Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[Travelstoryteller]

Εεεπ...εεεπ...εεεπ...πιπέρι στο στόμα: Μια χαρά μοσχοβολάει - εσχάτως - ο υπόνομος της Μπανγκόκ...πρέπει να ξαναπάς συντόμως για να το διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι...

Δεν διαφωνώ, ο υπόνομος της Μπανγκόκ αποτελεί μια νοσταλγική μυρωδιά!

 

[LULLU]

..περιμενω..περιμενω ....

 

[Travelstoryteller]

..περιμενω..περιμενω ....

Lullu μου σήμερα πήρα ρεπό! Έχεις και τα χριστουγεννιάτικα στολιδάκια για το μπαζάαρ - κοίτα έξω χειμώνιασε - οι γιορτές καταφθάνουν! Και εάν θέλεις στείλε μας όταν έρθει ο καιρός που γίνεται αυτό το μπαζάαρ για να σε τιμήσουμε!!!

 

[LULLU]

Lullu μου σήμερα πήρα ρεπό! Έχεις και τα χριστουγεννιάτικα στολιδάκια για το μπαζάαρ - κοίτα έξω χειμώνιασε - οι γιορτές καταφθάνουν! Και εάν θέλεις στείλε μας όταν έρθει ο καιρός που γίνεται αυτό το μπαζάαρ για να σε τιμήσουμε!!!

.... εδω ακομη καλοκαιρακι ...θα σε ενημερωσω για το παζαρι μπορει να κατεβεις που ξερεις καμια εκδρομουλα χριστουγεννιατικη!!!!!!!!!!!!!!

 

[Travelstoryteller]

.... εδω ακομη καλοκαιρακι ...θα σε ενημερωσω για το παζαρι μπορει να κατεβεις που ξερεις καμια εκδρομουλα χριστουγεννιατικη!!!!!!!!!!!!!!

Εμείς είμαστε ανοιχτοί άνθρωποι! Όπου μας καλούνε, πάμε! Εντός Ελλάδος - εκτός Ελλάδος, στην ενδοχώρα της Τανζανίας άμα λάχει, αυτά για εμάς είναι λεπτομέρειες!

 

[deka]

Καλέέέ, στο "σόρτκατ σόρτκατ" είχαμε μείνει! Να στο πω και σουαχίλι μπας και σε πείσω να το πιάσεις από 'κει που τ'άφησες: "Μκάτο μκάτο"!

 

[Travelstoryteller]

Καλέέέ, στο "σόρτκατ σόρτκατ" είχαμε μείνει! Να στο πω και σουαχίλι μπας και σε πείσω να το πιάσεις από 'κει που τ'άφησες: "Μκάτο μκάτο"!

Χαχαχαχα! Έχουμε μέρες ακόμα μέχρι να φτάσουμε εκεί...! Και μέχρι να φτάσουμε θα συμβούν πολλές αναποδιές, τρομαχτικές καταστάσεις αλλά και διάφορα χαρούμενα πράγματα ...!
Haraka haraka haina baraka, kwa hivyo polepole ndiyo mwend!
(σε ελεύθερη μεταφραση, το γρήγορα γρήγορα δεν παίρνει ευλογία, το αργά και σταθερά κερδίζει τον αγώνα)

 

[deka]

Εντάξει, το έπιασα το υπονοούμενο:
Subira yavuta heri, huleta kilicho mbali (Η υπομονή προσελκύει την ευτυχία, φέρνει κοντά αυτό που είναι μακριά).
Αυτό δεν ήθελες να μου πεις κομψά κομψά;;;

 

[vangeli3]

ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ τη συνεχειαααα

 

[done]

ναι, περιμένουμε...και δε μας πείθουν οι τοπικές ρήσεις!

 

[Travelstoryteller]

Karibu Zanzibar

Ξύπνησα από το λάλημα του κόκορα! Έξω ο ήλιος ακόμα δεν είχε ανατείλει, μα 1η μέρα στην δουλειά πάντα μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Ποιά δουλειά, θα μου πείτε. Μα την καινούργια μας δουλειά! Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Μετά την σύντομη μα αγωνιώδη πτήση μας και την ατυχή παρεξήγηση του συντρόφου για την διαδικασία παραλαβής αποσκευών σε αεροδρόμια, συναντήσαμε τον Γιάκομπ, τον φίλο του Μπίλι, και ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που θα μέναμε, ο οποίος είχε έρθει να μας παραλάβει. Φορτώνουμε τα πράγματα μας στο αμάξι του και πάμε να βγούμε από το παρκινγκ του αεροδρομίου. Στην μπάρα εξόδου μας σταματάνε και ζητάνε από τον Γιάκομπ το αντίτιμο για την έξοδο. Όμως δεν δέχονται τα χρήματα του, παρά μόνο τον στέλνουν σε ένα αυτόματο μηχάνημα για να πληρώσει και να παραλάβει την απόδειξη εξόδου. Ευρωπαϊκά πράγματα δηλαδή! Βγάζουμε λοιπόν το χαρτάκι-απόδειξη, το βάζουμε στην σχισμή της μπάρας εξόδου, ανοίγει η μπάρα και βγαίνουμε ... στο χώμα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Χωματόδρομοι. Μπανανιές. Πλινθόσπιτα. Κατσίκες. Πηγάδια. Εν ολίγης: Karibu Zanzibar!

Αφού βγήκαμε να κάνουμε το απαραίτητο συνάλλαγμα σε ένα ανταλλακτήριο στην Stone Town, περάσαμε και από το σπίτι του Γιάκομπ και γνωρίσαμε την όμορφη οικογένεια του. Εκεί του παραδώσαμε και τα παραδοσιακά ελαιόλαδα, τα οποία μεταφέραμε για ακόμα μια φορά ως ευχαριστήριο δώρο για την γνωριμία μας.
Ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, για την όμορφη παραλία της Kiwengwa, με τα μάτια μας να πλημμυρίζουν εικόνες μιας άλλης εποχής, μιας άλλης πραγματικότητας. Πολλοί δρόμοι ήταν χωμάτινοι, τα μαγαζιά έφεραν επάνω τους ζωγραφισμένες ταμπέλες με την επωνυμία τους, ζωγραφισμένοι τοίχοι με τα λογότυπα της Coca-cola, πάγκοι με φρούτα και λαχανικά παντού, και ένας πολύχρωμος κόσμος να ανεβοκατεβαίνει. Άντρες ντυμένοι με λευκά Kaftan και Taqiyah, γυναίκες τυλιγμένες με τεράστια πολύχρωμα sarong να ισορροπούν καφάσια και τσάντες στο κεφάλι τους, αγοράκια με γαλανόλευκες στολές σχολείου και μικρές μαθητριούλες με μπλε φορέματα και ολόλευκες Hijabs.

Κάπου εδώ συνήθως όλοι μας διακόπτουνε και μας ρωτάνε την ερώτηση highlight της επιστροφής μας.
"Δηλαδή εκεί είναι όλοι ... μαύροι;"
"Ε ναι, στην Αφρική βρισκόμαστε."
"Και ... πόσο μαύροι δηλαδή;"
"Μαύροι, μαύροι"
"Ααα (εντυπωσιασμός) ... τόσο μαύροι!

Μέσα σε όλο αυτό το λεφούσι είδαμε πολλά φορτηγάκια που χρονολογούνται από το 1950, να ξεφορτώνουν ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες και άλλα ηλεκτρικά είδη σε μοντέλα που έχουμε να τα συναντήσουμε τουλάχιστον μία εικοσαετία στην Ελλάδα.
"Εδώ είναι η ανακύκλωση του δυτικού κόσμου" μας πληροφόρησε ο Γιάκομπ. "Όλα τα ηλεκτρικά είδη που φτάνουν εδώ, επισκευάζονται και πωλούνται δεύτερο χέρι."
Έξω από τα μαγαζιά ο κόσμος μαζευότανε, τσακωνότανε και έτρεχε να προλάβει να αγοράσει τα καλύτερα κομμάτια από την καινούργια παραλαβή.
Βγαίνοντας από την πόλη το φυσικό τοπίο υπερίσχυε της ανθρώπινης επέμβασης, αλλά πολύς κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται παρόντας, άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατα, άλλοι κρεμασμένοι από τα ντάλα-ντάλα (τοπικά λεωφορεία), ενώ παράλληλα του κεντρικού δρόμου (άσφαλτος ευτυχώς) ξεφύτρωναν μέσα από την οργιώδη βλάστηση μικρά χωριουδάκια, σχολεία και τεράστια γήπεδα ποδοσφαίρου.
Στην διαδρομή ο Γιάκομπ μας είχε πάρει τα αυτιά για το ξενοδοχείο του, το οποίο ήθελε ακόμα πολύ δουλειά και για αυτό δεν είχε ανοίξει μέχρι στιγμής για το κοινό, αλλά φιλοξενούσε μόνο κατά καιρούς ομάδες εθελοντών. Με αυτή την αφορμή ενημερώσαμε τον φίλο μας ότι τυχαίνει να είμαστε αμφότεροι ξενοδοχοϋπάλληλοι και με μεγάλη χαρά θα τον βοηθήσουμε σε ότι χρειάζεται. Το παλικάρι ενθουσιάστηκε, ειδικά όταν έμαθε ότι διαθέτω επαγγελματική κάμερα και κατά καιρούς έχω κάνει φωτογραφίσεις για το ξενοδοχείο που εργάζομαι. Και ενώ ο Γιάκομπ συνέχιζε τον ασταμάτητο μονόλογο για το ξενοδοχείο του, άφησα τον σύντροφο να τον παρακολουθεί και αφέθηκα στην μαγεία των εικόνων που περνούσαν μπροστά μου. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί και μόλις ξεκίναγε μια τροπική καταιγίδα. Οι μεγάλοι έτρεχαν να καλυφτούν κάτω από τα πλατιά φύλλα από τις μπανανιές και τα φοινικόδεντρα, κάτι αγελάδες φοβισμένες χωνόντουσαν μέσα στα χωράφια, ενώ τα πιτσιρίκια τσιρίζανε και χοροπηδάγανε σηκώνοντας τα χεράκια τους ψηλά στον ουρανό.

Αυτή λοιπόν θα ήταν η Αφρική μου...!

 

[Travelstoryteller]

Μα είναι ωραία στον παράδεισο

Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας κατέβηκα από το δωμάτιο μας, αποσυντονισμένη τελείως. Είχα αποκοιμηθεί με το που φτάσαμε και το σκοτάδι έξω όταν ξύπνησα έκανε αδύνατο να καταλάβω τι ώρα είναι. Εντόπισα τον σύντροφο στο μπαρ να μιλάει ακόμα με τον Γιάκομπ για δουλειές. Υπήρχε και άλλος κόσμος στο μπαρ, νέοι άνθρωποι, και ήταν η ομάδα εθελοντών όπως πληροφορήθηκα, η οποία μόλις είχε καταφθάσει από διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών.


Δειπνίσαμε με τον σύντροφο και τον Γιάκομπ, απολαμβάνοντας την αίσθηση ενός τροπικού χόστελ, με τόσους νέους ανθρώπους γύρω μας, κατεβάζοντας υπέροχες δροσερές μπυρίτσες, και παρατηρώντας διακριτικά τους συνδαιτυμόνες μας. Όλοι οι νέο-αφιχθέντες βρισκόντουσαν σε μια ίδια κατάσταση αποσυντονισμού, με τις μπύρες τους στο χέρι ενώ τα βλέμματα τους χανόντουσαν στον ορίζοντα της θάλασσας. Μετά το φαγητό ο Γιάκομπ επιτέλους σταμάτησε να μιλάει για δουλειές και μοιράστηκε την ιστορία του μαζί μας. Ήταν μόλις 18 χρονών όταν ο πατέρας του, του έδωσε ένα σεβαστό ποσό και του είπε: "Φύγε, πήγαινε να γνωρίσεις τον κόσμο". Ξεκίνησε εκείνος για την Ταϊλάνδη και την πρώτη μέρα που έφτασε, την πρώτη, πρώτη μέρα, τον έκλεψαν. Του πήραν τα πάντα, ότι είχε πάνω του και κυρίως, όλα τα χρήματα που του είχε δώσει ο πατέρας του. Τότε ο Γιάκομπ πήρε μια απόφαση. Δεν κάλεσε τους γονείς του να τους ενημερώσει, δεν ζήτησε λεφτά για να γυρίσει πίσω, αλλά παρέμεινε εκεί, άφραγκος και μόνος. Γνώρισε ανθρώπους, φιλοξενήθηκε σε σπίτια, δανείστηκε χρήματα, μοιράστηκε φαγητό, έκανε δουλειές του ποδαριού και μέσα από μια απίστευτη διαδρομή από φιλία, αλληλεγγύη και ανθρωπιά επέστρεψε μετά από καιρό στην πατρίδα του έχοντας πραγματικά «γνωρίσει τον κόσμο». Όμορφη ιστορία.



Όπως επέστρεφα στο δωμάτιο μας νυσταγμένη άκουσα ένα ελληνικό "καληνύχτα" και είδα μια κοπέλα πίσω μου να μου χαμογελάει πλατιά. Της έγνεψα ευγενικά και σημείωσα με το μυαλό μου να μάθω περισσότερα για εκείνη την επόμενη μέρα.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε μία φαντασμαγορική ανατολή από το μπαλκόνι του δωματίου μας!


Οι εθελοντές κατέβηκαν πρώτοι για πρωινό. Μετά θα πήγαιναν να συνδράμουν στο χτίσιμο του σχολείου του χωριού Κάιρο, το χωριό στο οποίο βρισκόμασταν. Με την κάμερα ανά χείρας φωτογράφιζα ότι θα μπορούσε να φανεί στον Γιάκομπ χρήσιμο. Αφού πήραμε και εμείς το πρωινό μας βάλαμε τα μαγιό (επιτέλους!) και κατηφορίσαμε για την παραλία. Τα λόγια ωχριούν μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε...


Κάναμε τις βουτιές μας στον ινδικό ωκεανό και μετά και αράξαμε να παρατηρήσουμε τον κόσμο που πηγαινοερχότανε εκεί που σκάει το κύμα. Εκεί μας έσκασε το εξής παράδοξο. Όλοι οι δυτικοί που πέρασαν μπροστά μας είχανε και έναν ντόπιο μαζί τους. Μασάι, ψαρά ή ράσταμαν. Όλοι να κόβουν βόλτες μαζί αδερφωμένοι σαν παλιοσειρές του στρατού. Όταν σηκωθήκαμε από την πετσέτα μας καταλάβαμε το γιατί. Δεν προλάβαινες να κάνεις δυο βήματα, τσουπ σου ερχόταν το beach boy από κοντά. Σου έπιανε την κουβέντα ευγενικά, λέγατε 5 πράγματα και μετά σου έσκαγε το προϊόν του. Οι περισσότεροι είχαν κάτι ξύλινες επιγραφές ή ξύλινα μπρελόκ στα οποία χάραζαν πάνω τους το όνομα σου. Έτσι και έκανες το λάθος και τους έλεγες πως σε λένε την επομένη σε βρίσκανε με έτοιμη την επιγραφή σου, χωρίς την απαραίτητη συναίνεση. Άλλοι σε ψήνανε να πας να δεις το μαγαζί τους. Αν πήγαινες μετά θα έπρεπε να μπεις και στο μαγαζί του δίπλα. Και μετά στου παραδίπλα. Και μετά στου πάρα-πάρα δίπλα... και πάει λέγοντας...