zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
-Τι εννοείς μπορεί και να απολυθείς?
-Εννοώ ότι καταργούν το τμήμα μας!
-Καλά αυτό είναι γνωστό καιρό τώρα, αλλά δεν θα σας απορροφούσαν σε άλλα τμήματα? Έτσι δεν είχαν πει???
-Ναι κάποιους, από τα 70 άτομα θα κρατήσουν τα 17….
-……………………
-Έλα είσαι δω?
-Προσπαθώ να δω αν μου κάνεις πλάκα και συγχρόνως να συνέλθω από το σοκ!
Εσύ? Να απολυθείς εσύ? Το τελευταίο άτομο που θα περίμενα!
-Ρε Μαρία ποια πλάκα? Πλάκα μου κάνεις? Είναι ώρα για πλάκα? Ξέρεις τι γίνεται εδώ από το πρωί? Ανησυχούν, κλαίνε, φωνάζουν! Και δεν είναι μόνο το δικό μας τμήμα. Μιλάμε για 200 απολύσεις, ξαφνικές, δεν είχαμε ιδέα. Ένα μήνα πριν μας στέλνανε mailνα μην ανησυχούμε, πως η επιχείρηση είναι υγιής και πως εμάς δεν μας πιάνει η κρίση. Άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά, με δάνεια, η δικιά μου απόλυση θα είναι το λιγότερο. Θα σε πάρω μετά γιατί εδώ γίνεται χαμός
-Οκ.. Πάρε με κατευθείαν μόλις μπορέσεις
Δευτέρα απόγευμα αυτά. Πέμπτη μεσημέρι πετάμε. Κλείνω το κινητό και μένω να κοιτάζω μπροστά. Προσπαθώ να καταλάβω τι έχω ακούσει μόλις. Θυμάμαι τις συζητήσεις με τις παρέες μας και πόσο έχουν στενέψει τα πράγματα για όλους. Το άγχος που έχουμε για το αν θα είμαστε καλά με τις δουλειές μας. Συζητάμε για την ανεργία και που στο καλό θα βρούμε δουλειά αν τελικά απολυθούμε. Εγώ δεν φοβάμαι καθόλου, αλλά κρατάω και μια πισινή, όχι ότι υπάρχει λόγος αλλά έτσι, γιατί ποτέ δεν νιώθω πάντα σίγουρη για κάτι. Και μια Κλαίρη μπροστά σε όλες αυτές τις συζητήσεις να συμμετέχει μεν, να μην την αφορά δε. Να πιστεύουμε όλοι πως δεν την αγγίζει καν. Υπάλληλος ιδιωτικού δικαίου. Όχι σπουδαία χρήματα αλλά καλά, διάφορα επιδόματα, πλεονεκτήματα και την ψευδαίσθηση της μονιμότητας. Δέκα χρόνια εργάζεται εκεί. Μια ολόκληρη ζωή. Το βράδυ μου τα εξιστορεί όλα αναλυτικά και μου λέει πως εντός των ημερών θα τους κάνουν προσφορά ένα οικονομικό πακέτο απόλυσης που εφόσον δεχτούν θα πάρουν μια καλή αποζημίωση. Αν πάλι δεν δεχτούν θα πρέπει να μείνουν με το ρίσκο αυτής της απόφασης να απολυθούν αργότερα και να πάρουν τα μισά χρήματα. Πρέπει να περιμένουμε την επόμενη ημέρα η οποία μας μαρτυρά πως πρέπει να αποφασίσουν για το πακέτο και να υπογράψουν μέχρι την άλλη Παρασκευή. Ποια άλλη Παρασκευή? Εμείς σε 2 μέρες φεύγουμε και την άλλη Παρασκευή δεν θα έχουμε γυρίσει. Οι συνάδελφοι μου, μου λέει η Κλαίρη, θα υπογράψουν όλοι την άλλη βδομάδα, τελευταία στιγμή. Καθοδήγηση των συνδικαλιστών. Καλά κουμάσια κι αυτοί αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αξίζει να δώσουμε την μάχη μας πριν καταθέσουμε τα όπλα. Προς το παρόν απεργία.
Έρχεται το απόγευμα της Τετάρτης και έχουν αρχίσει να τηλεφωνούν στους υπαλλήλους και να τους ενημερώνουν για την απόλυση τους. Να περάσετε να σας ενημερώσουμε για το προνομιακό πακέτο απόλυσης λένε. Οι περισσότεροι δεν εμφανίζονται καν στο τηλέφωνο. Κάνουμε οικογενειακό συμβούλιο για να βοηθήσουμε την Κλαίρη να πάρει μια απόφαση. Σκατά την βοηθάμε. Δεν υφίσταται κάποια διαφορετική απόφαση, πρέπει να υπογράψει, το ξέρουμε και το ξέρει. Αύριο φεύγουμε όμως για Ταϋλάνδη και πρέπει να το κάνει αυτό μέχρι αύριο το πρωί κι αυτή η πίεση είναι αφόρητη. Πρέπει να πάει να υπογράψει ενώ οι συνάδελφοι της κάνουν ακόμα απεργία. Επικοινωνεί με το εκτελεστικό όργανο των απολύσεων και του ζητάει να υπογράψει αμέσως μόλις γυρίσει. Δηλαδή 3 μέρες μετά την προθεσμία και του εξηγεί πως ο μόνος λόγος που το ζητάει είναι γιατί υπάρχει αυτό το ταξίδι μες στην μέση. Της λέει πως θα την ενημερώσει αργότερα για το αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Εγώ αγχώνομαι, για ότι κι αν απαντήσει. Κι αν της πει ναι ότι μπορεί και μετά απλά δεν μπορεί? Γιατί να τον εμπιστευτεί? Κι αν τελικά δεν γίνεται και χάσει την προσφορά, τι μπορεί να κάνει, να πάει να του ζητήσει τα ρέστα? Είναι βράδυ πια όταν της λέει ότι δεν γίνεται. Βλέπω την αδερφή μου να λυγίζει και δεν έχω καμία όρεξη να πάω κανένα ταξίδι τώρα. Αλλά θα χάσουμε πολλά χρήματα αν το ακυρώσουμε. Η μάνα μου που αγχώνεται και το βλέπει όλο αυτό σαν κακό οιωνό προ ταξιδιού (ποιος ξέρει τι καταστροφή φαντάζεται η αθάνατη ελληνίδα μάνα) μας ζητάει να μην ταξιδέψουμε και πως θα μας δώσει αυτή τα χρήματα που θα χάσουμε. Από αυτά που δεν έχει. Μαμά μου της λέω, δεν θέλω στην ζωή μου να σκιάζομαι από κακούς οιωνούς. Θέλω να τσαλαπατώ τα εμπόδια και να τα προσπερνώ, μόνο έτσι τα ξεπερνάω. Το εκτελεστικό όργανο της ζητάει να πάει το πρωί. Αδύνατον. Να περάσει μπροστά από τους απεργούς φίλους και συνάδελφους ανενόχλητη να πάει να υπογράψει και να φύγει κυρία για το ταξιδάκι της. Να ρθω τώρα του λέει. Άλλο που δεν ήθελε αυτός. Φεύγουμε 10.30 το βράδυ να πάμε στα γραφεία της κωλοεταιρίας σαν κλέφτες. Της λέω συνέχεια πως είναι λογικό να αισθάνεται άσχημα και πελαγωμένη αλλά πραγματικά είναι η μόνη της επιλογή. Λειτουργούμε κάτω από μια τρομοκρατική ατμόσφαιρα. Την περιμένω στο αμάξι και δεν αργεί να κατέβει. Τα πάντα ήταν έτοιμα! Τα χαρτιά απόλυσης, η επιταγή. Όλα ήταν εκτυπωμένα κι έτοιμα, ποιος ξέρει από πότε!!! Σε δυο χαρτιά τα έγραφαν όλα. Ρίχνουμε μια μούντζα όλη δική τους και πάμε να πιούμε ένα ποτό να ηρεμήσουμε και να συζητήσουμε τι έχει συμβεί. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα από την Δευτέρα, που ζούμε μια παράλληλη πραγματικότητα. Αύριο πετάμε και δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα. Δεν είχαμε χρόνο και ούτε και όρεξη. Είναι πιο ήρεμη τώρα γιατί πολύ απλά έχει πάρει την απόφαση. Στην ουσία, δεν υπήρχε άλλη απόφαση, απλά την εκτέλεσε. Αλλά δεν είναι λίγο εκεί που αδημονείς να ξεκινήσεις ένα ταξίδι, που είσαι μέσα στην τρελή χαρά, ξαφνικά να σου λένε ότι απολύεσαι και μέσα σε 2 μέρες να τρέχεις βραδιάτικα να υπογράφεις την απόλυση σου. Τελικά αν δεν συμβεί σε σένα τον ίδιο ή σε κάποιον δικό σου άνθρωπο δεν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Το ξέρεις, το βλέπεις γύρω σου. αλλά δεν το νιώθεις στο πετσί σου.
Πέφτουμε για ύπνο για να αντικρίσει αύριο την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής της. Όπως κι εγώ όπως και όλοι μας όπως και όλος ο κόσμος. Είναι στενάχωρα όλα αυτά αλλά είμαστε υγιείς. Κι έχουμε κι ένα ταξίδι να μας περιμένει που μπορεί όλες αυτές τις μέρες των ξαφνικών εξελίξεων να μην το θέλω καθόλου αλλά τώρα μου φαίνεται σαν το καλύτερο γιατρικό.
Σημείωση: Δεν ήθελα να γράψω πολλά για την απόλυση καθώς αυτό είναι μια (λέμε τώρα) ταξιδιωτική ιστορία. Είναι όμως κάτι που σημάδεψε το ταξίδι μας πριν καν αρχίσει και θα ήθελα για όποιον το διαβάσει να μπορεί να καταλάβει, ίσως και να το νιώσει καλύτερα. Γίνανε πάρα μα πάρα πολλά τις 3 μέρες αυτές προτού φύγουμε κι ελπίζω να μπόρεσα να μεταφέρω το ζουμί της όλης μας ψυχολογίας.
-Εννοώ ότι καταργούν το τμήμα μας!
-Καλά αυτό είναι γνωστό καιρό τώρα, αλλά δεν θα σας απορροφούσαν σε άλλα τμήματα? Έτσι δεν είχαν πει???
-Ναι κάποιους, από τα 70 άτομα θα κρατήσουν τα 17….
-……………………
-Έλα είσαι δω?
-Προσπαθώ να δω αν μου κάνεις πλάκα και συγχρόνως να συνέλθω από το σοκ!
Εσύ? Να απολυθείς εσύ? Το τελευταίο άτομο που θα περίμενα!
-Ρε Μαρία ποια πλάκα? Πλάκα μου κάνεις? Είναι ώρα για πλάκα? Ξέρεις τι γίνεται εδώ από το πρωί? Ανησυχούν, κλαίνε, φωνάζουν! Και δεν είναι μόνο το δικό μας τμήμα. Μιλάμε για 200 απολύσεις, ξαφνικές, δεν είχαμε ιδέα. Ένα μήνα πριν μας στέλνανε mailνα μην ανησυχούμε, πως η επιχείρηση είναι υγιής και πως εμάς δεν μας πιάνει η κρίση. Άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά, με δάνεια, η δικιά μου απόλυση θα είναι το λιγότερο. Θα σε πάρω μετά γιατί εδώ γίνεται χαμός
-Οκ.. Πάρε με κατευθείαν μόλις μπορέσεις
Δευτέρα απόγευμα αυτά. Πέμπτη μεσημέρι πετάμε. Κλείνω το κινητό και μένω να κοιτάζω μπροστά. Προσπαθώ να καταλάβω τι έχω ακούσει μόλις. Θυμάμαι τις συζητήσεις με τις παρέες μας και πόσο έχουν στενέψει τα πράγματα για όλους. Το άγχος που έχουμε για το αν θα είμαστε καλά με τις δουλειές μας. Συζητάμε για την ανεργία και που στο καλό θα βρούμε δουλειά αν τελικά απολυθούμε. Εγώ δεν φοβάμαι καθόλου, αλλά κρατάω και μια πισινή, όχι ότι υπάρχει λόγος αλλά έτσι, γιατί ποτέ δεν νιώθω πάντα σίγουρη για κάτι. Και μια Κλαίρη μπροστά σε όλες αυτές τις συζητήσεις να συμμετέχει μεν, να μην την αφορά δε. Να πιστεύουμε όλοι πως δεν την αγγίζει καν. Υπάλληλος ιδιωτικού δικαίου. Όχι σπουδαία χρήματα αλλά καλά, διάφορα επιδόματα, πλεονεκτήματα και την ψευδαίσθηση της μονιμότητας. Δέκα χρόνια εργάζεται εκεί. Μια ολόκληρη ζωή. Το βράδυ μου τα εξιστορεί όλα αναλυτικά και μου λέει πως εντός των ημερών θα τους κάνουν προσφορά ένα οικονομικό πακέτο απόλυσης που εφόσον δεχτούν θα πάρουν μια καλή αποζημίωση. Αν πάλι δεν δεχτούν θα πρέπει να μείνουν με το ρίσκο αυτής της απόφασης να απολυθούν αργότερα και να πάρουν τα μισά χρήματα. Πρέπει να περιμένουμε την επόμενη ημέρα η οποία μας μαρτυρά πως πρέπει να αποφασίσουν για το πακέτο και να υπογράψουν μέχρι την άλλη Παρασκευή. Ποια άλλη Παρασκευή? Εμείς σε 2 μέρες φεύγουμε και την άλλη Παρασκευή δεν θα έχουμε γυρίσει. Οι συνάδελφοι μου, μου λέει η Κλαίρη, θα υπογράψουν όλοι την άλλη βδομάδα, τελευταία στιγμή. Καθοδήγηση των συνδικαλιστών. Καλά κουμάσια κι αυτοί αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αξίζει να δώσουμε την μάχη μας πριν καταθέσουμε τα όπλα. Προς το παρόν απεργία.
Έρχεται το απόγευμα της Τετάρτης και έχουν αρχίσει να τηλεφωνούν στους υπαλλήλους και να τους ενημερώνουν για την απόλυση τους. Να περάσετε να σας ενημερώσουμε για το προνομιακό πακέτο απόλυσης λένε. Οι περισσότεροι δεν εμφανίζονται καν στο τηλέφωνο. Κάνουμε οικογενειακό συμβούλιο για να βοηθήσουμε την Κλαίρη να πάρει μια απόφαση. Σκατά την βοηθάμε. Δεν υφίσταται κάποια διαφορετική απόφαση, πρέπει να υπογράψει, το ξέρουμε και το ξέρει. Αύριο φεύγουμε όμως για Ταϋλάνδη και πρέπει να το κάνει αυτό μέχρι αύριο το πρωί κι αυτή η πίεση είναι αφόρητη. Πρέπει να πάει να υπογράψει ενώ οι συνάδελφοι της κάνουν ακόμα απεργία. Επικοινωνεί με το εκτελεστικό όργανο των απολύσεων και του ζητάει να υπογράψει αμέσως μόλις γυρίσει. Δηλαδή 3 μέρες μετά την προθεσμία και του εξηγεί πως ο μόνος λόγος που το ζητάει είναι γιατί υπάρχει αυτό το ταξίδι μες στην μέση. Της λέει πως θα την ενημερώσει αργότερα για το αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Εγώ αγχώνομαι, για ότι κι αν απαντήσει. Κι αν της πει ναι ότι μπορεί και μετά απλά δεν μπορεί? Γιατί να τον εμπιστευτεί? Κι αν τελικά δεν γίνεται και χάσει την προσφορά, τι μπορεί να κάνει, να πάει να του ζητήσει τα ρέστα? Είναι βράδυ πια όταν της λέει ότι δεν γίνεται. Βλέπω την αδερφή μου να λυγίζει και δεν έχω καμία όρεξη να πάω κανένα ταξίδι τώρα. Αλλά θα χάσουμε πολλά χρήματα αν το ακυρώσουμε. Η μάνα μου που αγχώνεται και το βλέπει όλο αυτό σαν κακό οιωνό προ ταξιδιού (ποιος ξέρει τι καταστροφή φαντάζεται η αθάνατη ελληνίδα μάνα) μας ζητάει να μην ταξιδέψουμε και πως θα μας δώσει αυτή τα χρήματα που θα χάσουμε. Από αυτά που δεν έχει. Μαμά μου της λέω, δεν θέλω στην ζωή μου να σκιάζομαι από κακούς οιωνούς. Θέλω να τσαλαπατώ τα εμπόδια και να τα προσπερνώ, μόνο έτσι τα ξεπερνάω. Το εκτελεστικό όργανο της ζητάει να πάει το πρωί. Αδύνατον. Να περάσει μπροστά από τους απεργούς φίλους και συνάδελφους ανενόχλητη να πάει να υπογράψει και να φύγει κυρία για το ταξιδάκι της. Να ρθω τώρα του λέει. Άλλο που δεν ήθελε αυτός. Φεύγουμε 10.30 το βράδυ να πάμε στα γραφεία της κωλοεταιρίας σαν κλέφτες. Της λέω συνέχεια πως είναι λογικό να αισθάνεται άσχημα και πελαγωμένη αλλά πραγματικά είναι η μόνη της επιλογή. Λειτουργούμε κάτω από μια τρομοκρατική ατμόσφαιρα. Την περιμένω στο αμάξι και δεν αργεί να κατέβει. Τα πάντα ήταν έτοιμα! Τα χαρτιά απόλυσης, η επιταγή. Όλα ήταν εκτυπωμένα κι έτοιμα, ποιος ξέρει από πότε!!! Σε δυο χαρτιά τα έγραφαν όλα. Ρίχνουμε μια μούντζα όλη δική τους και πάμε να πιούμε ένα ποτό να ηρεμήσουμε και να συζητήσουμε τι έχει συμβεί. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα από την Δευτέρα, που ζούμε μια παράλληλη πραγματικότητα. Αύριο πετάμε και δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα. Δεν είχαμε χρόνο και ούτε και όρεξη. Είναι πιο ήρεμη τώρα γιατί πολύ απλά έχει πάρει την απόφαση. Στην ουσία, δεν υπήρχε άλλη απόφαση, απλά την εκτέλεσε. Αλλά δεν είναι λίγο εκεί που αδημονείς να ξεκινήσεις ένα ταξίδι, που είσαι μέσα στην τρελή χαρά, ξαφνικά να σου λένε ότι απολύεσαι και μέσα σε 2 μέρες να τρέχεις βραδιάτικα να υπογράφεις την απόλυση σου. Τελικά αν δεν συμβεί σε σένα τον ίδιο ή σε κάποιον δικό σου άνθρωπο δεν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Το ξέρεις, το βλέπεις γύρω σου. αλλά δεν το νιώθεις στο πετσί σου.
Πέφτουμε για ύπνο για να αντικρίσει αύριο την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής της. Όπως κι εγώ όπως και όλοι μας όπως και όλος ο κόσμος. Είναι στενάχωρα όλα αυτά αλλά είμαστε υγιείς. Κι έχουμε κι ένα ταξίδι να μας περιμένει που μπορεί όλες αυτές τις μέρες των ξαφνικών εξελίξεων να μην το θέλω καθόλου αλλά τώρα μου φαίνεται σαν το καλύτερο γιατρικό.
Σημείωση: Δεν ήθελα να γράψω πολλά για την απόλυση καθώς αυτό είναι μια (λέμε τώρα) ταξιδιωτική ιστορία. Είναι όμως κάτι που σημάδεψε το ταξίδι μας πριν καν αρχίσει και θα ήθελα για όποιον το διαβάσει να μπορεί να καταλάβει, ίσως και να το νιώσει καλύτερα. Γίνανε πάρα μα πάρα πολλά τις 3 μέρες αυτές προτού φύγουμε κι ελπίζω να μπόρεσα να μεταφέρω το ζουμί της όλης μας ψυχολογίας.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
