Μάρτιος 2009.
Το κρύο κρατούσε ακόμη καλά. Στήν αποβάθρα τού σταθμού Λαρίσης, είχαμε σηκώσει τούς γιακάδες μας, χουχουλιάζαμε τα χέρια μας καί πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα στο πλήθος, πού περίμενε την αμαξοστοιχία τών 22.50΄γιά Σόφια. Βραδινό δρομολόγιο, βολεύει, κοιμάσαι καί κατά τις 12 το μεσημέρι βρίσκεσαι στην Σόφια. Αυτές οι κλινάμαξες τού ΟΣΕ, δεν είναι καί ότι το καλύτερο, σαν κουτιά είναι, δεν χωράς ούτε να στρίψεις, αλλά δεν βαριέσαι, μία νύχτα είναι, θα περάσει.
Πότε πιάσαμε Θεσσαλονίκη, , δεν κατάλαβα. Με νανούρισε το ντούγκου - ντούγκου τού τρένου. Κοιμήθηκα τού καλού καιρού. Ξύπνησα ΄το πρωί, μετά τα σύνορα. (Η φίλη μου δεν έκλεισε μάτι.)
Βγάλαμε από τα σακίδια το breakfast, καφέ, χυμό, κρουασάν, μπισκότα καί γενικώς ότι είχαμε προμηθευτεί, (γιατί στο τρένο δεν υπάρχει ούτε μπάρ) καθίσαμε στην κάτω κουκέτα, σηκώσαμε την επάνω γιά να μην χτυπάνε τα κεφάλια μας καί είπαμε να απολαύσουμε το υπόλοιπο της διαδρομής, καθότι λάτρεις των τρένων.
Καλά δεν ήξερες, δεν ρώταγες? Ποιά διαδρομή? Διασχίσαμε μία ατέλειωτη χωματερή με βουνά σκουπίδια. Η περιοχή βρωμούσε καί τα σκουπίδια αντί να τελειώνουν, περίσσευαν. Καί δίπλα σ’αυτά να παίζουν παιδιά. Μα είναι δυνατόν να έχουν αυτό το χάλι, δίπλα στο τρένο? Αν μη τι άλλο, είναι η πρώτη εικόνα της χώρας πού βλέπει κανείς.
Κλείσαμε μάτια καί μύτες καί είπαμε να μην χαλάσουμε την διάθεσή μας. Υπομονή, σε λίγες ώρες φτάνουμε. Συνεχίσαμε σε ένα μάλλον αδιάφορο τοπίο, πού μαρτυρούσε φτώχεια καί επί τέλους φτάσαμε στην Σόφια.
Με ταξί φτάσαμε στο μικρό ξενοδοχείο, πού είχαμε κλείσει (the house). Παλιό βουλγάρικο σπίτι, με πολύ χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, ανακαινισμένο, συμπαθές καί καθαρό, σε βολική τοποθεσία κοντά σε στάση τού τράμ γιά το κέντρο.
Αυτό πήραμε καί σε 10 λεπτά ήμασταν στην εκκλησία Σβετά Νεντέλια. (Αγία Κυριακή). Είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς το 1925 καί οί νωπογραφίες της είναι τού 1970. Τίποτε το ιδιαίτερο.
Λίγο βορειότερα, σε ένα υπόγειο (πρέπει να το ψάξετε) βρίσκεται η πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία Σβετά Πέτκα Σαμαρτζίισκα, κάτω ακριβώς από το μνημείο της Σβετά Σοφία. Μπαίνεις από μία κρύπτη καί με εσωτερική σκάλα ανεβαίνεις στο εσωτερικό της εκκλησίας του 11ου αιώνα. Ο ΄χώρος είναι υποβλητικός καί οί νωπογραφίες του -όσες έχουν διασωθεί - εξαιρετικές. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη.
Πεζή, φτάσαμε στην ρώσικη εκκλησία τού Αγίου Νικολάου. Παρά το σχετικό μικρό μέγεθός της, είναι ωστόσο πολύ εντυπωσιακή. Καθαγιασμένη το 1914 καί σχεδιασμένη στα πρότυπα των εκκλησιών της Μόσχας τού 16ου αιώνα, με τούς επίχρυσους κρεμμυδόσχημους τρούλους, δίνει μία γοητευτική εικόνα. Το εσωτερικό, αν καί αρκετά σκοτεινό, μας αποκάλυψε εξαιρετικές τοιχογραφίες.
Φτάσαμε στον Μητροπολιτικό Ναό Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Είναι τόσο μεγάλος καί τόσο εντυπωσιακός καί μέ τέτοια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική πού είναι αδύνατον να μην σε εντυπωσιάσει. Κάναμε τον γύρω του δύο φορές γιά να δούμε όλο αυτό το σύμπλεγμα των επίχρυσων τρούλων σε διαφορετικά επίπεδα. Χτισμένο σταδιακά από το 1882 έως το 1924, με ανοιχτόχρωμο βουλγάρικο ασβεστόλιθο. Ωστόσο, το αχανές αλλά λιτό του εσωτερικό, έρχεται σε αντίθεση με το λαμπρό εξωτερικό.
Κάτω ακριβώς, μία κρύπτη, έχει διαμορφωθεί σε Μουσείο Εικόνων. Εχει μία πολύ αξιόλογη συλλογή θρησκευτικής βουλγάρικης τέχνης καί αξίζει τον κόπο να την επισκεφθείτε.
Μιά σύντομη επίσκεψη στην κοντινή εκκλησία Σβετά Σοφία (φτάνουν οί εκκλησίες γιά σήμερα), στην παλιότερη σωζόμενη εκκλησία της Σόφιας, απ’όπου πήρε καί το όνομά της η πρωτεύουσα (το παλιό της όνομα ήταν Σερδική) καί καταλήγουμε στην Εθνική Πινακοθήκη Ξένων Καλλιτεχνών, ακριβώς πίσω από τον μητροπολιτικό ναό Νιέφσκι.
Στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο λευκό κτίριο, ανακατασκευή τού Κρατικού Τυπογραφείου, καί οί συλλογές του έχουν εμπλουτιστεί από δωρεές ιδιωτών ή συμμάχων κρατών. Περιλαμβάνει έργα τού Ρενουάρ, Πικάσο, Ντελακρουά κτλ καθώς καί αφρικάνικη καί ιαπωνική τέχνη.
Περάσαμε μπροστά από την Βιβλιοθήκη καί το Πανεπιστήμιο τού Κλήμεντος (όμορφα κτίρια), διασχίσαμε ένα μεγάλο πάρκο, με το μνημείο τού Σοβιετικού Στρατού, δειπνήσαμε σε Krim, στεγασμένο σε ένα πολύ όμορφο κτήριο τών αρχών τού 20ου αιώνα, αλλά με μάλλον αδιάφορη κουζίνα καί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
2η Μέρα - Βίτοσα
Κρύο. Κατεβάσαμε τούς σκούφους μέχρι τ’αυτιά. Ευτυχώς δεν έβρεχε. Με ταξί φτάσαμε στο Μοναστήρι τού Ντραγκαλέβτσι, στο όρος Βίτοσα. Κάναμε μιά υπέροχη διαδρομή, μέσα στο χιονισμένο πιά τοπίο καί μέ όμορφες θέες. Εδώ η άνοιξη φάνταζε πολύ μακριά καί κυριαρχούσαν χρώματα τού χειμώνα. Μαγευτικές εικόνες.
Το Μοναστήρι Ντραγκαλεβτσι ιδρύθηκε το 1345 καί είναι το αρχαιότερο της Βουλγαρίας. Εχει όμορφες νωπογραφίες αλλά το μεγάλο ατού του είναι η θέση του, μέσα στις δασωμένες πλαγιές της Βίτοσα.
Αποφασίσαμε να κατεβούμε με τα πόδια στο χωριό Ντραγκαλέβσκι (έτσι κι’άλλιώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος) καί μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε έναν από τούς ωραιότερους περίπατους, μέσα στο χιονισμένο δάσος, με τα ρυάκια να κυλούν καί πλήθος σκιουράκια να πετάγονται από παντού. Εύκολος δρόμος, κατηφορικός, τον απολαύσαμε γιά τα καλά. Δυστυχώς το τελεφερίκ δεν λειτουργούσε (δεν θυμάμαι γιατί) καί τα πανέμορφα σαλέ-εστιατόρια δεν είχαν ανοίξει ακόμη.
Από το χωριό πήραμε το λεωφορείο γιά Σόφια, μας έκανε έναν μεγάλο γύρω δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε τα προάστια.
Επιστροφή στο κέντρο καί η βόλτα μας έφερε στην περιοχή της Κεντρικής Αγοράς.
Εδώ δεσπόζουν τα Ιαματικά Λουτρά καί το τέμενος Μπάνια Μπάσι. Τα είδαμε εξωτερικά καί μπήκαμε στην αγορά. Πραγματικά απολαύσαμε το χαζολόγημά μας καί τα μικροψώνια μας σ’αυτό το γραφικό παζάρι. Χτισμένη το 1909 με εντυπωσιακή είσοδο αρτ νουβό, γεμάτη καταστήματα με τρόφιμα, ντελικατέσεν καί υπέροχα τεράστια παγωτά.
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται η συναγωγή, ένα πολύ όμορφο κτίριο, επίσης τού 1909. Η επίσκεψη στο εσωτερικό δεν ήταν δυνατή.
3η Μέρα : Μπογιάνα
Μπογιάνα: μιά μικρή εκκλησία στα προάστια της Σόφιας, στις πλαγιές της Βίτοσα, πού το λιτό μεσαιωνικό εξωτερικό της δεν μαρτυρά με τίποτα τούς θησαυρούς πού κρύβει.
Μπήκαμε στον χαριτωμένο μικρό κήπο της, κόψαμε εισιτήριο -ακριβό γιά τα δεδομένα της Βουλγαρίας. Η επίσκεψη γίνεται συνοδεία ξεναγού. Μία ευγενέστατη καί συμπαθέστατη κοπέλα -φοιτήτρια αρχαιολογίας από ότι μας είπε- πήρε μιά αρμαθιά τεράστιων παλιών κλειδιών, ξεκλείδωσε την παλιά πόρτα καί μείναμε με το στόμα ανοιχτό.
Από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, καλυμμένη με υπέροχες, μοναδικές νωπογραφίες, τόσο σε απόδοση όσο καί θεματολογία -εκείνο το βλέμμα τού Αγίου Αντωνίου με ακολουθεί ακόμα- εντός δικαίου η Ουνέσκο την συγκαταλέγει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Είναι μία επίσκεψη, πού πραγματικά δεν πρέπει να χάσετε.
Πίσω από την εκκλησία, ξεκινά ένα μονοπάτι πού οδηγεί στούς καταρράκτες της Μπογιάνα. Δεν φτάσαμε μέχρι τούς καταρράκτες, αλλά όση διαδρομή μπορέσαμε να κάνουμε, ήταν πραγματικά απολαυστική, μέσα στο δάσος. Εδώ είδαμε κάτι περίεργα ζωάκια, κάτι ανάμεσα σε βάτραχο καί σαύρα, μαύρα με κίτρινες βούλες. Δεν τα έχω ξαναδεί.
Επιστροφή στην Σόφια καί χαζολόγημα στο μεγάλο εμπορικό κέντρο Tzum. Εχει όμορφα μαγαζιά καί πολύ όμορφα καφέ.
Η απογευματινή βόλτα στην πόλη μας έδειξε ενδιαφέροντα κτίρια με κυρίαρχο το πολύ όμορφο Εθνικό Θέατρο Ιβάν Βάζοφ, με την νεοκλασική πρόσοψη καί τούς χαριτωμένους πυργίσκους, είναι χάρμα οφθαλμών.
Στο δρόμο γιά την επιστροφή, σταματήσαμε στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού, ένα ογκώδες σύγχρονο άχαρο κτίριο, μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο. Είπαμε μήπως είχε κα΄ποια συναυλία ή καμιά περιοδική έκθεση ή κάτι σχετικό τέλος πάντων. Μόνο αυτά δεν είχε (τουλάχιστον τότε πού πήγαμε). Αντιθέτως, είχε ένα ατέλειωτο παζάρι με δερμάτινα, αμφίβολου γούστου καί ποιότητας.
Δειπνήσαμε σε ένα συμπαθητικό ινδικό εστιατόριο εκεί κοντά.
4η Μέρα - Πάλι Σόφια
Με χαλαρούς ρυθμούς -απολαύσαμε επί τέλους καί λίγο χουζούρι- ξεκινήσαμε γιά το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει στην πρώτη μου επίσκεψη στην Σόφια, προ αμνημονεύτων χρόνων, ίσως επειδή ήταν καί το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Ομως όχι. Δεν ήταν εντύπωση τού πρωτάρη. Εχει πολύ αξιόλογα εκθέματα, κυρίως ορυκτού πλούτου καί πάνω από ένα εκατομμύριο είδη πανίδας καί χλωρίδας. Αξίζει τον κόπο να τού αφιερώσετε τον χρόνο σας.
Στο Αρχαιολογικό Μουσείο δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί μας είχαν τελειώσει τα λέβα καί δεν δέχονταν ευρώ (!!!).
Κάπου εδώ τελειώνει η μικρή μας απόδραση.
Το τρένο αναχωρούσε στις πέντε το απόγευμα (ευτυχώς θα διασχίζαμε τον σκουπιδότοπο βράδυ καί έτσι δεν θα τον ξαναβλέπαμε).
Ξημερώματα φτάσαμε στην Αθήνα.
__________________________________________________ ___
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Το κρύο κρατούσε ακόμη καλά. Στήν αποβάθρα τού σταθμού Λαρίσης, είχαμε σηκώσει τούς γιακάδες μας, χουχουλιάζαμε τα χέρια μας καί πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα στο πλήθος, πού περίμενε την αμαξοστοιχία τών 22.50΄γιά Σόφια. Βραδινό δρομολόγιο, βολεύει, κοιμάσαι καί κατά τις 12 το μεσημέρι βρίσκεσαι στην Σόφια. Αυτές οι κλινάμαξες τού ΟΣΕ, δεν είναι καί ότι το καλύτερο, σαν κουτιά είναι, δεν χωράς ούτε να στρίψεις, αλλά δεν βαριέσαι, μία νύχτα είναι, θα περάσει.
Πότε πιάσαμε Θεσσαλονίκη, , δεν κατάλαβα. Με νανούρισε το ντούγκου - ντούγκου τού τρένου. Κοιμήθηκα τού καλού καιρού. Ξύπνησα ΄το πρωί, μετά τα σύνορα. (Η φίλη μου δεν έκλεισε μάτι.)
Βγάλαμε από τα σακίδια το breakfast, καφέ, χυμό, κρουασάν, μπισκότα καί γενικώς ότι είχαμε προμηθευτεί, (γιατί στο τρένο δεν υπάρχει ούτε μπάρ) καθίσαμε στην κάτω κουκέτα, σηκώσαμε την επάνω γιά να μην χτυπάνε τα κεφάλια μας καί είπαμε να απολαύσουμε το υπόλοιπο της διαδρομής, καθότι λάτρεις των τρένων.
Καλά δεν ήξερες, δεν ρώταγες? Ποιά διαδρομή? Διασχίσαμε μία ατέλειωτη χωματερή με βουνά σκουπίδια. Η περιοχή βρωμούσε καί τα σκουπίδια αντί να τελειώνουν, περίσσευαν. Καί δίπλα σ’αυτά να παίζουν παιδιά. Μα είναι δυνατόν να έχουν αυτό το χάλι, δίπλα στο τρένο? Αν μη τι άλλο, είναι η πρώτη εικόνα της χώρας πού βλέπει κανείς.
Κλείσαμε μάτια καί μύτες καί είπαμε να μην χαλάσουμε την διάθεσή μας. Υπομονή, σε λίγες ώρες φτάνουμε. Συνεχίσαμε σε ένα μάλλον αδιάφορο τοπίο, πού μαρτυρούσε φτώχεια καί επί τέλους φτάσαμε στην Σόφια.
Με ταξί φτάσαμε στο μικρό ξενοδοχείο, πού είχαμε κλείσει (the house). Παλιό βουλγάρικο σπίτι, με πολύ χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, ανακαινισμένο, συμπαθές καί καθαρό, σε βολική τοποθεσία κοντά σε στάση τού τράμ γιά το κέντρο.
Αυτό πήραμε καί σε 10 λεπτά ήμασταν στην εκκλησία Σβετά Νεντέλια. (Αγία Κυριακή). Είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς το 1925 καί οί νωπογραφίες της είναι τού 1970. Τίποτε το ιδιαίτερο.
Λίγο βορειότερα, σε ένα υπόγειο (πρέπει να το ψάξετε) βρίσκεται η πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία Σβετά Πέτκα Σαμαρτζίισκα, κάτω ακριβώς από το μνημείο της Σβετά Σοφία. Μπαίνεις από μία κρύπτη καί με εσωτερική σκάλα ανεβαίνεις στο εσωτερικό της εκκλησίας του 11ου αιώνα. Ο ΄χώρος είναι υποβλητικός καί οί νωπογραφίες του -όσες έχουν διασωθεί - εξαιρετικές. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη.
Πεζή, φτάσαμε στην ρώσικη εκκλησία τού Αγίου Νικολάου. Παρά το σχετικό μικρό μέγεθός της, είναι ωστόσο πολύ εντυπωσιακή. Καθαγιασμένη το 1914 καί σχεδιασμένη στα πρότυπα των εκκλησιών της Μόσχας τού 16ου αιώνα, με τούς επίχρυσους κρεμμυδόσχημους τρούλους, δίνει μία γοητευτική εικόνα. Το εσωτερικό, αν καί αρκετά σκοτεινό, μας αποκάλυψε εξαιρετικές τοιχογραφίες.
Φτάσαμε στον Μητροπολιτικό Ναό Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Είναι τόσο μεγάλος καί τόσο εντυπωσιακός καί μέ τέτοια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική πού είναι αδύνατον να μην σε εντυπωσιάσει. Κάναμε τον γύρω του δύο φορές γιά να δούμε όλο αυτό το σύμπλεγμα των επίχρυσων τρούλων σε διαφορετικά επίπεδα. Χτισμένο σταδιακά από το 1882 έως το 1924, με ανοιχτόχρωμο βουλγάρικο ασβεστόλιθο. Ωστόσο, το αχανές αλλά λιτό του εσωτερικό, έρχεται σε αντίθεση με το λαμπρό εξωτερικό.
Κάτω ακριβώς, μία κρύπτη, έχει διαμορφωθεί σε Μουσείο Εικόνων. Εχει μία πολύ αξιόλογη συλλογή θρησκευτικής βουλγάρικης τέχνης καί αξίζει τον κόπο να την επισκεφθείτε.
Μιά σύντομη επίσκεψη στην κοντινή εκκλησία Σβετά Σοφία (φτάνουν οί εκκλησίες γιά σήμερα), στην παλιότερη σωζόμενη εκκλησία της Σόφιας, απ’όπου πήρε καί το όνομά της η πρωτεύουσα (το παλιό της όνομα ήταν Σερδική) καί καταλήγουμε στην Εθνική Πινακοθήκη Ξένων Καλλιτεχνών, ακριβώς πίσω από τον μητροπολιτικό ναό Νιέφσκι.
Στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο λευκό κτίριο, ανακατασκευή τού Κρατικού Τυπογραφείου, καί οί συλλογές του έχουν εμπλουτιστεί από δωρεές ιδιωτών ή συμμάχων κρατών. Περιλαμβάνει έργα τού Ρενουάρ, Πικάσο, Ντελακρουά κτλ καθώς καί αφρικάνικη καί ιαπωνική τέχνη.
Περάσαμε μπροστά από την Βιβλιοθήκη καί το Πανεπιστήμιο τού Κλήμεντος (όμορφα κτίρια), διασχίσαμε ένα μεγάλο πάρκο, με το μνημείο τού Σοβιετικού Στρατού, δειπνήσαμε σε Krim, στεγασμένο σε ένα πολύ όμορφο κτήριο τών αρχών τού 20ου αιώνα, αλλά με μάλλον αδιάφορη κουζίνα καί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
2η Μέρα - Βίτοσα
Κρύο. Κατεβάσαμε τούς σκούφους μέχρι τ’αυτιά. Ευτυχώς δεν έβρεχε. Με ταξί φτάσαμε στο Μοναστήρι τού Ντραγκαλέβτσι, στο όρος Βίτοσα. Κάναμε μιά υπέροχη διαδρομή, μέσα στο χιονισμένο πιά τοπίο καί μέ όμορφες θέες. Εδώ η άνοιξη φάνταζε πολύ μακριά καί κυριαρχούσαν χρώματα τού χειμώνα. Μαγευτικές εικόνες.
Το Μοναστήρι Ντραγκαλεβτσι ιδρύθηκε το 1345 καί είναι το αρχαιότερο της Βουλγαρίας. Εχει όμορφες νωπογραφίες αλλά το μεγάλο ατού του είναι η θέση του, μέσα στις δασωμένες πλαγιές της Βίτοσα.
Αποφασίσαμε να κατεβούμε με τα πόδια στο χωριό Ντραγκαλέβσκι (έτσι κι’άλλιώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος) καί μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε έναν από τούς ωραιότερους περίπατους, μέσα στο χιονισμένο δάσος, με τα ρυάκια να κυλούν καί πλήθος σκιουράκια να πετάγονται από παντού. Εύκολος δρόμος, κατηφορικός, τον απολαύσαμε γιά τα καλά. Δυστυχώς το τελεφερίκ δεν λειτουργούσε (δεν θυμάμαι γιατί) καί τα πανέμορφα σαλέ-εστιατόρια δεν είχαν ανοίξει ακόμη.
Από το χωριό πήραμε το λεωφορείο γιά Σόφια, μας έκανε έναν μεγάλο γύρω δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε τα προάστια.
Επιστροφή στο κέντρο καί η βόλτα μας έφερε στην περιοχή της Κεντρικής Αγοράς.
Εδώ δεσπόζουν τα Ιαματικά Λουτρά καί το τέμενος Μπάνια Μπάσι. Τα είδαμε εξωτερικά καί μπήκαμε στην αγορά. Πραγματικά απολαύσαμε το χαζολόγημά μας καί τα μικροψώνια μας σ’αυτό το γραφικό παζάρι. Χτισμένη το 1909 με εντυπωσιακή είσοδο αρτ νουβό, γεμάτη καταστήματα με τρόφιμα, ντελικατέσεν καί υπέροχα τεράστια παγωτά.
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται η συναγωγή, ένα πολύ όμορφο κτίριο, επίσης τού 1909. Η επίσκεψη στο εσωτερικό δεν ήταν δυνατή.
3η Μέρα : Μπογιάνα
Μπογιάνα: μιά μικρή εκκλησία στα προάστια της Σόφιας, στις πλαγιές της Βίτοσα, πού το λιτό μεσαιωνικό εξωτερικό της δεν μαρτυρά με τίποτα τούς θησαυρούς πού κρύβει.
Μπήκαμε στον χαριτωμένο μικρό κήπο της, κόψαμε εισιτήριο -ακριβό γιά τα δεδομένα της Βουλγαρίας. Η επίσκεψη γίνεται συνοδεία ξεναγού. Μία ευγενέστατη καί συμπαθέστατη κοπέλα -φοιτήτρια αρχαιολογίας από ότι μας είπε- πήρε μιά αρμαθιά τεράστιων παλιών κλειδιών, ξεκλείδωσε την παλιά πόρτα καί μείναμε με το στόμα ανοιχτό.
Από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, καλυμμένη με υπέροχες, μοναδικές νωπογραφίες, τόσο σε απόδοση όσο καί θεματολογία -εκείνο το βλέμμα τού Αγίου Αντωνίου με ακολουθεί ακόμα- εντός δικαίου η Ουνέσκο την συγκαταλέγει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Είναι μία επίσκεψη, πού πραγματικά δεν πρέπει να χάσετε.
Πίσω από την εκκλησία, ξεκινά ένα μονοπάτι πού οδηγεί στούς καταρράκτες της Μπογιάνα. Δεν φτάσαμε μέχρι τούς καταρράκτες, αλλά όση διαδρομή μπορέσαμε να κάνουμε, ήταν πραγματικά απολαυστική, μέσα στο δάσος. Εδώ είδαμε κάτι περίεργα ζωάκια, κάτι ανάμεσα σε βάτραχο καί σαύρα, μαύρα με κίτρινες βούλες. Δεν τα έχω ξαναδεί.
Επιστροφή στην Σόφια καί χαζολόγημα στο μεγάλο εμπορικό κέντρο Tzum. Εχει όμορφα μαγαζιά καί πολύ όμορφα καφέ.
Η απογευματινή βόλτα στην πόλη μας έδειξε ενδιαφέροντα κτίρια με κυρίαρχο το πολύ όμορφο Εθνικό Θέατρο Ιβάν Βάζοφ, με την νεοκλασική πρόσοψη καί τούς χαριτωμένους πυργίσκους, είναι χάρμα οφθαλμών.
Στο δρόμο γιά την επιστροφή, σταματήσαμε στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού, ένα ογκώδες σύγχρονο άχαρο κτίριο, μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο. Είπαμε μήπως είχε κα΄ποια συναυλία ή καμιά περιοδική έκθεση ή κάτι σχετικό τέλος πάντων. Μόνο αυτά δεν είχε (τουλάχιστον τότε πού πήγαμε). Αντιθέτως, είχε ένα ατέλειωτο παζάρι με δερμάτινα, αμφίβολου γούστου καί ποιότητας.
Δειπνήσαμε σε ένα συμπαθητικό ινδικό εστιατόριο εκεί κοντά.
4η Μέρα - Πάλι Σόφια
Με χαλαρούς ρυθμούς -απολαύσαμε επί τέλους καί λίγο χουζούρι- ξεκινήσαμε γιά το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει στην πρώτη μου επίσκεψη στην Σόφια, προ αμνημονεύτων χρόνων, ίσως επειδή ήταν καί το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Ομως όχι. Δεν ήταν εντύπωση τού πρωτάρη. Εχει πολύ αξιόλογα εκθέματα, κυρίως ορυκτού πλούτου καί πάνω από ένα εκατομμύριο είδη πανίδας καί χλωρίδας. Αξίζει τον κόπο να τού αφιερώσετε τον χρόνο σας.
Στο Αρχαιολογικό Μουσείο δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί μας είχαν τελειώσει τα λέβα καί δεν δέχονταν ευρώ (!!!).
Κάπου εδώ τελειώνει η μικρή μας απόδραση.
Το τρένο αναχωρούσε στις πέντε το απόγευμα (ευτυχώς θα διασχίζαμε τον σκουπιδότοπο βράδυ καί έτσι δεν θα τον ξαναβλέπαμε).
Ξημερώματα φτάσαμε στην Αθήνα.
__________________________________________________ ___
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
).
