Αίγυπτος Αιθιοπία Ζάμπια Μαυρίκιος Μποτσουάνα Ναμίμπια Νότια Αφρική Τζούρες περιπέτειας στην Αφρική

[Nikoleas]

Από αρχές Μαρτίου μέχρι τέλη Ιούλη έζησα με την σύντροφό μου στις παραπάνω χώρες. Καθώς δουλεύαμε παράλληλα, δεν ήταν όλη η εμπειρία μια κλασική εμπειρία ταξιδιού. Σε κάποιες περιόδους ήμασταν πολύ ενεργοί και σε κάποιες άλλες χαλαρώναμε. Δεν θεωρώ ότι έχει νόημα για κανέναν να γράψω ολόκληρη την εμπειρία, οπότε αποφάσισα να γράψω μικρές ιστορίες από στιγμές του ταξιδιού που ήταν πιο ενδιαφέρουσες. Κυρίως δηλαδή περίεργα πράγματα που συνέβησαν κτλ. Η σειρά θα είναι τελείως τυχαία μιας και δεν έχω κανένα πλάνο στο μυαλό μου.

Η παραλίγο κακή αρχή
Πρώτη βδομάδα στο Κέιπ Τάουν και πρώτη συνολικά στο ταξίδι. Η ταξιδιωτική μου εμπειρία μέχρι τότε είναι μόνο από Ευρώπη και τους τελευταίους μήνες πριν φύγουμε για Αφρική ζούσαμε στην ασφαλέστατη Βιέννη.
Είμαι δηλαδή στο peak της φλωριάς μου, σε μιά χώρα που έχει μια Χ επικινδυνότητα και μαρκετάρεται σαν ακόμα πιο επικίνδυνη απ ότι είναι. Με άλλα λόγια ακολουθώντας πιστά τη συμβουλή/εντολή "μη περπατάτε έξω το βράδυ", τρέχω να προλάβω την δύση του ηλίου, όπως η σταχτοπούτα τις 00:00.
Σε αυτή τη φάση λοιπόν αποφασίζουμε ένα απόγευμα να βολτάρουμε χώρίς κάποιο σχέδιο σε μια περιοχή που φυσικά δεν ξέρουμε καλά. Καθώς περπατάμε, μας σταματάει ένα αυτοκίνητο security και μας λέει ότι δεν πρέπει να περπατάμε σε αυτή την γειτονιά γιατί είναι επικίνδυνη. "Fuck it", λέμε. Τώρα ήρθαμε. Εξάλλου δεν φαίνεται και τόσο χάλια η περιοχή, σκέφτομαι. Λίγα μέτρα μετά φτάνουμε σε κάτι που φαίνεται σαν σταθμός λεοφωρείων και αποφασίζουμε να τον διασχίσουμε.
Δεν φαινόταν να υπάρχει ευκολότερος τρόπος να συνεχίσουμε την κατευθυνση μας. Μπαίνοντας στον ευρύτερο χώρο του σταθμού βλέπουμε μια τεράστια υπαίθρια αγορά με άπειρο κόσμο. Είναι εμφανώς shady κατάσταση, αλλά για κάποιο λόγο συνεχίζουμε. Μερικά βήματα μετά, νιώθω μία σχεδόν ανεπαίσθητη μεταβολή στην δεξιά μου τσέπη. Βάζω αμέσως το χέρι μου και καταλαβαίνω ότι η μεταβολή ήταν το κινητό μου που πλέον δεν βρίσκεται στην τσέπη μου. Γυρνάω και βλέπω τον τύπο που (μάλλον) το έχει πάρει. Κοιταζόμαστε κατάματα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο κάνω 1000 σκέψεις προσπαθώντας να υπολογίσω αν το χω σε περίπτωση μπραφ και αν είναι καλή ιδέα(δεν είναι).
"Μου πήρες το κινητό. Δωσ' το πίσω, τώρα" του λέω, επιλέγοντας κλασικά να κάνω την χειρότερη ιδέα.
"Δεν πήρα τίποτα" μου απαντά ψυχρά. Βλέποντας το βλέμμα του όμως, τώρα είμαι πιο σίγουρος ότι το έκλεψε αυτός.
"Σε είδα, δώσε μου το ΤΩΡΑ" λέω αυστηρότερα.
Απλώνει το χέρι και μου δίνει το κινητό μου. Νιώθω φουλ ανακουφισμένος. Περπατάω το υπόλοιπο της αγοράς κοιτώντας δεξιά αριστερά κάθε 0.5 δευτερόλεπτα σαν να πίστευα ότι κάποιος με παρακολουθεί.
Με το που βγαίνουμε από τον σταθμό παίρνουμε uber και γυρναμε στο σπίτι. Αντί να με κάνει πιο προσεκτικό η παραλίγο κλοπή, με κάνει πιο θαρραλέο η αποφυγή της. Πράγμα το οποίο φυσικά θα πληρώσω λίγους μήνες "θάρρους" αργότερα.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikoleas]

Η καλή μέρα από το βράδυ φαίνεται
Μετά το πολύ πετυχημένο self driving safari που είχαμε κάνει λίγες μέρες πριν στην Ναμίμπια, αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και στην Μποτσουάνα. Το μόνο που μας ξέφυγε είναι οτι το πάρκο Μορέμι στην Μποτσουάνα δεν έχει καμία σχέση με την Ετόσα στην Ναμίμπια. Οι "δρόμοι" είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, με αποτέλεσμα να πηγαίνεις τέρμα αργά και πάνω κάτω απ τις λακούβες σαν καγκούρικο αυτοκίνητο αμερικανού ράπερ των 00's, υπάρχει πυκνή βλάστηση παντού κι έτσι το οπτικό σου πεδίο είναι περιορισμένο, είναι μεγάλο οπότε θέλει παραπάνω χρόνο και δεν έχει εύκολα σημεία ενδιαφέροντος που μπορείς να στοχεύσεις όπως τα waterholes στην Etosha. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να κάνουμε μια 10ωρη bumpy βολτα με το αυτοκίνητο γεμίζοντας το με άπειρες γρατσουνιές και βλέποντας πρακτικά 0 ζωά εκτός από κανά δυό impalas που υπάρχουν σε αυτές τις χώρες σε αυθονία ετσι κι αλλιώς.

Αφήσαμε το πάρκο λίγο πριν αρχίσει να σουρουπώνει με μεγάλη απογοήτευση και λίγο μεγαλύτερη ναυτία. Επειδή θα μας επιανε το βράδυ σίγουρα και επειδή κανείς απο τους δυο μας δεν είχε κάρτα sim Μποτσουάνας(οπότε όχι ιντερνετ) αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε στο πρώτο καμπινγκ που θα βρουμε.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν είδαμε μια ταμπέλα για κάμπινγκ, πολύ κοντά στο Μορέμι. Στο καμπινγκ δεν ήταν κανείς και πρακτικά δεν είχε και εγκαταστάσεις, μόνο κάποιες θέσεις παρκινγκ μέσα στα δέντρα και 2 τουαλέτες. Ούτε περίφραξη, ούτε τίποτα. Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα έφτασε και ένα δευτερο αυτοκίνητο. Το ζευγάρι Ισραηλινών σε αυτό ήταν σε παρόμοια κατάσταση με εμάς και μετά απο πολύ σύντομη συζήτηση αποφασισαμε να καταστηνώσουμε και άμα έρθει κάποιος να μας ζητήσει χρήματα βλέπουμε.

Στήσαμε γρήγορα την σκηνή στον ουρανου του αυτοκινήτου και ξεκινήσαμε να βραζουμε μακαρονια να φάμε με σκοπό να την πέσουμε σύντομα και να ξεχάσουμε αυτή την μέρα. Φάγαμε λοιπόν στα μπαμ και πριν την πέσουμε έπλυνα τα πιάτα σε μια μικρή βρυσουλα που υπήρχε δίπλα στο αυτοκίνητο.
Λίγα λεπτά αργοτερα και ενώ καληνυχτίζαμε τους Ισραηλινούς ακούσαμε ήχους απο τα κλαδιά των δέντρων. Οι ήχοι ακούγονταν ολοένα και πιο κοντά. Δευτερόλεπτα αργοτερα, ένας ελέφαντας εμφανίστηκε και κατευθύνθηκε προς την λιμνούλα που είχε δημιουργήσει το νερό της βρύσης.Οι ήχοι των κλαδιών που κουνιούνται συνέχισαν να ακούγονται και ακόμα ένας ελέφαντας έφτασε. Και μετά ακόμα ένας... και μετά ακόμα ένας. Ήρθαν μεγάλοι αρσενικοί, μαμάδες με ελεφαντάκια, δεκάδες ελέφαντες. Η εμπειρία ήταν μαγική. Οι ελεφαντες ξερίζωσαν την βρύση και συνέχισαν να καταφθάνουν και να πίνουν νερό.
Όντας απίστευτα κουρασμένοι, καμια ώρα μετά αποφασίσαμε να κοιμηθούμε. Οι ελεφαντες ήταν ακόμα εκεί, 5 μέτρα απο το αυτοκίνητο. Ανεβήκαμε στην σκηνή, ανοίξαμε το παραθυράκι για να μπορούμε να τους ρίχνουμε από καμιά ματιά. Μια μαμά ελέφαντας μας κοίταξε και ούρλιαξε.

Κλείσαμε το παράθυρο. Σκέφτηκα ότι δεν παίζει να κοιμηθώ, ήταν αγχωτικό να ξέρεις ότι βρίσκονται τόσο κοντά. Σε 5 λεπτά κοιμόμουν ήδη. Το άλλο πρωί ο υπεύθυνος του καμπινγκ ήρθε νευριασμενος πριν προλάβουμε να φύγουμε. Ζήτησε να πληρώσουμε την νύχτα και απόρησε που δεν ξέραμε ότι έπρεπε να θάψουμε το νερό για να μην το μυρίσουν. Μετά από ένα νωχελικό μα-μου πληρώσαμε και φύγαμε για το Οκαβάνγκο δέλτα.
Η χειρότερη μέρα σαφάρι επιφύλασσε την καλύτερη εμπειρία με ζώα, του ταξιδιού.

 

[Sassenach77]

Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να κάνουμε μια 10ωρη bumpy βολτα με το αυτοκίνητο γεμίζοντας το με άπειρες γρατσουνιές και βλέποντας πρακτικά 0 ζωά εκτός από κανά δυό impalas που υπάρχουν σε αυτές τις χώρες σε αυθονία ετσι κι αλλιώς.

Εσείς μπορεί να μην είδατε ζώα, αλλά αυτά σίγουρα είδαν εσάς! Όταν κάνεις σαφάρι με κάποιον που γνωρίζει πως κινούνται τα ζώα και που τα βλέπεις πιο εύκολα, σίγουρα βλέπεις πολλά ζώα! Απο την άλλη είναι ωραίο να έχεις την ελευθερία να κινείσαι όπως εσύ νομίζεις αν και είναι λίγο επικίνδυνα έτσι, γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις σε μία στραβή με τα ζώα. Φαντάζομαι οτι δεν γνωρίζατε οτι οι ελέφαντες μπορούν να γίνουν επιθετικοί και επικίνδυνοι...

 

[panlek30]

Εσείς μπορεί να μην είδατε ζώα, αλλά αυτά σίγουρα είδαν εσάς! Όταν κάνεις σαφάρι με κάποιον που γνωρίζει πως κινούνται τα ζώα και που τα βλέπεις πιο εύκολα, σίγουρα βλέπεις πολλά ζώα! Απο την άλλη είναι ωραίο να έχεις την ελευθερία να κινείσαι όπως εσύ νομίζεις αν και είναι λίγο επικίνδυνα έτσι, γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις σε μία στραβή με τα ζώα. Φαντάζομαι οτι δεν γνωρίζατε οτι οι ελέφαντες μπορούν να γίνουν επιθετικοί και επικίνδυνοι...

Άστα το ζήσαμε στο kruger όταν έτρεξε ένας νευριασμένος ελέφαντας προς το μέρος μας, στήλωσε τα πόδια, ύψωσε την προβοσκίδα του στο θεό και μας κοίταγε μας τα μάτια. Κατουρηθήκαμε πάνω μας. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν τόσο βασανιστικά... είχαμε κοκκαλώσει και απλά περιμέναμε πότε θα μας γυρίσει τούμπα. Και δε φταίγαμε οι έρημοι. Απλά αυτός έτρωγε στην μέση του δρόμου και υπήρχε μια ουρά απο 2-3 αυτοκίνητα που περίμεναν μάλλον αρκετή ώρα. Σε κάποια φάση οι μπροστινοί γκαζώσαν και έφυγαν, τον εκνεύρισαν και την πληρώσαμε εμείς που δεν είχαμε καν κουνηθεί...
Ευτυχώς μας λυπήθηκε. Ειδε οτι σεβαστήκαμε τον χώρο του και ευτυχώς μας άφησε ήσυχους μετα απο λίγο. Θέλει προσοχή ισχύει, δεν είναι ζωολογικός κήπος!

 

[Sassenach77]

δεν είναι ζωολογικός κήπος!

Όχι δεν είναι, ευτυχώς!!! Τι ομορφότερο να τα βλέπεις στο περιβάλλον τους τα ζωάκια! Εμείς είδαμε να επιτίθεται σε προπορευόμενο όχημα αφρικάνικο βουβάλι. Και δεν του το 'χα όταν τα έβλεπα να μας κοιτάζουν με αυτή τη σχεδόν αποχαυνωμένη φάτσα που έχουν όταν σε κοιτούν...

 

[panlek30]

Όχι δεν είναι, ευτυχώς!!! Τι ομορφότερο να τα βλέπεις στο περιβάλλον τους τα ζωάκια! Εμείς είδαμε να επιτίθεται σε προπορευόμενο όχημα αφρικάνικο βουβάλι. Και δεν του το 'χα όταν τα έβλεπα να μας κοιτάζουν με αυτή τη σχεδόν αποχαυνωμένη φάτσα που έχουν όταν σε κοιτούν...

Οχι ρε τι λες! Μεχρι και τα λιονταρια τα σεβονται τα βουβαλια. Εχουν τεραστια δυναμη και ογκο.

 

[Nikoleas]

Εσείς μπορεί να μην είδατε ζώα, αλλά αυτά σίγουρα είδαν εσάς! Όταν κάνεις σαφάρι με κάποιον που γνωρίζει πως κινούνται τα ζώα και που τα βλέπεις πιο εύκολα, σίγουρα βλέπεις πολλά ζώα! Απο την άλλη είναι ωραίο να έχεις την ελευθερία να κινείσαι όπως εσύ νομίζεις αν και είναι λίγο επικίνδυνα έτσι, γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις σε μία στραβή με τα ζώα. Φαντάζομαι οτι δεν γνωρίζατε οτι οι ελέφαντες μπορούν να γίνουν επιθετικοί και επικίνδυνοι...

Εσείς μπορεί να μην είδατε ζώα, αλλά αυτά σίγουρα είδαν εσάς! Όταν κάνεις σαφάρι με κάποιον που γνωρίζει πως κινούνται τα ζώα και που τα βλέπεις πιο εύκολα, σίγουρα βλέπεις πολλά ζώα! Απο την άλλη είναι ωραίο να έχεις την ελευθερία να κινείσαι όπως εσύ νομίζεις αν και είναι λίγο επικίνδυνα έτσι, γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις σε μία στραβή με τα ζώα. Φαντάζομαι οτι δεν γνωρίζατε οτι οι ελέφαντες μπορούν να γίνουν επιθετικοί και επικίνδυνοι...

Όντως το σαφάρι μόνος και το σαφάρι με οδηγό έχουν και τα δύο τα συν και τα μείον τους. Δοκιμάσαμε και τα δύο "είδη". Πέρα από την προσωπική προτίμηση του καθενός, σε κάποια πάρκα όπως το Μορέμι, μάλλον αξίζει πολύ περισσότερο να έχεις κάποιον ranger μαζί ή να είσαι σε group. Σχετικά με τους ελέφαντες, ναι το ξέραμε ότι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι, όπως και κανα δυο tips. Οτι δεν μπαίνεις ποτέ ενδιάμεσα σε μαμά και μικρό. Αν δεις πχ ελεφαντες να διασχίζουν δρόμο ή οτιδήποτε, περιμένεις αρκετή ώρα ώστε να είσαι σίγουρος ότι δεν έπεται μικρό. Επίσης κάνουν 2 charge και σταματάνε απότομα διπλα σου όταν νιώσουν απειλή, πριν όντως σου επιτεθούν. Το κάνουν σαν προειδοποίηση. Ακριβώς όπως περιέγραψε και ο Panlek30. Αυτά μας είπε ένας ranger στην Μποτσουάνα. Πάντα υπάρχει ένας κίνδυνος σε τέτοια σκηνικά. Είναι κάποιες φορές και το αλατοπίπερο κατ' εμέ

 

[panlek30]

Όντως το σαφάρι μόνος και το σαφάρι με οδηγό έχουν και τα δύο τα συν και τα μείον τους. Δοκιμάσαμε και τα δύο "είδη". Πέρα από την προσωπική προτίμηση του καθενός, σε κάποια πάρκα όπως το Μορέμι, μάλλον αξίζει πολύ περισσότερο να έχεις κάποιον ranger μαζί ή να είσαι σε group. Σχετικά με τους ελέφαντες, ναι το ξέραμε ότι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι, όπως και κανα δυο tips. Οτι δεν μπαίνεις ποτέ ενδιάμεσα σε μαμά και μικρό. Αν δεις πχ ελεφαντες να διασχίζουν δρόμο ή οτιδήποτε, περιμένεις αρκετή ώρα ώστε να είσαι σίγουρος ότι δεν έπεται μικρό. Επίσης κάνουν 2 charge και σταματάνε απότομα διπλα σου όταν νιώσουν απειλή, πριν όντως σου επιτεθούν. Το κάνουν σαν προειδοποίηση. Ακριβώς όπως περιέγραψε και ο Panlek30. Αυτά μας είπε ένας ranger στην Μποτσουάνα. Πάντα υπάρχει ένας κίνδυνος σε τέτοια σκηνικά. Είναι κάποιες φορές και το αλατοπίπερο κατ' εμέ

Και εμεις η αληθεια ειναι οσες φορες καναμε μονοι μας σαφαρι το απολαυσαμε περισσοτερο λογω της ελευθεριας κ της περιπετειας που αισθανεσαι. Οσο για το σκηνικο, ειναι ενα απο αυτα που θα εχουμε να λεμε κ να γελαμε για χρονια. Τωρα το σκεφτομαστε με χιουμορ, εκεινη τη στιγμη ομως χασαμε 10 χρονια απ τη ζωη μας.
Ωραια εμπειρια παντως το σαφαρι αξιζει να το ζησει καποιος εστω 1 φορα στη ζωη του. Περιμενουμε τη συνεχεια...

 

[Yorgos]

Από αρχές Μαρτίου μέχρι τέλη Ιούλη έζησα με την σύντροφό μου στις παραπάνω χώρες. Καθώς δουλεύαμε παράλληλα, δεν ήταν όλη η εμπειρία μια κλασική εμπειρία ταξιδιού. Σε κάποιες περιόδους ήμασταν πολύ ενεργοί και σε κάποιες άλλες χαλαρώναμε. Δεν θεωρώ ότι έχει νόημα για κανέναν να γράψω ολόκληρη την εμπειρία, οπότε αποφάσισα να γράψω μικρές ιστορίες από στιγμές του ταξιδιού που ήταν πιο ενδιαφέρουσες. Κυρίως δηλαδή περίεργα πράγματα που συνέβησαν κτλ. Η σειρά θα είναι τελείως τυχαία μιας και δεν έχω κανένα πλάνο στο μυαλό μου.

Η παραλίγο κακή αρχή
Πρώτη βδομάδα στο Κέιπ Τάουν και πρώτη συνολικά στο ταξίδι. Η ταξιδιωτική μου εμπειρία μέχρι τότε είναι μόνο από Ευρώπη και τους τελευταίους μήνες πριν φύγουμε για Αφρική ζούσαμε στην ασφαλέστατη Βιέννη.
Είμαι δηλαδή στο peak της φλωριάς μου, σε μιά χώρα που έχει μια Χ επικινδυνότητα και μαρκετάρεται σαν ακόμα πιο επικίνδυνη απ ότι είναι. Με άλλα λόγια ακολουθώντας πιστά τη συμβουλή/εντολή "μη περπατάτε έξω το βράδυ", τρέχω να προλάβω την δύση του ηλίου, όπως η σταχτοπούτα τις 00:00.
Σε αυτή τη φάση λοιπόν αποφασίζουμε ένα απόγευμα να βολτάρουμε χώρίς κάποιο σχέδιο σε μια περιοχή που φυσικά δεν ξέρουμε καλά. Καθώς περπατάμε, μας σταματάει ένα αυτοκίνητο security και μας λέει ότι δεν πρέπει να περπατάμε σε αυτή την γειτονιά γιατί είναι επικίνδυνη. "Fuck it", λέμε. Τώρα ήρθαμε. Εξάλλου δεν φαίνεται και τόσο χάλια η περιοχή, σκέφτομαι. Λίγα μέτρα μετά φτάνουμε σε κάτι που φαίνεται σαν σταθμός λεοφωρείων και αποφασίζουμε να τον διασχίσουμε.
Δεν φαινόταν να υπάρχει ευκολότερος τρόπος να συνεχίσουμε την κατευθυνση μας. Μπαίνοντας στον ευρύτερο χώρο του σταθμού βλέπουμε μια τεράστια υπαίθρια αγορά με άπειρο κόσμο. Είναι εμφανώς shady κατάσταση, αλλά για κάποιο λόγο συνεχίζουμε. Μερικά βήματα μετά, νιώθω μία σχεδόν ανεπαίσθητη μεταβολή στην δεξιά μου τσέπη. Βάζω αμέσως το χέρι μου και καταλαβαίνω ότι η μεταβολή ήταν το κινητό μου που πλέον δεν βρίσκεται στην τσέπη μου. Γυρνάω και βλέπω τον τύπο που (μάλλον) το έχει πάρει. Κοιταζόμαστε κατάματα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο κάνω 1000 σκέψεις προσπαθώντας να υπολογίσω αν το χω σε περίπτωση μπραφ και αν είναι καλή ιδέα(δεν είναι).
"Μου πήρες το κινητό. Δωσ' το πίσω, τώρα" του λέω, επιλέγοντας κλασικά να κάνω την χειρότερη ιδέα.
"Δεν πήρα τίποτα" μου απαντά ψυχρά. Βλέποντας το βλέμμα του όμως, τώρα είμαι πιο σίγουρος ότι το έκλεψε αυτός.
"Σε είδα, δώσε μου το ΤΩΡΑ" λέω αυστηρότερα.
Απλώνει το χέρι και μου δίνει το κινητό μου. Νιώθω φουλ ανακουφισμένος. Περπατάω το υπόλοιπο της αγοράς κοιτώντας δεξιά αριστερά κάθε 0.5 δευτερόλεπτα σαν να πίστευα ότι κάποιος με παρακολουθεί.
Με το που βγαίνουμε από τον σταθμό παίρνουμε uber και γυρναμε στο σπίτι. Αντί να με κάνει πιο προσεκτικό η παραλίγο κλοπή, με κάνει πιο θαρραλέο η αποφυγή της. Πράγμα το οποίο φυσικά θα πληρώσω λίγους μήνες "θάρρους" αργότερα.

Πολύ ωραίος, δώσε κι αλλο!

 

[Nikoleas]

Α, οκ
Πρώτη από τις 30 μέρες στην Αιθιοπία. Πρώτη μου φορά σε χώρα τόσο διαφορετική, τόσο μακριά από αυτά που έχουμε συνηθίσει στον δυτικό κόσμο. Ήδη στην διαδρομή από το αεροδρόμιο στο διαμέρισμα που θα μέναμε έβλεπα εικόνες που έμοιαζαν με τα παιδικά μου στερεότυπα για την Αφρική.
Η Μ. είναι κουρασμένη από το σχεδόν 48ωρο ταξίδι μας και μένει στο σπίτι. Είμαι και γω πτώμα, αλλά ταυτόχρονα τόσο περίεργος να περπατήσω στην πόλη και να πάρω ένα πρώτο feeling. Αποφασίζω ή βόλτα να είναι μικρή, να πάω να βρω κάτι για φαγητό και να γυρίσω να φάμε. Κατεβαίνω στον δρόμο. Μεγάλος, σε κεντρικό σημείο και με πολύ κίνηση. Είναι σχεδόν χωμάτινος και αυτό δημιουργεί ένα πέπλο ομίχλης από σκόνη. Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα ανθρώπους. Περπατάνε, πουλάνε πράγματα, επισκευάζουν πράγματα. Καιρό είχα να βρεθώ σε τόσο ζωντανό μέρος. Ξεχνιέμαι και περπατάω τουλάχιστον για 1 ώρα απλά παρατηρώντας. Όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά και ενδιαφέροντα.
Νιώθω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω το περπάτημα για ώρες, αλλά αποφασίζω να γυρίσω πίσω στον αρχικό μου στόχο. Να βρω φαγητό και να πάω στο διαμέρισμα.
Θέλω να δοκιμάσω τα τοπικά πιάτα συμπεριλαμβανομένου του τοπικού street food. Στην άκρη του δρόμου πολλοί τηγανίζουν πιτάκια τύπου "σαμόζα". Πλησιάζω και μη συνηθισμένος ακόμα σε χώρα που δεν μιλάνε αγγλικά, ρωτάω τι έχουν μέσα. Μου απαντάει κάτι στα Αμχαρικά που προφανώς δεν καταλαβαίνω. Του δείχνω 4 δάχτυλα. Βγάζει 4 πιτάκια απ το τηγάνι και μου δείχνει να απλώσω τα χέρια για να τα πάρω. Paper, paper του λέω, κάνοντας παντομίμα το τύλιγμα σε χαρτι.
Γνέφει καταφατικά. Σηκώνεται από το πεζοδρόμιο και παίρνει την κόλλα τετραδίου πάνω στην οποία καθόταν. Βάζει τα πιτάκια μέσα και μου τα δίνει χαρούμενος.
Τον ευχαριστώ και φεύγω χαμογελώντας, σίγουρος ήδη ότι η εμπειρία στην χώρα θα είναι μοναδική.

υ.γ. Για να ενισχυθεί περισσότερο ο wtf factor, να πω ότι στην κόλλα χαρτί είχε ασκήσεις γραμμικής αλγεβρας

 

[Nikoleas]

Εντάξει, καλά ήταν
Προσπαθώντας να θυμηθώ και να διαλέξω ποια γεγονότα απ τα ταξίδια θέλω να μοιραστώ εδώ σαν ιστορίες, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο να γράψω από το 10ήμερο στον Μαυρίκιο. Άρα λέω να πω μια προσωπική άποψη για τέτοιου τύπου προορισμούς.
Καταρχάς. επιλέξαμε να πάμε στο Μαυρίκιο γιατί 2 φίλοι θα ήταν εκεί για ένα 20ήμερο, μας κάλεσαν και δεν θέλαμε να πούμε όχι."Ε μαλακία είναι να μην πάμε", σκεφτήκαμε. "Είναι κοντά στην Νότια Αφρική", σκεφτήκαμε. Ούτε μαλακία ήταν να μην πηγαίναμε, ούτε κοντά ήταν τελικά. Οπότε ειδικά για άτομα που θα σκεφτόταν να ταξιδέψουν από ευρώπη, ο Μαυρίκιος είναι πολυυύ μακριά.
Το νησί είναι καταπράσινο με έντονη πυκνή βλάστηση. Σχεδόν τροπικό θα το χαρακτήριζα. Κάναμε κάνα δυο ωραία hikes(το La Morne που είνα πιο διάσημο του νησιού ήταν κλειστό λόγω κατολισθήσεων), υποκύψαμε στο tourist trap του κολυμπιού με δελφίνια, πήγαμε 2-3 φορές για snorkelling, κολυμπήσαμε σε παραλλίες, πήγαμε σε Ινδουιστικούς ναούς, είδαμε το χώμα με τα 7 χρώματα, βγήκαμε, φάγαμε, παρτάραμε κτλ κτλ. Θέλω να πω ότι ήταν πολύ γεμάτες οι μέρες μας, αλλά εν τέλει δεν υπήρξε τίποτα που να μας μείνει. Τίποτα που να μνημονεύουμε στις συζητήσεις μας στο σήμερα, πέρα από το πόσο δύσκολο ήταν να βρούμε καφέ.
Όλα αυτά που μπορεί να κάνει κάποιος στο Μαυρίκιο, μπορεί να τα κάνει και αλλού, πιο κοντά, πιθανόν φθηνότερα(χωρίς το νησί να είναι πολύ ακριβό) και με πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει γύρω γύρω.
Λίγα χρόνια πριν, πριν αποκτήσω την δυνατότητα να κάνω οποιοδήποτε ταξίδι, μια φίλη που ταξίδευε επισκέφτηκε το Μαυρίκιο για λίγες μέρες. Όταν γύρισε βγήκαμε μια βόλτα και την ρώτησα ενθουσιασμένος πως ήταν. Μου απάντησε χλιαρά "εντάξει, καλά ήταν". Νομίζω πως σχεδόν θύμωσα. "Πώς είναι δυνατόν να έχει την δυνατότητα να μπορεί να κάνει τέτοια ταξιδάρα σε τροπικούς παραδείσους και να μην το εκτιμάει?", σκέφτηκα. Λίγα χρόνια μετά με πιάνω να απαντάω το ίδιο σε όποιον με ρωτάει. Respect λοιπόν στην Β. για την privileged ειλικρίνεια.
Κλείνοντας λοιπόν το post(που δεν ήταν ιστορία σχέση με τις άλλες, αλλά ήθελα να το βγάλω απ τη μέση) θέλω να προτείνω σε όσους το διαβάζουν και σκέφτονται να δώσουν χρήματα για να παν σε κάποιον από αυτους τους μκρούς τροπικούς παραδείσους σαν πρώτο μεγάλο ταξίδι, να το σκεφτούν δεύτερη φορά.

 

[KIKI]

Ωραία χρονογραφήματα!