Ιαπωνία Τόκυο εκτός Hanami

[Masbass]

Καιρός ν’ανεβάσω κι εγώ μερικές φωτογραφίες από το πρόσφατο ταξίδι μου στο Τόκυο τον περασμένο Φεβρουάριο. Σαν στόχο είχα κατ’ αρχάς να πάω να τρέξω τον Μαραθώνιο του Τόκυο κι επί τη ευκαιρία να κάτσω εκεί καμια δεκαριά μέρες. Ο Μαραθώνιος του Τόκυο γίνεται την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου και μαζεύει γύρω στους 33.000 δρομείς (οι αιτήσεις φτάνουν τις 300.000 και γίνεται κλήρωση, οι εκτός Ιαπωνίας είτε περνάνε σιωπηλά χωρίς κλήρωση είτε με κάποιον τρόπο έχουν ξεχωριστή κλήρωση με πολύ καλύτερες πιθανότητες). Η διαδρομή ξεκινά από την Shinjuku δυτικά, περνά απ όλα τα αξιοθέατα του Τόκυο κάνοντας ένα μεγάλο Χ μήκους 42,195 χλμ. και καταλήγει νοτιοανατολικά στην Odaiba (δείτε τον χάρτη εδώ, κι ένα video της διαδρομής εδώ ). Σαν διαδρομή είναι πανεύκολη χωρίς ανηφόρες, ο καιρός δροσερός (5 βαθμούς το πρωί μέχρι 13 το μεσημέρι), το κοινό ενθουσιώδες, η οργάνωση άψογη… τι άλλο θες! Να σημειώσουμε ότι στον συγκεκριμένο Μαραθώνιο είναι συνήθεια (εώς παράδοση) να ντύνονται με στολές πολλοί δρομείς καθώς και θεατές:

Πηγαίνοντας το αποκριάτικο ντύσιμο ένα βήμα παραπέρα: στολή «κρέμα για τα χέρια».

Όχι και τόσο βολικό καπέλο για 42 χλμ τρέξιμο.

Ο απίστευτος Mr. Lullaby, τραγουδιστής σ’ένα τοπικό ροκ συγκρότημα που γι άλλη μια χρονιά έτρεξε τον Μαραθώνιο ντυμένος Χριστός και κουβαλώντας ένα τεράστιο σταυρό (από χαρτόνι μάλλον).

Αλλά και στο κοινό δεν έλειπαν οι ντυμένοι. Γενικά παρά το κρύο (στην έναρξη έριξε ελάχιστο ψιλό χίονι κι ήταν η επόμενη εβδομάδα από δύο συνεχόμενα ΣΚ με ιδιαίτερα έντονες χιονοθύελλες) είχε πολύ κόσμο που ζητωκραύγαζε και κερνούσε γλυκά τους δρομείς.

Περισσότερες φωτογραφίες ντυμένων εδώ.

Αλλά πάει κι αυτό, τερματίσαμε, πήραμε το μετάλιο και τώρα πάμε στα δια ταύτα. Τόκυο. Τι κάνουμε δω πέρα; Πρώτα απ όλα ας ξεμπερδεύουμε με τα χιτάκια, τα τουριστικά που όλοι βλέπουν (και καλά κάνουν γιατί είναι τα πιο ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά σημεία μιας πόλης) για να πάμε μετά να δούμε που και πως ζει αυτός ο πολύ ιδιαίτερος λαός. Κι έχουμε πάρα πολλούς μύθους να καταρρίψουμε, γιατί απ’ όσα είχα ακούσει πολλά βγήκαν υπερβολές, άλλα όντως ίσχυαν, κι άλλα ούτε τα περίμενες από πού θα σου ρθουν. Σε γενικές γραμμές ενώ σε πρώτη όψη μοιάζει με οποιαδήποτε μοντέρνα μεγαλούπολη (εώς και αμερικάνικη όπως στις ταινίες), παντού παίζουν κάτι μικρές ιδιαιτερότητες που σε πιάνουν στον ύπνο.

Το Fuji υπάρχει τελικά, είναι αρκετά πιο έξω από το Τόκυο (στα δεξιά μας στο τραίνο όπως πάμε δυτικά ) κι ας το δείχνουν σε μερικές φωτογραφίες να φαίνεται δίπλα λες κι είναι ο Υμηττός.

Συνεχίζουμε με χιτάκια, οι ουρανοξύστες γύρω απ την περιοχή Shinjuku στη δυτική πλευρά του κέντρου. Η θέα είναι από το τεράστιο κτίριο του Δημαρχείου που έχει παρατηρητήριο με δωρεάν είσοδο στους δύο πύργους του.

Τεράστιες πολυκατοικίες στο τεχνητό νησί Odaiba στα νοτιοανατολικά του Τόκιο. Επενδυτική αποτυχία των 90s καθώς δεν επιτρέπονταν κτίρια ψυχαγωγίας αλλά μόνο πολυόροφες κατοικίες και χώροι γραφείων. Αργότερα που χαλάρωσαν (κι αφού χρεωκόπησαν διάφορες realestate εταιρείες) χτίστηκαν μερικά τεράστια εμπορικά κέντρα κι απογειώθηκε. Προσέξτε την γέφυρα a la Καλατράβα στο κέντρο.

Το κτίριο TokyoBigSight, επίσης στην Odaiba, εκθεσιακός χώρος.

Η θέα από το κτίριο της FujiTV, επίσης στην Odaiba. Γενικά η Odaiba είναι ένας αχανής, τεράστιος χώρος που ζωντανεύει τα Σαββατοκύριακα αλλά είναι απελπιστικά άδειος τις εργάσιμες ώρες.

Ο θόλος του παρατηρητηρίου του κτιριου της FujiTV όπως φαίνεται από κάτω.

Το εμπορικό κέντρο VenusFort στην Odaiba, του οποιου το εσωτερικό είναι σαν αναγεννησιακό χωριό της Ιταλίας. Περί ορέξεως…

Ένα άγαλμα Gundam ύψους 18 μέτρων στην είσοδο ενός εμπορικού κέντρου στην Odaiba.

Μοντέρνα κτίρια θα βρείτε σε πολλά μέρη και κάποιες περιοχές (Ginza, Shinjuku) αξίζει να τις επισκεφθείτε και το βράδυ καθώς τα κτίρια έχουν εντυπωσιακούς φωτισμούς που αλλάζουν εντελώς την όψη τους.

…όπως το Παγόβουνο (AudiForum) στην Harajuku.

Το κτίριο του Hugo Boss παρακάτω στην Omotesando.

Το κτίριο της Yamaha στην Ginza (λέγε με Κολωνάκι).

Το κτίριο των DeBeers (διαμάντια) στην Ginza.

Το κτίριο της Mikimoto (μαργαριτάρια) στην Ginza.

Το κτίριο του Louis Vuitton στην Ginza.

Και καλά είναι όλα αυτά τα χλιδάτα, αλλά ας δούμε και το πανέμορφο Nakagin Capsule Tower στο Shimbashi πριν το γκρεμίσουν.

ή το επίσης όμορφο Asakusa Culture Tourist Info Center στην Asakusa που τελείωσε μόλις πρόπερσι.

Έπρεπε να πάω ο ίδιος για να μάθω ότι από το 1958 υπάρχει εκεί ένα αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ σε κανονικό μέγεθος (λίγο ψηλότερο κιόλας).

Ντυμένα αγαλματάκια στο ναό Seisho-ji κάτω από τον TokyoTower. Ήταν η μοναδική μέρα που δεν είχε ήλιο αλλά βαριά συννεφιά και ψιλόβροχο.

Ένα Torii στην είσοδο του Yoyogi Park πίσω από τον σταθμό Harajuku.

Βαρέλια με sake στην είσοδο του ναού Meiji Jingū στο Yoyogi Park (συνήθως είναι άδεια, όπως εδώ και απλά συμβολίζουν τη χειρονομία του αφιερώματος). Τα δωρίζουν οι πάρα πολλοί εμφιαλωτές sake και κάθε ναός ορίζει πόσο sake χρειάζεται για τις τελετές του, ούτως ώστε να μην μαζεύεται περισσότερο απ όσο χρειάζεται και να υπάρχει σπατάλη. Συνήθως, καθώς υπερκαλύπτεται η ποσότητα αυτή, απλά στέλνουν άδεια βαρέλια για διακόσμηση.

Ο ναός Meiji Jingū στο Yoyogi Park.

ΝαόςστοSumida park.

Η κλασική αγορά παλιότερου τύπου, πριν τα εμπορικά κέντρα, όπου ένας δρόμος με μαγαζιά έχει κι ένα στέγαστρο επάνω. Θα τις δείτε σε πιο παλιές γειτονιές, αυτή είναι κοντά στην Asakusa.

Ο ναός Senjo-ji στην Asakusa.

Μία απ τις πύλες με καμπάνα στον ναό Seisho-ji.

Ένα γλυπτό στην έξοδο του σταθμού Roppongi.

Από τον περίβολο της κατοικίας του Αυτοκράτορα στο κέντρο του Τόκυο.

Από το Yasukuni Shrine αφιερωμένο στους νεκρούς των πολέμων της Ιαπωνίας. Σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα οι ψυχές όσων πέθαιναν στο μέτωπο θα ενώνονταν στο μνημείο αυτό. Χαρακτηριστικά, οι καμικάζι έδιναν ραντεβού στο Yasukuni Shrine μετά την τελευταία τους αποστολή.

Δίπλα από το Yasukuni Shrine υπάρχει το μουσείο πολέμου όπου και βλέπουμε το άγαλμα ενός καμικάζι.

Άγαλμα αφιερωμένο στις μητέρες των οποίων οι σύζυγοι πέθαναν στο μέτωπο. Και κάπου εδώ αρχίζετε να ψιλοϋποψιάζεστε ότι κάτι δε πάει καλά κι ότι όλο το μουσείο μας τα λέει περίεργα, λες κι οι Ιάπωνες δεν έκαναν εισβολή στη μισή Ασία για τόσα χρόνια πριν καν ανοίξουν μέτωπο με την Αμερική.

Ένα μαχητικό A6MZero, το πιο δημοφιλές μαχητικό της Ιαπωνικής Αεροπορίας κατά τον 2ο ΠΠ, στο ισόγειο του μουσείου αυτού.

Ένας απ τους δεκάδες ναούς στη Yanaka.

Πολύ κοντά στον σταθμό Shinjuku (το κοντά είναι σχετικό για ένα σταθμό που από άκρη σε άκρη φτάνει τα 2+ χιλιόμετρα) θα βρείτε το Golden Gai, ένα σύμπλεγμα σε έξι παράλληλα σοκάκια από παρακμιακά δίπατα σπιτάκια που έχουν μετατραπεί σε bar με 4-5 θέσεις. Επάνω βλέπετε ένα χάρτη των bar σε μια πινακίδα στην είσοδο της περιοχής

Τα δρομάκια αυτά με τα μπαράκια δίπλα δίπλα

Από διακόσμιση παίζει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε αλλά πάρα πολλά (αν όχι τα περισσότερα) είναι μόνο για μέλη και δεν επιτρέπουν είσοδο σε τουρίστες για να δώσουν προτεραιότητα στους ντόπιους θαμώνες. Είναι πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικά και για μια βολτούλα, σαν bar να καθίσεις πάντως δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο και θα σας βγει σχετικά ακριβό γιατί τα περισσότερα χρεώνουν κουβέρ εκτός απ τα ποτά και θα ξεφραγκιαστείτε αν πάτε από μαγαζί σε μαγαζί. Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο η ατμόσφαιρα στα μπαράκια του Harmonica Yokocho (απλά είναι αρκετά πιο έξω από την κεντρική Shinjuku, πρέπει να πάτε μέχρι το Kichijoji).

Ξεμπερδέψαμε στα γρήγορα από τα χιτάκια στο πρώτο μέρος και μετά ακολουθεί το δεύτερο από τρία μέρη

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[jousis]

Αλλά πάει κι αυτό, τερματίσαμε, πήραμε το μετάλιο και τώρα πάμε στα δια ταύτα.

Ε, δείξε το μας βρε να χειροκροτήσουμε !

Στο golden gai εάν ξέρεις καλά Ιαπωνικά, μπαίνεις και κάθεσαι χωρίς πρόβλημα στα περισσότερα (απο ότι διαβάζω). Βάζουν τέτοιες πινακίδες γιατί δεν θέλουν τουρίστες/ξένους που δεν μιλάνε την γλώσσα.

Ο άλλος δρόμος δείχνει πιο ενδιαφέρον...για πες, για πες.

 

[Masbass]

Ε άμα είναι να ξέρεις γιαπωνέζικα για να κάτσεις να πιείς ένα ποτό ευχαριστώ πολύ! Στο Harmonica Yokocho είχε πιο πολύ κέφι, ήταν και κάπως πιο μεγάλα και κάπως πιο ανοιχτά τα μαγαζιά, μου άρεσε πολύ περισσότερο. Στο Golden Gai εμοιαζε σαν να ενοχλούσαμε, σαν να μας κοιτουσαν περιεργα, λες και τους ενοχλούσαμε. Βεβαια, ποιος ξερει τι εχουν δει κι αυτοι απο τουριστες, αλλά σε οσα ηταν members only ξεχνουσες οποιαδηποτε ευγενεια ειχαμε δει αλλου. Ηταν αυστηροτατοι λες και τους ειχαμε κανει κατι...

Ιδού το μετάλλιο:

 

[Gin Tonic]

Φαντάζομαι ότι δεν θα έχεις φωτογραφία μέσα απο τα μπαράκια.
Θα ήθελα να δω τι σημαίνει μπαρ με 4-5 θέσεις.
Όρθιοι υπήρχανε ή δεν χωράγανε καν;


Μπορεί να μην θέλουνε τουρίστες γιατί είναι πιο σωματώδεις (οι δυτικοί ιδίως). Ένας αμερικανός από το Κεντάκι φτάνει για να γεμίσει το μαγαζί.

 

[jousis]

Ε άμα είναι να ξέρεις γιαπωνέζικα για να κάτσεις να πιείς ένα ποτό ευχαριστώ πολύ

Σε αυτά τα μπαρ δεν πίνεις απλά ένα ποτό. (Επειδή είναι τόσο μικρά,) γίνεσαι μια παρέα με όλους και συζητάς. Οπότε εάν όλοι δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα δεν βγαίνει το concept.
Αυτό τουλάχιστον διαφημίζεται ως το διαφορετικό που έχει η περιοχή.

 

[Masbass]

Επειδή εκεί γενικά θεωρείται αδιακρισία να τραβάς αγνωστους φωτογραφία δεν έβγαλα πολλές με κοντινά πρόσωπα κι έβλεπα οτι με το που σήκωνα μηχανή όλοι εξαφανίζονταν από μπροστά μου. Ειδικά εκεί που μας κοιτούσαν με μισό μάτι δεν έλεγε να τους φωτογράφιζα σα να ταν ζωολογικός κήπος. Τα bar φαντάσου ένας πάγκος με 4 σκαμπό. Τίποτε παραπάνω. Όσα είχαν και στον επάνω όροφο -όπως το Araku που πήγαμε και ήταν ιδιαίτερα φιλικό προς τους τουρίστες- εκεί χωρούσαν μέχρι και 4 τραπεζακια κι είχε και χώρο στο bar. Γενικά, όσα bar δεν ήθελαν άσχετους απλά είχαν κλειστές πορτες κι ό,τι έβλεπες ήταν από ένα πολυ μικρό παραθυράκι στη πόρτα.

Επίσης, είναι της μόδας τα όρθια bar, όπου διαλέγεις ένα ψηλό τραπέζι ... χωρίς πουθενά σκαμπό ή κάποια καρέκλα και πίνεις τη μπύρα σου όρθιος. Αν τώρα, έχεις περπατήσει το μισό Τόκυο απ το πρωί, το όρθιο bar δε τραβάει καθόλου. Στο Golden Gai πάντως στα μικρά bar όλοι κάθονταν κι είχε χώρο μόνο για σκαμπο γυρω απο τη μπαρα και μετά τοιχος και το επόμενο bar από δίπλα.

 

[Masbass]

Μέρος δεύτερο: Μένοντας σε μεγαλούπολη της Ιαπωνίας

Σε μία πόλη της οποίας το κάθε τετραγωνικό μέτρο έχει πολλαπλάσια αξία από την κατασκευή που βρίσκεται επάνω του θα δείτε να εκμεταλλεύονται ελάχιστες εκτάσεις όπου σηκώνουν πολυόροφα κτίρια και με μεγάλη άνεση να γκρεμίζουν μεγάλα συγκροτήματα για να χτίζουν νέα. Κάτι που παρατήρησα παντού είναι η απουσία της μεσοτοιχίας ακόμη και σε πολύ πυκνά χτισμένες περιοχές με πολύ μικρά κτίρια, κι έτσι αν έχεις όρεξη μπορείς να περπατάς ανάμεσα στα κτίρια στο κενό μισού με ενός μέτρου που αφήνουν:

Λίγοι κλείνουν την πρόσβαση με καγκελάκια, άλλοι στο χώρο αυτό αποθηκεύουν αντικείμενα όπως εδώ, οι περισσότεροι όμως τα αφήνουν αφύλακτα.

Στα πιο καινούργια κτίρια τα parking αυτοκινητων είναι υπόγεια με ένα ασανσέρ που τα κατεβαζει σε θέσεις αυτόματα ενώ στα πιο παλιά θα δείτε τέτοιες κατασκευές όπως αυτή πίσω αριστερά.

Ομοίως και για ποδήλατα όπως αυτή η κατασκευή στο Nezu.

Δρομάκι κοντά στο Nihonbashi. Σε πάρα πολλά στενάκια δεν θα δείτε καθόλου πεζοδρόμιο αλλά η κίνηση είναι τόσο αραιή εκτός μεγάλων λεωφόρων που δεν θα σας φανεί καθόλου επικίνδυνο.

…και κάπου εδώ ερχόμαστε στα πιο παλιά κτίρια, πιο μικρά και παρακμιακά, από 70s, 80s, 90s σε περιοχές πιο δεύτερες, χωρίς πρόσφατη ανάπτυξη:

Σοκάκια στο Nezu. Κάθε εκατοστό χώρου μετράει.

Εμπορικός πεζόδρόμος στο Nakano.

Διασταύρωση στο Kenji.

Οι πιο παλιές γειτονιές ξεχωρίζουν από το χαμό με τα υπέργεια καλώδια πάνω από το δρόμο. Σε μερικές περιοχές όπως εδώ στην CatStreet της Harajuku τα μαζεύουν κάπως σε ματσάκια.

Είναι εντυπωσιακό πως μέσα στον χαμό το κάθε οικόπεδο έχει τη δικιά του ιστορία σε σχέση με τους γείτονες. Θα δείτε πολλά ξεχασμένα δίπατα σπιτάκια δίπλα σε τεράστια κτίρια όπως αυτό εδώ στην Akihabara.

…ή αυτό κοντά στο Sendagi.

Ξεχασμένα σπιτάκια στην περιοχή μεταξύ Asakusa και Sumida.

Μαγαζάκι (μάλλον εστιατόριο) επίσης μεταξύ Asakusa και Sumida. Ενώ είναι μέρος πολύ μεγαλύτερου κτιρίου, η διακόσμηση έξω το κάνει να μοιάζει με τα κλασικά δίπατα

Παιχνιδιάρικες γραμμές και μασκότ σ’αυτό το παλιό μαγαζί στη συνοικία με τα μαγαζιά για είδη κουζίνας / εστιατορίων κατά μήκος της οδού Kappabashi Dori.

Επίσης από την ίδια περιοχή η διάσημη mascot της γειτονιάς

Τι να πουλάνε άραγε;

70s γραμμές και στυλ, κάπου κοντά στο Ueno.

Μονοκατοικία παλιού τύπου, σα να λέμε το πατρικό στο χωριό.

…μέχρι που κάποια στιγμή αναρωτιέστε «καλά, πόσο στενά μπορούν να γίνουν τα κτίρια σ’αυτή τη χώρα;» Κι αρχίζεις έναν διαγωνισμό:

Οκ, 80s μοντερνιά κοντά στο Ueno, ευρύχωρο σχετικά.

Γραφεία κοντά στο Shiodome, οκ στενό, αλλά το λες και chic.

Μονοκατοικίες στο Nezu, μοντέρνα, άντε να τα πεις minimal.

Μονοκατοικίες στη Yanaka, έχουν και γκαράζ από κάτω, τι άλλο θέλετε;

Πολυκατοικίες (είναι δύο παρακαλώ, δίπλα-δίπλα) στο Sendangi, σα να σφίγγουν τα πράματα.

Οκ, εδώ αρχίζει να κόβεται λίγο η αναπνοή μας, κατοικίες στην Asakusa.

Δες το θετικά: τουλάχιστον δε θα ξοδέψεις πολλά για έπιπλα. Ούτε για ρούχα. Ούτε για τίποτα.

Τι εννοείς μπορώ να χτίσω μαγαζάκι σε 5 τετραγωνικά και να ναι και σφήνα;
Αύριο το τρίτο και τελευταίο μέρος

 

[panius]

Φοβερή αρχιτεκτονική ανάλυση κ' φωτογραφίες!!!

 

[katkats]

Πολύ ξεχωριστή η ματιά σου στο Τόκιο. Χαίρομαι που διαβάζω την ιστορία σου και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια. Μήπως τρία μέρη είναι λίγα, τώρα που άρχισαν τα ωραία;

 

[paefstra]

Α πα πα πα, έχετε μαζευτεί εδώ μέσα κάτι θηρία που φωτίζετε ένας ένας μια διαφορετική άποψη της ίδιας χώρας, βλέπε @jousis , @panius , @Masbass , και διαβάζω ιστορίες που δεν μοιάζουν αλλά συνθέτουν άψογα το παζλ. Να 'στε όλοι καλά!

 

[Gin Tonic]

Πολύ ενδιαφέρον. Καμία σχέση με το στερεότυπο που κυριαρχεί για το Τόκιο. Καταλαβαίνω ότι είναι μια τεράστια πόλη, αλλά αυτές οι περιοχές που αναφέρεις σε τι ακτίνα είναι από το κέντρο της;

 

[Masbass]

Δεν είναι εύκολο να βρεις ενα σημείο και να το πεις κεντρο γιατί διάφορα μικρά κέντρα διασκορπίζονται γύρω από το παλάτι του Αυτοκράτορα. Οι φωτογραφίες που έχω ανεβάσει είναι τραβηγμένες στο περίπου όπου έχει πράσινα τετραγωνάκια και το ξενοδοχείο μου ήταν στο κόκκινο τετραγωνάκι στο κέντρο δεξιά. Αν πάρουμε τα ιδια σημεία και τα βάλουμε σ'ενα χάρτη του κέντρου των Αθηνών βλέπετε περίπου για τι αποστάσεις μιλάμε. Σημειωτέον ότι έχει ακόμα μπόλικο Τόκυο προς τα δυτικά (άλλες δύο φορές ότι βλέπετε εδώ, καθώς και προς τα βόρεια και λίγο ακόμα προς τα ανατολικά (στα νότια ενώνεται με τη Yokohama πια). Στους χάρτες αυτούς το κάθε τετράγωνο είναι 1 τετραγωνικό χλμ (συνολικά ο χάρτης είναι 16 x 14 χλμ). Τα μόνα που δεν χώρεσαν είναι το Kichijoji όπου βρίσκεται το Harmonica Yokocho και βρίσκεται 4 στάσεις πιο αριστερά από το Koenji καθώς και η υπόλοιπη Odaiba που πάει κι άλλο νότια. Τα πάντα είναι εύκολα προσβάσιμα με πολλούς σταθμούς μετρό, κι ακόμη και το μακρυνό Kichijoji είναι στα 18-20 λεπτά από την Shinjuku.

Α και δεν είμαι αρχιτέκτονας, ούτε καν πολιτικός μηχανικός (ή έστω χτίστης), απλά κόλλησα με την ιδιαιτερότητα των κτιρίων και προτίμησα να μην ανεβάσω θέματα που έχετε ήδη δει (και σε πολύ καλύτερες φωτογραφίες) ή βλέπετε σε όλους τους οδηγούς.