Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη? Όχι! όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

[renata]

Tαξίδεψα την βόρεια ταυλάνδη μαζί με το golden triangle,mae salong και λίγο νότια βιρμανία..πρίν 13 χρονια.
καταλαβαίνω οτι οι διαφορές θα είναι μεγάλες..
babaduma καμμία σχέση με τα ζώα..τότε κανανε με μας την βολτα τους στο δάσος..ελευθερα και μάλιστα παραχαιδεμένα απο τους νέους που τα οδηγούσαν..
οι φυλές στο μεγαλείο τους,περάσαμε ολοκληρη μέρα στο χωριό τους με όλες τις δραστηριότητες και παίξαμε τα παιχνίδια τους που ήταν τοξοβολία με χειροποίητα τόξα και βέλη.φάγαμε μαζί τους παρέα με τα γουρουνάκια τους τις κότες και τα σχετικά.
τα καλύτερα spring rolls της ζωής μου..
ειχα πάει με ένα άτομο εντελώς ανεξάρτητα και οτι με τράβαγε το κάναμε με τζιπάκι και οδηγό..μάλον άλλες εποχές σίγουρα καλυτερότερες!!

 

[meli]

Δεν ξερω να προσθεσω κατι για το συγκεκριμενο μερος...
...μονο οτι λυπαμαι οταν οι ελεφαντες χρησιμοποιουνται για τουριστικους σκοπους...
...και το ποσο θαθελα να ειχα παει σε καποια μερη πριν 13 χρονια...

 

[Pandora]

Επιτρέψτε μου μια διακοπή, στα πολύ ενδιαφέροντα που παραθέτετε, για να ευχαριστήσω την ζουζούνα, που ξεκίνησε πάλι να γράφει...

Ωραίο δωράκι με περίμενε φιλενάδα...ετοιμάζομαι να γυμνάσω πάλι τους κοιλιακούς μου...

 

[dim kyr]

Επιτρέψτε μου μια διακοπή, στα πολύ ενδιαφέροντα που παραθέτετε, για να ευχαριστήσω την ζουζούνα, που ξεκίνησε πάλι να γράφει...

Ωραίο δωράκι με περίμενε φιλενάδα...ετοιμάζομαι να γυμνάσω πάλι τους κοιλιακούς μου...

Εδώ κυρούλα μου κάνουμε επαγγελματική δουλειά.... και τρικέφαλους και τετρακέφαλους... όλα θα γυμναστούν και μη σε δω να λουφάρεις σε καμμιά γωνία κρυμμένη καπνίζοντας....... 50 πους απς τιμωρία

 

[coconut]

Συμφωνω κι εγω οτι η βορεια Ταυλανδη ειναι το αλλο προσωπο αυτης της χωρας.Εκει πιστευω οτι θα δεις την αυθεντικη Ταυλανδη....

 

[i love to travel]

Απίθανη ιστορία και πολύ ωραία η περιγραφή σου. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

 

[dim kyr]

Η πρώτη τους επιλογή ήταν ένα μπαράκι κοντά στο εργοτάξιο. Ουτως ή άλλως όπου και να πας στην πόλη, όλο και κάποιο θα βρείς εκεί κοντά που προσφέρει τα απαραίτητα, μπύρες, κορίτσια και συνήθως μπιλιάρδο ή τν. Είναι παρατηρημένο ότι στα διάφορα μπαρ ολης της Ταυλάνδης, είναι συνηθισμένο φαινόμενο η γραφή. Κάθε μπύρα που παραγγέλνεις
συνοδεύεται από 3 περίπου χαρτάκια. Η κοπέλα ή οι κοπέλες πίσω από το μπαρ πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ορκωτοί λογιστές. Συνεχώς γράφουν, σημειώνουν κλπ. Για μια μπύρα "κόβονται" από 3 χαρτάκια. Αρα για 10 περίπου έχουμε σύνολο 30! Και μετά μιλάμε για την αποψίλωση των δασών. Πολύς κόσμος, πολύ φασαρία και έτσι αφού πίνουν μόλις 3 τελάρα
μπύρα, αποφασίζουν να πάνε πιο δίπλα σε ένα πιο ήσυχο μπαράκι.
Εκεί επικρατεί ηρεμία και διαθέτει clean food όπως διατείνονται οι 45 ταμπέλες έξω από το μαγαζί. Μπαίνουν μέσα, κάθονται στο μπαρ, και αμέσως παρατηρούν ότι η μπάρα έχει μετατραπεί σε λεωφόρο διπλής
κατεύθυνσης για τις φίλες μας τις κατσαρίδες. Προσέχουν λοιπόν και όταν τυχαίνει -πολύ συχνά- να περνάν αυτά τα αγαπητά ζουζούνια, να σηκώνουν το μπουκάλι για να μην υπάρξει κυκλοφοριακή συμφόρηση και η μετακίνηση των πλυθυσμών να επιτυγχάνεται χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και απρόσκοπτα.
Επίσης παρατηρούν στην γωνία ένα μεγάλο ενυδρείο, γεμάτο νερό και
χωρίς ψάρια βέβαια μέσα, με μια σανίδα να το διατρέχει στην μέση στο πάνω του μέρος.
Από πάνω κρέμεται μια ταμπέλα που αναγράφει "βύθισε την κυρία". Παράξενο. Από αυτό όμως το ενυδρείο , πηρανε ένα μάθημα περί αξιοπρέπειας των ανθρώπων και περί αλλοτρίωσης των ντόπιων εξαιτίας του τουρισμού σε ένα κράτος.Το παρακάτω περιστατικό αναφέρεται με ένα μικρό σχολιασμό και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Σε λίγη ώρα καταφθάνει μια γυναίκα, φανερά ταλαιπωρημένη, μεσήλικας, ντυμένη με παραδοσιακή στολή , βαμένη με το πιο έντονο κόκκινο κραγιόν που υπάρχει, γεμάτη ρυτίδες που δεν την διευκολύνουν στο να εργαστεί ως εκδιδόμενη. Για αυτό έχει βρεί άλλον τρόπο να βγάλει τα προς το ζειν. Οι θαμώνες την χειροκροτούν και αυτή χαμογελά με νάζι αφήνωντας να αποκαλυφθεί ή έλλειψη οδοντιατρικής φροντίδας.Με σκέρτσο , αλλά και με
δυσκολία ανεβαίνει και κάθεται σαν βασίλισσα στην σανίδα πάνω από το ενυδρείο.Μια κοπέλα αρχίζει και μοιράζει καλαθάκια στους θαμώνες που περιέχουν 5-6 μπαλάκια το καθένα, έναντι αμοιβής φυσικά.
Η "βύθιση" της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε τιμή ευκαιρία, μόνο 50 μπάτ το καλαθάκι, δηλαδή 1 ευρώ περίπου. Σκοπός της ιδιότυπης αυτής σκοποβολής είναι να σημαδεύσουν οι "πολιτισμένοι" δυτικοί , ένα σημείο της σανίδας, η οποία είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που αν χτυπηθεί από τα μπαλάκια να "ανοίξει" στην μέση και να πέσει η γυναίκα στο νερό. Κάτω από χειροκροτήματα το πλήθος και το εκλεπτισμένο σε θεάματα κοινό, σημαδεύει την γυναίκα γελώντας και κοροιδεύοντας. Κάποιοι τα
καταφέρνουν και κάτι Αγγλοι θαμώνες με ιδιοσυγκρασία κακομαθημένου αποικιοκράτη βαυκαλίζονται για το ποιός έχει το καλύτερο σημάδι. Η γυναίκα βρεγμένη παλεύει να βγεί από το νερό, αλλά συνεχίζει και έχει αυτό το χαμόγελο στα χείλη, πλαστικό και αναγκαίο. Τα μάτια της όμως δεν το επιβεβαιώνουν. Απλά θλιβερό ως θέαμα, ως αισθητική, ως ιδέα.
Τα συμπεράσματα για τον καθένα ξεχωριστά. Οι φίλοι μας αηδιασμένοι πληρώνουν και φεύγουν. Γι αυτούς η αξιοπρέπεια δεν κοστίζει 1 ευρώ. Γραμμή για εργοτάξιο γιατί έχουν ήδη κλείσει εκδρομή για την επομένη σε βουνά και σε λαγκάδια. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πεζοπορία στα δάση, επαφή με κάποιες φυλές, μπάνιο σε ένα κατταράκτη, βαρκάδα πάνω σε αυτοσχέδιες βάρκες μπαμπού και φυσικά ελέφαντες.
Πρωινό ξύπνημα συνοδεία τρυπανιού, ντύσιμο, καφές, τσιγάρο και βανάκι για εξερεύνηση των δασών. Πρώτη στάση μετά από 1.30 ώρα οδήγημα βολτούλα με ελέφαντες. Συνεπιβάτες 3 Αγγλοι 20 χρονών, 1 ζευγάρι Ισπανών, 1 ζευγάρι Γάλλων και 1 ζευγάρι Ελλήνων (αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι πιο ζωηροί).
Ο ελέφαντας από την φύση του είναι ένα ήρεμο ζώο.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι εύκολα μπορεί κάποιος να το εκπαιδεύσει, χωρίς να χρησιμοποιήσει και λίγη βία. Τα αυτιά των ελεφάντων είναι γδαρμένα και σε πολλά σημεία κομμένα και ματωμένα από το ξύλο του εκπαιδευτή του το οποίο επιπροσθέτως στην άκρη του έχει μια κοφτερή ακίδα. Συμπέρασμα. Δεν κάνουμε ποτέ μα ποτέ βόλτες με ελέφαντες.
Οποιος αγαπάει το ζώο, ας αρκεστεί να του δώσει μπανάνες για τις οποίες τρελαίνονται και αυτό είναι όλο. Στην Ταυλάνδη οι ελέφαντες υποτίθεται ότι συνταξιοδοτούνται στα 60 χρόνια τους και από το άγραφο νόμο πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι στα δάση όταν φθάσουν σε αυτήν την ηλικία. Θεωρείται ηθικά παράνομο να δουλεύει ένα τέτοιο ζώο πέραν των 60
χρόνων. Κάτι που πολλοί δεν σέβονται.
Πάμε παρακάτω. Φυλές. Το μεγάλο ερώτημα. Τους πήγαν σε ένα χωριό των Ακα, φυλή από την νότια Κίνα και η πολυπληθέστερη. Δυο καλύβια
πασσαλόπηχτα με κάτι κότες και κάτι γουρούνια, έναν αργαλειό, κάτι πιτσιρίκια τρισχαριτωμένα που πούλαγαν βραχιολάκια και έναν πάγκο με υφαντά προς πώληση.
Συμπέρασμα. Καλό το χωριό, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.Υπάρχουν και καλύτερα στην περιοχή του χρυσού τριγώνου.
Επόμενος προορισμός. Πεζοπορία στο δάσος. Ωραίο τοπίο, αλλά χωρίς και εδώ κάτι αξιοσημείωτο.
Ακολουθούν καταρράκτες. Εδω έχουμε θεματάκι. Δεν μιλάμε φυσικά για τον Νιαγάρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Το τοπίο κόβει ανάσα,
βράχια εκεί που σκαν τα νερά, άμμος στα πλαινά και φυσικό υδρομασάζ. Γδύσιμο και μπλούμ μέσα. Συμπέρασμα. must, αλλά πολύ προσοχή, γιατί δεν λέει να συνοδευτείς από γύψο τις επόμενες 20 ημέρες.
Και ερχόμαστε στο μεγαλύτερο και διασκεδαστικότερο σημείο της εκδρομής. Αυτή η εμπειρία δεν πρέπει να λείπει από κανένα εκδρομέα στην Β. Ταυλάνδη. Αυτοσχέδια πλεούμενα που κατασκευάζονται επιτόπου από καλάμια μπαμπού που δένονται μεταξύ τους και 2 καλάμια για κουπιά. Η φύση στα καλύτερά της, είχε πιάσει και βροχή, το ποτάμι ρηχό, γαλαζοπράσινο και ορμητικό, αλλά όχι τόσο για να φωνάξουμε
την Πάμελα Αντερσον για διάσωση. Ας βολευτείτε μόνοι σας. Γέλια, βροχή, ισορροπία, φίδια κρεμάμενα από κλαδιά και στο τέλος θέλεις να το επαναλάβεις. Από το γραφείο που κλείστηκε η εκδρομή τους είχαν πει να φέρουν και στεγνά ρούχα μαζί τους για να αλλάξουν τα βρεγμένα. Ο Γκιούλιβερ το έπραξε. Η Dim όμως σκεπτόμενη την βαβούρα όχι.
Οταν φθάσανε στο τέλος της εκδρομής, όλοι στάζαν και έτρεξαν σε κάτι παραπήγματα για να αλλάξουν. Αυτή στεκόταν στην ακρούλα και τους κοίταζε με ζήλια , ανάκατη με φθόνο.
Ηταν μούσκεμα και τώρα είχε να αντιμετωπίσει τον γυρισμό της μιάμισης ώρας μέσα στο βανάκι, το οποίο επιπροσθέτως είχε κλιματισμό.Αρα, όπως καταλαβαίνεται, η επιστροφή ήταν για αυτήν ταυτόσημη με βροχοπνευμονία, ψύξη και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν
την όλη κατάσταση.​

 

[babaduma]

Σαν να διαβάζω περιγραφή της δικής μας εμπειρίας (με μοναδική - ίσως - διαφορά ένα κινητό που τά'χε παίξει επειδή πήρε νερό και μια cash-card που μέχρι να χρησιμοποιηθεί έτρωγε η αγωνία τον κάτοχό της μη τυχόν και καταστράφηκε! ). Δεν θα υποθέσω ότι χρησιμοποιήσαμε το ίδιο πρακτορείο, όπως φαίνεται όλα παραλλαγές του ίδιου φασόν προγράμματος προσφέρουν.

 

[dim kyr]

Εμείς φίλε μου babaduma είμαστε προλετάριοι. Δεν έχουμε κινητά και κάρτες Και δυστυχώς έτσι είναι για τις προκατ εκδρομές. Η αυθεντικότητα χάνεται όταν πατάει το πόδι του ο πρώτος τουρίστας. Σαν να κυνηγάς την ουρά σου ένα πράγμα. Τουρισμός και αυθεντικό δεν συνάδουν.......

 

[astral]

Δεν τολμώ να λείψω 2 μέρες και ξεφυτρώνει νέα ιστορία!
Απολαυστική όπως πάντα!!
Περιμένω τη συνέχεια..

 

[Lalibela]

πολυ ωραια κομματια
οπως και να χει ..γραφεις...

 

[dim kyr]

Μετά από μια διαδρομή λίαν επιεικώς ανθυγιεινή, φτάσαν αργά στο εργοτάξιο. Η Dim πιασμένη παντού, έγερνε επικίνδυνα έμπροσθεν. Δείπνο στο ποτάμι και ύπνος γιατί την επομένη θα πηγαίναν στο περίφημο Χρυσό Τρίγωνο. Το τρίγωνο δηλαδή που σχηματίζεται από τις χώρες Ταυλάνδη, Λάος , Βιρμανία και όπου γίνεται εμπόριο οπίου μέσω του ποταμού
Μεγκόκ.
Πρωινό ξύπνημα -με σφυριά αυτήν την φορά, για να υπάρχει και ποικιλία- και φόρτωμα στο βανάκι μαζί με κάτι αγέλαστους Ιταλούς και ένα ζευγάρι από Ισπανία. Πρώτη στάση θα ήταν κάτι πηγές οι οποίες έβγαζαν ατμούς. Ετσι απροσδιόριστα είχε εξηγηθεί από το γραφείο. Οι λέξεις κλειδιά ήταν πηγή-ατμός-αυγά. Φτάνουν σε μια περιοχή και αφού τους περνάν μέσα από σουβενίρ και κακόγουστες καφετέριες, φθάνουν σε κάτι πηγάδια όπου πάνω στο στόμιο κρέμονταν κάτι ψάθινα καλάθια με αυγά μέσα τα οποία ψήνονταν από τους αναδιδόμενους ατμούς (?). Τωρα το γιατί αποτελεί τουριστική ατραξιόν ο ατμός, αγνοείται.
Πάντως κανείς δεν ενδιαφερόταν, όλοι την πέσανε για καφέ και δεν ρίξαν δεύτερη ματιά. Το μόνο σχόλιο που έγινε ανήκει στον Γκιούλιβερ ρωτώντας την φίλη του αν το Πάσχα χαζεύει -εντυπωσιασμένη από το θέαμα- τα αυγά που βράζουν για να βαφτούν μετά. Η απάντηση ήτο
αρνητική. Δεν τα χαζεύει!Αμέσως μετά το Τσιάνγκ Ραι. Ησυχη πόλη, συμπαθητική, με όμορφους ναούς, αλλά δεν είναι τυχαίο που ήταν, είναι και θα είναι στην σκιά του Τσιάνγκ Μαι.
Εχοντας ήδη μπει στην περιοχή του τριγώνου, το μενου περιλαμβάνει βόλτα στο ποταμό Μεκογκ με ταχύπλοο και πέρασμα σε ένα νησάκι που ανήκει στην επικράτεια του Λάος. Μπαίνοντας μέσα στο ταχύπλοο μαζί με τους Ιταλούς, βγάζουν -προτού ξεκινήσει ο οδηγός- τις φωτογραφικές μηχανές και την κάμερα. Μέγαλος κόκκινος ποταμός, εντυπωσιακός και φυσικά φωτογενής. Ω! δυστηχία, κανείς δεν τους προειδοποιεί για αυτό
που θα ακολουθήσει και ότι δεν πρέπει να αρχίζουν να το παίζουν φωτογράφοι! Ο εξοπλισμός δεν ήταν βέβαια πανάκριβος, αλλά ούτε και φθηνός. Γυρίζωντας πίσω η Dim βλέπει κάτι παράξενο. Ο οδηγός του ταχύπλου φορά κράνος μηχανής!!! Αναρωτιούνται γιατί, αλλά δεν έχουν αρκετό μυαλό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν το σημάδι.Εχουν
απορροφηθεί από το ζωωγόνο ποταμό και φωτογραφίζουν με μανία μαζί με τους Ιταλούς.
Ξαφνικά το ταχύπλοο γκαζώνει εκωφαντικά και φθάνει σε ταχύτητα αυτή του ήχου. Τόννοι νερού μπαίνουν στην βάρκα, μηχανές, κάμερες, φούστες, κορμιά βρέχονται, φωνές στριγγλίζουν και απελπισμένες κινήσεις γίνονται πρός αποφυγή απώλειας περισσοτέρων υλικών αγαθών. Το ταχύπλοο μετατρέπεται σε ενυδρείο, η κάμερα σε τσιπούρα, η δε μηχανή
σε κουτσομούρα, και όλοι μαζί σε σαλάχια. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση.
Φθάνουν απέναντι στο νησί και το μόνο που έχει είναι μαγαζιά με σουβενίρ. Γυάλες με ουίσκι που μέσα του επιπλέουν φίδια, βατράχια και άλλα αξιαγάπητα ζωικά είδη, ξυλόγλυπτα, κάρτ-ποσταλ και γενικώς αυτές τις μπούρδες που αγοράζουν οι τουρίστες με ενθουσιασμό στην αρχή και που μετά καταλήγουν κρυμμένες και σκονισμένες μέσα σε ντουλάπες.
Αντισταθήκαν στον πειρασμό να αγοράσουν ένα ουίσκι με βατράχια μέσα, μόνο και μόνο από φόβο στην ιδέα μην τυχόν σπάσει μέσα στην βαλίτσα και πεταχθεί ο Κέρμιτ. Αγόρασαν όμως μια ξύλινη κρεμάστρα (πράγμα που αποδείχθηκε τραγικό λάθος, θα εξηγηθεί μετά), μια ξύλινη μάσκα (επίσης τραγικό λάθος που θα εξηγηθεί μετά) και μια μπλούζα λευκή με
το όνομα της χώρας LAOS γραμμένο με κόκκινο χρώμα πάνω , η οποία αγοράστηκε για τον Γκιούλιβερ αλλά αργότερα διαπιστώθηκε ότι το νούμερο XL που γραφόταν επάνω αφορούσε Χόμπιτς ή στρουμφ. Παρεπιπτόντως και άσχετο η μπλούζα φορέθηκε στην Ελλάδα από την
Dim σε προεκλογική περίοδο και απορούσε γιατί την κοιτάγαν συνέχεια όλοι με περιέργεια, Απορία που έλυσε η μαμά της ρωτώντας την Α! ψηφίζεις Καρατζαφέρη? Δεν το ήξερα!! Η εκδρομή συνεχίζεται με επίσκεψη στις φυλές. Εδω έχουμε μεγάλο θέμα από την άποψη του
αυθεντικού και του τουριστικού. Πόσο αυθεντικό δηλαδή μπορεί να είναι ένα μέρος στο οποίο κατοικούν διάφορες φυλές και έχει επισκεψιμότητα τουριστών ημερησίως πάνω από 1000 άτομα. Και εδώ η απάντηση είναι πολύπλοκη. Δεν αναιρείται έτσι εύκολα η εικόνα των γυναικών με ρούχα παραδοσιακά, χωριά χωμένα στα δάση, πιτσιρίκια που τρέχουν
ντυμένα με υφαντά από αργαλειούς με υπέροχα σχέδια κλπ. αλλά από την άλλη δίπλα από αυτά στέκεται ο Γερμανός υπερτραφής τουρίστας με κρεμασμένη την μηχανή από τον ώμο και κρατώντας αναψυκτικό γνωστής μάρκας, φορώντας ποικιλόχρωμη πουκαμίσα και γυαλιά ηλίου Ρειμπαν. Και ας μην γελιόμαστε. Φυσικά και δεν υπάρχουν φυλές τώρα πιά
στην περιοχή που δεν είναι ατραξιόν. Ολες μα όλες βασίζονται οικονομικά εν μέρει στην καλλιέργεια γης και στο εμπόριο με τους τουρίστες.Ακόμα και αν δεν πας ο ίδιος στα χωριά τους να τις δείς , σίγουρα θα σε βρουν αυτοί όταν θα σε προσεγγίσουν για να αγοράσεις από την πραμάτεια τους. Για να φθάσεις στο χωριό κατεβαίνεις πολλά πολλά σκαλιά μέσα στην
ζούγκλα και βλέπεις σπίτια ξύλινα και γυναίκες διάφορων φυλών απλά να κάθονται και να περιμένουν για να τις φωτογραφήσεις. Εντυπωσιακές αλήθεια. Υπάρχουν Χμονγκ, Ακα, Μιεν, Λισού, Κάρεν, Λαχού, όλες ορεισίβιες προερχόμενες από Κίνα, και Βιρμανία.
Εθνολογικά βέβαια δεν μπορούν όλες να ταυτιστούν. Ειναι πολλές και με ρίζες χωμένες πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο. Κάθε φυλή έχει και το χαρακτηριστικό της. Υπάρχουν γυναίκες μακρύλαιμες με κρίκους περασμένους στον λαιμό και στα πόδια, άλλες που έχουν
υπερβολικά τρυπημένους τους λοβούς των αυτιών, μερικές που έχουν ας πούμε περίεργα δόντια και όλες χωρίς καμμία εξαίρεση εντυπωσιακές. Το περίεργο είναι ότι δεν ζητάν χρήματα για να φωτογραφηθούν μαζί σου. Αμα θες τους δίνεις ή αγοράζεις αυτά που πουλάν. Μαντήλια, αγαλματάκια, κοσμήματα , πορτοφόλια και άλλα. Τα σπίτια τους είναι
απλές ξύλινες παράγκες οι οποίες όμως δεν ακουμπάν στην γη, αλλά στηρίζονται σε πασσάλους. Οι άντρες ανύπαρκτοι. Τα παιδιά άφθονα και χαρούμενα. Τι και αν παίζουν μέσα σε λάσπες ξυπόλητα? Ζουν μέσα στην φύση, ελεύθερα και όπως οι τουρίστες χαζεύουν αυτά, έτσι και εκείνα με την σειρά τους χαζεύουν τους τουρίστες. Το όλο θέαμα είναι πολύ
τουριστικό βέβαια. Φλας αστράφτουν από παντού και κάτι πολύ περίεργο, επικρατεί ησυχία. Ολοι μένουν σιωπηλοί και παρατηρούν, εστιάζουν, προσέχουν αλλά δεν μιλούν και όσοι το κάνουν , το πράττουν χαμηλοφώνως. Ισως γιατί σε υποβάλλει το ίδιο το χωριό ή ίσως γιατί ο
σεβασμός στο διαφορετικό δεν έχει χαθεί για πάντα. Για το αν αξίζει ή οχι η επίσκεψη στα χωριά η απάντηση νομίζω εύκολη . Αξίζει. Απλά λίγη από την μαγεία έχει πια χαθεί. Για να είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλά από τα έθιμα με την πάροδο των χρόνων είχαν αρχίσει να εκλείπτουν και τα αναβίωσε ο τουρισμός, όταν έγινε
παρατηρητέο το ότι οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για μια φωτογραφία πχ της μακρύλαιμης γυναίκας. Εντυπωσιασμένοι οι φίλοι μας από το "μεγάλο μυστικό θέαμα" αγόρασαν και ένα αγαλματάκι ξύλινο από μια γυναίκα, το οποίο όμως στην πορεία αποδείχτηκε από μελαμίνη και στην βάση του έγραφε made in china. Τι πιό φυσικό?
Φεύγοντας από εκεί πάνε στο Μαε Σαε, το οποίο βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα με την Βιρμανία και τις δυο χώρες τις χωρίζει ο ποταμός, στον οποίο πάρα πολλά παιδιά πνίγονται κάθε χρόνο στην προσπάθειά τους να
μεταφέρουν το όπιο.Η πόλη σαν πόλη δεν λέει και πολλά. Είναι όμως η πιο πλουρεαλιστική και πολύχρωμη από όλες! Φημίζεται για την φθηνή της αγορά -πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε- και την καθημερινή ανταλλαγή πλυθησμών. Τα σύνορα τα περνούν καθημερινώς Βιρμανοί και Ταυλανδοί για εμπορικούς σκοπούς. Από την πλευρά της Ταυλάνδης η πύλη είναι ακριβή και μεγαλοπρεπής. Από την πλευρά της πολυπαθούς Βιρμανίας, φτωχή και ταπεινή, όπως άλλωστε ο λαός της. Επίσκεψη -που αλλού?- σε
κατάστημα με ασημικά γιατί οι μίζες ποτέ δεν πεθαίνουν, καφές, τσιγάρο φωτογραφίες και γραμμή στο εργοτάξιο, πολύ αργά το βράδυ, μέσα από βουνά που πιο πράσινα δεν γίνεται, ποτάμια, οριζώνες, γραφικούς περαστικούς,κουκλίστικα χωριουδάκια, κατακλυσμιαία βροχή, στάση σε βενζινάδικο στην μέση του πουθενά για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους, και
όλα αυτά με ταχύτητα αστραπής γιατί ο οδηγός ή πίστευε ότι ήταν η Ταυλανδική Version του Σουμάχερ ή βιαζόταν να πάει σπίτι του γιατί σήμερα ήταν ο τελικός αγώνας του Tai Box. Ποίος ξέρει...? συνεχίζεται....