Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.822
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Το βανάκι έτρεχε στην εθνική οδό A7 με προορισμό το Νταρ Ες Σαλαάμ. Είχε μέσα 5 επιβαίνοντες. Ένα ζευγάρι Τανζανών στις θέσεις οδηγού και συνοδηγού. Έναν ακόμα Τανζανό, τόσο μυστήριο και περίεργα καμωμένο που εάν τον βλέπατε σίγουρα θα αναφωνούσατε: Γκόλουμ, εσύ είσαι; Στις πίσω πίσω θέσεις βρισκόταν το ατρόμητο ζευγάρι των Ελλήνων ταξιδιωτών. Στο αμάξι επικρατούσε σιωπή, το μόνο που ακουγότανε ήταν τανζανική μουσική από το ράδιο, χαμηλόφωνη και χαρούμενη. Και ενώ όλα φαινόντουσαν να κυλούν φυσιολογικά, πάνω σε μια ανύποπτη στιγμή ο οδηγός, με έναν απότομο ελιγμό, ξεκόλλησε το βαν από την εθνική οδό και το έχωσε σε έναν άγριο χωματόδρομο μέσα σε ένα δάσος...
- "Εεεεμ ... μωρό μου τι γίνεται; Που μας πάνε αυτοί μέσα στην νύχτα;" Η κοπέλα ανακάθισε στη θέση της κοιτώντας με ανησυχία τον δρόμο που ακολουθούσαν.
Το βανάκι μπαινόβγαινε σε λακκούβες, ανέβαινε λόφους και ξεσήκωνε άπειρη σκόνη στο πέρασμα του. Πίσω και γύρω τους το σκοτάδι του δάσους να τους τυλίγει.
Ο σύντροφος της δεν απάντησε. Είχε ανασηκωθεί και εκείνος και με τα μάτια ορθάνοιχτα προσπαθούσε να κατανοήσει τι συμβαίνει. Μετά από λίγα αγωνιώδη λεπτά ο Τανζανός που έμοιαζε με το Γκόλουμ γύρισε για να πληροφορήσει τους αναστατωμένους ταξιδιώτες ότι πήραν ένα …
- Σόρτκατ, σόρτκατ. Αντερστάντ;
- “Τι μας λέει αυτός; Γιατί κόβουμε δρόμο; Που μας πάνε από εδώ; Κάπως έτσι ξεκινάνε τα θρίλερ...” Η κοπέλα στριφογύρισε νευρικά στο κάθισμα της, στο οποίο ούτως ή άλλως χοροπήδαγε λόγω του απόλυτα κακοτράχαλου δρόμου.
Ο σύντροφος της παρέμεινε αμίλητος και της έκανε νόημα να σωπάσει με μια διακριτική κίνηση στο πόδι. Παράλληλα έγνεψε καταφατικά στο Γκόλουμ. Τα πράγματα φαινόντουσαν πολύ σοβαρά. Τα πράγματα βασικά φαινόντουσαν σκατά.
Και το λέγανε, που να μην το λέγανε. Το λέγανε όταν ξεκίνησαν την ρημαδοδιαδρομή. "Εάν, χτύπα ξύλο, πάει να γίνει τίποτα περίεργο, τι κάνουμε; Τους τη πέφτουμε;"
Το Γκόλουμ, μια σφαλιάρα άνθρωπος ήταν ούτως ή άλλως. Θα τον κοπάναγε ο σύντροφος μια έξω στο παράθυρο. Μετά θα την έπεφτε στον οδηγό. Θα γινόταν μάχη γιατί ο τύπος φαινόταν παλικάρι. Εκείνη θα έπρεπε να αναλάβει την συνοδηγό. Πως να αναλάβει την συνοδηγό που είχε να μπλέξει σε καυγά από το γυμνάσιο…; Και εάν δεν είναι μόνο αυτοί; Εάν τους πάνε κάπου που θα είναι και άλλοι; Και εάν αυτοί οι άλλοι έχουν όπλα; Αν αυτοί οι ίδιοι έχουν όπλα;
"Που μπλέξαμε ρε φίλε; Πως μπλέξαμε έτσι ρε γαμώτο ...;" ψιθύρισε.
Και τότε το Γκόλουμ γύρισε προς το μέρος τους και χαμογέλασε.
"Κοιτάξτε" αναφώνησε δείχνοντας τους μια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού του. Στην θέα της φωτογραφίας, ο απόλυτος ΤΡΟΜΟΣ κυρίευσε το ζευγάρι των Ελλήνων…
Και να σκεφτείτε ότι όλα ξεκίνησαν από μια απλή ερώτηση...
- Εσείς που θα πάτε φέτος το καλοκαίρι;
Ήταν το highlight του καλοκαιριού. Από φίλους και γνωστούς μέχρι κουτσομπόληδες συνεργάτες, ενοχλητικούς συγγενείς, βαριεστημένες μανικιούρτζήδες, επικοινωνιακούς ταξιτζήδες και παγωτατζήδες με έμφυτη περιέργεια. Παρόλο το ετερόκλητο πλήθος, οι αντιδράσεις δεν ποίκιλλαν καθόλου, μιλάμε για αντιδράσεις καρμπόν. Η ερώτηση δε, ετίθετο πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο καθώς για όλους λίγο πολύ κοντοζύγωνε η άδεια. Η απάντηση μας πάντα έβγαινε μασημένη, με ένα συνωμοτικό γελάκι αμηχανίας. Σε αντίθεση λοιπόν από τις δημοφιλείς Τήνους, Νάξους, Καλαμάτες, Πήλια, Κουφονήσια και Αστυπάλαιες εμείς θα πηγαίναμε στη:
- Ζανζιβάρη...
(Ακολουθεί ο διάλογος καρμπόν)
- Καλέ που είναι αυτό;
- Στην Τανζανία.
- Αααα, εκεί που μένει εκείνο το ζωάκι ο Τασμάνια Ντέβιλ!
- Όχι αυτός μένει στην Τασμανία, είναι από την άλλη πλευρά, στην Αυστραλία.
- Και η Τανσμα...
- Ταν-ζα-νία.
- Αυτή τέλος πάντων που βρίσκεται;
- Στην Αφρική...
- Στην Αφρική; Μα στην Αφρική τώρα δεν έχουνε αυτόν τον ιό ... τον έμπολα ντε;
- Εεε .... είναι στην άλλη μεριά αυτό της ηπείρου, δεν μας πιάνει εμάς...
- Μμμ... και ... θα πάτε με γκρουπ φαντάζομαι;
- Εεεε .... όχι ... Μόνοι μας θα πάμε...
- Άααα. Μάλιστα .... εεεε .... ωραία ... Να μας ξανάρθετε ... όταν γυρίσετε, να μας πείτε πως περάσατε...
Με μια αμήχανη σιωπή μαζί με ένα αντίο για πάντα να πλανάται ανείπωτο στην ατμόσφαιρα, αναχωρούσαμε και εμείς υποσχόμενοι ότι θα ... επιστρέψουμε! Φυσικά και είχαμε τις αμφιβολίες μας για αυτό.
Όταν πέφτουν αεροπλάνα και ξεσπούν επιδημίες ...
Αποφασίσαμε να πάμε στη Τανζανία την ημέρα που το αεροσκάφος της Malaisia airlines καταρρίφθηκε στα σύνορα Ουκρανίας - Ρωσίας. Κάναμε προκράτηση των αεροπορικών μας εισιτηρίων την ημέρα που συνετρίβη το αεροσκάφος της Taiwan TransAsia Airways. Επιβεβαιώσαμε την κράτηση μας την ακριβώς επόμενη μέρα, όταν το αεροσκάφος της Air Algerie συνετρίβη στο Μάλι. Την στιγμή δε που πληρώναμε τα εισιτήρια, έπεσε και ένας μεγάλος πίνακας που απεικόνιζε τον χάρτη της γης και έσκασε με ένα δυνατό κρότο στο πάτωμα του πρακτορείου (δεν αστειεύομαι καθόλου). Όλα αυτά βεβαίως τα θεωρήσαμε ΚΑΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ. Βέβαια εάν υποθέσουμε ότι οι πιθανότητες να πας από αεροπορικό είναι 1 στα 11 εκατομμύρια, με τις τρεις αεροπορικές τραγωδίες του τελευταίου μήνα στατιστικά οι πιθανότητες μας είχανε μειωθεί σε 1 στα 33 εκατομμύρια.
Αντί λοιπόν το μυαλουδάκι μας να ξεκουράζεται στις σεζλόνγκ σε εξωτικές παραλίες με φόντο τον Ινδικό ωκεανό, παρακολουθούσαμε μετά μανίας τις αναλύσεις για τα πρόσφατα αεροπορικά δυστυχήματα και κρατούσαμε νυχθημερόν καραούλι μην τυχόν ξεφύγει ο Έμπολα από τη μεθοριακή ζώνη της δυτικής Αφρικής. Παράλληλα είχαμε μπλέξει με τον κυκεώνα πληροφόρησης αναφορικά με τα απαραίτητα εμβόλια που έπρεπε να κάνουμε για να μην κολλήσουμε τίποτα εκεί που θα πάμε. Από το ΚΕΕΛΠΝΟ στην νομαρχία, από τον WHO στον CDC και από τον Άννα στον Καϊάφα, άκρη δεν βγάζαμε πουθενά. Ούτε που θυμόμασταν δε ποιά εμβόλια έχουμε ήδη κάνει από τα μικρά μας χρόνια, ούτε που ήξερε ο σύντροφος τι του βαρέσανε όταν υπηρετούσε την μαμά πατρίδα (εκτός από καμπάνες), οι γιατροί της γειτονίας μας ρωτούσαν που πέφτει αυτή η Τασμανία (Τανζανία πηγαίνουμε άνθρωπε μου) και οι ιστορίες τρόμου για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς στο αεροδρόμιο του Dar es Salaam έδιναν και έπαιρναν στις σελίδες του διαδικτύου. Το σκηνικό συμπλήρωναν μανάδες σε νευρική κρίση, άκομψα αστεία για μαρμίτες, αλκάϊντες και τζιχαντιστές, με τη κοινή γνώμη να μας αντιμετωπίζει τουλάχιστον σαν ... αφελή νήπια σε αυτοκτονική αποστολή.
Εμένα για κάποιο λόγο στο μυαλό μου είχε κολλήσει μια σκέψη, μια εικόνα που δεν με άφηνε να ησυχάσω, εμφανιζόταν ξανά και ξανά ασυναίσθητα, όπως τα τραγούδια που σου κολλάνε και παίζουν όλη μέρα στο κεφάλι σου.
Ήμουνα λέει με τον σύντροφο, και εμένα με έχουν ταβλιάσει κάπου στη μέση της ζούγκλας μια ομάδα ιθαγενών και να μου κάνουν τελετές με φωτιές και χορούς, ενώ ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι να μου μεταφράζει ότι οι άνθρωποι δεν θα με πειράξουν, να με σώσουν προσπαθούν από τον πυρετό που με ψήνει. Δίπλα μου ο σύντροφος να μου κρατάει το χέρι και να θρηνεί μονολογώντας: "Δεν έπρεπε να έρθουμε στη Τανζανία, δεν έπρεπε..."
Το ταξίδι κινδύνευε να πάει άκλαυτο στο βρόντο όταν συνέβησαν 2 όμορφα πράγματα που άλλαξαν την ψυχολογία μας. Ο καλός μας φίλος ο Μπίλι, αφού μας ξέχεσε που αντί να χαιρόμαστε που θα πάμε σε έναν τόσο όμορφο προορισμό καθόμαστε και ασχολούμαστε με μλκ*ς, μας έδωσε τα στοιχεία επικοινωνίας ενός φίλου του που είχε γνωρίσει σε ένα από τα δικά του ταξίδια. Ο φίλος του ο Γιάκομπ λοιπόν, Δανός στην εθνικότητα, είχε μόλις ανοίξει ξενοδοχείο σε ένα παράλιο χωριό της Ζανζιβάρης. Επικοινωνήσαμε με τον άνθρωπο, ήταν πολύ ευγενικός και κατατοπιστικός, και κάναμε κράτηση για τις πρώτες μας νύχτες στο ξενοδοχείο του. Λίγες μέρες μετά από την σωτήρια επέμβαση του Μπίλι, ο σύντροφος επισκέφτηκε τον οδοντίατρο του, και στη κουβέντα επάνω αναφέρθηκαν τα σχέδια των διακοπών μας. Τότε ο οδοντίατρος, ο καλός μας ο κύριος Μιχάλης είχε μια ιδέα. Πήγε και άνοιξε όλα του τα ντουλάπια και γέμισε τον σύντροφο με πάμπολλες παιδικές οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες, για να τις πάμε προσφορά στα παιδάκια της Αφρικής που δεν έχουν πρόσβαση στην στοματική υγιεινή.
Με το ταξιδάκι μας πλέον να αποκτά ένα διαφορετικό νόημα κλείσαμε την τηλεόραση και τα αυτιά μας σε κάθε αρνητική επιρροή, βαφτίσαμε τις διακοπές μας περιπέτεια και καλωσορίσαμε το άγνωστο στις καρδιές μας. Στο κάτω κάτω, όποιου του μέλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει...
- "Εεεεμ ... μωρό μου τι γίνεται; Που μας πάνε αυτοί μέσα στην νύχτα;" Η κοπέλα ανακάθισε στη θέση της κοιτώντας με ανησυχία τον δρόμο που ακολουθούσαν.
Το βανάκι μπαινόβγαινε σε λακκούβες, ανέβαινε λόφους και ξεσήκωνε άπειρη σκόνη στο πέρασμα του. Πίσω και γύρω τους το σκοτάδι του δάσους να τους τυλίγει.
Ο σύντροφος της δεν απάντησε. Είχε ανασηκωθεί και εκείνος και με τα μάτια ορθάνοιχτα προσπαθούσε να κατανοήσει τι συμβαίνει. Μετά από λίγα αγωνιώδη λεπτά ο Τανζανός που έμοιαζε με το Γκόλουμ γύρισε για να πληροφορήσει τους αναστατωμένους ταξιδιώτες ότι πήραν ένα …
- Σόρτκατ, σόρτκατ. Αντερστάντ;
- “Τι μας λέει αυτός; Γιατί κόβουμε δρόμο; Που μας πάνε από εδώ; Κάπως έτσι ξεκινάνε τα θρίλερ...” Η κοπέλα στριφογύρισε νευρικά στο κάθισμα της, στο οποίο ούτως ή άλλως χοροπήδαγε λόγω του απόλυτα κακοτράχαλου δρόμου.
Ο σύντροφος της παρέμεινε αμίλητος και της έκανε νόημα να σωπάσει με μια διακριτική κίνηση στο πόδι. Παράλληλα έγνεψε καταφατικά στο Γκόλουμ. Τα πράγματα φαινόντουσαν πολύ σοβαρά. Τα πράγματα βασικά φαινόντουσαν σκατά.
Και το λέγανε, που να μην το λέγανε. Το λέγανε όταν ξεκίνησαν την ρημαδοδιαδρομή. "Εάν, χτύπα ξύλο, πάει να γίνει τίποτα περίεργο, τι κάνουμε; Τους τη πέφτουμε;"
Το Γκόλουμ, μια σφαλιάρα άνθρωπος ήταν ούτως ή άλλως. Θα τον κοπάναγε ο σύντροφος μια έξω στο παράθυρο. Μετά θα την έπεφτε στον οδηγό. Θα γινόταν μάχη γιατί ο τύπος φαινόταν παλικάρι. Εκείνη θα έπρεπε να αναλάβει την συνοδηγό. Πως να αναλάβει την συνοδηγό που είχε να μπλέξει σε καυγά από το γυμνάσιο…; Και εάν δεν είναι μόνο αυτοί; Εάν τους πάνε κάπου που θα είναι και άλλοι; Και εάν αυτοί οι άλλοι έχουν όπλα; Αν αυτοί οι ίδιοι έχουν όπλα;
"Που μπλέξαμε ρε φίλε; Πως μπλέξαμε έτσι ρε γαμώτο ...;" ψιθύρισε.
Και τότε το Γκόλουμ γύρισε προς το μέρος τους και χαμογέλασε.
"Κοιτάξτε" αναφώνησε δείχνοντας τους μια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού του. Στην θέα της φωτογραφίας, ο απόλυτος ΤΡΟΜΟΣ κυρίευσε το ζευγάρι των Ελλήνων…
Και να σκεφτείτε ότι όλα ξεκίνησαν από μια απλή ερώτηση...
- Εσείς που θα πάτε φέτος το καλοκαίρι;
Ήταν το highlight του καλοκαιριού. Από φίλους και γνωστούς μέχρι κουτσομπόληδες συνεργάτες, ενοχλητικούς συγγενείς, βαριεστημένες μανικιούρτζήδες, επικοινωνιακούς ταξιτζήδες και παγωτατζήδες με έμφυτη περιέργεια. Παρόλο το ετερόκλητο πλήθος, οι αντιδράσεις δεν ποίκιλλαν καθόλου, μιλάμε για αντιδράσεις καρμπόν. Η ερώτηση δε, ετίθετο πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο καθώς για όλους λίγο πολύ κοντοζύγωνε η άδεια. Η απάντηση μας πάντα έβγαινε μασημένη, με ένα συνωμοτικό γελάκι αμηχανίας. Σε αντίθεση λοιπόν από τις δημοφιλείς Τήνους, Νάξους, Καλαμάτες, Πήλια, Κουφονήσια και Αστυπάλαιες εμείς θα πηγαίναμε στη:
- Ζανζιβάρη...
(Ακολουθεί ο διάλογος καρμπόν)
- Καλέ που είναι αυτό;
- Στην Τανζανία.
- Αααα, εκεί που μένει εκείνο το ζωάκι ο Τασμάνια Ντέβιλ!
- Όχι αυτός μένει στην Τασμανία, είναι από την άλλη πλευρά, στην Αυστραλία.
- Και η Τανσμα...
- Ταν-ζα-νία.
- Αυτή τέλος πάντων που βρίσκεται;
- Στην Αφρική...
- Στην Αφρική; Μα στην Αφρική τώρα δεν έχουνε αυτόν τον ιό ... τον έμπολα ντε;
- Εεε .... είναι στην άλλη μεριά αυτό της ηπείρου, δεν μας πιάνει εμάς...
- Μμμ... και ... θα πάτε με γκρουπ φαντάζομαι;
- Εεεε .... όχι ... Μόνοι μας θα πάμε...
- Άααα. Μάλιστα .... εεεε .... ωραία ... Να μας ξανάρθετε ... όταν γυρίσετε, να μας πείτε πως περάσατε...
Με μια αμήχανη σιωπή μαζί με ένα αντίο για πάντα να πλανάται ανείπωτο στην ατμόσφαιρα, αναχωρούσαμε και εμείς υποσχόμενοι ότι θα ... επιστρέψουμε! Φυσικά και είχαμε τις αμφιβολίες μας για αυτό.
Όταν πέφτουν αεροπλάνα και ξεσπούν επιδημίες ...
Αποφασίσαμε να πάμε στη Τανζανία την ημέρα που το αεροσκάφος της Malaisia airlines καταρρίφθηκε στα σύνορα Ουκρανίας - Ρωσίας. Κάναμε προκράτηση των αεροπορικών μας εισιτηρίων την ημέρα που συνετρίβη το αεροσκάφος της Taiwan TransAsia Airways. Επιβεβαιώσαμε την κράτηση μας την ακριβώς επόμενη μέρα, όταν το αεροσκάφος της Air Algerie συνετρίβη στο Μάλι. Την στιγμή δε που πληρώναμε τα εισιτήρια, έπεσε και ένας μεγάλος πίνακας που απεικόνιζε τον χάρτη της γης και έσκασε με ένα δυνατό κρότο στο πάτωμα του πρακτορείου (δεν αστειεύομαι καθόλου). Όλα αυτά βεβαίως τα θεωρήσαμε ΚΑΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ. Βέβαια εάν υποθέσουμε ότι οι πιθανότητες να πας από αεροπορικό είναι 1 στα 11 εκατομμύρια, με τις τρεις αεροπορικές τραγωδίες του τελευταίου μήνα στατιστικά οι πιθανότητες μας είχανε μειωθεί σε 1 στα 33 εκατομμύρια.
Αντί λοιπόν το μυαλουδάκι μας να ξεκουράζεται στις σεζλόνγκ σε εξωτικές παραλίες με φόντο τον Ινδικό ωκεανό, παρακολουθούσαμε μετά μανίας τις αναλύσεις για τα πρόσφατα αεροπορικά δυστυχήματα και κρατούσαμε νυχθημερόν καραούλι μην τυχόν ξεφύγει ο Έμπολα από τη μεθοριακή ζώνη της δυτικής Αφρικής. Παράλληλα είχαμε μπλέξει με τον κυκεώνα πληροφόρησης αναφορικά με τα απαραίτητα εμβόλια που έπρεπε να κάνουμε για να μην κολλήσουμε τίποτα εκεί που θα πάμε. Από το ΚΕΕΛΠΝΟ στην νομαρχία, από τον WHO στον CDC και από τον Άννα στον Καϊάφα, άκρη δεν βγάζαμε πουθενά. Ούτε που θυμόμασταν δε ποιά εμβόλια έχουμε ήδη κάνει από τα μικρά μας χρόνια, ούτε που ήξερε ο σύντροφος τι του βαρέσανε όταν υπηρετούσε την μαμά πατρίδα (εκτός από καμπάνες), οι γιατροί της γειτονίας μας ρωτούσαν που πέφτει αυτή η Τασμανία (Τανζανία πηγαίνουμε άνθρωπε μου) και οι ιστορίες τρόμου για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς στο αεροδρόμιο του Dar es Salaam έδιναν και έπαιρναν στις σελίδες του διαδικτύου. Το σκηνικό συμπλήρωναν μανάδες σε νευρική κρίση, άκομψα αστεία για μαρμίτες, αλκάϊντες και τζιχαντιστές, με τη κοινή γνώμη να μας αντιμετωπίζει τουλάχιστον σαν ... αφελή νήπια σε αυτοκτονική αποστολή.
Εμένα για κάποιο λόγο στο μυαλό μου είχε κολλήσει μια σκέψη, μια εικόνα που δεν με άφηνε να ησυχάσω, εμφανιζόταν ξανά και ξανά ασυναίσθητα, όπως τα τραγούδια που σου κολλάνε και παίζουν όλη μέρα στο κεφάλι σου.
Ήμουνα λέει με τον σύντροφο, και εμένα με έχουν ταβλιάσει κάπου στη μέση της ζούγκλας μια ομάδα ιθαγενών και να μου κάνουν τελετές με φωτιές και χορούς, ενώ ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι να μου μεταφράζει ότι οι άνθρωποι δεν θα με πειράξουν, να με σώσουν προσπαθούν από τον πυρετό που με ψήνει. Δίπλα μου ο σύντροφος να μου κρατάει το χέρι και να θρηνεί μονολογώντας: "Δεν έπρεπε να έρθουμε στη Τανζανία, δεν έπρεπε..."
Το ταξίδι κινδύνευε να πάει άκλαυτο στο βρόντο όταν συνέβησαν 2 όμορφα πράγματα που άλλαξαν την ψυχολογία μας. Ο καλός μας φίλος ο Μπίλι, αφού μας ξέχεσε που αντί να χαιρόμαστε που θα πάμε σε έναν τόσο όμορφο προορισμό καθόμαστε και ασχολούμαστε με μλκ*ς, μας έδωσε τα στοιχεία επικοινωνίας ενός φίλου του που είχε γνωρίσει σε ένα από τα δικά του ταξίδια. Ο φίλος του ο Γιάκομπ λοιπόν, Δανός στην εθνικότητα, είχε μόλις ανοίξει ξενοδοχείο σε ένα παράλιο χωριό της Ζανζιβάρης. Επικοινωνήσαμε με τον άνθρωπο, ήταν πολύ ευγενικός και κατατοπιστικός, και κάναμε κράτηση για τις πρώτες μας νύχτες στο ξενοδοχείο του. Λίγες μέρες μετά από την σωτήρια επέμβαση του Μπίλι, ο σύντροφος επισκέφτηκε τον οδοντίατρο του, και στη κουβέντα επάνω αναφέρθηκαν τα σχέδια των διακοπών μας. Τότε ο οδοντίατρος, ο καλός μας ο κύριος Μιχάλης είχε μια ιδέα. Πήγε και άνοιξε όλα του τα ντουλάπια και γέμισε τον σύντροφο με πάμπολλες παιδικές οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες, για να τις πάμε προσφορά στα παιδάκια της Αφρικής που δεν έχουν πρόσβαση στην στοματική υγιεινή.
Με το ταξιδάκι μας πλέον να αποκτά ένα διαφορετικό νόημα κλείσαμε την τηλεόραση και τα αυτιά μας σε κάθε αρνητική επιρροή, βαφτίσαμε τις διακοπές μας περιπέτεια και καλωσορίσαμε το άγνωστο στις καρδιές μας. Στο κάτω κάτω, όποιου του μέλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει...
