galateia
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 166
Τον τελευταίο καιρό, πολλές φορές είχα φλερτάρει με την ιδέα του solo travelling. Κατά βάθος ήξερα ότι θα μου ταιριάξει, αλλά πάντα έμενα στο «κάποια στιγμή».
Ο φόβος για κινδύνους – ως κοπέλα μόνη της – οι αμφιβολίες για την κοινωνικοποίηση και η αβολοσύνη των χόστελς, ήταν λίγα από τα γκρίζα συννεφάκια στο κεφάλι μου που δεν με άφηναν να πάρω την απόφαση.
Αυτόν τον Μάιο, συναντάω τυχαία έναν παλιό φίλο. Καθόμαστε παρέα και στριμώχνουμε τα νέα 6 χρόνων σε σφηνάκι μισής ώρας. Το ένα φέρνει το άλλο και μου λέει για το πρώτο του σόλο ταξίδι, 12 μέρες και 4 πόλεις σε Ισπανία & Πορτογαλία πριν λίγους μήνες.
Αυτό ήταν. Απ’ ότι φαίνεται χρειαζόταν να το ακούσω από έναν «αληθινό», κοντινό μου άνθρωπο για να καταλάβω ότι, ναι, γίνεται.
Από εκείνη τη μέρα τρώω το σκάλωμα να το κάνω κι εγώ. Το επικείμενο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μου κλείνει το μάτι, είναι η τελειά ευκαιρία για ένα δοκιμαστικό σόλο ταξιδάκι-εξπρές.
Όλα έκαναν κλικ.
Την ίδια εβδομάδα ξεκινάω να κοιτάω αεροπορικά. Με δεδομένο ότι βρισκόμαστε 20 μέρες πριν το ταξίδι και μάλιστα σε τριήμερο, η τιμή των ~200€ που βρήκα για πήγαινε-έλα σε τρεις ευρωπαϊκούς προορισμούς δεν μου φάνηκε και άσχημη.
Ξημερώματα Δευτέρας 3 Ιουνίου με το μάτι γαρίδα κλείνω τα εισιτήρια για Βιέννη για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να το αναβάλλει άλλο.
Το πρωί του Σάββατου 22 Ιουνίου λοιπόν, πετάω για Βιέννη στρυμωγμένη στο μεσαίο κάθισμα μιας πτήσης Ryan Air, στο πρώτο μου Σόλο.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως η Βιέννη δεν ήταν και 100% συνειδητή επιλογή. Το πράγμα πήγε μόνο του προς τα εκεί, με εις άτοπο απαγωγή, αφού μπατζετικά έβγαινε πιο φθηνά από όλες τις άλλες επιλογές για το τριήμερο.
Δεν την είχα ποτέ ψηλά στο bucket list μου, γιατί στο μυαλό μου πάντα ήταν μία σχετικά αδιάφορη πόλη, πανομοιότυπη με τις υπόλοιπες στην κεντρική Ευρώπη, με μεγαλοπρεπή αισθητική αλλά χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα. Με μία λέξη, άνοστη.
Αντί όμως για την αποστειρωμένη πόλη που περίμενα να βρω, είδα χαλαρούς και ευχάριστους ανθρώπους σε ένα περιβάλλον που συνδυάζει τον σύγχρονο χαρακτήρα με την αρχοντιά του παρελθόντος. Από τις πρώτες κιόλας βόλτες η Βιέννη σου δίνει την αίσθηση μίας fun & liveable πόλης, όπου όλα κυλούν ομαλά και αβίαστα.
Επηρεασμένη από την (μάλλον λάθος) αντίληψη που έχω για την Γερμανική κουλτούρα, περίμενα αντίστοιχα ότι οι άνθρωποι στην Αυστρία θα είναι συντηρητικοί, σφιχτοί και αγέλαστοι. Όμως αυτό το ηλιόλουστο σάββατοκύριακο, έβλεπες παντού χαμογελαστά πρόσωπα, άκουγες φωνές, και γενικά εισέπραττες καλή διάθεσή από τους ντόπιους και χαλαρότητα στον τρόπο ντυσίματος και ζωής γενικά. Μεταξύ τους φαίνονται εγκάρδιοι και εκδηλωτικοί, αλλά προς τους ξένους μάλλον περισσότερο τυπικοί και απόμακροι.
Το concept κατακαλόκαιρο σε Ευρωπαϊκή πόλη με είχε προβληματίσει λιγάκι, φοβόμουν πως τα μεσημέρια θα περπατάω σαν ζαλισμένο κοτόπουλο κάτω από τον ήλιο για να προλάβω να τα δω όλα. Αλλά τελικά ο καιρός – με μαξ 28 βαθμούς μέσα στην ημέρα και το λιγότερο 20 το βραδάκι – και οι ωραίες ηλιόλουστες μέρες, δημιουργούσαν τις ιδανικές συνθήκες για να χαρώ το μέρος.
Day 1 – Σάββατο 22 Ιουνίου 2024
Για την μετάβαση στο κέντρο της πόλης υπάρχουν δύο επιλογές:
το γρήγορο τρένο CAT, για το οποίο χρειάζεται ειδικό εισιτήριο στα 10€, ή τα συμβατικά τρένα S7 και REX1, για τα οποία χρειάζεται το απλό εισιτήριο αεροδρομίου και είναι σίγουρα η πιο value for money επιλογή – και θέλουν μαξ 20 λεπτάκια μέχρι το κέντρο (Στάση Landstrasse του Ubahn).
Στα αυτόματα εκδοτήρια του αεροδρομίου βρήκα ένα πολύ καλό deal και το τίμησα: εισιτήριο 72 ωρών με μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο συν απεριόριστες μετακινήσεις εντός πόλης με 25€ (υπήρχαν και αντίστοιχα πακέτα για 24 & 48 ώρες). Θεώρησα ότι άξιζε αρκετά, και με ένα εισιτήριο είχα το κεφάλι μου ήσυχο για όλο το υπόλοιπο ταξίδι.
Μικρή σημείωση: Σε όλο το δίκτυο σταθερών συγκοινωνιών (S & Ubahn) οι μπάρες είναι ανοιχτές και δεν συναντάς πολύ εύκολα ελεγκτές, αλλά τα εισιτήρια δεν είναι πολύ ακριβά οπότε δεν είναι κακό να τα έχεις πάνω σου, just in case βρε παιδί μου.
Για την διαμονή μου είχα επιλέξει το Wombat’s City Hostel, λίγα μέτρα από τον σταθμό Kettenbrückengasse της γραμμής U4 και ακριβώς δίπλα την πολυσύχναστη υπαίθρια αγορά Naschmarkt. Από την πρώτη στιγμή η ατμόσφαιρα μου φάνηκε ζεστή και φιλόξενη. Μόλις μπαίνεις βλέπεις το καφέ του ξενοδοχείου που είναι και η common area. Η εξυπηρέτηση στην reception ήταν απλά οκ - η αλήθεια είναι πως εφόσον πρόκειται για χόστελ περίμενα κάτι παραπάνω από το bare minimum σε επίπεδο καθοδήγησης για τη διαμονή στο χόστελ και στην πόλη γενικά.
Η διαμονή μου κόστισε 38€/ βράδυ για ένα κρεβάτι σε 4κλινο female-only δωμάτιο (+1,5€ ενοικίαση πετσέτας, που δεν συμπεριλαμβάνεται στην τιμή). Σαν πρώτη εμπειρία σε χόστελ, μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο και πεντακάθαρο με τέλεια θέα, και το μπάνιο (που το φοβόμουν λιγάκι) ήταν άριστο. Οι κοινόχρηστοι χώροι δεν ήταν πολύ μεγάλοι αλλά είχες αρκετές επιλογές ανάμεσα στο μπαρ, στο καφέ, στο εξωτερικό χώρο και σε διάφορες πιο μικρές γωνίτσες εδώ κι εκεί στο χόστελ για να αράξεις και να γνωρίσεις κόσμο. Το μόνο που μου έλειψε ήταν οι κοινωνικές εκδηλώσεις που ανέφεραν γενικά ότι κάνουν, όμως τα δύο εκείνα βράδια δεν έτυχε να έχει.
Άφησα τα πράγματά μου (keep in mind ότι αν δεν έχεις πάρει το δωμάτιό σου ακόμα, η φύλαξη στο χόστελ δεν είναι δωρεάν, έχει lockers με συμβολική χρέωση) και μέχρι την ώρα του check in έκανα μια πρώτη βόλτα στο Naschmarkt. Είχα διαβάσει πως είναι μια υπαίθρια αγορά με καλές επιλογές σε street food, κυρίως έθνικ, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είδα κάτι που να με ενθουσίασε. Πέρα από αυτά, θα βρείτε και πάγκους με διάφορες πρώτες ύλες (φρούτα, λαχανικά, ξηροκάρπια κτλ) και μαγαζάκια με σουβενίρ. Και τα Σάββατα σαν προέκταση του Naschmarkt λειτουργεί και ένα παζάρι (Flohmarkt) 9:00-17:00. Γενικά αξίζει την βόλτα αν βρεθείτε κοντά στην περιοχή.
Τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο, όμως δεν κατάφερα να γνωρίσω τις συγκατοίκους μου, έτσι την έκανα γρήγορα και ξεκίνησα την εξερεύνηση.
Πρώτη μέρα και ήθελα να μπω σε tourist mode και να δω τα πολύ βασικά του κέντρου της πόλης. Από το hostel, το έκοψα με τα πόδια μέχρι Karlsplatz (10 λεπτάκια μακριά) και από εκεί σε μία στάση με την γραμμή U1 του Ubahn είχα φτάσει στην Stephansplatz, την πιο κεντρική πλατεία της πόλης.
Ήταν από τις πιο τέλειες εξόδους μετρό, αφού όσο ανεβαίνεις την κυλιόμενη βλέπεις ακριβώς μπροστά σου – ή μάλλον από πάνω σου – τον Ναό του Στεφάνου να ξεπροβάλει, και μένεις με ανοιχτό το στόμα.
Η πλατεία είναι πολύβουη αλλά με ωραίο τρόπο, παρ’ ότι είναι η πιο κεντρική δεν έβγαλε καθόλου τουριστίλα, αλλά μια πολύ όμορφη και προσεγμένη αίσθηση.
Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, οπότε φυσικά μπήκα μέσα για να δω το εντυπωσιακό εσωτερικό και να ανάψω ένα κεράκι. Αν πας στα εκδοτήρια του Νότιου Πύργου μπορείς να πάρεις ένα εισιτήριο στα 6,5€ (μόνο με μετρητά) για να ανέβεις στην κορυφή και να δεις τη θέα στην πόλη. Συγκεκριμένα, πρόκειται ανάβαση 343 σκαλιών στην στενή στριφογυριστή σκοτεινή σκάλα του πύργου, αλλά όταν πρόκειται για θέα η ταλαιπωρία πάντα αξίζει.
Ωστόσο μην περιμένετε κανένα απέραντο πανόραμα και απογοητευτείτε: στην κορυφή του πύργου έχει 4 μικρά παράθυρα όλα κι όλα, ένα σε κάθε σημείο του ορίζοντα, από τα οποία όμως μπορείς να δεις όλα τα βασικά αξιοθέατα και το skyline της Βιέννης. Δίπλα σε κάθε παράθυρο έχει και φωτογραφία με ενδείξεις για τα αξιοθέατα που βλέπεις μπροστά σου, για να ξέρεις τι είναι τι. Για μένα που ήμουν μόλις λίγες ώρες στην πόλη βοήθησε φουλ.
Εκτός αυτού, η ανάβαση είναι και μια καλή γυμναστική για να πας μετά στο στο τεράστιο μαγαζί Manner στην πλατεία με τις γκοφρέτες σήμα κατατεθέν της Αυστρίας και να φας σαν να μην υπάρχει αύριο, χωρίς τύψεις. Αλλά και για σοκολάτες στο γειτονικό (Ελβετικό βέβαια) Lindt.
Σε αυτές τις πρώτες βόλτες ως σόλο τράβελερ ένιωσα κάπως μαγκωμένη, αλλά σιγά σιγά κατάλαβα πόσο απελευθερωτικό είναι ότι μπορώ να κάνω το πρόγραμμά μου όπως ακριβώς θέλω. Κατά κάποιον μαγικό τρόπο, ήταν το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό που δεν ένιωθα αυτή την κλασική ταλαιπωρία του ατέλειωτου τρεξίματος.
Το άλλο που παρατήρησα από την αρχή είναι πως, όταν είσαι μόνος σου, μπαίνεις περισσότερο στον ρόλο του ντόπιου παρά του τουρίστα. Όσο κινούμουν μέσα στην πόλη, ένιωθα σαν μια Βιεννέζα που πάει να κάνει τις δουλίτσες της, και είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν έχω νιώσει σαν τη μύγα μες στο γάλα σε ξένο μέρος. Ίσως βοήθησε πως και το στυλ στους νέους της πόλης φέρνει πολύ κοντά σε Αθήνα. Έβλεπες άνετα ντυσίματα χωρίς υπερβολές, προσποιητές επιλογές κτλ, κι έτσι είχα την αίσθηση πως έκανα blend in κι εγώ σε αυτή την αισθητική και πως οι περαστικοί βλέποντας με δεν σκέφτονταν «αα το τουριστάκι» αλλά «εδώ καλέ η κοπέλα που σπουδάζει Βιέννη». Και με τις μετακινήσεις ένιωσα απίστευτη άνεση και ευκολία, προσανατολιζόμουν στον δρόμο και ανεβοκατέβαινα στο μετρό σαν να έμενα εκεί από πάντα.
Μετά το πρώτο sightseeing είχε φτάσει μεσημέρι και με είχε κόψει η πείνα, οπότε αναζήτησα κάτι κεντρικά για να φάω. Κι έτσι βρέθηκα στο Kolar, μία παμπ hidden gem θα τολμήσω να πω, που βρίσκεται μόνο λίγα στενάκια από την κεντρική πλατεία αλλά διατηρεί ένα local feel. Είχε μια μικρή αυλίτσα και το highlight στο μενού είναι η παρακάτω πιτούλα που ονομάζεται Fladen, και έχει παααρα πολλές επιλογές στη γέμιση.
Η δική μου είχε βάση σάλτσα ντομάτας και το μεγάλο μέγεθος κόστισε 9,5€.
Ένα μικρό τιπ: το νερό βρύσης πίνεται στην Βιέννη, και μάλιστα θεωρείται και πολύ ποιοτικό. Οπότε όταν είστε έξω μπορείτε να ζητάτε βρύσης αντί για εμφιαλωμένο και να γεμίζεται το παγουράκι σας στη διάρκεια της ημέρας.
Μετά το φαγητό ακολούθησε λίγη βόλτα, στους πιο πολυσύχναστους δρόμους του κέντρου. Πρώτα στην οδό Kohlmarkt, που καταλήγει στο Ανάκτορο Hofburg της Πριγκίπισσας Σίσσυ.
Πέρασα και από το ιστορικό Καφέ Demel (το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο) αλλά δεν το τίμησα αυτή τη φορά αφού ήμουν σκασμένη.
Μετά στην οδό Graben, με την στήλη της Πανώλης και τον Ναό του Αγίου Πέτρου.
Και τέλος την Kartnerstrasse, που οδηγεί στην Όπερα της Βιέννης.
Διαβάζοντας για την Βιέννη είδα πως οι παραστάσεις στην όπερα θεωρούνται must σε μία επίσκεψη στην πόλη. Εμένα δεν με έψησε ιδιαίτερα και λόγω περιορισμένου χρόνου και γενικά. Αλλά αν είναι μέσα στα σχέδιά σας και θέλετε να την βγάλετε οικονομικά, μπορείτε να αναζητήσετε online ή στον γκισέ τα εισιτήρια ορθίων που κοστίζουν γύρω στα 10-20€.
Αφού έκλεισε το solo exploring κομμάτι της ημέρας, ήρθε η ώρα για την πολυαναμενόμενη ιντερνάσιοναλ κοινωνικοποίηση. Επιστρέφοντας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω λοιπόν τις συγκατοίκους μου.
Η αυστραλέζα Keisha ήταν ιδιαίτερα ομιλητική και ευχάριστη, όντας και πιο έμπειρη solo traveller. Ταιριάξαμε αμέσως και κατεβήκαμε μαζί στο μπαρ του χόστελ για να γνωρίσουμε τους συνταξιδιώτες μας.
Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μεγάλο το φάσμα των εθνικοτήτων στο χόστελ. Έλεγα ότι θα δω κανέναν Ιταλό, Ισπανό κτλ, αλλά μέσα σε ένα απόγευμα είχα γνωρίσει παιδιά από Αυστραλία, Αγγλία, Αμερική, Βραζιλία, Καναδά και όχι μόνο, και το πολιτισμικό σοκ ήταν μεγάλο και θετικό.
Μετά τα πρώτα ποτάκια στο χόστελ ξεκινήσαμε να συζητάμε για την συνέχεια της βραδιάς. Ήμουν σε ένα go with the flow mode, οπότε παρ’ ότι είχα χαζοψάξει κάποια βασικά μέρη για διασκέδαση στην Βιέννη (όπως τα clubs Prater, Flex & Volksgarten) άφησα την παρέα να επιλέξει που θα κινηθούμε το βράδυ. Και κάπως έτσι καταλήξαμε στο πολύ υποτονικό Club O (με 13€ είσοδο χωρίς ποτό, 9€ το ποτό) από το οποίο φύγαμε με συνοπτικές διαδικασίες. Και αφού περιφερθήκαμε για λίγο χωρίς ιδιαίτερη τύχη στο κέντρο της πόλης, βρεθήκαμε (μην ρωτήσετε γιατί) σε ένα αυστραλιανό μπαρ με διακόσμηση καγκουρό σε κάθε πιθανή γωνιά του μαγαζιού και highlight ένα τεράστιο κεφάλι ελαφιού κρεμασμένο στον τοίχο.
Δεν φανταζόμουν ακριβώς έτσι την πρώτη μου βραδιά στην Αυστριακή πρωτεύουσα, αλλά ήταν τόσο σουρεάλ και αστεία εμπειρία που δεν με πείραξε καθόλου.
Τα ΜΜΜ στην Βιέννη λειτουργούν 24 ώρες – το οποίο είναι πραγματικά σωτήριο – κι έτσι βρέθηκα κάπου στις 2 η ώρα να φεύγω από το μπαρ, να τσιμπάω ένα τσιζ από τα mcdonalds και να επιστρέφω με το μετρό στο χόστελ, με απόλυτη άνεση και χωρίς καθόλου φόβο.
Πολύ την συμπάθησα ήδη αυτή την πόλη.
Day 2 – Κυριακή 23 Ιουνίου 2024
Δεύτερη μέρα στη Βιέννη και ξεκίνησα καταστρώνοντας τα σχέδιά μου με το τετραδιάκι μου στο καφέ του χόστελ. Εκεί ήπια ένα καφεδάκι με τον Τούρκο Μπουράκ, που ήταν κι αυτός σε ένα weekend getaway στη Βιέννη για να πάρει μια ανάσα από την δουλειά. Ταιριάξαμε αμέσως, όμως έμαθα πως δυστυχώς θα έφευγε την ίδια ημέρα. Ξεκίνησα λοιπόν τις σόλο τσάρκες χωρίς καθυστέρηση.
Είχα διαβάσει πολλά για τους φούρνους στην Βιέννη και κυρίως για τα κρουασάν και τα ντόνατς τους. Οπότε σαν σωστή κοιλιόδουλη ξεκίνησα την βόλτα μου με πυξίδα έναν από αυτούς. Είχα κάνει την έρευνα μου φυσικά και κατέληξα στο Öfferl (είναι αλυσίδα με 4-5 καταστήματα μέσα στην πόλη), οπότε ανηφόρισα με τα πόδια από το χόστελ ως την οδό Mariahilfer. Αυτή η κυριακάτικη βόλτα ήταν πολύ ηλιόλουστη μέρα και παραδόξως ιδιαίτερα ήσυχη. Η Βιέννη ακόμη δεν είχε ξυπνήσει, σε αντίθεση με εμένα που δεν βολεύομαι με τίποτα όταν βρίσκομαι σε νέο μέρος.
Πήρα λοιπόν αυτό το στρογγυλό παραδεισένιο πραγματάκι, ήταν τόσο όμορφο που δεν συγκράτησαν καν όνομα, απλά το ζήτησα από την πωλήτρια δείχνοντας το με τα σάλια να τρέχουν. Ανοιχτή ζύμη κρουασάν, κρέμα με αληθινή βανίλια και sauce raspberry. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο νομίζω.
Είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι σε αυτό το ταξίδι θα τα κάνω όλα χωρίς βιασύνη, οπότε πήγα στο κοντινό MuseumsQuartier, που ήταν ακόμη πολύ ήσυχo εκείνη την ώρα, για να πάρω το πρωινό μου χαλαρά και να ξεκινήσει η μέρα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα συγκρότημα Μουσείων το οποίο στο κέντρο του έχει έναν πολύ ωραίο χώρο για καφέ, άραγμα και βόλτα, με μεγάλα παγκάκια και μαγαζιά.
Φεύγοντας από εκεί, και περνώντας από τα διπλανά και πολύ σπουδαία Μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Ιστορίας της Τέχνης, έφτασα ως το Aνάκτορο Hofburg, το οποίο είδα μόνο εξωτερικά για οικονομία χρόνου και χρημάτων.
Αυτή η χαλαρότητα που ανέφερα πριν είχε μεταδοθεί και σε κάποιες άλλες πλευρές του ταξιδιού μου, όπως ο προγραμματισμός. Επόμενή μου στάση ήταν το Παλάτι Belvedere το οποίο είναι ταυτόχρονα και μουσείο, μέσα στο οποίο φιλοξενείται ο πασίγνωστος πίνακας «Το Φιλί» του Gustav Klimt.
Πήρα εγώ λοιπόν κυρία το τραμ από το Hofburg, πήγα ως το Belvedere, και μόνο όταν έφτασα στο γκισέ κατάλαβα την πατάτα μου: τα εισιτήρια στο μουσείο αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα time slots, και το επόμενο διαθέσιμο ήταν σε 2+ ώρες.
Οπότε heads up, αν θέλετε να πάτε στο μουσείο, ρίξτε μια ματιά εδώ για τα εισιτήριά σας: Tickets | Belvedere Museum Vienna. Δεν χρειάζεται πολύ καιρό πριν, ακόμα και για την ίδια ημέρα μπορείτε να το κλείσετε, απλά θα γλιτώσετε την αναμονή και να πάτε κατευθείαν στο time slot που σας αντιστοιχεί.
Κάπως έτσι πήρα τα μπογαλάκια μου και έφυγα.
Μου είχε μείνει όμως η όρεξη (και ο διαθέσιμος χρόνος) για μουσείο, οπότε γύρισα πάλι στο MuseumsQuartier για να επισκεφθώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Είναι ένα από τα γνωστά της πόλης, δεν θα έλεγα ότι είναι άχαστο αλλά το βρήκα καλή ευκαιρία μιας και δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε τέτοιο μουσείο. Ειδικά αν έχετε παιδιά ή σας ενδιαφέρει γενικά το αντικείμενο, είναι πολύ ευχάριστο.
Είχε πολύ εντυπωσιακά εκθέματα, από θράυσματα κομητών μέχρι απολιθώματα, και πολλά διαδραστικά σημεία, όπως ένα life size κινούμενο ομοίωμα δεινοσαύρου, και προσομοιωτή σεισμού.
Για μένα, ο κανόνας των μουσείων είναι: όσο πιο ενδιαφέρον το μουσείο, τόσο πιο κουρασμένος φεύγεις. Και αυτό σίγουρα ίσχυε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Οπότε πήγα στον κοντινό κήπο Volksgarten για ένα διάλειμμα. Ακόμη και Κυριακή δεν γινόταν αυτό το πατείς με πατώ σε που συναντάμε στα πολυσύχναστα μέρη στην Αττική που είναι κλασικά κυριακάτικα go-to.
Αυτή η πόλη έχει πραγματικά σε κάθε γωνιά σημεία με πράσινο όπου μπορείς να πάρεις μια ανάσα και να αποσυμπιεστείς, και είναι πολύ απελευθερωτικό.
Mετά από αυτό το πρώτο παρτ στα πιο κεντρικά και κλασικά της πόλης, είχε έρθει η ώρα για να τσεκάρω κάποια λοκαλ σποτς, «αληθινή» Βιέννη έξω από την τουριστική φούσκα του κέντρου.
Διαβάζοντας, είχα πέσει πάνω στην γειτονιά Neubau, η οποία περιγράφεται από τους περισσότερους ως ανερχόμενη, νεανική περιοχή με hipster αισθητική. Πήγα σιγά σιγά προς εκεί με το λεωφορείο και έκανα μια πρώτη αναγνωριστική βολτούλα. Πράγματι το Neubau ήταν γεμάτο με κιουτ καφενεδάκια με αυλίτσες και ωραίο, νεαρό κόσμο.
Αν βρεθείτε προς τα εκεί θα πρότεινα να κόψετε κίνηση στα δρομάκια και να κάτσετε σε όποιο μιλήσει στην ψυχούλα σας. Εν τέλει διάλεξα το συμπαθητικό και χαριτωμένο Sous Bois, όπου σταμάτησα για ένα καφεδάκι και γνώρισα και έναν Βιεννέζο υπάλληλο πορωμένο με την Ελλάδα και ιδιαιτέρως με την Αθήνα. Αφού ανταλλάξαμε αγαπημένα αθηναϊκά στέκια, αξιοποίησα την γνώση του για να μάθω κι εγώ πως την βγάζουν οι νέοι τα χαλαρά καλοκαιρινά βράδια στη Βιέννη. Με προσανατόλισε προς το Donaukanal (κανάλι του Δούναβη), το MuseumsQuartier και το Café Europa, και κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να τον εμπιστευθώ.
Ακολούθησε επιστροφή στο χόστελ για λίγη ξεκούραση. Μιας και είχα μεγάλη πείνα αλλά καθόλου έμπνευση για το που να πάω να την κατευνάσω, συμβουλεύτηκα τον τοίχο που είχαν αφιερωμένο σε τιπς και προτάσεις για την Βιέννη.
Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον με την έξυπνη ονομασία του και τις καλές κριτικές ήταν η πιτσαρία Disco Volante – Ιπτάμενος Δίσκος στα Ιταλικά.
Πήγα τελείως ανυποψίαστη ως την κοντινή γειτονιά Mariahilf και όπως αποδείχθηκε στάθηκα τυχερή που πήγα σε κουλή ώρα (γύρω στις 5) και μπόρεσα να χωθώ σε ένα τραπεζάκι ανάμεσα στις κρατήσεις.
Πήρα μια απλή πίτσα με μοτσαρέλα μπούφαλα – όπως λένε αντίστοιχα και για το παγωτό βανίλια, εκεί φαίνεται ο μερακλής ο πιτσαιόλο. Γνήσια ιταλική πίτσα με φρέσκα υλικά και τέλεια ποιότητα, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε τιμές πολύ κοντά στις ελληνικές.
Μέχρι να πέσει ο ήλιος, ήθελα να τιμήσω άλλο ένα καλοκαιρινό must της πόλης, το πάρκο Stadpark. οπότε πήρα το Ubahn από τη στάση Margareten και έφτασα εκεί σε χρόνο ντετέ.
Ήταν η ιδανική ώρα, απογευματάκι λίγο πριν σουρουπώσει, και αφού ήταν και Κυριακή, το πάρκο ήταν γεμάτο με παρέες και οικογένειες που απολάμβαναν χαμογελαστά το σβήσιμο του σαββατοκύριακου. Έκατσα εκεί με τις ώρες για να αδειάσω όλη την κούραση της ημέρας, με παρέα μία δροσερή μπυρίτσα.
Είναι μία πολύ μεγάλη και όμορφη έκταση, με ένα κανάλι να την διατρέχει, άπειρο γρασίδι, χώρο για περπάτημα, ποδήλατο κτλ και χώρους για τα παιδιά.
Αφού ήταν σχεδόν βραδάκι πια όμως δεν είχα όρεξη να επιστρέψω πίσω στο χόστελ, αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του φίλου από το καφέ το μεσημέρι, και έφτασα με το μετρό ως το Donaukanal – το κανάλι του Δούναβη.
Το κομμάτι που μαζεύει το περισσότερο τζέρτζελο εκτείνεται ανάμεσα στους σταθμούς Schottenring και Schwedenplatz της γραμμής 3 του Ubahn, όπου υπάρχουν πολλά μαγαζάκια κατά μήκος του καναλιού στα οποία μπορείς είτε να κάτσεις, είτε να πάρεις το ποτό σου και να αράξεις κοντά στο νερό, είτε να συνεχίσεις την βόλτα σου.
Τα vibes σε όλο το κανάλι ήταν τέλεια, με ζωντανές μουσικές και άπειρο κόσμο να κάθετε στα πεζουλάκια και να απολαμβάνει την καλοκαιρινή διάθεση. Με μια ακόμη μπύρα άραξα κι εγώ, πήρα την ευκαιρία για να γνωρίσω κάποιους ντόπιους και απόλαυσα την βραδιά.
Χορτάτη από όλες τις απόψεις από αυτή την πολύ γεμάτη μέρα, πήρα το μετρό πίσω στο χόστελ, και μετά από ένα μπάνιο και λίγο άραγμα στο common area για να προγραμματίσω την επόμενη μέρα στο τεφτέρι μου, ξεράθηκα στον ύπνο.
Day 3 – Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024
Έτοιμη να αξιοποιήσω την τελευταία μου μέρα στο φουλ, ξεκίνησα νωρίς με πρωινό καφέ στο χόστελ και γνωριμία με τον Αυστραλό Ty που μόλις είχε ξεκινήσει το μεγάλο του σόλο ταξίδι στην Ευρώπη. Συζητώντας συνειδητοποιήσαμε ότι και οι δύο θα πηγαίναμε στο free walking τουρ που διοργάνωνε το χόστελ, οπότε δώσαμε ραντεβού για λίγο αργότερα.
Περάσαμε από πολλά βασικά σημεία στο κέντρο της πόλης όπως το Naschmarkt, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, η Όπερα της Βιέννης, το Μουσείο Albertina, το Μνημείο Β’ Παγκόσμιου, το Ξενοδοχείο Sacher, το Ανάκτορο Hofburg και το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο Demel.
Μαζί με πληροφορίες για τα βασικά αξιοθέατα, η ξεναγός μας μας έδωσε πολλές ακόμη πληροφορίες για τη Βιέννη από τα μάτια ενός ντόπιου, όπως το κόστος ζωής στην πόλη, την τοπική κουζίνα και τη διαφορά του παραδοσιακού βιεννέζικου γλυκού Sachertorte στο Demel και το Ξενοδοχείο Sacher (spoiler alert: είναι μία επιπλέον στρώση μαρμελάδας βερίκοκο).
Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μάθω περισσότερα πράγματα για τη Βιέννη – αλλά και για την Αυστραλία, συζητώντας με τον νέο μου φίλο – και άξιζε σίγουρα τον χρόνο του.
Αφού έμεναν λίγες ώρες στην πόλη έπρεπε να κάνω και τα τελευταία πράγματα που έμεναν στη λίστα μου, και το βασικότερο ήταν φυσικά το Παλάτι Belvedere, που δεν κατάφερα να δω την προηγούμενη ημέρα. Με παρέα τον Αυστραλό και μία νεαρή Γερμανίδα που γνωρίσαμε στο walking tour, κλείσαμε εγκαίρως το time slot μας ηλεκτρονικά και πήραμε το τραμ ως το παλάτι.
«Το Φιλί» που θέλαμε κατά βάση να δούμε βρίσκεται στο μουσείο στο Upper Belvedere, επομένως είχαμε κλείσει τα εισιτήριά μας μόνο για εκείνον τον χώρο. Το μουσείο στο εσωτερικό του παλατιού ήταν εντυπωσιακό, με πανέμορφα έργα τέχνης από διάφορες περιόδους και καλλιτεχνικά ρεύματα τα οποία όμως έδεναν και είχαν μια πολλή ωραία ροή. Και φυσικά παράλληλα με τα εκθέματα βλέπεις και τους χώρους ενός πραγματικού παλατιού και μπαίνεις στο πνεύμα της εποχής με φωτογραφίες και περιγραφές για τις χρήσεις των δωματίων από τους βασιλείς.
«Το Φιλί» του Κλιμτ είναι πραγματικά μοναδικό. Μεγάλο και εντυπωσιακό σε μέγεθος, είναι από τους πίνακες που δεν χορταίνεις να τους κοιτάζεις. Ευτυχώς δεν είχε πάρα πολλούς επισκέπτες οπότε μπορέσαμε να το απολαύσουμε και να το παρατηρήσουμε. Παράλληλα, οι πολλοί ακόμη πίνακες του Κλιμτ συμπλήρωναν το σύνολο και σου έδιναν ολοκληρωμένη αίσθηση για το έργο του.
Η επίσκεψη στο παλάτι δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μία βόλτα στους πανέμορφους κήπους, ώς το Lower Belvedere, το κάτω μέρος του παλατιού.
Κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας με τους fellow travelers, κι έτσι συνέχισα με κάποιες τελευταίες απαραίτητες στάσεις στο κέντρο της πόλης.
Στάση πρώτη, το sausage stand Bitzinger, με τον χαρακτηριστικό λαγό στην κορυφή, έξω από το μουσείο Albertina. Γενικά είναι πολύ κλασικό street food στη Βιέννη οι πάγκοι με λουκάνικο, είτε σε ψωμάκι είτε το πιο κλασικό, το σκέτο συνοδευόμενο από κάποια sauce. Πήρα λοιπόν την επιλογή λουκάνικου γεμιστό με τυρί. Δεν ξετρελάθηκα με το όλο concept –δεν είμαι και ιδιαίτερα φαν του λουκάνικου- αλλά μόνο και μόνο για το λόκαλ φίλινγκ αξίζει.
Στάση δεύτερη, τα καταστήματα Manner με τις Αυστριακές γκοφρέτες – είναι παντού στη Βιέννη – και Lindt με τις ελβετικές σοκολάτες, για βρώσιμα σουβενίρ τόσο για μένα όσο και για τους φίλους που με περίμεναν να επιστρέψω από την μοναξιά μου.
Στάση τρίτη, ο κήπος Buggarten. Στα δικά μου μάτια, το βιεννέζικο καλοκαίρι είναι συνώνυμο με το άραγμα στο γρασίδι, οπότε πήρα δυνάμεις από τις βόλτες τις ημέρας στον ίσκιο ενός δέντρου στον τελευταίο χώρο πράσινου που δεν είχα επισκεφθεί ακόμη, τον κήπο Buggarten με το Μνημείο του Μότσαρτ, ακριβώς δίπλα στο Ανάκτορο Hofburg.
Στάση τέταρτη, το Café Demel. Η ξεναγός μας στο τουρ μας έδωσε άπειρες πληροφορίες και καλά λόγια για το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο. E και ως γλυκατζού δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επισκεφτώ. Εκεί πήρα –σε πακέτο για να αποφύγω την ουρά για τραπέζι- τα Buchteln mit Vanillesauce, αφράτες μπουκίτσες γεμιστές με μαρμελάδα και περιχυμένες με ζεστή sauce βανίλιας, ένα όνειρο. Άξιζαν κάθε ένα από τα 9€.
Fast forward στο μέλλον: τα ντερλίκωσα όσο περίμενα στο αεροδρόμιο - η καλύτερη απόφαση ever.
Κάπου εκεί ένιωσα overwhelmed και είχα την ανάγκη να επιστρέψω στον οικείο πλέον χώρο της καφετέριας του χόστελ μου για να πάρω μια ανάσα πριν φύγω για το αεροδρόμιο.
Οι γνωριμίες μέχρι τελευταία στιγμή δεν σταμάτησαν να με εκπλήσσουν. Πίνοντας έναν τελευταίο καφέ γνώρισα τον Santiago από την Κολομβία (η τέλεια συνθήκη για να εξασκήσω και τα σκουριασμένα ισπανικά μου).
Κάπως έτσι έφτασε λοιπόν το απόγευμα και η ώρα για να κινήσω σιγά σιγά με το τρένο προς το αεροδρόμιο της Βιέννης.
Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι για ένα τριήμερο ταξίδι έχω καταλήξει να γράφω 4 χιλιάδες λέξεις. Αυτό ίσως γιατί ταξιδεύοντας μόνη μου είχα πολύ περισσότερο την ευκαιρία να παρατηρήσω, να επεξεργαστώ και τελικά να απορροφήσω όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου κάθε μέρα.
Οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για να κρατήσω το κλείσιμο σύντομο και ουσιαστικό.
Η Βιέννη είναι μία κούκλα και ένα ευρωπαϊκό must για μένα, κατάφερε να μου αποδέιξει το αντίθετο απ' ότι πίστευα. Νομίζω όλα τα παραπάνω σας έπεισαν αρκετά.
Και όσο για το σόλο τράβελινγκ, δεν είναι τυχαίος ο αριθμός #1 στον τίτλο: λίγες μέρες μετά από την επιστροφή μου από τη Βιέννη, είχα ήδη βρει την επόμενη προσφορά για αεροπορικα, αυτή τη φορά για την γειτόνισσα της την Βουδαπέστη.
To be continued, λοιπόν!
Ο φόβος για κινδύνους – ως κοπέλα μόνη της – οι αμφιβολίες για την κοινωνικοποίηση και η αβολοσύνη των χόστελς, ήταν λίγα από τα γκρίζα συννεφάκια στο κεφάλι μου που δεν με άφηναν να πάρω την απόφαση.
Αυτόν τον Μάιο, συναντάω τυχαία έναν παλιό φίλο. Καθόμαστε παρέα και στριμώχνουμε τα νέα 6 χρόνων σε σφηνάκι μισής ώρας. Το ένα φέρνει το άλλο και μου λέει για το πρώτο του σόλο ταξίδι, 12 μέρες και 4 πόλεις σε Ισπανία & Πορτογαλία πριν λίγους μήνες.
Αυτό ήταν. Απ’ ότι φαίνεται χρειαζόταν να το ακούσω από έναν «αληθινό», κοντινό μου άνθρωπο για να καταλάβω ότι, ναι, γίνεται.
Από εκείνη τη μέρα τρώω το σκάλωμα να το κάνω κι εγώ. Το επικείμενο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μου κλείνει το μάτι, είναι η τελειά ευκαιρία για ένα δοκιμαστικό σόλο ταξιδάκι-εξπρές.
Όλα έκαναν κλικ.
Την ίδια εβδομάδα ξεκινάω να κοιτάω αεροπορικά. Με δεδομένο ότι βρισκόμαστε 20 μέρες πριν το ταξίδι και μάλιστα σε τριήμερο, η τιμή των ~200€ που βρήκα για πήγαινε-έλα σε τρεις ευρωπαϊκούς προορισμούς δεν μου φάνηκε και άσχημη.
Ξημερώματα Δευτέρας 3 Ιουνίου με το μάτι γαρίδα κλείνω τα εισιτήρια για Βιέννη για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να το αναβάλλει άλλο.
Το πρωί του Σάββατου 22 Ιουνίου λοιπόν, πετάω για Βιέννη στρυμωγμένη στο μεσαίο κάθισμα μιας πτήσης Ryan Air, στο πρώτο μου Σόλο.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως η Βιέννη δεν ήταν και 100% συνειδητή επιλογή. Το πράγμα πήγε μόνο του προς τα εκεί, με εις άτοπο απαγωγή, αφού μπατζετικά έβγαινε πιο φθηνά από όλες τις άλλες επιλογές για το τριήμερο.
Δεν την είχα ποτέ ψηλά στο bucket list μου, γιατί στο μυαλό μου πάντα ήταν μία σχετικά αδιάφορη πόλη, πανομοιότυπη με τις υπόλοιπες στην κεντρική Ευρώπη, με μεγαλοπρεπή αισθητική αλλά χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα. Με μία λέξη, άνοστη.
Αντί όμως για την αποστειρωμένη πόλη που περίμενα να βρω, είδα χαλαρούς και ευχάριστους ανθρώπους σε ένα περιβάλλον που συνδυάζει τον σύγχρονο χαρακτήρα με την αρχοντιά του παρελθόντος. Από τις πρώτες κιόλας βόλτες η Βιέννη σου δίνει την αίσθηση μίας fun & liveable πόλης, όπου όλα κυλούν ομαλά και αβίαστα.
Επηρεασμένη από την (μάλλον λάθος) αντίληψη που έχω για την Γερμανική κουλτούρα, περίμενα αντίστοιχα ότι οι άνθρωποι στην Αυστρία θα είναι συντηρητικοί, σφιχτοί και αγέλαστοι. Όμως αυτό το ηλιόλουστο σάββατοκύριακο, έβλεπες παντού χαμογελαστά πρόσωπα, άκουγες φωνές, και γενικά εισέπραττες καλή διάθεσή από τους ντόπιους και χαλαρότητα στον τρόπο ντυσίματος και ζωής γενικά. Μεταξύ τους φαίνονται εγκάρδιοι και εκδηλωτικοί, αλλά προς τους ξένους μάλλον περισσότερο τυπικοί και απόμακροι.
Το concept κατακαλόκαιρο σε Ευρωπαϊκή πόλη με είχε προβληματίσει λιγάκι, φοβόμουν πως τα μεσημέρια θα περπατάω σαν ζαλισμένο κοτόπουλο κάτω από τον ήλιο για να προλάβω να τα δω όλα. Αλλά τελικά ο καιρός – με μαξ 28 βαθμούς μέσα στην ημέρα και το λιγότερο 20 το βραδάκι – και οι ωραίες ηλιόλουστες μέρες, δημιουργούσαν τις ιδανικές συνθήκες για να χαρώ το μέρος.
Day 1 – Σάββατο 22 Ιουνίου 2024
Για την μετάβαση στο κέντρο της πόλης υπάρχουν δύο επιλογές:
το γρήγορο τρένο CAT, για το οποίο χρειάζεται ειδικό εισιτήριο στα 10€, ή τα συμβατικά τρένα S7 και REX1, για τα οποία χρειάζεται το απλό εισιτήριο αεροδρομίου και είναι σίγουρα η πιο value for money επιλογή – και θέλουν μαξ 20 λεπτάκια μέχρι το κέντρο (Στάση Landstrasse του Ubahn).
Στα αυτόματα εκδοτήρια του αεροδρομίου βρήκα ένα πολύ καλό deal και το τίμησα: εισιτήριο 72 ωρών με μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο συν απεριόριστες μετακινήσεις εντός πόλης με 25€ (υπήρχαν και αντίστοιχα πακέτα για 24 & 48 ώρες). Θεώρησα ότι άξιζε αρκετά, και με ένα εισιτήριο είχα το κεφάλι μου ήσυχο για όλο το υπόλοιπο ταξίδι.
Μικρή σημείωση: Σε όλο το δίκτυο σταθερών συγκοινωνιών (S & Ubahn) οι μπάρες είναι ανοιχτές και δεν συναντάς πολύ εύκολα ελεγκτές, αλλά τα εισιτήρια δεν είναι πολύ ακριβά οπότε δεν είναι κακό να τα έχεις πάνω σου, just in case βρε παιδί μου.
Για την διαμονή μου είχα επιλέξει το Wombat’s City Hostel, λίγα μέτρα από τον σταθμό Kettenbrückengasse της γραμμής U4 και ακριβώς δίπλα την πολυσύχναστη υπαίθρια αγορά Naschmarkt. Από την πρώτη στιγμή η ατμόσφαιρα μου φάνηκε ζεστή και φιλόξενη. Μόλις μπαίνεις βλέπεις το καφέ του ξενοδοχείου που είναι και η common area. Η εξυπηρέτηση στην reception ήταν απλά οκ - η αλήθεια είναι πως εφόσον πρόκειται για χόστελ περίμενα κάτι παραπάνω από το bare minimum σε επίπεδο καθοδήγησης για τη διαμονή στο χόστελ και στην πόλη γενικά.
Η διαμονή μου κόστισε 38€/ βράδυ για ένα κρεβάτι σε 4κλινο female-only δωμάτιο (+1,5€ ενοικίαση πετσέτας, που δεν συμπεριλαμβάνεται στην τιμή). Σαν πρώτη εμπειρία σε χόστελ, μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο και πεντακάθαρο με τέλεια θέα, και το μπάνιο (που το φοβόμουν λιγάκι) ήταν άριστο. Οι κοινόχρηστοι χώροι δεν ήταν πολύ μεγάλοι αλλά είχες αρκετές επιλογές ανάμεσα στο μπαρ, στο καφέ, στο εξωτερικό χώρο και σε διάφορες πιο μικρές γωνίτσες εδώ κι εκεί στο χόστελ για να αράξεις και να γνωρίσεις κόσμο. Το μόνο που μου έλειψε ήταν οι κοινωνικές εκδηλώσεις που ανέφεραν γενικά ότι κάνουν, όμως τα δύο εκείνα βράδια δεν έτυχε να έχει.
Άφησα τα πράγματά μου (keep in mind ότι αν δεν έχεις πάρει το δωμάτιό σου ακόμα, η φύλαξη στο χόστελ δεν είναι δωρεάν, έχει lockers με συμβολική χρέωση) και μέχρι την ώρα του check in έκανα μια πρώτη βόλτα στο Naschmarkt. Είχα διαβάσει πως είναι μια υπαίθρια αγορά με καλές επιλογές σε street food, κυρίως έθνικ, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είδα κάτι που να με ενθουσίασε. Πέρα από αυτά, θα βρείτε και πάγκους με διάφορες πρώτες ύλες (φρούτα, λαχανικά, ξηροκάρπια κτλ) και μαγαζάκια με σουβενίρ. Και τα Σάββατα σαν προέκταση του Naschmarkt λειτουργεί και ένα παζάρι (Flohmarkt) 9:00-17:00. Γενικά αξίζει την βόλτα αν βρεθείτε κοντά στην περιοχή.
Τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο, όμως δεν κατάφερα να γνωρίσω τις συγκατοίκους μου, έτσι την έκανα γρήγορα και ξεκίνησα την εξερεύνηση.
Πρώτη μέρα και ήθελα να μπω σε tourist mode και να δω τα πολύ βασικά του κέντρου της πόλης. Από το hostel, το έκοψα με τα πόδια μέχρι Karlsplatz (10 λεπτάκια μακριά) και από εκεί σε μία στάση με την γραμμή U1 του Ubahn είχα φτάσει στην Stephansplatz, την πιο κεντρική πλατεία της πόλης.
Ήταν από τις πιο τέλειες εξόδους μετρό, αφού όσο ανεβαίνεις την κυλιόμενη βλέπεις ακριβώς μπροστά σου – ή μάλλον από πάνω σου – τον Ναό του Στεφάνου να ξεπροβάλει, και μένεις με ανοιχτό το στόμα.
Η πλατεία είναι πολύβουη αλλά με ωραίο τρόπο, παρ’ ότι είναι η πιο κεντρική δεν έβγαλε καθόλου τουριστίλα, αλλά μια πολύ όμορφη και προσεγμένη αίσθηση.
Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, οπότε φυσικά μπήκα μέσα για να δω το εντυπωσιακό εσωτερικό και να ανάψω ένα κεράκι. Αν πας στα εκδοτήρια του Νότιου Πύργου μπορείς να πάρεις ένα εισιτήριο στα 6,5€ (μόνο με μετρητά) για να ανέβεις στην κορυφή και να δεις τη θέα στην πόλη. Συγκεκριμένα, πρόκειται ανάβαση 343 σκαλιών στην στενή στριφογυριστή σκοτεινή σκάλα του πύργου, αλλά όταν πρόκειται για θέα η ταλαιπωρία πάντα αξίζει.
Ωστόσο μην περιμένετε κανένα απέραντο πανόραμα και απογοητευτείτε: στην κορυφή του πύργου έχει 4 μικρά παράθυρα όλα κι όλα, ένα σε κάθε σημείο του ορίζοντα, από τα οποία όμως μπορείς να δεις όλα τα βασικά αξιοθέατα και το skyline της Βιέννης. Δίπλα σε κάθε παράθυρο έχει και φωτογραφία με ενδείξεις για τα αξιοθέατα που βλέπεις μπροστά σου, για να ξέρεις τι είναι τι. Για μένα που ήμουν μόλις λίγες ώρες στην πόλη βοήθησε φουλ.
Εκτός αυτού, η ανάβαση είναι και μια καλή γυμναστική για να πας μετά στο στο τεράστιο μαγαζί Manner στην πλατεία με τις γκοφρέτες σήμα κατατεθέν της Αυστρίας και να φας σαν να μην υπάρχει αύριο, χωρίς τύψεις. Αλλά και για σοκολάτες στο γειτονικό (Ελβετικό βέβαια) Lindt.
Σε αυτές τις πρώτες βόλτες ως σόλο τράβελερ ένιωσα κάπως μαγκωμένη, αλλά σιγά σιγά κατάλαβα πόσο απελευθερωτικό είναι ότι μπορώ να κάνω το πρόγραμμά μου όπως ακριβώς θέλω. Κατά κάποιον μαγικό τρόπο, ήταν το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό που δεν ένιωθα αυτή την κλασική ταλαιπωρία του ατέλειωτου τρεξίματος.
Το άλλο που παρατήρησα από την αρχή είναι πως, όταν είσαι μόνος σου, μπαίνεις περισσότερο στον ρόλο του ντόπιου παρά του τουρίστα. Όσο κινούμουν μέσα στην πόλη, ένιωθα σαν μια Βιεννέζα που πάει να κάνει τις δουλίτσες της, και είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν έχω νιώσει σαν τη μύγα μες στο γάλα σε ξένο μέρος. Ίσως βοήθησε πως και το στυλ στους νέους της πόλης φέρνει πολύ κοντά σε Αθήνα. Έβλεπες άνετα ντυσίματα χωρίς υπερβολές, προσποιητές επιλογές κτλ, κι έτσι είχα την αίσθηση πως έκανα blend in κι εγώ σε αυτή την αισθητική και πως οι περαστικοί βλέποντας με δεν σκέφτονταν «αα το τουριστάκι» αλλά «εδώ καλέ η κοπέλα που σπουδάζει Βιέννη». Και με τις μετακινήσεις ένιωσα απίστευτη άνεση και ευκολία, προσανατολιζόμουν στον δρόμο και ανεβοκατέβαινα στο μετρό σαν να έμενα εκεί από πάντα.
Μετά το πρώτο sightseeing είχε φτάσει μεσημέρι και με είχε κόψει η πείνα, οπότε αναζήτησα κάτι κεντρικά για να φάω. Κι έτσι βρέθηκα στο Kolar, μία παμπ hidden gem θα τολμήσω να πω, που βρίσκεται μόνο λίγα στενάκια από την κεντρική πλατεία αλλά διατηρεί ένα local feel. Είχε μια μικρή αυλίτσα και το highlight στο μενού είναι η παρακάτω πιτούλα που ονομάζεται Fladen, και έχει παααρα πολλές επιλογές στη γέμιση.
Η δική μου είχε βάση σάλτσα ντομάτας και το μεγάλο μέγεθος κόστισε 9,5€.
Ένα μικρό τιπ: το νερό βρύσης πίνεται στην Βιέννη, και μάλιστα θεωρείται και πολύ ποιοτικό. Οπότε όταν είστε έξω μπορείτε να ζητάτε βρύσης αντί για εμφιαλωμένο και να γεμίζεται το παγουράκι σας στη διάρκεια της ημέρας.
Μετά το φαγητό ακολούθησε λίγη βόλτα, στους πιο πολυσύχναστους δρόμους του κέντρου. Πρώτα στην οδό Kohlmarkt, που καταλήγει στο Ανάκτορο Hofburg της Πριγκίπισσας Σίσσυ.
Πέρασα και από το ιστορικό Καφέ Demel (το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο) αλλά δεν το τίμησα αυτή τη φορά αφού ήμουν σκασμένη.
Μετά στην οδό Graben, με την στήλη της Πανώλης και τον Ναό του Αγίου Πέτρου.
Και τέλος την Kartnerstrasse, που οδηγεί στην Όπερα της Βιέννης.
Διαβάζοντας για την Βιέννη είδα πως οι παραστάσεις στην όπερα θεωρούνται must σε μία επίσκεψη στην πόλη. Εμένα δεν με έψησε ιδιαίτερα και λόγω περιορισμένου χρόνου και γενικά. Αλλά αν είναι μέσα στα σχέδιά σας και θέλετε να την βγάλετε οικονομικά, μπορείτε να αναζητήσετε online ή στον γκισέ τα εισιτήρια ορθίων που κοστίζουν γύρω στα 10-20€.
Αφού έκλεισε το solo exploring κομμάτι της ημέρας, ήρθε η ώρα για την πολυαναμενόμενη ιντερνάσιοναλ κοινωνικοποίηση. Επιστρέφοντας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω λοιπόν τις συγκατοίκους μου.
Η αυστραλέζα Keisha ήταν ιδιαίτερα ομιλητική και ευχάριστη, όντας και πιο έμπειρη solo traveller. Ταιριάξαμε αμέσως και κατεβήκαμε μαζί στο μπαρ του χόστελ για να γνωρίσουμε τους συνταξιδιώτες μας.
Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μεγάλο το φάσμα των εθνικοτήτων στο χόστελ. Έλεγα ότι θα δω κανέναν Ιταλό, Ισπανό κτλ, αλλά μέσα σε ένα απόγευμα είχα γνωρίσει παιδιά από Αυστραλία, Αγγλία, Αμερική, Βραζιλία, Καναδά και όχι μόνο, και το πολιτισμικό σοκ ήταν μεγάλο και θετικό.
Μετά τα πρώτα ποτάκια στο χόστελ ξεκινήσαμε να συζητάμε για την συνέχεια της βραδιάς. Ήμουν σε ένα go with the flow mode, οπότε παρ’ ότι είχα χαζοψάξει κάποια βασικά μέρη για διασκέδαση στην Βιέννη (όπως τα clubs Prater, Flex & Volksgarten) άφησα την παρέα να επιλέξει που θα κινηθούμε το βράδυ. Και κάπως έτσι καταλήξαμε στο πολύ υποτονικό Club O (με 13€ είσοδο χωρίς ποτό, 9€ το ποτό) από το οποίο φύγαμε με συνοπτικές διαδικασίες. Και αφού περιφερθήκαμε για λίγο χωρίς ιδιαίτερη τύχη στο κέντρο της πόλης, βρεθήκαμε (μην ρωτήσετε γιατί) σε ένα αυστραλιανό μπαρ με διακόσμηση καγκουρό σε κάθε πιθανή γωνιά του μαγαζιού και highlight ένα τεράστιο κεφάλι ελαφιού κρεμασμένο στον τοίχο.
Δεν φανταζόμουν ακριβώς έτσι την πρώτη μου βραδιά στην Αυστριακή πρωτεύουσα, αλλά ήταν τόσο σουρεάλ και αστεία εμπειρία που δεν με πείραξε καθόλου.
Τα ΜΜΜ στην Βιέννη λειτουργούν 24 ώρες – το οποίο είναι πραγματικά σωτήριο – κι έτσι βρέθηκα κάπου στις 2 η ώρα να φεύγω από το μπαρ, να τσιμπάω ένα τσιζ από τα mcdonalds και να επιστρέφω με το μετρό στο χόστελ, με απόλυτη άνεση και χωρίς καθόλου φόβο.
Πολύ την συμπάθησα ήδη αυτή την πόλη.
Day 2 – Κυριακή 23 Ιουνίου 2024
Δεύτερη μέρα στη Βιέννη και ξεκίνησα καταστρώνοντας τα σχέδιά μου με το τετραδιάκι μου στο καφέ του χόστελ. Εκεί ήπια ένα καφεδάκι με τον Τούρκο Μπουράκ, που ήταν κι αυτός σε ένα weekend getaway στη Βιέννη για να πάρει μια ανάσα από την δουλειά. Ταιριάξαμε αμέσως, όμως έμαθα πως δυστυχώς θα έφευγε την ίδια ημέρα. Ξεκίνησα λοιπόν τις σόλο τσάρκες χωρίς καθυστέρηση.
Είχα διαβάσει πολλά για τους φούρνους στην Βιέννη και κυρίως για τα κρουασάν και τα ντόνατς τους. Οπότε σαν σωστή κοιλιόδουλη ξεκίνησα την βόλτα μου με πυξίδα έναν από αυτούς. Είχα κάνει την έρευνα μου φυσικά και κατέληξα στο Öfferl (είναι αλυσίδα με 4-5 καταστήματα μέσα στην πόλη), οπότε ανηφόρισα με τα πόδια από το χόστελ ως την οδό Mariahilfer. Αυτή η κυριακάτικη βόλτα ήταν πολύ ηλιόλουστη μέρα και παραδόξως ιδιαίτερα ήσυχη. Η Βιέννη ακόμη δεν είχε ξυπνήσει, σε αντίθεση με εμένα που δεν βολεύομαι με τίποτα όταν βρίσκομαι σε νέο μέρος.
Πήρα λοιπόν αυτό το στρογγυλό παραδεισένιο πραγματάκι, ήταν τόσο όμορφο που δεν συγκράτησαν καν όνομα, απλά το ζήτησα από την πωλήτρια δείχνοντας το με τα σάλια να τρέχουν. Ανοιχτή ζύμη κρουασάν, κρέμα με αληθινή βανίλια και sauce raspberry. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο νομίζω.
Είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι σε αυτό το ταξίδι θα τα κάνω όλα χωρίς βιασύνη, οπότε πήγα στο κοντινό MuseumsQuartier, που ήταν ακόμη πολύ ήσυχo εκείνη την ώρα, για να πάρω το πρωινό μου χαλαρά και να ξεκινήσει η μέρα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα συγκρότημα Μουσείων το οποίο στο κέντρο του έχει έναν πολύ ωραίο χώρο για καφέ, άραγμα και βόλτα, με μεγάλα παγκάκια και μαγαζιά.
Φεύγοντας από εκεί, και περνώντας από τα διπλανά και πολύ σπουδαία Μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Ιστορίας της Τέχνης, έφτασα ως το Aνάκτορο Hofburg, το οποίο είδα μόνο εξωτερικά για οικονομία χρόνου και χρημάτων.
Αυτή η χαλαρότητα που ανέφερα πριν είχε μεταδοθεί και σε κάποιες άλλες πλευρές του ταξιδιού μου, όπως ο προγραμματισμός. Επόμενή μου στάση ήταν το Παλάτι Belvedere το οποίο είναι ταυτόχρονα και μουσείο, μέσα στο οποίο φιλοξενείται ο πασίγνωστος πίνακας «Το Φιλί» του Gustav Klimt.
Πήρα εγώ λοιπόν κυρία το τραμ από το Hofburg, πήγα ως το Belvedere, και μόνο όταν έφτασα στο γκισέ κατάλαβα την πατάτα μου: τα εισιτήρια στο μουσείο αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα time slots, και το επόμενο διαθέσιμο ήταν σε 2+ ώρες.
Οπότε heads up, αν θέλετε να πάτε στο μουσείο, ρίξτε μια ματιά εδώ για τα εισιτήριά σας: Tickets | Belvedere Museum Vienna. Δεν χρειάζεται πολύ καιρό πριν, ακόμα και για την ίδια ημέρα μπορείτε να το κλείσετε, απλά θα γλιτώσετε την αναμονή και να πάτε κατευθείαν στο time slot που σας αντιστοιχεί.
Κάπως έτσι πήρα τα μπογαλάκια μου και έφυγα.
Μου είχε μείνει όμως η όρεξη (και ο διαθέσιμος χρόνος) για μουσείο, οπότε γύρισα πάλι στο MuseumsQuartier για να επισκεφθώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Είναι ένα από τα γνωστά της πόλης, δεν θα έλεγα ότι είναι άχαστο αλλά το βρήκα καλή ευκαιρία μιας και δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε τέτοιο μουσείο. Ειδικά αν έχετε παιδιά ή σας ενδιαφέρει γενικά το αντικείμενο, είναι πολύ ευχάριστο.
Είχε πολύ εντυπωσιακά εκθέματα, από θράυσματα κομητών μέχρι απολιθώματα, και πολλά διαδραστικά σημεία, όπως ένα life size κινούμενο ομοίωμα δεινοσαύρου, και προσομοιωτή σεισμού.
Για μένα, ο κανόνας των μουσείων είναι: όσο πιο ενδιαφέρον το μουσείο, τόσο πιο κουρασμένος φεύγεις. Και αυτό σίγουρα ίσχυε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Οπότε πήγα στον κοντινό κήπο Volksgarten για ένα διάλειμμα. Ακόμη και Κυριακή δεν γινόταν αυτό το πατείς με πατώ σε που συναντάμε στα πολυσύχναστα μέρη στην Αττική που είναι κλασικά κυριακάτικα go-to.
Αυτή η πόλη έχει πραγματικά σε κάθε γωνιά σημεία με πράσινο όπου μπορείς να πάρεις μια ανάσα και να αποσυμπιεστείς, και είναι πολύ απελευθερωτικό.
Mετά από αυτό το πρώτο παρτ στα πιο κεντρικά και κλασικά της πόλης, είχε έρθει η ώρα για να τσεκάρω κάποια λοκαλ σποτς, «αληθινή» Βιέννη έξω από την τουριστική φούσκα του κέντρου.
Διαβάζοντας, είχα πέσει πάνω στην γειτονιά Neubau, η οποία περιγράφεται από τους περισσότερους ως ανερχόμενη, νεανική περιοχή με hipster αισθητική. Πήγα σιγά σιγά προς εκεί με το λεωφορείο και έκανα μια πρώτη αναγνωριστική βολτούλα. Πράγματι το Neubau ήταν γεμάτο με κιουτ καφενεδάκια με αυλίτσες και ωραίο, νεαρό κόσμο.
Αν βρεθείτε προς τα εκεί θα πρότεινα να κόψετε κίνηση στα δρομάκια και να κάτσετε σε όποιο μιλήσει στην ψυχούλα σας. Εν τέλει διάλεξα το συμπαθητικό και χαριτωμένο Sous Bois, όπου σταμάτησα για ένα καφεδάκι και γνώρισα και έναν Βιεννέζο υπάλληλο πορωμένο με την Ελλάδα και ιδιαιτέρως με την Αθήνα. Αφού ανταλλάξαμε αγαπημένα αθηναϊκά στέκια, αξιοποίησα την γνώση του για να μάθω κι εγώ πως την βγάζουν οι νέοι τα χαλαρά καλοκαιρινά βράδια στη Βιέννη. Με προσανατόλισε προς το Donaukanal (κανάλι του Δούναβη), το MuseumsQuartier και το Café Europa, και κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να τον εμπιστευθώ.
Ακολούθησε επιστροφή στο χόστελ για λίγη ξεκούραση. Μιας και είχα μεγάλη πείνα αλλά καθόλου έμπνευση για το που να πάω να την κατευνάσω, συμβουλεύτηκα τον τοίχο που είχαν αφιερωμένο σε τιπς και προτάσεις για την Βιέννη.
Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον με την έξυπνη ονομασία του και τις καλές κριτικές ήταν η πιτσαρία Disco Volante – Ιπτάμενος Δίσκος στα Ιταλικά.
Πήγα τελείως ανυποψίαστη ως την κοντινή γειτονιά Mariahilf και όπως αποδείχθηκε στάθηκα τυχερή που πήγα σε κουλή ώρα (γύρω στις 5) και μπόρεσα να χωθώ σε ένα τραπεζάκι ανάμεσα στις κρατήσεις.
Πήρα μια απλή πίτσα με μοτσαρέλα μπούφαλα – όπως λένε αντίστοιχα και για το παγωτό βανίλια, εκεί φαίνεται ο μερακλής ο πιτσαιόλο. Γνήσια ιταλική πίτσα με φρέσκα υλικά και τέλεια ποιότητα, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε τιμές πολύ κοντά στις ελληνικές.
Μέχρι να πέσει ο ήλιος, ήθελα να τιμήσω άλλο ένα καλοκαιρινό must της πόλης, το πάρκο Stadpark. οπότε πήρα το Ubahn από τη στάση Margareten και έφτασα εκεί σε χρόνο ντετέ.
Ήταν η ιδανική ώρα, απογευματάκι λίγο πριν σουρουπώσει, και αφού ήταν και Κυριακή, το πάρκο ήταν γεμάτο με παρέες και οικογένειες που απολάμβαναν χαμογελαστά το σβήσιμο του σαββατοκύριακου. Έκατσα εκεί με τις ώρες για να αδειάσω όλη την κούραση της ημέρας, με παρέα μία δροσερή μπυρίτσα.
Είναι μία πολύ μεγάλη και όμορφη έκταση, με ένα κανάλι να την διατρέχει, άπειρο γρασίδι, χώρο για περπάτημα, ποδήλατο κτλ και χώρους για τα παιδιά.
Αφού ήταν σχεδόν βραδάκι πια όμως δεν είχα όρεξη να επιστρέψω πίσω στο χόστελ, αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του φίλου από το καφέ το μεσημέρι, και έφτασα με το μετρό ως το Donaukanal – το κανάλι του Δούναβη.
Το κομμάτι που μαζεύει το περισσότερο τζέρτζελο εκτείνεται ανάμεσα στους σταθμούς Schottenring και Schwedenplatz της γραμμής 3 του Ubahn, όπου υπάρχουν πολλά μαγαζάκια κατά μήκος του καναλιού στα οποία μπορείς είτε να κάτσεις, είτε να πάρεις το ποτό σου και να αράξεις κοντά στο νερό, είτε να συνεχίσεις την βόλτα σου.
Τα vibes σε όλο το κανάλι ήταν τέλεια, με ζωντανές μουσικές και άπειρο κόσμο να κάθετε στα πεζουλάκια και να απολαμβάνει την καλοκαιρινή διάθεση. Με μια ακόμη μπύρα άραξα κι εγώ, πήρα την ευκαιρία για να γνωρίσω κάποιους ντόπιους και απόλαυσα την βραδιά.
Χορτάτη από όλες τις απόψεις από αυτή την πολύ γεμάτη μέρα, πήρα το μετρό πίσω στο χόστελ, και μετά από ένα μπάνιο και λίγο άραγμα στο common area για να προγραμματίσω την επόμενη μέρα στο τεφτέρι μου, ξεράθηκα στον ύπνο.
Day 3 – Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024
Έτοιμη να αξιοποιήσω την τελευταία μου μέρα στο φουλ, ξεκίνησα νωρίς με πρωινό καφέ στο χόστελ και γνωριμία με τον Αυστραλό Ty που μόλις είχε ξεκινήσει το μεγάλο του σόλο ταξίδι στην Ευρώπη. Συζητώντας συνειδητοποιήσαμε ότι και οι δύο θα πηγαίναμε στο free walking τουρ που διοργάνωνε το χόστελ, οπότε δώσαμε ραντεβού για λίγο αργότερα.
Περάσαμε από πολλά βασικά σημεία στο κέντρο της πόλης όπως το Naschmarkt, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, η Όπερα της Βιέννης, το Μουσείο Albertina, το Μνημείο Β’ Παγκόσμιου, το Ξενοδοχείο Sacher, το Ανάκτορο Hofburg και το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο Demel.
Μαζί με πληροφορίες για τα βασικά αξιοθέατα, η ξεναγός μας μας έδωσε πολλές ακόμη πληροφορίες για τη Βιέννη από τα μάτια ενός ντόπιου, όπως το κόστος ζωής στην πόλη, την τοπική κουζίνα και τη διαφορά του παραδοσιακού βιεννέζικου γλυκού Sachertorte στο Demel και το Ξενοδοχείο Sacher (spoiler alert: είναι μία επιπλέον στρώση μαρμελάδας βερίκοκο).
Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μάθω περισσότερα πράγματα για τη Βιέννη – αλλά και για την Αυστραλία, συζητώντας με τον νέο μου φίλο – και άξιζε σίγουρα τον χρόνο του.
Αφού έμεναν λίγες ώρες στην πόλη έπρεπε να κάνω και τα τελευταία πράγματα που έμεναν στη λίστα μου, και το βασικότερο ήταν φυσικά το Παλάτι Belvedere, που δεν κατάφερα να δω την προηγούμενη ημέρα. Με παρέα τον Αυστραλό και μία νεαρή Γερμανίδα που γνωρίσαμε στο walking tour, κλείσαμε εγκαίρως το time slot μας ηλεκτρονικά και πήραμε το τραμ ως το παλάτι.
«Το Φιλί» που θέλαμε κατά βάση να δούμε βρίσκεται στο μουσείο στο Upper Belvedere, επομένως είχαμε κλείσει τα εισιτήριά μας μόνο για εκείνον τον χώρο. Το μουσείο στο εσωτερικό του παλατιού ήταν εντυπωσιακό, με πανέμορφα έργα τέχνης από διάφορες περιόδους και καλλιτεχνικά ρεύματα τα οποία όμως έδεναν και είχαν μια πολλή ωραία ροή. Και φυσικά παράλληλα με τα εκθέματα βλέπεις και τους χώρους ενός πραγματικού παλατιού και μπαίνεις στο πνεύμα της εποχής με φωτογραφίες και περιγραφές για τις χρήσεις των δωματίων από τους βασιλείς.
«Το Φιλί» του Κλιμτ είναι πραγματικά μοναδικό. Μεγάλο και εντυπωσιακό σε μέγεθος, είναι από τους πίνακες που δεν χορταίνεις να τους κοιτάζεις. Ευτυχώς δεν είχε πάρα πολλούς επισκέπτες οπότε μπορέσαμε να το απολαύσουμε και να το παρατηρήσουμε. Παράλληλα, οι πολλοί ακόμη πίνακες του Κλιμτ συμπλήρωναν το σύνολο και σου έδιναν ολοκληρωμένη αίσθηση για το έργο του.
Η επίσκεψη στο παλάτι δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μία βόλτα στους πανέμορφους κήπους, ώς το Lower Belvedere, το κάτω μέρος του παλατιού.
Κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας με τους fellow travelers, κι έτσι συνέχισα με κάποιες τελευταίες απαραίτητες στάσεις στο κέντρο της πόλης.
Στάση πρώτη, το sausage stand Bitzinger, με τον χαρακτηριστικό λαγό στην κορυφή, έξω από το μουσείο Albertina. Γενικά είναι πολύ κλασικό street food στη Βιέννη οι πάγκοι με λουκάνικο, είτε σε ψωμάκι είτε το πιο κλασικό, το σκέτο συνοδευόμενο από κάποια sauce. Πήρα λοιπόν την επιλογή λουκάνικου γεμιστό με τυρί. Δεν ξετρελάθηκα με το όλο concept –δεν είμαι και ιδιαίτερα φαν του λουκάνικου- αλλά μόνο και μόνο για το λόκαλ φίλινγκ αξίζει.
Στάση δεύτερη, τα καταστήματα Manner με τις Αυστριακές γκοφρέτες – είναι παντού στη Βιέννη – και Lindt με τις ελβετικές σοκολάτες, για βρώσιμα σουβενίρ τόσο για μένα όσο και για τους φίλους που με περίμεναν να επιστρέψω από την μοναξιά μου.
Στάση τρίτη, ο κήπος Buggarten. Στα δικά μου μάτια, το βιεννέζικο καλοκαίρι είναι συνώνυμο με το άραγμα στο γρασίδι, οπότε πήρα δυνάμεις από τις βόλτες τις ημέρας στον ίσκιο ενός δέντρου στον τελευταίο χώρο πράσινου που δεν είχα επισκεφθεί ακόμη, τον κήπο Buggarten με το Μνημείο του Μότσαρτ, ακριβώς δίπλα στο Ανάκτορο Hofburg.
Στάση τέταρτη, το Café Demel. Η ξεναγός μας στο τουρ μας έδωσε άπειρες πληροφορίες και καλά λόγια για το αυτοκρατορικό ζαχαροπλαστείο. E και ως γλυκατζού δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επισκεφτώ. Εκεί πήρα –σε πακέτο για να αποφύγω την ουρά για τραπέζι- τα Buchteln mit Vanillesauce, αφράτες μπουκίτσες γεμιστές με μαρμελάδα και περιχυμένες με ζεστή sauce βανίλιας, ένα όνειρο. Άξιζαν κάθε ένα από τα 9€.
Fast forward στο μέλλον: τα ντερλίκωσα όσο περίμενα στο αεροδρόμιο - η καλύτερη απόφαση ever.
Κάπου εκεί ένιωσα overwhelmed και είχα την ανάγκη να επιστρέψω στον οικείο πλέον χώρο της καφετέριας του χόστελ μου για να πάρω μια ανάσα πριν φύγω για το αεροδρόμιο.
Οι γνωριμίες μέχρι τελευταία στιγμή δεν σταμάτησαν να με εκπλήσσουν. Πίνοντας έναν τελευταίο καφέ γνώρισα τον Santiago από την Κολομβία (η τέλεια συνθήκη για να εξασκήσω και τα σκουριασμένα ισπανικά μου).
Κάπως έτσι έφτασε λοιπόν το απόγευμα και η ώρα για να κινήσω σιγά σιγά με το τρένο προς το αεροδρόμιο της Βιέννης.
Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι για ένα τριήμερο ταξίδι έχω καταλήξει να γράφω 4 χιλιάδες λέξεις. Αυτό ίσως γιατί ταξιδεύοντας μόνη μου είχα πολύ περισσότερο την ευκαιρία να παρατηρήσω, να επεξεργαστώ και τελικά να απορροφήσω όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου κάθε μέρα.
Οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για να κρατήσω το κλείσιμο σύντομο και ουσιαστικό.
Η Βιέννη είναι μία κούκλα και ένα ευρωπαϊκό must για μένα, κατάφερε να μου αποδέιξει το αντίθετο απ' ότι πίστευα. Νομίζω όλα τα παραπάνω σας έπεισαν αρκετά.
Και όσο για το σόλο τράβελινγκ, δεν είναι τυχαίος ο αριθμός #1 στον τίτλο: λίγες μέρες μετά από την επιστροφή μου από τη Βιέννη, είχα ήδη βρει την επόμενη προσφορά για αεροπορικα, αυτή τη φορά για την γειτόνισσα της την Βουδαπέστη.
To be continued, λοιπόν!
Attachments
Last edited:
