STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Όλα άρχισαν από ένα αστείο πέρσι τα Χριστούγεννα. Άντε αυτό το καλοκαίρι είναι η σειρά σου να πας ένα μακρινό ταξίδι. Είναι να μη τάξεις σε μικρό και τρελό και νάσου το Μάρτιο η μικρή Νεφέλη, να λέει: λοιπόν για εκείνο το ταξίδι που λέγαμε, τι λες για Ινδία με σακίδια και να μείνουμε σε σπίτια Ινδών γκουρού; Κόντεψα να λιποθυμήσω. Τρελάθηκες, είσαι καλά, 14 ετών θα πας Ινδία με διαμονή σε σπίτια Ινδών; Τι λες για μία Σόφια ή έστω Μόσχα; Ούτε να το συζητάς, άρχισε να φωνάζει το σκασμένο. Μήπως Ντουμπρόβνικ; Που είναι αυτό, ρωτάει; Αααααα…μακριά της λέω. Ησύχασε, ουφφφφ είπα τη γλύτωσα. Ξαφνικά ακούω κάτι ουρλιαχτά και εμφανίζεται μαινόμενη κρατώντας μια υδρόγειο. Με κοροϊδεύεις; Απορρίπτεται. Ωραία, της λέω αποφάσισε εσύ, αλλά Ινδία ξέχνα την γιατί έχω πάει δύο φορές, δεν ξαναπάω. Άρχισαν τα παζάρια, η υδρόγειος γυρνούσε συνεχώς και τελικά μπήκε το τελικό δίλλημα. Μεξικό ή Κούβα; Ρίξαμε τα ζάρια: Κούβα. Άρχισα να ψάχνω πια σε διάφορα σαιτ για τιμές αεροπορικών εισιτηρίων, πληροφορίες για τη χώρα κ.λ.π. Απρίλιο πια το αποφασίσαμε, είκοσι δύο ημέρες, θα μέναμε σε δωμάτια ντόπιων (casas), θα πηγαίναμε στο καρναβάλι του Santiago de Cuba, θα παρακολουθούσαμε τελετή της σαντερίας, δεν θα πηγαίναμε στο Varadero κ.λ.π. Έμεινε ικανοποιημένη και από τότε ζούσε για το ταξίδι. Ήθελε να ξέρει την διαδρομή, να μάθει ισπανικά, salsa…άσε που την έπιασα να έχει κατεβάσει από το internet βιντεάκια με μαθήματα χορού και κλεισμένη στο δωμάτιό της να προσπαθεί να αποστηθίσει τα βήματα….ενώ ταυτόχρονα έγραφε ένα μεγάλο κατάλογο των πραγμάτων που θα έπαιρνε μαζί της.
Κλείσαμε και τα εισιτήρια, με Aeroflot, ναι, ναι ξέρω στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά η τιμή ήταν 680 Ευρώ , όταν όλες οι άλλες είχαν πάνω από 1200 ευρώ. Αρχίσαμε να ψάχνουμε σε διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ για πληροφορίες, να στέλνουμε σε αγνώστους με θράσος email, βρε βοήθεια, βρε δώστε, έχουμε την κατάσταση στα χέρια μας πια. Έχω φίλο στο Trinidad θα σας βρει και δωμάτια στο Santiago γιατί λόγω καρναβαλιού θα δυσκολευτείτε μας λέει η Κική. Στέλνουμε και ένα email στον Raul, σε δυο ημέρες είχαμε δωμάτια και μια παραγγελιά. Να του πάμε ελαιόλαδον Κρητικό και δύο κομμάτια σατέν ύφασμα κίτρινο και πράσινο, καθόσον ο αγαπητός raul ήταν και ο babalawo, ιερέας του θεού Orula. Τόχαμε, τόχαμε λοιπόν και το τελετουργικό της Σαντερίας στο χέρι, γιατί αν δεν έσφαζε τα κοκόρια , λάδι δεν έβλεπε. Η Κική μας έδωσε και ότι πληροφορίες θέλαμε για την Κούβα, έστειλε και ένα πακέτο με φάρμακα για να πάνε στους φίλους της στο Trinidad. Πάρτε ότι μπορείτε είπε, υπάρχουν πολλοί φτωχοί και με το εμπάρκο των Αμερικάνων τα πράγματα είναι δύσκολα. Το είχαν πιάσει και κάποια μέλη του φόρουμ και πριν φύγουμε εκτός από τις ευχές τους να γλυτώσουμε από τις Τσετσένες χήρες στο αεροδρόμιο της Μόσχας, μας φόρτωσαν με άλλα 15 κιλά πράγματα. Έως εκέινη την αποφράδα ημέρα της συνάντησης του φόρουμ στην Αθήνα, όπου η αγαπητή Υβόννη τα ρίχνει. Χάλια, απαίσια, που πας βρε, όπου φύγει φύγει!!!! Γιατί βρε καλή μου, τι έγινε; Άστα, άστα, τέλος πάντων που την πάς την μικρά; Τι έχεις κάνει γι αυτήν; Το εμβόλιο του καρκίνου της μήτρας, απαντώ. Απαπααααα, δεν φτάνει να πάρεις και δύο κουτιά προφυλακτικά. Βρε είσαι καλά της λέω, 14 χρονών είναι. Καλά μου λέει, θα με θυμηθείς. Αυτή είναι βαλτή να με τρελάνει, δεν εξηγείται αλλιώς. Α, όχι εμείς θα πάμε, τέλειωσε. Έτσι συνεχίστηκε ο γολγοθάς της προετοιμασίας. Έπρεπε υποχρεωτικά να κάνουμε και ασφάλεια για να πάρουμε τη βίζα. Αρχίσαμε λοιπόν από την Modial όπου ευγενικά μας είπαν ότι για χάρη μας ζητούν μόνο 80 ευρώ το άτομο και να μη το πούμε σε κανένα. Τρελάθηκαν;;;;;; Αρχίζουμε τα τηλέφωνα στα μεγάλα ταξιδιωτικά πρακτορεία, ταξιδεύετε μαζί μας 30, σας κλείνουμε ξενοδοχεία μόνο 40, μόνοι σας 50 Ευρώ. Μετά από μία εβδομάδα ψάξιμο καταλήξαμε στην Αγροτική ασφαλιστική με 24 ευρώ το άτομο. Μα τι είναι τούτοι, όπου σε βρούνε να σε γδάρουνε, βρε κρίση έχουμε ή όχι;
Με την ασφάλεια κατευθείαν στην πρεσβεία στην Αθήνα, ποια πρεσβεία δηλ. το ισόγειο μιας πολυκατοικίας είναι και νάσου μπροστά μας ο Ηλίας, ο Γιώργος, η Φωτεινή, τρεις δάσκαλοι από τη Σάμο για ένα ταξίδι 35 ημερών στην Κούβα. Και αυτοί με Aeroflot και με διαμονή 24 ώρες στη Μόσχα μάλιστα. Ααααα, ωραία δεν είχα μόνο εγώ αυτή τη χαζή ιδέα. Θα τα πούμε στην Κούβα… σιγά μη βρεθούμε σε τόσο μεγάλη χώρα. Ποτέ μη λες ποτέ, όμως.
Πλησίαζαν πια οι μέρες, καταλήξαμε και στο πρόγραμμα – Remedios (1), Camaguay(1), Santiago de Cuba (3), Baracoa (3), Gibara (1), Trinidad (2), Viniales(3), Havana (4). Με 3 σακίδια γεμάτα φτάσαμε 11 το βράδυ στο αεροδρόμιο. Οι Αμερικανίδες μπροστά μας είχαν πάθει ένα σοκ, 100 ευρώ λόγω υπέρβαρου, εμείς στην κοσμάρα μας. Για πού το βάλατε, Κούβα; Ένα μόνο σακίδιο ο καθένας 23 κιλών!!! Τρελαθήκατε και το άλλο τι θα το κάνουμε; Πετάξτε το, δώστε το, χαρίστε το, δέστε τα δύο σε ένα, κάντε ότι θέλετε μας είπε αλλά να μην υπερβαίνει το καθένα τα 23 κιλά. Μα είναι καλά, τι θα κέρδιζαν;;; Ακολουθήσαμε τις Αμερικανίδες που είχαν πιάσει μια μεριά και φορούσαν το ένα ρούχο πάνω στο άλλο βρίζοντας τη Μόσχα , το Λένιγκραντ κ.ο.κ. Και εμείς μαζί τους, τα απλώσαμε όλα πάνω σε τραπέζια και αρχίσαμε τις ανακατατάξεις, όταν ξαφνικά έρχεται μια καλή κυρία και λέει: μπορείτε να πάρετε 9 κιλά μαζί σας μέσα στο αεροπλάνο!!! Νέες ανακατατάξεις, τα σακίδια να κοντεύουν να σκιστούν, ο Άγγλος που κοιμόταν κάτω από τα τραπέζια να βρίζει ότι δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί, εμείς να βρίζουμε και τον άγγλο τώρα και τελικά μαζί με τις τετράπαχες από τα πολλά ρούχα αμερικανίδες άντε μανά ξανά στο γκισέ. Α, το ένα είναι 23,5 μου λέει, την κοίταξα τόσο άγρια που δεν είπε δεύτερη κουβέντα ενώ οι αμερικανίδες στάζοντας από τον ιδρώτα λόγω της ιδιαιτέρας ενδυμασίας τους είχαν σκάσει στα γέλια. Επιτέλους στο αεροπλάνο με άλλους 3 έλληνες και 100 Ρώσους. Μπράβο πέραση η Ελλάδα. Περάσαμε Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, μετά από κάθε χώρα να τα γέλια, να και οι φωνές των Ρώσων. Ρε μπαμπά γιατί γελάνε μετά από κάθε χώρα; Μάλλον γιατί δεν πέσαμε. Όταν θα φτάσουμε μετά από 3,5 ώρες στο Σερεμετοβο, οι Ρώσοι θα ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα καθόσον το Α319 μόνο για τέτοιες πτήσεις δεν έκανε. Ωχ, 9 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο, πώς θα περάσουν; Κάτι το ότι ήθελες καμιά ώρα να πας από το ένα τερμιναλ στο άλλο, κάτι το χάζεμα στα μαγαζιά, γιατί μόνο για χάζεμα είναι αφού για να αγοράσεις κάτι εκεί πρέπει να σου κοπούν τα χέρια, 2 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι το νερό, κάτι η συζήτηση με τους άλλους 3 Έλληνες, τη βγάζεις δε τη βγάζεις. Βρήκαμε ένα μέρος να σταθούμε οπότε έρχεται η δεύτερη ερώτηση που σκοτώνει από την Νεφέλη, πώς θα γνωρίσουμε τις τσετσένες χήρες; Φάε τη γλώσσα σου, δεν θα προλάβεις. Επιτέλους μπήκαμε σε ένα Α330-200 μεγάλο αεροπλάνο, άνετο με ατομικές τηλεοράσεις κλπ. , φάγαμε 2-3 φορές και μετά 11,5 ώρες νάσου και η Κούβα. Κατεβαίνουμε αεράτοι, βγάλτε γυαλιά, αφήστε ελεύθερο το μαλλί, ρουφήξτε κοιλιά να σας φωτογραφίσουμε. Αρπάζουμε τα μπαγκάζια μας, αλλάζουμε χρήματα, 1 ευρώ=1,35 cuc, και βγαίνουμε για ταξί. Ευτυχώς είχαμε κλείσει μία casa στην παλιά Αβάνα. Οι πιο πολλοί τουρίστες προτιμούν το Vedado, περιοχή με ξενοδοχεία και καλύτερες casas, αλλά εμείς εκεί. Θα εκτιμήσουμε πολύ γρήγορα την επιλογή μας, γιατί Παλιά Αβάνα, σημαίνει ότι είσαι μέσα στο κέντρο της ζωής, όλα θα μπορούμε να τα προσεγγίσουμε χρησιμοποιώντας τα πόδια.
Μία αυστηρότατη κυρία ρωτά για πού το βάλατε, ααα…παλιά Αβάνα.. 25 cucτοταξάκι.
Casa Emilio Nordase
Address: Havana st. No 209,
Between Empedrado and Tejadillo str.
Old Havana
Phone: 861 02 53
Mobile: 52918202
Η αυστηρότατη κυρία βγάζει μια φωνή: Ε, Eduardo, casa Emilio. Δίνει το χαρτάκι, φορτώνουμε ότι έχουμε και αρχίζει να απλώνεται μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία η Αβάνα. Κάτι ψελλίζαμε περί των κτηρίων, αλλά ο οδηγός κατέβασε το μαύρο γυαλί του και μας βάζει μια πόστα ότι μιλάμε πολύ και του αποσπούμε την προσοχή. Ωχχχχ έτσι είναι οι Κουβανοί;;; Φτάνουμε στην casa μέσα σε άκρα του τάφου σιωπή, ένας στενός δρόμος με παλιά σπίτια, μια μικρή καφετί ξύλινη πόρτα και κάποιος που είχε γράψει με λαδομπογιά στην είσοδο, Emilio. H πόρτα ανοίγει και μπροστά μας εμφανίζονται 40 μικρά , απότομα σκαλάκια. Ζαλωθήκαμε τα σακίδια και αρχίσαμε την ανηφόρα…ααααα και άλλη πόρτα, άλλα 20 σκαλακιά ακόμη. Αυτό δεν είναι ανηφόρα, ο σταυρός του μαρτυρίου είναι.
Επιτέλους φτάσαμε στην κορυφή που μας υποδέχτηκε ο Yosbel- 26χρονο cubano καμάκι. Γυάλισε το μάτι της μικρής, δεν είπα τίποτε, αυτός άρχισε αμέσως να μας ξεναγεί, να μας ενημερώνει, να μας προτείνει σε άπταιστον ισπανική γλώσσα, της οποίας μόνο το si ξέραμε μέχρι τότε που να πάμε. Ευτυχώς εμφανίστηκε ο Μάριο, ο μάγειρας που η τριβή του με τις τουρίστριες ανέβαζε τις μετοχές του στην αγγλική γλώσσα. Επιτέλους μπήκαμε στο δωμάτιο, συμπληρώσαμε χαρτιά, παραχαρτιά, πληρώσαμε και 15cuc έκαστος, η πιο ακριβή casa που μείναμε και μετά βουρ στην ταράτσα για το πρώτο μας mohito με θέα τις ταράτσες των σπιτιών της παλιάς Αβάνας. Υπέροχο θέαμα για μένα αλλά η Νεφέλη νομίζω αλλού κοίταζε. Ο Yosbel απόκοντα,
να πάμε στη casa de la cultura για χορό. Βρε άντε μαζέψου ακόμη δε πατήσαμε το πόδι μας χαμένε, η εικόνα της Υβόννης πέρασε από μπροστά μου φευγαλέα. Δεν αντέχαμε και πολλά μετά το ρώσικο ταξίδι και την πέσαμε για ύπνο, την άλλη ημέρα ξεκινούσε το ταξιδάκι μας στην Κούβα.
Κλείσαμε και τα εισιτήρια, με Aeroflot, ναι, ναι ξέρω στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά η τιμή ήταν 680 Ευρώ , όταν όλες οι άλλες είχαν πάνω από 1200 ευρώ. Αρχίσαμε να ψάχνουμε σε διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ για πληροφορίες, να στέλνουμε σε αγνώστους με θράσος email, βρε βοήθεια, βρε δώστε, έχουμε την κατάσταση στα χέρια μας πια. Έχω φίλο στο Trinidad θα σας βρει και δωμάτια στο Santiago γιατί λόγω καρναβαλιού θα δυσκολευτείτε μας λέει η Κική. Στέλνουμε και ένα email στον Raul, σε δυο ημέρες είχαμε δωμάτια και μια παραγγελιά. Να του πάμε ελαιόλαδον Κρητικό και δύο κομμάτια σατέν ύφασμα κίτρινο και πράσινο, καθόσον ο αγαπητός raul ήταν και ο babalawo, ιερέας του θεού Orula. Τόχαμε, τόχαμε λοιπόν και το τελετουργικό της Σαντερίας στο χέρι, γιατί αν δεν έσφαζε τα κοκόρια , λάδι δεν έβλεπε. Η Κική μας έδωσε και ότι πληροφορίες θέλαμε για την Κούβα, έστειλε και ένα πακέτο με φάρμακα για να πάνε στους φίλους της στο Trinidad. Πάρτε ότι μπορείτε είπε, υπάρχουν πολλοί φτωχοί και με το εμπάρκο των Αμερικάνων τα πράγματα είναι δύσκολα. Το είχαν πιάσει και κάποια μέλη του φόρουμ και πριν φύγουμε εκτός από τις ευχές τους να γλυτώσουμε από τις Τσετσένες χήρες στο αεροδρόμιο της Μόσχας, μας φόρτωσαν με άλλα 15 κιλά πράγματα. Έως εκέινη την αποφράδα ημέρα της συνάντησης του φόρουμ στην Αθήνα, όπου η αγαπητή Υβόννη τα ρίχνει. Χάλια, απαίσια, που πας βρε, όπου φύγει φύγει!!!! Γιατί βρε καλή μου, τι έγινε; Άστα, άστα, τέλος πάντων που την πάς την μικρά; Τι έχεις κάνει γι αυτήν; Το εμβόλιο του καρκίνου της μήτρας, απαντώ. Απαπααααα, δεν φτάνει να πάρεις και δύο κουτιά προφυλακτικά. Βρε είσαι καλά της λέω, 14 χρονών είναι. Καλά μου λέει, θα με θυμηθείς. Αυτή είναι βαλτή να με τρελάνει, δεν εξηγείται αλλιώς. Α, όχι εμείς θα πάμε, τέλειωσε. Έτσι συνεχίστηκε ο γολγοθάς της προετοιμασίας. Έπρεπε υποχρεωτικά να κάνουμε και ασφάλεια για να πάρουμε τη βίζα. Αρχίσαμε λοιπόν από την Modial όπου ευγενικά μας είπαν ότι για χάρη μας ζητούν μόνο 80 ευρώ το άτομο και να μη το πούμε σε κανένα. Τρελάθηκαν;;;;;; Αρχίζουμε τα τηλέφωνα στα μεγάλα ταξιδιωτικά πρακτορεία, ταξιδεύετε μαζί μας 30, σας κλείνουμε ξενοδοχεία μόνο 40, μόνοι σας 50 Ευρώ. Μετά από μία εβδομάδα ψάξιμο καταλήξαμε στην Αγροτική ασφαλιστική με 24 ευρώ το άτομο. Μα τι είναι τούτοι, όπου σε βρούνε να σε γδάρουνε, βρε κρίση έχουμε ή όχι;
Με την ασφάλεια κατευθείαν στην πρεσβεία στην Αθήνα, ποια πρεσβεία δηλ. το ισόγειο μιας πολυκατοικίας είναι και νάσου μπροστά μας ο Ηλίας, ο Γιώργος, η Φωτεινή, τρεις δάσκαλοι από τη Σάμο για ένα ταξίδι 35 ημερών στην Κούβα. Και αυτοί με Aeroflot και με διαμονή 24 ώρες στη Μόσχα μάλιστα. Ααααα, ωραία δεν είχα μόνο εγώ αυτή τη χαζή ιδέα. Θα τα πούμε στην Κούβα… σιγά μη βρεθούμε σε τόσο μεγάλη χώρα. Ποτέ μη λες ποτέ, όμως.
Πλησίαζαν πια οι μέρες, καταλήξαμε και στο πρόγραμμα – Remedios (1), Camaguay(1), Santiago de Cuba (3), Baracoa (3), Gibara (1), Trinidad (2), Viniales(3), Havana (4). Με 3 σακίδια γεμάτα φτάσαμε 11 το βράδυ στο αεροδρόμιο. Οι Αμερικανίδες μπροστά μας είχαν πάθει ένα σοκ, 100 ευρώ λόγω υπέρβαρου, εμείς στην κοσμάρα μας. Για πού το βάλατε, Κούβα; Ένα μόνο σακίδιο ο καθένας 23 κιλών!!! Τρελαθήκατε και το άλλο τι θα το κάνουμε; Πετάξτε το, δώστε το, χαρίστε το, δέστε τα δύο σε ένα, κάντε ότι θέλετε μας είπε αλλά να μην υπερβαίνει το καθένα τα 23 κιλά. Μα είναι καλά, τι θα κέρδιζαν;;; Ακολουθήσαμε τις Αμερικανίδες που είχαν πιάσει μια μεριά και φορούσαν το ένα ρούχο πάνω στο άλλο βρίζοντας τη Μόσχα , το Λένιγκραντ κ.ο.κ. Και εμείς μαζί τους, τα απλώσαμε όλα πάνω σε τραπέζια και αρχίσαμε τις ανακατατάξεις, όταν ξαφνικά έρχεται μια καλή κυρία και λέει: μπορείτε να πάρετε 9 κιλά μαζί σας μέσα στο αεροπλάνο!!! Νέες ανακατατάξεις, τα σακίδια να κοντεύουν να σκιστούν, ο Άγγλος που κοιμόταν κάτω από τα τραπέζια να βρίζει ότι δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί, εμείς να βρίζουμε και τον άγγλο τώρα και τελικά μαζί με τις τετράπαχες από τα πολλά ρούχα αμερικανίδες άντε μανά ξανά στο γκισέ. Α, το ένα είναι 23,5 μου λέει, την κοίταξα τόσο άγρια που δεν είπε δεύτερη κουβέντα ενώ οι αμερικανίδες στάζοντας από τον ιδρώτα λόγω της ιδιαιτέρας ενδυμασίας τους είχαν σκάσει στα γέλια. Επιτέλους στο αεροπλάνο με άλλους 3 έλληνες και 100 Ρώσους. Μπράβο πέραση η Ελλάδα. Περάσαμε Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, μετά από κάθε χώρα να τα γέλια, να και οι φωνές των Ρώσων. Ρε μπαμπά γιατί γελάνε μετά από κάθε χώρα; Μάλλον γιατί δεν πέσαμε. Όταν θα φτάσουμε μετά από 3,5 ώρες στο Σερεμετοβο, οι Ρώσοι θα ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα καθόσον το Α319 μόνο για τέτοιες πτήσεις δεν έκανε. Ωχ, 9 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο, πώς θα περάσουν; Κάτι το ότι ήθελες καμιά ώρα να πας από το ένα τερμιναλ στο άλλο, κάτι το χάζεμα στα μαγαζιά, γιατί μόνο για χάζεμα είναι αφού για να αγοράσεις κάτι εκεί πρέπει να σου κοπούν τα χέρια, 2 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι το νερό, κάτι η συζήτηση με τους άλλους 3 Έλληνες, τη βγάζεις δε τη βγάζεις. Βρήκαμε ένα μέρος να σταθούμε οπότε έρχεται η δεύτερη ερώτηση που σκοτώνει από την Νεφέλη, πώς θα γνωρίσουμε τις τσετσένες χήρες; Φάε τη γλώσσα σου, δεν θα προλάβεις. Επιτέλους μπήκαμε σε ένα Α330-200 μεγάλο αεροπλάνο, άνετο με ατομικές τηλεοράσεις κλπ. , φάγαμε 2-3 φορές και μετά 11,5 ώρες νάσου και η Κούβα. Κατεβαίνουμε αεράτοι, βγάλτε γυαλιά, αφήστε ελεύθερο το μαλλί, ρουφήξτε κοιλιά να σας φωτογραφίσουμε. Αρπάζουμε τα μπαγκάζια μας, αλλάζουμε χρήματα, 1 ευρώ=1,35 cuc, και βγαίνουμε για ταξί. Ευτυχώς είχαμε κλείσει μία casa στην παλιά Αβάνα. Οι πιο πολλοί τουρίστες προτιμούν το Vedado, περιοχή με ξενοδοχεία και καλύτερες casas, αλλά εμείς εκεί. Θα εκτιμήσουμε πολύ γρήγορα την επιλογή μας, γιατί Παλιά Αβάνα, σημαίνει ότι είσαι μέσα στο κέντρο της ζωής, όλα θα μπορούμε να τα προσεγγίσουμε χρησιμοποιώντας τα πόδια.
Μία αυστηρότατη κυρία ρωτά για πού το βάλατε, ααα…παλιά Αβάνα.. 25 cucτοταξάκι.
Casa Emilio Nordase
Address: Havana st. No 209,
Between Empedrado and Tejadillo str.
Old Havana
Phone: 861 02 53
Mobile: 52918202
Η αυστηρότατη κυρία βγάζει μια φωνή: Ε, Eduardo, casa Emilio. Δίνει το χαρτάκι, φορτώνουμε ότι έχουμε και αρχίζει να απλώνεται μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία η Αβάνα. Κάτι ψελλίζαμε περί των κτηρίων, αλλά ο οδηγός κατέβασε το μαύρο γυαλί του και μας βάζει μια πόστα ότι μιλάμε πολύ και του αποσπούμε την προσοχή. Ωχχχχ έτσι είναι οι Κουβανοί;;; Φτάνουμε στην casa μέσα σε άκρα του τάφου σιωπή, ένας στενός δρόμος με παλιά σπίτια, μια μικρή καφετί ξύλινη πόρτα και κάποιος που είχε γράψει με λαδομπογιά στην είσοδο, Emilio. H πόρτα ανοίγει και μπροστά μας εμφανίζονται 40 μικρά , απότομα σκαλάκια. Ζαλωθήκαμε τα σακίδια και αρχίσαμε την ανηφόρα…ααααα και άλλη πόρτα, άλλα 20 σκαλακιά ακόμη. Αυτό δεν είναι ανηφόρα, ο σταυρός του μαρτυρίου είναι.
Επιτέλους φτάσαμε στην κορυφή που μας υποδέχτηκε ο Yosbel- 26χρονο cubano καμάκι. Γυάλισε το μάτι της μικρής, δεν είπα τίποτε, αυτός άρχισε αμέσως να μας ξεναγεί, να μας ενημερώνει, να μας προτείνει σε άπταιστον ισπανική γλώσσα, της οποίας μόνο το si ξέραμε μέχρι τότε που να πάμε. Ευτυχώς εμφανίστηκε ο Μάριο, ο μάγειρας που η τριβή του με τις τουρίστριες ανέβαζε τις μετοχές του στην αγγλική γλώσσα. Επιτέλους μπήκαμε στο δωμάτιο, συμπληρώσαμε χαρτιά, παραχαρτιά, πληρώσαμε και 15cuc έκαστος, η πιο ακριβή casa που μείναμε και μετά βουρ στην ταράτσα για το πρώτο μας mohito με θέα τις ταράτσες των σπιτιών της παλιάς Αβάνας. Υπέροχο θέαμα για μένα αλλά η Νεφέλη νομίζω αλλού κοίταζε. Ο Yosbel απόκοντα,
να πάμε στη casa de la cultura για χορό. Βρε άντε μαζέψου ακόμη δε πατήσαμε το πόδι μας χαμένε, η εικόνα της Υβόννης πέρασε από μπροστά μου φευγαλέα. Δεν αντέχαμε και πολλά μετά το ρώσικο ταξίδι και την πέσαμε για ύπνο, την άλλη ημέρα ξεκινούσε το ταξιδάκι μας στην Κούβα.
Attachments
Last edited by a moderator:
