Φιλιππίνες Φιλιππίνες χωρίς παραλίες. Γίνεται χωρίς Boracay? Ναι!

[travelbreak]

Hanging Coffins και σπηλιές στη Σαγάδα.

Βρισκόμασταν πάνω στα βουνά του νησιού Λουζόν των Φιλιππίνων και νομίζω είναι από τις πιο ωραίες περιοχές της χώρας.

Το ξενοδοχείο που μείναμε στην Σαγάδα ήταν αρκετά καλό, αλλά είναι για να μείνεις μερικές μέρες, να έχεις παρέα, να μην έχεις πολλά πράγματα να δεις κάθε μέρα στην περιοχή και να έχεις χρόνο να μείνεις μέσα και να το ευχαριστηθείς με την παρέα σου. Εμείς φυσικά δεν είχαμε τέτοιες πολυτέλειες και έπρεπε πολύ γρήγορα να κανονίσουμε το πρόγραμμά μας.

Όμως, παρότι το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, όπως είπα, είχε το πρόβλημα του κρύου λόγω του υψομέτρου. Είχε αρκετό κρύο και δεν είχε τις αντίστοιχες κουβέρτες. Βέβαια στις Φιλιππίνες μόνο κουβέρτες πίστευα ότι δε θα χρειαζόμουν. Και για θέρμανση δε νομίζω να έχει κανένα ξενοδοχείο. Το βράδυ λοιπόν κρυώναμε αρκετά και εγώ ήμουν λίγο κρυωμένος την επομένη. Είχε δύο κουβέρτες της πλάκας και νομίζω η θερμοκρασία δεν πρέπει να ξεπερνούσε στο δωμάτιο τους 15 βαθμούς Κελσίου. Έκανα και τη βλακεία να κάνω μπάνιο πριν κοιμηθώ και το αποτέλεσμα ήταν ένας μικρός πονόλαιμος, που ευτυχώς δεν τράβηξε πολύ. Το κακό επίσης είναι ότι δεν κρατούσα πολλά ρούχα χειμωνιάτικα διότι πίστευα ότι δεν θα χρειαζόταν εδώ και δεν ήθελα να τα κουβαλάω τσάμπα.

Η Σαγάδα είναι μία πόλη (παρά χωριό) θα έλεγα, η οποία όμως μοιάζει με χωριό γιατί έχει διάσπαρτες γειτονιές. Αλλού κάποιες γειτονιές μπορεί να έχουν 100 σπίτια, αλλά κάποιες άλλες μπορεί να έχουν μονάχα 10 ή 30. Είναι πολύ όμορφη περιοχή, αλλά δεν έχει τις λεγόμενες ταράτσες ορυζώνων.

Στο ξενοδοχείο που μείναμε δεν είχαμε πρωινό, οπότε φύγαμε σχετικά γρήγορα το πρωί για να πάμε να δούμε τα κρεμαστά φέρετρα που είναι το πιο διάσημο αξιοθέατο της περιοχής. Μας είχαν πει (κάτι αμερικάνες στο εστιατόριο που τρώγαμε την προηγούμενη μέρα) ότι πρέπει να πάμε στο γραφείο τουρισμού από πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να βρούμε οδηγό και να πληρώσουμε το ποσόν που απαιτείται για το περιβάλλον και την είσοδο στο χώρο. Το κάναμε αλλά οδηγό δεν βρήκαμε. Και καθόμασταν εκεί και περιμέναμε και ελπίδα για να βρούμε οδηγό δεν υπήρχε. Ήταν όλοι κλεισμένοι από την προηγούμενη μέρα και ο καθένας περίμενε τους δικούς του τουρίστες.

Ευτυχώς κάποιος μας είπε να πάμε λίγο πιο πέρα που ήταν η εκκλησία να δούμε μήπως εκεί βρούμε κάποιον οδηγό. Πράγματι εκεί υπήρχε ένας ο οποίος μας οδήγησε στα κρεμαστά φέρετρα (Hanging Coffins). Περπατήσαμε αρκετή ώρα, περίπου μισή, μέχρι να φτάσουμε κι άλλη τόση να γυρίσουμε. Ήταν αρκετά όμορφη η βόλτα που κάναμε, αλλά τα φέρετρα δεν μας εντυπωσίασαν γιατί δεν ήταν παραπάνω από 20. Ήταν πρωτότυπα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.

Μετά ρωτήσαμε και μας είπαν πως θα πάμε στη σπηλιά Sumaging. Δεν ήταν πολύ μακριά και πήγαμε πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο. Στη διαδρομή είδαμε υπέροχα ρυζοχώραφα:

Και στη σπηλιά είχαμε το πρόβλημα ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιον οδηγό για να μας βάλει μέσα στο σπήλαιο. Με τα πολλά βρήκαμε έναν, που μόλις είχε τελειώσει με ένα προηγούμενο γκρουπ και μπήκαμε μέσα. Ως σπήλαιο δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά είναι τεράστιο. Δεν έχει σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Μονάχα προς το τέλος του. Εκεί ήταν πράγματι πανέμορφα. Συνέχεια όπως πας είναι κατηφορικό και επιστρέφεις από τον ίδιο δρόμο. Δεν υπάρχει καλή διαμόρφωση του εδάφους για να προχωράς με ασφάλεια και είναι πολύ επικίνδυνα.

Όπως κατηφορίσαμε φτάσαμε σε κάποιο σημείο που ήταν μαζεμένα πολλά νερά και εκεί είχε κάποια τμήματα πολύ μεγάλου μεγέθους που έμοιαζαν με σταλαγμίτες. Η κατάβαση για να φτάσουμε μέχρι εκεί ήταν πολύ επικίνδυνη και ο οδηγός μας συνέχεια μας βοηθούσε. Μέχρι που μας έλεγε και πού να πατήσουμε τα πόδια μας. Αυτός κρατούσε ένα φανάρι πετρελαίου για να βλέπουμε και μαζί με μας βέβαια ήτανε και πολλές άλλες ομάδες ανθρώπων οι οποίοι πήγαν για να δουν το σπήλαιο. Καμία ομάδα δεν είχε παραπάνω από 6-7 άτομα γιατί δεν θα μπορούσε να βολευτεί με ένα φανάρι. Το κόστος του οδηγού ήταν 900 πέσος. Όλη η διαδρομή μέχρι το τέλος της σπηλιάς ήταν κατηφορική και πιστεύω ότι και από το σημείο που πήγαμε είχε κάποια ακόμα διαδρομή, αλλά μάλλον ήταν για ανθρώπους που ήταν πιο εξοικειωμένοι σε τέτοιο επικίνδυνο περιβάλλον.

Αν γλιστρήσεις θα την έχεις άσχημα:

Εγώ ήμουνα από την παρέα ο μόνος που κατέβηκε μέχρι σχεδόν στο τέρμα. Η Ντίνα κατέβηκε και αυτή αρκετά αλλά οι άλλοι έμειναν λίγο παραπάνω από το σημείο που έμεινε η Ντίνα. Είναι πολύ επικίνδυνη όλη αυτή η κατάβαση και η ανάβαση. Και απορώ πώς δεν γίνονται συνέχεια ατυχήματα. Συχνά από αλλού ανέβαινες και από αλλού κατέβαινες γιατί ήταν πιο εύκολο αλλά και για να μη μαζεύονται πολλοί στην ίδια διαδρομή. Στο τέλος περίπου της πορείας μου για να επιστρέψω χρειάστηκε να ανέβω ένα βράχο και να χρησιμοποιήσω ένα χοντρό σκοινί με κόμπους. Και χρειάζεται και αυτό μία κάποια τεχνική που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά ένας ηλικιωμένος άνθρωπος δεν είναι εύκολο να το κάνει. Την ώρα που ανέβαινα με το σκοινί, και είχα κι εγώ τη τρομάρα μου, βλέπω τον οδηγό μας να αναβαίνει από δίπλα με τις παντόφλες του σαν βεντούζες χωρίς σκοινί! Λες και έτρεχε σε δρόμο! Γι αυτό φυσικά και τα πρακτορεία δεν φέρνουν τον κόσμο σε αυτό το σπήλαιο. Για μένα ήταν μοναδική εμπειρία όλη αυτή η ιστορία με τα φανάρια να ανεβοκατεβαίνουν. Τον κόσμο να έχει τρελαθεί βγάζοντας φωτογραφίες και φυσικά χρειάστηκε πολλές φορές να μπουν μέσα στα νερά.

Φαίνεται ότι υπήρχε μια δυσκολία στο να να βρούμε και να πάμε σε κάθε μέρος. Πιστεύω ότι δεν είναι τόσο δύσκολο, αλλά θέλει να ρωτάς συνέχεια, εκτός αν βρεις ένα οδηγό εξ αρχής και σε καθοδηγεί. Εμείς επειδή είχαμε και το αυτοκίνητο γενικά δε μας κούρασε το ψάξιμο.

Όταν τελειώσαμε, μετά από μιάμιση ώρα περίπου, δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε εκτός αν θέλαμε να πάμε και σε άλλο σπήλαιο, αλλά προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε την πορεία μας, που ήταν προς το Μπανάουε, στο οποίο και φθάσαμε περίπου στις 5 το απόγευμα. Γράφω καμιά φορά τις ώρες για να καταλαβαίνετε αν ήταν μέρα ή σκοτάδι.

Το Μπανάουε είναι μία πόλη και αυτή όπως η Σαγάδα, αλλά πιστεύω αρκετά μεγαλύτερη. Η διαδρομή είναι καταπληκτική και συνέχεια σταματούσαμε για φωτογράφιση. Μάλιστα εάν είχε και περισσότερα σημεία για να μπορέσουμε να παρκάρουμε (γιατί ο δρόμος ήταν στενός και με στροφές) θα κάναμε δυο ώρες παραπάνω.

Το ξενοδοχείο έχει το στυλ που είχε στην Σαγάδα. Είναι λίγο μακριά από το κέντρο του χωριού, όμως βρίσκεται στο διάσελο ενός βουνού και έβλεπες δεξιά και αριστερά παντού ορυζώνες σε πεζούλες. Τις περίφημες Rise Terraces.

Η διαδρομή ήταν ωραία, αλλά όχι μόνο επειδή είχε τους ορυζώνες. Πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμασταν στις Φιλιππίνες Και αυτό είναι κάτι μαγικό από μόνο του. Επίσης ήμασταν πάνω στα βουνά και φτάσαμε μέχρι υψόμετρο σχεδόν δύο χιλιόμετρα. Φυσικά έκανε κρύο αλλά όχι και κάτω από 5 βαθμούς Κελσίου. Είχε βουνά καταπράσινα γύρω μας και σε πολλά σημεία βέβαια είχε τους ορυζώνες. Είναι σχεδόν το μόνο παραγωγικό φυτό που έχουν στην περιοχή. Είδαμε και κάποιους μικρούς κήπους με λαχανικά αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Επίσης να σημειωθεί ότι τα φρούτα είναι πάρα πολύ ακριβά, δηλαδή το ένα μήλο κάνει ένα ευρώ, τα τρία πορτοκάλια κάνουν δύο ευρώ και ούτω καθεξής. Ακόμα και τα λεμόνια και τα κρεμμύδια είναι πολύ ακριβά, ακριβότερα βέβαια από την Ελλάδα. Μέχρι και οι μπανάνες είναι ακριβές. Μόνο τα σουβενίρ είναι φθηνά, γι αυτό και έχουμε γεμίσει τις βαλίτσες με διάφορα πράγματα.

Ο ιδιοκτήτης εδώ την πάτησε:

Έτοιμοι για αναχώρηση:

Άντε τώρα να βιάζεσαι:

Μόλις φτάσαμε το απόγευμα τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και φύγαμε για το χωριό να κάνουμε μία βόλτα. Έτσι λοιπόν πήγαμε στο κέντρο της πόλης. Να σημειώσω εδώ ότι την πόλη διασχίζει ένας δρόμος και από τη μία πλευρά, και σε μερικές περιπτώσεις και από την άλλη, είναι τα σπίτια και τα μαγαζιά. Το κέντρο της πόλης είναι λίγο πιο κάτω σε μία διακλάδωση και έχει πολλά μαγαζιά. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο και φάγαμε. Έτσι τελείωσε η μέρα μας, και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο λίγο μετά τις 20:00.

Λόγω του κρύου στο ξενοδοχείο η Ντίνα ζήτησε μία κουβέρτα παραπάνω. Βέβαια οι κουβέρτες εδώ είναι πολύ λεπτές και για να σου δώσουν επιπλέον κουβέρτα σου την χρεώνουν 100 πέσος, αλλά η Ντίνα πήγε και αγόρασε κάποια σουβενίρ από τη ρεσεψιόν και τους είπε να της δώσουν μία κουβέρτα χωρίς να πληρώσουμε και εκείνοι το έκαναν.

 

[travelbreak]

Και δυο βίντεο από τις τελευταίες μέρες:

 

[evaT]

Palawan, δεύτερη μέρα. Ελ Νίδο και χωριά με χρώμα

Η δεύτερη μέρα στο Παλαουάν κύλησε όπως την περιμέναμε. Στο Ελ Νίδο δεν είχε πολύ κακό καιρό (νομίζαμε) αλλά οι κρουαζιέρες στα νησιά του κόλπου δεν γινόταν λόγω απαγορευτικού που είχε βγάλει το λιμεναρχείο. Λόγω των τυφώνων στην κεντρική χώρα, κοντά δηλαδή στην περιοχή που βρισκόμασταν, φοβούνται τις θάλασσες μη συμβεί κανένα ατύχημα, οπότε δεν επέτρεπαν στα πλοιάρια να κάνουν κρουαζιέρες. Εμείς είχαμε την ελπίδα ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι καλό και να γινόταν οι κρουαζιέρες, αλλά μάταια.

Εικόνες από την παραλία κάτω από το ξενοδοχείο μας:
View attachment 294117

View attachment 294118

Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ άστατος με πολύ δυνατές βροχές, μάλλον καταιγίδες, κάθε τόσο. Έτσι αφού πήραμε το πρωινό μας, πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε από το ξενοδοχείο για να πάμε να δούμε ένα πολύ όμορφο καταρράκτη που βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Ήταν ο Nagkalit-kalit Waterfalls. Μόλις φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου θα άρχιζε ο ποδαρόδρομος, μας την έπεσαν μερικοί οι οποίοι θα ήταν οι οδηγοί μας για να μη χαθούμε. Και κατά κάποιο τρόπο είχαν δίκιο σε αυτό, αφού τα μονοπάτια εκεί είναι πολύπλοκα και θα πρέπει κάποιος να ξέρει για να σε οδηγήσει. Μάλιστα εμείς ήμασταν από τους πρώτους, οπότε δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποιους άλλους από πίσω για να φτάσουμε ως εκεί. Αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν θα κάναμε έτσι κι αλλιώς. Μετά από μικρή διαπραγμάτευση δώσαμε σε ένα συμπαθή νέο 1000 πέσος όλοι μαζί, δηλαδή περίπου 20 δολάρια, για να μας πάει και να μας φέρει.

Εικόνες από τη διαδρομή:
View attachment 294111

View attachment 294112

View attachment 294113

Τα χρήματα αυτά τα άξιζε, όχι μόνο γιατί μας έδειχνε το δρόμο αλλά και γιατί μας βοηθούσε στα μονοπάτια να μην γλιστράμε καθώς και όταν περνούσαμε διάφορα ποταμάκια. Και ειδικά μετά τον πρώτο καταρράκτη σε μία πολύ απότομη ανηφοριά, που ανεβήκαμε μόνο εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης, που η βοήθεια του ήταν κρίσιμη. Οι δυο καταρράκτες ήταν μικροί και δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, όμως η πεζοπορία, που μαζί με τους χρόνους της φωτογράφησης που κάναμε έφτασε σχεδόν τη μία ώρα, ήταν πολύ όμορφη.

Ο πρώτος καταρράκτης:
View attachment 294114

Και ο δεύτερος:
View attachment 294115

Μετά γυρίσαμε στην πόλη Ελ Νίδο, στο λιμάνι συγκεκριμένα, για να κάνουμε μία βόλτα και να ρωτήσαμε βέβαια, αν έστω και αργά γινόταν κρουαζιέρες. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Το απαγορευτικό ίσχυε ακόμα. Το χωριό δεν μας άρεσε καθόλου. Μόνο το λιμάνι και ό,τι βλέπαμε κοιτώντας προς τη θάλασσα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το κακό ήταν ότι η νέφωση ήταν χαμηλή και γι αυτό δεν βλέπαμε τα γύρω βραχώδη, χαμηλά όμως βουνά, που πρέπει εάν δεν είχε τα σύννεφα να φαινόταν πολύ όμορφα. Δεν πειράζει όμως. Έστω και έτσι καταλάβαμε γιατί το χωριό μαζεύει τόσο τουρισμό.

View attachment 294116

View attachment 294119

Παλιόκαιρος:
View attachment 294120

View attachment 294121

Η ώρα πια είχε πάει κάπου μία το μεσημέρι και πήραμε το δρόμο για το Πουέρτο Πρινσέσα, τη μεγάλη πόλη του νησιού. Στο δρόμο όμως κάναμε μερικές πολύ όμορφες στάσεις. Η πρώτη ήταν στην παραλία Βανίλια όπου ήταν γεμάτη τουρίστες που κολυμπούσαν. Η θάλασσα εκεί δεν είχε καθόλου κύμα. Όμως στα ανοιχτά φαινόταν ότι είχε δυνατό αέρα.

View attachment 294122

View attachment 294123

Μετά την παραλία αυτή κάναμε τυχαία μία παράκαμψη, γιατί εγώ είδα στο GPS ένα παραλιακό χωριό (αργότερα είδα στο ίντερνετ ότι λέγεται Pancol Barangay) και πηγαίνοντας εκεί αντικρίσαμε πολύ αυθεντικές σκηνές στην παραλία με κάποιους ψαράδες που ψάρευαν εκείνη την ώρα στην ακτή και άλλους ανθρώπους στα καφενεία και νεαρούς να κάθονται στο μικρό λιμανάκι. Επίσης είδαμε μερικές βάρκες να παίρνουν δύο ή τρεις επιβάτες να τους πηγαίνουν ίσως σε κάποια κοντινά νησιά ή άλλες παραλίες που δεν είχαν πρόσβαση με αυτοκίνητο.

View attachment 294124

View attachment 294125

View attachment 294126

Μετά και από αυτό το χωριό κάναμε άλλη μία στάση στην πόλη Taytay, η οποία στάση ήταν καταπληκτική. Στην αρχή δεν ξέραμε αν θα δούμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά μπαίνοντας στην πόλη και φτάνοντας στην παραλία είδαμε ένα μικρό ισπανικό φρούριο (Fort Santa Isabel). Είδαμε επίσης πολύ ωραίες βάρκες, τις κλασικές που έχουν εδώ με τα δύο ξύλα παράλληλα στον άξονα της βάρκας και σε απόσταση 2-3 μέτρα από αυτόν για να ισορροπεί. Ανεβαίνοντας στο φρούριο είδαμε στην δεξιά μας πλευρά κοιτώντας τη θάλασσα ένα χωριό το οποίο ήταν όλο πάνω σε πασσάλους ουσιαστικά ήταν η άκρη της πόλης Taytay.

View attachment 294127

View attachment 294129

View attachment 294130

View attachment 294131

View attachment 294135

Αυτοί οι άνθρωποι μας είπαν ότι έκοβαν ξύλα για να επιδιορθώσουν το σπίτι τους:
View attachment 294136

View attachment 294137

Δεν αποφύγαμε την πρόκληση να πάμε να επισκεφτούμε εκείνη την παραγκούπολη πάνω στους πασσάλους. Πηγαίνοντας εκεί είδαμε πολύ όμορφους ανθρώπους να μας χαιρετάνε, να μας μιλάνε ευγενικά καθώς και παιδιά τα οποία μας χαιρετούσαν και ήταν πεντακάθαρα και δεν ζητιάνευαν καθόλου. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε νομίζω είναι από τις πιο ωραίες.

View attachment 294138

View attachment 294139

View attachment 294140

View attachment 294141

Μου τα πήρε όλα:
View attachment 294142

Και το κινητό, κινητό:
View attachment 294143

View attachment 294144

Μας αποχαιρετούν:
View attachment 294145

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε πίσω για να φτάσουμε στο Puerto Ρrincesa, αφού ήταν αργά και έπεσε και το σκοτάδι. Στην πόλη φτάσαμε στις 8:00, και απέναντι από το βενζινάδικο που βάλαμε βενζίνη (ένα ευρώ το λίτρο περίπου) είδαμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, το γνωστό από την Μανίλα Robinson Place, το οποίο επισκεφθήκαμε για να φάμε.

Την επομένη είχαμε αναχώρηση για το νησί Σεμπού.

Σε όλες τις εσωτερικές πτήσεις είχαμε αγοράσει επί πλέον κιλά αποσκευών για να μη συναντήσουμε προβλήματα. H Filippines Airline σου δίνει το δικαίωμα να δώσεις μέχρι 10 κιλά πράγματα, αλλά μπορείς να αγοράσεις άλλα δέκα η είκοσι κιλά, αν θέλεις, επιπλέον. Αυτό το πράγμα το έχω δει στις Φιλιππίνες: οι άνθρωποι μπορεί να δώσουν τρία μικρά δέματα που συνολικά να ζυγίζουν λιγότερο από 20 κιλά. Ας είναι 3 ή και 5 κομμάτια, τα παίρνει το αεροπλάνο. Δεν έχει πρόβλημα με τον αριθμό, έχει πρόβλημα με το συνολικό βάρος.

Το πρωί στο συμπαθητικό ξενοδοχείο μας, είχε μάλιστα και πισίνα, πήραμε ένα μέτριο πρωινό με μικρή ομελέτα, κάτι ψωμάκια της πλάκας και ένα καφέ και φύγαμε να κάνουμε μία σύντομη βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η πτήση μας ήταν λίγο αργά και είχαμε χρόνο να δούμε λίγο την πόλη. Η πλατεία δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από μία μεγάλη εκκλησία, η οποία επίσης δεν ήταν όμορφη. Όμως είχε κάποια μνημεία για 100 τόσους πεσόντες Αμερικανούς στρατιώτες κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ φαίνεται οι Φιλιππινέζοι δεν γουστάρουν καθόλου τους Γιαπωνέζους, και μάλιστα κάπου είδα ένα μνημείο της κινεζικής και της φιλιππινέζικης φιλίας, αλλά ταυτόχρονα έγραφε και για την έχθρα προς την Ιαπωνία. Σίγουρα τους έκαναν πολλά, οι κατά τα άλλα σήμερα συμπαθείς Ιάπωνες.

View attachment 294146

View attachment 294147

View attachment 294148

Προχωρήσαμε λίγο δίπλα στο λιμάνι όπου είχε ένα πάρκο το οποίο ήταν πολύ όμορφο αν και εκείνη την ώρα είχε ήλιο και πολλή ζέστη, οπότε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Ο καιρός είχε επανέλθει στα κανονικά επίπεδα και ο τυφώνας ποια έχει περάσει αφήνοντας βέβαια πίσω του 16 νεκρούς, όπως διάβασα, και αρκετούς αγνοούμενους.

View attachment 294149

View attachment 294150

View attachment 294151

Βάλαμε το GPS να μας κατευθύνει στο αεροδρόμιο που ήρθαμε και για άλλη μία φορά διαπιστώσαμε ότι τα αεροδρόμια στις Φιλιππίνες έχουν πολύ φθηνά πράγματα και μπορείς άνετα και να ψωνίσεις και να φας χωρίς να σκέφτεσαι ότι σε κλέβουν. Για παράδειγμα έχει μπλουζάκια, δεν ξέρω για την ποιότητα, που γράφουν επάνω το λογότυπο του νησιού με 4 δολάρια. Η Ντίνα αγόρασε ό,τι καλύτερο βρήκε από μαγνητάκια, μιλάμε για 6-7 κομμάτια, τα οποία κόστισαν όλα μαζί 8 δολάρια, δηλαδή τσάμπα για αεροδρόμιο.

Εδώ μποορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό βίντεο από το νησί του Παλαουάν που τραβήξαμε:

Palawan, δεύτερη μέρα. Ελ Νίδο και χωριά με χρώμα

Η δεύτερη μέρα στο Παλαουάν κύλησε όπως την περιμέναμε. Στο Ελ Νίδο δεν είχε πολύ κακό καιρό (νομίζαμε) αλλά οι κρουαζιέρες στα νησιά του κόλπου δεν γινόταν λόγω απαγορευτικού που είχε βγάλει το λιμεναρχείο. Λόγω των τυφώνων στην κεντρική χώρα, κοντά δηλαδή στην περιοχή που βρισκόμασταν, φοβούνται τις θάλασσες μη συμβεί κανένα ατύχημα, οπότε δεν επέτρεπαν στα πλοιάρια να κάνουν κρουαζιέρες. Εμείς είχαμε την ελπίδα ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι καλό και να γινόταν οι κρουαζιέρες, αλλά μάταια.

Εικόνες από την παραλία κάτω από το ξενοδοχείο μας:
View attachment 294117

View attachment 294118

Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ άστατος με πολύ δυνατές βροχές, μάλλον καταιγίδες, κάθε τόσο. Έτσι αφού πήραμε το πρωινό μας, πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε από το ξενοδοχείο για να πάμε να δούμε ένα πολύ όμορφο καταρράκτη που βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Ήταν ο Nagkalit-kalit Waterfalls. Μόλις φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου θα άρχιζε ο ποδαρόδρομος, μας την έπεσαν μερικοί οι οποίοι θα ήταν οι οδηγοί μας για να μη χαθούμε. Και κατά κάποιο τρόπο είχαν δίκιο σε αυτό, αφού τα μονοπάτια εκεί είναι πολύπλοκα και θα πρέπει κάποιος να ξέρει για να σε οδηγήσει. Μάλιστα εμείς ήμασταν από τους πρώτους, οπότε δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποιους άλλους από πίσω για να φτάσουμε ως εκεί. Αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν θα κάναμε έτσι κι αλλιώς. Μετά από μικρή διαπραγμάτευση δώσαμε σε ένα συμπαθή νέο 1000 πέσος όλοι μαζί, δηλαδή περίπου 20 δολάρια, για να μας πάει και να μας φέρει.

Εικόνες από τη διαδρομή:
View attachment 294111

View attachment 294112

View attachment 294113

Τα χρήματα αυτά τα άξιζε, όχι μόνο γιατί μας έδειχνε το δρόμο αλλά και γιατί μας βοηθούσε στα μονοπάτια να μην γλιστράμε καθώς και όταν περνούσαμε διάφορα ποταμάκια. Και ειδικά μετά τον πρώτο καταρράκτη σε μία πολύ απότομη ανηφοριά, που ανεβήκαμε μόνο εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης, που η βοήθεια του ήταν κρίσιμη. Οι δυο καταρράκτες ήταν μικροί και δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, όμως η πεζοπορία, που μαζί με τους χρόνους της φωτογράφησης που κάναμε έφτασε σχεδόν τη μία ώρα, ήταν πολύ όμορφη.

Ο πρώτος καταρράκτης:
View attachment 294114

Και ο δεύτερος:
View attachment 294115

Μετά γυρίσαμε στην πόλη Ελ Νίδο, στο λιμάνι συγκεκριμένα, για να κάνουμε μία βόλτα και να ρωτήσαμε βέβαια, αν έστω και αργά γινόταν κρουαζιέρες. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Το απαγορευτικό ίσχυε ακόμα. Το χωριό δεν μας άρεσε καθόλου. Μόνο το λιμάνι και ό,τι βλέπαμε κοιτώντας προς τη θάλασσα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το κακό ήταν ότι η νέφωση ήταν χαμηλή και γι αυτό δεν βλέπαμε τα γύρω βραχώδη, χαμηλά όμως βουνά, που πρέπει εάν δεν είχε τα σύννεφα να φαινόταν πολύ όμορφα. Δεν πειράζει όμως. Έστω και έτσι καταλάβαμε γιατί το χωριό μαζεύει τόσο τουρισμό.

View attachment 294116

View attachment 294119

Παλιόκαιρος:
View attachment 294120

View attachment 294121

Η ώρα πια είχε πάει κάπου μία το μεσημέρι και πήραμε το δρόμο για το Πουέρτο Πρινσέσα, τη μεγάλη πόλη του νησιού. Στο δρόμο όμως κάναμε μερικές πολύ όμορφες στάσεις. Η πρώτη ήταν στην παραλία Βανίλια όπου ήταν γεμάτη τουρίστες που κολυμπούσαν. Η θάλασσα εκεί δεν είχε καθόλου κύμα. Όμως στα ανοιχτά φαινόταν ότι είχε δυνατό αέρα.

View attachment 294122

View attachment 294123

Μετά την παραλία αυτή κάναμε τυχαία μία παράκαμψη, γιατί εγώ είδα στο GPS ένα παραλιακό χωριό (αργότερα είδα στο ίντερνετ ότι λέγεται Pancol Barangay) και πηγαίνοντας εκεί αντικρίσαμε πολύ αυθεντικές σκηνές στην παραλία με κάποιους ψαράδες που ψάρευαν εκείνη την ώρα στην ακτή και άλλους ανθρώπους στα καφενεία και νεαρούς να κάθονται στο μικρό λιμανάκι. Επίσης είδαμε μερικές βάρκες να παίρνουν δύο ή τρεις επιβάτες να τους πηγαίνουν ίσως σε κάποια κοντινά νησιά ή άλλες παραλίες που δεν είχαν πρόσβαση με αυτοκίνητο.

View attachment 294124

View attachment 294125

View attachment 294126

Μετά και από αυτό το χωριό κάναμε άλλη μία στάση στην πόλη Taytay, η οποία στάση ήταν καταπληκτική. Στην αρχή δεν ξέραμε αν θα δούμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά μπαίνοντας στην πόλη και φτάνοντας στην παραλία είδαμε ένα μικρό ισπανικό φρούριο (Fort Santa Isabel). Είδαμε επίσης πολύ ωραίες βάρκες, τις κλασικές που έχουν εδώ με τα δύο ξύλα παράλληλα στον άξονα της βάρκας και σε απόσταση 2-3 μέτρα από αυτόν για να ισορροπεί. Ανεβαίνοντας στο φρούριο είδαμε στην δεξιά μας πλευρά κοιτώντας τη θάλασσα ένα χωριό το οποίο ήταν όλο πάνω σε πασσάλους ουσιαστικά ήταν η άκρη της πόλης Taytay.

View attachment 294127

View attachment 294129

View attachment 294130

View attachment 294131

View attachment 294135

Αυτοί οι άνθρωποι μας είπαν ότι έκοβαν ξύλα για να επιδιορθώσουν το σπίτι τους:
View attachment 294136

View attachment 294137

Δεν αποφύγαμε την πρόκληση να πάμε να επισκεφτούμε εκείνη την παραγκούπολη πάνω στους πασσάλους. Πηγαίνοντας εκεί είδαμε πολύ όμορφους ανθρώπους να μας χαιρετάνε, να μας μιλάνε ευγενικά καθώς και παιδιά τα οποία μας χαιρετούσαν και ήταν πεντακάθαρα και δεν ζητιάνευαν καθόλου. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε νομίζω είναι από τις πιο ωραίες.

View attachment 294138

View attachment 294139

View attachment 294140

View attachment 294141

Μου τα πήρε όλα:
View attachment 294142

Και το κινητό, κινητό:
View attachment 294143

View attachment 294144

Μας αποχαιρετούν:
View attachment 294145

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε πίσω για να φτάσουμε στο Puerto Ρrincesa, αφού ήταν αργά και έπεσε και το σκοτάδι. Στην πόλη φτάσαμε στις 8:00, και απέναντι από το βενζινάδικο που βάλαμε βενζίνη (ένα ευρώ το λίτρο περίπου) είδαμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, το γνωστό από την Μανίλα Robinson Place, το οποίο επισκεφθήκαμε για να φάμε.

Την επομένη είχαμε αναχώρηση για το νησί Σεμπού.

Σε όλες τις εσωτερικές πτήσεις είχαμε αγοράσει επί πλέον κιλά αποσκευών για να μη συναντήσουμε προβλήματα. H Filippines Airline σου δίνει το δικαίωμα να δώσεις μέχρι 10 κιλά πράγματα, αλλά μπορείς να αγοράσεις άλλα δέκα η είκοσι κιλά, αν θέλεις, επιπλέον. Αυτό το πράγμα το έχω δει στις Φιλιππίνες: οι άνθρωποι μπορεί να δώσουν τρία μικρά δέματα που συνολικά να ζυγίζουν λιγότερο από 20 κιλά. Ας είναι 3 ή και 5 κομμάτια, τα παίρνει το αεροπλάνο. Δεν έχει πρόβλημα με τον αριθμό, έχει πρόβλημα με το συνολικό βάρος.

Το πρωί στο συμπαθητικό ξενοδοχείο μας, είχε μάλιστα και πισίνα, πήραμε ένα μέτριο πρωινό με μικρή ομελέτα, κάτι ψωμάκια της πλάκας και ένα καφέ και φύγαμε να κάνουμε μία σύντομη βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η πτήση μας ήταν λίγο αργά και είχαμε χρόνο να δούμε λίγο την πόλη. Η πλατεία δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από μία μεγάλη εκκλησία, η οποία επίσης δεν ήταν όμορφη. Όμως είχε κάποια μνημεία για 100 τόσους πεσόντες Αμερικανούς στρατιώτες κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ φαίνεται οι Φιλιππινέζοι δεν γουστάρουν καθόλου τους Γιαπωνέζους, και μάλιστα κάπου είδα ένα μνημείο της κινεζικής και της φιλιππινέζικης φιλίας, αλλά ταυτόχρονα έγραφε και για την έχθρα προς την Ιαπωνία. Σίγουρα τους έκαναν πολλά, οι κατά τα άλλα σήμερα συμπαθείς Ιάπωνες.

View attachment 294146

View attachment 294147

View attachment 294148

Προχωρήσαμε λίγο δίπλα στο λιμάνι όπου είχε ένα πάρκο το οποίο ήταν πολύ όμορφο αν και εκείνη την ώρα είχε ήλιο και πολλή ζέστη, οπότε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Ο καιρός είχε επανέλθει στα κανονικά επίπεδα και ο τυφώνας ποια έχει περάσει αφήνοντας βέβαια πίσω του 16 νεκρούς, όπως διάβασα, και αρκετούς αγνοούμενους.

View attachment 294149

View attachment 294150

View attachment 294151

Βάλαμε το GPS να μας κατευθύνει στο αεροδρόμιο που ήρθαμε και για άλλη μία φορά διαπιστώσαμε ότι τα αεροδρόμια στις Φιλιππίνες έχουν πολύ φθηνά πράγματα και μπορείς άνετα και να ψωνίσεις και να φας χωρίς να σκέφτεσαι ότι σε κλέβουν. Για παράδειγμα έχει μπλουζάκια, δεν ξέρω για την ποιότητα, που γράφουν επάνω το λογότυπο του νησιού με 4 δολάρια. Η Ντίνα αγόρασε ό,τι καλύτερο βρήκε από μαγνητάκια, μιλάμε για 6-7 κομμάτια, τα οποία κόστισαν όλα μαζί 8 δολάρια, δηλαδή τσάμπα για αεροδρόμιο.

Εδώ μποορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό βίντεο από το νησί του Παλαουάν που τραβήξαμε:

Φοβερό πάντως το νεκροταφείο σε παράθεση με τις....παραγκουπόλεις! Χώρα στην οποία ζεις μια ζωή στην παράγκα αλλά όταν αφήσεις το μάταιο τούτο κόσμο προβιβάζεσαι σε δίπατη διαμπερή μεζονέτα lol (ok προφανώς δεν πάει έτσι αλλά ο συνειρμός γίνεται αβίαστα)

 

[travelbreak]

Φοβερό πάντως το νεκροταφείο σε παράθεση με τις....παραγκουπόλεις! Χώρα στην οποία ζεις μια ζωή στην παράγκα αλλά όταν αφήσεις το μάταιο τούτο κόσμο προβιβάζεσαι σε δίπατη διαμπερή μεζονέτα lol (ok προφανώς δεν πάει έτσι αλλά ο συνειρμός γίνεται αβίαστα)

Τώρα πια το έθιμο πάει να σβήσει. Νομίζω ο οδηγός μας είπε ότι ο τελευταίος που βάλανε εκεί ήταν πριν μια δεκαετία. Και φυσικά ήταν ένας γέρων.

 

[themischar]

Κάποιοι κάνουν τη διαδρομή με μηχανάκι:

Χα,χα,
Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο τελικά όπως και το φόρτωμα !
Να' σται πάντα καλοτάξιδοι & κεφάτοι.

 

[travelbreak]

Περιοχή Banaue. Rice Terraces και φυλή Ifugao.

Από την αυλή του ξενοδοχείου μας:

Την επομένη είχαμε κανονίσει να πάμε να δούμε κάποιες περιοχές με έναν ξεναγό-οδηγό ο οποίος θα μας οδηγούσε για 5-6 ώρες σε όλη την περιοχή με τους ορυζώνες, πού κατοικεί η φυλή Ιφουγάο, για να δούμε πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Τον οδηγό τον βρήκαμε στο εστιατόριο που φάγαμε, αφού ρώτησα την σερβιτόρα να μας πει πως μπορούμε να δούμε αυτή τη φυλή. Η γυναίκα μας παρέπεμψε σε μία άλλη γυναίκα, σε ένα κατάστημα δίπλα και εκείνη πήρε τηλέφωνο τον οδηγό ο οποίος μετά από πέντε λεπτά ήρθε και κανονίσαμε να μας πάει ο αδερφός του (λέμε τώρα!). Με 2.000 πέσος θα μας πήγαινε σε αυτή την περιοχή.

Το Μπανάουε από την πρωινή μας βόλτα:

Πήγαμε σε τρία χωριά της φυλής Ιφουγάο και είδαμε καταπληκτικές εικόνες. Τα χωριά που επισκεφθήκαμε και με τη σειρά που κάναμε την επίσκεψη είναι τα εξής: Batad, Ducligan και το Bangaan. Περάσαμε 6 ώρες που μπορεί να ήταν κουραστικές, όμως ήταν υπέροχες.

Υποτίθεται ότι η ατραξιόν της περιοχής είναι οι ορυζώνες. Όμως δεν ήταν οι ορυζώνες που ήταν τόσο όμορφοι αλλά όλο το περιβάλλον. Γύρω-γύρω τα βουνά και τα χωριουδάκια μέσα σε ένα πολύ μικρό κάμπο με παραδοσιακά σπίτια και βέβαια τριγύρω οι ορυζώνες σε ταράτσες, που στην Ελλάδα τα λέμε πεζούλες.

Οι πρώτες εικόνες από τη βόλτα:

Από τις 07:30 κάναμε βόλτα στην πόλη για φωτογραφίες και στο ραντεβού στις 9:00 ήρθε ο 19 χρόνων Κρίστιαν ως οδηγός μας. Ένα παιδί πολύ καλό που έκανε και λίγες πλακίτσες. Ξεκινήσαμε πρώτα από το χωριό Batad. Εκεί δεν ξέραμε καλά-καλά τι θα δούμε. Αλλά εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι θα βλέπαμε Rice Terraces. Απέχει περίπου 45 λεπτά από το Μπανάουε. Όταν φτάσαμε παρκάραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την πεζοπορία. Μετά από σχεδόν μισή ώρα φτάσαμε στο μέρος του χωριού που βρίσκεται στα ψηλά και αντικρίζεις τους ορυζώνες. Αν θες μπορείς να κάνεις πεζοπορία πάνω από μία ώρα για να περπατήσεις μέσα στους ορυζώνες. Εμείς επειδή είχαμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε, αλλά ήταν και κουραστικό, δεν το προτιμήσαμε. Φτάσαμε όμως σε διάφορα σημεία (προχωρώντας φυσικά για άλλη μισή ώρα) που μπορούσαμε να τους δούμε καλύτερα.

Αν δε σας αρέσει αυτό, μην πάτε:

Ήδη ήταν κουραστικό γιατί είχε συνέχεια ανέβα-κατέβα, πολλά σκαλιά και πολλή κούραση. Ο καιρός ήταν καλός αφού μία είχε σύννεφα και μία είχε ήλιο. Στα μονοπάτια που πηγαίναμε κάθε τόσο είχε μαγαζάκια για να αγοράσεις σουβενίρ. Κάτι παίρναμε και εμείς για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους της φυλής Ιφουγάο, που ζουν αρκετά φτωχικά. Και βέβαια δεν ξέρω αν κερδίζουν κάτι με το να τους έχει χαρακτηρίσει Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς η UNESCO. Η ουσία είναι ότι εμείς είδαμε αυτό το οποίο ζητούσαμε και ήταν υπέροχο.

Μετά συνεχίσαμε για το δεύτερο χωριό το οποίο κανονικά θα ήταν το Bangaan. Όμως εκείνη την ώρα άρχισε να έχει ένα μικρό ψιλόβροχο και για να μην βραχούμε είπαμε να συνεχίσουμε για το επόμενο χωριό ώστε να περάσει λίγο ο χρόνος μήπως σταματήσει η βροχή. Έτσι κι έγινε. Όμως για το τρίτο χωριό έπρεπε να περπατήσουμε πάλι αρκετή απόσταση, σίγουρα πάνω από μισή ώρα και έτσι θα καθυστερούσαμε πολύ, αλλά κυρίως θα κουραζόμαστε και δεν θα απολαμβάναμε το Bangaan, που θέλαμε οπωσδήποτε να πάμε. Γι αυτό αποφασίσαμε να μην πάμε στο χωριό Ducligan. Απλά βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και αρχίσαμε το δρόμο της επιστροφής. Και εν τω μεταξύ είχε σταματήσει η βροχή, οπότε ήταν ο καιρός πολύ καλός.

Το ιδιαίτερο που είχε το δεύτερο χωριό ήταν ότι οι ορυζώνες ήταν καταπράσινοι (εποχή ανάπτυξης των φυτών):

Το Bangaan ήταν μία έκπληξη για μας, να το βλέπεις από ψηλά με τους ορυζώνες γύρω του. Είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Φυσικά το ίδιο όμορφο ήταν και το Batad, όμως εκείνο ήταν πιο μεγάλο και είχε πολύχρωμες στέγες, ενώ το Bangaan ήταν μικρό και είχε πιο πολύ παραδοσιακές καλύβες των κατοίκων με στέγες από ψάθα και χόρτα. Το καλό όμως ήταν ότι κατεβήκαμε και είδαμε το ίδιο το χωριό. Ενώ το Batad το είχαμε πλησιάσει αλλά όχι και να μπούμε μέσα στα σπίτια. Όμως στο Bangaan μπήκαμε μέσα στο χωριό και μιλήσαμε και με τους ανθρώπους, οι οποίοι πουλούσαν χειροτεχνήματα και κάτι αγοράσαμε και από αυτούς.

Όλη η μέρα σήμερα ήταν καταπληκτική γιατί είδαμε μία φύση και κάποιες κατασκευές των ανθρώπων σε σχέση με τις καλλιέργειες που κάνουν, που ήταν πρωτόγνωρη για μας. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με αυτό που βλέπαμε.

Αυτό είναι το κλασικό σπίτι της φυλής Ιφουγάο:

Μετά και από αυτή την επίσκεψη γυρίσαμε πίσω στο Μπανάουε, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Για να επισκεφτούμε αυτά τα δύο χωριά με τους ορυζώνες περπατήσαμε πάνω από μία ώρα στο κάθε ένα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είχε σκαλοπάτια και έπρεπε να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε συνέχεια. Να σημειώσω ότι στο Batad οι ορυζώνες ήταν πολύ μεγαλύτεροι και σε πολύ περισσότερα επίπεδα. Το Bangaan ήταν σε μικρή σχετικά έκταση και σε λίγα επίπεδα. Όμως στο τελευταίο είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε μέσα στους ορυζώνες, δηλαδή σε διαδρόμους που ήταν ανάμεσα τους, για να φτάσουμε μέχρι το χωριό. Και φυσικά είδαμε τους ντόπιους να εργάζονται σε αυτούς.

Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο μας δεν κάναμε καμία στάση γιατί είμαστε κουρασμένοι. Πληρώσαμε τον οδηγό μας δίνοντάς του 2000 που είχαμε συμφωνήσει και άλλα 300 ως φιλοδώρημα. Αυτός στην αρχή της ημέρας ανησυχούσε γιατί πηγαίναμε πάρα πολύ αργά και σταματάγαμε συνέχεια για φωτογραφήσεις. Φοβόταν ότι θα ξεπερνούσαμε το χρόνο των 6 ωρών που είχαμε συμφωνήσει. Εγώ λοιπόν του είπα να ησυχάσει και ότι θα πληρωθεί κανονικά για τις 6 πρώτες ώρες τα 2.000 πέσος, που είχαμε συμφωνήσει και για κάθε επιπλέον ώρα του είπα, και συμφώνησε και αυτός, να του δίνουμε 300 πέσος. Έτσι από κάποιο σημείο και μετά είχε ηρεμήσει και δεν βιαζόταν καθόλου, και μας έλεγε να κάνουμε εμείς ό,τι θέλαμε και για όσο θέλαμε. Και πραγματικά τελικά δεν χρειάστηκε να υπερβούμε το όριο το έξι ωρών που είχαμε στην αρχική συμφωνία ούτε ένα λεπτό.

Οι πιτσιρικάδες όλο παίζουν:

Στο ξενοδοχείο γυρίσαμε να ξεκουραστούμε για περίπου δύο ώρες. Όμως εμείς τουλάχιστον με την Ντίνα δεν κοιμηθήκαμε, γιατί δεν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε το βράδυ. Γυρνάγαμε νωρίς στα δωμάτια και δεν είχαμε τι να κάνουμε. Κάνει και κρύο και δεν έχει και τηλεόραση. Οπότε καλό θα ήταν να νυστάζαμε και να κοιμόμασταν νωρίς. Ήπιαμε λοιπόν ένα καφέ και απολαύσαμε την υπέροχη θέα.

Στο ξενοδοχείο δεν υπήρχε καθόλου ησυχία όλη μέρα μέχρι νωρίς το βράδυ, διότι στον κάτω όροφο ήταν ένα μπαρ στο οποίο ερχόταν οι ντόπιοι για να κάνουν καραόκε. Το απόγευμα που γυρίσαμε ήτανε δυο-τρεις και τραγουδούσαν συνέχεια.

 

[travelbreak]

Και το σχετικό βίντεο:

 

[travelbreak]

Από τα βουνά, πάλι στη Μανίλα

Η ημέρα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στην μετακίνηση μας από τις βουνοκορφές του κεντρικού Luzon προς τη Μανίλα. Η μετακίνηση μας πήρε λίγο παραπάνω από 10 ώρες μέχρι να φτάσουμε στο «ξενοδοχείο», που βρίσκεται πολύ κοντά στο αεροδρόμιο. Οι στάσεις που κάναμε δεν ήταν καθόλου μεγάλες. Κάναμε μόνο μία για να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες σε ένα ωραίο μέρος και άλλες δύο για να τσιμπήσουμε κάτι και για την ανάγκη μας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω πολλές φωτογραφίες σήμερα.

Και τι δε μεταφέρουν με αυτά τα τρίκυκλα!!!

Η αλήθεια είναι ότι εάν βρισκόμασταν στην ίδια διαδρομή και ήταν η πρώτη μέρα του ταξιδιού, τότε θα σταματούσαμε και πολλές άλλες φορές για να φωτογραφίσουμε ορυζώνες, πόλεις και χωριά και τους κατοίκους. Όμως τώρα που έχουμε δει τόσα πολλά, δεν ήταν αναγκαίο να σταματάμε. Ξέραμε επίσης ότι η διαδρομή των σχεδόν 400 χιλιομέτρων θα απαιτούσε πολύ χρόνο, αφού ως γνωστόν οι δρόμοι δυστυχώς περνούν μέσα από πόλεις και χωριά και υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις. Φυσικά υπάρχουν καθυστερήσεις και σε όλη την άλλη διαδρομή γιατί έχει στροφές και πολλές νταλίκες. Καθώς επίσης και αρκετά τρίκυκλα τα οποία δεν προχωρούν γρήγορα. Ευτυχώς περίπου στο μισό της διαδρομής και λίγο μετά πήραμε μία παράκαμψη για να μπούμε στον Εθνικό δρόμο, ώστε να πάμε λίγο πιο γρήγορα. Εδώ δεν έχει πολλούς δρόμους με διόδια. Και οι δρόμοι με τα διόδια δεν περνούν μέσα από πόλεις. Επειδή ήταν Κυριακή απόγευμα είχε κίνηση και η ταχύτητά μας ποτέ δεν ξεπέρασε τα 100 χιλιόμετρα. Είναι άλλωστε και το όριο στον Εθνικό δρόμο. Γενικότερα στους δρόμους της χώρας δεν υπάρχουν συγκεκριμένα όρια ταχύτητας, τα οποία να αναγράφονται στη δεξιά πλευρά του δρόμου και έτσι ο καθένας τρέχει με ό,τι η ταχύτητα θέλει. Αυτό κάναμε κι εμείς. Προσπερνούσαμε επίσης ανεξάρτητα από τις διαγραμμίσεις που είχε ο δρόμος, όπως όλοι.

Ρύζι παντού:

Δε νομίζω να έτρωγε σοκολάτα ο μικρός:

Η οδήγηση γενικότερα είναι λίγο επικίνδυνη στους δρόμους, κυρίως λόγω των πολλών μηχανών και τρικύκλων. Όμως οι οδηγοί των αυτοκινήτων νομίζω ότι σε γενικές γραμμές οδηγούν όπως και στην Ελλάδα. Ουσιαστικά πρέπει να είσαι καλός και προσεκτικός οδηγός εάν νοικιάσεις αυτοκίνητο σε τούτη τη χώρα.

Το δωμάτιό μας ουσιαστικά ήταν ένα μικρό studio, με κουζίνα, ένα διπλό κρεβάτι και μία κουκέτα όποτε μπορώ να πω ότι μας ήρθε μια χαρά αφού είχε και σκεύη, και τραπέζι με καρέκλες. Γι αυτό άλλωστε όταν βγήκαμε βόλτα το βράδυ αγοράσαμε χοιρινές μπριζόλες έτοιμες ψημένες τις οποίες φάγαμε στο δωμάτιο. Κάτι αντίστοιχο έκαναν και οι υπόλοιποι της παρέας. Ενώ είχαμε σκοπό αρχικά να φάμε έξω, όταν είδαμε να ψήνουνε τις μπριζόλες στα κάρβουνα δεν αντισταθήκαμε.

Τα δωμάτιά μας ήταν σε μία περιοχή πολύ λαϊκή, όμως είχε ένα συγκρότημα κατοικιών που για να μπεις περνάς από έναν φρουρό. Φυλασσόταν δηλαδή το μέρος πολύ καλά και εκεί έμεναν μόνιμοι κάτοικοι καθώς και ξένοι όπως εμείς.

Τελικά οι Φιλιππίνες μας άρεσαν πάρα πολύ γιατί είδαμε πράγματα που δεν τα έχουμε δει άλλη φορά και βέβαια να προσθέσουμε ότι βρισκόμασταν στην άλλη μεριά του πλανήτη που είναι κάτι δύσκολο να το πραγματοποιήσει κάποιος. Δεν περιμέναμε ότι θα έχει τόσο ενδιαφέρον αυτή η χώρα. Δεν είχαμε ακούσει και πολύ καλά λόγια. Συγκεκριμένα πριν από ένα χρόνο είχαν έρθει εδώ οι δυο γιοι του συνταξιδιώτη μας του Γιάννη, οι οποίοι μετά από ένα μήνα στη χώρα γύρισαν με μέτρια συναισθήματα. Μιλούσαν μόνο για τις παραλίες και αυτό όχι με πολύ καλά λόγια. Εμείς δεν δώσαμε σχεδόν καμία σημασία στις παραλίες και απολαύσαμε διάφορες δραστηριότητες, καθώς επίσης και την ενδοχώρα. Η χώρα αυτή είχε 6, 7 πράγματα τα οποία δεν τα έχουμε δει αλλού και τα απολαύσαμε γιατί είχαμε όλο το χρόνο, επειδή ταξιδεύαμε με το δικό μας μέσον.

 

[travelbreak]

Ηφαίστειο και λίμνη Τάαλ

Την τελευταία μέρα στη χώρα μέρα είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε δύο σημεία, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι θα είχαμε επιτυχία στο δεύτερο. Το πρώτο ήταν το ηφαίστειο Τάαλ και το δεύτερο ένας καταρράκτης ο οποίος όμως δεν έχει ενδιαφέρον επειδή είναι αυτός που είναι αλλά επειδή έχει να πας βαρκάδα μέχρι να τον προσεγγίσεις. Και η βαρκάδα είναι που έχει την μεγάλη αξία. Ελπίζαμε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε και αυτή τη δραστηριότητα. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και εύκολο να τα κάνεις και τα δύο την ίδια μέρα. Μόνο τα πρακτορεία το κάνουν αυτό.

Ξεκινήσαμε αρκετά πρωί, δηλαδή στις 7, με προορισμό πρώτα να πάμε να δούμε την λίμνη που έχει δημιουργήσει το ηφαίστειο Τάαλ. Ακολουθήσαμε τον πιο σύντομο δρόμο, που όμως για να κάνουμε αυτά τα περίπου 60-70 χιλιόμετρα χρειάστηκαν σχεδόν δύο ώρες. Ευτυχώς όμως φτάνοντας εκεί βρήκαμε πολύ εύκολα έναν τύπο ο οποίος μας οδήγησε σε μία αποβάθρα για να μπορέσουμε να κλείσουμε το τουρ για το ηφαίστειο.

Εκεί λοιπόν έχει από ό,τι κατάλαβα αρκετές αποβάθρες, όπου η κάθε μία έχει από 5 μέχρι και 10 βάρκες για να σε μεταφέρουν στο ηφαίστειο. Και εμείς ήμασταν τυχεροί λοιπόν γιατί βρήκαμε πολύ γρήγορα κάποιον ο οποίος μας εξήγησε τις τιμές. Περιμέναμε πολύ ακριβές τιμές γιατί από την Μανίλα ξεκινάνε από τα 130 ευρώ το άτομο τα τουριστικά. Τέλος πάντων ο άνθρωπός μας είπε ότι ήθελε περίπου 2000 πέσο (=$40) για την βάρκα (όλοι μαζί) και κάποια άλλα (500) για τον οδηγό και κάποιο περιβαλλοντικό τέλος.

Η βάρκα για να πάμε στο νησάκι:

Από τη διαδρομή:

Από την άφιξη στο νησί, μούσκεμα:

Αν θέλαμε μπορούσαμε να μετακινηθούμε στο νησί με μουλάρια μέχρι το ηφαίστειο, γιατί ο δρόμος με τα πόδια είναι περίπου μία ώρα, ενώ με τα μουλάρια θα ήταν ο μισός χρόνος. Για κάθε μουλάρι ήθελαν 500 πέσο. Εμείς αποφασίσαμε να τα δώσουμε για να τελειώνουμε γρήγορα και επίσης για να μην κουραστούμε. Ας κουραστούν καλύτερα τα μουλάρια.

Πολύ σύντομα μπήκαμε στην βάρκα, αυτή την κλασική βάρκα με μηχανή που έχουν εδώ για να κάνουν όλες τις δουλειές, με τις δύο πτέρυγες δεξιά και αριστερά, και ξεκινήσαμε να κάνουμε μία απόσταση υπολογίζω γύρω στα 5 km. Δυστυχώς φύσαγε και είχε κύμα και γίναμε λίγο μούσκεμα μέχρι να φτάσουμε από το νερό που έμπαινε μέσα στη βάρκα. Μπορέσαμε και σκεπάσαμε τις τσάντες μας με κάποια σωσίβια που είχε και δεν τα είχαμε φορέσει, με αποτέλεσμα τουλάχιστον όταν πηγαίναμε να μην βραχούν πολύ. Εμείς βραχήκαμε λίγο αλλά στεγνώσαμε μέχρι να φτάσουμε επάνω στο ηφαίστειο.

Όταν φτάσαμε στην παραλία που μας περίμεναν οι άνθρωποι με τα μουλάρια είδαμε βέβαια πολύ ωραίες εικόνες αλλά και λίγο τουριστικές. Αφού αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν τους τουρίστες για να τους μεταφέρουν και να κερδίσουν κάποια χρήματα και από τα λεφτά που πληρώνουμε αλλά και από τα φιλοδωρήματα. Ξεκινήσαμε λοιπόν ανεβαίνοντας ο καθένας μας και σε ένα μουλάρι, τα οποία ήταν μικρά και είχαν έναν οδηγό ο οποίος κρατούσε το χαλινάρι και μας οδηγούσε. Είδα όμως ότι κάποιοι άλλοι τουρίστες είχαν μεγαλύτερα μουλάρια και σε αυτή την περίπτωση ο οδηγός τους καθόταν μαζί με αυτούς πάνω στο μουλάρι. Γιατί ήταν λίγο ταλαιπωρία η ανάβαση επειδή ο δρόμος ήταν πολύ ανηφορικός. Όχι δρόμος, μονοπάτι ήταν. Όμως τα μουλάρια τα κατάφεραν μία χαρά.

Ήταν ζόρικα:

Πρέπει να ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 400 μέτρα, όπου από εκεί αντικρίσαμε για άλλη μία φορά μία πολύ όμορφη λίμνη η οποία είχε σχηματιστεί μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου Τάαλ. Είναι το γνωστό ηφαίστειο που άρχισε να βγάζει καπνό και στάχτες πέντε μέρες αργότερα. Η λίμνη ήταν αρκετά μεγάλη, με διάμετρο υπολογίζω περίπου ένα χιλιόμετρο και φυσικά δεν ήταν στρογγυλή. Κάναμε λίγη βόλτα εκεί τραβώντας φωτογραφίες και μάλλον ήμασταν από τους πρώτους που είχαν ανέβει γιατί είχαμε πάει σχετικά πρωί. Μετά τις φωτογραφίες που τραβήξαμε και το τοπίο που είδαμε, ξανά καθίσαμε στα μουλάρια για να επιστρέψουμε στην αποβάθρα. Και όταν λέω αποβάθρα δεν εννοώ τίποτα ιδιαίτερο. Μία κάτι σαν αμμουδιά στην οποία η βάρκα άραξε στην άμμο και εμείς με ένα ξύλο που έβαζαν ανεβήκαμε πάνω.

Η λίμνη στον κρατήρα:

Γύρω από τη λίμνη υπήρχε μονοπάτι για να περπατήσεις:

Αυτό εδώ πρέπει να είναι το σημείο που έσκασε το ηφαίστειο, και αναφέρθηκε στον πρόλογο:

Από την επιστροφή μας:

Στην επιστροφή η τρικυμία ήταν πολύ μεγαλύτερη και γίναμε πολύ μούσκεμα. Αυτή τη φορά βράχηκε μάλιστα και η φωτογραφική μηχανή του Φίλιππα και δεν μπόρεσε να δουλέψει από τότε και μετά. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει μάλιστα να τη φτιάξει. Και είναι μία πολύ καλή Canon. Τελικά χάλασε οριστικά και αγόρασε καινούρια.

Όταν φτάσαμε στην αποβάθρα από όπου είχαμε ξεκινήσει και είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο αρχίσαμε να βγάζουμε τα βρεγμένα μας ρούχα και τα πράγματά μας και προσπαθήσαμε να τα αφήσουμε να στεγνώσουν. Όμως θα χάναμε πάρα πολύ ώρα, με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε τον επόμενο σταθμό που περιμέναμε να δούμε, αν θα μπορέσουμε να τον δούμε. Γι’ αυτό φύγαμε στα γρήγορα.

 

[travelbreak]

Αν το επόμενο τραγούδι δε σας αγγίζει, μην πάτε Φιλιππίνες:

 

[travelbreak]

Δυστυχώς φτάνω στο τελευταίο κεφάλαιο αυτού του ταξιδιού. Mε τους ήχους του τραγουδιού Anak (από τα ηχεία του υπολογιστή μου σε μεγάλη ένταση) από τον Freddie Aquilar θα ολοκληρώσω την ιστορία μου.

Καταρράκτης Pagsanjan

Ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας ήταν ο καταρράκτης στο Pagsanjan. Πρέπει να είναι πιο γνωστός με το όνομα Cavinti Falls. Είναι λίγο μπερδεμένα τα ονόματα. Τέλος πάντων. Γι αυτό αποφασίσαμε να φύγουμε και να απλώσουμε τα ρούχα μέσα στο αυτοκίνητο και όσο στεγνώσουν. Ο καταρράκτης ήταν σε μία απόσταση περίπου 80 χιλιόμετρα, για την οποία θέλαμε σχεδόν δύο ώρες πάλι να φτάσουμε.

Και το καλό είναι ότι μόλις φτάσαμε στην πόλη Pagsanjan που ήταν εκεί κοντά, ήρθε ένας με ένα μηχανάκι και μας πλεύρισε ενώ εμείς ήμασταν στο αυτοκίνητο και μας ρώτησε αν θέλουμε να πάμε στον καταρράκτη. Έτσι μας οδήγησε σε μία αποβάθρα για να κανονίσουμε να πάμε με βάρκα και να δούμε και πόσο ήταν το κόστος. Εδώ το κόστος ήταν περίπου 2.000 πέσο για καθένα, που συμπεριελάμβανε τα πάντα.

Εμείς περιμέναμε ότι θα μπούμε σε μία βάρκα και χαλαρά ο βαρκάρης θα έκανε κουπί ή θα είχε μηχανή και θα προχωρούσαμε μέχρι κάποιον καταρράχτη. Ξέραμε ότι η πορεία ήταν περίπου μία ώρα αλλά δεν ξέραμε τις συνθήκες. Ας τις αναφέρω λοιπόν. Στην αρχή και για πέντε δέκα λεπτά μας τράβηξε μία άλλη βάρκα που είχε μηχανή ενώ εμείς είχαμε μπει σε δύο βάρκες στη μία εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης και στην άλλη Ο Φίλιππος με την γυναίκα του. Η κάθε βάρκα είχε δυο βαρκάρηδες, ένα μπροστά και ένα πίσω.

Από την αρχική διαδρομή:

Έτσι πηγαίναμε εμείς οι τουρίστες:

Απίθανες εικόνες:

Σε κάποιο σημείο μας άφησε η βάρκα που μας τράβαγε με τη μηχανή για να συνεχίσουν οι βαρκάρηδες που έπρεπε να τραβήξουν κουπί και να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα του νερού.

Εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Κάποια σημεία του ποταμού είχαν πέτρες και το νερό έτρεχε απότομα και με μεγάλη σχετικά κλίση. Εκεί οι βαρκάρηδες κατέβαιναν στο νερό και με κάθε τρόπο έσπρωχναν τη βάρκα για να πάει μπροστά. Κατέβαιναν από την βάρκα όταν φτάναμε στις πέτρες και έσπρωχναν πατώντας στις πέτρες επάνω.

Αυτή η εικόνα με έχει στοιχειώσει. Μεγάλη προσπάθεια ο άνθρωπος!!

Ο άνθρωπος μας τραβά κόντρα στο ρεύμα του ποταμού (βοηθούσε φυσικά και ο άλλος βαρκάρης στο πίσω μέρος της βάρκας που δεν τον έβλεπα εγώ):

Μερικές φορές η βάρκα προχωρούσε ακόμα και πάνω σε ξύλα που είχαν τοποθετηθεί κάθετα στην πορεία μας, για να μπορέσει η βάρκα να προχωρήσει. Και εμείς σαν κύριοι καθόμασταν και τραβάγαμε βίντεο και φωτογραφίες.

Απίθανη επιδεξιότητα:

Βέβαια γίναμε ξανά μούσκεμα. Η Ντίνα δεν κρατούσε τίποτα μαζί της, ούτε την βιντεοκάμερα για να μην τη βρέξει. Εγώ είχα πάρει μαζί μου και την φωτογραφική μου μηχανή και το κινητό και όλη την τσάντα με τα πράγματά μου μέσα, δηλαδή λεφτά διαβατήρια και διάφορα άλλα χαρτιά, συν κάποια ρούχα για να αλλάξω εάν βραχώ. Και μην τα πολυλογώ στο τέλος σχεδόν όλα έγιναν μούσκεμα γιατί στην επιστροφή, που υποτίθεται ότι ήταν πιο εύκολη, κάποια στιγμή η βάρκα παραλίγο να αναποδογυρίσει τελείως. Έγειρε τόσο πολύ που η τσάντα μου, την οποία εκείνη τη στιγμή είχα αφήσει στα πόδια μου και τραβούσα βίντεο με το κινητό, έγειρε και έπεσε μέσα στο νερό. Ευτυχώς η Ντίνα την έπιασε και δεν έγιναν όλα τα πράγματα μούσκεμα, εκτός από μία πλευρά που είχε κάποια χαρτιά εκτυπώσεων, όχι και τόσο πολύ απαραίτητα.

Εκεί που πήγαμε στον καταρράκτη το θέαμα δεν ήταν κάτι το τρομερό αλλά το ζήτημα ήταν η πορεία που είχε το μεγάλο ενδιαφέρον. Στον καταρράκτη υπήρχε μία ξύλινη πλατφόρμα, μικρή θα έλεγα, 2 επί 2 μέτρα και υπήρχε ένα τεράστιο σχοινί από το σημείο που μας άφησε η βάρκα μέχρι και μέσα στον καταρράκτη. Και αυτό το σκοινί το τραβούσαν 3 τύποι και εμείς καθήσαμε πάνω στην πλατφόρμα, ξέροντας ότι θα γίνουμε μούσκεμα. Είχαμε αφήσει φυσικά τα πράγματα στην όχθη και μπήκαμε ακριβώς μέσα στην κουρτίνα του καταρράκτη. Αυτό ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Ο τελικός μας προορισμός:

Αν δείτε το συνημμένο βίντεο που ακολουθεί θα καταλάβετε την ομορφιά που μας επιφύλαξε το τελευταίο απόγευμα του ταξιδιού. Μόνο που από λάθος μου δεν έχει μουσική.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής με τις βάρκες. Βέβαια τώρα η δουλειά των βαρκάρηδων ήταν πιο εύκολη από το ανέβασμα, γιατί δεν είχαν τόση μεγάλη κούραση. Μόνο ότι έγινε αυτό το ατυχές συμβάν, να γυρίσει λίγο η βάρκα και να πέσει η τσάντα μου στο νερό. Βέβαια στους ανθρώπους δώσαμε ένα καλό φιλοδώρημα.

Μετά πάλι από αυτή τη βαρκάδα κάτσαμε πάλι να δούμε τι μπορούσαμε να αλλάξουμε από τα βρεγμένα, γιατί πάλι βράχηκαν σχεδόν όλα, οπότε δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Όμως τώρα πια μπαίναμε στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε για το ξενοδοχείο κατευθείαν. Έτσι θα στεγνώσουν λίγο. Θα τρώγαμε κάτι και το πρωί είχαμε πολύ νωρίς ξύπνημα για την πτήση.

Η πτήση μας ήταν στις 7:15, έτσι ξυπνήσαμε από τις 3:30 και στις 4:30 ήρθαμε και παραδώσαμε το αυτοκίνητο και όλα πήγαν μία χαρά. Γενικά το ταξίδι πήγε πάρα πολύ καλά. Μπορώ να πω έγιναν σχεδόν όλα μέσα στο πρόγραμμα. Κάποια προβλήματα είχαμε στην αρχή λόγω του τυφώνα που υπήρχε και δεν κάναμε όλες τις εκδρομές στο Παλαουάν. Αλλά όλα τα υπόλοιπα νομίζω έγιναν όπως τα περιμέναμε. Ευτυχώς παρά την κίνηση στους δρόμους και τα μηχανάκια και τα τρίκυκλα που κυκλοφορούν και δεν προσέχουνε και πολύ, δεν είχαμε καμία γρατζουνιά πουθενά στο αυτοκίνητο.

Αρκετές μέρες μετά το πέρας αυτού του ταξιδιού έχω βγάλει ορισμένα συμπεράσματα. Έχω υπολογίσει και τα έξοδα, τα οποία ανέρχονται στα 2200 ευρώ το άτομο, για μένα και την Ντίνα. Εννοείται ότι σε αυτά τα χρήματα περιλαμβάνονται και τα σουβενίρ, και τα παπούτσια που αγόρασα στη Μανίλα. Γενικά δεν κάναμε και τόσο πολλά έξοδα πέρα από τα απαραίτητα. Πιστεύω κάπου 150 με 200 ευρώ και οι δύο. Αν δε σκεφτεί κανείς ότι μόνο τα αεροπορικά (μαζί με τις τρεις εσωτερικές πτήσεις) μας κόστισαν 1360 ευρώ, καταλαβαίνει ότι ήταν ένα πολύ οικονομικό ταξίδι. Δηλαδή θα καθόμασταν άλλες 15 μέρες και τα έξοδα δε θα ξεπερνούσαν τις 3000 ευρώ. Τα πρακτορεία από Ελλάδα για δυο εβδομάδες ζητάνε πάνω από 3500.

Τελικά αποτιμώντας το ταξίδι έχω να πω ότι ήταν πολύ καλό. Είδαμε πράγματα που δεν έχουμε δει αλλού και η φύση ήταν καταπληκτική. Δε θα ξαναγράψω τα ιδιαίτερα σημεία του ταξιδιού. Σε όσους ρωτούν κάνω καλή διαφήμιση στη χώρα. Όλοι ρωτάνε για το Ηφαίστειο Τάαλ που είναι έτοιμο να εκραγεί, αν πήγαμε. Που να φανταστούμε ότι πέντε μέρες αφού θα πηγαίναμε θα ξεκινούσε μεγάλη δραστηριότητα.

 

[travelbreak]

Επίλογος.

Είναι μερικά ταξίδια που τα κάνεις χωρίς να γνωρίζεις από πριν αν θα έχουν ενδιαφέρον. Διαισθητικά πιστεύεις ότι θα δεις πράγματα αξιόλογα και κατά κάποιο τρόπο περίεργα, πέρα από τα συνηθισμένα, όσα ταξίδια και αν έχεις κάνει. Τέτοιο ταξίδι ήταν και στις Φιλιππίνες: το όνομα της χώρας φαντάζει εξωτικό και ήθελα να πάω κάποτε. Από τις ιστορίες που διάβασα στο travelstories, δεν είδα κάτι που να με τραβά. Όμως πίστευα ότι μια χώρα με ηφαίστεια, φυλές, ορυζώνες και χιλιάδες νησιά θα ήταν ελκυστική. Και αποδείχτηκε ότι δεν πέσαμε έξω. Όσοι φίλοι έχουν δει τα βίντεο, που έχω ανεβάσει και εδώ, έχουν εκπλαγεί από το ενδιαφέρον αυτής της χώρας. Ήδη κατάλαβα ότι κάποιοι σκέφτονται να το ψάξουν για να πάνε.

Ένα αντίστοιχο που μου συνέβη ήταν με το ταξίδι στη Μογγολία που πραγματοποίησα το 2014. Τότε δεν ήξερα για το travelstories και πήγα μόνο επειδή το όνομα Μογγολία ήταν τόσο εξωτικό που ήθελα να πάω. Και φυσικά δεν το μετάνιωσα.

Ένα άλλο θέμα που ήθελα να θίξω τελειώνοντας την ιστορία μου, έχει σχέση με το πόσο μοιραζόμαστε όλοι εμείς τις εμπειρίες και αυτά που ζούμε στα ταξίδια μας. Για μένα αν δεν το πω σε αυτούς που θεωρώ ότι αξιολογούν θετικά μια περιπλάνηση στον κόσμο (άσχετα αν εκείνοι ταξιδεύουν ή όχι) είναι σα να έκανα το μισό ταξίδι. Γνώρισα πριν χρόνια σε ένα ταξίδι με γκρουπ ένα τύπο που έκτοτε μιλάμε μόνο στο τηλέφωνο στις γιορτές μας για τα «χρόνια πολλά». Τα τελευταία δυο χρόνια λοιπόν ενώ μου λέει ότι έχει πάει ένα μεγάλο ταξίδι, δεν μου λέει που πήγε. Μου φαίνεται εξωφρενικό. Ξέρω πολλούς που δεν λένε για το επόμενο ταξίδι τους (το κάνω κι εγώ αυτό) αλλά με την επιστροφή τους το αποκαλύπτουν. Εγώ μάλιστα αποφεύγω να ανεβάζω και φωτογραφίες στο travelstories στην ενότητα Live from…κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Μόνη εξαίρεση ήταν τον περασμένο Οκτώβριο στο Βέλγιο.

Το ερώτημα εδώ είναι αν μπορεί κάποιος από εσάς να φανταστεί το λόγο που εκείνος ο γνωστός μου σταμάτησε να λέει σε όλους το ταξίδια του. Εγώ βάζω διάφορα με το νου μου αλλά δε μπορώ να είμαι σίγουρος. Τέλος πάντων, ας τον αφήσουμε. Εμείς που μοιραζόμαστε τα ταξίδια μας εδώ, ίσως είμαστε και λίγο εγωιστές, αλλά δεν το θεωρώ κακό, στο βαθμό που δεν το κάνουμε για να κοκορευτούμε. Πάντως ο γνωστός μου δεν το κάνει για αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα έλεγε καν ότι πήγε.

Ολοκληρώνοντας την ιστορία μου, συστήνω ανεπιφύλακτα τις Φιλιππίνες ως ταξιδιωτικό προορισμό,αν σας άρεσαν οι φωτογραφίες και τα βίντεο που ανέβασα. Και φυσικά το τραγούδι «Anak».

Να και μια πανοραμική από μια παραλία στις Φιλιππίνες: