hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.7ο. Στου γιαλού τα βοτσαλάκια, πρωτόπλαστοι και καβουράκια…
Mετά από 2 νύχτες με ελάχιστο ύπνο, ήταν αναπόφευκτο! Τουλάχιστον για μένα, έναν λάτρη της υπνοθεραπείας. Τα μάτια μου σφάλισαν τάχιστα το πρώτο βράδυ στο ξενοδοχείο στο Hadibo.
Τι κουνούπια (αν υπήρχαν), τι ιμάμηδες, τι ροχαλητά, τι στρώματα… Ούτε καν ιδρωτόβρεχτοι εφιάλτες…. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να διαταράξει το βύθισμά μου σ’ έναν αναζωογονητικό ύπνο.
Τόσο που αποφάσισα κι εγώ (προς απελπισίαν του babaduma) να υποδυθώ το ρόλο του τορναδόρου. Έβαλα μπρος το τόρνο του ροχαλητού κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα μας στο νησί.
Ο καταρρακωμένος babaduma μου έριχνε λοξές, θανατηφόρες ματιές που η υπνοθεραπεία μου εστέφθη με απόλυτη επιτυχία ελέω των αυτιών και του νευρικού συστήματός του. Εγώ σφυρίζοντας αδιάφορα, φόρεσα την νεοαποκτηθείσα futah μου, πουκάμισο, παντόφλες όντας σε πλήρη αρμονία με τις ενδυματολογικές επιταγές του νησιού. Θα ήταν περήφανος για μένα ο Roberto Cavalli της Σοκότρα!
Κατεβήκαμε στο υπαίθριο εστιατόριο του ξενοδοχείου, σημείο συνάντησης και αρκετών ντόπιων που απολάμβαναν το πρωινό τους τσάι.
Τσάι και για μένα (τι σόι παραδοσιακός θα ήμουνα), νεσκαφέ (ναι ο κατάπτυστος) για τον baba κι από κοντά ήρθαν οι φρεσκοψημένες πιτούλες με τα τυράκια αλά la vache qui rit, μαρμελάδες και μερέντα (αυτά για την υπογλυκαιμία).
Αφού τα τσακίσαμε (ο καθαρός αέρας είναι γνωστό ότι ανοίγει την όρεξη) ο Μιτάκ θεώρησε σκόπιμο να ξεκινήσουμε το πρόγραμμα της μέρας από το «νοσοκομείο» του νησιού, ικανοποιώντας σχετικό αίτημά μου.
Αν και το κουφάρι του νέου νοσοκομείου στέκει περήφανο αναμένοντας απελπισμένα τα θυρανοίξια, εμείς επισκεφθήκαμε τον παλιό υγειονομικό σταθμό με την ελπίδα να συναντήσω και να μιλήσω μ’ έναν γιατρό για την υγειονομική περίθαλψη στο νησί.
Κόσμος και λαός στον περίβολο του νοσοκομείου. Μερικές ντουζίνες μαυροφορεμένες στοιβάζονταν άτακτα στην αναμονή του γυναικολογικού/παιδιατρικού (απαγορευμένη ζώνη για μας). Κάπου μια πινακίδα δήλωνε τα γραφεία του προγράμματος εξάλειψης της ελονοσίας. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από συντονισμένες προσπάθειες η ελονοσία εξαλείφθηκε από τη Σοκότρα. Κι αν αυτά είναι καλά νέα για μας (ναι φίλοι μου, δεν χρειάζεται να κάνετε το στομάχι σας φαρμακαποθήκη αν πάτε στη Σοκότρα), φανταστείτε τι σωτηρία ήταν για τους ντόπιους που έλειωναν στον πυρετό από τη μαλάρια.
Κατευθυνθήκαμε προς το χώρο των εξωτερικών ιατρείων του παθολογικού. Μια αφίσα γλαφυρά απεικόνιζε τη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης της οικογένειας/φίλων σε πάσχοντες από AIDS. Τώρα τι AIDS υπάρχει σε μια τόσο συντηρητική και κλειστή κοινωνία, Κύριος οίδε! Πιθανόν πολλά πάθη και λάθη να κρύβονται κάτω από τις μαύρες μπούρκες…
Σ’ ένα μικρό χώρο με καταλιγδωμένους τοίχους, ένα τύποις εξεταστικό κρεβάτι κι ένα πρόχειρο γραφείο συστηθήκαμε με την …νοτιοκορεάτισσα γιατρό που εδώ και 10 χρόνια απαρνήθηκε τα νούντλς και τα εγκόσμια της αναπτυγμένης χώρας της για να προσφέρει υπηρεσίες στον νοσούντα συνάνθρωπο σ’ αυτή τη γωνιά της υδρογείου.
Μας είπε πόσο δύσκολο είναι να πείσει τους ντόπιους να ακολουθούν τη θεραπεία που τους συνταγογραφεί και πώς η έλλειψη υποδομών καθιστά το έργο της δυσκολότερο.
Της ευχηθήκαμε κουράγιο, γι’ ακόμα μια φορά έκανα την αυτοκριτική μου (πόσο βολεμένος είμαι) και τελικά πήραμε την άγουσα για την υλοποίηση του προγράμματος ξενάγησης της μέρας, που είχε κατεύθυνση προς τα ανατολικά του νησιού.
Περάσαμε πάλι τα τοπία που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα πηγαίνοντας προς την παραλία Delisha, μόνο που την παρακάμψαμε αυτή τη φορά και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Παρένθεση: αν και το ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο στη Σοκότρα είναι περιορισμένο και σχετικά πρόσφατο, εντούτοις δεν είχε καμιά λακκούβα ή κακοτεχνία. Το προφανές λοιπόν είναι ότι ο εργολάβος δεν ήταν… έλληνας. Μήπως να τους δίναμε τις εργολαβίες των δρόμων και στη χώρα μας;; αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο αθεόφοβος! Αλλά φοβάμαι ότι θα τους διαφθείρουμε κι αυτούς, οπότε άσε να χαίρονται αξιοπρεπείς δρόμους οι Σοκοτριανοί τουλάχιστον (όποιος έχει οδηγήσει στη Λεωφ. Θηβών θα με καταλάβει). Κλείνει η παρένθεση.
Η πρώτη στάση αποκάλυψε κάτι αναπάντεχο.
Στο πτωχό μυαλό μας είχαμε σχηματίσει την εντύπωση ενός κατάξερου νησιού με σποραδική βλάστηση, κι όμως η πραγματικότητα ερχόταν πάλι να την ανατρέψει. Το ρέμα που στο νεράκι του χθες πλατσούριζαν χαρούμενα τα πιτσιρίκια, διέσχιζε ένα πλούσιο φοινικόδασος. Οι πλαγιές των χαμηλών βουνών πλημμύριζαν από ενδημικά δένδρα της Σοκότρα (κυρίως croton socotranus).
Η χαρά του βοτανολόγου δεν κράτησε πολύ. Παρακάτω με κατεύθυνση προς το ακρωτήρι Dihamri, το τοπίο ξαφνικά άλλαξε, έγινε γυμνό με αραιά δενδράκια και άφθονες κατσίκες (προφανώς είχαν αποψιλώσει τη βλάστηση από τη πείνα, εδώ σοκοφρέτες-χαρτόνια δεν υπήρχαν να γεμίσουν τα στομάχια τους όπως στο Hadibo).
Το Dihamri θεωρείται προστατευόμενη περιοχή λόγω του θαλάσσιου πλούτου που διαθέτει. Ψαράκια, κοράλλια, καβούρια… Η χαρά του καταδύτη! Θεωρείται ότι αποτελεί τον πλουσιότερο σε βιοποικιλότητα κοραλλιογενή ύφαλο, απαντώνται μάλιστα είδη κοραλλιών και ψαριών που δεν υπάρχουν αλλού στο νησί.
Το μέρος διαθέτει στοιχειώδεις εγκαταστάσεις (που συντηρούνται οικονομικά από την πρεσβεία της Ιαπωνίας): τουαλέτα, ντους, χώρους να στήσεις τις σκηνές αν ενδιαφέρεσαι να διανυκτερεύσεις καθώς και καλαμωτές για να απλώσεις τα καλούδια σου και να γευματίσεις. Η περιοχή όπως προείπα, προσφέρεται για snorkelingκαι καταδύσεις (ενοικιάζεται εξοπλισμός), καιρού επιτρέποντος βέβαια γιατί η ακτή είναι βραχώδης.
Η πρώτη εντύπωση από μακριά, ήταν δυο κεραμιδοκόκκινων βράχων που έμπαιναν σαν σφήνα στο απέραντο γαλάζιο. Αυτό πλαισιωνόταν από παραλίες κι από τις δυο μεριές του ακρωτηρίου που θα μάγευαν με τα τυρκουάζ νερά τους αν η θάλασσα ήταν γαλήνια.
«Θα μπορούσατε να νοικιάσετε μάσκες και να απολαύσετε το βυθό» μας είπε ο Μιτάκ, «όμως τα κύματα δεν βοηθούν σήμερα για να μπείτε και να βγείτε με ασφάλεια».
Κι εμείς καμιά όρεξη δεν είχαμε να φύγουμε από το νησί πολυτραυματίες. Αρκεστήκαμε, προς απογοήτευσή μου, να κάνουμε το γύρο του ακρωτηρίου παρατηρώντας τις λεπτομέρειες της κατακόκκινης βραχώδους ακτής που ερχόταν σε χρωματική αντίθεση με όλο το περιβάλλον τοπίο.
Ανάμεσα στα βράχια ήταν μαζεμένα, αυτά που σε πρώτη ματιά θεώρησα ότι ήσαν βότσαλα. Πόσο λάθος έκανα. Ήταν όλα τους μικρά θραύσματα από κοράλλια που ξέβραζε η θάλασσα. Κατά διαστήματα μπόρεσα να ανακαλύψω και ολόκληρα άθικτα κοράλλια σε ποικίλα σχήματα και εντυπωσιακά μεγέθη. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα λείψανα κοραλλιών σε μια παραλία και σε τέτοια πυκνότητα. Με το μυαλό προσπαθούσα να φανταστώ τι πλούτος κρύβεται κάτω από τα μανιασμένα νερά και οίκτιρα την τύχη μου που δεν μπορούσα να τον απολαύσω κολυμπώντας.
Δεν είναι βότσαλα, είναι...κοράλλια
Καλή η βόλτα δε λέω.
Σκαρφαλώνοντας σαν τα κατσίκια φωτογραφίζαμε κοράλλια, ακόμα και μικρά λουλουδάκια που άνθιζαν μέσα στα κοιλώματα των βράχων.
Όμως η θάλασσα καλούσε σαν σειρήνα να αγκαλιάσει το κορμί κι ήταν πίκρα μαύρη να την βλέπεις και να μην βουτάς. Στην θάλασσα ίσως όχι, αλλά τι θα λέγατε για ένα ατομικό τζακούζι;;; «Εύρηκα!» αναφώνησα.
Σε μια συστάδα βράχων το νερό είχε σκάψει μια μικρή, ατομικών διαστάσεων πισίνα. Τα βράχια μπροστά έφτιαχναν τέλειο ανάχωμα για τα κύματα, επιτρέποντας κατά διαστήματα μόνο κάποια ποσότητα θαλασσινού νερού να υπερχειλίσει και να την γεμίσει. Αφήνω κατά μέρος ότι τα τοιχώματα και τον πυθμένα της διακοσμούσαν κοράλλια, μικρά καβούρια τρέχανε αλλόφρονα και ψαράκια κολυμπούσαν αμέριμνα.
Αν και δεν ήμουν προετοιμασμένος (ενδυματολογικά) για μπάνιο, δεν χρειάστηκε και πολλή σκέψη.
Έριξα μια ματιά τριγύρω.
Ίχνος ανθρώπου (άλλωστε ήμασταν εμείς και 5-6 άλλοι άνθρωποι σ’ ολόκληρη περιοχή).
Αποδύθηκα τα ιμάτιά μου (παιχνιδάκι με τη futah) και ως πρωτόπλαστος βούτηξα στο φυσικό τζακούζι απολαμβάνοντας την φρεσκάδα του θαλασσινού νερού.
Ήταν μια αναζωογονητική αίσθηση, αλλά είχε και πολύ γούστο που τα μικρά ψαράκια εξερευνούσαν τον αναπάντεχο εισβολέα ακουμπώντας το δέρμα μου στιγμιαία με τη ράχη τους σε ένα φευγαλέο χάδι.
«Baba!»
«Pronto! Qui e?»
«Άσε το Πρόντο για τα πατώματα κι έλα κατά ‘δώ!»
«Δεν μπορώ, είμαι απασχολημένος…»
«Και τι κάνεις ρε συ; Μαζεύεις βοτσαλάκια;»
«Όχι, πεταλίδες, τεράστιες είναι. Μ’ έχει πιάσει μια λιγούρα κι αυτές είναι ό,τι πρέπει. Νά’ χαμε και λίγο τσιπουράκι…»
«Ο νους σου όλο στο φαΐ είναι! Έλα κατά ‘δώ, έχει και ψάρια!»
Μετά από κάνα δυο λεπτά εμφανίζεται πίσω απ’ τον βράχο - με τον καλό του λόγο:
«Τι κάνεις εκεί ξεβράκωτος βρε γουρούνι; Δόλωμα το λιλί σου έβαλες; Τσιμπάνε; Τσιμπάνε;»
«Φυσικό τζακούζι. Τι ροζ γουρούνι θα ήμουνα αν δεν βούταγα! Αααχ! Άλλη αίσθηση. Και τα ψαράκια έχουν πολλή πλάκα!»
«Κατάλαβα. Δεν τσιμπάνε. Παραέξω δοκίμασες; Γιατί αυτά, πέντε στη μπουκιά είναι…»
«Ρε, άσε τα χαζά και βούτα σου λέω!»
«Είσαι σίγουρος; ΟΚ, κάνε πιο πέρα. Σκυλόψαρο στα κάρβουνα θα σού’χω σήμερα για μεσημεριανό!»
Και βούτηξε ο έτερος πρωτόπλαστος. Και δεν έλεγε να βγεί. Και νά’σου πόζες από ‘δώ, και νά’σου πόζες από ‘κεί, μούλιασε.
Επιθυμητή η γονική συναίνεση
Λιάστηκα σαν το χταπόδι, στέγνωσα, πήρα τη φωτ. μηχανή κι άρχισα να τραβώ φωτογραφίες.
«Ρε Helmut Newton αντί να φωτογραφίζεις τα καβούρια, δεν κοιτάς να μαζέψεις κανένα να φάμε τίποτις της προκοπής;»
Όταν πεινάει αυτό το παιδί…
Κάποτε εδέησε να βγει και – επιτέλους – πήραμε την άγουσα προς την καλαμωτή όπου ο Μιτάκ είχε ήδη ετοιμάσει το μεσημεριανό μας, περιχαρείς διότι ως απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα ανακαλύψαμε τρόπο να κάνουμε το μπάνιο μας.
«Αυτές είναι διακοπές» σκέφτηκα. Όχι μόνο να μην νοιαστείς πού θα φας ή τι θα φας, αλλά να βρίσκεις και το τραπέζι έτοιμο στρωμένο. Ωστόσο, δεν είπα τίποτα στον baba, που έδειχνε να έχει κάπως διαφορετική άποψη.
Κάποιες ώρες είναι καλύτερα να σιωπάς…
O Meetaq σερβίροντας το μεσημεριανό μας στο Dihamri
Το μενού δεν έκρυβε εκπλήξεις: ρυζάκι, πιτούλες αραβικές, πατάτες κοκκινιστές με αρακά (κονσέρβας) και ψημένο φρεσκότατο τόνο.
Οκλαδόν κάτω από τη καλαμωτή, οι σιαγόνες μας εργάζονταν ακατάπαυστα, καταβροχθίζοντας με βουλιμία και βγάζοντας άναρθρους ήχους γευστικής ικανοποίησης (και το μπάνιο ως γνωστόν ανοίγει την όρεξη).
Δυο ντόπιοι δίπλα μας ήδη απολάμβαναν την μεσημεριανή σιέστα τους και δεν χρειάστηκε πολύ να απλωθούμε κι εμείς, πίνοντας τσάι, παραδομένοι στη μονότονη μελωδία των κυμάτων που έσκαγαν στα βράχια της παραλίας. Θα ήταν η απόλυτη χαλάρωση, αν προς χάριν του προγράμματος δεν αποφασίζαμε να θυσιάσουμε τον υπνάκο και να συνεχίσουμε.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα αφότου είχαμε εγκαταλείψει το ακρωτήρι, το αετίσιο καρντάσικο μάτι του baba εντόπισε κάτι. Εγώ στη κοσμάρα μου χαζεύοντας την εξωπραγματική βλάστηση κοψοχολιάστηκα όταν το αμάξι ακινητοποιήθηκε στο επιτακτικό «στοπ» του baba προς τον Μιτάκ.
«Τι είναι αυτά;» ρώτησε απορημένος υποδεικνύοντας μια σειρά μικρών αναχωμάτων, με πέτρες γύρω-γύρω, που πάνω τους είχαν κάποια κοράλλια στα οποία είχαν σκαλιστεί αραβουργήματα.
«Είναι παλιό νεκροταφείο» μας απαντά, αφήνοντάς μας άφωνους.
Επιτύμβιες επιγραφές από κοράλλια;
Κορμιά να αναπαύουν αιώνια το πνεύμα τους υπό τον ασίγαστο παφλασμό των κυμάτων;
Αυτό ήταν αξιοθέατο από μόνο του! Γοητευμένος εγώ, καμαρώνοντας για το εύρημά του o εξερευνητής του National
Geographic babaduma,ο Μιτάκ πάλι υπέμενε συγκαταβατικά δύο τρελαμένους ταξιδευτές που του έκαναν κήρυγμα πόσο ενδιαφέρον είναι το συγκεκριμένο νεκροταφείο και οφείλει να το επιδεικνύει στους μέλλοντες επισκέπτες σαν off the beaten track αξιοθέατο.
Το νεκροταφείο του babaduma
Kι αυτά που χάζευα εγώ....
Προσπερνώντας τους απόκρημνους γυμνούς ορεινούς όγκους άλλη μια έκπληξη μας περίμενε. Οι δυνατοί μουσώνες σαν φυσούν, παρασέρνουν την άμμο και την εναποθέτουν πάνω στο βουνό. Έτσι με τον καιρό σχηματίστηκαν αμμόλοφοι από κυματιστή λεπτή άμμο που φτάνουν σε ύψος πάνω από 100 μέτρα, μια ανάσα από κει που σκάει το κύμα.
Προβληματισμός επικράτησε αρχικά αν ενδείκνυται να το παίξουμε αμμο-αλπινιστές και να σκαρφαλώσουμε στις απότομες πλαγιές των αμμόλοφων. Όμως πρυτάνευσε η λογική και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη πορεία μας προς το κοντινό χώρο όπου θα διανυκτερεύαμε. Αυτή τη φορά θα κατασκηνώναμε σε μη «οργανωμένο» κάμπινγκ.
Ο χώρος του κάμπινγκ ήταν κι αυτός από μόνος του μια αποκάλυψη. Ένα μικρό ρυάκι που ξεπηδούσε από τα βράχια, οδηγούσε το κρυστάλλινο νερό του στη θάλασσα. Όμως οι όχθες του στολίζονταν από καταπράσινο αφράτο γκαζόν και χαμηλά δένδρα κάτι που ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με τη γύμνια του τοπίου. Από τις δυο μεριές του ρυακιού υψώνονταν κι εδώ επιβλητικοί αμμόλοφοι.
«Μπορείτε να αναρριχηθείτε στους αμμόλοφους για να απολαύσετε τη θέα. Εγώ στο ενδιάμεσο θα ετοιμάσω τις σκηνές και το δείπνο σας» μας είπε ο Μιτάκ.
Ζύγιασα με το βλέμμα μου την ανηφόρα προς την κορφή του αμμόλοφου. Δεδομένης της κλίσης και του ασταθούς του εδάφους, η ανάβαση δεν προοιωνιζόταν εύκολη. Ο baba πάλι, σαν άλλος κατακτητής της κορφής του Έβερεστ, χωρίς δεύτερη κουβέντα πήρε την ανιούσα.
Φάση πρώτη: άνοδος στο πλάι του αμμόλοφου με σκοπό να φτάσουμε στο πρώτο πλάτωμα απ’ όπου ξεκινούσε ουσιαστικά η ανάβαση στην κορυφή. Περπάταγες με κλίση, ισορροπώντας ανάμεσα σε έναν ασύλληπτο όγκο άμμου από τη μια και στο κενό από την άλλη. Τα πόδια βούλιαζαν στην άμμο γλιστρώντας προς το κενό. Η όλη προσπάθεια θύμιζε Κομανέτσι στη δοκό ισορροπίας. Κάτι λίγο πιο ‘κεί να ’κανες, γινόσουνα ανθρώπινο έλκηθρο ροβολώντας τη πλαγιά.
«Άιντε, κούτσα-κούτσα» παρηγορούσα τον εαυτό μου, αφού σε κάθε βήμα δεν ήξερα αν θα είχα την ευκαιρία να κάνω το επόμενο.
Με τα πολλά, ξέπνοος κατάφερα να φτάσω τον αλπινιστή αμμολόφων babaduma που με το πείσμα εξερευνητή είχε στρέψει το βλέμμα του στην κορυφή.
«Θα αστειεύεσαι βέβαια… δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω» σχολίασα παίρνοντας βαθιές ανάσες.
Με κατακεραύνωσε με το μπαμπαντούμειο βλέμμα του επιτιμητικά και δήλωσε με σοβαρότητα ότι συνεχίζει ακάθεκτος.
«Άντε παλληκάρι μου… μη ξεχάσεις να καρφώσεις και την ελληνική σημαία φτάνοντας» τον ξεπροβόδισα στον εγχείρημά του.
Κατακτώντας το Έβερεστ
Η κλίση του αμμόλοφου...
Εκείνος στο δρόμο προς τη δόξα, εγώ πάλι στρογγυλοκάθισα στην αφράτη άμμο φουμάροντας μακάρια τον καρκίνο μου χαζεύοντας τον ωκεανό αλλά ρίχνοντας και κλεφτές πλάγιες ματιές.
Είχε φτάσει στο 1/3 της διαδρομής όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Ένα βήμα πήγαινε μπρός, δύο πίσω ο αλπινιστής μας. Δεν λέω, το πάλευε ξανά και ξανά, φύσαγε, ξεφύσαγε, αναψοκοκκίνιζε σαν τον αστακό, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Καθηλωμένος στο ίδιο σημείο. Απελπίστηκε. Με το βλέμμα της πανωλεθρίας έκανε μεταβολή, κάθισε στην άμμο και επινόησε τον ευκολότερο τρόπο καθόδου. Τσουλώντας…
«Καλώς ‘τονε κι ας άργησε. Έτοιμος για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς; Άντε πάμε κατά παραλία μεριά» υποδέχτηκα στα πόδια μου το έλκηθρο babaduma.
Με έκδηλη ανακούφιση πάτησα οριζόντιο στέρεο έδαφος μετά την κάθοδό μας από τους αμμόλοφους. Σκανάραμε τη περιοχή που θα περνάγαμε τη νύχτα και διαπιστώσαμε ότι αρκετές σκηνές ήταν κρυμμένες ανάμεσα στους θάμνους. Μαζί μας και το συνεργείο του Αλ Τζαζίρα. Πολυκοσμία κοινώς, αλλά παράλληλα και μια ηρεμία να πλανάται λες και όλοι μας μετείχαμε σε μια μυσταγωγία.
Είχε φτάσει απόγευμα κι ο δίσκος του ήλιου έπαιζε κρυφτό πίσω από τους βράχους. Τα πορτοκαλο-μενεξεδιά χρώματά του άρχισαν να απλώνονται πάνω στα διάσπαρτα σύννεφα δημιουργώντας έναν απίθανο ζωγραφικό πίνακα στον ουράνιο θόλο με μουσική υπόκρουση τον παφλασμό των κυμάτων στην ακτή.
Ήταν στιγμή περισυλλογής. Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον κι απολαμβάναμε κατά μόνας το απέριττο μεγαλείο της φύσης. Για μένα δεν υπήρχε χρόνος, μόνο εκείνες οι μοναδικές εικόνες που αποτυπώνονταν στα μάτια μου και ρουφούσαν άπληστα όλες οι αισθήσεις μου. Αναβάπτιση πνεύματος. Φόρτωσα μπαταρίες …
Είχε πια νυχτώσει. Ο Μιτάκ παρέα με άλλους ξεναγούς ενώνουν δυνάμεις για την ετοιμασία του δείπνου μας. Αντάμα με τον baba κάνουμε μια μικρή βόλτα στη κατασκότεινη παραλία αποκρυπτογραφώντας τους αστερισμούς του γαλαξία μέσα σε απολαυστικά δακτυλίδια καπνού.
«Βaba, ρε συ δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Λέω να βουτήξω στη θάλασσα»
«Είσαι σοβαρός; Εγώ δεν βουτάω μαύρο σκοτάδι σε νερά που δεν γνωρίζω»
«Μην και ανταμωθείς με κανά σκυλόψαρο ή πατήσεις κανά καβούρι; Εγώ πάντως πάω»
Τα πέταξα όλα ανερυθρίαστα. Τα καβούρια αναρρίγησαν στην θέα του γυμνού αγαλμάτινου κορμιού μου (δεν θέλει ενστάσεις το ροζ γουρούνι) και σε λίγο βρέθηκα να παλεύω με τα κύματα. Η πρωτοβουλία μου, έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Δεν άντεξε το παλληκάρι μας και με ακολούθησε έστω και με καθυστέρηση.
Μπορεί μεν να με γάνιασε για να μπει, αλλά ξέχασε να βγει. Με δυσκολία διέκρινα μέσα στο πηχτό σκοτάδι μια φιγούρα να χάνεται μέσα στα κύματα και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια μπας και τον παράσερνε το ρέμα και μάνα μου δε θά ‘ταν ψέμα….
Με τα πολλά ο μικρός μας Ροβινσώνας σαν άλλη Αφροδίτη αναδύθηκε εκ των υδάτων, αλλά μέσα στο μαύρο σκοτάδι πήρε άλλη κατεύθυνση από εκείνη που βρισκόμουν εγώ και …τα ρούχα του. Σπέρνοντας τον πανικό σε μια παρέα που έπεσε στο διάβα του (ξέρεις τι σημαίνει να σου εμφανίζεται ο babaduma όπως τον γέννησε η μάνα του εν τω μέσω της νυκτός), κατάφερε με τα πολλά να προσανατολιστεί.
Ευπρεπιστήκαμε και πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο προς την υπαίθρια τραπεζαρία καθώς τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται.
Με βοηθό τον μικρό φακό του baba (εγώ ανοργάνωτος ούτε είχα σκεφτεί να πάρω) μπορέσαμε να εντοπίσουμε αδιευκρίνιστου ταυτότητας καρκινοειδή καθώς και πολλά καβούρια που άρχισαν την κατάληψη της ακτής σκάβοντας φωλιές στην άμμο. Με το φως τα ακινητοποιούσαμε και αρχίζαμε το παιχνίδι μαζί τους προσπαθώντας να τα εγκλωβίσουμε σ’ ένα κλοιό ανάμεσά μας. Πάσχιζαν τα δύσμοιρα να ξεφύγουν ανοιγοκλείνοντας απειλητικά τις δαγκάνες τους…
Αφού ως παιδία παίξαμε με την πανίδα της παραλίας, κάτω από το φως της λάμπας κορέσαμε τη πείνα μας, με μια υπέροχη μακαρονάδα ναπολιταίν (αδειάσαμε όλη τη κατσαρόλα).
Χαζεύοντας την φωτιά όπου μαγειρεύτηκε το φαγητό να σιγοσβήνει, γλυκά απλώθηκε κι η νύστα στα βλέφαρά μας κι αποσυρθήκαμε ήσυχα στις σκηνές μας.
Μόνο η ασίγαστη μουρμούρα της θάλασσας ακουγόταν κι εκατομμύρια μάτια στον έναστρο ουρανό μας θωρούσαν…
Mετά από 2 νύχτες με ελάχιστο ύπνο, ήταν αναπόφευκτο! Τουλάχιστον για μένα, έναν λάτρη της υπνοθεραπείας. Τα μάτια μου σφάλισαν τάχιστα το πρώτο βράδυ στο ξενοδοχείο στο Hadibo.
Τι κουνούπια (αν υπήρχαν), τι ιμάμηδες, τι ροχαλητά, τι στρώματα… Ούτε καν ιδρωτόβρεχτοι εφιάλτες…. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να διαταράξει το βύθισμά μου σ’ έναν αναζωογονητικό ύπνο.
Τόσο που αποφάσισα κι εγώ (προς απελπισίαν του babaduma) να υποδυθώ το ρόλο του τορναδόρου. Έβαλα μπρος το τόρνο του ροχαλητού κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα μας στο νησί.
Ο καταρρακωμένος babaduma μου έριχνε λοξές, θανατηφόρες ματιές που η υπνοθεραπεία μου εστέφθη με απόλυτη επιτυχία ελέω των αυτιών και του νευρικού συστήματός του. Εγώ σφυρίζοντας αδιάφορα, φόρεσα την νεοαποκτηθείσα futah μου, πουκάμισο, παντόφλες όντας σε πλήρη αρμονία με τις ενδυματολογικές επιταγές του νησιού. Θα ήταν περήφανος για μένα ο Roberto Cavalli της Σοκότρα!
Κατεβήκαμε στο υπαίθριο εστιατόριο του ξενοδοχείου, σημείο συνάντησης και αρκετών ντόπιων που απολάμβαναν το πρωινό τους τσάι.
Τσάι και για μένα (τι σόι παραδοσιακός θα ήμουνα), νεσκαφέ (ναι ο κατάπτυστος) για τον baba κι από κοντά ήρθαν οι φρεσκοψημένες πιτούλες με τα τυράκια αλά la vache qui rit, μαρμελάδες και μερέντα (αυτά για την υπογλυκαιμία).
Αφού τα τσακίσαμε (ο καθαρός αέρας είναι γνωστό ότι ανοίγει την όρεξη) ο Μιτάκ θεώρησε σκόπιμο να ξεκινήσουμε το πρόγραμμα της μέρας από το «νοσοκομείο» του νησιού, ικανοποιώντας σχετικό αίτημά μου.
Αν και το κουφάρι του νέου νοσοκομείου στέκει περήφανο αναμένοντας απελπισμένα τα θυρανοίξια, εμείς επισκεφθήκαμε τον παλιό υγειονομικό σταθμό με την ελπίδα να συναντήσω και να μιλήσω μ’ έναν γιατρό για την υγειονομική περίθαλψη στο νησί.
Κόσμος και λαός στον περίβολο του νοσοκομείου. Μερικές ντουζίνες μαυροφορεμένες στοιβάζονταν άτακτα στην αναμονή του γυναικολογικού/παιδιατρικού (απαγορευμένη ζώνη για μας). Κάπου μια πινακίδα δήλωνε τα γραφεία του προγράμματος εξάλειψης της ελονοσίας. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από συντονισμένες προσπάθειες η ελονοσία εξαλείφθηκε από τη Σοκότρα. Κι αν αυτά είναι καλά νέα για μας (ναι φίλοι μου, δεν χρειάζεται να κάνετε το στομάχι σας φαρμακαποθήκη αν πάτε στη Σοκότρα), φανταστείτε τι σωτηρία ήταν για τους ντόπιους που έλειωναν στον πυρετό από τη μαλάρια.
Κατευθυνθήκαμε προς το χώρο των εξωτερικών ιατρείων του παθολογικού. Μια αφίσα γλαφυρά απεικόνιζε τη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης της οικογένειας/φίλων σε πάσχοντες από AIDS. Τώρα τι AIDS υπάρχει σε μια τόσο συντηρητική και κλειστή κοινωνία, Κύριος οίδε! Πιθανόν πολλά πάθη και λάθη να κρύβονται κάτω από τις μαύρες μπούρκες…
Σ’ ένα μικρό χώρο με καταλιγδωμένους τοίχους, ένα τύποις εξεταστικό κρεβάτι κι ένα πρόχειρο γραφείο συστηθήκαμε με την …νοτιοκορεάτισσα γιατρό που εδώ και 10 χρόνια απαρνήθηκε τα νούντλς και τα εγκόσμια της αναπτυγμένης χώρας της για να προσφέρει υπηρεσίες στον νοσούντα συνάνθρωπο σ’ αυτή τη γωνιά της υδρογείου.
Μας είπε πόσο δύσκολο είναι να πείσει τους ντόπιους να ακολουθούν τη θεραπεία που τους συνταγογραφεί και πώς η έλλειψη υποδομών καθιστά το έργο της δυσκολότερο.
Της ευχηθήκαμε κουράγιο, γι’ ακόμα μια φορά έκανα την αυτοκριτική μου (πόσο βολεμένος είμαι) και τελικά πήραμε την άγουσα για την υλοποίηση του προγράμματος ξενάγησης της μέρας, που είχε κατεύθυνση προς τα ανατολικά του νησιού.
Περάσαμε πάλι τα τοπία που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα πηγαίνοντας προς την παραλία Delisha, μόνο που την παρακάμψαμε αυτή τη φορά και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Παρένθεση: αν και το ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο στη Σοκότρα είναι περιορισμένο και σχετικά πρόσφατο, εντούτοις δεν είχε καμιά λακκούβα ή κακοτεχνία. Το προφανές λοιπόν είναι ότι ο εργολάβος δεν ήταν… έλληνας. Μήπως να τους δίναμε τις εργολαβίες των δρόμων και στη χώρα μας;; αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο αθεόφοβος! Αλλά φοβάμαι ότι θα τους διαφθείρουμε κι αυτούς, οπότε άσε να χαίρονται αξιοπρεπείς δρόμους οι Σοκοτριανοί τουλάχιστον (όποιος έχει οδηγήσει στη Λεωφ. Θηβών θα με καταλάβει). Κλείνει η παρένθεση.
Η πρώτη στάση αποκάλυψε κάτι αναπάντεχο.
Στο πτωχό μυαλό μας είχαμε σχηματίσει την εντύπωση ενός κατάξερου νησιού με σποραδική βλάστηση, κι όμως η πραγματικότητα ερχόταν πάλι να την ανατρέψει. Το ρέμα που στο νεράκι του χθες πλατσούριζαν χαρούμενα τα πιτσιρίκια, διέσχιζε ένα πλούσιο φοινικόδασος. Οι πλαγιές των χαμηλών βουνών πλημμύριζαν από ενδημικά δένδρα της Σοκότρα (κυρίως croton socotranus).
Η χαρά του βοτανολόγου δεν κράτησε πολύ. Παρακάτω με κατεύθυνση προς το ακρωτήρι Dihamri, το τοπίο ξαφνικά άλλαξε, έγινε γυμνό με αραιά δενδράκια και άφθονες κατσίκες (προφανώς είχαν αποψιλώσει τη βλάστηση από τη πείνα, εδώ σοκοφρέτες-χαρτόνια δεν υπήρχαν να γεμίσουν τα στομάχια τους όπως στο Hadibo).
Το Dihamri θεωρείται προστατευόμενη περιοχή λόγω του θαλάσσιου πλούτου που διαθέτει. Ψαράκια, κοράλλια, καβούρια… Η χαρά του καταδύτη! Θεωρείται ότι αποτελεί τον πλουσιότερο σε βιοποικιλότητα κοραλλιογενή ύφαλο, απαντώνται μάλιστα είδη κοραλλιών και ψαριών που δεν υπάρχουν αλλού στο νησί.
Το μέρος διαθέτει στοιχειώδεις εγκαταστάσεις (που συντηρούνται οικονομικά από την πρεσβεία της Ιαπωνίας): τουαλέτα, ντους, χώρους να στήσεις τις σκηνές αν ενδιαφέρεσαι να διανυκτερεύσεις καθώς και καλαμωτές για να απλώσεις τα καλούδια σου και να γευματίσεις. Η περιοχή όπως προείπα, προσφέρεται για snorkelingκαι καταδύσεις (ενοικιάζεται εξοπλισμός), καιρού επιτρέποντος βέβαια γιατί η ακτή είναι βραχώδης.
Η πρώτη εντύπωση από μακριά, ήταν δυο κεραμιδοκόκκινων βράχων που έμπαιναν σαν σφήνα στο απέραντο γαλάζιο. Αυτό πλαισιωνόταν από παραλίες κι από τις δυο μεριές του ακρωτηρίου που θα μάγευαν με τα τυρκουάζ νερά τους αν η θάλασσα ήταν γαλήνια.
«Θα μπορούσατε να νοικιάσετε μάσκες και να απολαύσετε το βυθό» μας είπε ο Μιτάκ, «όμως τα κύματα δεν βοηθούν σήμερα για να μπείτε και να βγείτε με ασφάλεια».
Κι εμείς καμιά όρεξη δεν είχαμε να φύγουμε από το νησί πολυτραυματίες. Αρκεστήκαμε, προς απογοήτευσή μου, να κάνουμε το γύρο του ακρωτηρίου παρατηρώντας τις λεπτομέρειες της κατακόκκινης βραχώδους ακτής που ερχόταν σε χρωματική αντίθεση με όλο το περιβάλλον τοπίο.
Ανάμεσα στα βράχια ήταν μαζεμένα, αυτά που σε πρώτη ματιά θεώρησα ότι ήσαν βότσαλα. Πόσο λάθος έκανα. Ήταν όλα τους μικρά θραύσματα από κοράλλια που ξέβραζε η θάλασσα. Κατά διαστήματα μπόρεσα να ανακαλύψω και ολόκληρα άθικτα κοράλλια σε ποικίλα σχήματα και εντυπωσιακά μεγέθη. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα λείψανα κοραλλιών σε μια παραλία και σε τέτοια πυκνότητα. Με το μυαλό προσπαθούσα να φανταστώ τι πλούτος κρύβεται κάτω από τα μανιασμένα νερά και οίκτιρα την τύχη μου που δεν μπορούσα να τον απολαύσω κολυμπώντας.
Δεν είναι βότσαλα, είναι...κοράλλια
Καλή η βόλτα δε λέω.
Σκαρφαλώνοντας σαν τα κατσίκια φωτογραφίζαμε κοράλλια, ακόμα και μικρά λουλουδάκια που άνθιζαν μέσα στα κοιλώματα των βράχων.
Όμως η θάλασσα καλούσε σαν σειρήνα να αγκαλιάσει το κορμί κι ήταν πίκρα μαύρη να την βλέπεις και να μην βουτάς. Στην θάλασσα ίσως όχι, αλλά τι θα λέγατε για ένα ατομικό τζακούζι;;; «Εύρηκα!» αναφώνησα.
Σε μια συστάδα βράχων το νερό είχε σκάψει μια μικρή, ατομικών διαστάσεων πισίνα. Τα βράχια μπροστά έφτιαχναν τέλειο ανάχωμα για τα κύματα, επιτρέποντας κατά διαστήματα μόνο κάποια ποσότητα θαλασσινού νερού να υπερχειλίσει και να την γεμίσει. Αφήνω κατά μέρος ότι τα τοιχώματα και τον πυθμένα της διακοσμούσαν κοράλλια, μικρά καβούρια τρέχανε αλλόφρονα και ψαράκια κολυμπούσαν αμέριμνα.
Αν και δεν ήμουν προετοιμασμένος (ενδυματολογικά) για μπάνιο, δεν χρειάστηκε και πολλή σκέψη.
Έριξα μια ματιά τριγύρω.
Ίχνος ανθρώπου (άλλωστε ήμασταν εμείς και 5-6 άλλοι άνθρωποι σ’ ολόκληρη περιοχή).
Αποδύθηκα τα ιμάτιά μου (παιχνιδάκι με τη futah) και ως πρωτόπλαστος βούτηξα στο φυσικό τζακούζι απολαμβάνοντας την φρεσκάδα του θαλασσινού νερού.
Ήταν μια αναζωογονητική αίσθηση, αλλά είχε και πολύ γούστο που τα μικρά ψαράκια εξερευνούσαν τον αναπάντεχο εισβολέα ακουμπώντας το δέρμα μου στιγμιαία με τη ράχη τους σε ένα φευγαλέο χάδι.
«Baba!»
«Pronto! Qui e?»
«Άσε το Πρόντο για τα πατώματα κι έλα κατά ‘δώ!»
«Δεν μπορώ, είμαι απασχολημένος…»
«Και τι κάνεις ρε συ; Μαζεύεις βοτσαλάκια;»
«Όχι, πεταλίδες, τεράστιες είναι. Μ’ έχει πιάσει μια λιγούρα κι αυτές είναι ό,τι πρέπει. Νά’ χαμε και λίγο τσιπουράκι…»
«Ο νους σου όλο στο φαΐ είναι! Έλα κατά ‘δώ, έχει και ψάρια!»
Μετά από κάνα δυο λεπτά εμφανίζεται πίσω απ’ τον βράχο - με τον καλό του λόγο:
«Τι κάνεις εκεί ξεβράκωτος βρε γουρούνι; Δόλωμα το λιλί σου έβαλες; Τσιμπάνε; Τσιμπάνε;»
«Φυσικό τζακούζι. Τι ροζ γουρούνι θα ήμουνα αν δεν βούταγα! Αααχ! Άλλη αίσθηση. Και τα ψαράκια έχουν πολλή πλάκα!»
«Κατάλαβα. Δεν τσιμπάνε. Παραέξω δοκίμασες; Γιατί αυτά, πέντε στη μπουκιά είναι…»
«Ρε, άσε τα χαζά και βούτα σου λέω!»
«Είσαι σίγουρος; ΟΚ, κάνε πιο πέρα. Σκυλόψαρο στα κάρβουνα θα σού’χω σήμερα για μεσημεριανό!»
Και βούτηξε ο έτερος πρωτόπλαστος. Και δεν έλεγε να βγεί. Και νά’σου πόζες από ‘δώ, και νά’σου πόζες από ‘κεί, μούλιασε.
Επιθυμητή η γονική συναίνεση
Λιάστηκα σαν το χταπόδι, στέγνωσα, πήρα τη φωτ. μηχανή κι άρχισα να τραβώ φωτογραφίες.
«Ρε Helmut Newton αντί να φωτογραφίζεις τα καβούρια, δεν κοιτάς να μαζέψεις κανένα να φάμε τίποτις της προκοπής;»
Όταν πεινάει αυτό το παιδί…
Κάποτε εδέησε να βγει και – επιτέλους – πήραμε την άγουσα προς την καλαμωτή όπου ο Μιτάκ είχε ήδη ετοιμάσει το μεσημεριανό μας, περιχαρείς διότι ως απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα ανακαλύψαμε τρόπο να κάνουμε το μπάνιο μας.
«Αυτές είναι διακοπές» σκέφτηκα. Όχι μόνο να μην νοιαστείς πού θα φας ή τι θα φας, αλλά να βρίσκεις και το τραπέζι έτοιμο στρωμένο. Ωστόσο, δεν είπα τίποτα στον baba, που έδειχνε να έχει κάπως διαφορετική άποψη.
Κάποιες ώρες είναι καλύτερα να σιωπάς…
O Meetaq σερβίροντας το μεσημεριανό μας στο Dihamri
Το μενού δεν έκρυβε εκπλήξεις: ρυζάκι, πιτούλες αραβικές, πατάτες κοκκινιστές με αρακά (κονσέρβας) και ψημένο φρεσκότατο τόνο.
Οκλαδόν κάτω από τη καλαμωτή, οι σιαγόνες μας εργάζονταν ακατάπαυστα, καταβροχθίζοντας με βουλιμία και βγάζοντας άναρθρους ήχους γευστικής ικανοποίησης (και το μπάνιο ως γνωστόν ανοίγει την όρεξη).
Δυο ντόπιοι δίπλα μας ήδη απολάμβαναν την μεσημεριανή σιέστα τους και δεν χρειάστηκε πολύ να απλωθούμε κι εμείς, πίνοντας τσάι, παραδομένοι στη μονότονη μελωδία των κυμάτων που έσκαγαν στα βράχια της παραλίας. Θα ήταν η απόλυτη χαλάρωση, αν προς χάριν του προγράμματος δεν αποφασίζαμε να θυσιάσουμε τον υπνάκο και να συνεχίσουμε.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα αφότου είχαμε εγκαταλείψει το ακρωτήρι, το αετίσιο καρντάσικο μάτι του baba εντόπισε κάτι. Εγώ στη κοσμάρα μου χαζεύοντας την εξωπραγματική βλάστηση κοψοχολιάστηκα όταν το αμάξι ακινητοποιήθηκε στο επιτακτικό «στοπ» του baba προς τον Μιτάκ.
«Τι είναι αυτά;» ρώτησε απορημένος υποδεικνύοντας μια σειρά μικρών αναχωμάτων, με πέτρες γύρω-γύρω, που πάνω τους είχαν κάποια κοράλλια στα οποία είχαν σκαλιστεί αραβουργήματα.
«Είναι παλιό νεκροταφείο» μας απαντά, αφήνοντάς μας άφωνους.
Επιτύμβιες επιγραφές από κοράλλια;
Κορμιά να αναπαύουν αιώνια το πνεύμα τους υπό τον ασίγαστο παφλασμό των κυμάτων;
Αυτό ήταν αξιοθέατο από μόνο του! Γοητευμένος εγώ, καμαρώνοντας για το εύρημά του o εξερευνητής του National
Geographic babaduma,ο Μιτάκ πάλι υπέμενε συγκαταβατικά δύο τρελαμένους ταξιδευτές που του έκαναν κήρυγμα πόσο ενδιαφέρον είναι το συγκεκριμένο νεκροταφείο και οφείλει να το επιδεικνύει στους μέλλοντες επισκέπτες σαν off the beaten track αξιοθέατο.
Το νεκροταφείο του babaduma
Kι αυτά που χάζευα εγώ....
Προσπερνώντας τους απόκρημνους γυμνούς ορεινούς όγκους άλλη μια έκπληξη μας περίμενε. Οι δυνατοί μουσώνες σαν φυσούν, παρασέρνουν την άμμο και την εναποθέτουν πάνω στο βουνό. Έτσι με τον καιρό σχηματίστηκαν αμμόλοφοι από κυματιστή λεπτή άμμο που φτάνουν σε ύψος πάνω από 100 μέτρα, μια ανάσα από κει που σκάει το κύμα.
Προβληματισμός επικράτησε αρχικά αν ενδείκνυται να το παίξουμε αμμο-αλπινιστές και να σκαρφαλώσουμε στις απότομες πλαγιές των αμμόλοφων. Όμως πρυτάνευσε η λογική και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη πορεία μας προς το κοντινό χώρο όπου θα διανυκτερεύαμε. Αυτή τη φορά θα κατασκηνώναμε σε μη «οργανωμένο» κάμπινγκ.
Ο χώρος του κάμπινγκ ήταν κι αυτός από μόνος του μια αποκάλυψη. Ένα μικρό ρυάκι που ξεπηδούσε από τα βράχια, οδηγούσε το κρυστάλλινο νερό του στη θάλασσα. Όμως οι όχθες του στολίζονταν από καταπράσινο αφράτο γκαζόν και χαμηλά δένδρα κάτι που ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με τη γύμνια του τοπίου. Από τις δυο μεριές του ρυακιού υψώνονταν κι εδώ επιβλητικοί αμμόλοφοι.
«Μπορείτε να αναρριχηθείτε στους αμμόλοφους για να απολαύσετε τη θέα. Εγώ στο ενδιάμεσο θα ετοιμάσω τις σκηνές και το δείπνο σας» μας είπε ο Μιτάκ.
Ζύγιασα με το βλέμμα μου την ανηφόρα προς την κορφή του αμμόλοφου. Δεδομένης της κλίσης και του ασταθούς του εδάφους, η ανάβαση δεν προοιωνιζόταν εύκολη. Ο baba πάλι, σαν άλλος κατακτητής της κορφής του Έβερεστ, χωρίς δεύτερη κουβέντα πήρε την ανιούσα.
Φάση πρώτη: άνοδος στο πλάι του αμμόλοφου με σκοπό να φτάσουμε στο πρώτο πλάτωμα απ’ όπου ξεκινούσε ουσιαστικά η ανάβαση στην κορυφή. Περπάταγες με κλίση, ισορροπώντας ανάμεσα σε έναν ασύλληπτο όγκο άμμου από τη μια και στο κενό από την άλλη. Τα πόδια βούλιαζαν στην άμμο γλιστρώντας προς το κενό. Η όλη προσπάθεια θύμιζε Κομανέτσι στη δοκό ισορροπίας. Κάτι λίγο πιο ‘κεί να ’κανες, γινόσουνα ανθρώπινο έλκηθρο ροβολώντας τη πλαγιά.
«Άιντε, κούτσα-κούτσα» παρηγορούσα τον εαυτό μου, αφού σε κάθε βήμα δεν ήξερα αν θα είχα την ευκαιρία να κάνω το επόμενο.
Με τα πολλά, ξέπνοος κατάφερα να φτάσω τον αλπινιστή αμμολόφων babaduma που με το πείσμα εξερευνητή είχε στρέψει το βλέμμα του στην κορυφή.
«Θα αστειεύεσαι βέβαια… δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω» σχολίασα παίρνοντας βαθιές ανάσες.
Με κατακεραύνωσε με το μπαμπαντούμειο βλέμμα του επιτιμητικά και δήλωσε με σοβαρότητα ότι συνεχίζει ακάθεκτος.
«Άντε παλληκάρι μου… μη ξεχάσεις να καρφώσεις και την ελληνική σημαία φτάνοντας» τον ξεπροβόδισα στον εγχείρημά του.
Κατακτώντας το Έβερεστ
Η κλίση του αμμόλοφου...
Εκείνος στο δρόμο προς τη δόξα, εγώ πάλι στρογγυλοκάθισα στην αφράτη άμμο φουμάροντας μακάρια τον καρκίνο μου χαζεύοντας τον ωκεανό αλλά ρίχνοντας και κλεφτές πλάγιες ματιές.
Είχε φτάσει στο 1/3 της διαδρομής όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Ένα βήμα πήγαινε μπρός, δύο πίσω ο αλπινιστής μας. Δεν λέω, το πάλευε ξανά και ξανά, φύσαγε, ξεφύσαγε, αναψοκοκκίνιζε σαν τον αστακό, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Καθηλωμένος στο ίδιο σημείο. Απελπίστηκε. Με το βλέμμα της πανωλεθρίας έκανε μεταβολή, κάθισε στην άμμο και επινόησε τον ευκολότερο τρόπο καθόδου. Τσουλώντας…
«Καλώς ‘τονε κι ας άργησε. Έτοιμος για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς; Άντε πάμε κατά παραλία μεριά» υποδέχτηκα στα πόδια μου το έλκηθρο babaduma.
Με έκδηλη ανακούφιση πάτησα οριζόντιο στέρεο έδαφος μετά την κάθοδό μας από τους αμμόλοφους. Σκανάραμε τη περιοχή που θα περνάγαμε τη νύχτα και διαπιστώσαμε ότι αρκετές σκηνές ήταν κρυμμένες ανάμεσα στους θάμνους. Μαζί μας και το συνεργείο του Αλ Τζαζίρα. Πολυκοσμία κοινώς, αλλά παράλληλα και μια ηρεμία να πλανάται λες και όλοι μας μετείχαμε σε μια μυσταγωγία.
Είχε φτάσει απόγευμα κι ο δίσκος του ήλιου έπαιζε κρυφτό πίσω από τους βράχους. Τα πορτοκαλο-μενεξεδιά χρώματά του άρχισαν να απλώνονται πάνω στα διάσπαρτα σύννεφα δημιουργώντας έναν απίθανο ζωγραφικό πίνακα στον ουράνιο θόλο με μουσική υπόκρουση τον παφλασμό των κυμάτων στην ακτή.
Ήταν στιγμή περισυλλογής. Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον κι απολαμβάναμε κατά μόνας το απέριττο μεγαλείο της φύσης. Για μένα δεν υπήρχε χρόνος, μόνο εκείνες οι μοναδικές εικόνες που αποτυπώνονταν στα μάτια μου και ρουφούσαν άπληστα όλες οι αισθήσεις μου. Αναβάπτιση πνεύματος. Φόρτωσα μπαταρίες …
Είχε πια νυχτώσει. Ο Μιτάκ παρέα με άλλους ξεναγούς ενώνουν δυνάμεις για την ετοιμασία του δείπνου μας. Αντάμα με τον baba κάνουμε μια μικρή βόλτα στη κατασκότεινη παραλία αποκρυπτογραφώντας τους αστερισμούς του γαλαξία μέσα σε απολαυστικά δακτυλίδια καπνού.
«Βaba, ρε συ δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Λέω να βουτήξω στη θάλασσα»
«Είσαι σοβαρός; Εγώ δεν βουτάω μαύρο σκοτάδι σε νερά που δεν γνωρίζω»
«Μην και ανταμωθείς με κανά σκυλόψαρο ή πατήσεις κανά καβούρι; Εγώ πάντως πάω»
Τα πέταξα όλα ανερυθρίαστα. Τα καβούρια αναρρίγησαν στην θέα του γυμνού αγαλμάτινου κορμιού μου (δεν θέλει ενστάσεις το ροζ γουρούνι) και σε λίγο βρέθηκα να παλεύω με τα κύματα. Η πρωτοβουλία μου, έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Δεν άντεξε το παλληκάρι μας και με ακολούθησε έστω και με καθυστέρηση.
Μπορεί μεν να με γάνιασε για να μπει, αλλά ξέχασε να βγει. Με δυσκολία διέκρινα μέσα στο πηχτό σκοτάδι μια φιγούρα να χάνεται μέσα στα κύματα και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια μπας και τον παράσερνε το ρέμα και μάνα μου δε θά ‘ταν ψέμα….
Με τα πολλά ο μικρός μας Ροβινσώνας σαν άλλη Αφροδίτη αναδύθηκε εκ των υδάτων, αλλά μέσα στο μαύρο σκοτάδι πήρε άλλη κατεύθυνση από εκείνη που βρισκόμουν εγώ και …τα ρούχα του. Σπέρνοντας τον πανικό σε μια παρέα που έπεσε στο διάβα του (ξέρεις τι σημαίνει να σου εμφανίζεται ο babaduma όπως τον γέννησε η μάνα του εν τω μέσω της νυκτός), κατάφερε με τα πολλά να προσανατολιστεί.
Ευπρεπιστήκαμε και πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο προς την υπαίθρια τραπεζαρία καθώς τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται.
Με βοηθό τον μικρό φακό του baba (εγώ ανοργάνωτος ούτε είχα σκεφτεί να πάρω) μπορέσαμε να εντοπίσουμε αδιευκρίνιστου ταυτότητας καρκινοειδή καθώς και πολλά καβούρια που άρχισαν την κατάληψη της ακτής σκάβοντας φωλιές στην άμμο. Με το φως τα ακινητοποιούσαμε και αρχίζαμε το παιχνίδι μαζί τους προσπαθώντας να τα εγκλωβίσουμε σ’ ένα κλοιό ανάμεσά μας. Πάσχιζαν τα δύσμοιρα να ξεφύγουν ανοιγοκλείνοντας απειλητικά τις δαγκάνες τους…
Αφού ως παιδία παίξαμε με την πανίδα της παραλίας, κάτω από το φως της λάμπας κορέσαμε τη πείνα μας, με μια υπέροχη μακαρονάδα ναπολιταίν (αδειάσαμε όλη τη κατσαρόλα).
Χαζεύοντας την φωτιά όπου μαγειρεύτηκε το φαγητό να σιγοσβήνει, γλυκά απλώθηκε κι η νύστα στα βλέφαρά μας κι αποσυρθήκαμε ήσυχα στις σκηνές μας.
Μόνο η ασίγαστη μουρμούρα της θάλασσας ακουγόταν κι εκατομμύρια μάτια στον έναστρο ουρανό μας θωρούσαν…
Last edited by a moderator:
