Εσθονία Λεττονία Φινλανδία Το τουρλού της βαλτικής! Το καλοκαίρι του βορρά!

[georgeant]

Δεν βαρέθηκα καθόλου. Αντιθέτως θα ήθελα να περπατήσω κι άλλο μαζί σου.
Ειδικά από τον καναπέ μου είναι απόλαυση!

Κι εγώ τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τα ξύλινα σπίτια της Kalamaja! Είμαι σίγουρος ότι πολλοί λίγοι ανακαλύπτουν την συγκεκριμένη περιοχή, οι περισσότεροι απλά θα σουλατσάρουν στην παλιά πόλη. Αγαπημένη φωτο ωστόσο από αυτό το κεφάλαιο τα κορίτσια που κοιμούνται δίπλα στον καταρράκτη. Φωτό με concept

 

[giannismits]

Κι εγώ τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τα ξύλινα σπίτια της Kalamaja! Είμαι σίγουρος ότι πολλοί λίγοι ανακαλύπτουν την συγκεκριμένη περιοχή, οι περισσότεροι απλά θα σουλατσάρουν στην παλιά πόλη. Αγαπημένη φωτο ωστόσο από αυτό το κεφάλαιο τα κορίτσια που κοιμούνται δίπλα στον καταρράκτη. Φωτό με concept

Όντως Γιώργο. Δεν νομίζω να γνωρίζουν πολλοί αυτή την περιοχή γιατί πραγματικά δεν είχε κανέναν τουρίστα. Άλλωστε όσοι πάνε στο Ταλίν μένουν 1-2 μέρες και βλέπουν μόνο την παλιά πόλη. Κι εμένα μου άρεσε η Καλαμάγια, αλλα για την περιοχή Telliskivi θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να την επισκεφτόμασταν προς το βράδυ που θα ήταν ζωντανή.

Το επόμενο κεφάλαιο έχει ένα ιδιαίτερο μέρος από τα αγαπημένα μου στο Ταλίν που επίσης δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό!

 

[HKLEOPATRA]

Χαίρομαι πολύ Γιάννη που διαβάζω την ιστορία σου γιατί μέσα από αυτήν βλέπω το λιγότερο τουριστικό Ταλίν που δεν πρόλαβα να ανακαλύψω εγώ αυτό το καλοκαίρι, μια που δεν μου το επέτρεπε ο χρόνος που είχα. Γράφω και εγώ ιστορία. Θα καθυστερήσω όμως να μην συμπέσουν, γιατί μετά την δική σου κανείς δεν θα διαβάσει την δίκη μου Βαλτική

 

[giannismits]

Χαίρομαι πολύ Γιάννη που διαβάζω την ιστορία σου γιατί μέσα από αυτήν βλέπω το λιγότερο τουριστικό Ταλίν που δεν πρόλαβα να ανακαλύψω εγώ αυτό το καλοκαίρι, μια που δεν μου το επέτρεπε ο χρόνος που είχα. Γράφω και εγώ ιστορία. Θα καθυστερήσω όμως να μην συμπέσουν, γιατί μετά την δική σου κανείς δεν θα διαβάσει την δίκη μου Βαλτική

Να την γράψεις οπότε θες. Πολλές φορές έχει τύχει να γράφονται την ίδια περίοδο ιστορίες για ίδιο προορισμό. Η καθεμία είναι διαφορετικήκαι μοναδική.

Η αλήθεια είναι πως πάντα προσπαθώ να βλέπω κάτι εναλλακτικό από τις πόλεις, έξω από τα τουριστικά σημεία. Ανακαλύπτεις έτσι κάτι πιο αυθεντικό.

 

[giannismits]

Ταλίν: Μια φυλακή μια παραλία και τα φώτα της πόλης!

Από το πάρκο Kalamaja βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο Kalaranna. Απέναντι από το πάρκο είναι η μικρή παραλιακή Noblessner. Ένα παλιό ναυπηγείο είναι πλέον η πιο ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή στο Ταλίν. Οι παλιές αίθουσες εργοστασίων αναγεννήθηκαν ενώ έχουν χτιστεί μοντέρνα κτίρια με διαμερίσματα. Στην περιοχή Noblessner υπάρχει εστιατόριο με αστέρι Michelin, ζυθοποιεία, καφέ, καταστήματα καθώς και αίθουσα συναυλιών . Την περιοχή αυτή όμως την αφήσαμε και πήγαμε λίγο πιο δίπλα, στην παραλιακή περιοχή της Kalamaja με πολλά κτίρια παλιών εργοστασίων που έχουν γίνει ενδιαφέροντα πολιτιστικά ιδρύματα και μουσεία, με την τοπική ιχθυαγορά στο παλιό αλιευτικό λιμάνι, την παραλία Kalarand και μια φυλακή!

Το πιο διάσημο μουσείο του Ταλίν είναι το ναυτικό και στρατιωτικό μουσείο Lennusadam (λιμάνι υδροπλάνου), που στεγάζεται σε γιγαντιαία υπόστεγα υδροπλάνο του 1917 στην όχθη του κόλπου του Ταλίν. Το κορυφαίο Μουσείο υψηλής τεχνολογίας παρουσιάζει τη ναυτική και στρατιωτική ιστορία της Εσθονίας μέσω πραγματικών εκθεμάτων και αρκετών διαδραστικών προσομοιωτών. Το κύριο αξιοθέατο στο κεντρικό κομμάτι του Μουσείου είναι το υποβρύχιο Lembit που ζυγίζει 600 τόνους. Φτιάχτηκε το 1936 για το εσθονικό Ναυτικό και υπηρέτησε στον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο υπό τη Σοβιετική σημαία. Παρέμεινε στην υπηρεσία για 75 χρόνια και ήταν το παλαιότερο υποβρύχιο στον κόσμο σε χρήση μέχρι που σύρθηκε στην ξηρά το 2011 και παρά τη μακρά ιστορία του είναι ακόμα σε κατάσταση. Το τσουχτερό του εισιτήριο είναι 15€.

Η περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερη και αλλόκοτη! Από τη μια το μουσείο Lennusadam, δίπλα ένα εγκαταλελειμμένο μεγάλο κτίριο αγνώστου ταυτότητας, ακριβώς δίπλα μια σύγχρονη μικρή πλατεία, και δίπλα στη θάλασσα η παλιά φριχτή φυλακή Patarei!

Από τα πιο ενδιαφέροντα και εναλλακτικά μέρη για βόλτα στο Ταλίν είναι γύρω από τη φυλακή Patarei. Μια κλασσική αμυντική δομή, χτισμένη το 1828 που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως φρούριο και στρατιωτικό στρατόπεδο. Από το 1920 χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Μεταξύ 1940-1941, 1944-1991, ήταν η πιο περιβόητη περίοδος στην ιστορία της φυλακής όταν η σοβιετική μυστική αστυνομία πήρε τον έλεγχο των κτιρίων και φυλάκιζε όσους έκαναν αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Η χειρότερη περίοδος για τους κρατουμένους ήταν πιθανώς μετά το θάνατο του Στάλιν όταν η σοβιετική προσέγγιση προς την Εσθονία, είχε ακόμα πιο σκληρή μεταχείριση στους πολιτικούς αντιφρονούντες. Βασανιστήρια, εκτελέσεις, λιμοκτονία, παραφροσύνη.. Όλα αυτά ήταν η καθημερινή ρουτίνα στο Patarei. Ακόμα και μετά την ανεξαρτησία της Εσθονίας, η φυλακή Patarei στέγαζε κρατούμενους για πάνω από μία δεκαετία. Τελικά έκλεισε το 2002 και από το 2007 είναι ανοικτή ως Πολιτιστικό Πάρκο. Το συγκρότημα είναι προστατευόμενο μέρος αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Ταλίν. Προσεγγίσαμε τη φυλακή-φάντασμα δίπλα στη θάλασσα και μας πρόσφερε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εμπειρία!

Ήξερα ότι το εσωτερικό του συγκροτήματος Patarei δεν είναι προσβάσιμο για τον κόσμο, όμως μας περίμενε μια έκπληξη. Περνώντας την πίσω πλευρά του, βρήκαμε ένα άνοιγμα και διαπιστώσαμε πως όχι μόνο είναι ανοιχτό αλλά λειτουργεί και ως μουσειακός χώρος.

Αυτό το απομεινάρι του σκοτεινού παρελθόντος του Ταλίν πήρε πάλι ζωή! Στις 14 Μαΐου 2019 άνοιξε για το κοινό ένας εκθεσιακός χώρος με τίτλο "Ο Κομμουνισμός είναι φυλακή"! Η έκθεση είναι ανοιχτή από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο από τις 10:00 μέχρι τις 18:00 και το εισιτήριο κοστίζει 5€. Ήμασταν οι μοναδικοί μεμονωμένοι επισκέπτες καθώς στο χώρο γινόταν ξενάγηση σε ένα μικρό γκρουπ. Μάλλον η έκθεση δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή και προφανώς οι περισσότεροι που επισκέπτονται το Ταλίν εξαντλούνται μόνο στην παλιά πόλη! Το φάντασμα του πέτρινου φρουρίου, της εγκαταλειμμένης σοβιετικής φυλακής Patarei, είναι για τους Εσθονούς ένα μνημείο, και μια έντονη υπενθύμιση της βαναυσότητας του σοβιετικού καθεστώτος!

https://vimeo.com/347253871

Ο εκθεσιακός χώρος καλύπτει σχεδόν 1.200 τετραγωνικά μέτρα στην ανατολική πτέρυγα της φυλακής όπου έχουν διατηρηθεί άθικτοι οι εσωτερικοί χώροι των φυλακών και οι διάδρομοι των κρατουμένων στην αυλή, τα κελιά (κυψέλες) του κεντρικού κτιρίου όπου δεκάδες άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι, οι τουαλέτες και οι διάδρομοι, τα διοικητικά δωμάτια, τα δωμάτια για τη φωτογράφηση και την εξέταση των κρατουμένων, ο θάλαμος εκτέλεσης, και πολλά άλλα δωμάτια. Τα επόμενα χρόνια, είναι στα σχέδια του κράτους να δημιουργήσει στο Patarei ένα Διεθνές Μουσείο για τα θύματα του κομμουνισμού!

Καθώς περπατάμε στους σκουριασμένους διαδρόμους κατά μήκος των κελιών και της αίθουσας εκτέλεσης, δεν υπάρχει ψυχή. Παρά μονάχα οι βασανισμένες ψυχές μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Είναι ένα απόκοσμο, άβολο, και δυσάρεστο μέρος. Οι μεγάλοι διάδρομοι είναι σιωπηλοί, οι πόρτες μισάνοιχτες σαν κάποιος μόλις να τις άνοιξε. Σε κάποιους τοίχους διάφορα συνθήματα από φυλακισμένους ή από φρουρούς. Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει εκεί. Ο φόβος και η απελπισία έχουν ποτίσει τα πάντα! Η εικόνα της εγκατάλειψης στη φυλακή όπως και σε παρόμοια δραματικά μέρη, είναι πάντα μια κραυγαλέα ματιά στο παρελθόν και δημιουργεί ένα μέρος οδυνηρό, προκλητικό και άκρως καθηλωτικό. Όμως η γοητεία της αποσύνθεσης πάντα κινεί το ενδιαφέρον και είναι αυτό που κάνει μοναδικό αυτό το μέρος. Η αυθεντικότητα του. Όσο κι αν είναι δυσάρεστο, είναι ένα μέρος για μάθηση, δίνει τροφή για σκέψη και προσφέρει μια δυνατή εμπειρία.

Το χειρουργείο με τα παρατημένα στο χρόνο ιατρικά μηχανήματα στη θέση τους

Η αίθουσα εκτέλεσης όπου κρεμούσαν τους αιχμαλώτους

Κυψέλη κρατουμένων. Έως 40 άνδρες ζούσαν σε αυτό το κελί που ήταν για 16 άτομα. Οι προνομιούχοι είχαν το κρεβάτι στην πόρτα. Όσο πιο κοντά στο παράθυρο τόσο πιο βρώμικα. Αρκετά συχνά υπήρχαν μάχες τη νύχτα μεταξύ των κρατουμένων, που στη χειρότερη περίπτωση ένας αιχμάλωτος ήταν νεκρός το επόμενο πρωί!

Δωμάτιο φυλάκων ή διοικητικών υπαλλήλων?

Στην αυλή του ημικυκλίου της φυλακής, υπάρχουν τα εξωτερικά κελιά όπου οι τρόφιμοι μετακινούνταν μία φορά την εβδομάδα για να πάρουν καθαρό αέρα. Μόνο που δεν υπήρχε καμία εξαίρεση σε περίπτωση που είχε βροχή, χιόνι ή παγωνιά!

Δεν επισκεφτήκαμε όλους τους χώρους αλλά όσο θλιβερό κι αν είναι αυτό το μέρος είχε τρομερό ενδιαφέρον. Η έκθεση της φυλακής μας εισάγει έντονα στη φύση της απολυταρχικής κομμουνιστικής ιδεολογίας και στα εγκλήματα της σε διάφορες χώρες, και μας παρουσιάσει τις ιστορίες των θυμάτων από τα στρατόπεδο αιχμαλώτων Γκουλάγκ με σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Κάποια στιγμή συναντήσαμε το μικρό γκρουπ των επισκεπτών και κρυφακούσαμε τον ξεναγό. Είπε πως εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει τις βίαιες συνέπειες της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά η έκταση, ο αντίκτυπος και το υπόβαθρο των κομμουνιστικών εγκλημάτων δεν έχει συζητηθεί καθόλου. Πως συχνά λησμονείται ποια είναι η πραγματική ιδεολογία του Κομμουνισμού και το πόσα εκατομμύρια κόσμου υπέφεραν απ’ αυτόν. Ανέφερε πως υπάρχουν πάνω από 90.000.000 θύματα του κομμουνισμού και ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν στέκει αυτός ο αριθμός!

Σε ένα μικρό βαθμό πάντως η έκθεση αναφέρει και την περίοδο που η φυλακή ήταν στο καθεστώς κατοχής της ναζιστικής Γερμανίας για να μας τονίσει, πως η ιστορία αυτού του κτιρίου συγκεντρώνει τις καταπιέσεις των δύο πιο ανελέητων καθεστώτων του 20 αιώνα, και να μας υπενθυμίσει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

Μια νότα χρώματος και αισιοδοξίας στο χώρο δίνουν τα διάφορα έργα ζωγραφικής που δημιούργησαν μετά το κλείσιμο της φυλακής, νέοι καλλιτέχνες μιας αναδυόμενης καλλιτεχνικής υποκουλτούρας που αποφάσισαν ότι η εγκαταλελειμμένη φυλακή, θα μπορούσε να αποτελέσει καμβά για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους. Σε διάφορα σημεία στο ισόγειο και πολλοί από τους τοίχος στο εξωτερικό έχουν καλυφθεί με έργα ζωγραφικής και γκράφιτι. Όλες οι καλλιτεχνικές δημιουργίες λένε τη δική τους ιστορία. Στους τοίχους που κάποτε ήταν φυλακισμένοι οι συνάνθρωποι και οι συγγενείς τους, οι γενιές που ακολούθησαν μπόρεσαν να εκφραστούν με χρώμα, δημιουργικότητα και χιούμορ.

Μετά από την κλεισούρα και την κατάθλιψη λίγη θάλασσα θα μας έκανε καλό. Φεύγοντας από τη φυλακή πήραμε περιμετρικά το μονοπάτι κατά μήκος της θάλασσας μέχρι την μικρή παραλία Kalarand και την ιχθυαγορά Kalaturg.

Στην παραλία Kalarand κάποιοι θαρραλέοι βούτηξαν στην θάλασσα με φόντο τα κρουαζιερόπλοια…

Η ιχθυαγορά λειτουργεί κάθε Σάββατο πρωί, οπότε εμείς κάναμε ένα απλό πέρασμα από κει. Στην περιοχή πολύ κοντά είναι κάποια ενδιαφέροντα κτίρια και μουσεία όπως το Κέντρο Ενεργειακής Ανακάλυψης σε ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής 100 ετών, το Μουσείο σύγχρονης τέχνης Εσθονίας (EKKM) που στεγάζεται σε ένα παλιό εργοστάσιο θέρμανσης και φιλοξενεί ένα καλλιτεχνικό καφέ, και το δημοφιλές Kultuurikatel που είναι ένα δημιουργικό κέντρο και ένα μέρος για πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ένα πλήρως ανακαινισμένο κτήριο που ήταν ο κεντρικός ηλεκτρικός σταθμός του Ταλίν. Είναι ένας πολυχώρος για διάφορα εργαστήρια, σεμινάρια, συνέδρια, φεστιβάλ, εκθέσεις και πολλά άλλα.

Ωραία όλα αυτά όμως δεν είχαμε το χρόνο και τα πόδια να συνεχίσουμε. Για άλλη μια φορά είχα τάξει στον Rose παραλία, αμμουδιά και ξεκούραση. Από την κεντρική παραλιακή λεωφόρο Kalaranna, πήραμε το αστικό 73 και λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην στάση Erika, κι από εκεί πήραμε το αστικό 59 μέχρι το τέρμα, στην παραλία Pikakari. Μετά από μια έντονη κουραστική μέρα, αυτή η μεσημεριανή-απογευματινή ανάπαυλα στη θάλασσα ήταν όνειρο! Με το που φτάσαμε, μια πινακίδα-καρδιά μας καλωσόρισε στην παραλία. Η θέα προς το Ταλίν ήταν υπέροχη.

Ο καιρός ήταν σχετικά καλός με 18 βαθμούς αλλά η παραλία είχε ελάχιστο κόσμο. Πίστευα πως θα έβλεπα Εσθονούς να λιάζονται μιας και είναι από τις πιο δημοφιλείς παραλίες αλλά και πάλι ερημιά. Η παραλία ήταν σαν ελληνική! Μεγάλη με παχιά άμμο, η θάλασσα κρύσταλλο και όλως περιέργως για Βαλτική δεν ήταν ρηχή. Απλώσαμε την πετσέτα μας και απολαύσαμε την ηρεμία και τη θέα της ήρεμης θάλασσας. Για να νοιώσουμε λίγο καλοκαίρι βγάλαμε και τις μπλούζες μας. Όχι για πολύ όμως γιατί έβγαλε αεράκι! Βλέποντας 2-3 ανθρώπους να μπαίνουν άνετα μέσα στη θάλασσα είχα την περιέργεια τι θερμοκρασία έχει το νερό. Τόλμησα λοιπόν να βουτήξω τα πόδια μου… και πάγωσα! Ο Rose γελούσε κι εγώ σαν τρελός έτρεξα να βάλω τα πόδια μου στην άμμο να τα ζεστάνω λίγο. Άντεξα ελάχιστα δευτερόλεπτα μέσα στο νερό και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα και γρήγορα βούτηξαν αυτοί οι λίγοι που ήταν εκείνη την ώρα στην παραλία. Η ώρα πέρασε όμορφα με ξάπλα, μουσική, σνακ που είχαμε μαζί μας και πάντα με θέα τη θάλασσα της Βαλτικής!

Λίγο πριν πάμε στη στάση να πάρουμε το αστικό να επιστρέψουμε στο κέντρο, κάναμε μια βόλτα στην αποβάθρα Katariina kai που χωρίζει την μεγάλη αμμουδιά από τη θάλασσα.

Ξεκούραστοί και με γεμάτες τις μπαταρίες επιστρέψαμε με το αστικό 59 και κατεβήκαμε στο τέρμα της διαδρομής, στο σταθμό Balti jaam. Είναι απόγευμα και είναι η καλύτερη ώρα να κάνουμε μια ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη. Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στο πάρκο Šnelli κάτω από το λόφο Toompea.

Μια μικρή επανάληψη της παλιάς πόλης δεν έβλαψε κανέναν! Κάναμε ένα μικρό πέρασμα από δρόμους που είχαμε περπατήσει και από την κεντρική πλατεία του Δημαρχείου. Η τουριστική κεντρική πλατεία είχε όπως πάντα κόσμο, αλλά οι γύρω δρόμοι ήταν πιο ήρεμοι και η παλιά πόλη πιο όμορφη.

Ήμασταν σε αναζήτηση εστιατορίου αλλά μετά από λίγο ψάξιμο η λύση στην πείνα μας βρέθηκε. Pizza Grande, στην Väike-Karja 6a κρυμμένη πίσω από μια μικρή αυλή. Η αυλή του ήταν πολύ ατμοσφαιρική αλλά λόγω ψύχρας καθίσαμε στο εσωτερικό που ήταν χουχουλιάρικο και πιο χειμερινό. Πολλή καλή εξυπηρέτηση, υπερβολικά φτηνές τιμές και πεντανόστιμη πίτσα και ζυμαρικά. 12,30€ μαζί με τις μπύρες. Το προτείνω.

Διασχίσαμε την Pikk και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της παλιάς πόλης…

Την προηγούμενη μέρα το μεσημέρι είχαμε απολαύσει το λόφο Toompea και την εξαιρετική πανοραμική θέα. Είχα όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ξαναέρθουμε στο λόφο λίγο πριν σουρουπώσει ώστε να δω την πανοραμική θέα της πόλης καθώς νυχτώνει. Πρώτα στην πλατφόρμα Patkuli. Σε άλλα ταξίδια λέγαμε τι κρίμα που δεν έχουμε μεγάλη διάρκεια μέρας, κι εδώ βαρεθήκαμε να περιμένουμε μέχρι να σουρουπώσει. Τελειωμό δεν είχε αυτό το φως! Μείναμε αρκετή ώρα μέχρι να σκοτεινιάσει και είχε αρκετή ψύχρα όμως μας αποζημίωσε για ακόμα μια φορά η πανέμορφη θέα.

Μετά πήγαμε στο καλύτερο σημείο προβολής του λόφου, την Kohtuotsa vaateplats. Είχε πια βραδιάσει και η θέα από το σημείο αυτό ήταν μαγική. Τα φώτα της πόλης άναψαν και φώτισαν το Ταλίν. Από το Λιμάνι και την παλιά πόλη με τους φωτισμένους πύργους της μέχρι τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες.

Περπατώντας στο λόφο ενώ είχε πέσει η νύχτα στις 22:30, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η παλιά πόλη στον λόφο Toompea, με τα φανάρια και τα φωτισμένα μεσαιωνικά σοκάκια και κτίρια ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και έρημη και το μοναδικό που έσπαγε την ησυχία ήταν οι φωνές μας! Κατηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό Aleksander Nevski και την αυλή του Δανού Βασιλιά στα μεσαιωνικά τείχη. Ο χαμηλός φωτισμός στη συνοικία έδινε ένα τόνο μυστηρίου!

Πλατεία Ελευθερίας (Vabaduse väljak)

Η βραδιά έκλεισε στο Valli baar, στην οδό Müürivahe 14, πίσω από την πλατεία Ελευθερίας. Το τελευταίο σοβιετικό μπαρ στο Ταλίν! Ένα αυθεντικό θρυλικό μπαρ σε στυλ 70s που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό όπως ήταν κάποτε. Το μαγαζί είναι μια τρύπα με ένα ξύλινο μπαρ και μια σειρά από σκαμπό γύρω του. Αυτό είναι όλο το μαγαζί. Οι περισσότεροι θαμώνες ήταν ντόπιοι, και επικρατούσε μια ζεστή νοσταλγική ατμόσφαιρα στο παλιομοδίτικο μπαρ. Ήπιαμε τις μπύρες μας, φάγαμε από μια μπρουσκέτα με παστή σαρδέλα βαλτικής και αποχωρήσαμε υπερπλήρεις.

Η 2η μέρα του ταξιδιού είχε τελειώσει.

 

[giannismits]

Narva: Στα σύνορα με τη Ρωσία!

Είχα προβληματιστεί πάρα πολύ για το ποια πόλη της Εσθονίας θα επισκεπτόμασταν σε ημερήσια εκδρομή από το Ταλίν. Οι υποψήφιες πόλεις ήταν τρεις. Η Parnu το διάσημο καλοκαιρινό θέρετρο στη νοτιοδυτική Εσθονία στις ακτές του ομώνυμου όρμου στον κόλπο της Ρίγας, η Haapsalu μια παραθαλάσσια πόλη-θέρετρο που βρίσκεται στη δυτική ακτή της Εσθονίας, και η Narva στο ανατολικότερο σημείο της χώρας, στα σύνορα με την Ρωσία. Η απόφαση πάρθηκε τελευταία στιγμή το πρωί της 3ης ημέρας του ταξιδιού με το που ξυπνήσαμε. Νικήτρια πόλη η Narva! Τα δρομολόγια των τρένων από το Ταλίν στη Νάρβα δεν είναι πάρα πολύ συχνά αφού το πρώτο είναι στις 7:00 και το επόμενο στις 11:41 το οποίο και μας βόλευε.

Είχαμε περίπου 2 ώρες στη διάθεση μας, και είπαμε να τις αξιοποιήσουμε και να δούμε ένα μέρος του Ταλίν λίγο πιο εναλλακτικό, την περιοχή Väike-Õismäe κοντά στη λίμνη Harku. Το αστικό μας άφησε στη στάση Rukkilille. Δεν θα πω πως αν δεν βλέπαμε την περιοχή θα χάναμε και κάτι σπουδαίο, όμως είδαμε μια ακόμα συνοικία του Ταλίν διαφορετική από την βιτρίνα της παλιάς πόλης. Η συνοικία Väike-Õismäe χτίστηκε στις αρχές του 1970 και είναι ένα κλασικό παράδειγμα σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής με μεγάλα μπλοκ πολυκατοικιών. Ήταν μια πραγματική ουτοπία κατά τη διάρκεια της κατασκευής της, σχεδιασμένη να αντικατοπτρίζει τον ιδανικό κόσμο! Ήταν μια υψηλής τεχνολογίας υπερσύγχρονη γειτονιά όπου κάθε Σοβιετικός πολίτης ήθελε να ζει σε αρμονία και γαλήνη! Μια περιοχή, αυστηρά σχεδιασμένη και προγραμματισμένη με τυποποιημένα κτίρια πέντε, εννέα και 16 ορόφων, με ευθείες γραμμές και τετράγωνα που δημιουργούν το σχήμα ενός τεράστιου κύκλου. Η εικόνα από μόνη της αποτελεί ορατό απομεινάρι του σοβιετικού καθεστώτος. Αυτό αρκούσε για να κάνει ενδιαφέρουσα τη βόλτα μας στην συνοικία αυτή.

Η τεχνητή κυκλική λίμνη Väike-Õismäe στο Õismäe Tiigi Park

Σε κοντινή απόσταση με τα πόδια, είναι η λίμνη Harku με τη μεγάλη αμμώδη παραλία της. Είναι από τα πιο δημοφιλή μέρη για μπάνιο στο Ταλίν επειδή είναι στις ακτές μιας λίμνης, και το νερό της είναι ελαφρώς θερμότερο από αυτό των παραθαλάσσιων παραλιών. Η παραλία έχει μια κωπηλατική βάση με ενοικιάσεις σκαφών για κωπηλασία και σέρφινγκ, ‎ είναι οργανωμένη με λίγες ξαπλώστρες και ντουζιέρες αλλά εκείνη την ώρα ήταν έρημη. Βέβαια τι περίμενα στις 10 η ώρα το πρωί, σε μια συννεφιασμένη μέρα με 16 βαθμούς?

Η ώρα πέρασε και από την αφετηρία του σταθμού λεωφορείων Väike-Õismäe, με το αστικό πήγαμε στον σταθμό τρένων Balti jaam. Το δρομολόγιο των 11:41 είναι Express και είχα δει στο site ότι κοστίζει 11,50€ ενώ όλα τα υπόλοιπα δρομολόγια έχουν 9,95€. Όταν όμως πήγαμε να κόψουμε εισιτήριο η υπάλληλος μας ζήτησε 13,50€ το άτομο. Όταν της είπαμε για τη διαφορετική τιμή που είδαμε στο site μας είπε πως αυτό ισχύει αν το πληρώσεις on line από το επίσημο site τους. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα παρατηρήσει. Έτσι το εισιτήριο της επιστροφής μας το κλείσαμε από το κινητό όσο ήμασταν στο τρένο με 9,95€ το άτομο αντί για 11,70€ με χρεωστική κάρτα. http://elron.ee/en/

Η διαδρομή ήταν άνετη και ξεκούραστη. Σε 2 ώρες και 40 λεπτά ήμασταν στο σταθμό τρένων της Νάρβα, Narva Raudteejaam. Θα είχαμε λιγότερες από 5 ώρες στη διάθεση μας αφού το τελευταίο τρένο από Νάρβα για το Ταλίν είναι στις 18:15. Αν και πίστευα πως είναι πολύ λίγες οι ώρες, αποδείχτηκαν αρκετά ικανοποιητικές για τα αξιοθέατα και για το μέγεθος της πόλης που τελικά δεν είναι και τόσο μεγάλη.

Η περιήγηση μας στην πόλη έγινε σε χαλαρούς ρυθμούς χωρίς πιέσεις και τρέξιμο. Είχα σημειώσει στο χάρτη τα σημεία ενδιαφέροντος που με το gps τα εντόπισα πολύ εύκολα. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και φθινοπωρινός και η εμφάνιση της βροχής μάλλον ήταν ζήτημα χρόνου. Ξεκινήσαμε από τον σταθμό τρένων και προχωρήσαμε προς τα ενδότερα της πόλης για να εντοπίσουμε τις πινέζες που είχα βάλει!

Η πρώτη γνωριμία με κάτοικο της Νάρβα!

Καθεδρικός ναός Narva Aleksandri Suurkirik

Λίγο μετά φτάσαμε στο πρώτο σημείο με πανοραμική θέα, που μάλλον είναι η καλύτερη σε όλη την πόλη. Κάτω η παραλία Joaoru Liivarand, στα αριστερά μας το κάστρο της Νάρβα με τον πύργο Hermann, στα δεξιά το Φρούριο Ιβανγκόριτ στη Ρωσική πλευρά που χωρίζονται μεταξύ τους από τον ποταμό Narva που είναι το φυσικό σύνορο ανάμεσα σε Εσθονία και Ρωσία.

Ιστορία της Νάρβα
Η Narva, στο ανατολικότερο σημείο της Εσθονίας στα σύνορα με την Ρωσία, είναι η 3η μεγαλύτερη πόλη της Εσθονίας με 58.000 κατοίκους. Το κάστρο της Νάρβα που δεσπόζει στο λόφο, ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της Δανέζικης κατοχής της βόρειας Εσθονίας στις 30 Νοεμβρίου, 1223. Η πόλη είναι περισσότερο γνωστή για τη μάχη της Νάρβα στις 30 Νοεμβρίου του 1700 όταν η πόλη αποτελούσε μέρος της Σουηδικής Αυτοκρατορίας. Στη διάρκεια του Μεγάλου Βορείου Πολέμου, η Νάρβα ήταν το πεδίο της πρώτης μεγάλης μάχης μεταξύ των δυνάμεων του βασιλιά Καρόλου ΙΒ΄της Σουηδίας και του τσάρου Πέτρου Α΄της Ρωσίας. Παρόλο που μειονεκτούσαν αριθμητικά σε αναλογία 1 προς 4, οι Σουηδικές δυνάμεις κατατρόπωσαν τον ισχυρό αντίπαλο των 40.000 αντρών. Το 1704 όμως η πόλη κατακτήθηκε από την Ρωσική Αυτοκρατορία.

Η Νάρβα είχε μια παλιά πόλη που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της σουηδικής κυριαρχίας στα τέλη του 17ου αιώνα, σε στυλ μπαρόκ και το κέντρο της ήταν αρκετά φημισμένο σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η παλιά πόλη καταστράφηκε εντελώς από σοβιετικούς βομβαρδισμούς στις 6 Μαρτίου 1944. Τον ίδιο χρόνο, καθώς υποχωρούσαν οι Γερμανοί ανατίναξαν επίσης κάποια σπίτια. Μετά τη μάχη, τα περισσότερα από τα κτίρια θα μπορούσαν να είχαν αποκατασταθεί καθώς οι τοίχοι από τα σπίτια υπήρχαν ακόμα, αλλά οι Σοβιετικοί τα κατεδάφισαν για να δημιουργήσουν χώρο για την κατασκευή μεγάλων πολυκατοικιών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πόλη κυριαρχείται σήμερα από τη σοβιετική αρχιτεκτονική.

Έχοντας ανακαταλάβει την Εσθονία κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο το 1944, οι Σοβιετικές αρχές χώρισαν το Ιβάνγκοροντ διοικητικά από την υπόλοιπη Νάρβα, και ενσωμάτωσε την περιοχή στην Περιφέρεια Λένινγκραντ της Ομόσπονδης Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ρωσίας τον Ιανουάριο του 1945. Στο Ιβάνγκοροντ δόθηκε το καθεστώς της πόλης το 1954. Μετά την επανάκτηση της ανεξαρτησίας της Εσθονίας το 1991, τα σύνορα σύμφωνα με την Συνθήκη Ειρήνης του Ταρτού που υπογράφτηκε το 1920, θεωρήθηκε από την Ρωσία ότι νόμιμα αντικαταστάθηκαν από τα διοικητικά όρια μεταξύ των 2 πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών που χαράχτηκαν αργότερα από τις σοβιετικές αρχές. Έτσι το Ιβάνγκοροντ παρέμεινε τμήμα της Ρωσίας. Λόγω των πολιτικών εντάσεων στην περιοχή, η νέα συνθήκη για τα σύνορα μεταξύ της Εσθονίας και της Ρωσίας δεν έχει ακόμα τεθεί σε ισχύ.

Πάνω από το 93% του σημερινού πληθυσμού της Νάρβα είναι Ρωσόφωνοι (το 82% είναι ρωσικής εθνικότητας), οι περισσότεροι μετανάστες από την Σοβιετική εποχή από διάφορες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (κυρίως από την Ρωσία) ή απόγονοι αυτών. Κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης της πόλης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σοβιετικές αρχές απαγόρευαν την επιστροφή των Εσθονών κατοίκων της Νάρβα που είχαν φύγει κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ μεταφέρθηκαν Ρώσοι έποικοι στην περιοχή με αποτέλεσμα να μεταβληθεί ριζικά η εθνική σύνθεση του πληθυσμού. Η ρωσική γλώσσα ομιλείται και κατανοείται σχεδόν από όλους. Η εσθονική γλώσσα ομιλείται ως δεύτερη γλώσσα κυρίως από τη νεότερη γενιά δεδομένου ότι η εκμάθηση της εσθονικής στα σχολεία κατέστη υποχρεωτική μετά την ανεξαρτησία της Εσθονίας το 1991.Οι ηλικιωμένοι είναι πιθανό να έχουν μηδενική γνώση της εσθονικής.

Μπορεί να μην έχουμε επισκεφτεί τη Ρωσία ακόμα, όμως πήραμε μια μυρωδιά Ρωσίας από το φρούριο Ιβανγκόριτ που στέκεται στην απέναντι όχθη των συνόρων αλλά και από την ίδια τη Νάρβα που είναι λίγο πολύ μια ρωσική πόλη με τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων να μιλάει μόνο ρωσικά αλλά και τη ρωσική κουλτούρα να είναι διάχυτη παντού. Από την άλλη, τα οδικά σήματα είναι μόνο στα εσθονικά ή στα εσθονικά και τα αγγλικά! Η Νάρβα είναι σίγουρα η πιο ιδιαίτερη πόλη της Εσθονίας με ενδιαφέρον και με μοναδική κουλτούρα. Είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, από τη φύση την αρχιτεκτονική, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό.

Το μνημείο με το Σουηδικό Λιοντάρι ήταν δώρο από το Βασίλειο της Σουηδίας στην πόλη της Narva , αφιερωμένο στον βασιλιά Καρόλου ΙΒ΄της Σουηδίας που νίκησε τις ρωσικές δυνάμεις στη μάχη της Νάρβα το 1700. Το άγαλμα είναι ένα αντίγραφο του αγάλματος που βρίσκεται μπροστά από το Βασιλικό Παλάτι στη Στοκχόλμη. Το μνημείο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και εγκαινιάστηκε εκ νέου το 2000 για να τιμήσει την 300η επέτειο της μάχης.

Σταθήκαμε σε ένα τεράστιο μπαλκόνι μάλλον καινούρια προσθήκη με κοντινή θέα τον ποταμό και τα κάστρα των δυο χωρών που κοιτάει το ένα το άλλο!

Η παραλία με τη μικρή γέφυρα που οδηγεί στο νησί Joaoru του ποταμού Narva

To Φρούριο Ivangorod (Ивангородская крепость) στην απέναντι όχθη στη Ρωσία, χτισμένο το 1492

Συνεχίσαμε κατά μήκος του ποταμού στον παραλιακό δρόμο Narva Promenaad μήκους 1χλμ. Ο χώρος περιπάτου είναι στην καρδιά των συνόρων μεταξύ Εσθονίας και Ρωσίας. Είναι ένας περιποιημένος παραλιακός πεζόδρομος με πολλά διαφορετικές θεματικές περιοχές με βεράντες, μικρές πλατείες, με σιντριβάνι, χώρους αναψυχής και καφέ. Πάντα στα δεξιά μας το φρούριο Ivangorod και στα αριστερά μας τα τοιχώματα των προμαχώνων και το κάστρο της Narva. Η γέφυρα φιλίας που ενώνει τις δύο χώρες είναι το σημείο ελέγχου στα σύνορα.

Η πλατεία του ήλιου. Ένα όμορφο περιποιημένο παρκάκι που ακριβώς δίπλα έχει ένα σιντριβάνι και ένα αναψυκτήριο. Σαν είδε μπέργκερ ο Rose, στρογγυλοκάθισε και παρήγγειλε ένα περιποιημένο στο ντροπαλό παλικάρι που ήξερε λίγα αγγλικά αλλά μας εξυπηρέτησε με ευγένεια. Μια μικρή στάση και συνεχίζουμε!

Η Ρωσία απέναντι…

Στη συνέχεια ανεβήκαμε τα σκαλιά Hahni Trepp, και βγήκαμε σε ένα μεγάλο μπαλκόνι με πανοραμική θέα. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας από την οδό Koidula, την κατάφυτη οδό Pimeaia μέχρι το υπέροχο πάρκο Pimeaed ενώ δεν σταματήσαμε να χαζεύουμε την πανοραμική θέα προς το ποτάμι και τα φρούρια στις δυο πλευρές.

Πάρκο Pimeaed

Οι αμυντικές οχυρώσεις της Νάρβα, χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, όταν η Νάρβα ανήκε στη Σουηδία. Επτά προπύργια είχαν σχεδιαστεί για να ενισχυθεί η άμυνα της Narva από τα οποία τα έξι έχουν σωθεί και αποκατασταθεί. Οι προμαχώνες αποτελούν μέρος της ιστορικής οχύρωσης της Narva μαζί με το κάστρο και το φρούριο Ivangorod. Ο ισχυρότερος από τους επτά προμαχώνες της Narva είναι το προπύργιο της Βικτώρια (Victoria Bastioni Kasematid). Τα υπόγεια περάσματα του προμαχώνα της Βικτώρια είναι το κυριότερο αξιοθέατο της Νάρβα. Το εισιτήριο είναι 5€ όμως αφενός δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεση μας, αφετέρου απ’ ότι είχα διαβάσει θέλει κράτηση εκ των προτέρων για οργανωμένη ξενάγηση.

Οπότε συνεχίσαμε προς τα ενδότερα της πόλης με κατεύθυνση το δημαρχείο. Αν και ήταν καθημερινή και όχι αργία, η πόλη ήταν έρημη και είδαμε ελάχιστους ανθρώπους στους δρόμους που περάσαμε. Η γειτονιά εδώ μου άρεσε. Αν και χτίστηκε κατά τη σοβιετική περίοδο, η νέα πόλη δεν έχει θεόρατα μπλοκ πολυκατοικιών ούτε έντονη σοσιαλιστική αισθητική. Τα κτίρια είναι σχετικά μικρά το πολύ 4 ορόφων, χτισμένα σε απόσταση το ένα από το άλλο που δίνουν την αίσθηση ενός χωριού με περιποιημένους χώρους πρασίνου. Στο σημείο αυτό της Νάρβα κάποτε ήταν η παλιά μπαρόκ πόλη. Ένα από ελάχιστα σωζόμενα σπίτια της εποχής και από τα παλαιότερα στην πόλη, είναι το κτίριο που σήμερα στεγάζει την Κρατική Σχολή της Παλιάς Πόλης της Narva (Narva Vanalinna Riigikool). Ένα κτίριο του 18ου αιώνα που όμως λόγω των εργασιών ανακαίνισης που έγιναν στις αρχές του 20ού αιώνα, έχασε την αρχική του μπαρόκ εμφάνιση.

Φτάνοντας στην καρδιά της πρώην παλιάς πόλης που επίσης ήταν άδεια κι έρημη, θαυμάσαμε το παλιό δημαρχείο που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα της πλατείας του Δημαρχείου περιλάμβανε το Δημαρχείο, το φαρμακείο της πόλης, το Χρηματιστήριο και τις κατοικίες των πλούσιων Σουηδών πολιτών. Το Δημαρχείο είναι το μοναδικό κτίριο της παλιάς πόλης που επέζησε από τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση της Νάρβα κατά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2012, το Δημαρχείο απέκτησε έναν νέο γείτονα. Το υπερσύγχρονο κτίριο του κολεγίου της Narva του Πανεπιστημίου του Tartu. Το άνοιγμα του νέου και πολυαναμενόμενου κτιρίου στην πλατεία του Δημαρχείου ήταν ένα τεράστιο γεγονός για την πόλη. Το κτίριο είναι ένας φόρος τιμής στην παλιά πόλη της Νάρβα που καταστράφηκε ολοσχερώς. Η πρόσοψη του κολεγίου μοιάζει με το παλιό κτίριο του χρηματιστηρίου που υπήρχε κάποτε στην πλατεία ενώ τα ερείπια του χρηματιστηρίου εκτίθενται στο εσωτερικό του. Το Κολέγιο είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες και υπάρχει κι ένα καφέ και κακώς δεν το επισκεφτήκαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό του!

Στο τέλος της οδού Suur. Μπροστά μας ο αυτοκινητόδρομος και η γέφυρα της φιλίας που ενώνει τους συνοριακούς σταθμούς Εσθονίας και Ρωσίας. Απέναντι μας το κάστρο της Νάρβα. Όταν κοιτούσα το χάρτη πίστευα πως όλα τα περάσματα είναι πολύ εύκολα από το ένα μέρος στο άλλο. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολλές φορές από αυτό που περιμένουμε. Για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά δεν ήταν τόσο εύκολο. Ο αυτοκινητόδρομος στα σύνορα έχει προστατευτικά και δεν υπάρχει πέρασμα να περάσεις απέναντι. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε έναν μεγάλο κύκλο, να περπατήσουμε περιμετρικά του σημείου ελέγχου στα σύνορα της Νάρβα ώστε να βγούμε στην άλλη πλευρά της πόλης στην πλατεία Peetri plats.

Βγήκαμε σε ένα παρκάκι σε ένα μικρό λόφο ακριβώς απέναντι από το τελωνείο, στο οποίο και πάλι εγκλωβιστήκαμε αφού δεν υπήρχε τρόπος να κατέβουμε στην πλατεία Peetri plats. Έτσι και πάλι κάναμε έναν μεγάλο κύκλο. Το κλου της υπόθεσης είναι πως εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να βρέχει και μάλιστα σχετικά δυνατά!

Πλατεία Peetri plats

Στο πάρκο Puškini Alee. Παίζω σκάκι με τον Εσθονό και γεννημένο στη Νάρβα, Paul Keres έναν από τους καλύτερους παίκτες σκακιού στον κόσμο από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Η βροχή είχε σταματήσει και είχε απομείνει να δούμε το τελευταίο αλλά πιο σημαντικό μέρος της Νάρβα. Το κάστρο της. Χτίστηκε το 1256 από τους Δανούς ως κατοικία για τον αντιβασιλέα του βασιλείου της Δανίας. Το 1346 αγοράστηκε από τους Τεύτονες Ιππότες και για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, το κάστρο ήταν γερμανικό Τευτονικό. Το πιο ψηλό σημείο του κάστρου είναι ο 51 μέτρων Πύργος του Hermann. Εκεί υπάρχει το Μουσείο Narva που παρουσιάζει την ιστορία της Narva και του κάστρου με 4€ είσοδο. Υπάρχουν επίσης εργαστήρια χειροτεχνίας στη βόρεια αυλή με τεχνίτες που δημιουργούν αριστουργήματα στο αυθεντικό στυλ του 17ου αιώνα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπήκαμε στο μουσείο ούτε προσεγγίσαμε πολύ κοντά τον πύργο Hermann. Κάναμε όμως μια περιήγηση στην μεγάλη αυλή, είδαμε τη θέα και ανεβήκαμε στα τείχη.

Τελικά οι λίγες ώρες ήταν αρκετές και είδαμε όλες τις πινέζες που είχα τοποθετήσει στο χάρτη! Η πόλη είναι μικρή και ιδανικά σε 6 ώρες το πολύ την έχεις εξαντλήσει και έχεις χρόνο για ξενάγηση στους προμαχώνες της Βικτώρια και στο κάστρο. Ο λίγος χρόνος που μας απέμεινε αξιοποιήθηκε για ξεκούραση και βέβαια για φαγητό. Πήγαμε στην μπυραρία Old Trafford στην Peetri plats 1. Με το που μπήκαμε και πριν καθίσουμε ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε πως δέχονται μόνο μετρητά. Του είπαμε οκ γιατί είχαμε λίγα ευρώ στο πορτοφόλι μας, όμως στην πόρτα του μαγαζιού έλεγε πως δέχονται όλες τις κάρτες! Ένα ζευγάρι που μπήκε μέσα έφυγε όταν τους το είπε, ενώ δυο γυναίκες όταν ζήτησαν το λογαριασμό δυσανασχέτησαν που δεν δέχονταν κάρτες και η μια πήγε απέναντι να κάνει ανάληψη από ATM. Το μαγαζί είναι λίγο κρύο αλλά συμπαθητικό και είχε ελάχιστο κόσμο. Φάγαμε τις φτερούγες μας ήπιαμε τις μπύρες μας, πληρώσαμε μόνο 12,40€ και βλέπαμε έξω από το παράθυρο τη συννεφιασμένη σχεδόν φθινοπωρινή ήσυχη πόλη!

Αυτή ήταν η Νάρβα. Μια πόλη που δεν ξετρελάθηκα όμως βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερη επιλογή να κάνουμε εκδρομή στην Parnu ή την Haapsalu όμως χάρηκα που γνώρισα αυτή την ιδιαίτερη πόλη της Εσθονίας. Το τρένο αναχώρησε στις 18:15… το Ταλίν μας περίμενε!

Ηλιοβασίλεμα από ψηλά!
Φτάσαμε στο Ταλίν στις 21:10. Το φως της μέρας είναι ακόμα ζωηρό και δεν μας εφησύχαζε! Έχουμε συνέχεια. Στην πλατεία Viru (Viru väljak) τα αστραφτερά σύγχρονα εμπορικά κέντρα και τα γυάλινα ψηλά κτίρια δίνουν στο Ταλίν την εικόνα μιας επιχειρηματικής μητρόπολης. Πήραμε ευθεία την οδό A. Laikmaa με σκοπό να ανέβουμε στον ουρανοξύστη του ξενοδοχείου Radisson Blu Sky, στο μπαρ Lounge 24.

To bar-restaurant Lounge 24 βρίσκεται στον 24ο όροφο του Radisson Blu Sky Hotel. Αυτό που ήθελα φυσικά ήταν να δούμε την καλύτερη πανοραμική θέα από την ψηλότερη βεράντα στο Ταλίν, αλλά είχαμε σκοπό να καθίσουμε για ένα ποτό σκεπτόμενοι ότι δεν θα μπορούσαμε αλλιώς να βγούμε στο μπαλκόνι. Όταν ανεβήκαμε πάνω είδαμε αρκετό κόσμο και μέσα κι έξω και κανείς υπάλληλος δεν μας έδωσε σημασία. Ανενόχλητοι βγήκαμε στη βεράντα και για αρκετή ώρα απολαύσαμε την εκπληκτική πανοραμική θέα και ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα.

Ήταν σίγουρα το ωραιότερο πανόραμα του Ταλίν την καλύτερη ώρα της ημέρας. Κανείς δεν μας απαγόρευσε να βγούμε, κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε να παραγγείλουμε. Έτσι λοιπόν σαν κύριοι αποχωρήσαμε από το ξενοδοχείο για να πάμε για ποτό σε ένα πολύ πιο ωραίο μέρος από το ψυχρό Lounge24.

Πήγαμε στην παλιά πόλη στην οδό Müürivahe που είναι από τις πιο ζωηρές οδούς για νυχτερινή έξοδο. Στο στενό δρόμο πηγαινοέρχονταν πολύς κόσμος και νεολαία. Επιλέξαμε να καθίσαμε στο Must Puudel έξω στο πλακόστρωτο. Πήραμε ένα εξαιρετικό πλατό με αλλαντικά, τυριά, φρούτα και μπύρες. Ο Rose πριν καν πιει, έριξε κατά λάθος το ποτήρι της μπύρας του και έσπασε. Πήγε μέσα, είπε για το ατύχημα και ζήτησε άλλη μπύρα και φυσικά δεν τη χρέωσαν. Το προσωπικά γενικά ήταν πολύ φιλικό και το κόστος συνολικά στα 17€. Πολύ ωραίο μαγαζί πολύ ωραία τοποθεσία. Αν δεν είχε ψύχρα θα ήταν το ιδανικό. Είχε όμως κουβερτούλες!

Μια εξαιρετική βραδιά είχε τελειώσει, άλλη μια υπέροχη και γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της.
Αύριο αλλάζουμε παραστάσεις... αλλάζουμε χώρα!

 

[giannismits]

Ελσίνκι: 4 χρόνια μετά!

Πόσο βάρβαρο είναι να είσαι ταξίδι αναψυχής και να πρέπει να ξυπνήσεις πουρνό πουρνό! Το ξυπνητήρι στις 05:45 χτυπούσε αλύπητα αλλά δεν υπήρχε χρόνος για καθυστερήσεις. Έπρεπε στις 7 να είμαστε στο λιμάνι. Από το να αλλάζουμε αστικά, προτίμησα να πάρουμε ένα αστικό, να κατέβουμε στη στάση Estonia και από εκεί να πάμε με τα πόδια μέχρι το λιμάνι. Από τη στάση Estonia μέχρι το λιμάνι κάναμε γύρω στα 18 λεπτά περπάτημα και ήμασταν μέσα στα χρονικά περιθώρια χωρίς τρέξιμο και άγχος.

Τα εισιτήρια μας τα είχα κλείσει βδομάδες πριν από την Talink https://booking.tallink.com/ όμως το check in το έκανα την προηγούμενη μέρα όπως γίνεται με τα αεροπορικά εισιτήρια. Το check ανοίγει 24 ώρες πριν και κλείνει 20 λεπτά πριν την αναχώρηση. Τα πλοία της Talink αναχωρούν από το Reisiterminal D, ενώ τα πλοία της Viking Line φεύγουν από το Reisiterminal B. Γι’αυτό ελέγξτε το τέρμιναλ αναχώρησης γιατί δεν είναι κοντά μεταξύ τους και δεν εξυπηρετούν τα ίδια αστικά και τραμ. Τα εισιτήρια με επιστροφή κόστισαν 30€ έναντι 32€ στη Viking Line. Προτίμησα την Talink γιατί είναι κατά ένα μισάωρο πιο γρήγορη και γιατί είχε καλύτερη ώρα αναχώρησης από το Ελσίνκι.

7+ ήμασταν ήδη μέσα στο τέρμιναλ. Για να προχωρήσουμε στη φισούνα που οδηγεί στο πλοίο, απλά σκανάραμε το barcode από το κινητό μας για να ανοίγουν οι πόρτες όπως γίνεται στους σταθμούς μετρό. Αυτό ήταν! Σε λίγα λεπτά ήμασταν μέσα στο υπερσύγχρονο πλοίο. Αν και η θερμοκρασία ήταν 13 βαθμοί, καθίσαμε έξω ώστε να δούμε το Ταλίν από το κατάστρωμα του πλοίου και να καλημερίσουμε τους φιλικούς γλάρους!

Το πλοίο αναχώρησε στις 8:00. Είχαμε φροντίσει την προηγούμενη μέρα να αγοράσουμε από σούπερ μάρκετ διάφορα σνακ να έχουμε μαζί μας γιατί το πλοίο και το Ελσίνκι είναι πανάκριβα. Την αράξαμε σε διάφορα σημεία στο εσωτερικό του πλοίου αλλά βγαίναμε και στο κατάστρωμα για να πάρουμε τον αέρα της θάλασσας και να δούμε τις διάσπαρτες νησίδες στη βαλτική.

Οι 2 ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Βγήκα όλο λαχτάρα να δω τη θέα της πόλης όπως το 2015 που φτάσαμε στο Ελσίνκι από τη Στοκχόλμη. Κι ενώ το πλοίο ήταν έτοιμο να δέσει στο λιμάνι, εμένα δεν μου κολλούσε αυτή η θέα σε σχέση με αυτό που έβλεπα 4 χρόνια πριν!

2015

Έλεγξα ξανά το ηλεκτρονικό εισιτήριο και μου λύθηκε η απορία. Το Ελσίνκι έχει και δεύτερο λιμάνι. Το δυτικό λιμάνι του Ελσίνκι (Länsisatama Helsinki) για τα πλοία της Talink, ενώ το άλλο λιμάνι είναι το Katajanokan terminaali για τα πλοία της Viking line. Χαλάστηκα προς στιγμήν γιατί αυτή η απρόσμενη εξέλιξη μου μπέρδευε όλο το σχεδιασμό που είχα κάνει. Το δυτικό λιμάνι είναι στην άλλη άκρη της πόλης κι εγώ είχα σχεδιάσει μια διαδρομή που ξεκινούσε από το άλλο λιμάνι. Λύσεις όμως για όλα υπάρχουν. Πολύ απλά θα πάμε με το τραμ στο άλλο λιμάνι και θα ξεκινήσουμε από εκεί όπως έγινε και το 2015. Βγάλαμε από τα αυτόματα μηχανήματα μια ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών με 8€ διότι τα μεμονωμένα εισιτήρια στο Ελσίνκι κοστίζουν 4€! Οπότε η επιλογή της ημερήσιας κάρτας είναι μονόδρομος. Από την αφετηρία Länsiterm. T1 πήραμε το τραμ 7. Κάναμε μια αλλαγή τραμ στο κέντρο, πήραμε το 5 και κατεβήκαμε στη στάση Kauppiaankatu, κοντά στο άλλο λιμάνι.

Είμαστε στο ίδιο σημείο που ξεκινήσαμε και πριν 4 χρόνια τον Οκτώβριο του 2015. Εκείνη την κρύα και μουντή ημέρα του Οκτωβρίου γνωρίσαμε για πρώτη φορά το Ελσίνκι. Μου είχε αφήσει μέτριες εντυπώσεις όμως δεν μπορέσαμε να δούμε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Είχαμε λίγες ώρες στη διάθεσή μας, είχε κρύο, ένα κομμάτι του καθεδρικού είχε σκαλωσιές, δεν είδαμε τα μεγάλα πάρκα της πόλης, οι αγορές της ήταν κλειστές λόγω Κυριακής και δεν περπατήσαμε σημαντικούς δρόμους. Και το πιο σημαντικό? Δεν είχα αγοράσει μαγνητάκι για την συλλογή μου! Είχα πει λοιπόν πως το Ελσίνκι θα ήθελα να το ξαναδώ και να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία και να το δω με καλό καιρό σε ημερήσια εκδρομή από το Ταλίν. Να που έγινε λοιπόν.

Οι ώρες που είχαμε στη διάθεση μας ήταν περίπου δέκα. Ήθελα να δω μέρη που είχα δει και τότε αλλά και σημεία καινούρια που δεν είχαμε επισκεφτεί. Δεν έβαλα τον πύργο του Ολυμπιακού σταδίου, δεν έβαλα την εκκλησία των βράχων Τεμπελιαούκιο που είχαμε δει την προηγούμενη φορά. Διαπίστωσα βέβαια πως η πόλη του Ελσίνκι είναι μεγάλη. Πως και πάλι δεν κατάφερα να δω όλα όσα είχα σημειώσει και φυσικά δεν γινόταν να προσθέσω μέσα στο πρόγραμμα και το νησί φρούριο Suomenlinna που όσο κι αν ήθελα να δω ακόμα ένα μέρος Παγκόσμιας κληρονομιάς Ουνέσκο, θα μας έτρωγε πολύ χρόνο από την πόλη. Το Ελσίνκι τότε μου φάνηκε μουντό και βαρετό. Αυτή τη φορά το Ελσίνκι ήταν πάρα πολύ ζωντανό, πιο χαρούμενο, με κίνηση και πολύ κόσμο στους δρόμους και στα αξιοθέατα, με παλμό όπως έχουν οι μεγάλες μητροπόλεις. Πριν ξεκινήσω την περιήγηση θα υπενθυμίσω την ιστορία που έγραψα για το Ελσίνκι πριν 4 χρόνια ώστε όποιος ψάχνει πληροφορίες και προγραμματίζει ένα ταξίδι εκεί, να τις βρει και στις δυο ιστορίες.

https://www.travelstories.gr/community/threads/Ευφορία-στη-Σκανδιναβία-ή-Σκανδιναβικό-τουρλού-sto-cop-hel.53008/?chapter=10

Έχει μια ήλιο μια συννεφιά και η θερμοκρασία αναμένεται να φτάσει τους 19. Δεν είναι κι άσχημα. Ξεκινάμε από την Kauppiaankatu και την Kruunuvuorenkatu, δρόμοι με πολλά αρ νουβό κτίρια.

Στο τέλος του δρόμου το πάρκο Tove Janssonin puisto. Ακριβώς δίπλα στο λόφο ο Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός Ουσπένσκι του Ελσίνκι (Uspenskin katedraali). Είχε πολύ κόσμο και αρκετά γκρουπάκια. Από το προαύλιο του είχαμε ωραία πανοραμική θέα της πόλης και της μεγάλης υπαίθριας αγοράς Kauppatori. Από ψηλά φαινόταν πως η πόλη κινείται σε πολύ έντονους ρυθμούς.

Στο βάθος ο τρούλος του Καθεδρικού Ναού του Ελσίνκι

Market Square / Kauppatori

Η λεωφόρος Pohjoisranta

Κατεβήκαμε το μικρό λόφο της εκκλησίας και στα δεξιά ακολουθήσαμε την οδό Kanavaranta με τα όμορφα κτίρια από τούβλο, δίπλα στην Helsinki Marina με ωραία θέα προς τα εντυπωσιακά μέγαρα της λεωφόρου Pohjoisranta. Κάναμε και την πρώτη μας στάση σε ένα καφέ που είχα σταμπάρει από την προηγούμενη φορά αλλά το είχαμε πετύχει κλειστό. Το Johan & Nyström στην οδό Kanavaranta 7C. Πολύ ωραίο μαγαζί, με ωραίο καφέ και φιλικές κοπέλες στο μπαρ. 7,40€ για έναν καπουτσίνο και έναν μίνι εσπρέσο για Ελσίνκι μου φάνηκε φτηνό!

Johan & Nyström

Συνεχίσαμε στην εντυπωσιακή παραλιακή Pohjoisranta…

Rauhankatu

Säätytalo

Να που ξαναβρισκόμαστε στην μεγάλη πλατεία του Ελσίνκι Senaatintori με το σύμβολο της πόλης, τον Καθεδρικό Ναό του Ελσίνκι. Αυτή τη φορά χωρίς σκαλωσιές, μας παρουσιάστηκε στα καλύτερά του! Ο Φινλανδικός Ευαγγελικός Λουθηρανικός καθεδρικός ναός της μητρόπολης του Ελσίνκι, είναι ένας επιβλητικός ολόλευκος ναός χτισμένος το 1852 σε νεοκλασικό στυλ, και αποτελεί ξεχωριστό ορόσημο στην πόλη του Ελσίνκι, με τον ψηλό, πράσινο θόλο του που περιβάλλεται από τέσσερις μικρότερους θόλους. Η πλατεία Γερουσίας είχε πολύ κόσμο και είχε κατακλυστεί από τουριστικά λεωφορεία αλλά ήμουν πραγματικά χαρούμενος που βρισκόμουν ξανά εδώ και αυτή τη φορά μου άρεσε πολύ περισσότερο το κλίμα και η ζωντάνια που επικρατούσε. Από το επίπεδο της εκκλησίας πάνω στα σκαλιά παρατηρούσαμε από ψηλά την πλατεία και τα κτίρια που την περιβάλουν όπως το πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, το κυβερνητικό παλάτι Valtioneuvoston linna αλλά και το Sederholmin talo απέναντι που είναι το παλαιότερο σπίτι στο κέντρο του Ελσίνκι. Στο κέντρο της πλατείας το άγαλμα του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β ' μας υπενθυμίζει τη στενή σχέση της Φινλανδίας με την αυτοκρατορική Ρωσία. Πολύς κόσμος, ζωγράφοι με γκραβούρες, Κινέζοι να βγαίνουν αμέτρητες σέλφι με φόντο τον καθεδρικό, καντίνες με φρέσκους χυμούς, τραμ, τουριστικά λεωφορεία και γενικά ένας χαμός συνέθεταν την εικόνα της πλατείας εκείνη την ώρα!

Οδός Sofiankatu

Σε ελάχιστα λεπτά ήμασταν στην Kauppatori, την πλατεία αγοράς. Ακριβώς μπροστά από το Δημαρχείο και δίπλα από το πορθμείο που κάνει τις εκδρομές μέχρι τη Suomenlinna, είναι στημένη η μεγάλη υπαίθρια αγορά του Ελσίνκι. Αν κάτι μου έμεινε απωθημένο από την προηγούμενη επίσκεψή μας είναι ότι η αγορά ήταν κλειστή λόγω εποχής! Η κεντρική υπαίθρια αγορά λειτουργεί από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή. Η αγορά κατακλύζεται από κόσμο επίσης στις αρχές Οκτωβρίου όταν ξεκινά η ετήσια αγορά ρέγγας του Ελσίνκι ( silakkamarkkinat ), ένα γεγονός που ξεκίνησε το 1743! Μια μακρά παράδοση στην πλατεία είναι επίσης η έκθεση παλιών αμερικανικών αυτοκινήτων την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα.

Κι αν την προηγούμενη φορά βρήκαμε την πλατεία άδεια και μίζερη, τώρα έσφυζε από ζωή! Υπήρχαν πολλοί πάγκοι που πωλούσαν φινλανδικά φαγητά της ώρας, υπαίθρια καφέ, πολλοί πάγκοι με αναμνηστικά και χειροποίητες δημιουργίες. Οι τιμές είναι αρκετά καλές γι’αυτό και δεν αφήσαμε την ευκαιρία να αγοράσουμε αρκετά καλαίσθητα σουβενίρ και μαγνητάκια από μια τρομερά φιλική κυρία σε πολύ καλές τιμές. Σίγουρα πιο οικονομικά απ’ ότι τα σουβενιράδικα στο Ταλίν! Και οι τιμές στα φαγητά όμως δεν ήταν απαγορευτικές. Ήθελα πολύ να δοκιμάσω μια παραδοσιακή σούπα σολομού η οποία κοστίζει 8€ αλλά ήταν πρωί και δεν ήθελα να φάω με το ζόρι ψάρι. Φάγαμε όμως μια εξαιρετική φινλανδική σοκολάτα Fazer που βγαίνει μια διάφορα γεμίσματα αρκτικών λικέρ! Κάναμε μια πολλή ωραία βόλτα στην αγορά κι εκείνη τη στιγμή βγήκε και ένας δυνατός ήλιος που μας ζέστανε!

Το κέντρο αναψυχής Allas Sea Pool

Ακριβώς απέναντι είναι η παλιά κλειστή αγορά την οποία είχαμε βρει κλειστή την προηγούμενη φορά λόγω Κυριακής, αλλά αυτή τη φορά μπήκαμε στο εσωτερικό της. Η παλιά αγορά λειτουργεί από το 1889 και το κτίριο της είναι πρόσφατα ανακαινισμένο. Διαθέτει ευρύ φάσμα από εκλεκτά προϊόντα delicatessen και φινλανδικές σπεσιαλιτέ ενώ οι αίθουσες της περιλαμβάνουν επίσης εστιατόρια και καφέ. Η αγορά είναι μικρή και στενή και σε κάποια σημεία της υπήρχε συνωστισμός. Ο περισσότερος κόσμος έκανε οφθαλμόλουτρο όπως κι εμείς, μιας και οι τιμές ήταν πολύ φινλανδικές!

Ο καιρός δεν είχε αποφασίσει τη θέλει! Διότι τη μια έβγαινε ήλιος ζέσταινε και μετά από λίγα λεπτά τον κάλυπταν πυκνά σύννεφα και έβγαινε ψύχρα. Αυτή η εναλλαγή γινόταν συνέχεια κι εμείς ήμασταν βάλε-βγάλε τα μπουφάν. Την πλατεία Kasarmitori την είχαμε επισκεφτεί και την προηγούμενη φορά. Όπως τότε, έτσι και τώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η μοναδική αλλαγή που βρήκα είναι η προσθήκη ενός ιδιαίτερου αγάλματος που ονομάζεται Valon tuoja / Lightbringer δηλαδή αυτός που φέρνει το φως και είναι το Εθνικό Μνημείο του Χειμερινού Πολέμου 1939-1940. Το γλυπτό αποτελείται από έναν στρατιώτη που στέκεται πάνω σε μια μπάλα. Μέσα στη σφαίρα υπάρχουν 105 φωτογραφίες του Χειμερινού Πολέμου που κράτησε 105 ημέρες. Πάντα κάτι καινούριο θα μαθαίνω!

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε στη συνέχεια ήταν καινούρια για μας άρα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί θα βλέπαμε περιοχές που δεν είχαμε δει 4 χρόνια πριν. Επισκεφτήκαμε τα δυο μεγάλα πάρκα της πόλης που βρίσκονται κοντά μεταξύ τους. Πρώτα στο πάρκο με το εύηχο και εύκολο όνομα, Tähtitorninvuoren puisto που σημαίνει παρατηρητήριο λόφου! Όπως λέει και το όνομά του, το πάρκο αυτό βρίσκεται σε λόφο. Στη μέση βρίσκεται το παρατηρητήριο που φτιάχτηκε το 1834 και την εποχή εκείνη αντιπροσώπευε μια υπερσύγχρονη εγκατάσταση και χρησίμευσε ως πρότυπο για πολλά άλλα παρατηρητήρια στην Ευρώπη ενώ το 1890 ολοκληρώθηκε ένας πύργος για το διπλό φωτογραφικό τηλεσκόπιο στον κήπο του παρατηρητηρίου. Το πάρκο είναι κατάφυτο και έχει ωραία θέα προς τη θάλασσα.

Στη συνέχεια πήγαμε στο επόμενο πάρκο που βρίσκεται σε πολλή κοντινή απόσταση. Το πάρκο Kaivopuisto είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο αγαπημένα πάρκα στο Ελσίνκι. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου, περιβάλλεται από πρεσβείες και βίλες, και από κάποια σημεία του έχει θέα προς τη θάλασσα. Το καταπράσινο γκαζόν του τα ιδιαίτερα βράχια του, η κοντινή του απόσταση με τη θάλασσα το κάνουν ένα ιδανικό μέρος για χαλάρωση. Στο υψηλότερο σημείο του πάρκου βρίσκεται το Παρατηρητήριο Ursa που χρονολογείται από το 1926. Το πάρκο είναι πολύ μεγάλο και με την κούραση που είχαμε είδαμε ένα κομμάτι του. Την αράξαμε στους βράχους αγναντεύοντας το τοπίο και προσπαθώντας να ζεσταθούμε από τον ήλιο που δεν έλεγε να αποφασίσει αν θέλει να βγει ή να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα!

Από το παρατηρητήριο Ursa

Κατεβήκαμε το μικρό λόφο και από το πάρκο βρεθήκαμε στην παραλιακή Ehrenströmintie και Merisatamanranta με πλήθος από σκάφη να είναι αραγμένα στις μαρίνες και στα νησάκια απέναντι. Εκείνη την ώρα ο ήλιος εμφανίστηκε δυναμικά και μας έκανε να ξαναθυμηθούμε ότι είναι καλοκαίρι. Η παραλιακή μας άρεσε πάρα πολύ, είναι μια ωραία περιοχή για περίπατο και κατά μήκος της έχει πολλά θερινά καφέ και περίπτερα. Καθίσαμε στο Café Compass και απολαύσαμε τον ήλιο με καφεδάκι και ρολό κανέλας. Διανύσαμε όλη την παραλιακή και παρόλο που είχαμε κουραστεί, η διαδρομή ήταν τόσο ευχάριστη και όμορφη που μας έφτιαξε την διάθεση. Χαζεύαμε τα μικροσκοπικά νησάκια απέναντι με τις μαρίνες που είναι σε απόσταση αναπνοής, περάσαμε το φημισμένο Cafe Carusel, και καταλήξαμε στο πάρκο μνήμης με το μνημείο των ναυτικών και στην παραλία Eiran uimaranta.

Μνημείο των ναυτικών και των νεκρών της θάλασσας

Παραλία Eiran uimaranta.

Καλό το περπάτημα, όμως είχαμε και μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Αν και το επόμενο μέρος που θέλαμε να πάμε ήταν γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια, ήταν επιβεβλημένη η ανάγκη να γλιτώσουμε λίγο περπάτημα. Πήγαμε στη στάση Eira στην οδό Laivurinkatu, και πήραμε το αστικό 21. Λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην πλατεία Hietalahdentori.

Ο χειμώνας στη Φινλανδία δεν είναι αστείος. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα για τους Φινλανδούς που τους πλήττει κατά τη διάρκεια των έξι μηνών του έτους. Έτσι, όταν έρχεται η Άνοιξη, όλοι βγαίνουν από το καβούκι τους και η πόλη μοιάζει να ζει πραγματικά μια αναγέννηση. Μόλις οι μέρες γίνουν όλο και πιο ζεστές, οι Φινλανδοί αρχίζουν να ξοδεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο έξω. Οι θερμότερες θερμοκρασίες και οι μακρύτερες ώρες φωτός δίνουν στο Ελσίνκι μια ζωντανή ατμόσφαιρα και φέρνουν πίσω τις υπαίθριες αγορές στην πρώτη σκηνή της ζωής της πόλης. Και είναι γεγονός καθώς η φινλανδική πρωτεύουσα έχει έξι πλατείες που προορίζονται αποκλειστικά για υπαίθριες αγορές. Έτσι λοιπόν μετά την υπαίθρια αγορά στην πλατεία Kauppatori θα γνωρίζαμε το διάσημο παζάρι του Ελσίνκι.

Το Hietalahti Flea Market (γνωστό και ως Hietsu), είναι η μεγαλύτερη , η πιο αγαπημένη και καταξιωμένη υπαίθρια αγορά του Ελσίνκι που λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες. Έχει περίπου 150 πάγκους με αμέτρητα παλιά αλλά και νέα αντικείμενα. Ήταν Σάββατο και την πετύχαμε στο φουλ της έντονης δραστηριότητας της! Μπορεί να μην αγοράσαμε κάτι όμως μπήκαμε στο κλίμα της εορταστικής ατμόσφαιρας που δίνει η υπαίθρια αγορά. Απ’ ότι είδα οι συναλλαγές γίνονται μόνο με μετρητά ενώ μου έκανε εντύπωση πως η τιμή αγοράς των προϊόντων είναι διαπραγματεύσιμη! Ναι, παζάρεμα στο Ελσίνκι! Πίσω από το παζάρι, είναι η Hietalahden kauppahalli, μια παλιά αίθουσα αγοράς. Μπήκαμε στο εσωτερικό της για να πάρουμε μια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Είναι μια αγορά που περιλαμβάνει πολλά καφέ και εστιατόρια με διεθνή κουζίνα όπως Ιαπωνική, πορτογαλική, ιταλική, γαλλική και μεσανατολική κουζίνα.

Ένα ακόμα πάρκο που επισκεφτήκαμε ήταν το Sinebrychoffin puisto πολύ κοντά στην πλατεία Hietalahti. Ένα περιποιημένο πεντακάθαρο πάρκο σε ύψωμα με σύμβολο του έναν κόκκινο πύργο από τούβλο. Δεν είχε πολύ κόσμο όμως εμείς ξεκουραστήκαμε στο αφράτο γρασίδι του και ανασυντάξαμε δυνάμεις!

Η λεωφόρος Bulevardi είναι από τους πιο δημοφιλής δρόμους του Ελσίνκι η οποία κατά μήκος της έχει πλήθος από ιστορικά και αξιόλογα κτίρια, πολλά εστιατόρια, καφέ και γκαλερί τέχνης. Στη λεωφόρο βρίσκεται και το Alexander Theatre όμως εμείς δώσαμε περισσότερη σημασία στον αριθμό 9 της λεωφόρου που είναι το διάσημο καφέ Ekberg με ιστορία από το 1852. Το Ekberg είναι το παλιότερο αρτοποιείο ζαχαροπλαστείο και καφέ της Φινλανδίας. Το καφέ ήταν γεμάτο κόσμο μέσα και έξω, οπότε είπαμε να πάμε στο ζαχαροπλαστείο να πάρουμε ένα γλυκό να το φάμε στο πόδι. Οι τιμές είναι ανάλογες της ποιότητας, του ονόματος, και της χώρας! Δηλαδή πολύ υψηλές. Πήρα μια μικρή τάρτα με φρούτα του δάσους με 5€ αλλά την απόλαυσα!

Ζαχαροπλαστείο Ekberg. Ο Rose εν ώρα παραγγελίας…

Πήραμε και πάλι το αστικό και λίγα λεπτά μετά κατεβήκαμε στο κέντρο στη στάση Erottaja. Στο πολύβουο κέντρο του Ελσίνκι στη μεγάλη λεωφόρο της πόλης Mannerheimintie. Στην προηγούμενη ιστορία μου είχα γράψει ''Η κεντρική μεγάλη λεωφόρος Mannerheimintie 5,5 χιλιομέτρων περιλαμβάνει τα περισσότερα σημαντικά κτίρια όπως θέατρα, εμπορικά, τα ιστορικά κτίρια φοιτητικής εστίας, το ταχυδρομείο, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Kiasma, το Κοινοβούλιο, το κέντρο μουσικής του Ελσίνκι, το Εθνικό Μουσείο και πολλά πολλά. Αυτή η ευρύτερη περιοχή είναι χτισμένη σε διαφορετικό χρόνο και σε πολλά διαφορετικά είδη αστικών κατασκευών ανάμεσα στα ιστορικά κτίρια. Αν με ρωτήσετε αν τη θεωρώ όμορφη θα πω όχι. Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις ο δρόμος είναι επενδυμένος με ανέμπνευστα και άχρωμα σύγχρονα κτίρια μέτριες πλατείες, μέτρια παλιά ιστορικά κτίρια, ένα συνονθύλευμα από τις γραμμές και τα καλώδια του τραμ και γενικότερα μια αισθητική Βαλκανίων (το κέντρο της Σόφιας πάντως μου άρεσε πιο πολύ)''!

Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν και το έγραψα αυτό και γιατί ήμουν τόσο αυστηρός. Να έφταιγε ο μουντός καιρός? Η Κυριακή που έκανε την πόλη άδεια και μίζερη? Η σύγκριση με την απίστευτη Στοκχόλμη? Σίγουρα δεν πρέπει να ήμουν πολύ καλά! Η Mannerheimintie είναι μια ζωντανή και ενδιαφέρουσα λεωφόρος και είναι η καρδιά του Ελσίνκι. Ξέρω είμαι διχασμένη προσωπικότητα, πως αλλιώς να δικαιολογηθώ! Ήταν υπερβολικά ζωντανή με πολλή κίνηση και παλμό, και έδινε στο Ελσίνκι την εικόνα μιας πραγματικής μητρόπολης.

Ένα ακόμα απωθημένο που είχα από την προηγούμενη επίσκεψή μας στο Ελσίνκι ήταν ότι δεν πήγαμε στο Solo Sokos Hotel Torni. Όχι φυσικά για να διανυκτερεύσουμε αλλά για να ανέβουμε στον τελευταίο όροφο στο Ateljee Bar. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το αφήναμε. Το Torni είναι κάτι περισσότερο από ένα κτίριο και μια διεύθυνση γιατί έχει μοναδικό χαρακτήρα και προσωπικότητα. Το Hotel Torni άνοιξε το 1931, και έγινε το ψηλότερο κτίριο στη Φινλανδία, τίτλο που είχε μέχρι το 1976 ενώ μέχρι το 1987 ήταν το ψηλότερο κτίριο στο Ελσίνκι. Μπήκαμε από την κεντρική είσοδο και με το ασανσέρ ανεβήκαμε στον 14ο όροφο. Μετά ανεβήκαμε τη σπειροειδή σκάλα και φτάσαμε στο Ateljee Bar. Το bar δεν το λες και φτηνό διότι η μπύρα έχει 10€ και τα ποτά 15€! Βγήκαμε κατευθείαν στη διάσημη βεράντα στην κορυφή του πύργου για να απολαύσουμε τη μοναδική θέα του Ελσίνκι. Και εδώ, δεν ήρθε κάποιος να μας εξυπηρετήσει και να μας πάρει παραγγελία οπότε απολαύσαμε ανενόχλητοι για αρκετή ώρα τη θέα, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και αποχωρήσαμε.

Πριν φύγουμε δεν γινόταν να μη πάμε στις διάσημες τουαλέτες του τελευταίου ορόφου με τις μεγάλες τζαμαρίες και την άπλετη θέα!

Ακόμα και να μην ανέβεις στο Ateljee Bar, μπορείς και από τον 14ο όροφο που είναι το ασανσέρ, να απολαύσεις τη θέα έστω και πίσω από τζάμια. Πριν πάρουμε το ασανσέρ για την κάθοδό μας, ξεκουραστήκαμε στις αναπαυτικές πολυθρόνες του ορόφου! Εξαιρετική λύση!

Η συνέχεια είχε και πάλι τη λεωφόρο Mannerheimintie και κάποια γνώριμα μέρη…
Στο βάθος ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός…

Πλατεία Narinkka με το περίεργο ξύλινο παρεκκλήσι Kamppi. Στην πλατεία γινόταν ένα event και είχε πλήθος κόσμου. Δίπλα είναι η πλατεία Lasipalatsinaukio την όποια βρήκα αλλαγμένη μοντέρνα και φουτουριστική σε σχέση με την άδεια άχαρη πλατεία που είδα το 2015. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην πλατεία προστέθηκε το 2018 το Μουσείο Τέχνης Amos Rex η εγκατάσταση του οποίου είναι χτισμένη κάτω από την πλατεία. Η περίεργη οροφή με τους γυάλινους θόλους, έχει προκαλέσει αίσθηση και δείχνει ότι έχει δημιουργηθεί κάτι νέο και ενδιαφέρον στην πόλη.

Συνεχίζοντας στη λεωφόρο, συναντήσαμε το φινλανδικό κοινοβούλιο. Το 2015 ουσιαστικά δεν το είχαμε δει αφού ήταν ολόκληρο καλυμμένο με σκαλωσιές και ταπετσαρία. Αυτή τη φορά όμως το είδαμε όπως πρέπει. Το εντυπωσιακό νεοκλασικό κτίριο χτίστηκε το 1931 και η κύρια πρόσοψη του περιλαμβάνει 14 κορινθιακές στήλες.

Ακριβώς απέναντι είναι η μοντέρνα πλατεία Kansalaistori. Η Kansalaistori είναι μια νέα πλατεία που βρίσκεται ανάμεσα στο Μουσικό Κέντρο Musiikkitalo και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Kiasma. Η περιοχή διαθέτει περιποιημένο γκαζόν, μικρά πάρκα, πολλά παγκάκια, παιδική χαρά με διάφορα είδη αθλητικών δραστηριοτήτων και μια πλακόστρωτη ποδηλατική διαδρομή. Αυτό όμως που κάνει πλέον την πλατεία μια από τις πιο δημοφιλείς περιοχές και σημαντική εστία στο Ελσίνκι που μαζεύει πλήθος κόσμου είναι η νέα προσθήκη, η κεντρική βιβλιοθήκη Oodi. Η δημόσια βιβλιοθήκη Oodi άνοιξε τον Δεκέμβριο του 2018 και αμέσως έγινε ένας ζωντανός τόπος συνάντησης που φτάνει τους 10.000 επισκέπτες σε ημερήσια βάση. Η βιβλιοθήκη του Oodi επιλέχθηκε τον Αύγουστο του 2019 ως η καλύτερη νέα δημόσια βιβλιοθήκη στον κόσμο στο Διεθνές Συνέδριο Βιβλιοθήκης που έγινε στην Αθήνα!

My Helsinki…

Στην πλατεία και μπροστά από τη βιβλιοθήκη γινόταν πραγματικός χαμός. Είχε μια εκδήλωση και υπήρχε και τηλεοπτική κάλυψη μιας αθλητικής εκπομπής. Σταθήκαμε σε ένα σημείο να χαζέψουμε λιγάκι την εκπομπή, και μπορεί να μη κατάλαβα λέξη όμως σε ένα βίντεο που έβαλαν, αναγνώρισα τον αθλητή που του έκαναν αφιέρωμα. Ήταν ο σπουδαίος ακοντιστής Tero Pitkämäki. Και επειδή είμαι τρελός έψαξα και βρήκα την εκπομπή! Ξέρω πως κι εσείς έχετε κάψα να τη δείτε. Εγώ κάθισα και την είδα όλη! Να πω την αλήθεια ήθελα να δω μπας και η κάμερα μας έπιασε σε καμιά γωνιά και μας δω

https://areena.yle.fi/1-50246834

Στη συνέχεια μπήκαμε στην βιβλιοθήκη Oodi η οποία έχει τρεις ορόφους, ο καθένας με τη δική του ατμόσφαιρα. Το κτίριο είναι πραγματικά εξαιρετικό. Ο τρίτος όροφος είναι ένας υπέροχος χώρος με παραδοσιακές βιβλιοθήκες, με αισθητική και με σαλόνια που προσφέρουν ξεκούραση. Αυτό κάναμε κι εμείς. Ξεκουράσαμε τα ταλαίπωρα πόδια μας από το πολύωρο περπάτημα. Στη βεράντα του τρίτου ορόφου ο κόσμος απολάμβανε τον ήλιο και τη θέα της περιοχής.

Το Μουσικό Κέντρο Musiikkitalo

Το κοινοβούλιο

Η ώρα πέρασε ευχάριστα και προπαντός ξεκουράσαμε τα πόδια μας. Περπατήσαμε μεγάλο μέρος της πλατείας και του πάρκου και βγήκαμε ξανά στην κεντρική λεωφόρο Mannerheimintie, στο ύψος του Εθνικού Μουσείου της Φινλανδίας (Suomen kansallismuseo).

Είχαν περάσει πολλές ώρες και ήμασταν στην τελική ευθεία. Είχαμε τις εξής εναλλακτικές για τη συνέχεια:
1. Να πάμε από τον σταθμό τρένων με τραμ στην πλατεία αγοράς Hakaniemi, στην Hakaniemi Market Hall. Ευθεία είναι η εντυπωσιακή εκκλησία Kallio. Από την Hakaniemi με το τραμ στη στάση Roineentie για να δούμε την όμορφη συνοικία με τα ξύλινα σπίτια Puu-Vallila wooden district. Κι αν υπήρχε χρόνος από εκεί πάλι με το τραμ στην Arabianranta στην περιοχή Arabiakeskus.
2. Με το τραμ 4 να πάμε μέχρι Töölön halli κι από εκεί να προσεγγίσουμε με τα πόδια το πάρκο Sibelius, να πάμε στο διάσημο παραλιακό καφέ Regatta και από εκεί να πάμε στην μεγάλη παραλία του Ελσίνκι την Hietaranta.
3. Να πάμε με το τραμ 4 μέχρι το τέρμα της διαδρομής στην περιοχή Munkkiniemi για να δούμε τα Aalto house και Aalto studio καθώς και διάφορες πολυκατοικίες στην περιοχή σχεδιασμένες από τον ''πατέρα του μοντερνισμού'' στις σκανδιναβικές χώρες τον διάσημο Φινλανδό αρχιτέκτονα και σχεδιαστή Alvar Aalto. Επίσης να πάμε στο Café Torpanranta ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, και αν προλάβουμε να πάμε στο νησάκι Seurasaari που βρίσκεται και το Seurasaari Open-Air Museum.

Έπρεπε να σκεφτώ ποια περιοχή θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον, ποια είναι πιο ξεκούραστη και ποια μας παίρνει χρονικά να είμαστε άνετοι αφού είχαμε ακόμα τρεις ώρες περίπου στη διάθεσή μας. Εγώ προτιμούσα την επιλογή 3, όμως η αλήθεια είναι πως θα ήταν η πιο χρονοβόρα και κουραστική. Εκτός των άλλων ο Rose δήλωσε πως δεν βρίσκει ενδιαφέρον να δούμε μια περιοχή με τα σπίτια του Alvar Aalto και πως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να βλέπαμε το σπίτι της Φινλανδής ποπ τραγουδίστριας Saara Aalto και αναρωτήθηκε αν έχουν καμιά συγγένεια! Οπότε καταλαβαίνετε!

Ώρα για ένα μουσικό διάλειμμα!

Έτσι λοιπόν επιλέχτηκε το νούμερο 2 ως η πιο ξεκούραστη διαδρομή και για να είμαστε πιο κοντά στο κέντρο. Από το Εθνικό Μουσείο και τη στάση Kansallismuseo πήραμε το τραμ 4 και λίγο μετά κατεβήκαμε στην στάση Töölön halli. Πριν 4 χρόνια από αυτή τη στάση είχαμε πάει στο Ολυμπιακό στάδιο και ανεβήκαμε τον πύργο του για να δούμε τη θέα και μετά πήγαμε στο Sibelius Park. Αυτή τη φορά πήγαμε κατευθείαν στο πάρκο Sibelius το οποίο ήταν γύρω στα 8 λεπτά περπάτημα. Ο καιρός είχε φτιάξει αρκετά και για αρκετή ώρα επικρατούσε μόνο ήλιος. Στο πάρκο είχε κόσμο που φωτογραφιζόταν στο διάσημο γλυπτό Μνημείο του 1960 Sibelius, με πάνω από 600 ατσάλινους σωλήνες σε σχήμα που συμβολίζει τη μουσική και είναι αφιερωμένο στον Φιλανδό συνθέτη Jean Sibelius. Νομίζω πως προτιμώ το πάρκο στην ηρεμία και στα φθινοπωρινά χρώματα που το είχαμε δει το 2015.

Από το πάρκο κατεβήκαμε στο παραλιακό μονοπάτι δίπλα από την οδό Merikannontie. Η παραλιακή διαδρομή ακριβώς δίπλα στη θάλασσα σε συνδυασμό με τον ήλιο μας χάρισαν μια από τις πιο όμορφες διαδρομές στο Ελσίνκι. Οι τελευταίες ώρες στην πόλη έπρεπε να ήταν χαλαρωτικές και ήταν!

Και τι πιο χαλαρωτικό από το να αράξουμε σε ένα γραφικό καφέ δίπλα στη θάλασσα. Το café Regatta το είχα σταμπάρει από την προηγούμενη φορά αλλά δεν είχαμε το χρόνο να πάμε. Νομίζω πως ιδανική εποχή να το επισκεφτείς είναι το καλοκαίρι με ηλιόλουστο καιρό αν και θα είναι πολύ ωραία και το χειμώνα να είσαι σκεπασμένος με τις κουβέρτες που σου παρέχουν να πίνεις ένα ζεστό ρόφημα και να αγναντεύεις την παγωμένη θάλασσα. Το καφέ είναι ένα ξύλινο μικροσκοπικό κόκκινο σπιτάκι με μεγάλη αυλή στο προάστιο Töölö. Η κόκκινη καλύβα δίπλα στη θάλασσα έφερε μέρος της φινλανδικής υπαίθρου στη μέση του Ελσίνκι. Το εσωτερικό του με τις παλιές διακοσμήσεις και τη ρουστίκ ρομαντική ατμόσφαιρα δίνει πραγματικά μια αίσθηση παραδοσιακής Φινλανδίας.

Εγώ έπιασα ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα και ο Rose στήθηκε στην ουρά για να μπει στην καλύβα να παραγγείλει. Κόσμος ερχόταν και έφευγε και υπήρχε συνεχώς μια έντονη κινητικότητα. Για αρχή φάγαμε το φημισμένο ρολό κανέλας και ένα αλμυρό αρτοσκεύασμα σαν τη δική μας σφολιάτα με ζαμπόν. Στην αυλή υπήρχε και μια εστία με κάρβουνα στη φωτιά για μπάρμπεκιου! Βλέπαμε κόσμο να ψήνει λουκάνικα και ζηλέψαμε. Ο Rose και πάλι ανέλαβε τον ανεφοδιασμό γι'αυτό και ξαναπήγε μέσα να πάρει λουκάνικα να τα ψήσουμε. Γνωρίστηκε μάλιστα με τα κορίτσια που δούλευαν, οι οποίες ενθουσιάστηκαν όταν είπε ότι είναι από Ελλάδα ενώ σχολίασαν πως προτιμούν τα δροσερά καλοκαίρια τους παρά τους 35 βαθμούς που είχαμε στην Ελλάδα!

Ο ψήστης!

Φοβερή η ιδέα με τα λουκάνικα αλλά ημιτελής καθώς δεν πουλάνε ψωμάκια οπότε φάγαμε τα λουκάνικα ξεροσφύρι! Όπως και να ‘χει η εμπειρία στο café Regatta ήταν μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μας από την εκδρομή στη Φινλανδία και γενικά από όλο το ταξίδι μας στη Βαλτική!

Η ώρα όμως πέρασε και είχε μείνει το τελευταίο μέρος που θα βλέπαμε στο Ελσίνκι πριν φύγουμε. Συνεχίσαμε από την οδό Merikannontie περάσαμε τον όμιλο κωπηλασίας και τον ναυτικό όμιλο και σε 10 λεπτά φτάσαμε στην μεγάλη αστική παραλία του Ελσίνκι, Hietaranta. Η αλήθεια είναι πως φτάνοντας στην παραλία Hietaranta περίμενα να δω αυτό…

Και τελικά είδαμε αυτό…

Αν και είναι η πιο δημοφιλής παραλία και βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού αρχές Αυγούστου, η παραλία ήταν άδεια με απειροελάχιστο κόσμο. Η παραλία Hietaranta (γνωστή ως Hietsu), είναι μια ωραία παραλία με τεράστια αμμουδιά σε ένα όμορφο τοπίο που κοντά της βρίσκονται το Bistro Badenbaden και το Pavilion Hietsun. Η παραλία φιλοξενεί κατά καιρούς μεγάλα φεστιβάλ μουσικής ενώ διοργανώνονται και αγώνες μπιτς βόλεϊ. Εμείς είδαμε μια ερημιά. Η παραλία ήταν όλη δική μας… Οι τελευταίες στιγμές στο Ελσίνκι…

Με το λεωφορείο 24 επιστρέψαμε στο κέντρο στη λεωφόρο Mannerheimintie…

Αυτό ήταν… πήραμε το τραμ και πήγαμε στο λιμάνι. Η αναχώρηση ήταν στις 19:30. Το Ελσίνκι αυτή τη δεύτερη φορά μου άρεσε πολύ περισσότερο. Κι αν βρεθεί ξανά η ευκαιρία θα ήθελα να το δω και 3η φορά με επίσκεψη αυτή τη φορά και στη Suomenlinna! Στο κατάστρωμα απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στη βαλτική!

Φτάσαμε στο Ταλίν στις 21:10. Με το που κατεβήκαμε νοιώσαμε ένα άλλο Ταλίν! 14 βαθμοί κελσίου, ψυχρό αγέρι, μαύρος ουρανός και ψιχάλιζε. Πραγματικά εκείνη τη στιγμή νοιώσαμε σαν να ήμασταν στον χειμώνα. Περιμένοντας στη στάση να έρθει το αστικό για να πάμε στο κέντρο, σχεδόν τουρτουρίζαμε από το κρύο αφού φορούσαμε λεπτό μπουφάν κι από μέσα κοντομάνικο μπλουζάκι. Καθώς ήμασταν στο αστικό άρχισε να βρέχει πολύ δυνατά. Ήταν μια βροχή που δεν μας επηρέασε όμως και δεν μας έβρεξε! Πεινούσαμε σαν τρελοί και δεν θέλαμε να ψάχνουμε που θα φάμε και να περπατάμε άσκοπα. Κατεβήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας (Vabaduse väljak) και η βροχή είχε σταματήσει. Χωρίς σκέψη πήγαμε και πάλι στην μπυραρία Dubliner και φάγαμε καταπληκτικά και φτηνά.

Έτσι τελείωσε το πρώτο μέρος του ταξιδιού μας. Είχα μια μικρή λύπη που φεύγουμε από το Ταλίν και από το σπίτι μας, γιατί σαν σπίτι μας το ένοιωσα το διαμέρισμα που μείναμε. Αύριο όμως ξεκινάει το δεύτερο μέρος του ταξιδιού… Αύριο αναχωρούμε για τη Ρίγα…

 

[HKLEOPATRA]

Άντε και άρχισα να ανησυχώ. Είπα που είναι αυτό το παιδί τόσες ημέρες!!! Γιάννη οι φωτογραφίες δεν ανοίγουν

 

[giannismits]

Άντε και άρχισα να ανησυχώ. Είπα που είναι αυτό το παιδί τόσες ημέρες!!! Γιάννη οι φωτογραφίες δεν ανοίγουν

Το παιδί εδώ είναι! ήμουν ένα ταξιδάκι και επέστρεψα. Στα προηγούμενα κεφάλαια σου ανοίγουν? Για κάνε μια επαναφόρτωση τον browser. Γιατί δεν νομίζω να έχουν θέμα οι φωτογραφίες. Μου ανοίγουν κανονικά σε endge και chrome αλλά βλέπω υπάρχει θέμα και καθυστερεί πολύ ο mozilla να τις φορτώσει. Έχει πάρα πολλές φωτό αυτή η σελίδα και ίσως τα παιξε ο browser σου. Για δες ξανά.

 

[HKLEOPATRA]

Το παιδί εδώ είναι! ήμουν ένα ταξιδάκι και επέστρεψα. Στα προηγούμενα κεφάλαια σου ανοίγουν? Για κάνε μια επαναφόρτωση τον browser. Γιατί δεν νομίζω να έχουν θέμα οι φωτογραφίες. Μου ανοίγουν κανονικά σε endge και chrome αλλά βλέπω υπάρχει θέμα και καθυστερεί πολύ ο mozilla να τις φορτώσει. Έχει πάρα πολλές φωτό αυτή η σελίδα και ίσως τα παιξε ο browser σου. Για δες ξανά.

Έχεις δίκιο. Ο browser θα είχε πρόβλημα. Τώρα τις βλέπω από το κινητό μια χαρά. Και είναι υπέροχες!!!!

 

[giannismits]

Ρίγα: Η άφιξη και η Παλιά πόλη (Vecrīga)!

Και πάλι είχαμε πρωινό εγερτήριο, στις 7 παρά αυτή τη φορά και κάναμε όσο πιο σιγά μπορούσαμε για να μη ξυπνήσουμε τη συγκάτοικο μας! Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι, η σπιτονοικοκυρά βγήκε από το δωμάτιο της για να μας χαιρετήσει. Την είδαμε μια στην άφιξη και μια στην αναχώρησή μας. Μας ευχαρίστησε, μας είπε πως ήμασταν διακριτικοί και δεν κατάλαβε την παρουσία μας, την ευχαριστήσαμε κι εμείς και αποχωρήσαμε. Πήραμε λεωφορείο, μετά το τραμ 2 και γρήγορα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων του Ταλίν Bussijaam. Τα εισιτήρια τα είχα εκτυπωμένα κι έτσι το μόνο που κάναμε είναι να πάμε στο διάδρομο που αναχωρούσε το διώροφο λεωφορείο της Ecolines. Ακριβώς στις 8:00 αναχωρήσαμε για τη Ρίγα. Μετά από 4 ώρες και 20 λεπτά φτάσαμε στη Ρίγα στον σταθμό λεωφορείων που είναι μπροστά από την μεγάλη κεντρική αγορά. Αυτό είναι πάρα πολύ βολικό γιατί σε αντίθεση με άλλες πόλεις ο σταθμός της Ρίγας είναι δίπλα από την παλιά πόλη. Και ακόμα πιο βολικό για εμάς αφού το ξενοδοχείο μας ήταν πάρα πολύ κοντά με τα πόδια.

Ωραία η εμπειρία και η διαμονή στο διαμέρισμα στο Ταλίν όμως ωραία και η διαμονή σε ένα κανονικό ξενοδοχείο. Περάσαμε την υπόγεια διάβαση και βρεθήκαμε απέναντι στο ανατολικό άκρο της παλιάς πόλης. Σε 5 λεπτά περίπου είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας, το Boutique Hotel Monte Kristo. Την κράτηση την είχα κάνει μήνες πριν από την hotels.com και μας βγήκε 133€ μαζί με πρωινό οι δυο διανυκτερεύσεις. Το ξενοδοχείο έχει μια παλιακή αισθητική αλλά δεν μας ενόχλησε καθόλου. Το δωμάτιο ήταν πολύ καλό, η κρεβατάρα εξαιρετική και το μπάνιο ευρύχωρο. Το κυριότερο βέβαια είναι ότι βρίσκεται στο άκρο της παλιάς πόλης οπότε προσεγγίζεις πολύ εύκολα και την παλιά αλλά και τη νέα πόλη, είναι πολύ κοντά στους σταθμούς λεωφορείων και τρένων και γενικά όλα τα σημεία ενδιαφέροντος βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο.

Κάναμε το check in μας, πήγαμε στο δωμάτιο και κατευθείαν βγήκαμε για την πρώτη μας εξόρμηση στην Ρίγα. Μια μεγάλη μέρα μας περίμενε! Επειδή όμως ήταν 1 η ώρα το μεσημέρι ο Rose μου ξεκαθάρισε πως πρώτα να πάμε κάπου να φάμε και μετά ας λιώσουμε στο περπάτημα! Κι έτσι έγινε. Όταν φτάνω σε έναν προορισμό το μόνο που θέλω είναι να ξεχυθώ στους δρόμους. Οπότε χωρίς πολλή σκέψη σκέφτηκα να πάμε να φάμε κάπου κοντά, φτηνά και γρήγορα και σε βολική περιοχή που θα συνδυαστεί με την έναρξη της περιήγησης μας στη Ρίγα. Έτσι επέλεξα το γνωστό μαγειρείο Lido στον σιδηροδρομικό σταθμό. Το Lido είναι μια σχετικά καλή επιλογή στη Ρίγα με αξιοπρεπές φαγητό. Η αλήθεια είναι πως το μαγαζί δεν θυμίζει απλό μαγειρείο. Είναι όμορφο και πολύ προσεγμένο και η ποικιλία στον μπουφέ που διαθέτει είναι πάρα πολύ μεγάλη. Τρεις φορές επισκεφτήκαμε Lido τις 3 μέρες που ήμασταν στη Ρίγα. Εκτός από αυτό του σταθμού πήγαμε και στο Lido της παλιάς πόλης δυο φορές. Αυτό του σταθμού τρένων μου άρεσε περισσότερο και σαν αισθητική και είχε πολύ μεγαλύτερη ποικιλία. Είχε πάρα πολύ κόσμο όπως το περίμενα αλλά η εξυπηρέτηση ήταν γρήγορη και τα παιδιά ευγενικά. Όσο κι αν είναι πολύ γνωστό στους τουρίστες, μου έκανε εντύπωση που είχε πάρα πολλούς ντόπιους. Πληρώσαμε 16€ για σολομό, κοτοσουβλάκι, λουκάνικο, πατάτες και μπύρες. Μέτρια προς καλή η ποιότητα και η γεύση, αντίστοιχη ενός ταχυμαγειρείου!

Η Ρίγα όμως μας περίμενε έξω. Από τη πρώτη στιγμή η Ρίγα μου έδωσε την εικόνα μιας μεγάλης πόλης. Αν και έχει πληθυσμό 700.000 κατοίκους, δίνει την εντύπωση μιας μεγάλης μητρόπολης. Μεγάλα επιβλητικά κτίρια, φαρδιές λεωφόρους, υπόγειες διαβάσεις, κίνηση και πάρα πολύς κόσμος παντού. Έκανε το Ταλίν να μοιάζει με χωριό! Η Ρίγα κουράζει και αυτό το καταλάβαμε από την αρχή καθώς πολλές φορές δεν ξέραμε πως θα περάσουμε στην απέναντι πλευρά και έπρεπε να περάσουμε μεγάλες υπόγειες διαβάσεις. Αυτό σημαίνει έξτρα περπάτημα και κούραση. Αλλά χαλάλι της. Η Ρίγα έχει μια αύρα δυναμική και έναν παλμό μοναδικό που με το καλησπέρα σας μας κέρδισε!

Ήμασταν δίπλα από την παλιά πόλη, μετά το κανάλι της πόλης στην πλευρά που βρίσκεται η κεντρική αγορά της Ρίγας στη συνοικία Maskavas Forštate. Ξεκινήσαμε από τη Λετονική Ακαδημία Επιστημών (Zinātņu akadēmija), το εμβληματικό κτίριο της Ρίγας. Ένα σύμβολο της σοβιετικής εποχής που χτίστηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ του 1951 – 1961 προς τιμήν του κομμουνιστή ηγέτη Στάλιν. Ήταν ο πρώτος ουρανοξύστης στη Λετονία και το ψηλότερο κτίριο με ύψος 108 μέτρα, και εκείνη την εποχή ένα από τα υψηλότερα κτίρια οπλισμένου σκυροδέματος στον κόσμο. Δεν τον λες τον πιο πρωτότυπο ουρανοξύστη καθώς είναι παρόμοιος με ουρανοξύστες της εποχής του Στάλιν, οι οποίοι ήταν αντιπροσωπευτικοί της γνωστής ως σταλινικής αρχιτεκτονικής και μοιάζει με πολλούς άλλους που χτίστηκαν στην Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο. Είναι ίδιος με το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και φυσικά με το παλάτι του πολιτισμού και επιστήμης στη Βαρσοβία. Ωραία κτίρια. Αγαπάμε Σοσιαλιστικό Κλασικισμό!

Βλέποντας το κτίριο από πιο κοντά παρατήρησα πως είναι ακόμα διακοσμημένο με σύμβολα της σοβιετικής εποχής, με πολλά σφυροδρέπανα στους τοίχους της κεντρικής πρόσοψης. Το κωδωνοστάσιο αρχικά ήταν διακοσμημένο με ένα στεφάνι και ένα πεντάκτινο αστέρι, το οποίο αφαιρέθηκε μετά την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της Λετονίας το 1991.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του επιβλητικού κτιρίου και πληρώσαμε από 5€ για να ανέβουμε στο κατάστρωμα παρατήρησης. Το ασανσέρ μας πήγε στον 15ο όροφο και από κει ανεβήκαμε τη σκάλα και φτάσαμε στο μπαλκόνι του 17ου ορόφου στο ύψος των 65 μέτρων. Το κατάστρωμα παρατήρησης "Panorama Riga" είναι μια κυκλική βεράντα που προσφέρει απαράμιλλη 360 ° πανοραμική θέα στη Ρίγα. Τίποτα δεν εμποδίζει την θέα, ούτε κάγκελα ούτε γυάλινες αντανακλάσεις δεν παρεμβαίνουν. Η βεράντα είναι αρκετά μεγάλη κι έτσι δεν νιώσαμε συνωστισμό ή δυσκολία στην μετακίνησή μας στο κατάστρωμα. Γενικά σου δίνει μια ελευθερία να καθίσεις όσο θέλεις. Η θέα ήταν εκπληκτική. Όλα συνέθεταν μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Ο ποταμός Νταουγκάβα με τα πλοιάρια του, στην απέναντι όχθη το υπέροχο κτίριο της βιβλιοθήκης και τα ψηλά γυάλινα κτίρια, ο πανύψηλος πύργος τηλεόρασης στο νησάκι Zaķusala, η πολύβουη τεράστια κεντρική αγορά, και βέβαια η μοναδική παλιά πόλη της Ρίγα. Εξαιρετικό πανόραμα!

Ήταν η καλύτερη εισαγωγή στη Ρίγα. Γύρω από το κτίριο της Ακαδημίας Επιστημών υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια να δούμε. Ήταν από τις λίγες γειτονιές που είδαμε ελάχιστους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Έτσι η βόλτα μας στην περιοχή μέσα στην ησυχία ήταν πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα. Στη γωνία βρίσκεται η ορθόδοξη εκκλησία Παναγίας Ευαγγελίστριας.

Συνεχίσαμε στην οδό Gogoļa iela και λίγο μετά φτάσαμε στα Ερείπια της Συναγωγής της Ρίγας. Η Μεγάλη Χορωδιακή Συναγωγή ήταν η μεγαλύτερη συναγωγή στην Ρίγα, έως ότου που κάηκε στις 4 Ιουλίου του 1941 από τους Ναζί. Μετά τον πόλεμο, τα ερείπια της καμένης συναγωγής καταστράφηκαν από τις σοβιετικές αρχές και η περιοχή μετατράπηκε σε δημόσια πλατεία. Μετά την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της Λετονίας, σχεδιάστηκε ένα μνημείο το 1993 με τη μορφή των τοίχων των συναγωγών και με ενσωματωμένα αρχαιολογικά λείψανα του αρχικού κτιρίου που βρέθηκαν στο χώρο. Το 2007 φτιάχτηκε ένα ακόμα μνημείο, αφιερωμένο στους Λετονούς διασώστες που έσωσαν Εβραίους από το Ολοκαύτωμα. Στη συνέχεια περπατήσαμε την Jēzusbaznīcas iela και την Elijas iela ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία Καρδιάς του Ιησού.

Gogoļa iela

Μεγάλη χορωδιακή συναγωγή

Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία στην οδό Elijas iela

Elijas iela

Από την οδό Maskavas προσεγγίσαμε την αναγεννημένη γειτονιά Spīķeri. Από τον 14ο αιώνα, στην περιοχή αυτή υπήρχε προβλήτα για την φόρτωση και εκφόρτωση φορτηγών πλοίων. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην περιοχή χτίστηκαν ομοιόμορφες αποθήκες. Η πρώτη αποθήκη χτίστηκε το 1864 αντικαθιστώντας σταδιακά τις προηγούμενες ξύλινες αποθήκες και τις οχυρώσεις που βρίσκονταν στην περιοχή. Συνολικά έχουν κατασκευαστεί 58 αποθήκες από τούβλο που σχεδιάστηκαν από τους καλύτερους αρχιτέκτονες των χωρών της Βαλτικής. Σε αυτή τη γειτονιά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο Spīķeri ήταν το γκέτο της Ρίγας, όπου η πλειονότητα των κατοίκων ήταν ρώσοι έμποροι και Εβραίοι.

Τα έργα βελτίωσης και ολοκληρωτικής αναμόρφωσης στο Spīķeri ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 2013 και δίπλα ο ποταμός Daugava μετατράπηκε στον δημοφιλή χώρο περιπάτου Spīķeru promenāde με θέα στις γέφυρες της Ρίγας και την παλιά πόλη. Η αναγέννηση της συνοικίας Spikeri και η γύρω περιοχή είναι το σημαντικότερο δημόσιο έργο της Ρίγα τα τελευταία χρόνια. Η περιοχή είναι στην επικράτεια του ιστορικού κέντρου της πόλης της Ρίγας μέρος Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Όπως σε πολλές παλιές βιομηχανικές συνοικίες στις ευρωπαϊκές πόλεις, έτσι και η συνοικία Spikeri είναι επίσης έδρα της κουλτούρας και των τεχνών με πολλές δημιουργικές δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, το Spikeri προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία υπαίθριων εκδηλώσεων, συναυλιών, αθλητικών δραστηριοτήτων, υπαίθριων κινηματογράφων, υπαίθριων αγορών και άλλων ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων. Επίσης εδώ βρίσκεται το Λετονικό Μουσείο του Ολοκαυτώματος το οποίο δεν έχει εισιτήριο εισόδου αλλά ενθαρρύνονται οι δωρεές! Η είσοδος σε όλες τις εκθέσεις και τις διαλέξεις στο Spikeri είναι δωρεάν. https://www.spikeri.lv/en/event-calendar/

Ωραία και σαν καινούρια αυτή η γειτονιά όμως επικρατούσε ερημιά εκείνη την ώρα. Ίσως τα βράδια να έχει περισσότερη ζωή και σίγουρα θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον όταν θα υπάρχει κάποια εκδήλωση. Οπότε κάναμε μια μικρή βόλτα γύρω από τις αποθήκες χωρίς να χάσουμε πολύτιμο χρόνο.

Μουσείο του Ολοκαυτώματος

Μια μικρή ιδέα της περιοχής Spikeri όταν σφύζει από ζωή

Ακριβώς απέναντι από την γειτονιά του Spikeri, είναι η κεντρική αγορά της Ρίγας, η μεγαλύτερη της Ευρώπης! Όμως δεν ήταν ακόμα η ώρα να την επισκεφτούμε. Την αφήσαμε για την τελευταία μας μέρα. Περάσαμε απ’ έξω και φτάσαμε στο κανάλι της πόλης που τη χωρίζει από την παλιά πόλη.

Είχε έρθει η ώρα όμως να γνωρίσουμε την εξαιρετική, ζωντανή, ζωηρή, πανέμορφη παλιά πόλη της Ρίγας.
Η Ρίγα ήταν μια πόλη αποκάλυψη για μένα. Με μεσαιωνική αισθητική, σοβιετικές μνήμες, αλλά και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, κατάφερε να διατηρήσει μέσα από την πολυκύμαντη ιστορία της την πολιτιστική της φυσιογνωμία και την καλλιτεχνική της κληρονομιά. Η Ρίγα είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης. Την απολαύσαμε τρεις μέρες, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική της κληρονομιά σε πολλές γειτονιές, μας χάρισε μαγικά πανοράματα και από την πρώτη στιγμή αντιληφθήκαμε ότι η γοητευτική πρωτεύουσα της Λετονίας, αποτελεί έναν αντισυμβατικό προορισμό με μοναδική ζωντάνια και εκρηκτικό χαρακτήρα που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά! Ήδη από το λίγο που είχαμε δει, ήμασταν ενθουσιασμένοι. Πάμε όμως τώρα στην παλιά πόλη Vecrīga.

Audēju iela

Kalēju iela

Skārņu iela

Η πόλη της Ρίγας ιδρύθηκε το 1201. Το 1282 η Ρίγα έγινε μέλος της Χανσεατικής Ένωσης , εδραιώνοντας τη θέση της στο εμπόριο. Το κεντρικό κομμάτι του ιστορικού κέντρου της Ρίγας είναι η συνοικία Vecrīga που σημαίνει Παλιά Ρίγα. Η παλιά πόλη είναι το παλαιότερο τμήμα της Ρίγας καθώς και το κέντρο της πόλης. Η Vecrīga είναι η αρχική περιοχή της Ρίγας και αποτελεί τα ιστορικά όρια της πόλης πριν η πόλη επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό στα τέλη του 19ου αιώνα. Αιώνες πριν, η μεσαιωνική περιοχή Vecrīga προστατευόταν από ένα περιβάλλοντα τείχος εκτός από την πλευρά που βρίσκεται δίπλα στην όχθη του ποταμού Daugava.

Στα μέσα του 19ου αιώνα έγιναν σημαντικές αλλαγές στην πόλη που περιλάμβαναν την κατεδάφιση των τειχών γύρω από την Παλιά Πόλη, την ανάπτυξη λεωφόρων, βιομηχανικών και κατοικημένων περιοχών στην κεντρική πόλη, τα προάστια και την ύπαιθρο. Στα μέσα του 19ου αιώνα, το τελικό σχήμα της παλιάς πόλης, αποκτήθηκε μετά την κατεδάφιση του οχυρωματικού συστήματος και τη δημιουργία δρόμων και λεωφόρων από το 1857 έως το 1863. Όταν το τείχος κατεδαφίστηκε, τα νερά του ποταμού Daugava δημιούργησαν το κανάλι της πόλης (Riga City Canal). Από το 1863 η παλιά πόλη δεν έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές. Τα περισσότερα από τα μεσαιωνικά, αναγεννησιακά και μπαρόκ στυλ αρχιτεκτονικά αριστούργημα τα οποία εξακολουθούμε να βλέπουμε σήμερα, βρίσκονται στο κεντρικό τμήμα της Παλιάς Ρίγας.

Τα περισσότερα από τα 500 κτίρια της Παλιάς Πόλης, έχουν χαρακτηριστεί ως πολιτιστικά μνημεία. Η αρχιτεκτονική της πόλης αντιπροσωπεύει διάφορες περιόδους - από τη Ρωμανική και τη Γοτθική, την Αναγέννηση, τη Μπαρόκ, την Κλασική έως τη Σύγχρονη εποχή, μοντερνισμό, εκλεκτικισμό, αρτ νουβό και αρχιτεκτονική του 20ου και 21ου αιώνα. Η παλιά Ρίγα υπέφερε σοβαρά κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το 1941 και το 1944 όταν το ένα τρίτο όλων των κτιρίων της Παλιάς Πόλης καταστράφηκε. Μετά την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της Λετονίας, πολλά σημαντικά κτίρια στην Παλιά Πόλη ανακατασκευάστηκαν και ανοικοδομήθηκαν ώστε να αποκτήσει και πάλι την ιστορική της εμφάνιση και να γίνει η Ρόγα πόλος έλξης τουριστών.

Η παλιά πόλη της Ρίγας, με ξετρέλανε από την πρώτη στιγμή. Πολύ περισσότερο από πολλές άλλες παλιές πόλεις που έχω δει. Εξαιρετικής ομορφιάς κτίρια και αμέτρητες εκπληκτικές εκκλησίες, δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια και κρυμμένα στενά, χρωματιστές μεσαιωνικές κατοικίες, η θέα του τεράστιου σε πλάτος ποταμού Νταουγκάβα που σε συνδυασμό με τον εκρηκτικό της χαρακτήρα την κάνουν μοναδική και ακαταμάχητη. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, ενώ είχε πάρα πολύ κόσμο δεν μου έβγαλε αυτόν τον τουριστικό χαρακτήρα που έχουν σχεδόν όλες οι παλιές πόλεις της Ευρώπης. Είχε κόσμο μέρα και νύχτα, ακουγόταν live μουσική από πολλά μαγαζιά, εκτός από τουρίστες είχε και ντόπιους που διασκέδαζαν και απολάμβαναν την παλιά πόλη και η αίσθηση που μας έδωσε ήταν πως είναι μια παλιά πόλη που δεν επαναπαύεται στην παραμυθένια της όψη, αλλά ξέρει να ζει!

Jāņa sēta

Πλατεία Reformācijas… Ναός Αγίου Πέτρου (Rīgas Sv. Pētera baznīca)

Ήμασταν στην πλατεία Reformācijas και επισκεφτήκαμε τον Ναό Αγίου Πέτρου (Rīgas Sv. Pētera baznīca). Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου χτίστηκε το 1209, αλλά μόνο μερικοί από τους τοίχους και ορισμένοι πυλώνες του παρέμειναν από εκείνη την εποχή. Η σημερινή βασιλική δημιουργήθηκε κατά τις ανακαινίσεις του 15ου αιώνα και είναι η ψηλότερη εκκλησία της Ρίγας. Πληρώσαμε 9€ που περιλαμβάνει το εσωτερικό της εκκλησίας και φυσικά την ανάβαση στον πύργο της. Ο γοτθικός πύργος της εκκλησίας ολοκληρώθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα, αλλά ήδη το 1666 κατέρρευσε. Το 1690, ένας νέος πύργος χτίστηκε σε μπαρόκ στυλ που ήταν η υψηλότερη ξύλινη κατασκευή στον κόσμο την εποχή εκείνη. Το 1721, μια αστραπή χτύπησε τον πύργο και τον έκαψε. Με απόφαση του Τσάρου Πέτρου Α’ ο πύργος ανακαινίστηκε. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η εκκλησία κατεδαφίστηκε και ο πύργος κατέρρευσε και πάλι. Το 1967 άρχισε η ανακαίνιση του πύργου όπου αυτή τη φορά κατασκευάστηκε και μια μεταλλική κατασκευή με ανελκυστήρα.

Ανεβήκαμε τη σκάλα για να πάρουμε το ασανσέρ. Ο πύργος έχει ύψος 123 μέτρα όμως το ασανσέρ μας μετέφερε στη δεύτερη γκαλερί στο ύψος των 72 μέτρων. Το μπαλκονάκι είναι μικρό, καμία σχέση με το μεγάλο κατάστρωμα παρατήρησης της Ακαδημία Επιστημών. Όμως η θέα από δω ήταν η ωραιότερη πανοραμική θέα σε όλο το ταξίδι. Πραγματικά το πανόραμα αυτό χαράχτηκε στη μνήμη μου και με κάνει πάντα να νοσταλγώ τη Ρίγα. Ο υψηλότερος πύργος εκκλησίας στην πόλη και η πλατφόρμα θέασης, μας πρόσφερε μια εκπληκτική θέα στις κόκκινες στέγες της παλιάς πόλης, το σύγχρονο μέρος της πόλης, τον κόλπο της Ρίγας και τον ποταμό Daugava με το μεγάλο λιμάνι.

Το εσωτερικό της εκκλησίας

Η περιπλάνηση στην παλιά πόλη συνεχίστηκε. Και φτάσαμε στην ομορφότερη και πιο ζωντανή πλατεία της παλιάς πόλης, την Livu laukums. Είναι μια σχετικά νέα πλατεία αφού φτιάχτηκε μετά το 1950 και είναι φημισμένη για τα πολύ καλά διατηρημένα νεοκλασικά κτίρια της. Εστιατόρια, υπαίθρια καφέ, κουκλίστικα κτίρια, πανέμορφος κήπος με ανθισμένα λουλούδια συνθέτουν μια πανέμορφη μικρή πλατεία. Η πλατεία Līvu είναι το κέντρο της νεανικής ζωής της Ρίγας ειδικά τις βραδινές ώρες όμως πάντα έχει μια ζωντάνια και μια γοητεία που ξεχωρίζει μέσα στην παλιά πόλη.

Οδός Amatu, με το εξαιρετικό κτίριο της Lielā ģilde, της Μεγάλης Ομοσπονδίας της Ρίγα του 1853 που στεγάζει τη Λετονική Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα.

Στη γωνία της πλατείας Līvu είναι το Kaķu nams δηλαδή το σπίτι της γάτας. Αυτό το σπίτι χτίστηκε το 1910 για έναν πλούσιο Λετονό έμπορο, ο οποίος δεν έγινε δεκτός ως μέλος του Συνδέσμου Εμπόρων της Ρίγα στη Μεγάλη Ομοσπονδία. Ο έμπορος προσβεβλημένος, έβαλε δύο γλυπτά θυμωμένων γατών στους πυργίσκους της οροφής του κτιρίου, με τις ουρές τους στραμμένες στο κτίριο της Μεγάλης Ομοσπονδίας η οποία βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το σπίτι του. Αυτή η κίνηση έδειξε καθαρά την κυνική σχέση του ιδιοκτήτη με τη Μεγάλη Ομοσπονδία και τα μέλη της. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε ένα μεγάλο σκάνδαλο και με εντολή του δημοτικού συμβουλίου, οι σιδερένιες γάτες έπρεπε να στραφούν προς την άλλη πλευρά. Αλήθεια ή μύθος δεν ξέρω αλλά το αξιοθέατο από μόνο του δεν λέει και πολλά!

Οδός Smilšu. Στο βάθος ο Pulvertornis ή αλλιώς Πύργος της Πυρίτιδας. Ο πύργος αποτελούσε μέρος των αμυντικών οχυρώσεων της πόλης και είναι ο μοναδικός - από τους 18 πύργους που υπήρχαν, που έχει απομείνει μετά την κατεδάφιση των οχυρών της πόλης. Ανακατασκευάστηκε την περίοδο μεταξύ του 1937 και του 1940, όταν και συμπεριλήφθηκε στο κτιριακό σύμπλεγμα του Λετονικού Πολεμικού Μουσείου.,

Ένας δρόμος που μου άρεσε πολύ είναι η οδός Torņa. Στην μια πλευρά της οδού είναι το συγκρότημα κτιρίων Jēkaba kazarmas, το στρατόπεδο του Ιακώβ του 18ου αιώνα. Τα κίτρινα ιστορικά κτίρια φιλοξενούν διάφορα εστιατόρια και καφέ, τουριστικά μαγαζιά και ατελιέ! Στην απέναντι πλευρά του πλακόστρωτου υπάρχει ένα τμήμα του αμυντικού τείχους της πόλης του 13ου αιώνα με τον πύργο Ramera που ανακατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1980.

Από την οδό Torņa περάσαμε τη Σουηδική πύλη και μπήκαμε στην οδό Aldaru. Η Σουηδική πύλη (Zviedru vārti), είναι ένα αρχιτεκτονικό μνημείο του 17ου αιώνα, η μόνη πύλη στην πόλη που επέζησε μέχρι σήμερα από τις οκτώ που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Ακριβώς δίπλα περνάει το στενό της οδού Trokšņu. Το σημείο αυτό είναι από τα πιο γραφικά και όμορφα στην παλιά πόλη.

Trokšņu iela

Mazā Trokšņu iela

Μεταξύ των οδών Jēkaba και Klostera, το πυραμιδικό μνημείο Barikades για όσους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της σοβιετικής επίθεσης στο Υπουργείο Εσωτερικών της Λεττονίας στις 20 Ιανουαρίου 1991. Το μνημείο βρίσκεται πίσω από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιακώβου.

Klostera iela

Jēkaba iela

Η συνέχεια είχε ξεκούραση. Αλλά όχι όπου κι όπου. Στο Parunāsim kafe'teeka, που αυτοαποκαλείται το πιο ρομαντικό καφέ στην παλιά πόλη. Δεν ξέρω αν είναι το πιο ρομαντικό αλλά σίγουρα είναι από τα ομορφότερα καφέ που έχουμε επισκεφτεί. Έχει δυο εισόδους, από την Jēkaba iela και την Klostera iela. Πριν καν μπούμε στο εσωτερικό του, το στενό σοκάκι και η μικρή αυλή του καφέ μας είχαν εντυπωσιάσει.

Είσοδος από την οδό Jēkaba

Είσοδος από την οδό Klostera

Και το εσωτερικό του καφέ όμως είναι καταπληκτικό. Με Vintage αισθητική και εξαιρετική διακόσμηση, με υπέροχη ατμόσφαιρα και πάρα πολύ φιλικό προσωπικό. Το καφέ διαθέτει μεγάλη ποικιλία από εξαιρετικά γλυκά κυρίως κέικ οπότε δεν γινόταν να μη συνοδέψω τον καφέ μου με ένα πεντανόστιμο κέικ. Για έναν καφέ, μια σπιτική λεμονάδα και ένα κέικ πληρώσαμε 13,40€. Η χαλαρωτική ατμόσφαιρα και το ζεστό περιβάλλον μας γέμισαν μπαταρίες για τη συνέχεια, που είχε πολλά χιλιόμετρα!

Ακριβώς δίπλα από το καφέ Parunāsim, είναι η οδός Mazā Pils iela και τρια διάσημα στην παλιά πόλη κτίρια, Trīs Brāļi που θα πει τρία αδέρφια. Τα τρία αδέρφια είναι ένα κτιριακό συγκρότημα που αποτελείται από τρεις κατοικίες, που μαζί αποτελούν το παλαιότερο συγκρότημα κατοικιών στη Ρίγα. Το μεσαίωνα η Ρίγα είχε στενούς δεσμούς με τους Ολλανδούς εμπόρους, και η αρχιτεκτονική των κτιρίων έχει επιρροές από την ολλανδική αναγεννησιακή αρχιτεκτονική. Το πρώτο από δεξιά είναι το παλαιότερο χτισμένο το 1490, το μεσαίο το 1646 και το τρίτο χτίστηκε το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Το συγκρότημα των Τριών Αδελφών στεγάζει το Λετονικό Μουσείο Αρχιτεκτονικής και την Κρατική Επιθεώρηση Προστασίας της Κληρονομιάς.

Mazā Pils iela

Πλατεία Pils (Pils laukums), και η Η Παναγία του Πόνου…

Στην Anglikāņu iela η Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Σωτήρος (Anglikāņu Svētā Pestītāja baznīca)

Δίπλα στην όχθη του ποταμού Daugava είναι το κάστρο της Ρίγας, ένα από τα σημαντικότερα μεσαιωνικά κάστρα στη Λετονία η κατασκευή του οποίου άρχισε στις 15 Ιουνίου 1330. Το κάστρο έχει καταστραφεί επανειλημμένα και έχει υποβληθεί σε εκτεταμένες εργασίες ανασυγκρότησης και επέκτασης πολλές φορές. Το κάστρο της Ρίγα είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Λετονίας από το 1922, με εξαίρεση την σοβιετική κατοχή. Μετά την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της Λετονίας, το βόρειο τμήμα του Κάστρου έγινε πάλι κατοικία του Προέδρου της Λετονίας.

Πριν συνεχίσουμε στην παλιά πόλη παρεκκλίναμε για λίγο της πορείας γιατί μας φώναξε ο ποταμός Daugava και η όμορφη παραλιακή του αλλά και το όμορφο μονοπάτι μπροστά από την παλιά πόλη. Ο λαμπερός ήλιος, η θέα, ο μεγάλος ποταμός, η πανέμορφη παραλιακή μας έκανε να μη θέλουμε να φύγουμε.

Συνέχεια επί της παλιάς πόλης. Τριγυρνούσαμε αρκετή ώρα στα στενά της Ρίγας αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τις δυο πιο σημαντικές πλατείες της παλιάς πόλης. Από την Pils iela φτάσαμε στην κεντρική πλατεία Doma laukums. Η πλατεία Doma είναι η μεγαλύτερη πλατεία στην Παλιά Πόλη και θεωρείται η καρδιά της, με αιμοφόρα αγγεία τους 7 δρόμους που καταλήγουν σ’αυτήν! Η πλατεία Dome άρχισε να χτίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα όταν κατεδαφίστηκαν αρκετά κτίρια στις δυο πλευρές της. Το 1885 η πλατεία πήρε το σημερινό της όνομα, αλλά το 1936 πήρε το σημερινό της σχήμα, ενώ συνεχίστηκε η επέκτασή της όταν καταστράφηκαν και άλλα κτίρια μετά το 1950. Ουσιαστικά η πλατεία πήρε την τελική της μορφή μόλις το 1960 όταν αποκαταστάθηκαν κάποια κτίρια που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Η πλατεία Dome περιβάλλεται από πολλά σημαντικά αρχιτεκτονικά μνημεία που χρονολογούνται από τον 19ο και τον 20ό αιώνα με πρώτο και καλύτερο τον Καθεδρικό Ναό της Ρίγα (Rīgas Doms), από τα πιο αναγνωρίσιμα ορόσημα στη Λετονία. Η εκκλησία θεμελιώθηκε στις 25 Ιουλίου 1211 αλλά απέκτησε την παρούσα εμφάνισή της στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο καθεδρικός ναός της Ρίγας είναι το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα ιερά κτίρια της μεσαιωνικής περιόδου στη Λετονία και όλης της περιοχής της Βαλτικής. Αν και η πλατεία είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σύγκριση με την ίδια την παλιά πόλη μου άρεσε για τη μεγαλοπρέπεια της, για τον εξαιρετικό καθεδρικό ναό και για όλα τα εκπληκτικά κτίρια που την περιβάλουν αλλά και για τα όμορφα καφέ της.

Στη μια πλευρά της πλατείας υπάρχει ένα κτίριο, πάνω στο οποίο αποτυπώνονται εικαστικές παρεμβάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Μία ενδιαφέρουσα ιδέα, καθώς τόσο οι ντόπιοι, αλλά και οι επισκέπτες που ξαναέρχονται στη Ρίγα, μπορούν να δουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό.

Εδώ ο κύριος ρεμβάζει στην πλατεία έξω από ένα καφέ!

Από τα πιο γραφικά στενά, Rozena iela

Στο στενό της Krāmu iela με οδό Jauniela, ένα από τα χαρακτηριστικά και γραφικά σημεία της παλιάς πόλης, το εστιατόριο 1221 πήρε την ονομασία του από τη χρονιά ορόσημο, καθώς το 1221 φτιάχτηκε αυτός ο δρόμος και έγινε ο πρώτος δρόμος της Παλιάς Πόλης και το σπίτι που στεγάζεται το εστιατόριο το πρώτο σπίτι που χτίστηκε στον δρόμο αυτό. Το εστιατόριο βέβαια δημιουργήθηκε πολύυυυ μετά, συγκεκριμένα το 2010 και είναι ένα από τα πιο ακριβά και εκλεπτυσμένα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας στη Ρίγα.

Στην οδό Tirgoņu iela είναι μια μικρή πλατεία. Ήταν από τα πιο ζωντανά μέρη της παλιάς πόλης, με υπαίθρια καφέ στο κέντρο της, με πολύ κόσμο, με λουλούδια και με πολύ χρώμα. Μου άρεσε πάρα πολύ.

Kungu iela

Ναος Αγίου Πέτρου από την Kungu iela

Και φτάνουμε στην πλατεία του Δημαρχείου (Ratslaukums). Κατά τον Μεσαίωνα, λειτουργούσε ως υπαίθρια αγορά και μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν το οικονομικό και διοικητικό κέντρο της Ρίγας. Η πλατεία βομβαρδίστηκε μαζικά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ανοικοδομήθηκε σχεδόν στην αρχική της μορφή. Το εξαιρετικό Δημαρχιακό μέγαρο ξαναχτίστηκε το 2003. Στην μέση της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του πολιούχου αγίου της πόλης St. Roland, το Μουσείο Κατοχής που αναφέρεται στη γερμανική και ρωσική κατοχή της χώρας από το 1940 έως το 1991, το Μουσείο Επαγγελμάτων, το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Ρίγα και φυσικά το πιο πολυφωτογραφημένο κτίριο της πλατείας, ένα από τα ορόσημα της Ρίγας την ''Οικία των Μαυροκέφαλων''. Είναι ένα από τα πιο λαμπρά κτίρια στη Ρίγα του 1334 που στέγαζε την έδρα της εμπορικής ένωσης της Αδελφότητας των Μαυροκέφαλων, που ήταν ένα εμπορικό επιμελητήριο μια συντεχνία για ανύπαντρους εμπόρους, πλοιοκτήτες και αλλοδαπούς.

Το κτίριο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς στις 28 Ιουνίου 1941 και τα ερείπιο που είχαν απομείνει κατεδαφίστηκαν από τους Σοβιετικούς το 1948. Είναι εντυπωσιακό το πως αυτό το περίτεχνο κτίριο χτίστηκε ολόιδιο το 1999. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα Ολλανδικής Αναγέννησης.

Το Δημαρχείο

Η παλιά πόλη της Ρίγας δεν χορταίνεται εύκολα όμως είχαμε να δούμε κι άλλο κομμάτι της πόλης.
Άλλωστε θα απολαμβάναμε την παλιά πόλη πολλές φορές μέρα και νύχτα.

 

[georgeant]

Λοιπόν νομίζω ότι η Ρίγα μου αρέσει περισσότερο από το Ταλίν. Πολύ περισσότερο θα έλεγα! Μπράβο Γιάννη!