Γαλλία Ισπανία Ιταλία Πορτογαλία Το Traintrip που έγινε Ryanairtrip !!

[alterego]

Σάββατο βράδυ σε ένα ιδιαίτερο καφέ στον Πειραιά πίνοντας το κρασάκι μας συζητάμε για τις αμέτρητες ώρες δουλειάς της τρέχουσας χρονιάς συνειδητοποιώντας ότι δε θα υπάρχει ούτε μία μέρα κενή μέσα στην εβδομάδα για να χαλαρώσουμε. Το καλοκαίρι ήταν κάπου 8 μήνες μακριά, αλλά ήταν η μόνη χρονική περίοδος που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για διακοπές! Κάπως έτσι έπεσε στο τραπέζι η λέξη "traintrip".

Πόσες μέρες; Σε ποιες πόλεις; Μέσω ποιου site; Budget; Το διαδίκτυο πήρε φωτιά!!!
Ο ενθουσιασμός μας είχε κυριεύσει, αλλά η ιδέα του traintrip άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει λόγω πολυπλοκότητας της διαδικασίας (απόκτηση των εισιτηρίων, κράτηση θέσεων), κόστους και χρόνου. Πίκρα!!!

Εφόσον περάσαμε λίγες μέρες θρηνώντας το φιάσκο της αρχικής ιδέας, ανασκουμπωθήκαμε και επανήλθαμε δριμύτεροι. Τα Κτελ του Αιθέρα ήταν η λύση στα προβλήματα μας! Το πρώτο εισιτήριο Αθήνας-Μιλάνο μετ' επιστροφής κλείστηκε με Ryanair. Ξεκινάμε...

Πλάνο ταξιδιού στην Ευρώπη με αεροπλάνο... και λίγο τρένο! Πολύ λίγο!

Περίοδος ταξιδιού: 4/8/2015 - 14/8/2015
Διανυκτερεύσεις: 10
Χώρες: Ιταλία (Μιλάνο) - Γαλλία (Μονακό, Νίκαια, Αντίμπ, Κάννες) - Ισπανία (Βαρκελώνη, Μαδρίτη) - Πορτογαλία (Πόρτο, Λισαβόνα)
Budget: 850 € (επετεύχθη!)
Μέσα μεταφοράς: Αεροπλάνο, τρένο

Καταρχάς, να ενημερώσουμε ότι το ταξίδι ήταν low budget και οργανώθηκε με σκοπό να δούμε τις πόλεις καθεαυτές. Επομένως, επισκέψεις σε μουσεία και προτάσεις για φαγητό και ποτό δεν υπάρχουν στην ιστορία μας, εκτός από ελάχιστες!

4/8/2015 (Νίκαια)
Με ένα σακίδιο πλάτης κατευθυνόμαστε προς το σταθμό της Νερατζιώτισσας για να πάρουμε τον προαστιακό! Surpriseeeeeee!!! Οι γύφτοι είχαν κλέψει τα καλώδια και ο προαστιακός δεν ξέραμε αν θα έρθει ή πότε θα έρθει. Πρώτο έμφραγμα!! Μετά από διαβεβαιώσεις του εκδοτηρίου εισιτηρίων αποφασίσαμε να περιμένουμε ένα 20λεπτο και να μην πάρουμε ταξί για αεροδρόμιο. Μετά το 20λεπτο αγωνίας επιβιβαστήκαμε στον προαστιακό και φτάσαμε εγκαίρως ευτυχώς στο αεροδρόμιο.

Η πτήση μας προς Μιλάνο προσγειώθηκε στις 11:30 π.μ. Από εκεί αγοράσαμε εισιτήρια από Terravision (5€ μονή διαδρομή, 9€ μετ'επιστροφής) για να πάμε στο κεντρικό σταθμό του Μιλάνο, Milano Centrale. Η διαδρομή διαρκεί 1 ώρα περίπου. Επομένως χοντρικά ήμασταν στο σταθμό γύρω στις 13:30.

Αφού περιηγηθήκαμε στα μαγαζιά που βρίσκονται στο σταθμό και κάναμε και κάποια ψώνια, αναμέναμε το τρένο μας.

Είχαμε ήδη κλείσει από Αθήνα τα εισιτήρια για Νίκαια μέσω της Thello (15€ μονή διαδρομή). Η διαδρομή διήρκεσε 5 ώρες περίπου μέσω Γένοβας. Όμορφη διαδρομή αλλά κουραστική φυσικά!
Φτάσαμε, λοιπόν, στη Νίκαια γύρω στις 8 το βράδυ και παρά την κούρασή μας είχαμε απίστευτη ενέργεια και όρεξη να την ξεζουμίσουμε. Άλλωστε είχαμε μόνο 1 διανυκτέρευση και έπρεπε να προλάβουμε να τα δούμε όλα, καθώς την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στις υπόλοιπες πόλεις της Γαλλικής Ριβιέρας.
Συνεπώς, προείχε να βγάλουμε τα εισιτήρια για την επόμενη μέρα. Οι φήμες που θέλουν τους Γάλλους να μην μιλάνε αγγλικά και να μην είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν δεν επιβεβαιώθηκαν. Αντίθετα, μας έδωσαν και μία πολύ οικονομική λύση στα σχέδια μας. Δηλαδή, ο ευγενέστατος κύριος στα εκδοτήρια του τρένου της Νίκαιας μας πρότεινε ένα 24ωρο εισιτήριο που θα μας επέτρεπε να επισκεφτούμε τις πόλεις που θέλαμε και πολύ οικονομικά (15€ ανά άτομο). Επόμενη στάση ξενοδοχείο, μπανάκι, βολτίτσα με ένα σάντουιτς στο χέρι!

Κατευθυνθήκαμε προς πλατεία Μασένα κατεβαίνοντας την κεντρική λεωφόρο Jean Medecin. Η Νίκαια μας είχε κερδίσει με την πρώτη ματιά! Όλα φωτισμένα, περιποιημένα, καθαρά, μεγάλοι δρόμοι, καλοντυμένος κόσμος και επιβλητικά κτίρια.

Καμία σχέση με την μικρή παραλιακή πόλη που περιμέναμε να δούμε! Υπήρχε πολύς κόσμος αλλά όχι σε ασφυκτικό βαθμό! Χαζέψαμε τα μαγαζιά καθώς και την τεράστια και πανέμορφη πλατεία με τις πρωτότυπες κολώνες που πάνω τους κάθονταν 7 ανθρώπινες φιγούρες αλλάζοντας χρώματα. Οι φιγούρες αυτές συμβολίζουν τις 7 ηπείρους να συνομιλούν.

Η άποψη της πλατείας αργά το βράδυ!

Το άγαλμα του Απόλλωνα

Χαθήκαμε μέσα στα στενάκια προς τα βόρεια της πόλης και καταλήξαμε στην πλατεία Γκαριμπάλντι. Όμορφη πλατεία με λιγότερο κόσμο. Προσπαθήσαμε να βρούμε τις κυλιόμενες σκάλες που σε ανεβάζουν στο λόφο του Κάστρου (Colline du Chateau) αλλά αδύνατον! Βαδίσαμε λοιπόν πίσω προς την παλιά πόλη στην οποία συναντήσαμε πολλά μικρά μαγαζάκια σε διάφορες πλατείες, όπως στην πλατεία Rossetti. Πολύς κόσμος τριγυρνούσε χαρούμενος σε μία απίστευτα γιορτινή και καλοκαιρινή διάθεση!
Προχωρήσαμε προς την Cours Saleya, όπου χαζέψαμε τους διάφορους πάγκους με χειροποίητες κυρίως κατασκευές.

Ανυπομονούσαμε να βγούμε στην Promenade des Anglais για να νιώσουμε την θαλασσινή αύρα της πόλης. Η παραλία ήταν τεράστια, περιποιημένη, με διάφορα κιόσκια και παγκάκια για να κάθεσαι να απολαμβάνεις την ηρεμία της θάλασσας και κατάφωτη σε αρκετά σημεία της με αποτέλεσμα να έχουν αράξει σε αυτήν πολλές παρέες. Κατά μήκος της παραλίας υπήρχαν υπέροχα, επιβλητικά και πανέμορφα φωτισμένα κτίρια που προσέδιδαν άλλον αέρα στην πόλη, όπως το καζίνο και το ξενοδοχείο Negresco καθώς και το παραμυθένιο καρουζέλ.

Στο βάθος το κάστρο και ο λόφος πανέμορφα φωτισμένοι!

Το κιόσκι!

Το καζίνο

Οι άνθρωποι ήταν ξέγνοιαστοι και τους έβλεπες κάπου να χορεύουν λάτιν, κάπου να τραγουδάνε με την ορχήστρα, να κάνουν ποδήλατο στην παραλία και να διασκεδάζουν. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε με μία λέξη την πόλη, θα ήταν "ΖΩΝΤΑΝΗ"! Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ανεβούμε στο κάστρο καθώς είχε πάει αισίως 1 τα ξημερώματα και τα πόδια μας μας εγκατέλειπαν σιγά σιγά. Επιπλέον, το πρόγραμμα της επόμενης μέρας θα ήταν δύσκολο καθώς έπρεπε να επισκεφτούμε 3 πόλεις μέχρι τις 5 το απόγευμα προκειμένου το βράδυ να ταξιδέψουμε για Βαρκελώνη!
Τέλος 1ης μέρας.

 

[chris7]

Πολύ ωραία.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[alterego]

5/8/2015 (Κάννες - Αντίμπ - Μονακό)
Δεύτερη μέρα με πολύ πρωινό ξύπνημα καθώς στο πρόγραμμα είχαμε 3 πόλεις της Γαλλικής Ριβιέρας και μία πτήση για Βαρκελώνη.
Ξυπνάμε, μαζεύουμε πράγματα και αφήνουμε τα σακίδια στο χώρο φύλαξης του ξενοδοχείου για να τα παραλάβουμε το απόγευμα. Ο σταθμός της Νίκαιας ήταν δίπλα σχεδόν στο ξενοδοχείο μας, το εισιτήριό μας ήταν ήδη στα χέρια μας από το προηγούμενο βράδυ, άρα είχαμε απλά να περιμένουμε το τρένο μας να έρθει. Λίγο μπέρδεμα με τις αποβάθρες αλλά ακολουθώντας τις ταμπέλες και με λίγες ερωτήσεις τα καταφέραμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το συστηματάκι αφού το ίδιο ίσχυε και στις υπόλοιπες πόλεις εκτός από το Μονακό.

Το τρένο μας ήρθε και σε 30-40 λεπτά θα ήμασταν στις Κάννες. Είχαμε ένα πρόβλημα με την ανακοίνωση των στάσεων καθώς ήταν μόνο στα γαλλικά και εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Άρα τεντώναμε αυτιά και γουρλώναμε μάτια για να καταλάβουμε κάθε φορά που πάμε. Σε κάποια τρένα είχε φωτεινό πίνακα βέβαια που βοηθούσε πολύ!
Φτάσαμε λοιπόν στις Κάννες και είχαμε μπροστά μας 1,5-2 ώρες να πάρουμε μία γεύση της πόλης.

Βγαίνοντας από το σταθμό αντικρίσαμε μία σειρά από έργα που γίνονταν στο δρόμο ακριβώς μπροστά από το σταθμό, πράγμα το οποίο αφαιρούσε λίγη από την αίγλη της πόλης. Γρήγορα γρήγορα κατευθυνθήκαμε προς τα δεξιά προς rue Venizelos. Ναι, καλά διαβάσατε!

Η προέκταση αυτού του δρόμου οδηγεί στον πεζόδρομο στην rue Meynadier όπου υπάρχουν διάφορα μαγαζάκια με σουβενίρ και σνακ.

Εκεί κάναμε την πρώτη μας στάση. Paul Patisserie. Ότι και να πούμε είναι λίγο. Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα! Αν και δεν καταλαβαίναμε τι ήταν το κάθε τι που βρισκόταν στη βιτρίνα και εφόσον δεν ξέρουμε γαλλικά για να συνεννοηθούμε, αποφασίσαμε να πάρουμε κάποια γλυκίσματα στην τύχη... Τώρα τι ήταν αυτά που πήραμε ούτε που ξέρουμε αλλά ήταν πεντανόστιμα! Το ένα πάντως είχε γεύση καραμέλας βουτύρου.
Περπατήσαμε όλο τον πεζόδρομο μέχρι το τέλος όπου και συνδέεται με την παλιά πόλη και το κάστρο των Καννών (Le Suquet)! Η παλιά πόλη είναι πολύ μικρή αλλά χαριτωμένη. Ανεβήκαμε τα σκαλιά μέχρι το κάστρο και απολαύσαμε τη θέα. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη με αποτέλεσμα να εμφανιστούν γρήγορα τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Δεν μπήκαμε στο κάστρο λόγω έλλειψης χρόνου αλλά τιμήσαμε τη θέα με πολλές φωτογραφίες.

Παντού γλάροι!!!

Το κάστρο!

Η θέα!

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, από τα δεξιά του κάστρου αυτή τη φορά, και καταλήξαμε στην αρχή σχεδόν της La Croisette. Χαζέψαμε για λίγη ώρα κάποιες κινηματογραφικές σκηνές ζωγραφισμένες στον τοίχο του σταθμού των λεωφορείων!

Το Κάστρο από μακριά

Κατευθυνθήκαμε προς το καζίνο και το κτίριο που διεξάγεται το φεστιβάλ των Καννών (Palais des Festivals et des Congres).

Αφού διαβάσαμε σχεδόν όλα τα ονόματα των ηθοποιών που έχουν αφήσει το αποτύπωμα των χεριών τους σε πλάκες του πεζοδρομίου, πήγαμε και εμείς να φωτογραφηθούμε στο κόκκινο χαλί ως άλλοι αστέρες του σινεμά.

Απορροφηθήκαμε βγάζοντας φωτογραφίες σε διάφορες φιγούρες ηθοποιών, θαυμάσαμε τα πολυτελή ξενοδοχεία και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό μέσω της rue d' Antibes για να ρίξουμε μία ματιά και στις βιτρίνες των καταστημάτων της περιοχής, που παρεπιπτόντως δεν είναι τόσο ακριβές όσο φαντάζεστε.

Hotel de Ville με αφίσα του Quentin Tarantino. Γενικά υπήρχαν αφίσες διάσημων οπουδήποτε σε όλη την πόλη!

Rue d' Antibes

Γενικά δεν ενθουσιαστήκαμε από την πόλη. Σίγουρα ήταν όμορφα αλλά δίχως κάτι να μας συγκλονίσει. Για μία μονοήμερη επίσκεψη είναι μία καλή εκδρομή!

 

[vasnorth]

Μπράβο alterego, πολύ ωραίο ταξίδι με ωραία αφήγηση και υπέροχες φωτογραφίες!
Στην αρχή όταν διάβασα ότι θα συνδυάζατε αεροπλάνα, τραίνα, λεωφορεία κάπου το 'χασα και λέω για που ξεκινάν αυτοί! Στην πορεία όμως βλέπω ότι τα καταφέρατε μιά χαρά. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[alterego]

Για κάποιο λόγο εξαφανίζονται τα μηνύματά μας!!! Πάμε πάλι!

Chris7 σε ευχαριστούμε πολύ!

Μπράβο alterego, πολύ ωραίο ταξίδι με ωραία αφήγηση και υπέροχες φωτογραφίες!
Στην αρχή όταν διάβασα ότι θα συνδυάζατε αεροπλάνα, τραίνα, λεωφορεία κάπου το 'χασα και λέω για που ξεκινάν αυτοί! Στην πορεία όμως βλέπω ότι τα καταφέρατε μιά χαρά. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Ευχαριστούμε πολύυυυ!!!! Έχεις ένα δίκιο που μπερδεύτηκες... Εδώ στους φίλους μας χρειάστηκε να το αναλύσουμε κάμποσες φορές αυτό που θα κάναμε!!! Ήταν κάτι καινούργιο για τα δικά μας δεδομένα αλλά ευτυχώς σχεδόν όλα κύλησαν βάσει προγράμματος! Δυστυχώς η δουλειά καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της βδομάδας, άρα αργά αλλά σταθερά θα την τελειώσουμε την ιστορία!

 

[alterego]

Αντίμπ
12.30 το πρωί και είμαστε ήδη Antibes! Η πόλη αυτή αποτέλεσε έναν επιπλέον προορισμό καθώς το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο τόσο λόγω της ιστορίας της όσο και της δόμησης της παλιάς πόλης. Η αρχαία ελληνική πόλη Αντίπολις λοιπόν, πόλη μακροχρόνιας διαμονής του αείμνηστου Καζαντζάκη, μας κέρδισε με την πρώτη ματιά. Κατεβαίνοντας από το σταθμό του τρένου κατευθυνθήκαμε κάθετα προς το λιμάνι. Πολλά κότερα, πολύ πράσινο, πολλή ζέστη... Όλες οι σημαίες των χωρών ήταν παραταγμένες κατά μήκος του λιμανιού και να σου εμείς να βγάζουμε φωτογραφία κατά τύχη με φόντο την ελληνική σημαία!

Κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο της παλαιάς πόλης με τη γνωστή καμάρα. Έξω από τα τείχη η έκταση ήταν τεράστια και διακοσμημένη με διάφορα έργα τέχνης.

Το πλάνο ήταν να απολαύσουμε περπατώντας τα αμέτρητα στενάκια, να επισκεφθούμε το σπίτι του μεγάλου συγγραφέα και να απολαύσουμε κάποιο γλυκό από το φημισμένο ζαχαροπλαστείο Αtelier Jean Luc Pele στο οποίο ο ιδιοκτήτης έχει φτιάξει και μια σπηλιά από σοκολάτα. Χαθήκαμε στα στενάκια, θαυμάσαμε την αστείρευτη ομορφιά, πήραμε μία ανάσα στο σπίτι του Καζαντζάκη και ατενίσαμε από μακριά την παραλία της πόλης.

Γλυκό πάντως δεν φάγαμε...Να μια αφορμή για να ξανανεπισκεφθούμε την πόλη. Η ώρα πέρασε σαν νερό και επιβαλλόταν να τρέξουμε προς το σταθμό.

Μονακό
14.30 και έχουμε φτάσει Μονακό. Ο χρόνος πολύ περιορισμένος καθώς μέχρι τις 5 έπρεπε να είμαστε Νίκαια. Είχαμε διαβάσει να μην ακολουθήσουμε τις ταμπέλες για να βγούμε από το σταθμό, αλλά λόγω της πρώτης ανεπιτυχούς προσπάθειας να βγούμε από την κάτω έξοδο (που λογικά υπήρχε), ακολουθήσαμε την λανθασμένη επιλογή και πήγαμε από πάνω. Χριστέ μου πόσο περπάτημα! Η πόλη πανέμορφη και κάτι παραπάνω από περιποιημένη.

Κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο της πόλης και το παλάτι Grimaldi. περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα, σκαλιά, σκαλιά, σκαλιά, ferrari, porche, maserati, lamborghini, bentley και ζέστη... Πολλή ζέστη!!! Ανεβήκαμε στο κάστρο, χαζέψαμε τη θέα η οποία ήταν μαγευτική, είδαμε από ψηλά το λιμάνι Fontvieille, φωτογραφήσαμε τα κανόνια και το άγαλμα του "μοναχού" Grimaldi και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το Port Hercule με στόχο την Μεκκα του Μονακό.

Κατεβαίνοντας....

Μετά από αρκετό περπάτημα, η φωτογραφική πήρε φωτιά κατ αρχήν στη στροφή της Formula 1 και στη συνέχεια στο καζίνο. Ο ορισμός της χλιδής! Θαυμάσαμε για όσο χρόνο μας είχε απομείνει τα πάντα γύρω μας και προσπαθήσαμε να αιχμαλωτίσουμε τις εικόνες σε μία φωτογραφική μηχανή!

Με βαριά καρδιά και...πόδια μαζέψαμε τα κουφάρια μας και φτάσαμε κακήν κακώς στο σταθμό του Μονακό μετά από μία ανεπανάληπτη ανηφόρα.

Αποχαιρετίσαμε την πόλη του YOLO (You Only Live Once) και 5 ακριβώς βρισκόμασταν στη γλυκιά μας Νίκαια! Παραλαμβάνουμε σακίδια, κάνουμε λίγο κουράγιο ακόμη και πάμε για να προλάβουμε το λεωφορείο 98 λίγο πιο πάνω από την πλατεία Μασένα. Λίγο η κούραση, λίγο η ζέστη, ένα παγωτάκι τραβιόταν! Κάποιος συνέχισε να περπατάει μέσα στη ζέστη...!!! Μία την έχει την κοπελιά!!! Έτσι θα την αφήσει;;;; Το τσακίσαμε, λοιπόν, ήρθε και το λεωφορείο μας (5€ το άτομο) και φτάσαμε στο terminal 2 του αεροδρομίου. Σε λίγη ώρα, 8 μ.μ., θα ταξιδεύαμε για Βαρκελώνη!
Μην έχετε και πολλές απαιτήσεις από εδώ και πέρα... Εννοείται ότι μέχρι να προσγειωθούμε, να περπατήσουμε το αχανές αυτό αεροδρόμιο για να φτάσουμε στα τρένα και να πάμε στο ξενοδοχείο η ώρα πήγε 11 το βράδυ. Συνεπώς, ξεραθήκαμε στον ύπνο!
Βέβαια η όρεξη για μία ακόμη φωτογραφία παραμένει πάντα αστείρευτη!

 

[alterego]

Βαρκελώνη 6/8-8/8
9 το πρωί και ήδη έχουμε ετοιμαστεί προς εξερεύνηση της πόλης μιας και είχαμε μόνο 2 μέρες στη διάθεση μας!! Είμαστε αχόρταγοι και γι' αυτό θέλαμε να τα προλάβουμε σχεδόν όλα!
Πρώτο σχόλιο: ΖΕΣΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!
Δεύτερο σχόλιο: Ανυπόφορη ΖΕΣΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!
Mε το πρωινό στο χέρι - ξέρετε από αυτά τα γλυκίσματα από σούπερ μάρκετ, καθώς φούρνος πουθενά - κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο του Γκαουντί αφού ήταν το κοντινότερο αξιοθέατο στο ξενοδοχείο μας. Υπάρχουν πολλές ταμπέλες προς τα εκεί. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες σας και ανεβήκαμε από τις κυλιόμενες σκάλες εξωτερικού χώρου (!) παρακαλώ! Είχε λίγο περπατηματάκι αλλά εντάξει δεν καταλαβαίνουμε από τέτοια!
Χαστούκι πρώτο: Για την πλήρη ξενάγηση (δηλαδή για να μπούμε και στο πολυπόθητο μπαλκόνι) 4 ώρες αναμονή!!!!!!!!!! Γινόταν χαμός!
Αδύνατον να περιμένουμε τόσο καθώς θα χάναμε κάτι από τα υπόλοιπα αξιοθέατα! Επομένως αποφασίσαμε να περπατήσουμε απλά στο πάρκο χαζεύοντας τα υπόλοιπα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του καλλιτέχνη, τα οποία μας αποζημίωσαν με το παραπάνω! Το μπαλκόνι μπορεί να μην το είδαμε από κοντά αλλά έτσι κι αλλιώς η Βαρκελώνη είναι μία πόλη που δεν πας μια φορά! Ας αφήσουμε και κάτι για την επόμενη λοιπόν!

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, καθώς το πάρκο ήταν αρκετά μεγάλο, κατευθυνθήκαμε στη συνέχεια προς Σαγράδα Φαμίλια. Παρόλο που τα πόδια μας διαμαρτύρονταν ήδη από το χθεσινό περπάτημα και μην έχοντας αίσθηση του πόσο μακριά είναι, ενώ παράλληλα δεν βλέπαμε και κάποια στάση του μετρό κοντά, είπαμε να κατηφορίσουμε πεζοί! ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!! Δεν είχε τελειωμό ο δρόμος και ούτε και κάτι να χαζέψουμε τουλάχιστον! Κάναμε κουράγιο και λίγο γκρίνια εδώ που τα λέμε για το ξερό μας το κεφάλι. Φτάνοντας στη Σαγράδα Φαμίλια τα ξεχάσαμε όλα!!!!! Πανέμορφη και επιβλητική!!!! Είχε κέφια ο άνθρωπος και αξιέπαινη η σημερινή προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να συνεχίσουν αυτό το έργο αν και δεν συμφωνούν όλοι με αυτή την άποψη. Βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, μπροστά, πίσω, από κάτω, πλάγια! Μόνο drone δε βάλαμε να φωτογραφήσει από πάνω! Το παλιό κομμάτι είναι πολύ πιο όμορφο! Μέσα δεν μπήκαμε καθώς ο κόσμος ήταν αμέτρητος, ο χρόνος λίγος, τα εισιτήρια ακριβά και φυσικά μην ξεχνάμε ότι... θα ξαναπάμε ρε παιδιάαααααα!!!

Το καινούργιο κομμάτι...

Το παλαιό...

Καθίσαμε να πιούμε κάτι που το ονομάζουν κρύο καφέ όντας απελπισμένοι από τη ζέστη! Μιλάμε για ζέστη, όχι αστεία!!! Epic failure αλλά αν μη τι άλλο ήταν κρύο! Ξεκουραστήκαμε λίγο ακόμα και τα βάλαμε κάτω για να δούμε τι θα κάνουμε με τα πόδια μας και τη ζέστη! Ύστερα από το μίνι συμβούλιο αποφασίστηκε να πάρουμε το μετρό και να πάμε στο Ενυδρείο! Έπρεπε να μπούμε κάπου μέσα!!! Πήγαμε λοιπόν πληρώσαμε 18 ευρουλάκια ο καθένας μέσω και ενός κουπονιού που μας είχαν δώσει μαζί με το χάρτι της πόλης! Ήταν πολύ όμορφα, αν και δεν έχουμε μπει και σε κάποιο άλλο για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Εμείς μια φορά ήμασταν ενθουσιασμένοι!

Τα καλύτερα στιγμιότυπα!

Βγαίνοντας από το Ενυδρείο είπαμε τέρμα οι γενναιότητες και οι βλακείες, θα πάμε να ξεκουραστούμε! Μετρό και πίσω ξενοδοχείο! Μπάνιο, ύπνος και 5 η ώρα πάλι στο πόδι!

Το απογευματάκι, λοιπόν, είχαμε τη φαεινή ιδέα να αναζητήσουμε φαγητό προς τη μη τουριστική περιοχή. Περπατούσαμε, περπατούσαμε, περπατούσαμε! Μαγαζιά υπήρχαν αλλά ήταν κλειστά! Έτσι καταλήξαμε στη γνωστή αλυσίδα Fresco - σας ευχαριστούμε και πάλι για τις οδηγίες του φόρουμ - όπου σκάσαμε στο φαγητό κι ας μην ήταν η αυθεντική παέγια, κι ας μην ήταν σούπερ τέλεια! Μια χαρά χορτάσαμε και αυτό έχει σημασία! Και οικονομικότατα, 10-12€ το άτομο.
Από εκεί περπατήσαμε προς το κέντρο και θαυμάσαμε την Casa Mila (La Pedrera) και την Casa Batllo. Τι θεσπέσια κτίρια και πόσο θέλαμε να μπούμε μέσα! Παράλληλα όμως ήταν και πολύ ακριβά! Σοβαρά τώρα η επόμενη φορά θα είναι μόνο μουσεία!

Casa Mila (La Pedrera)

Casa Batllo

Με βαριά καρδιά προχωρήσαμε προς την πλατεία Καταλονίας, χαζέψαμε τα σιντριβάνια και βγάλαμε τόσο πολλές φωτογραφίες, αφού δεν ξέραμε οι αδαείς τι θέαμα θα αντικρίζαμε την επόμενη μέρα στο Μονζουικ! Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς Las Ramblas! Οκ κάπου εκεί το θηλυκό της παρέας έφτασε σε σημείο αγοραφοβίας! Πόσος κόσμοοοοοοοοοςςςςςς! Κόντευε να βουλιάξει! Περπατήσαμε μέχρι το τέλος της και θαυμάσαμε το άγαλμα του Κολόμβου! Από εκεί μετρό και ξενοδοχείο για ύπνο!

Πλατεία Καταλονίας

Las Ramblas... Πανικόοοοςς....

2η μέρα στην πόλη και παίρνουμε το μετρό για το πάρκο Ciutadella! Την κάναμε την βλακεία μας πάλι και κατόπιν ώριμης σκέψης αν θα πάμε δεξιά ή αριστερά βγαίνοντας από το μετρό, πήγαμε δεξιά! Μα φυσικάαααααα... Αφού οι ταμπέλες (των αυτοκινήτων) έλεγαν δεξιά!!! Ζευγάρι από τα lidl! Έτσι ξεκινήσαμε το πρωινό με έναν μεγάαααααλο κύκλο! Τέλος πάντων...
Μετά από 25 λεπτά γλυκιάς γκρίνιας φτάσαμε στο πάρκο. Περπατήσαμε στα μονοπάτια και φτάσαμε σε ένα απίστευτο μνημείο με επίχρυσo άρμα και τρεχούμενα νερά! Πανέμορφα!

Αφού χαζολογήσαμε, πήραμε το μετρό και πήγαμε προς Γοτθική συνοικία! Είδαμε τον Καθεδρικό και χαθήκαμε μέσα στα στενάκια θαυμάζοντας τη σκοτεινή πλευρά της πόλης! Επ' ευκαιρία χαζέψαμε και τα μαγαζιά!

Είχε μεσημεριάσει και γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε προκειμένου το απόγευμα να πάμε στο Camp Nou και στην πλατεία Espanya. Εδώ το λόγο έχει ο κύριος... ΔΕΟΣ! Αυτό είναι στάδιο! Άπειρες φωτογραφίες και μετά βόλτα στην μπουτίκ για χαζολόγημα και αναμνηστικά!

Και εδώ έρχεται το δεύτερο λάθος μας! Δεν περπατάμε από το στάδιο μέχρι την πλατεία να πάρουμε μια γεύση από το μη τουριστικό κομμάτι της πόλης, να χαζέψουμε κανένα μαγαζί και να πάρουμε και κάτι παραδοσιακό στο χέρι να φάμε, τύπου κανένα σάντουιτς αλλαντικών για τα οποία φημίζονται;
ΟΧΙ, ΟΧΙ και ΟΧΙ!!!!! Μην το κάνετε! Δεν έχει καμία γεύση αυτή η πλευρά της πόλης, δεν έχει μαγαζιά για να χαζέψετε και καταλήξαμε με ένα τοστ στο χέρι - ξέρετε, αυτά τα τετράγωνα με τυρί, ζαμπόν! Εμείς ζητήσαμε σάντουιτς βέβαια, αυτοί είπαν να φτιάξουν τοστ! Παρεπιπτόντως δεν είχαμε φάει τίποτα όλη μέρα! Να πώς βγαίνει οικονομικά η μέρα!!!! Και πάλι βρέθηκε κάτι να μας αποζημιώσει στο τέλος. Πόση ομορφιά σε μία πλατεία με ένα συντριβάνι και το Εθνικό Μουσείο Τέχνης;
Το μαγικό συντριβάνι με την εναλλαγή χρωμάτων, σχεδίων και μουσικής και όλα αυτά σε έναν απίστευτο συνδυασμό αποτελεί την απόδειξη του τι μπορεί να κάνει μία χώρα για να προσελκύσει τουρίστες! Πώς κρεμόμαστε από τα βραχάκια του Λυκαβηττού, έτσι κι εμείς σκαρφαλώσαμε σε ένα τείχος για να δούμε το συντριβάνι! Επικρατούσε το αδιαχώρητο.... Αφού το χορτάσαμε αρκετά, ανεβήκαμε προς τα πάνω, προς το μουσείο και απολαύσαμε ένα ωραίο ποτήρι σανγκρία έχοντας όλη τη Βαρκελώνη πιάτο μπροστά μας! Must!
Κάπως έτσι όμορφα έκλεισε το τελευταίο μας βράδυ στην Βαρκελώνη...

Το επόμενο πρωί, ώρα 7, πετούσαμε για Μαδρίτη! Δυστυχώς φύγαμε με μία δυσάρεστη εμπειρία από την όμορφη αυτή πόλη, γιατί, ενώ είχαμε κανονίσει με το ξενοδοχείο να μας κλείσει ταξί για το αεροδρόμιο, αφού δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς τέτοια ώρα, και ενώ μας είχε πει ότι θα κοστίσει μέχρι 35 €, τελικά πληρώσαμε 50 παρά τις αντιρρήσεις μας. Η αιτιολόγηση ήταν: "It's a special day. It's a special hour and a special destination." Μάλλον το μόνο σπέσιαλ ήταν ο ταρίφας που μας τα άρπαξε! Κάπως έτσι μας ήρθε κι εμάς να τον αρπάξουμε από το γιακά αλλά άντε να βγάλεις άκρη! Το ρίξαμε στην πλάκα και καταλήξαμε πως "it was happy hour...for him"!!!!

 

[KonstantinosAlyona]

Πολύ ωραία η εμπειρία σας μέχρι στιγμής, όπως και η δική μας που σας διαβάζουμε...μόνο που, ξεχάσατε κάτι;; Πορτογαλία, συνέχεια της ιστορίας;; Πάνε κάμποσοι μήνες

 

[alterego]

Πολύ ωραία η εμπειρία σας μέχρι στιγμής, όπως και η δική μας που σας διαβάζουμε...μόνο που, ξεχάσατε κάτι;; Πορτογαλία, συνέχεια της ιστορίας;; Πάνε κάμποσοι μήνες

Τώρα τι να πούμε;; Ότι έχετε άδικο; Δεν έχετε!!! Απλά μας έχει πλακώσει η δουλειά και το έχουμε αμελήσει!! Δεσμευόμαστε για άμεση συνέχιση της ιστορίας μέχρι το τέλος της βδομάδας! Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι μας το ζητάτε!!!

 

[alterego]

Μαδρίτη 8/8/2015


Σάββατο πρωί και προσγειωνόμαστε Μαδρίτη. Δεδομένου ότι δεν είχαμε καταλάβει ποιο εισιτήριο θα χρησιμοποιούσαμε και πώς μας συνέφερε να κινηθούμε στην πόλη, η λύση βρέθηκε στο infodesk του αεροδρομίου. Είχαμε μόλις 24 ώρες να εξερευνήσουμε την πρωτεύουσα της Ισπανίας καθώς την επόμενη μέρα το πρωί πετούσαμε για Πόρτο. Είχαμε προνοήσει και το ξενοδοχείο το είχαμε κλείσει δίπλα στο αεροδρόμιο, στην περιοχή Barajas. Ύστερα από την καθοδήγηση της κοπέλας στο infodesk πήραμε τελικά ένα 24 ωρο εισιτήριο για όλα τα μέσα... Σοφή επιλογή!

Πρώτη στάση, λοιπόν, Barajas για να αφήσουμε τα πράγματα μας στη reception του ξενοδοχείου καθώς check in τόσο πρωί δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Επόμενος στόχος να φάμε πρωινό... Λόγω των πολύ περιορισμένων επιλογών, καταλήξαμε σε ένα μινι μαρκετ κοντά στο ξενοδοχείο, πήραμε το συσκευασμένο κεικ μας και δύο χυμούς, και καθίσαμε σε ένα παγκάκι στην κεντρική πλατεία της περιοχής μόνοι μας. Όχι, όχι δεν καταλάβατε.... Ήμασταν τελείως μόνοι μας. Ίσως φταίει το γεγονός ότι είναι πολύ πρωί σκεφτήκαμε... Ίσως φταίει το ότι είναι Σαββάτο... Στο κέντρο της Μαδρίτης θα έχει σίγουρα κόσμο... ΝΟΟΟΤ!!

Πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε την περιήγηση.
Στάση μετρό Intercambiador de Plaza de Castilla. Εδώ είδαμε τους ουρανοξύστες Torres KIO ή αλλιώς
Πύλη της Ευρώπης. Πρόκειται για δυο δίδυμους πύργους που μαζί με την Πλάθα Καστίγια οριοθετούν την βόρεια είσοδο της Ισπανικής πρωτεύουσας. Το πραγματικά πρωτότυπο και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό των πύργων αυτών δεν είναι το ύψος τους, αλλά η κλίση κατά 15° που τους κάνει τους πρώτους ουρανοξύστες με κλίση στον κόσμο.

Επόμενη στάση Santiago Bernabeu. Οι προσδοκίες μεγάλες, η πραγματικότητα απογοητευτική. Ένα τσιμεντένιο κτίριο και τίποτα παραπάνω. Δεν μπήκαμε να δούμε τις εγκαταστάσεις καθώς ήταν κλειστά, αλλά έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε κάτι να σε προδιαθέσει θετικά για να μπεις.

Περπατήσαμε μέχρι την επόμενη στάση για να δούμε και λίγο τις γειτονίες της πόλης. Ο κόσμος που ήταν; Μεγάλοι δρόμοι, πολύ πράσινο, καθαρή πόλη αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο στην αρχιτεκτονική των κτιρίων.

Σταθμός του μετρό

Φτάνουμε στον επόμενο σταθμό του μετρό και παίρνουμε πάλι το μετρό για Las Ventas, την αρένα των ταυρομαχιών και μάλιστα τη μεγαλύτερη της Ισπανίας. Πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο με ένα μπρούτζινο άγαλμα έξω να υπενθυμίζει όχι μόνο τη δόξα αλλά και τις ανθρώπινες απώλειες των ταυρομαχιών.

Πάλι μετρό και στάση Colon. Eδώ βρίσκεται το άγαλμα του Κολόμβου και η μεγαλύτερη σημαία της Ισπανίας... Το πρόβλημα βέβαια ήταν πως δεν ήταν προσβάσιμα καθώς βρίσκονταν σε έναν κυκλικό κόμβο, και έτσι τα είδαμε από μακριά...

Πιο πολλές φωτογραφίες βγάλαμε ένα τεράστιο βάτραχο, έργο τέχνης κοντά στην είσοδο του μετρό. Κάπου εκεί πέρασε και ένας παππούς προτρέποντάς μας να τρίψουμε το πόδι του βατράχου για καλή τύχη. Ναι, καλά καταλάβατε, βρήκαμε τον πρώτο κάτοικο της πόλης καθώς μέχρι εκείνη την στιγμή λίγους τουρίστες είχαμε συναντήσει μόνο.

Στάση Ελ Ρετίρο. Πρόκειται για το σημαντικότερο δημόσιο πάρκο της Μαδρίτης. Δεν είχε κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο της Βαρκελώνης αλλά παρέμενε ένας ευχάριστος περίπατος μέσα στο πράσινο.. Εδώ βρήκαμε και κόσμο επιτέλους..

Όσο κινούμασταν προς το κέντρο και περνούσε και η ώρα τόσο αυξανόταν και ο κόσμος! Στο πάρκο βρίσκονται μία τεχνητή λίμνη...

...και δύο κτίρια τα Palacio de Velazquez και Palacio de Cristal. Σε αυτά τα δυο κτίρια θεωρητικά υπάρχουν έργα τέχνης. Βέβαια εμείς στο ένα είδαμε κάτι μαδέρια και κάτι πέτρες στο πάτωμα και στο άλλο κάτι χαλιά. Καμία σχέση δεν είχαν οι φωτογραφίες που είχαμε δει με την πραγματικότητα. Ψιλοχαζολογήσαμε, ταΐσαμε κάτι πάπιες και κάτι χελώνες και σιγά σιγά κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό Atocha.

Στη διαδρομή το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται και είπαμε να καθίσουμε σε ένα μαγαζάκι απέναντι από το σταθμό να φάμε ένα σάντουιτς από αυτά για τα οποία φημίζονται. Πήραμε ένα με σαλάμι και ένα με ισπανική ομελέτα. Πως είναι τα σάντουιτς στην Ελλάδα; Καμία σχέση. Το σάντουιτς ήταν αυτό που έλεγαν. Ψωμί με ομελέτα, και ψωμί με σαλάμι. Τίποτα άλλο. Αυτό το στεγνό πράγμα μας δημιούργησε την ανάγκη να πιούμε κάτι, και έτσι παραγγείλαμε από ένα ποτήρι μπύρα εκτός καταλόγου, για να μην πάρουμε νερό και το πληρώσουμε χρυσό. Αμ δε που γλιτώσαμε! Από 3,5€ τα σάντουιτς και 7€ η κάθε μπύρα. Εγκεφαλικό! Και χωρίς απόδειξη φυσικά! Τα πληρώσαμε εκνευρισμένοι και πήγαμε προς το σταθμό...

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Ατότσα, ονομάζεται και λιμάνι του Ατότσα, και είναι ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός της Μαδρίτης. Πέρα από το γεγονός ότι εξυπηρετεί πλήθος γραμμών αποτελεί και σημαντικό μνημείο λόγω της τρομοκρατικής επίθεσης του 2004 που άφησε πίσω της 192 νεκρούς. Χαρακτηριστικό του σταθμού είναι ο τεράστιος κήπος που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του, με το κάθε δέντρο να αντιπροσωπεύει καθένα από τα θύματα. Σίγουρα είναι πολύ όμορφος αλλά προκαλεί και μια θλίψη. Περπατήσαμε λίγο στους διαδρόμους ανάμεσα στα δέντρα και φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο Reina Sofia και Prado. Δεν είχαμε σκόπο να μπούμε στα μουσεία γιατί δε θα προλαβαίναμε και περάσαμε απλά απ’ έξω βγάζοντας φωτογραφίες. Για να φτάσουμε στο Prado περπατήσαμε σε ένα καταπράσινο πεζόδρομο, ο οποίος λόγω ζέστης μας φαινόταν ατελείωτος. Πρώτα σημάδια κόπωσης στον ορίζοντα... Λογικό! Ξαποστάσαμε λίγο σε κάτι μαρμάρινα παγκάκια έξω από το Prado και μαζέψαμε δυνάμεις για να προχωρήσουμε.

Reina Sofia

Prado

Προορισμός η πλατεία Puerta del Sol. Στη διαδρομή είχαμε σκοπό να δούμε και άλλα μνημεία που δεν γνωρίζαμε ότι βρίσκονταν όλα πάνω σε κυκλικούς κόμβους μη προσβάσιμους από τους πεζούς. Λίγο ξενέρωτο καθώς ούτε φωτογραφίες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε αφού περνούσαν λεωφορεία, αυτοκίνητα και υπήρχαν κάθε λογής εμπόδια όπως ταμπέλες, κολώνες, κλπ.

Ωστόσο, είχε κάποια πολύ ωραία κτίρια τα οποία τιμήσαμε με λίγες φωτογραφίες.

Φτάσαμε στη Puerta del Sol και ψάξαμε αμέσως για την περιβόητη αρκούδα! Οκ… Πού είναι η υπόλοιπη;;; Στις φωτογραφίες φαινόταν τεράστια… Έτσι για να μη χαλάσουμε το μύθο της μεγάλης αρκούδας είπαμε να τη βγάλουμε κι εμείς με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται μεγάλη..

Η πλατεία ήταν μεγάλη, είχε αρκετό κόσμο, διάφορους καλλιτέχνες του δρόμου και διάφορα μαγαζιά στα γύρω στενά. Το αρνητικό ήταν πως δεν είχε ούτε παγκάκια ούτε μια θέση κάπου να κάτσουμε, έστω ο ένας πάνω στον άλλο.

Η ζέστη ανυπόφορη! Χαθήκαμε στα στενά κατευθυνόμενοι προς Plaza Mayor και τσιμπήσαμε ένα ακόμη σάντουιτς, πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, ακολουθώντας τον κανόνα «όπου έχει κόσμο θα είναι καλό»! Με το σάντουιτς ανά χείρας φτάσαμε στην Πλάθα Μαγιόρ. Τι να πούμε εδώ; Ένα άγαλμα στη μέση της πλατείας, κάτι μαγαζάκια γύρω γύρω, πολλές καμάρες.. Αυτά..

Πλώρη για τον Καθεδρικό της Αλμουδένα. Επιβλητικός και με περίεργες μεγάλες ανάγλυφες πόρτες. Έμοιαζαν με πύλες προς κάτι σκοτεινό! Για κάποιο λόγο που δεν θυμόμαστε δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα.

Ακριβώς δίπλα είναι το Βασιλικό Παλάτι της Μαδρίτης (Palacio Real). Πολύ όμορφο, θυμίζει αρκετά το Buckingham και από πίσω έχει πανέμορφους κήπους με ελεύθερη πρόσβαση.

Λίγο πιο κάτω υπάρχει η πλατεία Oriente. Γύρω από την πλατεία στέκουν 20 αγάλματα μοναρχών της Ισπανίας κατανεμημένα σε 2 σειρές στην ανατολή και στη δύση. Στο κέντρο της Πλατείας Οριέντε βρίσκονται οι Βασιλικοί Κήποι και στα δυτικά της βρίσκεται η Βασιλική Όπερα. Χαζολογήσαμε λίγο στην πλατεία, φωτογραφήσαμε κάποια αγάλματα αλλά τολμάμε να πούμε πως μας φάνηκε λίγο παραμελημένη η πλατεία. Ο κόσμος είχε αρχίσει να λιγοστεύει και πάλι όσο απομακρυνόμασταν από το κέντρο της πόλης.

Τι μας είχε απομείνει;;; Ο ναός του Debod! Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς ένα ακόμη πάρκο, το West Park, για να φτάσουμε στην κορυφή! Δεν μας έφτανε η ζέστη, είχε και ανηφόρα! Καλά αφήστε το άλλο! Σε ποιον άλλο φυσιολογικό άνθρωπο θα καούν οι γάμπες του από τον ήλιο;;; Όχι το πρόσωπο, όχι οι ώμοι… Οι γάμπες της κοπελιάς!!! Έλεος!
Τέλος πάντων, επανερχόμαστε! Ο ναός είχε ελεύθερη είσοδο, δεν είχε μεγάλη αναμονή και δεν ήταν μεγάλος. Έτσι αποφασίσαμε να μπούμε.. Ο ναός του Debod είναι ένας αρχαίος αιγυπτιακός ναός που ανοικοδομήθηκε στη Μαδρίτη. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη βοήθεια που παρέχεται από την Ισπανία στη διάσωση των ναών του Αμπού Σιμπέλ, το αιγυπτιακό κράτος δώρισε το ναό του Debod στην Ισπανία το 1968. Μέσα εκτός από τις αιγυπτιακές μορφές είχε και χαραγμένα ελληνικά γράμματα σε ένα σημείο… Απ’ έξω το χώρο κοσμούσαν δύο τεράστιες πέτρινες πύλες.

Είχε φτάσει αισίως 5-6 το απόγευμα και εμείς είχαμε περάσει από όλα τα βασικά αξιοθέατα της Μαδρίτης. Η ερώτηση ήταν: να πάμε κάπου να πιούμε καφέ και να χαλαρώσουμε ή, κοιτώντας το χάρτη και τις γραμμές του μετρό, να πάμε στο Casa de Campo και στη λίμνη Lago να αράξουμε στη φύση; Όπως φανταζόσαστε αποφασίσαμε να πάμε στη λίμνη. Γιατί;;;;;;; Έπρεπε να πάμε για καφέ τελικά.. Έστω και ζεστό!!!! Το πρόβλημα ξεκίνησε, όταν πηγαίνοντας να πάρουμε το μετρό για να πάμε στο πάρκο, στο οποίο παρεπιπτόντως είχε και ξεχωριστή στάση για τη λίμνη με το όνομα Lago, μάθαμε ότι ήταν κλειστή η γραμμή του μετρό που εξυπηρετούσε αυτές τις στάσεις. Δε βαριέσαι λέμε.. Θα πάρουμε την άλλη γραμμή του μετρό, θα πάμε στην αρχή του πάρκου και θα περπατήσουμε μέχρι τη λίμνη… Σιγά.. πόσο να μακριά να είναι;;; Ήταν μακριά τελικά! Πολύ μακριά! Κάποια στιγμή ενώ είχαμε ήδη περπατήσει αρκετά στο πάρκο, στο οποίο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να δεις, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν χάρτη από αυτούς που σου λένε “You’rehere”! Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μας… Ήμασταν τόσο μακριά!!! Δεν γινόταν να το περπατήσουμε όλο αυτό! Μέχρι να το καλοσκεφτούμε θυμηθήκαμε ότι είδαμε κάμποσες φορές ένα λεωφορείο να ανεβοκατεβαίνει! Βάλαμε κάτω τις στάσεις και βρήκαμε ποια ήταν η κοντινότερη στη λίμνη και σε μετρό. Πήραμε το λεωφορείο μη γνωρίζοντας πού στο καλό πάμε αλλά δεν είχαμε κι άλλη επιλογή! Έπρεπε τουλάχιστον να πλησιάσουμε σε κάποια στάση μετρό. Τεντώσαμε αυτιά και μάτια. Μόλις βγήκαμε σε μία κεντρική λεωφόρο και όσο το λεωφορείο κατέβαινε το δρόμο είπαμε να πατήσουμε το κουμπί και να κατεβούμε. Κάπου θα είχε στάση.. Επειδή όμως δεν μαθαίνουμε και επειδή ξέραμε ότι είμαστε κάπου κοντά στη λίμνη είπαμε να το προσπαθήσουμε λίγο ακόμα. Ρωτούσαμε τον ένα, ρωτούσαμε τον άλλο. Λες και δεν υπήρχε.. Τελικά βρέθηκε ένας κύριος να μας δείξει ότι ήμασταν από πάνω της. Κοιτάξαμε κάτω από κάτι κάγκελα και την είδαμε. Κοιταχτήκαμε μην έχοντας κουράγιο να κατεβούμε γιατί καταρχάς δεν ξέραμε πώς και κατά δεύτερον δε μας φάνηκε και τόσο ωραία όσο στις φωτογραφίες που είχαμε δει. Τη λίμνη τη βρήκαμε τελικά, πώς γυρίζουμε πίσω;;; Ακούγεται εύκολο το να γυρίσεις στο κέντρο της πόλης αρκεί να ξέρεις πού είσαι. Να ’ναι καλά μια κοπέλα με το μωρό της που μόνο από το χέρι δε μας πήρε να μας βάλει στο μετρό! Ήταν πολύ ευγενική καθώς μας πρότεινε να περπατήσουμε μαζί της γιατί δεν μπορούσε να μας εξηγήσει πώς να πάμε. Λαμπάδα θα της ανάψουμε! Μπήκαμε λοιπόν στο μετρό κατάκοποι και βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που απλά δεν πήγαμε για ένα καφέ και χάσαμε τόση ώρα!

Σταματήσαμε για μία τελευταία βόλτα στη πλατεία PuertadelSol κυρίως γιατί είχαμε σταμπάρει από πριν ένα μαγαζί τύπου καφέ που έφτιαχνε σοκολάτα con churros. Πρόκειται για ζεστή σοκολάτα στην οποία βουτάς κάτι ζυμαρένιες ράβδους.. Δεν ξέρουμε αν έφταιγε η κούραση και η πείνα αλλά μας φάνηκε υπέροχο!!!
Αποχαιρετήσαμε το κέντρο της Μαδρίτης και πήραμε το μετρό για Barajas! Καλά στη Μαδρίτη πραγματικά ξεπεράσαμε τον εαυτό μας με τόσα μέσα που χρησιμοποιήσαμε…
Το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας φαινόταν εκείνη τη στιγμή παράδεισος, καθώς ήταν και πολύ ωραίο πρέπει να πούμε! Μπάνιο, ηλεκτρικές συσκευές στην πρίζα, ύπνος! Τα αεροπορικά εισιτήρια για Πόρτο περίμεναν υπομονετικά πάνω στο γραφείο τη μέρα να ξημερώσει!

 

[vasnorth]

Ευχαριστούμε που συνεχίζετε να μοιράζεστε μαζί μας το εντυπωσιακό αλλά και περιπετειώδες ταξίδι σας. Νομίζω όμως ότι κάπου την αδικείτε την Μαδρίτη!
Ίσως λίγο η κούραση, λίγο οι άτυχες στιγμές που είχατε, ίσως ακόμη και ο λίγος χρόνος που είχατε στη διάθεση σας, μόλις 24 ώρες, να συνέτειναν να μην σας εντυπωσιάσει και τόσο πολύ.
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τις πολύ ωραίες πρωτεύουσες της Ευρώπης και εύχομαι στο μέλλον, κάποια στιγμή, να έχετε την δυνατότητα να της δώσετε και μία δεύτερη ευκαιρία.

 

[paefstra]

Θα μου επιτρέψεις να πω κι εγώ ότι πραγματικά "κάψατε" την υπέροχη Μαδρίτη μένοντας μόνο λίγες ώρες. Η εξωτερική θέαση σημαντικότατων μνημείων δε συνιστά γνωριμία της πόλης. Ακόμη κι αν το θέμα ήταν οικονομικό, μπορούσατε με σωστό προγραμματισμό να μπείτε έστω σε ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ευρώπης δωρεάν το απόγευμα. Άντε και δε σας αρέσουν τα μνημεία η τα μουςεια, τουλάχιστον ας δίνατε μια ευκαιρία στην πόλη να σας " μιλήσει". Το λέμε συχνά στο φόρουμ, ότι τέτοια μαξιμαλιστικά σχέδια αδικούν το ταξίδι. Ακόμη και το να γευτείς την τοπική κουζίνα, να βγεις χαλαρά το βράδυ για ένα ποτό είναι εμπειρίες ανεπανάληπτες. Μα γιατι βάλατε τόσα πολλά σε τόςο λίγες μέρες;