ΗΠΑ Συμφιλιώνοντας τους Γκραντ και Λη, κάπου στο Νότο το Βαθύ

[Dva Srca]

- Πρελούδιο -

"Μια καλημέρα σε όλους τους Νότιους,
σε όλους τους φαν του Νότου,
μια καλημέρα σε όλους εσάς που μας ακούτε!

Η θερμοκρασία στο Τσάρλεστον θα αγγίξει σήμερα τους 98 βαθμούς Φαρενάιτ,
σε ένα από τα πιο ζεστά, τα πιο εκρηκτικά, τα πιο ΝΟΤΙΑ καλοκαίρια της ζωής μας!"

98 βαθμοί Φαρενάιτ... Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; Ακούγεται μεγάλο το νουμερο...

"Ένα τραγούδι από το Νότο για το Νότιους, για τη ζεστή, φιλόξενη, Νότια καρδιά,
λίγες μέρες πριν την 4η Ιουλίου. Γλυκιά πατρίδα, Αλαμπάμα! Ζήτω ο Νότος, ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ!"

Μα ποιος ακούει ραδιόφωνο στη διαπασών τέτοια ώρα το πρωί...

"Big wheels keep on turning
Carry me home to see my kin"

- Κλήση από το χρήστη ΜΑΝΑ -

"Singing songs about the south-land"

- Κλήση από το χρήστη ΜΑΝΑ -

"I miss 'ole' 'bamy once again
And I think it's a sin"

Ε ΜΑ ΛΕΜΕ ΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΣΤΗ ΜΑΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΜΑΤΑΚΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΣΙΜΠΛΑ ΕΠΙΑΣΕ!

Πού βρίσκομαι;

- Ναι...
- Dva; Τι κάνεις παιδί μου; Είσαι στο Skype;
- Στο Skype κάλεσες μάνα. Αν δεν ήμουν στο Skype δε θα απαντούσα.
- Ξύπνα, ξύπνα κι άσε τις εξυπνάδες! Πού είσαι παιδί μου;
- Στο Τσάρλεστον...
- Και πού είναι αυτό είπαμε; Νότια Καλιφόρνια;
- Στη Νότια Καρολίνα, μαμά.
- Α, μάλιστα. Και είναι καλά εκεί;
- Ναι, καλά είναι.
- Κοίτα, δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό - συγγνώμη που σε ξύπνησα.
- Δεν πειράζει, μη σε απασχολεί.
- Όχι, εννοώ δεν ξέρω πώς να σου πω ότι, να...
- Τι έγινε ρε μαμά, είσαστε καλά;
- Τι καλά παιδί μου; Σκ**ά κι απόσκ**α είμαστε! Ειδήσεις δεν είδες καθόλου;
- Όχι, ήμουν στο δρόμο όλη μέρα. Τι συμβαίνει;
- Δημοψήφισμα συμβαίνει, ακούς; ΔΗ - ΜΟ - ΨΗ - ΦΙ - ΣΜΑ!

"Sweet home Alabama
Where the skies are so blue
Sweet home Alabama
Lord, I'm coming home to you..."

Δημοψήφισμα;

F*ck.

 

[kalspiros]

Τα σέβη μου dva. Καλώς ήρθες!

 

[fotast]

Εντυπωσιακό πρελούδιο!Καλή συνέχεια!

 

[karfitsa]

Πολυ ωραιο ξεκινημα....να βαλω λιγο χυμα τσιπουρο για να απολαυσω την ιστορια σου...μην αργεις

 

[Dva Srca]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι - Το ταξίδι που δεν ήξερε αν ήθελε να γίνει

Όλα ξεκίνησαν στην Πράγα.

Τα παπούτσια μου με σκότωναν, εγώ και ο Βιτάλι είχαμε ρίξει ποδαρόδρομο για όλη τη βδομάδα μέσα σε μερικές ημέρες, φωτογραφίσαμε τη γέφυρα, το ρολόι, την πλατεία με την εκκλησία, τα στραβά τα κτίρια, το ποτάμι, τους πάγκους με τα πολύχρωμα σκουφιά. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι, εγώ με πληγές στα πόδια από τα παπούτσια κι εκείνος με ξυλιασμένα δάχτυλα από το κρύο.

Ξέρεις ότι είσαι πραγματικά, φανατικά εθισμένος ταξιδιώτης, όταν ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες και ενώ είσαι ήδη τουρίστας σε κάποιο ξένο τόπο σκέφτεσαι ήδη τον επόμενο προορισμό. Ο Βιτάλι κι εγώ βλέπετε μήνες ολόκληρους ψάχναμε εισιτήρια, σκαλίζαμε ιστοσελίδες αεροπορικών, μαζεύαμε μίλια από άλλα ταξίδια, όλα μάταια. Οι τιμές ήταν πολύ ανώτερες τόσο των προσδοκιών, όσο και των δυνατοτήτων μας. Κι όμως εκείνο το βράδυ ήταν κατά κάποιο τρόπο γραφτό να έρθουν όλα με το μέρος μας.

Ήταν λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και ο Βιτάλι είχε αρχίσει να αναπολεί και να μου αφηγείται τις γιορτές που είχε περάσει σαν έφηβος στην Αλαμπάμα. Γεννημένος σε ένα μικρό χωριό της Ουκρανίας, σε πολύ μικρή ηλικία έγινε όχι μόνο ταξιδιώτης, αλλά και μετανάστης. Στα 15 του οι γονείς του εκμεταλλεύτηκαν την έφεσή του στις ξένες γλώσσες και τον έστειλαν μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής στην Αμερική. Ο στόχος του προγράμματος ήταν η πολιτισμική συνεργασία των ΗΠΑ με τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, αλλά για τους γονείς του Βιτάλι ήταν κάτι πολύ παραπάνω: μια ευκαιρία ο γιος τους να ξεφύγει από το χωριό, να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του και να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο με οποιονδήποτε τρόπο.

Έτσι κι έγινε: ο πιτσιρικάς πέταξε στην άκρη άλλη της υδρογείου, προσγειώθηκε στη Νέα Ορλεάνη, όπου τον μάζεψε μια οικογένεια λευκών, θρήσκων rednecks του αμερικάνικου Νότου. Η οικογένεια είχε 4 παιδιά, από τα οποία κανένα δεν παρακολουθούσε μαθήματα στο σχολείο αλλά στο σπίτι από τους γονείς (μα ξέρετε τι ανωμαλίες τους μαθαίνουν στο σχολείο για την αναπαραγωγή και τα προφυλακτικά; Απαπαπα!). Η μητέρα ήταν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της στο πέμπτο της παιδί (μα είναι δώρο από το Θεό, εννοείται θα το κρατήσω ΚΑΙ αυτό!) και η οικογένεια αναγκαζόταν να φιλοξενεί παιδιά από την άλλη άκρη του κόσμου, ώστε να παίρνει από το κράτος ένα επιπλέον επίδομα. Είχαν περάσει περισσότερα από 8 χρόνια από τότε κι ο Βιτάλι είχε στο ενδιάμεσο αναγκαστεί να επιστρέψει στην Ευρώπη, ωστόσο πάντα διατηρούσε μέσα του μια έντονη πεποίθηση ότι αυτή του η εμπειρία ήταν ο βασικός λόγος της μετέπειτα επαγγελματικής και προσωπικής του εξέλιξης.

Η συζήτηση αυτή με όλη αυτή την καλτ, τη βγαλμένη από ταινίες ατμόσφαιρα του αμερικάνικου Νότου, αντί να με απωθήσει (όπως θα συνέβαινε σε πολλούς άλλους) με έκανε να θελήσω ακόμη περισσότερο να δω αυτό το κομμάτι του ανεπτυγμένου κόσμου, που λίγο θυμίζει τον ανεπτυγμένο κόσμο που γνώρισα στην Ευρώπη που με ανέθρεψε.

- Βιτάλι, έλα να κοιτάξουμε στα γρήγορα εισιτήρια.
- Ρε συ Dva, πριν μια βδομάδα τα κοιτάξαμε, στα ύψη ήταν...
- Ε, μια βδομάδα είναι μια βδομάδα, ίσως σήμερα να έχει κάτι αλλάξει.

Κάτι είχε όντως αλλάξει. Ως δια μαγείας, κάποια ανώτερη δύναμη ένιωσε τη λαχτάρα, τη δίψα μου για εξερεύνηση και μας έδωσε όχι μόνο εισιτήρια στη μισή τιμή απ' ό,τι βρίσκαμε μέχρι εκείνο το βράδυ, αλλά μας έκανε και τη χάρη να πετάξουμε από την Ευρώπη στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας και να επιστρέψουμε στην Ευρώπη από την Ατλάντα, χωρίς να πληρώσουμε επιπλέον για αυτή τη "μικρή" παράκαμψη, που θα μας επέτρεπε να δούμε κάτι από το Βορρά και κάτι από το Νότο των ανατολικών (και πρώτων) πολιτειών των ΗΠΑ.

Δεκαπέντε λεπτά μετά, με τις καρδιές μας να χτυπάνε δυνατά από τη συνειδητοποίηση ότι κάναμε μια από τις πιο αυθόρμητες αγορές της ζωής μας, κοιτάζαμε στην οθόνη του netbook το mail επιβεβαίωσης της British Airways.

Ο Βιτάλι με κοίταξε με ένα βλέμμα που υποδήλωνε κάτι ανάμεσα σε ειλικρινή χαρά, ενθουσιασμό, τρόμο και αβεβαιότητα.

- Dva, έχεις ελέγξει αν το δίπλωμά σου ισχύει στην Αμερική;
- Ποιο δίπλωμα;
- Το δίπλωμα του αυτοκινήτου, μου πες ότι έχεις δίπλωμα έτσι δεν είναι;

Ναι, όντως του το είχα πει και δεν ήταν απολύτως ψέματα. Απλώς δεν είχα ξεκαθαρίσει μια μικρή λεπτομέρεια: το δίπλωμά μου τα τελευταία 6 χρόνια παρέμενε σταθερά κάπου στο πατρικό μου, σκονισμένο και παρατημένο με την μετεφηβική μου φωτογραφία σε κάποιο παλιό συρτάρι του παιδικού μου δωματίου.

Και τότε θυμήθηκα παλιότερες αφηγήσεις του Βιτάλι, όπου είχε εμμέσως πλην σαφώς υπονοήσει ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα του Ι.Χ., η χώρα των κάκιστων δημόσιων συγκοινωνιών και του απόλυτου κοινωνικού διαχωρισμού των τάξεων ανάλογα με το μέσο και το ναύλο μεταφοράς.

Καλά ξεκινήσαμε. Το ταξίδι αυτό θα ήταν ένα αριστούργημα, ήμουν πλέον σίγουρος.

~~~
​

Υπάρχουν μερικά ταξίδια που, ρε παιδί μου, απλά δε σε θέλουν. Απλά ΔΕ θέλουν να πραγματοποιηθούν.

Αυτό το ταξίδι ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις. Επί έξι μήνες εμφανίστηκαν ό,τι εμπόδια μπορεί να φανταστεί κανείς, από στριμμένα αφεντικά που δε θέλαν να ακούσουν για άδειες, μέχρι στραμπουληγμένα πόδια και διάφορα άλλα μικρά και μεγάλα ευτράπελα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πάνω που ξεπεράσαμε όλα τα τεχνικά προβλήματα και αρχίσαμε να τελειοποιούμε τις λεπτομέρειες, ήρθε και ένα ηθικό χτύπημα: Μια εβδομάδα πριν αναχωρήσουμε, έκανα κράτηση ενός ξενοδοχείου στο Τσάρλεστον, καθότι η έλλειψη αυτοκινήτου μας ανάγκαζε να μείνουμε σε κεντρική περιοχή, όπου τα ξενοδοχεία αν και μπόλικα ήταν απλησίαστα, έτσι προτίμησα την ασφάλεια της προ-κράτησης.

Τέσσερις ώρες μετά την επιβεβαίωση της κράτησης, διάβασα ότι ένας λευκός ψυχοπαθής ρατσιστής γάζωσε εννιά αφροαμερικανούς σε τοπική εκκλησία μεθοδιστών, σχεδόν δίπλα στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει.

Κι όμως, επιμείναμε, κυρίως γιατί πιστεύω τυφλά στη μοίρα. Και η μοίρα μου είχε κλείσει το ματάκι ξεδιάντροπα έξι μήνες νωρίτερα εκείνο το βράδυ στην Πράγα.

~~~
​

Το αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας το θυμόμουν σαν να είχα προσγειωθεί ξανά μόλις μερικές ημέρες πριν. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είχαν περάσει περισσότερα από 5 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα επισκεφθεί τις ΗΠΑ.

- Λόγος του ταξιδιού σας; Εργασία ή αναψυχή;
- Αναψυχή.

Με το που ξεστόμισα τη λέξη στον έλεγχο διαβατηρίων και βίζα, συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχαμε οργανώσει εγώ και ο Βιτάλι για τον περισσότερο κόσμο δεν ήταν η προσωποποίηση της έννοιας της αναψυχής, ειδικά εν μέσω ενός από τα θερμότερα καλοκαίρια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ωστόσο περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και σε αυτό δε μπορείτε να διαφωνήσετε ούτε εσείς, κύριε όργανο.

Οι αφίξεις στη Φιλαδέλφεια είναι τόσο μικρές, άβολες και αφιλόξενες σαν χώρος και διαμόρφωση, που ουσιαστικά αποτελούν ένα έμμεσο μήνυμα να εξαφανιστείς από το αεροδρόμιο και να πας στην ευχή του Θεού και της Παναγίας όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Μπροστά μας είδαμε μια μεσήλικη καθαρίστρια, ντυμένη περισσότερο σαν αστυνομικίνα από τσόντα των 80s. Το βλέμμα και το μυαλό της ήταν απόλυτα απορροφημένα από μια παράξενη μακροσκελή λίστα που έμοιαζε με τυπωμένο φύλλο εργασίας του Excel.

- Συγγνώμη, πού ακριβώς είναι το μετρό;
- Προχωρήστε ευθεία, μέχρι να δείτε την αυτόματη πόρτα. Περάστε το δρόμο και θα δείτε το σταθμό.
- Εισιτήρια από που αγοράζουμε;
- Μέσα στο τρένο.
- Δέχεται χαρτονομίσματα ή μόνο κέρματα;
- Άνθρωπος είναι.

Η πρώτη έκπληξη της ημέρας: Στη γραμμή αυτή του μετρό και τουλάχιστον στις στάσεις μακριά από το κέντρο έκοβε όντως εισιτήρια εντός του συρμού μια μουντρούχα, κοντόχοντρη αφροαμερικανή με τουπέ χιλίων καρδιναλίων, λες και το τρένο ήταν το start-up που κάποτε ξεκίνησε στο γκαράζ του πατέρα της και πλέον είχε βαρεθεί να το βλέπει να της επιφέρει τόσο χρήμα. Πριν την άφιξη σε κάθε σταθμό πλησίαζε το μικρόφωνο δίπλα στην πόρτα και ανακοίνωνε μέσα από χίλια τραντάγματα και παράσιτα το όνομα του σταθμού αυτού, καθώς και πληροφορίες ανταπόκρισης που δε μπορούσε να ακούσει κανείς απολύτως σε ολόκληρο το βαγόνι, πόσο μάλλον στο υπόλοιπο τρένο. Το δε εισιτήριο έμοιαζε περισσότερο με εκλογικό ψηφοδέλτιο, ενώ τα βαγόνια ήταν παλιά, άβολα και με ελάχιστο χώρο για το άνετο πέρασμα των επιβατών από τη μία πόρτα στην άλλη. Αχ καλέ Ευρώπη, σταματήστε, μας κακομαθαίνετε!

Κατεβαίνοντας στο σταθμό του μετρό Jefferson, ανακατευτήκαμε κουβαλώντας τις βαλίτσες και τα σακίδιά μας με ένα πλήθος ανθρώπων που μόλις είχε σχολάσει και επέστρεφε στο σπίτι του. Η κυλιόμενη σκάλα μας έβγαλε σε μια γειτονιά που, τουλάχιστον για τα δεδομένα Ευρώπης στα οποία έχουμε συνηθίσει, φαινόταν σχετικά ύποπτη, ενώ η θερμοκρασία ήταν ασφυκτική για το βάρος που κουβαλούσαμε και τις ώρες ύπνου που είχαμε χάσει κατά τη διάρκεια της πτήσης.

Είχαμε κράτηση σε ένα μικρό χόστελ, από το οποίο πέρα από μερικές καλές κριτικές στο ίντερνετ δεν είχαμε ιδέα τι να περιμένουμε. Έχοντας περπατήσει σε μερικούς παράξενους και όχι ιδιαίτερα ζωντανούς δρόμους γύρω από το σταθμό του μετρό για να φτάσουμε και ιδρωμένοι και οι δύο από την κορυφή ως τα νύχια, νιώσαμε μια ξαφνική ανακούφιση όταν είδαμε το δρόμο, στον οποίο στεγαζόταν το κατάλυμά μας. Ένα μικρό δρομάκι, μακριά από την βαβούρα του κέντρου, πολύ κοντά ωστόσο στο ιστορικό κέντρο της Φιλαδέλφειας, με μια σειρά από πανομοιότυπες μονοκατοικίες από κόκκινα τούβλα, όλα με γλάστρες και παρτέρια γεμάτα λουλούδια και μερικά δέντρα που χάριζαν σκιά και λίγη δροσιά μέσα στην κάψα του μεσημεριού. Ένα από αυτά τα κτίρια ήταν και το χόστελ μας.

Περάσαμε την είσοδο στάζοντας κυριολεκτικά. Στην υποδοχή καθόταν μια χαριτωμένη μαυρούλα με παιχνιδιάρικα μάτια και παρδαλή χίπστερ περιβολή.

- Κάνετε check-in; Τα διαβατήριά σας παρακαλώ.

Απλώνω το χέρι μου και της δίνω το διαβατήριό μου. Παιδεύεται λίγο, αλλά βρίσκει τη σελίδα με τα προσωπικά στοιχεία και τη φωτογραφία. Την κοιτάει για ένα δευτερόλεπτο. Δεύτερο δευτερόλεπτο. Αντίδραση καμία. Τρίτο δευτερόλεπτο. Με κοιτάει.

- Εεεεεε, τι; Αυτά δεν είναι αγγλικά!

Το σύστημα είχε κρασάρει πριν καλά-καλά αρχίσει. Έσκασα ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Το ταξίδι αυτό αναμένεται να είναι απλά παροιμιώδες.

 

[mariath]

Δυνατή επιστροφή!

 

[Dva Srca]

Τα σέβη μου dva. Καλώς ήρθες!

Καλώς σας βρήκα Πέρασαν μερικά χρόνια που παρέμενα παθητικός παρατηρητής, αλλά οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται!

Σας ευχαριστώ και τους υπόλοιπους για τα καλά σας λόγια, σας υπόσχομαι μια εξίσου δυνατή συνέχεια!

 

[LULLU]

επιτελους ..καλως ηλθες και παλι..

 

[Yorgos]

Μπράβο, εξαιρετικό συγγραφικό στιλ!

 

[pxanth]

Γράφεις εκπληκτικά! Θέλουμε τη συνέχεια!

 

[KIKI]

καλως τον και ας αργησες !
μου ελειψαν οι καλογραμμενες ιστοριες σου

 

[GKCAPO]

....απίστευτο! με προετοιμάζεις για το road trip μου στην N. Carolina και τις γύρω πολιτείες στο τέλος του Οκτώβρη! σ' ευχαριστώ!