aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Χμμμ....μαστίγιο!! (πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως μου αρέσει...δεν θα το γλιτώσω)
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Μαλδίβες Το παρθενικό μου ταξίδι στο εξωτερικό
- Thread starter aetopetritis
- Ημερομηνία δημιουργίας
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Συνέχεια.....(2ο μέρος)
Τελικά, μαζί με τη βαλίτσα επιβιβάστηκα κι εγώ στο αεροσκάφος,. Η αγωνία μου, μαζί με το «έργο» για τους συνεπιβάτες μου, είχε πια τελειώσει. Η τροχοδρόμηση ξεκινάει και σε λίγα λεπτά η Ρώμη δείχνει τόσο μικρή από ψηλά…
Η ενδιάμεση στάση στη Ζυρίχη δεν διήρκησε πολύ. Κατά την προσγείωση το τοπίο ήταν πολύ… εξοχικό για Ευρωπαϊκή πόλη. Καταπράσινα βουνά και λιβάδια, και σπίτια που θύμιζαν μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Η στάση μας εκεί κράτησε μία ώρα, για την επιβίβαση κι άλλων επιβατών με προορισμό την Sri Lanka. Αυτό το σκέλος του ταξιδιού όμως, κράτησε πολύ. Άλλος στη θέση μου θα είχε βαρεθεί. Εγώ όμως απόλαυσα κάθε στιγμή του. Η πιο συναρπαστική ήταν όταν μου επιτρέψανε να μπω στο πιλοτήριο. Πετούσαμε πάνω από θάλασσα θυμάμαι, και η θέα από το πιλοτήριο ήταν καθηλωτική… το φεγγάρι μπροστά μας, σαν να είναι ο προορισμός μας. Και κάτω η θάλασσα έλαμπε ολόκληρη!
Οι πιλότοι ήταν πολύ φιλικοί και ιδιαίτερα ομιλητικοί μαζί μου. Μου εξηγούσαν κάθε όργανο και τη λειτουργία του, ενώ μου ζητούσαν αν έχω κάτι που θέλω να μάθω να το ρωτήσω. Φυσικά είχα τόσα που ήθελα να μάθω. Αλλά αυτά τα αγγλικά…
Όχι πως δεν μιλούσα καθόλου, αλλά αν ήξερα να μιλάω, θα τους έκανα να αλλάξουν γνώμη και να αναθεωρήσουν την προσφορά τους για μου μάθουν ότι με ενδιέφερε. Σε μία από τις κουβέντες μας, θυμάμαι πως τους έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι αφήνω την χώρα μου, «την πανέμορφη Ελλάδα» για να κάνω διακοπές στις Μαλδίβες ?!?!
Μετά από αυτή τη καταπληκτική για μένα εμπειρία, επέστρεψα στη θέση μου και αποκοιμήθηκα.
Βρισκόμαστε πλέον λίγη ώρα πριν την άφιξή μας στο Colombo, πρωτεύουσα της Sri Lanka. Η τοπική ώρα είναι αργά το απόγευμα. Ο ήλιος έχει δύσει, αλλά το φως από το σούρουπο επιτρέπει να δω από κάτω την οργιώδη βλάστηση της ζούγκλας και τα φοινικόδεντρα στην ακτογραμμή δίπλα από τον διάδρομο προσγείωσης.
Κατά την αποβίβασή μου βίωσα κάτι που μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ήταν πίστεψα πως μας καλωσορίζουν καταβρέχοντας μας με ζεστό νερό. Αυτό βέβαια δεν είχε καθόλου πλάκα και σαν έθιμο μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο και ανόητο… Όμως ο ανόητος τελικά ήμουν εγώ :-s
Ο ζεστός αέρας έφερνε την υγρασία πάνω μου σαν καυτή βροχή. Μα όλο αυτό ήταν τόσο έντονο που για μένα που δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ, δικαιολογούσε την αρχική μου εντύπωση (ε? ε? δεν τη δικαιολογούσε?).
Έχω τώρα αρκετές ώρες αναμονής μέχρι την πτήση για τον τελικό μου προορισμό. Όση ώρα λειτουργούσαν τα μαγαζιά πέρασα λίγο από το χρόνο μου χαζεύοντας. Έπειτα όμως, ταλαιπωρημένος γαρ, ξάπλωσα σαν κλασσικός τουρίστας στα καθίσματα του χώρου αναμονής για να κοιμηθώ. Για να σιγουρευτώ ότι δε θα χάσω την πτήση που ήταν νωρίς το πρωί, έβαλα το ρολόι μου να χτυπήσει, πήρα το σακίδιο για μαξιλάρι, και έπεσα στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το ξυπνητήρι χτύπησε κατά τις 6 το πρωί. Πήγα και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και η ματιά μου στράφηκε έξω από τις τζαμαρίες του αεροδρομίου. Το φως της αυγής είχε αρχίσει να λούζει το τοπίο τριγύρω . Δεν θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες ….ίσως φταίει ο ενθουσιασμός μου που σε λίγη ώρα θα βρισκόμουν στα παραδεισένια νησιά του Ινδικού. Δεν είχα υπομονή. Οτιδήποτε άλλο περνούσε απαρατήρητο.
Έφτασε και η αναγγελία για την αναχώρηση. Φυσικά βρισκόμουν ήδη πρώτος στη σειρά για το check in. Δίνω την ταλαιπωρημένη μου βαλίτσα και περιμένω στην πύλη για να ξεκινήσει η επιβίβαση. Όταν άνοιξε η πόρτα, η αίσθηση της υγρασίας που είχα συναντήσει πριν λίγες ώρες έκανε πάλι την παρουσία της. Μα πόσο περίεργο μου φάνηκε… τόση υγρασία!!!!
Ένα τσούρμο από αγουροξυπνημένους ταξιδευτές κατευθυνόμαστε προς το αεροσκάφος. Περπατώντας πλάι στο φράχτη του αεροδρομίου, εξωτερικά υπήρχε ένα υπόστεγο το οποίο φωτιζόταν με λάμπες φθορίου. Από κάτω πλήθος κόσμου, συγγενείς και φίλοι προφανώς όσων ντόπιων ετοιμάζονταν να επιβιβαστούν. Το θέαμα ήταν πολύ κινηματογραφικό. Κλάματα, φωνές, φασαρία… χαιρετισμοί από μακριά. Παιδάκια που χαιρετούσαν κατ’ εντολή μα από το ύφος τους ήταν ολοφάνερο πως δεν έχουν εντοπίσει τον «μπαμπά» ανάμεσα στο πλήθος. Το πλήθος, στο οποίο ο καθένας κουτουλάει πάνω στον άλλον αφού οι περισσότεροι σταματούν απότομα όταν ακούν τους δικούς τους να τους φωνάζουν.
Πλησιάζοντας το αεροσκάφος, από κάτω υπήρχαν σε σειρές οι αποσκευές. Δεν είχαν φορτωθεί ακόμα!!! Με εντολή κάποιου υπαλλήλου του αεροδρομίου, έπρεπε να εντοπίσουμε και να υποδείξουμε την αποσκευή μας ώστε αμέσως να φορτωθεί στο αεροπλάνο.
Επιτέλους, έπειτα από την πολύωρη αυτή διαδικασία, η τροχοδρόμηση έχει ξεκινήσει… έχουμε κερδίσει ύψος και με μια στροφή προς τα αριστερά, μετράμε μία ώρα για την προσγείωσή μας στον τελικό προορισμό. Ήταν τόσο σύντομη η πτήση σε σχέση με την προηγούμενη, που μου φάνηκε πως θα μπορούσα να φτάσω και κολυμπώντας από τη Sri Lanka. Όμως αν το τολμούσα (λέμε τώρα), δε θα έβλεπα το υπέροχο θέαμα από ψηλά…
Οι ολοστρόγγυλοι κοραλλιογενείς ύφαλοι, διάσπαρτοι στον ωκεανό, μοιάζουν με τηγανίτες σε πελώριο τηγάνι! Καθώς το αεροπλάνο φτάνει ελάχιστα μέτρα πριν την προσγείωση, κάτω μας είναι ακόμα θάλασσα… βρισκόμαστε τόσο κοντά στην επιφάνειά της που η διαδικασία μοιάζει μάλλον για προσθαλάσσωση. Κι ενώ οι τροχοί ακουμπούν στον διάδρομο αντιλαμβάνομαι πως το νησί που βρισκόμαστε, έχει μόνο τον διάδρομο προσγείωσης και τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου.
Η αεροσυνοδός μας καλωσορίζει στο Male International Airport και λίγα λεπτά μετά, οι πόρτες ανοίγουν για να πατήσω στο τεχνητό αυτό νησί. Παραλαμβάνω τη βαλίτσα και κατευθύνομαι προς τα έξω για να εντοπίσω τον ταξιδιωτικό πράκτορα που με περίμενε με το όνομά μου γραμμένο σε ταμπέλα. Όλα γίναν εύκολα… με πολύ ευγένεια ο τυπάκος με οδήγησε σε μία από τις αμέτρητες προβλήτες που υπήρχαν η μία δίπλα στην άλλη στην έξοδο από το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου. Περιμένοντας μαζί μου το παραδοσιακό donhi, με ενημέρωσε για τον καιρό, για το τι πρέπει να προσέχω γενικά κατά την παραμονή μου στις Μαλδίβες, ποιες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες δεν θα έπρεπε να χάσω, και τι ώρα πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή. Η τελευταία πληροφορία, επειδή δε μου χρησίμευε σε τίποτα επί του παρόντος έμεινε εκεί, στην προβλήτα.
Χωρίς να καθυστερήσει ιδιαίτερα, το παραδοσιακό καϊκάκι εμφανίστηκε. Αφού με βοήθησε να επιβιβαστώ μου ευχήθηκε καλή διαμονή και μου υπενθύμισε πως θα με περιμένει στο ίδιο σημείο μετά από 7 ημέρες. Καθώς έχουμε ανοιχτεί στη θάλασσα με το donhi, παρατηρώ τα νησάκια που είναι στον ορίζοντα. Δεν έχουν καθόλου υψόμετρο…!Στα ποιο κοντινά μας, οι φοίνικες μοιάζουν να έχουν φυτρώσει στην επιφάνεια της θάλασσας!
Μετά από περίπου 45 λεπτά, πλησιάζουμε στο νησάκι-ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Το όνομά του Baros. Το βαθύ μπλε του πελάγους είχε γίνει τώρα πιο ανοιχτό. Και καθώς πλησιάζουμε προς την ξύλινη προβλήτα, με το κιόσκι στο τελείωμα της και τα φαναράκια δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της μέχρι την ακτή, το μπλε είχε γίνει ένα πολύ ανοιχτό γαλάζιο. Η λαχτάρα για να βουτήξω ήταν πολύ μεγάλη!
Ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου, με περίμενε χαμογελαστός. Απλώνοντας το χέρι του, μου δείχνει ευγενικά την πρόθεσή του να με βοηθήσει να αποβιβαστώ. Παίρνει και την αποσκευή μου, και με οδηγεί στο κέντρο του νησιού, στην υποδοχή του ξενοδοχείου. Η διαδρομή ήταν ούτε 3 λεπτά. Περπατώντας προς τα εκεί με ενημερώνει δείχνοντάς μου τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το μπαρ, το εστιατόριο… όλα ανοιχτά. Εκεί δεν έχει ποτέ χειμώνα βλέπεις. Μόνο υγρή και ξηρή περίοδο. Πάντα ζέστη! Ένας τέλειος τόπος για διακοπές καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της υποδοχής (ανοιχτή επίσης), παρατηρώ τους ανεμιστήρες οροφής να προσφέρουν μια υποτυπώδης δροσιά στο ήδη καυτό πρωινό. Η στέγη από φύλα κοκοφοίνικα και το σαλονάκι από μπαμπού, μαζί με όλα τα φυτά που με τα καταπράσινα φύλλα τους αγκαλιάζουν τα τοιχώματα, δίνουν την πινελιά του εξωτισμού που περίμενα να αντικρίσω. Ένας άλλος υπάλληλος τώρα, έρχεται να μου προσφέρει ένα δροσερό κοκτέιλ που όμως δεν έφτασε για να ξεδιψάσω… ευτυχώς το κατάλαβε, και από μόνος του μου πρόσφερε και δεύτερο. Ένας τρίτος τώρα, πίσω από τον πάγκο της υποδοχής, με φωνάζει για να συμπληρώσω τα στοιχεία μου σε μία φόρμα. Τελειώνοντας, φωνάζει έναν τέταρτο να με οδηγήσει στο δωμάτιό μου.
Τον ακολουθώ διαμέσου ενός μονοπατιού από πλάκες πάνω στην άμμο. Τριγύρω παντού φυτά με πυκνά φυλλώματα. Τόσο πυκνά που ενώ άκουγα τους υπόλοιπους επισκέπτες να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, δεν μπορούσα να τους διακρίνω.
Μετά από ελάχιστο περπάτημα, φτάνουμε μπροστά στο bungalow που θα περνούσα τις μέρες της διαμονής μου. Ένα μεγάλο δωμάτιο με βεράντα, έπιπλα από μπαμπού και ένα τεράστιο μπάνιο. Πάνω στο τραπεζάκι ένα σημείωμα καλωσορίσματος και με οδηγίες σχετικές με το ωράριο του πρωινού-μεσημεριανού και βραδινού. Οδηγίες σχετικές με τη χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων και γενικά ότι έχει να κάνει με τους χώρους του νησιού – ξενοδοχείου. Στο τέλος υπήρχε μια συμβουλή με έντονη γραμματοσειρά η οποία προειδοποιούσε: «Φοράτε πάνα αντηλιακό με μεγάλο δείκτη προστασίας ακόμη και όταν έχει συννεφιά!» Δυστυχώς για μένα αυτό ήταν κάτι που αγνόησα. Έτσι αφού τελείωσα με την εξερεύνηση του δωματίου, αποβάλω ότι άχρηστο υπήρχε πάνω μου, φοράω μαγιό, γεμίζω με φιλμ τη φωτογραφική μου, και βγαίνω να γνωρίσω κάθε σπιθαμή του μικρού αυτού παραδείσου. Ευθεία από το δωμάτιό μου, στα 50 μέτρα ήταν η αμμουδιά. Λεπτή και κατάλευκη άμμος Πάνω της σκιές από τους πελώριους κοκοφοίνικες… αυτό το σκηνικό ακριβώς είχα ονειρευτεί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν απευθυνόμενος στον τουριστικό πράκτορα στην Αθήνα του ζήτησα να με στείλει κάπου εξωτικά. Οι πρώτες φωτογραφίες που έχω ήταν από εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ελάχιστοι τελικά οι επισκέπτες που απολάμβαναν την ξεγνοιασιά… άλλοι ξαπλωμένοι στην πετσέτα, άλλοι κολυμπώντας.
Από το σημείο που βρισκόμουν αποφασίζω να περπατήσω την περίμετρο του νησιού. Σε λίγα λεπτά βλέπω κάποια bungalows πάνω σε ξύλινους πασσάλους. Αυτά είναι τα δωμάτια που μου έλεγε ο πράκτορας από την Αθήνα. Πρόκειται για δωμάτια πρώτης κατηγορίας, με γυάλινο πάτωμα, και το κάθε ένα με σκάλα που οδηγεί κατευθείαν στη θάλασσα για βουτιά. Φυσικά και ζήλεψα, αλλά και το δικό μου δωμάτιο που ήταν το φθηνότερο, ήταν πραγματικά όμορφο. Υπήρχε ακόμα μία κατηγορία δωματίων, λίγο πιο ακριβά από το δικό μου αλλά πιο φθηνά από αυτά που βρίσκονται μέσα στη θάλασσα. Είναι τα bungalows που είναι τοποθετημένα στην ακτογραμμή του νησιού. Από αυτά με δυο το πολύ τρεις διασκελισμούς, τα πόδια σου ήδη βρέχονται στη θάλασσα. Πραγματικά ανούσιο να δώσω περισσότερα χρήματα μόνο και μόνο για να γλιτώσω τα 3 βήματα παραπάνω που χρειαζόμουν εγώ για να φτάσω στην ακτή.
Περπατώντας στη συνέχεια, πέρασα από κάτι δέντρα με ανανάδες των οποίων οι ρίζες ήταν σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Λίγο παρακάτω η ξύλινη εξέδρα που με άφησε νωρίτερα το donhi, και λίγα μέτρα πιο κει, μια παράκτια εξέδρα μπροστά από το μπαρ, με τραπεζάκια και καρέκλες για να απολαμβάνουν οι επισκέπτες το ποτό και τον καφέ τους.
Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά όταν έφτασα πάλι στο ίδιο σημείο απ’ το οποίο είχα ξεκινήσει. Θα διάνυσα συνολικά γύρω στα 100 μέτρα. Αυτό ήταν το νησάκι… ένας μικροσκοπικός παράδεισος.
Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν βούτηξα στη θάλασσα, αλλά τώρα με είχε κυριεύσει η πείνα και μιας και η ώρα του μεσημεριανού είχε φτάσει, είπα να αναβάλλω το πλατσούρισμα για αργότερα. Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο για να κάνω ένα ντουζ και να φορέσω κάτι πρόχειρο για να πάω στο εστιατόριο. Βλέποντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώ πως κάτι δεν πάει καλά με το δέρμα μου... Ναι, είχε κοκκινίσει από …τη συννεφιά :-S
Ακόμα βέβαια δεν είχα αρχίσει να με πονάει, αλλά η ιδέα και μόνο μου έριξε αμέσως την διάθεση. Με περισσότερη πείνα απ’ ότι τσούξιμο, ξεκινάω για το εστιατόριο. Μπαίνοντας κατευθύνομαι σε ένα τραπέζι το οποίο θα χρησιμοποιούσα για τα γεύματά μου από εδώ και στο εξής για όλο το διάστημα της διαμονής μου στο ξενοδοχείο. Αυτό ήταν κάτι που διάβασα στις οδηγίες νωρίτερα στο δωμάτιό μου. Ένας τεράστιος μπουφές με πλούσια φαγητά και άπειρες γεύσεις ήταν στη μέση του χώρου. Τα τραπέζια όλα με ροζ τραπεζομάντηλο και μπλε πετσέτες ανά σερβίτσιο. Όλοι οι υπάλληλοι του εστιατορίου παρατεταγμένοι στον χώρο εξυπηρετώντας τον κάθε έναν με την χαρακτηριστική ευγενική συμπεριφορά τους. Όταν έφτασα πάνω από ένα άδειο τραπέζι, με πλησίασε το γκαρσόνι και με ρώτησε αν είμαι ευχαριστημένος με αύτη την επιλογή ή θέλω να κάτσω κάπου αλλού. Του απάντησα πως είναι μια χαρά και τότε μου συστήθηκε. Δε θυμάμαι το όνομά του, αλλά από δω και στο εξής θα είναι αυτός που θα με εξυπηρετεί στα γεύματά μου. Μου έδωσε οδηγίες από πού θα πάρω πιάτα, και με συμβούλεψε σύμφωνα με τις διατροφικές μου ορέξεις τι να δοκιμάσω. Πράγματι πήρα ότι μου είχε προτείνει και ήταν πεντανόστιμο
Τελικά, μαζί με τη βαλίτσα επιβιβάστηκα κι εγώ στο αεροσκάφος,. Η αγωνία μου, μαζί με το «έργο» για τους συνεπιβάτες μου, είχε πια τελειώσει. Η τροχοδρόμηση ξεκινάει και σε λίγα λεπτά η Ρώμη δείχνει τόσο μικρή από ψηλά…
Η ενδιάμεση στάση στη Ζυρίχη δεν διήρκησε πολύ. Κατά την προσγείωση το τοπίο ήταν πολύ… εξοχικό για Ευρωπαϊκή πόλη. Καταπράσινα βουνά και λιβάδια, και σπίτια που θύμιζαν μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Η στάση μας εκεί κράτησε μία ώρα, για την επιβίβαση κι άλλων επιβατών με προορισμό την Sri Lanka. Αυτό το σκέλος του ταξιδιού όμως, κράτησε πολύ. Άλλος στη θέση μου θα είχε βαρεθεί. Εγώ όμως απόλαυσα κάθε στιγμή του. Η πιο συναρπαστική ήταν όταν μου επιτρέψανε να μπω στο πιλοτήριο. Πετούσαμε πάνω από θάλασσα θυμάμαι, και η θέα από το πιλοτήριο ήταν καθηλωτική… το φεγγάρι μπροστά μας, σαν να είναι ο προορισμός μας. Και κάτω η θάλασσα έλαμπε ολόκληρη!
Οι πιλότοι ήταν πολύ φιλικοί και ιδιαίτερα ομιλητικοί μαζί μου. Μου εξηγούσαν κάθε όργανο και τη λειτουργία του, ενώ μου ζητούσαν αν έχω κάτι που θέλω να μάθω να το ρωτήσω. Φυσικά είχα τόσα που ήθελα να μάθω. Αλλά αυτά τα αγγλικά…
Όχι πως δεν μιλούσα καθόλου, αλλά αν ήξερα να μιλάω, θα τους έκανα να αλλάξουν γνώμη και να αναθεωρήσουν την προσφορά τους για μου μάθουν ότι με ενδιέφερε. Σε μία από τις κουβέντες μας, θυμάμαι πως τους έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι αφήνω την χώρα μου, «την πανέμορφη Ελλάδα» για να κάνω διακοπές στις Μαλδίβες ?!?!
Μετά από αυτή τη καταπληκτική για μένα εμπειρία, επέστρεψα στη θέση μου και αποκοιμήθηκα.
Βρισκόμαστε πλέον λίγη ώρα πριν την άφιξή μας στο Colombo, πρωτεύουσα της Sri Lanka. Η τοπική ώρα είναι αργά το απόγευμα. Ο ήλιος έχει δύσει, αλλά το φως από το σούρουπο επιτρέπει να δω από κάτω την οργιώδη βλάστηση της ζούγκλας και τα φοινικόδεντρα στην ακτογραμμή δίπλα από τον διάδρομο προσγείωσης.
Κατά την αποβίβασή μου βίωσα κάτι που μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ήταν πίστεψα πως μας καλωσορίζουν καταβρέχοντας μας με ζεστό νερό. Αυτό βέβαια δεν είχε καθόλου πλάκα και σαν έθιμο μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο και ανόητο… Όμως ο ανόητος τελικά ήμουν εγώ :-s
Ο ζεστός αέρας έφερνε την υγρασία πάνω μου σαν καυτή βροχή. Μα όλο αυτό ήταν τόσο έντονο που για μένα που δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ, δικαιολογούσε την αρχική μου εντύπωση (ε? ε? δεν τη δικαιολογούσε?).
Έχω τώρα αρκετές ώρες αναμονής μέχρι την πτήση για τον τελικό μου προορισμό. Όση ώρα λειτουργούσαν τα μαγαζιά πέρασα λίγο από το χρόνο μου χαζεύοντας. Έπειτα όμως, ταλαιπωρημένος γαρ, ξάπλωσα σαν κλασσικός τουρίστας στα καθίσματα του χώρου αναμονής για να κοιμηθώ. Για να σιγουρευτώ ότι δε θα χάσω την πτήση που ήταν νωρίς το πρωί, έβαλα το ρολόι μου να χτυπήσει, πήρα το σακίδιο για μαξιλάρι, και έπεσα στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το ξυπνητήρι χτύπησε κατά τις 6 το πρωί. Πήγα και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και η ματιά μου στράφηκε έξω από τις τζαμαρίες του αεροδρομίου. Το φως της αυγής είχε αρχίσει να λούζει το τοπίο τριγύρω . Δεν θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες ….ίσως φταίει ο ενθουσιασμός μου που σε λίγη ώρα θα βρισκόμουν στα παραδεισένια νησιά του Ινδικού. Δεν είχα υπομονή. Οτιδήποτε άλλο περνούσε απαρατήρητο.
Έφτασε και η αναγγελία για την αναχώρηση. Φυσικά βρισκόμουν ήδη πρώτος στη σειρά για το check in. Δίνω την ταλαιπωρημένη μου βαλίτσα και περιμένω στην πύλη για να ξεκινήσει η επιβίβαση. Όταν άνοιξε η πόρτα, η αίσθηση της υγρασίας που είχα συναντήσει πριν λίγες ώρες έκανε πάλι την παρουσία της. Μα πόσο περίεργο μου φάνηκε… τόση υγρασία!!!!
Ένα τσούρμο από αγουροξυπνημένους ταξιδευτές κατευθυνόμαστε προς το αεροσκάφος. Περπατώντας πλάι στο φράχτη του αεροδρομίου, εξωτερικά υπήρχε ένα υπόστεγο το οποίο φωτιζόταν με λάμπες φθορίου. Από κάτω πλήθος κόσμου, συγγενείς και φίλοι προφανώς όσων ντόπιων ετοιμάζονταν να επιβιβαστούν. Το θέαμα ήταν πολύ κινηματογραφικό. Κλάματα, φωνές, φασαρία… χαιρετισμοί από μακριά. Παιδάκια που χαιρετούσαν κατ’ εντολή μα από το ύφος τους ήταν ολοφάνερο πως δεν έχουν εντοπίσει τον «μπαμπά» ανάμεσα στο πλήθος. Το πλήθος, στο οποίο ο καθένας κουτουλάει πάνω στον άλλον αφού οι περισσότεροι σταματούν απότομα όταν ακούν τους δικούς τους να τους φωνάζουν.
Πλησιάζοντας το αεροσκάφος, από κάτω υπήρχαν σε σειρές οι αποσκευές. Δεν είχαν φορτωθεί ακόμα!!! Με εντολή κάποιου υπαλλήλου του αεροδρομίου, έπρεπε να εντοπίσουμε και να υποδείξουμε την αποσκευή μας ώστε αμέσως να φορτωθεί στο αεροπλάνο.
Επιτέλους, έπειτα από την πολύωρη αυτή διαδικασία, η τροχοδρόμηση έχει ξεκινήσει… έχουμε κερδίσει ύψος και με μια στροφή προς τα αριστερά, μετράμε μία ώρα για την προσγείωσή μας στον τελικό προορισμό. Ήταν τόσο σύντομη η πτήση σε σχέση με την προηγούμενη, που μου φάνηκε πως θα μπορούσα να φτάσω και κολυμπώντας από τη Sri Lanka. Όμως αν το τολμούσα (λέμε τώρα), δε θα έβλεπα το υπέροχο θέαμα από ψηλά…
Οι ολοστρόγγυλοι κοραλλιογενείς ύφαλοι, διάσπαρτοι στον ωκεανό, μοιάζουν με τηγανίτες σε πελώριο τηγάνι! Καθώς το αεροπλάνο φτάνει ελάχιστα μέτρα πριν την προσγείωση, κάτω μας είναι ακόμα θάλασσα… βρισκόμαστε τόσο κοντά στην επιφάνειά της που η διαδικασία μοιάζει μάλλον για προσθαλάσσωση. Κι ενώ οι τροχοί ακουμπούν στον διάδρομο αντιλαμβάνομαι πως το νησί που βρισκόμαστε, έχει μόνο τον διάδρομο προσγείωσης και τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου.
Η αεροσυνοδός μας καλωσορίζει στο Male International Airport και λίγα λεπτά μετά, οι πόρτες ανοίγουν για να πατήσω στο τεχνητό αυτό νησί. Παραλαμβάνω τη βαλίτσα και κατευθύνομαι προς τα έξω για να εντοπίσω τον ταξιδιωτικό πράκτορα που με περίμενε με το όνομά μου γραμμένο σε ταμπέλα. Όλα γίναν εύκολα… με πολύ ευγένεια ο τυπάκος με οδήγησε σε μία από τις αμέτρητες προβλήτες που υπήρχαν η μία δίπλα στην άλλη στην έξοδο από το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου. Περιμένοντας μαζί μου το παραδοσιακό donhi, με ενημέρωσε για τον καιρό, για το τι πρέπει να προσέχω γενικά κατά την παραμονή μου στις Μαλδίβες, ποιες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες δεν θα έπρεπε να χάσω, και τι ώρα πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή. Η τελευταία πληροφορία, επειδή δε μου χρησίμευε σε τίποτα επί του παρόντος έμεινε εκεί, στην προβλήτα.
Χωρίς να καθυστερήσει ιδιαίτερα, το παραδοσιακό καϊκάκι εμφανίστηκε. Αφού με βοήθησε να επιβιβαστώ μου ευχήθηκε καλή διαμονή και μου υπενθύμισε πως θα με περιμένει στο ίδιο σημείο μετά από 7 ημέρες. Καθώς έχουμε ανοιχτεί στη θάλασσα με το donhi, παρατηρώ τα νησάκια που είναι στον ορίζοντα. Δεν έχουν καθόλου υψόμετρο…!Στα ποιο κοντινά μας, οι φοίνικες μοιάζουν να έχουν φυτρώσει στην επιφάνεια της θάλασσας!
Μετά από περίπου 45 λεπτά, πλησιάζουμε στο νησάκι-ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Το όνομά του Baros. Το βαθύ μπλε του πελάγους είχε γίνει τώρα πιο ανοιχτό. Και καθώς πλησιάζουμε προς την ξύλινη προβλήτα, με το κιόσκι στο τελείωμα της και τα φαναράκια δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της μέχρι την ακτή, το μπλε είχε γίνει ένα πολύ ανοιχτό γαλάζιο. Η λαχτάρα για να βουτήξω ήταν πολύ μεγάλη!
Ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου, με περίμενε χαμογελαστός. Απλώνοντας το χέρι του, μου δείχνει ευγενικά την πρόθεσή του να με βοηθήσει να αποβιβαστώ. Παίρνει και την αποσκευή μου, και με οδηγεί στο κέντρο του νησιού, στην υποδοχή του ξενοδοχείου. Η διαδρομή ήταν ούτε 3 λεπτά. Περπατώντας προς τα εκεί με ενημερώνει δείχνοντάς μου τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το μπαρ, το εστιατόριο… όλα ανοιχτά. Εκεί δεν έχει ποτέ χειμώνα βλέπεις. Μόνο υγρή και ξηρή περίοδο. Πάντα ζέστη! Ένας τέλειος τόπος για διακοπές καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της υποδοχής (ανοιχτή επίσης), παρατηρώ τους ανεμιστήρες οροφής να προσφέρουν μια υποτυπώδης δροσιά στο ήδη καυτό πρωινό. Η στέγη από φύλα κοκοφοίνικα και το σαλονάκι από μπαμπού, μαζί με όλα τα φυτά που με τα καταπράσινα φύλλα τους αγκαλιάζουν τα τοιχώματα, δίνουν την πινελιά του εξωτισμού που περίμενα να αντικρίσω. Ένας άλλος υπάλληλος τώρα, έρχεται να μου προσφέρει ένα δροσερό κοκτέιλ που όμως δεν έφτασε για να ξεδιψάσω… ευτυχώς το κατάλαβε, και από μόνος του μου πρόσφερε και δεύτερο. Ένας τρίτος τώρα, πίσω από τον πάγκο της υποδοχής, με φωνάζει για να συμπληρώσω τα στοιχεία μου σε μία φόρμα. Τελειώνοντας, φωνάζει έναν τέταρτο να με οδηγήσει στο δωμάτιό μου.
Τον ακολουθώ διαμέσου ενός μονοπατιού από πλάκες πάνω στην άμμο. Τριγύρω παντού φυτά με πυκνά φυλλώματα. Τόσο πυκνά που ενώ άκουγα τους υπόλοιπους επισκέπτες να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, δεν μπορούσα να τους διακρίνω.
Μετά από ελάχιστο περπάτημα, φτάνουμε μπροστά στο bungalow που θα περνούσα τις μέρες της διαμονής μου. Ένα μεγάλο δωμάτιο με βεράντα, έπιπλα από μπαμπού και ένα τεράστιο μπάνιο. Πάνω στο τραπεζάκι ένα σημείωμα καλωσορίσματος και με οδηγίες σχετικές με το ωράριο του πρωινού-μεσημεριανού και βραδινού. Οδηγίες σχετικές με τη χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων και γενικά ότι έχει να κάνει με τους χώρους του νησιού – ξενοδοχείου. Στο τέλος υπήρχε μια συμβουλή με έντονη γραμματοσειρά η οποία προειδοποιούσε: «Φοράτε πάνα αντηλιακό με μεγάλο δείκτη προστασίας ακόμη και όταν έχει συννεφιά!» Δυστυχώς για μένα αυτό ήταν κάτι που αγνόησα. Έτσι αφού τελείωσα με την εξερεύνηση του δωματίου, αποβάλω ότι άχρηστο υπήρχε πάνω μου, φοράω μαγιό, γεμίζω με φιλμ τη φωτογραφική μου, και βγαίνω να γνωρίσω κάθε σπιθαμή του μικρού αυτού παραδείσου. Ευθεία από το δωμάτιό μου, στα 50 μέτρα ήταν η αμμουδιά. Λεπτή και κατάλευκη άμμος Πάνω της σκιές από τους πελώριους κοκοφοίνικες… αυτό το σκηνικό ακριβώς είχα ονειρευτεί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν απευθυνόμενος στον τουριστικό πράκτορα στην Αθήνα του ζήτησα να με στείλει κάπου εξωτικά. Οι πρώτες φωτογραφίες που έχω ήταν από εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ελάχιστοι τελικά οι επισκέπτες που απολάμβαναν την ξεγνοιασιά… άλλοι ξαπλωμένοι στην πετσέτα, άλλοι κολυμπώντας.
Από το σημείο που βρισκόμουν αποφασίζω να περπατήσω την περίμετρο του νησιού. Σε λίγα λεπτά βλέπω κάποια bungalows πάνω σε ξύλινους πασσάλους. Αυτά είναι τα δωμάτια που μου έλεγε ο πράκτορας από την Αθήνα. Πρόκειται για δωμάτια πρώτης κατηγορίας, με γυάλινο πάτωμα, και το κάθε ένα με σκάλα που οδηγεί κατευθείαν στη θάλασσα για βουτιά. Φυσικά και ζήλεψα, αλλά και το δικό μου δωμάτιο που ήταν το φθηνότερο, ήταν πραγματικά όμορφο. Υπήρχε ακόμα μία κατηγορία δωματίων, λίγο πιο ακριβά από το δικό μου αλλά πιο φθηνά από αυτά που βρίσκονται μέσα στη θάλασσα. Είναι τα bungalows που είναι τοποθετημένα στην ακτογραμμή του νησιού. Από αυτά με δυο το πολύ τρεις διασκελισμούς, τα πόδια σου ήδη βρέχονται στη θάλασσα. Πραγματικά ανούσιο να δώσω περισσότερα χρήματα μόνο και μόνο για να γλιτώσω τα 3 βήματα παραπάνω που χρειαζόμουν εγώ για να φτάσω στην ακτή.
Περπατώντας στη συνέχεια, πέρασα από κάτι δέντρα με ανανάδες των οποίων οι ρίζες ήταν σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Λίγο παρακάτω η ξύλινη εξέδρα που με άφησε νωρίτερα το donhi, και λίγα μέτρα πιο κει, μια παράκτια εξέδρα μπροστά από το μπαρ, με τραπεζάκια και καρέκλες για να απολαμβάνουν οι επισκέπτες το ποτό και τον καφέ τους.
Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά όταν έφτασα πάλι στο ίδιο σημείο απ’ το οποίο είχα ξεκινήσει. Θα διάνυσα συνολικά γύρω στα 100 μέτρα. Αυτό ήταν το νησάκι… ένας μικροσκοπικός παράδεισος.
Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν βούτηξα στη θάλασσα, αλλά τώρα με είχε κυριεύσει η πείνα και μιας και η ώρα του μεσημεριανού είχε φτάσει, είπα να αναβάλλω το πλατσούρισμα για αργότερα. Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο για να κάνω ένα ντουζ και να φορέσω κάτι πρόχειρο για να πάω στο εστιατόριο. Βλέποντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώ πως κάτι δεν πάει καλά με το δέρμα μου... Ναι, είχε κοκκινίσει από …τη συννεφιά :-S
Ακόμα βέβαια δεν είχα αρχίσει να με πονάει, αλλά η ιδέα και μόνο μου έριξε αμέσως την διάθεση. Με περισσότερη πείνα απ’ ότι τσούξιμο, ξεκινάω για το εστιατόριο. Μπαίνοντας κατευθύνομαι σε ένα τραπέζι το οποίο θα χρησιμοποιούσα για τα γεύματά μου από εδώ και στο εξής για όλο το διάστημα της διαμονής μου στο ξενοδοχείο. Αυτό ήταν κάτι που διάβασα στις οδηγίες νωρίτερα στο δωμάτιό μου. Ένας τεράστιος μπουφές με πλούσια φαγητά και άπειρες γεύσεις ήταν στη μέση του χώρου. Τα τραπέζια όλα με ροζ τραπεζομάντηλο και μπλε πετσέτες ανά σερβίτσιο. Όλοι οι υπάλληλοι του εστιατορίου παρατεταγμένοι στον χώρο εξυπηρετώντας τον κάθε έναν με την χαρακτηριστική ευγενική συμπεριφορά τους. Όταν έφτασα πάνω από ένα άδειο τραπέζι, με πλησίασε το γκαρσόνι και με ρώτησε αν είμαι ευχαριστημένος με αύτη την επιλογή ή θέλω να κάτσω κάπου αλλού. Του απάντησα πως είναι μια χαρά και τότε μου συστήθηκε. Δε θυμάμαι το όνομά του, αλλά από δω και στο εξής θα είναι αυτός που θα με εξυπηρετεί στα γεύματά μου. Μου έδωσε οδηγίες από πού θα πάρω πιάτα, και με συμβούλεψε σύμφωνα με τις διατροφικές μου ορέξεις τι να δοκιμάσω. Πράγματι πήρα ότι μου είχε προτείνει και ήταν πεντανόστιμο
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Άργησα....όντως...βρήκα χρόνο τις ημέρες του Πάσχα και έτσι συνέχισα την ιστορία. Σύντομα θα υπάρχει και η συνέχεια
PopiTzil
Member
- Μηνύματα
- 89
- Likes
- 13
- Επόμενο Ταξίδι
- ...........
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γαλλική Πολυνησία,Κούβα..
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις τις ιστορίες σου!!!Μπράβο που σηκώθηκες και πήγες μόνος σου.
η θέα από το πιλοτήριο ήταν καθηλωτική… το φεγγάρι μπροστά μας, σαν να είναι ο προορισμός μας. Και κάτω η θάλασσα έλαμπε ολόκληρη! (ζηλεύω)
κ εγώ που νόμιζα ότι μόνο παιδάκια πηγαίνουν στο πιλοτήριο
Ελπίζω να μας δείξεις κ καμία φωτογραφία.....κ όχι μην ανησυχείς δεν θα σε βαρεθούμε με τέτοια που γράφεις!!
η θέα από το πιλοτήριο ήταν καθηλωτική… το φεγγάρι μπροστά μας, σαν να είναι ο προορισμός μας. Και κάτω η θάλασσα έλαμπε ολόκληρη! (ζηλεύω)
κ εγώ που νόμιζα ότι μόνο παιδάκια πηγαίνουν στο πιλοτήριο
Ελπίζω να μας δείξεις κ καμία φωτογραφία.....κ όχι μην ανησυχείς δεν θα σε βαρεθούμε με τέτοια που γράφεις!!
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Να κάνω μια διόρθωση μόνο....το παραδοσιακό βαρκάκι στις Μαλδίβες λέγεται dhoni (και όχι donhi όπως αναφέρω στο κείμενο)
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Χαίρομαι που ένας άνδρας σπάει το κατεστημένο του προορισμού για γαμήλιο ταξίδι ή για ζευγαράκια και πάει μόνος να χαλαρώσει στον παράδεισο!Σε διαβάζω και χαλαρώνω μαζί σου...μη μας αργήσεις τη συνέχεια και ψηθούμε!
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Δύο είναι οι αλήθειες villi...
1. Προσπάθησα να πείσω την (τότε) κοπέλα μου να πάμε μαζί αλλά ήταν πολύ φρέσκια η σχέση μας και δίστασε
2. Ο τρόπος που προσφέρεται ο προορισμός αυτός, τελικά δεν αξίζει να τον επισκέπτεται μόνος του κανείς. Πχ. στα Φίτζι είναι σαφώς καλύτερα είτε μόνος είτε με τον άνθρωπό σου. Η χαλάρωση πάντως υπήρξε...δε το συζητάω
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ετοιμάζω και τη συνέχεια
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Χαίρομαι πραγματικά που σου αρέσουν οι ιστορίες. Προσπαθώ να τις αποδώσω όπως ακριβώς τις βιώνω.Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις τις ιστορίες σου!!!Μπράβο που σηκώθηκες και πήγες μόνος σου.
η θέα από το πιλοτήριο ήταν καθηλωτική… το φεγγάρι μπροστά μας, σαν να είναι ο προορισμός μας. Και κάτω η θάλασσα έλαμπε ολόκληρη! (ζηλεύω)
κ εγώ που νόμιζα ότι μόνο παιδάκια πηγαίνουν στο πιλοτήριο
Ελπίζω να μας δείξεις κ καμία φωτογραφία.....κ όχι μην ανησυχείς δεν θα σε βαρεθούμε με τέτοια που γράφεις!!
Στο πιλοτήριο μπαίνω ακόμα και τώρα
Η πιο αστεία φάση ήταν με την προηγούμενη δουλειά που ταξίδευα για Ρόδο, και έτυχε να ταξιδεύουν πολλοί μαθητές για πενθήμερη εκδρομή με την ίδια πτήση. Η ολυμπιακή τότε είχε βάλει jumbo λόγω της ζήτησης. Καθώς λοιπόν πετούσαμε (τρελαμένος κι εγώ από τη χαρά μου που εντελώς ανέλπιστα και για πρώτη και μοναδική φορά έως τώρα, μπήκα σε jumbo), βλέπω την αεροσυνοδό να συγκεντρώνει ένα τσούρμο μαθητές για να τους οδηγήσει στο πιλοτήριο...Με βλέπεις κι εμένα λοιπόν, σηκώνομαι και πάω και τρυπώνω στο μπουλούκι και τελικά, οι "συμμαθητές" μου κι εγώ ξεναγηθήκαμε στο cockpit του τεράστιου αυτού αεροσκάφους Όσο για τις φωτογραφίες, δυστυχώς είχα αναλογική μηχανή μαζί μου. Θα κοιτάξω αν μπορέσω και βρω scanner για να βάλω κάποιες
aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Ναι, έτσι λέω....αλλά μάλλον πρώτη θα πας με το αερόστατο στο φεγγάρι έτσι όπως το βλέπω (καλά, μπήκα στη διαδικασία να το φανταστώ....αν τα καταφέρεις θέλω να έρθω κι εγώ!!!!)
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Πολύ εύστοχη και ορεκτική περιγραφή. Η συνέχεια είναι τόσο ωραία που σκέφτομαι να σου συγχωρήσω την καθυστέρηση.
Εκπομπές Travelstories
