ΗΠΑ Συναισθήματα της Δυτικής Ακτής

[chris7]

Αφήστε τον άνθρωπο.
Μην τον πειράζετε και θυμώσει και δεν ξαναγράψει.

 

[Defkalion]

Αναχαθείτε ρε. Θα σας διαψεύσω θα το δείτε

 

[Yorgos]

Αναχαθείτε ρε.

Με πρόλαβε η δεύτερη κόρη.

Θα τελειώσει πού θα πάει.

Τι, θα τη σφάξεις;

 

[Defkalion]

Αφού σήμερα καταφέραμε να μην εθιστούμε στο τζόγο, μπορούμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τους εαυτούς μας. Η πτήση μας για το LA καθυστέρησε αρκετές ώρες και τη βγάλαμε αναγκαστικά στο αεροδρόμιο του Las Vegas, όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνεις παρά να κάτσεις στα “φρουτάκια” και να χάσεις όλα σου τα χρήματα.

Τελικά καταφέραμε με τα χίλια ζόρια αργά το απόγευμα να φτάσουμε στο LAX, απ’όπου νοικιάσαμε αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το τριήμερο road trip προς το San Francisco.

Η πρώτη μας στάση ήταν ένα θεματικό mansion στην πόλη (ο θεός να την κάνει) του Los Alamos, η οποία είναι κοντά στην αεροπορική βάση Vandenberg. Καθότι είχαμε καθυστερήσει πάρα πολλές ώρες, είχα πάρει τηλέφωνο και η ιδιοκτήτρια μου είχε πει ότι αν φτάσουμε αργά το βράδυ απλά να της χτυπήσουμε το κουδούνι και θα έρθει να μας ανοίξει.

Τελικά φτάσαμε περασμένα μεσάνυχτα, και το θέαμα μπαίνοντας στο Los Alamos με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια. Σκηνικό λες και βγήκε από τεύχη Lucky Luke που διάβαζα μικρός: ένας δρόμος όλος κιόλος, ξύλινα κτίρια δεξιά και αριστερά, και πριν και μετά απλά … έρημος. Ήταν και πήχτρα σκοτάδι και κάναμε το δρόμο πάνω-κάτω 2-3 φορές μέχρι να εντοπίσουμε το μέρος που θα μέναμε. Αφού χτύπησα κουδούνια και κοπάνησα πόρτες, η κυριούλα εμφανίστηκε και αγουροξυπνημένη μας καλωσόρισε και μας πήγε χωρίς πολλά πολλά στο δωμάτιό μας. Το οποίο ήταν αυτό:

Κρεβάτι που έπρεπε να ανέβεις σκάλα για να ξαπλώσεις, μπανιέρα με βάθος 1,5 μέτρο, και μπάνιο που για να μπεις μέσα έπρεπε να ανοίξεις μια σαρκοφάγο. Το δωμάτιο ήταν όπως καταλάβατε αιγυπτιακού στυλ και η εμπειρία άξιζε το ξενύχτι και τα χρήματα που δώσαμε για τη μία διανυκτέρευση. Αν κάνετε αυτή τη διαδρομή αξίζει να μείνετε ένα βράδυ σε ένα από τα πολλά διαφορετικού στυλ δωμάτια που έχει το μέρος:

http://www.thevick.com/

Η επόμενη μέρα περιελάμβανε μία από τις ομορφότερες διαδρομές με αυτοκίνητο στον κόσμο... (την οποία ο @taver ευγενικά μου τόνισε ότι κάναμε... ανάποδα)

 

[mariath]

Χαλάλι που την διάβασα απ' την αρχή για να πιάσω τη συνέχεια!

 

[Defkalion]

Αφού ξυπνήσαμε αναζωογονημένοι - κάθε άνθρωπος που έχει κάνει μπάνιο σε αιγυπτιακή μπανιέρα υποθέτω νιώθει έτσι - συνεχίσαμε τη διαδρομή μας βόρεια προς San Francisco.


Εκεί αρχίσαμε και καταλαβαίνουμε γιατί αυτή η διαδρομή θεωρείται από τις ομορφότερες στον κόσμο:

Μετά από μια σύντομη στάση στο San Louis Obispo για φαγητό - όπου πέσαμε πάνω σε ένα τοπικό πανηγύρι και η ατμόσφαιρα ήταν πάρα πολύ όμορφη, συνεχίσαμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας, το ξενοδοχείο Ragged Point Inn: http://raggedpointinn.com/ (πρόταση @Traveller)


Φτιαγμένο στην άκρη του γκρεμού, προσφέρει θέα σαν κι’αυτή:

Επόμενη μέρα; πανδαισία εικόνων και άφιξη σε μία από τις πιο “ευρωπαϊκές” πόλεις των ΗΠΑ...

 

[Defkalion]

Η επόμενη μέρα μας βρήκε πάλι στο δρόμο για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής προς το San Francisco. Και τί δεν είδαμε στο κομμάτι αυτό. Big Sur, Carmel, Monterey, και το περίφημο 17-mile drive στο Pacific Grove.

Δε σταματήσαμε να ρουφάμε τις εικόνες - κάθε μία και μια καρτ-ποσταλ:

Φτάσαμε στο San Francisco νωρίς το απόγευμα και το ξενοδοχείο μας, στο λόφο του Nob Hill απέναντι από την Grace Cathedral, ήταν μια έκρηξη κουκλίστικου boutique χώρου με ατμόσφαιρα 1920’s στα εστιατόρια. Χωρίς την προσφορά που είχαμε βρει με 50% έκπτωση δε θα μπορούσαμε ποτέ να μείνουμε σε ένα τέτοιο μέρος. Αν ποτέ το πετύχετε με τρελή έκπτωση, είναι ένα ξενοδοχείο που θα θυμάστε για καιρό:

http://www.thescarlethotels.com/huntington-hotel-san-francisco/my-gallery/

Ορίστε η εκκλησία απέναντι από το ξενοδοχείο:

Σήμερα (και τις επόμενες 1-2 μέρες) το πρόγραμμα είχε εξερεύνηση της πόλης, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και με καναδυό βόλτες προς -τι άλλο- την Golden Gate Bridge:

Ένα από τα highlights του ταξιδιού ήταν το τουρ με το τραμ, όχι τόσο για τα μέρη που σε πάει και βλέπεις (ουσιαστικά σε κάνει μια βόλτα στις γειτονιές της πόλης), όσο για τον οδηγό-ξεναγό του τραμ, ο οποίος ήταν ένας τυπάκος γύρω στα 65 και μας είπε ότι ήταν παλιός ηθοποιός που τώρα έκανε αυτή τη δουλειά γιατί του άρεσε να προσφέρει εμπειρίες στους επισκέπτες.

Έχω πάει σε δεκάδες μιούζικαλ/παραστάσεις κυρίως σε Νέα Υόρκη / Λονδίνο. Δε θα ξεχάσω ποτέ το Wicked που είδα στο San Francisco. Πες η ποιότητα της παραγωγής, πες ότι η πρωταγωνίστρια καταγόταν από την πόλη και ο κόσμος ήταν υπέρμετρα ενθουσιασμένος, πες η γενικότερη ατμόσφαιρα της πόλης, δε ξέρω τι ήταν αλλά πάντως αν είχα να διαλέξω μία παράσταση από όσες έχω δει στη ζωή μου, θα ήταν αυτή.

Κάναμε τις βόλτες μας, πήγαμε κινηματογράφο - στάνταρ διαδικασία που έχουμε σε κάθε ταξίδι μας! - και οι μέρες στο SF πλησίαζαν στο τέλος. Μετανιώσαμε που δεν είχαμε κανονίσει να επισκεφθούμε το Αλκατράζ, ίσως την επόμενη φορά.

Ένα από τα απρόοπτα του ταξιδιού ήταν το... Travelstories που αποφάσισε να ανατιναχτεί όσο ήμουν στο San Francisco και χωρίς internet ουσιαστικά. Γρυλίζοντας και έχοντας κατεβάσει άπειρα μπινελίκια μέχρι να βρω ένα net cafe, κατάφερα να το επαναφέρω μπακάλικα μέχρι να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Αξίζει να αναφέρω λίγο πριν το τέλος, ότι στο ταξίδι αυτό έβγαλα και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες, που νομίζω δίνουν μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, ορίστε μερικές:

San Diego:

Flowering Fields, λίγο έξω από το San Diego:

Grace Cathedral, San Francisco:

Beverly Hills:

Και πανδαισία στη διαδρομή:

Φτάνοντας στην τελευταία μέρα της διαμονής μας στο San Francisco, υπήρχε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα, κάτι που κάναμε για πρώτη και μοναδική φορά σε οποιοδήποτε ταξίδι μας...

 

[LULLU]

καλιο αργα παρα ποτε..ευχαριστουμε...

 

[Defkalion]

Αύριο - μεθαύριο το τελευταίο κεφάλαιο....

 

[Defkalion]

Τελευταία μέρα....


Το 2009 ήταν η εποχή που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τη φωτογραφία επαγγελματικά και είχα μεγάλο ενθουσιασμό να γνωρίσω από κοντά έναν από τους ανερχόμενους photojournalists των ΗΠΑ, που τύγχανε να είναι και καλός
μου -διαδικτυακός- φίλος, τον Fu-Chung Wong, κινέζος μεγαλωμένος στην Αμερική και ένας από τους καλύτερους wedding photojournalists στον κόσμο σήμερα.

Ήμασταν νευρικοί. Μουδιασμένοι. Ντροπαλοί. Ήταν awkward που λένε και οι αμερικάνοι. Αλλά ο Fu ήταν πολύ φιλικός και υπομονετικός μαζί μας όσο μας ακολουθούσε στη διάρκεια της ημέρας, και στο τέλος οι φωτογραφίες που πήραμε μας έχουν μείνει 6 χρόνια μετά ως το απόλυτο highlight του ταξιδιού, τόσο για την ποιότητα των φωτογραφιών που αποτύπωσαν αυθόρμητες στιγμές (που ήταν και το ζητούμενο), αλλά και για το ότι ήμασταν ελεύθεροι να ζήσουμε μία μέρα χωρίς να ανησυχούμε για το τί πρέπει να φωτογραφήσουμε. Αυτή η μέρα με έκανε να αμφισβητήσω τη φωτογραφική μανία που με πιάνει σε κάθε ταξίδι.

Ορίστε ορισμένες από τις φωτογραφίες:

Και το site του για όποιον βρεθεί ποτέ στο SF και θελήσει κάτι αντίστοιχο:


http://www.fcwongphotography.com/


Το βράδυ επιστρέψαμε πτώματα και την επόμενη μέρα πετάξαμε για Ελλάδα. Οι φωτογραφίες του Fu και η φιλία που χτίσαμε μαζί του (τον επόμενο χρόνο πέταξε στην Ελλάδα για να φωτογραφίσει τη βάφτιση της κόρης μου χωρίς να δεχθεί αμοιβή) ήταν ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κρατήσει από αυτό το ταξίδι.

Η δυτική ακτή των ΗΠΑ μας κατέκλυσε με εικόνες και συναισθήματα τόσο έντονα που δεν καταλάβαμε τι μας χτύπησε. Μικρές και μεγάλες πόλεις, χωριά, φύση, και μια εκθαμβωτική διαδρομή - αν είχα να διαλέξω μόνο ένα μέρος να ταξιδέψω ξανά στη ζωή μου, θα ήταν με κλειστά τα μάτια αυτό.

Εις το επανιδείν west coast, κάποια μέρα θα επιστρέψω.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Βόρειας Αμερικής

(.. και όμως είναι αλήθεια !!)

 

[Defkalion]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Βόρειας Αμερικής

(.. και όμως είναι αλήθεια !!)

Αφού όλη τη δουλειά εγώ την έκανα ρε