Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.966
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Αγαπητέ wotan, εάν εξέλαβες το δεύτερο ποστ μου ως άμεση βολή κατά των εκπαιδευτικών, οφείλω να σε πληροφορήσω ότι κατάλαβες λάθος. Εκτιμώ απεριόριστα τον εκπαιδευτικό που αντιμετωπίζει το επάγγελμά του ως λειτούργημα και αγκαλιάζει τα παιδιά με σεβασμό, υπευθυνότητα κι αγάπη και θεωρώ αυτά τα παιδιά τυχερά, όπως και τους γονείς τους. Προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετούς τέτοιους φωτισμένους δάσκαλους και τους θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία.
Για το προκείμενο τώρα, δεν αναφέρθηκα στα προβλήματα που αντιμετωπίζω ως γονιός με τη μόνιμη ανασφάλειά μου στην αρχή κάθε χρονιάς για το αν το παιδί μου θα διδάσκεται σε τάξη ή σε κοντέινερ, δε μίλησα για την έλλειψη διδακτικού προσωπικού που με αναγκάζει, ή θα με αναγκάσει, να συμπλήρωσω τα κενά είτε με προσωπική φροντίδα είτε με φροντιστήρια, δεν έθιξα το μείζον πρόβλημα της αναβολής του ολοήμερου που μου κόβει εργατοώρες, όπως και τόσα άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με ένα μόνιμα χωλό κι ανάπηρο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν παύει να μας απογοητεύει...
Εννιά ημέρες μέτρησα στο ποστ μου, εννιά χαμένες μέρες από την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού μου. Εάν σ' αυτές προσθέσω ακόμα, από την αρχή του σχολικού έτους
-2 (ή 3?) ημέρες απεργίας
-1 εκπαιδευτική εκδρομή
-2 ακόμα συνελεύσεις κι εκλογές
-3 μέρες απουσίας της δασκάλας λόγω ιατρικών εξετάσεων (κατά σύμπτωση όλες Παρασκευή ή Δευτέρα)
κι ίσως να έχω ξεχάσει και κάποιες,
βγάζω ένα σύνολο 18 χαμένων ημερών,
με άλλα λόγια, το παιδάκι μου, χωρίς να αρρωστήσει ούτε μέρα,
κατάφερε και έχασε 3,5 ολόκληρες βδομάδες σχολειού
σε σύνολο (χοντρά χοντρά) 11 βδομάδων...
Κι άντε, πες πως εγώ κατάφερα να βρίσκομαι στο σπίτι αυτές τις 3,5 βδομάδες, πες πως δε μ' ένοιαξαν όλες αυτές οι εργατοώρες που έκοψα απ' τη δική μου τη δουλειά, ρωτάς όμως πώς τα κατάφεραν άλλοι γονείς, που παλεύουν να πείσουν τη γιαγιά απ' τη Νάουσσα να κατέβει στα 77 της για μπέιμπι σίτινγκ στην Αθήνα?
Δεν ψάχνω λύσεις μέσα απ' αυτό το ποστ. Όλοι έχουνε και έχουμε τα δίκια μας. Μια θλιβερή διαπίστωση κάνω...
Για το προκείμενο τώρα, δεν αναφέρθηκα στα προβλήματα που αντιμετωπίζω ως γονιός με τη μόνιμη ανασφάλειά μου στην αρχή κάθε χρονιάς για το αν το παιδί μου θα διδάσκεται σε τάξη ή σε κοντέινερ, δε μίλησα για την έλλειψη διδακτικού προσωπικού που με αναγκάζει, ή θα με αναγκάσει, να συμπλήρωσω τα κενά είτε με προσωπική φροντίδα είτε με φροντιστήρια, δεν έθιξα το μείζον πρόβλημα της αναβολής του ολοήμερου που μου κόβει εργατοώρες, όπως και τόσα άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με ένα μόνιμα χωλό κι ανάπηρο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν παύει να μας απογοητεύει...
Εννιά ημέρες μέτρησα στο ποστ μου, εννιά χαμένες μέρες από την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού μου. Εάν σ' αυτές προσθέσω ακόμα, από την αρχή του σχολικού έτους
-2 (ή 3?) ημέρες απεργίας
-1 εκπαιδευτική εκδρομή
-2 ακόμα συνελεύσεις κι εκλογές
-3 μέρες απουσίας της δασκάλας λόγω ιατρικών εξετάσεων (κατά σύμπτωση όλες Παρασκευή ή Δευτέρα)
κι ίσως να έχω ξεχάσει και κάποιες,
βγάζω ένα σύνολο 18 χαμένων ημερών,
με άλλα λόγια, το παιδάκι μου, χωρίς να αρρωστήσει ούτε μέρα,
κατάφερε και έχασε 3,5 ολόκληρες βδομάδες σχολειού
σε σύνολο (χοντρά χοντρά) 11 βδομάδων...
Κι άντε, πες πως εγώ κατάφερα να βρίσκομαι στο σπίτι αυτές τις 3,5 βδομάδες, πες πως δε μ' ένοιαξαν όλες αυτές οι εργατοώρες που έκοψα απ' τη δική μου τη δουλειά, ρωτάς όμως πώς τα κατάφεραν άλλοι γονείς, που παλεύουν να πείσουν τη γιαγιά απ' τη Νάουσσα να κατέβει στα 77 της για μπέιμπι σίτινγκ στην Αθήνα?
Δεν ψάχνω λύσεις μέσα απ' αυτό το ποστ. Όλοι έχουνε και έχουμε τα δίκια μας. Μια θλιβερή διαπίστωση κάνω...