Ταξίδι με αβάπτιστο

[joela]

Ευχαριστώ και εσύ να χαίρεσαι το δικό σου.Παντώς εγώ απο τη στιγμή που ο γιατρος είπε οκ. θα παίρνω το παιδάκι μου παντού μαζί.

 

[traveladdict]

Το τι χαρά θα κάνουν οι διπλανοί στο αεροπλάνο, δεν λέγεται...

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ και εσυ! Φαγωθηκες με το αεροπλανο! Τρεις ωρες ειναι θα περασουν! Δε θα μεινει για παντα εκει πανω!

 

[joela]

Το τι χαρά θα κάνουν οι διπλανοί στο αεροπλάνο, δεν λέγεται...[/

Ε και τι να κάνουμε....μωρό είναι...νομίζω λίγη καταννόηση δε βλάπτει.

 

[meli]

Σαφως!! Ασε που αυτα ειναι μωρα,να δεις κατι ενηλικες γκρινια που κανουν!!
Εξαλλου αν συνηθισουν από μικρα στα ταξιδια δεν γκρινιαζουν καθολου!!

 

[traveladdict]

Το τι χαρά θα κάνουν οι διπλανοί στο αεροπλάνο, δεν λέγεται...[/

Ε και τι να κάνουμε....μωρό είναι...νομίζω λίγη καταννόηση δε βλάπτει.

Λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι.
Και μόνο απο τα σχόλια, καταλαβαίνει κανείς πόσο εγωιστές ΕΜΕΙΣ οι γονείς μπορούμε να γινόμαστε και να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας.
Και γιατί να μη δείξει ο γονιός κατανόηση στα παράπονα του συνεπιβάτη του? Στο κάτω-κάτω, το βλαστάρι του ενοχλεί τους άλλους και όχι οι άλλοι το βλαστάρι του.

Πέρα από την πλάκα, πραγματικά πιστεύω ότι όλοι ΕΜΕΙΣ οι γονείς, είμαστε εγωιστές και για τη δική μας τη βολή τρέχουμε και τα παιδιά μας εκεί που τα ίδια δεν θέλουν.
Εγώ πήρα τον μικρό μου για πρώτη φορά στο Παρίσι όταν ήταν 5 χρονών. Τα πήγαμε καλά και ακολούθησαν και άλλα ταξίδια.
Αλλά μέχρι τότε δεν πήγα πουθενά.
Μέχρι τότε, ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έπρεπε το παιδί μου να με ακολουθεί σε κάποιο ταξίδι, επειδή ΕΓΩ ήθελα να πάω βόλτα, ΕΓΩ να πάω στα μουσεία, ΕΓΩ να βγω έξω.

Και εκείνος? ποιος τον ρώτησε αν ήθελε να φύγει από το σπίτι του, να αφήσει το ζεστό του κρεβάτι και να έχει άλλα ωράρια σε ένα περιβάλλον ξένο, να μην έχει μαζί του τα αγαπημένα του παιχνίδια, τους γνώριμους ήχους, τις οικίες μυρωδιές, γιατί ΕΓΩ ήθελα να πάω στο Παρίσι και τότε με βόλευε να πάω?

Και ποιος μου έλεγε ότι έπρεπε να επιβάλω σε μαρτύρια τους συνταξιδιώτες μου, επειδή ΕΓΩ ήθελα να πάρω τον μικρό μαζί μου, επειδή ΕΓΩ είχα ανασφάλειες και δεν ήθελα να τον αφήσω στους γονείς μου?

Τελεία και παύλα. Τα ταξίδια με αεροπλάνο δεν είναι για μικρά παιδιά. Προϋποθέτουν αυστηρή πειθαρχία, απίστευτη υπομονή, και διακριτικότητα προς τους γύρω, που οι περισσότεροι γονείς - και ειδικά οι Έλληνες - δεν έχουν.

Βλέπω σε αεροπλάνα γονείς που τραβολογάνε τα παιδάκια τους σε ταξίδια μακρινά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, που φέρονται λες και είναι στο καθιστικό του σπιτιού τους, αδιαφορώντας για τους άλλους, που κοντεύουν να κάνουν χαρακίρι από τη φασαρία, τη γκρίνια και το κλάμα των μικρών - που τα ίδια δεν φταίνε βέβαια, πεινάνε, φοβούνται, νυστάζουν, βαριούνται - αλλά επίσης δεν φταίνε και οι γύρω.
Φταίμε αποκλειστικά ΕΜΕΙΣ που κουβαλάμε τα παιδιά μας σε ταξίδια που τα ίδια ποτέ δεν διάλεξαν, γιατί ΕΜΕΙΣ αποφασίσαμε και γιατί ΕΜΑΣ μας κάπνισε έτσι.

Προκειμένου να μη βάλουμε τα παιδιά μας σ'αυτή τη δοκιμασία, καθόμαστε στα αυγά μας και κάνουμε και μια θυσία παραπάνω με το να μη κάνουμε το ταξίδι που ΕΜΕΙΣ γουστάρουμε. Έχουμε μέλλον μπροστά μας να κάνουμε πολλά ταξίδια μαζί, αλλά το αβάπτιστο? και το 1,5 χρονών? Για 5 μέρες στο Βερολίνο?

Εγώ δεν θα πω σε κανέναν πως θα μεγαλώσει το παιδί του, δεν μου πέφτει λόγος. Αλλά μη παρεξηγηθείτε αν σας αγριοκοιτάζουν στο αεροπλάνο, στο μουσείο, ή το εστιατόριο. Αυτά δεν είναι παιδικές χαρές και οι υπόλοιποι έχουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν άνετα και να απολαύσουν το ταξίδι τους χωρίς εκνευρισμούς.

Και πιστέψτε με: Κανένας δεν χαίρεται με "το χαριτωμένο παιδάκι που κοπανάει την θέση, ή που τσιρίζει όταν οι άλλοι προσπαθούν να χαλαρώσουν".
Και κανένας δεν δίνει δεκάρα για το πόσο πολύτιμο είναι αυτό το πλάσμα για μας, όσο και ΕΜΕΙΣ δεν δίνουμε δεκάρα για το πόσο ενοχλητικό μπορεί να γίνει για τους άλλους.
Εμάς ήταν επιλογή μας να κάνουμε παιδιά και να έχουμε όλες τις συνέπειες - γλυκιές στην πλειοψηφία τους μπορώ να ομολογήσω.
Ε, ας κάνουμε υπομονή και ας ταξιδέψουμε αργότερα, δεν χάλασε ο κόσμος.

 

[joela]

Συγνώμη αλλά το μωρό είναι μωρό.δεν μπορει να του πεις να δείξει κατανόηση και να μην κλαίει.Δεν είστε το ίδιο.Αρα ποιος πρέπει να δειξει καταννοηση και υπομονή.οσο για τα υπόλοιπα....μια φραση μόνο.Απο τη στιγμη που ο γιατρός ξεκαθαρίζει οτι αυτός που ταλαιπωριτε είναι ο γονιός κ όχι το παιδί,τα υπόλοιπα τα ακουω βερεσέ.Και σίγουρα το πρώτο που πάντα σκεφτομαι είναι πρώτα το παιδί!!!!!
Γνωμη μου πάντα έτσι? αλλά μετα απο συζύτηση με παιδίατρο-παιδοψυχολογο.

 

[m-stam]

Μην τα γενικεύουμε όλα.
Υπάρχει περίπτωση να κάνουν το ταξίδι και το παιδί να μην βγάλει άχνα, όπως συνέβει και σε μένα που είναι και δίδυμα αγοράκια και μάλιστα σε πτήση με στάση στις 2 το βράδυ.Στη μεγαλύτερη διαδρομή κοιμόνταν και δεν πήρανε καν χαμπάρι...

 

[NTINA]

Παιδάκια που κοπανιόνται και τσιρίζουν μπορείς να συναντήσεις παντού,
στην καφετέρια στην παραλία στο εστιατόριο στον παιδότοπο
και σε χίλια άλλα μέρη.Πρέπει δηλαδή να τ απομονώσουμε?
Έχω ταξιδέψει με παιδιά, τα οποία ήταν άψογοι ταξιδευτές ,γιατί έμαθαν από μικρά.
Με βρέφη ακόμα όχι.
Σε λίγο καιρό όμως, που θα πάρω κι εγώ ταξίδι το αβάφτιστο,θα μπορώ να σας πω για τον πανικό που θα προκαλέσουμε στους συνεπιβάτες μας.

 

[ΕΡΣΗ]

Κοιταξε, δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα για ενα μωρο. Συνηθως τρωει και κοιμαται και μαλιστα επειδη εχει συνεχεια τους γονεις του διπλα, ειναι πολυ πιο χαρουμενο και ηρεμο απο οτι στο σπιτι που οι γονεις του λειπουν ολη την ημερα στη δουλεια και μενει με καποιον αλλο ανθρωπο. Θυμαμαι την κορη μου μικρη αλλο που δεν ηθελε οχι τρεις ωρες, αλλα δεκατρεις να την εχω αγκαλια, χαρουμενη ηταν και δεν γκρινιαζε καθολου.
Εννοειται οτι οταν εχεις μωρο μαζι σου δε μπορεις η μαλλον δεν πρεπει να προσπαθησεις να κανεις το προγραμμα που θα εκανες αν δεν το ειχες μαζι, αλλα οπως σε ολα τα πραγματα κατι χανεις και κατι κερδιζεις.
Πιο πολυ ομως δυσκολευουν τα πραγματα οταν θα αρχισει να περπατα και να μην κοιμαται τοσες πολλες ωρες. Εκει μπορει να δειξει εκνευρισμο και κουραση μεσα στο αεροπλανο σε ενα μακρυ ταξιδι. Σε αυτη την περιπτωση ειναι στο χερι των γονιων να εχουν φερει εναν σακκο με παιχνιδια για να το απασχολουν καθολη τη διαρκεια της πτησης.
Αλλα στην περιπτωση αυτη μιλαμε για ενα μωρακι στο καροτσι το οποιο θα ειναι με τους γονεις του, και θα ειναι χαρουμενο και ηρεμο, εφοσον τηρουνται οι ωρες που τρωει και αν το αλλαζουν και το καθαριζουν εγκαιρως. Απο εκει και επειτα στο καροτσι του θα ειναι και οταν θα κουραζεται θα ριχνει και κανεναν υπνο. Και αν κουραστει η μουδιασει λιγο, οι γονεις του θα το παρουν και αγκαλια και θα το ηρεμησουν.
Οι ηρεμοι γονεις εχουν συνηθως ηρεμα μωρα και ολοι τους βολευονται μια χαρα. Οι γνωστοι σε ολους μας υστερικοι νεοελληνες ειναι αυτοι που δημιουργουν μονιμως φασαρια, ειτε εχουν παιδια οιασδηποτε ηλικιας, ειτε οχι.
Ταξιδεψα πριν χρονια στην Καππαδοκια με ενα φιλικο ζευγαρι τα παιδια του και την κορη μας. Η κορη μας και τα αλλα δυο ηταν στην εφηβεια και το αλλο παιδακι ηταν τριων ετων. Απο τα τεσσερα ηταν το βολικοτερο. Οπου το πηγαιναμε ερχοταν. Αν νυσταζε πηγαινε στο μινι βαν που ειχαμε νοικιασει και κοιμοταν. Αντιρρηση καμια, χαρουμενο και κεφατο. Αυτο το παιδακι εξισου ευκολα και βολικα ειχε μεχρι τα τρια του ταξιδεψει στην Κουβα και στο Μπαλι, χωρις να δημιουργησει πουθενα και σε κανεναν προβλημα. Και αυτο ειχε χαρει που ειχε ακολουθησει τους γονεις του και τα μεγαλυτερα αδερφια του και δεν ειχε μεινει μονο του με παππου και γιαγια ενω οι αλλοι θα ταξιδευαν και θα διασκεδαζαν.
Απο την αλλη μερια τα μεγαλα παιδια ηταν μες τα μουτρα που τα σερναμε να παμε στην Καππαδοκια η οποια φαινεται δεν του γουστου τους.
Αν εφαρμοσει κανεις την αρχη που λες απο πεντε μεχρι δεκαπεντε χρονων (γιατι αυτα τα ευλογημενα δε γουσταρουν σε μεγαλυτερες ηλικιες να πηγαινουν με τους γονεις τους και ομορφο ταξιδι με επιβολη και μουτρα δεν γινεται) να ταξιδευουμε με τα παιδια μας και εχει κανεις και δυο η τρια παιδια θα καταληξει να ταξιδευει με τα παιδια του το πολυ για μια πενταετια, αναλογα βεβαια και με τη διαφορα ηλικιας των παιδιων του.
Με αυτη τη λογικη πολυ μειωνεται ο ταξιδιωτικος χρονος με τα παιδια και ειναι κριμα!

 

[tita]

Πέρα από την πλάκα, πραγματικά πιστεύω ότι όλοι ΕΜΕΙΣ οι γονείς, είμαστε εγωιστές και για τη δική μας τη βολή τρέχουμε και τα παιδιά μας εκεί που τα ίδια δεν θέλουν.
Εγώ πήρα τον μικρό μου για πρώτη φορά στο Παρίσι όταν ήταν 5 χρονών. Τα πήγαμε καλά και ακολούθησαν και άλλα ταξίδια.

Και ποιος μου έλεγε ότι έπρεπε να επιβάλω σε μαρτύρια τους συνταξιδιώτες μου, επειδή ΕΓΩ ήθελα να πάρω τον μικρό μαζί μου, επειδή ΕΓΩ είχα ανασφάλειες και δεν ήθελα να τον αφήσω στους γονείς μου?

Τελεία και παύλα. Τα ταξίδια με αεροπλάνο δεν είναι για μικρά παιδιά. Προϋποθέτουν αυστηρή πειθαρχία, απίστευτη υπομονή, και διακριτικότητα προς τους γύρω, που οι περισσότεροι γονείς - και ειδικά οι Έλληνες - δεν έχουν.

Αυτά δεν είναι παιδικές χαρές και οι υπόλοιποι έχουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν άνετα και να απολαύσουν το ταξίδι τους χωρίς εκνευρισμούς.
Εμάς ήταν επιλογή μας να κάνουμε παιδιά και να έχουμε όλες τις συνέπειες - γλυκιές στην πλειοψηφία τους μπορώ να ομολογήσω.
Ε, ας κάνουμε υπομονή και ας ταξιδέψουμε αργότερα, δεν χάλασε ο κόσμος.

σε κάποια πράγματα θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, και συγκεκριμένα σε ό,τι αναφέρεις για τους συνεπιβάτες. Κανεις δεν ειναι υποχρεωμενος να ακουει/κουνιεται από το κάθε μικρό.
Από την άλλη όμως, ενώ εγώ γκρίνιαζα όταν ήμουν μικρή που με σέρναν σε άλλες πόλεις και άλλες χώρες που δεν με ενδιέφεραν κάποια μουσεια (καλή ωρα το Λούβρο που αναφερεις), τώρα εκτιμώ αυτό που μου προσφέραν και τώρα βλεπω πόσο καλό μου έκανε, μου άνοιξε τους ορίζοντες, με γέμισαν εμπειριες κλπ.(και μάλιστα ταξιδεύαμε όλη η οικογένεια μαζί, οι γονείς μου με τα 3 άλλα αδέρφια μου, οπότε καταλαβαινετε τι γινόταν αν ο καθένας ήθελε να περασει το δικό του)

Κανείς από την άλλη δεν έχει δικαίωμα να πει στον άλλο τι θα κάνει με το παιδί του, πότε θα του προσφερει ταξιδια κλπ.
Αυτό που θέλω να πω είναι: οι γονείς μεγαλώστε όπως θέλει ο καθένας τα παιδιά του, προσφέρετέ τους ό,τι νομίζετε ότι είναι καλύτερο για αυτά, αλλά ΠΑΝΤΑ να σέβεστε και τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι που λείπει από τους Έλληνες. Όλοι τον εαυτούλη μας κοιτάμε συνήθως. Ναι, οι ξένοι κουβαλάνε τα παιδιά τους από εδώ και από εκεί, αλλά στο 90% των περιπτώσεων, τα έχουν πειθαρχημένα και μπορούν να τους επιβληθουν, όσο μικρά και αν είναι! Θέλει τρόπο. Αν δεν μπορείς να ησυχάσεις ένα μικρό, μην ταλαιπωρείς τον κόσμο.

Μην το πάρουν οι γλυκές μητερούλες στραβά. Προσωπικά μου αρέσει πολύ που τους προσφέρουν κάτι τόσο πολύτιμο όπως οι νέες εμπειρίες/παραστάσεις. Αλλά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν το αφήνουν να κάνει ό,τι θέλει με τη δικαιολογία "ε παιδι ειναι, κουραστηκε, βαρεθηκε κλπ, δεν καταλαβαινει". Τι πάει να πει παδί ειναι; Οι γονείς φέρουν ευθύνες, δεν έχουν μόνο δικαιωματα! Ευθύνη σας είναι να του μάθετε τα όριά του, να μάθει να σέβεται το χώρο που βρίσκεται! Οι ξένοι πώς τα καταφέρνουν;;;

Έκκληση προς όλους τους γονείς, προσπαθήστε να δώσετε στη νέα γενιά αυτό που δεν είχαν οι προηγούμενες: σε-βα-σμό!

και ναι, κι εμείς οι συνεπιβάτες, θα δείξουμε και κατανοηση, θα κανουμε και υπομονή, μην ανησυχείτε! αλλά δείξτε καλή θέληση κι εσείς οι γονείς! Πάρτε τα ηνία στα χέρια σας, όσο μικρό και αν είναι. Αν κακομάθει από μικρό, πάει μετά!

 

[ΕΡΣΗ]

Καλα κανεις και λες τα αυτονοητα! Εννοειται οτι αυτα που λες ειναι εκ των ων ουκ ανευ: Απλα αυτη κατηγορια ανθρωπων που περιγραφεις ειναι αφορητοι και με παιδι και χωρις αυτο. Αλιμονο σου αν τυχει και πεσεις πανω τους! Την εβαψες.
Οσο αφορα το θεμα των μουσειων υπαρχουν ενα σωρο τροποι να γινει η επισκεψη αυτη μια συναρπαστικη δραστηριοτητα, αρκει να εχεις κεφι και να αφιερωσεις ως γονιος χρονο στο ψαξιμο μεσω internet κλπ.