Ιράν Το Ιράν και οι Ιρανοί

[ConstadinosO]

Πάντα ήθελα να πάω στο Ιράν!Ελπίζω να τα καταφέρω μέσα στο 2017

 

[taver]

Κεφάλαιο 4: Μοιάζεις με Ιρανό, το ξέρεις;

Iran Aseman Airlines EP832 THR-AWZ 28/10/2016 20:00 –21:15 B734 EP-APO

80 λεπτά πριν από την πτήση, λοιπόν, μπήκα στο terminal του αεροδρομίου, πέρασα τις αποσκευές από έλεγχο & από ένα πρώτο metal detector, και άρχισα να ψάχνω να βρω το check-in. Εδώ κάθε πτήση κάνει check-in σε δικό της γκισέ, αλλά πτήση για Ahwaz δε φαίνεται να τσεκάρει πουθενά. Ωχ, σκέφτομαι, μάλλον άργησα πολύ. Πήγα στις πληροφορίες και ρώτησα. Η κοπελίτσα με εξέπληξε. «Πολύ βιάζεστε. Το τσεκίν θα ανοίξει σε 15 λεπτά στο γκισέ 24». Περίμενα λοιπόν 15 λεπτά, έδωσα τη βαλίτσα μου, πήρα κάρτα επιβίβασης, έφαγα ένα κεμπάπ στο εστιατόριο του αεροδρομίου (δεν έχει γκουρμέ σήμερα…), και πέρασα στον έλεγχο. Βαριόμουν πολύ. Ούτε υγρά έβγαλα από την τσάντα, ούτε το ipad. Είπα να το προσπαθήσω μπας και γλυτώσω, και όντως κανείς δε με σταμάτησε.

Η επιβίβαση στο αεροδρόμιο αυτό είναι μια χαοτική διαδικασία, που θυμίζει το low cost terminal στην Kuala Lumpur. Υπάρχει μια σειρά από πύλες, και κάθε φορά μια οθόνη πάνω από την πύλη αναφέρει την πτήση που εξυπηρετεί. Μια από τις οθόνες όμως είναι χαλασμένη, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μετακινήσουμε την πτήση στη διπλανή πύλη που είναι ελεύθερη. Απλά, γράφουμε σε ένα χαρτάκι (στα Περσικά!) τα στοιχεία της πτήσης, και το κολλάμε(!) πάνω στην οθόνη με ταινία. Ευτυχώς, δεν ήταν η δική μου πτήση (το μεγάφωνο είπε ξεκάθαρα ότι αυτή στην πύλη 2 πήγαινε για Μασχαντ, όπως άλλωστε πήγαιναν 4 από τις 6 πτήσεις που έφυγαν όσο περίμενα). Η δική μου όμως πτήση δεν εμφανιζόταν πουθενά. Με ζώσανε τα φίδια, μέχρι που κατάλαβα ότι ο λόγος θα ήταν απλώς η 40-λεπτη καθυστέρηση που θα είχαμε…

Στο μεταξύ, ανέβασα τις πρώτες φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από το κινητό, καθώς το σήμα της IranCell ήταν 4G/4G+ σχεδόν παντού στην πόλη, και παρότι η ταχύτητα της σύνδεσης απείχε από αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Φυσικά, sites όπως youtube, facebook, ακόμα και το google search είναι απαγορευμένα στο Ιράν, αλλά είχα φροντίσει να εξοπλιστώ με μια σύνδεση VPN, και να διοχετεύω έτσι την κίνηση μου προς το Internet μέσω άλλου παρόχου.

Τελικώς επιβιβάστηκα στην πτήση, και ξεκινήσαμε με την καθυστερησάρα μας. Το 737-400 έδειχνε την ηλικία του, καθώς πρωτοπέταξε στις 14.4.1992. Μέχρι και overhead monitors καθοδικού σωλήνα είχε. Δίπλα μου, ένας (αγενέστατος φυσικά) κινέζος, και μάλλον οι δυο μας είμασταν οι μόνοι ξένοι στην πτήση. Οι αεροσυνοδοί μιλούσαν φυσικά Αγγλικά, αλλά για κάποιο λόγο μου απηύθυναν το λόγο πάντα στα Φαρσί (Περσικά), όπως έκανε κι ο παραδιπλανός όταν ενοχλήθηκε κι αυτός από τον Κινέζο που απάντησε το κινητό του όταν χτύπησε κατά τη διάρκεια της προσγείωσης… Η πτήση είχε προγραμματισμένη διάρκεια 75’, και πραγματική διάρκεια γύρω στα 50’. Στο χρόνο αυτό, πρόλαβαν και πρόσφεραν σε όλους από ένα κουτί με σάντουιτς, παστέλι και πορτοκαλάδα, συν νεράκι έξτρα στο ποτήρι.

Προσγειωθήκαμε τελικώς στο αεροδρόμιο του Ahvaz, πρωτεύουσα της επαρχίας του Khuzestan στο νοτιοδυτικό Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ και στη Βασόρα. Αποβιβαστήκαμε από το αεροπλάνο, μπήκαμε στο λεοφωρειάκι, και πήγαμε στο terminal του αεροδρομίου. Επειδή ήταν βράδυ, το αεροδρόμιο ήταν μικρό, και ο κίνδυνος να μη βρίσκω ταξί σε περίπτωση καθυστέρησης ήταν μεγάλος, είχα κανονίσει να με περιμένει εκεί κάποιος από το ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν σε μια μικρή πόλη ονόματι Σουσταρ, 92 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Με το που μπήκαμε λοιπόν στο στεγασμένο χώρο του terminal (και πριν την παραλαβή αποσκευών), ένα λεφούσι Ιρανοί περιμένανε εκεί για να συναντήσουν τους δικούς τους. Αλλά κανένας τους δεν κρατούσε ταμπελάκι. Ούτε με το δικό μου όνομα, ούτε με κανένα άλλο. Τους κοίταξα και τους ξανακοίταξα όλους καλά καλά, αλλά τίποτα. Όλοι μοιάζανε να περιμένανε κάποιο δικό τους.

Προχώρησα τέλος πάντων ως τον ιμάντα των αποσκευών, 10 μέτρα πιο πέρα. Περίμενα, πήρα τη βαλίτσα μου, κοίταξα ξανά μήπως κάποιος με περιμένει, τίποτα, και τελικά προχώρησα προς την έξοδο. Θα μπορούσε στο κάτω κάτω να με περιμένει εκεί, μαζί με τους ταρίφες. Στην έξοδο, ένας τύπος έλεγξε το απόκομμα στη boarding pass μου με το tag στη βαλίτσα, και… κράτησε τη boarding pass! Θα είχα πρόβλημα να ξαναμπώ μέσα με τη βαλίτσα μου για να ψάξω τον τύπο, και δεν είχα κανένα σκοπό να την παρατήσω μόνη της. Ο τύπος φυσικά δεν ήταν ούτε κάπου έξω. Οπότε άρχισα τις διαπραγματεύσεις με τους ταρίφες που περίμεναν εκεί. Ένας απ’ όλους μιλούσε Αγγλικά και διευκόλυνε. Κανείς τους δεν ήξερε το ξενοδοχείο μου (λογικό: σε άλλη πόλη ήταν), αλλά όλοι ήξεραν την πόλη, οπότε συμφώνησα να με πάει κάποιος εκεί με 750 χιλιάρικα (€19). Φόρτωσα τα πράγματα στο ταξί, μπήκα μέσα, και ξεκινήσαμε.

Η διαδρομή (μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά) ήταν εμπειρία. Ο ταρίφας, με το ένα χέρι έτρωγε ηλιόσπορους (τα τσόφλια, φυσικά, στο πάτωμα), με το άλλο κράταγε το κινητό στο οποίο μίλαγε, και το τιμόνι… ε, το τιμόνι το κράταγε με τα γόνατα. Άλλωστε η διαδρομή ήταν μια ευθεία πορεία, που διακοπτόταν που και που από κάποιο σαμαράκι. Φτάσαμε στη Σουσταρ, και λίγο ο ταρίφας ρωτώντας τους περαστικούς, λίγο εγώ με το google maps στο κινητό, καταφέραμε και βρήκαμε το ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο, “Sarabi house” ή “Shustar traditional hotel” ανάλογα αν διαβάζεις την επιγραφή στα περσικά ή στα Αγγλικά (!), ήταν πολύ καλό. Ένα αναπαλαιωμένο παραδοσιακό αρχοντικό, με δωμάτια γύρω από μια κεντρική αυλή, διακόσμηση από παλιά αντικείμενα, και παραδοσιακά δωμάτια με μοντέρνα όμως κομφόρ. Μου δώσανε ένα τρίκλινο, και δεδομένης της περασμένης ώρας και της συσσωρευμένης έλλειψης, πήγα απευθείας για ύπνο.






Το πρωϊνό ήταν καλό και θρεπτικό, με τον καφέ όμως και πάλι να είναι φακελάκι νεσκαφέ… Στις 8 είχα ραντεβού με το σωφέρ που θα με έκανε ολοήμερο τουρ, αλλά 8:20 δεν είχε εμφανιστεί κανείς. Πήγα στη ρεσεψιόν. «Α, εσείς είστε που έχετε κλείσει τον οδηγό? Έρχεται σε πέντε λεπτά!». Μέχρι να κάνω checkout, ο τύπος είχε έρθει. Ένας τύπος γύρω στα 25, παχουλός και εμφανώς πρόσχαρος, ονόματι Abbas.
«Μα που ήσουνα εχθές το βράδυ?» με ρωτάει. «Εγώ ή εσύ?». «Εγώ εκεί ήμουνα και σε περίμενα», μου λέει. «Να και το χαρτί». Και μου δείχνει ένα διπλωμένο Α4 που έγραφε το όνομά μου. Όλους τους ρώτησα μήπως είναι ο Κωνσταντίνος. Και έβγαλα και ανακοίνωση από τα μεγάφωνα…. Βέβαια, εσύ μοιάζεις πολύ με Ιρανό, μπορεί εσένα να μη σε ρώτησα, έψαχνα για τουρίστες…»

Το ότι μοιάζω με Ιρανό, δε μου το λένε και πρώτη φορά. Μια φορά, μια οικογένεια Ιρανών στο αεροδρόμιο του Ρίο με είχαν ξαναπεράσει για συντοπίτη τους (περισσότερα εδώ: Στη γη των μεγάλων ποταμών). Αλλά τώρα, το κατάλαβα για τα καλά. Σε όλο το ταξίδι, όλοι τους ήταν έκπληκτοι όταν τους συναντούσα, όταν μόλις ξεκινούσα να τους μιλάω, δεν άκουγαν φαρσί αλλά Αγγλικά...

Τέλος πάντων, φορτώσαμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο, καθώς το ολοήμερο τουρ θα κατέληγε το βράδυ στο αεροδρόμιο. «Ολοκαίνουργιο είναι» μου λέει, την προηγούμενη εβδομάδα το πήρε (ένα Peugeot 405 GLX τουλάχιστον εικοσαετίας). Και φαίνεται, υπάρχουν ακόμη ζελατίνες και προστατευτικά εδώ κι εκεί. Αυτό που (νομίζει ότι) δε φαίνεται, είναι ο φάρος του ταξί, που έχει κρύψει κάτω από το κάθισμα του οδηγού.

Βγάλαμε και πρόγραμμα ημέρας, με κριτήριο την ένταση της θερμοκρασίας. Εδώ κάτω, ο ήλιος και η ζέστη δεν αστειεύονται. Μάλιστα, ενώ το προηγούμενο βράδυ στην Τεχεράνη κοιμήθηκα με καλοριφέρ και κουβέρτες, απόψε είχα αναμμένο air-condition. Όσο πλησιάζουμε στον περσικό κόλπο οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, όπως με τρόμο είχα διαπιστώσει τον προηγούμενο Μάϊο με τους 45 βαθμούς στη Ντόχα του Κατάρ.

 

[Vasileti]

Στην Αθήνα έχουμε γείτονες ένα ιρανικό ζευγάρι εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, εμφανισιακά στοιχεία διαφορετικά της αραβικής γενικά εμφάνισης. Κερδίζεις και κομπλιμέντο αλλά γενικά σου δίνουν αίσθηση όμορφης φυλής?

 

[taver]

Στην Αθήνα έχουμε γείτονες ένα ιρανικό ζευγάρι εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, εμφανισιακά στοιχεία διαφορετικά της αραβικής γενικά εμφάνισης. Κερδίζεις και κομπλιμέντο αλλά γενικά σου δίνουν αίσθηση όμορφης φυλής?

Άραβες δεν είναι, οπότε λογικό να είναι διαφορετικοί από εκείνους. Για το αν είναι όμορφη φυλή, τώρα, αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Δεν τη λες και χώρα των μοντέλων, πάντως, δεν τη λες και πάτο. Σε γενικές γραμμές, μοιάζουμε. Τους περισσότερους, αν τους έβλεπες στο Σύνταγμα, θα τους πέρναγες για Έλληνες.

 

[taver]

Κεφάλαιο 5: Αρχαίες ιστορίες

Η περιοχή εδώ, το Khuzestan, είναι φυσικά μέρος του Ιράν, αλλά ο πληθυσμός δεν είναι 100% Πέρσες. Υπάρχουν και σημαντικοί πληθυσμοί από Άραβες (Σιήτες Μουσουλμάνοι, όπως σε όλο το Ιράν αλλά και στο Ιράκ εδώ δίπλα), και Λούρους (Lurs στα Αγγλικά, δεν είμαι βέβαιος για τη σωστή μετάφραση). Ο καθένας μιλάει τη γλώσσα του (όπως και τα Περσικά, που είναι η lingua franca της χώρας).

Όλες οι γλώσσες στο Ιράν χρησιμοποιούν το αραβικό σύστημα γραφής, παρότι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η γλωσσολογικές κατατάξεις κατηγοριοποιούν τα Περσικά (Φαρσί) ως μια ΙνδοΕυρωπαϊκή γλώσσα, αλλά τα Αραβικά ως μια Αφροασιατική. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι δυο γλώσσες έχουν περίπου τόση σχέση μεταξύ τους, όσο τα Βιετναμέζικα με τα Νορβηγικά, που επίσης χρησιμοποιούν κοινό αλφάβητο (το Λατινικό). Η διεστραμμένη άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι ότι για τα Περσικά υπάρχει και άλλο σύστημα γραφής: Τα Τατζικικά, που είναι εν πολλοίς μια διάλεκτος των Φαρσί, γράφονται με το Κυριλλικό αλφάβητο στο Τατζικιστάν και στο Ουζμπεκιστάν (και με αραβικό αλφάβητο στο Ιράν, όπου επίσης μιλούνται). Ντάξει, καλή η θεωρία, αλλά πάντα, όταν δυο λαοί ζουν δίπλα δίπλα, γλωσσικές επιρροές υπάρχουν. Ο χαιρετισμός στα Φαρσί, για παράδειγμα, είναι "σαλάμ".

Το Khuzestan, όμως, έχει κι άλλες διαφορές. Ενώ τον κόσμο στην Τεχεράνη αν τους έβλεπες στην Αθήνα θα τους πέρναγες αμέσως για Έλληνες, τούτοι εδώ είναι ανάμικτοι. Πολλοί είναι σαν την Τεχεράνη, αλλά πολλοί επίσης είναι μελαμψοί, μοιάζοντας στην όψη με τους μετανάστες που φτάνουν μαζί με τους Σύρους πρόσφυγες στα νησιά μας. Και γεωγραφικά, η περιοχή εδώ είναι από τα λίγα μέρη στη χώρα που δεν ανήκουν στο ευρύ «οροπέδιο του Ιράν», από το οποίο τα χωρίζει μια οροσειρά. Μάλλον Μεσοποταμία το λες, παρά Ιράν.

Όμως, ιστορικά, η Περσία ξεκινά από δω. Κάπου το 3200 π.Χ αναπτύχθηκε εδώ ένας πολιτισμός, οι Ελαμίτες, οι οποίοι αποτέλεσαν το αντίπαλο δέος στην αυτοκρατορία των Σουμερίων, και παρέμεναν κυρίαρχοι ως το 550 π.Χ. περίπου. Μαζί με τους γείτονές τους, ήταν από τους πρώτους πολιτισμούς που χρησιμοποίησαν τη γραφή (τα ιρανικά μουσεία ισχυρίζονται ότι αυτοί την ανακάλυψαν, και έχει μια βάση ο ισχυρισμός), όπως και τον τροχό. Πρωτεύουσα του πολιτισμού αυτού ήταν η Σούσα, μια πόλη με συνεχή ιστορία επί έξι και κάτι χιλιετίες, που μετέπειτα έγινε και πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας.

Οι Ελαμίτες πίστευαν σε ένα περίεργο σύμπλεγμα θεοτήτων, αλλά σε ότι κι αν πίστευαν το λάτρευαν κατασκευάζοντας «βουνά». Και επειδή στην περιοχή της μεσοποταμίας τα βουνά είναι δυσεύρετα, τα έφτιαχναν μόνοι τους, κατασκευάζοντας την τοπική εκδοχή των πυραμίδων, τα Ζιγκουράτ. Το πιο μεγαλοπρεπές, αλλά και πιο καλά σοζώμενο Ζιγκουράτ είναι αυτό στο Τσοκα Ζαμπίλ (Chogha Zanbil), αφιερωμένο στον ανώτατο θεό Ινσουσινάκ, που αποτελεί και μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας στον κατάλογο της Unesco. Αυτός θα ήταν και ο πρώτος σταθμός της περιήγησης στην περιοχή.

Για να φτάσουμε εκεί, διασχίζουμε μια τεράστια, εύφορη πεδιάδα και περνάμε πάνω από ρέματα και ποτάμια που τη διατρέχουν. Στο μέσο της διαδρομής, ένα μπλόκο στο δρόμο μας ελέγχει. Ο δρόμος είναι ιδιωτικός, και ανήκει σε ένα εργοστάσιο ζάχαρης εδώ πιο κάτω. Η διέλευση από τον ιδιωτικό του δρόμο επιτρέπεται για τα ΙΧ, μόνο τα φορτηγά πληρώνουν διόδια, απλώς γίνονται δειγματοληπτικοί έλεγχοι για να μη φύγει κανείς από δω φορτωμένος με ζαχαρότευτλα. Βλέπετε, από τα ζαχαρότευτλα εκτός από Ζάχαρη, παράγεται και οινόπνευμα. Μάλιστα, παλιά, όταν ακόμα επιτρεπόταν, το εργοστάσιο εδώ κατασκεύαζε και αλκοολούχα ποτά. Σήμερα, η γραμμή παραγωγής άλλαξε, και κατασκευάζει φαρμακευτικό οινόπνευμα. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει και δεύτερη, όχι το ίδιο νόμιμη, γραμμή παραγωγής, αλλά και να υπήρχε, υποθέτω κι ο Abbas δε θα το ήξερε απαραίτητα.



Το Τσοκα Ζαμπίλ είναι ένας αρχαιολογικός χώρος στη μέση του πουθενά. Υπάρχει ένα μικρό κτήριο που κάνει τα πάντα (εκδοτήριο εισιτηρίων, πωλητήριο, μουσείο, τουαλέτες, σνακ…), ένα παρκιγκ, και ο αρχαιολογικός χώρος. Ο Abbas κατέβηκε από το αυτοκίνητο, με το φορτιστή του κινητού του στο χέρι. Με πήγε στο φύλακα. Έβγαλα το εισιτήριο μου και μπήκα μέσα, όσο αυτός έκανε παρέα στο φύλακα και φόρτιζε και το κινητό του. Άλλος επισκέπτης, όσο ήμουν εδώ, δε φάνηκε.



Το Ziggurat αυτό είναι μια βαθμωτή κατασκευή με πολλά επίπεδα σε σχήμα πυραμίδας, και αρχαία τούβλα που μοιάζουν σα να φτιάχτηκαν χθες (καταλαβαίνεις ότι είναι αρχαία, από τις γραφές στην αρχαία Ελαμαϊκή που υπάρχουν σε κάποια από αυτά). Κατασκευάστηκε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ., μαζί με την πόλη η οποία χτίστηκε γύρω του. Διαφέρει από άλλα Ζιγκουράτ στη Μεσοποταμία, καθώς πρώτα χτίστηκε, σα μια σειρά ομόκεντρων πύργων, και μετά γεμίστηκε με χώμα. Στην κορυφή του, υπήρχε ένας ναός. Κάθε ένα από τα ανώτερα επίπεδα, ήταν προσβάσιμο σε ανώτερα μόνο στρώματα της κοινωνίας, με το ναό στην κορυφή να είναι προσβάσιμος μόνο σε μια χούφτα από την ελίτ.




















Στην άλλη πλευρά του πάρκινγκ, βρίσκεται μια συστοιχία τάφων των αρχαίων Ελαμιτών, που όμως είναι τελείως ερειπωμένοι και λείπει οτιδήποτε πάνω από τα θεμέλια. Δίνουν όμως την ευκαιρία για πανοραμικές φωτογραφίες.





Η επόμενη στάση μας, είναι ο δεύτερος αρχαιολογικός χώρος της περιοχής, στο Χαφτ Ταπέχ (Haft Tappeh), που βρισκόταν στην ίδια τεράστια αρχαία πόλης των Ελαμιτών. Εδώ γίνονται σήμερα ανασκαφές για κάποια άλλα, μικρότερα Ζιγκουράτ, κάποια ταφικά μνημεία. Έχουν βρεθεί διάφορα, ανάμεσά τους κι ένας ομαδικός τάφος, ένδειξη ότι η πόλη μάλλον καταστράφηκε και δεν εγκαταλείφθηκε. Υπάρχει επίσης ένα μικρό μουσείο για την ιστορία της ανασκαφής και τον Ελαμαϊκό πολιτισμό, και μια μπρίζα ακόμα για το φορτιστή του Abbas. Πυλώνες και γραμμές υψηλής τάσης περνάνε μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο...











Ο επίλογος του πολιτισμού του Ελαμ γράφτηκε με την άνοδο της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, ή πρώτης Περσικής Αυτοκρατορίας, τον 7ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή του Fars, νοτιοανατολικά από δω, από τους Πέρσες, που προερχόντουσαν από ινδοευρωπαϊκά φύλα που είχαν κατέβει από το Βορρά. Ο Βασιλιάς Κύρος ο Β’ ανέλαβε το 559 π.Χ. σε ηλικία 21 ετών, και μέσα σε είκοσι χρόνια είχε κάνει τους Πέρσες τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε γνωρίσει ο τότε γνωστός κόσμος. Τη μετέπειτα ιστορία την κατέγραψε ο Ηρόδοτος, τη μάθαμε στα σχολεία, και την ξαναθυμηθήκαμε πριν μερικά χρόνια που κάποιος στο Χόλυγουντ είχε την ιδέα να γυρίσει μια ευφάνταστη διασκευή της σε ταινία με όνομα «300». Ονόματα όπως Δαρείος, Ξέρξης, Αρταξέρξης δεν είναι ξένα στους Έλληνες. Η αυτοκρατορία αυτή, λοιπόν, είχε το μοναδικό χαρακτηριστικό ότι δεν είχε μία πρωτεύουσα. Είχε τρείς. Τα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής ανέφεραν ως πρωτεύουσες την Πασαργάδη, την Ἀγβάτανα (η πρωτεύουσα των αρχαίων Μήδων που οι αρχαιολόγοι διαφωνούν ακόμα για το που βρισκόταν) και τη Σούσα, η οποία ήταν η επόμενη στάση μας.

 

[taver]

Κεφάλαιο 5 (συνέχεια):

Η αρχαία Σούσα είναι ένας μεγάλος αρχαιολογικός χώρος, στα όρια της νέας πόλης. Υπάρχει ένα μικρό μουσείο, με κάποια από τα ευρήματα, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα είναι πια μακριά από δω. Κάποια στο εθνικό μουσείο, στην Τεχεράνη, και κάποια άλλα, τα περισσότερα, στο Λούβρο. Βλέπετε, κάποια στιγμή το 18ο αιώνα, κάποιος βασιλιάς από τη δυναστεία των Καζάρων πούλησε για λίγα προσωπικά του πλούτη τα αποκλειστικά δικαιώματα αρχαιολογικών ανασκαφών στη χώρα στους Γάλλους. Και μη βιαστείτε να πείτε τους Γάλλους κλέφτες, γιατί στους Άγγλους πούλησαν έτσι τα δικαιώματα εξόρυξης πετρελαίου, σε μια χώρα που σκάβεις μια τρύπα στην άμμο και πετάγεται πετρέλαιο….

Ο Abbas με πήγε πρώτα σε μια βιντεοπροβολή ενός ντοκυμαντέρ για τη Σούσα (σε μια αίθουσα δίπλα στο μουσείο όπου… κάτι πουλάγανε), κι εγώ συνέχισα στον αρχαιολογικό χώρο, όσο αυτός (τι άλλο) φόρτιζε το κινητό του. «Πήγαινε τώρα στα αρχαία που είναι ακόμα νωρίς, και άσε το μουσείο το τέλος που θα έχει σφίξει η ζέστη», ήταν η συμβουλή.

Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει το παλάτι του Δαρείου, σε ερείπια, και το παλάτι της Γαλλικής αρχαιολογικής σχολής, σε ένα καλοδιατηρημένο κάστρο (Chateau Morgan, ή απλά French castle όπως το λένε οι ντόπιοι), φτιαγμένο με αρχαία τούβλα από την περιοχή, με τρόπο που το κάνει να μοιάζει με Ομανικό κάστρο της Ερήμου, και στο χώρο που κάποτε βρισκόταν η ακρόπολη των Ελαμιτών. Είναι όμως και ενεργός χώρος ανασκαφών, καθώς η αρχαία πόλη εκτεινόταν σε μια περιοχή που ξεκινά από δω, συνδεόμενη με το παλάτι μέσω μιας αρχαίας κοιλάδας μέσα από την έρημο, σα να τη χάραξε ένας ποταμός που δεν υπάρχει πια. Εκεί, οι ανασκαφές συνεχίζονται.











Το παλάτι του Δαρείου είναι μεν εντυπωσιακό σε μέγεθος, αλλά χρειάζεται αρκετή φαντασία για να δει κανείς τη μεγαλοπρέπεια που είχε κάποτε. Ελάχιστα απομένουν. Και δε φταίει μόνο ο χρόνος, και δε φταίνε μόνο οι Γάλλοι. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη το 331 π.Χ., θυμήθηκε ότι ο Ξέρξης είχε κάψει την Αθήνα 150 χρόνια πιο πριν, και ανταπέδωσε τις τιμές… Υπάρχει όμως και μερική αναστήλωση, στο επίπεδο των θεμελίων, όπου κατασκευάζονται ξανά τούβλα επί τόπου εδώ, και τοποθετούνται για να αντικαθιστούν τα πολύ φθαρμένα αρχαία και να συγκρατούν τα υπόλοιπα.
























Το μουσείο είναι μικρό, και πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα από τα εκθέματά του είναι δυστυχώς αντίγραφα από εκθέματα που σήμερα βρίσκονται είτε στο Λούβρο είτε στην Τεχεράνη. Προσφέρει όμως μια ανάπαυλα δροσιάς με δυνατό air-condition, καθώς η θερμοκρασία έχει ήδη ανέβει.












Μετά τα αρχαία, που ίσα που αντέχονται πια με τη θερμοκρασία να χτυπάει τριανταπερντάρια, ώρα να δω και το μοναδικό μεταγενέστερο αξιοθέατο της πόλης. Λίγα στενά πιο πέρα, είναι ο τάφος του Δανιήλ, ενός ήρωα της παλαιάς διαθήκης, κοινό και για τους Εβραίους, για τους Χριστιανούς (εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τη Wikipedia) και για τους Μουσουλμάνους. Ο τάφος σήμερα είναι ένα Μουσουλμανικό Μαυσωλείο με όλο το θρησκευτικό τυπικό της θρησκείας αυτής (και μερικά εκατομμύρια καθρεφτάκια), αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Στην πραγματικότητα, ο τάφος αυτός είναι η γενέτειρα του θρησκευτικού τουρισμού, καθώς επί χιλιετίες οι Εβραίοι και όχι μόνο συνέρρεαν εδώ για να τιμήσουν τον άγιο. Καθώς η πόλη είναι χτισμένη στις 2 πλευρές ενός ποταμού, οι κάτοικοι μετακινούσαν περιοδικά τον άγιο από τη μια πλευρά στην άλλη, ώστε και οι δυο πλευρές να επωφελούνται από το επιπλέον εισόδημα που άφηναν οι προσκυνητές. Έφτασαν μέχρι να βάλουν τα οστά του Αγίου σε ένα γυάλινο κουτί και να το κρεμάσουν πάνω από τη μέση του ποταμού, ακριβώς πίσω από το σημερινό μνημείο.







Το περίεργο είναι ότι αυτός είναι ο δεύτερος τάφος του Δανιήλ που επισκέπτομαι, και φαίνεται πως υπάρχουν και άλλοι. Έχω πάει σε άλλον ένα στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, όπου εκεί ο θρύλος λέει πως το πτώμα το πήρε ο Ταμερλάνος από τη Συρία και το μετέφερε στην πρωτεύουσά του, και έκτοτε το πτώμα ψηλώνει κατά μερικά εκατοστά κάθε χρόνο (και γι’ αυτό βρίσκεται μέσα σε μια δεκάμετρη σαρκοφάγο).

«Έχει πάει μία η ώρα. Μήπως να τρώγαμε;» με ρωτάει ο Abbas. «Ας πάμε καλύτερα πίσω στη Σουσταρ, και τρώμε εκεί», του απάντησα. «Ωραία», μου λέει. «Ξέρω κι ένα καλό εστιατόριο».. Δε μ’ αρέσουν γενικά τα καλά εστιατόρια που ξέρουν οι ταξιτζήδες ανά τον κόσμο (συνήθως το «καλό» αναφέρεται στο ύψος της προμήθειας του ταξιτζή…), αλλά ας γυρίσουμε και βλέπουμε. Και ξεκινήσαμε για πίσω. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, έβγαλα από την τσάντα μου ένα powerbank, για να φορτίσω λίγο το κινητό μου που έχει βαρέσει ήδη κάποιες υπερωρίες φωτογραφίζοντας αρχαία. «Ωραίο είναι αυτό», μου λέει. «Πόσο το πήρες?» «Το πήρα από την Αγγλία, 25 λίρες» απαντάω (είναι 15000 mAh με QC 2.0, τσάμπα το πήρα). Το να εξηγήσω ότι το πήρα από το amazon.co.uk θα ήταν μάλλον ανώφελο. «25 λίρες…. (κάνει τον υπολογισμό)… Πολλά λεφτά για έναν Ιρανό. Ξέρεις, έχετε κι εσείς τα προβλήματά σας στην Ελλάδα, αλλά η οικονομία εδώ έχει πιάσει πάτο. Ποτέ δεν ήμασταν χειρότερα».

 

[fantasia13]

Ευχαριστουμε πολυ για την ωραια αφηγηση !!
Υπεροχο ταξιδι και πολυ φιλικος προς τους Ελληνες λαος !
Περιμενουμε την συνεχεια....

 

[Yorgos]

Μπράβο εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία.

 

[fotast]

Μεθοδικά και οργανωμένα.

Και το ταξίδι και η ιστορία.

 

[taver]

Κεφάλαιο 5 (συνέχεια):

Το εστιατόριο που μου πρότεινε ο οδηγός μου, το αναφέρει και το Lonely Planet, ως μικρό μουσείο με tourist information και εστιατόριο, αλλά είμαστε σε μια χώρα που τα εστιατόρια δεν είναι και το φόρτε της… είναι γενικά λίγα και δυσεύρετα, και αν βάλεις και τη θέα στην ερειπωμένη πια γέφυρα-φράγμα του Shandravan, που είχε 45 αψίδες και θεωρούνταν θαύμα του αρχαίου κόσμου, το εστιατόριο του Mostofi house είναι μια χαρά επιλογή.





O Abbas μου εξήγησε πως παραγγέλνεις σε εστιατόριο στο Ιράν. Βασικά, διαλέγεις τι κεμπάπ θές, και το παραγγέλνεις με ρύζι . Αυτό κάναμε κι εμείς. Για κάποιο λόγο, παράγγειλε κι αυτός ακριβώς ότι κι εγώ. Νερό εγώ, νερό κι αυτός. Κοκακόλα εγώ, κοκακόλα κι αυτός. Τσάι εγώ, τσάι κι αυτός. Ήθελα και καφέ μετά, αλλά μου λέει «δεν έχει εδώ». «Θα σε πάω κάπου αλλού για καφέ, μετά».



Μετά το γεύμα, και αφού πλήρωσα το λογαριασμό των 15 ευρώ περίπου, και λίγη ακόμα φόρτιση στο κινητό του, είδαμε ένα μικρό λαογραφικό μουσείο στο υπόγειο του εστιατορίου. Τα υπόγεια, στην περιοχή αυτή χρησίμευαν κυρίως ως φυσική μόνωση. Εκεί που οι θερμοκρασίες έχουν ακραίες διακυμάνσεις στην επιφάνεια, φτάνοντας τους 45 βαθμούς το καλοκαίρι και τους 15 το χειμώνα, οι θερμοκρασίες στο εσωτερικό έχουν μέχρι 5 βαθμούς διακύμανση μόνο, και έτσι όλα τα αρχοντικά σπίτια είχαν κι ένα τουλάχιστον υπόγειο χώρο για διαβίωση υπό ακραίες συνθήκες. Εδώ στο Mostofi House, το υπόγειο σήμερα φιλοξενεί ένα μικρό λαογραφικό μουσείο.





Πήραμε τα γεμάτα στομάχια μας και ξεκινήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο, την ακρόπολη/κάστρο του Σαλοσέλ, που είναι δίπλα μας, αλλά η είσοδος είναι από την άλλη πλευρά, 4 τετράγωνα πιο πέρα. Δυστυχώς, εδώ βρήκαμε το χώρο κλειστό. Και συνεχίσαμε για το επόμενο αξιοθέατο, τη γέφυρα/φράγμα Λασγκαρ (Lashgar) στην άκρη της πόλης, με 11 τόξα, που οδηγεί σε ένα ιερό shrine.







Δίπλα στη γέφυρα είδα ένα υπέροχο εστιατόριο, με σοφράδες κάτω από δέντρα δίπλα στο νερό που περνάει από το φράγμα. «Αυτό το εστιατόριο είναι καλύτερο», μου λέει ο Abbas. «Αλλά όχι για μεσημέρι, γιατί το βλέπει ο ήλιος». «Ήμουνα χθες βράδυ εδώ, με ένα ζευγάρι Ούγγρων». «Ωραίοι άνθρωποι. Φοβερά περάσαμε. Τους πήγα μετά από δω στο Ahwaz να πάρουν το νυκτερινό λεωφορείο για Σιράζ, και μετά ήρθα να πάρω εσένα. Δυσκολεύτηκαν, αλλά βρήκαν εισιτήρια έστω και τελευταία στιγμή. Ωραίο σύστημα το νυκτερινό λεωφορείο. 10 ώρες θα κάνανε, το πρωί θα είναι στο Σιράζ…» Στο σημείο αυτό αισθάνθηκα ανακούφιση που είχα κλείσει αεροπλάνο για να πετάξω για Σιράζ το ίδιο βράδυ, και άγχος να μη χάσω αυτή την πτήση γιατί να τι με περιμένει αλλιώς… έχοντας μία μόνο ολόκληρη μέρα στη Σιράζ, δεν είχα καμία πρόθεση να την περάσω συνερχόμενος από ένα ολονύκτιο ταξίδι.



Μετά την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών, ήρθε η Ελληνιστική περίοδος, μετά κατέφθασαν οι Πάρθοι του Μιθριδάτη από την Κεντρική Ασία και οι μάχες τους με τους Ρωμαίους, και τα χρόνια πέρασαν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ., οπότε και γεννήθηκε η Δεύτερη Περσική αυτοκρατορία, γνωστή ως αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η πρώτη που έφερε το όνομα Ιράν. Λίγα πράγματα σώζονται δυστυχώς σήμερα από την κληρονομιά της αυτοκρατορίας αυτής, και αυτό που θα επισκεφτούμε τώρα είναι ένα από αυτά. Το υδραυλικό σύστημα της Σούσταρ είναι τόσο παλιό, έχει ρωμαϊκές επιρροές στην κατασκευή του, και είναι σήμερα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς στη λίστα της Unesco. Πρόκειται για ένα φράγμα που τροφοδοτεί ένα υπόγειο δίκτυο αγωγών, με πύλες που ανοιγοκλείνουν και οδηγούν το νερό σε μια σειρά από νερόμυλους. Αλλά ας αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

































Σήμερα, το φράγμα δεν έχει και πάρα πολύ νερό (τέλη Οκτωβρίου γαρ), και γι’ αυτό η όδευση του νερού είναι μόνο προς τη μια πλευρά, στους μισούς νερόμυλους δηλαδή. Προς τους άλλους μισούς είναι κλειστή. Την άνοιξη όμως, νερό τρέχει από όλες τις πλευρές…









Μετά το φράγμα, έφτασε η ώρα για καφέ. «Θα σε πάω σε πρώτο μαγαζί», μου λέει ο Abbas. «Πάμε!». Και πήγαμε. 3 στενά παρακάτω, δίπλα σχεδόν στο ξενοδοχείο μου. «Το μαγαζί το έχουν φίλοι μου», μου είπε. «Έρχομαι εδώ συνέχεια». Για κάποιο λόγο, δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό θα συνέβαινε. Το μαγαζί τώρα, είναι μια τρύπα στον τοίχο, 2 επί 2, και δε φαίνεται πουθενά μια εσπρεσομηχανή κλπ. Μπαίνουμε μέσα, και με συστήνει στους μαγαζάτορες, που ήταν δυο παλικάρια γύρω στα 20-25, με εμφάνιση που προσπαθούσε έντονα να είναι μοντέρνα, δυτική. Ο στερεοτυπικός χαρακτηρισμός, αν βρισκόμασταν στην Ελλάδα, θα ήταν "κλαρινογαμπροί", αλλά δε βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Δυσκολεύτηκαν κι αυτοί να πιστέψουν ότι δεν είμαι Ιρανός, αλλά το ξεπεράσανε σύντομα. Παραγγείλαμε καφέδες. Ένα εσπρέσο λέει ο Αμπάς, ένα Καπουτσίνο λέω εγώ. «Μα τι καπουτσίνο, πάρε ένα εσπρέσο που τον κάνουν τέλειο». «Καλά» λέω με πολλή επιφύλαξη, «βάλε κι έναν εσπρέσο».

Ο εσπρέσο ήρθε. «Πάρε, μου λέει». «Είναι χαρμάνι από όλο τον κόσμο, Κολομβία, Κένυα, Ινδονησία…» Ας τους ψαρέψω λίγο… «Δηλαδή Arabica δεν έχει?». Η ψαγμένη απάντηση με σόκαρε. «Πως δεν έχει. 75% Arabica είναι, και 25% Robusta». Ο εσπρέσο εδώ σερβίρεται πάντα με ένα σοκολατάκι από δίπλα, δε βάζουν ζάχαρη. Κι αυτός εδώ, παρότι φτιάχτηκε σε απλή μηχανή που χώραγε κάτω από το τραπέζι του «μπαρ», ήταν πρώτης τάξης εσπρέσο. Ο Καπουτσίνο πάλι… Ας το θέσω ως εξής: Μην παραγγείλετε ποτέ καπουτσίνο στο Ιράν. Γι’ αυτούς, καπουτσίνο είναι ένα διάλυμα στιγμιαίου καφέ, κάτι σαν το νεσκαφέ εδώ. Και δεν είναι ούτε καν μέτριας ποιότητας…

Όσο πίναμε τους καφέδες, φάγαμε και δυο Gaz (κάτι ιρανικά γλυκά σα Μαντολάτα), και πιάσαμε κουβέντα με τους μαγαζάτορες. Η πρώτη τους ερώτηση είναι περίεργη…
-«Σερβίρουν αλκοόλ στην Ελλάδα;»
-«Ναι, δεν υπάρχει περιορισμός, επιτρέπεται».
-«Εδώ απαγορεύεται. Δηλαδή απαγορεύεται έξω και στα μαγαζιά, γιατί στα σπίτια τους όλοι έχουν»
-«Και που το βρίσκουν;»
-«Περνάει ένας τύπος και μας προμηθεύει»…
-«Και τι ποτά πίνετε;»
-«Ουίσκι κυρίως», μου λένε.

Μπήκαν κι άλλοι πελάτες εκείνη την ώρα, η συζήτηση άλλαξε, έφυγε κι ο ένας του μαγαζιού μετά από λίγο, και ήρθε η ώρα να φύγουμε κι εμείς. Ο Abbas τηλεφώνησε σε κάποιον και φρόντισε η πόρτα του κάστρου (που πριν λίγο βρήκαμε κλειδωμένη) να είναι ανοικτή τώρα που θα ξαναπάμε, και ξεκινήσαμε για κει.

Το κάστρο Salosel στέκει σε ένα λόγο πάνω από τη Σούσταρ. Ο Θρύλος λέει πως όταν οι ο Saphur ο πρώτος νίκησε τους Ρωμαίους στη μάχη της Έδεσσας (σημερινή Urfa στην Τουρκία) το 259 μ.Χ., έπιασε αιχμάλωτο το Ρωμαίο αυτοκράτορα Βαλεριανό, το μοναδικό Ρωμαίο αυτοκράτορα που αιχμαλωτίστηκε ποτέ. Και τον έφερε εδώ, στη Σούσταρ, και συγκεκριμένα σ’ αυτό εδώ το κάστρο, όπου και τον φυλάκισε, μέχρι που τον σκότωσε, «ταΐζοντάς» τον σούπα από λιωμένο χρυσάφι.





Το ίδιο το κάστρο είναι υπό ανασκαφή, και λίγα πράγματα σώζονται, ωστόσο η θέα από δω στην πόλη της Σούσταρ είναι πανοραμική. Το κάστρο επίσης διαθέτει και υπόγεια δωμάτια, από την ίδια περίοδο, τα οποία ήταν κάτω από τη γη για λόγους κλιματισμού (όπως και στα σπίτια).







Δυστυχώς η ώρα έχει περάσει. Ώρα για επιστροφή στο αεροδρόμιο. «Είμαστε οριακά» του λέω. «Μην αγχώνεσαι. Θα είμαστε εκεί μια ώρα πριν την πτήση σου. Πολλή ώρα. Τσάμπα θα περιμένεις. Έτσι κι αλλιώς, οι πτήσεις εδώ ποτέ δεν είναι στην ώρα τους». Και ξεκινήσαμε για τα 75 λεπτά διαδρομής ως το αεροδρόμιο.

Στο δρόμο, με έβλεπε που ανέβαζα στο facebook φωτογραφίες από τα μέρη που είδαμε σήμερα.
-«Έχεις facebook?» με ρώτησε.
-«Ναι», η πληρωμένη απάντηση…
-«Κι εγώ έχω».
-«Δεν είναι μπλοκαρισμένο σε όλη τη χώρα;»
-«Έ, έχω VPN». «Εσύ πιο VPN χρησιμοποιείς;»
Του απάντησα. Δεν το ήξερε. Λογικό, καθώς είναι από τα ακριβά.
-«Πληροφορική σπούδασα», μου λέει. «Αλλά δεν υπάρχουν δουλειές. Η κυβέρνηση μας έχει χαντακώσει, με τα πυρηνικά προγράμματα και τις διεθνείς κυρώσεις που έφεραν». «Προς το παρόν μπορώ μόνο να δουλεύω ως οδηγός».

Επιστρέφοντας, διάβασα μια μελέτη για το Ίντερνετ και τους νέους στο Ιράν. Φαίνεται πως, ανάμεσα στους νέους, ένα 69.3% χρησιμοποιεί τεχνολογίες VPN για να έχει αφιλτράριστη πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ ένα 58% χρησιμοποιεί τακτικά το facebook, παρά την απαγόρευση. (Πηγή: http://techrasa.com/2015/08/30/iran-even-president-digs-social-media/ ). Δε γνωρίζω πόσο αξιόπιστα είναι τα στοιχεία της έρευνας, αλλά τα νούμερα αυτά είναι συγκλονιστικά υψηλά, αν αναλογιστεί κανείς πως ούτε κάτι ακριβώς νόμιμο είναι, ούτε κάτι τεχνικά απλό και εύληπτο για τον χρήστη. Στην Ελλάδα πρέπει να είσαι (σχεδόν) τεχνικός δικτύων υπολογιστών για να ξέρεις τι είναι και τι κάνει το VPN.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ευχαρίστησα τον Abbas, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, του έδωσα και το facebook μου να με κάνει φίλο αν θέλει, και προχώρησα στο εσωτερικό. Αγχωμένος, πέρασα τον έλεγχο αποσκευών στην πόρτα του αεροδρομίου, για να διαπιστώσω ότι άδικα βιαζόμουν. Το check-in της πτήσης μου μόλις είχε ανοίξει.

 

[taver]

Κεφάλαιο 6: Θρυλική πτήση

Iran Air IR432 AWZ-SYZ 29/10/2016 19:40 –20:45 A300 EP-IBC

Πήγα στο check-in, παρέδωσα βαλίτσα, πήρα κάρτα επιβίβασης (ζήτησα και έλαβα θέση στο διάδρομο…), και προχώρησα στον έλεγχο χειραποσκευών. Ο υπάλληλος εκεί, όμως, δε με άφησε να περάσω. «Καθήστε και περιμένετε», μου έδειξε και μου είπε σε άπταιστα φαρσί. Δεν ήταν ακόμα ώρα για την πτήση μου. Περιμένω κι εγώ. Και περιμένω. Ώσπου ήρθε η σειρά μας. Την ώρα που πέρναγα τον έλεγχο χειραποσκευών, μπροστά μου περνούσε κι ένας τύπος που κράταγε Ελληνικό διαβατήριο, και μια Boarding pass της Naft Airlines (που είχε πτήση για Τεχεράνη ένα δεκάλεπτο μετά από μας). Δεν τον είδα όμως μετά, και μάλλον ήταν ο μόνος Έλληνας που συνάντησα σε όλο το ταξίδι, αν εξαιρέσεις τις αεροσυνοδούς της A3…

Η πτήση τελικά είχε μια ώρα καθυστέρηση. Επιβιβαστήκαμε στο θρυλικό EP-IBC, ένα Airbus A300-600 με διαρρύθμιση καθισμάτων 2-4-2 στην οικονομική. Θρυλικό, γιατί από τα 25 χρόνια που πετάει, τα τελευταία 12 και μισό είναι για την Iran Air, αλλά τα προηγούμενα 12 και μισό πέταγε στην Ελλάδα για την Ολυμπιακή Αεροπορία, ώσπου η Ολυμπιακή απέσυρε τα Α300 από το στόλο της. Για ευρωπαϊκές εταιρίες τα αεροπλάνα που καίνε τόσο πολύ καύσιμο μπορεί να είναι ασύμφορα, για το Ιράν όμως που παράγει τόσο πετρέλαιο και δε μπορεί να το εξάγει, δεν είναι το Νο.1 πρόβλημα.

Είναι από τις σπάνιες φορές που συναντάω μεγάλο αεροπλάνο με δυο διαδρόμους σε τόσο σύντομη πτήση. Θυμάμαι ακόμα μια πτήση της ΟΑ HER-ATH με ίδιο αεροπλάνο (μπορεί κι αυτό το ίδιο), και μια πτήση της Singapore Airlines SIN-KUL με Boeing 777.

Μας καλωσόρισαν στο όνομα του μεγαλοδύναμου Αλλάχ (δεν κάνω πλάκα), και μας ευχήθηκαν ασφαλή πτήση, αν είναι το Θέλημά Του, αλλά να κάνουμε κι εμείς το κάτι τις μας και να μην ανάψουμε τα Samsung Galaxy Note 7 μας. Και απογειωθήκαμε. Ή πτήση ήταν πολύ σύντομη, αλλά οι Ιρανοί δεν κάνουν συμβιβασμό στο εν πτήση γεύμα. Έδωσαν σε όλους τους επιβάτες από ένα πλαστικό κουτί, που περιείχε σάντουιτς, γλυκάκι, χυμό πορτοκάλι, κ.α., με την οδηγία αφού τελειώσουμε να κλείσουμε το κουτί και να το βάλουμε στην τσέπη του καθίσματος (μπροστά μας). Πράγμα όχι εντελώς πρακτικό, ειδικά αν δεν έχεις καταναλώσει μέχρι τέλους όλο το χυμό σου, κι ακόμα πιο ειδικά αν έχεις κι ένα ipad να βολέψεις στην ίδια θήκη και δε θες να έρθει σε επαφή με το χυμό που απέμεινε…

Τέλος πάντων, προσγειωθήκαμε στο Σιράζ, την πόλη που έδωσε το όνομά της σε μια από τις διασημότερες και καλύτερες ποικιλίες κόκκινου κρασιού στον κόσμο για να έχει σήμερα πλήρη απαγόρευση στην καλλιέργεια και στην κατανάλωσή του. Παρότι είμαστε αρκετά νοτιότερα από τα μέρη που τριγύριζα σήμερα, το υψόμετρο των 1500 μέτρων δίνει ένα πιο δροσερό κλίμα, και καλύτερες συνθήκες για την καλλιέργεια αμπελιών και κρασιού. Παρέλαβα τη βαλίτσα με σύστημα ακριβώς ίδιο με το προηγούμενο αεροδρόμιο, βγήκα έξω, πήρα ταξί, και μετά από μια βραδινή διαδρομή στη Σιράζ, έφτασα στο ξενοδοχείο μου, όπου θα έμενα δυο βράδια.

Το ξενοδοχείο, Niayesh boutique hotel, το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε επισκεφτεί τη Shiraz. Παρότι όλοι οι ένοικοι ήταν ξένοι, το ξενοδοχείο έχει έντονο τοπικό χρώμα και διάκοσμο, μοντέρνα facilities στο δωμάτιο, άπλετους χώρους, εξυπηρετικότατους υπαλλήλους, και δυο παραδοσιακότατα εστιατόρια – το ένα εκ των οποίων σερβίρει ακόμα βραδινό τέτοια ώρα, ότι πρέπει.

Το ανοικτό εστιατόριο είναι Ιρανό-ιταλικό. Δηλαδή έχει ιρανικό διάκοσμο, και δυο μενού, ένα με κεμπάπ κι ένα με πίτσες. Μόνο που ο φούρνος έχει κλείσει. Έχουμε αυτά τα 3 πιάτα, μου κάνει η σερβιτόρα. Αυτό το στιφάδο με αρνάκι και μελιτζάνα, αυτό το στιφάδο με αρνάκι, ρόδι και καρύδια, κι αυτό το vegetarian στιφάδο (οι vegetarians μην παρασύρεστε: Σε όλο το Ιράν, λένε vegetarian και εννοούν ότι μπορεί να έχει μαγειρευτεί με κρέας, απλά δε θα σερβίρουν κρέας στο πιάτο σας). Πήρα λοιπόν ένα στιφάδο με μελιτζάνα και κρέας και λίγο ρύζι, το έφαγα στα γρήγορα (μέτριο), και επέστρεψα στο δωμάτιο. Η μέρα αύριο έχει πρωϊνό ξύπνημα. Όχι ότι θα είχα και τρελό nightlife να κάνω…

 

[Araba Di Nos]

Μάλλον ήρθε ο καιρός όπου φτάνει με τις ιστορίες για το Ιράν και να πάω να δω από κοντά όλα αυτά που μου εξιστορούν οι ταξιδευτές γι' αυτό......