aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Μόλις τελείωσα το Λύκειο, έπιασα δουλειά αμέσως. Μέρος των χρημάτων που κέρδιζα , τα έβαζα στην άκρη για ένα μακρινό ταξίδι. Δεν είχα αποφασίσει που. Όμως εξαιτίας της τρέλας μου για τα αεροπλάνα, ήθελα να πάω οπουδήποτε ταξιδεύει 747. Ήθελα οπωσδήποτε να μπω και να ταξιδέψω με το μεγαλύτερο αεροσκάφος που υπάρχει.
Έρχεται λοιπόν η εποχή που έπρεπε να αποφασίσω για τον προορισμό. Ενώ η επιθυμία μου ήταν περισσότερο να μπω σε jumbo, η ντροπή μου για να το χρησιμοποιήσω ως βασικό κριτήριο την ώρα της ενημέρωσής μου από τον ταξιδιωτικό πράκτορα με έκανε διστακτικό. Έτσι πέρασα στο επόμενο κριτήριο…
«Θέλω να πάω σε κάποιο μέρος με άσπρη άμμο, καταγάλανα νερά και με κοκοφοίνικες στην παραλία», είπα στον υπάλληλο, ελπίζοντας πως στους προορισμούς που θα προτείνει θα υπάρχει κάτι μακρινό (αυτό νόμιζα πως καθιστούσε σίγουρo το ταξίδι με jumbo).
Απ’ ό,τι μου πρότεινε, αυτό που κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον μου (βοήθησε και η πολύ καλή παρουσίαση του υπαλλήλου), ήταν οι Μαλδίβες.
Αυτός ήταν και ο πρώτος μου εξωτικός προορισμός! 8 ημέρες και 5 νύχτες σε έναν παράδεισο (σε άλλη ιστορία που ετοιμάζω, αυτό τελικά ανατρέπεται παταγωδώς. Χωρίς να εννοώ όμως πως οι Μαλδίβες είναι άσχημο μέρος).
Το ταξίδι ήταν Αθήνα – Ρώμη – Ζυρίχη (αυτόν τον ενδιάμεσο σταθμό ποτέ δεν τον κατάλαβα) – Sri Lanka – Μαλδίβες. Κουραστικό μεν, αλλά για κάποιον που εύχεται το αεροπλάνο να πηγαίνει στον προορισμό του τροχοδρομώντας αντί πετώντας, φαντάζεστε πως δεν τον ενοχλεί καθόλου.
Δεδομένου ότι:
1. τα αγγλικά μου δεν τα είχα σε καλό επίπεδο.
2. ταξίδευα μόνος (η κοπέλα που τότε ήμασταν μαζί, δεν ήθελε να μου δώσει τόσο θάρρος και να ακολουθήσει μιας και η σχέση μας ήταν πολύ φρέσκια, και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου δεν είχαν τα χρήματα). Και τέλος,
3. αρκετά ψαρωμένος αφού για πρώτη φορά ταξίδευα στο εξωτερικό,
υπήρχαν και κάποιες δυσκολίες που όμως σαν εμπειρίες έχουν μείνει ανεξίτηλες.
Είμαι Ρώμη λοιπόν, και μετεπιβιβάζομαι από το αεροσκάφος της Ολυμπιακής σε αυτό της Air Lanka. Όλοι οι επιβάτες ξένοι, και οι περισσότεροι έμοιαζαν, όπως και οι αεροσυνοδοί, με Πακιστανούς… μικρόσωμοι, μελαμψοί με ευγενικές φατσούλες! Ενώ η επιβίβαση συνεχιζόταν ακόμη, από τα ηχεία ακούγονταν κάποιες ανακοινώσεις. Δεν έδωσα αρκετή σημασία όμως, γιατί τόσο η ποιότητα του ήχου (γνωρίζετε πολύ καλά τι εννοώ), όσο και τα αγγλικά, δεν μου προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον να προσέξω. Εγώ άλλωστε, ήμουν σε έκσταση παρατηρώντας τα πάντα στο τεράστιο αεροσκάφος… το μαξιλαράκι που βρήκα στο κάθισμά μου, το έντυπο με την ασφάλεια κατά την πτήση, το περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας, το μενού από το οποίο θα διάλεγα αργότερα το πιάτο του γούστου μου…
Η ώρα περνούσε και η επιβίβαση είχε ήδη ολοκληρωθεί. Ενώ από τα ηχεία εξακολουθούσαν εκείνες οι ενοχλητικές ανακοινώσεις.
Δίνοντας λίγη προσοχή, συνειδητοποιώ πως στο μήνυμα της ανακοίνωσης που με ενοχλούσε μέχρι τότε, αναφερόταν το μικρό μου όνομα. Η πρώτη σκέψη μου ήταν πολύ αστεία… «μα υπάρχουν χριστιανικά ονόματα σε αυτόν εδώ τον λαό?». Με την επόμενη (1.325στή) ανακοίνωση κατάφερα να ακούσω το εξής: «Mister Dimitris and Mister …., please contact ……” Δεν έβγαλα απολύτως κανένα νόημα. Μέχρι που άρχισα να ανησυχώ όταν ακολούθησε σχεδόν αμέσως πάλι η ίδια ανακοίνωση.
Με το διαβατήριο στα χέρια, και με την προετοιμασία από μέσα μου πώς να πω στους αεροσυνοδούς πως ακούω το όνομά μου μα χωρίς να καταλαβαίνω αν αφορά εμένα, σταματάω έναν βιαστικό αεροσυνοδό που περνούσε εκείνη την ώρα δίπλα μου… με αγγλικά του ταρζάν και δείχνοντάς του το διαβατήριο μου ώστε να δει το όνομα, κατέληξα να με τραβάει από το χέρι για να σηκωθώ από τη θέση μου!!
Οι παλμοί της καρδιάς πλέον ακούγονταν περισσότερο από κάθε προηγούμενο μήνυμα των αεροσυνοδών από την ντροπή μου, αφού για όοοοολους τους υπόλοιπους επιβάτες ήμουν ο πρωταγωνιστής σε μια σκηνή δράσης και μηστυρίου. Στο ρόλο μου, είχα τα στοιχεία της απορίας, του φόβου ξανά της απορίας, και πάλι του φόβου ενώ η σκηνή κορυφωνόταν… με τον αεροσυνοδό «συμπρωταγωνιστή» μου, να φωνάζει να ανοίξουν την πόρτα του αεροσκάφους στην οποία κατευθυνόμασταν τρέχοντας! Με βάζει και στέκομαι μπροστά στην ανοιχτή πόρτα. Η σκάλα είχε ήδη απομακρυνθεί και ήμουν ένα βήμα πριν την αυτοκτονία. Η ψυχή μου είχε ήδη φτάσει στις Μαλδίβες (παράδεισο) και με περίμενε.
Όλες οι σκηνές τώρα γίνονται σε slow motion… ακούω τα πάντα γύρω μου σαν να προέρχονται μέσα από τούνελ, στρέφω τα μάτια μου προς τους επιβάτες…. Όλοι τους μέσα στην αγωνία για τη συνέχεια. Οι «θεατές» περίμεναν με ανυπομονησία την επόμενη σκηνή. Στο ίδιο αργό motion, γυρνάω από την άλλη και βλέπω τον ιπτάμενο συνοδό να μιλάει σε κάποιον μέσω ενός ασύρματου! Δευτερόλεπτα μετά με πλησιάζει…. Μάτια, αυτιά, και όποια άλλη αίσθηση είχα εκείνη την ώρα, ήταν όλα στραμμένα πάνω του. Ήταν η μοναδική φορά που με μεγάλη ευκολία κατάλαβα κάποιον, ενώ μου μιλούσε σε άλλη γλώσσα εκτός της Ελληνικής : «Έρχεται η σκάλα», μου είπε…. «Κατέβα και πήγαινε σε εκείνο το φορτηγάκι, να ελέγξεις αν κάποια από τις αποσκευές που έχει στην καρότσα του είναι δική σου»… Η βαλίτσα μου, λίγο έλειψε να μείνει Ιταλία.
Χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα το γιατί, δεν είχε φορτωθεί στο αεροπλάνο και μαζί με άλλη μία ήταν τόση ώρα στην καρότσα και περίμενε την αναγνώριση του ιδιοκτήτη της. Για τους υπαλλήλους της αεροπορικής αυτός ήταν ο “mister Dimitris”, αφού το tag που της Ολυμπιακής με τα στοιχεία μου που είχα βάλει, είχε κοπεί και είχε μείνει το μισό. Και στο κομμάτι που χάθηκε, ήταν γραμμένο το επίθετό μου….
Συνεχίζεται
Έρχεται λοιπόν η εποχή που έπρεπε να αποφασίσω για τον προορισμό. Ενώ η επιθυμία μου ήταν περισσότερο να μπω σε jumbo, η ντροπή μου για να το χρησιμοποιήσω ως βασικό κριτήριο την ώρα της ενημέρωσής μου από τον ταξιδιωτικό πράκτορα με έκανε διστακτικό. Έτσι πέρασα στο επόμενο κριτήριο…
«Θέλω να πάω σε κάποιο μέρος με άσπρη άμμο, καταγάλανα νερά και με κοκοφοίνικες στην παραλία», είπα στον υπάλληλο, ελπίζοντας πως στους προορισμούς που θα προτείνει θα υπάρχει κάτι μακρινό (αυτό νόμιζα πως καθιστούσε σίγουρo το ταξίδι με jumbo).
Απ’ ό,τι μου πρότεινε, αυτό που κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον μου (βοήθησε και η πολύ καλή παρουσίαση του υπαλλήλου), ήταν οι Μαλδίβες.
Αυτός ήταν και ο πρώτος μου εξωτικός προορισμός! 8 ημέρες και 5 νύχτες σε έναν παράδεισο (σε άλλη ιστορία που ετοιμάζω, αυτό τελικά ανατρέπεται παταγωδώς. Χωρίς να εννοώ όμως πως οι Μαλδίβες είναι άσχημο μέρος).
Το ταξίδι ήταν Αθήνα – Ρώμη – Ζυρίχη (αυτόν τον ενδιάμεσο σταθμό ποτέ δεν τον κατάλαβα) – Sri Lanka – Μαλδίβες. Κουραστικό μεν, αλλά για κάποιον που εύχεται το αεροπλάνο να πηγαίνει στον προορισμό του τροχοδρομώντας αντί πετώντας, φαντάζεστε πως δεν τον ενοχλεί καθόλου.
Δεδομένου ότι:
1. τα αγγλικά μου δεν τα είχα σε καλό επίπεδο.
2. ταξίδευα μόνος (η κοπέλα που τότε ήμασταν μαζί, δεν ήθελε να μου δώσει τόσο θάρρος και να ακολουθήσει μιας και η σχέση μας ήταν πολύ φρέσκια, και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου δεν είχαν τα χρήματα). Και τέλος,
3. αρκετά ψαρωμένος αφού για πρώτη φορά ταξίδευα στο εξωτερικό,
υπήρχαν και κάποιες δυσκολίες που όμως σαν εμπειρίες έχουν μείνει ανεξίτηλες.
Είμαι Ρώμη λοιπόν, και μετεπιβιβάζομαι από το αεροσκάφος της Ολυμπιακής σε αυτό της Air Lanka. Όλοι οι επιβάτες ξένοι, και οι περισσότεροι έμοιαζαν, όπως και οι αεροσυνοδοί, με Πακιστανούς… μικρόσωμοι, μελαμψοί με ευγενικές φατσούλες! Ενώ η επιβίβαση συνεχιζόταν ακόμη, από τα ηχεία ακούγονταν κάποιες ανακοινώσεις. Δεν έδωσα αρκετή σημασία όμως, γιατί τόσο η ποιότητα του ήχου (γνωρίζετε πολύ καλά τι εννοώ), όσο και τα αγγλικά, δεν μου προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον να προσέξω. Εγώ άλλωστε, ήμουν σε έκσταση παρατηρώντας τα πάντα στο τεράστιο αεροσκάφος… το μαξιλαράκι που βρήκα στο κάθισμά μου, το έντυπο με την ασφάλεια κατά την πτήση, το περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας, το μενού από το οποίο θα διάλεγα αργότερα το πιάτο του γούστου μου…
Η ώρα περνούσε και η επιβίβαση είχε ήδη ολοκληρωθεί. Ενώ από τα ηχεία εξακολουθούσαν εκείνες οι ενοχλητικές ανακοινώσεις.
Δίνοντας λίγη προσοχή, συνειδητοποιώ πως στο μήνυμα της ανακοίνωσης που με ενοχλούσε μέχρι τότε, αναφερόταν το μικρό μου όνομα. Η πρώτη σκέψη μου ήταν πολύ αστεία… «μα υπάρχουν χριστιανικά ονόματα σε αυτόν εδώ τον λαό?». Με την επόμενη (1.325στή) ανακοίνωση κατάφερα να ακούσω το εξής: «Mister Dimitris and Mister …., please contact ……” Δεν έβγαλα απολύτως κανένα νόημα. Μέχρι που άρχισα να ανησυχώ όταν ακολούθησε σχεδόν αμέσως πάλι η ίδια ανακοίνωση.
Με το διαβατήριο στα χέρια, και με την προετοιμασία από μέσα μου πώς να πω στους αεροσυνοδούς πως ακούω το όνομά μου μα χωρίς να καταλαβαίνω αν αφορά εμένα, σταματάω έναν βιαστικό αεροσυνοδό που περνούσε εκείνη την ώρα δίπλα μου… με αγγλικά του ταρζάν και δείχνοντάς του το διαβατήριο μου ώστε να δει το όνομα, κατέληξα να με τραβάει από το χέρι για να σηκωθώ από τη θέση μου!!
Οι παλμοί της καρδιάς πλέον ακούγονταν περισσότερο από κάθε προηγούμενο μήνυμα των αεροσυνοδών από την ντροπή μου, αφού για όοοοολους τους υπόλοιπους επιβάτες ήμουν ο πρωταγωνιστής σε μια σκηνή δράσης και μηστυρίου. Στο ρόλο μου, είχα τα στοιχεία της απορίας, του φόβου ξανά της απορίας, και πάλι του φόβου ενώ η σκηνή κορυφωνόταν… με τον αεροσυνοδό «συμπρωταγωνιστή» μου, να φωνάζει να ανοίξουν την πόρτα του αεροσκάφους στην οποία κατευθυνόμασταν τρέχοντας! Με βάζει και στέκομαι μπροστά στην ανοιχτή πόρτα. Η σκάλα είχε ήδη απομακρυνθεί και ήμουν ένα βήμα πριν την αυτοκτονία. Η ψυχή μου είχε ήδη φτάσει στις Μαλδίβες (παράδεισο) και με περίμενε.
Όλες οι σκηνές τώρα γίνονται σε slow motion… ακούω τα πάντα γύρω μου σαν να προέρχονται μέσα από τούνελ, στρέφω τα μάτια μου προς τους επιβάτες…. Όλοι τους μέσα στην αγωνία για τη συνέχεια. Οι «θεατές» περίμεναν με ανυπομονησία την επόμενη σκηνή. Στο ίδιο αργό motion, γυρνάω από την άλλη και βλέπω τον ιπτάμενο συνοδό να μιλάει σε κάποιον μέσω ενός ασύρματου! Δευτερόλεπτα μετά με πλησιάζει…. Μάτια, αυτιά, και όποια άλλη αίσθηση είχα εκείνη την ώρα, ήταν όλα στραμμένα πάνω του. Ήταν η μοναδική φορά που με μεγάλη ευκολία κατάλαβα κάποιον, ενώ μου μιλούσε σε άλλη γλώσσα εκτός της Ελληνικής : «Έρχεται η σκάλα», μου είπε…. «Κατέβα και πήγαινε σε εκείνο το φορτηγάκι, να ελέγξεις αν κάποια από τις αποσκευές που έχει στην καρότσα του είναι δική σου»… Η βαλίτσα μου, λίγο έλειψε να μείνει Ιταλία.
Χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα το γιατί, δεν είχε φορτωθεί στο αεροπλάνο και μαζί με άλλη μία ήταν τόση ώρα στην καρότσα και περίμενε την αναγνώριση του ιδιοκτήτη της. Για τους υπαλλήλους της αεροπορικής αυτός ήταν ο “mister Dimitris”, αφού το tag που της Ολυμπιακής με τα στοιχεία μου που είχα βάλει, είχε κοπεί και είχε μείνει το μισό. Και στο κομμάτι που χάθηκε, ήταν γραμμένο το επίθετό μου….
Συνεχίζεται
