ioulios29
Member
- Μηνύματα
- 49
- Likes
- 221
Αναλυτική περιγραφή μιας επίσκεψης στην Ακρόπολη από μια επισκέπτρια με μειωμένη κινητικότητα.
Μια επίσκεψη στην Ακρόπολη είναι πάντα ενδιαφέρουσα, επίκαιρη και αναγκαία, ένα αγαπημένο προσκύνημα. Είχα καιρό να πάω στην Αθήνα, κι ακόμα περισσότερο να ανεβώ στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Αυτό το συναρπαστικό δέσιμο του βράχου με τα τείχη, που δεν ξέρεις πού ακριβώς σταματάει η γη και πού αρχίζει η Ακρόπολη, το απροσδιόριστο σημείο που το χέρι του Ανθρώπου γίνεται ένα κράμα με τη Φύση, με κορωνίδα το αριστούργημα του Παρθενώνα, μου δημιουργούσε πάντα μια αδιόρατη αίσθηση μυσταγωγίας και πνευματικότητας.
Πριν λίγους μήνες μάλιστα έμαθα ότι έβαλαν και ασανσέρ μέχρι πάνω και χάρηκα πολύ, καθώς ο λόγος που είχα τόσα χρόνια να την επισκεφθώ ήταν η δύσκολη πρόσβασή της. Με τον νέο ανελκυστήρα, τον μοναδικό στην Ευρώπη που κινείται κατά ένα μέρος της διαδρομής διαγώνια, με αυτό το θαύμα της μηχανικής, με αυτό το ανυψωτικό μεγαλούργημα, μπαίνει η Ελλάδα στην κορυφή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και - γιατί όχι; - και του παγκόσμιου. (Στο φέρνω με το μαλακό). Σκεφτόμουν ότι μπορεί να είμαστε αρκετά πίσω σε πολλά, όμως τουλάχιστον φαίνεται να προσπαθούμε να διατηρήσουμε μια βιτρίνα πολιτισμού στο μοναδικό αξιοθέατο για το οποίο είμαστε γνωστοί στα πέρατα του κόσμου.
Άρχισα να ψάχνω με όρεξη πληροφορίες για τη νέα κατάσταση προσβασιμότητας της Ακρόπολης και έπεσα σε αναρίθμητα βίντεο με τον αξιότιμο κ. Κορρέ να μιλάει με περηφάνια για το ότι πλέον ένα άτομο σε αμαξίδιο μπορεί να ανεβεί και να δει περιμετρικά όλο τον Παρθενώνα και μεγάλο μέρος της Ακρόπολης, χάρη στα νέα τσιμεντένια μονοπάτια που έχει επιμεληθεί προσωπικά.
Θα τα δείτε όλα. Υπομονή.
Σύμφωνα με την υπουργό πολιτισμού κα Λ. Μενδώνη «Είναι γεγονός, ότι πλέον η Ακρόπολη, το σύμβολο του Δυτικού Πολιτισμού και της δημοκρατίας, είναι απολύτως προσβάσιμη. Με τον ανελκυστήρα και τις διαδρομές, οι συμπολίτες μας, οι συνάνθρωποι μας που έχουν προβλήματα κινητικότητας, αλλά ακόμη και άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που έχουν όραμα να έρθουν στην Ακρόπολη, θα μπορούν σήμερα να την προσεγγίσουν μέχρι τη Νότια Κλιτύ. Είναι ένα έργο το οποίο έγινε πολύ γρήγορα, […] υπό τον καθηγητή κ. Μανόλη Κορρέ, και με την εφαρμογή όλων των διατάξεων του αρχαιολογικού νόμου.»
Επιπρόσθετα, ο πρωθυπουργός τόνισε ότι «ο νέος ανελκυστήρας αλλά και οι νέες διαδρομές που έχουν δημιουργηθεί καθιστούν την Ακρόπολη προσβάσιμη σε όλες και σε όλους, στα άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά και στους ηλικιωμένους που θέλουν να απολαύσουν το σύμβολο του δυτικού πολιτισμού.»
Εγκαινιάστηκε ο νέος ανελκυστήρας στην Ακρόπολη
Και πολλά άλλα τέτοια, έβαλα τα πιο σημαντικά, δε θα σας κουράσω άλλο.
Δεν θέλω να με χαρακτηρίσω αιθεροβάμων που τους πίστεψα, αλλά πάλι, δεν ξέρω και πώς να με χαρακτηρίσω τελικά. Ή πώς να χαρακτηρίσω τις ανακρίβειες που αφορούν άτομα σε αμαξίδια τα οποία ορμώμενα από τις παραπάνω επίσημες δηλώσεις, μπορεί να προσεγγίσουν το χώρο χωρίς δεύτερη σκέψη και πιθανόν να φέρουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα. Αναρωτιέμαι αν οι ιθύνοντες έβαλαν για δοκιμή έστω και ένα άτομο σε αμαξίδιο να προσεγγίσει την Ακρόπολη από τη στάση μετρό Ακρόπολης για παράδειγμα και να τους περιγράψει την εμπειρία προσβασιμότητας του χώρου.
Επιστρέφω στη δική μου επίσκεψη· θα ανέβαινα στην Ακρόπολη με ασανσέρ και αυτό από μόνο του με έκανε να νιώθω ότι βρίσκομαι στον αφρό των Ευρωπαίων πολιτών. Να σημειώσω πριν προχωρήσω πως ό,τι γράφω παρακάτω δεν έχει καμία απολύτως πολιτική απόχρωση. Στο μόνο που με ενδιαφέρει να αναφερθώ είναι η προσβασιμότητα του χώρου και τίποτα άλλο.
Ως επισκέπτης που δεν γνωρίζει πολλά από τους δρόμους περιμετρικά της Ακρόπολης, αρχικά μπερδεύτηκα με το πού είναι η Βόρεια Κλίτυ, η Νότια και γενικά δεν μπορούσα να καταλάβω καν από τους χάρτες πού ακριβώς να πάω για να προμηθευτώ εισιτήρια και από πού ξεκινάει η είσοδος για την πρόσβαση στο αξιοθέατο. Από πού θα πάω για να φτάσω στο ασανσέρ και πώς θα το προσεγγίσω;
Τα δεδομένα μου από την έρευνα μου μέχρι στιγμής είναι τα εξής:
Είχα την προνοητικότητα αρχικά να βρω τα ταμεία εισιτηρίων της Ακρόπολης μια μέρα πριν για να πάρω δια ζώσης απαντήσεις σε όλες τις απορίες που είχα σχετικά με το πού βρίσκονταν τα golf carts που θα με πήγαιναν στο ασανσέρ. Στους Χάρτες έδειχνε δυο σημεία έκδοσης εισιτηρίων το πρώτο στο σημείο «1» και το δεύτερο στο «2».
Καθώς έμενα σχεδόν δίπλα στο «1» πήγα το προηγούμενο απόγευμα επί τόπου για να μάθω περισσότερες πληροφορίες.
Ρωτάω λοιπόν την κοπέλα στα εκδοτήρια πού βρίσκονται τα golf carts που μεταφέρουν τους επισκέπτες στον ανελκυστήρα της Ακρόπολης και κυρίως πόσο μακριά είναι από το σημείο που βρισκόμασταν. Τα άτομα με αναπηρία δεν κόβουν εισιτήριο στους αρχαιολογικούς χώρους, οπότε το πρώτο κομμάτι του εισιτηρίου είχε λυθεί. Η κοπέλα στα εκδοτήρια δεν γύρισε καν να με κοιτάξει και με γυρισμένη την πλάτη μου απάντησε δείχνοντάς μου με το δάχτυλο κατά πάνω:
«Τα golf carts είναι στα άλλα εκδοτήρια εισιτηρίων, εδώ πιο κάτω στην Αρεοπαγίτου».
«Δηλαδή πού πιο κάτω; Από πού θα πάω για να τα βρω;» Συνέχισα απορημένη εγώ.
«Στα σαράντα μέτρα πιο κάτω, να εδώ λίγο παραπέρα είναι αν βγείτε θα τα δείτε».
Το πρόσωπό της δεν το είδα πάντως.
Ποια δύσμοιρη κατάρα με έριξε να ρωτήσω πληροφορίες αποστάσεων από τη γυναίκα Flash Gordon, τον Άνθρωπο Αστραπή, που την παρακάτω απόσταση την περιέγραψε και μου την επικοινώνησε ως σ α ρ ά ν τ α μέτρα;
Η διαδρομή που βλέπετε παρακάτω έχει σημείο εκκίνησης το σημείο που τη ρώτησα, δηλαδή τα εκδοτήρια στην Αρεοπαγίτου και το σημείο τερματισμού είναι το σημείο που βρίσκονται τα golf carts.
Το επόμενο πρωί λοιπόν, ξύπνησα άνετη και κεφάτη· η Ακρόπολη ήταν δυο βήματα από εκεί που ήμουν. Σκεφτόμουν ότι θα κάνω 5’ με τα πόδια έως τα golf carts και μετά άλλα 5’ - 10’ να φτάσουμε στη βάση του ανελκυστήρα, άντε κι άλλα 5’ να ανέβω με το ασανσέρ, σε ένα εικοσαλεπτάκι θα είμαι πάνω, λες να πάω και το απόγευμα να βγάλω κι άλλες φωτό με το ηλιοβασίλεμα;
Δεν κάνω πλάκα, το σκέφτηκα.
Άρχισα να ανηφορίζω στην υπέροχη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στα αριστερά τα πιο old money κτίρια του τόπου μας και στα δεξιά πολλές συστάδες με ελιές να πλαισιώνουν δωρικά τις παρυφές της Ακρόπολης. Ομολογουμένως μού φάνηκε κάπως μακριά ο Παρθενώνας ξαφνικά, γι’αυτό και θαύμασα ακόμη περισσότερο τους ιθύνοντες που με τόση φροντίδα μερίμνησαν για τη δύσκολη μεταφορά των ατόμων με κινητικά προβλήματα έως το σημείο ενδιαφέροντος. «Ε, ναι, μακρυά είναι, καλά έκαναν και έβαλαν τα golf carts από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου» σκέφτηκα.
Ένα τέταρτο μετά πίστευα ότι είχα χάσει την είσοδο, αλλά πάλι δεν φαινόταν ακόμα τίποτα. Το περιβάλλον σε αυτή τη βόλτα έχει πολλά θέλγητρα που σβήνουν κάπως την κούραση. Όμως καθώς περπατούσα δεν μπορούσα να το χαρώ, καθώς άρχισε να μου δημιουργείται μια αμηχανία ότι κάτι κάνω λάθος. Όντως έκανα λάθος. Έψαχνα να βρω παρκαρισμένα golf carts στην Αρεοπαγίτου, γιατί θεωρούσα δεδομένο ότι αποκλείεται να μας έβαζαν να ανεβούμε όλη εκείνη την τεράστια ανηφόρα μόνοι μας, από την Αρεοπαγίτου μέχρι τα προπύλαια σχεδόν και να τολμούν να συνεχίζουν να διατυμπανίζουν ότι έχουν φροντίσει για την απόλυτη προσβασιμότητα της Ακρόπολης. Όπως καταλαβαίνεις, τόλμησαν.
Στο μεταξύ καμία απολύτως σήμανση να μας ενημερώσουν τουλάχιστον για το πού βρίσκονται ή έστω κατά πού πέφτει η είσοδος για άτομα με αναπηρία. Την έλλειψη σήμανσης τη βρήκα πιο σκληρή τιμωρία από μέρους των ιθυνόντων γιατί πλέον δεν είναι άγνοια για το τί χρειάζεται ένα άτομο που δυσκολεύεται ή δεν μπορεί να περπατήσει, αλλά αδιαφορία. Αυτή, είναι πιο σκληρή από την άγνοια. Ξέρεις, για εμάς ακόμα και 10 βήματα περίσσια και χωρίς λόγο είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό και κουραστικό, δεν μπορούμε να περιφερόμαστε πέρα δώθε ψάχνοντας. Φυσικά αυτό ισχύει για όλους, πόσο μάλλον για άτομα τα οποία έχουν μειωμένη κινητικότητα ή είναι σε αμαξίδια.
Ένα χιλιόμετρο μετά, είδα κάποια ταξί στα αριστερά του δρόμου. Κάπου εδώ θα είναι.
Καμία ταμπέλα, κανένας υπάλληλος που να ενημερώνει, έστω ένας φύλακας, είμαστε μόλις 500 μέτρα από την είσοδο ενός από τα πιο διάσημα αξιοθέατα παγκοσμίως και είναι εντελώς αφύλακτο, θα μπορούσε να μπει ο καθένας και να κάνει οτιδήποτε. Θυμήθηκα που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Παρίσι τα τεράστια διαφανή θωρακισμένα τείχη που περιέβαλαν το χώρο γύρω από τον Πύργο του Άιφελ, διασφαλίζοντας το ίδιο το αξιοθέατο αλλά κυρίως τους επισκέπτες από πολύ νωρίς, όχι μόνο από την είσοδο του Πύργου.
Ξάφνου, κάπου μακριά, σα να φεγγοβολάει ένα μπλε σηματάκι καρφωμένο άτσαλα στον στύλο μιας άλλης ταμπέλας.
Ναι, είναι το αναπηρικό σήμα.
Για να δούμε, τί έργο ετοίμασαν σε ένα άτομο μειωμένης κινητικότητας οι άρχοντες αυτού του τόπου. Θα είναι αισθηματική κομεντί, κωμωδία, τραγωδία, σατυρικό δράμα, σκληρή περιπέτεια, ψυχολογικό θρίλερ ή επιθεώρηση; Έχω να σου πω ότι κατάφεραν να κάνουν την εμπειρία πρόσβασης της Ακρόπολης να περιλαμβάνει τα πάντα. Θα ζήλευε και ο Σκορτσέζε με αυτήν την πολυεπίπεδη εξέλιξη.
Έτσι, απλά, λιτά κι απέριττα, δωρικά και μινιμαλιστικά: ανάπηρε ανέβα την ανηφόρα μόνος σου. Αυτό το μικρό ταμπελάκι διάστασης μισής Α4, άρχισε να με βάζει σιγά σιγά στο κλίμα της εμπειρίας της Ακρόπολης που σκέφτηκε και σχεδίασε ο κ. Κορρές για εμένα, υλοποίησε το Ίδρυμα Ωνάση, και επικρότησαν η υπουργός πολιτισμού και ο πρωθυπουργός. Από εκείνο το σημείο, σύμφωνα με το site του Υπουργείου Πολιτισμού, αρχίζει ο «Περίπατος» 350 μέτρων που οδηγεί στη Βόρεια Κλίτυ. Μπορεί να το διάβασα στο site αλλά τη στιγμή που ήμουν εκεί δεν θα μπορούσα να το ξέρω εφόσον δεν υπάρχει καμία σήμανση που να με ενημερώνει. Είμαι τουρίστρια, δεν έχω ιδέα από την Αθήνα. Αν υπήρχε μια ταμπέλα με τη λέξη ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ή ΠΡΟΣ ΒΟΡΕΙΑ ΚΛΙΤΥ / ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ θα ήξερα τουλάχιστον ότι είμαι στο σωστό δρόμο σύμφωνα με όσα είχα ήδη διαβάσει στο site.
Άλλη μια αναμνηστική φωτο για να θυμόμαστε για πάντα αυτήν την υπέροχη ταμπέλα που γράφει Ακρόπολη, ακριβώς στην είσοδο του πιο διάσημου μνημείου της χώρας.
1η πίστα - Κύρου Ανάβασις
Βρήκα την ταμπέλα, και τώρα, τί; Κάτω από τον καυτό πλέον ήλιο, άρχισα να ψάχνω κάποιον να ρωτήσω το οτιδήποτε. Η αλήθεια είναι ότι είχα καταλάβει ότι έπρεπε να ανεβώ το Γολγοθά, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω· η άρνηση είναι μεγάλο πράγμα. Ο μόνος που βρισκόταν κοντά στην επίσημη σήμανση για ΑΜΕΑ του πιο σημαντικού αξιοθέατου της χώρας μας ήταν ένας νεαρός που νοίκιαζε ηλεκτροκίνητα πατίνια. Από μακριά τον χαιρετώ κι από κοντά του λέω αν ήξερε πού βρίσκοταν η είσοδος με τα golf carts και ευτυχώς ήξερε ο άνθρωπος, με ενημέρωσε ότι βρίσκεται στην κορυφή της ανηφόρας.
Στεκόμουν μπερδεμένη στη βάση της ανηφόρας, εκεί στις παρυφές του Ιερού Βράχου μην μπορώντας να χωνέψω ότι μας έβαζαν να την ανεβούμε. Πρόκειται για μια ανηφόρα με μεγάλη κλίση (όχι απαγορευτική για τα golf carts) με γλιστερές από τη χρήση πέτρες, χωρίς κανένα παγκάκι για στάση για ξεκούραση, ούτε κουπαστή για στήριξη.
Τετρακόσια (400) μέτρα ανάβαση σε απότομη ανηφόρα μονοκοπανιά.
Στην υγειά μας.
Ξέπνοη, ιδρωμένη και πολύ ταλαιπωρημένη έφτασα στην κορυφή της ανηφόρας μπροστά σε αυτό το θέαμα:
Βγήκα σε ένα τρίστρατο, (vibes τραγωδίας) όπου δεν υπήρχε καμία απολύτως ταμπέλα ή οποιαδήποτε είδους σήμανση που να ενημερώνει τα άτομα με αναπηρία προς τα πού να πάνε. Δεν ρίσκαρα να ανεβώ μέχρι πάνω στην ουρά γιατί η ανηφόρα γινόταν απότομη και δε θα άντεχα το πισωγύρισμα αν έκανα λάθος. Ακόμα δεν είχα μπει καν στην Ακρόπολη και οι αντοχές μου είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν.
Στα δεξιά μου, είχε το περιβόητο πια δεύτερο εκδοτήριο εισιτηρίων (το 2 στον παραπάνω χάρτη) από όπου έπρεπε να κόψω μηδενικό εισιτήριο ακόμα κι αν δεν πλήρωνα. Πλησίασα, έκοψα και ρώτησα ευγενικά την ταμία πού βρίσκεται το μέρος από όπου θα πάρω τα golf cart.
Βαρέθηκες να διαβάζεις τη φράση «golf cart», ε; Εγώ να δεις που το έλεγα κιόλας, Γιάγκο.
Αυτή η ταμίας τουλάχιστον με κοιτούσε όταν μου απηύθηνε το λόγο. Τ: ταμίας Ε: εγώ
Τ - Εκεί επάνω πρέπει να πάτε για να πάρετε τα golf cart, αλλά τα golf cart δεν είναι σε λειτουργία σήμερα.
Ε - Τί εννοείτε όταν λέτε ότι τα golf cart δεν είναι σε λειτουργία σήμερα;
Τ - Τα golf cart δεν δουλεύουν την Κυριακή. Σήμερα είναι Κυριακή.
Ε - Μα είναι δυνατόν με τόσο κόσμο, έχει ουρές μέχρι κάτω, πώς θα εξυπηρετηθούμε χωρίς τα golf cart;
Τ - Κυρία μου πρέπει να πάτε πάνω στην είσοδο και να μπείτε από την έξοδο (sic), αφού ενημερώσετε κάποιον εκεί ότι είστε άτομο με αναπηρία για να σας πει τί θα κάνετε και από πού θα πάτε με τα πόδια στο ασανσέρ. Δεν έχουμε οδηγό για τα αυτοκίνητα, δεν εργάζεται Κυριακές.
Εν πάση περιπτώσει φεύγω, πλέον δυσκολεύομαι να σταθώ όρθια, η απότομη ανηφόρα και ο ήλιος δε βοηθούν. Είχα καταγραφικό διαδρομής - όπως θα κατάλαβες - και μετά ακολούθησε αυτό που βλέπεις, μια κόλαση πισωγυρισμάτων στην προσπάθεια μου να βρω πού είναι η είσοδος / έξοδος ή ό,τι άλλο, κάτι που διήρκησε 20 ολόκληρα λεπτά. Περιφερόμουν πάνω κάτω ψάχνοντας μια ταμπέλα που να λέει ΕΙΣΟΔΟΣ ή ΠΡΟΣ ΕΙΣΟΔΟ ή έστω οτιδήποτε.
Λαχανιασμένη, σε άθλια πλέον κατάσταση (vibes περιπέτειας), και εφόσον δεν υπήρχε κανένας φύλακας να ρωτήσω ή να ζητήσω βοήθεια, Κυριακή μεσημέρι πια, με ουρές κόσμου μπροστά, επέστρεψα στο άδειο εκδοτήριο.
Ε - Σας παρακαλώ, δυσκολεύομαι να βρω οποιαδήποτε είσοδο, έχω κουραστεί και όπως ανέφερα πριν είμαι άτομο με κινητικά προβλήματα, μπορείτε να με βοηθήσετε;
Τ - Σας είπα κυρία μου, είναι εκεί. (Δείχνει τυχαία κάπου κατά πάνω)
Ε - Δεν μπορώ να το βρω, μπορείτε σας παρακαλώ να με συνοδεύσετε εσείς; Περιφέρομαι εδώ και 20 λεπτά, δεν μπορώ άλλο όρθια.
Πόση ξεφτίλα ένιωσα Θεέ μου, ξεκίνησα το πρωί ενθουσιασμένη να δω την Ακρόπολη και κατέληξα να κάθομαι να παρακαλάω για βοήθεια από το πουθενά πράγματα που θα έπρεπε να είναι ήδη κεκτημένα.
Ενώ σκεφτόμουν αυτό, ακούω την υπάλληλο να λέει, χαρίζοντάς μου ένα προκλητικότατο και χορταστικό eye roll:
Τ - Δεν είναι η δουλειά μου να σας συνοδεύσω μέχρι την είσοδο. Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας συνοδεύσω κάπου. Να πάτε μόνη σας.
Η υπομονή εκτός εμβέλειας πια. Δεν είχα καλό σήμα.
Την ενημέρωσα με όση δύναμη μου είχε απομείνει ότι δεν θα φύγω από εκεί μέχρι να σηκωθεί, να πάμε έξω και να μου δείξει επακριβώς πού πρέπει να πάω.
Βαριεστημένη και σε μόνιμο eye roll, η μια από τις τρεις ταμίες που εκείνη την ώρα δεν εξυπηρετούσαν κανέναν άλλον, σηκώθηκε από τη θέση της, όχι τόσο γιατί ήθελε να με εξυπηρετήσει αλλά για να με ξεφορτωθεί, βγήκε έξω σέρνοντας τα βήματα της και με συνόδευσε απρόθυμα 50 μέτρα παραπέρα, στην έξοδο / είσοδο που που ήταν κρυμμένη πίσω από τις ελιές, κατόπιν της έντονης δικής μου παραινέσεως για λίγη ανθρωπιά. Ήμουν κουρασμένη, μπερδεμένη και ταλαιπωρημένη και χρειάστηκε να μαλώσω με τις υπαλλήλους των εκδοτηρίων για μια απλή ανθρώπινη βοήθεια. Πόσο σύνηθες, δυστυχώς, στην Ελλάδα!
Όπως βλέπεις στη φωτό ήταν εμφανέστατες οι ταμπέλες για το πού να πάω.
Τέλος πρώτης πίστας.
2η πίστα - Οι κότες το’σκασαν
Πίσω από μια σιδερένια καγκελόπορτα περίμεναν περίπου δέκα κουρασμένα παλικάρια για το ασανσέρ και η υπάλληλος που βρισκόταν στην είσοδο του πιο σημαντικού μνημείου της Ελλάδας (θα το λέω συνέχεια) φαινόταν να άγεται και να φέρεται φωνάζοντας γενικά στον κόσμο. Περιμέναμε να μας ανοίξει για να αρχίσουμε να περπατάμε προς το ασανσέρ, στην Βόρεια Κλίτυ, εφόσον πλέον είχαμε συμβιβαστεί όλοι μας ότι golf cart δε θα δούμε.
Δέκα λεπτά αναμονής μετά, όρθιοι όλοι οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με κινητικά προβλήματα που είχαμε μαζευτεί, μια κυρία αρχίζει να δυσανασχετεί έντονα. Ζητάει να επισπεύσουν επιτέλους τη διαδικασία, αλλιώς να μας βάλουν να περιμένουμε κάπου που να έχει παγκάκια.
Σωστό. Δε μπορείς να επιβάλεις αναμονή σε άτομα με κινητικά προβλήματα χωρίς να έχεις καθίσματα αναμονής.
Με τα πολλά, έγινε η σπίθα πυρκαγιά και άρχισαν και οι υπόλοιποι να δυσανασχετούν. Μη φανταστείς τίποτα τρελό, απλά εξέφρασαν τη δυσφορία τους. Κι εγώ μαζί τους.
Και ξαφνικά, γυρνάει η φύλακας της εισόδου της Ακρόπολης, του πιο διάσημου αξιοθέατου της χώρας και μας λέει απειλητικά και σε έντονο ύφος:
«Καθήστε ήσυχα γιατί θα μου τη βαρέσει, θα το κλειδώσω
ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!» Λέει, ουρλιάζοντας, σε παροξυσμό πια.
Αχ. Αχ. Αχ.
Ακριβώς τη στιγμή που για κάποιο λόγο όλοι στο άκουσμα αυτής της απειλής λούφαξαν, εγώ είχα πάρει φωτιά. Τί να σου πώ και τί να μου πεις; «Καθήστε ήσυχα» λες και είμασταν τριχρονα; Θα το κλειδώσεις; Ποια; Την Ακρόπολη; Τα λόγια βγήκαν ακούσια:
«Ποια είστε εσείς που θα κλειδώσετε, τί; Την Ακρόπολη; Τσιφλίκι σας είναι; Η Ακρόπολη είναι όλων των Ελλήνων, ή καλύτερα όλης της ανθρωπότητας! Ντροπή σας να μας εκφοβίζετε με αυτόν τον τρόπο», είπα και πέρασα από την καγκελόπορτα. Μαζί μου πέρασαν και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν θυμάμαι τί έλεγε στο κατόπι μου η απαράδεκτη υπάλληλος με τη φούξια περιβολή. Αναρωτιέμαι αν θα τολμούσε να μας απειλήσει με τέτοιο χυδαίο τρόπο εάν φορούσε καρτελάκι με το ονοματεπώνυμο της και την ιδιότητα της καρφιτσωμένο πάνω της, όπως αρμόζει σε κάθε σοβαρό χώρο. Τυχάρπαστοι, αγενείς και απαίδευτοι άνθρωποι σε θέσεις - βιτρίνα για την Ελλάδα. Αυτή η γυναίκα και όλοι οι συνάδελφοι του χώρου είναι για πολλούς τουρίστες εξωτερικού η βιτρίνα της Ελλάδας, μερικοί έρχονται από τα νησιά μόνο στην Ακρόπολη και φεύγουν.
Μου έλειψε στιγμιαία το Παρίσι και οι ευγενέστατοι υπάλληλοι των αξιοθέατων του.
Ξεχυθήκαμε σε έναν δρόμο όλο το θυμωμένο κοπάδι, εγώ αγκομαχώντας, άλλοι κουτσαίνοντας, άλλοι με μπαστούνια κι άλλοι υποβασταζόμενοι από τους συνοδούς τους και ξεκινήσαμε για την αναζήτηση της Βόρειας Κλίτυς.
Στα αριστερά μας, ΕΝΑ πάρκινγκ για αναπηρικό όχημα, που φυσικά ήταν κατειλημμένο από ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν αναπηρικό.
Ξάφνου, εμφανίζονται μπροστά μας ως άλλη Μεγάλη Χίμαιρα - μάντεψε - τα golf carts!
Γυαλιστερά, σενιαρισμένα, ολοκαίνουργια και καμαρωτά, τα χαριτωμένα αμαξάκια λιάζονταν ανέμελα, προκλητικά παρκαρισμένα κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο.
Τέλος 2ης πίστας.
3η πίστα - Το Ασανσέρ North of The Wall
Βρες στην παρακάτω φωτογραφία τη σήμανση που ενημερώνει τα άτομα με αναπηρία που έχουν ανεβεί 400+ μέτρα ανηφόρα ότι αυτή είναι η είσοδος.
Να βοηθήσω;
Στέκομαι ακριβώς στο σημείο που καταλήγει η ανηφόρα, στο προαναφερθέν τρίστρατο. Στα δεξιά μου βρίσκονται τα εκδοτήρια, πάνω και μπροστά μου η είσοδος / έξοδος του χώρου για το κοινό και αριστερά εκεί που είναι ο κόκκινος κύκλος η ΒΟΡΕΙΑ ΚΛΙΤΥΣ.
Το αστείο είναι ότι η επίσημη είσοδος για τα άτομα με αναπηρία του Ανελκυστήρα Ακρόπολης, όχι μόνο δεν φαίνεται από μακριά, ούτε από κοντά δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ στον χώρο. Ακόμη όμως και να πλησιάσεις (είχα πλησιάσει το 20λεπτο που έψαχνα μόνη μου) δεν τολμάς να μπεις, γιατί πολύ απλά σε αυτήν την χιλιοτραγουδισμένη επίσημη είσοδο υπάρχει η ταμπέλα που δηλώνει ρητά ότι:
ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ
CONSTRUCTION AREA
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ
DO NOT ENTER
Πόσο πιο ξεκάθαρα να στο κάνουν ότι απαγορεύεται να μπεις;
Από πού θα ξέρει ο επισκέπτης του χώρου ότι αυτή η απαγορευτική ταμπέλα Εργοταξίου είναι το σωστό σημείο για το δρόμο προς το ασανσέρ και η μοναδική είσοδος για τη Βόρεια Κλίτυ; Το κάνουν, από όσο κατάλαβα, για να ελέγχουν και να επιλέγουν αυτοί ποιος θα μπει. Εντάξει, βάλτε τη σωστή ταμπέλα κι έναν φύλακα την πόρτα να φιλτράρει τον κόσμο. Τί καχυποψία είναι αυτή!
Το ασανσέρ βρίσκεται μόλις 150 μέτρα το πολύ μετά την παραπάνω «κρυφή» είσοδο. Είναι ένας δρόμος με ελάχιστη κλίση και λείο οδόστρωμα, πολύ εύκολος να τον διαβεί κανείς, είτε με κινητικά προβλήματα, είτε σε αμαξίδιο.
Τότε κατάλαβα ότι για αυτά τα 150 μέτρα ευθεία έχουν διατεθεί τα golf carts, Γιάγκο.
Αντί να βρίσκονται στη βάση της ανηφόρας, εκεί που υπάρχει αρχικά η σήμανση με τη μικρή ταμπελίτσα, τα βοηθητικά αυτά αυτοκίνητα βρίσκονται σε ένα άκυρο και αχρείαστο σημείο, στην κορυφή της ανηφόρας και μόλις 150 μέτρα από το ασανσέρ, σημείο που δεν εξυπηρετεί απολύτως κανέναν. Είναι λίγο σαν διακοσμητικά δημοσιοσχετίστικα κόλπα, για να λέμε ότι τα έχουμε κι αυτά. Η πραγματική εξυπηρέτηση του κοινού από αυτά, θα ήταν αν παραλάμβαναν τους επισκέπτες που χρειάζονται βοήθεια από τη συμβολή Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τον Περίπατο, στις παρυφές του αρχαιολογικού χώρου και τα ανέβαζαν μέχρι την κορυφή της ανηφόρας, εκεί που είναι τώρα το σημείο εκκίνησής τους. Το θέμα είναι να βγει η ανηφόρα, 150 μέτρα σε ευθεία τα καταφέρνουμε όλοι μας, μην ανησυχείτε. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στη φωτό.
Στο ασανσέρ μπαίνουν 5 άτομα, αλλά με άφησαν έξω στην πρώτη ανάβαση, έβαλαν 4 άτομα, γιατί λέει «ήμουν πολύ ψηλή και μπορεί να προκαλούσα βλάβη»
Σε αυτή τη φάση πλέον δε ρώτησα γιατί και πώς, δε με ένοιαζε, ήμουν, μιάμιση ώρα ανάβασης μετά, στο ασανσέρ Ακρόπολης!
Με τα πολλά, έφτασε επιτέλους η σειρά μου και μπήκα μέσα. Τρίζει αρκετά, όμως το μυαλό ξεφεύγει από αυτές τις λεπτομέρειες όταν αρχίζει να ανεβαίνει και να ξετυλίγεται μπροστά σου όλη η ομορφιά της Αθήνας. Από μακριά είναι πιο γοητευτική από ό,τι από κοντά.
Τέλος 3ης πίστας
Βρίσκομαι στο σημείο έναρξης διαδρομής που είναι η σημαία, στη βάση του Ανελκυστήρα. Η ανοιχτή γαλάζια διαδρομή είναι η βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο, γύρω από τον Παρθενώνα, όπου υπάρχει πρόσβαση για αμαξίδια. Δεν παρέκκλινα καθόλου. Το σκούρο μπλε είναι η διαδρομή από τα εκδοτήρια ακριβώς έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, μέχρι το Μουσείο Ακρόπολης που είναι και η Στάση Μετρό Ακρόπολη. Η καταγραφή αυτή έγινε κατά την επιστροφή μου.
4η Πίστα - Το Προσκύνημα
Ποια είναι εκείνη η μαγική διεργασία που συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν φτάνουμε ξεθεωμένοι σε ένα μεγαλειώδες, larger than life αξιοθέατο, και χάνεται η κούραση μονομιάς;
Κάθε φορά νιώθω το ίδιο δέος, ίσως και περισσότερο.
Το πρώτο πράγμα που με υποδέχθηκε στο χώρο καθώς διέσχιζα την ξύλινη ράμπα που σε βγάζει από το ασανσέρ στην έναρξη της περιμετρικής βόλτας είναι το ένα και μοναδικό Αττικό Φως. Πρέπει να το παραδεχθούμε όλοι μας ότι το Αττικό Φως αποτελεί από μόνο του ένα αξιοθέατο, η χαρμόσυνη λαμπρότητά του είναι μια χρωματική πανδαισία όπου τα χρώματα ξεπηδούν και αναδεικνύονται μέσα από καθάριες γραμμές και φόρμες. Όλο αυτό λοιπόν μεγενθύνεται στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Τα λευκά μάρμαρα αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου, τις μπερδεύουν με το απόλυτο cyan του ουρανού και μας τις στέλνουν πίσω θερμές και ολοζώντανες. Μια επίθεση ομορφιάς.
Η ποιότητα του οδοστρώματος δυστυχώς ποικίλει. Σε αρκετά σημεία έχει πολύ καλή ποιότητα δαπέδου. Είναι οι καινούριες τσιμεντόπλακες που έβαλαν στην πρόσφατη προσπάθεια βελτίωσης της προσβασιμότητας.
Το οδόστρωμα γίνεται ανώμαλο και ίσως πιο δύσβατο για αμαξίδια. Καθώς περπατούσα έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική μην χάσω την ισορροπία μου και πέσω σε κάποια σημεία.
Η βόλτα μου γύρω από τον Παρθενώνα έφτασε στο τέλος της και πλησίασα την ξύλινη ράμπα για το ασανσέρ. Μια υπάλληλος του χώρου μου έδειξε πού να περιμένω μέχρι να προκύψει να ανεβεί κάποιος επισκέπτης από κάτω πάνω, ώστε να ανεβεί το ασανσέρ. Δεν το καλούν κατά βούληση, αλλά για οικονομία ανεβοκατεβαίνει πάντα γεμάτο. Όσο περίμενα, πιάσαμε κουβέντα με την υπάλληλο. Αναφέρθηκα γενικά και αόριστα στο πόσο τυχεροί είναι αυτή και όλοι εκείνοι που λόγω δουλειάς βλέπουν καθημερινά την Ακρόπολη από κοντά. Εντάξει, δεν πιάνω ποτέ ψιλοκουβέντα, μια φορά το έκανα, εκεί, και η κλιμάκωση ήταν απρόσμενη.
Η υπάλληλος ήταν έτοιμη με το καλημέρα για μια κατάθεση ψυχής: «Δεν είναι αυτό που φαίνεται, όλους εμάς που μας βλέπεις εδώ όχι μόνο είμαστε απλήρωτοι, αλλά θα είμαστε και χωρίς δουλειά σε δυο μήνες. Είμαστε όλοι με συμβάσεις. Υπάρχουν τόσα κενά στην οργάνωση (τα είχα ζήσει ήδη από πρώτο χέρι) και ο λόγος είναι γιατί γίνεται συχνή εναλλαγή ατόμων, όλοι είμαστε περαστικοί και κανείς δεν προλαβαίνει να οργανώσει και να οργανωθεί σωστά. Επίσης ακούμε πολλά παράπονα γιατί ανεβαίνουν κάποια άτομα σε αμαξίδια με το ασανσέρ αλλά χαλάει συνέχεια, έχει πολύ κοστοβόρα και δύσκολη συντήρηση, με αποτέλεσμα να μένουν τα άτομα με αμαξίδια πάνω, χωρίς δυνατότητα να κατεβούν. Έχουμε κατεβάσει στα χέρια αμαξίδιο που ανέβηκε, χάλασε στο μεταξύ το ασανσέρ και δεν μπορούσε ο άνθρωπος να φύγει. Γενικά, το ζήτημα των εργαζομένων στους χώρους της Ακρόπολης είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Μή μας ζηλεύεις καθόλου».
Στεναχωρήθηκα πολύ με όσα άκουσα, κάτι ψέλλισα αμήχανα τύπου μμμλυπαμαιπολυ αλλά μας έκανε νόημα η άλλη υπάλληλος, το ασανσέρ είχε έρθει και έπρεπε να φύγω. Χαιρέτησα σκεπτική, και χώθηκα στο ασανσέρ· η μαγεία της Ακρόπολης άρχισε να ξεμακραίνει καθώς κατέβαινα.
Και τώρα ξεκινάει το comic relief του έργου. Ξαφνικά, από το πουθενά, βλέπω με το που βγαίνουμε από το ασανσέρ να έρχεται από τη χώρα του «Πες το και θα γίνει» ένα golf cart, πάνω σε ένα πύρινο άρμα. Ειλικρινά Γιάγκο, ένα κοπάδι μονόκερους να έβλεπα, δε θα μου έκανε τόση εντύπωση. Περνάει από μπροστά μας και εξαφανίζεται στη στροφή, μάλλον κάπου παρακάτω έχει μεγαλύτερο ξέφωτο για να μπορέσει να κάνει αναστροφή.
Ανεβαίνουμε εγώ και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο κύριος είναι μια χαρά αλλά η κυρία δυσκολεύεται αρκετά στη βάδιση. Το αυτοκινητάκι έχει ειδική χειροκίνητη ράμπα για ένα αμαξίδιο και θέσεις για 4 άτομα, δυο μέσα και δυο πίσω. Βγαίνει ο οδηγός να μας τακτοποιήσει οπότε και μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ρωτήσω πώς και ξαφνικά τα golf carts λειτουργούν, στα εκδοτήρια μου είχαν πει ότι τις Κυριακές δεν δουλεύουν.
«Δεν είμαι εγώ ο ειδικά εκπαιδευμένος οδηγός του οχήματος, η δουλειά μου είναι άλλη στο χώρο, ο μοναδικός οδηγός golf cart που έχουμε λείπει αλλά επειδή έχει αρκετό κόσμο που τα χρειάζεται σήμερα, με φώναξαν εσπευσμένα» μου είπε ο άνθρωπος.
Να’ ναι καλά ο άνθρωπος, όμως κάπως με τσίμπησε σαν αγκαθάκι αυτό το «Δεν είμαι εγώ ο ειδικά εκπαιδευμένος οδηγός του οχήματος». Ας είναι. Έκανα ένα γρήγορο whatabaoutism στο μυαλό μου με κάτι λεωφορεία στην Ινδία που κρέμονται από γκρεμούς και είναι μια χαρά πάντα και περίμενα να ξεκινήσουμε. Πράγματι, η εύθυμη παρέα μας ξεκίνησε προς την έξοδο με την ηλικιωμένη αμερικανίδα με τα οινοπνευματί μαλλιά και το μωβ σκελετό πεταλούδα με διαμαντάκια και τον σύζυγό της. Δεξιά μας ο γκρεμός, αριστερά ο βράχος. 150 μέτρα μετά, φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του μονοπατιού οπότε κατεβαίνει ο οδηγός και αρχίζει να πασχίζει να ξαναστήσει την χειροκίνητη ράμπα. Είναι βαριά, ιδανικά θα χρειαζόταν 2 άτομα να την ξεδιπλώσουν μέσα από το όχημα. Σκύβει, τραβάει, σέρνει, τον παρακολουθούμε οι τρεις επιβάτες απορημένοι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί στήνει τη ράμπα εκεί, τί συμβαίνει;
Ο άνθρωπος πασχίζει κάποια λεπτά, μέχρι που τελικά τη στήνει και στρέφεται σ‘ εμάς δείχνοντάς μας τη ράμπα: «Παρακαλώ, κατεβείτε από εδώ»
Αχ τί κρίμα που ντράπηκα να βγάλω φωτογραφία! Μας έπιασε όλους ένα νευρικό γέλιο· ο οδηγός στη βιασύνη του χωρίς να το καταλάβει (αλλά και γιατί δεν το είχε ξανακάνει, δεν ήταν αυτή η δουλειά του) είχε στήσει τη ράμπα σύριζα στον γκρεμό. Με το που κατέβαινες, η ράμπα οδηγούσε κατευθείαν στο πυρ το εξώτερον, έφτανες με δυο κουτρουβαλιές και ρολαρίσματα κατευθείαν στην Πλάκα. Η κυρία με τα σούπερ γυαλιά άρχισε να χτυπάει παλαμάκια «Oh! How nice! A slide to Plaka!»
Οου γιες. And then a Stairway to Heaven.
Πεζή πια, πήρα να κατεβαίνω τον απότομο κατήφορο που μου έβγαλε την ψυχή κατά την ανάβαση και βλέπω μια νέα κοπέλα με σοβαρό κινητικό πρόβλημα, με μπαστούνι και υποβασταζόμενη από συνοδό, να παλεύει να ανεβεί. Είχε σχεδόν φτάσει στο τέλος της ανηφόρας, εκεί στο τρίστρατο και κοιτούσε δεξιά-αριστερά σα χαμένη: «Πού πάμε τώρα; Δεν αντέχω άλλο!» Είπε στον συνοδό της. «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω» της αποκρίθηκε εκείνος.
Την πλησίασα, πριν λίγη ώρα είχα ζήσει την ίδια απόγνωση.
«Θα πάτε δεξιά στα εκδοτήρια και θα βγάλετε μηδενικά εισιτήρια, κατόπιν ευθεία πάνω στο τέρμα της δεύτερης ανηφόρας πίσω από εκείνη τη συστάδα ελιών έχει μια ταμπέλα ΕΙΣΟΔΟΣ / ΕΞΟΔΟΣ θα ενημερώσετε την υπάλληλο και θα περιμένετε όρθιοι να μαζευτούν 10 άτομα για να σας αφήσει να μπείτε σαν γκρουπ. Κατόπιν θα πάτε εδώ αριστερά, στην Βόρεια Κλίτυ και θα αψηφήσετε την απαγορευτική ταμπέλα ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, θα μπείτε μέσα και θα περιμένετε κάποιο τυχαίο κύριο του χώρου να ανεβεί στο golf cart και να σας πάει 150 μέτρα πιο κάτω που είναι η είσοδος του ασανσέρ. Αν είναι πάνω, θα περιμένετε να μαζέψει 4 άτομα για κάθοδο, οπότε και θα κατεβεί για να το πάρετε».
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την περιγραφή και η κοπέλα άρχισε να φωνάζει αγανακτισμένη: «Τί είναι αυτά, δεν ντρέπονται; Για ποια προσβασιμότητα μιλάνε;»
Έκατσα και τα άκουσα όλα, τα παράπονα, τις βρισιές, τις κατάρες. Έκατσα και τα άκουσα σα να πρέπει να απολογηθώ εγώ, σα να φταίω κι εγώ για αυτή τη γελοιότητα που ονομάζουν 100% προσβασιμότητα της Ακρόπολης. Έκατσα μαζί της μέχρι να πάει ο συνοδός της να βγάλει τα μηδενικά εισιτήρια κι ας μη με κρατούσαν κι εμένα τα πόδια μου αλλά δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της λεπτό και ήξερα ότι δυσκολευόταν να πάει μέχρι τα εκδοτήρια μαζί του και να επιστρέψει πάλι εκεί· ξέρεις από εμένα άλλωστε ότι ακόμα και δέκα βήματα εις μάτην είναι βαρύ φορτίο.
Τώρα που έγραψα αυτό το κείμενο, μού έφυγε ένα βάρος. Αν τη συναντούσα τώρα, δε θα την κοιτούσα σα να φταίω. Θα της έλεγα ότι αυτό το κείμενο το έγραψα για εκείνην και για μένα, για όλους εμάς που έχουμε κινητικά προβλήματα και έχουμε κουραστεί να είμαστε πολίτες Β’ κατηγορίας ενώ πληρώνουμε φόρους μεγιστάνα, που ανεχόμαστε μισοδουλειές που βαπτίζουν «προσβασιμότητες» χωρίς σεβασμό, πλάνο, γνώση και φροντίδα, χωρίς ανθρωπιά.
__________________________
Προτάσεις
Από την εμπειρία μου στο χώρο και λαμβάνοντας υπόψιν τις ανάγκες ενός τουρίστα που δεν γνωρίζει τίποτα από Αθήνα και είναι άτομο με κινητικές δυσκολίες, κι επιπροσθέτως έχοντας πάντα στο νου, όχι απλά την πρόσβαση με συνοδό, αλλά το να μπορεί ένα άτομο σε αμαξίδιο να πάρει το μετρό, δηλαδή τη δημόσια συγκοινωνία και να ανεβεί κανονικά στην Ακρόπολη όπως όλος ο κόσμος, προτείνω:
- Δημιουργία ενός ιστού σήμανσης που να καθοδηγεί επαρκώς τον επισκέπτη με κινητικά προβλήματα στα εξής σημεία
α) Μακρυγιάννη Στάση Μετρό Ακρόπολη πινακίδα: ΑΡΧΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
β) όμοια ταμπέλα με βελάκι κάπου στο ύψος της Αρεοπαγίτου 35
γ) όμοια ταμπέλα με βελάκι κάπου στο ύψος των σκαλοπατιών του Ηρωδείου
δ) στη βάση ανηφόρας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, εκεί που είναι τώρα καρφωμένη εκείνη η μικροσκοπική ταμπέλα στον στύλο της ταμπέλας για Πεζόδρομο: ΠΡΟΣ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
Στο ίδιο σημείο, να μεταφερθούν τα golf cart τα οποία μπορούν να είναι και με ραντεβού μέσω app. Να μπορείς να κλείσεις εισιτήριο από ένα μήνα πριν ότι την Χ του μήνα θα με περιμένει την Χ ώρα golf cart με την επιδειξη εισιτηρίου, ακόμα και με ένα μικρό αντίτιμο με την επίδειξη ενός qr code.
- Τοποθέτηση επαρκούς σήμανσης στην κορυφή της ανηφόρας, σε αυτό που αναφέρω παραπάνω ως "τρίστρατο" με βέλος που να δείχνει που να κατευθυνθούν για τον ανελκυστήρα.
- Τοποθέτηση ταμπέλας στην συρόμενη καγκελόπορτα της Βόρειας Κλιτυς που να ενημερώνει ότι στα 150 μετρα βρίσκεται ο ανελκυστήρας.
- Να προσλάβετε υπαλλήλους με παιδεία, ευγένεια και ανθρωπιά.
Μια επίσκεψη στην Ακρόπολη είναι πάντα ενδιαφέρουσα, επίκαιρη και αναγκαία, ένα αγαπημένο προσκύνημα. Είχα καιρό να πάω στην Αθήνα, κι ακόμα περισσότερο να ανεβώ στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Αυτό το συναρπαστικό δέσιμο του βράχου με τα τείχη, που δεν ξέρεις πού ακριβώς σταματάει η γη και πού αρχίζει η Ακρόπολη, το απροσδιόριστο σημείο που το χέρι του Ανθρώπου γίνεται ένα κράμα με τη Φύση, με κορωνίδα το αριστούργημα του Παρθενώνα, μου δημιουργούσε πάντα μια αδιόρατη αίσθηση μυσταγωγίας και πνευματικότητας.
Πριν λίγους μήνες μάλιστα έμαθα ότι έβαλαν και ασανσέρ μέχρι πάνω και χάρηκα πολύ, καθώς ο λόγος που είχα τόσα χρόνια να την επισκεφθώ ήταν η δύσκολη πρόσβασή της. Με τον νέο ανελκυστήρα, τον μοναδικό στην Ευρώπη που κινείται κατά ένα μέρος της διαδρομής διαγώνια, με αυτό το θαύμα της μηχανικής, με αυτό το ανυψωτικό μεγαλούργημα, μπαίνει η Ελλάδα στην κορυφή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και - γιατί όχι; - και του παγκόσμιου. (Στο φέρνω με το μαλακό). Σκεφτόμουν ότι μπορεί να είμαστε αρκετά πίσω σε πολλά, όμως τουλάχιστον φαίνεται να προσπαθούμε να διατηρήσουμε μια βιτρίνα πολιτισμού στο μοναδικό αξιοθέατο για το οποίο είμαστε γνωστοί στα πέρατα του κόσμου.
Άρχισα να ψάχνω με όρεξη πληροφορίες για τη νέα κατάσταση προσβασιμότητας της Ακρόπολης και έπεσα σε αναρίθμητα βίντεο με τον αξιότιμο κ. Κορρέ να μιλάει με περηφάνια για το ότι πλέον ένα άτομο σε αμαξίδιο μπορεί να ανεβεί και να δει περιμετρικά όλο τον Παρθενώνα και μεγάλο μέρος της Ακρόπολης, χάρη στα νέα τσιμεντένια μονοπάτια που έχει επιμεληθεί προσωπικά.
Θα τα δείτε όλα. Υπομονή.
Σύμφωνα με την υπουργό πολιτισμού κα Λ. Μενδώνη «Είναι γεγονός, ότι πλέον η Ακρόπολη, το σύμβολο του Δυτικού Πολιτισμού και της δημοκρατίας, είναι απολύτως προσβάσιμη. Με τον ανελκυστήρα και τις διαδρομές, οι συμπολίτες μας, οι συνάνθρωποι μας που έχουν προβλήματα κινητικότητας, αλλά ακόμη και άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που έχουν όραμα να έρθουν στην Ακρόπολη, θα μπορούν σήμερα να την προσεγγίσουν μέχρι τη Νότια Κλιτύ. Είναι ένα έργο το οποίο έγινε πολύ γρήγορα, […] υπό τον καθηγητή κ. Μανόλη Κορρέ, και με την εφαρμογή όλων των διατάξεων του αρχαιολογικού νόμου.»
Επιπρόσθετα, ο πρωθυπουργός τόνισε ότι «ο νέος ανελκυστήρας αλλά και οι νέες διαδρομές που έχουν δημιουργηθεί καθιστούν την Ακρόπολη προσβάσιμη σε όλες και σε όλους, στα άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά και στους ηλικιωμένους που θέλουν να απολαύσουν το σύμβολο του δυτικού πολιτισμού.»
Εγκαινιάστηκε ο νέος ανελκυστήρας στην Ακρόπολη
Και πολλά άλλα τέτοια, έβαλα τα πιο σημαντικά, δε θα σας κουράσω άλλο.
Δεν θέλω να με χαρακτηρίσω αιθεροβάμων που τους πίστεψα, αλλά πάλι, δεν ξέρω και πώς να με χαρακτηρίσω τελικά. Ή πώς να χαρακτηρίσω τις ανακρίβειες που αφορούν άτομα σε αμαξίδια τα οποία ορμώμενα από τις παραπάνω επίσημες δηλώσεις, μπορεί να προσεγγίσουν το χώρο χωρίς δεύτερη σκέψη και πιθανόν να φέρουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα. Αναρωτιέμαι αν οι ιθύνοντες έβαλαν για δοκιμή έστω και ένα άτομο σε αμαξίδιο να προσεγγίσει την Ακρόπολη από τη στάση μετρό Ακρόπολης για παράδειγμα και να τους περιγράψει την εμπειρία προσβασιμότητας του χώρου.
Επιστρέφω στη δική μου επίσκεψη· θα ανέβαινα στην Ακρόπολη με ασανσέρ και αυτό από μόνο του με έκανε να νιώθω ότι βρίσκομαι στον αφρό των Ευρωπαίων πολιτών. Να σημειώσω πριν προχωρήσω πως ό,τι γράφω παρακάτω δεν έχει καμία απολύτως πολιτική απόχρωση. Στο μόνο που με ενδιαφέρει να αναφερθώ είναι η προσβασιμότητα του χώρου και τίποτα άλλο.
Ως επισκέπτης που δεν γνωρίζει πολλά από τους δρόμους περιμετρικά της Ακρόπολης, αρχικά μπερδεύτηκα με το πού είναι η Βόρεια Κλίτυ, η Νότια και γενικά δεν μπορούσα να καταλάβω καν από τους χάρτες πού ακριβώς να πάω για να προμηθευτώ εισιτήρια και από πού ξεκινάει η είσοδος για την πρόσβαση στο αξιοθέατο. Από πού θα πάω για να φτάσω στο ασανσέρ και πώς θα το προσεγγίσω;
Τα δεδομένα μου από την έρευνα μου μέχρι στιγμής είναι τα εξής:
- Επιβεβαίωση από τον πρωθυπουργό της χώρας, την υπουργό πολιτισμού και τον κ. Κορρέ ότι η Ακρόπολη είναι απόλυτα προσβάσιμη.
- Στο επίσημο site του Υπουργείου Πολιτισμού «Οδυσσεύς» αναφέρεται: «Η πρόσβαση στον ανελκυστήρα πραγματοποιείται από ξεχωριστή είσοδο, βορείως της Κεντρικής Εισόδου (Δ. Κλιτύς) και μέσω διαδρομής ("Περίπατος") μήκους 350μ., η οποία διαμορφώθηκε - με προδιαγραφές και για την εξυπηρέτηση ΑμεΑ το 2020.» Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Ακρόπολη Αθηνών
- Σε πολλά site με άρθρα επί του θέματος, αναφέρονταν ρητά ότι διατίθενται ειδικά golf carts στη βάση του χώρου της Ακρόπολης τα οποία θα παίρνουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα για να φτάσουν στη Βόρεια Κλίτυ που είναι η βάση του ανελκυστήρα.
Είχα την προνοητικότητα αρχικά να βρω τα ταμεία εισιτηρίων της Ακρόπολης μια μέρα πριν για να πάρω δια ζώσης απαντήσεις σε όλες τις απορίες που είχα σχετικά με το πού βρίσκονταν τα golf carts που θα με πήγαιναν στο ασανσέρ. Στους Χάρτες έδειχνε δυο σημεία έκδοσης εισιτηρίων το πρώτο στο σημείο «1» και το δεύτερο στο «2».
Καθώς έμενα σχεδόν δίπλα στο «1» πήγα το προηγούμενο απόγευμα επί τόπου για να μάθω περισσότερες πληροφορίες.
Ρωτάω λοιπόν την κοπέλα στα εκδοτήρια πού βρίσκονται τα golf carts που μεταφέρουν τους επισκέπτες στον ανελκυστήρα της Ακρόπολης και κυρίως πόσο μακριά είναι από το σημείο που βρισκόμασταν. Τα άτομα με αναπηρία δεν κόβουν εισιτήριο στους αρχαιολογικούς χώρους, οπότε το πρώτο κομμάτι του εισιτηρίου είχε λυθεί. Η κοπέλα στα εκδοτήρια δεν γύρισε καν να με κοιτάξει και με γυρισμένη την πλάτη μου απάντησε δείχνοντάς μου με το δάχτυλο κατά πάνω:
«Τα golf carts είναι στα άλλα εκδοτήρια εισιτηρίων, εδώ πιο κάτω στην Αρεοπαγίτου».
«Δηλαδή πού πιο κάτω; Από πού θα πάω για να τα βρω;» Συνέχισα απορημένη εγώ.
«Στα σαράντα μέτρα πιο κάτω, να εδώ λίγο παραπέρα είναι αν βγείτε θα τα δείτε».
Το πρόσωπό της δεν το είδα πάντως.
Ποια δύσμοιρη κατάρα με έριξε να ρωτήσω πληροφορίες αποστάσεων από τη γυναίκα Flash Gordon, τον Άνθρωπο Αστραπή, που την παρακάτω απόσταση την περιέγραψε και μου την επικοινώνησε ως σ α ρ ά ν τ α μέτρα;
Η διαδρομή που βλέπετε παρακάτω έχει σημείο εκκίνησης το σημείο που τη ρώτησα, δηλαδή τα εκδοτήρια στην Αρεοπαγίτου και το σημείο τερματισμού είναι το σημείο που βρίσκονται τα golf carts.
Το επόμενο πρωί λοιπόν, ξύπνησα άνετη και κεφάτη· η Ακρόπολη ήταν δυο βήματα από εκεί που ήμουν. Σκεφτόμουν ότι θα κάνω 5’ με τα πόδια έως τα golf carts και μετά άλλα 5’ - 10’ να φτάσουμε στη βάση του ανελκυστήρα, άντε κι άλλα 5’ να ανέβω με το ασανσέρ, σε ένα εικοσαλεπτάκι θα είμαι πάνω, λες να πάω και το απόγευμα να βγάλω κι άλλες φωτό με το ηλιοβασίλεμα;
Δεν κάνω πλάκα, το σκέφτηκα.
Άρχισα να ανηφορίζω στην υπέροχη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στα αριστερά τα πιο old money κτίρια του τόπου μας και στα δεξιά πολλές συστάδες με ελιές να πλαισιώνουν δωρικά τις παρυφές της Ακρόπολης. Ομολογουμένως μού φάνηκε κάπως μακριά ο Παρθενώνας ξαφνικά, γι’αυτό και θαύμασα ακόμη περισσότερο τους ιθύνοντες που με τόση φροντίδα μερίμνησαν για τη δύσκολη μεταφορά των ατόμων με κινητικά προβλήματα έως το σημείο ενδιαφέροντος. «Ε, ναι, μακρυά είναι, καλά έκαναν και έβαλαν τα golf carts από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου» σκέφτηκα.
Ένα τέταρτο μετά πίστευα ότι είχα χάσει την είσοδο, αλλά πάλι δεν φαινόταν ακόμα τίποτα. Το περιβάλλον σε αυτή τη βόλτα έχει πολλά θέλγητρα που σβήνουν κάπως την κούραση. Όμως καθώς περπατούσα δεν μπορούσα να το χαρώ, καθώς άρχισε να μου δημιουργείται μια αμηχανία ότι κάτι κάνω λάθος. Όντως έκανα λάθος. Έψαχνα να βρω παρκαρισμένα golf carts στην Αρεοπαγίτου, γιατί θεωρούσα δεδομένο ότι αποκλείεται να μας έβαζαν να ανεβούμε όλη εκείνη την τεράστια ανηφόρα μόνοι μας, από την Αρεοπαγίτου μέχρι τα προπύλαια σχεδόν και να τολμούν να συνεχίζουν να διατυμπανίζουν ότι έχουν φροντίσει για την απόλυτη προσβασιμότητα της Ακρόπολης. Όπως καταλαβαίνεις, τόλμησαν.
Στο μεταξύ καμία απολύτως σήμανση να μας ενημερώσουν τουλάχιστον για το πού βρίσκονται ή έστω κατά πού πέφτει η είσοδος για άτομα με αναπηρία. Την έλλειψη σήμανσης τη βρήκα πιο σκληρή τιμωρία από μέρους των ιθυνόντων γιατί πλέον δεν είναι άγνοια για το τί χρειάζεται ένα άτομο που δυσκολεύεται ή δεν μπορεί να περπατήσει, αλλά αδιαφορία. Αυτή, είναι πιο σκληρή από την άγνοια. Ξέρεις, για εμάς ακόμα και 10 βήματα περίσσια και χωρίς λόγο είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό και κουραστικό, δεν μπορούμε να περιφερόμαστε πέρα δώθε ψάχνοντας. Φυσικά αυτό ισχύει για όλους, πόσο μάλλον για άτομα τα οποία έχουν μειωμένη κινητικότητα ή είναι σε αμαξίδια.
Ένα χιλιόμετρο μετά, είδα κάποια ταξί στα αριστερά του δρόμου. Κάπου εδώ θα είναι.
Καμία ταμπέλα, κανένας υπάλληλος που να ενημερώνει, έστω ένας φύλακας, είμαστε μόλις 500 μέτρα από την είσοδο ενός από τα πιο διάσημα αξιοθέατα παγκοσμίως και είναι εντελώς αφύλακτο, θα μπορούσε να μπει ο καθένας και να κάνει οτιδήποτε. Θυμήθηκα που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Παρίσι τα τεράστια διαφανή θωρακισμένα τείχη που περιέβαλαν το χώρο γύρω από τον Πύργο του Άιφελ, διασφαλίζοντας το ίδιο το αξιοθέατο αλλά κυρίως τους επισκέπτες από πολύ νωρίς, όχι μόνο από την είσοδο του Πύργου.
Ξάφνου, κάπου μακριά, σα να φεγγοβολάει ένα μπλε σηματάκι καρφωμένο άτσαλα στον στύλο μιας άλλης ταμπέλας.
Ναι, είναι το αναπηρικό σήμα.
Για να δούμε, τί έργο ετοίμασαν σε ένα άτομο μειωμένης κινητικότητας οι άρχοντες αυτού του τόπου. Θα είναι αισθηματική κομεντί, κωμωδία, τραγωδία, σατυρικό δράμα, σκληρή περιπέτεια, ψυχολογικό θρίλερ ή επιθεώρηση; Έχω να σου πω ότι κατάφεραν να κάνουν την εμπειρία πρόσβασης της Ακρόπολης να περιλαμβάνει τα πάντα. Θα ζήλευε και ο Σκορτσέζε με αυτήν την πολυεπίπεδη εξέλιξη.
Έτσι, απλά, λιτά κι απέριττα, δωρικά και μινιμαλιστικά: ανάπηρε ανέβα την ανηφόρα μόνος σου. Αυτό το μικρό ταμπελάκι διάστασης μισής Α4, άρχισε να με βάζει σιγά σιγά στο κλίμα της εμπειρίας της Ακρόπολης που σκέφτηκε και σχεδίασε ο κ. Κορρές για εμένα, υλοποίησε το Ίδρυμα Ωνάση, και επικρότησαν η υπουργός πολιτισμού και ο πρωθυπουργός. Από εκείνο το σημείο, σύμφωνα με το site του Υπουργείου Πολιτισμού, αρχίζει ο «Περίπατος» 350 μέτρων που οδηγεί στη Βόρεια Κλίτυ. Μπορεί να το διάβασα στο site αλλά τη στιγμή που ήμουν εκεί δεν θα μπορούσα να το ξέρω εφόσον δεν υπάρχει καμία σήμανση που να με ενημερώνει. Είμαι τουρίστρια, δεν έχω ιδέα από την Αθήνα. Αν υπήρχε μια ταμπέλα με τη λέξη ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ή ΠΡΟΣ ΒΟΡΕΙΑ ΚΛΙΤΥ / ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ θα ήξερα τουλάχιστον ότι είμαι στο σωστό δρόμο σύμφωνα με όσα είχα ήδη διαβάσει στο site.
Άλλη μια αναμνηστική φωτο για να θυμόμαστε για πάντα αυτήν την υπέροχη ταμπέλα που γράφει Ακρόπολη, ακριβώς στην είσοδο του πιο διάσημου μνημείου της χώρας.
1η πίστα - Κύρου Ανάβασις
Βρήκα την ταμπέλα, και τώρα, τί; Κάτω από τον καυτό πλέον ήλιο, άρχισα να ψάχνω κάποιον να ρωτήσω το οτιδήποτε. Η αλήθεια είναι ότι είχα καταλάβει ότι έπρεπε να ανεβώ το Γολγοθά, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω· η άρνηση είναι μεγάλο πράγμα. Ο μόνος που βρισκόταν κοντά στην επίσημη σήμανση για ΑΜΕΑ του πιο σημαντικού αξιοθέατου της χώρας μας ήταν ένας νεαρός που νοίκιαζε ηλεκτροκίνητα πατίνια. Από μακριά τον χαιρετώ κι από κοντά του λέω αν ήξερε πού βρίσκοταν η είσοδος με τα golf carts και ευτυχώς ήξερε ο άνθρωπος, με ενημέρωσε ότι βρίσκεται στην κορυφή της ανηφόρας.
Στεκόμουν μπερδεμένη στη βάση της ανηφόρας, εκεί στις παρυφές του Ιερού Βράχου μην μπορώντας να χωνέψω ότι μας έβαζαν να την ανεβούμε. Πρόκειται για μια ανηφόρα με μεγάλη κλίση (όχι απαγορευτική για τα golf carts) με γλιστερές από τη χρήση πέτρες, χωρίς κανένα παγκάκι για στάση για ξεκούραση, ούτε κουπαστή για στήριξη.
Τετρακόσια (400) μέτρα ανάβαση σε απότομη ανηφόρα μονοκοπανιά.
Στην υγειά μας.
Ξέπνοη, ιδρωμένη και πολύ ταλαιπωρημένη έφτασα στην κορυφή της ανηφόρας μπροστά σε αυτό το θέαμα:
Βγήκα σε ένα τρίστρατο, (vibes τραγωδίας) όπου δεν υπήρχε καμία απολύτως ταμπέλα ή οποιαδήποτε είδους σήμανση που να ενημερώνει τα άτομα με αναπηρία προς τα πού να πάνε. Δεν ρίσκαρα να ανεβώ μέχρι πάνω στην ουρά γιατί η ανηφόρα γινόταν απότομη και δε θα άντεχα το πισωγύρισμα αν έκανα λάθος. Ακόμα δεν είχα μπει καν στην Ακρόπολη και οι αντοχές μου είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν.
Στα δεξιά μου, είχε το περιβόητο πια δεύτερο εκδοτήριο εισιτηρίων (το 2 στον παραπάνω χάρτη) από όπου έπρεπε να κόψω μηδενικό εισιτήριο ακόμα κι αν δεν πλήρωνα. Πλησίασα, έκοψα και ρώτησα ευγενικά την ταμία πού βρίσκεται το μέρος από όπου θα πάρω τα golf cart.
Βαρέθηκες να διαβάζεις τη φράση «golf cart», ε; Εγώ να δεις που το έλεγα κιόλας, Γιάγκο.
Αυτή η ταμίας τουλάχιστον με κοιτούσε όταν μου απηύθηνε το λόγο. Τ: ταμίας Ε: εγώ
Τ - Εκεί επάνω πρέπει να πάτε για να πάρετε τα golf cart, αλλά τα golf cart δεν είναι σε λειτουργία σήμερα.
Ε - Τί εννοείτε όταν λέτε ότι τα golf cart δεν είναι σε λειτουργία σήμερα;
Τ - Τα golf cart δεν δουλεύουν την Κυριακή. Σήμερα είναι Κυριακή.
Ε - Μα είναι δυνατόν με τόσο κόσμο, έχει ουρές μέχρι κάτω, πώς θα εξυπηρετηθούμε χωρίς τα golf cart;
Τ - Κυρία μου πρέπει να πάτε πάνω στην είσοδο και να μπείτε από την έξοδο (sic), αφού ενημερώσετε κάποιον εκεί ότι είστε άτομο με αναπηρία για να σας πει τί θα κάνετε και από πού θα πάτε με τα πόδια στο ασανσέρ. Δεν έχουμε οδηγό για τα αυτοκίνητα, δεν εργάζεται Κυριακές.
Εν πάση περιπτώσει φεύγω, πλέον δυσκολεύομαι να σταθώ όρθια, η απότομη ανηφόρα και ο ήλιος δε βοηθούν. Είχα καταγραφικό διαδρομής - όπως θα κατάλαβες - και μετά ακολούθησε αυτό που βλέπεις, μια κόλαση πισωγυρισμάτων στην προσπάθεια μου να βρω πού είναι η είσοδος / έξοδος ή ό,τι άλλο, κάτι που διήρκησε 20 ολόκληρα λεπτά. Περιφερόμουν πάνω κάτω ψάχνοντας μια ταμπέλα που να λέει ΕΙΣΟΔΟΣ ή ΠΡΟΣ ΕΙΣΟΔΟ ή έστω οτιδήποτε.
Λαχανιασμένη, σε άθλια πλέον κατάσταση (vibes περιπέτειας), και εφόσον δεν υπήρχε κανένας φύλακας να ρωτήσω ή να ζητήσω βοήθεια, Κυριακή μεσημέρι πια, με ουρές κόσμου μπροστά, επέστρεψα στο άδειο εκδοτήριο.
Ε - Σας παρακαλώ, δυσκολεύομαι να βρω οποιαδήποτε είσοδο, έχω κουραστεί και όπως ανέφερα πριν είμαι άτομο με κινητικά προβλήματα, μπορείτε να με βοηθήσετε;
Τ - Σας είπα κυρία μου, είναι εκεί. (Δείχνει τυχαία κάπου κατά πάνω)
Ε - Δεν μπορώ να το βρω, μπορείτε σας παρακαλώ να με συνοδεύσετε εσείς; Περιφέρομαι εδώ και 20 λεπτά, δεν μπορώ άλλο όρθια.
Πόση ξεφτίλα ένιωσα Θεέ μου, ξεκίνησα το πρωί ενθουσιασμένη να δω την Ακρόπολη και κατέληξα να κάθομαι να παρακαλάω για βοήθεια από το πουθενά πράγματα που θα έπρεπε να είναι ήδη κεκτημένα.
Ενώ σκεφτόμουν αυτό, ακούω την υπάλληλο να λέει, χαρίζοντάς μου ένα προκλητικότατο και χορταστικό eye roll:
Τ - Δεν είναι η δουλειά μου να σας συνοδεύσω μέχρι την είσοδο. Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας συνοδεύσω κάπου. Να πάτε μόνη σας.
Η υπομονή εκτός εμβέλειας πια. Δεν είχα καλό σήμα.
Την ενημέρωσα με όση δύναμη μου είχε απομείνει ότι δεν θα φύγω από εκεί μέχρι να σηκωθεί, να πάμε έξω και να μου δείξει επακριβώς πού πρέπει να πάω.
Βαριεστημένη και σε μόνιμο eye roll, η μια από τις τρεις ταμίες που εκείνη την ώρα δεν εξυπηρετούσαν κανέναν άλλον, σηκώθηκε από τη θέση της, όχι τόσο γιατί ήθελε να με εξυπηρετήσει αλλά για να με ξεφορτωθεί, βγήκε έξω σέρνοντας τα βήματα της και με συνόδευσε απρόθυμα 50 μέτρα παραπέρα, στην έξοδο / είσοδο που που ήταν κρυμμένη πίσω από τις ελιές, κατόπιν της έντονης δικής μου παραινέσεως για λίγη ανθρωπιά. Ήμουν κουρασμένη, μπερδεμένη και ταλαιπωρημένη και χρειάστηκε να μαλώσω με τις υπαλλήλους των εκδοτηρίων για μια απλή ανθρώπινη βοήθεια. Πόσο σύνηθες, δυστυχώς, στην Ελλάδα!
Όπως βλέπεις στη φωτό ήταν εμφανέστατες οι ταμπέλες για το πού να πάω.
Τέλος πρώτης πίστας.
2η πίστα - Οι κότες το’σκασαν
Πίσω από μια σιδερένια καγκελόπορτα περίμεναν περίπου δέκα κουρασμένα παλικάρια για το ασανσέρ και η υπάλληλος που βρισκόταν στην είσοδο του πιο σημαντικού μνημείου της Ελλάδας (θα το λέω συνέχεια) φαινόταν να άγεται και να φέρεται φωνάζοντας γενικά στον κόσμο. Περιμέναμε να μας ανοίξει για να αρχίσουμε να περπατάμε προς το ασανσέρ, στην Βόρεια Κλίτυ, εφόσον πλέον είχαμε συμβιβαστεί όλοι μας ότι golf cart δε θα δούμε.
Δέκα λεπτά αναμονής μετά, όρθιοι όλοι οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με κινητικά προβλήματα που είχαμε μαζευτεί, μια κυρία αρχίζει να δυσανασχετεί έντονα. Ζητάει να επισπεύσουν επιτέλους τη διαδικασία, αλλιώς να μας βάλουν να περιμένουμε κάπου που να έχει παγκάκια.
Σωστό. Δε μπορείς να επιβάλεις αναμονή σε άτομα με κινητικά προβλήματα χωρίς να έχεις καθίσματα αναμονής.
Με τα πολλά, έγινε η σπίθα πυρκαγιά και άρχισαν και οι υπόλοιποι να δυσανασχετούν. Μη φανταστείς τίποτα τρελό, απλά εξέφρασαν τη δυσφορία τους. Κι εγώ μαζί τους.
Και ξαφνικά, γυρνάει η φύλακας της εισόδου της Ακρόπολης, του πιο διάσημου αξιοθέατου της χώρας και μας λέει απειλητικά και σε έντονο ύφος:
«Καθήστε ήσυχα γιατί θα μου τη βαρέσει, θα το κλειδώσω
ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!» Λέει, ουρλιάζοντας, σε παροξυσμό πια.
Αχ. Αχ. Αχ.
Ακριβώς τη στιγμή που για κάποιο λόγο όλοι στο άκουσμα αυτής της απειλής λούφαξαν, εγώ είχα πάρει φωτιά. Τί να σου πώ και τί να μου πεις; «Καθήστε ήσυχα» λες και είμασταν τριχρονα; Θα το κλειδώσεις; Ποια; Την Ακρόπολη; Τα λόγια βγήκαν ακούσια:
«Ποια είστε εσείς που θα κλειδώσετε, τί; Την Ακρόπολη; Τσιφλίκι σας είναι; Η Ακρόπολη είναι όλων των Ελλήνων, ή καλύτερα όλης της ανθρωπότητας! Ντροπή σας να μας εκφοβίζετε με αυτόν τον τρόπο», είπα και πέρασα από την καγκελόπορτα. Μαζί μου πέρασαν και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν θυμάμαι τί έλεγε στο κατόπι μου η απαράδεκτη υπάλληλος με τη φούξια περιβολή. Αναρωτιέμαι αν θα τολμούσε να μας απειλήσει με τέτοιο χυδαίο τρόπο εάν φορούσε καρτελάκι με το ονοματεπώνυμο της και την ιδιότητα της καρφιτσωμένο πάνω της, όπως αρμόζει σε κάθε σοβαρό χώρο. Τυχάρπαστοι, αγενείς και απαίδευτοι άνθρωποι σε θέσεις - βιτρίνα για την Ελλάδα. Αυτή η γυναίκα και όλοι οι συνάδελφοι του χώρου είναι για πολλούς τουρίστες εξωτερικού η βιτρίνα της Ελλάδας, μερικοί έρχονται από τα νησιά μόνο στην Ακρόπολη και φεύγουν.
Μου έλειψε στιγμιαία το Παρίσι και οι ευγενέστατοι υπάλληλοι των αξιοθέατων του.
Ξεχυθήκαμε σε έναν δρόμο όλο το θυμωμένο κοπάδι, εγώ αγκομαχώντας, άλλοι κουτσαίνοντας, άλλοι με μπαστούνια κι άλλοι υποβασταζόμενοι από τους συνοδούς τους και ξεκινήσαμε για την αναζήτηση της Βόρειας Κλίτυς.
Στα αριστερά μας, ΕΝΑ πάρκινγκ για αναπηρικό όχημα, που φυσικά ήταν κατειλημμένο από ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν αναπηρικό.
Ξάφνου, εμφανίζονται μπροστά μας ως άλλη Μεγάλη Χίμαιρα - μάντεψε - τα golf carts!
Γυαλιστερά, σενιαρισμένα, ολοκαίνουργια και καμαρωτά, τα χαριτωμένα αμαξάκια λιάζονταν ανέμελα, προκλητικά παρκαρισμένα κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο.
Τέλος 2ης πίστας.
3η πίστα - Το Ασανσέρ North of The Wall
Βρες στην παρακάτω φωτογραφία τη σήμανση που ενημερώνει τα άτομα με αναπηρία που έχουν ανεβεί 400+ μέτρα ανηφόρα ότι αυτή είναι η είσοδος.
Να βοηθήσω;
Στέκομαι ακριβώς στο σημείο που καταλήγει η ανηφόρα, στο προαναφερθέν τρίστρατο. Στα δεξιά μου βρίσκονται τα εκδοτήρια, πάνω και μπροστά μου η είσοδος / έξοδος του χώρου για το κοινό και αριστερά εκεί που είναι ο κόκκινος κύκλος η ΒΟΡΕΙΑ ΚΛΙΤΥΣ.
Το αστείο είναι ότι η επίσημη είσοδος για τα άτομα με αναπηρία του Ανελκυστήρα Ακρόπολης, όχι μόνο δεν φαίνεται από μακριά, ούτε από κοντά δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ στον χώρο. Ακόμη όμως και να πλησιάσεις (είχα πλησιάσει το 20λεπτο που έψαχνα μόνη μου) δεν τολμάς να μπεις, γιατί πολύ απλά σε αυτήν την χιλιοτραγουδισμένη επίσημη είσοδο υπάρχει η ταμπέλα που δηλώνει ρητά ότι:
ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ
CONSTRUCTION AREA
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ
DO NOT ENTER
Πόσο πιο ξεκάθαρα να στο κάνουν ότι απαγορεύεται να μπεις;
Από πού θα ξέρει ο επισκέπτης του χώρου ότι αυτή η απαγορευτική ταμπέλα Εργοταξίου είναι το σωστό σημείο για το δρόμο προς το ασανσέρ και η μοναδική είσοδος για τη Βόρεια Κλίτυ; Το κάνουν, από όσο κατάλαβα, για να ελέγχουν και να επιλέγουν αυτοί ποιος θα μπει. Εντάξει, βάλτε τη σωστή ταμπέλα κι έναν φύλακα την πόρτα να φιλτράρει τον κόσμο. Τί καχυποψία είναι αυτή!
Το ασανσέρ βρίσκεται μόλις 150 μέτρα το πολύ μετά την παραπάνω «κρυφή» είσοδο. Είναι ένας δρόμος με ελάχιστη κλίση και λείο οδόστρωμα, πολύ εύκολος να τον διαβεί κανείς, είτε με κινητικά προβλήματα, είτε σε αμαξίδιο.
Τότε κατάλαβα ότι για αυτά τα 150 μέτρα ευθεία έχουν διατεθεί τα golf carts, Γιάγκο.
Αντί να βρίσκονται στη βάση της ανηφόρας, εκεί που υπάρχει αρχικά η σήμανση με τη μικρή ταμπελίτσα, τα βοηθητικά αυτά αυτοκίνητα βρίσκονται σε ένα άκυρο και αχρείαστο σημείο, στην κορυφή της ανηφόρας και μόλις 150 μέτρα από το ασανσέρ, σημείο που δεν εξυπηρετεί απολύτως κανέναν. Είναι λίγο σαν διακοσμητικά δημοσιοσχετίστικα κόλπα, για να λέμε ότι τα έχουμε κι αυτά. Η πραγματική εξυπηρέτηση του κοινού από αυτά, θα ήταν αν παραλάμβαναν τους επισκέπτες που χρειάζονται βοήθεια από τη συμβολή Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τον Περίπατο, στις παρυφές του αρχαιολογικού χώρου και τα ανέβαζαν μέχρι την κορυφή της ανηφόρας, εκεί που είναι τώρα το σημείο εκκίνησής τους. Το θέμα είναι να βγει η ανηφόρα, 150 μέτρα σε ευθεία τα καταφέρνουμε όλοι μας, μην ανησυχείτε. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στη φωτό.
Στο ασανσέρ μπαίνουν 5 άτομα, αλλά με άφησαν έξω στην πρώτη ανάβαση, έβαλαν 4 άτομα, γιατί λέει «ήμουν πολύ ψηλή και μπορεί να προκαλούσα βλάβη»
Σε αυτή τη φάση πλέον δε ρώτησα γιατί και πώς, δε με ένοιαζε, ήμουν, μιάμιση ώρα ανάβασης μετά, στο ασανσέρ Ακρόπολης!
Με τα πολλά, έφτασε επιτέλους η σειρά μου και μπήκα μέσα. Τρίζει αρκετά, όμως το μυαλό ξεφεύγει από αυτές τις λεπτομέρειες όταν αρχίζει να ανεβαίνει και να ξετυλίγεται μπροστά σου όλη η ομορφιά της Αθήνας. Από μακριά είναι πιο γοητευτική από ό,τι από κοντά.
Τέλος 3ης πίστας
Βρίσκομαι στο σημείο έναρξης διαδρομής που είναι η σημαία, στη βάση του Ανελκυστήρα. Η ανοιχτή γαλάζια διαδρομή είναι η βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο, γύρω από τον Παρθενώνα, όπου υπάρχει πρόσβαση για αμαξίδια. Δεν παρέκκλινα καθόλου. Το σκούρο μπλε είναι η διαδρομή από τα εκδοτήρια ακριβώς έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, μέχρι το Μουσείο Ακρόπολης που είναι και η Στάση Μετρό Ακρόπολη. Η καταγραφή αυτή έγινε κατά την επιστροφή μου.
4η Πίστα - Το Προσκύνημα
Ποια είναι εκείνη η μαγική διεργασία που συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν φτάνουμε ξεθεωμένοι σε ένα μεγαλειώδες, larger than life αξιοθέατο, και χάνεται η κούραση μονομιάς;
Κάθε φορά νιώθω το ίδιο δέος, ίσως και περισσότερο.
Το πρώτο πράγμα που με υποδέχθηκε στο χώρο καθώς διέσχιζα την ξύλινη ράμπα που σε βγάζει από το ασανσέρ στην έναρξη της περιμετρικής βόλτας είναι το ένα και μοναδικό Αττικό Φως. Πρέπει να το παραδεχθούμε όλοι μας ότι το Αττικό Φως αποτελεί από μόνο του ένα αξιοθέατο, η χαρμόσυνη λαμπρότητά του είναι μια χρωματική πανδαισία όπου τα χρώματα ξεπηδούν και αναδεικνύονται μέσα από καθάριες γραμμές και φόρμες. Όλο αυτό λοιπόν μεγενθύνεται στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Τα λευκά μάρμαρα αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου, τις μπερδεύουν με το απόλυτο cyan του ουρανού και μας τις στέλνουν πίσω θερμές και ολοζώντανες. Μια επίθεση ομορφιάς.
Η ποιότητα του οδοστρώματος δυστυχώς ποικίλει. Σε αρκετά σημεία έχει πολύ καλή ποιότητα δαπέδου. Είναι οι καινούριες τσιμεντόπλακες που έβαλαν στην πρόσφατη προσπάθεια βελτίωσης της προσβασιμότητας.
Το οδόστρωμα γίνεται ανώμαλο και ίσως πιο δύσβατο για αμαξίδια. Καθώς περπατούσα έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική μην χάσω την ισορροπία μου και πέσω σε κάποια σημεία.
Η βόλτα μου γύρω από τον Παρθενώνα έφτασε στο τέλος της και πλησίασα την ξύλινη ράμπα για το ασανσέρ. Μια υπάλληλος του χώρου μου έδειξε πού να περιμένω μέχρι να προκύψει να ανεβεί κάποιος επισκέπτης από κάτω πάνω, ώστε να ανεβεί το ασανσέρ. Δεν το καλούν κατά βούληση, αλλά για οικονομία ανεβοκατεβαίνει πάντα γεμάτο. Όσο περίμενα, πιάσαμε κουβέντα με την υπάλληλο. Αναφέρθηκα γενικά και αόριστα στο πόσο τυχεροί είναι αυτή και όλοι εκείνοι που λόγω δουλειάς βλέπουν καθημερινά την Ακρόπολη από κοντά. Εντάξει, δεν πιάνω ποτέ ψιλοκουβέντα, μια φορά το έκανα, εκεί, και η κλιμάκωση ήταν απρόσμενη.
Η υπάλληλος ήταν έτοιμη με το καλημέρα για μια κατάθεση ψυχής: «Δεν είναι αυτό που φαίνεται, όλους εμάς που μας βλέπεις εδώ όχι μόνο είμαστε απλήρωτοι, αλλά θα είμαστε και χωρίς δουλειά σε δυο μήνες. Είμαστε όλοι με συμβάσεις. Υπάρχουν τόσα κενά στην οργάνωση (τα είχα ζήσει ήδη από πρώτο χέρι) και ο λόγος είναι γιατί γίνεται συχνή εναλλαγή ατόμων, όλοι είμαστε περαστικοί και κανείς δεν προλαβαίνει να οργανώσει και να οργανωθεί σωστά. Επίσης ακούμε πολλά παράπονα γιατί ανεβαίνουν κάποια άτομα σε αμαξίδια με το ασανσέρ αλλά χαλάει συνέχεια, έχει πολύ κοστοβόρα και δύσκολη συντήρηση, με αποτέλεσμα να μένουν τα άτομα με αμαξίδια πάνω, χωρίς δυνατότητα να κατεβούν. Έχουμε κατεβάσει στα χέρια αμαξίδιο που ανέβηκε, χάλασε στο μεταξύ το ασανσέρ και δεν μπορούσε ο άνθρωπος να φύγει. Γενικά, το ζήτημα των εργαζομένων στους χώρους της Ακρόπολης είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Μή μας ζηλεύεις καθόλου».
Στεναχωρήθηκα πολύ με όσα άκουσα, κάτι ψέλλισα αμήχανα τύπου μμμλυπαμαιπολυ αλλά μας έκανε νόημα η άλλη υπάλληλος, το ασανσέρ είχε έρθει και έπρεπε να φύγω. Χαιρέτησα σκεπτική, και χώθηκα στο ασανσέρ· η μαγεία της Ακρόπολης άρχισε να ξεμακραίνει καθώς κατέβαινα.
Και τώρα ξεκινάει το comic relief του έργου. Ξαφνικά, από το πουθενά, βλέπω με το που βγαίνουμε από το ασανσέρ να έρχεται από τη χώρα του «Πες το και θα γίνει» ένα golf cart, πάνω σε ένα πύρινο άρμα. Ειλικρινά Γιάγκο, ένα κοπάδι μονόκερους να έβλεπα, δε θα μου έκανε τόση εντύπωση. Περνάει από μπροστά μας και εξαφανίζεται στη στροφή, μάλλον κάπου παρακάτω έχει μεγαλύτερο ξέφωτο για να μπορέσει να κάνει αναστροφή.
Ανεβαίνουμε εγώ και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο κύριος είναι μια χαρά αλλά η κυρία δυσκολεύεται αρκετά στη βάδιση. Το αυτοκινητάκι έχει ειδική χειροκίνητη ράμπα για ένα αμαξίδιο και θέσεις για 4 άτομα, δυο μέσα και δυο πίσω. Βγαίνει ο οδηγός να μας τακτοποιήσει οπότε και μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ρωτήσω πώς και ξαφνικά τα golf carts λειτουργούν, στα εκδοτήρια μου είχαν πει ότι τις Κυριακές δεν δουλεύουν.
«Δεν είμαι εγώ ο ειδικά εκπαιδευμένος οδηγός του οχήματος, η δουλειά μου είναι άλλη στο χώρο, ο μοναδικός οδηγός golf cart που έχουμε λείπει αλλά επειδή έχει αρκετό κόσμο που τα χρειάζεται σήμερα, με φώναξαν εσπευσμένα» μου είπε ο άνθρωπος.
Να’ ναι καλά ο άνθρωπος, όμως κάπως με τσίμπησε σαν αγκαθάκι αυτό το «Δεν είμαι εγώ ο ειδικά εκπαιδευμένος οδηγός του οχήματος». Ας είναι. Έκανα ένα γρήγορο whatabaoutism στο μυαλό μου με κάτι λεωφορεία στην Ινδία που κρέμονται από γκρεμούς και είναι μια χαρά πάντα και περίμενα να ξεκινήσουμε. Πράγματι, η εύθυμη παρέα μας ξεκίνησε προς την έξοδο με την ηλικιωμένη αμερικανίδα με τα οινοπνευματί μαλλιά και το μωβ σκελετό πεταλούδα με διαμαντάκια και τον σύζυγό της. Δεξιά μας ο γκρεμός, αριστερά ο βράχος. 150 μέτρα μετά, φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του μονοπατιού οπότε κατεβαίνει ο οδηγός και αρχίζει να πασχίζει να ξαναστήσει την χειροκίνητη ράμπα. Είναι βαριά, ιδανικά θα χρειαζόταν 2 άτομα να την ξεδιπλώσουν μέσα από το όχημα. Σκύβει, τραβάει, σέρνει, τον παρακολουθούμε οι τρεις επιβάτες απορημένοι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί στήνει τη ράμπα εκεί, τί συμβαίνει;
Ο άνθρωπος πασχίζει κάποια λεπτά, μέχρι που τελικά τη στήνει και στρέφεται σ‘ εμάς δείχνοντάς μας τη ράμπα: «Παρακαλώ, κατεβείτε από εδώ»
Αχ τί κρίμα που ντράπηκα να βγάλω φωτογραφία! Μας έπιασε όλους ένα νευρικό γέλιο· ο οδηγός στη βιασύνη του χωρίς να το καταλάβει (αλλά και γιατί δεν το είχε ξανακάνει, δεν ήταν αυτή η δουλειά του) είχε στήσει τη ράμπα σύριζα στον γκρεμό. Με το που κατέβαινες, η ράμπα οδηγούσε κατευθείαν στο πυρ το εξώτερον, έφτανες με δυο κουτρουβαλιές και ρολαρίσματα κατευθείαν στην Πλάκα. Η κυρία με τα σούπερ γυαλιά άρχισε να χτυπάει παλαμάκια «Oh! How nice! A slide to Plaka!»
Οου γιες. And then a Stairway to Heaven.
Πεζή πια, πήρα να κατεβαίνω τον απότομο κατήφορο που μου έβγαλε την ψυχή κατά την ανάβαση και βλέπω μια νέα κοπέλα με σοβαρό κινητικό πρόβλημα, με μπαστούνι και υποβασταζόμενη από συνοδό, να παλεύει να ανεβεί. Είχε σχεδόν φτάσει στο τέλος της ανηφόρας, εκεί στο τρίστρατο και κοιτούσε δεξιά-αριστερά σα χαμένη: «Πού πάμε τώρα; Δεν αντέχω άλλο!» Είπε στον συνοδό της. «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω» της αποκρίθηκε εκείνος.
Την πλησίασα, πριν λίγη ώρα είχα ζήσει την ίδια απόγνωση.
«Θα πάτε δεξιά στα εκδοτήρια και θα βγάλετε μηδενικά εισιτήρια, κατόπιν ευθεία πάνω στο τέρμα της δεύτερης ανηφόρας πίσω από εκείνη τη συστάδα ελιών έχει μια ταμπέλα ΕΙΣΟΔΟΣ / ΕΞΟΔΟΣ θα ενημερώσετε την υπάλληλο και θα περιμένετε όρθιοι να μαζευτούν 10 άτομα για να σας αφήσει να μπείτε σαν γκρουπ. Κατόπιν θα πάτε εδώ αριστερά, στην Βόρεια Κλίτυ και θα αψηφήσετε την απαγορευτική ταμπέλα ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, θα μπείτε μέσα και θα περιμένετε κάποιο τυχαίο κύριο του χώρου να ανεβεί στο golf cart και να σας πάει 150 μέτρα πιο κάτω που είναι η είσοδος του ασανσέρ. Αν είναι πάνω, θα περιμένετε να μαζέψει 4 άτομα για κάθοδο, οπότε και θα κατεβεί για να το πάρετε».
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την περιγραφή και η κοπέλα άρχισε να φωνάζει αγανακτισμένη: «Τί είναι αυτά, δεν ντρέπονται; Για ποια προσβασιμότητα μιλάνε;»
Έκατσα και τα άκουσα όλα, τα παράπονα, τις βρισιές, τις κατάρες. Έκατσα και τα άκουσα σα να πρέπει να απολογηθώ εγώ, σα να φταίω κι εγώ για αυτή τη γελοιότητα που ονομάζουν 100% προσβασιμότητα της Ακρόπολης. Έκατσα μαζί της μέχρι να πάει ο συνοδός της να βγάλει τα μηδενικά εισιτήρια κι ας μη με κρατούσαν κι εμένα τα πόδια μου αλλά δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της λεπτό και ήξερα ότι δυσκολευόταν να πάει μέχρι τα εκδοτήρια μαζί του και να επιστρέψει πάλι εκεί· ξέρεις από εμένα άλλωστε ότι ακόμα και δέκα βήματα εις μάτην είναι βαρύ φορτίο.
Τώρα που έγραψα αυτό το κείμενο, μού έφυγε ένα βάρος. Αν τη συναντούσα τώρα, δε θα την κοιτούσα σα να φταίω. Θα της έλεγα ότι αυτό το κείμενο το έγραψα για εκείνην και για μένα, για όλους εμάς που έχουμε κινητικά προβλήματα και έχουμε κουραστεί να είμαστε πολίτες Β’ κατηγορίας ενώ πληρώνουμε φόρους μεγιστάνα, που ανεχόμαστε μισοδουλειές που βαπτίζουν «προσβασιμότητες» χωρίς σεβασμό, πλάνο, γνώση και φροντίδα, χωρίς ανθρωπιά.
__________________________
Προτάσεις
Από την εμπειρία μου στο χώρο και λαμβάνοντας υπόψιν τις ανάγκες ενός τουρίστα που δεν γνωρίζει τίποτα από Αθήνα και είναι άτομο με κινητικές δυσκολίες, κι επιπροσθέτως έχοντας πάντα στο νου, όχι απλά την πρόσβαση με συνοδό, αλλά το να μπορεί ένα άτομο σε αμαξίδιο να πάρει το μετρό, δηλαδή τη δημόσια συγκοινωνία και να ανεβεί κανονικά στην Ακρόπολη όπως όλος ο κόσμος, προτείνω:
- Δημιουργία ενός ιστού σήμανσης που να καθοδηγεί επαρκώς τον επισκέπτη με κινητικά προβλήματα στα εξής σημεία
α) Μακρυγιάννη Στάση Μετρό Ακρόπολη πινακίδα: ΑΡΧΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
β) όμοια ταμπέλα με βελάκι κάπου στο ύψος της Αρεοπαγίτου 35
γ) όμοια ταμπέλα με βελάκι κάπου στο ύψος των σκαλοπατιών του Ηρωδείου
δ) στη βάση ανηφόρας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, εκεί που είναι τώρα καρφωμένη εκείνη η μικροσκοπική ταμπέλα στον στύλο της ταμπέλας για Πεζόδρομο: ΠΡΟΣ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
Στο ίδιο σημείο, να μεταφερθούν τα golf cart τα οποία μπορούν να είναι και με ραντεβού μέσω app. Να μπορείς να κλείσεις εισιτήριο από ένα μήνα πριν ότι την Χ του μήνα θα με περιμένει την Χ ώρα golf cart με την επιδειξη εισιτηρίου, ακόμα και με ένα μικρό αντίτιμο με την επίδειξη ενός qr code.
- Τοποθέτηση επαρκούς σήμανσης στην κορυφή της ανηφόρας, σε αυτό που αναφέρω παραπάνω ως "τρίστρατο" με βέλος που να δείχνει που να κατευθυνθούν για τον ανελκυστήρα.
- Τοποθέτηση ταμπέλας στην συρόμενη καγκελόπορτα της Βόρειας Κλιτυς που να ενημερώνει ότι στα 150 μετρα βρίσκεται ο ανελκυστήρας.
- Να προσλάβετε υπαλλήλους με παιδεία, ευγένεια και ανθρωπιά.
Attachments
Last edited:
