coccobill
Member
- Μηνύματα
- 326
- Likes
- 348
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σανγκρι-Λα
Περιεχόμενα
Η ιστορια ειναι παλια αλλα υστερα απο λιγο ψαξιμο στο φορουμ ειδα μονο αλλο ενα μελος να εχει βρεθει στην Ταιλανδη το Δεκεμβριο του '04 μπροστα απο το μπιγκ γουειβ και καποια πραγματα πρεπει να τα ξορκιζουμε, οποτε :
24 Δεκεμβρη φτανουμε με μια φιλη στην Αο Νανγκ, νοτιοδυτικη Ταιλανδη, και στις 25 ξεκιναμε αναγνωριστικα, με μπανακι σε παρακειμενη παραλια το πρωι και το βραδυ ποτα στο μπαρακι που βρισκεται πριν το ποταμι, στην αριστερη ακρη της παραλιας.
Στις 26 ξυπναμε το πρωι κατα τις 9.00 απο αγριο ταρακουνημα. Σηκωνομαι (κουναει πολυ),φτανω στο μπαλκονι, ανοιγω το τζαμι (οχι, δε βγαινω να σταθω εξω-απο Ελλαντα ειμαι..ξερω) δε βλεπω ψυχη εξω- ουτε φωνες, ουτε τιποτα, ησυχαζω.. (αλλα κουνιεμαι ακομα..). Κατευθυνομαι προς την πορτα στην αλλη μερια του δωματιου, την ανοιγω, στο διαδρομο κανεις, ξαναμπαινω μεσα (εξακολουθω και κουνιεμαι..) κι οταν πια κοιταζομαστε με τη Σοφια με απορια το τρανταγμα σταματαει. Κρατησε περι τα 40-45''. Ε, δε βαριεσαι, λεμε, για να μην ανησυχει κανεις.. μπορει να'ναι σεισμογενης η περιοχη κι αφου το ξενοδοχειο ειναι στη θεση του..ξανακοιμομαστε.
Κατεβαινουμε αργα για πρωινο -ως Ελληνιδες που τιμανε την καταγωγη τους- και λεμε να παμε στα Πι-Πι. Στην παραλια βρισκουμε βαρκαρη και φορτωνομαστε καμια δεκαρια στο πλεουμενο αλλα καθυστερουμε κανα 10λεπτο περιμενοντας τους τελευταιους να τελειωσουν τα παζαρια με τον 'καπετανιο' μας (ευλογημενοι οι κατα τοπους τσιφουτηδες- δε θα ξαναγκρινιαξω ποτε!). Συμπερασμα πρωτο: δεν ειναι διολου σοφη πρακτικη να βιαζεσαι να ξεκινησεις νωρις προκειμενου να προλαβεις τα παντα... μπορει αυτα τα παντα να σου'ρθουν κατακεφαλα!! Στο μεταξυ, η Σοφια παρατηρει τα νερα κατω απο τη βαρκα να τραβιουνται περιεργως γρηγορα αλλα στο κατω-κατω που να ξερουμε τις ωρες της καθε αμπωτης και παλιρροιας; Ξαφνικα, ο βαρκαρης μας που εχει βαλει μπροστα τη μηχανη, τη σταματαει, πηδαει στο νερο, τρεχει προς τους αλλους καπεταναιους κι αρχιζουν ολοι μαζι να κανουν σαν αγριεμενες γαλοπουλες. Γυρναει τρεχοντας σ'εμας φωναζοντας "Μπιγκ Γουειβ" και μας ζηταει να κατεβουμε απο τη βαρκα και να απομακρυνθουμε απο την παραλια. Ο.Κ, λεμε, καποιο τοπικο φαινομενο θα'ναι κι ανεβαινουμε στο δρομο με τις μηχανες ανα χειρας. Η δικια μου τοτε ηταν μια κακοριζικη ψηφιακη, με 5.5 mp και ψηφιακο μονο ζουμ- λεπτομερεια που δεν ηξερα η αδαης τι σημαινε...
Στο μεταξυ οι μισοι ντοπιοι πεφτουν στο νερο για να σωσουν οσα πλεουμενα ηταν αραγμενα πιο μεσα κι οι υπολοιποι μισοι προσπαθουν να απομακρυνουν λουομενους και μη απο την παραλια. Η ταραχη κι η ενταση ειναι μεγαλη γι'αυτους και μεταδοτικη σ'εμας χωρις ομως να αντιλαμβανομαστε τι στα κομματια γινεται. Περιμενουμε λιγα λεπτα, δε γινεται τιποτα κι αρχιζουμε να δυσανασχετουμε πιστευοντας πως αυτο το "μπιγκ γουειβ" δεν ηταν και τοσο μπιγκ τελικα.. οταν βλεπουμε τα βραχονησια ακριβως μπροστα μας (σε μεγαλη, ωστοσο, αποσταση) να εξαφανιζονται απ' τον οριζοντα. Ξαφνικα δε μιλαει και δε κινειται κανεις -μια παραλια κοκκαλωμενη σα να μας πατησαν το pause!
24 Δεκεμβρη φτανουμε με μια φιλη στην Αο Νανγκ, νοτιοδυτικη Ταιλανδη, και στις 25 ξεκιναμε αναγνωριστικα, με μπανακι σε παρακειμενη παραλια το πρωι και το βραδυ ποτα στο μπαρακι που βρισκεται πριν το ποταμι, στην αριστερη ακρη της παραλιας.
Στις 26 ξυπναμε το πρωι κατα τις 9.00 απο αγριο ταρακουνημα. Σηκωνομαι (κουναει πολυ),φτανω στο μπαλκονι, ανοιγω το τζαμι (οχι, δε βγαινω να σταθω εξω-απο Ελλαντα ειμαι..ξερω) δε βλεπω ψυχη εξω- ουτε φωνες, ουτε τιποτα, ησυχαζω.. (αλλα κουνιεμαι ακομα..). Κατευθυνομαι προς την πορτα στην αλλη μερια του δωματιου, την ανοιγω, στο διαδρομο κανεις, ξαναμπαινω μεσα (εξακολουθω και κουνιεμαι..) κι οταν πια κοιταζομαστε με τη Σοφια με απορια το τρανταγμα σταματαει. Κρατησε περι τα 40-45''. Ε, δε βαριεσαι, λεμε, για να μην ανησυχει κανεις.. μπορει να'ναι σεισμογενης η περιοχη κι αφου το ξενοδοχειο ειναι στη θεση του..ξανακοιμομαστε.
Κατεβαινουμε αργα για πρωινο -ως Ελληνιδες που τιμανε την καταγωγη τους- και λεμε να παμε στα Πι-Πι. Στην παραλια βρισκουμε βαρκαρη και φορτωνομαστε καμια δεκαρια στο πλεουμενο αλλα καθυστερουμε κανα 10λεπτο περιμενοντας τους τελευταιους να τελειωσουν τα παζαρια με τον 'καπετανιο' μας (ευλογημενοι οι κατα τοπους τσιφουτηδες- δε θα ξαναγκρινιαξω ποτε!). Συμπερασμα πρωτο: δεν ειναι διολου σοφη πρακτικη να βιαζεσαι να ξεκινησεις νωρις προκειμενου να προλαβεις τα παντα... μπορει αυτα τα παντα να σου'ρθουν κατακεφαλα!! Στο μεταξυ, η Σοφια παρατηρει τα νερα κατω απο τη βαρκα να τραβιουνται περιεργως γρηγορα αλλα στο κατω-κατω που να ξερουμε τις ωρες της καθε αμπωτης και παλιρροιας; Ξαφνικα, ο βαρκαρης μας που εχει βαλει μπροστα τη μηχανη, τη σταματαει, πηδαει στο νερο, τρεχει προς τους αλλους καπεταναιους κι αρχιζουν ολοι μαζι να κανουν σαν αγριεμενες γαλοπουλες. Γυρναει τρεχοντας σ'εμας φωναζοντας "Μπιγκ Γουειβ" και μας ζηταει να κατεβουμε απο τη βαρκα και να απομακρυνθουμε απο την παραλια. Ο.Κ, λεμε, καποιο τοπικο φαινομενο θα'ναι κι ανεβαινουμε στο δρομο με τις μηχανες ανα χειρας. Η δικια μου τοτε ηταν μια κακοριζικη ψηφιακη, με 5.5 mp και ψηφιακο μονο ζουμ- λεπτομερεια που δεν ηξερα η αδαης τι σημαινε...
Στο μεταξυ οι μισοι ντοπιοι πεφτουν στο νερο για να σωσουν οσα πλεουμενα ηταν αραγμενα πιο μεσα κι οι υπολοιποι μισοι προσπαθουν να απομακρυνουν λουομενους και μη απο την παραλια. Η ταραχη κι η ενταση ειναι μεγαλη γι'αυτους και μεταδοτικη σ'εμας χωρις ομως να αντιλαμβανομαστε τι στα κομματια γινεται. Περιμενουμε λιγα λεπτα, δε γινεται τιποτα κι αρχιζουμε να δυσανασχετουμε πιστευοντας πως αυτο το "μπιγκ γουειβ" δεν ηταν και τοσο μπιγκ τελικα.. οταν βλεπουμε τα βραχονησια ακριβως μπροστα μας (σε μεγαλη, ωστοσο, αποσταση) να εξαφανιζονται απ' τον οριζοντα. Ξαφνικα δε μιλαει και δε κινειται κανεις -μια παραλια κοκκαλωμενη σα να μας πατησαν το pause!
