Βουλγαρία Σόφια: Η πόλη που μεγαλώνει αλλά δεν γερνάει. Φιλιππούπολη: Η επτάλοφος.

[Klair]

Κεφάλαιο 7ο

Η Τετάρτη 8 Νοεμβρίου ήταν μια συννεφιασμένη μέρα και ο καιρός μάλλον το πήγαινε για βροχή. Ξυπνήσαμε νωρίς γιατί θέλαμε να προλάβουμε το τρένο των 10:30 για τη Φιλιππούπολη.

Κάναμε check-out και κατευθυνθήκαμε προς την κλειστή αγορά Tsentralni Hali, η οποία βρίσκεται δύο λεπτά περπάτημα από το ξενοδοχείο μας. Από ένα κιόσκι με φρέσκα σάντουιτς, ψωμί, τυρόπιτες και διάφορα άλλα φαγώσιμα αγοράσαμε διάφορα καλούδια για το πρωινό μας, αλλά και για το ταξίδι μας.

Από τον κεντρικό σταθμό Serdika μπήκαμε στο μετρό και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό τρένων της Σόφιας.

Ακολουθώντας τις πινακίδες φτάσαμε στα γκισέ έκδοσης εισιτηρίων για τη Φιλιππούπολη. Στη μεγάλη αίθουσα του σιδηροδρομικού σταθμού υπάρχει ένα μοντέλο ατμομηχανής, το οποίο αμέσως τράβηξε την προσοχή μας.

Εκδώσαμε τρία εισιτήρια, πρώτη θέση παρακαλώ, με κόστος 28,80 lev (15€), δηλαδή 5€ το άτομο, η μονή διαδρομή.

Βρήκαμε την πλατφόρμα αναχώρησης και επιβιβαστήκαμε στον συρμό, αφού ρωτήσαμε έναν υπεύθυνο ποιο είναι το βαγόνι της πρώτης θέσης. Το τρένο ξεκίνησε στην ώρα του, δηλαδή 10:30 και η αναμενόμενη ώρα άφιξης ήταν μετά από 2 1/2 ώρες, δηλαδή στις 13:00.

Aφήσαμε τα προάστια της πόλης πίσω μας και μπήκαμε σε ένα πιο ορεινό και δασώδες τοπίο. Είχε ξεκινήσει ένα ψιλόβροχο, το οποίο έκανε τα κιτρινο-κόκκινα φύλλα των δέντρων του δάσους να γυαλίζουν, δίνοντάς τους μια ιδιαίτερη λάμψη και ζωντάνια, πριν το οριστικό τέλος τους. Περάσαμε από πυκνά δάση, είδαμε βαθιές χαράδρες, ποτάμια και πολλά ορεινά Βουλγάρικα χωριά, ξεχασμένα ακόμα και από τον χρόνο, τυλιγμένα μέσα σε ένα πυκνό πέπλο ομίχλης και μυστηρίου.

Δε μέτρησα σε πόσους σταθμούς έκανε στάση το τρένο, πάντως ήταν πολλοί και σε όλους ανεξαιρέτως ανέβαιναν ή κατέβαιναν επιβάτες καθ’ όλη τη διαδρομή.

Σε μια καμπίνα υπήρχαν ένστολοι για την προστασία των επιβατών και του τρένου, οι οποίοι σε κάθε σταθμό έβγαζαν τα κεφάλια τους έξω από το παράθυρο, ελέγχοντας την επιβίβαση και την αποβίβαση. Το ίδιο έγινε και κατά την επιστροφή μας από τη Φιλιππούπολη προς τη Σόφια.

Μπήκαμε στον κεντρικό σταθμό της Φιλιππούπολης ακριβώς στην ώρα μας.

Τα προάστια της πόλης με τα άχαρα ψηλά κτίρια που πρωτοείδαμε, δεν μας γέμισαν το μάτι. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας κάπως αμήχανα, αλλά αμέσως διώξαμε τις όποιες αρχικές σκέψεις και είπαμε ότι είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε έξω από τον σταθμό, προς αναζήτηση μεταφορικού μέσου. Υπήρχε ένα και μοναδικό ταξί αραγμένο εκείνην την ώρα έξω από τον σταθμό και το πήραμε. Δείξαμε στον οδηγό τους χάρτες στο κινητό, για να τον κατατοπίσουμε για το σημείο που βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, όμως εκείνος άνοιξε έναν δικό του χάρτινο χάρτη, έψαξε για λίγο τη διαδρομή, μας είπε με νοήματα ότι κατάλαβε που θέλουμε να μας πάει και ξεκίνησε.

Οδήγησε στην bul. Tsar Boris III και μετά από τρία χιλιόμετρα διαδρομής, μας άφησε στο κατάλυμά μας, ένα υπέροχο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, το Historic Centre Designer Apartment Plovdiv. Ο ιδιοκτήτης, μας είχε ενημερώσει με mail, στέλνοντας έναν κωδικό, ότι το κλειδί θα βρίσκεται σε ένα μεταλλικό κουτάκι στην είσοδο του σπιτιού. Εκεί έπρεπε να αφήσουμε και τα χρήματα, μετρητά φυσικά και ακριβώς το απαιτούμενο ποσό.

Μπήκαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες, οι οποίες δεν ήταν και λίγες, αφού το διαμέρισμα είναι ρετιρέ, σε ένα τετραώροφο κτίριο. Μας βγήκε η γλώσσα να φτάσουμε πάνω κουβαλώντας τις χειραποσκευές μας, αλλά όταν εισήλθαμε στον χώρο αποζημιωθήκαμε. Είναι ένα πολύ όμορφο διαμέρισμα, γουστόζικα επιπλωμένο, με πολύ χρώμα!

Τακτοποιηθήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και γεμάτοι περιέργεια και έξαψη κατεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες και βγήκαμε έξω. Κάνοντας ελάχιστα βήματα αριστερά, η πρώτη ουσιαστικά εικόνα της πόλης που είδαμε, ήταν αυτή:

Τότε μόνο συνειδητοποιήσαμε σε πόσο κεντρικό σημείο βρίσκεται "το σπίτι μας".

Η Knyaz Alexander I είναι η ραχοκοκαλιά της πόλης, ο πιο κεντρικός πεζόδρομος με υπέροχα κτίρια, τράπεζες, καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Μαζί με την Rayko Daskalov αποτελούν το αχτύπητο δίδυμο της πόλης, την πιο αγαπημένη διαδρομή και περατζάδα, όχι μόνο των ντόπιων αλλά και όλων ανεξαιρέτως των επισκεπτών.

Στη συμβολή των οδών υπάρχει το κέντρο πληροφοριών, στο οποίο μπήκα για να πάρω έναν χάρτη της πόλης για τη συλλογή μου. Εκεί συνάντησα ένα παλικάρι Έλληνα, τον Νικηφόρο αν θυμάμαι καλά το όνομά του, ο οποίος με πάρα πολύ κέφι και διάθεση, θέλησε να μου κάνει μια μικρή ανάλυση των αξιοθέατων της πόλης. Ο Νικηφόρος είναι από πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα και άφησε την Ελλάδα, για ένα καλύτερο μέλλον στη γενέτειρα της μητέρας του, τη Φιλιππούπολη. Αν τυχόν χρειαστείτε οποιαδήποτε πληροφορία είναι πολύ πρόθυμος να εξυπηρετήσει και να βοηθήσει με τα αξιοθέατα της πόλης.

Από εδώ ξεκινήσαμε και εμείς την επαφή μας με την πόλη, με πρώτη στάση, πάνω από το αρχαίο στάδιο της Φιλιππούπολης, που χτίστηκε τον 2ο αιώνα, επί βασιλείας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αδριανού. Έγινε με πρότυπο το στάδιο των Δελφών. Είχε μήκος περίπου 240 μέτρα και πλάτος 50 μέτρα και μπορούσε να χωρέσει 30.000 θεατές. Οι αγώνες στο στάδιο οργανώνονταν από τη γενική συνέλευση της επαρχίας της Θράκης. Προς τιμήν τους, το βασιλικό Νομισματοκοπείο της Φιλιππούπολης έκοβε νομίσματα που έφεραν την όψη του εκάστοτε Αυτοκράτορα. Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται κάτω από τον δρόμο, αλλά και από πολλά κτίρια.

Ακριβώς απέναντι ορθώνεται το Τζαμί Τζουμαγιά (Dzhumaya), το οποίο θεωρείται το αρχαιότερο Ευρωπαϊκό, βγάζοντας εκτός τα Τζαμιά της Μαυριτανικής Ισπανίας. Μέχρι την κατάληψη της πόλης από τους Οθωμανούς το 1371, εδώ ήταν ο Καθεδρικός Ναός. Επί σουλτάνου Μουράτ Β΄ (1421-1451), το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέση του ανεγέρθη το σημερινό Τζαμί. Το κτίριο έχει αποκατασταθεί δύο φορές μετά από ζημιές από σεισμό.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή αυτός ο κεντρικός πεζόδρομος είχε αρχίσει να με γοητεύει με τη ζωντάνια του, τα όμορφα σε παστέλ αποχρώσεις κτίριά του και τα καλόγουστα εμπορικά μαγαζιά του.

Προχωρήσαμε στην Rayko Daskalov,

η οποία συνέχισε να μας γοητεύει με τα επίσης υπέροχα παλιά αρχοντικά της,

τα ψηλά δέντρα της αλλά και αυτήν την ευφάνταστη κρήνη νερού.

Στο τέλος αυτού του δρόμου ρέει ο ποταμός Έβρος, ο αποκαλούμενος από τους κατοίκους της Φιλιππούπολης, Μαρίτσα. Μια κλειστή πεζογέφυρα με εμπορικά καταστήματα, δεξιά και αριστερά, συνδέει τα δύο κομμάτια της πόλης.

Η βόλτα μας άνοιξε την όρεξη και αναζητήσαμε στους χάρτες την ul. Opalchenska, γιατί στον αριθμό 13 βρίσκεται ένα εστιατόριο με πάρα πολύ καλή βαθμολογία, το Fresh Pasta. Είπαμε λοιπόν, να κάνουμε ένα γρήγορο γεύμα για την ώρα και το βράδυ θα βλέπαμε για κάτι πιο “γκράντε”.

Πήραμε μια σαλάτα, τρεις μακαρονάδες, δύο τιραμισού και αναψυκτικά σε πολύ καλές τιμές. Όσο για τις γεύσεις, δε θα πω ότι ξετρελάθηκα, ωστόσο για ένα γρήγορο φαγητό ήταν ok, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο για τέτοιες βαθμολογίες.

https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...ews-Fresh_Pasta-Plovdiv_Plovdiv_Province.html

https://foursquare.com/v/прясна-паста-fresh-pasta/574d37b9498e3974bb539ebd

Όταν βγήκαμε από το εστιατόριο ο ουρανός είχε βαρύνει πολύ και μάλλον στη συνέχεια της βόλτας μας δε θα γλιτώναμε την μπόρα, αλλά δεν πτοηθήκαμε καθόλου και μάλιστα ξεκινήσαμε για να μπούμε στην παλιά πόλη, ακολουθώντας την κεντρική της οδό Saborna.

Από τα πρώτα κιόλας κτίρια η διαδρομή προβλεπόταν συναρπαστική.

Το πρώτο αξιόλογο αξιοθέατο είναι η εκκλησία της Παναγίας (Sveta Bogoroditsa).

Τον 9ο αιώνα στον χώρο αυτό υπήρχε μια μικρή εκκλησία, η οποία το 1186 ανακαινίστηκε και έγινε μέρος του μοναστηριού. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την πόλη το 1371, τα κτίρια καταστράφηκαν. Το σημερινό οικοδόμημα κατασκευάστηκε ως κύρια εκκλησία της πόλης, το 1844. Τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας, ο αρχιτέκτονας Josef Schnitter έκτισε τριώροφο θολωτό Καμπαναριό, στη δυτική είσοδο της εκκλησίας.

Για να φτάσουμε στην είσοδο ανεβήκαμε αρκετά σκαλιά, αφού ο ναός βρίσκεται σε έναν από τους λόφους της παλιάς πόλης, τον Nebet Tepe και μπήκαμε στον αυλόγυρο, κάνοντας τον γύρο του κτιρίου για να το θαυμάσουμε εξωτερικά.

Aπό εκεί ψηλά η θέα προς το κέντρο της Φιλιππούπολης και το Τζαμί ήταν υπέροχη.

Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του ναού υπάρχει το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Έξω από τον ναό υπήρχαν εργάτες, οι οποίοι ανακατασκεύαζαν τα δρομάκια, τοποθετώντας νέες πέτρες με ιδιαίτερη τέχνη και μαεστρία.

Το δεύτερο αξιοθέατο στο ίδιο σημείο είναι η Art Gallery & Museum Philippopolis.

Eίναι ένα συγκρότημα που περιλαμβάνει μια γκαλερί τέχνης-μουσείο, ένα εστιατόριο με ωραία θέα και ένα ξενοδοχείο, όλα σε μια παραδοσιακή παλιά κατοικία. Υπάρχουν εκθέσεις σημαντικών Βούλγαρων καλλιτεχνών, αρκετές φορές τον χρόνο, καθώς και παρουσιάσεις βιβλίων και διάφορες άλλες εκδηλώσεις τέχνης.

Ακριβώς δίπλα συναντήσαμε την Ακαδημία μουσικής,

και αμέσως μετά την City Gallery of Fine Arts, η οποία στεγάζεται σε ένα εμβληματικό κτίριο του 1881.

Στη συνέχεια είδαμε το κτίριο που στεγάζει τη συλλογή έργων τέχνης του διάσημου Βούλγαρου καλλιτέχνη, Zlatyn Boyadzhiev.

Kάθε κτίριο αυτού του δρόμου αποτελεί και ένα μοναδικό αξιοθέατο.

Εκτός όμως από όλα αυτά τα ιστορικά και καλοδιατηρημένα κτίρια, πραγματικά κοσμήματα για την πόλη, σε αυτόν τον δρόμο συναντήσαμε και ένα σωρό μικρά μαγαζάκια με πολλά και αξιόλογα αντικείμενα-αντίκες. Η θέα όλων αυτών των πραγμάτων, μου ξύπνησε παιδικές μνήμες, όταν περνούσα τα καλοκαίρια μου στο χωριό της μητέρας μου, στην ορεινή Αρκαδία και έβλεπα τα περισσότερα από αυτά τα αντικείμενα, που τώρα αποτελούν αξιοθέατο για πολλούς ανθρώπους, να κοσμούν ή να χρησιμοποιούνται από τις νοικοκυρές των σπιτιών του χωριού.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν μια ψιλή-ψιλή βροχούλα ξεκίνησε να πέφτει.

Δεν πτοηθήκαμε καθόλου και συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε τη λιθόστρωτη Saborna, συναντώντας την εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης και έχει κτιστεί το 1832, πάνω στα ερείπια αρχαίου κάστρου.

Περάσαμε την Hisar Kapiya, αυτό το μοναδικό αρχιτεκτονικό και ιστορικό σύνολο, το οποίο διατηρείται στη διάρκεια πολλών αιώνων μέχρι τις μέρες μας.

Κάποτε ήταν η ανατολική Πύλη εισόδου, στην Ακρόπολη της πόλης του Φιλίππου. Κάτω από το επίπεδο του λιθόστρωτου οδοστρώματος υπάρχουν βάσεις, που τοποθετήθηκαν κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους.

Σήμερα ο χώρος παρουσιάζει σημαντικές ανακατασκευές από τον 12ο έως τον 14ο αιώνα. Αυτή η πέτρινη αψίδα χρησιμοποιήθηκε σαν βάση, για την κατασκευή του σπιτιού του Κουγιουμτζόγλου. Στον νότο, ο οχυρωμένος τοίχος βυθίζεται στην ψηλή εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Βρεθήκαμε έξω από το Εθνογραφικό Μουσείο Φιλιππούπολης.

Θεωρείται το ωραιότερο δείγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής στη Βουλγαρία και ήταν η κατοικία του Αργύρη Κουγιουμτζόγλου. Το κτίριο ήταν γνωστό και ως το “βασιλικό σπίτι”.

Πρόκειται για ένα τεράστιο διώροφο κτίσμα ζωγραφισμένο σε όλη του την πρόσοψη, ενώ στο εσωτερικό του, αξιοσημείωτα είναι τα ξύλινα σκαλιστά ταβάνια του. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό στη θέα του εξωτερικού διάκοσμου της οικίας. Την επόμενη μέρα, που το επισκέφθηκα και εσωτερικά, “έχασα το φως μου” από την ομορφιά και την πολυτέλεια, που αποπνέει αυτό το στολίδι ακόμα και στις μέρες μας.

Νύχτωσε.

Τα φώτα άρχισαν να ανάβουν.

Η βροχή δυνάμωσε.

Δεν είχαμε ομπρέλες, αλλά δεν μας ένοιαζε.

Συνεχίσαμε να χανόμαστε σε άγνωστα πλακόστρωτα σοκάκια και να θαυμάζουμε την πολύχρωμη ομορφιά της παλιάς πόλης.

Συμβουλευτήκαμε τους χάρτες για να μπορέσουμε να ξεμπλέξουμε από τα δαιδαλώδη δρομάκια και να φτάσουμε στο κέντρο, στην οδό Knyaz Alexander I. Ακολουθήσαμε την ul. Petko R. Slaveykov, περνώντας έξω από ένα υπέροχο κτίριο, στο οποίο λειτουργεί το δημοτικό σχολείο Geo Milev,

και στη συνέχεια της πορείας μας βρήκαμε την bul. Knyaginya Maria Luiza, η οποία μας οδήγησε έξω από τον Καθεδρικό ναό Saint Ludvik, ο οποίος χτίστηκε την περίοδο 1858-1861, σε μπαρόκ στυλ.

Το Καμπαναριό χτίστηκε το 1898 και εξοπλίστηκε με πέντε καμπάνες, δώρo του Πάπα Leo XIII. Εδώ βρίσκεται η σαρκοφάγος της Maria Luiza, συζύγου του Βούλγαρου Knyaz Ferdinand I. Κάτω από τη σαρκοφάγο, τα τελευταία της λόγια προς τον Φερδινάνδο ήταν: “Πεθαίνω, αλλά από τον ουρανό θα προσέχω εσένα, τα παιδιά μας και τη Βουλγαρία”.

Απέναντι από τον ναό εκτείνεται ένα τμήμα της αρχαίας Ρωμαϊκής αγοράς.

Διασχίζοντας κάθετα την bul. Tsar Boris III, καταλήξαμε στον κεντρικό πεζόδρομο, συνεχώς υπό βροχήν. O πεζόδρομος είχε ακόμα κίνηση, παρ’ όλο που η βροχή ήταν πλέον αρκετά δυνατή.

Περπατήσαμε μέχρι το Shopping Center Hali, στην Rayko Daskalov, αναζητώντας super market για προμήθειες, αφού τα επόμενα δύο πρωινά, θα τρώγαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του διαμερίσματός μας. Οι τιμές των προϊόντων ήταν πάρα πολύ χαμηλές. Χαιρόμασταν να ψωνίζουμε και να γεμίζουμε το καλάθι μας με ένα σωρό καλούδια, πληρώνοντας τα μισά ή και λιγότερα χρήματα, απ’ ότι στη χώρα μας.

Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο κατάλυμα. Δεν πεινούσαμε για να καθίσουμε σε κάποιο εστιατόριο και δεν είχε και νόημα πλέον, να γυρίζουμε στους δρόμους κάτω από τη βροχή.

Ήμασταν ήδη αρκετά βρεγμένοι !!

 

[Sassenach77]

όμως εκείνος άνοιξε έναν δικό του χάρτινο χάρτη, έψαξε για λίγο τη διαδρομή, μας είπε με νοήματα ότι κατάλαβε που θέλουμε να μας πάει καιξεκίνησε.

Εγγύηση ο χάρτινος χάρτης

Πανέμορφη πόλη!!!!!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 8ο

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου, Μέρος Α'

Σχεδόν όλο το βράδυ έβρεχε, αλλά η Πέμπτη 9 Νοεμβρίου ξημέρωσε ηλιόλουστη και ζεστή. Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στην κουζίνα του σπιτιού μας και καταστρώσαμε τα σημερινά μας σχέδια. Θα ξεκινούσαμε από την παλιά πόλη, βλέποντας ό,τι είχαμε δει το προηγούμενο απόγευμα, κατά το σούρουπο με το ψιλόβροχο και θα συνεχίζαμε με όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα (που δεν είναι και λίγα) και δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε χθες.

Ανηφορίσαμε την πλακόστρωτη κεντρική οδό της παλιάς πόλης Saborna

και αντικρίσαμε πάλι τα σκαλιά μπροστά από την εκκλησία Sveta Bogoroditsa.

Τα ανεβήκαμε και αρχίσαμε να εξερευνούμε την εκκλησία και τον περιβάλλοντα χώρο, υπό το φως της μέρας αυτήν τη φορά.

Είναι μια τρίκλιτη Βασιλική χωρίς τρούλο, λόγω των υφιστάμενων περιορισμών στους Χριστιανικούς ναούς την εποχή εκείνη. Το Καμπαναριό χτίστηκε τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας.

Αρχικά η αυλή του ναού ήταν μικρότερη απ’ ότι είναι τώρα, αλλά το 1930 επεκτάθηκε και διαμορφώθηκε σαν τεράστια βεράντα.

Στα νότια, η αυλή περιβάλλεται από ψηλό πέτρινο τοίχο, ο οποίος φτάνει σε ύψος τα 10 μέτρα. Στην Πύλη εισόδου φύεται μια αρχαία βελανιδιά,

ενώ γύρω από τον ναό υπάρχουν διάφοροι τάφοι μητροπολιτών, καθώς επίσης και ο τάφος του Ιωακείμ Γκρουέφ και της συζύγου του, Μαρίας.

Η θέα της Πόλης από την αυλή της εκκλησίας:

Απέναντι, μπροστά από τον μικρό ναό του Αγίου Νικολάου τα έργα συνεχίζονταν:

Η Gallery-Museum Philippopolis χτισμένη το 1865 με το εστιατόριο Philippopolis:

Η θέα της bul. Tsar Boris III Obedinitel από την οδό Saborna:

Δίπλα η Ακαδημία μουσικής:

Η City Gallery of Fine Arts:

Το κτίριο με τα έργα του διάσημου Βούλγαρου καλλιτέχνη Zlatyn Boyadzhiev:

Ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην καρδιά της παλιάς πόλης:

Πριν από αυτόν τον ναό, κατά τον 4ο αιώνα, υπήρχε στην ίδια θέση ναός αφιερωμένος στους Αγίους Σεβερίνο και Μέμνο, οι οποίοι μαζί με άλλους κατοίκους της Φιλιππούπολης είχαν μαρτυρήσει, κατά την περίοδο των διωγμών του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κάτω από το ιερό της εκκλησίας υπήρχαν τα υπόγεια οκταγωνικού Πύργου του αρχαίου κάστρου, τα οποία την περίοδο των διωγμών, χρησιμοποιούνταν ως κατακόμβες και νεκροταφείο των πρώτων Χριστιανών.

Το 313, μετονομάστηκε σε Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Η εκκλησία υπέστη σοβαρές ζημιές το 1830 πιθανότατα από φωτιά. Στη θέση της ανοικοδομήθηκε νέος ναός. Για τον σκοπό αυτό ένας πλούσιος ράφτης συγκέντρωσε και έδωσε 200.000 γρόσια.

Το εικονοστάσι σε στυλ μπαρόκ, μοναδικό για την πόλη, φιλοτεχνήθηκε στη Βιέννη από τον Μετσοβίτη ξυλογλύπτη, Γιάννη Πασκούλη και παραδόθηκε στην εκκλησία το 1839. Στην εκκλησία υπάρχει η θαυματουργή εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του 14ου αιώνα. Στη μικρή Βιβλιοθήκη της εκκλησίας υπάρχουν πάνω από 150 λειτουργικά βιβλία, κάποια από τα οποία είναι 120 ετών.

Φτάσαμε στη μικρή πλατεία της οδού Saborna:

Στη γωνία υπάρχει γραφείο πληροφοριών και ακριβώς απέναντι, ένα μαγαζάκι με σουβενίρ και μαγνητάκια, απ’ όπου κάναμε λίγα ψώνια.

Επόμενη στάση, για ημερήσιες φωτογραφίες, στην ιστορική Πύλη του Plovdiv, την Hisar Kapiya και το Historical Museum-Exhibition Renaissance, το οποίο λειτουργεί καθημερινά από 9:00 έως 18:00 το καλοκαίρι και 9:00 έως 17:00 τον χειμώνα.

Σειρά είχε το Eθνογραφικό Μουσείο, το στολίδι της Φιλιππούπολης. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, στεγάζεται στην οικία του Αργύρη Κουγιουμτζόγλου και θεωρείται το ωραιότερο δείγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής στη Βουλγαρία.

Ο Αργύρης Κουγιουμτζόγλου ήταν Ελληνικής καταγωγής, κάτοικος της Φιλιππούπολης, ο οποίος διατηρούσε εμπορική επιχείρηση στη Βιέννη και ήταν πολύ πλούσιος.

Η οικία οικοδομήθηκε το 1847, μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον Οθωμανικό ζυγό. Ο Κουγιουμτζόγλου έφυγε από τη Φιλιππούπολη και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των διώξεων που υπέστη το Ελληνικό στοιχείο. Έκτοτε η κατοικία λειτούργησε αρχικά ως Παρθεναγωγείο και αργότερα ως αποθήκη καπνών. Σαν Εθνογραφικό Μουσείο εγκαινιάστηκε το 1917.

Η είσοδος κοστίζει 3 lev και άλλα τόσα, αν θέλεις να τραβήξεις φωτογραφίες στο εσωτερικό. Πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου και όχι τα 3 lev για τις φωτογραφίες. Όχι γιατί τα 3 lev είναι κάποιο σοβαρό ποσό, αλλά γιατί το θεωρώ κοροϊδία, από τη στιγμή που πληρώνεις εισιτήριο, να σου ζητούν επιπλέον χρήματα για τις φωτογραφίες. Ας βάλουν κατ’ ευθείαν 6 lev το εισιτήριο εισόδου, να τελειώνουμε. Να μπούμε, να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας και όλα καλά. Τέλος πάντων, φωτογραφίες από το καταπληκτικό εσωτερικό αυτού του κοσμήματος δεν έχω.

Στις υπέροχες αίθουσες της οικίας υπάρχουν πλούσιες συλλογές παραδοσιακών ενδυμασιών, κεντήματα, συλλογές μουσικών οργάνων καθώς και εκθέματα που σηματοδοτούν την εξέλιξη της γεωργίας, της χειροτεχνίας και του εμπορίου. Εκείνες που είναι άκρως εντυπωσιακές είναι οι ξυλόγλυπτες οροφές των δωματίων. Διάβασα πως διαθέτει ακόμα και τούνελ διαφυγής, που οδηγεί έξω από τα τείχη.

Στην αυλή υπάρχει ένας μικρός χώρος με τζαμαρία, στον οποίο φυλάσσονται 2 άμαξες.

Ανηφορίσαμε την ul. Doctor Stoyan Chomakov, η οποία αποτελεί συνέχεια της οδού Saborna γιατί θέλαμε να καταλήξουμε στην κορυφή του λόφου Nebet Tepe. Έξω από το House-Museum of Atanas Krastev ο δρόμος στενεύει πολύ και στη συνέχεια εκτείνεται η περιοχή που αναπτύχθηκε 6.000 χρόνια π.X.

Οι Θράκες έχτισαν την Evmolpiya και αργότερα η περιοχή αναπτύχθηκε από τον Φίλιππο Β’ και στη συνέχεια από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Καθώς η πόλη εκτεινόταν ο Nebet Tepe έγινε η Ακρόπολή της. Υπάρχουν ερείπια του αρχαίου τείχους, πύργοι και ένα τούνελ, το οποίο οδηγεί στον ποταμό Μαρίτσα. Σήμερα αυτή η τοποθεσία αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς θέες προς την πόλη του Plovdiv. Tο όνομα Nebet στα Τούρκικα σημαίνει “φύλακας” και Tepe σημαίνει “λόφος”.

Αφού είχαμε απολαύσει μια πανοραμική θέα της Φιλιππούπολης και των γύρω λόφων, συνεχίσαμε να εξερευνούμε την παλιά πόλη, τρυπώνοντας σε όποιο δρομάκι μας τραβούσε την προσοχή, θαυμάζοντας αρχοντικά σπίτια και γειτονιές που κέντριζαν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον μας.

Η Αγία Κυριακή είναι από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της πόλης:

Η αρχική εκκλησία είχε χτιστεί το 1578. Από εκείνην την εκκλησία σήμερα, σώζεται μόνο η εικόνα της Αγίας Κυριακής. Η σημερινή τρίκλιτη βασιλική χτίστηκε την περίοδο 1831-1832.

House of Veren Stambolyan:

Χτίστηκε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Είναι ένα διώροφο συμμετρικό κτίριο που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Dzhambar Tepe. Για πολλά χρόνια χρησιμοποιείτο σαν κέντρο δημιουργίας της ένωσης των Βούλγαρων καλλιτεχνών και της κοινωνίας των καλλιτεχνών της Φιλιππούπολης. Από τον Μάιο του 2010, μια μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στη δουλειά του διάσημου καλλιτέχνη Dimitar Kirov, παρουσιάζεται στον χώρο.

Ανηφορίσαμε αυτά τα πέτρινα σκαλάκια περνώντας ανάμεσα από υπέροχα χρωματιστά σπίτια με ξύλινα υποστηρίγματα,

για να βγούμε στην κορυφή του λόφου, όπου συναντήσαμε το διάσημο Lamartine’ s House.

Eίναι ένα αναγεννησιακό σπίτι στην κορυφή του λόφου Dzhambar Tepe, στη γωνία των οδών Knyaz Tseretelev 19 και Zora. Χτίστηκε το 1829-1830 για τον πλούσιο έμπορο Γεώργιο Μαυρίδη.

Το 1833, για τρεις μέρες, ο Γάλλος Εθνικός ποιητής Alfons de Lamartine έμεινε εδώ, καθώς επέστρεφε από την Ανατολή. Από τότε, το σπίτι πήρε το όνομά του.

Είναι από τα μεγαλύτερα συμμετρικά σπίτια στην παλιά πόλη. Λόγω του απότομου εδάφους στο οποίο xτίστηκε το σπίτι, η πρόσοψη προς τον δρόμο είναι τριών ορόφων, ενώ προς την αυλή είναι δύο ορόφων. Επειδή λοιπόν, το έδαφος είναι επικλινές, το σπίτι “διορθώθηκε” στους δύο πάνω ορόφους με κλιμακωτά παράθυρα.

Χαρακτηρίστηκε πολιτιστικό μνημείο και από το 1978 χρησιμοποιείται ως δημιουργική βάση της ένωσης Βούλγαρων Συγγραφέων. Ένα από τα δωμάτια είναι αφιερωμένο σε μόνιμη έκθεση στον Γάλλο ποιητή.

Έξω από το σπίτι συναντήσαμε ένα τσούρμο ανθρώπων κάθε ηλικίας, οι οποίοι έτρεχαν πίσω από τον ξεναγό τους. Ήταν το free Tour of Plovdiv.

Στην απέναντι γωνία από το Lamartine’s House εκτείνεται ένα υπέροχο χρωματιστό κτίριο, το House-Museum Klianty, οποίο χτίστηκε το 1816 και είναι ένα από τα παλαιότερα διατηρημένα σπίτια από την περίοδο της Βουλγαρικής Αναγέννησης.

Οι οικοδόμοι ήταν οι ίδιοι τεχνίτες που έχτισαν την εκκλησία της Παναγίας. Το 1882 το δυτικό τμήμα του σπιτιού καταστράφηκε και με τη διαίρεση του οικοδομήματος δημιουργήθηκαν δύο ξεχωριστά σπίτια.

Το διώροφο κτίριο είναι ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό στοιχείο στο αρχαίο αρχιτεκτονικό και ιστορικό αποθεματικό της παλιάς πόλης. Το σπίτι αυτό, όπως και πολλά άλλα αρχοντικά, αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ανάπτυξης της διακοσμητικής και αρχιτεκτονικής τέχνης του Plovdiv. Στο εσωτερικό υπάρχουν πολλά ξύλινα γλυπτά και πολύχρωμα γεωμετρικά σχέδια, ενώ τους τοίχους κοσμούν διακοσμημένες κόγχες, ντουλάπια και ξύλινες πόρτες. Σήμερα, το οίκημα είναι δημοτική ιδιοκτησία.

Βρισκόμασταν πλέον σε απόσταση αναπνοής από το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης. Στα 100 μέτρα από αυτό το υπέροχο κτίριο συναντήσαμε το Ρωμαϊκό θέατρο, ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αρχαία θέατρα στον κόσμο, το οποίο κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Φιλοξενεί μεταξύ 5.000-7.000 θεατές.

Οι θέσεις είναι προσανατολισμένες προς τον νότο και χωρίζεται στο αμφιθέατρο και στη σκηνή. Ολόκληρο το Ρωμαϊκό θέατρο είναι ορατό από ψηλά και μάλιστα το καφέ Arena βγάζει τραπεζάκια στην άκρη του δρόμου, όπου μπορεί κάποιος να πιει τον καφέ του θαυμάζοντας αυτό το αριστούργημα με τις ώρες.

Στο ημικύκλιο που σχηματίζεται πάνω από τις μαρμάρινες κερκίδες υπάρχουν δύο πολύ μεγάλα κτίρια: το Πανεπιστήμιο Βιολογίας

και η Ακαδημία Μουσικής, Χορού και εικαστικών Τεχνών και μάλιστα έξω στην αυλή μια μικρή ομάδα σπουδαστών έπαιζε διάφορα όργανα και τραγουδούσε.

Μπροστά από τα κτίρια ορθώνονται πανύψηλα δέντρα προσφέροντας παχιά σκιά.

Η μέρα ήταν υπέροχη, ηλιόλουστη και πολύ ζεστή και όλοι, ταξιδιώτες και κάτοικοι, την απολάμβαναν με όλες τους τις αισθήσεις.

Είχαμε πλέον δει όλα τα αξιοθέατα της παλιάς πόλης που είχαμε σημειώσει στο πρόγραμμά μας. Όχι ότι δεν έχει και άλλα! Όρεξη και χρόνος να υπάρχει και από αρχοντικά, μουσεία και εκκλησίες άλλο τίποτα! Αλλά εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι ως εδώ και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς το κέντρο, να δούμε και το υπόλοιπο κομμάτι της Knyaz Alexander I, προς την πλατεία Stefan Stambolov και προς το Δημαρχείο.

Έτσι ακολουθήσαμε την ul. Todor Samodumov,

περάσαμε από τον ναό του Αγίου Δημητρίου ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον αυλόγυρο της εκκλησίας,

ενώ λίγο πιο κάτω συναντήσαμε μια παλιά ξύλινη πόρτα με σκαλιστό κάγκελο και δίπλα μια ταμπέλα που έγραφε: “Τhe Yellow School” First Bulgarian Gymnasium, 1868.

Αργότερα έψαξα για πληροφορίες και βρήκα ότι το σχολείο ιδρύθηκε στα πρότυπα του επαρχιακού σχολείου των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου. Ονομάζεται κίτρινο σχολείο εξαιτίας του χρώματος της πρόσοψης του κτιρίου και ήταν όντως το πρώτο Βουλγαρικό Γυμνάσιο, το οποίο χτίστηκε από τον Todor Damov. Λέγεται μάλιστα ότι το σχολείο χτίστηκε με χορηγία του σουλτάνου Abdul Azis Han.

Στη συνέχεια η ul. Mitropolit Paisiy μας έβγαλε στη Saborna και έτσι καταλήξαμε στο κέντρο.

Στην Knyaz Alexander I γινόταν ένας μικρός χαμός. Από τα ήσυχα σοκάκια της παλιάς πόλης βρεθήκαμε ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, ο οποίος ήταν σε μια αέναη κίνηση, πηγαίνοντας πάνω- κάτω, δεξιά- αριστερά.

Φτάσαμε μετά από λίγο στην πλατεία Stefan Stambolov και επιτέλους είδαμε το σιντριβάνι μπροστά από το Δημαρχείο να λειτουργεί, εκτοξεύοντας έναν μεγάλο πίδακα νερού προς τον ουρανό.

Τα καφέ γύρω από το σιντριβάνι ήταν κατάμεστα από κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η μέρα ήταν ιδανική για αραλίκι, καφέ, φαγητό, κουβεντολόι και χάζεμα κάτω από τον ζεστό Βουλγάρικο ήλιο.

Ψαχτήκαμε λίγο για να βρούμε και εμείς κάποιο ωραίο μαγαζί να καθίσουμε για ένα σνακ αλλά και ξεκούραση, μετά από τον ποδαρόδρομο στα ανηφορικά δρομάκια της παλιάς πόλης.

Στην ul. General Gurko 10 βρίσκεται το εστιατόριο Hemingway με καλές κριτικές στο Tripadvisor. Ρίξαμε μια ματιά στο μενού για να πάρουμε μια ιδέα για την κουζίνα του, ώστε να το έχουμε υπ’ όψιν για το βραδινό φαγητό μας και στη συνέχεια στρίψαμε δεξιά στην ul. Otets Paisiy αναζητώντας ένα μικρό καφέ, το Art News Cafe, για το οποίο είχα διαβάσει ότι είναι ένα έντονα καλλιτεχνικό καφέ με ωραία μουσική, φιλικό προσωπικό, μοντέρνο και με μεγάλη συλλογή περιοδικών και βιβλίων. Φτάνοντας όμως απ’ έξω, δεν μας γέμισε και πολύ το μάτι. Ο χώρος ήταν άδειος και έξω δεν είχε τραπέζια για να καθίσεις.

Ήταν δυνατόν να κλειστούμε μέσα σε ένα άδειο μαγαζί με τόσο ωραίο καιρό, όταν μάλιστα λίγα μέτρα παραδίπλα, στην πλατεία, γινόταν παρέλαση από κόσμο και επικρατούσε ζωντάνια και κέφι?

Καταλήξαμε σε ένα δοκιμασμένο από τη Σόφια μαγαζί το Raffy bar, απέναντι από το Δημαρχείο, έχοντας θέα στο σιντριβάνι, ενώ ο ήλιος μας έλουζε και μας ζέσταινε.

Το σνακ έγινε κανονικό φαγητό. Πώς να κρατηθείς? Burger και πίτσα με λεπτή ζύμη. Όλα νοστιμότατα!

 

[giannismits]

Πόσο τέλεια η Φιλιππούπολη ειδικά η παλιά πόλη. Πεντακάθαρη και σχεδόν όλα τα κτίρια περιποιημένα σαν καινούρια. Κι εμένα με είχε ενθουσιάσει. Από τις αγαπημένες μου Βαλκανικές πόλεις.
Φοβερές φωτογραφίερς μπράβο!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 9ο

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου, Μέρος Β'

Μετά το ομολογουμένως αναζωογονητικό διάλειμμα επιστρέψαμε στο Τζαμί Dzhumaya,

γιατί από δω ουσιαστικά ξεκινάει η συνοικία Kapana, μια περιοχή που προέκυψε ως κέντρο Τεχνών 5 αιώνες πριν.

Η λέξη Kapana σε κυριολεκτική μετάφραση σημαίνει “παγίδα” και το όνομα είναι εμπνευσμένο από τα πολλά και μπερδεμένα μικρά σοκάκια.

Σήμερα βέβαια δεν υπάρχουν εδώ οι παραδοσιακοί τεχνίτες των παλαιότερων χρόνων, αλλά σύγχρονες και πολύ δημιουργικές επιχειρήσεις, πράγμα το οποίο οφείλεται στις προσπάθειες της τοπικής αυτοδιοίκησης, μετατρέποντας το μέχρι πρόσφατα παραμελημένο κομμάτι της πόλης σε ένα πραγματικό κέντρο Τέχνης και μια περιφέρεια αφιερωμένη στις δημιουργικές βιομηχανίες.

Το 80% των μικρών δρόμων της συνοικίας είναι μέρος της πεζοδρομημένης ζώνης της πόλης. Τα μικροσκοπικά παλιά κτίρια είναι ζωγραφισμένα με ζωηρά και γεμάτα με "ζωή" graffiti και οι άνθρωποι απολαμβάνουν να κάθονται έξω, στα κουκλίστικα καφέ και εστιατόρια.

Μόλις φτάσαμε εδώ και χαθήκαμε περπατώντας στα στενά δρομάκια, κατάλαβα ότι δε θέλω να φύγω ποτέ από αυτήν τη γειτονιά. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα graffiti και μου αρέσει να τα φωτογραφίζω μανιωδώς, οπότε εδώ, αισθάνθηκα όπως αισθάνονται τα μικρά παιδιά όταν μπαίνουν σε ένα πολυκατάστημα γεμάτο παιχνίδια.

Εδώ, πραγματικά ένιωσα, ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος να ζήσω και να χορτάσω, αυτό το υπερθέαμα, που ξεδιπλωνόταν μπροστά σε κάθε βήμα μου, πίσω από κάθε γωνιά, πάνω σε κάθε τοίχο σπιτιού ή μαγαζιού.

Η Kapana, όντως λειτούργησε σαν μια “ωραία παγίδα” πάνω μου, αφού ακόμα και τώρα, αισθάνομαι ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει παραμείνει ακόμα παγιδευμένο και χαμένο, στα παλιά πλακόστρωτα καλντερίμια της συνοικίας, περιμένοντας κάποτε να γυρίσω πίσω για να το ξανασυναντήσω.

Με βαριά καρδιά άφησα την Kapana, γιατί και ο επόμενος προορισμός μας θα ήταν εξίσου συναρπαστικός. Διαφορετικά δεν υπήρχε περίπτωση, να μη μείνω μέχρι να νυχτώσει, να δω και να νιώσω τον βραδινό παλμό αυτής της ξεχωριστής και τόσο εναλλακτικής συνοικίας.

Σταματήσαμε ένα ταξί και του δείξαμε στο κινητό τους χάρτες με τον επόμενο προορισμό. Ο λόφος Bunardzhika-Alyosa monument είναι ο δεύτερος υψηλότερος λόφος από τους επτά που περιβάλλουν την πόλη της Φιλιππούπολης.

Ο ταξιτζής μας άφησε σε ένα σημείο της ul. Gladston και μας έκανε νόημα, ότι από δω και πέρα η πρόσβαση στον λόφο γίνεται μόνο με τα πόδια. Η ανάβαση ήταν δύσκολη και αρκετά κουραστική, αφού υπάρχουν πολλά σκαλιά και μεγάλη ανηφόρα. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε με γοργό ρυθμό γιατί θέλαμε να φτάσουμε πάνω πριν το ηλιοβασίλεμα. Μας βγήκε η γλώσσα, αλλά όσο ανηφορίζαμε η θέα γινόταν συναρπαστική.

Καθώς ο ήλιος χανόταν στο βάθος του ορίζοντα, φτάσαμε στην κορυφή, κάτω από το επιβλητικό άγαλμα.

Φιλοτεχνήθηκε την περίοδο 1950-1954 και γλύπτης ήταν ο Βασίλ Ροντοσλάβοβ, του οποίου η ομάδα αναδείχθηκε νικήτρια σε διαγωνισμό μεταξύ άλλων 10. Ο τίτλος της υποψηφιότητας ήταν: “Ο Κόκκινος Ήρωας”.

Όταν το μνημείο αναπαριστά έναν και μόνο Σοβιετικό στρατιώτη, συνηθίζεται στη Βουλγαρία το μνημείο αυτό να ονομάζεται Αλιόσα, χαϊδευτικό του Αλεξέι.

Η όλη διαδικασία ανάθεσης της κατασκευής είχε ξεκινήσει το 1948, με πρωτοβουλία του πληθυσμού της πόλης. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν στις 7 Νοεμβρίου 1957. Η αρχική ιδέα ήταν ένα σύμπλεγμα από τρία στοιχεία, αλλά η έλλειψη χρημάτων οδήγησε στην αναπαράσταση ενός μόνο Στρατιώτη. Σύμφωνα με την παράδοση, το άγαλμα αναπαριστά τον τυφεκιοφόρο του 10ου τάγματος χιονοδρόμων, του 922ου Συντάγματος, του 3ου Ουκρανικού μετώπου, Αλεξέι Ιβάνοβιτς Σκουρλάτοβ, ο οποίος το 1944 αποκατέστησε την τηλεφωνική γραμμή μεταξύ Plovdiv και Σόφιας. Τότε, ο Αλεξέι έγινε φίλος με έναν τεχνικό τηλεπικοινωνιών από το Plovdiv, τον Μετόντι. Mια παράδοση θέλει λοιπόν, ο Μετόντι, να δίνει μετά από χρόνια στον γλύπτη μια φωτογραφία του Αλεξέι, για να την χρησιμοποιήσει ως πρότυπο.

Το άγαλμα λοιπόν αναπαριστά τον Αλεξέι, φορώντας στολή και μπέρτα, να κρατά στο δεξί του χέρι ένα ημιαυτόματο (Σπάγκιν) με την κάνη προς τα κάτω.

Στα πλάγια του μνημείου υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις. Στη μια ο Σοβιετικός στρατός νικάει τον εχθρό,

ενώ στη δεύτερη, ο λαός συναντά τον Σοβιετικό στρατό και τον αντιμετωπίζει με ευγνωμοσύνη. Χαρακτηριστική λεπτομέρεια, ο γέρος άντρας που γέρνει στον ώμο του οπλισμένου Ρώσου Στρατιώτη.

Στην μπροστινή πλευρά του μνημείου υπάρχει η φράση: “Δόξα στον ανίκητο Σοβιετικό στρατό, τον απελευθερωτή”.

Πηγή: http://klearchosguidetothegalaxy.blogspot.gr/2008/11/blog-post_26.html

Φυσούσε ένα ελαφρώς παγωμένο αεράκι, ίσα- ίσα για να στεγνώσει τον ιδρώτα που είχε δημιουργηθεί στα μέτωπά μας από τη γρήγορη και κουραστική ανάβαση. Η θέα όλης της Φιλιππούπολης απλά ανυπέρβλητη.

Ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε όταν τα φώτα της πόλης είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να ανάβουν και πριν μας πιάσει το πολύ σκοτάδι στην κορυφή του λόφου. Ήταν μια κουραστική αλλά άκρως εντυπωσιακή εμπειρία.

Η κατάβαση ήταν ευκολότερη φυσικά. Τους πρόποδες του λόφου διατρέχει η bul. Ruski και εδώ υπάρχει το Mall Markovo Tepe. Μιας και βρεθήκαμε λοιπόν εδώ, κατεβαίνοντας από τον λόφο, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα να χαζέψουμε και λίγη Βουλγάρικη μόδα.

Ωραίο Mall, προσεγμένο, με αρκετά καλά μαγαζιά. Μπήκαμε σε πολλά, δοκιμάσαμε διάφορα ρούχα, σε πολύ καλές ομολογουμένως τιμές, αλλά τελικά δεν ψωνίσαμε τίποτα. Μετά από κάμποση ώρα που διαθέσαμε για χάζεμα στα μαγαζιά, βγήκαμε στη λεωφόρο και πήραμε ταξί επιστρέφοντας στο κέντρο.

Είχε έρθει η ώρα για φαγητό!

Το πρωί, επιστρέφοντας προς το κέντρο από την παλιά πόλη μέσω της οδού Otets Paisiy, είχε πάρει το μάτι μας ένα εστιατόριο με το όνομα Smokini. Κάναμε μια μικρή “σύσκεψη” για να πάρουμε “σημαντικές αποφάσεις”.

Smokini No 2 στα 234 εστιατόρια σύμφωνα με το Τripadvisor ή Hemingway No 3 στα 234 εστιατόρια?

Και ο κύβος ερρίφθη: Smokini!

Καλά, όχι ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι βαθμολογίες στο Tripadvisor για την απόφασή μας. Συνήθως δεν επιλέγουμε εστιατόρια βάσει σχολίων αυτής της πλατφόρμας. Απλά επειδή το πρωί κάτι μας είχε κάνει κλικ με αυτό το εστιατόριο, αποφασίσαμε να πάμε τελικά σε αυτό.

https://smokini.bg/en?gclid=CjwKCAi...Yw6oy7g_XN2PDHSe1EyrrHCBVLOB9t1xoCFMoQAvD_BwE

Χοιρινό bon fillet με blueberries και πουρέ κολοκύθας

Χοιρινή μπριζόλα με πατάτες

Γεμιστό ρολό κοτόπουλου με ρύζι

παραδοσιακή Βουλγάρικη σαλάτα, ωραίο ψωμάκι και φυσικά αναψυκτικά ήταν οι επιλογές μας και ήταν όλα υπέροχα. Αν θυμάμαι καλά ο λογαριασμός ήταν γύρω στα 60 lev (30€).

Αφήσαμε το Smokini κατά τις 20:30 και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Stefan Stambolov ακολουθώντας τον γνωστό πλέον πεζόδρομο, Knyaz Alexander I.

Το προηγούμενο βράδυ, λόγω βροχής, δεν είχαμε μπορέσει να ευχαριστηθούμε την καρδιά της πόλης φωτισμένη και ζωντανή.

Ένα τελευταίο event θα συμπλήρωνε το τελευταίο μας βράδυ στο Plovdiv και αυτό ήταν, τα Singing Fountains, στο πάρκο Tsar Simeon, το οποίο εκτείνεται στην πίσω πλευρά του Δημαρχείου, μεταξύ των οδών Gladston, Filip Makedonski, Avksentiy Veleshki, Veliko Tarnovo και pl. Tsentralen. H απόσταση από το Δημαρχείο είναι περίπου 600 με 700 μέτρα.

Αυτό το πάρκο δημιουργήθηκε το 1892, από τον Ελβετό αρχιτέκτονα Lucien Chevalas. Το 1879, ο Βούλγαρος βασιλιάς Aleksandar Bogoridi κάλεσε τον Chevalas να γίνει ο “κηπουρός” του Plovdiv. Για όλες τις κατασκευές που έγιναν στην πόλη, ο Chevalas τιμήθηκε ως επίτιμος δημότης της πόλης του Plovdiv και συχνά αποκαλείτο ως: “Τhe Μinister of flowers”.

Το διαμάντι του πάρκου σήμερα είναι η ανακαινισμένη λίμνη με τα Singing Fountains. Aυτό το σόου με τα “χορεύοντα σιντριβάνια” ήρθαμε να δούμε και εμείς, για να κλείσουμε με θέαμα και μουσική αυτό το ταξίδι στη γείτονα χώρα.

Ο χορός των σιντριβανιών, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ξεκινούσε κατά τις 21:00. Φτάσαμε και εμείς στον χώρο περιμένοντας να δούμε κόσμο μαζεμένο για το θέαμα, αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο κάνα δυό ζευγαράκια κάθονταν στα πιο σκοτεινά παγκάκια περιμετρικά της λίμνης. Τα παγκάκια δε, ήταν μούσκεμα από την υγρασία που πλέον είχε πέσει στον περιβάλλοντα χώρο. Βγάλαμε χαρτομάντηλα να σκουπίσουμε τα νερά για να μπορέσουμε να καθίσουμε.

Μουσική πάντως δεν ακούσαμε να παίζει από πουθενά, παρά μόνο από το club που βρίσκεται στην άκρη της λίμνης, το οποίο ήταν γεμάτο με κόσμο που διασκέδαζε.

Τα σιντριβάνια ψήλωναν, χαμήλωναν και άλλαζαν φωτισμούς…… Τώρα αν αυτό ήταν ο χορός τους, τότε μάλλον χόρεψαν.

Δε θα έλεγα ότι μας άρεσε και πολύ το event. Τo πάρκο πάλι, αν και νύχτα, μια χαρά ήταν. Μαζεύει ζευγαράκια, παρέες νεαρών ατόμων αλλά και πολλούς θαμώνες που πίνουν και διασκεδάζουν στο club της λίμνης.

Έτσι έκλεισε μια πολύ γεμάτη μέρα στο Plovdiv, με πολλές εναλλαγές συνοικιών, λόφων, σοκακιών, λεωφόρων, ησυχίας στην παλιά πόλη, φασαρίας και ζωντάνιας στο κέντρο αλλά και πολλών συγκινήσεων!

Η καρδιά μου όμως, επαναλαμβάνω, έμεινε στη συνοικία Kapana και το μυαλό μου ακόμα περιφέρεται στα δρομάκια της, ενώ στο βλέμμα μου ζωντανεύουν ακόμα εικόνες γεμάτες χρώμα και τέχνη!

 

[Klair]

Πόσο τέλεια η Φιλιππούπολη ειδικά η παλιά πόλη. Πεντακάθαρη και σχεδόν όλα τα κτίρια περιποιημένα σαν καινούρια. Κι εμένα με είχε ενθουσιάσει. Από τις αγαπημένες μου Βαλκανικές πόλεις.
Φοβερές φωτογραφίερς μπράβο!

Γιάννη έχεις απόλυτο δίκιο για όλα όσα λες για τη Φιλιππούπολη! Και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και σίγουρα κάποια στιγμή θέλω να ξαναγυρίσω. Εξ' άλλου η Βουλγαρία είναι ένας πολύ οικονομικός προορισμός και η επανάληψη δεν είναι κάτι δύσκολο.
Ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο για τις φωτογραφίες!

 

[Klair]

@Elena2508 μετά από αυτά τα δύο κεφάλαια, ελπίζω να σε έπεισα, να βάλεις τα δυνατά σου για να πείσεις με τη σειρά σου τον σύζυγο, για μιά απόδραση στη Βουλγαρία.

@HKLEOPATRA ελπίζω να κάλυψα τα sos για το ερχόμενο ταξίδι σου στη Φιλιππούπολη.
Ακολουθεί το τελευταίο κεφάλαιο σε λίγες μέρες, αλλά ο μεγαλύτερος όγκος πληροφοριών έχει ήδη σχεδόν δοθεί.
Αν συνεχίζεις να θέλεις περισσότερες πληροφορίες, ευχαρίστως να απαντήσω σε ότι γνωρίζω.

 

[HKLEOPATRA]

@Elena2508 μετά από αυτά τα δύο κεφάλαια, ελπίζω να σε έπεισα, να βάλεις τα δυνατά σου για να πείσεις με τη σειρά σου τον σύζυγο, για μιά απόδραση στη Βουλγαρία.

@HKLEOPATRA ελπίζω να κάλυψα τα sos για το ερχόμενο ταξίδι σου στη Φιλιππούπολη.
Ακολουθεί το τελευταίο κεφάλαιο σε λίγες μέρες, αλλά ο μεγαλύτερος όγκος πληροφοριών έχει ήδη σχεδόν δοθεί.
Αν συνεχίζεις να θέλεις περισσότερες πληροφορίες, ευχαρίστως να απαντήσω σε ότι γνωρίζω.

Με παρακάλυψες !!!! Είμαι πολύ τυχερή που πρόλαβα την ιστορία σου πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου την ερχόμενη Πέμπτη . Βέβαια η ιδέα προέκυψε από την ιστορία του @giannismits που με ξεσήκωσε καλοκαιριάτικα να πάω Φιλιππούπολη . Στην βασική μου απορία για το ποιον δρόμο να ακολουθησουμε από Θεσσαλοπνικη για να πάμε ξέρω ότι δεν μπορείς να με βοηθήσεις . Αν ξέρει κάποιος άλλος ας βοηθήσει . Το μόνο που θα ήθελα να σε ρωτήσω είναι που άλλαξες νόμισμα εδώ ή στην Βουλγαρία;

 

[Klair]

που άλλαξες νόμισμα εδώ ή στην Βουλγαρία;

Άλλαξα 50€ εδώ για τα πρώτα απαραίτητα έξοδα και εκεί ή πλήρωνα με χρεωστική ή με μετρητά που άλλαξα σε ένα ανταλλακτήριο στον κεντρικό πεζόδρομο.

Σου εύχομαι καλή χρονιά, καλά ταξίδια γενικότερα και καλά να περάσεις στη Φιλιππούπολη!

 

[Elena2508]

@Klair μετά από αυτήν την υπερπαραγωγή ταξιδιωτική ιστορία νομίζω ότι η Φιλιππούπολη θα γίνει must προορισμός των Βορειοελλαδιτών! Σκέφτομαι σοβαρά να την προωθήσω στον πρόξενο της Βουλγαρίας μαζί με την ιστορία του @giannismits για να σας ανακηρύξουν επίτιμους δημότες της πόλης!! (Δεν κάνω πλάκα...)
Τι να σχολιάσω τώρα.... Τις υπέροχες φωτογραφίες σου, την αναλυτικές ιστορικές πληροφορίες για τα αξιοθέατα, τον τρόπο γραφής σου!!! Έχεις κάνει κυριολεκτικά διατριβή στην πόλη!!!
Έχω ερωτευτεί την πόλη μέσα από τις δύο σχετικές ιστορίες σας και ανυπομονώ να την επισκεφτώ. Με γοητεύει ιδιαίτερα η αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης που παραπέμπει και στην δική μας μακεδονίτικη και είναι πολύ διαφορετική από αυτή που συναντάμε στις περισσότερες μικρές πόλεις της Ευρώπης.
Έχω σκάσει κυριολεκτικά που δεν μπόρεσα να πείσω τον σύζυγο να πάμε μέσα στις γιορτές και αναγκάστηκα να ακυρώσω πριν δέκα μέρες την κράτηση μας για 27-29/12... Πίκρα!!!

 

[Klair]

@Klair μετά από αυτήν την υπερπαραγωγή ταξιδιωτική ιστορία νομίζω ότι η Φιλιππούπολη θα γίνει must προορισμός των Βορειοελλαδιτών! Σκέφτομαι σοβαρά να την προωθήσω στον πρόξενο της Βουλγαρίας μαζί με την ιστορία του @giannismits για να σας ανακηρύξουν επίτιμους δημότες της πόλης!! (Δεν κάνω πλάκα...)
Τι να σχολιάσω τώρα.... Τις υπέροχες φωτογραφίες σου, την αναλυτικές ιστορικές πληροφορίες για τα αξιοθέατα, τον τρόπο γραφής σου!!! Έχεις κάνει κυριολεκτικά διατριβή στην πόλη!!!
Έχω ερωτευτεί την πόλη μέσα από τις δύο σχετικές ιστορίες σας και ανυπομονώ να την επισκεφτώ. Με γοητεύει ιδιαίτερα η αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης που παραπέμπει και στην δική μας μακεδονίτικη και είναι πολύ διαφορετική από αυτή που συναντάμε στις περισσότερες μικρές πόλεις της Ευρώπης.
Έχω σκάσει κυριολεκτικά που δεν μπόρεσα να πείσω τον σύζυγο να πάμε μέσα στις γιορτές και αναγκάστηκα να ακυρώσω πριν δέκα μέρες την κράτηση μας για 27-29/12... Πίκρα!!!

Σε ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολύ, για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία και πολλά-πολλά ταξίδια, όπου τραβάει η ψυχή σας!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 10ο

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου, τελευταία μέρα του ταξιδιού μας στη γειτονική Βουλγαρία.

Είχαμε αποβραδίς ετοιμάσει τα πράγματά μας, φάγαμε τις τελευταίες μας προμήθειες και είχαμε όλο το πρωινό δικό μας για μια τελευταία βόλτα στη Φιλιππούπολη.

Ο καιρός ήταν καλός. Βγήκαμε από το διαμέρισμα και για πρώτη φορά ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια Kamenitsa, στα οποία ρέει ο νέος υδάτινος καταρράκτης της πόλης, ενώ στη βάση τους στέκει μεγαλόπρεπα, η πολύχρωμη λέξη “together”, η οποία δηλώνει ότι το Plovdiv θα είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2019.

Καθίσματα στα σκαλάκια δίπλα στον καταρράκτη

Αυτά τα σκαλάκια οδηγούν στους πρόποδες του Sahat Tepe, του χαμηλότερου και κεντρικότερου λόφου της πόλης, του οποίου το όνομα στα Τουρκικά σημαίνει: “Πύργος του Ρολογιού” ή “το Ρολόι του Πύργου”, από τον Πύργο που ανεγέρθη τον 16ο αιώνα στην κορυφή του. Είναι ένα πέτρινο κτίσμα 17,5 μέτρων, από τα παλαιότερα της Ανατολικής Ευρώπης. Πιστεύεται ότι κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων στην κορυφή του λόφου υπήρχε ναός της Αφροδίτης.

Ο λόφος ονομάστηκε και Danov Hill, προς τιμήν του Bούλγαρου Aναγεννησιακού συγγραφέα, Hristo G. Danov. Δίπλα στον Πύργο του Ρολογιού υπάρχει ραδιοτηλεοπτικός σταθμός, ο οποίος χτίστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1956.

Φτάνοντας στο τέλος των σκαλοπατιών, στην ul. Nayden Gerov (απ’ όπου ξεκινούν άλλα σκαλάκια για την κορυφή του λόφου), ένα πολύ αλλόκοτο θέαμα μας συνεπήρε!

Τα βράχια στους πρόποδες του λόφου είναι όλα ζωγραφισμένα από διάφορους καλλιτέχνες, με φιγούρες διακεκριμένων Βούλγαρων, οι οποίοι αναπτύχθηκαν σε διάφορες επαγγελματικές κατευθύνσεις. Υπάρχουν λοιπόν τα πρόσωπα μουσικών, συγγραφέων, ηθοποιών και πολλών άλλων.

Και δεν έφταναν μόνον αυτές οι ζωγραφιές, αλλά ακριβώς απέναντι, στα κτίρια του δρόμου, ένα άλλο υπερθέαμα (για τα δικά μου πάντα μάτια) απλωνόταν μπροστά μου. Αγαπημένα graffiti με ολοζώντανα χρώματα και ιδιαίτερες φιγούρες με κράτησαν για αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο της πόλης να τα χαζεύω, να τα μελετώ και να τα φωτογραφίζω.

Αποφασίσαμε να μην ανέβουμε στην κορυφή του λόφου (άλλη μια εκκρεμότητα για να με κάνει κάποτε να επιστρέψω εδώ), αλλά να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς την πλατεία Tsentralen και να φτάσουμε μέχρι το τέλος της, εκεί που βρίσκεται άλλο ένα ιδιαίτερο και μοντέρνο σιντριβάνι και το επιβλητικό κτίριο του Trimontium Princess Hotel.

Περνώντας το κτίριο του Δημαρχείου υπάρχει υπαίθρια αγορά με πολλούς πάγκους, οι οποίοι έχουν διάφορα κοσμήματα αλλά και γκραβούρες και πίνακες ζωγραφικής.

Στα αριστερά συναντήσαμε το κτίριο του Ταχυδρομείου, όπου εκεί υπάρχει άλλο ένα κέντρο πληροφοριών και το σημείο εκκίνησης του free tour of Plovdiv.

Στα δεξιά της πλατείας, σε άλλο ένα εντυπωσιακό κτίριο στεγάζεται η Στρατιωτική Λέσχη (Military Club),

και στο κέντρο δεσπόζει το μοντέρνο σιντριβάνι, το οποίο ευτυχώς λειτουργούσε.

Χαζολογήσαμε για αρκετή ώρα εδώ, αράξαμε κάτω από ένα δέντρο με παχιά σκιά, πάνω από την ανοιχτή Αρχαία Αγορά, απολαμβάνοντας τις τελευταίες εικόνες της πόλης.

Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα κατά τις 12:00. Πήραμε τις αποσκευές μας και κατεβήκαμε στον δρόμο σταματώντας ένα ταξί, για να μας μεταφέρει στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό.

Τα εισιτήρια για Σόφια κόστισαν το ίδιο ποσό (28,80 lev), η πρώτη θέση. Το τρένο αναχώρησης δεν είχε φτάσει ακόμα και περιμέναμε για λίγη ώρα στην αποβάθρα του σταθμού. Υπήρχε κόσμος, αλλά λίγος.

Το τρένο κατέφθασε και η αναχώρηση έγινε στην ώρα της.

Αυτήν τη φορά ο καιρός ήταν τελείως διαφορετικός, απ’ ότι την ημέρα του ερχομού μας στη Φιλιππούπολη. Δεν υπήρχε σε κανένα σημείο ή χωριό της διαδρομής, βροχή ή ομίχλη, παρά μόνο ήλιος με κάποια σύννεφα. Τα τοπία πανέμορφα, στα χρώματα του φθινοπώρου και τα Βουλγάρικα χωριά αυτήν τη φορά ήταν φωτεινά, λουσμένα στο φως και όχι απόκοσμα τυλιγμένα στην ομίχλη.

Πόσο διαφορετικές εικόνες μας προσφέρθηκαν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα! Όλες διαφορετικές, αλλά συνάμα πανέμορφες!

Η Σόφια μας περίμενε λίγο πιο συννεφιασμένη. Από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό πήραμε το metro για Serdika.

Είχαμε χρόνο για ένα τελευταίο γεύμα στο μαγαζί που έκλεψε τις καρδιές μας, το Confetti. Σέρνοντας τις βαλίτσες από τον σταθμό Serdika, φτάσαμε στο εστιατόριο.

Χτυπήσαμε τρεις μακαρονάδες στα γρήγορα και αποχαιρετήσαμε τη Σόφια παίρνοντας το metro για το αεροδρόμιο.

Η πτήση της Aegean κύλησε ομαλά και άλλο ένα όμορφο ταξίδι τελείωσε, προσθέτοντας εμπειρίες, ωραίες εικόνες και ευχάριστες ταξιδιωτικές αναμνήσεις!

Η Σόφια από ψηλά