Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[zmaria]

"Veinte Anos", θεϊκό τραγούδι.

Θεϊκό όντως..

 

[ΚΡΟΚ]

Συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη ιστορία σου.
Οι φωτό σου είναι μαχαιρια για μένα ,καθώς και εγώ πριν ένα χρόνο έκανα σχεδόν την ίδια διαδρομή με σένα.
Ακόμα όμως δεν έχω βρει το 'κουράγιο' να κάτσω να τα περιγράψω.
Ευχαριστω που έστω και με το νου με γύρισες πάλι πίσω.

 

[STAV]

Συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη ιστορία σου.
Οι φωτό σου είναι μαχαιρια για μένα ,καθώς και εγώ πριν ένα χρόνο έκανα σχεδόν την ίδια διαδρομή με σένα.
Ακόμα όμως δεν έχω βρει το 'κουράγιο' να κάτσω να τα περιγράψω.
Ευχαριστω που έστω και με το νου με γύρισες πάλι πίσω.

Krok ευχαριστώ , πάρε λίγες μαχαιριές ακόμη.

Η κούβα δεν ξεχνιέται εύκολα. Κουράγιο, μια ιστορία ακόμη και θα γίνει της κούβας

 

[ΚΡΟΚ]

εεεεεεεεεε,,,,ανταποδίδω τότε τα χτυπήματα,,,

 

[STAV]

Από ότι βλέπω φωτογραφήθηκαν ολα τα "αξιοθέατα".

Κοίτα να δεις που στο τέλος της ιστορίας σου βρε Σταύρο θα έχω αρχίσει να ψήνομαι να κοιτώ και προς την Δύση..... τι μπορεί να σου κάνει μια ζωντανή περιγραφή......, αστο καλό! Κολάστηκα!

Μπααααααα δε σου κάνει η Κούβα, έχει καλό ΚΤΕΛ.

Και συ ΚPOK σταμάτα τις μαχαιριές γιατί βγάζω χατζάρα, άντε να βάλω τη σεμνή

 

[go2dbeach]

Λυπηθειτε μας με τις μαχαιριες! Βρισκεται και αταξιδευτος πληθυσμος στη μεση! Βρε ΚΡΟΚ τι την ηθελες αυτη?

Μου θυμισε playa grande στο Δομηνικο και βουρκωσα
Περιμενουμε τη συνεχεια και σεμνααααα

 

[STAV]

Μια μεγάλη επιγραφή μας προειδοποιούσε «Casa de la Trova Patricio Ballagas. Salvador Cisneros 171 e / Marti y Cristo, Camaguey». Η τοποθεσία αυτή έχει βέβαια και την ιστορία της. Εδώ, στο σπίτι που υπήρχε παλαιότερα, ζούσε ο Captain Don Lucas Figueroa War, ο οποίος πέθανε πολεμώντας τους πειρατές όταν επιτέθηκαν στη πόλη το 1679. Το κτήριο που υπάρχει τώρα, μία αποικιακή έπαυλη δηλαδή, χτίστηκε το 1879 και βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Camaguey.

Ανήκε στον Ισπανό Manuel Cabin, ο οποίος το 1914, είχε στο ισόγειο ένα κατάστημα που πουλούσε μουσικά όργανα μέχρι τον Αύγουστο του 1973. Τότε έγινε η έδρα της casa del a trova και της δόθηκε το όνομα του Patricio Ballagas που ήταν γνωστός τροβαδούρος, συνθέτης και πατριώτης του Camaguey.Για αρκετά χρόνια η ARTEX δηλ. Agency for Artisticand Literary Promotions ήταν υπεύθυνη για τις μουσικές παραγωγές των συγκροτημάτων και ο κέντρο Municipal Sector of Culture, υπεύθυνο για το ντεκόρ και τη διακόσμηση του χώρου.

Η Casa de la Trova του Camaguey, έχει μια ιδιαιτερότητα, γιατί προσπάθησε και συνεχίζει να το κρατάει και σήμερα, να προωθήσει την παραδοσιακή μουσική της Κούβας. Έτσι κάθε ημέρα έχει και την τιμητική της. Κάθε Δευτέρα, παραδοσιακή κουβανέζικη μουσική, κάθε Τρίτη το Night of trova, κάθε Τετάρτη το Filin Night στην αυλή μια βραδιά γεμάτη αγάπη και συναισθήματα. Κάθε Πέμπτη η Night Campesina με το Quinteto Camaguey, ενώ την Παρασκευή η Pena Camacho μια βραδιά που παρουσιάζεται το συγκρότημα Soneros de Camacho, για καλή κουβάνικη μουσική. Τα Σάββατα υπάρχει το Son to Son με παραδοσιακή λαϊκή μουσική από τα καλύτερα groups στην πόλη. Την Κυριακή το πρωί το συγκρότημα The Mokekere, ενώ τη νύχτα στις 10 έχει ξανά son of son με διάφορα συγκροτήματα. Παίρνεις το βαλιτσάκι σου και κάθεσαι εδώ πέρα μέχρι τελικής πτώσεως. Το παραδοσιακό συγκρότημα El Son Entero, εμφανίζεται κάθε Κυριακή μόλις σκάσει μύτη το φως του φεγγαριού.
Όλα καταγράφηκαν μια που τη πηγή την είχαμε μπροστά μας και δεν το ξέραμε.

Κυριακή πρωί είπαμε; άρα έχουμε και λέμε, συγκρότημα Mokekere, αρπάζουμε μια κάτασπρη καρέκλα φερ φορζέ, δίπλα ακριβώς σε έναν ευτραφή μαυρούλη με την κυρά του στα πάλλευκα, και αφεθήκαμε στις μουσικές που ξεκινούσαν από son και συνέχιζαν με salsa, guaracha, bolero, trova new και old, αυθεντικές ρίζες της παραδοσιακής κουβανικής μουσικής. Η Νεφέλη χωρίς δεύτερη κουβέντα άνοιξε συζήτηση με τη λευκοντυμένη Claudia , η οποία παρεμπιπτόντως δεν ήξερε γρι αγγλικά αλλά οι δύο τους έθαψαν όλη την τρόβα.
-Τι κουτσομπολιό είναι αυτό κυρά μου, δε ντρέπεσαι;
-μαθαίνω για το κοινωνικό γίγνεσθαι της περιοχής να λέει η Νεφέλη και να μου μεταφέρει κάθε τρις και λίγο τα καθέκαστα.
-Ιταλός, δέκα χρόνια στην Κούβα τον θεωρούν δικό τους

-Αυτή έμεινε έγκυος με κάποιον που την παράτησε μόλις το έμαθε. Μια κουκλάρα πάντως
-Αυτή η οικογένεια έχει πολλά χρήματα κυρίως λόγω των συγγενών στο Μαϊάμι
-Ο γέρος είναι μόνος στη ζωή, αλλά κάθε Κυριακή έρχεται εδώ για να χορέψει.
-Η κυρία με τον πεταχτό κόκκινο πισινό, μιας κάποιας ηλικίας δουλεύει σε εργοστάσιο

- Η Teresita παλιά ηθοποιός του θεάτρου, βαρεμένη κοινώς τρελοκαμπέρο, τα έχει ψιλοχάσει αλλά παραμένει μια αρτίστα.
Μια εμφανίσιμη, ευγενής κυρία έρχεται και κάθεται δίπλα μας. Μόλις είχε τελειώσει η εκκλησία και ήρθε για ένα δύο χορούς, περιμένοντας τον άγνωστο που θα της ζητήσει να χορέψει, χωρίς ντροπές, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς άλλες πονηρές αναφορές.
-παντρεμένη με δύο παιδιά, το ένα στην Αργεντινή…
-ααααα δε πιάνεσαι…
-ξέχασα, δουλεύει σε τράπεζα, ο άντρας της μηχανικός
-δεν είμαστε καλά, εσείς τους φακελώσατε όλους.
Την άφησα παρατηρώντας ότι είχε πάρει τα πάνω της καθώς έβλεπε ότι μια γυναίκα, μιας κάποιας ηλικίας την θεωρούσε ίση προς ίση, χωρίς να υπολογίζει τη διαφορά ηλικίας. Δεν ήταν η μικρή, η nina πια.
Δεν ήταν τα κουτσομπολιά το σημαντικό τελικά, απλά ήθελε να φωνάξει, είμαι μεγάλη πια, πάρτο απόφαση. Είναι οι στιγμές που τα συναισθήματά σου αλληλοσυγκρούονται, χάνεις το παιδάκι που τσιμπούσες, φιλούσες, χαζολογούσες και τώρα έχεις ένα πουλί μπροστά σου, που θέλει να πετάξει ελεύθερο, μακριά σου.

Εγώ, έχω πιάσει και τη συζήτηση με τον Juan νομίζω, δεν θυμάμαι καλά το όνομά του, ευτυχώς γνώστης της αγγλικής γλώσσας.
-Εγώ είμαι αυτός, μου λέει και δείχνει την αφίσα από πάνω.
ΧΧμμμ, α έτσι λοιπόν, ήταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος El Son Entero. Αρχίσανε και οι μπυροποσίες με τους πειρατές και δε μαζευόμαστε. Μέχρι τώρα μπύρα σε κονσερβοκούτι βρίσκαμε. Νάσου και μπουκάλι με χαρακτηριστικό την εικόνα ενός πειρατή, καθόσον οι πειρατές στην Κούβα λέγονται και Buccaneers, άρα παραγγέλνεις έναν πειρατή και αμέσως μπαίνουν στο νόημα. Ο Juan ανέλαβε να με εισάγει στην ιστορία της κουβανικής μπύρας. Υπάρχουν δύο είδη Bucanero, της πιο δημοφιλούς μπύρας, η standard Bucanero Fuerteμε (5.4% αλκοόλ) και η δυνατότερη η Bucanero Max (6.5% αλκοόλ). Υπάρχει και η Cristal, το κουτί έχει 5% παραπάνω μπύρα καθώς επίσης και αυτές που αγοράζουμε εμείς με CUP - η Mayabe – και η Princesa με 18 CUP (Peso Cubano) δηλ. 0.5 CUC. Οι με πέσος μπύρες, ασφαλώς κατώτερης ποιότητας, δεν είναι για τα στομάχια μας.
Δώστου και άλλη Bucanero, αυτός πάει να μας κάνει ντίρλα δεν το συζητάω, έρχονται και άλλοι πειρατές….
-όχι πειρατές , buccaneers, έτσι τους λέμε εδώ πέρα
-σιγά τα ωά, και οι δύο ειδικότητες καλά κουμάσια ήταν του λέω
-όχι να λέει αυτός, οι buccaneers ήταν socialista ενώ οι πειρατές capitalista
-άσε ρε φίλε, τρελάθηκες, η μπύρα μιλάει τώρα
-είσαι αλλού γι αλλού μου λέει, οι buccaneers ήταν πειρατές που εξέλεγαν τον καπετάνιο τους στο πλοίο, αλλά το πλήρωμα αποφάσιζε που θα επιτεθεί και πως. Όχι ο καπετάνιος. Ενώ στους πειρατές αποφάσιζε ο πλοίαρχος.
Ε, μη του χαλάσω το χατίρι, σκράπας όπως ήμουν περί της πειρατικής ιστορίας. Άντε γεια μας, άσπρο πάτο…α , αυτό δεν το ήξερε.

Ευτυχώς αποφάσισε να χορέψει δυο τρεις χορούς πρώτα με τη Νεφέλη, μετά με τη γυναίκα του, να χαρώ κανά τραγούδι. Τη Νεφέλη την εξόντωσε γρήγορα μπορώ να πω, τι ταχύτητα ήταν αυτή, τι φούρλες, έχανε το ένα χέρι το άλλο. Α, ένα καλό είχε, κόπηκε ο βήχας για το κουτσομπολιό της μικράς και ζήτησε φορείο.
-Καλά να πάθεις , έθαψες όλη τη casa με τη Claudia.
Το γεγονός βέβαια δεν πτόησε την Claudia η οποία επανήλθε, μάλιστα άρχισαν να συμμετέχουν στη συζήτηση και τα διπλανά τραπέζια. Μια οικογένεια είχαμε γίνει πια. Α, βρε ένα Francis Drake χρειάζεστε.
Επισκεφτήκαμε πολλές trovas στην Κούβα, όπως στο Vinales, στο Trinidad, στο Santiago και αλλού. Αν σε κάποιον αρέσει πραγματικά η μουσική, και γιατί να πάει κάποιος άραγε στην Κούβα αν δεν του αρέσει, δεν πρέπει να χάσει αυτή την trova.
Οι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβει κανείς, αποφασίσαμε να φύγουμε αφού μοιράσαμε φιλιά στην ομήγυρη και κυρίως στην Teresita, εκείνη τη μουρλή, βγήκαμε ακούγοντας το "El Son Entero un coco pa su aggo".

Αφήνουμε πίσω μας τη μουσική και βγαίνουμε στην calle Marti, εκεί βρίσκεται το ένα από τα τρία- τέσσερα ονομαστά Paladar της πόλης,τοEl Cardenal, στο νούμερο 309 φημισμένο για το καλύτερο πιάτο comidas criollas της Κούβας. Ένα άλλο Paladar, το La Terraza, είναι στην οδό Santa Rosa 8 αλλά εκεί θα φάει κάποιος τα γνωστά, κοτόπουλο ή γουρούνι. Υπάρχει και το El Califa, στην Raul Lamar. Παίρνουμε τη cisneros, δρόμος γεμάτος κόσμο, ακόμη και τα καφενεία έχουν κόσμο αφοσιωμένο στο σκάκι, δε σου δίνει κανένας σημασία.

Περνάμε και την Galeria Uneac που κάθε Σάβατο έχει χορούς rumba και φτάνουμε στην Casa Natal de Nicolas Guillen στην οδό Hermanos Aguero. Ένα πολύ ωραίο σπίτι, όπου το 1902 γεννήθηκε ο διάσημος ποιητής, εθνικός αγωνιστής, επαναστάτης και ένας από τους ιδρυτές της εθνικής ένωσης κουβανών συγγραφέων και καλλιτεχνών ο Nicolas Guillen. Τούτος εδώ υπερασπίστηκε με θέρμη τα δικαιώματα των αφροκουβανών και υπήρξε εθνικός ποιητής της κούβας κάτι σαν τον Σολωμό το δικό μας.
Νάσου μπροστά μας και άλλη μια πλατεία, η Plaza trompaxadores.

Στη δυτική πλευρά της πλατείας βρίσκεται η Casa natal ignasio agramonte, αρχοντικό του 18ου αιώνα με κιγκλιδώματα από ξύλο, κατασχέθηκε από την κυβέρνηση στη διάρκεια του πολέμου. Αργότερα φιλοξένησε το προξενείο της Ισπανίας, το έχουν αναστηλωμένο με εξαιρετικό τρόπο. Στην πλατεία των εργατών κυριαρχεί ο καθεδρικός Nuestra Seniora de la Merced με μπαρόκ εξώστες και νωπογραφίες στην οροφή. Από κάπου ακούγεται μουσική, φωνές , χορός, μπαίνουμε στην Casa de la cultura, όπου χρησιμοποιείται σαν κέντρο εκπαίδευσης και πολιτισμού των νέων της Κούβας.

Χωνόμαστε στα στενά για να βρούμε το Teatro Principal στην οδό Padre Valencia, κάποιοι τυχεροί έβγαζαν εισητήρια για να δουν τη βραδινή παράσταση με το Μπαλέτο Folcοrico de Camaguey. 75 χορευτές, ουαου. Τι κρίμα, αυτό δεν το είχαμε κατά νου. Αναρωτιέσαι, πόσες ημέρες τελικά θέλει μια πόλη για να τη ζήσεις έστω και για λίγο.

Έχει περάσει μια ολόκληρη ημέρα σχεδόν στην πόλη των tinajones και ο δρόμος της επιστροφής για την πόρτα της Mirtha και του Candido είναι γεμάτος αναμνήσεις.

 

[pattyyy]

Μας μεταφέρεις υπέροχα το "άρωμα" της πόλης...

 

[zmaria]

ήρθε για ένα δύο χορούς, περιμένοντας τον άγνωστο που θα της ζητήσει να χορέψει, χωρίς ντροπές, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς άλλες πονηρές αναφορές. .

Aυτή είναι και η μαγεία του χορού... Ή μάλλον ένα από τα συστατικά της!

Την άφησα παρατηρώντας ότι είχε πάρει τα πάνω της καθώς έβλεπε ότι μια γυναίκα, μιας κάποιας ηλικίας την θεωρούσε ίση προς ίση, χωρίς να υπολογίζει τη διαφορά ηλικίας. Δεν ήταν η μικρή, η nina πια.
Δεν ήταν τα κουτσομπολιά το σημαντικό τελικά, απλά ήθελε να φωνάξει, είμαι μεγάλη πια, πάρτο απόφαση. Είναι οι στιγμές που τα συναισθήματά σου αλληλοσυγκρούονται, χάνεις το παιδάκι που τσιμπούσες, φιλούσες, χαζολογούσες και τώρα έχεις ένα πουλί μπροστά σου, που θέλει να πετάξει ελεύθερο, μακριά σου.



.

Πόσο όμορφο, πόσο συγκινητικό..

STAV τι να πω, εξαιρετική αφήγηση με ωραιότατες λεπτομέρειες στις πληροφορίες σου και δυνατή έκφραση συναισθημάτων.. Δηλαδή εύγε, εύγε, χίλια μπράβο, η Νεφέλη πρέπει να είναι πολύ περήφανη για σένα!

 

[zmaria]

Η Casa de la Trova του Camaguey

την Παρασκευή η Pena Camacho μια βραδιά που παρουσιάζεται το συγκρότημα Soneros de Camacho, για καλή κουβάνικη μουσική

Και για να μην ξεχνιόμαστε

The orchestra of Adalberto Alvarez's father, Los Soneros de Camacho, performing a classic son in the Casa De La Trova in Camagüey, Cuba.
Recorded in January 2005.

 

[ΚΡΟΚ]

Λυπηθειτε μας με τις μαχαιριες! Βρισκεται και αταξιδευτος πληθυσμος στη μεση! Βρε ΚΡΟΚ τι την ηθελες αυτη?

Μου θυμισε playa grande στο Δομηνικο και βουρκωσα
Περιμενουμε τη συνεχεια και σεμνααααα

Oχι λοιπόν δεν σε λυπάμαι καθόλου,,, σαν συμπλήρωμα τον πανέμορφων φωτό του φίλου μου "STAV",,πάρε κι αυτές..έχεις μια αδυναμία στις παραλιες,,,,

 

[STAV]

Αφήσαμε πίσω μας το Camaguey με μια γλυκιά ανάμνηση και πήραμε το δρόμο για το Las Tunas.Περάσαμε το Sibanicu, η caretera central περνάει μέσα από το χωριό, μερικά αποικιακά κτήρια της αποικιοκρατίας, ένα βενζινάδικο και ένα σχολείο ντυμένο στα μπλε τα χαρακτηριστικά του, το προσπερνά κάποιος γρήγορα. Το ίδια και στο Cascorro ενώ στο Guaimaro κυριαρχεί το πράσινο προς το λαχανί χρώμα των κτηρίων

LasTunas. Σε μία ώρα περίπου έχει φτάσει κάποιος στο Victoria de Las Tunas το οποίο είναι απλά ήταν μια μικρή πόλη μέχρι να μπει στο πενταετές πλάνο εκμοντερνισμού της. Όλη η περιοχή βασίζει την οικονομία της στην βιομηχανία ζάχαρης αλλά τα τελευταία χρόνια λόγω της ύπαρξης ενός προγράμματος το οποίο χρηματοδοτείται από το Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων είναι και h κύρια περιοχή παραγωγής γάλακτος και συνεπώς τυροκομικών προϊόντων. Το κέντρο της πόλης έχει αναστηλωθεί πρόσφατα λόγω της Μπιενάλε Γλυπτικής που γίνεται εδώ και έτσι η πόλη ποια θεωρείται η Μέκκα της Κούβας όσον αφορά την γλυπτική. Εβδομήντα γλυπτά στολίζουν την πόλη , μερικά αρκετά εντυπωσιακά. Εδώ γεννήθηκε και ο μεγάλος ποιητής Juan Cristobal Napoles y Fajardo, ο πατέρας του cucalambe, ένα είδος ποίησης με σπειροειδή ανάπτυξη των στίχων.
-Είχα μια σκασίλα, τόσο μεγάλη που δε θα κοιμηθώ το βράδυ, αναφέρει δεικτικά η μικρά.
-εγώ φταίω που ασχολούμαι με την ανάπτυξη των γενικών σου γνώσεων
-δε τα αφήνεις αυτά και πες μου τι θέλει ο κοτάς και τρέχει πίσω μας.
Γυρνάω και τι να δω , ο Mariano, με τις κότες να ουρλιάζουν γνωρίζοντας το ζοφερό τους μέλλον, έτρεχε πίσω μας με νοήματα και τινάζοντας τα ζωντανά στον αέρα.

-Ο δρόμος είναι δύσκολος, δεν θα έχετε να φάτε , πάρτε καμιά κότα….να λέει
-τρελάθηκες βρε Mariano και πως θα σφάξουμε το ζωντανό;
-η αριστερή είναι γλυκούλα, είναι κρατική κότα να αναρωτιέται η Νεφέλη.
- τι λες ανόητο πλάσμα , υπάρχουν κρατικές κότες;
-μα , αφού όλοι είναι κρατικοί υπάλληλοι, κρατικές είναι και οι κότες.
-αυτό το μικρό λέει χαζομάρες να ανταπαντά ο Mariano , ποιος σας είπε ότι όλοι δουλεύουμε για το κράτος;
Οι κομμωτές, οι οδηγοί ταξί, οι εστιάτορες είναι όλοι αυτοαπασχολούμενοι, άσε που από το 2010 δόθηκαν τόσες άδειες και μπορούμε να έχουμε μικρές επιχειρήσεις στην παραγωγή και την πώληση φαγητού.
Καλά οι χειρονομίες του για να μας εξηγήσει την κοινωνικο οικονομική κατάσταση ήταν απίστευτες, παρόλο που το ένα μάτι κοιτούσε το βουνό και το άλλο το λόγγο.
-Είστε βαθειά νυχτωμένοι, η Κούβα αλλάζει αλλά εσείς που χαμπάρι, λοιπόν τώρα τι θα γίνει με τη Μαρίκα, τη κότα.
-που θα τη φάμε τη κότα, Mariano,
-no probleme, quatros paladares, La Bamba, La Roca, La Torre, Las Barias
-όχι μεγάλε, η κότα θα χαρεί ελπίζω και το επόμενο El Cornito, το φεστιβάλ δηλ. ποίησης με Cucalambe. Κάθε καλοκαίρι για όποιον θέλει να εξασκήσει τα ισπανικά του και τα νεύρα του, παρακολουθεί το προαναφερθέν φεστιβάλ.
Αυτή η χώρα σε ξαφνιάζει συνέχεια, ποίηση και κότα μαζί. Φεύγαμε ενώ αυτός φώναζε,
-έχετε δύσκολο δρόμο, θα πεινάσετε
Ουφ, τον ξεφορτωθήκαμε επιτέλους, βγαίνουμε έξω από το Las Tunas,νάσου παντού κάτι τύποι που να κρατάνε κάτι σαν τεράστιες τούρτες.
-βούτυρο είναι..
-μπα για τυρί μου κάνει…
-βούτυρο, άκου που σου λέω…

Α, θα τη βρούμε τη λύση, μια και δυο στον Χούλιο, φανατικός της Barcelona, είχε και μπλούζα που του την έστειλε ισπανός, όχι δεν την φορούσε συνέχεια, μη και λιώσει που θα ξαναβρεί τέτοια άραγε, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις.
-πάρτε τυρί
-λοιπόν τυρί, κάπως σε έμενταλ με λίγη σκόνη και πετραδάκια επάνω
-ας δοκιμάσουμε
-πάρτε να φάτε γιατί έχετε δύσκολο δρόμο, θα πεινάσετε.
Πίσω και η αγελάδα, Pepita την ονομάσαμε
-Μπαμπά, κρατική και η αγελάδα;
-Μη με τρελάνεις που να ξέρω.
Στην ερώτηση περί κρατικής γης , κρατικής κτηνοτροφίας κλπ, ο Χούλιο να κάνει το χαζό.
- εγώ ανήκω στη συντεχνία και όλες οι συντεχνίες είναι μέλη της Συνομοσπονδίας Κουβανών Εργαζομένων. Εκεί το έκλεινε το θέμα χωρίς δεύτερη κουβέντα και άρχιζε το τροπάριο,
-Πικέ, Πουγιόλ, Μασεράνο, Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι, Βίγια, vivaBarcha. Λοιπόν πάρτε κανά κεφάλι τυρί να φάτε γιατί έχετε δύσκολο δρόμο, θα πεινάσετε.

Φαγώθηκαν με το στομάχι μας αυτός και ο Mariano, με ένα, δυο, τρία gracias αποφύγαμε την αγορά κίτρινου τυριού και την επικείμενη διάρροια.
Ο δρόμος άρχισε να ψιλοχαλάει, μετά από λίγο οι τρύπες πολλαπλασιάζονταν, λίγο μετά έψαχνες να βρεις σημείο χωρίς τρύπες
-αριστερά, όχι δεξιά, πέρνα πλάγια,
Τι ήταν αυτό, αυτό δεν ήταν δρόμος, βασανιστήρια της κοιλιακής χώρας, υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας, ένιωθες τα ζωτικά σου όργανα να χορεύουν μία σάλσα καταπληκτική
Εγώ με τις φοβίες μου, θα πάθω αποκόλληση υελώδους. Μέσα σε όλα αυτά μας προσπερνάει και ένας με μηχανή του Β παγκοσμίου πολέμου, μας κάνει και το σήμα της νίκης, ουστ βρε, μετά από δύο χιλιόμετρα ξέμεινε.

Επιτέλους μπροστά μας το Bayamo. Ανοίξτε μπύρες, φέρτε τις fuerte να το γιορτάσουμε, ανάθεμα τον Mariano και τον Χούλιο που μας καταράστηκαν.
ToBayamo δε μας ξετρέλανε με την πρώτη ματιά. Τα σπίτια στο δρόμο δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή μάλλον προς το χάλια θα τα έλεγες, μπαίνουμε στο κέντρο.

Ευτυχώς είχαμε δυο τρεις διευθύνσεις δωματίων, μια από τον Raul, μια από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες casas, όποιος βρεθεί μπροστά μας λέμε.
Arturo y Esmeralda House
Calle Zenea no 56A e/ william soler y capote
Tel: 23424051

Χτυπάμε την πόρτα , μια ευγενής κουβανή μας καλοδέχεται και περιμένουμε τον Arturo, τον γιό της. Πρέπει να ήπιαμε δυο mohito μέχρι να ντυθεί ο γιος και να κατέβει τη σκάλα. Αμάν, τι είναι αυτό είπαμε με μια φωνή όταν παρουσιάστηκε το αστέρι, ο Βενιζέλος μαζί με τον Πάγκαλο, δύο σε ένα. Τόσο χοντρό κουβανό δεν είχαμε ματαδεί. Αλλά πραγματικό αστέρι, αγγλικά άπταιστα, μυαλό ξουράφι, προέβλεψε και τα μελλούμενα. Να μείνετε, αλλά δεν παίρνετε πρώτα ένα τηλεφωνάκι στο Santiago να δείτε αν έχετε δωμάτιο εκεί.
Εμείς σιγουρότατοι, βέβαια έχουμε, μας το έχει κλείσει ο Raul, ο φίλος της Κικής, αχχχχ Κική.
Ο τύπος αρπάζει το κινητό του και παίρνει αμέσως τηλ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, κάτι λέει στα σπανιόλικα και μας σκάει το παραμύθι.
-σας περιμένουν σήμερα στο Santiago
- τι έκανε λέει;
Αρπάζω το τηλ. Κάτι σπαστά αγγλικά αυτή, κάτι σπαστά κουβανικά εμείς, το μέλλον σκοτεινό, πρέπει να ταξιδέψουμε κι άλλο, μας περιμένουν στην επόμενη πόλη.
Ο Arturo, προς τιμήν του δεν είπε τίποτε ο κακομοίρης που έχανε την πελατεία, ίσα ίσα μας έδειξε το δρόμο, δε ζήτησε λεφτά ούτε για τα mohitos , ούτε για τα τηλέφωνα, άσε που φεύγοντας ξανά τηλ. Από Σαντιάγκο, φαγητό θέλετε να σας ετοιμάσω, κανονίσαμε και αυτό, όλα τακτοποιημένα.
Κρίμα δεν είναι να μη ρίξουμε μια ματιά στη πόλη πριν φύγουμε κακήν κακώς;;

Μια πόλη με ιστορία 500 χρόνων, που όταν το πρωτοανακάλυψε ως χωριό ο Ισπανός Diego Velazquez το 1513, το πραγματικό του όνομα ήταν San Salvador de Bayamo.
Η κεντρική πλατεία, βρισκόταν πολύ κοντά, στο τέλος της calle capote έστριβες αριστερά στη Jose Marti, συναντάς τη Maceo και σταματάς. Μπροστά ένα σύνολο αρχιτεκτονικών κτισμάτων που αποτελούν την καρδιά της παλιάς πόλης. Η επιτυχημένη αναπαλαίωση αναδεικνύει τη σημαντικότητα της πόλης στην ιστορία της Κούβας. Η Casa Manuel de Cespedes, μουσείο για όποιον θέλει να ανακαλύψει την ιστορία της πόλης, η Casa de la Nacionalidad Cubana, πανέμορφο κτήριο της εποχής της αποικιοκρατίας, η Iglesia Parroquial Mayor de San Salvador, που ανοικοδομήθηκε μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά, η Casa de Estrada Palma, όπου γεννήθηκε ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Κούβας και σήμερα υπάρχει εκεί μια γκαλερί με έξοχους πίνακες. Ανάμεσα σε όλα αυτά, προσθέτει κάποιος τα μόνιππα αμαξίδια ,τυπικό μέσο μεταφοράς του Bayamo και έχει δημιουργήσει το σκηνικό για μια κινηματογραφική ταινία αλλοτινής εποχής.

Στην άλλη άκρη κυριαρχεί το Hotel Royalton, νομίζω το καλύτερο ξενοδοχείο στην πόλη τηλ: (23) 42-22-24. Έχει καταπληκτική ταράτσα με θέα.
Ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες στην πλατεία, πάνω από τέσσερεις με πέντε γυναίκες της ημέρας πλεύρισαν επίμονα για αγοραίο σεξ αψηφώντας τη Νεφέλη, δυο τρεις πλησίασαν για πούρα, τρεις τέσσερεις ασφυκτικά απαιτούσαν χρήματα.

Ενώ ζητούσαν διάφορα συνεχώς και πιεστικά, δεν μπορώ, για λόγους που δεν ξέρω γιατί, να τους αποκαλέσω ζητιάνους. Έχουν μία οριακή αξιοπρέπεια, κολλάνε πάνω σου, αν ενδώσεις έχει καλώς, αν όχι φεύγουν. Αλλά ήταν τέτοια η πίεση που για πρώτη φόρα νιώσαμε από Κουβανούς, μας χάλασε τόσο που όπου φύγει φύγει. Κρίμα, ευτυχώς όμως φεύγοντας περάσαμε μπροστά από την Casa de la Trova στη Maceo 111 και ακούσαμε λίγο ένα κλασσικό κουβάνικο τραγούδι, το Chan Chan.
-τι ωραίο τραγουδάκι ρε Νεφέλη
-ναι ρε μπαμπά, αλλά μου έχει μείνει η απορία ακόμη, η pepita ήταν κρατική τελικά ή όχι;