Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.460
- Likes
- 17.542
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Σας άφησα ένα καλό μπρέικ από τις συνεντεύξεις να τις διαβάσετε όλες (δε πιστεύω να υπάρχει κάποιος που δε τις διάβασε ε; 
) και επανέρχομαι με νέο γύρο, αυτή τη φορά με την @Klair 
Φύγαμε:
1. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα ταξίδια;
Mεγάλωσα σε μια οικογένεια η οποία και αγαπούσε και μπορούσε να υποστηρίξει οικονομικά τα ταξίδια. Από μικρό παιδί θυμάμαι να ταξιδεύουμε οικογενειακώς με το αυτοκίνητο, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Τα καλοκαίρια με το κλείσιμο του σχολείου, οι γονείς μου νοίκιαζαν κάποιο σπίτι-σε διαφορετικό μέρος κάθε φορά-και περνούσαμε όλη την καλοκαιρινή περίοδο κάνοντας καθημερινά μπάνια, αλλά και ημερήσιες εξορμήσεις, για να γνωρίσουμε καλύτερα την περιοχή ή το νησί που είχαμε επιλέξει για τη διαμονή μας.
Μάλιστα έγραφα και Ταξιδιωτικές Ιστορίες, από κάποια εντυπωσιακά-στα παιδικά μου μάτια-ταξίδια σε ένα άλμπουμ, με αναλυτικό κείμενο, φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, αποκόμματα εισιτηρίων από εισόδους σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, μέχρι και αποδείξεις εστιατορίων. Φωτογραφίες από αυτό το “οικογενειακό πλέον κειμήλιο” έχω αναρτήσει στο topic “13 χρόνια Travelstories” και ευχαριστώ θερμά το φόρουμ που μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ, να ψάξω και να βρω αυτό το ιστορικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο και να το μοιραστώ μαζί σας. (λινκ)
Σε ηλικία 15 ετών έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, με τους γονείς μου φυσικά. Πήγαμε Βιέννη και Σάλτσμπουργκ και μπορώ να πω ότι μέχρι σήμερα ξαναζωντανεύω πάρα πολλές εικόνες από εκείνο το ταξίδι. Έτσι κάπως ξεκίνησε η σχέση μου με τα ταξίδια.
2. Πώς εξελίχθηκε αυτή η σχέση στη συνέχεια;
Όταν έκλεισα τα 18 ξεκίνησα να ταξιδεύω πλέον με τις παρέες μου. Όργωσα όλα τα νησιά του Αιγαίου αλλά και την Πελοπόννησο κάνοντας παντού ελεύθερο κάμπινγκ.
Κοιτάζω με νοσταλγία το παρελθόν και νιώθω πολύ τυχερή που έζησα στο έπακρο τη χώρα μας, εκείνες τις αγνές ταξιδιωτικά εποχές.
Θυμάμαι σαν τώρα να ξυπνάω το πρωί, σε κάποιο χωράφι στον Μυλοπότα της Ίου, κουλουριασμένη μέσα στο sleeping bag και να έχω πάνω από το κεφάλι μου, τη φάτσα ενός γαϊδαράκου να με κοιτάζει γεμάτος περιέργεια.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά τα ταξίδια με τη δική μου πλέον οικογένεια δεν σταμάτησαν ποτέ.
Η φύση της δουλειάς μου με ευνόησε, ώστε να μπορώ να κάνω διακοπές και ταξίδια εκτός υψηλής τουριστικής σεζόν και έτσι συνέχισα να απολαμβάνω τους προορισμούς που επέλεγα, αποφεύγοντας την πολυκοσμία και την τουριστική παράνοια των δύσκολων μηνών.
Όταν απέκτησα τον γιο μου προσπάθησα να μεταδώσω και σε εκείνον λίγη από αυτή τη μαγεία της ελευθερίας, πριν ακόμα τα πράγματα πάρουν ανεπιστρεπτί τον δρόμο της “ανάπτυξης”. Όταν ήταν 3,5 ετών κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελαφόνησο και λίγο αργότερα στην Πύλο, την Κορώνη και τα Κύθηρα.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με μπόλιασαν με το ταξιδιωτικό μικρόβιο από νωρίς ή είναι γραμμένο στο DNA μου.
Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι, ότι δεν σταμάτησα ποτέ να ταξιδεύω και να εξερευνώ τον κόσμο (σε συνάρτηση πάντα με τα οικονομικά μου δεδομένα) και εύχομαι να είμαι υγιής και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, μέχρι να μην μπορώ άλλο.
Υ.Γ. Είμαι πολύ περήφανη και ευτυχισμένη που και ο γιος μου λατρεύει τα ταξίδια και αν και ενήλικος πλέον απολαμβάνει να ταξιδεύει μαζί μας.
3. Ποιο είναι το ταξίδι που σου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και γιατί;
Εδώ κάποιος ίσως θα περίμενε να διαβάσει για τις άγριες ζούγκλες στον Αμαζόνιο, για τις πυραμίδες των Μάγια στο Μεξικό ή για τις ονειρεμένες παραλίες της Δομινικανής Δημοκρατίας.
Όμως όχι!! Το ταξίδι που μου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και έχει μιλήσει στην καρδιά μου είναι το οδοιπορικό που έκανα στις Πρέσπες και στα χωριά: Ανταρτικό, Πισοδέρι, Μικρολίμνη, Μηλεώνα, Λαιμό, Άγιο Γερμανό, Ψαράδες, Άγιο Αχίλλειο, Πύλη και Βροντερό.
Γιατί; Γιατί σε αυτά τα μέρη ο χρόνος έχει παγώσει. Γιατί όταν βρεθείς σε αυτά τα μοναδικά και επιβλητικά τοπία νιώθεις μικρός και ασήμαντος, αδειάζεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας και γεμίζεις γαλήνη και όμορφους ήχους τους οποίους έχεις σχεδόν ξεχάσει ότι υπάρχουν. Διαπιστώνεις ότι η εκκωφαντική ησυχία διακόπτεται από το μούγκρισμα μιας αγελάδας, από το κράξιμο του πελεκάνου, από τη συναυλία των βατράχων στις όχθες της λίμνης και συνειδητοποιείς μια αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων, ζώων και φύσης.
Περιφέρεσαι σε ένα ασύλληπτα πανέμορφο τοπίο βλέποντας γύρω σου να συμβαίνουν μικρά-μικρά θαύματα. Λίμνες που προσφέρουν ζωή σε ανθρώπους και πουλιά, αγελάδες να περιφέρονται ελεύθερες στα λιβάδια και τα χωριά, πέτρινα σπίτια με ξύλινα χαγιάτια σημαδεμένα ανεξίτηλα στο κορμί τους από το πέρασμα του χρόνου, απέραντες καλλιέργειες φασολιών-ο χρυσός της περιοχής-έρημα χωριά με σπίτια φτιαγμένα από χώμα και νερό και ιστορία…. βαριά ιστορία.
Κάθε γωνιά αυτού του τόπου σε εκπλήσσει, σε ανταμείβει και σου προσφέρει απλόχερα-χωρίς να ζητά ανταλλάγματα-όση ομορφιά και απλότητα ζητήσεις, χωρίς τσιγκουνιές. Γι΄αυτό δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το ταξίδι και θα επιδιώξω να το επαναλάβω.
4. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός; πες μας λίγα λόγια γιατί.
Ο αγαπημένος μου προορισμός προέκυψε πρόσφατα, όταν τον Οκτώβριο του 2018, ο γιος μου εγκαταστάθηκε για τέσσερις μήνες στη Γάνδη κάνοντας ένα πρόγραμμα Erasmus στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω για 17 μέρες στην πόλη με αποτέλεσμα να την γνωρίσω σε ικανοποιητικό βαθμό και φυσικά να την ερωτευτώ για δεύτερη φορά, αφού η πρώτη ήταν πολλά χρόνια πριν, όταν την είχα ξαναεπισκεφθεί στα πλαίσια ενός πολυήμερου οδικού ταξιδιού στην Ευρώπη.
Και επειδή “Κάποιοι έρωτες δεν είναι εφήμεροι αλλά παντοτινοί”, όπως είναι και ο τίτλος της δεύτερης ιστορίας που έχω γράψει για τη Γάνδη έχω τη χαρά, να ανακοινώσω εδώ και τώρα, ότι τον Οκτώβριο του 2019 θα ξαναβρεθώ και θα ξαναζήσω κοντά της, αφού η κοπέλα του γιου μου-φοιτήτρια Ιατρικής και αυτή-έγινε δεκτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης, για ένα πρόγραμμα Erasmus διάρκειας τεσσάρων μηνών.
5. Η ομορφότερη πόλη που έχεις δει;
Πολύ δύσκολο να διαλέξω μόνο μια, αλλά θα πω τη Βενετία γιατί είναι μια πόλη που επισκέφθηκα στα πρώτα ταξιδιωτικά μου βήματα στο εξωτερικό και με μάγεψε.
6. Σε ποιο μέρος συμπάθησες περισσότερο τους ανθρώπους και σε ποιο τους αντιπάθησες;
Νομίζω τους πιο συμπαθητικούς, διαχυτικούς, φιλικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους συνάντησα στο ταξίδι μου στη χερσόνησο του Yucatan στο Μεξικό.
Δεν έχω αντιπαθήσει ανθρώπους σε κάποιο μέρος, ίσως οι Ούγγροι μου φάνηκαν λίγο τραχείς και εσωστρεφείς.
7. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσείο/εστιατόριο/μνημείo;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φανατική κυνηγός μουσείων, βέβαια κάποια βασικά μουσεία σίγουρα θα επισκεφθώ σε κάθε προορισμό που πηγαίνω. Νούμερο ένα όμως αγαπημένων θα βάλω το δικό μας Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο έχω επισκεφθεί τρεις φορές (πρόκειται να το επισκεφθώ ξανά προσεχώς, λόγω του ανοίγματος του υπόγειου χώρου) και από το εξωτερικό έχω ξεχωρίσει το Ορσέ στο Παρίσι και το Βρετανικό στο Λονδίνο.
Αγαπημένο εστιατόριο θα πω το Confetti στη Σόφια, αφού κατά την παραμονή μας στην πόλη το προτιμήσαμε πάνω από τρεις φορές, γεγονός το οποίο δεν θυμάμαι να έχει συμβεί με κάποιο εστιατόριο σε άλλο ταξίδι.
Αντί για αγαπημένο μνημείο θα προτιμήσω να αναφερθώ καλύτερα σε δύο αγαπημένους αρχαιολογικούς χώρους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τη Δήλο και την Πομπηία. Φυσικά δεν μπορώ να αφήσω απ΄έξω την προκολομβιανή αρχαιολογική περιοχή Chichen Itza στο Yucatan, αλλά έπεται των δύο προαναφερθέντων.
8. Ποιο είναι το χειρότερο ταξίδι που έχεις κάνει; τι συνέβη;
Δεν υπάρχει μέχρι τώρα τέτοιο ταξίδι.
9. Σε ποιο μέρος δεν θα ταξίδευες ποτέ και γιατί;
Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη ΠΟΤΕ θέλοντας να δηλώσω κάτι απόλυτο, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να κάνω για κανέναν απολύτως λόγο, αμέσως μετά στη σκέψη μου έρχεται η γνωστή φράση: ποτέ μη λες ποτέ.
Η ίδια η ζωή έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει αυτή τη φράση, αφού τελικά άλλαξα γνώμη και το ΠΟΤΕ πήγε περίπατο. Διαβάζοντας ιστορίες στο φόρουμ για την Ινδία και για τις ακραίες συνθήκες βρωμιάς που επικρατούν στη χώρα, έχω πιάσει τον εαυτό μου να μονολογεί ότι ποτέ δεν θα τολμήσω να πάω στην Ινδία, γιατί δεν θα μπορέσω να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση με τις ακαθαρσίες στους δρόμους και την ανυπόφορη δυσοσμία.
Όμως, ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά όταν πρόκειται για ένα ταξίδι.
10. Ποιο είναι το ταξίδι-όνειρο που δεν έχεις κάνει ακόμα;
Πολλά είναι τα ονειρεμένα ταξίδια που δεν έχω κάνει ακόμα και εύχομαι να έχω υγεία για να μπορέσω να τα πραγματοποιήσω, όμως το ταξίδι-όνειρό μου είναι ο Υπερσιβηρικός. Είναι το ταξίδι που με ιντριγκάρει περισσότερο από όλα τα άλλα, γιατί θεωρώ ότι είναι δύσκολο όχι μόνο στην οργάνωσή του, αλλά και στην εκτέλεσή του.
11. Aπό τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχεις γράψει στο φόρουμ ποια είναι η αγαπημένη σου;
Αγαπώ όλες τις ιστορίες που έχω γράψει, αφού κάθε μια μου θυμίζει το όμορφο ταξίδι που έχω κάνει και πολύ θα ήθελα να έχω ανακαλύψει νωρίτερα το φόρουμ και να έχω γράψει περισσότερες ιστορίες. Όμως από όλες ξεχωρίζω και αγαπώ λίγο παραπάνω την ιστορία: Των λιμνών των παραμύθια (λινκ) αφού περιγράφει το ταξίδι-σταθμό στις Πρέσπες, που με στιγμάτισε βαθιά και για πάντα.
12. Ποια ή ποιες είναι οι Ταξιδιωτικές Ιστορίες από άλλα μέλη που έχεις απολαύσει περισσότερο ή που θυμάσαι περισσότερο από το φόρουμ;
Όλα τα μέλη που γράφουν ιστορίες είναι αξιέπαινα. Μόνον γράφοντας κάποιος ιστορίες μπορεί να κατανοήσει τον κόπο, τον χρόνο και το μεράκι που απαιτούνται για τη συγγραφή μιας ιστορίας, οπότε όλοι οι συγγραφείς χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού μου.
Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το έπος του @Yorgos “Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι” (λινκ) και η λέξη έπος που έχω χρησιμοποιήσει εξηγεί νομίζω το γιατί.
Επίσης η ιστορία της @go2dbeach “Πάμε Μεξικό” (λινκ) ήταν αυτή που επισφράγισε την απόφασή μου να κάνω το ταξίδι στο Μεξικό.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ όμως και στον @giannismits, αφού ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύει και στη συνέχεια αποδίδει με τις ιστορίες τα ταξίδια του μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά μου γούστα και θέλω, που αισθάνομαι ότι οργάνωσα και έκανα εγώ το ταξίδι.
13. Μια αντιπροσωπευτική ή αγαπημένη φωτογραφία από κάποιο ταξίδι σου;
Playa Norte, Isla Mujeres, Mexico:
Ευχαριστούμε πολύ την @Klair για τη συνέντευξη! Μπορείτε να δείτε το προφίλ της και τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχει γράψει εδώ.
Όλες οι συνεντεύξεις μελών εδώ.
Travelstories for ever.
) και επανέρχομαι με νέο γύρο, αυτή τη φορά με την @Klair Φύγαμε:
1. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα ταξίδια;
Mεγάλωσα σε μια οικογένεια η οποία και αγαπούσε και μπορούσε να υποστηρίξει οικονομικά τα ταξίδια. Από μικρό παιδί θυμάμαι να ταξιδεύουμε οικογενειακώς με το αυτοκίνητο, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Τα καλοκαίρια με το κλείσιμο του σχολείου, οι γονείς μου νοίκιαζαν κάποιο σπίτι-σε διαφορετικό μέρος κάθε φορά-και περνούσαμε όλη την καλοκαιρινή περίοδο κάνοντας καθημερινά μπάνια, αλλά και ημερήσιες εξορμήσεις, για να γνωρίσουμε καλύτερα την περιοχή ή το νησί που είχαμε επιλέξει για τη διαμονή μας.
Μάλιστα έγραφα και Ταξιδιωτικές Ιστορίες, από κάποια εντυπωσιακά-στα παιδικά μου μάτια-ταξίδια σε ένα άλμπουμ, με αναλυτικό κείμενο, φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, αποκόμματα εισιτηρίων από εισόδους σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, μέχρι και αποδείξεις εστιατορίων. Φωτογραφίες από αυτό το “οικογενειακό πλέον κειμήλιο” έχω αναρτήσει στο topic “13 χρόνια Travelstories” και ευχαριστώ θερμά το φόρουμ που μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ, να ψάξω και να βρω αυτό το ιστορικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο και να το μοιραστώ μαζί σας. (λινκ)
Σε ηλικία 15 ετών έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, με τους γονείς μου φυσικά. Πήγαμε Βιέννη και Σάλτσμπουργκ και μπορώ να πω ότι μέχρι σήμερα ξαναζωντανεύω πάρα πολλές εικόνες από εκείνο το ταξίδι. Έτσι κάπως ξεκίνησε η σχέση μου με τα ταξίδια.
2. Πώς εξελίχθηκε αυτή η σχέση στη συνέχεια;
Όταν έκλεισα τα 18 ξεκίνησα να ταξιδεύω πλέον με τις παρέες μου. Όργωσα όλα τα νησιά του Αιγαίου αλλά και την Πελοπόννησο κάνοντας παντού ελεύθερο κάμπινγκ.
Κοιτάζω με νοσταλγία το παρελθόν και νιώθω πολύ τυχερή που έζησα στο έπακρο τη χώρα μας, εκείνες τις αγνές ταξιδιωτικά εποχές.
Θυμάμαι σαν τώρα να ξυπνάω το πρωί, σε κάποιο χωράφι στον Μυλοπότα της Ίου, κουλουριασμένη μέσα στο sleeping bag και να έχω πάνω από το κεφάλι μου, τη φάτσα ενός γαϊδαράκου να με κοιτάζει γεμάτος περιέργεια.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά τα ταξίδια με τη δική μου πλέον οικογένεια δεν σταμάτησαν ποτέ.
Η φύση της δουλειάς μου με ευνόησε, ώστε να μπορώ να κάνω διακοπές και ταξίδια εκτός υψηλής τουριστικής σεζόν και έτσι συνέχισα να απολαμβάνω τους προορισμούς που επέλεγα, αποφεύγοντας την πολυκοσμία και την τουριστική παράνοια των δύσκολων μηνών.
Όταν απέκτησα τον γιο μου προσπάθησα να μεταδώσω και σε εκείνον λίγη από αυτή τη μαγεία της ελευθερίας, πριν ακόμα τα πράγματα πάρουν ανεπιστρεπτί τον δρόμο της “ανάπτυξης”. Όταν ήταν 3,5 ετών κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελαφόνησο και λίγο αργότερα στην Πύλο, την Κορώνη και τα Κύθηρα.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με μπόλιασαν με το ταξιδιωτικό μικρόβιο από νωρίς ή είναι γραμμένο στο DNA μου.
Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι, ότι δεν σταμάτησα ποτέ να ταξιδεύω και να εξερευνώ τον κόσμο (σε συνάρτηση πάντα με τα οικονομικά μου δεδομένα) και εύχομαι να είμαι υγιής και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, μέχρι να μην μπορώ άλλο.
Υ.Γ. Είμαι πολύ περήφανη και ευτυχισμένη που και ο γιος μου λατρεύει τα ταξίδια και αν και ενήλικος πλέον απολαμβάνει να ταξιδεύει μαζί μας.
3. Ποιο είναι το ταξίδι που σου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και γιατί;
Εδώ κάποιος ίσως θα περίμενε να διαβάσει για τις άγριες ζούγκλες στον Αμαζόνιο, για τις πυραμίδες των Μάγια στο Μεξικό ή για τις ονειρεμένες παραλίες της Δομινικανής Δημοκρατίας.
Όμως όχι!! Το ταξίδι που μου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και έχει μιλήσει στην καρδιά μου είναι το οδοιπορικό που έκανα στις Πρέσπες και στα χωριά: Ανταρτικό, Πισοδέρι, Μικρολίμνη, Μηλεώνα, Λαιμό, Άγιο Γερμανό, Ψαράδες, Άγιο Αχίλλειο, Πύλη και Βροντερό.
Γιατί; Γιατί σε αυτά τα μέρη ο χρόνος έχει παγώσει. Γιατί όταν βρεθείς σε αυτά τα μοναδικά και επιβλητικά τοπία νιώθεις μικρός και ασήμαντος, αδειάζεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας και γεμίζεις γαλήνη και όμορφους ήχους τους οποίους έχεις σχεδόν ξεχάσει ότι υπάρχουν. Διαπιστώνεις ότι η εκκωφαντική ησυχία διακόπτεται από το μούγκρισμα μιας αγελάδας, από το κράξιμο του πελεκάνου, από τη συναυλία των βατράχων στις όχθες της λίμνης και συνειδητοποιείς μια αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων, ζώων και φύσης.
Περιφέρεσαι σε ένα ασύλληπτα πανέμορφο τοπίο βλέποντας γύρω σου να συμβαίνουν μικρά-μικρά θαύματα. Λίμνες που προσφέρουν ζωή σε ανθρώπους και πουλιά, αγελάδες να περιφέρονται ελεύθερες στα λιβάδια και τα χωριά, πέτρινα σπίτια με ξύλινα χαγιάτια σημαδεμένα ανεξίτηλα στο κορμί τους από το πέρασμα του χρόνου, απέραντες καλλιέργειες φασολιών-ο χρυσός της περιοχής-έρημα χωριά με σπίτια φτιαγμένα από χώμα και νερό και ιστορία…. βαριά ιστορία.
Κάθε γωνιά αυτού του τόπου σε εκπλήσσει, σε ανταμείβει και σου προσφέρει απλόχερα-χωρίς να ζητά ανταλλάγματα-όση ομορφιά και απλότητα ζητήσεις, χωρίς τσιγκουνιές. Γι΄αυτό δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το ταξίδι και θα επιδιώξω να το επαναλάβω.
4. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός; πες μας λίγα λόγια γιατί.
Ο αγαπημένος μου προορισμός προέκυψε πρόσφατα, όταν τον Οκτώβριο του 2018, ο γιος μου εγκαταστάθηκε για τέσσερις μήνες στη Γάνδη κάνοντας ένα πρόγραμμα Erasmus στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω για 17 μέρες στην πόλη με αποτέλεσμα να την γνωρίσω σε ικανοποιητικό βαθμό και φυσικά να την ερωτευτώ για δεύτερη φορά, αφού η πρώτη ήταν πολλά χρόνια πριν, όταν την είχα ξαναεπισκεφθεί στα πλαίσια ενός πολυήμερου οδικού ταξιδιού στην Ευρώπη.
Και επειδή “Κάποιοι έρωτες δεν είναι εφήμεροι αλλά παντοτινοί”, όπως είναι και ο τίτλος της δεύτερης ιστορίας που έχω γράψει για τη Γάνδη έχω τη χαρά, να ανακοινώσω εδώ και τώρα, ότι τον Οκτώβριο του 2019 θα ξαναβρεθώ και θα ξαναζήσω κοντά της, αφού η κοπέλα του γιου μου-φοιτήτρια Ιατρικής και αυτή-έγινε δεκτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης, για ένα πρόγραμμα Erasmus διάρκειας τεσσάρων μηνών.
5. Η ομορφότερη πόλη που έχεις δει;
Πολύ δύσκολο να διαλέξω μόνο μια, αλλά θα πω τη Βενετία γιατί είναι μια πόλη που επισκέφθηκα στα πρώτα ταξιδιωτικά μου βήματα στο εξωτερικό και με μάγεψε.
6. Σε ποιο μέρος συμπάθησες περισσότερο τους ανθρώπους και σε ποιο τους αντιπάθησες;
Νομίζω τους πιο συμπαθητικούς, διαχυτικούς, φιλικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους συνάντησα στο ταξίδι μου στη χερσόνησο του Yucatan στο Μεξικό.
Δεν έχω αντιπαθήσει ανθρώπους σε κάποιο μέρος, ίσως οι Ούγγροι μου φάνηκαν λίγο τραχείς και εσωστρεφείς.
7. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσείο/εστιατόριο/μνημείo;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φανατική κυνηγός μουσείων, βέβαια κάποια βασικά μουσεία σίγουρα θα επισκεφθώ σε κάθε προορισμό που πηγαίνω. Νούμερο ένα όμως αγαπημένων θα βάλω το δικό μας Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο έχω επισκεφθεί τρεις φορές (πρόκειται να το επισκεφθώ ξανά προσεχώς, λόγω του ανοίγματος του υπόγειου χώρου) και από το εξωτερικό έχω ξεχωρίσει το Ορσέ στο Παρίσι και το Βρετανικό στο Λονδίνο.
Αγαπημένο εστιατόριο θα πω το Confetti στη Σόφια, αφού κατά την παραμονή μας στην πόλη το προτιμήσαμε πάνω από τρεις φορές, γεγονός το οποίο δεν θυμάμαι να έχει συμβεί με κάποιο εστιατόριο σε άλλο ταξίδι.
Αντί για αγαπημένο μνημείο θα προτιμήσω να αναφερθώ καλύτερα σε δύο αγαπημένους αρχαιολογικούς χώρους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τη Δήλο και την Πομπηία. Φυσικά δεν μπορώ να αφήσω απ΄έξω την προκολομβιανή αρχαιολογική περιοχή Chichen Itza στο Yucatan, αλλά έπεται των δύο προαναφερθέντων.
8. Ποιο είναι το χειρότερο ταξίδι που έχεις κάνει; τι συνέβη;
Δεν υπάρχει μέχρι τώρα τέτοιο ταξίδι.
9. Σε ποιο μέρος δεν θα ταξίδευες ποτέ και γιατί;
Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη ΠΟΤΕ θέλοντας να δηλώσω κάτι απόλυτο, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να κάνω για κανέναν απολύτως λόγο, αμέσως μετά στη σκέψη μου έρχεται η γνωστή φράση: ποτέ μη λες ποτέ.
Η ίδια η ζωή έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει αυτή τη φράση, αφού τελικά άλλαξα γνώμη και το ΠΟΤΕ πήγε περίπατο. Διαβάζοντας ιστορίες στο φόρουμ για την Ινδία και για τις ακραίες συνθήκες βρωμιάς που επικρατούν στη χώρα, έχω πιάσει τον εαυτό μου να μονολογεί ότι ποτέ δεν θα τολμήσω να πάω στην Ινδία, γιατί δεν θα μπορέσω να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση με τις ακαθαρσίες στους δρόμους και την ανυπόφορη δυσοσμία.
Όμως, ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά όταν πρόκειται για ένα ταξίδι.
10. Ποιο είναι το ταξίδι-όνειρο που δεν έχεις κάνει ακόμα;
Πολλά είναι τα ονειρεμένα ταξίδια που δεν έχω κάνει ακόμα και εύχομαι να έχω υγεία για να μπορέσω να τα πραγματοποιήσω, όμως το ταξίδι-όνειρό μου είναι ο Υπερσιβηρικός. Είναι το ταξίδι που με ιντριγκάρει περισσότερο από όλα τα άλλα, γιατί θεωρώ ότι είναι δύσκολο όχι μόνο στην οργάνωσή του, αλλά και στην εκτέλεσή του.
11. Aπό τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχεις γράψει στο φόρουμ ποια είναι η αγαπημένη σου;
Αγαπώ όλες τις ιστορίες που έχω γράψει, αφού κάθε μια μου θυμίζει το όμορφο ταξίδι που έχω κάνει και πολύ θα ήθελα να έχω ανακαλύψει νωρίτερα το φόρουμ και να έχω γράψει περισσότερες ιστορίες. Όμως από όλες ξεχωρίζω και αγαπώ λίγο παραπάνω την ιστορία: Των λιμνών των παραμύθια (λινκ) αφού περιγράφει το ταξίδι-σταθμό στις Πρέσπες, που με στιγμάτισε βαθιά και για πάντα.
12. Ποια ή ποιες είναι οι Ταξιδιωτικές Ιστορίες από άλλα μέλη που έχεις απολαύσει περισσότερο ή που θυμάσαι περισσότερο από το φόρουμ;
Όλα τα μέλη που γράφουν ιστορίες είναι αξιέπαινα. Μόνον γράφοντας κάποιος ιστορίες μπορεί να κατανοήσει τον κόπο, τον χρόνο και το μεράκι που απαιτούνται για τη συγγραφή μιας ιστορίας, οπότε όλοι οι συγγραφείς χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού μου.
Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το έπος του @Yorgos “Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι” (λινκ) και η λέξη έπος που έχω χρησιμοποιήσει εξηγεί νομίζω το γιατί.
Επίσης η ιστορία της @go2dbeach “Πάμε Μεξικό” (λινκ) ήταν αυτή που επισφράγισε την απόφασή μου να κάνω το ταξίδι στο Μεξικό.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ όμως και στον @giannismits, αφού ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύει και στη συνέχεια αποδίδει με τις ιστορίες τα ταξίδια του μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά μου γούστα και θέλω, που αισθάνομαι ότι οργάνωσα και έκανα εγώ το ταξίδι.
13. Μια αντιπροσωπευτική ή αγαπημένη φωτογραφία από κάποιο ταξίδι σου;
Playa Norte, Isla Mujeres, Mexico:
Ευχαριστούμε πολύ την @Klair για τη συνέντευξη! Μπορείτε να δείτε το προφίλ της και τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχει γράψει εδώ.
Όλες οι συνεντεύξεις μελών εδώ.
Travelstories for ever.
)
