Vasilis62
New Member
- Μηνύματα
- 3
- Likes
- 32
Ήταν ένα από αυτά τα ταξίδια, τα οποία τα έχεις για πολύ καιρό μέσα στο μυαλό σου, τα έχεις σχεδιάσει και ξανασχεδιάσει πολλές φορές με τη βοήθεια των δυνατοτήτων, που σου δίνει το διαδίκτυο και κάποτε έρχεται ο χρόνος, η συγκυρία που το πραγματοποιείς.
Ικανοποιείς δικά σου όνειρα, (πάντα είχα την επιθυμία, αν ταξίδευα στην Ιταλία, να επισκεπτόμουν τη Φλωρεντία, την πόλη επιτομή της Αναγέννησης ). Ικανοποιείς την επιθυμία σου να δοκιμάσεις τις δυνατότητες και τις αντοχές σου. ( Ένα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων με το δικό σου όχημα, να οργανώσεις μόνος σου όλες τις λεπτομέρειες, διαδρομή, διαμονή, να βρεις τα σημεία ενδιαφέροντος του κάθε τόπου, τις πόλεις που εξυπηρετούν το πλάνο του ταξιδιού σου για στάσεις, τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, π.χ. τι διόδια έχουν...).
Είναι αλήθεια λοιπόν, ότι υπήρχε μια καλή οργάνωση, κυρίως στο πληροφοριακό κομμάτι. Και το διαδίκτυο σου δίνει τις δυνατότητες να μάθεις απίθανες λεπτομέρειες - όπως για παράδειγμα να δεις εκ των προτέρων, πως λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα στα διόδια της Ιταλίας... Φυσικά, υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι σε ένα τέτοιο ταξίδι τις οποίες αντιμετωπίζεις έκτακτα. με την απαιτούμενη ευελιξία, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του δρομολογίου του πλοίου, το οποίο έχεις κλείσει πριν από δυο μήνες και το οποίο την προηγούμενη της αναχώρησης, σου ανακοινώνει ότι θα έχει μια τέτοια καθυστέρηση, που ουσιαστικά θα χάσεις την πρώτη σου ημέρα. Και τότε, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, μόλις φτάνεις, τρέχεις να αλλάξεις πλοίο και προορισμό αποβίβασης. Αντί για Αγκόνα, που υπολόγιζες να φτάσεις και σε 3,5 ώρες να είσαι στη Φλωρεντία, να κατεβαίνεις τελικά Πρίντεζι, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόσουν τουλάχιστον 8 ώρες οδήγημα, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Ιταλία από το νότο ως τον προορισμό σου.
Εμπειρία θετική τελικά, μιας και οι εικόνες, που εναλλάσσονταν ήταν πάμπολλες. Καλλιέργειες, δασώδεις εκτάσεις, βιομηχανικές περιοχές, πολλές δεκάδες ανεμογεννήτριες, μα το πιο όμορφο ήταν εκείνα τα γραφικά χωριά, σκαρφαλωμένα στις κορφές των λόφων, τα οποία διατηρούν την παλιά τους αρχιτεκτονική αναλλοίωτη, με την εκκλησία τους πάντα στο πιο ψηλό τους σημείο. Κι όλα αυτά τα χιλιόμετρα, τα διασχίζεις σε έναν τέλειο από πλευράς οδοστρώματος, αυτοκινητόδρομο, που τα όρια ταχύτητας κατά κανόνα τηρούνται και οι αμέτρητες νταλίκες κρατούν πάντα τη δεξιά λωρίδα. Έτσι το οδήγημα σου είναι ξεκούραστο και το κυριότερο αισθάνεσαι ασφαλής. Το gps, αποδεικνύεται αξιόπιστο και στον προκαθορισμένο χρόνο σε φέρνει μπροστά στο διαμέρισμα που έχεις κλείσει. Κρίνοντας την ιταλική autostrata, θα έλεγες ότι έχει τέλειο οδόστρωμα, πολύ καλή σήμανση, αλλά αρκετά τσουχτερά διόδια ( 80 ευρώ για 1100 χλμ συνολικά στην Ιταλία ), σταθμούς εξυπηρέτησης οχημάτων σε κάθε 30 χλμ περίπου, τα περισσότερα είναι σταθμοί ανεφοδιασμού και όχι ξεκούρασης και... δεν υπάρχουν σημεία έκτακτης ανάγκης όπως έχει η δική μας ΠΑΘΕ, αλλά κάποια μικρά ανοίγματα στο δρόμο, στα οποία ίσα ίσα που χωράει μια νταλίκα.
Santa Maria del Fiore ( Duomo )
Η Φλωρεντία, μια από τις πιο ιστορικές πόλεις του κόσμου, που ζει από τον τουρισμό, με τεράστια προβολή σε όλον τον κόσμο και έχει να επιδείξει δεκάδες σημεία ενδιαφέροντος. Με ένα ιστορικό κέντρο, κλειστό για αυτοκίνητα ( εκτός από ηλεκτροκίνητα ταξί και αστυνομικά οχήματα ) στο οποίο δεσπόζει το Duomo. ( Duomo, λέγονται όλοι οι καθεδρικοί ναοί των πόλεων της Ιταλίας). O Καθεδρικός Ναός της Santa Maria del Fiore, σε εντυπωσιάζει όχι μόνο με το μέγεθος του, αλλά κυρίως με την αρχιτεκτονική του σύλληψη, τόσο στη γενικότερη εμφάνιση του, όσο και στον εξωτερικό διάκοσμο του που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που όταν πρωτοαντικρίζεις το μνημείο αυτό, μένεις άφωνος, θαυμάζοντας το απλώς. Το όλο οικοδόμημα, συμπληρώνει το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη και το καμπαναριό του Giotto, όλα στο ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ.
Ο Περσέας
Επιβεβλημένο θεωρείται να περπατήσεις το ναό ολόγυρα, να θαυμάσεις τις απίστευτες διακοσμητικές του λεπτομέρειες, να τον δεις στις διαφορετικές ώρες της ημέρας με διαφορετικό φωτισμό κάθε φορά, ( η φωτογραφία είναι λίγο πριν τη δύση ). Μέσα ο Ναός, δεν σε εντυπωσιάζει τόσο, ουσιαστικά είναι γυμνός, πέρα από τον τεράστιο θόλο του. Αν έχεις τις δυνάμεις, μπορείς να επιλέξεις, με εισιτήριο, να ανέβεις τα 444 σκαλοπάτια του τρούλου και να θαυμάσεις την πόλη από εκεί ψηλά. Δεύτερο σημείο της πόλης, που με εντυπωσίασε ήταν η πλατεία della Signoria, στην οποία δεσπόζει η κρήνη με τον Ποσειδώνα, η οποία όμως ήταν κρυμμένη, διότι γίνεται η συντήρηση της. Αποζημιώνεσαι όμως και με το παραπάνω, στη Loggia dei Lanzi. Μπορείς να καθίσεις στα σκαλοπάτια της και να ξεκουραστείς αλλά κυρίως μπορείς να θαυμάσεις μια σειρά αντιγράφων σπουδαίων γλυπτών, που έχουν τοποθετηθεί εκεί. Ξεχωρίζει αυτό του Περσέα, που σκοτώνει τη Μέδουσα έργο του Benvenuto Cellini (1500 - 1571). Δίπλα βρίσκεται το Palazzo Vecchio, διοικητικό κέντρο της πόλης στα χρόνια της άνθησης της, ένα αληθινό παλάτι. Μπροστά του βρίσκεται ένα πιστό αντίγραφο του περίφημου "Δαυίδ" του Μιχαήλ Άγγελου. Στην πραγματικότητα έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα, πολλά από τα σημαντικότερα έργα γλυπτικής της Ιταλικής Αναγέννησης, αν δεν θέλεις να τρέχεις από μουσείο σε μουσείο για να τα θαυμάσεις. Η πόλη είναι γεμάτη μουσεία και Πινακοθήκες, που αν αθροίσεις το κόστος εισόδου σε αυτά, αποτελεί ένα αξιοσέβαστο ποσό. Επιλέγεις λοιπόν τι θα δεις και εκμεταλλεύεσαι και ότι σου προσφέρει η πόλη δωρεάν - και είναι αρκετά αυτά.
Χρυσοχοϊο στην Ponte Vecchio
Τρίτο σημείο της πόλης, η πολυδιαφημισμένη γέφυρα Ponte Vecchio, μια από τις πολλές γέφυρες, που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης, την οποία διασχίσει ο ποταμός Άρνο. Η περίφημη γέφυρα, μόνο για πεζούς, είναι κτισμένη δεξιά και αριστερά, με οικήματα που άλλοτε αποτελούσαν μέρος της αγοράς της πόλης. Σήμερα τα μαγαζάκια αυτά, φιλοξενούν φίρμες ακριβών χρυσοχοΐων. Καθημερινά επισκέπτονται τη γέφυρα χιλιάδες τουρίστες, για να φωτογραφηθούν με θέα το ποτάμι και τα χρυσοχοΐα. Κατά την άποψη μου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που η διαφήμιση υπερβάλλει έναντι της πραγματικότητας. Πολύ γνωστή και η πλατεία della Repubblica, με την τεράστια αψίδα από την μια πλευρά της και το περίφημο καρουζέλ της στη μέση, την οποία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε, μιας και γίνονταν σε αυτήν έργα ανάπλασης και ήταν κλειστό όλο το κέντρο της. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την κλειστή αγορά του San Lorenzo, η οποία κινείται σε τρία "επίπεδα". Τους πάγκους που την περιβάλουν με τα δερμάτινα, από ζώνες ως μπουφάν. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση εδώ.
Mercanto di San Lorenzo
Πρώτον ότι όλοι σχεδόν οι πωλητές ήταν οικονομικοί μετανάστες, κυρίως από χώρες της Αφρικής και δεύτερον ότι το "ανατολίτικο παζάρι" εδώ είναι κανόνας. Διαπραγματεύεσαι την τιμή του δερμάτινου που θέλεις να πάρεις, δοκιμάζοντας τα όρια και τα δικά σου και του πωλητή. Μην παραξενευτείς, αν φεύγοντας σε φωνάξει πίσω ο πωλητής λέγοντας σου ότι συμφωνεί με την τελική τιμή που του πρότεινες. Ο πρώτος όροφος της αγοράς λειτουργεί ως τις 1,30 μμ και αποτελεί την αγορά, όλων των αγροτικών προϊόντων ( φυσικών και μεταποιημένων) της γης της Τοσκάνης. Μια πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και αρωμάτων. Ο δεύτερος όροφος, αποτελεί το εστιατόριο του συγκροτήματος, όπου κι αυτό αναδεικνύει την ιδιαίτερη ιταλική, ( ειδικά της Τοσκάνης ) κουζίνα. Γύρω γύρω υπάρχουν μικρές κουζίνες, κάθε μία παρασκευάζει διαφορετικό είδος από το άλλη. Εσύ αγοράζεις ότι θέλεις απ΄ όπου θέλεις και κάθεσαι στη μέση, όπου βρίσκονται τα τραπέζια. Αποτελεί μια φτηνή και ποιοτική επιλογή για φαγητό, για την έτσι κι αλλιώς ακριβή, για εμάς, Ιταλία.
Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα μέρη της Φλωρεντίας αλλά για εμένα αυτό, που απόλαυσα περισσότερο, είναι οι βόλτες που κάναμε μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Φλωρεντίας, είτε μιλάμε για τους τεράστιους κεντρικούς πεζόδρομους της, είτε μιλάμε για τα μικρά στενά δρομάκια της. Κάθε γωνία της είχε να σου προσφέρει και μία νέα εικόνα, μια ακόμα λεπτομέρεια, που έκανε τη διαφορά. Η αναγεννησιακή ατμόσφαιρα της πόλης, ο πλούτος της εποχής των Μεδίκων είναι διάχυτα παντού. Ιδιαίτερα απολαύσαμε την ευκαιρία για ξεκούραση στη δροσιά της Loggia dei Lanzi, έχοντας γύρω σου όλα εκείνα τα αριστουργήματα της αναγέννησης, εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Χιλιάδες άνθρωποι, να εξερευνούν την πόλη μαζί σου, απ΄ όλον τον κόσμο και να θαυμάζουν όλα αυτά τα αριστουργήματα της πόλης.
Συμβουλές: Το αθλητικό παπούτσι επιβάλλεται διότι τα χιλιόμετρα που περπατάς καθημερινά είναι πολλά και οι δρόμοι στο κέντρο είναι όλοι πλακόστρωτοι. Η εποχή που είμαστε εκεί, ήταν η καταλληλότερη, τέλη Ιουνίου, όπου οι θερμοκρασίες διατηρούνται σε κανονικά επίπεδα.
Δεν θα παραλείψετε να πιείτε καφέ σε ένα από τα πολλά cafe της πόλης, τα οποία προσφέρουν κι πολλά άλλα εδέσματα για ένα πρόχειρο φαγητό. Αν καθίσετε οι τιμές είναι περίπου 8 ευρώ ανά άτομο, με κάτι μαζί για να φάτε. Να ξέρετε ότι άλλη τιμή έχουν αν καθίσετε κι άλλη τιμή αν τα πάρετε στο χέρι. Τα εστιατόρια τους τιμούν την κουζίνα της περιοχής τους. Η πίτσα, οι μακαρονάδες και η περίφημη bistecca fiorentina ( σιτεμένη, μοσχαρίσια μπριζόλα ιδιαίτερα μαλακή και νόστιμη), προσφέρονται παντού. Το άτομο κοστίζει από 17 ως 20 ευρώ. Φυσικά δεν θα παραλείψετε να φάτε παγωτό, Gelatari-ες υπάρχουν παντού, με πολλές γεύσεις. Συνιστώ τη gelataria Edoardo, στην Piazza Duomo. Μην παραλείψετε να καθίσετε στην Cathedral Irish Pup, αργά το απόγευμα, για ένα ποτό ή ένα φτηνό lunch menu ( 10 ευρώ ανά άτομο ) και να απολαύσετε την εναλλαγή των χρωμάτων στον καθεδρικό ναό της Duomo, καθώς δύει ο ήλιος.
Πλατεία Αγίου Πέτρου (Βατικανό)
Μέσα, στο πρόγραμμα μας ήταν και μια γρήγορη επίσκεψη στη Ρώμη, με τρένο. Πρώτον για να δούμε ορισμένα από τα ονομαστά μνημεία της αιώνιας πόλης και δεύτερον για την εμπειρία, την οποία δεν έχουμε ακόμα στην πατρίδα μας, να ταξιδεύουμε με πραγματικά, γρήγορα και σύγχρονα τρένα. Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στον τερματικό σταθμό της Φλωρεντίας, είναι η διαρκής κίνηση του και οι χιλιάδες άνθρωποι που χρησιμοποιούν το τρένο. Με δέκα τουλάχιστον αποβάθρες, από τους οποίες κάθε 15 λεπτά αναχωρεί και κάποιο τρένο δεν είναι περίεργο. Μπορείς να ταξιδέψεις παντού, θεωρείται φτηνού κόστους μετακίνηση, όχι βέβαια για εμάς, αν αναλογιστείς ότι η διαδρομή μιάμισης ώρας, Φλωρεντίας - Ρώμης κοστίζει 96 ευρώ (πήγαινε - έλα), με το γρήγορο. Αμέσως έξω από τον τερματικό σταθμό της Ρώμης, βρίσκεται ο σταθμός του μετρό, ο οποίος σε διευκολύνει να φτάσεις γρήγορα και εύκολα στον προορισμό σου. Πρώτη μας στάση η πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό. Τεράστια, στην οποία κυριαρχεί το άσπρο μάρμαρο και τα τεράστια κτίσματα, που οριοθετούν την έδρα του πρωτοκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Εδώ μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και την Cappella Sistina, αλλά χρειάζεσαι μια μέρα μόνο για αυτά.
Fontana di Trevi
Εμείς αρκεστήκαμε σε μια πρώτη, μικρή γεύση του Βατικανού. Η επόμενη στάση μας, ήταν στην πασίγνωστη Fontana di Trevi. Κάτασπρο μάρμαρο, ιδιαίτερης ομορφιάς ο γλυπτός και αρχιτεκτονικός διάκοσμος, τα νερά που τρέχουν μας χάριζαν την αίσθηση της δροσιάς, που τόσο χρειαζόμασταν εκείνη την ημέρα που ο υδράργυρος ξεπέρασε τους 32 βαθμούς Κελσίου και εκατοντάδες κόσμου να προσπαθεί να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία, μεταξύ τους κι εμείς. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την πλατεία della Rotonda, όπου βρίσκεται το Πάνθεον. Τεράστιος κτίσμα, το οποίο αντανακλά όλο το μεγαλείο της άλλοτε κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επόμενος προορισμός μας, η πλατεία Barberini για αν πάρουμε το μετρό για το Κολοσσαίο. Αυτό, που μου έκανε εντύπωση σε όλη τη διαδρομή, ότι αν και κινηθήκαμε σε κεντρικές αρτηρίες της πόλης, η κίνηση ήταν ελάχιστη. Δεν μιλάμε για παράνομο παρκάρισμα, πουθενά δεν το είδα αλλά και τα αυτοκίνητα που κινούνταν ήταν ελάχιστα. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο το έχουν καταφέρει αυτό οι Ιταλοί, αλλά σε σύγκριση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες έχουν πολλά να διδαχθούν από αυτό.
Κολοσσαίο
Εντύπωση επίσης, μου έκαναν και οι κατασκευές εκείνες, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου μπορούσες να γεμίσεις το μπουκάλι σου με κρύο νερό ή να φορτίσεις το κινητό σου. Ιδιαίτερα χρήσιμες όχι μόνο για τους τουρίστες της πόλης αλλά κυρίως για τους οικονομικούς μετανάστες ή πρόσφυγες, που τους διέκρινες σε όλη την πόλη. Η στάση μας στο Κολοσσιαίο μας γέμισε με δέος, με τη σκέψη ότι μέσα σε αυτό το τεράστιο θέατρο-στάδιο, οι Ρωμαίοι τέρπονταν με παραστάσεις "χολιγουντιανής παραγωγής", που ικανοποιούσαν την ανάγκη τους να επιβεβαιώνουν με κάθε τρόπο την τεράστια δύναμη της αυτοκρατορίας τους. Η έκφραση άρτος και θεάματα, σίγουρα εκείνα τα χρόνια, συσχετιζόταν απόλυτα με την πραγματικότητα της πόλης, που επέβαλε τη θέληση της με τις ισχυρότατες λεγεώνες της.
Κλείνοντας την επίσκεψη μας στην Ιταλία, θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει
Piazza Duomo
απόλυτα, τη σημασία του τουρισμού στην οικονομία τους και δουλεύουν πάνω σε αυτό σε κάθε επίπεδο. Από την πολύ καλή τουριστική προβολή της χώρας τους, ( δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά πλέον, σκεφτείτε μόνο πόσες κινηματογραφικές ταινίες και πόσα βιντεάκια στο Youtube εκθειάζουν την Ιταλία !). Έχουν άριστες συγκοινωνίες προς κάθε προορισμό, ένα ηλεκτρονικό σύστημα πώλησης εισιτηρίων κάθε είδους, ακόμα και για τα μουσεία τους ( https://www.florence-tickets.com. ), που μπορεί να είναι πιο ακριβό, αλλά σε γλυτώνει από τις ατελείωτες ουρές. Σέβονται την αρχιτεκτονική των τουριστικών πόλεων τους, ακόμα κι εκεί που γίνονται νέα κτίσματα. Προωθούν συστηματικά τα αγροτικά τους προϊόντα σε συνδυασμό με την κουζίνα τους. Έχουν λύσει τα προβλήματα με τα σκουπίδια, με το νερό, με το πάρκινγκ, σέβονται το "προϊόν" που πουλούν και τον πελάτη τους. Αυτά όλα μαζί με τα πολλά και ιδιαίτερα αξιοθέατα, μουσεία κλπ που διαθέτουν
σαλάτα Μακεδονία
έχουν κάνει την Ιταλία, έναν προορισμό ακριβό μεν για εμάς αλλά με τεράστια προστιθέμενη αξία για τη χώρα τους. Νομίζω ότι ως χώρα θα μπορούσαμε να διδαχθούμε πολλά επί του θέματος. Ένα μικρό παράδειγμα: Στην περιοχή που μέναμε, γινόταν ανάπλαση για την επέκταση της γραμμής του τραμ. Παρατήρησα ότι τα νέα πεζοδρόμια ήταν μαύρη άσφαλτος. Αναρωτήθηκα γιατί, δεν έβαζαν για παράδειγμα μια ωραία πλάκα. Η απάντηση ήταν απλή. Οι τουρίστες σήμερα χρησιμοποιούν τροχήλατες βαλίτσες, άρα τα πεζοδρόμιο δεν έπρεπε να τους καταπονεί αλλά να τους διευκολύνει.
Κι ένα τελευταίο, διαφορετικό. Παρατήρησα, ότι παντού πουλούσαν τη σαλάτα Makedonia. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο "κακό". Λέω, βρες τους Σκοπιανούς πώς τα κατάφεραν; Ψάχνοντας στη Βικιπαίδεια ( https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(food) ) είδα ότι η σαλάτα Μακεδονία αποτελείται από ανάκατα διάφορα κομματάκια φρούτων ή λαχανικών... όπως την ποικιλομορφία των λαών της Μακεδονίας του Μ. Αλεξάνδρου ή την ποικιλομορφία των Λαών της Οθωμανικής Μακεδονίας. Είναι, λέει μια σαλάτα συνηθισμένη στην Ελλάδα, Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Λατινική Αμερική. Μόνο, που εγώ μέχρι σήμερα δεν την έχω δει πουθενά, σε κανένα εστιατόριο στην πατρίδα μας. Γιατί άραγε;
Το πέρασμα μας από την Ιταλία στη Σλοβενία, έγινε με τρόπο που ούτε το καταλάβαμε. Ευτυχώς και το gps και μας ειδοποίησε ότι αλλάζουμε σύνορα. Αυτό είναι που λέμε πραγματικά ανοιχτά σύνορα. Ούτε φυλάκια, ούτε μπάρες, μόνο η αλλαγή της Γλώσσας στις πινακίδες.
Λιουμπλιάνα, παρά την όχθη
Εδώ τα διόδια πληρώνονται με μια βινιέτα κόστους 16 ευρώ ( ισχύος μιας εβδομάδας ), την οποία υποχρεωτικά κολλάς στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Ακριβά μεν αλλά κι εδώ το οδόστρωμα σε τέλεια κατάσταση. Τα χωριά βρίσκονται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο, θυμίζουν έντονα Αυστρία, γραφικά, όμορφα πνιγμένα μέσα στο πράσινο. Από εδώ και κάτω, ως την Ελλάδα, βενζίνα βάζεις μόνος σου, στο αυτοκίνητο και πληρώνεις στο ταμείο. Η Σλοβενία έχει το Ευρώ και αυτό σε διευκολύνει αρκετά.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε για να επισκεφθούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Λιουμπλάνικα και παράλληλα με αυτόν εκτείνεται η παλιά πόλη.
Παρόχθιος πεζόδρομος, στο βάθος το Φραγκισκιανό Μοναστήρι
Πάνω της, υψώνεται το παλιό κάστρο της πόλης. Το ιστορικό κέντρο αποτελείται από τέσσερις παράλληλους δρόμους προς το ποτάμι και αρκετούς κάθετους και φυσικά τα πολλά γεφυράκια που ενώνουν τις δύο όχθες. Πιο γνωστές η γέφυρα του Δράκου και η τριπλή γέφυρα. Το ιστορικό κέντρο αποτελεί έναν τεράστιο πεζόδρομο, που κάνει το περίπατο σου ακόμα πιο όμορφο. Όλα τα μαγαζάκια γεμάτα κόσμο, πολλά εστιατόρια, μπαράκια, καφετέριες στις όχθες του ποταμού και τους άλλους δρόμους, γεμάτους κόσμο, κυρίως νέο κόσμο, πέρα από τους τουρίστες, κυρίως Ιταλούς που είδαμε. Αρκετές μικρές μπάντες έπαιζαν μουσική σε διάφορες γωνιές της πόλης ενώ τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν μουσική ή αυτά που είχαν σε απόλυτα διακριτικά όρια. Περπατήσαμε αρκετά στην πόλη, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, την καθαριότητα της πόλης ( κι εδώ, όπως και στο κέντρο της Φλωρεντίας, κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν, παρά μόνο βυθιζόμενοι κάδοι ανακύκλωσης ), την απόλυτη αίσθηση μιας πόλης που σέβεται τον πολίτη της και αυτός σέβεται την πόλη του.
ποταμός Λιουμπλάνικα
Μα και το νέο κομμάτι της πόλης, τακτοποιημένο, καθαρό, με ελάχιστη κίνηση, με σαφείς κανόνες και για τους πεζούς και για τα οχήματα, πολλά ποδήλατα, με λίγα λόγια μου έδωσε την αίσθηση μιας ανθρώπινης πόλης. Για φαγητό κυριαρχούν τα κρεατικά, τα οποία όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν πολύ νόστιμα και οι τιμές πια είναι πιο κανονικές, σε σχέση με την Ιταλία. Αν μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων, πόσο θα μας άρεσε, η Λιουμπλιάνα, πιθανότατα θα κανόνιζα, να μέναμε εκεί για δυο βράδια.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Βελιγράδι. Διασχίσαμε τη Σλοβενία, μπήκαμε στη Κροατία, τυπικός και γρήγορος ο έλεγχος στα σύνορα. Για διόδια, λίγο μετά τη είσοδο, πληρώνεις 1,5 ευρώ και μετά από λίγο εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα με την Ιταλία, παίρνεις μια απόδειξη εισόδου την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από την εθνική τους, με κόστος περίπου 30 ευρώ ή 220 kuna. Όλες οι επόμενες χώρες που διασχίσαμε έχουν τα δικά τους νομίσματα. Το οδόστρωμα καλό, όχι όμως τόσο όσο των προηγούμενων χωρών. Για να πω την αλήθεια, διασχίζοντας την Κροατία, το τοπίο δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως τη Σλοβενία, μια και το ορεινό, καταπράσινο τοπίο της Σλοβενίας, παραχώρησε τη θέση του σε μια απέραντη πεδινή έκταση, δίχως τις εναλλαγές που χρειάζεται το μάτι σου για να ξεκουράζεται. Τα λίγα χωριά, που μπορούσαμε να διακρίνουμε, δεν είχαν τίποτα από την ομορφιά αυτών της Σλοβενίας. Πραγματικά απόρησα, πως μπόρεσε η Σλοβενία, να παραμένει για τόσο μεγάλο διάστημα, μέσα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μιας που οι διαφορές της με τις άλλες περιοχές ήταν τεράστιες. Σίγουρα κάποια από εκείνα τα περίεργα τερτίπια της ιστορίας ευθύνονται, που δεν δίνουν ποτέ λογαριασμό στους λαούς του κόσμου.
Σερβία... αλλά Τέμπη. Κατά μήκος του ποταμού Νίσαβα
Η είσοδος μας στη Σερβία, έγινε κι εδώ πολύ γρήγορα, με έναν τυπικό έλεγχο δίχως καμιά ταλαιπωρία. Στη Σερβία πληρώνεις τα διόδια με απόδειξη την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από τη χώρα. Πολύ φτηνά τα διόδια της, συνολικά για να διασχίσουμε τη χώρα μας κόστισε 9 ευρώ, αλλά με ένα άθλιο οδόστρωμα, κυρίως στο βόρειο τμήμα της, κι ένα δρόμο στα νότια, μετά τη Νις, κατά μήκους του ποταμού Νίσαβα, παλαιού τύπου. Μείναμε ένα βράδυ στο Βελιγράδι, προλάβαμε όμως να πάρουμε μια καλή γεύση από την πόλη.
Πλατεία Δημοκρατίας - Βελιγράδι
Μια Βαλκανική μεγαλούπολη, με απίστευτη κίνηση στους δρόμους και με ιδιότροπα φανάρια... ( Η δεξιά στροφή ανάβει πράσινο συγχρόνως με το πράσινο του πεζού, προτεραιότητα φυσικά έχει ο πεζός, άντε όμως να το συνηθίσεις ). Περπατήσαμε κι εδώ αρκετά, όπως σε κάθε πόλη που επισκεφθήκαμε. Κυρίως στους δύο πεζόδρομους, που έχει. Στην παλιά γειτονιά της οδού Skadarska, με το χοντρό βότσαλο και τα πολλά εστιατόρια, που το βράδυ μουσικοί ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, παίζουν φολκλορική μουσική. Όμορφη γειτονιά, όχι όμως τόσο του γούστου μου, ήταν εμφανές ότι όλα λειτουργούσαν για τον ξένο τουρίστα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για για την πολύβουη πλατεία Δημοκρατίας και τον άλλο πεζόδρομο της πόλης της οδού Kneza Mihaila.
Άποψη του Δούναβη απ΄το κάστρο της πόλης.
Εδώ φαίνεται η σύγχρονη όψη της πόλης, χιλιάδες κόσμου που κάνει τη βόλτα του ή κάθεται στις πάμπολλες καφετέριες που βρίσκονται παντού. Δυνατή μουσική παντού, φασαρία, σίγουρα θύμιζε Ελλάδα ή όλη κατάσταση. Υπήρχαν αρκετά ωραία παλιά κτίρια μαζί με νέα, σύγχρονα, που όλα μαζί κτίζουν σιγά σιγά τη σύγχρονη όψη της Σερβίας. Από εκεί βρεθήκαμε στο παλιό φρούριο της πόλης. Στη είσοδο του βλέπεις καταρχήν ένα πάρκο Δεινοσαύρων, το οποίο σίγουρα θα εντυπωσιάζει τα παιδιά και λίγο παρακάτω, δεξιά κι αριστερά, παρατεταγμένα διαφόρων ειδών οπλικά συστήματα, από πολυβόλα και τανκς του Β' Παγκόσμιου πολέμου ως μια συστοιχία πυραύλων. Εσωτερικά το φρούριο, είναι περιποιημένο, καθαρό και ήσυχο, μα αυτό που αξίζει πραγματικά είναι θέα του Δούναβη από ψηλά. Ο ποταμός που διασχίζει την πόλη, εδώ στις τελευταίες αχτίνες του ήλιου ( είχε αρχίσει πια να πέφτει ο ήλιος ), είχε μια όψη που ενέπνεε μια ήρεμη δύναμη. Στην επιστροφή μας, προς το ξενοδοχείο, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στην πλατεία Δημοκρατίας, "χαζέψαμε" την όλη κίνηση, σε συνδυασμό με τις μουσικές που μπερδεύονταν από τα διπλανά καταστήματα, επιστρέφαμε πια στα Βαλκάνια.....
Στα στενά της Φλωρεντίας
Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, ξεκινήσαμε πρωί, έπρεπε να διασχίσουμε την Σερβία, να μπούμε τη Βουλγαρία ( πύλη εισόδου στην Ε.Ε. )και αργά το απόγευμα υπολογίζαμε ότι θα φτάναμε στο σπίτι μας. Η είσοδος μας στη Βουλγαρία, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Κάναμε μιάμιση ώρα να περάσουμε τα σύνορα και πάλι ευχαριστημένοι θα έπρεπε να είμαστε,μαθαίνοντας ότι την επομένη υπήρχε αναμονή ως και έξι ώρες. Είναι εποχή που κατεβαίνουν οι Τούρκοι από τη Γερμανία για να επισκεφτούν την πατρίδα τους από τη μια και και από την άλλη, όπως φαίνεται οι έλεγχοι στα σύνορα έχουν γίνει πιο αυστηροί. Η Βουλγάρα αστυνομικός, όταν έφτασε επιτέλους η ώρα μας, μέχρι και face control, μας έκανε. Μπαίνοντας στη χώρα αγοράσαμε τη βινιέτα αξίας 8 ευρώ την οποία κολλήσαμε αμέσως στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας και ξεκινήσαμε, προσέχοντας και τις πινακίδες και τα όρια, μιας και γνώριζα, ότι οι Βούλγαροι ψάχνουν ευκαιρία για να σε γράψουν. Πηγαίνω αργά, κάποια στιγμή ανοίγει ο δρόμος, μονή διακεκομμένη γραμμή κάτω, κάνω μια προσπέραση ένα αυτοκίνητο και με σταματάνε λίγο παρακάτω.
Ρώμη
Δύο αστυνόμοι, τους δίνω άδεις κλπ, μου ανοίγουν ένα βιβλίο και μου δείχνουν την πινακίδα της παράνομης προσπέρασης. Προσπαθώ να τους εξηγήσω, αγγλικά κανένας τους δεν μιλά, μου κόβει ηλεκτρονικά το πρόστιμο, 38 λέβα ( περίπου 20 ευρώ ), το οποίο πρέπει να πληρωθεί σε κάποια Βουλγάρικη τράπεζα, έχει και το ΙΒΑΝ της τράπεζας πάνω το πρόστιμο. Το πλήρωσα στο δρόμο με e- banking, κακώς, διότι η είσοδος μας στην Ελλάδα έγινε δίχως κανέναν έλεγχο απ΄τη μεριά τους. Μου χάλασε όμως, όλη τη διάθεση, διότι αισθάνθηκα, ότι έψαχναν για εύκολο χρήμα και με έγραψαν δίχως λόγο. Επιπλέον το οδικό τους δίκτυο είναι απαρχαιωμένο, κάναμε ελάχιστα χιλιόμετρα σε κανονικό δρόμο τύπου ΠΑΘΕ, ( σε κάποιο σημείο μας έβγαλαν έξω από την εθνική και μας έβαλαν μέσα από κάποια χωριά και χωριουδάκια ), για λιγότερο από 250 χλμ, κάναμε πάνω από έξι ώρες.... Τέλος πάντων, τώρα ξέρω γιατί οι περισσότεροι μετανάστες μας, έρχονται πια από Ιταλία, με το πλοίο ( ταξιδεύουν εντός ζώνης Σένγκεν όπου οι έλεγχοι στα σύνορα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστοι ).
Λιουμπλιάνα
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν, την τελευταία ημέρα με όλη αυτή την ταλαιπωρία για να περάσουμε τη Βουλγαρία, όλα τα υπόλοιπα, σε αυτό το ταξίδι πήγαν καλά. Και κυρίως το απολαύσαμε! Καινούριες εμπειρίες για όλους μας, ωραίες εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας, άλλες νοοτροπίες των ανθρώπων που μας προβλημάτισαν. Τι χρειαστήκαμε, ( και τι χρειάζεται κι ένας ταξιδιώτης που θα αποπειραθεί να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι ) πέρα από την καλή μας διάθεση; Τέσσερα πράγματα:
α) Στοιχειωδώς αγγλικά, αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η διεθνής γλώσσα που μιλούν οι πάντες πια.
β) Ένα αξιόπιστο gps.
γ) Μια πιστωτική κάρτα (credid card), για να μην αναγκάζεσαι να χαλάς ευρώ στο τοπικό νόμισμα , τόσων χωρών, που διασχίσαμε. Κούνα, δηνάρια, λέβα, τα οποία πάντα σου μένουν και πρέπει να ψάχνεις και ανταλλακτήρια. Εντύπωση, μου έκανε στη Σερβία, που ακόμα και το περίπτερο, για ένα μπουκάλι νερό αξίας 68 δηναρίων ( 60 λεπτά ), δέχθηκε την κάρτα. Στις χώρες εκτός ευρώ όμως, η κάθε συναλλαγή χρεώνεται με ένα ευρώ επιπλέον. Οπότε κάνεις το λογαριασμό σου και κανονίζεις τι θα πράξεις.
και δ) Google map και μια σύνδεση ίντερνετ ( Τώρα πια ισχύουν οι ίδιες χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, όπου κι αν ταξιδέψεις εντός Ευρώπης.) Είναι πια ο χάρτης, που κάποτε κρατάγαμε στα χέρια μας. Ηλεκτρονικός με απίστευτες δυνατότητες για να μην ταλαιπωρείσαι δίχως λόγο.
Φλωρεντία, θέα προς τη piazza Duomo
Είναι αλήθεια λοιπόν, ότι υπήρχε μια καλή οργάνωση, κυρίως στο πληροφοριακό κομμάτι. Και το διαδίκτυο σου δίνει τις δυνατότητες να μάθεις απίθανες λεπτομέρειες - όπως για παράδειγμα να δεις εκ των προτέρων, πως λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα στα διόδια της Ιταλίας... Φυσικά, υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι σε ένα τέτοιο ταξίδι τις οποίες αντιμετωπίζεις έκτακτα. με την απαιτούμενη ευελιξία, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του δρομολογίου του πλοίου, το οποίο έχεις κλείσει πριν από δυο μήνες και το οποίο την προηγούμενη της αναχώρησης, σου ανακοινώνει ότι θα έχει μια τέτοια καθυστέρηση, που ουσιαστικά θα χάσεις την πρώτη σου ημέρα. Και τότε, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, μόλις φτάνεις, τρέχεις να αλλάξεις πλοίο και προορισμό αποβίβασης. Αντί για Αγκόνα, που υπολόγιζες να φτάσεις και σε 3,5 ώρες να είσαι στη Φλωρεντία, να κατεβαίνεις τελικά Πρίντεζι, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόσουν τουλάχιστον 8 ώρες οδήγημα, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Ιταλία από το νότο ως τον προορισμό σου.
Santa Maria del Fiore ( Duomo )
Η Φλωρεντία, μια από τις πιο ιστορικές πόλεις του κόσμου, που ζει από τον τουρισμό, με τεράστια προβολή σε όλον τον κόσμο και έχει να επιδείξει δεκάδες σημεία ενδιαφέροντος. Με ένα ιστορικό κέντρο, κλειστό για αυτοκίνητα ( εκτός από ηλεκτροκίνητα ταξί και αστυνομικά οχήματα ) στο οποίο δεσπόζει το Duomo. ( Duomo, λέγονται όλοι οι καθεδρικοί ναοί των πόλεων της Ιταλίας). O Καθεδρικός Ναός της Santa Maria del Fiore, σε εντυπωσιάζει όχι μόνο με το μέγεθος του, αλλά κυρίως με την αρχιτεκτονική του σύλληψη, τόσο στη γενικότερη εμφάνιση του, όσο και στον εξωτερικό διάκοσμο του που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που όταν πρωτοαντικρίζεις το μνημείο αυτό, μένεις άφωνος, θαυμάζοντας το απλώς. Το όλο οικοδόμημα, συμπληρώνει το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη και το καμπαναριό του Giotto, όλα στο ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ.
Ο Περσέας
Επιβεβλημένο θεωρείται να περπατήσεις το ναό ολόγυρα, να θαυμάσεις τις απίστευτες διακοσμητικές του λεπτομέρειες, να τον δεις στις διαφορετικές ώρες της ημέρας με διαφορετικό φωτισμό κάθε φορά, ( η φωτογραφία είναι λίγο πριν τη δύση ). Μέσα ο Ναός, δεν σε εντυπωσιάζει τόσο, ουσιαστικά είναι γυμνός, πέρα από τον τεράστιο θόλο του. Αν έχεις τις δυνάμεις, μπορείς να επιλέξεις, με εισιτήριο, να ανέβεις τα 444 σκαλοπάτια του τρούλου και να θαυμάσεις την πόλη από εκεί ψηλά. Δεύτερο σημείο της πόλης, που με εντυπωσίασε ήταν η πλατεία della Signoria, στην οποία δεσπόζει η κρήνη με τον Ποσειδώνα, η οποία όμως ήταν κρυμμένη, διότι γίνεται η συντήρηση της. Αποζημιώνεσαι όμως και με το παραπάνω, στη Loggia dei Lanzi. Μπορείς να καθίσεις στα σκαλοπάτια της και να ξεκουραστείς αλλά κυρίως μπορείς να θαυμάσεις μια σειρά αντιγράφων σπουδαίων γλυπτών, που έχουν τοποθετηθεί εκεί. Ξεχωρίζει αυτό του Περσέα, που σκοτώνει τη Μέδουσα έργο του Benvenuto Cellini (1500 - 1571). Δίπλα βρίσκεται το Palazzo Vecchio, διοικητικό κέντρο της πόλης στα χρόνια της άνθησης της, ένα αληθινό παλάτι. Μπροστά του βρίσκεται ένα πιστό αντίγραφο του περίφημου "Δαυίδ" του Μιχαήλ Άγγελου. Στην πραγματικότητα έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα, πολλά από τα σημαντικότερα έργα γλυπτικής της Ιταλικής Αναγέννησης, αν δεν θέλεις να τρέχεις από μουσείο σε μουσείο για να τα θαυμάσεις. Η πόλη είναι γεμάτη μουσεία και Πινακοθήκες, που αν αθροίσεις το κόστος εισόδου σε αυτά, αποτελεί ένα αξιοσέβαστο ποσό. Επιλέγεις λοιπόν τι θα δεις και εκμεταλλεύεσαι και ότι σου προσφέρει η πόλη δωρεάν - και είναι αρκετά αυτά.
Χρυσοχοϊο στην Ponte Vecchio
Τρίτο σημείο της πόλης, η πολυδιαφημισμένη γέφυρα Ponte Vecchio, μια από τις πολλές γέφυρες, που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης, την οποία διασχίσει ο ποταμός Άρνο. Η περίφημη γέφυρα, μόνο για πεζούς, είναι κτισμένη δεξιά και αριστερά, με οικήματα που άλλοτε αποτελούσαν μέρος της αγοράς της πόλης. Σήμερα τα μαγαζάκια αυτά, φιλοξενούν φίρμες ακριβών χρυσοχοΐων. Καθημερινά επισκέπτονται τη γέφυρα χιλιάδες τουρίστες, για να φωτογραφηθούν με θέα το ποτάμι και τα χρυσοχοΐα. Κατά την άποψη μου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που η διαφήμιση υπερβάλλει έναντι της πραγματικότητας. Πολύ γνωστή και η πλατεία della Repubblica, με την τεράστια αψίδα από την μια πλευρά της και το περίφημο καρουζέλ της στη μέση, την οποία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε, μιας και γίνονταν σε αυτήν έργα ανάπλασης και ήταν κλειστό όλο το κέντρο της. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την κλειστή αγορά του San Lorenzo, η οποία κινείται σε τρία "επίπεδα". Τους πάγκους που την περιβάλουν με τα δερμάτινα, από ζώνες ως μπουφάν. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση εδώ.
Mercanto di San Lorenzo
Πρώτον ότι όλοι σχεδόν οι πωλητές ήταν οικονομικοί μετανάστες, κυρίως από χώρες της Αφρικής και δεύτερον ότι το "ανατολίτικο παζάρι" εδώ είναι κανόνας. Διαπραγματεύεσαι την τιμή του δερμάτινου που θέλεις να πάρεις, δοκιμάζοντας τα όρια και τα δικά σου και του πωλητή. Μην παραξενευτείς, αν φεύγοντας σε φωνάξει πίσω ο πωλητής λέγοντας σου ότι συμφωνεί με την τελική τιμή που του πρότεινες. Ο πρώτος όροφος της αγοράς λειτουργεί ως τις 1,30 μμ και αποτελεί την αγορά, όλων των αγροτικών προϊόντων ( φυσικών και μεταποιημένων) της γης της Τοσκάνης. Μια πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και αρωμάτων. Ο δεύτερος όροφος, αποτελεί το εστιατόριο του συγκροτήματος, όπου κι αυτό αναδεικνύει την ιδιαίτερη ιταλική, ( ειδικά της Τοσκάνης ) κουζίνα. Γύρω γύρω υπάρχουν μικρές κουζίνες, κάθε μία παρασκευάζει διαφορετικό είδος από το άλλη. Εσύ αγοράζεις ότι θέλεις απ΄ όπου θέλεις και κάθεσαι στη μέση, όπου βρίσκονται τα τραπέζια. Αποτελεί μια φτηνή και ποιοτική επιλογή για φαγητό, για την έτσι κι αλλιώς ακριβή, για εμάς, Ιταλία.
Συμβουλές: Το αθλητικό παπούτσι επιβάλλεται διότι τα χιλιόμετρα που περπατάς καθημερινά είναι πολλά και οι δρόμοι στο κέντρο είναι όλοι πλακόστρωτοι. Η εποχή που είμαστε εκεί, ήταν η καταλληλότερη, τέλη Ιουνίου, όπου οι θερμοκρασίες διατηρούνται σε κανονικά επίπεδα.
Δεν θα παραλείψετε να πιείτε καφέ σε ένα από τα πολλά cafe της πόλης, τα οποία προσφέρουν κι πολλά άλλα εδέσματα για ένα πρόχειρο φαγητό. Αν καθίσετε οι τιμές είναι περίπου 8 ευρώ ανά άτομο, με κάτι μαζί για να φάτε. Να ξέρετε ότι άλλη τιμή έχουν αν καθίσετε κι άλλη τιμή αν τα πάρετε στο χέρι. Τα εστιατόρια τους τιμούν την κουζίνα της περιοχής τους. Η πίτσα, οι μακαρονάδες και η περίφημη bistecca fiorentina ( σιτεμένη, μοσχαρίσια μπριζόλα ιδιαίτερα μαλακή και νόστιμη), προσφέρονται παντού. Το άτομο κοστίζει από 17 ως 20 ευρώ. Φυσικά δεν θα παραλείψετε να φάτε παγωτό, Gelatari-ες υπάρχουν παντού, με πολλές γεύσεις. Συνιστώ τη gelataria Edoardo, στην Piazza Duomo. Μην παραλείψετε να καθίσετε στην Cathedral Irish Pup, αργά το απόγευμα, για ένα ποτό ή ένα φτηνό lunch menu ( 10 ευρώ ανά άτομο ) και να απολαύσετε την εναλλαγή των χρωμάτων στον καθεδρικό ναό της Duomo, καθώς δύει ο ήλιος.
Πλατεία Αγίου Πέτρου (Βατικανό)
Μέσα, στο πρόγραμμα μας ήταν και μια γρήγορη επίσκεψη στη Ρώμη, με τρένο. Πρώτον για να δούμε ορισμένα από τα ονομαστά μνημεία της αιώνιας πόλης και δεύτερον για την εμπειρία, την οποία δεν έχουμε ακόμα στην πατρίδα μας, να ταξιδεύουμε με πραγματικά, γρήγορα και σύγχρονα τρένα. Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στον τερματικό σταθμό της Φλωρεντίας, είναι η διαρκής κίνηση του και οι χιλιάδες άνθρωποι που χρησιμοποιούν το τρένο. Με δέκα τουλάχιστον αποβάθρες, από τους οποίες κάθε 15 λεπτά αναχωρεί και κάποιο τρένο δεν είναι περίεργο. Μπορείς να ταξιδέψεις παντού, θεωρείται φτηνού κόστους μετακίνηση, όχι βέβαια για εμάς, αν αναλογιστείς ότι η διαδρομή μιάμισης ώρας, Φλωρεντίας - Ρώμης κοστίζει 96 ευρώ (πήγαινε - έλα), με το γρήγορο. Αμέσως έξω από τον τερματικό σταθμό της Ρώμης, βρίσκεται ο σταθμός του μετρό, ο οποίος σε διευκολύνει να φτάσεις γρήγορα και εύκολα στον προορισμό σου. Πρώτη μας στάση η πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό. Τεράστια, στην οποία κυριαρχεί το άσπρο μάρμαρο και τα τεράστια κτίσματα, που οριοθετούν την έδρα του πρωτοκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Εδώ μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και την Cappella Sistina, αλλά χρειάζεσαι μια μέρα μόνο για αυτά.
Fontana di Trevi
Εμείς αρκεστήκαμε σε μια πρώτη, μικρή γεύση του Βατικανού. Η επόμενη στάση μας, ήταν στην πασίγνωστη Fontana di Trevi. Κάτασπρο μάρμαρο, ιδιαίτερης ομορφιάς ο γλυπτός και αρχιτεκτονικός διάκοσμος, τα νερά που τρέχουν μας χάριζαν την αίσθηση της δροσιάς, που τόσο χρειαζόμασταν εκείνη την ημέρα που ο υδράργυρος ξεπέρασε τους 32 βαθμούς Κελσίου και εκατοντάδες κόσμου να προσπαθεί να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία, μεταξύ τους κι εμείς. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την πλατεία della Rotonda, όπου βρίσκεται το Πάνθεον. Τεράστιος κτίσμα, το οποίο αντανακλά όλο το μεγαλείο της άλλοτε κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επόμενος προορισμός μας, η πλατεία Barberini για αν πάρουμε το μετρό για το Κολοσσαίο. Αυτό, που μου έκανε εντύπωση σε όλη τη διαδρομή, ότι αν και κινηθήκαμε σε κεντρικές αρτηρίες της πόλης, η κίνηση ήταν ελάχιστη. Δεν μιλάμε για παράνομο παρκάρισμα, πουθενά δεν το είδα αλλά και τα αυτοκίνητα που κινούνταν ήταν ελάχιστα. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο το έχουν καταφέρει αυτό οι Ιταλοί, αλλά σε σύγκριση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες έχουν πολλά να διδαχθούν από αυτό.
Κολοσσαίο
Εντύπωση επίσης, μου έκαναν και οι κατασκευές εκείνες, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου μπορούσες να γεμίσεις το μπουκάλι σου με κρύο νερό ή να φορτίσεις το κινητό σου. Ιδιαίτερα χρήσιμες όχι μόνο για τους τουρίστες της πόλης αλλά κυρίως για τους οικονομικούς μετανάστες ή πρόσφυγες, που τους διέκρινες σε όλη την πόλη. Η στάση μας στο Κολοσσιαίο μας γέμισε με δέος, με τη σκέψη ότι μέσα σε αυτό το τεράστιο θέατρο-στάδιο, οι Ρωμαίοι τέρπονταν με παραστάσεις "χολιγουντιανής παραγωγής", που ικανοποιούσαν την ανάγκη τους να επιβεβαιώνουν με κάθε τρόπο την τεράστια δύναμη της αυτοκρατορίας τους. Η έκφραση άρτος και θεάματα, σίγουρα εκείνα τα χρόνια, συσχετιζόταν απόλυτα με την πραγματικότητα της πόλης, που επέβαλε τη θέληση της με τις ισχυρότατες λεγεώνες της.
Κλείνοντας την επίσκεψη μας στην Ιταλία, θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει
Piazza Duomo
απόλυτα, τη σημασία του τουρισμού στην οικονομία τους και δουλεύουν πάνω σε αυτό σε κάθε επίπεδο. Από την πολύ καλή τουριστική προβολή της χώρας τους, ( δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά πλέον, σκεφτείτε μόνο πόσες κινηματογραφικές ταινίες και πόσα βιντεάκια στο Youtube εκθειάζουν την Ιταλία !). Έχουν άριστες συγκοινωνίες προς κάθε προορισμό, ένα ηλεκτρονικό σύστημα πώλησης εισιτηρίων κάθε είδους, ακόμα και για τα μουσεία τους ( https://www.florence-tickets.com. ), που μπορεί να είναι πιο ακριβό, αλλά σε γλυτώνει από τις ατελείωτες ουρές. Σέβονται την αρχιτεκτονική των τουριστικών πόλεων τους, ακόμα κι εκεί που γίνονται νέα κτίσματα. Προωθούν συστηματικά τα αγροτικά τους προϊόντα σε συνδυασμό με την κουζίνα τους. Έχουν λύσει τα προβλήματα με τα σκουπίδια, με το νερό, με το πάρκινγκ, σέβονται το "προϊόν" που πουλούν και τον πελάτη τους. Αυτά όλα μαζί με τα πολλά και ιδιαίτερα αξιοθέατα, μουσεία κλπ που διαθέτουν
σαλάτα Μακεδονία
έχουν κάνει την Ιταλία, έναν προορισμό ακριβό μεν για εμάς αλλά με τεράστια προστιθέμενη αξία για τη χώρα τους. Νομίζω ότι ως χώρα θα μπορούσαμε να διδαχθούμε πολλά επί του θέματος. Ένα μικρό παράδειγμα: Στην περιοχή που μέναμε, γινόταν ανάπλαση για την επέκταση της γραμμής του τραμ. Παρατήρησα ότι τα νέα πεζοδρόμια ήταν μαύρη άσφαλτος. Αναρωτήθηκα γιατί, δεν έβαζαν για παράδειγμα μια ωραία πλάκα. Η απάντηση ήταν απλή. Οι τουρίστες σήμερα χρησιμοποιούν τροχήλατες βαλίτσες, άρα τα πεζοδρόμιο δεν έπρεπε να τους καταπονεί αλλά να τους διευκολύνει.
Κι ένα τελευταίο, διαφορετικό. Παρατήρησα, ότι παντού πουλούσαν τη σαλάτα Makedonia. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο "κακό". Λέω, βρες τους Σκοπιανούς πώς τα κατάφεραν; Ψάχνοντας στη Βικιπαίδεια ( https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(food) ) είδα ότι η σαλάτα Μακεδονία αποτελείται από ανάκατα διάφορα κομματάκια φρούτων ή λαχανικών... όπως την ποικιλομορφία των λαών της Μακεδονίας του Μ. Αλεξάνδρου ή την ποικιλομορφία των Λαών της Οθωμανικής Μακεδονίας. Είναι, λέει μια σαλάτα συνηθισμένη στην Ελλάδα, Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Λατινική Αμερική. Μόνο, που εγώ μέχρι σήμερα δεν την έχω δει πουθενά, σε κανένα εστιατόριο στην πατρίδα μας. Γιατί άραγε;
Το πέρασμα μας από την Ιταλία στη Σλοβενία, έγινε με τρόπο που ούτε το καταλάβαμε. Ευτυχώς και το gps και μας ειδοποίησε ότι αλλάζουμε σύνορα. Αυτό είναι που λέμε πραγματικά ανοιχτά σύνορα. Ούτε φυλάκια, ούτε μπάρες, μόνο η αλλαγή της Γλώσσας στις πινακίδες.
Λιουμπλιάνα, παρά την όχθη
Εδώ τα διόδια πληρώνονται με μια βινιέτα κόστους 16 ευρώ ( ισχύος μιας εβδομάδας ), την οποία υποχρεωτικά κολλάς στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Ακριβά μεν αλλά κι εδώ το οδόστρωμα σε τέλεια κατάσταση. Τα χωριά βρίσκονται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο, θυμίζουν έντονα Αυστρία, γραφικά, όμορφα πνιγμένα μέσα στο πράσινο. Από εδώ και κάτω, ως την Ελλάδα, βενζίνα βάζεις μόνος σου, στο αυτοκίνητο και πληρώνεις στο ταμείο. Η Σλοβενία έχει το Ευρώ και αυτό σε διευκολύνει αρκετά.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε για να επισκεφθούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Λιουμπλάνικα και παράλληλα με αυτόν εκτείνεται η παλιά πόλη.
Παρόχθιος πεζόδρομος, στο βάθος το Φραγκισκιανό Μοναστήρι
Πάνω της, υψώνεται το παλιό κάστρο της πόλης. Το ιστορικό κέντρο αποτελείται από τέσσερις παράλληλους δρόμους προς το ποτάμι και αρκετούς κάθετους και φυσικά τα πολλά γεφυράκια που ενώνουν τις δύο όχθες. Πιο γνωστές η γέφυρα του Δράκου και η τριπλή γέφυρα. Το ιστορικό κέντρο αποτελεί έναν τεράστιο πεζόδρομο, που κάνει το περίπατο σου ακόμα πιο όμορφο. Όλα τα μαγαζάκια γεμάτα κόσμο, πολλά εστιατόρια, μπαράκια, καφετέριες στις όχθες του ποταμού και τους άλλους δρόμους, γεμάτους κόσμο, κυρίως νέο κόσμο, πέρα από τους τουρίστες, κυρίως Ιταλούς που είδαμε. Αρκετές μικρές μπάντες έπαιζαν μουσική σε διάφορες γωνιές της πόλης ενώ τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν μουσική ή αυτά που είχαν σε απόλυτα διακριτικά όρια. Περπατήσαμε αρκετά στην πόλη, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, την καθαριότητα της πόλης ( κι εδώ, όπως και στο κέντρο της Φλωρεντίας, κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν, παρά μόνο βυθιζόμενοι κάδοι ανακύκλωσης ), την απόλυτη αίσθηση μιας πόλης που σέβεται τον πολίτη της και αυτός σέβεται την πόλη του.
ποταμός Λιουμπλάνικα
Μα και το νέο κομμάτι της πόλης, τακτοποιημένο, καθαρό, με ελάχιστη κίνηση, με σαφείς κανόνες και για τους πεζούς και για τα οχήματα, πολλά ποδήλατα, με λίγα λόγια μου έδωσε την αίσθηση μιας ανθρώπινης πόλης. Για φαγητό κυριαρχούν τα κρεατικά, τα οποία όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν πολύ νόστιμα και οι τιμές πια είναι πιο κανονικές, σε σχέση με την Ιταλία. Αν μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων, πόσο θα μας άρεσε, η Λιουμπλιάνα, πιθανότατα θα κανόνιζα, να μέναμε εκεί για δυο βράδια.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Βελιγράδι. Διασχίσαμε τη Σλοβενία, μπήκαμε στη Κροατία, τυπικός και γρήγορος ο έλεγχος στα σύνορα. Για διόδια, λίγο μετά τη είσοδο, πληρώνεις 1,5 ευρώ και μετά από λίγο εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα με την Ιταλία, παίρνεις μια απόδειξη εισόδου την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από την εθνική τους, με κόστος περίπου 30 ευρώ ή 220 kuna. Όλες οι επόμενες χώρες που διασχίσαμε έχουν τα δικά τους νομίσματα. Το οδόστρωμα καλό, όχι όμως τόσο όσο των προηγούμενων χωρών. Για να πω την αλήθεια, διασχίζοντας την Κροατία, το τοπίο δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως τη Σλοβενία, μια και το ορεινό, καταπράσινο τοπίο της Σλοβενίας, παραχώρησε τη θέση του σε μια απέραντη πεδινή έκταση, δίχως τις εναλλαγές που χρειάζεται το μάτι σου για να ξεκουράζεται. Τα λίγα χωριά, που μπορούσαμε να διακρίνουμε, δεν είχαν τίποτα από την ομορφιά αυτών της Σλοβενίας. Πραγματικά απόρησα, πως μπόρεσε η Σλοβενία, να παραμένει για τόσο μεγάλο διάστημα, μέσα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μιας που οι διαφορές της με τις άλλες περιοχές ήταν τεράστιες. Σίγουρα κάποια από εκείνα τα περίεργα τερτίπια της ιστορίας ευθύνονται, που δεν δίνουν ποτέ λογαριασμό στους λαούς του κόσμου.
Σερβία... αλλά Τέμπη. Κατά μήκος του ποταμού Νίσαβα
Η είσοδος μας στη Σερβία, έγινε κι εδώ πολύ γρήγορα, με έναν τυπικό έλεγχο δίχως καμιά ταλαιπωρία. Στη Σερβία πληρώνεις τα διόδια με απόδειξη την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από τη χώρα. Πολύ φτηνά τα διόδια της, συνολικά για να διασχίσουμε τη χώρα μας κόστισε 9 ευρώ, αλλά με ένα άθλιο οδόστρωμα, κυρίως στο βόρειο τμήμα της, κι ένα δρόμο στα νότια, μετά τη Νις, κατά μήκους του ποταμού Νίσαβα, παλαιού τύπου. Μείναμε ένα βράδυ στο Βελιγράδι, προλάβαμε όμως να πάρουμε μια καλή γεύση από την πόλη.
Πλατεία Δημοκρατίας - Βελιγράδι
Μια Βαλκανική μεγαλούπολη, με απίστευτη κίνηση στους δρόμους και με ιδιότροπα φανάρια... ( Η δεξιά στροφή ανάβει πράσινο συγχρόνως με το πράσινο του πεζού, προτεραιότητα φυσικά έχει ο πεζός, άντε όμως να το συνηθίσεις ). Περπατήσαμε κι εδώ αρκετά, όπως σε κάθε πόλη που επισκεφθήκαμε. Κυρίως στους δύο πεζόδρομους, που έχει. Στην παλιά γειτονιά της οδού Skadarska, με το χοντρό βότσαλο και τα πολλά εστιατόρια, που το βράδυ μουσικοί ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, παίζουν φολκλορική μουσική. Όμορφη γειτονιά, όχι όμως τόσο του γούστου μου, ήταν εμφανές ότι όλα λειτουργούσαν για τον ξένο τουρίστα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για για την πολύβουη πλατεία Δημοκρατίας και τον άλλο πεζόδρομο της πόλης της οδού Kneza Mihaila.
Άποψη του Δούναβη απ΄το κάστρο της πόλης.
Εδώ φαίνεται η σύγχρονη όψη της πόλης, χιλιάδες κόσμου που κάνει τη βόλτα του ή κάθεται στις πάμπολλες καφετέριες που βρίσκονται παντού. Δυνατή μουσική παντού, φασαρία, σίγουρα θύμιζε Ελλάδα ή όλη κατάσταση. Υπήρχαν αρκετά ωραία παλιά κτίρια μαζί με νέα, σύγχρονα, που όλα μαζί κτίζουν σιγά σιγά τη σύγχρονη όψη της Σερβίας. Από εκεί βρεθήκαμε στο παλιό φρούριο της πόλης. Στη είσοδο του βλέπεις καταρχήν ένα πάρκο Δεινοσαύρων, το οποίο σίγουρα θα εντυπωσιάζει τα παιδιά και λίγο παρακάτω, δεξιά κι αριστερά, παρατεταγμένα διαφόρων ειδών οπλικά συστήματα, από πολυβόλα και τανκς του Β' Παγκόσμιου πολέμου ως μια συστοιχία πυραύλων. Εσωτερικά το φρούριο, είναι περιποιημένο, καθαρό και ήσυχο, μα αυτό που αξίζει πραγματικά είναι θέα του Δούναβη από ψηλά. Ο ποταμός που διασχίζει την πόλη, εδώ στις τελευταίες αχτίνες του ήλιου ( είχε αρχίσει πια να πέφτει ο ήλιος ), είχε μια όψη που ενέπνεε μια ήρεμη δύναμη. Στην επιστροφή μας, προς το ξενοδοχείο, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στην πλατεία Δημοκρατίας, "χαζέψαμε" την όλη κίνηση, σε συνδυασμό με τις μουσικές που μπερδεύονταν από τα διπλανά καταστήματα, επιστρέφαμε πια στα Βαλκάνια.....
Στα στενά της Φλωρεντίας
Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, ξεκινήσαμε πρωί, έπρεπε να διασχίσουμε την Σερβία, να μπούμε τη Βουλγαρία ( πύλη εισόδου στην Ε.Ε. )και αργά το απόγευμα υπολογίζαμε ότι θα φτάναμε στο σπίτι μας. Η είσοδος μας στη Βουλγαρία, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Κάναμε μιάμιση ώρα να περάσουμε τα σύνορα και πάλι ευχαριστημένοι θα έπρεπε να είμαστε,μαθαίνοντας ότι την επομένη υπήρχε αναμονή ως και έξι ώρες. Είναι εποχή που κατεβαίνουν οι Τούρκοι από τη Γερμανία για να επισκεφτούν την πατρίδα τους από τη μια και και από την άλλη, όπως φαίνεται οι έλεγχοι στα σύνορα έχουν γίνει πιο αυστηροί. Η Βουλγάρα αστυνομικός, όταν έφτασε επιτέλους η ώρα μας, μέχρι και face control, μας έκανε. Μπαίνοντας στη χώρα αγοράσαμε τη βινιέτα αξίας 8 ευρώ την οποία κολλήσαμε αμέσως στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας και ξεκινήσαμε, προσέχοντας και τις πινακίδες και τα όρια, μιας και γνώριζα, ότι οι Βούλγαροι ψάχνουν ευκαιρία για να σε γράψουν. Πηγαίνω αργά, κάποια στιγμή ανοίγει ο δρόμος, μονή διακεκομμένη γραμμή κάτω, κάνω μια προσπέραση ένα αυτοκίνητο και με σταματάνε λίγο παρακάτω.
Ρώμη
Δύο αστυνόμοι, τους δίνω άδεις κλπ, μου ανοίγουν ένα βιβλίο και μου δείχνουν την πινακίδα της παράνομης προσπέρασης. Προσπαθώ να τους εξηγήσω, αγγλικά κανένας τους δεν μιλά, μου κόβει ηλεκτρονικά το πρόστιμο, 38 λέβα ( περίπου 20 ευρώ ), το οποίο πρέπει να πληρωθεί σε κάποια Βουλγάρικη τράπεζα, έχει και το ΙΒΑΝ της τράπεζας πάνω το πρόστιμο. Το πλήρωσα στο δρόμο με e- banking, κακώς, διότι η είσοδος μας στην Ελλάδα έγινε δίχως κανέναν έλεγχο απ΄τη μεριά τους. Μου χάλασε όμως, όλη τη διάθεση, διότι αισθάνθηκα, ότι έψαχναν για εύκολο χρήμα και με έγραψαν δίχως λόγο. Επιπλέον το οδικό τους δίκτυο είναι απαρχαιωμένο, κάναμε ελάχιστα χιλιόμετρα σε κανονικό δρόμο τύπου ΠΑΘΕ, ( σε κάποιο σημείο μας έβγαλαν έξω από την εθνική και μας έβαλαν μέσα από κάποια χωριά και χωριουδάκια ), για λιγότερο από 250 χλμ, κάναμε πάνω από έξι ώρες.... Τέλος πάντων, τώρα ξέρω γιατί οι περισσότεροι μετανάστες μας, έρχονται πια από Ιταλία, με το πλοίο ( ταξιδεύουν εντός ζώνης Σένγκεν όπου οι έλεγχοι στα σύνορα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστοι ).
Λιουμπλιάνα
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν, την τελευταία ημέρα με όλη αυτή την ταλαιπωρία για να περάσουμε τη Βουλγαρία, όλα τα υπόλοιπα, σε αυτό το ταξίδι πήγαν καλά. Και κυρίως το απολαύσαμε! Καινούριες εμπειρίες για όλους μας, ωραίες εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας, άλλες νοοτροπίες των ανθρώπων που μας προβλημάτισαν. Τι χρειαστήκαμε, ( και τι χρειάζεται κι ένας ταξιδιώτης που θα αποπειραθεί να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι ) πέρα από την καλή μας διάθεση; Τέσσερα πράγματα:
α) Στοιχειωδώς αγγλικά, αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η διεθνής γλώσσα που μιλούν οι πάντες πια.
β) Ένα αξιόπιστο gps.
γ) Μια πιστωτική κάρτα (credid card), για να μην αναγκάζεσαι να χαλάς ευρώ στο τοπικό νόμισμα , τόσων χωρών, που διασχίσαμε. Κούνα, δηνάρια, λέβα, τα οποία πάντα σου μένουν και πρέπει να ψάχνεις και ανταλλακτήρια. Εντύπωση, μου έκανε στη Σερβία, που ακόμα και το περίπτερο, για ένα μπουκάλι νερό αξίας 68 δηναρίων ( 60 λεπτά ), δέχθηκε την κάρτα. Στις χώρες εκτός ευρώ όμως, η κάθε συναλλαγή χρεώνεται με ένα ευρώ επιπλέον. Οπότε κάνεις το λογαριασμό σου και κανονίζεις τι θα πράξεις.
και δ) Google map και μια σύνδεση ίντερνετ ( Τώρα πια ισχύουν οι ίδιες χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, όπου κι αν ταξιδέψεις εντός Ευρώπης.) Είναι πια ο χάρτης, που κάποτε κρατάγαμε στα χέρια μας. Ηλεκτρονικός με απίστευτες δυνατότητες για να μην ταλαιπωρείσαι δίχως λόγο.
Φλωρεντία, θέα προς τη piazza Duomo
Last edited:
