναι τι! Στο τέλος το Duomo λοιπόν...
Θέα από Dome/Duomo
Η κατάβαση των 460 σκαλοπατιών από δύο ταλαιπωρημένες και σχεδόν άυπνες λόγω του πολύ πρωινού ταξιδιού, μας έφερε μια πείνα η αλήθεια. Μερικές βόλτες ακόμη, κατεβαίνουμε την οδό Calzaiuoli (γεμάτη με εμπορικά καταστήματα) και φτάνουμε στην Piazza della Signoria, μια πλατεία, η οποία είναι, στην ουσία, κατά κύριο λόγο, μία υπαίθρια πινακοθήκη με πολλά αγάλματα (αντίγραφα τα περισσότερα πλέον), όπως ο περίφημος David του Michelangelo (το αυθεντικό βρίσκεται στη Galleria dell’ Accademia) και ο Hercules & Cacus του Bandinelli, τα οποία βρίσκονται ακριβώς μπροστά από το Pallazzo Vecchio, ένα εντυπωσιακό κτίριο, στο οποίο (όπως λέει ο οδηγός μου) εξακολουθεί να στεγάζεται ακόμη και σήμερα το Δημαρχείο της Φλωρεντίας. Η υπαίθρια πινακοθήκη συνεχίζεται, βέβαια, και μέσα στη Loggia dei Lanzi, στην οποία θα βρείτε επίσης αρχαία Ρωμαϊκά αγάλματα, ενώ, ανάμεσα στο άγαλμα του Ηρακλή και του Κάκου και τη Loggia, ξεκινά το στενό στο οποίο βρείτε τις εισόδους της Galeria degli Uffizi, μία από τις σημαντικότερες και η παλαιότερη πινακοθήκη της Ευρώπης… Αύριο πρέπει να έρθουμε για την κράτηση θυμάμαι, αλλά, προς το παρόν, δε θέλουμε τίποτα άλλο εκτός από φαγητό...
1)
2) 3) 4)1) Palazzo Vecchio, 2) David, Michelangelo (Replica), Piazza della Signoria, 3) Η κρήνη του Ποσειδώνα, Piazza della Signoria, 4) Loggia dei Lanzi, Piazza della Signoria
Έτσι, περνάμε μπροστά από την Uffizi, και συνεχίζουμε αντικρύζοντας το ποτάμι της πόλης, τον Arne. Η βόλτα κατά μήκος του Άρνου με την υπέροχη θέα από τις γέφυρες και τα κτίρια, καθώς και οι αντικατοπτρισμοί του φωτός που καταφέρνει να περάσει από τα πολλά σύννεφα του ουρανού της Φλωρεντίας είναι μια μοναδική εμπειρία. Το ποτάμι ήταν υπέροχο, δε μύριζε καθόλου (όπως είχα διαβάσει ότι πιθανώς να συμβαίνει κάποια διαστήματα του χρόνου) και η βόλτα δίπλα σ’ αυτό πραγματικά ονειρική. Φτάνουμε στο Ponte Vecchio, την πιο παλιά γέφυρα της πόλης, πάνω στην οποία θα βρείτε κυρίως κοσμηματοπωλεία (όχι απολύτως του ενδιαφέροντός μου γι’ αυτό τα προσπέρασα γρήγορα).
Arne River
Ponte Vecchio
Το χαρτάκι με οδηγίες από το travelstories μιλάει για ένα μαγαζί εκεί δίπλα, το «Golden view open bar» (πρόταση της erminas χεχε!), το οποίο έχει θέα στο ποτάμι και το Ponte Vecchio. Εκεί θα πάμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 5 και ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο. Οι κρατήσεις είναι για μετά τις 7-7:30 κι έτσι μπορούμε να καθίσουμε στο πρώτο τραπέζι με θέα το ποτάμι και τη γέφυρα! Όνειρο... Σας συνιστώ να πάτε κι εσείς σε ώρα που δε θα έχει πολύ κόσμο, γιατί, αν κάτσετε από δεύτερο τραπέζι και πίσω, χάνετε τη μισή μαγεία! Μην πω και όλη...
Η θέα από το τραπέζι μας
Πολύ ωραίο και το φαγητό, πήραμε ένα πολυ ωραίο antipasti με prosciutto di parma και mozzarella di bufalla και, κατόπιν, 2 πίτσες. Η δικιά μου (ω τι έκπληξη!) έχει ντοματίνια! «Επιτέλους, τα περίφημα ντοματίνια» Τοσκάνης λέω μέσα μου, καθώς θυμάμαι το αλήστου μνήμης thread-υπερπαραγωγή του travelstories...
«Pizza del babbo», λοιπόν, η επιλογή μου και για την ιστορία τα υλικά ήταν mozzarela buffalo, ντοματίνια, βασιλικός και ρικότα στην κρούστα! Αρκετά vegetarian επιλογή, γι’ αυτό αν είστε πιο πολύ των αλλαντικών, προτιμήστε κάποια σαν την απέναντι της παρέας μου («Pizza fiorentina» με σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, ζαμπόν, μανιτάρια και σαλάμι τοσκάνης)
Μια χαρά και οι πίτσες, λίγο κρασί... λίγο ποτάμι... και τα ντοματίνια μου! Τι άλλο να θέλω; Χμμ.. δε θα έλεγα όχι σε ένα παγωτάκι. Μπαίνω σ’ ένα μαγαζί κοντά στο Ponte Vecchio και ζητάω ένα χωνάκι με μία μπάλα mascarpone… 7 ευρώ μου λέει... Χμμ... Ακριβούτσικη αυτή η πόλη, τα ‘παμε και πριν... Βέβαια, για να μην την αδικώ, ήταν το πιο ακριβό παγωτό που πλήρωσα εκεί και μάλλον το συγκεκριμένο μαγαζί σού έπιανε και λίγο το... να μη πω. Τις επόμενες φορές που πήρα παγωτάκι, οι τιμές ήταν πιο normal δεν μπορώ να πω... Ώρα, φυσικά, να χωνέψουμε και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από μία υπέροχη βόλτα από το Ponte Vecchio και πάλι προς τα πίσω, μέσα από το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας (που έχει αρχίσει να μου γίνεται πλέον οικείο) προς στο ξενοδοχείο. Είναι σχετικά νωρίς, αλλά εμείς χρειαζόμαστε ξεκούραση. Λίγη μελέτη στον οδηγό για το πώς θα προγραμματιστεί η επόμενη μέρα και η πρώτη μέρα στη Φλωρεντία κάπου εδώ τελειώνει...
Πρώτη κίνηση της ημέρας φυσικά το πρωϊνό. Με όλα αυτά που είχαμε δει δεν είχαμε και μεγάλες προσδοκίες από το ξενοδοχείο και, βέβαια… επιβεβαιωθήκαμε. Tα κλασικά: ψωμί (μπαγιάτικο... τώρα θα μου πείτε στο σπίτι μου τις Κυριακές έχω φρέσκο??? Δεν έχω... ε τι γκρινιάζω???) με σαλαμάκι-τυράκι, μαρμελάδες, κρουασάν, κορν-φλέικς, καφές κι ένα ξεθωριασμένο «πορτοκαλί ζουμί» που καταγράφεται ως πορτοκαλάδα. Εν πάσει περιπτώσει, τη δουλειά τους την κάνανε!
Ξεκινάω για μία πρώτη βόλτα στην πόλη... Γνωστές βόλτες στα ήδη γνώριμα μέρη... Duomo… Piazza della Repubblica, Piazza della Signoria, Palazzo Vechio & Uffizi, Arne & Ponte Vecchio, αλλά, αυτή τη φορά, προορισμός μου είναι ακόμη πιο πέρα, στην περιοχή Oltrarno (δηλαδή πέρα από τον Άρνο) και, συγκεκριμένα, το Palazzo Pitti…
Στην περιοχή Oltrarno, που βρισκόταν στη νότια όχθη του Άρνου, κατοικούσαν κάποτε μόνο άνθρωποι που ανήκαν στην κατώτατη κοινωνική τάξη της Φλωρεντίας, κάτι που άλλαξε το 1549... Η Ελεωνόρα του Τολέδου, ισπανίδα σύζυγος του δούκα της Φλωρεντίας, Κόζιμου Α’ των Μεδίκων, έπασχε από κάποια εξαντλητική ασθένεια, έτσι έπεισε το σύζυγό της να κατοικήσουν στο εξοχικό περιβάλλον του Oltrarno, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βελτιωθεί η υγεία της. Έτσι, αγόρασε το Palazzo Pitti, δίνοντας το έναυσμα σε πολλούς ακόμη Φλωρεντινούς αριστοκράτες να μετοικήσουν στην περιοχή, η οποία άλλαξε άρδην όψη...
Στην είσοδο διαπιστώνω ότι υπάρχουν 3 διαφορετικοί είσοδοι ανάλογα με το αξιοθέατο που ήθελες να δεις. Εγώ επέλεξα το δεύτερο εισιτήριο που κόστιζε 10 ευρώ και σου επέτρεπε να δεις τους κήπους Boboli και 2 μουσειάκια (πορσελάνης και κουστουμιών). Λόγω καιρού δεν είχε πολύ κόσμο: εγώ, δύο γιαπωνέζες (ω... ναι, χωρίς μάσκα) και ένα ζευγαράκι. Πανέμορφοι οι αναγεννησιακοί κήποι, οι οποίοι δημιουργήθηκαν για τους Μεδίκους ένα χρόνο αφότου είχαν αγοράσει το Palazzo: πράσινο, συντριβάνια, ωραίοι σχηματισμοί, αγάλματα διαφόρων ρυθμών και περιόδων και από ψηλά ωραίες θέες της Φλωρεντίας.
Giardini di Boboli
Επιστροφή στην Uffizi για να κάνουμε επιτέλους τις κρατήσεις μας, καθώς οι ουρές έδιναν το «παρών» όσες φορές και αν περάσαμε από εκεί. Αποφασίζουμε να κλείσουμε και για την Galleria dell’ Accademia (αν και τελικά μάλλον δε χρειαζόταν) όπως και για την Uffizi. 10 (+4 η κράτηση) ευρώ για κάθε μία, σύνολο 28... Ώρα για ένα ακόμη καφεδάκι, στην Piazza della Signoria αυτή τη φορά, πριν ξεκινήσουμε τις περιηγήσεις μας στα μουσεία. Καθόμαστε σε ένα cafe-restaurant: «Δύο cappuccino παρακαλώ». «Μάλιστα! Να σας ενημερώσουμε ότι και για τον καφέ υπάρχει κουβέρ 1.5 ευρώ το άτομο»! Χμμ... Το είδαμε κι αυτό στη Φλωρεντία...
H Piazza della Signoria μια βροχερή μέρα...
Μετά από μία σύντομη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ώρα για μουσεία. Galleria dell’ Accademia στο βόρειο τμήμα της πόλης. Φοράμε τα αδιάβροχά μας, καθώς η βροχή είναι πλέον δυνατή και κινούμαστε προς τα εκεί. Χάλια ο καιρός και οι ουρές ανύπαρκτες, εν πάσει περιπτώσει εμείς την προκράτηση την είχαμε κάνει. Ο σταρ της πινακοθήκης της Ακαδημίας είναι, αναμφίβολα, ο David του Michelangelo. Εδώ βρίσκεται το αυθεντικό άγαλμα, καθώς, όπως έχω προαναφέρει, στην πόλη θα βρείτε και δύο αντίγραφά του, το ένα στην Piazza della Signoria και το άλλο στην Piazzale Michelangelo, που έχω σκοπό να επισκεφθώ μία επόμενη μέρα. Το αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου βρίσκεται, φυσικά, σε περίοπτη θέση μέσα στην Πινακοθήκη. Το κολοσσιαίο άγαλμα ύψους 5.2 μέτρων, το έχει φτιάξει σε ηλικία μόλις 29 ετών και αποτελεί το έργο που τον καθιέρωσε ως εξέχοντα γλύπτη της εποχής του. Στην Galleria dell’ Accademia θα βρείτε ακόμη και άλλα αριστουργήματα του Michelangelo, όπως και άλλα σημαντικά έργα από Φλωρεντινούς καλλιτέχνες, όπως ο Fra Bartolomeo, ο Filippino Lippi, ο Ghirlandaio κ.ά. Αυτή την περίοδο, υπάρχει και μία περιοδική έκθεση με τίτλο «La Perfezione Nella Forme» ενός σύγχρονου φωτογράφου του 20ου αιώνα, του Robert Mapplethorpe (1946-1989), που θεωρείται κατά κάποιο τρόπο συνεχιστής του Michelangelo, έχοντας ως κύριο αντικείμενο της τέχνης του το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Θα βρείτε έκθεση με τις σημαντικότερες φωτογραφίες του, οι οποίες είναι ασπρόμαυρες, και τα θέματά του είναι κυρίως γυμνά ανδρικά (σε κάποιες περιπτώσεις ομοερωτικού προσανατολισμού) αλλά και γυναικεία σώματα (μία από τις μούσες του ήταν η Patti Smith, με την οποία διατηρούσαν και στενή φιλία), καθώς και λουλούδια. Η αλήθεια είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, με ξενίζει η παρουσία τέτοιων έργων στον ίδιο χώρο με αναγεννησιακά αριστουργήματα, αλλά αυτό είναι μία προσωπική άποψη και μόνο...
Στη φωτό, η είσοδος της Ακαδημίας, με την αφίσα της περιοδικής έκθεσης του Mapplethorpe
Έχουμε λίγη ώρα μέχρι το επόμενο μας ραντεβού στην Uffizi και έτσι αποφασίζουμε να κάνουμε μία βόλτα στην περιοχή του San Marco. Περνάμε από την Piazza Della Santissima Anunziata, στην ανατολική πλευρά της οποίας βρίσκεται το Spedale degli Innocenti, ένα αναγεννησιακό κτίριο που υπήρξε και το πρώτο βρεφοκομείο στην Ευρώπη. Η στοά με τις καμάρες που βρίσκεται στην πρόσοψη του κτιρίου έχει σχεδιαστεί από τον Brunelleschi, αποτελώντας το πρώτο σημαντικό αρχιτεκτονικό του έργο, αρκετά χρόνια πριν το dome του Duomo. Στην πλατεία θα βρείτε ακόμη ένα έφιππο άγαλμα του Δούκα Φερδινάρδου του Α’, καθώς και δύο μπρούτζινες μανιεριστικές κρήνες. Προχωρώντας στην περιοχή βρίσκουμε και το ναό του San Marco, του 13ου αιώνα, που προσπερνάμε όμως γρήγορα, καθώς το ραντεβού μας στην Uffizi περιμένει.
Piazza Della Santissima Anunziata
San Marco
Ώρα για την περίφημη Galeria degli Uffizi. Μπαίνουμε χωρίς ουρές από την είσοδο 1 και ετοιμαζόμαστε για την περιήγηση. Το κτίριο είναι υπέροχο και τα κύρια εκθέματα βρίσκονται στον πάνω όροφο. Βρίσκεσαι σ’ έναν υπέροχο διάδρομο με μοναδική οροφή και από εκεί μπαίνεις σε κάθε δωματιάκι, κάποια από τα οποία επικοινωνούν και μεταξύ τους. Στην Uffizi φιλοξενούνται σημαντικές δημιουργίες όπως η Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι, η Αγία Οικογένεια του Μιχαήλ Άγγελου, η Αφροδίτη του Ούρμπινο του Τισιανού κ.ά.
Δίπλα στο δωμάτιο 25 υπάρχει και η είσοδος για το Corridio Vasariano (Διάδρομος του Βαζάρι), ένα μυστικό πέρασμα, που, ξεκινώντας από την Uffizi, περνάει από τo πάνω μέρος του Ponte Vecchio και καταλήγει στο Palazzo Pitti. Δεν μπήκαμε γιατί χρειάζεται ειδικό εισιτήριο και δεν το ψάξαμε από πριν... θεωρώ όμως από αυτά που διαβάζω ότι πρέπει να είναι αρκετά ενδιαφέρον!
Mέρος του διαδρόμου Vasari, όπως διακρίνεται από κάποιο παράθυρο της Uffizi. Όπως βλέπετε, κομμάτι του διαδρόμου περνάει από το Πόντε Βέκιο, πάνω από τα κοσμηματοπωλεία της γέφυρας. Τα μικρά παραθυράκια που βλέπετε στο πάνω μέρος του χτίσματος σάς εξασφαλίζουν μοναδικές θέες, την ώρα που περπατάτε στο διάδρομο θαυμάζοντας μερικές από τις ωραιότερες αυτοπροσωπογραφίες στον κόσμο...
Σύμφωνα με τους οδηγούς, το καφέ της Uffizi, προσφέρει πανοραμική θέα στην πόλη. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι τη θέα που βλέπετε, θα την απολαύσετε μόνο αν σκαρφαλώσετε σε κάποιο τειχάκι για να βγάλετε φωτογραφία!
Μετά από αρκετή τέχνη, ώρα για φαγητό. Η επιλογή μας ένα ακόμη μαγαζί που γράφτηκε εδώ μέσα, το Le antiche carrozze, το οποίο βρίσκεται στην Piazza di santa Trinita (πρόταση της Dafni). Αρκετά οικονομικό και συμπαθές, αν και η φίλη μου δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία με την πίτσα που παρήγγειλε, ήταν από κάτω καμένη και από πάνω άψητη... Δεν ξέρω πώς τα καταφέρανε... Τέλος πάντων... Τα ραβιόλια μου al dente μεν (ε... προφανώς) συμπαθητικά δε... Το δε σέρβις της κοπελιάς κέρδιζε βραβείο ταχύτητας. Φώναζες για το λογαριασμό και σε 3 sec τον είχες στο τραπέζι σου. Της έδινες την πιστωτική και σε 5 δευτερόλεπτα την είχε γυρίσει πίσω για να υπογράψεις... Εντυπωσιακό...
Ώρα και πάλι για βόλτες στην πόλη και βέβαια παγωτάκι έτσι για τη χώνεψη. Και αυτή τη φορά, ναι πέφτουμε διάνα! Festival Del Gelato, πρόταση του travel stories και αυτή (χαχα! πήγα πολύ οργανωμένη) και της black mamba! Υπέροχη gelaterie με άπειρες γεύσεις, σε σημείο πραγματικά να μην ξέρεις τι να διαλέξεις. Το μάτι μου έπεσε στην περιοχή με τα παγωτά από φρούτα και συγκεκριμένα στο kiwi! Πήρα ένα σχετικά μικρό (όχι το μικρότερο) κυπελλάκι των 3 ευρώ, καθώς δεν είμαι και ιδιαίτερα φαν του παγωτού... (αλλά είπαμε στην Ιταλία δε θα το έχανα με τίποτα)... Μα τι απόλαυση ήταν αυτή!!! Είχε δίκιο η black mamba στο thread που έγραφε ότι μούγκριζε μόλις το δοκίμασε.
Ε.. δεν ντρέπομαι να το πω... το ίδιο έπαθα και εγώ! Υπέροχο! Φανταστικό! Ένιωθες το ολόφρεσκο ακτινίδιο σε κάθε κουταλιά... Περιττό να σας πω ότι το τσάκισα... και θα το έτρωγα όλο, ακόμη κι αν είχα πάρει μεγαλύτερο μπολάκι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, καθώς ακόμη μια μέρα έρχεται στο τέλος της. Δεν έχω κουράγιο για ποτό.. Χμ... τι πρωτότυπο στα ταξίδια μου, μετά από ολοήμερο περπάτημα...
Στη συνημμένη φωτό, το μαγαζί με το καλύτερο παγωτό στη Φλωρεντία, Festival del Gelato! Μην το χάσετε, για κανένα λόγο!
Σιένα
Ήρθε η μέρα για την επίσκεψη μας στη Σιένα. Μετά από κάποιες βόλτες γύρω από το σταθμό Santa Maria Novella ώστε να εντοπίσουμε από πού φεύγουν τα ρημαδολεωφορεία για τη Σιένα, και συνενοήσεις σε άψογα... ιταλικά (που δε γνωρίζουμε) σε ένα ανθοπωλείο, βρίσκουμε τελικά την αφετηρία της Sita. Η διαδρομή είναι 1 ½ ώρα μέσα στο ατελείωτο πράσινο της Τοσκάνης (με στάσεις σε δύο χωριά, το Poggibonsi και το Colle Val d’ Elsa) και κοστίζει 6.80 ευρώ. Εάν το επιθυμείτε, υπάρχει και express διαδρομή χωρίς στάσεις που φτάνει στη Σιένα σε 1 ώρα και ένα τέταρτο.
Φτάνοντας, η πρώτη εικόνα της Σιένας δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα... Πολυκατοικίες στα προάστια, όχι πολύ όμορφη εικόνα, περίπου αυτό που αντικρύζει κανείς και στα -άχαρα ομολογουμένως- προάστια της Φλωρεντίας. Σε λίγο βέβαια, και προσεγγίζοντας το ιστορικό κέντρο, η άποψή μου θα αλλάξει άρδην... και η υπέροχη αυτή πόλη, για την οποία τόσα είχα ακούσει, θα αρχίσει να αποκαλύπτεται μπροστά μου! Ω ναι... τώρα δικαιώνονται όλα αυτά που είχα ακούσει για τη Σιένα. Υπέροχη! Μοναδική! παραμυθένια! Μια πόλη όνειρο! Κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα...
Μια πόλη σαν βγαλμένη από παραμύθι...
Το λεωφορείο σε αφήνει σχετικά κοντά στο ιστορικό κέντρο (και μετά από απαραίτητη επίσκεψη στον υπόγειο σταθμό για ενημέρωση για ενδεχόμενα δρομολόγια για Σαν Τζιμινιάνο ή απλά επιστροφή στη Φλωρεντία) με λίγο περπάτημα βρεθήκαμε στην Via della Cita, ένα γραφικό δρόμο με εμπορικά καταστήματα που από κάποια κατηφορικά στενάκια με καμάρες στα αριστερά του, σε οδηγεί στην υπέροχη Piazza Del Campo, την περίφημη πλατεία σε σχήμα κοχυλιού, μία από τις ομορφότερες σε όλη την Ιταλία. Καθόμαστε για έναν καφέ στην κλασική πλέον τιμή των 4.50 ευρώ. Το μάθημά μου το έμαθα... Όχι πια freddo. Ζεστό υπέροχο ιταλικό cappuccino και είμαι μια χαρά...
To Palazzo Publico στην Piazza del Campo
Ώρα για ξενάγηση. Επίσκεψη στο Duomo της Σιένας, όπου, περιμένοντας στην ουρά, μου δίνουν, ένα φυλλάδιο, που μιλάει για ένα all-inclusive εισιτήριο, το οποίο με 10 ευρώ περιλαμβάνει επίσκεψη (1) στο Duomo (2) το Museo Dell’ Opera (3) το Facciatore (4) την Crypta (5) το Baptistery και (6) το Oratorio di San Bernardino.
Το Duomo της Σιένας είναι ένας από τους πλέον εντυπωσιακούς καθεδρικούς ναούς στην Ιταλία και είναι γοτθικού ρυθμού.
Χμμ... άκρως ενδιαφέρον και το πιο σημαντικό για μένα είναι το (3) το Facciatore δηλαδή, που, όπως διαβάζω, είναι μία ταράτσα που μου δίνει τη δυνατότητα να δω τη Σιένα από ψηλά... κάτι που σε αυτή την εκδρομή αναζητούσα σε κάθε ένα από τα μέρη που επισκέφθηκα: Πανοραμικές εικόνες, συνολική άποψη των πανέμορφων περιοχών της Τοσκάνης! Το καλύτερο σημείο του ταξιδιού. Έτσι, λοιπόν, επισκέπτομαι τα 5 από τα 6 σημεία του εισιτηρίου μου (με εξαίρεση το Oratorio di San Bernardino) στο Facciatore όμως δίνω λιγάκι περισσότερο από το χρόνο μου. Ανεβαίνοντας μια γυριστή σκάλα όπου, σε κάποια σημεία πρέπει να γίνεις ένα με τον τοίχο για να περάσει ο άλλος που κατεβαίνει, φτάνω στο πρώτο επίπεδο. Μαγεία!!! Τα πανέμορφα σπίτια της Σιένας αποκαλύπτονται μπροστά μου. Έχει και καλύτερο όμως... Μερικά σκαλάκια ακόμη πιο ψηλά και το επόμενο επίπεδο. Η πόλη κάτω μου πιάτο και εγώ να μη θέλω να φύγω... Τι υπέροχη πόλη η Σιένα! Δε χορταίνεις να τη βλέπεις...
Διακρίνεται μέρος της Piazza Del Campo (σε σχήμα κοχυλιού) και το Palazzo Publico
Κι όμως η Σιένα αδικείται, ακόμη και από αυτές τις φωτογραφίες...
Ο χρόνος όμως περνάει και πρέπει να κατέβω. Ώρα για μερικές ακόμη βόλτες στα γραφικά στενάκια για να πάρω λίγο ακόμη κλίμα Σιένας από το έδαφος. Όλα είναι πανέμορφα. Τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια, αλλά και οι γλαστρούλες με τα λουλουδάκια, δίνουν ζωή στα πλακόστρωτα στενάκια και στα σπίτια και μετατρέπουν τη βόλτα μου από περιήγηση σε... παραμύθι! Η Σιένα είναι πραγματικά παραμυθένια... μία πόλη που δεν πρέπει να χάσει κανείς με τίποτα.
Βολτάροντας στη Σιένα...
Επιστροφή στην Piazza Del Campo και... καθώς είναι ακόμη μεσημεράκι, αποφασίζουμε να πάμε και στο Σαν Τζιμινιάνο, με το λεωφορείο. Για ακόμη μια φορά, πανέμορφα πράσινα τοπία, με αποτέλεσμα να μη μας ενοχλήσει ούτε το ελάχιστο το γεγονός ότι το λεωφορείο περνάει πάλι μέσα από τα χωριά (οκ ίσως όχι τα ομορφότερα της Τοσκάνης, αλλά εμείς θέλαμε να χορτάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη φύση) και γενικά δεν ακολουθεί τη συντομότερη διαδρομή. Μετά από μία περίπου ώρα, άφιξη στο Σαν Τζιμινιάνο, το οποίο αποδεικνύεται και αυτό ένα παραμυθένιο μέρος. Χτισμένο μέσα σε ένα κάστρο, το Σαν Τζιμινιάνο είχε κάποτε περίπου 70 πύργους, από τους οποίους σήμερα παραμένουν οι 14. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι το λένε «Μανχάταν του Μεσαίωνα».
Είσοδος στο San Gimignano...
Επίσκεψη στο «Duomo» του, τη λεγόμενη Basilica. Παίρνουμε εισιτήριο τόσο για το ναό όσο και για το μουσείο του ναού με κόστος 5.5 ευρώ... Αν θέλετε βέβαια μπορείτε να δείτε μόνο το ναό με κόστος 3 ευρώ. Επόμενη κίνηση: Έχω βάλει στο μάτι τον Torre Grossa -που υψώνεται αριστερά κοιτώντας τη Basilica- ο οποίος, σύμφωνα με τον οδηγό μου, είναι ο υψηλότερος πύργος της περιοχής (54 μέτρα) και προσφέρει πανοραμική θέα του Σαν Τζιμινιάνο.
Basilica & Torre Grossa
Εδώ είμαστε! Το σημείο που έψαχνα. Εισιτηριάκι 5 ευρώ που περιλαμβάνει το σημαντικότερο μουσείο της περιοχής, το Museo Civico που βρίσκεται στον πρώτο όροφο του Palazzo Publico δίπλα στον πύργο, καθώς φυσικά και ανάβαση στον Torre Grossa. Βλέπουμε στα γρήγορα το μουσείο, καθώς η θέα μάς περιμένει! Σιδερένια σκάλα αυτή τη φορά, όχι τόσο γραφική όσο στη Σιένα, αλλά και πάλι η ανάβαση μάς αποζημιώνει.
Torre Grossa - Εσωτερικό παράθυρο
Το «Μανχάταν» του Μεσαίωνα υπέροχο, οι πύργοι και τα σπίτια να δημιουργούν μια ακόμη μαγική εικόνα μπροστά στα μάτια μας και γύρω-γύρω να απλώνεται το υπέροχο «πράσινο χαλί» της Τοσκάνης! Όσα και να πω, τα περισσότερα θα τα πουν οι φωτογραφίες και όχι οι περιγραφές...
Το μοναδικό San Gimignano αποκαλύπτει την ομορφιά του, χωρίς να κρύβει το υπέροχο πράσινο τοπίο της Τοσκάνης που εκτείνεται γύρω του.
Η ώρα περνάει όμως και, δυστυχώς, θα πρέπει να μείνουμε στο Σαν Τζιμινιάνο κάτι λιγότερο από 3 ωρίτσες, καθώς το τελευταίο λεωφορείο για τη Φλωρεντία φεύγει από εκεί στις 20:35. Κάποιες τελευταίες βόλτες και, λίγο πριν φύγουμε, απολαμβάνουμε στα γρήγορα Pannini & Pizza. Αγοράζουμε εισιτήρια για το λεωφορείο από ένα μαγαζί με τσιγάρα (δεν υπάρχει σταθμός λεωφορείων στο Σαν Τζιμινιάνο) και πάμε στη στάση. Ένας συμπαθής Ιταλός στη γλώσσα του μεν, αρκετά κατανοητά και με νοήματα δε... μας εξηγεί ότι για να πάμε στη Φλωρεντία θα κατέβουμε στο Poggibonsi και από εκεί θα πάρουμε με αναμονή 20 λεπτών άλλο λεωφορείο για την πόλη. Μάλιστα! Το λεωφορείο έρχεται με καθυστέρηση 1 μόλις λεπτού, ο οδηγός όμως, μάλλον για να έρθει εντάξει με τους χρόνους του, επιδίδεται σε ένα ράλι Σαν Τζιμινιάνο-Poggibonsi, γλυστρώντας στους κατηφορικούς δρόμους της Τοσκάνης. Νομίζω ότι και να ήθελε δε θα μπορούσε να το πάει πιο γρήγορα... Μικρή αναμονή και άλλο λεωφορείο για τη Φλωρεντία, ενώ πλέον η νύχτα έχει μπει για τα καλά στην Τοσκάνη.
Επιστροφή στη Φλωρεντία...
Φτάνουμε στη Φλωρεντία γύρω στις 10, σήμερα όμως, μια και είναι η τελευταία μας νύχτα στην πόλη, δε θα μας ξεφύγει ένα ποτάκι. Κατεβαίνουμε στο Ponte Vecchio και καθόμαστε σε ένα ακόμη μαγαζί με θέα το ποτάμι, το Alfredo sull’ Arno, για να απολαύσουμε ένα vinsanto. Μέχρι τις 12 βέβαια, γιατί μετά μας ειδοποιούν διακριτικά ότι πρέπει να κλείσουν... Μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, και με τόσο ωραίες εικόνες στο μυαλό μας από τη Σιένα και το Σαν Τζιμινιάνο, η βόλτα στη νυχτερινή Φλωρεντία μέχρι το ξενοδοχείο είναι πιο όμορφη από ποτέ...
Περπατώντας το βράδυ στο ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας, μπορεί να δει κάποια "έργα τέχνης" πάνω στο δρόμο, που όμως έχουν διάρκεια ζωής... ελάχιστες ώρες.
Τελευταία μέρα στη Φλωρεντία. Αποφασίζω να ξεκινήσω τις τελευταίες μου περιπλανήσεις από την Piazzale Michelangelo. Βρίσκεται στα νότια της πόλης σε ένα λόφο, έτσι, καθώς έχει κάποια αποστασούλα και ανηφόρα στο τέλος, προτιμώ να πάω με το λεωφορείο. Από εκεί περνούν δύο λεωφορεία, το 12 και το 13, τα οποία έχουν και αυτά την αφετηρία τους κοντά στo σταθμό της Santa Maria Novella, μετά από παρότρυνση ενός οδηγού όμως παίρνω το 12, το οποίο μού λέει ότι κάνει πιο σύντομη διαδρομή. Η διαδρομή μέχρι ένα σημείο δεν έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς περνάει μέσα από άχαρα προάστια, περνώντας όμως το ποτάμι αρχίζει και βελτιώνεται. Περνάμε από την Πόρτα Σαν Τζόρτζο και μετά από κάποια τείχη. Σε λίγο το τοπίο αρχίζει να αλλάζει... Η περιοχή, αν και όχι ιδιαίτερα μακριά από το ποτάμι και το Ponte Vecchio, σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά ότι βρίσκεσαι στην εξοχή. Υπέροχο πράσινο, δρομάκια μέσα στη φύση, πάρκα με παγκάκια για την ξεκούραση των Φλωρεντών.
Κατεβαίνω μία στάση πριν την Piazzale Michelangelo, για μία σύντομη επίσκεψη στο San Miniato Al Monte, μία από τις καλύτερα διατηρημένες εκκλησίες στην Τοσκάνη, ρωμανικού ρυθμού, με την εντυπωσιακή πραγματικά πρόσοψη με το γκριζοπράσινο και λευκό μάρμαρο που σχηματίζει γεωμετρικά σχήματα.
San Miniato Al Monte
Από εκεί συνεχίζω, ακολουθώντας, σχεδόν κατά γράμμα, το τελευταίο μέρος της διαδρομής περιπάτου που προτείνει ο οδηγός της Explorer (130-131). Από μία αψίδα στα δυτικά κτίρια της εκκλησίας κατεβαίνω ένα μονοπάτι μέσα στο πράσινο και φτάνω τελικά στην Piazzale Michelangelo. Και εδώ, όπως προείπα, δεσπόζει ένα αντίγραφο του David του Michelangelo, ενώ θα βρείτε και κάποιους πάγκους με αναμνηστικά της πόλης. Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι τα αναμνηστικά, αλλά η μοναδική θέα της πόλης, που αποκαλύπτεται για ακόμη μια φορά μπροστά μου. Το να βλέπω μία πόλη από ψηλά, να αναπνέω τον αέρα της, ειδικά στο περιβάλλον της Τοσκάνης, ήταν μια από τις αγαπημένες στιγμές του ταξιδιού μου, όπως έχετε καταλάβει. Πόσο μάλλον τώρα που το ταξίδι τελείωνε...
Piazzale Michelangelo - Replica David
Θέα από Piazzale Michelangelo
Ρουφάω λοιπόν όσο περισσότερες εικόνες μπορώ, και συνεχίζω, ακολουθώντας πάντα τη διαδρομή περιπάτου του Explorer. Κατεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά στη δυτική πλευρά της πλατείας, περνάω από την πόρτα San Nicolo και φτάνω σιγά σιγά στον Άρνο, διασχίζοντάς τον από την πιο κοντινή γέφυρα.
Κατεβαίνοντας από Piazzale Michelangelo
Επόμενη στάση μου, η Santa Croce, μία γοτθική εκκλησία στην οποία φιλοξενούνται οι τάφοι σημαντικών Φλωρεντών, όπως ο Michelangelo και ο Γαλιλαίος. Πληρώνω είσοδο 5 ευρώ, για να απολαύσω το ναό και εσωτερικά, ο οποίος, πέρα από τους τάφους, ξεχωρίζει για τις τοιχογραφίες του Giotto και του Taddeo Gaddi, αλλά και τα περιστύλια του Brunelleschi.
Santa Croce
Προχωρώντας και πάλι προς τις γνώριμες περιοχές της «καρδιάς» του ιστορικού κέντρου, ρίχνω μία σύντομη ματιά στην Badia Fiorentina και το Bargello. Μπα όχι... διάθεση για άλλο μουσείο δεν υπάρχει... Την επόμενη φορά, κι ας φωνάζει ο taver ότι αφήσαμε από έξω και κανένα must…
Στη Φλωρεντία η εξοχή βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη, έτσι, όπως βλέπετε και στη συνημμένη φωτό, ελάχιστα μακριά από το ιστορικό κέντρο και το Ponte Vecchio, μπορείτε να απολαύσετε ένα χαλαρωτικό περίπατο...
Ώρα για λίγη χαλάρωση. Επιστροφή στην Piazza Della Repubblica που εξελίσσεται σε μία από τις αγαπημένες μου περιοχές στη Φλωρεντία, με παγωτάκι στο χέρι από το Festival Del Gelato* (μπανάνα και καρύδα αυτή τη φορά… παννόστιμο, αλλά είπαμε εκείνο το kiwi ήταν αξεπέραστο!) Κάθομαι σ’ ένα πεζούλι και χαλαρώνω τρώγoντας το παγωτό μου, ρίχνοντας τελευταίες ματιές στον οδηγό που με συντρόφευσε 4 μέρες και μου γνώρισε την Τοσκάνη και ακούγοντας έναν πλανόδιο μουσικό να παίζει στην κιθάρα του πανέμορφες μελωδίες. Απλές, αλλά τόσο όμορφες στιγμές ευτυχίας σκέφτομαι και κάθομαι για αρκετή ώρα εκεί, πριν ξεκινήσω για τις τελευταίες βόλτες μου στην πόλη...
...Περπατώντας στη Via dei Calzauioli
Σειρά για τις τελευταίες περιπλανήσεις. Σειρά έχει η Via de Tornabuoni, ο δρόμος των μεγάλων σχεδιαστών. Η Φλωρεντία είναι ένα μεγάλο μουσείο και, όπου και να περπατήσεις στο ιστορικό κέντρο, έχεις τη μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς μπροστά σ’ ένα Palazzo, ακόμη κι αν αυτό είναι πλέον το... κατάστημα του Salvatore Ferragamo...
Salvatore Ferragamo Store & Museum
Το κατάστημα του διάσημου οίκου στο ξεκίνημα της οδού Tornabuoni κοντά στην Ponte Santa Trinita δεν είναι βέβαια ένα απλό μαγαζί. Στεγασμένο στο Palazzo Spini Feroni, φιλοξενεί στο δεύτερο όροφό του το Salvatore Ferragamo Museum, όπου θα βρείτε τέσσερα δωμάτια με πάνω από 10.000 μοντέλα παπουτσιών που σχεδίασε ο Ferragamo σε περισσότερα από 40 χρόνια δημιουργίας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τη σχέση που έχει η Carrie Bradshow του SATC με τα παπούτσια, αν όμως είχα περισσότερο χρόνο και λιγότερη κούραση στα πόδια μου, ναι, ίσως και να το επισκεπτόμουνα...
Versace Store
Συνεχίζω, λοιπόν, τη βόλτα μου στη Via de Tornabuoni, το δρόμο των μεγάλων σχεδιαστών: Gucci, Versace, Cavalli, Trussardi, Armani, Dior, Pucci ... είναι όλοι εκεί πιστοί στο ραντεβού τους με τον πιο ακριβό δρόμο της Φλωρεντίας, ενώ το Palazzo Strocchi ένα κτίριο που πραγματικά δεσπόζει στην περιοχή, εντυπωσιάζει εξωτερικά με την έκτασή του. Όπως λέει ο οδηγός μου "15 κτίρια γκρεμίστηκαν για να δημιουργηθεί χώρος γι’ αυτό, ενώ κάθε όροφος από τους 3 από τους οποίους αποτελείται, έχει το ύψος ενός κανονικού παλατιού."
Όσο για τις τελευταίες βόλτες στη Φλωρεντία είναι στα βόρεια της πόλης, γύρω από την περιοχή Σαν Λορέντζο, με την ομώνυμη εκκλησία, με την περίφημη πρόσοψη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Εκεί κοντά βρίσκεται και η κεντρική αγορά (Mercato Centrale) μια διώροφη κλειστή αγορά τροφίμων, που όμως αν θέλετε να δείτε πρέπει να την επισκεφθείτε (για να αγοράσετε ντοματίνια όπως έγραφε και το γνωστό τιπ), θα πρέπει να είστε εκεί έως τις 14:30 το μεσημέρι. (Ακούς Ντόροθυ μη πας αργότερα και χάσεις τα ντοματίνια!
). Στη γύρω περιοχή βέβαια (και σε άλλα σημεία του ιστορικού κέντρου) θα βρείτε πολλούς υπαίθριους πάγκους με δερμάτινα, αναμνηστικά κ.λπ. που ίσως σας φανούν ενδιαφέροντα... Χμμ... Εγώ, πάντως, τα αγνόησα, και είπα να έχω ως τελευταία εικόνα από την πόλη, κάνοντας τις τελευταίες μου βόλτες πριν φύγω για το αεροδρόμιο, ένα ακόμη κομμάτι πίτσα στα γρήγορα... Όποιοι λένε ότι είμαι λιγάκι κοιλιόδουλη, νομίζω με έχουν παρεξηγήσει... Αλήθεια, τώρα που τελείωσα, φαίνεται κάτι τέτοιο από την ιστορία μου;:roll:ΤΕΛΟΣ
(ακολουθεί ποστ με tips )
* Επειδή έχω δεχθεί διαμαρτυρίες και απειλές από τη Ντόροθυ ότι θα κάνει απεργία από... mojito άμα δε γράψω πού είναι το Festival Del Gelato (ή αλλιώς το καλύτερο παγωτό της Φλωρεντίας) πάρτε ένα link για το μαγαζί http://www.italylogue.com/food-drink/my-favorite-florence-gelato-shop-festival-del-gelato.html. Βέβαια, έχει ξανααναφερθεί στο φόρουμ από την black mamba (κι εγώ από εκεί το είδα).
αποδείχθηκε πάρα πολύ καλός και μας συντρόφευσε σε όλο το ταξίδι! Μπορείτε να τον βρείτε στην Αθήνα στο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία» με 16.50 ευρώ (το αναφέρω γιατί σε άλλα αντίστοιχα μαγαζιά τον έχω βρει έως και με 22 ευρώ!)
• Το εισιτήριο από και προς το αεροδρόμιο Americo Vespucci της Φλωρεντίας με τα λεωφορεία των Sita/Ataf θα σας κοστίσει 4.50 ευρώ (θα το προμηθευτείτε από τον οδηγό μπαίνοντας) και η διαδρομή έως τον σταθμό τρένων Santa Maria Novella θα διαρκέσει το πολύ ένα μισάωρο (συνήθως λιγότερο). Προσοχή, στις ώρες αναχώρησης των λεωφορείων! Διπλοτσεκάρετε από τον πίνακα ανακοινώσεων στην αφετηρία με την ένδειξη Volainbus (που στο σταθμό Santa Maria Novella βρίσκεται στην έξοδό του από την πλευρά των εκδοτηρίων/info δίπλα στο σημείο φύλαξης αποσκευών), γιατί πιθανόν ό,τι αναφέρεται στο timetable της σελίδας στο Internet να μην ισχύει στο 100%.
• Από τη Φλωρεντία στη Σιένα προτιμήστε να πάτε με λεωφορείο και όχι με τρένο, καθώς το λεωφορείο σε αφήνει πιο κοντά στο ιστορικό κέντρο της παραμυθένιας πόλης! Πληροφορίες για τα δρομολόγια προς Σιένα (αλλά και Σαν Τζιμινιάνο) θα βρείτε εδώ http://www.sitabus.it/sita-toscana/Firenze - Siena.pdf. Ξεκινάνε από τα γραφεία της Sita λίγο έξω από το σταθμό Santa Maria Novella, γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να ρωτήσετε για να βρείτε ακριβώς το σημείο αφετηρίας. Υπάρχει ακόμη και σύνδεση μεταξύ Σιένας και Σαν Τζιμινιάνο, για την περίπτωση που θέλετε να τα επισκεφθείτε το ένα μετά το άλλο. Το κόστος κάθε εισιτηρίου είναι 5-7 ευρώ ανάλογα με τη διαδρομή, ενώ η σύνδεση Φλωρεντίας-Σαν Τζιμινιάνο γίνεται μέσω του χωριού Poggibonsi, όπου ίσως θα χρειαστεί να αλλάξετε λεωφορείο.
• Αν, παρ’ όλα αυτά, θέλετε να πάρετε taxi από το σταθμό των τρένων (είτε γιατί έχετε αργήσει είτε γιατί θέλετε να είστε πιο άνετοι) υπάρχει standard ταρίφα 23 ευρώ, για τη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο.
• Στο σταθμό Santa Maria Novella, όπως προανέφερα, υπάρχει υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Εμείς για 2 βαλίτσες και διάρκεια φύλαξης περίπου 6 ½ ώρες πληρώσαμε συνολικά 10 ευρώ.
• Για όσους ενδιαφέρονται για αγορές, στο χωριό Barberino del Mugello κοντά τη Φλωρεντία λειτουργεί outlet μεγάλων σχεδιαστών (Designer Outlet Barberino: home). Στο χωριό μπορείτε να πάτε με λεωφορείο των Sita/Ataf, όπως και στις υπόλοιπες περιοχές της Τοσκάνης. Προσοχή όμως στην επιστροφή σας, καθώς κάποια δρομολόγια από το χωριό δε φεύγουν από το ίδιο σημείο απ’ αυτό που σας αφήνουν, οπότε θα χρειαστείτε extra 20λεπτο περπάτημα προς τη στάση αναχώρησης.
• Το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου της Φλωρεντίας είναι φυσικά πλακοστρωμένο, με αποτέλεσμα, μετά από αρκετές ώρες περπατήματος που επιβάλλονται σε μια τέτοια πόλη, να αισθανθείτε τα πόδια σας ταλαιπωρημένα. Προσοχή, λοιπόν, στα παπούτσια που θα επιλέξετε να έχετε μαζί σας!
