LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.615
- Likes
- 8.264
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Ταξίδι στη χώρα του τσαγιού και των Ταμίλ..
Οι φωτογραφίες του Hydrometa του ρόζ , ή Παναγιώτη της χριστιανικής εκδοχής και η αναρτημένη ιστορία για ElloraGaves και Ajante της μοναδικής πολύχρωμης Ινδίας μου ξύπνησαν μια ζήλεια και μια επιμονή να ταξιδέψω και εγώ σε εκείνα τα μέρη. Άρχισα λοιπόν να διοργανώνω το ταξίδι με περισσό ζήλο και φροντίδα αλλά σκόνταψα μεσοστρατα στο τρόπο έκδοσης βίζας..Μου κόπηκαν τα πόδια και τα ήπατα όταν έμαθα πως έπρεπε να ανέβω Αθήνα (και όλη η παρέα) να αφιερώσω 3 μέρες ξεροσταλιάζοντας στο κατώφλι του προξενείου για τη πολυπόθητη βίζα , πράγμα αδύνατον για τη εποχή που άρχισε να διοργανώνεται το ταξίδι , καθότι καλοκαίρι και η δουλειά φουλ και σχεδόν δεν μπορώ ούτε να αρρωστήσω που λέει ο λόγος.. θα μου πείτε αρρωσταίνουν και οι γιατροί????????ναι και δυστυχώς δεν βρίσκουν και εύκολα θεράποντες …
Δαγκώνοντας τα χείλη και νυχια από τα νεύρα μου μπροστά στη εκδοχή του να μείνω αταξίδευτη με μόνη παρηγοριά τα γραφόμενα του Παναγιώτη το μυαλό μου αρχίζει να στροφάρει γρήγορα…
Κοιτω το Googlemap και στριφογυρίζω το ποντίκι
Που μπορώ να πάω Ασία μεριά που να μην εχω ξαναπάει και να μην χρειάζεται η βίζα τόσες διαδικασίες???Που ? που??
Το μάτι πέφτει στη μικρή κουκίδα γης εκεί νότια στη Ινδία …,zoomin..zoomin και νασου η μικρή κουκίδα αρχιζει να παίρνει σχήμα …ένα νησί, ένα νησί σε σχήμα σμαραγδιού που ακούει στο όνομα Srilanka .. η παλιά γνωστή Κεϋλάνη, η χώρα του τσαγιού, της κανέλας και για όσους θυμούνται την ιστορία η χώρα των Ταμίλ….
Ωραία , δεν έχω πάει, πράσινο έχει, ιστορία έχει, η βίζα εύκολο πράγμα..εκλεισεεεεεεεε. Δεν χρειάστηκε πολύ να πείσω και τους άλλους…
Αναχώρηση 18 Ιανουαρίου του 2015….
Το γκρουπ αποτελείται από 4 φίλους, Όλγα ‘η Mirto του σαιτ, η Αγγελική η αλλιώς Beba του σάιτ, η πασίγνωστη Renata του σαιτ και ο μόνος άνδρας του γκρουπ και μη μέλος τους του σαίτ Αντώνης και τη αφεντιά μου Ελευθερία ή Lullu του σαιτ.. Μια λοιπόν μικροτραβελοστοριστικη παρέα πετά με την Aegean από Χανιά- Αθήνα και από εκεί με την Etihad για Abudhabiτη απαστράπτουσα πρωτεύουσα των Αραβικών Εμιράτων με τα πολλά πετροδολάρια και χλιδή…
Η Etihad όπως τη γνωρίζουμε, αλλά η πληθώρα των μικρών παιδιών που τσίριζαν συνεχώς δίπλα μου και μπροστά μου μετέτρεψαν τη πτήση σε κόλαση και εμένα στα πρόθυρα υστερίας να παρακαλώ να εμφανιστεί ο Ηρώδης…
Στο Abudhabi ένας ζεστός αέρας μας αγκάλιασε με το που πατήσαμε το πόδι έξω από το αεροσκάφος ενώ αμέσως μπήκαμε στο πνεύμα και τη τακτική του slowmotion..
Ρίξαμε πολύ περπάτημα μέχρι να φτάσουμε και να βρούμε τη gate που μας έφερε σε αυτό το στρογγυλό κτίσμα με τα ψηφιδωτά πλακάκια στη στέγη ,το καρακιτσαριο για τα γουστα μου , και περιμέναμε υπομονετικά τη δική μας πτήση με χιλιαδες , ναι χιλιαδες άλλους επιβάτες όλων των χρωμάτων και φυλών που πηγαινοερχόντουσαν πανω –κατω..
-Που πάει τόσος κόσμος? σου ερχεται να αναφωνήσεις..
-Όπου και εσύ… ταξίδι λέει ο κουμπάρος Αντώνης.
.Καταναλώσαμε το χρόνο μας σπρώχνοντας και κουτουλώντας συνεχώς κόσμο για να φτάσουμε στο καφέ, η στις τουαλέτες μέχρι να έλθει η ώρα της επιβίβασης..
Χαράματα 5 και κάτι προσγειωθήκαμε στο Colombo πρωτεύουσα της χώρας.. Και ήλθε η ώρα των απανωτών εγκεφαλικών επεισοδίων. Το πρώτο επεισόδιο με το που αντικρίσαμε δεκάδες εκατοντάδες τουρίστες να κατακλύζουν τα πολλά αλήθεια είναι γκισέ ελεγχου διαβατηρίων γεγονός όμως που δεν λιγόστευε τη ώρα αναμονής. Και ενώ περιμένουμε ώρες μέσα στη νύστα, δίψα, γκρίνια, δεκάδες αναπηρικά καροτσάκια οδηγούμενα από υπάλληλους εδάφους κάνουν την εμφάνιση τους κουβαλώντας δήθεν κόσμο που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και επομένως ειχαν προτεραιότητα στο ελεγχο.. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια ανακαλύπτοντας ότι αρκετοί από τη δική μας πτήση που δεν ειχαν κανένα κινητικό πρόβλημα απέκτησαν με το που πάτησαν πόδι στο Κολόμπο..,, να λοιπόν ένα ωραιότατο κόλπο να αποφεύγεις την ουρά .Που να διαμαρτυρηθείς τώρα νυχτιάτικα και πώς να ξεσκεπάσεις όλο αυτό που εχει γίνεται συνηθεια , πρακτική χρόνια τώρα..
-Κακιασμενο?? λέει ο κουμπάρος, που ενώ αυτός όντως κουτσαίνει από μια φοβερή οστεοαρθρίτιδα δεκαετίες τώρα , δεν σκέφτηκε να κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού.. και ποια τακτικη ακριβώς θα ακολουθησεις για να ξεσκεπάσεις τους δηθεν ανήμπορους?
-..ΑΑΑΑΑΑΑΑ πανευκολο.. θα αρπάξω το καρότσι από τα χέρια του υπαλλήλου και θα του κάνω σουζααααααα..
Μιας και δεν μας απόμεινε τίποτα άλλο εκτός από τη υπομονή ξεδώσαμε σε δυνατά γέλια. ..περιμένοντας και περιμένοντας..
Πήραμε τη πολυπόθητη βίζα και προχωρήσαμε στο ιμάντα παραλαβής αποσκευών.. Μπροστά μας περνούν δεκάδες εκατοντάδες βαλίτσες κάποια στιγμή κάνουν την εμφάνιση τους και οι δικες μας αλλά όχι όλες …Και περιμένουμε με τα μάτια καρφωμένα στο ιμάντα που κάνει κύκλους ώσπου σταματά… ΤΙ?????????? Βαλίτσες τέλος??? Για να ακούσω το κλασικο ’’Yesmam..’’και νάτο –νάτο το δεύτερο εγκεφαλικό που θα αφήσει κατάλοιπα σιγουρα, το πρώτο ελαφρύ ήταν..
-Hyexinos..τρομάραμαςπάλι..
Στο γραφείο απολεσθέντων περιμένουν δεκάδες τουρίστες, είναι μάλλον σύνηθες φαινόμενο σε τούτο το αεροδρόμιο σε τούτα τα μέρη.. υπομονή.. όση ώρα η Ρενατα και Αγγελική περιγράψουν τις βαλίτσες κάνουν την αίτηση εμεις οι υπόλοιποι βγήκαμε έξω να δώσουμε σήμα στο ταλαίπωρο οδηγό-ξεναγό που μας περίμενε από τις 5 και μισή και τώρα η ώρα έχει πάει 9 και να βρούμε κανένα καφέ μπας και ανοίξει το μάτι μας.. Σε κανένα άλλο αεροδρόμιο από ότι μπορώ να θυμηθώ δεν παίζει να μην υπάρχει ούτε ένα καφέ ,έστω ένα κιόσκι που να πουλά καφέ μόνο εδώ , μόνο σήμερα , μόνο αυτή τη ώρα..
-Γμτ τη τύχη μου πρωί πρωί..
. Τι ειπες? Δεν άκουσα????
-Δεν πάμε καλααααααααα καθόλου καλά , απαντώ.. και αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται , σήμερα καλύτερα να πάμε κατευθείαν για ύπνο…
-Και μιλάς εσυ κωλόφαρδη που η δική σου βαλίτσα ήλθε?
- Οκ βγάζω το σκασμό λοιπόν..
Μας τριγυρίζουν κάτι τύποι κουνώντας λεφτά στα μούτρα μας και παρακαλώντας να αλλάξουμε σε αυτούς..Εμείς τυπικοί και νόμιμοι ξεροσταλιάζαμε στα πολλά αλήθεια είναι γκισέ ανταλλακτηρίων που όμως δεν είχαν και πολύ ρευστό αυτή τη ώρα και ετσι μοιραστήκαμε ..
Ο Αντώνης αγόρασε μια κάρτα τηλ με ιντερνέτ στη τιμή των 10 ευρω και επειδή κατέχει και το άθλημα καλά το εκανε wf και συνδεθήκαμε και οι υπόλοιποι , πράγμα που μας βόλεψε πάρα πολύ..
Με τη τσίμπλα στο μάτι, διψασμένοι, κουρασμένοι αναχωρούμε από το αεροδρόμιο και οι προοπτικές του να είναι μια υπέροχη πρώτη μέρα τουριστικού ενδιαφέροντος εξανεμίστηκε πριν ακόμη φανεί..
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Best Western Elyon για να κάνουμε τσεκ ιν, αλλά σήμερα είπαμε δεν τοχουμε..Το τσεκ ιν θα γίνει αργά το μεσημέρι, έτσι αφήνουμε τις βαλίτσες και φεύγουμε για ένα citytour και ανεύρεσης ενός πολυκαταστήματος για να αγοράσουν τα κορίτσια τα πρώτα είδη ανάγκης, αφού οι βαλίτσες, όπως το κόβω, θα αργήσουν πολύ να μας συναντήσουν..
Οι φωτογραφίες του Hydrometa του ρόζ , ή Παναγιώτη της χριστιανικής εκδοχής και η αναρτημένη ιστορία για ElloraGaves και Ajante της μοναδικής πολύχρωμης Ινδίας μου ξύπνησαν μια ζήλεια και μια επιμονή να ταξιδέψω και εγώ σε εκείνα τα μέρη. Άρχισα λοιπόν να διοργανώνω το ταξίδι με περισσό ζήλο και φροντίδα αλλά σκόνταψα μεσοστρατα στο τρόπο έκδοσης βίζας..Μου κόπηκαν τα πόδια και τα ήπατα όταν έμαθα πως έπρεπε να ανέβω Αθήνα (και όλη η παρέα) να αφιερώσω 3 μέρες ξεροσταλιάζοντας στο κατώφλι του προξενείου για τη πολυπόθητη βίζα , πράγμα αδύνατον για τη εποχή που άρχισε να διοργανώνεται το ταξίδι , καθότι καλοκαίρι και η δουλειά φουλ και σχεδόν δεν μπορώ ούτε να αρρωστήσω που λέει ο λόγος.. θα μου πείτε αρρωσταίνουν και οι γιατροί????????ναι και δυστυχώς δεν βρίσκουν και εύκολα θεράποντες …
Δαγκώνοντας τα χείλη και νυχια από τα νεύρα μου μπροστά στη εκδοχή του να μείνω αταξίδευτη με μόνη παρηγοριά τα γραφόμενα του Παναγιώτη το μυαλό μου αρχίζει να στροφάρει γρήγορα…
Κοιτω το Googlemap και στριφογυρίζω το ποντίκι
Που μπορώ να πάω Ασία μεριά που να μην εχω ξαναπάει και να μην χρειάζεται η βίζα τόσες διαδικασίες???Που ? που??
Το μάτι πέφτει στη μικρή κουκίδα γης εκεί νότια στη Ινδία …,zoomin..zoomin και νασου η μικρή κουκίδα αρχιζει να παίρνει σχήμα …ένα νησί, ένα νησί σε σχήμα σμαραγδιού που ακούει στο όνομα Srilanka .. η παλιά γνωστή Κεϋλάνη, η χώρα του τσαγιού, της κανέλας και για όσους θυμούνται την ιστορία η χώρα των Ταμίλ….
Ωραία , δεν έχω πάει, πράσινο έχει, ιστορία έχει, η βίζα εύκολο πράγμα..εκλεισεεεεεεεε. Δεν χρειάστηκε πολύ να πείσω και τους άλλους…
Αναχώρηση 18 Ιανουαρίου του 2015….
Το γκρουπ αποτελείται από 4 φίλους, Όλγα ‘η Mirto του σαιτ, η Αγγελική η αλλιώς Beba του σάιτ, η πασίγνωστη Renata του σαιτ και ο μόνος άνδρας του γκρουπ και μη μέλος τους του σαίτ Αντώνης και τη αφεντιά μου Ελευθερία ή Lullu του σαιτ.. Μια λοιπόν μικροτραβελοστοριστικη παρέα πετά με την Aegean από Χανιά- Αθήνα και από εκεί με την Etihad για Abudhabiτη απαστράπτουσα πρωτεύουσα των Αραβικών Εμιράτων με τα πολλά πετροδολάρια και χλιδή…
Η Etihad όπως τη γνωρίζουμε, αλλά η πληθώρα των μικρών παιδιών που τσίριζαν συνεχώς δίπλα μου και μπροστά μου μετέτρεψαν τη πτήση σε κόλαση και εμένα στα πρόθυρα υστερίας να παρακαλώ να εμφανιστεί ο Ηρώδης…
Στο Abudhabi ένας ζεστός αέρας μας αγκάλιασε με το που πατήσαμε το πόδι έξω από το αεροσκάφος ενώ αμέσως μπήκαμε στο πνεύμα και τη τακτική του slowmotion..
Ρίξαμε πολύ περπάτημα μέχρι να φτάσουμε και να βρούμε τη gate που μας έφερε σε αυτό το στρογγυλό κτίσμα με τα ψηφιδωτά πλακάκια στη στέγη ,το καρακιτσαριο για τα γουστα μου , και περιμέναμε υπομονετικά τη δική μας πτήση με χιλιαδες , ναι χιλιαδες άλλους επιβάτες όλων των χρωμάτων και φυλών που πηγαινοερχόντουσαν πανω –κατω..
-Που πάει τόσος κόσμος? σου ερχεται να αναφωνήσεις..
-Όπου και εσύ… ταξίδι λέει ο κουμπάρος Αντώνης.
.Καταναλώσαμε το χρόνο μας σπρώχνοντας και κουτουλώντας συνεχώς κόσμο για να φτάσουμε στο καφέ, η στις τουαλέτες μέχρι να έλθει η ώρα της επιβίβασης..
Χαράματα 5 και κάτι προσγειωθήκαμε στο Colombo πρωτεύουσα της χώρας.. Και ήλθε η ώρα των απανωτών εγκεφαλικών επεισοδίων. Το πρώτο επεισόδιο με το που αντικρίσαμε δεκάδες εκατοντάδες τουρίστες να κατακλύζουν τα πολλά αλήθεια είναι γκισέ ελεγχου διαβατηρίων γεγονός όμως που δεν λιγόστευε τη ώρα αναμονής. Και ενώ περιμένουμε ώρες μέσα στη νύστα, δίψα, γκρίνια, δεκάδες αναπηρικά καροτσάκια οδηγούμενα από υπάλληλους εδάφους κάνουν την εμφάνιση τους κουβαλώντας δήθεν κόσμο που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και επομένως ειχαν προτεραιότητα στο ελεγχο.. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια ανακαλύπτοντας ότι αρκετοί από τη δική μας πτήση που δεν ειχαν κανένα κινητικό πρόβλημα απέκτησαν με το που πάτησαν πόδι στο Κολόμπο..,, να λοιπόν ένα ωραιότατο κόλπο να αποφεύγεις την ουρά .Που να διαμαρτυρηθείς τώρα νυχτιάτικα και πώς να ξεσκεπάσεις όλο αυτό που εχει γίνεται συνηθεια , πρακτική χρόνια τώρα..
-Κακιασμενο?? λέει ο κουμπάρος, που ενώ αυτός όντως κουτσαίνει από μια φοβερή οστεοαρθρίτιδα δεκαετίες τώρα , δεν σκέφτηκε να κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού.. και ποια τακτικη ακριβώς θα ακολουθησεις για να ξεσκεπάσεις τους δηθεν ανήμπορους?
-..ΑΑΑΑΑΑΑΑ πανευκολο.. θα αρπάξω το καρότσι από τα χέρια του υπαλλήλου και θα του κάνω σουζααααααα..
Μιας και δεν μας απόμεινε τίποτα άλλο εκτός από τη υπομονή ξεδώσαμε σε δυνατά γέλια. ..περιμένοντας και περιμένοντας..
Πήραμε τη πολυπόθητη βίζα και προχωρήσαμε στο ιμάντα παραλαβής αποσκευών.. Μπροστά μας περνούν δεκάδες εκατοντάδες βαλίτσες κάποια στιγμή κάνουν την εμφάνιση τους και οι δικες μας αλλά όχι όλες …Και περιμένουμε με τα μάτια καρφωμένα στο ιμάντα που κάνει κύκλους ώσπου σταματά… ΤΙ?????????? Βαλίτσες τέλος??? Για να ακούσω το κλασικο ’’Yesmam..’’και νάτο –νάτο το δεύτερο εγκεφαλικό που θα αφήσει κατάλοιπα σιγουρα, το πρώτο ελαφρύ ήταν..
-Hyexinos..τρομάραμαςπάλι..
Στο γραφείο απολεσθέντων περιμένουν δεκάδες τουρίστες, είναι μάλλον σύνηθες φαινόμενο σε τούτο το αεροδρόμιο σε τούτα τα μέρη.. υπομονή.. όση ώρα η Ρενατα και Αγγελική περιγράψουν τις βαλίτσες κάνουν την αίτηση εμεις οι υπόλοιποι βγήκαμε έξω να δώσουμε σήμα στο ταλαίπωρο οδηγό-ξεναγό που μας περίμενε από τις 5 και μισή και τώρα η ώρα έχει πάει 9 και να βρούμε κανένα καφέ μπας και ανοίξει το μάτι μας.. Σε κανένα άλλο αεροδρόμιο από ότι μπορώ να θυμηθώ δεν παίζει να μην υπάρχει ούτε ένα καφέ ,έστω ένα κιόσκι που να πουλά καφέ μόνο εδώ , μόνο σήμερα , μόνο αυτή τη ώρα..
-Γμτ τη τύχη μου πρωί πρωί..
. Τι ειπες? Δεν άκουσα????
-Δεν πάμε καλααααααααα καθόλου καλά , απαντώ.. και αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται , σήμερα καλύτερα να πάμε κατευθείαν για ύπνο…
-Και μιλάς εσυ κωλόφαρδη που η δική σου βαλίτσα ήλθε?
- Οκ βγάζω το σκασμό λοιπόν..
Μας τριγυρίζουν κάτι τύποι κουνώντας λεφτά στα μούτρα μας και παρακαλώντας να αλλάξουμε σε αυτούς..Εμείς τυπικοί και νόμιμοι ξεροσταλιάζαμε στα πολλά αλήθεια είναι γκισέ ανταλλακτηρίων που όμως δεν είχαν και πολύ ρευστό αυτή τη ώρα και ετσι μοιραστήκαμε ..
Ο Αντώνης αγόρασε μια κάρτα τηλ με ιντερνέτ στη τιμή των 10 ευρω και επειδή κατέχει και το άθλημα καλά το εκανε wf και συνδεθήκαμε και οι υπόλοιποι , πράγμα που μας βόλεψε πάρα πολύ..
Με τη τσίμπλα στο μάτι, διψασμένοι, κουρασμένοι αναχωρούμε από το αεροδρόμιο και οι προοπτικές του να είναι μια υπέροχη πρώτη μέρα τουριστικού ενδιαφέροντος εξανεμίστηκε πριν ακόμη φανεί..
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Best Western Elyon για να κάνουμε τσεκ ιν, αλλά σήμερα είπαμε δεν τοχουμε..Το τσεκ ιν θα γίνει αργά το μεσημέρι, έτσι αφήνουμε τις βαλίτσες και φεύγουμε για ένα citytour και ανεύρεσης ενός πολυκαταστήματος για να αγοράσουν τα κορίτσια τα πρώτα είδη ανάγκης, αφού οι βαλίτσες, όπως το κόβω, θα αργήσουν πολύ να μας συναντήσουν..
Last edited by a moderator: