Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[KIKI]

η ιστορια εξελίσσεται σουπερ !!
ωραια γραφή , ωραιες φωτογραφιες και τελεια μουσικη υπόκρουση απο την Μαρια.
και όλα αυτα για το αγαπημενο μου νησι
σας ευχαριστω και τους δύο σας ...

 

[go2dbeach]

Όσο πάει γίνεται και καλύτερη η ιστορία και είναι σα να είμαι εκεί κι εγώ Θελουμε συνέχεια με φώτος και μουσικές!!

 

[NTINA]

Ένα Μπράβο στη Ninia που επανέφερε την τάξη και τον πατέρα στον ίσιο δρόμο

 

[STAV]

Ένα Μπράβο στη Ninia που επανέφερε την τάξη και τον πατέρα στον ίσιο δρόμο

με τη ninia στη κούβα, κόλαση θα λέω και γω από δω και πέρα

 

[NTINA]

με τη ninia στη κούβα, κόλαση θα λέω και γω από δω και πέρα

Φαντάσου ν ακολουθούσε και η Νονά που το μόνο που δεν μπορεί ν αντισταθεί είναι ο πειρασμός ,Τι θα γινόταν!!!!!

 

[ILIA]

Ωραία αρχή σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Σταύρο ανυπομονώ και εγω να "ζήσω" λίγο στην Κούβα μέσα από τα γραφόμενα και τις φωτογραφίες σου.

 

[STAV]

Το αυτοκίνητο στη θέση του, τι να το κάνουν, όποιος το πάρει τον βρήκανε σε 5 λεπτά και τον στείλανε για guadanamo απευθείας, αφού δε κυκλοφορούν κουβανοί με τέτοιο αυτοκίνητο θα κάνει μπαμ από πενήντα μέτρα. Άσε που η πινακίδα σε προδίδει, γιατί ο συνδυασμός χρώματος, γραμμάτων και αριθμών στις πινακίδες των αυτοκινήτων λειτουργεί σαν ταυτότητα.Σα να τους λες , εγώ είμαι σας κάνω; Οι μπατσούληδες με το που βλέπουν την πινακίδα ξέρουν το κοινωνικό στάτους του οδηγού. Τέτοιου είδους φακέλωμα δεν το είχαμε φανταστεί.
Γεια σου Matanzas με τις μουσικές σου.

Εύκολα βγαίνουμε από το Matanzas, ένας δρόμος είναι και πάει και παραλιακά. Περνάμε τη γέφυρα πάνω από το Canimar και εμφανίζεται μια ωραία παραλία η Playa

Mamey, να κάνουμε μπάνιo λέει σιγανά η ninia, αποκλείεται να λέω εγώ με τα άγχη μου για τη διαδρομή άσε που υπάρχει και καλύτερη η PlayaElCoral μέχρι να τη βρούμε θα το ξεχάσει που θα πάει. Η μικρά κατέβασε μούτρα, άρπαξε το ημερολόγιο καταστρώματος και άρχισε να γράφει, παρεμπιπτόντως, μη νομίζει κανένας ότι εγώ σε αρχική φάση αλσχάιμερ, θα θυμόμουν τα του ταξιδίου. Η ninia είχε βαλθεί όμως, θα τα γράφουμε όλα σε ένα τετράδιο να τα θυμόμαστε, ονόματα, πόλεις, παραλίες, ατυχήματα, τσετσένες, κλπ. Για τα καμάκια και τους έρωτες, δε μου είχε πει τίποτε, μας προέκυψαν. Ευτυχώς γιατί σε αυτό το ημερολόγιο θα βασιστούμε να τα εξιστορήσουμε στους άλλους.

Carretera central όχι, autopista national όχι, μη χάσουμε να πάρουμε ότι καρόδρομο βρούμε και έτσι ακολουθούμε τη διαδρομή για Cardenas, ο δρόμος πολύ καλός έτσι κι αλλιώς αυτός καταλήγει στο varadero. Ο δρόμος επαρχιακός μπαίνει εσωτερικά στην ενδοχώρα, με τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμου να διαδέχονται η μία την άλλη. Μια επίπεδη τεράστια έκταση με κιτρινοπράσινους αγρούς, απόλυτη ηρεμία, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, άντε καμιά καμινάδα από τα centrales, τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου δηλ, να σπάει τη συνέχεια του τοπίου. Η Cardenas μια τυπική κουβανέζικη πόλη, χωρίς τουρίστες αλλά και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, την προσπερνάμε γρήγορα, στην έξοδο ψιλοχαθήκαμε λίγο με αυτόν τον χάρτη που μας είχαν δώσει, τι χάρτης δηλαδή η Κούβα με τρεις οριζόντιες και πέντε κάθετες κόκκινες γραμμές, άντε να βγάλεις άκρη. Αρχίσαμε να ρωτάμε, στην τρίτη διασταύρωση το είχαμε. Τι να τους κάνεις τους χάρτες σου λένε, στην Κούβα είσαι, υπάρχουν οι άνθρωποι ευγενείς και πάντα έτοιμοι να κάνουν τα πάντα να σε βοηθήσουν. Το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι ο επόμενος προορισμός και αυτοί θα σε βοηθήσουν για το πως θα φτάσεις, είτε έχεις αυτοκίνητο με 4 τροχούς ή το πεζό των δύο. Πολύ τους αγαπήσαμε, αρχίσαμε να παίρνουμε αέρα και μπαίνουμε στο πνεύμα λιγουλάκι της χώρας, θέλει το χρόνο του και αυτό.

Φτάσαμε στο χωριό Marti, μας υποδέχτηκε ο ίδιος ο κύριος με ένα τεράστιο άγαλμα και όλων των ειδών τις κατασκευές με την επωνυμία του μέσα στο χωριό, μικρότερα αγάλματα, αφίσες, graffiti με το πρόσωπο του, πετραδάκια σε αυλές σπιτιών να σχηματίζουν αποφθέγματά του, θάμνος κομμένος στο σχήμα του προσώπου του είχε ένας, άπαπα τι ήταν τούτο αλλά από αυτόν δεν θα γλυτώσουμε μέχρι το τέλος του οδοιπορικού. Βέβαια είναι ένας από τους 3 μύθους της Κούβας, συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος, πολιτικός ακτιβιστής, επαναστάτης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ισπανούς αλλά πρόλαβε να στείλει ένα βασικό μήνυμα στους συμπατριώτες του, να μη βάλουν στη θέση των Ισπανών τους Αμερικάνους. Μέχρι στιγμής προσπαθούν με νύχια και δόντια να μη το κάνουν. Ο il Maestro λοιπόν και κάθε πόλη της κούβας που σέβεται τον εαυτό της έπρεπε να δώσει το όνομα Marti σε ένα από τους δύο κεντρικούς δρόμους. Ο άλλος ήταν ο Maceo. Οριζόντια λεωφόρος ο ένας, η κάθετη ο άλλος. Πάντως το Marti είναι ένα ήρεμο αγροτικό χωριό, χαμηλά σπίτια μονοκατοικίες, πολύ λίγα αυτοκίνητα της δεκαετίας του 50, οι άνθρωποι να κινούνται σε φάση σιέστας.

Προχωράμε φτάνουμε στο Sagua la Grande, όμορφη μικρή πόλη με τα ταξί να είναι παλιές άμαξες με άλογα.

Μετά από λίγο χάνουμε τη διαδρομή. Μπαίνουμε σε ένα χωριό, βρίσκουμε και ένα μαγαζί γεμάτο ανθρώπους απέξω, Cafeteria pizzeria El Hanoy, μη φανταστεί κάποιος Βουκουρεστίου ή Σκουφά, ντίρλα όλοι από τη μπύρα, εεε amigo Remedios;

Το αμίγκο ήταν η σταθερή προσφώνηση που πρέπει να χρησιμοποιεί μάλλον κάποιος παντού, ούτε σερ, ούτε μεσιέ, ούτε μίστερ, ούτε σενιόρα, γιατί θα τους πιάσουν τα γέλια.. Bucanero μου λέει, όχι ρε φίλε Remedios, Bucanero, ξαναλέει, Remedios, Bucanero, Remedios, Bucanero αααα δε πάει άλλο, κατεβαίνω, Cristal του λέω, την αντίπαλη μάρκα μπύρας δηλαδή, Remedios μου απαντά. Το μήνυμα το είχαμε και οι δύο, θα μου έλεγε τη διαδρομή αλλά έπρεπε να τηρήσουμε το έθιμο, να πιούμε μια μπύρα μαζί βρε αδελφέ. Οι Κουβανοί είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι, πιάνουν πουλιά στον αέρα, σε αγοράζουν και σε πουλάνε και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Οι Κουβανέζες δε, στη πορεία θα καταλάβουμε ότι θεωρούν τους κουβανούς άντρες πολύ πιο έξυπνους από κάθε ασπρούλιακα, μπυροκοιλιά ευρωπαίο ή αμερικανό, παρόλο που ευχαρίστως πολλές θα τον προτιμούσαν για να αλλάξει η ζωή τους. Εάν βέβαια σε αποδεχτούν σαν cubano, πολύ δύσκολο μου φαίνεται, θα νομίζεις ότι έχεις ανεβάσει την αυτοεκτίμησή σου δέκα πόντους, ας αρκεστούμε λοιπόν στο amigo. Τη μπύρα δε τη γλυτώνεις όταν σε καλεί ο κουβανός να σε κεράσει, τις περισσότερες φορές δεν θα πάρει χρήματα, δεν θα παραγγείλει άλλη, θα πιεις από το ποτήρι του, κουβά, κατσαρόλα του ή ότι άλλο χρησιμοποιεί θες δε θες. Μία Κουβάνα, πεσμένη πάνω σε κάτι ψησταριές έφτιαχνε πίτσες κουβανέζικες γι αυτούς, κάτι σαν τις σουβλακόπιττες τις δικές μας. Καλά μη λιποθυμήσουμε κιόλας, ένα κομμάτι ψωμοειδές σαν βάση, μια επάλειψη σάλτσας ντομάτας και μια μεγάλη φέτα τυρί με γεύση γκούντα που έλιωνε ήταν. Αυτό το τυρί, που βλέπαμε να το πουλάνε σε τεράστια κομμάτια σαν διπλές τούρτες, στους κεντρικούς δρόμους, μέσα στη μύγα, το καυσαέριο, το χώμα. Ο Ανταλμπέρτο λοιπόν, μα όνομα ο αθεόφοβος, Αλμπέρτο να λέω εγώ, να βάζει το Αντ αυτός μπροστά, άρχισε τις ερωτήσεις, πως στα χώματά τους κλπ, μαζεύτηκαν και άλλοι, άντε η μπύρα, άντε και η πίτσα να δοκιμάσει η ninia, λες grecia σου πετάνε Αthina και κει που είσαι ήρεμος πέταξε και ένα Papadreou. Βρε κακοχρονισμένε εγώ έφυγα από την Ελλάδα για να γλυτώσω και συ ξανά μανά. Άσε που συνέδεσε τον Παπανδρέου με τον Κάστρο, συνέχεια Παπανδρέου ακούνε άρα σου λένε ο ίδιος είναι, δεν είχε δώσει σημασία ότι άλλαξε το μικρό όνομα. Με αποτελείωσε με τα συμπεράσματά του, 50 χρόνια εμείς Κάστρο άλλα τόσα εσείς Παπανδρέου, άρα στα ίδια είμαστε. Βρε μήπως κάτι ξέρει; Οι άλλοι να έχουν ξεραθεί στα γέλια, ρίχνανε και ένα χορό για να σπάσουν τα άλατα, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβει κανένας.

Ωραία, τώρα amigo, Remedios; Ακι μου λέει; Εκεί, ακούω εγώ, τι λες ρε φίλε από πού πάμε για Remedios,εεε; Ακι, επιμένει και σηκώνει τη χερούκλα του. Καλά αυτός είναι χώμα να τον εμπιστευτούμε, ώρα να φεύγουμε, adios amigos. Στην πρώτη διασταύρωση κάνουμε να σταματήσουμε να ξαναρωτήσουμε δύο γερόντια σε κατάσταση ύπνου-ξύπνιου, δεν προλάβαμε σήκωσαν τα χέρια τους και οι δύο. Ακί, φτουυυυυ, μας κοροιδεύουν δεν υπάρχει περίπτωση αλλά μια που δεν υπάρχει άλλη λύση…….. ο δρόμος συνεχίζει να είναι καλός, περνάμε κάτι ποτάμια με κόσμο να κάνει μπάνιο, η απορία μας γιατί με τόση θάλασσα πάνε στα ποτάμια, θα λυθεί αργότερα, προς το παρόν μένουμε με την υποψία ότι δεν ξέρουν κολύμπι. Αρχίζει να νυχτώνει, θα το πάθουμε και αυτό;;; Η ώρα του ποδήλατου μάλλον γιατί στο σούρουπο αρχίζουν να κυκλοφορούν τα ποδήλατα στους δρόμους. Φώτα, καθρέπτες,ακτίνες δεν έχουν; ρωτάει αδιάφορα η Νεφέλη. Μάλλον είναι καλύτερα να μην οδηγεί ξένος το βράδυ. Τέλος πάντων φτάνουμε στο Remedios νύχτα, βρίσκουμε τη Maceo, τη κεντρική που λέγαμε και προχωράμε. Τι ερημιά και αυτή. Ψάχνουμε την Andres del Rio, είχαμε δει μια casa στο internet, μας άρεσε αλλά σιγά μη τη βρούμε μόνοι μας, οπότε ακολουθούμε την πεπατημένη. Ένας καθισμένος σε μια κουνιστή καρέκλα ρέμβαζε και μια κουβάνα κάτω στο πεζοδρόμιο έβαφε τα νύχια της. Σταματάμε μπροστά τους, calle Andres del Rio; Το σκέφτηκαν από δω, το σκέφτηκαν από κει, φώναξαν τη γειτόνισσα, αυτή φώναξε τον άντρα της, το γαμπρό της, το σόι; Κατεβαίνουμε. Alexandro del rio; Όχι καλή μου Andres del Rio. Ο τύπος μας φωνάζει να μπούμε σπίτι του να πάρουμε τηλ. , δυστυχώς δεν απαντάει κανείς. Ε, Σέρτζιο, Λουίς, Άννα, Ενρίκε, Λαρίσα, απίστευτο ξεσήκωσαν όλη τη γειτονιά, μαζεύτηκε τσούρμο, βγήκαν και όλα τα πιτσιρίκια και άρχισε μια συζήτηση περί διευθύνσεως. Τι το ήθελα και εγώ να ξαναρωτήσω calle Andres del Rio; Σηκώνουν οι μισοί τα χέρια τους και δείχνουν αριστερά και οι άλλοι μισοί δεξιά. Τρελαθήκαμε, άρχισαν οι φωνές, οι διχογνωμίες, οι τσαμπουκάδες, το αναθεματισμένο κράτος που άλλαξε τα ονόματα των δρόμων. Νέα ονόματα, καινούργιες φάτσες, έτσι για να ανανεωνόμαστε. Calle Andres del Rio;
Α, ωραία τώρα έγινε τριχοτόμηση. Τους κάνω νόημα να συμφωνήσουν αλλιώς θα κοιμηθούμε εκεί μπροστά τους στις κουνιστές καρέκλες. Σταμάτησαν, γέλασαν προς στιγμή και μετά άντε πάλι ο τσακωμός για το που είναι ο δρόμος. Ήταν απίτευτο αυτό που γινόταν, ήρθε η μαμή, ο γιατρός, η προξενήτρα, ο ινστρούκτορας της γειτονιά, λύση δε βλέπαμε. Ξαφνικά μια γριούλα με μπικουτί στο κεφάλι με αρπάζει κάτι λέει, εγώ προσέχω μόνο τα δύο δόντια που έχει ανάθεμα τον οδοντίατρο που είχε, και εξαφανίζεται. Μπα μας ευχήθηκε καλή τύχη, άρχισαν να βαριούνται, τι κάνουμε; Φεύγουμε; Μήπως να πάμε σε άλλη γειτονιά; Πάμε να φύγουμε, σιγά μη μας άφηναν, είχαν φέρει και κάτι γλυκάκια guayaba τα είπαν, για τη μικρά, εδώ θα μείνετε.

Ξαφνικά, από τη γωνία εμφανίζεται η γιαγιά με μια νεώτερή της, καλοστεκούμενη, σα τη Βλαχοπούλου έμοιζε. What do you want? Άκουσα καλά, έχω πάθει παράκρουση, βλέπω όνειρο, αγγλικά στο πουθενά; Καλή μου γυναίκα μια casa ψάχνουμε την casa Buganvilia. Α, ωραία ελάτε στην casa μου να σας κεράσω ένα mohito και θα τους βρούμε. Χμμμμμ, η πονηρούλα μας πάει στη δικιά της, δεν πειράζει από το να μείνουμε στη καρέκλα του κυρίου, χαιρετάμε το πλήθος, παίρνουμε και μια αγκαλιά τη γιαγιά, η οποία μας είπε να προσέχουμε και τα μπικουτί της μη τα χαλάσουμε και άντε να δούμε που θα μας βγάλει η νύχτα. Φτάνουμε στην casa αρπάζουμε δυο καρέκλες γιατί ποτέ δε ξέρεις τι σου ξημερώνει, η κυρά φτιάχνει τα mohitos, μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά, μάλλον κάτι έβλεπε στο βλέμμα μου που δεν το έβλεπα εγώ, άρχισε και τα τηλ. επιτέλους. Σε δύο λεπτά εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης της casa Buganvilia με το ποδήλατό του, o Andres.

Να οι χαιρετούρες, να οι ευχαριστίες, να οι ενοχές μας που έστω και για λίγο μας πέρασε από το μυαλό ότι θα μας κορόιδευε η κυρά, αυτές οι δυτικότροπες αντιλήψεις να υποπτεύεσαι εκ των προτέρων τους πάντες είτε είναι είτε όχι πραγματικότητα. Στα τρία λεπτά που κάναμε να φτάσουμε στη casa, συζητούσαμε ότι αυτή η χαζή αντίληψη κάποιων ταξιδιωτών στην Κούβα , του να υποπτεύεσαι ότι όλοι σε πλησιάζουν για να κερδίσουν, αντιλήψεις που σε στοιχοιώνουν σε μια εκδρομή, είχε τελειώσει για εμάς. Αλλιώς δε μπορεί κάποιος να χαρεί το ταξίδι του, ας αφεθούμε ρε παιδί μου στο κουβάνικο τρόπο ζωής και ότι προκύψει. Αχ επιτέλους μέσα στη μαύρη πίσσα, φτάσαμε.
La Buganvilia
Maria Victoria Bello e Andres Carillo
Calle Andres del Rio 46
Tel: +53 +42 395183
Cel:0152291570
Email:[email protected]
www.labuganvilia.com

Η πόρτα άνοιξε, μπήκε το ποδήλατο μέσα πρώτα βέβαια, ωραία παλιά έπιπλα στο καθιστικό, μια αυλή που την κάλυπτε μια εκπληκτικά μεγάλη βουκαμβίλια και η MariaVictoria η κυρά του σπιτιού. Μια γυναίκα που άνοιξε τα χέρια της και μας αγκάλιασε και ένιωθες μια τεράστια θετική ενέργεια να σε καλύπτει, μια τεράστια αγκαλιά γεμάτη αισθήματα. Το νοιώσαμε ασυναίσθητα και οι δύο και το συζητήσαμε μετά, πόσο σημαντικό είναι να νοιώθεις τη θετική αύρα του άλλου. Η ώρα είχε φτάσει 9 το βράδυ, από τη κουζίνα άρχισαν να βγαίνουν διάφοροι φιλοξενούμενοι, ο Mario, ο Hose, η Iraida που: σας περιμένω αύριο το πρωί για καφέ στο σπίτι μου. Ένοιωθες μια απίστευτη οικειότητα εκεί μέσα. Κατάλαβα γιατί η Μαρία, μια Κρητικοπούλα που είχε μείνει εκεί, είχε γράψει σε ένα μικρό χαρτάκι για την Maria Victoria, σε ένιωσα σα δεύτερη μάνα μου, θα σε θυμάμαι. Είναι αυτές οι απλές, ανθρώπινες στιγμές, ένα χαμόγελο, ένα γέλιο, μια χαζομάρα, ένα βλέμμα που στιγματίζουν ένα ταξίδι .
-Τι θας σας φτιάξω για φαγητό, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε Maria μου, ότι μπορείς και ότι θέλεις της λέμε. Λες και είχαμε όρεξη και δυνάμεις να αρχίσουμε το ψάξιμο, άσε που είμαστε αποφασισμένοι να τρώμε στα σπίτια τους.

–Ελάτε στη κουζίνα να τα πούμε… τι να πούμε δηλ. μιλάς ελληνικά; Όχι μόνο ισπανικά. Φτου…. Αυτή άρχισε κατέβαζε τα σκόρδα, το κύμινο, τη ρίγανη , τη δάφνη και να μας λέει και το κουβανέζικο όνομα του καθενός. Η κατσαρόλες να ανεβαίνουν στη φωτιά η μία μετά την άλλη. Α, το κρέας θα το ψήσω αργά με ελαφριά σάλτσα, μαζί έφτιαχνε Moros y christianos απαραίτητο συστατικό του τραπεζιού, πήξαμε όλες τις επόμενες ημέρες αυτό μας φέρνανε αλλά που να το ξέρουμε, ενθουσιαστήκαμε, tostones, Ajiaco η ωραιότερη σούπα που φάγαμε στη κούβα, ντοματοσαλάτα με αβοκάντο. Ταχύτατη, ακράτητη στην επιμόρφωση όσον αφορά την ισπανική γλώσσα. Κάτι λέει του Andres, μάλλον τράβα ρε να στρώσεις το τραπέζι και όλα στήθηκαν κάτω από τη βουκαμβίλια. Του σκασμού που λένε, αυτή ασταμάτητη να φέρνει χυμούς, φρούτα, γλυκά, τις φωτογραφίες της κόρης της, τα γράμματα στους συγγενείς, η βαβυλωνία να μη σταματά.
Ώρα να πάμε μια βόλτα, 11 το βράδυ δηλ. Χμ η la trova κλειστή, η la cultura μάλλον , σήμερα είχαμε πολύ λίγους τουρίστες στο Remedios να λέει αυτή, εμείς εκεί. Σκάμε μύτη στο δρόμο, τι σκοτάδι ήταν αυτό. Ο Andres σηκώθηκε για να μας πάει μια βόλτα στα ήρεμα, ατμοσφαιρικά σοκάκια του χωριού. Η σιγαλιά της νύχτας έσπαγε μόνο από το βραχνιασμένο ήχο ενός χαλασμένου ραδιόφωνου που έπαιζε ………..

 

[pigi_dikaiou]

Amigo...συνεχιζει να μου κρατα αμειωτο το ενδιαφερον η ιστορια σου!
Και ημερολογιο η μικρα...λες και βλεπω την δικια μου μικρα....

 

[STAV]

Amigo...συνεχιζει να μου κρατα αμειωτο το ενδιαφερον η ιστορια σου!
Και ημερολογιο η μικρα...λες και βλεπω την δικια μου μικρα....

και που να εμφανιστεί και ο dj..........
zmaria που είσαι;

 

[pigi_dikaiou]

Επ ευκαιρια, αν και λιγο ατοπο...ποσο κοστιζει το μοχιτο στην Κουβα?

 

[KIKI]

μπραβο σου και σε ευχαριστω ....
σαν να τα εγραφα εγω !!

 

[zmaria]

και που να εμφανιστεί και ο dj..........
zmaria που είσαι;

Παρακαλώ! Με ζητήσατε???

Ένα από τα πολύ πολύ πολύ αγαπημένα μου τραγούδια..
υγ. αργότερα θα σκάσουν και οι παραγγελιές