dik-7
Member
- Μηνύματα
- 1.530
- Likes
- 2.148
- Επόμενο Ταξίδι
- Θα δειξει!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησια μπορα μπορα
Αναμένουμε τις εντυπώσεις και από τις επόμενες ημέρες.
happiness
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 146
- Επόμενο Ταξίδι
- ...τελικά δεν άργησε :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Κούβα
Έρχονται έρχονται
Είναι προφανές ότι μετά από κάθε μέρα παρεμβάλω και ένα post με γενικότερες πληροφορίες για διάφορα θέματα, γιατί στόχος μου είναι να μοιραστώ και όσες περισσότερες πρακτικές πληροφορίες μάζεψα, έτσι ώστε να γίνουν τα ταξίδια των υπολοίπων πιο άνετα.
happiness
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 146
- Επόμενο Ταξίδι
- ...τελικά δεν άργησε :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Κούβα
[imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsrLIoX-I/AAAAAAAABcI/g8J-ZHdtphU/s288/P1012616.JPG[/imga]Κατεβαίνουμε στον σταθμό μετρό που είναι μπροστά από την όπερα Garnier. Το κτίριο πανέμορφο, με βαριά και πολύπλοκη διακόσμηση, που χρειάζεσαι ώρες ολόκληρες για να ανακαλύψεις και να θαυμάσεις σε όλη της την έκταση. Κόσμος κάθεται στα σκαλιά, ξεκουράζεται, τρώει, διαβάζει βιβλία, συζητάει. Έχουν αγάπη οι Γάλλοι για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους. Και πως να μην έχουν δηλαδή; Όταν ένας κεντρικός δρόμος της πόλης τους μπορεί να είναι κάπως έτσι, ή έτσι. Το Παρίσι μπορεί να είναι μία πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη, με σοβαρό οικιστικό πρόβλημα (διαμερίσματα μικρά, παλιά και με απαράδεκτα υψηλά ενοίκια), αλλά δεν "πνίγεσαι" πουθενά. Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα πεζοδρόμια, φροντισμένα δέντρα και κήποι συνθέτουν το εικόνα του. Ακόμα και έξω από τα στενά όρια του κέντρου (δηλαδή έξω από την Boulevard Périphérique) το street view του Google maps δείχνει μία πόλη που αναπνέει.
Το Museum Pass δεν αποδεικνύεται χρήσιμο άλλη μια φορά, αλλά τώρα φταίω εγώ. Δεν είχα προσέξει ότι δεν συμπεριλαμβάνει στην λίστα του την όπερα Garnier. Το εισιτήριο είναι 9 ευρώ, ιδιαίτερα τσουχτερό. Τι κρίμα. Και ήθελα να δω την περίφημη σκάλα και το ωραίο ταβανάκι
. Δεν πειράζει. Κάναμε την βόλτα μας γύρω-γύρω απ' το όμορφο κτίριο και ξαναμπήκαμε στο μετρό για να βγούμε σε έναν παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Ο Τούρκος έχει ξανάρθει σε αυτό το μουσείο και λόγω της αγάπης του για την μοντέρνα τέχνη, είναι ξετρελαμένος. Μου έχει φάει τ' αυτιά με τους ιμπρεσιονιστές
. Αποφεύγουμε την μεγαλούτσικη ουρά στην είσοδο έκδοσης εισιτηρίων και μπαίνουμε από την entrée réservée
.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsyrB_RDI/AAAAAAAABcY/crVQl6R8iPE/s288/P1012622.JPG[/imga]Ο χώρος μέσα εντυπωσιακός. Μεγάλος, ανοιχτός και φωτεινός, με τα μπαλκόνια που κοιτάνε στο αίθριο στολισμένα με αγάλματα. Και το πανέμορφο (και πολυφωτογραφημένο) ρολόι που δεσπόζει πάνω απ' το κεφάλι μου με κάνει να θέλω να περιμένω ένα παλιό τρένο. Το προσέχανε άραγε καθόλου οι άνθρωποι αυτό το κομψοτέχνημα όταν ανεβοκατέβαιναν βιαστικοί στους συρμούς, τότε που το κτίριο αυτό δεν ήταν μέρος αναψυχής και συνάντησης αργόσχολων τουριστών, αλλά λειτουργικό στοιχείο της ζωής της μεγαλούπολης; Μπορεί και όχι. Άλλωστε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι άνθρωποι εδώ ήταν συνηθισμένοι να περιτριγυρίζονται από πολλά όμορφα πράγματα. Φρόντιζε το κίνημα της Art Nouveau γι' αυτό... Αλλά ελπίζω ότι όλο και κάποιος "τρελός" θα καθόταν που και που μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος για να το θαυμάσει. Μας λείπουν σήμερα οι "τρελοί".
Περίπου 5 ώρες μετά, το απογευματάκι μας βρήκε τέζα μέσα στο μουσείο, με εμένα να αναφωνώ "Όχι άλλο κάρβουνο!" (μετ.: "Δεν αντέχω άλλη ορθοστασία!"). Παρόλο που και εδώ, όπως και στον Λούβρο, είχαμε καταστρώσει προσεκτικά στρατηγικό πλάνο επέλασης, και πάλι δεν καταφέραμε να το κατακτήσουμε ολόκληρο. Λογικό βέβαια, διότι άμα καθόμαστε και χάσκουμε σαν χάνοι μπροστά από διάφορους Manet, Monet, Degas, Maurice, Renoir, Toulouse-Lautrec, Van Gogh και δεν συμμαζεύεται (μου είναι αδύνατο να απαριθμήσω όλους τους εκπληκτικούς ζωγράφους που συγκεντρώνει το Orsay), που καιρός για τα υπόλοιπα εκθέματα; Τα πάμπολλα ενδιαφέροντα αγάλματα που στέκονταν στα μπαλκόνια και τα περίτεχνα διακοσμητικά αντικείμενα, προσπαθούσαν να κερδίσουν λίγο περισσότερο από τον χρόνο μας, αλλά μάλλον δεν τα πολυκαταφέραν
. Δυστυχώς, στην συλλογή δεν περιλαμβάνεται ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά δεν πειράζει ... βολεύτηκα με μία διαφορετική νύχτα...
[imga="left"]http://static.howstuffworks.com/gif/paintings-by-gustave-caillebotte-1.jpg[/imga]
©howstuffworks
Και απέκτησα και έναν νέο αγαπημένο! Ο Τούρκος με πήρε από το χεράκι για να με πάει σ' αυτόν. Με πήγε στην αίθουσα που είναι εκτεθειμένος ο πίνακας του Whistler, Arrangement in Grey and Black ή αλλιώς Whistler's Mother. Ωραία, λέω. Διάσημος πίνακας. "Όχι εκεί!" μου φωνάζει και με τραβάει από το χέρι να γυρίσω. "Εδώ", λέει, και μου δείχνει μπροστά έναν μεγάλων διαστάσεων πίνακα που δείχνει τρεις εργάτες ξυλουργούς να πλανάρουν το ξύλινο πάτωμα ενός άδειου δωματίου. Τα χρώματά του είναι αδρά, τα χέρια των ανδρών φαίνονται τόσο μακριά, που μοιάζουν ατελείωτα. Η εικόνα βγάζει την ηρεμία του καθημερινού μεροκάματου των εργατών. Δουλειά μαζί με τους συν-εργάτες κι ένα μπουκάλι κρασί ακουμπισμένο παραδίπλα, για το διάλειμμα. Το φως μπαίνει από το παράθυρο.
"Όμορφος είναι" του απαντάω "αλλά πέφτουν τα φώτα απάνω του και γυαλίζει. Θα πάω πιο κει να τον δω από άλλη γωνία". "Όχι δεν είναι τα φώτα του μουσείου. Έτσι το έχει ζωγραφίσει το φως που μπαίνει από το παράθυρο και αντανακλάει πάνω στο λούστρο των ξύλων", μου απαντάει. "Αποκλείεται!". Η αντανάκλαση του φωτός είναι εξαιρετικά έντονη και δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να επιτευχθεί με χρώματα πάνω σε έναν πίνακα. Πλησιάζω πιο κοντά και οι αμφιβολίες μου διαλύονται. Με κάποιον ακατανόητο τρόπο ο Caillebotte καταφέρνει να κάνει τα χρώματα λαδιού πάνω στον καμβά, να ακτινοβολούν πραγματικό φως! Ούτε το επίσημο αντίγραφο του μουσείου, ούτε καμία φωτογραφία στο internet δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που βλέπει το μάτι στον αυθεντικό πίνακα. Παρόλα αυτά παραθέτω την φωτογραφία του έργου για λόγους αναφοράς.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVtA2NC0YI/AAAAAAAABcw/03CZ0g9zw-c/s288/P1012637.JPG[/imga]Βγαίνουμε ξανά έξω στη πόλη και παίρνουμε τον δρόμο προς την Champs-Élysées και το http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVtPEGy_HI/AAAAAAAABdE/HPmXPEBDYHE/s288/P1012644.JPG[/imga]Πάμε με το πάσο μας, σταματάμε σε σαντουϊτσάδικο για το καθυστερημένο μεσημεριανό μας, χαζεύουμε τις βιτρίνες και γελάμε με τις τιμές, και κάάάποια στιγμή φτάνουμε απέναντι από την [URL="http://arc-de-triomphe.monuments-nationaux.fr/en/"]Αψίδα του Θριάμβου. Τα αμάξια γυρνάνε γύρω-γύρω της σαν σβούρες και κατά εκατοντάδες. Σε αντίθεση με άλλους fellow τουρίστες που παριστάνουν το κοτόπουλο του παλιού ηλεκτρονικού παιχνιδιού, εμείς χρησιμοποιούμε την υπόγεια διάβαση που υπάρχει και συνδέεται μάλιστα και με τον σταθμό του υπογείου που υπάρχει ακριβώς κάτω από την Αψίδα. Χαλαρώνουμε, συγκεντρωνόμαστε, κάνουμε τις γιόγκες μας και προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για 284 σκαλιά. Στον δρόμο προς τα πάνω τον Τούρκο τον πιάνουν πάλι τα καλλιτεχνικά του (βλ. φωτό) και εμένα τα καταναλωτικά μου, οπότε τσιμπάω μία μινιατούρα του πύργου του Άιφελ στο τουριστικό μαγαζί στην κορυφή της σκάλας, σε πολύ καλή τιμή.
[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8O1RnU1bI/AAAAAAAABgc/tNAAxPfdfII/s288/P1012648.JPG[/imga]Η θέα είναι σίγουρα επαρκής ανταμοιβή. Φαντάζομαι ότι κι από το έτερο σημείο σκαρφαλώματος θα είναι καλύτερη, αφού η κορυφή του βρίσκεται αρκετά ψηλότερα, αλλά στην Αψίδα, το αστέρι που σχηματίζουν γύρω της οι 10 λεωφόροι δίνει άλλη όψη στο σκηνικό.
Μόλις αρχίζει να σκοτεινιάζει πήραμε την... κάτω βόλτα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και φρεσκάρισμα. Τα σχέδια είναι για βραδιά με ζωντανή μουσική τζαζ.
Το μαγαζί που επιλέξαμε λέγεται Caveau de la Huchette. Βρίσκεται στην άκρη του δρόμου Rue de la Huchette ο οποίος αποτελεί, κατά την γνώμη μου, εθνική ντροπή για κάθε κάτοικο της Ελλάδας. Πρόκειται για ένα μικρού μήκους δρομάκι δίπλα από το ποτάμι, πάνω στο οποίο συνωστίζονται ελληνο-ειδή εστιατόρια και φαστφουντάδικα, με τεράστιες φωτογραφίες φαγητών σε ταμπέλες νέον, ονόματα καταστημάτων γραμμένα με αρχαιο-ειδή γράμματα του στυλ
και κράχτες έξω από τις πόρτες τους, κατά τα πρότυπα του χειρότερου "mouzaka-souvlaki" τουρισμού. Ονομάζει τον εαυτό του jazz cellar και όντως ανταποκρίνεται στον τίτλο, αφού η σκηνή του βρίσκεται στο υπόγειο παλιό κελάρι, πράγμα που έχουμε πει συμβαίνει συχνά στα παρισινά μπαράκια. Το συγκεκριμένο μέρος έχει ιστορία και οι περισσότερες πηγές το αναφέρουν ως "ένα από τα πιο γνωστά jazz στέκια του Παρισιού". Εμάς όμως το συγκρότημα εκείνη την μέρα μας απογοήτευσε λίγο. Όπως και να 'χει πάντως, ήταν μία ωραία εμπειρία
.
[imga="left"]http://media.toptable.com/images/large/11649.jpg[/imga]©toptable
Το όλο ζήτημα όμως τελείωσε σχετικά νωρίς, οπότε είχαμε ακόμα καιρό για ένα ποτό. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε στην περιοχή της Les Halles, ούτε πως βρεθήκαμε να κόβουμε βόλτες στην Rue St. Denis, μία οδός που προσωπικά μου φάνηκε πολύ περίεργη, καθώς εντελώς αξιοπρεπή μαγαζιά είναι πλάι-πλάι με ένα σωρό σεξομάγαζα. Καταλήξαμε να μπούμε στην Hall's Beer Tavern, μία συμπαθητική μπυραρία με αρκετά καλό κατάλογο. Το μόνο που με χάλασε ήταν οι εξαιρετικά παλιοί και βρώμικοι καναπέδες.
Βγαίνοντας από την μπυρίτσα μας χτυπήσαμε και μια κρέπα στο μόνο ανοιχτό εκείνη την ώρα φαστφουντάδικο, και γυρίσαμε πίσω με τα μάτια μισόκλειστα.
Το Museum Pass δεν αποδεικνύεται χρήσιμο άλλη μια φορά, αλλά τώρα φταίω εγώ. Δεν είχα προσέξει ότι δεν συμπεριλαμβάνει στην λίστα του την όπερα Garnier. Το εισιτήριο είναι 9 ευρώ, ιδιαίτερα τσουχτερό. Τι κρίμα. Και ήθελα να δω την περίφημη σκάλα και το ωραίο ταβανάκι
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsyrB_RDI/AAAAAAAABcY/crVQl6R8iPE/s288/P1012622.JPG[/imga]Ο χώρος μέσα εντυπωσιακός. Μεγάλος, ανοιχτός και φωτεινός, με τα μπαλκόνια που κοιτάνε στο αίθριο στολισμένα με αγάλματα. Και το πανέμορφο (και πολυφωτογραφημένο) ρολόι που δεσπόζει πάνω απ' το κεφάλι μου με κάνει να θέλω να περιμένω ένα παλιό τρένο. Το προσέχανε άραγε καθόλου οι άνθρωποι αυτό το κομψοτέχνημα όταν ανεβοκατέβαιναν βιαστικοί στους συρμούς, τότε που το κτίριο αυτό δεν ήταν μέρος αναψυχής και συνάντησης αργόσχολων τουριστών, αλλά λειτουργικό στοιχείο της ζωής της μεγαλούπολης; Μπορεί και όχι. Άλλωστε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι άνθρωποι εδώ ήταν συνηθισμένοι να περιτριγυρίζονται από πολλά όμορφα πράγματα. Φρόντιζε το κίνημα της Art Nouveau γι' αυτό... Αλλά ελπίζω ότι όλο και κάποιος "τρελός" θα καθόταν που και που μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος για να το θαυμάσει. Μας λείπουν σήμερα οι "τρελοί".
Περίπου 5 ώρες μετά, το απογευματάκι μας βρήκε τέζα μέσα στο μουσείο, με εμένα να αναφωνώ "Όχι άλλο κάρβουνο!" (μετ.: "Δεν αντέχω άλλη ορθοστασία!"). Παρόλο που και εδώ, όπως και στον Λούβρο, είχαμε καταστρώσει προσεκτικά στρατηγικό πλάνο επέλασης, και πάλι δεν καταφέραμε να το κατακτήσουμε ολόκληρο. Λογικό βέβαια, διότι άμα καθόμαστε και χάσκουμε σαν χάνοι μπροστά από διάφορους Manet, Monet, Degas, Maurice, Renoir, Toulouse-Lautrec, Van Gogh και δεν συμμαζεύεται (μου είναι αδύνατο να απαριθμήσω όλους τους εκπληκτικούς ζωγράφους που συγκεντρώνει το Orsay), που καιρός για τα υπόλοιπα εκθέματα; Τα πάμπολλα ενδιαφέροντα αγάλματα που στέκονταν στα μπαλκόνια και τα περίτεχνα διακοσμητικά αντικείμενα, προσπαθούσαν να κερδίσουν λίγο περισσότερο από τον χρόνο μας, αλλά μάλλον δεν τα πολυκαταφέραν
[imga="left"]http://static.howstuffworks.com/gif/paintings-by-gustave-caillebotte-1.jpg[/imga]
©howstuffworks
Και απέκτησα και έναν νέο αγαπημένο! Ο Τούρκος με πήρε από το χεράκι για να με πάει σ' αυτόν. Με πήγε στην αίθουσα που είναι εκτεθειμένος ο πίνακας του Whistler, Arrangement in Grey and Black ή αλλιώς Whistler's Mother. Ωραία, λέω. Διάσημος πίνακας. "Όχι εκεί!" μου φωνάζει και με τραβάει από το χέρι να γυρίσω. "Εδώ", λέει, και μου δείχνει μπροστά έναν μεγάλων διαστάσεων πίνακα που δείχνει τρεις εργάτες ξυλουργούς να πλανάρουν το ξύλινο πάτωμα ενός άδειου δωματίου. Τα χρώματά του είναι αδρά, τα χέρια των ανδρών φαίνονται τόσο μακριά, που μοιάζουν ατελείωτα. Η εικόνα βγάζει την ηρεμία του καθημερινού μεροκάματου των εργατών. Δουλειά μαζί με τους συν-εργάτες κι ένα μπουκάλι κρασί ακουμπισμένο παραδίπλα, για το διάλειμμα. Το φως μπαίνει από το παράθυρο.
"Όμορφος είναι" του απαντάω "αλλά πέφτουν τα φώτα απάνω του και γυαλίζει. Θα πάω πιο κει να τον δω από άλλη γωνία". "Όχι δεν είναι τα φώτα του μουσείου. Έτσι το έχει ζωγραφίσει το φως που μπαίνει από το παράθυρο και αντανακλάει πάνω στο λούστρο των ξύλων", μου απαντάει. "Αποκλείεται!". Η αντανάκλαση του φωτός είναι εξαιρετικά έντονη και δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να επιτευχθεί με χρώματα πάνω σε έναν πίνακα. Πλησιάζω πιο κοντά και οι αμφιβολίες μου διαλύονται. Με κάποιον ακατανόητο τρόπο ο Caillebotte καταφέρνει να κάνει τα χρώματα λαδιού πάνω στον καμβά, να ακτινοβολούν πραγματικό φως! Ούτε το επίσημο αντίγραφο του μουσείου, ούτε καμία φωτογραφία στο internet δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που βλέπει το μάτι στον αυθεντικό πίνακα. Παρόλα αυτά παραθέτω την φωτογραφία του έργου για λόγους αναφοράς.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVtA2NC0YI/AAAAAAAABcw/03CZ0g9zw-c/s288/P1012637.JPG[/imga]Βγαίνουμε ξανά έξω στη πόλη και παίρνουμε τον δρόμο προς την Champs-Élysées και το http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVtPEGy_HI/AAAAAAAABdE/HPmXPEBDYHE/s288/P1012644.JPG[/imga]Πάμε με το πάσο μας, σταματάμε σε σαντουϊτσάδικο για το καθυστερημένο μεσημεριανό μας, χαζεύουμε τις βιτρίνες και γελάμε με τις τιμές, και κάάάποια στιγμή φτάνουμε απέναντι από την [URL="http://arc-de-triomphe.monuments-nationaux.fr/en/"]Αψίδα του Θριάμβου. Τα αμάξια γυρνάνε γύρω-γύρω της σαν σβούρες και κατά εκατοντάδες. Σε αντίθεση με άλλους fellow τουρίστες που παριστάνουν το κοτόπουλο του παλιού ηλεκτρονικού παιχνιδιού, εμείς χρησιμοποιούμε την υπόγεια διάβαση που υπάρχει και συνδέεται μάλιστα και με τον σταθμό του υπογείου που υπάρχει ακριβώς κάτω από την Αψίδα. Χαλαρώνουμε, συγκεντρωνόμαστε, κάνουμε τις γιόγκες μας και προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για 284 σκαλιά. Στον δρόμο προς τα πάνω τον Τούρκο τον πιάνουν πάλι τα καλλιτεχνικά του (βλ. φωτό) και εμένα τα καταναλωτικά μου, οπότε τσιμπάω μία μινιατούρα του πύργου του Άιφελ στο τουριστικό μαγαζί στην κορυφή της σκάλας, σε πολύ καλή τιμή.
[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8O1RnU1bI/AAAAAAAABgc/tNAAxPfdfII/s288/P1012648.JPG[/imga]Η θέα είναι σίγουρα επαρκής ανταμοιβή. Φαντάζομαι ότι κι από το έτερο σημείο σκαρφαλώματος θα είναι καλύτερη, αφού η κορυφή του βρίσκεται αρκετά ψηλότερα, αλλά στην Αψίδα, το αστέρι που σχηματίζουν γύρω της οι 10 λεωφόροι δίνει άλλη όψη στο σκηνικό.
Μόλις αρχίζει να σκοτεινιάζει πήραμε την... κάτω βόλτα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και φρεσκάρισμα. Τα σχέδια είναι για βραδιά με ζωντανή μουσική τζαζ.
Το μαγαζί που επιλέξαμε λέγεται Caveau de la Huchette. Βρίσκεται στην άκρη του δρόμου Rue de la Huchette ο οποίος αποτελεί, κατά την γνώμη μου, εθνική ντροπή για κάθε κάτοικο της Ελλάδας. Πρόκειται για ένα μικρού μήκους δρομάκι δίπλα από το ποτάμι, πάνω στο οποίο συνωστίζονται ελληνο-ειδή εστιατόρια και φαστφουντάδικα, με τεράστιες φωτογραφίες φαγητών σε ταμπέλες νέον, ονόματα καταστημάτων γραμμένα με αρχαιο-ειδή γράμματα του στυλ
[imga="left"]http://media.toptable.com/images/large/11649.jpg[/imga]©toptable
Το όλο ζήτημα όμως τελείωσε σχετικά νωρίς, οπότε είχαμε ακόμα καιρό για ένα ποτό. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε στην περιοχή της Les Halles, ούτε πως βρεθήκαμε να κόβουμε βόλτες στην Rue St. Denis, μία οδός που προσωπικά μου φάνηκε πολύ περίεργη, καθώς εντελώς αξιοπρεπή μαγαζιά είναι πλάι-πλάι με ένα σωρό σεξομάγαζα. Καταλήξαμε να μπούμε στην Hall's Beer Tavern, μία συμπαθητική μπυραρία με αρκετά καλό κατάλογο. Το μόνο που με χάλασε ήταν οι εξαιρετικά παλιοί και βρώμικοι καναπέδες.
Βγαίνοντας από την μπυρίτσα μας χτυπήσαμε και μια κρέπα στο μόνο ανοιχτό εκείνη την ώρα φαστφουντάδικο, και γυρίσαμε πίσω με τα μάτια μισόκλειστα.
Last edited by a moderator:
LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.649
- Likes
- 8.625
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
..Μπραβο!!!!!! οδηγος σουπερ!!
happiness
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 146
- Επόμενο Ταξίδι
- ...τελικά δεν άργησε :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Κούβα
The τουρίστα's Guide to the Galaxy
The Guide says:
The Guide says:
- Δεν είναι ανάγκη να αγοράζει κανείς μπουκαλάκια νερού από περίπτερα, καντίνες ή διάφορα άλλα τουριστικά stands. Όλα τα παραπάνω "ευαγή ιδρύματα" τα πουλάνε σε απαράδεκτες τιμές. Κι όταν λέω ακριβά, δεν εννοώ "για Ελλάδα ακριβά", εννοώ "για Γαλλία ακριβά" (από 1 έως 1,70 ευρώ το βρήκαμε εμείς). Διότι εάν μπείτε απλά σε κάποιο από τα supermarket που θα βρείτε μπροστά σας στις βόλτες σας, θα μπορέσετε να αγοράσετε όσα νεράκια τραβάει η ψυχούλα σας, σε τιμές Ελλάδας (δλδ κάτω από .50 ευρώ το ένα). Ένα που λέγεται "Mont Blac" μη πάρετε μόνο γιατί στ' αλήθεια δεν πίνεται!
- Το σοκ του κάτουρου! Κάθε γωνιά και ποταμάκι (μπλιάχ!
). Τα παριζιάνικα πεζοδρόμια (τα οποία σημειωτέων είναι φτιαγμένα από απλή άσφαλτο, ίδια με αυτή του δρόμου) ανά 5 μέτρα είναι "σημαδεμένα", όχι απαραίτητα από τετράποδο πλάσμα, γι' αυτό θα πρότεινα να προσέχετε λίγο που πατάτε.
- Φοβού το tartare! (χωρίς πλάκα). Ό,τι έχετε ακούσει για το ψήσιμο των κρεάτων στην Γαλλία, είναι αλήθεια. Εάν δεν είστε έτοιμοι να ξεπεράσετε τα πολιτισμικά σας όρια, πρέπει να είστε πολύ συγκεκριμένοι σχετικά με το ψήσιμο του βοδινού σας, όταν το παραγγέλνετε (για το χοιρινό και τα πουλερικά μην ανησυχείτε, λόγω των πολλών βακτηρίων που έχουν τα κρέατα αυτά δεν σερβίρονται ποτέ undercooked). Κατ' αρχήν λοιπόν, αποφεύγουμε επιμελώς ό,τι στον κατάλογο έχει δίπλα την λέξη "tartare". Όλα τα υπόλοιπα ψητά της ώρας τα παραγγέλνουμε "très bien cuit" (ελπίζω πως το έγραψα καλά. Σημαίνει "πολύ καλά ψημένο") και ακόμη και τότε, είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι να το αντικρίσουμε το ροζουλί χρωματάκι στην καρδιά του κομματιού. Αλλά και εάν δεν θέλετε να το διακυνδινεύσετε καθόλου, υπάρχουν πάντα υπέροχες σουπίτσες, πάπιες, ψητά κατσαρόλας και άλλα πολλά, οπότε δεν θα πεινάσετε
.
- Επειδή το κεφάλαιο "μουσεία" είναι από τα βασικά κάθε τουριστικού ταξιδιού, αφιερώστε λίγο χρόνο πριν αναχωρήσετε για να κάνετε μία αναζήτηση στις επίσημες ιστοσελίδες τους όπου θα βρείτε πληροφορίες για τυχόν εκπτώσεις που ισχύουν ανά ημέρα ή ανά κοινωνική ομάδα. Ενδεικτικά αναφέρω πως στα περισσότερα μουσεία ισχύουν εκπτωτικό εισιτήριο για τους νέους κάτω των 26 (δωρεάν για κάτω των 18), ελεύθερη είσοδος την 1η Κυριακή του μήνα (οπότε γίνεται και ο ανάλογος πανικός), μειωμένο εισιτήριο τις τελευταίες ώρες του ωραρίου καθώς και διάφορες συνεργασίες, όπως πχ μεταξύ του Orsay και της Όπερας Garnier, όπου μπορείς να μπεις στο δεύτερο με μειωμένο εισιτήριο εάν δείξεις απόκομμα εισιτηρίου από το πρώτο, και τούμπαλιν.
- Φαΐ και budget είναι ένα πονεμένο ζήτημα στην συγκεκριμένη πόλη. Βέβαια, πρέπει να ξεκινάει κανείς από την βάση ότι κακό φαΐ δεν θα ακουμπήσει στο τραπέζι του (εκτός ίσως κι αν το ψάξει κανείς πολύ καλά
). Εάν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι πλέον στην Αθήνα (που είναι αντίστοιχα πρωτεύουσα κράτους) δεν τρώει κανείς αξιοπρεπώς με κάτω από 18ε (με κρασί χύμα και χωρίς επιδόρπιο), τότε μάλλον το Παρίσι δεν φαντάζει και τόσο ακριβό
. Απ' την άλλη όμως δεν γίνεται και κάθε μέρα να σκας 25-30ε (τόσο μας κόστισε εμάς το φαγητό, με κρασί ποτήρι από μπουκάλι και επιδόρπιο συνήθως) το άτομο για φαγητό. Οπότε για κάτι πιο φτηνό, σε εστιατόριο ή brasserie, υπάρχει το μενού prix fixe, το οποίο συνήθως είναι 1 ορεκτικό + 1 κυρίως πιάτο ή 1 κυρίως πιάτο + 1 επιδόρπιο στην πιο φτηνή του έκδοση, ή και τα 3 πιάτα στην πιο ακριβή. Και φυσικά υπάρχουν σίγουρα και μερικά εστιατόρια με φτηνές τιμές εξ αρχής, όπως πχ το Chartier.
pattyyy
Member
- Μηνύματα
- 1.565
- Likes
- 1.273
- Επόμενο Ταξίδι
- χμ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νότια αφρική
Πολύ χρήσιμες πληροφορίες! Ευχαριστούμε!
pigi_dikaiou
Member
- Μηνύματα
- 550
- Likes
- 522
- Επόμενο Ταξίδι
- ......
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αγιο Ορος
Ολα καλα και και ολα ωραια οπως τα γραφεις.Μονο στο tartare με βρισκεις λιγο αντιθετη γιατι ειμαι fun του ειδους.
happiness
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 146
- Επόμενο Ταξίδι
- ...τελικά δεν άργησε :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Κούβα
pigi_dikaiou με παρεξήγησεςΟλα καλα και και ολα ωραια οπως τα γραφεις.Μονο στο tartare με βρισκεις λιγο αντιθετη γιατι ειμαι fun του ειδους.
Δεν έχω τίποτα εναντίον του tartare (πέρα του ότι δεν θέλω να το βλέπω στο πιάτο μου ). Αλλά επειδή όπως θα ξέρεις, το fun club σας είναι μάλλον μικρό, είπα να δώσω μερικές συμβουλές στους υπόλοιπους για να μην μείνουν νυστικοί ΥΓ: ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Έπονται κι άλλες μέρες, οι οποίες ήταν για εμένα και πιο ενδιαφέρουσες καθώς περιλαμβάνουν πολλές "εξωτερικές" βόλτες στην πόλη.
ΕΡΣΗ
Member
Pigi dikaiou και εγω λατρευω το tartar σε ολες του τις εκδοχες!
hapiness πολυ ομορφη και ζωντανη η παρουσιαση του Παρισιου που εκανες.
Να προσθεσω και δυο λογια για τον Caillebotte. Επροκειτο για εναν πολυ πλουσιο τυπο ο οποιος ηταν ζωγραφος. Δεν ζωγραφιζε ομως για βιοποριστικος λογους αλλα για το κεφι του με ολα τα καλα που συνεπαγεται κατι τετοιο (υψηλη ποιοτητα των εργων του) και ολα τα κακα (πολυ μικρη παραγωγη). Ομως σε αυτον οφειλουμε την υπαρξη του μουσειου Orsai. Μια και ηταν πλουσιος και του αρεσε η τεχνη και μαλιστα οι ιμπρεσιονιστες προκειμενου να τους ενισχυει αγοραζε συνεχως τα εργα τους. Τα εργα δηλαδη που θαυμαζουμε στο Ορσε προερχονται κυριως απο την συλλογη του την οποια δωρισε στο Γαλλικο κρατος και η οποια εκανε απειρους χρονους να βρει ενα αξιοπρεπες κεραμιδι για να στεγαστει. (Συμβαινoυν και εις Παρισιους τα καλα τα δικα μας).
Το συγκεκριμενο εργο ειναι πολυ ενδιαφερον και για δυο ακομη λογους: Πρωτον η οπτικη γωνια υπο την οποια δινεται η εικονα ειναι εξαιρετικα ενδιαφερουσα. Και δευτερον η θεματολογια ηταν σκανδαλιστικη για την εποχη: δεν υπηρχε στη θεματολογια της εποχης η εγατικη ταξη. Προκειται για την πρωτη αποτυπωση της. Μεχρι τοτε η θεματολογια περιελαμβανε χωρικους ( απο τις κατωτερες ταξεις) αλλα οχι εργατες. Αυτη η θεματολογια λοιπον δημιουργησε σκανδαλο οταν εξετεθη ο πινακας.
hapiness πολυ ομορφη και ζωντανη η παρουσιαση του Παρισιου που εκανες.
Να προσθεσω και δυο λογια για τον Caillebotte. Επροκειτο για εναν πολυ πλουσιο τυπο ο οποιος ηταν ζωγραφος. Δεν ζωγραφιζε ομως για βιοποριστικος λογους αλλα για το κεφι του με ολα τα καλα που συνεπαγεται κατι τετοιο (υψηλη ποιοτητα των εργων του) και ολα τα κακα (πολυ μικρη παραγωγη). Ομως σε αυτον οφειλουμε την υπαρξη του μουσειου Orsai. Μια και ηταν πλουσιος και του αρεσε η τεχνη και μαλιστα οι ιμπρεσιονιστες προκειμενου να τους ενισχυει αγοραζε συνεχως τα εργα τους. Τα εργα δηλαδη που θαυμαζουμε στο Ορσε προερχονται κυριως απο την συλλογη του την οποια δωρισε στο Γαλλικο κρατος και η οποια εκανε απειρους χρονους να βρει ενα αξιοπρεπες κεραμιδι για να στεγαστει. (Συμβαινoυν και εις Παρισιους τα καλα τα δικα μας).
Το συγκεκριμενο εργο ειναι πολυ ενδιαφερον και για δυο ακομη λογους: Πρωτον η οπτικη γωνια υπο την οποια δινεται η εικονα ειναι εξαιρετικα ενδιαφερουσα. Και δευτερον η θεματολογια ηταν σκανδαλιστικη για την εποχη: δεν υπηρχε στη θεματολογια της εποχης η εγατικη ταξη. Προκειται για την πρωτη αποτυπωση της. Μεχρι τοτε η θεματολογια περιελαμβανε χωρικους ( απο τις κατωτερες ταξεις) αλλα οχι εργατες. Αυτη η θεματολογια λοιπον δημιουργησε σκανδαλο οταν εξετεθη ο πινακας.
Εκπομπές Travelstories
