Υεμένη ΤΟ νησί (by hydronetta & babaduma)

[Eftichia]

ελπιζω οτι υπαρχει ακομη μελλον για "το νησι" καθως η σταθερη αξια του "Θιβετ......" φτανει στο τελος.

οσο για το 9ο κεφαλαιο ,τις απιθανες φωτο ,την υπεροχη πισινα και ολα τα υπολοιπα τι να πω.......hydronetta ,εξαιρετικος οπως παντα!!!!

η περιγραφη του παγωμενου μπανιου στην φυσικη πισινα ,μου θυμισε το μπανιο στις βαθρες της σαμοθρακης( καλα ....δεν ειναι το ιδιο ....σιγουρα!!!!)

 

[babaduma]

η περιγραφη του παγωμενου μπανιου στην φυσικη πισινα ,μου θυμισε το μπανιο στις βαθρες της σαμοθρακης( καλα ....δεν ειναι το ιδιο ....σιγουρα!!!!)

... και στο 10ο θα σου θυμίσει βουτιά στον Βοϊδομάτη...

 

[babaduma]

Κεφάλαιο 10ο: Πιρ γουρ γουρ

“9 to 5” (Εννέα με Πέντε) ήταν ο τίτλος μιας συμπαθητικής ταινίας του 1980 με την Τζέην Φόντα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, «καθιέρωσε» κατά κάποιον τρόπο το συγκεκριμένο ωράριο στη συνείδηση του κόσμου για την καθημερινή εργασία. Φυσικά, σήμερα, 30 χρόνια μετά, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε αλλά το συγκεκριμένο ωράριο έβρισκε πλήρη εφαρμογή και αποδοχή από την πλευρά μου στη διάρκεια της παραμονής μου στη Σοκότρα (με μικρές διαφοροποιήσεις το ίδιο ισχύει και για τους ντόπιους). Όχι ότι το τυχοδιωκτικό μας δίδυμο εργαζόταν, βέβαια, αλλά αυτές ήταν οι ώρες της πλήρους δραστηριότητας την ημέρα και του πλήρους ύπνου το βράδυ! Ο τέλειος διαχωρισμός σε οκτάωρα με το τρίτο απ’ αυτά «σπασμένο» στα δύο για πρωινό, βραδινό και λοιπές δραστηριότητες.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου που ανέτειλε με βρήκαν να ξεμουδιάζω τους μύες μου στην γνωστή πια γιαλαντζί σουηδική γυμναστική. Η πρωινή δραστηριότητα στο χώρο του καταυλισμού δεν είχε αρχίσει ακόμη αλλά δε θ’ αργούσε και πολύ όταν ο ήλιος που δυνάμωνε σιγά-σιγά κτυπούσε την πόρτα των αντίσκηνων.



Ώσπου να ολοκληρώσω τη ρουτίνα της ατομικής υγιεινής, είχα ήδη αποκτήσει το «καθιερωμένο» φιλοθεάμον κοινό με τους τρεις εκπροσώπους του να βγάζουν δειλά τα κεφάλια τους μέσα απ’ τα πυκνά κλαδιά των κοκκοφοινίκων. Άλλοι τρεις μπόμπιρες, εμφανώς πιο εξοικειωμένοι με τους εισβολείς, συστήθηκαν, έπαιξαν, ζήτησαν και πήραν τα «καλέμια» τους και απομακρύνθηκαν απρόθυμα στην αγριεμένη φωνή του Μιτάκ που, εν τω μεταξύ, έφερνε τα γνωστά του πρωινού κολατσιού.

Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις 8. Η πρόταση να επισκεφθούμε τους αμμόλοφους του Hayf και του Zahek, όσο κι αν από τα λεγόμενα του Μιτάκ επρόκειτο για τους εντυπωσιακότερους του νησιού, απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες αφ’ ενός γιατί η ιδέα του να προσπαθούμε να σκαρφαλώσουμε στην κορφή τους κάτω απ’ τον ντάλα ήλιο δε μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα και αφ’ ετέρου γιατί το σημερινό πρόγραμμα περιλάμβανε την επίσκεψη στο οροπέδιο Dixam (Dixsam, Dicksam – κατά κάποιες άλλες γραφές) και δεύτερη «πισίνα» για να δροσιστούμε, κάτι που σίγουρα μας εξιτάριζε περισσότερο.

Αφήσαμε το κάμπινγκ Amak (Aomak, Omaq) για να κάνουμε μια πρώτη σύντομη επίσκεψη στο σπήλαιο Dagub (Degub, Dogub) που δέσποζε στα μισά της κάθετης γρανιτένιας πλαγιάς του οροπεδίου – σαν ένα ιδανικό παρατηρητήριο πάνω από την κωμόπολη της Mahatta.



Αυτή η τελευταία, μαζί με το Bidholeh (Bedhula) και το Stero αποτελούν και τις σημαντικότερες κωμοπόλεις του νότου. Ο δρόμος για το σπήλαιο περνούσε μέσα από την κωμόπολη η οποία, εκτός από σχολείο φυσικά, διέθετε και ένα καινούργιο νοσοκομείο. Οι πιτσιρικάδες που έπαιζαν στην περιοχή, μόλις είδαν το αυτοκίνητο, έκαναν αμέσως αισθητή την παρουσία τους.



Ο χωματόδρομος διέσχιζε μια έκταση με Croton trees, ένα ενδημικό είδος που χρησιμοποιείται κυρίως ως τροφή από τα χιλιάδες κατσίκια που βρίσκονται παντού στο νησί. Η σπηλιά, πέραν της πανοραμικής θέας προς τον Ινδικό ωκεανό και τη συνάντηση με μια μισότυφλη γριά που ζητούσε φάρμακα για τα μάτια της και τα δυο εγγονάκια (?) της, δεν είχε την αίγλη του Hoq (μια μεγάλη μεν, απλή δε, σπηλιά ήταν) και δεν παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον.



Δεν σπαταλήσαμε πολύ χρόνο και γρήγορα πήραμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που ανηφόριζε σιγά-σιγά στο οροπέδιο. Οι πρώτοι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι ξεκίνησαν να φτιάχνονται από την κυβέρνηση της Υεμένης το 2005: Φαρδιές, ανοικτές χαρακιές στο τοπίο που εκτείνονται οριζοντίως και καθέτως στο νησί παρουσιάζοντας, ωστόσο, ελάχιστη κίνηση τροχοφόρων. Η κατασκευή των νέων δρόμων, όπως αποδείχθηκε, ήταν το σημείο τριβής ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα Ηνωμένα Έθνη που υλοποιούσαν το πρόγραμμα Διατήρησης και Ανάπτυξης στη Σοκότρα. Όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να χρειάζεσαι μόνο 45 λεπτά για να διασχίσεις μιαν απόσταση που διαφορετικά θα χρειαζόσουν 8 ώρες – μπορεί και παραπάνω! Η όλη αντίληψη για το νησί θα άλλαζε χάρη στους δρόμους. Το ουσιώδες, όμως, ήταν πού θα τους έκαναν. Μόλις την τελευταία στιγμή κατάφεραν οι υπεύθυνοι του προγράμματος να πείσουν την κυβέρνηση να μη στείλει τον δρόμο μέσα από ένα κομμάτι της ακτής που είχε χαρακτηρισθεί σαν υδροβιότοπος. Δεν είναι λάθος να πει κανείς ότι μπορεί να διαβάσει το μέλλον του νησιού στις γραμμές του οδικού δικτύου του: Πόσες, πόσο ευρείες, πού οδηγούν και ποιοι ενθαρρύνονται να ταξιδέψουν σ’ αυτές.



Τα όρη Hagger και κατ’ επέκταση το οροπέδιο Dixam είναι ο γνήσιος, υπερυψωμένος πυρήνας του νησιού και δείγματα φθαρμένου και διαμελισμένου γρανίτη είναι ορατά παντού. Ο δρόμος οδηγούσε ανοδικά ανάμεσα σε ογκόλιθους, χαμηλούς θάμνους και αλόες και τα πανταχού παρόντα περιττώματα των κατσικιών και των βοοειδών. Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών του 2000 για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας του νησιού, το χώρισε σε ζώνες χρήσης: πάνω από το 70% της Σοκότρα έχει χαρακτηρισθεί σαν Εθνικό Πάρκο που σημαίνει εκτός ορίων ανάπτυξης. Ακόμη κι εδώ, όμως, επιτρέπεται η βόσκηση και σε πολλά σημεία ήταν ορατοί πέτρινοι τοίχοι σήμανσης περιοχών βόσκησης για την κάθε φυλή. Αναρωτήθηκα σε ποιο στάδιο το σχέδιο των Η.Ε. θ’ άρχιζε να περιορίζει τις περιοχές βόσκησης.



Κάποια στιγμή δείγματα πολιτισμού φάνηκαν στα δεξιά μας κι ένας καρόδρομος που οδηγούσε στον μικρό οικισμό, τον οποίο και ακολούθησε ο Μιτάκ. Οι λιγοστοί κάτοικοί του (όσοι τουλάχιστον φαίνονταν να ασκούν κάποιες δραστηριότητες) έριχναν ένα αδιάφορο βλέμμα στο όχημά μας και συνέχιζαν τις εργασίες τους. Ήμασταν στο Shebahon, ένα εξαιρετικό σημείο παρατήρησης (όπως αποδείχτηκε σύντομα). Στις παρυφές του οικισμού βρεθήκαμε στο δάσος με τα δέντρα με το αίμα του δράκου (Dragon’s blood trees – Dracaena cinnabari) τη «ναυαρχίδα» της χλωρίδας του νησιού. Με τον κάθετο κορμό τους και το πλέγμα των κλαδιών που σχηματίζουν ένα τόξο στην κορυφή, τα δέντρα μοιάζουν με ομπρέλες που τις έχει γυρίσει ανάποδα ο αέρας.



Όταν χαραχθεί ο κορμός, ξεχειλίζει από ένα υγρό στο χρώμα του κιννάβαρι (κόκκινο του υδραργύρου) που, όταν ξηραθεί, γίνεται η ρητίνη με τις περίφημες ιατρικές ιδιότητες. Τα δέντρα είναι διάσπαρτα στο οροπέδιο εδώ κι εκεί αλλά εδώ, στα βουνά Hagger, παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση και γι αυτό η περιοχή έχει χαρακτηρισθεί προστατευόμενη. Το «δάσος» δεν έμοιαζε πολύ με την εικόνα του δάσους που έχει ίσως κάποιος στο μυαλό του με την έννοια της πυκνότητας της βλάστησης και την ύπαρξη ερπετών και άλλης άγριας πανίδας. Τα δέντρα ήταν αραιά και διασκορπισμένα, σαν κάποια βροχή να σκόρπισε σπασμένες ομπρέλες στην πλαγιά του λόφου. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των δέντρων μειώνεται συνεχώς και ανησυχητικά. Παρά το γεγονός ότι πολλά παλαιότερα δείγματα απαντώνται στο νησί (μπορούν ν’ αναπτύσσονται για 300 ή και περισσότερα χρόνια), η νέα γενιά είναι απούσα και δείγματά της βρίσκονται μόνο σε απόκρημνους γκρεμούς και στις πιο δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές. Δεν αποκλείεται, σύντομα, το είδος να θέσει υποψηφιότητα προς εξαφάνιση. Οι επιστήμονες δεν είναι πολύ σίγουροι για τον λόγο. Η βόσκηση μπορεί να είναι μια αιτία: καθώς τα αναπτυξιακά προγράμματα έχουν φέρει μια πιο σταθερή παροχή νερού στα χωριά των κατοίκων, τα κοπάδια των ζώων μεγάλωσαν και σταθεροποιήθηκαν σε μέγεθος. Μια άλλη πιο σημαντική αιτία μπορεί να είναι η κλιματική αλλαγή: Η νεφοκάλυψη και η ομίχλη στο νησί παρουσιάζονται μειωμένες κι αυτό μπορεί να επηρεάζει την ικανότητα των σπόρων του δένδρου να βλαστήσουν. Ευτυχώς, ήδη έχουν ξεκινήσει κάποιες προσπάθειες για «καλλιέργεια» και ανάπτυξη νέων φυτών σε ελεγχόμενο και προστατευμένο περιβάλλον.



Τριγυρνούσαμε χαλαρά ανάμεσα στις «δράκαινες» θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας τους περήφανους σαν προϊστορικούς κορμούς, με τον Μιτάκ να περιμένει υπομονετικά δίπλα στο αυτοκίνητο. Κι όταν πια ήμασταν αρκετά ικανοποιημένοι με τα αποτελέσματα της φωτογράφησης, αρχίσαμε ν’ απομακρυνόμαστε για να δούμε τι άλλο υπάρχει στην περιοχή. Και καθόλου μακριά από το δάσος, έν’ άλλο μεγαλείο ξεδιπλώθηκε μπροστά μας: Τα κάθετα γρανιτένια βράχια και το φαράγγι στο βάθος του οποίου κυλούσε το Wadi Daerhu.



Απορροφημένοι να θαυμάζουμε και να φωτογραφίζουμε το τοπίο δεν πήραμε είδηση τα κορίτσια που μας πλησίασαν: Τα τρία μεγαλύτερα απ’ αυτά μας πρόσφεραν για αγορά το «αίμα του δράκου» σε σακουλάκια, επεξηγώντας ταυτόχρονα τις πολλαπλές χρήσεις του ενώ το μικρότερο απ’ αυτά επιδείκνυε τις ακροβατικές του ικανότητες σκαρφαλώνοντας και ισορροπώντας ξυπόλητο στον κάθετο γρανιτένιο βράχο!







Κι έτσι, σιγά-σιγά, ήρθε η ώρα να κατηφορίσουμε τον τραχύ, κακοτράχαλο και με μεγάλη κλίση δρόμο που οδηγούσε στο βάθος του φαραγγιού και στα γάργαρα νερά του Wadi Daerhu. Αργή, βασανιστική κι επίπονη η κάθοδος για μηχανές και για ανθρώπους, κάποια στιγμή τερμάτισε στις όχθες του ρυακιού.



Το αυτοκίνητο δεν πήγαινε παραπέρα, το αφήσαμε δίπλα στα άλλα δύο που είχαν μεταφέρει τους αγγλοσάξονες (που ήταν άφαντοι απ’ το οπτικό μας πεδίο) και κατευθυνθήκαμε πεζή κατά μήκος του ρυακιού και προς την κατεύθυνση απ’ όπου ακούγονταν δυνατές χαρούμενες φωνές. Μετά από περίπου 15 λεπτά περπάτημα, εντοπίσαμε την περιοχή της ηχορύπανσης!



Το κακό ήταν ότι η «πισίνα» είχε καταληφθεί από πέντε πιτσιρικάδες που έπαιζαν μέσ’ στην τρελή χαρά, βουτώντας, κολυμπώντας, ξαναβουτώντας, φωνάζοντας, απολαμβάνοντας. Κι εμείς; Πώς θα παίρναμε το μπάνιο μας; Η πισίνα δεν ήταν Ολυμπιακών διαστάσεων! Έπρεπε να επιστρατευθούν τα «μεγάλα μέσα»: Ο δρ. Τζέκυλ μετατράπηκε σε μίστερ Χάϋντ! Έστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος τους, το άνω χείλος μου άρχισε να τρέμει και υπόκωφοι γρυλλισμοί ακούστηκαν! (Ο hydronetta κι ο Μιτάκ με το ζόρι έκρυβαν τα γέλια τους). Τα παιδιά σταμάτησαν τις φωνές, σάστισαν, κοίταξαν απορημένα προς το μέρος μου και πήραν αμυντική στάση. Έκανα μιαν απότομη κίνηση προς το μέρος τους βγάζοντας έναν ακόμη δυνατότερο γρυλλισμό! Αυτό ήταν: Ο φόβος ζωγραφίστηκε στα πρόσωπά τους, το βλέμμα τους αγρίεψε κι έκαναν πίσω. Κινήθηκα προς το μέρος τους με (υποτιθέμενες) άγριες διαθέσεις, γρυλίζοντας ξανά, και τα παιδιά το ‘βαλαν στα πόδια τρομοκρατημένα μπροστά στη σύγχρονη μετενσάρκωση του Ηρώδη, σκαρφαλώνοντας γρήγορα στον ολισθηρό και καυτό γρανίτη. Το πεδίο ήταν ελεύθερο. Βουτήξαμε σ’ ένα δροσιστικό, αναζωογονητικό μπάνιο, απολαμβάνοντάς το όπως τα παιδιά λίγο νωρίτερα. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να προσεγγίζουν πάλι, βλέποντας τον κύριο Χάϋντ να έχει ξαναγίνει δρ. Τζέκυλ. Η καρδούλα τους, όμως, ήξερε τι σκέφτονταν. Εις μάτην έτεινα χείρα φιλίας. Ακόμη κι αυτή η κίνηση τους έκανε να πισωπατήσουν. Βγήκα απ’ το νερό και προσπάθησα να τους πλησιάσω. Άκαρπα. Μετά από πολλές προσπάθειες και διάφορα καραγκιοζιλίκια κατάλαβαν ότι ήταν παιχνίδι το προηγούμενο, ξεθάρρεψαν, άρχισαν ξανά τις βουτιές κι ενώθηκαν μαζί μας.



Εννοείται ότι στο τέλος βγήκε και η αναμνηστική φωτογραφία ως επισφράγισμα της νεόκοπης φιλίας. Για του λόγου το αληθές:



Για το μεσημεριανό φαγητό θα επιστρέφαμε στο σημείο που αφήσαμε το αμάξι και θ’ ακολουθούσαμε με αντίθετη κατεύθυνση το ρεύμα για να βρούμε τον Αμπντουλλάχ και τους άλλους που ήδη είχαν γευματίσει σε ώρα Λονδίνου. Το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο, το τσάι ζεστό, η περιοχή ονειρεμένη και οι γύπες άφθονοι – να κόβουν βόλτες πάνω απ’ τα κεφάλια μας μετρώντας κάθε μας κίνηση, έτοιμοι να σαρώσουν τα’ αποφάγια μας μόλις απομακρυνόμασταν. Κάποιοι, πιο πεινασμένοι ίσως, πλησίαζαν πολύ κοντά, προσγειωνόμενοι στα λίγα μέτρα δίπλα μας, ανταμειβόμενοι με κάποιον μεζέ και δίνοντας την ευκαιρία στον hydronetta να γεμίσει ένα στικάκι ολόκληρο με βίντεο και φωτογραφίες. Ιδού μία από τις καλύτερές του:



Κι εκεί που η νεαρή τσακαλοπαρέα ήταν άφαντη, μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο για την άνοδο, εμφανίστηκαν απ’ το πουθενά κι έπιασαν την κουβέντα με τον Μιτάκ. Το αποτέλεσμα της συζήτησης ήταν ν’ αποκτήσουμε τρεις συνεπιβάτες, όλοι στο πίσω κάθισμα μαζί μου, ενώ οι υπόλοιποι δύο το ‘κοψαν με τα πόδια στον ανήφορο. Προπορευόταν τα δυο «κατσίκια», το 4x4 ακολουθούσε βογγώντας λόγω του έξτρα βάρους και οι απρόσμενοι καλεσμένοι μας δεν έβαζαν γλώσσα μέσα, είτε μεταξύ τους είτε και με τη συμμετοχή του οδηγού μας. Κάτι έπρεπε να γίνει, το ρεπερτόριο έπρεπε ν’ αλλάξει.

«Τικιτάφ χοφ χοφ. Τικιτάφ χοφ χοφ. Τσακόφ τσακόφ τσακόφ. »

Παύση. Αμηχανία.

«Άκουα λέτα έλι τζου. »

Γουρλωμένα απορημένα μάτια από τους πίσω, αχνογελάκια από τους μπρος.

«Πιρ γουρ γουρ. Πιρ γουρ γουρ. Τσιριμπάμ παραμπάμ παραμπούμ! »

Δυνατότερα γέλια από τους μπρος, ενισχυμένο ενδιαφέρον κι επιθυμία για συμμετοχή από τους πίσω.

«Έζρα μάζρο έζρο ε. Θριαμβευταί! » και το χέρι τινάζεται ψηλά!

Ενθουσιασμός στο ακροατήριο, μπιζάρισμα.

«Τι είναι αυτό;» ο Μιτάκ κι ο hydronetta μαζί.

«Προσκοπικό τραγούδι. »

Επανάληψη εις το όλον. Πανζουρλισμός απ’ τη μαρίδα. Ανκόρ, ανκόρ. Ικανοποίηση του αιτήματος. Επανάληψη βήμα-βήμα για εκμάθηση απ’ το παραληρούν κοινό. Πρώτες αποτυχημένες απόπειρες. Συλλαβή-συλλαβή για κατανόηση και εμπέδωση. Πενιχρά αποτελέσματα. Πρώτα ελπιδοφόρα μηνύματα από τον τζούνιορ της παρέας. Ο Μιτάκ τα καταφέρνει λίγο καλύτερα. Ο hydronetta έχει πεθάνει στα γέλια. Είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Το ιδιαίτερο συνεχίζεται. Πάμε καλύτερα. Οι μαθητές βάζουν τα δυνατά τους κι αρχίζουν να τα καταφέρνουν καλύτερα. Ο μικρός αναγορεύεται άτυπα αρχηγός της χορωδίας. Σε λίγο, όλοι οι επιβάτες ουρλιάζουν εν χορώ, ενθουσιασμένοι, και ο μόνος που δυσανασχετεί είναι ο κινητήρας του Toyota που αγκομαχάει στον ανήφορο. Οι δυο προπορευόμενοι πρόσκοποι έχουν χαθεί απ’ το οπτικό μας πεδίο.

«Μπουμ τσικαμπούμ. Μπουμ τσικαμπούμ! »

Απότομη παύση.

«Μπουμ τσικαρίκα ρίκα ρίκα ρίκα ρίκα ρικαμπούμ! »

Πανικός στο ακροατήριο. Οι προσπάθειες επανάληψης φέρνουν γέλια μέχρι δακρύων στους μεγαλύτερους.

«Μπουμ και ταράτα, βίρα και ταράτα, ομάς πρωτοπόρων, μπουμ! »

Το «έλα να δεις». Τρία ζευγάρια χέρια απλώνονται πάνω μου, καλώντας με να το ξαναπώ, θέλουν να το μάθουν κι αυτό. Τους ενθουσιάζει ο κοφτός τόνος, δίκην στρατιωτικού παραγγέλματος και βηματισμού και η πανηγυρική κατάληξη. Δεν τους χαλάω χατήρι, ενώ ο Μιτάκ έχει κολλήσει και μουρμουράει συνέχεια: «Πιρ γουρ γουρ. Πιρ γουρ γουρ». Προφανώς γουστάρει κι αυτός!

Επιτέλους, η θριαμβευτική ομάς πρωτοπόρων φτάνει στο χωριό, όπου βρίσκει τα άλλα δύο μέλη της να την περιμένουν. Αφήνουμε τους συνεπιβάτες μας να ενωθούν με την παρέα τους και ξεκινάμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Πίσω μας ακούγονται οι νεόκοποι δάσκαλοι να διδάσκουν με ενθουσιασμό τους μαθητές τους. Οι πρώτοι σπόροι του προσκοπισμού στο νησί είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η Ελλάδα έχει κάνει και πάλι το θαύμα της και είναι σίγουρο ότι σ’ εκείνη τη μικρή μακρινή κοινότητα θ’ αργήσουν πολύ να την ξεχάσουν…

Συνεχίζουμε το δρόμο μας προς τα βόρεια του νησιού, ο Μιτάκ συνεχίζει να μουρμουράει και να ζητάει κι εκείνος επανάληψη: κάτι μου λέει ότι τ’ απορημένα βλέμματα την επόμενη φορά θ’ ανήκουν στους νέους του πελάτες όταν αυτός ξανασυναντηθεί με την τσακαλοπαρέα!

Ο ήλιος γέρνει σιγά-σιγά προς τη δύση κι εμείς αντικρίζουμε θάλασσα πια. Κατευθυνόμαστε δυτικά, οδηγώντας παράλληλα με την ακτή, προς την ακτή Qadama, κοντά στην Qalansiya, όπου θα διανυκτερεύσουμε σε ελεύθερο κάμπινγκ. Μια εντελώς σουρεαλιστική εικόνα ξεδιπλώνεται μπροστά μας:



Κατάλοιπα της Σοβιετικής παρουσίας στο νησί, μια σειρά από σκουριασμένα τανκς με τα πυροβόλα τους στραμμένα προς βορρά, προστατεύουν το νησί – από ποιόν άραγε; - και οι καμήλες, ενοχλημένες πάντα από την παρουσία μας, κόβουν βόλτες ανάμεσά τους. «Το κερασάκι στην τούρτα αυτού που θα’ θελε να «κάψει» σκόπιμα τις τουριστικές προοπτικές ενός προορισμού τοποθετημένου σε μια θάλασσα που μαστίζεται από την πειρατεία στ’ ανοικτά της Σομαλίας και διοικούμενου από αυτούς που χάρισαν στην ανθρωπότητα μια προσωπικότητα σαν αυτήν του Οσάμα Μπιν Λάντεν! » Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σκεφθεί ο τολμηρός Αμερικανός επισκέπτης της Σοκότρα. Αλλά, δε βαριέσαι. Αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν είναι πολλοί κι αυτό είναι, ως έναν βαθμό, κατανοητό για τον ιδεοληπτικό μέσο Αμερικανό: Μια συντηρητική αραβική χώρα δύσκολα θ’ αποτελούσε πρώτη τουριστική επιλογή γι αυτόν, πόσω μάλλον όταν, το 2000, η Αλ Κάιντα βομβάρδισε το αεροπλανοφόρο U.S.S. Cole, το 2006 ένα γκρουπ Γάλλων τουριστών απήχθη από ντόπιους φύλαρχους και όπου, σύμφωνα με τους έντυπους οδηγούς στην Αμερικανική αγορά, ένα Καλάσνικοφ μπορεί ν’ αποκτηθεί με κάτι παραπάνω από 100 δολάρια. Σύμφωνα με κάποια στατιστική πηγή, οι μισοί περίπου από τους επισκέπτες του νησιού είναι Ιταλοί που δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τις παραλίες του και για τίποτα περισσότερο. Αντίθετα, οι Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί, ψάχνουν το ιδιαίτερο: έρχονται για πεζοπορία, να επισκεφθούν τις προστατευμένες περιοχές, ίσως να νοικιάσουν καμήλες, και να περάσουν μερικές μέρες στα βουνά, στο κέντρο του νησιού.

Μόλις «ξεπεζεύουμε», γυρίζω το βλέμμα πίσω, στα βουνά που μόλις αφήσαμε και δεν πρόκειται να ξανανεβούμε – τουλάχιστον σ’ αυτό το ταξίδι μας – κι αυτά μου χαρίζουν μιαν εικόνα για να τα θυμάμαι για πάντα:



Είναι η ώρα του δειλινού, ιδανική για βόλτα πλάι στο κύμα που έχει κοπάσει αρκετά, δίνοντάς μας κάποιες ελπίδες ότι ίσως – τελικά – καταφέρουμε να κάνουμε εκείνη τη βόλτα με τη βάρκα στη χρυσή αμμουδιά της Shua’ab, τη μια από τις δύο μέρες που μας μένουν ακόμη στο νησί. Προς το παρόν, όμως, κι ενώ ο Μιτάκ ασχολείται με το στήσιμο των σκηνών μας, εν αναμονή των υπολοίπων (των Εγγλέζων, ντε) για την προετοιμασία του δείπνου (αυτοί έχουν τον εξοπλισμό), εμείς απολαμβάνουμε το περπάτημά μας, φωτογραφίζουμε ένα ακόμη υπέροχο ηλιοβασίλεμα κι αυτά που αποτελούν τη βασική διατροφή των εκατομμυρίων καβουριών που κατοικούν στο νησί.





Έχει νυχτώσει πια όταν το φαγητό ετοιμάζεται και οι έξτρα μπόνους τηγανητές πατάτες που περιλαμβάνει είναι από τις πιο νόστιμες που έχω φάει στη ζωή μου!

 

[Aria_C]

Άλλη μια φορά ταξιδεύω μαζί σας...
«Μπουμ και ταράτα, βίρα και ταράτα, ομάς πρωτοπόρων, μπουμ! »

 

[Dorotija]

Πολύ καλό! και σουρεάλ...
Το dagub, πρόσωπο που χαμογελάει ξεδοντιάρικα
Η σουρεάλ φωτό "Το τανκ και η καμήλα"
Ο πατέρας σε ρόλο λυκόπουλου

 

[_antonis_]

Δεν έχω λόγια...πραγματικά!
Και οι φωτογραφίες κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα!!

 

[astral]

Εγώ πάλι τι να πω??? Γιατί μήπως έχω εγώ λόγια??

 

[PAPI_9]

Καλέ μου Λάζαρε, μας αποζημίωσες πλήρως για την καθυστέρηση με την καταπληκτική αφήγηση και τις απίστευτες φωτογραφίες (το τανκς με την καμήλα δεν υπάρχει...). Και η ερώτηση που προκύπτει είναι: Για την γλώσσα την οποία χρησιμοποιήσατε στο συγκεκριμένο επεισόδιο (πιρ...γουρ...γουρ... κ.λ.π.), έχει κυκλοφορήσει λεξικό? Ο Μπαμπινιώτης είναι ενήμερος?? :roll:
Σ'ευχαριστώ για το ταξίδι....

 

[NTINA]

Δεν έχω προλάβει να διαβάσω το 10ο κεφάλαιο αλλά με μια ματιά στις φωτό
Έπαθα!!!
Ιδιαίτερα με το κοριτσάκι κρι-κρι

 

[ioanna karagianni]

Δεν έχω προλάβει να διαβάσω το 10ο κεφάλαιο αλλά με μια ματιά στις φωτό
Έπαθα!!!
Ιδιαίτερα με το κοριτσάκι κρι-κρι

Εγώ σε συμβουλεύω να μην το διαβάσεις. Έχεις και μια συμπάθεια στο baba μην γνωρίσεις την σκοτεινή του πλευρά (αυτήν του μπαμπούλα-Ηρώδη) που με τόσο προσπάθεια σου έχουμε κρύψει τόσον καιρό.

 

[NTINA]

Τώρα κατάλαβα γιατί το κοριτσάκι δε σκιάχτηκε το γκρεμό.

 

[pattyyy]

Υπέροχη περιγραφή μιας ξεχωριστής ημέρας! Οι φωτογραφίες σας είναι κα-τα-πλη-κτι-κές!!!