Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[LULLU]

ικανοποιητικη σημερα η δοση μας.....

 

[varioAthens]

Nταξει, εχεις χαρισμα!!
Αλλα μας εκοψες στο καλυτερο βρε παιδι μου...

 

[isabelle]

Αφήγηση πέντε αστέρων, τι να λέμε τώρα!

 

[zmaria]

Ωραίο ταξίδι, ωραίος λόγος , μας λες πολλά (χωρίς ωστόσο φλυαρίες) και παίρνουμε πολλά με τις αναλύσεις, τα συναισθήματα και το χιούμορ! Απολαυστική το λιγότερο!

 

[Travelstoryteller]

Συγνώμη που δεν έχω απαντήσει σε κανέναν αυτές τις μέρες και αρκέστηκα μόνο στα like αλλά τρέχω και δεν φτάνω! Ευχαριστώ πολύ KIKI, LULLU, VarioAthens, Isabelle και Zmaria για τα μηνύματα σας!!! Isabelle τιμή μου γιατί γνωρίζω και παρακολουθώ τη δουλειά σας! Από βδομάδα ηρεμούμε και επανερχόμαστε (με το καλό) στην ιστορία μας!!! Μείνετε συντονισμένοι μπας και φτάσουμε μέχρι τη Stone town!!!

 

[LULLU]

αντε κοριτσι μου ναχουμε να διαβαζουμε τωρα που επιασαν τα κρυα και οι εξοδοι λιγοστεψαν...

 

[vangeli3]

Οι παραλιες φαινονται εκπληκτικες! πως ηταν μεσα? ρηχες η βαθια νερα?

 

[Travelstoryteller]

Οι παραλιες φαινονται εκπληκτικες! πως ηταν μεσα? ρηχες η βαθια νερα?

Στην Kiwengwa (εκεί που είναι το Zan View Hotel και το σχολείο που χτίζαμε) επειδή είχε έντονη παλίρροια, όταν τραβιόταν η θάλασσα ήταν πολύ ρηχά, τα πρωινά όμως και τα απογεύματα ήταν πιο βαθιά αλλά με ταραγμένα νερά και είχε και σε σημεία φύκια. Πάντως η παραλία της Kiwengwa ήταν η πιό όμορφη που είδαμε, αλλά καλό μπάνιο κάναμε στον δρόμο από το Nungwi στην Kedwa επειδή τα νερά ήταν βαθιά και με τραβηγμένη την παλίρροια και ο βυθός πιο καθαρός. Σημείωσε ότι τα νερά εκεί φουσκώνανε το μεσημέρι και κλείνανε τον παραλιακό δρόμο που ενώνει το Nungwi με την Kedwa. Επίσης τα νερά ήταν δροσερά σε μια πολύ ευχάριστη θερμοκρασία!

 

[Travelstoryteller]

Dirty Dancing με τους Μασάι

"Μα τί τρομακτικές κραυγές είναι αυτές που βγάζουν;"
"Μα οι Μασάι είναι κυνηγοί, οι κραυγές τους είναι επιθετικές."
"Πάντως πηδάνε πολύ ψηλά"
"Βοηθάνε βέβαια και τα κοντάρια που κρατάνε."
"Αυτοί με το μαλλί είναι οι ανύπαντροι ε;"
"Ναι, γιατί ρωτάς; .... Τι έγινε μωρό μου, σου αρέσουν οι και οι Μασάι τώρα;"
"Εεεε ... αχ τι έγινε; Τελείωσε το σόου; Τί λέει αυτός;"
"Σου φαίνομαι να ξέρω ιταλικά;"
"Κοίτα, κοίτα, μας κάνουν νόημα να σηκωθούμε να χορέψουμε."
"Ε σήκω τότε... Να, κοίτα εκείνη την Ιταλίδα, ξέρει να χορεύει η κοπέλα."
"Χαζός είσαι, αυτή είναι για να δείχνει τα βήματα."
"Μα τι ηλίθιος χορός είναι αυτός;"
"Έλα ρε, πάμε! Πότε θα έχεις ξανά την ευκαιρία να χορέψεις με τους Μασάι"
"Ναι σιγά, κάτσε κάτω, σε λίγο θα σκάσει και ο Patrick Swayze!"
"Ώστε εδώ τους έχουν μαντρωμένους όλους τους δυτικούς τα βράδια..."
"Εμ, βέβαια τι νόμιζες. Με το που πέσει η νύχτα σιγά μην τους αφήσουν να ξεμυτίσουν από τα resort."

Όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου αντί για το local party καταλήξαμε εντελώς κατά τύχη, στο ασφαλές και οργανωμένο βραδινό πρόγραμμα διασκέδασης ενός ιταλοκρατούμενου resort, να χαζεύουμε μαυρισμένους ιταλούς να χορεύουν μαζί με τους Μασάι. Στην μάχη του Κινγκ Κόνγκ και της ασφάλειας επικράτησε η τουριστική ζώνη. Ο Ιταλός animator - παρουσιαστής - super star ξεσήκωνε τα πλήθη , ξενέρωτα χαρούμενη μουσική βάραγε δυνατά από τα ηχεία, η κοπελίτσα έδινε από μπροστά το ρυθμό και από πίσω ένα μάτσο μεσήλικοι τουρίστες ανακατεμένοι με παραδοσιακά ντυμένους (και βαριεστημένους) Μασάι ακλουθούσανε τον βηματισμό της.

Μήπως βαρεθήκατε; Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμείς σίγουρα ναι. Στο Nungwi να πούμε την αλήθεια, βαρεθήκαμε οικτρά! Εδώ που τα διηγούμαι βαρέθηκα! Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθήσαμε. Στην Kendwa πήγαμε, μπάνια κάναμε, δωμάτιο αλλάξαμε, σνόρκλινγκ στο ύφαλο της Pemba κάναμε (3 ώρες μου πήρε να συνέλθω από το κούνα κούνα της μαούνας σε αυτή την εκδρομή), φάγαμε και στο καλό εστιατόριο langi langi (μετά την νίλα με την πίτσα ανεβάσαμε τον πήχη και το μπάτζετ για την διατροφή μας), τις βραδινές τις μπύρες μας της ήπιαμε παραθαλάσσια, μιλήσαμε επιτέλους με οικογένειες και φίλους μέσω skype, αλλά ... κάτι μας έλειπε.... Πολύ resort βρε παιδάκι μου, πολύς δυτικός πολιτισμός, πολύ χλίδα και πλούτος, πολύ μαυρισμένος τουρίστας, πολλές φωταψίες, πολύ κατανάλωση, πολύ ασφάλεια, πολύ ανασφάλεια έξω από την ασφάλεια, που μας την βίδωσε! Μας έλειπε η αυθεντικότητα, ο αυθορμητισμός, η αίσθηση της περιπέτειας... Δεν λέμε ότι το μέρος είναι άσχημο, κάθε άλλο, πανέμορφο είναι με τα πιο όμορφα νερά και σημεία απαράμιλλης ομορφιάς αλλά... δεν ήταν αυτή η Αφρική μας. Αυτή με την μυρωδιά της καμένης καρύδας, την ηρεμία του τοπίου, τα άχρονα κτίρια, με τα παιδικά τραγουδάκια να μαγεύουν τις νύχτες...
Και έτσι πολύ νωρίτερα από ότι το υπολογίσαμε, πήραμε τηλέφωνο τον Γιάκομπ για να μας πάρει και να μας γυρίσει πίσω στον παράδεισο μας...

Ο δρόμος προς την KendwaΟ δρόμος προς την Kendwa​

Pemba island​

Nungwi beach​

Nungwi beach​

Dala dala On the roadOn the road On the road On the road On the roadOn the road​

 

[Travelstoryteller]

Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3


Επιστρέψαμε με μεγάλη χαρά στο δωμάτιο μας που μετά την εμπειρία μας στο Nungwi μας φάνηκε τουλάχιστον σουίτα πέντε αστέρων. Ξανασμίξαμε με τους εθελοντές, επισκεφτήκαμε το σχολείο για να δούμε την πρόοδο που είχε γίνει κατά την απουσία μας, παίξαμε έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου με τους ντόπιους (μας κέρδισαν στην έδρα τους), φάγαμε ξανά νόστιμο (και ασφαλές) φαγάκι από τα χεράκια του Aniva, του Master Chef όπως τον φωνάζαμε και παραβρεθήκαμε στο πάρτι του αποχαιρετισμού των εθελοντών που θα συνέχιζαν το ταξίδι τους την επόμενη μέρα με ένα σαφάρι στην Αρούσα. Μια πιο μικρή ομάδα εθελοντών μάλιστα θα σκαρφάλωνε στο Κιλιμάντζαρο.

Όλοι στον αγώνα Zan View Hotel dreamteam​

Παραδοσιακό μπέργκερ με πατάτες Ιταλική πίτσα + πατάτεςΤο μοντέλο μας! Μια αίθουσα του σχολείου (τον ιποπποταμο και τα τιγράκαι τα έβαψα εγώ!!!) Το αποχαιρετιστήριο πάρτι!

Την επομένη, αφού ξυπνήσαμε σε ένα άδειο από ένοικους ξενοδοχείο, ο Γιάκομπ μας πήγε εκδρομή σε μια μεγάλη σπηλιά που βρίσκεται κοντά στην περιοχή όπου πολλές φορές γίνονται εκεί κρυφά αποκρυφιστικές τελετές και βουντού. Μπορεί ο Μουσουλμανισμός να είναι πανταχού παρόντας στη Ζανζιβάρη, αλλά η Αφρικανική κληρονομιά αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα του τοπικού πληθυσμού. Εν το μεταξύ ο φύλακας για να μπεις στην σπηλιά ήταν άφαντος και ο Γιάκομπ αυτοανακηρύχθηκε οδηγός μας και με ένα μικρό φακουδάκι που αργοπέθαινε, φιλοτιμήθηκε να μας ξεναγήσει. Εκεί να δείτε γλέντια. Μπροστά ο Γιάκομπ, στη μέση εγώ και οπισθοφυλακή ο σύντροφός, να προχωράμε σαν τους τυφλοπόντικες μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι το εγχείρημα δεν είναι ξενάγηση αλλά υλικό για την εκπομπή Επιζήσαντες. Για θρίλερ δεν θα ήταν πιστευτό σενάριο, καθώς πόσο βλάκας πρέπει να είσαι για να μπεις σε μια σπηλιά με έναν φακουδάκι που φωτίζει μόλις το επόμενο μέτρο στα τελευταία σκιρτήματα της μπαταρίας του; Ο σύντροφος ενέδωσε στην φωνή της λογικής και μου είπε : "Πες στο Γιάκομπ ότι φοβάσαι, για να γυρίσουμε πίσω, θα σκοτωθούμε εδώ μέσα!".

Έπραξα όπως μου ζήτησε αλλά μου έδωσε υλικό για μεγάλη καζούρα που θα χρησιμοποιηθεί δεόντως σε κάθε επόμενη αφορμή που θα προκύψει!
Για καλή μας τύχη βγαίνοντας από την σπηλιά συναντήσαμε τον φύλακα ο οποίος με ένα μικρό αντίτιμο μας προμήθευσε από 3 φακούς υψηλής φωτεινότητας και πάντα με οδηγό τον Γιάκομπ, επιστρέψαμε στο δρόμο που είχαμε μόλις αφήσει. Οι φακοί μας έκαναν να αντιληφθούμε ότι δεν ήμαστε μόνοι μας στην σπηλιά... Αντίθετα τόση ώρα που περπατούσαμε στα σκοτάδια, είχαμε δίπλα μας εκατοντάδες νυχτερίδες, υπερμεγέθεις αράχνες και κάνα δυο αθόρυβες κουκουβάγιες. Από όλες τις εκδρομές που έγιναν στην Ζανζιβάρη, μια βόλτα από την σπηλιά την συνιστούμε ανεπιφύλακτα!​

Μα όσο υπέροχος και εάν είναι ο παράδεισος είχε φτάσει η μέρα που έπρεπε να πούμε το αντίο και να συνεχίσουμε και εμείς τον δρόμο μας. Αποχαιρετήσαμε την όμορφη παραλία της Kiwengwa, τις πρωινές βουτιές, τους δεκάδες φίλους της κοινότητας που είχαμε αποκτήσει, το σχολείο, τα πεφταστέρια της ταράτσας και την υπέροχη ανατολή του ηλίου που ξεμυτούσε μέσα από τον ωκεανό και έτρεχε να μας καλημερίσει έξω από το παράθυρο μας. Απογευματάκι πια ξεκινήσαμε για την Stone town αλλά πριν φθάσουμε είχαμε μια υπόσχεση να εκπληρώσουμε....

 

[Travelstoryteller]

Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας

Μέσα στις αποσκευές μας είχαμε ακόμα τις παιδικές οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες που μας δώρισε ο οδοντίατρος Μιχάλης. Μαζί με αυτές είχανε προστεθεί δεκάδες τετράδια, πολύχρωμες κηρομπογιές, μπαντάνες για τα μαλλιά, στυλό, σαπουνόφουσκες, πακέτα με μολύβια, ξύστρες και γόμες, αρκετές για να ικανοποιήσουν μια ολάκερη τάξη μαθητών. Η σκέψη μας να τα αφήσουμε στο νεόκτιστο σχολείο απορρίφθηκε καθώς λόγω του Give τα παιδάκια αυτά είχαν ήδη μια αποθήκη γεμάτη με σχολικές δωρεές. Απευθυνθήκαμε στον Γιάκομπ ο οποίος αρχικά μας υπέδειξε μια οικογένεια με δυο παιδάκια που ζούσαν στην απόλυτη φτώχεια σε ένα καλυβάκι κοντά στο μέρος που μέναμε. Η επίσκεψη μας όμως μας αποκάλυψε ότι δυστυχώς αυτά τα παιδιά χρειάζονται πολλά περισσότερα από κηρομπογιές... Επρόκειτο για δυο μικρά ηλικίας 3 και 2 χρόνων που μεγαλώνουν σχεδόν ολομόναχα, ημίγυμνα από κάτω για να μην λερώνονται, σε ένα ετοιμόρροπο καλύβι και χωρίς να μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους, πόσο μάλλον μια προοπτική να μορφωθούνε. Τους αφήσαμε καραμέλες και ένα τετράδιο και επιστρέψαμε απογοητευμένοι στον Γιάκομπ, παρακαλώντας τον να μας βρει έναν παραλήπτη που τα λιγοστά μας δώρα θα πιάνανε τόπο.

Και ο παραλήπτης βρέθηκε στο πρόσωπο ενός χήρου πατέρα ο οποίος εκτός από τα δικά του παιδιά, φρόντιζε τα ορφανά της αδερφής του και άλλα ορφανά του χωριού που έμενε, ζώντας με ένα μικρό επίδομα από το κράτος. Βραδάκι πια, ξωκείλαμε από τον δρόμο για την Στόουν Τάουν και πήραμε το μονοπάτι της ζούγκλας. Ο Γιάκομπ μας οδήγησε μέσα από μια μισάωρη διαδρομή, χωμένοι μέσα στην πληθωρική βλάστηση όπου χανόμαστε όλο και πιο βαθιά στην άγρια ζούγκλα. Ο αέρας ήταν γεμάτος μυρωδιές από φρούτα, χώμα και καρύδες που καίγονται. Μέσα από τις άγριες φυλλωσιές αχνοφαινότανε ο θόλος του ουρανού με άπειρα άπειρα αστέρια.

Και φτάσαμε εκεί που χτυπούσε η καρδιά της Αφρικής μας, σε ένα μικρούτσικο οικισμό, μυστικό και ξεχασμένο από τον χρόνο. Με το που κατεβήκαμε στο αμάξι εμφανίστηκαν τα πρώτα πιτσιρίκια γεμάτα περιέργεια. Όσο προχωρούσαμε μαζευόντουσαν όλο και περισσότερα παιδάκια, με τα μεγαλύτερα να σέρνουν από κοντά τα μικρότερα αδέρφια τους, και μας περιτρυγυρίζανε εξεταστικά με ψιθύρους, γκριμάτσες και χαμόγελα. Μας υποδέχθηκε ο πατέρας ο οποίος μας μάζεψε τους προστατευόμενους του σε μια σειρά και εμείς με μεταφραστή τον Γιάκομπ και τον Aniva ξεκινήσαμε την διανομή των δώρων δίκαια και ξεχωριστά για το κάθε παιδί. Ο πατέρας αυτός είχε υπό την προστασία του 17 παιδιά... Δεκαεφτά παιδιά... τα οποία μας κοίταγαν με ένα βλέμμα ρε γαμώτο.. ένα βλέμμα καθαρό, ταπεινό μα και γεμάτο περηφάνια που σε τρύπαγε σαν σφαίρα όταν το συναντούσες. Για να μας ευχαριστήσει για την προσφορά μας, ο πατέρας πήγε στο κοτέτσι και την ώρα που ήταν έτοιμος να αποκεφαλίσει μια κότα για να μας την προσφέρει, τον σταμάτησε ο σύντροφος εξηγώντας του ευγενικά με την βοήθεια των μεταφραστών μας ότι δεν μπορούμε να την δεχτούμε. Δεχτήκαμε όμως με μεγάλη χαρά τις καρύδες που μας πρόσφερε ως εναλλακτική. Στη συνέχεια μάζεψε τα πιτσιρίκια εξηγώντας τους τι είναι η οδοντόκρεμα και πως θα την χρησιμοποιήσουν μαζί με την οδοντόβουρτσα και πόσο κακό είναι να την φάνε.
Δεν υπάρχουν λόγια να μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μας εκείνη τη βραδιά. Αποχωρήσαμε αμίλητοι χαιρετώντας τα παιδάκια που μας διαβεβαίωναν ότι τώρα θα γινόντουσαν οι καλύτεροι μαθητές στο σχολείο και άξιοι άνθρωποι στην κοινωνία τους καθώς χοροπηδάγανε κρατώντας αγκαλιά τα καινούργια τους πραγματάκια ... Ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά με ένα ποδήλατο μας οδήγησε πάλι έξω από την ζούγκλα και μέχρι τον κεντρικό δρόμο που θα μας οδηγούσε στην Στόουν Τάουν. Στο πίσω κάθισμα εμείς ακόμα αμίλητοι, γεμάτοι σκέψεις και δανεική αθωότητα…

 

[Kanel28]

Πανέμορφες εικόνες