Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[deka]

Habari yako, mzungu? Heri ya mwaka mpya!

 

[Travelstoryteller]

Habari yako, mzungu? Heri ya mwaka mpya!

Nzuri. Asante pia deka!!! Maisha marefu!

 

[billvar]

Habari yako, mzungu? Heri ya mwaka mpya!

Nzuri. Asante pia deka!!! Maisha marefu!

Ωραια τα λέτε! Χαχαχα

 

[Travelstoryteller]

Θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για την καθυστέρηση και να πληροφορήσω τους φίλους ταξιδιώτες ότι μέσα στις επόμενες ημέρες θα ανέβει η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας μας. Πολύ θα ήθελα η δικαιολογία μου να ήταν ότι κερδίσαμε το Τζόκερ και την κάναμε για άλλες περιπέτειες ή ότι με ανακάλυψε κυνηγός ταλέντων και τώρα γράφω σενάρια στο Χόλυγουντ αλλά δυστυχώς η ωμή αλήθεια είναι ότι έχει κρύο και δυσκολεύομαι να γράφω κάτω από την κουβέρτα γιατί συνήθως βρίσκεται από κάτω και ο γάτος. Όσοι έχετε γατί αντιλαμβάνομαι ότι ταυτίζεστε εκτός και εάν μόνο ο δικος μας έχει βγεί χάκερ και βολεύεται πάνω στα πληκτρολόγια. Από τότε που βγήκε η συγνώμη βέβαια χάθηκε και το φιλότιμο...

 

[jousis]

Αχ, να είχαν την μισή σου ευθιξία κάποιες άλλες που μας έχουν στο περίμενε χρόνια...

Για να πιστέψουμε όμως θέλουμε φωτο από τον γάτο πάνω στο laptop.

 

[fantasia13]

Σε περιμενουμε παντως με αγωνια.......

 

[Travelstoryteller]

Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά

Είχε αισίως ξημερώσει η μέρα της επιστροφής. Μόλις μερικές ώρες μας χώριζαν από την επιβίβαση μας στο αεροπλάνο και όλα έδειχναν ότι η περιπέτεια μας έφτανε στο τέλος της.

Την προηγούμενη ακριβώς, ήταν η πιο απογοητευτική μέρα του ταξιδιού μας, η μέρα του σαφάρι. Οι προγραμματισμένοι οδηγοί μας, το αγαπητό ζεύγος Ρίκι & Γιούλη, ξενυχτισμένοι λόγω της νυχτερινής τους περιπέτειας με το τρακτέρ, δεν μπορούσαν όχι για σαφάρι, αλλά ούτε μέχρι το κρεβάτι τους να συρθούνε. Δεν μας άφησαν βέβαια έτσι. Κάλεσαν τον Αζίζ, τον ταρίφα φάντασμα για να μας μεταφέρει και να μας ξεναγήσει στο εθνικό πάρκο ο ίδιος. Παρόλο που είχαμε πάρα πολλές απορίες σχετικά με το πως θα κάνουμε σαφάρι με ταξί (!), δεν θέλαμε να τους ζαλίσουμε με τις ερωτήσεις μας και αποφασίσουμε να μιλήσουμε κατευθείαν με τον Αζίζ για το τι ακριβώς θα κάνουμε. Τα παιδιά έπεσαν για ύπνο και εμείς αράξαμε στην είσοδο περιμένοντας το ταξί μας, το οποίο δεν άργησε να εμφανιστεί στο βάθος του χωματόδρομου.

“Ο Αζίζ;” ρωτάμε τον οδηγό , ο οποίος μας παρέλαβε με μια αντίκα μερσεντές στολισμένη με λευκά κουρτινάκια! Δεν το έλεγες και εξάρτημα για σαφάρι, αλλά τέλος πάντων.

“Αζίζ, Αζίζ” μας απαντάει καταφατικά.

“Τέλεια, επιτέλους γνωρίζουμε αυτόν τον Αζίζ.” χαρήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε.

“Λοιπόν ποιό είναι το πρόγραμμα Αζίζ, τι κάνουμε;” τον ρωτάει ο σύντροφος, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, ο Αζίζ, εκτός από το καλύτερο τιμόνι της Αφρικής, ήξερε και άπταιστα αγγλικά.

“Καρίμ, Καρίμ” γυρνάει το παλικάρι να τον διορθώσει δείχνοντας τον εαυτό του με το δάχτυλο.

“Τι είπε αυτός;;;” γυρνάει ο σύντροφος σε μένα.

“Μάλλον ότι τον λένε Καρίμ…”

“Και ο Αζίζ που είναι;;;”

Δυστυχώς ο Καρίμ δεν μπορούσε να μας εξηγήσει που ακριβώς βρίσκεται ο Αζίζ και γιατί δεν εμφανίστηκε, που ακριβώς πηγαίνουμε, πόσο μάλλον το ποιό θα είναι το πρόγραμμα της εκδρομής μας. Δεν γινόταν να συνεννοηθούμε ούτε και να εμπιστευτούμε τις οδηγικές του ικανότητες. Αναγκαστήκαμε να το ακυρώσουμε επιτόπου, πληρώσαμε την ελάχιστη ταρίφα μαζί με ένα ευγενικό φιλοδώρημα και επιστρέψαμε απογοητευμένοι και κατάσκασμένοι στο σπίτι.



Απομεσήμερο πια, οι οικοδεσπότες μας παραξενεύτηκαν όταν μας είδανε αραχτούς στην αυλή να ρεμβάζουμε κάτω από δεντράκια. Καθίσαμε όλοι μαζί με αχνιστές κουπίτσες αφρικάνικου καφέ και τους εξηγήσαμε τι συνέβη. Η Γιούλη είχε φορτώσει με τον φίλο της τον Αζίζ ενώ ο Ρίκι είχε μια νηφάλια έκφραση στο πρόσωπο του. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” μας έλεγε το βλέμμα του και συμφώνησε ότι κάναμε την σωστή επιλογή να μην συνεχίσουμε με τον φίλο οδηγό Καρίμ.

Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε την συνδρομή των παιδιών καθώς την επόμενη μέρα επιστρέφαμε για Ελλάδα και δεν θέλαμε επ’ ουδενί να ξανά επιβιβαστούμε στο λεωφορείο ο “γολγοθάς” για το Νταρ Ες Σαλαάμ. Αφού μας είχαν περισσέψει τα χρήματα από το ακυρωμένο σαφάρι, είχαμε αποφασίσει να δώσουμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να επιστρέψουμε άνετα και κατευθείαν για το αεροδρόμιο. Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε μια σφυριχτή και απόκοσμη φωνή πίσω μας να μας καλησπερίζει. Γυρνάμε και τί να δούμε: ο Λάζαρος είχε αναστηθεί! Το Γκόλουμ είχε ξεφασκιωθεί από το σεντόνι που τον τύλιγε και είχε εμφανιστεί από το πουθενά ολοζώντανο στην παρέα μας! Στο χέρι του κρατούσε ένα μακρύ τσιγάρο και στο παράμεσο δάχτυλο του έφεγγε ένα τεράστιο λαμέ δαχτυλίδι. “My precius…”

Η μέρα θα είχε πάει εντελώς στράφι, εάν πιο αργά το ίδιο απόγευμα, η Γιούλη δεν μου είχε προτείνει να πάμε παρέα οι δυο μας να ψωνίσουμε κάτι πράγματα που χρειαζόταν. Πήραμε και τον sweety μαζί και ξεκινήσαμε με τα πόδια μέσα από τα φιδωτά στενάκια της ζούγκλας για την αγορά. Ο ήλιος μόλις έδυε, ντύνοντας με πορτοκαλί πινελιές το δρόμο μας ενώ ένας χρυσός ουρανός έφεγγε πάνω από τον θόλο των δέντρων. Φτάσαμε σε ένα πλάτωμα της ζούγκλας περικυκλωμένο από μικρά πλίθινα σπιτάκια που στέγαζαν ψιλικατζίδικα, κουρεία, κομμωτήρια, ξυλουργεία και καταστήματα αδιευκρίνιστης πραμάτειας. Μια λαϊκή αγορά από ξύλινους πάγκους, τσίγκινα σκέπαστρα και πανιά, γεμάτη πληθωρικά φρούτα και λαχανικά έστεκε στην άκρη του δρόμου. Ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα και εκεί που νόμιζα ότι θα παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, η Γιούλη δρασκέλισε το χαγιάτι ενός πλίθινου σπιτιού και έκατσε σε μια από τις πολλές πλαστικές καρέκλες που έστεκαν στον περιορισμένο χώρο. Μια εύσωμη γυναίκα καθόταν ήδη εκεί, με πολύχρωμα ρούχα και ένα περίεργα δεμένο τουρμπάνι στο κεφάλι, και έπλεκε τα μαλλιά μιας νεαρής κοπέλας σε κοτσιδάκια.

“Κάτσε” μου έκανε νόημα και έκατσα απορημένη, για το λόγο που κάνουμε αυτή τη στάση. “Πίνεις Κιλιμάντζαρο;” με ρώτησε.

Πριν προλάβω να αποκριθώ, η εύσωμη γυναίκα σηκώθηκε και μας έφερε 2 μπύρες από έναν καταψύκτη στο εσωτερικό του σπιτιού.

“Βρίσκομαι σε καφενείο” σκέφτηκα.

Τσουγκρίσαμε τις μπύρες μας, άναψα και ένα τσιγάρο και αρχίσαμε να τα λέμε. Σαν γυναίκες. Όπως θα τα έλεγα με μια φίλη μου σε ένα καφενείο στην Αθήνα, πίνοντας μπύρες ή ρακές. Μόνο που βρισκόμουνα στην Τανζανία, σε ένα σημείο που δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη. Ήταν εξωπραγματικό! Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος μας διέκοπτε για να την χαιρετήσει. Με σύστηνε κάθε φορά και όλοι ευγενικοί χαιρόντουσαν μου λέγανε που με γνωρίζουνε. Μιλήσαμε πολύ ώρα, είχε πάει αργά , μέχρι που ο Ρίκι την πήρε τηλέφωνο να δει που είμαστε. Τελειώσαμε την μπύρα μας και φύγαμε, παίρνοντας τα ψώνια μας παραμάσχαλα και μέσα στο σκοτάδι μπήκαμε στη ζούγκλα και κινήσαμε για το σπίτι.



Το καλό ήταν ότι όσο λείπαμε η επιστροφή μου με τον σύντροφο για το Νταρ είχε κανονιστεί. Το Γκόλουμ είχε μεσολαβήσει προτείνοντας έναν φίλο του που μπορούσε να έρθει να μας παραλάβει την επόμενη μέρα για να μας πάει στο αεροδρόμιο με ένα άνετο τζιπάκι και σε πολύ καλή τιμή. Επίσης πρόσφερε τον εαυτό του σαν συνοδό μας. Είχε ήδη τσεπώσει την προκαταβολή όταν γυρίσαμε με την Γιούλη. “Να τον εμπιστευτώ;” είχε ρωτήσει με το βλέμμα του ο σύντροφος τον Ρίκι. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” του απάντησε ο Ρίκι σηκώνοντας τους ώμους του ψηλά.

Αργά καταλάβαμε τελικά ότι το Γκόλουμ δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθές στους οικοδεσπότες μας, μάλλον ως λύση ανάγκης προέκυψε στην πανωλεθρία του τρακτέρ, καθώς δεν τους είδαμε καθόλου ενθουσιασμένους που θα περνούσαν ακόμα μια νύχτα συντροφιά του …

 

[Travelstoryteller]

Και ιδού και τα πειστήρια! Ο χακερόγατος μας!

 

[echo2011]

Κούκλος ο γάτος σας!!
Αν κατάλαβα καλά η εισαγωγή στην ιστορία σου προέρχεται από την ημέρα της επιστροφής όταν πηγαίνατε στο αεροδρόμιο; Πάνω στο καλύτερο μας άφησες πάλι δηλαδή!

 

[Travelstoryteller]

Περίεργα πράγματα

"Μωρό μου εσύ άνοιξες το λάπτοπ;" ρώτησα τον σύντροφο την ώρα που έπινε το πρωινό του καφεδάκι στη κουζίνα. Όπως έκανα τις προετοιμασίες για την αναχώρηση μας, είχα ανακαλύψει την οθόνη του λάπτοπ μας ανοιχτή. Το λάπτοπ είχε διανυκτερεύσει στο σαλόνι για να φορτίσει, καθώς το δικό μας δωμάτιο δεν διέθετε ελεύθερη πρίζα. Ήμουνα όμως σίγουρη ότι είχα κλείσει την οθόνη το προηγούμενο βράδυ πριν πάω για ύπνο. Το Γκόλουμ είχε μόλις σηκωθεί από το καναπέ και έπινε τον καφέ του, καπνίζοντας αυτά τα μακριά τσιγάρα του. Το τεράστιο δαχτυλίδι του ακτινοβολούσε το φως του ήλιου, στέλνοντας σκόρπιες δεσμίδες φωτός στους τοίχους του δωματίου. Βγάλαμε το κεφάλι μας στο άνοιγμα της πόρτας κοιτάζοντας τον καχύποπτα.
"Και να την άνοιξε ρε μωρό μου την οθόνη, σιγά μην ήξερε πως να το χειριστεί." κάγχασε ο σύντροφος, μη δίνοντας βάση στον προβληματισμό μου. Γρήγορα και εγώ το ξέχασα καθώς είχα μεγαλύτερα προβλήματα να με απασχολούνε. Είχε προκύψει ένα θεματάκι και έπρεπε επειγόντως να κατέβουμε στην αγορά. Μόλις μερικά λεπτά όμως πριν φύγουμε για την πόλη, εμφανίστηκαν οι φίλοι του Γκόλουμ, δηλαδή οι οδηγοί μας. Ένας νεαρός τανζανός με την γυναίκα του, χριστιανοί αμφότεροι, είχαν καταφθάσει 4 ώρες νωρίτερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει. Ο Ρίκι τους υποδέχτηκε και τους επέτρεψε να περιμένουν στο σαλόνι όση ώρα θα απουσιάζαμε. Έκλεισα την πόρτα του δωματίου μας και μαζί με τα παιδιά αναχωρήσαμε αφήνοντας το Γκόλουμ με τους ζευγάρι μόνους τους στο σπίτι.
Όταν επιστρέψαμε η πόρτα του δωματίου μας ήταν ... μισάνοιχτη! Έτρεξα κατευθείαν να ανοίξω το τσαντάκι με τα χρήματα και τα διαβατήρια μας. Μέτρησα και ξαναμέτρησα τα χρήματα. Δεν έμοιαζε να λείπει τίποτα. Κοίταξα και τις τσάντες μας οι οποίες δεν φαινόντουσαν πειραγμένες. Ενημέρωσα τον σύντροφο αλλά μη έχοντας άλλες εναλλακτικές αποφασίσαμε να το αγνοήσουμε και αυτό το σημάδι. Μπορεί να έψαχναν το μπάνιο βρέ αδερφέ!

“Εάν όμως, χτύπα ξύλο, πάει να γίνει τίποτα περίεργο, τι κάνουμε...;”
“Θα γίνει μάχη!” όρθωσε το ανάστημα του ο σύντροφος.
“Καλά πάμε και βλέπουμε…” ξεφύσηξα συμβιβαστικά ενώ οι αμφιβολίες είχαν ήδη αρχίσει να μας ζώνουν…

Η ώρα πέρασε και αφού αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας, επιβιβαστήκαμε στο τζιπάκι των Τανζανών για τον δρόμο της επιστροφής. Μας έβαλαν να καθίσουμε στις πίσω πίσω θέσεις, οι οποίες δεν διέθεταν πόρτα ή παράθυρο που ανοίγει, κάνοντας μας να νιώσουμε λίγο εγκλωβισμένοι. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Νταρ.

Jesus Christ the King​

Κάποια στιγμή ρώτησα εάν μπορώ να καπνίσω. Το Γκόλουμ μετάφρασε το αίτημα μου στον οδηγό και η απάντηση του ήταν καταφατική. "Smoke all you want". Έβγαλα τον καπνό μου λοιπόν και άρχισα να στρίβω.
"Ganja?" με ρωτάει το Γκόλουμ συνωμοτικά περιεργάζοντας το περιεχόμενο του τσιγάρου μου.
"Tabacco" του απάντησα.
Παρόλα αυτά το Γκόλουμ πήρε θάρρος και έβγαλε ευθύς ένα "σέρτικο" τσιγάρο...
"Τι κάνει αυτός ρε;;; Θα μας δέσουνε..." μουρμούρισε ο σύντροφος. Η αλήθεια είναι ότι συχνά πυκνά είχαμε διακρίνει αστυνομικά μπλόκα στις παρυφές του δρόμου. Το Γκόλουμ διέκρινε τον αγχωμένο τόνο στην φωνή του συντρόφου και έσπευσε να τον καθησυχάσει.
"Relax brother..."
"Relax... No worries." λέει με την σειρά του ο οδηγός.
Ο τόνος της φωνής του μου θύμισε την ταινία Captain Philipps με τον Τομ Χάνκς, την ώρα που ο Σομαλός πειρατής λέει στον καπετάνιο: "Don't worry Irish..." και μετά ισοπεδώνεται το σύμπαν.
Η διαδρομή μετά από αυτό συνέχισε να κυλά ήρεμα, ενώ ο ήλιος έπαιρνε την κατιούσα χαρίζοντας μας ένα πανοραμικό on the road ηλιοβασίλεμα.
Την ηρεμία την έσπασε το τηλέφωνο του Γκόλουμ που κουδούνιζε. Ξεκίνησε μια περίεργη συνομιλία με το κινητό να αλλάζει χέρια, μηνύματα είχαν αρχίσει εισέρχονται στο κινητό του οδηγού, έπαιρνε η κοπέλα τηλέφωνα από το δικό της κινητό, το οποίο επίσης πέρναγε από χέρι σε χέρι. Οι συνομιλίες δεν κράτησαν πολύ ώρα, αλλά έξω είχε σκοτεινιάσει και εμείς είχαμε μια αίσθηση ότι μιλούσανε για εμάς...
Όταν λοιπόν το αυτοκίνητο παρέκλινε από το δρόμο και με ταχύτητα χώθηκε στον χωματόδρομο, μετατρέποντας την διαδρομή μας σε χορευτικό ταψί σε λούνα Παρκ του 80', η παράνοια είχε ήδη εισβάλλει στις μικρές διαστάσεις του οχήματος μας...
Την ώρα δε που το Γκόλουμ μας έδειξε την οθόνη του κινητού του, συνειδητοποιήσμε ότι .... τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για αυτό που βλέπαμε ....

In God We Trust​

Αλήθεια εσείς τι πιστεύετε ότι μας έδειξε στο κινητό του το Γκόλουμ;

 

[Fotodv7]

Έχω βάλει την ιστορία σου ως "αγαπημένο" στον Chrome. Κάθε μέρα μπαίνω και τσεκάρω αν έγραψες τη συνέχεια.... Σε παρακαλώ λυπήσου με και γράψε το τέλος. Βασανίζομαι....



Υ. Γ: Ειλικρινά δε μου περνάει τίποτα από το μυαλό σχετικά με το τι σας έδειξε το γκόλουμ

 

[babaduma]

Ειλικρινά δε μου περνάει τίποτα από το μυαλό σχετικά με το τι σας έδειξε το γκόλουμ

Μια οικογενειακή φωτογραφία του ίσως;