Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[fantasia13]

Μα τι απιθανη ιστορια!!!!
Μπραβο σας παιδια!!!!!!!! Περιμενω συνεχειααααα

 

[KLEOPATRA]

Μπραβο σου κοπελα μου ...ποσο ομορφα μας τα γραφεις .
Χαρηκα και γω που σας γνωρισα προσωπικα και να δηλωσω συμπαρασταση στον κοψομεσιασμενο συντροφο,διοτι και γω απο χτες ..υποφερω απο μεση !!
Ποσο υπεροχο και σημαντικο που χτισατε το σχολειο παιδια ...εγω παλι θα ηθελα να δουλεψω σε ενα τετοιο σχολειο !!!

 

[Travelstoryteller]

Μπραβο σου κοπελα μου ...ποσο ομορφα μας τα γραφεις .
Χαρηκα και γω που σας γνωρισα προσωπικα και να δηλωσω συμπαρασταση στον κοψομεσιασμενο συντροφο,διοτι και γω απο χτες ..υποφερω απο μεση !!
Ποσο υπεροχο και σημαντικο που χτισατε το σχολειο παιδια ...εγω παλι θα ηθελα να δουλεψω σε ενα τετοιο σχολειο !!!

Ο σύντροφος στέλνει αλληλέγγους χαιρετισμούς και ευχές για γρήγορη ανάρρωση! Σου έυχομαι ολόψυχα μια μέρα να τα καταφέρεις - είναι απίστευτο το συναίσθημα, γλυκόπικρο μεν αλλά πραγματικά σου αλλάζει την ζωή! Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και για την όμορφη βραδιά που σας γνωρίσαμε!!!

 

[vangeli3]

Πολυ ομορφο να διαβαζει κανεις τοσο ενδιαφεροντα πραγματα. Σε ευχαριστουμε

 

[Travelstoryteller]

Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2


Κάπως έτσι λοιπόν η καλοκαιρινή άδεια μας βρήκε όχι με 1 αλλά με 2 δουλειές. Εθελοντές στο σχολείο τα πρωινά και επίτιμοι φωτογράφοι τα απογεύματα του υπέροχου Zan View Hotel (assistant photographer ο σύντροφος) καθώς και προσωπικοί βοηθοί για τον φίλο μας τον Γιάκομπ. Μελετήσαμε με τις ώρες καινούργιες ιδέες για το μενού, του κάναμε προτάσεις για την λειτουργία των τμημάτων, ετοιμάσαμε μια μικρή εκπαίδευση στο προσωπικό, γενικά όπου μπορούσαμε βάζαμε το χεράκι μας. Όλοι ανεξαιρέτως εκτίμησαν πολύ την βοήθεια μας και έτσι αποκαταστήσαμε και το όνομα του βασανισμένου λαού μας που όλοι κατηγορούν για τεμπελιά. Ανάμεσα από τις ασχολίες μας βέβαια πάντα βρίσκαμε τον χρόνο για βουτιές στον Ινδικό Ωκεανό, παιχνίδια, τραγούδια και χορούς με τα πιτσιρίκια του χωριού, μαθήματα ζωγραφικής, απόπειρες συνεννόησης στα σουαχίλι, βολτάδες και δημιουργία φιλικών δεσμών με τους ανθρώπους του χωριού και τα παιδιά της ομάδας. Την ενέργεια την αντλούσαμε από το υπέροχο τοπίο, τα φαφούτικα παιδικά χαμόγελα και το κλίμα πενταήμερης που μας ετεροχρόνισε, γυρίζοντας μας πίσω στα φοιτητικά, μετεφηβικά μας χρόνια.
Το αίσθημα της προσφοράς μαζί με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του εθελοντισμού, αποτέλεσε για εμάς μια πραγματική ένεση ζωής αλλά και ένα σημείο αναφοράς πλέον, καθώς μάλλον κάτι λάθος κάνουμε όλοι μας στον άχαρο τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε.
Ίσως να φταίει που το φαγητό μετά από ένα πρωινό σκληρής εργασίας ποτέ δε είχε μας φανεί νοστιμότερο και οι μπυρίτσες τα δροσερά βράδια της Ζανζιβάρης, η πιό γλυκιά ανταμοιβή για τους κόπους μας. Βράδυ πια, καθόμασταν και χαζεύαμε τις παρέες από τους εθελοντές να παίζουνε beer pong (κολεγιακό παιχνίδι με μπαλάκι του πινγκ πονγκ και μπύρες) ενώ από το χωριό έφταναν στα αυτιά μας παιδικές φωνές που τραγουδούσανε πριν κοιμηθούνε. Έπειτα ρίχναμε στρωματσάδα στην ταράτσα παρακολουθώντας το νεφέλωμα του Milky Way και τα άπειρα πεφταστέρια από τον θόλο του ουρανού με την βοή του ωκεανού να μας νανουρίζει. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα ένα αστέρι ξεκολλούσε και κυλούσε προς τον ορίζοντα αφήνοντας πίσω του μια φωτεινή γραμμή. "Έκανες ευχή;" με ρώταγε η Αλεξάνδρα. Μα δεν έβρισκα τίποτα για να ευχηθώ... Ήμουν ευτυχισμένη...


Το χωριό Κάιρο

Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο Επάνω στον ύφαλο
Το χωριό Κάιρο


Το χωριό Κάιρο

Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους
Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους

Μια μέρα που δεν είχε προγραμματισμένες εργασίες στο σχολείο, ακολουθήσαμε την ομάδα στην εκδρομή τους στο Kizimkazi για μια βουτιά με τα δελφίνια. Φορτωθήκαμε όλοι μαζί στη καρότσα του οργανισμού Give και ξεκινήσαμε. Σε όλη τη διαδρομή ο κόσμος μας χαιρετούσε, παιδάκια τρεχαλάγανε πίσω από την καρότσα τσιρίζοντας και οι νεαροί ντόπιοι εθελοντές στο φορτηγό μαζί μας τραγουδούσανε ρίμες από τανζανική χιπ χοπ.


Στο δρόμο για το Kizimkazi

Η εμπειρία με τα δελφίνια ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Ακολουθούσαμε με ένα σκαφάκι το κοπάδι και βουτάγαμε ανάμεσα τους. Κάποιοι προλαβαίνανε και να τα αγγίξουνε αλλά τις περισσότερες φορές ίσα που πρόφταινες να τα δεις να απομακρύνονται μέσα από τον αφρό και τις φυσαλίδες που προκάλεσε η βουτιά σου. Μέχρι που σε μια βουτιά βρέθηκα να κολυμπάω δίπλα δίπλα με ένα δελφίνι το οποίο με κοίταξε, αντιλαμβανόμενο την παρουσια μου στο χώρο, και πορευτήκαμε μαζί μερικά μέτρα μέχρι που μου τελείωσε η ανάσα και οι πορείες μας δεν ξανάδιασταυρώθηκαν ...

Φυσικά δεν έλειψαν και τα ευτράπελα, καθώς μια κοπελίτσα κόντεψε να πνιγεί αφού βούτηξε χωρίς το σωσίβιο και πανικοβλήθηκε στην θέα του απέραντου άβαθου μπλε που έφεγγε κάτω από τα πόδια της. Για καλή της τύχη επενέβη ο σύντροφος a.k.a. Mits Diakopares Bucannon και την επέστρεψε στην ασφάλεια της βάρκας μας. Η εκδρομή συνεχίστηκε στο Jambiani Forest μέχρι που αργά το απόγευμα επιστρέψαμε χαρωποί και κουρασμένοι στο ξενοδοχείο μας.

Αναζητώντας τα δελφίνια

Kizimkazi village

Kizimkazi village
Kizimkazi village
Jambiani forest
Jambiani forest


Jambiani forest

Οι μέρες όμως πέρασαν γεμάτες και γρήγορα και εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Αφού ανταλάξαμε email, facebook, skype, διευθύνσεις και τηλέφωνα, αποχαιρετήσαμε έναν τους εθελοντές, ενώ στους κοντινούς, εκείνους που νιώσαμε σαν αληθινούς φίλους, δεν έλειψαν οι συγκινήσεις και οι σφιχταγγαλιασμοί. Για ανθρώπους που γνώριζα μόλις ελάχιστα εικοσιτετράωρα δεν θα περίμενα ποτέ ότι θα νιώθαμε έτσι αλλά να που η φωνή μου έπιασε γρέζι και τα μάτια μου υγρασία την ώρα που τους λέγαμε να φτιάξουν ένα γερό σχολείο για τους μαθητές του χωριού που τόσο είχαμε αγαπήσει...

Έχε το νου σου στο παιδί... Γιατί αν γλυτώσει το παιδί... υπάρχει Ελπίδα

 

[Travelstoryteller]

Εκεί στο Nungwi

Η άφιξη μας στο Nungwi έγινε με την υπόκρουση ενός καταπληκτικού trans Dj set που βάραγε σαν να μην υπάρχει αύριο από το cdplayer του διαλυμένου αυτοκινήτου του Γιάκομπ.

Στο δρόμο για το Nungwi

Δεν είχαμε προκάμει να κλείσουμε δωμάτιο αλλά ρωτώντας από δω και από κει βρήκαμε ένα (τρισάθλιο) οικονομικό σχετικά κοντά στην παραλία του χωριού. Το δωμάτιο ήταν σαν κάποιος να είχε καταπιεί 5 μπιτόνια μπογιές και μετά είχε ξεράσει στους τοίχους, μικρό και κλειστοφοβικό σαν τάφος, με μπαλκόνι που πάταγε πάνω στο δρόμο και ένα απαίσιο μπάνιο. Κάπου το χε πάρει εν το μεταξύ το μάτι μου στο internet πριν φύγουμε αυτό το πολύχρωμο ξέρασμα αλλά λόγω πολύ κακών κριτικών μάλλον το είχε απορρίψει η μνήμη μου. Στο Nungwi λοιπόν δεν συνέβη τίποτα το συγκλονιστικό, ή μάλλον όχι. Ας το πάρουμε επιγραμματικά: Ποιά ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα του παραθερισμού μας στο Nungwi:

Nungwi#1 - Run Forest Run

Δεν ξέρω εάν φταίμε εμείς ή ο αθάνατος Ελληνικός ωχαδερφισμός αλλά ενώ επαναλαμβάνουμε συνέχεια, σαν "παλιοί" τράβελερς, τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις όταν ταξιδεύεις, πολύ συχνά καταλήγουμε να μην ακολουθούμε την ίδια μας την συμβουλή. Όμως στην Αφρική τα λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα... Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε ένα καινούργιο μέρος και ψάχνεις για τροφή είναι φρόνιμο να πηγαίνεις σε μέρη όπου επιλέγει η πλειοψηφία για να σιτιστεί και να μην κάθεσαι όπου σου κατέβει. Οπότε όταν βλέπεις 2 μαγαζιά δίπλα δίπλα και στο ένα γίνεται της μουρλής ενώ το άλλο είναι ολοάδειο, τι οφείλεις, σαν συνειδητοποιημένος ταξιδιώτης, να πράξεις; Γιατί εμείς επιλέξαμε την κουρτίνα 1, βλέπε ολοάδεια μπαροκαφετέρια. Ο λόγος; Θέλαμε να φάμε ΠΙΤΣΑ τρομάρα μας. Δεν θέλω να δυσφημίσω το μέρος (CHOLOS λέγεται το τρισκατάρατο, που να πέσει πείνα και των γονέων και να αναγκαστούν να φάνε αυτά που μαγειρεύουνε!!!) αλλά τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν ως εξής. Καθόμαστε λοιπόν τα βλαμμένα, ενάντια στη φωνή της συνείδησης και της κοινής λογικής, και παραγγέλνουμε μια πίτσα από τον κατάλογο.
"΄Ααααα, λυπάμαι, δεν την έχουμε αυτή" μας λέει ο σερβιτόρος. "Μήπως προτιμάτε να πάρετε αυτή (που μας την επέστρεψε πελάτης πριν από δυο εβδομάδες και μας έχει μείνει αμανάτι);" μας αντιπρότεινε. "Chicken masala την λένε". Ας είναι, ανασηκώσαμε τους ώμους. Έρχεται η πίτσα και ξεκινάμε να τρώμε. Είχε μια λίγο περίεργη γεύση, μια κάπως μυστήρια εσάνς αλλά ας πάει στα κομμάτια!

Την επομένη ανεβήκαμε στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου να φάμε το πρωινό μας. Στην Ζανζιβάρη λοιπόν αντί για πορτοκαλάδα σου προσφέρουν τον Bungo juice ο οποίος είναι αμαρτωλά πεντανόστιμος. Εάν υποθέσουμε ότι ο Λούκι Λούκ είναι πιο γρήγορος από την σκιά του, ο Bungo juice είναι πιο γρήγορος και από τον Λούκι Λούκ σε ότι αφορά τις λειτουργίες που συνήθως παίρνουν μπρος με έναν καφέ και ένα τσιγάρο. Κατεβάζω λοιπόν μισό ποτήρι Bungo αχόρταγα γιατί διψούσα, μα πριν κατορθώσω να το ακουμπήσω κάτω ακούστηκε ένας βρυχηθμός από τα βάθη του στομάχου μου, όμοιος με λειτουργία καφετιέρας όταν ολοκληρώσει το έργο της. Με έλουσε κρύος ιδρώτας και πετάγομαι από την θέση μου και αρχίζω να τρέχω, κουτρουβαλάω τις σκάλες, φτάνω στην πόρτα, ψάχνω στην τσάντα μου για το κλειδί, το κλειδί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΤΣΑΝΤΑ, ξανανεβαίνω τα σκαλιά τρία τρία, φτάνω στο τραπέζι αρπάζω τα κλειδιά και κατηφορίζω με μεγάλα σάλτα, και το κάθαρμα ο σύντροφος πίσω μου να φωνάζει: Run Forest RUN!
Πίστεψα ότι είχε έρθει η ώρα μου... Κάτι εργάτες που είχαν την ατυχία να εργάζονται εκείνη τη στιγμή κοντά στο παράθυρο της τουαλέτας, ευτυχώς απομακρύνθηκαν διακριτικά και ανέβασαν μάλιστα την ένταση της μουσικής στο ραδιόφωνο τους για να ευνόητους λόγους. (Επίσης αφού πιάσαμε την σκα.. συζήτηση κυρίες μου και ίσως κάποιοι κύριοι, τα κόλπα τύπου πατάω το καζανάκι 85 φορές ή αφήνω την βρύση να τρεεεχει καθόλη τη διάρκεια για αντιπερισπασμό καλό είναι να τα ξεχάσετε γιατί βρίσκεστε στην Αφρική).
Επέστρεψα στο πρωινό σαν θύμα πολέμου, ξέπνοη και καταϊδρωμένη. Ο άλλος, γελούσε ακόμα το κάθαρμα, αλλά γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Πάνω που απολάμβανε το γελαστό μου αγόρι τον καφέ και το τσιγαράκι του, ενώ συνέχιζε να μου τη λέει που "κάθομαι και πίνω άγνωστης ταυτότητας χυμούς λες και βρίσκομαι στην Αθήνα, και να, εκείνος ούτε που άγγιξε τον χυμό του"... ακούστηκε η ηχητική ειδοποίηση της δικής του "καφετιέρας" και η ρητορική του διεκόπη απότομα. Η θεία δίκη ήταν αμείλικτη ... Run Forest, RUN!!!

The pizza from hell

(Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην υποτιμάς τη κοινή λογική και το μέρος που βρίσκεσαι! Βγήκε βέβαια και ένα καλό από αυτή τη κατάσταση που κράτησε δύο ολόκληρες εβδομάδες. Επιστρέψαμε 5 κιλά ελαφρύτεροι!)

 

[Chris22]

Καλα,μας εστειλες απογευματιατικα!κατι οι υπεροχες φωτογραφιες,κατι ο θαυμασιος τροπος που γραφεις...

 

[katkats]

Μπράβο @Travelstoryteller. Με δυο απανωτές συνέχειες Τανζανίας, έφτιαξε το απόγευμά μου και ας είναι και Κυριακή!

 

[vangeli3]

και εμενα επισης! νομιζω μας εχει καθηλωσει ολους αυτο το ταξιδι - εμπειρια ζωης!

 

[Travelstoryteller]

Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας

Ίσως εδώ θα ήταν χρήσιμο να δώσω μερικές πληροφορίες για τον τόπο που διαδραματίζεται η ιστορία μας. Η Ζανζιβάρη είναι μια χώρα με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο καθώς το 99% του πληθυσμού της είναι μουσουλμάνοι. Οι ντόπιες κυκλοφορούν καλυμμένες και φυσικά για κάπνισμα ούτε λόγος, μόνο λίγοι άντρες καπνίζουν οι οποίοι είναι συνήθως και "αλάνια". Επίσης στην Ζανζιβάρη δεν πωλήται καπνός παρά μόνο εργοστασιακά τσιγάρα. Όποτε λοιπόν εγώ ξαπόσταινα και έστριβα το τσιγαράκι μου, τα σερνικά του περίγυρου ανταλλάσσανε αγκωνιές και με κοιτάζανε καλά καλά. Τι να τους δείχνω την συσκευασία του καπνού για να αναγνωρίσουν την φίρμα, τι τους έδινα τον καπνό να τον μυρίσουνε και προσφερόμουνα να τους στρίψω ένα να καταλάβουνε ότι δεν έχει ganja μέσα το ρημάδι, άδικος κόπος. Για εκείνους ήμουνα η μετενσάρκωση του Μπόμπ Μάρλει με τη ξανθιά τη τζίβα (μία τζίβα!). Επίσης εάν στην Kiwengwa οι beach boys ήταν ασταμάτητοι, στο Nungwi σου σκάγανε κατά ομάδες και κατά ριπάς, και δεν ήταν και τόσο καλόπαιδα.

Μεσημεράκι λοιπόν, ο σύντροφος είχε αποφασίσει να το ρίξει στην μεσημεριανή σιέστα. Στο μεταξύ είχαμε μετακομίσει από το δωμάτιο "ο εφιάλτης της παλέτας" και διαμέναμε πλέον σε ένα οικονομικό μεν, αξιοπρεπές δε κατάλυμα. Αποφάσισα λοιπόν να κατέβω στην παραλία για να κάνω μια βουτιά. Δεν πρόλαβα να πατήσω το πατουσάκι μου στην άμμο, με περικυκλώσανε οι Καζανόβες με τα ράστα. "Σίστερ" ο ένας "Σίστερ" ο άλλος, "τι κάνεις μόνη σου", "θέλεις παρέα", "θέλεις μια ξύλινη επιγραφή", "θέλεις να σε πάω εκδρομή", "θέλεις σνόρκλινγκ", "θέλεις χόρτο", "I love your hair" (άσχετο - κομμωτής θα ήταν αυτός ή εντόπισε την αδελφική τζίβα), "θέλεις κόσμημα αυθεντικό Μασάι", "θέλεις παρεό", "θέλεις i phone κινητό (!)", "θες μια μπλούζα" από παντού μου σκάγανε τα ερωτήματα. Με γρήγορο βηματισμό έστριψα στο πρώτο σοκάκι που οδηγούσε σε ένα resort αφήνοντας έτσι πίσω μου τα τριάντα παλικάρια από την Τανζανιά (τριάντα ήταν, δεν κάνω πλάκα).
Οπότε η παραλία απορρίπτεται. Καταστρώνω επιτόπου το πλαν μπι (plan B) και κατευθύνομαι προς τα resort και αρχίζω την ζητιανιά για μια θέση στον ήλιο.
"Είναι μόνο για ενοίκους η πισίνα" έπαιρνα για απάντηση όποια πόρτα και εάν χτυπούσα.
"Μα να σας πληρώσω, να την νοικιάσω την ξαπλώστρα, θα πάρω και καφέ, χυμό, νεράκι, σεφτέ θα σας κάνω, μια ωρίτσα μόνο..." μάταια κλαψούριζα.
"Λυπάμαι, είναι μόνο για τους ενοίκους" μου επαναλάμβαναν.
Εννοείται ότι το ξενοδοχείο που διαμέναμε ΔΕΝ είχε πισίνα (είχε ένα σιντριβάνι βέβαια...).
Αφού έφαγα πόρτα από όλα τα resort του Nungwi, όπως γύρναγα προς το ξενοδοχείο μας ακούω πίσω μου ένα συνωμοτικό "Πσσσστ".
Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό με ξενοδοχειακή στολή να μου κάνει νόημα.
"You want swim in pool? (Θέλεις κολυμπήσει σε πισίνα" με ρώτησε με άκρα μυστικότητα, σαν τον άνθρωπο κλειδί που έχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι.
"Ναι, ναι θέλω!" αποκρίθηκα ειλικρινέστατα.
"You pay? (πληρώνεις)"
"Πληρώνω όσο όσο."
"How much you give? (πόσα δίνεις "
"How much you take? (πόσα θες "
"10 bucks (10 δολάρια)"
"10 δολάρια;;; Πας καλά αγόρι μου, μια βουτιά στην πισίνα θέλω να κάνω. Μη βλέπεις αυτούς τους φραγκάτους εδώ που κυκλοφοράνε, εγώ είμαι από Ελλάδα. Greek Crisis you know?" του βαλα τις φωνές. "Πάνω μου έχω μόνο 5.000 tzs (~2,50 ευρώ). Take it or leave it."
Πάει να μου κάνει παζάρι αλλά του δείχνω το πορτοφόλι, για δει με τα μάτια του ότι όντως πάνω μου είχα μόνο αυτά (είχα και άλλα 5.000 μέσα στο βιβλίο μου για να πάρω και ένα εσπρεσσάκι).
Εκείνη την ώρα κάποιος μεγάλος (μάλλον προϊστάμενος του) πλησίασε εκεί που στεκόμασταν και ο νεαρός πανικοβλήθηκε. Μου έκανε σιωπηλό νόημα να κάτσω σε κάτι καρέκλες και να περιμένω. Αφού αναχώρησε ο προϊστάμενος, ξαναέρχεται κοντά μου και μου λέει:
"Ok we have deal. Κάτσε στην πισίνα για μία ώρα και μετά έλα να με βρεις να με πληρώσεις"
"Οκ" του λέω τρισευτυχισμένη. "Εάν όμως κάποιος με ρωτήσει ποιό είναι το δωμάτιο μου ή από ποιόν πήρα άδεια να είμαι στην πισίνα, εγώ τι να πω;"
"Εεεε, εντάξει μωρέ πες ψέματα, πες ότι ήρθες να δεις μια φίλη σου ή κάτι τέτοιο."
"Καλά ρε φίλε πας καλά;!;! Αν ήταν να πω ψέματα δεν θα το έκανα εξαρχής;"
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ ότι γιατί να σε πληρώσω ρε μεγάλε; Και δεν πήγαινα κατευθείαν στην πισίνα από μόνη μου;"
Με κοίταξε λυπημένος που δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για μένα (εκτός από το να με ληστέψει μες στα μούτρα μου δηλαδή).
Πάνω που κίνησα να αναχωρήσω με σταματάει.
"Τουλάχιστον θα μου δώσεις το email σου;"!!!!!
Έφυγα ρίχνοντας του χαμογελαστά σιχτίρια Ελληνικότατα ενώ η πισίνα ακολουθούσε την πορεία της πισινογκαντεμιάς που ξεκίνησε από την Αίγυπτο και μόνο ο σύντροφος μπορούσε να λύσει αυτά τα μάγια!

 

[Travelstoryteller]

Nungwi#3 - The local party


"Πως πας έτσι μωρή σαν τον κάβουρα; Τι έπαθες και κουτσαίνεις;" με ρωτάει ο σύντροφος με το που μπήκα στο δωμάτιο, αναμαλλιασμένη και με τις σαγιονάρες ανά χείρας.
"Άσε με και περπάτησα ξυπόλητη το μισό Nungwi. Κοίτα, κοίτα έκανα τατού χένα." του μοστράρισα περήφανη τον πόδα.
"Ωραίο είναι, μπράβο σου, πως το ‘παθες και δεν το χάλασες μέχρι να φτάσεις;" (πάντα με επιβραβεύει το αγόρι μου, και όταν γυρνάω από τη λαϊκή χωρίς να έχω σπάσει τα αυγά τα ίδια μου λέει!)
"Εμ αφού πέρασα όλη τη παραλία κουτσό και έκαιγε και η άμμος! Θα με πετύχεις σε βιντεάκι στο youtube να σαι σίγουρος..."
"Εγώ έκανα ένα φίλο σήμερα"
"Τι φίλο; Ντόπιο"
"Ναι, τον ράσταμαν στο στενό της αγοράς"
"Αυτόν με την μπλούζα του Μπομπ Μάρλει;"
"Όχι"
"Αυτόν με την μπλούζα με τη κάνναβη;"
"Όχι, όχι, λέω αυτόν με την Τζαμαϊκανή σημαία στη πλάτη."
"Μπράβο σου, φαίνεται σοβαρό παιδί" τον ειρωνεύτηκα.
"Με κάλεσε και σε ένα πάρτι. Local reagge party. Μόνο για ... ντόπιους!" μου απάντησε με ύφος: δεν-καλούν-τον-καθένα-σε-αυτά-αλλά-είμαι-τόσο-απίθανος- που-με-κάνανε-δικό-τους-μα-τι-να-μας-πεις-και-εσύ-βλαχοτουριστάκι!
Η αλήθεια είναι ότι η ευαίσθητη πλευρά μου τον λυπήθηκε λιγάκι. Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή που λένε, φυσικά υπερίσχυσε!
"Σιγά ρε μαν, ο αδελφοποιητός! 5 διαφορετικά άτομα με καλέσανε σήμερα σε αυτό το πάρτι, αυτό που γίνεται πάνω στα χωράφια δεν λες;" βγήκαν τα σαρδόνια ένστικτα μου παγανιά, ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι.
"Εεεε μωρό μου..."
"Και που σαι, δεν είναι καν ρέγγε πάρτι - χιπ χοπ και r&b θα παίζει" συνέχισα θριαμβευτικά στο ύφος είμαι-πιο-διάσημη-πιο-απίθανη-και-πιο-ενημερωμένη-απο-σένα-αγόρι-μου!
"Μωρό μου;"
"Τι; Έχεις κάτι να πεις;"
"Το τατού σου ... ακουμπάει πάνω στο σεντόνι"
Ανασηκώνομαι απότομα αλλά ήταν ήδη αργά. Το λευκό σεντόνι έφερε πλέον την σφραγίδα μου. Στην Ζανζιβάρη ακόμα τρίβουν...

Ηλιοβασίλεμα στο Nungwi Ηλιοβασίλεμα στο Nungwi

Έφτασε λοιπόν και το βραδύ και σκάμε στο δρομάκι που τέρμα στο βάθος του βρισκόταν το χωράφι - εξέδρα που φιλοξενούσε το πάρτι. Ήταν από εκείνα τα θεοσκότεινα στενά, αυτά που περνάει ο κόσμος αμέριμνα μπροστά τους ενώ μέσα εσένα σε σφάζουνε και τις κραυγές σου τις καλύπτει η δυνατή μουσική, μέχρι που το αίμα σου κυλάει στο φωτεινό δρόμο, κάποια το βλέπει και τσιρίζει και κάπως έτσι ανακαλύπτουν το πτώμα σου.
"Ας μην πάμε από δω" μουρμούρισα στο σύντροφο.
"Ναι καλύτερα, ας κάνουμε τον κύκλο." συμφώνησε και αρχίσαμε να περπατάμε περιμετρικά του χώρου. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να το χάσουμε καθώς από τη μουσική έτριζε ολάκερη η περιοχή. Βγαίνουμε λοιπόν σε ένα χλιδάτο resort και ξεκινάμε να περπατάμε μέσα από τις τεράστιες εγκαταστάσεις του, ακολουθώντας την βοή της μουσικής. Μετά από κάνα χιλιόμετρο - μιλάμε για resort μεγαλύτερο από ίδιο το χωριό, φτάσαμε στην πύλη της εξόδου. Η πύλη είχε τρία μέτρα ύψος, εφοδιασμένη στην κορυφή και στους τοίχους με συρματοπλέγματα και σπασμένα γυαλιά και με απροσπέλαστες ατσαλένιες πόρτες λες και από πίσω της θα συναντούσες τον Κινγκ Κονγκ. Παράλληλα φρουρούταν και από έναν Μασάι με παραδοσιακή ενδυμασία, i phone κινητό και σύγχρονο φακό κεφαλής δεμένο στο κούτελο του, ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά.
"Local Party?" τον ρωτάει ο σύντροφος και ο Μασάι μας έδειξε πίσω από τη πύλη.
Του γνέφουμε καταφατικά και πάει και μας ανοίγει την ατσαλένια πόρτα. Έξω, από την μεριά του Κινγκ Κόνγκ, φάνηκε το χωράφι, τα φώτα και ο κόσμος που διασκέδαζε.
Ο σύντροφος προχώρησε και πέρασε μέσα στο σκοτάδι. Εμένα τα πόδια μου έβγαλαν ρίζες.
"Is it safe?" ρώτησα τον Μασάι. Ο τύπος με κοίταξε προβληματισμένος.
"Τι θα γίνει θα έρθεις;" μου φώναξε ο σύντροφος από το δρόμο.
Παιδιά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου έβγαινε να πάω. Λίγο το έκτρωμα κατασκεύασμα για πύλη, λίγο τα μαύρα τα σκοτάδια, λίγο ο προβληματισμός στο βλέμμα του Μασάι, λίγο η σκέψη ότι οι μόνες ντόπιες γυναίκες που θα διασκεδάζουν εκεί μάλλον εκτελούν και ένα επάγγελμα, μη σας πω λειτούργημα, ήταν αρκετά για να μην στέλνει ο εγκέφαλος εντολή στα πόδια να συνεχίσουν.
"Μα τι θα γίνει επιτέλους;" ακούω ξανά τον σύντροφο να μου φωνάζει από την άλλη μεριά.
Και μείναμε εκεί, εκείνος απ' έξω εγώ από μέσα και στη μέση ο Μασάι να προβληματίζεται:

"Θα πάνε ή δεν θα πάνε τελικά στο local party...?"

 

[KIKI]

Αργεις να γραψεις αλλά οταν παρεις φόρα εισαι απιθανη !
Τι ωραια για Κυριακή απογευμα να διαβαζω τη συνεχεια