Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[Travelstoryteller]

Είκοσι μέρες πάνε που γύρισα από Τανζανία (γιατί γύρισα;) και στον ένα μήνα που έμεινα εκεί αυτό το... "σόρτκατ, σόρτκατ" ήταν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ποτέ όμως δεν αισθάνθηκα φόβο ή απειλή.

Μπράβο deka, έχεις γερή κράση και πάνω από όλα ψυχραιμία! Η αλήθεια είναι ότι ή είμαστε πρωτάκια και μας φαίνονται όλα λίγο μυστήρια ή όντως μας κάτσανε περίεργες καταστάσεις στο ταξίδι μας. Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Εν το μεταξύ και εμεις επιστρέψαμε ακριβώς πριν από 20 ημέρες!!! Τελικά τα μεγάλα πνεύματα συνταξιδεύουν!!!

 

[NL*]

Πολύ ωραία αρχή ιστορίας. Περιμένω κι εγώ με αγωνία την συνέχεια..

 

[echo2011]

Και εγώ παρακολουθώ! Αγαπητή μου δικαίωσε το nickname σου, περιμένουμε τη συνέχεια της περιπέτειάς σας!!

 

[Travelstoryteller]

Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική ... όπα, όπα, πάμε πάλι! Ξέχασα να αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό:

Μερικές ώρες πριν, εκεί που προσπαθούσαμε να πείσουμε τον μουτρωμένο γάτο μας να βγει κάτω από τον καναπέ που είχε βρει άσυλο, και του φιλάγαμε σταυρό ότι ΔΕΝ θα τον πάρουμε μαζί μας, έπιασα με την άκρη του ματιού μου κάτι που ανέμιζε ανέμελα στο μπαλκόνι. Ήτο το μαγιό του συντρόφου ξεχασμένο στην απλώστρα. Άρχισα λοιπόν να τον κράζω: "Καλά ρε χαμένο, το μαγιό σου ξέχασες;" βγαίνω στο μπαλκόνι να το μαζέψω, βγαίνει και ο γάτος και τρυπώνει κάτω από ένα ραντζάκι, με κράζει ο σύντροφος "Που πάς μωρή, ο γάτος βγήκε έξω" και άλλα χαρούμενα που μάλλον δεν σας αφοράνε.
Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ο σύντροφος έβαλε τελευταία στιγμή το μαγιό του στο σακίδιο της πλάτης του, και αναχωρήσαμε κακήν κακώς για το αεροδρόμιο.

Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική χορηγία της Egypt Air, που από τις οθόνες του αεροσκάφους μετέφερε σε εμάς τους άπιστους, την προσευχή του Ιμάμη. Μέσα σε δύο ωρίτσες προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Καΐρου όπου μας περίμενε μια χαρούμενη αναμονή διάρκειας 11 ωρών! Βγήκαμε λοιπόν από το αεροπλάνο, πήραμε και μια μεσήλικη Νεοζηλανδέζα, με αντίστοιχη διάρκεια αναμονής, παραμάσχαλα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στον γκισέ των εκδρομών για να σκοτώσουμε εποικοδομητικά την ώρα μας. Εκεί όμως μας περίμενε μια άσχημη έκπληξη. Λόγω επεισοδίων και αναταραχών στο κέντρο του Καΐρου, όπως μας ενημέρωσαν, όλα τα τουρ είχαν ακυρωθεί.

"Και τι θα κάνουμε άνθρωπε μου 11 ώρες εδώ μέσα;" διαμαρτυρήθηκε έντονα ο σύντροφος. Διαμαρτυρήθηκα και εγώ, πήρε μπρος και η Νεοζηλανδέζα και τελικά καταλήξαμε ... με δωρεάν διαμονή αμφότεροι, μέχρι να αναχωρήσουν οι πτήσεις μας!!!
Ουδείς μέχρι εκείνη την ώρα δεν μας είχε επιβεβαιώσει ότι δικαιούμαστε ξενοδοχείο, διατροφή και τα τοιαύτα αλλά ανήκουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί για τέτοια πράγματα. (Για το αντίθετο μάλιστα, και σαματά να κάνουμε!)

Στον γκισέ των διαμονών, μαθαίνουμε ότι το ξενοδοχείο μας βρίσκεται εντός των εγκαταστάσεων του αεροδρομίου.

"Ωχ να δούμε σε τι τρύπα θα μας χώσουνε", μουρμούρισε ο σύντροφος αφού το αεροδρόμιο δεν τον είχε εντυπωσιάσει καθόλου. Απαισιόδοξος άνθρωπος...

Αφού διασχίσαμε το μισό αεροδρόμιο, καταλήξαμε μπροστά από μία μικρή πορτούλα στο τέλος ενός γυάλινου διαδρόμου.

"Το ξενοδοχείο σας βρίσκεται πίσω από αυτή τη πόρτα." ανακοίνωσε ο υπάλληλος που μας οδήγησε μέχρι εκεί, και μας άφησε να χάσκουμε και οι τρείς. Ήταν μια απλή πόρτα! Εάν είχε πάνω της ένα σήμα με ανθρωπάκι δεν θα είχε καμία διαφορά με ένα αποχωρητήριο.

Ανταλλάξαμε δύσπιστα βλέμματα μεταξύ μας. Ο σύντροφος είχε και αυτό το βλέμμα, το "στα 'λεγα εγώ... ΤΡΥΠΑ!", ενώ εγώ σήκωσα τους ώμους αδιάφορα.

"Μπαίνουμε;" ρώτησα.

"Μπαίνουμε." μου απάντησε ο σύντροφος και άνοιξε την πόρτα ...

 

[Travelstoryteller]

Εάν έχετε τον Θεό σας δηλαδή... που έβγαζε η πόρτα;;;

Στο λόμπι ενός ... πεντάστερου ξενοδοχείου!!!

Βγήκαμε σε έναν τεράστιο διάδρομο με υπέροχους πίνακες, λουλούδια, καναπεδάρες, bistro, μάρμαρα και δεν συμμαζεύεται. Το μέρος έσφυζε από πολυτέλεια, ντιζάιν και υψηλή αισθητική. (Ποιά ιδεολογία, ποιός Τσε, ποιός Γκάντι, κάτι τέτοια μέρη θα σε κάνουν μια μέρα να πουλήσεις τη ψυχή σου στο διάολο...). Και εκεί, πίσω από την όμορφη τζαμαρία του λόμπι, το μάτι μας έπιασε κάτι μπλε που παιχνίδιζε χαρούμενα στον ήλιο. Το ξενοδοχείο είχε ΚΑΙ ΠΙΣΙΝΑ. Μια πισινάρα ΝΑ με το συμπάθιο.

"Κρίμα γαμώτο που δεν έχουμε τα μαγι..." Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση και είδα το μούτρο του συντρόφου να αστράφτει. Ρε το φάρδος το αμέτρητο, είχε το μαγιό μαζί του!!!

Ηθικό Δίδαγμα: Πάντα στην χειραποσκευή μαγιό και δεύτερο βρακί. Κανόνας απαράβατος. Μην κοιτάτε που την πάτησα σαν πρωτάρα. Ως συνήθως πρώτα παθαίνεις και μετά μαθαίνεις.

Το δωμάτιο που μας παραχώρησαν έφτανε στα τετραγωνικά μέτρα το πρώτο μας διαμέρισμα. Κρεβατάρα, μπανάρα με υδρομασάζ και μια τεράστια flat screen tv που σαν καλωσόρισμα έγραφε πάνω (λανθασμένα) το επώνυμο του συντρόφου:

"Welcome Mr. Diakopares".

Δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο! Καλώς ορίσατε διακοπάρες!!!

Με κύριο Διακοπάρες λοιπόν να πλατσουρίζει ως πάπιος στην πισίνα, εγώ υπέμεινα το μαρτύριο του χλωρίου υπομονετικά, σιχτιρίζοντας την επιλογή μου να ντυθώ σε total black η βλαμμένη, στους 38 βαθμούς κελσίου. Μετά έκανα και εγώ το φρεσκάρισμα μου στο υδρομασάζ του μπάνιου μας, κάτω από ντους ψιλής βροχής, σαπουνόφουσκες και τα ρέστα, και ανανεωμένοι κατηφορίσαμε για το δείπνο. Αχ ναι - δεν σας το είπα - δικαιούμαστε ΚΑΙ δείπνο!

Είχαμε δικό μας – ολόδικό μας μπουφέ - με δεκάδες ευρωπαϊκές και τοπικές επιλογές κυρίως πιάτου, ορεκτικού, συνοδευτικού, σαλάτας και γύρω στις 45 επιλογές γλυκών! Αφού φάγαμε μέχρι σκασμού, κατά το επιδόρπιο ήρθε και η Νεοζηλανδέζα και κάθισε στο τραπέζι μας. Ήταν από εκείνες τις μαγικές βραδιές, μέσα στο παραθυράκι του χωροχρόνου του τράνζιτ, εκεί που το σήμερα το αύριο και το χθες συνδέονται μονάχα από εσένα. Γνωριστήκαμε με την Νεοζηλανδέζα η οποία ζούσε στο Μπαλί, όπου εργαζόταν σαν σχεδιάστρια μόδας. Μιλήσαμε για ταξίδια, για τις καθημερινότητες μας - τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες -, τους στόχους και τις προσδοκίες μας ώσπου στο τέλος αποχαιρετιστήκαμε, ανταλλάσσοντας ευχές για καλή τύχη στο δρόμο μας.

 

[Travelstoryteller]

Κατά τις 12:00 το βράδυ επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο και σταθήκαμε μπρος στην πύλη αναχώρησης που μας υπέδειξε ο πίνακας. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει μια Ιταλίδα συνομήλικη, όπου αδελφωθήκαμε ως τα μοναδικά θηλυκά στο ανδροκρατούμενο έδαφος των Αιγυπτιακών καπνιστηρίων.

Η Ιταλίδα μαζί με τον Ιταλό σύντροφο της πήγαιναν επίσης Τανζανία, στα πλαίσια εθελοντικού προγράμματος σε ένα ορφανοτροφείο και σε ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όμορφοι άνθρωποι.

Όταν άνοιξε η πύλη μας παρατηρήσαμε ότι στην οθόνη αντί για Dar es salaam ανέγραφε έναν παντελώς άγνωστο προορισμό που σήμερα δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πως τον λέγανε. Ρωτήσαμε μα την απάντηση δεν την καταλάβαμε. Ευτυχώς κάποια στιγμή η οθόνη εδέησε να αναγράψει και το Dar es salaam και πειστήκαμε και οι τέσσερις ότι από εδώ παν για την πτήση μας.

Μέσα στο αεροπλάνο πήραμε μια πρώτη γεύση από όλα όσα θα επακολουθούσαν στο ταξίδι μας. Ήταν η πρώτη μας επαφή με τον αληθινό προορισμό μας. Ξεχάστε τη ρομποτοποιημένη δυτική εμπειρία πτήσης. Το αεροπλάνο αυτό ήταν ένα ιπτάμενος παιδότοπος. Η χαρά του Ηρώδη. Αριστερά θήλαζαν οι μισές μανάδες, δεξιά τάιζαν φρουτόκρεμες οι υπόλοιπες. Οι αεροσυνοδοί με απίστευτη κατανόηση και υπομονή ξετρύπωναν πιτσιρικάδες από το πιλοτήριο, τις τουαλέτες και τον χώρο αποσκευών πάνω από τις θέσεις των επιβατών. Χαζομπαμπάδες καμάρωναν τα βλαστάρια τους να τρεχαλάν ξυπόλυτα στο διάδρομο και οι υπόλοιποι επιβάτες τους κάναμε φατσούλες και τους χαϊδεύαμε τα κοτσίδια. Γέλια, φωνές και κλάματα ακούγονταν παντού, ήταν ένα αεροπλάνο τσίρκο. Με αφορμή την καθυστέρηση μιας ώρας στην απογείωση μας, αντιληφθήκαμε ότι αισίως είχαμε καταφέρει να μπούμε στην ψυχολογία του ταξιδιώτη για ακόμα μια φορά, όπου ότι και εάν σου συμβεί το αποδέχεσαι σαν μέρος της εμπειρίας σου. Υπό άλλες συνθήκες θα μας είχε φάει το άγχος καθώς λίγη ώρα μετά την άφιξη μας στο Νταρ, είχαμε προγραμματισμένη πτήση για Ζανζιβάρη από διαφορετικό αεροδρόμιο. Μα για πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις είναι τόσο μάταιο να χολοσκάς. Λύση θα βρεθεί.

Προσδεθείτε. Απογειωνόμαστε για Τανζανία!

 

[JohnyE]

Σχεδόν με έπεισες για τριήμερο στο Transit-δοχείο!!

 

[dim kyr]

Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια

με κράζει ο σύντροφος "Που πάς μωρή, ο γάτος βγήκε έξω"
...

Τρελαινομαι για συζυγικές αβροτητες!!!
Γραφε....

υγ. Αν μου αρεσει κατι στις ταξ. ιστοριες είναι ακριβως αυτό: οτι ειναι προσωπικες και απεχουν απο αδιαφορους ταξιδιωτικους οδηγους ή απρόσωπα αρθρα σε περιοδικά κλπ. Δεν με ενδιαφερει δηλαδή πότε κτίστηκε ο ταδε ναός ή από πότε χρονολογείται το ταδε αξιοθεατο (αν θελω το βρίσκω σε ενα λεπτό), αλλά τα βιωματα του ταξιδευτη και η ατομική του υποκειμενική ματιά. Και η δική σου ιστορία καλύπτει όλα τα παραπάνω.

 

[Travelstoryteller]

Σχεδόν με έπεισες για τριήμερο στο Transit-δοχείο!!

Το τζάμπα είναι πάντα γλυκό - πόσο μάλλον εάν είναι απρογραμμάτιστο, μάνα εξ ουρανού σε δύσκολες συνθήκες (11 ώρες αναμονής θα ήταν αυτές) και φυσικά πεντάστερο! Κλείσε ένα εισητήριο με egypt και προσευχήσου για τριήμερη καθυστέρηση!

 

[LULLU]

μονο τοσο? αυριο Κυριακη τι θα κανουμε?

 

[varioAthens]

Θα σε μαλωσω που περασες απο Αιγυπτο και δεν μου ειπες να σε δωκω το τηλεφωνο του Τακη
Για παμε, για παμε.... Μας εκοψες πανω στο καλυτερο.....

 

[Travelstoryteller]

Πετώντας με μια χρονομηχανή

Ένα κοιμισμένο αεροσκάφος διέσχιζε κάθετα την γραμμή του ισημερινού. Μια χρονομηχανή με προορισμό έναν άχρονο τόπο της μαύρης ηπείρου. Στην Αφρική οι αιώνες συναντιούνται, μπερδεύονται και συνυπάρχουν. Ο δυτικός πολιτισμός μπαινοβγαίνει στους δρόμους της, τριγυρνάει ξυπόλητος, τα λέει με την ιστορία και κρύβεται με το που πέσει ο ήλιος. Οι άνθρωποι αποτελούν τα σπουδαιότερα κειμήλια του πολιτισμού της, ζωές που ανατέλλουν και δύουν πάνω στην εύφορη γη, χαράσσοντας την ίδια πορεία με τους προγόνους τους, κληροδοτώντας την ίδια διαδρομή στους επόμενους για να τη διασχίσουν.

Τα ξημερώματα το αεροσκάφος μας προσγειώθηκε στο Νταρ Ες Σαλαάμ. Κατεβήκαμε 10 άνθρωποι όλοι και όλοι. Οι υπόλοιποι συνέχισαν το ταξίδι τους για εκείνο το άγνωστο μυθικό μέρος το οποίο παραμένει ακόμα μυστήριο. Από την φυσούνα τη μυρίσαμε, αυτή τη μυρωδιά της Αφρικής που κανένας δεν μπορεί στα αλήθεια να την περιγράψει. Μοιάζει σαν να τρως μπουκιές από ολοκάθαρο αέρα, τόσο που λιγώνεσαι από την καθαρότητα του, γεμάτος μυρωδιές πληθωρικής βλάστησης και παραγινωμένων φρούτων, πασπαλισμένος πικάντικα με την γεύση της αφρικανικής σκόνης.

Στην έξοδο είχε έλεγχο για πιστοποιητικά εμβολιασμού κατά του κίτρινου πυρετού. Εμείς αντί του πιστοποιητικού (που δεν διαθέταμε ούτως ή άλλως) δείξαμε τα διαβατήρια μας. Άδικα πήγε όλη η αγωνία που τραβήξαμε τόσες μέρες πριν, καθως περάσαμε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Με τα πολλά καταλήξαμε στη ράμπα αποσκευών όπου επανενωθήκαμε με τον κούτσαβλο, τον ιστορικό ταξιδιώτη (βαλίτσα 1) και τον γαλανό μα καλομαθημένο traveller2 (βαλίτσα 2). Τον traveller2 μάλιστα τον είχαμε τυλίξει πατόκορφα με σελοφάν συσκευασίας και στολίσει με fragile φλούο κορδέλες γιατί τον είχαμε τιγκάρει τον καψερό, και το φερμουάρ του δεν αντέχει. Είναι λεπτεπίλεπτος χαρακτήρας, εάν τον παραφορτώσεις αρχίζει και ξερνάει μανίκια και κάλτσες ο άτιμος.

Εκεί ρωτήσαμε κατά που παν για το αεροδρόμιο των εσωτερικών πτήσεων και όλοι μας έδειξαν την έξοδο και απάντησαν μονολεκτικά "ταξί". Η απόσταση του ενός αεροδρομίου με το άλλο είναι περίπου 500 μέτρα και σύμφωνα με μαρτυρίες που είχα διαβάσει, η απόσταση περπατιέται εύκολα. Τους πρώτους 8 ταξιτζήδες που μας πλησίασαν τους απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά όταν φτάσαμε στην πύλη της εξόδου... μασήσαμε. Ο δρόμος έβγαινε σε μια κεντρική λεωφόρο αλλά τίποτα στο οπτικό μας πεδίο δεν μαρτυρούσε την ύπαρξη ενός άλλου αεροδρομίου. Θυσιάσαμε ένα πεντοδόλαρο που είχαμε πάνω μας, μετά από ένα γρήγορο παζάρι με έναν ταξιτζή και επιβιβαστήκαμε. Παρόλο που μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει, δεν μετανιώσαμε την επιλογή μας. Οι εικόνες γύρω μας ήταν τόσο διαφορετικές από οτιδήποτε άλλο έχουμε γνωρίσει, που ειλικρινά νιώσαμε ότι δεν άξιζε να το ρισκάρουμε.

Οι εγκαταστάσεις του τοπικού αεροδρομίου πάντως θα μπορούσαν αισίως να φιλοξενήσουν τα γυρίσματα προπολεμικής ταινίας. Έμοιαζε με ελληνική δημόσια υπηρεσία - οι ουρές και ο κόσμος της λείπανε. Ζύγισαν τους συνοδοιπόρους μας σε μια τεράστια σκουριασμένη αναλογική ζυγαριά. Καταγράψανε το βάρος και μας έστειλαν για το check in. Το οποίο διαδραματίστηκε σε ένα δωμάτιο γραφείο με ξύλινα έπιπλα και δερμάτινες πολυθρόνες. Μας έδωσαν χειρόγραφα boarding pass και το απόκομμα για τις αποσκευές μας.

Αφού λοιπόν πραγματοποιήσαμε αυτό το παράδοξο check in και φορτώσαμε τις αποσκευές μας σε μια καρότσα (!), βγήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Εκεί από έναν γκισέ οι υπάλληλοι φωνάζανε στα μεγάφωνα ποιά πτήση αναχωρεί. Μέσα στην αίθουσα υπήρχε μία τουαλέτα, ένα ψιλικατζίδικο, ένα μαγαζί με είδη δώρων και ένα καφέ. Έχετε πάει στο σταθμό των ΚΤΕΛ στη Πάτρα; Φανταστείτε αντί για λεωφορεία να είχε αεροπλάνα και το 'χετε το πλάνο.


Στο καφέ καταλύσαμε και εμείς μετά από αρκετή ώρα, γιατί η πτήση μας είχε καθυστέρηση και δεν τους βλέπαμε αγχωμένους. Πριν προλάβουμε όμως να καθίσουμε, μπήκε στο καφέ ένας υπάλληλος και μας ανακοίνωσε (σε εμάς προσωπικά) ότι η πτήση μας αναχωρεί. Μην ξεγελιέστε από το περιτύλιγμα φίλοι μου, τέτοιο προσωποποιημένο σέρβις σε αεροδρόμιο δεν έχουμε ματαδεί!

Ενώ περπατούσαμε λοιπόν στον αεροδιάδρομο ακολουθώντας τον υπάλληλο ακούω τον σύντροφο να βαρυγκομάει.

"Τι έγινε;"

"Καλά δεν βλέπεις, αυτό είναι το αεροπλάνο μας;"

"Ποιό καλέ, δεν βλέπω;"

"Καλά βρε κοπέλα μου όταν κλείνεις εισιτήρια δεν κοιτάς τι ακριβώς κλείνεις;"

"Σε διαβεβαιώ ότι στην φωτογραφία έδειχνε ένα ολάκερο αεροπλά... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ;"

Δε λέω το αεροπλάνο έμοιαζε με αεροπλάνο, μόνο που είχε μπει στο πλύσιμο. Ήταν το αεροπλάνο μπρελόκ!

"Στο ορκίζομαι στο στεφάνι μας, 30 παράθυρα τουλάχιστον μέτρησα στη φωτογραφία, αυτό το πράγμα δεν το αναγνωρίζω..."

"Ποιά 30, ούτε τέσσερα δεν έχει αυτό. Παναγίτσα μου σώσε μας."

Η αλήθεια είναι ότι εγώ αρχικά ενθουσιάστηκα. Πάντα ήθελα να πετάξω με ένα τέτοιο. Βλέποντας όμως ότι ο καλός μου έχει ασπρίσει λιγάκι, λίγο έλειψε να βγάλω τα έντερα μου καταμεσής του διαδρόμου Μου μπήκε η ιδέα της πρόσκρουσης, και αυτόματα μου κόπηκαν τα γόνατα. Ο σύντροφος από την άλλη είχε βρει πολύ αστείο να κάνει επικλήσεις στην Παναγία που ήταν και επίκαιρη, ανήμερα δεκαπενταύγουστου.

Παρατηρήσαμε του συνεπιβάτες μας, με τους οποίους ίσως διασχίζαμε στις πύλες του Αγίου Πέτρου ωσάν μια όμορφη παρέα.

Εννιά άτομα μετρηθήκαμε, μαζί με τον πιλότο. Επιβιβαστήκαμε και μας διαμοίρασαν σύμφωνα με τα κιλά μας. Ένας επιβάτης δε, επειδή δεν υπήρχε χώρος να καθίσει, θρονιάστηκε στην θέση του co-pilot! Τώρα θα μου πεις: Αυτό σε μάρανε...;. Ο ανθρωπάκος που έκατσε στο πιλοτήριο; Ένα όνειρο μπορεί να το 'χε και αυτός να γίνει συμπιλότος. Στην στερνή του ώρα θέλεις να του το στερήσεις;

Αφήσαμε τις τσάντες μας στο διάδρομο (φυσικά και δεν υπήρχε χώρος αποθήκευσης πάνω από τις θέσεις μας) και οι πόρτες έκλεισαν.

"Ρε τι κάνεις; Πάς καλά αγόρι μου, σε αεροπλάνο βρίσκεσαι!" μάλωσα τον σύντροφο που είχε βγάλει το κινητό του με σκοπό να κινηματογραφήσει όλη την απογείωση. "Δεν ξέρεις ότι οι ψηφιακές συσκευές επηρεάζουν τα όργανα. Εξαιτίας σου δηλαδή θα πέσουμε;"

"Γιατί, εσύ πιστεύεις ότι τα όργανα αυτού του αεροπλάνου λειτουργούν ψηφιακά;" ήταν η αποστομωτική απάντηση του συντρόφου μου.

Γύρισα την κάμερα προς το μέρος μου, τον ρώτησα εάν γράφει, και αποχαιρέτισα την οικογένεια μου. Σε περίπτωση που εκ θαύματος διασωθεί το κινητό, να γνωρίζουν ότι βρίσκονταν στις στερνές μου σκέψεις. Ο πιλότος έβαλε τις μηχανές μπροστά. Οι επιβάτες αντάλλαξαν έναν αλληλέγγυο χαιρετισμό. Ο σύντροφος κινηματογραφούσε. Κιχ δεν ακουγόταν. Πήραμε φόρα, πήραμε και άλλη φόρα, και... Παναγιά μου βόηθα ... απογειωθήκαμε!


Είκοσι λεπτά αργότερα, με ένα ακόμα Παναγιά μου βόηθα ... προσγειωθήκαμε. Ένας αέρας ανακούφισης φύσηξε μέσα στο αεροπλανάκι.

Όταν κατεβήκαμε, ο σύντροφος προφανώς μπερδεύτηκε καθώς μάλλον θεώρησε ότι μόλις αποβιβαστήκαμε από ΚΤΕΛ. Πήγε στον χώρο αποσκευών που φιλοξενούσε τις βαλίτσες μας, ο οποίος βρισκόταν κάτω από το φτερό, και με την βαλίτσα ανά χείρας έκανε να αναχωρήσει μέχρι που τον σταμάτησαν οι άνθρωποι του αεροδρομίου...