ΗΠΑ Συμφιλιώνοντας τους Γκραντ και Λη, κάπου στο Νότο το Βαθύ

[Dva Srca]

Αγαπητοί φίλοι τις τελευταίες εβδομάδες έχω ξεμείνει από ίντερνετ στο σπίτι, οπότε συγχωρήστε την καθυστέρησή μου στην εξέλιξη της ιστορίας. Θα βάλω τα δυνατά μου να γράψω το επόμενο κεφάλαιο μέσα στο Σ/Κ

 

[Dva Srca]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ - Ζέστη, άπνοια κι ιδρώτας στου Πεν τα μέρη (Μέρος Α)

Ξύπνησα το επόμενο πρωί με το λαιμό μου κλειδωμένο σε μια αφύσικα επώδυνη θέση. Το κλιματιστικό, εκτός από έναν μόνιμο ενοχλητικό θόρυβο, είχε καταφέρει να μου προκαλέσει και μια ωραιότατη ψύξη όσο κοιμόμουν.

Βγαίνοντας στο διάδρομο του χόστελ το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ένα νεαρό ζευγάρι, ντυμένοι με τα απολύτως απαραίτητα και σε μια περίεργη, σχεδόν παρόμοια με το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα στάση να παρακολουθούν χυμένοι στον καναπέ ένα επεισόδιο της σειράς Orange is the new black. Όσες φορές βγήκα από το δωμάτιό μου στο διάδρομο του χόστελ εκείνου τις 2 μέρες που πέρασα εκεί, νομίζω το ζευγάρι αυτό ήταν μονίμως στον ίδιο καναπέ, στην ίδια στάση, παρακολουθώντας διαφορετικά επεισόδια της ίδιας σειράς. Βούρτσισα δόντια, τσίμπησα κάτι ελαφρύ για πρωινό, συνάντησα τον Βιτάλι έτοιμο και παπουτσωμένο στο δωμάτιο και αποφασίσαμε να αρχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης, μιας και το jet lag για την ώρα δεν είχε αποτελέσει πρόβλημα για κανέναν από τους δυο μας.

Ποτέ δεν είχα τις ΗΠΑ στο μυαλό μου ως μια ζεστή χώρα. Τουλάχιστον τις βορειοανατολικές πολιτείες τις φανταζόμουν πάντα ως μια διαφορετική έκδοση της Αγγλίας ή της Σκανδιναβίας. Πόσο γελασμένος ήμουν, το κατάλαβα ήδη το επόμενο πρωί με το που πάτησα το πόδι μου έξω από την πόρτα του χόστελ.

Ο χειμώνας λοιπόν σε όλες τις βόρειες και ηπειρωτικές πολιτείες είναι ενίοτε σκληρός και παγερός, με δυνατό αέρα από τον Ατλαντικό και χιόνι για τουλάχιστον 1 μήνα το χρόνο. Το καλοκαίρι όμως τα πράγματα αλλάζουν: οι υψηλές θερμοκρασίες εξατμίζουν το νερό που βρέχει πόλεις όπως τη Φιλαδέλφεια από όλες τις κατευθύνσεις, με τα ποτάμια και τον ωκεανό να ενώνουν τις δυνάμεις τους με τη δύναμη του ήλιου σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ υγρασίας, άπνοιας και μόνιμων εναλλαγών ανομβρίας και νεροποντής. Ως αποτέλεσμα, τα κλιματιστικά ανά τη χώρα δουλεύουν παντού non-stop από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβρη, συχνά και κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάτι που είχα αντιμετωπίσει στο παρελθόν σε τέτοιο βαθμό ιεροτελεστίας μόνο στη νοτιοανατολική Ασία.

Εγώ δε γνώριζα. Ο Βιτάλι γνώριζε πολύ καλά, αλλά το μυαλό του είχε βολικά απωθήσει την πληροφορία. Εκείνη τη μέρα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης και το θερμόμετρο άγγιζε τους 35 βαθμούς. Πήρα μια ανάσα τόσο βαθιά, όσο μου επέτρεπαν οι περιστάσεις και έκανα το πρώτο βήμα μακριά από την όαση του κλιματισμού.

Το πλάνο μας για τη Φιλαδέλφεια ήταν απλό και αρκετά τουριστικό: είχαμε στην πόλη μόνο 2 ολόκληρες ημέρες, που ήταν αρκετές για να εξερευνήσουμε όλα τα must-see σημεία της πόλης, χωρίς ιδιαίτερες παρακάμψεις. Μη γνωρίζοντας την τουριστική κινητικότητα στην Αμερική, προτιμήσαμε να κάνουμε κράτηση όλων των σημαντικών εισιτηρίων εισόδου σε εθνικά μνημεία και πάρκα εκ των προτέρων, κάτι που τελικά αν και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν απαραίτητο, ήταν ωστόσο ιδιαίτερα βολικό: Σχεδόν όλα τα γραφεία εισιτηρίων είχαν δύο γκισέδες, έναν για όσους ήταν διατεθειμένοι να περιμένουν στην ουρά χωρίς προ-κράτηση και έναν για όσους είχαν κάνει ηλεκτρονική κράτηση, όπως εμείς. Τα πιο πολλά εθνικά πάρκα που σχετίζονται άμεσα με την ιστορία των ΗΠΑ είναι δωρεάν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε αξίζουν 5 λεπτά και μερικά κλικ για να αποφύγει κανείς τις ουρές και να γνωρίζει το πρόγραμμα των ξεναγήσεών του από πριν.

Πρώτη στάση το Εθνικό Ιστορικό Πάρκο της Ανεξαρτησίας. Όταν εσείς ακούτε εθνικό πάρκο, τι σκέφτεστε στην ελληνική πραγματικότητα για παράδειγμα; Προσωπικά σκέφτομαι τα βουνά της Πίνδου, τον Όλυμπο, το φαράγγι της Σαμαριάς, τέτοια πράγματα. Ε, ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Στην Αμερική οποιοδήποτε σημείο φυσικού, πολιτιστικού ή ιστορικού ενδιαφέροντος είναι εθνικό πάρκο, κάτι που σημαίνει ότι το δίκτυο των εθνικών πάρκων στη χώρα περιλαμβάνει πάνω από 400 σημεία ενδιαφέροντος, όλα υπό την αιγίδα του οργανισμού εθνικών πάρκων ή NPS.

Επί του προκειμένου τώρα, το πάρκο ή πλατεία της ανεξαρτησίας είναι στην ουσία δύο περίπου οικοδομικά τετράγωνα του ιστορικού κέντρου της Φιλαδέλφειας, τα οποία περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο παλιά και πιο καλοδιατηρημένα κτίρια της χώρας. Το πρώτο τετράγωνο περιλαμβάνει ό,τι έχει απομείνει από την παλιά προεδρική κατοικία με μια μικρή υπαίθρια έκθεση ιστορίας για όσους θέλουν να μάθουν μερικά βασικά πράγματα για την πόλη χωρίς να περιμένουν σε ουρές και να ακολουθήσουν ξεναγήσεις. Πίσω από τα ερείπια έχει χτιστεί ένα μοντέρνο κτίριο που στεγάζει την παγκόσμια γνωστή καμπάνα της ανεξαρτησίας, ένα από τα παλιότερα κειμήλια της σχετικά σύντομης αμερικανικής ιστορίας. Μπορεί να γίνει αμέσως αισθητό στον Ευρωπαίο επισκέπτη η λατρεία των Αμερικάνων για τα λιγοστά κειμήλια της ιστορίας τους: ολόκληρες οικογένειες με εκπροσώπους τριών ή περισσότερων γενεών είχαν ταξιδέψει από κάθε άκρη της χώρας στη Φιλαδέλφεια για να δουν τα μέρη όπου υπογράφηκε η ανεξαρτησία των ΗΠΑ, καθώς και να φωτογραφηθούν με την περιβόητη καμπάνα. Πέρα από το εντυπωσιακό βάρος της και τη σέξι χαράδρα που της έχει ανοίξει ο χρόνος στη μία πλευρά, για εμάς η καμπάνα δεν ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή, έτσι αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες, περνώντας τον υπόλοιπό μας χρόνο προσπαθώντας να καταλάβουμε καλύτερα το αμερικανικό έθνος από αυτές τις ειλικρινείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού, συγκίνησης και χαράς.

Το δεύτερο τετράγωνο έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθότι εκεί στεγάζεται το σύμπλεγμα των κτιρίων όπου υπογράφηκε η διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ο ξεναγός μας ήταν ένας μεσήλικας με προφορά βγαλμένη από τη σειρά Sopranos και επίθετο που θύμιζε Ιταλο-Αμερικανό μαφιόζο, με ιδιαίτερα αμερικάνικη αίσθηση του χιούμορ και διάθεση να κάνει την ξενάγηση όσο το δυνατόν πιο απλή και κατανοητή μπορούσε για το κοινό του. Πρέπει να ομολογήσω ότι πριν από αυτό το ταξίδι γνώριζα μόνο τα βασικά για τη δημιουργία, τη λειτουργία και την ιστορία των ΗΠΑ, ωστόσο κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση κατά τη διάρκεια της ξενάγησης ήταν πόσο λίγοι από τους περίπου 40 συμμετέχοντες στην ξενάγηση φάνηκαν να γνωρίζουν αρκετά για τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της χώρας τους (σημαντικό εδώ να τονίσω ότι αποδεδειγμένα εγώ και ο Βιτάλι ήμασταν οι μόνοι μη κάτοχοι αμερικανικού διαβατηρίου στο κοινό - ο ξεναγός μας φρόντισε να κάνει τα απαραίτητα πνευματώδη σχόλια επί του θέματος).



Οι αίθουσες στις οποίες ξεναγηθήκαμε ήταν όλες ελαφρά έως πολύ αναπαλαιωμένες, όπως φρόντισε να μας ξεκαθαρίσει ο ξεναγός, ωστόσο αποτελούσαν σχεδόν απόλυτο αντίγραφο των δωματίων, στα οποία προβληματίστηκαν, συζήτησαν και κατέληξαν στο τελικό περιεχόμενο της διακήρυξης προσωπικότητες, όπως ο Τόμας Τζέφερσον και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Αν και σε σύγκριση με ευρωπαϊκά ιστορικά οικοδομήματα το συγκεκριμένο δεν είχε να επιδείξει πολύ από άποψη δέους ή ομορφιάς, πρέπει να ομολογήσω ότι υπήρχε κάτι στο χώρο και τον τρόπο που ο ξεναγός μας παρουσίαζε την ιστορία του τόπου που με έκανε να αισθανθώ μια φλόγα μέσα μου. Αν και μεγαλώνοντας είχα την ευκαιρία να ακούσω συχνά ανθρώπους στον κύκλο μου να ενοχλούνται από τη μεγαλομανία και τον εγωισμό των Αμερικανών για την σχετικά φτωχή (σε σύγκριση πάντα) ιστορία τους, λίγο η λάμψη στα μάτια των παρευρισκομένων, λίγο το πάθος του ξεναγού και λίγο η αίσθηση ότι μέσα σε εκείνα τα δωμάτια αποφασίστηκε η δημιουργία μίας από τις ισχυρότερες χώρες στον πλανήτη με συνεπήρε, το ίδιο νομίζω και τον Βιτάλι.

Φεύγοντας από το σύμπλεγμα κτιρίων του πάρκου μετά το τέλος της ξενάγησης, τσιμπήσαμε κάτι στο χέρι και κατευθυνθήκαμε προς κάτι αρκετά διαφορετικό. Σε μία από τις πιο hip γειτονιές της Φιλαδέλφειας, μας περίμενε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη, που ακούει στο όνομα Philadelphia Magic Gardens. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ιδιωτικό μουσείο, που έχει φτιαχτεί χάρη στις προσπάθειες και το όραμα ενός και μόνο ντόπιου καλλιτέχνη, ονόματι Isaiah Zagar. Ο εν λόγω κύριος είναι πλέον αρκετά ηλικιωμένος, αλλά ακόμα ενεργός στην κατασκευή μωσαϊκών από άχρηστα αντικείμενα. Μέσα σε μερικά χρόνια συνέλεξε τόνους αντικειμένων και σκουπιδιών από κάδους ανακύκλωσης και απορριμάτων και έφτιαξε ένα πολύχρωμο κολάζ εικόνων, ιστοριών και πολιτισμών στην καρδιά της πόλης. Το έργο του, εκτός από ιδιαίτερα εντυπωσιακό στο μάτι και φωτογενές, είναι επίσης ιδιαίτερα ενδεικτικό της πολυπολιτισμικότητας των ΗΠΑ. Η είσοδος για το συγκεκριμένο μουσείο αν και δεν είναι δωρεάν, αξίζει τον κόπο για τους λάτρεις της εναλλακτικής/urban τέχνης και των χρωμάτων.



Περιττό να πω ότι σε αυτό το σημείο η ζέστη μας είχε γονατίσει. Όσο περιδιαβαίναμε στους μαγικούς κήπους του Zagar, είχα ιδρώσει σαν το γουρούνι και κρατούσα σαν επέκταση του χεριού μου μόνιμα ένα λιωμένο χαρτομάντιλο για να στεγνώνω το μέτωπό μου που έσταζε από την υγρασία και το περπάτημα. Είχαμε φτάσει στην τραγική κατάσταση να ψάχνουμε καταστήματα για να μπούμε, προκειμένου να εκμεταλλευτούμε ξεδιάντροπα τα κλιματιστικά τους και να αποχωρήσουμε σαν κύριοι μερικά λεπτά μετά.

Κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα να απολαύσουμε το κύριο γεύμα της ημέρας, ωστόσο δεν ήμασταν έτοιμοι να χάσουμε πολλές ώρες από την εξερεύνηση της πόλης και θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι αυθεντικό και τοπικό. Η απάντηση ήρθε από μια μεσήλικη, στρουμπουλή κυρία που περνώντας με το καροτσάκι της γεμάτο ψώνια μας είδε να χαζεύουμε το χάρτη αναζητώντας τις επιλογές μας. Το καλύτερο μέρος στην πόλη για να δοκιμάσει κανείς τοπικά προϊόντα και να ανακαλύψει καλύτερα την πόλη δεν είναι άλλο από το Reading Market, μια κλειστή αγορά φρούτων, τροφίμων και ειδών ζαχαροπλαστικής που εκτός των άλλων φιλοξενεί και ουκ ολίγους πάγκους γρήγορου φαγητού με πολλές ντόπιες σπεσιαλιτέ.

Κάπου εκεί ήχησε στο μυαλό μου η φωνή μιας συναδέλφου από το γραφείο, ή οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στα προάστια της Φιλαδέλφειας, μετακόμισε ωστόσο για σπουδές στην Ευρώπη, όπου και διαμένει μόνιμα έκτοτε:

"Δε μπορείς να πεις ότι πήγες στη Φιλαδέλφεια, αν δε δοκιμάσεις το ξακουστό Philly Cheesesteak!"

"OK, Βιτάλι, το 'χω, άστο πάνω μου", είπα γεμάτος αυτοπεποίθηση στο συνταξιδιώτη μου, ο οποίος με εμπιστεύθηκε τόσο που άρχισε να βολτάρει στα μαγαζιά μέχρι να επιστρέψω με το δείπνο μας.

Από τις ρίζες της λέξης cheesesteak, περίμενα να δω μια ζουμερή αμερικάνικη μπριζόλα καλυμμένη με μπόλικο τσένταρ, ό,τι πρέπει δηλαδή για ένα σωστό, λιπαρό αμερικάνικο γεύμα. Η έκπληξη ωστόσο δεν άργησε να έρθει. Ήδη από την τιμή του κάθε cheesesteak είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθότι δε θα περίμενα μια μπριζόλα στις ΗΠΑ να κοστίζει μόλις 7 δολάρια...

"Ορίστε, καλή όρεξη", μου είπε άκεφα απλώνοντας μια σακούλα με δύο τυλιγμένα αντικείμενα σε αλουμινόχαρτο η λατίνα ταμίας του συγκεκριμένου πάγκου.

"Συγγνώμη, έχετε μήπως μαχαιροπίρουνα; Σκοπεύουμε να φάμε εδώ", είπα με αφέλεια, χωρίς να ξέρω ότι μόλις την είχα οδηγήσει στα πρόθυρα της παράνοιας.

"Εεεεμ, θα σας χρειαστούν μαχαιροπίρουνα για το cheesesteak;" με ρώτησε πλέον ολοφάνερα ενοχλημένη από το αίτημά μου.

Κούνησα με απορία τους ώμους μου προς τα πάνω. Δύο λεπτά μετά επέστρεψε με δύο σετ πλαστικά μαχαιροπίρουνα.

"Ευχαριστούμε. ΕΠΟΜΕΝΟΣ!"

Περιττό να σας πω ότι λύθηκα στα γέλια, όταν ανακάλυψα με τον Βιτάλι ότι το περίφημο Philly Cheesesteak είναι στην ουσία η τοπική έκδοση του δικού μας βρώμικου: ένα τεράστιο απλό αφρώδες ψωμί χωρίς σουσάμι, γεμάτο με ψιλοκομμένα κομμάτια κρέας (έμοιαζε με το γύρο το δικό μας, αλλά ήταν πιο λάστιχο στην υφή), κομμάτια κρεμμύδι και σάλτσα τσένταρ. Αναστενάξαμε στην ιδέα ότι θα έπρεπε να φάμε όλο αυτό και να ξαναβγούμε στη ζέστη και επιδοθήκαμε στο δύσκολο αλλά τόσο απαραίτητο αυτό έργο.

Επιστρέψαμε στο χόστελ μας νωρίς το βράδυ, βρίσκοντας τους υπόλοιπους ταξιδιώτες μαζεμένους στο σαλόνι, γύρω από δυο-τρία καφάσια μπύρα. Το ζευγάρι του καναπέ ήταν ακόμη εκεί, βλέποντας πιθανότατα το έβδομο σερί επεισόδιο της ίδιας αμερικάνικης σειράς.

"Έτοιμοι για μπυρόνια; Έχουμε βραδιά παρέας απόψε, δωρεάν μπύρα, επιτραπέζια και χαβαλές πάνω απ' όλα", μας είπε όλο ενθουσιασμό μικρού παιδιού ένας άνδρας στα 30, με σώμα άτριχο σα μωρό, ροδαλά μάγουλα, κακοπεριποιημένο μουσάκι και μπυροκοιλιά που εξείχε ακαλαίσθητα από τη μικροσκοπική αμάνικη μπλούζα του.

"Ίσως σε λίγο", του είπα σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό μου και νιώθοντας ότι ήθελα να ρευτώ για εικοστή φορά το cheesesteak που είχα φάει νωρίτερα.

Με κοίταξε έκπληκτος, ωστόσο γρήγορα στράφηκε στους υπόλοιπους, νεότερους επισκέπτες και άρχισε να γελάει ανεξέλεγκτα και κάπως βεβιασμένα με κάποιο μικρό και κάπως ανόητο αστείο.

Ο Βιτάλι κι εγώ κάτσαμε στην κουζίνα με τα παγωμένα μπουκάλια νερού μας αγκαλιά, σε ένα μικρό εξόγκωμα που έκανε το παράθυρο, και το οποίο οι ιδιοκτήτες του χόστελ είχαν μετατρέψει σε καθιστικό χώρο με μαξιλάρες. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένα ζευγάρι νεαρών αντρών καθόταν στα σκαλιά του απέναντι κτιρίου μετά το πρώτο τους, απ' ότι φαινόταν, ραντεβού. Δύο κορεάτισσες, όχι μεγαλύτερες από 20 χρονών, μαγείρευαν noodles πίσω μας χαχανίζοντας στο θέαμα της ιδιωτικής στιγμής των δύο αγοριών.

"Βιτάλι, ξαφνικά αισθάνομαι πολύ μεγάλος σε ηλικία σε αυτό το χόστελ..." μουρμούρισα, ακούγοντας τα γέλια του πλήθους στο άλλο δωμάτιο να ανακατεύονται με τα χαχανητά των κοριτσιών στην κουζίνα.

Ο Βιτάλι έγνεψε με κατανόηση και άρχισε να μασουλάει λαίμαργα ένα μπισκότο. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς γινόταν να τρώει τόσο πολύ κι όμως να παραμένει τόσο αδύνατος.

 

[Dva Srca]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ - Ζέστη, άπνοια κι ιδρώτας στου Πεν τα μέρη (Μέρος B)

Με ξύπνησε ένας ελαφρύς αλλά ενοχλητικός ψίθυρος στα ισπανικά. Με τα μάτια μισάνοιχτα, είδα το ζευγάρι από την Ισπανία που καταλάμβανε το άλλο μισό του κοιτώνα μας να βγάζει σιγά-σιγά τα πράγματά του από το δωμάτιο, έτοιμο για αναχώρηση. Έπιασα το κινητό μου για να δω την ώρα, το φως της οθόνης με τύφλωσε μέσα στο μισοσκόταδο - η ώρα ήταν μόλις επτά.

Αφότου το ζευγάρι αποχώρησε, δεν έλεγε να με πάρει ξανά ο ύπνος. Το κλιματιστικό ήταν ξανά ανοιχτό όλο το βράδυ και δεν είχε σταματήσει να παράγει τον ίδιο διακριτικό θόρυβο, παρόμοιο με μηχανή πλοίου κάπου στον ορίζοντα. Σηκώθηκα, είδα το κλασικό ζευγάρι του καναπέ στο lobby να κοιμάται στην ίδια στάση, ενώ η τηλεόραση έπαιζε (μα καλά, αυτοί δωμάτιο δεν έκλεισαν; ) και έκατσα λίγο παραδίπλα με το χάρτη και το tablet, προσπαθώντας να βρω μερικές πληροφορίες για το τι θα ακολουθούσε εκείνη την ημέρα. Το μόνο που ήξερα με σιγουριά ήταν ότι η Πενσυλβάνια, όπως και το γειτονικό Νιου Τζέρσι, φημίζονται για την απουσία φόρου στα είδη ένδυσης, οπότε αποτελούν ιδανικό προορισμό για shopping, ακόμα και για ανθρώπους σαν εμένα και το Βιτάλι, που ζούμε από την ίδια βαλίτσα με δέκα αλλαξιές ρούχα όλο το χρόνο.

Οι επιλογές ήταν αρκετές στην ευρύτερη περιοχή, ωστόσο εξαιτίας της απουσίας Ι.Χ. έπρεπε να περιοριστούμε σε δύο: ένα mall μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Φιλαδέλφεια, είτε ένα στο Νιου Τζέρσι, έκαστο περίπου 1 ώρα με το λεωφορείο από το κέντρο. Με λίγη παραπάνω έρευνα, έμαθα ότι και η δεύτερη επιλογή δεν ήταν ιδιαίτερα σοφή, καθότι το μόνο λεωφορείο που μπορούσε να μας οδηγήσει εκεί περνούσε από διάφορες κακόφημες γειτονιές της πόλης του Κάμντεν, γνωστής για τα υψηλά επίπεδα εγκληματικότητάς της. Αν και ακριβώς απέναντι από το κέντρο της Φιλαδέλφειας, στην άλλη όχθη του ποταμού Ντέλαγουερ, η πόλη είχε ανακηρυχθεί η πιο επικίνδυνη σε όλες τις ΗΠΑ το 2012. Παρ' όλη την αίσθηση περιπέτειας που με διακατέχει ως ταξιδιώτη, αποφάσισα ότι θα ήταν αρκετά ανόητη και προκλητική κίνηση να επιστρέψουμε με σακούλες γεμάτες ψώνια από αυτή τη διαδρομή.

Ξύπνησα τον Βιτάλι, πήραμε πρωινό στην κουζίνα κι εκμεταλλευτήκαμε την απουσία κινητικότητας στο χόστελ, ώστε να ετοιμαστούμε γρήγορα και να είμαστε ήδη στην πόρτα του κτιρίου στις εννιά.

Κατεβαίνοντας για πρώτη, ουσιαστικά, φορά στο εμπορικό κέντρο της πόλης, το γεμάτο ουρανοξύστες, γραφεία, θέατρα, καταστήματα και πλατείες, νιώσαμε ένα μικρό δέος για το μέγεθος των κτιρίων, αλλά και το πόσο διαφορετική ήταν αυτή η άποψη της πόλης από το ιστορικό κέντρο. Ο χάρτης έλεγε ότι το λεωφορείο μας έφευγε από το συγκεκριμένο δρόμο, υπήρχαν ωστόσο πάνω από τέσσερις διαφορετικές στάσεις σε κάθε γωνία του τετραγώνου και η όλη κατάσταση δεν άργησε ιδιαίτερα να μας αποπροσανατολίσει. Ένας μεσήλικος κύριος με στολή που έμοιαζε σχεδόν προσκοπική και αντίστοιχο καπέλο μας πλησίασε, ρώτησε αν χρειαζόμαστε βοήθεια, μας βοήθησε να προσανατολιστούμε και μας έδωσε και ένα μικρό προσπέκτους με το χάρτη της περιοχής και τα δρομολόγια των λεωφορείων. Από μηχανής θεός, σκεφτήκαμε και τρέξαμε να προλάβουμε το λεωφορείο, που είχε ήδη βάλει τη μηχανή μπρος κι ετοιμαζόταν να φύγει.

Ένα πράγμα για το οποίο με είχαν προετοιμάσει οι Αμερικανοί φίλοι μου σχετικά με τις ΗΠΑ ήταν ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς στη χώρα δεν απευθύνονται γενικά σε όλο τον κόσμο, όπως ισχύει στην Ευρώπη. Στην Αμερική, με εξαίρεση το μετρό στις μεγαλύτερες πόλεις, τα λεωφορεία και τα τραμ συνήθως αποτελούν επιλογή των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων ή όσων δεν έχουν αυτοκίνητο για να μετακινηθούν αποτελεσματικότερα. Αυτό ήταν εμφανές από το πλήθος που ανέβηκε στην αφετηρία στο ίδιο λεωφορείο, αποτελούμενο κατά κύριο λόγο από ηλικιωμένες μαύρες κυρίες με τα καπέλα και τα πλουμιστά φορέματά τους, ηλικιωμένους με βρώμικα ρούχα, οικογένειες λατίνων με μικρά παιδιά και εργάτες που είχαν ήδη αποκοιμηθεί αποκαμωμένοι από τη βάρδια τους.

"Πόσο κοστίζει η διαδρομή για το mall;" ρώτησα τον αφροαμερικανό οδηγό, ο οποίος απρόθυμα που απάντησε ότι κόστιζε τριάμισι δολλάρια το άτομο. Έβγαλα από το πορτοφόλι μου δέκα δολάρια και άπλωσα το χέρι προς το μέρος του.

Έλαβα ένα παγερό και προσβεβλημένο βλέμμα ως απάντηση. Τον κοίταξα σαστισμένος.

"Ποτέ μη δίνεις λεφτά απευθείας στον οδηγό, απαγορεύεται", μου εξήγησε κοφτά και μου έδειξε με το δάχτυλό του σε ποιο σημείο μπορούσα να εισάγω το χαρτονόμισμά μου.

Το λεωφορείο γρήγορα βγήκε στον αυτοκινητόδρομο και μας έφερε σε περίπου 55 λεπτά μπροστά από τον προορισμό μας, το τεράστιο King of Prussia Mall. Απ' ό,τι έμαθα αργότερα, το συγκεκριμένο πολυκατάστημα αποτελεί το μεγαλύτερο στη χώρα από άποψη έκτασης και αριθμού καταστημάτων, με περισσότερα από 400 καταστήματα και μπουτίκ σε ένα χώρο.

Στο mall παραμείναμε μέχρι και μετά το μεσημεριανό, οπότε και φύγαμε αποκαμωμένοι από το περπάτημα και την πληθώρα προϊόντων που αξιολογήσαμε για το κέντρο της πόλης. Ένας άλλος λόγος που φύγαμε τόσο (ψυχολογικά) εξουθενωμένοι ήταν επειδή, σε αντίθεση με την Ευρώπη, στην Αμερική οι πωλητές καταστημάτων είναι υποχρεωμένοι να πλησιάζουν τον πελάτη, να του πιάνουν κουβέντα και να τον ενημερώνουν για κάθε προσφορά που ισχύει στο κατάστημα. Ως αποτέλεσμα, ακόμα και μια γρήγορη βόλτα για μια ματιά καταλήγει να μην κρατάει ποτέ λιγότερο από δέκα λεπτά. Ωστόσο θα ήθελα σε αυτό το σημείο να εστιάσω σε ένα περιστατικό που συνέβη σε ένα από τα καταστήματα, και το οποίο θεωρώ ότι είναι απόλυτα ενδεικτικό της εργασιακής πραγματικότητας πολλών Αμερικανών πολιτών.

Σταθήκαμε στη βιτρίνα γνωστής αλυσίδας καταστημάτων υπόδησης, καθότι ο Βιτάλι εντυπωσιάστηκε από μια εποχιακή προσφορά που είδε. Εισήλθαμε και απευθείας μας χαιρέτησε η ταμίας, η οποία ρώτησε αν μπορούσε να μας βοηθήσει με κάποιο τρόπο. Ο Βιτάλι της είπε ότι ενδιαφερόταν για την προσφορά της βιτρίνας, έτσι εκείνη μας ενθάρρυνε να απευθυνθούμε στο τμήμα ανδρικής υπόδησης για περισσότερες λεπτομέρειες. Εκεί μας περίμενε ένας και μόνο υπάλληλος, πολύ προχωρημένης ηλικίας (ίσως και πατημένα εβδομήντα, εκτός αν μεγαλόδειχνε) ο οποίος μάλιστα περπάταγε κουτσαίνοντας, μιλούσε πολύ αργά και, γενικότερα, ήταν προφανές ότι δεν ήταν σε θέση να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά με τόση ορθοστασία. Ο κύριος αυτός μας εξυπηρέτησε υπέροχα, όπως όλοι σε όλα τα καταστήματα του mall, ωστόσο μπορούσα να δω στο πρόσωπό του ότι ήταν ταλαιπωρημένος. Ίσως να εργαζόταν επειδή δεν είχε άλλη επιλογή για να ζήσει εξαιτίας του κακού συστήματος δημόσιας πρόνοιας των ΗΠΑ, ίσως να είχε να ξεπληρώσει ιατρικούς λογαριασμούς και χρέη, ίσως, ίσως, ίσως... Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας δούλευε σε αυτή την προχωρημένη ηλικία σε κατάστημα παπουτσιών σε ένα από τα πιο πολύβουα malls της πολιτείας και παρ' όλα αυτά έπρεπε να είναι τύπος και υπογραμμός και να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μας πουλήσει περισσότερα παπούτσια απ' όσα αρχικά ζητήσαμε ("Εσύ δε θα πάρεις τίποτα νεαρέ;" - απευθυνόμενος σε εμένα που άκουγα παθητικά μέχρι εκείνο το σημείο το διάλογο του με τον Βιτάλι κ.ο.κ.)

Χαρούμενοι για τα λίγα αλλά χρήσιμα ψώνια μας, επιστρέψαμε στο κέντρο με το ίδιο λεωφορείο, το οποίο στην επιστροφή ήταν σκέτη κόλαση, εξαιτίας του ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι είχαν μόλις τελειώσει τη βάρδια τους και επέστρεφαν στα σπίτια τους. Επιστρέψαμε γρήγορα στο χόστελ, προκειμένου να αφήσουμε τα ψώνια μας και να φρεσκαριστούμε. Στο δωμάτιο μας περίμεναν δύο νέοι συγκάτοικοι. Ο ένας ήταν Αμερικάνος, από το Μίσιγκαν, είχε μόλις τελειώσει το λύκειο και έκανε το πρώτο του ταξίδι μακριά από τους γονείς και το σπίτι του. Με το αυτοκίνητό του είχε ήδη περάσει από τη Βαλτιμόρη και είχε βρεθεί στη Φιλαδέλφεια, δηλώνοντας ενθουσιασμένος που θα έβλεπε επιτέλους το μέρος όπου ξεκίνησαν όλα για τις ΗΠΑ, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το μούσι του: Αν και μόλις 18-19 ετών, είχε μούσι παρόμοιο με παπά, το οποίο φρόντιζε επιμελώς με βιολογικές κρέμες που παρήγαγε από διάφορα βότανα και λουλούδια η αδελφότητα των Άμις. Ο άλλος συγκάτοικος ήταν επίσης ιδιαίτερα νέος, περί τα 20, εξαιρετικά λιγνός και χλωμός, Βρετανός και απίστευτα λιγομίλητος, σε βαθμό που νόμιζα ότι κάτι του είχαν κάνει. Φάνηκε επίσης να ταξιδεύει σόλο.

Αφού πήραμε μια ανάσα και ξεϊδρώσαμε, επιστρέψαμε στην καυτή λαίλαπα του αμερικάνικου καλοκαιριού με σκοπό να δούμε την πιο τουριστική δυτική πλευρά του κέντρου της Φιλαδέλφειας. Στο χάρτη η απόσταση του μουσείου μοντέρνας τέχνης και των "σκαλιών του Ρόκι" από το χόστελ μας δε φαινόταν τόσο αδύνατη, οπότε αποφασίσαμε να την διασχίσουμε με τα πόδια...

...μιάμιση ώρα περίπου μετά, πικρά μετανιωμένοι για την επιλογή μας να περπατήσουμε, ιδρωμένοι ως τα γόνατα κι εξουθενωμένοι φτάσαμε στον προορισμό μας. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, αλλά ακόμα υπήρχε αρκετό φως για εντυπωσιακές φωτογραφίες και το πλήθος είχε αρχίσει να σπάει γύρω από το μουσείο. Σε κάθε φανάρι στη διαδρομή μας, αφροαμερικανοί με καροτσάκια γεμάτα πάγο πουλούσαν μπουκάλια νερό, τσάι και κόκα κόλα, τα οποία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή με τους ξαναμμένους από τη ζέστη περαστικούς. Σε κάθε συντριβάνι που είδαμε στο δρόμο μας (και είδαμε πολλά) παιδιά και μεγάλοι έπαιζαν με τα νερά και σε πολλές περιπτώσεις βουτούσαν για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη ηλίαση.



Το μουσείο τέχνης της Φιλαδέλφειας έχει μείνει στην ιστορία χάρη στην πολυβραβευμένη ταινία Rocky, αλλά και τα sequels της. Η σκηνή με τον Ρόκι να σκαρφαλώνει τα 72 σκαλοπάτια προς το μουσείο έχει μείνει στην ιστορία των σινεφίλ και ειδικά στην Αμερική αποτελεί σύμβολο της προσπάθειας του ανθρώπου να πετύχει στους στόχους του και να φτάσει στα ύψη. Ένα άγαλμα του Ρόκι περιμένει στη μία άκρη στη βάση των πρώτων σκαλοπατιών, για το οποίο υπάρχει πάντα ουρά για φωτογραφίες. Το σημείο είναι τόσο δημοφιλές για τους τουρίστες, που συχνά άστεγοι και άλλοι φτωχοί ντόπιοι προθυμοποιούνται να τραβήξουν φωτογραφίες τους επισκέπτες, σε αντάλλαγμα με μερικά νομίσματα.



Αφού καθίσαμε στα σκαλιά, αισθανθήκαμε για λίγο σαν τους ήρωες των χολιγουντιανών ταινιών και απολαύσαμε τη θέα των ουρανοξυστών στον ορίζοντα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε με λεωφορείο κοντά στην περιοχή του χόστελ μας. Το τελευταίο φως της μέρας μας έκανε να μη θέλουμε ακόμη να κλειστούμε μέσα, έτσι αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε για μια σύντομη βόλτα μέχρι την πλήρη δύση του ηλίου στο Penn's Landing, το λιμάνι (κατά κάποιο τρόπο) της Φιλαδέλφειας στον ποταμό Ντελάγουερ. Είχαμε διαβάσει ότι τα καλοκαίρια η περιοχή μετατρέπεται σε χώρο περιπάτου, με πάγκους φαγητού, ποτού, τραπεζάκια και αιώρες δίπλα στα αραγμένα πλοία και υποβρύχια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα αποτελούν πλωτά μουσεία.



Η θερμοκρασία είχε πέσει ελαφρά και ένα δροσερό αεράκι έκανε τη βόλτα μας στην περιοχή ιδανική. Οικογένειες με μικρά παιδιά απολάμβαναν τα διάφορα παιχνίδια που είχαν στηθεί στην προβλήτα, ενώ ζευγαράκια είχαν καταλάβει τις αιώρες και ζουζούνιζαν βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Ο Βιτάλι κι εγώ πήραμε από μια παγωμένη γρανίτα στο χέρι και βολτάραμε, χαζεύοντας τα πλοία και τους περαστικούς και προσπαθώντας να διακρίνουμε λεπτομέρειες στην άλλη όχθη του ποταμού, όπου ξεκινούσε το Νιου Τζέρσι και η πόλη του Κάμντεν. Για τον περισσότερο κόσμο στην Ευρώπη καλοκαιρινές διακοπές σημαίνει θάλασσα, ηρεμία, καθαρός αέρας. Εμείς είχαμε πάρει την απόφαση να ταξιδέψουμε εναλλακτικά σε αμερικάνικες μεγαλουπόλεις - ίσως εκείνη ήταν η πρώτη στιγμή, από την ώρα που προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας, που αισθανθήκαμε αυτή τη γλυκιά, καθησυχαστική αίσθηση γαλήνης που έρχεται με τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια, ιδίως τις μέρες της καλοκαιρινής άδειας και ανεμελιάς. Θαρρείς πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο, το ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε στον ορίζοντα, με τα νερά του ποταμού να καταπίνουν τον ήλιο κάπου πίσω από τις σκαλωσιές της μεταλλικής γέφυρας του Ben Franklin δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το ομορφότερο μεσογειακό ηλιοβασίλεμα.

Είχε έρθει η ώρα να πούμε αντίο στη Φιλαδέλφεια. Κάπου στο κέντρο της πόλης, ο κύριος Πεν στην κορυφή του δημαρχείου έβγαλε το καπέλο του, υποκλίθηκε, δήλωσε τη χαρά του για τη γνωριμία και υποσχέθηκε ότι θα μας περίμενε στην πόλη του ανά πάσα στιγμή στο μέλλον, προτού χαθεί κάπου ανάμεσα στ' αστέρια.

 

[Dva Srca]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ - Δεν είν' Βιρτζίνια εδώ μαντάμ, εκπρόσωπο μην ψάχνετε δεξιά του Πότομακ (Μέρος Α)

Ο καιρός ήταν μουντός εκείνο το πρωινό, όταν επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την Ουάσινγκτον. Το ταξίδι μας προς το νότο ξεκινούσε σιγά-σιγά και ο ενθουσιασμός μου ανέβαινε. Το λεωφορείο μας τελικά έφτασε με 10 λεπτά καθυστέρηση στο σταθμό, ενώ οι επιβάτες άρχισαν να βγάζουν επιφωνήματα απογοήτευσης και ενίοτε οργής τριγύρω μας. Ο Βιτάλι κι εγώ δεν είχαμε ιδέα τι συνέβαινε. Όπως μας εξήγησαν, το λεωφορείο της εταιρίας, με την οποία είχαμε κλείσει εισιτήριο είχε χαλάσει στα μισά της διαδρομής, έτσι η εταιρία αναγκάστηκε να ναυλώσει κάποιο no name λεωφορείο, ώστε να μην καθυστερήσουμε. Τα παράπονα των επιβατών κράτησαν καμιά ώρα περίπου, ξεκινώντας από τον κακό κλιματισμό, μέχρι την έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος στο λεωφορείο που μας παρέλαβε. Τα smartphones άρχισαν να πέφτουν σαν τις μύγες γύρω μας.

Πριν ξεκινήσουμε, ο οδηγός μας έκανε την πιο μακάβρια και λεπτομερή ανάλυση των εξόδων ασφαλείας που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Όχι απλά μας έδειξε όλες τις πιθανές εξόδους και τους πυροσβεστήρες που υπήρχαν στο όχημα, αλλά ταυτόχρονα μας έκανε ερωτήσεις με πιθανά cases studies, στα οποία ήταν νεκρός στο τιμόνι / νεκρός έξω από το όχημα / αναίσθητος / παράλυτος / καταπλακωμένος με την οροφή του οχήματος κι εμείς έπρεπε να απαντήσουμε ποιος ήταν στην κάθε περίπτωση ο καλύτερος κι ασφαλέστερος τρόπος εξόδου από το όχημα. Δεν είμαι σίγουρος αν η συγκεκριμένη πρακτική είναι συνήθης στις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα έκλεψε τις εντυπώσεις μας.

Μπαίνοντας 3 ώρες μετά στην Ουάσινγκτον, ο Βιτάλι κι εγώ προσέξαμε ότι η συνοικία πριν τον σταθμό Union της πόλης ήταν ιδιαίτερα γκετοποιημένη, κάτι που μας έκανε σε μεγάλο βαθμό να νιώσουμε ανασφάλεια. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι στην περιοχή κυκλοφορούσαν επί το πλείστον Αφροαμερικανοί και Λατίνοι, όσο η ποιότητα του κόσμου που περνούσε γύρω από το λεωφορείο μας ενδυματολογικά και όχι μόνο. Μαύρες γυναίκες έγκυες κουβαλώντας ήδη δύο παιδιά στο καρότσι και την αγκαλιά τους, τεράστιοι άνδρες με τατουάζ και αμάνικα μπλουζάκια γεμάτα γράσο, πιτσιρικάδες που κάπνιζαν με τα scateboards τους παρκαρισμένα δίπλα, ζητιάνοι που δεν έβρισκαν ελεημοσύνη από πουθενά.

Πάνω που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε για το ότι θα ξεχωρίζαμε σαν τη μύγα μες το γάλα στο συγκεκριμένο πλήθος, η εικόνα άλλαξε απότομα με το που φτάσαμε στο σταθμό. Ο σταθμός Union είναι ένα κτίριο που, αν εξαιρέσει κανείς τη λαοθάλασσα και το συνωστισμό του, έχει μερικά πανέμορφα στοιχεία Art Deco να επιδείξει. Εκτός από σταθμός λεωφορείων και τρένων, είναι επίσης και δημοφιλές σημείο επιβίβασης και αποβίβασης στις γραμμές του Μετρό της πόλης, όπου και σκοπεύαμε να κατευθυνθούμε.

Η πρώτη δυσκολία δεν άργησε να εμφανιστεί: Το σύστημα του Μετρό της Ουάσινγκτον, αν και δεν είναι τόσο πολύπλοκο, όσο εκείνο του Λονδίνου ή του Παρισιού, είναι αρκετά πολύπλοκο ώστε να μπερδέψει τον επισκέπτη. Αρχικά έπρεπε να αγοράσουμε μια κάρτα ονόματι SmarTrip, το μηχάνημα ωστόσο δεχόταν μόνο χαρτονομίσματα των 5 ή/και των 10 δολαρίων. Αλλά και κατέχοντας την κάρτα η απόφαση του πόσα χρήματα να βάλεις για τις διαδρομές της ημέρας δεν είναι εύκολη απόφαση. Το εισιτήριο ανά διαδρομή δεν εξαρτάται μόνο από την απόσταση που θέλει κανείς να διανύσει, αλλά και από την ώρα της ημέρας, με τις ώρες αιχμής να είναι πιο ακριβές από τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Καθότι κανείς από τους δυο μας δεν είχε πάνω του αρκετά ψιλά, μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε την άκρη. Ψάχνοντας να χαλάσω, κατέληξα σε ένα ψιλικατζίδικο στο σταθμό, όπου μια ελληνοαμερικάνα λογομαχούσε με το γαμπρό της (ο οποίος της απαντούσε στα αγγλικά, όσο αυτή του μιλούσε σε άπταιστα ελληνικά) για την πράσινη κάρτα του μπατζανάκη της, ο οποίος είχε προβλήματα με την εγκατάστασή του στις ΗΠΑ. Χωρίς να αποκαλύψω την ταυτότητά μου, τους άκουγα να ανταλλάζουν απόψεις έντονα και χωρίς να συμφωνούν σε πολλά σημεία, μέχρι να πάρω αυτό που ήθελα.

~~~
​

Μετά την εγκατάστασή μας στο χόστελ, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της πόλης από το ζωολογικό κήπο της Ουάσινγκτον, γνωστό για τα αρκουδάκια πάντα του. Η μεγάλη σταρ του ζωολογικού κήπου, Mei Xiang, είναι ένα γιγάντιο πάντα που έχει καταφέρει να φέρει στον κόσμο με φυσικό, αλλά και τεχνητό τρόπο περισσότερα από 5 μικρά, από τα οποία μόνο μερικά επιβίωσαν. Ο ζωολογικός κήπος έχει παράδοση στην εκτροφή πάντα και δουλεύει σε στενή συνεργασία με το κέντρο προστασίας πάντα στην Κίνα.

Η είσοδος του ζωολογικού κήπου απέχει περίπου 10 λεπτά με τα πόδια από τον κοντινότερο σταθμό μετρό, ενώ το πάρκο είναι τεράστιο και χρειάζεται περίπου 2 με 3 ώρες για να το εξερευνήσει κανείς όλο. Η είσοδος είναι δωρεάν για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Καθότι φτάσαμε αργά, ο Βιτάλι κι εγώ επικεντρωθήκαμε στα πάντα, καθώς και 2-3 άλλα είδη ζώων που μας ενδιέφεραν, χωρίς να σταματάμε σε κάθε γωνία του πραγματικά δαιδαλώδους πάρκου. Γύρω μας οικογένειες με παιδιά, νέοι που κάναν jogging και επιχειρηματίες που επέστρεφαν σπίτι τους μέσα από το πάρκο φαίνονταν να απολαμβάνουν εξίσου το περιβάλλον γύρω τους, παρά τα γκρίζα σύννεφα που είχαν αρχίσει να γεμίζουν τον ουρανό.



Επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας εξουθενωμένοι από το περπάτημα και το τρίωρο ταξίδι της ημέρας και αρχίσαμε να οργανώνουμε τα επόμενά μας βήματα. Σκοπός μας ήταν να περάσουμε στην πόλη συνολικά πέντε ημέρες, καθότι είχαμε μια λίστα από μουσεία, σημαντικά κτίρια και άλλα μνημεία να δούμε, τα περισσότερα από τα οποία είχαν δωρεάν είσοδο.

~~~
​

Τα μεγάλα μας σχέδια για τη δεύτερη μέρα στην Ουάσινγκτον περιελάμβαναν μια επίσκεψη στο Καπιτώλιο, τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, το κτίριο του Ανώτατου Δικαστηρίου, καθώς και μια επίσκεψη στο Μνημείο Τζορτζ Ουάσινγκτον.

Η ημέρα μας ξεκίνησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήδη από τον κοινόχρηστο χώρο/κουζίνα του χόστελ μας, όπου πήγαμε για πρωινό. Μας καλωσόρισε στον όροφο ένας ζωηρός, κοντρόχοντρος Αφροαμερικανός, ο οποίος απαίτησε να του πούμε καλημέρα σε μία ξένη γλώσσα, ώστε να μας επιτρέψει την είσοδο. Σκοπός του ήταν, όπως είπε, να μάθει να λέει καλημέρα σε κάθε γλώσσα αυτής της γης. Για εμάς η αποστολή ήταν εύκολη, ωστόσο απολαύσαμε μερικούς από τους Αμερικάνους επισκέπτες, οι οποίοι ολοφάνερα δεν ήξεραν πώς να λένε καλημέρα σε καμία ξένη γλώσσα, έτσι έπρεπε να περιμένουν στο τέλος της ουράς, μέχρι να μάθουν τουλάχιστον από κάποιον άλλο επισκέπτη. Σημειωτέον: ο αξιαγάπητος κύριος δεν ήξερε τη λέξη καλημέρα στα ελληνικά, ήμουν ο πρώτος που του την έμαθε.

Πρώτος σταθμός: Καπιτώλιο των ΗΠΑ. Είχαμε ήδη κάνει κράτηση του δωρεάν εισιτηρίου μας για την ξενάγηση της προτίμησής μας από το διαδίκτυο, έτσι δεν αντιμετωπίσαμε κανένα απολύτως πρόβλημα αναμονής στις τεράστιες ουρές που είδαμε στο λόμπι του κτιρίου. Η ξενάγηση άρχισε με ένα δεκάλεπτο βίντεο, με τίτλο "E Pluribus Unum" (= Από περισσότερα, ένα), ένα από τα επίσημα εθνικά συνθήματα των ΗΠΑ. Το βίντεο ουσιαστικά περιέγραφε πώς οι ΗΠΑ είναι η πιο πολυπολιτισμική χώρα στον κόσμο, όπου οι ελευθερίες των πολιτών γίνονται σεβαστές και πώς το Καπιτώλιο αποτελεί το σύμβολο της ενότητας των πολλών κομματιών που αποτελούν το παζλ της χώρας που λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες. Πρέπει να ομολογήσω ότι, παρά το ότι πάντα είμαι υποψιασμένος, έως και καχύποπτος σε θέματα καλλιέργειας εθνικής υπερηφάνειας και συνείδησης, βρήκα το βίντεο ιδιαίτερα συγκινητικό και εμπνευσμένο, αν και σε μερικά σημεία πλησίαζε τα όρια του αμερικάνικου glory-κιτς.

Ένας πανύψηλος, λιγνός αλλά δυνατός σαν γαζέλα Αφροαμερικανός μας παρέλαβε από το σημείο εκείνο για να μας ξεναγήσει με μικρόφωνο που συνδεόταν ασύρματα με τα ακουστικά μας στο υπόλοιπο του χώρου. Όσο περιδιαβαίναμε τους διαδρόμους και τα δωμάτια του Καπιτωλίου, πρέπει να είχαν την ίδια ή παρόμοια ξενάγηση τουλάχιστον άλλα δέκα παρόμοια γκρουπ, κάτι που έκανε το σύστημα αυτό επικοινωνίας με τον ξεναγό μας απαραίτητο. Ο ξεναγός μας είχε εκπληκτικές γνώσεις γύρω από την ιστορία της χώρας και των διάσημων πολιτικών και ιστορικών προσωπικοτήτων της και οφείλω να παραδεχτώ ότι, παρά το σύντομο και πολύβουο της κατάστασης, η ξενάγησή του ήταν υποδειγματική. Το highlight ήταν το δωμάτιο όπου φυλάσσονται τα αγάλματα που στέλνει η κάθε πολιτεία στο Καπιτώλιο, τα οποία αναπαριστούν σημαντικές φιγούρες της αμερικανικής ιστορίας από την κάθε πολιτεία: Ronald Reagan, Jefferson Davis, George Washington και πολλοί άλλοι σημαντικοί πολιτικοί της χώρας σε ένα μόνο δωμάτιο. Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι πρόσφατα στο χώρο προστέθηκε από την πολιτεία της Αλαμπάμα και το άγαλμα της Rosa Parks, της πρώτης μαύρης γυναίκας στη συλλογή του Καπιτωλίου, κάτι που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από την Αφροαμερικανική κοινότητα, καθώς και τους φεμινιστικούς κύκλους της χώρας.



Ο ξεναγός επίσης μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να επισκεφθούμε την πτέρυγα της Γερουσίας, που στεγάζεται επίσης εντός του Καπιτωλίου. Οι Αμερικανοί πολίτες παραδοσιακά πρέπει να καλέσουν το γραφείο του Γερουσιαστή της πολιτείας του, ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση, ωστόσο για τους ξένους πολίτες αρκεί η επίδειξη του διαβατηρίου. Το δωμάτιο ήταν λιτό αλλά κομψό, ενώ σε ένα βαθμό θύμιζε τα κοινοβούλια άλλων χωρών που έχει τύχει να επισκεφθώ στο παρελθόν. Η ασφάλεια και ο έλεγχος αποσκευών πριν την πρόσβαση στο χώρο συνεδριάσεων της Γερουσίας είναι εξονυχιστικός, γι' αυτό αν σκοπεύετε να επισκεφθείτε φροντίστε να μην κουβαλάτε περιττά ή αιχμηρά αντικείμενα πάνω σας. Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν, οπότε δεν έχω κάτι να σας επιδείξω οπτικά από αυτό το χώρο.

Απέναντι από την πίσω πλευρά του Καπιτωλίου μπορεί κανείς επίσης να επισκεφθεί τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Ο χώρος είναι εύκολα προσβάσιμος όχι μόνο εξωτερικά αλλά και με υπόγεια διάβαση από το ίδιο το Καπιτώλιο. Στη Βιβλιοθήκη μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα η πανέμορφη Beaux-Arts αρχιτεκτονική των κεντρικών χώρων με ευρωπαϊκή επιρροή, που θύμιζε τα καλύτερα μουσεία της δυτικής Ευρώπης. Στο χώρο φιλοξενούνται σημαντικά κειμήλια, όπως ένα από τα τρία αυθεντικά πρώτα αντίγραφα της Βίβλου του Γουτεμβέργιου. Οι κοινόχρηστοι και προσβάσιμοι στους τουρίστες χώροι της Βιβλιοθήκης λειτουργούν περισσότερο ως μουσείο, καθότι η πρόσβαση στα αρχεία της βιβλιοθήκης επιτρέπεται μόνο σε αξιωματούχους ή άτομα που έχουν ζητήσει πρότερη γραπτή άδεια για τη διεξαγωγή σημαντικών ερευνητικών projects.



Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη, δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι κάτι συνέβαινε στους δρόμους της πόλης. Υπήρχε μια γενική βαβούρα και αναστάτωση που, για τα δεδομένα της καλά αστυνομευμένης Ουάσινγκτον δεν ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένο φαινόμενο. Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι η φασαρία ερχόταν από τα κτίρια του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, λίγα μόλις μέτρα μακριά. Τηλεοπτικά συνεργεία, γκρουπ ακτιβιστών με σημαίες ουράνιου τόξου και πανό με μηνύματα υπέρ της ισότητας του γάμου βρίσκονταν παντού τριγύρω μας. Μόλις είχε βγει η απόφαση του δικαστηρίου για αναγνώριση όλων των γάμων, ανεξαρτήτως φύλου, σε όλη την επικράτεια της χώρας. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα πανηγυρική και πολύς νέος κόσμος γιόρταζε το γεγονός. Ακτιβιστές μας μοίραζαν σημαιάκια και άλλα αναμνηστικά, ενώ προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τους δημοσιογράφους που ξεκάθαρα έψαχναν εθελοντές για συνεντεύξεις. Συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι βρισκόμασταν στο σημείο όπου γραφόταν για τη χώρα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της, κάτι που μας έκανε να αισθανθούμε ιδιαίτερη χαρά που ήμασταν εκεί, ακόμη κι αν ήμασταν απροετοίμαστοι για όλο το πανηγύρι που λάμβανε χώρα γύρω μας.



Η τελευταία στάση μας για τη μέρα ήταν το μνημείο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ένας εντυπωσιακός οβελίσκος που μάλιστα αποτελεί τον υψηλότερο του κόσμου (~170μ.) στην ακριβώς αντίθετη άκρη του National Mall από το σημείο που βρίσκονται όλα τα κτίρια που επισκεφθήκαμε νωρίτερα μέσα στη μέρα. Έχοντας ήδη τυπωμένα τα εισιτήριά μας, στηθήκαμε στη σειρά, όπου μας τοποθέτησε μια εκπρόσωπος του οργανισμού εθνικών πάρκων της χώρας (θυμάστε τι σας έλεγα, οτιδήποτε ιστορικό στις ΗΠΑ θεωρείται εθνικό πάρκο και πέφτει κάτω από την ίδια ομπρέλα με τα φυσικά μνημεία!). Είσοδος στον οβελίσκο γινόταν μόνο με εισιτήριο, ενώ ο αριθμός αυτών ήταν περιορισμένος, λόγω του μικρού χώρου στα ασανσέρ που μεταφέρουν τους επισκέπτες. Προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται για επίσκεψη να κάνει την κράτησή του από πριν διαδικτυακά, καθώς τα εισιτήρια εξαντλούνται καθημερινά στον γκισέ εντός μισής ώρας, αρχίζοντας ήδη από τις 8 ή 8:30 το πρωί. Κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να ευχαριστηθεί τον καφέ του και μη στήνεστε άσκοπα σε πρωινές ουρές γκρινιάρηδων Αμερικάνων.

Εσωτερικά στον οβελίσκο η ξενάγηση κάνει τρεις στάσεις: Μια στην κορυφή, από όπου κανείς μπορεί να θαυμάσει απίθανη πανοραμική θέα της πόλης από όλες τις κατευθύνσεις, μία έναν όροφο παρακάτω, όπου εξηγούνται ορισμένα σημαντικά στοιχεία για την ανέγερση του μνημείου, καθώς και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τον Ουάσινγκτον και την επιλογή της περιοχής όπου χτίστηκε η πρωτεύουσα της χώρας δεξιά του ποταμού Πότομακ, ανάμεσα στις πολιτείες Μέριλαντ και Βιρτζίνια. Τέλος, εντός του ασανσέρ, ο ξεναγός βάζει τον ανελκυστήρα σε slow motion, έτσι κατεβαίνοντας ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει τις αναμνηστικές πλάκες που η κάθε πολιτεία έστειλε στο μνημείο, μετά την αποδοχή της ως Πολιτεία στη χώρα. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη για τους ιστοριολάτρεις, καθώς και τους λάτρεις της πανοραμικής θέας.



Οι ξεναγήσεις μας τελείωσαν λίγο μετά τις έξι, οπότε με τα πόδια μας να παραπονιούνται από τον ποδαρόδρομο αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο χόστελ μας για ένα ζεστό ντουζ και την οργάνωση των δραστηριοτήτων της επόμενης ημέρας. Επιστρέφοντας με τα πόδια στο χόστελ μας, σε κάποιο σημείο της διαδρομής περάσαμε έξω από το τμήμα φορολόγησης και οικονομικών της Επαρχίας της Κολούμπια, όπου είδαμε ένα ενδιαφέρον μήνυμα σε μία φωτεινή επιγραφή αριστερά από την κεντρική είσοδο:

ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ: ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ
Το 2014, η Επαρχία της Κολούμπια προσέθεσε στα κρατικά ταμεία: [τεράστιο ποσό που δε θυμάμαι]
Ως αντάλλαγμα, η Επαρχία εκπροσωπείται στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων από: 0 αντιπροσώπους
Απαιτούμε την μετατροπή της Επαρχίας της Κολούμπια σε Πολιτεία και την ισότιμη Εκπροσώπησή μας στους κρατικούς φορείς.

Προβληματισμένοι, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, μόνο και μόνο για να δούμε το ίδιο κείμενο γραμμένο στις πινακίδες κάθε αυτοκινήτου που έφερε πινακίδα της Επαρχίας της Κολούμπια:

ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ

Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα πόσο μεγάλη και πολύπλοκη είναι η ιστορία που οδήγησε σε αυτό το εμβληματικό μήνυμα-motto της πόλης. Μια ιστορία που ξεκίνησε ήδη από το 1790...

Συνεχίζεται...

 

[underwater]

Πολυ ενδιαφέρουσα ιστορια, πολυ καλογραμμενη!
Και για λιγότερες γνωστές περιοχές των ΗΠΑ σε σχεση με αυτές για τις οποίες εχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε στο forum!

 

[Dva Srca]

Πολυ ενδιαφέρουσα ιστορια, πολυ καλογραμμενη!
Και για λιγότερες γνωστές περιοχές των ΗΠΑ σε σχεση με αυτές για τις οποίες εχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε στο forum!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια Το ταξίδι γενικά έγινε με σκοπό τη σύγκριση αμερικανικού Βορρά-Νότου κι εμπνευσμένο πιο συγκεκριμένα από τον Εμφύλιο πόλεμο, που έκανε πιο ξεκάθαρο το χάσμα μεταξύ των πρώτων πολιτειών. Στόχος μας ήταν η παρατήρηση της σημερινής στάσης του κόσμου απέναντι στο φλέγον αυτό για τις ΗΠΑ ζήτημα, όπως θα φανεί καλύτερα αργότερα στην ιστορία.

Δεύτερο (και τελευταίο) κεφάλαιο για την Ουάσινγκτον μέσα στη βδομάδα!

 

[Dva Srca]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ - Δεν είν' Βιρτζίνια εδώ μαντάμ, εκπρόσωπο μην ψάχνετε δεξιά του Πότομακ (Μέρος Β)

Οι ΗΠΑ δεν ήταν ανέκαθεν η υπερδύναμη που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρξε όντως μια εποχή που οι πρώτες πολιτείες είχαν ελάχιστο πληθυσμό, ερχόμενο από τη Δυτική Ευρώπη και παλεύοντας να επιβιώσει ενάντια σε ασθένειες που το λευκό γένος δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν, καθώς και ενάντια στην (δικαιολογημένα) εχθρική στάση των ντόπιων πληθυσμών Ινδιάνων, των οποίων η ιερή γη καταπατούταν όλο και περισσότερο από τους Ευρωπαίους εποίκους μέρα με τη μέρα. Εκτός όλων αυτών όμως, οι Πολιτείες είχαν και έναν άλλον εχθρό, ο οποίος δεν έγινε αμέσως ορατός: την ίδια τους τη γενέτειρα. Η Βρετανία, των οποίων οι πρώτες πολιτείες ήταν αποικίες, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις αποσχιστικές τάσεις ορισμένων πόλεων και περιοχών, έτσι προσπάθησε με κάθε τρόπο να επιβληθεί, ορίζοντας δυσβάσταχτη φορολογία, ορίζοντας δικούς της εκπροσώπους σε υψηλές στρατιωτικές και δικαστικές θέσεις και μπορείτε να φανταστείτε πόσο τεταμένες ήταν επί δεκαετίες οι σχέσεις μεταξύ του στέμματος και των αποικιών του.

Μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, ως πρώτη πρωτεύουσα ορίστηκε η Φιλαδέλφεια, εκεί δηλαδή που ξεκίνησαν όλα. Ωστόσο σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, οι τοπικές αρχές δεν κατάφεραν να επιβληθούν σε οργισμένα πλήθη που ζητούσαν τα δικαιώματά τους για διάφορα περιστατικά. Γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι για την επιβίωση αυτής της τόσο ασταθούς νέας χώρας, έπρεπε να δημιουργηθεί μια πρωτεύουσα που είναι ανεξάρτητη από τις Πολιτείες και τη δική τους κυριαρχία. Κάπως έτσι επιλέχθηκε ένα κομμάτι γης γύρω από τον ποταμό Πότομακ, το οποίο μετονομάστηκε σε Επαρχία της Κολούμπια, κατά κόσμον γνωστή και ως Ουάσινγκτον. Σύμφωνα με το αρχικό πλάνο, τόσο η Πολιτεία της Βιρτζίνια, όσο και αυτή του Μέριλαντ ήταν υποχρεωμένες να παραχωρήσουν μέρος της επικράτειάς τους, προκειμένου να χτιστεί η νέα πρωτεύουσα. Με το πέρασμα του χρόνου, η έκταση της πρωτεύουσας μειώθηκε και πλέον συμπεριλάμβανε μόνο εδάφη που ανήκαν στην πολιτεία του Μέριλαντ. Πλήθος αρχιτεκτόνων, μηχανικών και άλλων μορφωμένων Ευρωπαίων κλήθηκαν στη νεόδμητη πόλη, ώστε να της προσδώσουν μια εικόνα εγκυρότητας, αξιοπιστίας και δύναμης, όπως θα είχε μια ιστορική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ειδικά μετά την πλήρη καταστροφή της πόλης το 1812-1814 από τους Βρετανούς, η αναδόμηση της πρωτεύουσας έγινε αντικείμενο μείζονος σημασίας, καθότι από αυτή θα εξαρτώταν σε μεγάλο βαθμό και η αναπτέρωση του ηθικού του πληθυσμού της χώρας, η οποία ακόμη βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης.

Ως ανεξάρτητη, η Ουάσινγκτον δε μπορούσε σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ να φέρει τα υπόλοιπα δικαιώματα που είχαν οι πολιτείες, καθότι έπρεπε να είναι πάντα αμερόληπτη και από εκεί να ασκείται η εξουσία σε όλη της αμερικανική επικράτεια. Ως αποτέλεσμα, μέχρι και σήμερα οι κάτοικοι της Ουάσινγκτον, παρά το ότι έχουν μακράν το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα και πληρώνουν αρκετά δυσβάστακτους φόρους στα κρατικά ταμεία, δεν εκπροσωπούνται σε κανένα σώμα λήψης αποφάσεων...

Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μας, μετά από ενδελεχή σχετική έρευνα την προηγούμενη νύχτα, ο Βιτάλι κι εγώ ξεκινήσαμε για μια ακόμη ημέρα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Το πλάνο μας ήταν μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο Αεροδιαστημικής της πόλης, καθώς και στο μνημείο Λίνκολν, πριν καταλήξουμε να θαυμάσουμε από μακριά τον παγκοσμίως γνωστό Λευκό Οίκο.

Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, στην Ουάσινγκτον όλα (σχεδόν) τα μουσεία έχουν δωρεάν είσοδο για τον επισκέπτη. Ο λόγος είναι ότι η πλειοψηφία των μουσείων της πόλης χορηγείται και συντηρείται από το ίδρυμα Smithsonian, το οποίο έχει απευθείας δεσμούς με τον κρατικό μηχανισμό των ΗΠΑ. Καθότι εκείνη την ημέρα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι ο καιρός στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ είναι εντελώς απρόβλεπτος, σχεδόν όλοι οι τουρίστες της πόλης κατευθύνθηκαν ενστικτωδώς στα μουσεία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αν και απόλυτα ενδιαφέρον και με πλήθος εκθεμάτων, το μουσείο Αεροδιαστημικής ήταν φίσκα και πάντα έπρεπε να περιμένουμε μερικά λεπτά πριν έρθει η σειρά μας να διαβάσουμε κάποια επιγραφή ή επεξήγηση εκθέματος.



Μεταξύ των εκθεμάτων ήταν και το περίφημο αεροπλάνο των αδελφών Ράιτ (1903), καθώς και μια ολόκληρη έκθεση αφιερωμένη στη ζωή τους, διάφορες εκθέσεις για την εξέλιξη της αεροναυπηγικής, τη μείωση του κόστους μεταφοράς μέσω αέρος και πολλές μίνι-εκθέσεις για τους πλανήτες, την εξερεύνηση του διαστήματος και τη ζωή του μέσου αστροναύτη. Γενικά ένα μουσείο πολύ γεμάτο με πληροφορίες, που απαιτεί από μόνο του ένα γεμάτο τρίωρο, κάτι που με μεγάλη χαρά αφιερώσαμε, δεδομένης της βροχής που έπεφτε καταρρακτωδώς για ώρες. Το μουσείο επίσης διαθέτει και χώρο εστίασης, με επιλογές κυρίως fast food, αλλά δεδομένης της κατάστασης που επικρατούσε έξω με χαρά μασουλήσαμε το burgerάκι μας χωρίς παράπονα.

Με το που καταλάγιασε η βροχή, ξεχυθήκαμε και πάλι στο National Mall με κατεύθυνση το Lincoln Memorial στο δυτικό άκρο της περιοχής, επί του ποταμού Πότομακ. Ένα πανέμορφο διπλό ουράνιο τόξο στόλιζε τον μεσημεριανό ουρανό, ενώ η τροπική, θαρρείς, ζέστη και υγρασία άρχισαν να κάνουν και πάλι σιγά-σιγά την εμφάνισή τους. Οι τουρίστες απλώθηκαν ξανά στους δρόμους, δίνοντας μας περισσότερο χώρο να ανασάνουμε και να απολαύσουμε την πόλη.Φτάνοντας κοντά στο μνημείο, διακρίναμε τις πρώτες προετοιμασίες για την 4η Ιουλίου, τη μεγαλύτερη εθνική επέτειο των ΗΠΑ: Μεταφορικές εταιρίες έστηναν ήδη τις πρώτες εγκαταστάσεις εκτόξευσης πυροτεχνημάτων, περικλείοντάς τες με προστατευτικά κιγκλιδώματα. Κάπου εκεί, με background το κτίριο όπου στεγάζεται το μνημείο Lincoln, ζητήσαμε από 2-3 περαστικούς να μας βγάλουν μια φωτογραφία μαζί, αλλά μάταια. Τα αποτελέσματα σε όλες τις περιπτώσεις εντελώς αδέξια, σε βαθμό που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν ο μέσος Αμερικανός ξέρει να χρησιμοποιεί μια απλή, καθημερινή φωτογραφική μηχανή. Τουλάχιστον αποκτήσαμε ωραιότατες φωτογραφίες των παπουτσιών, των ποδιών και του προσώπου μας. Για το κτίριο από πίσω ούτε λόγος - οι φωτογραφίες θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν τραβηχτεί στο Ζάππειο.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς το μνημείο, ακούσαμε διάφορες ενδιαφέρουσες δηλώσεις από Αμερικάνους επισκέπτες, όπως:

"Αυτό το μέρος πώς είπαμε λέγεται;"

"Καλέ πώς το χτίσανε αυτό τόσο ψηλό στα αρχαία χρόνια;"

"Εδώ ζούσε ο Λίνκολν δηλαδή;"

Μισώ τα στερεότυπα και έχω γνωρίσει αρκετούς Αμερικάνους με πολύ καλή γνώση της παγκόσμιας πραγματικότητας στο παρελθόν, ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι ο μέσος Αμερικάνος τουρίστας εντός των ΗΠΑ έχει τόση γνώση του κόσμου και της χώρας του της ίδιας, όσο εγώ γνώσεις αστροφυσικής. Και επειδή φαντάζομαι δε γνωρίζετε αν τυχόν είμαι κρυφή διάνοια στην αστροφυσική ή όχι, σας λέω με ασφάλεια ότι όχι, στο θέμα αυτό σηκώνω τα χέρια ψηλά.



Τελευταία στάση ο Λευκός Οίκος, τον οποίο δε μπορεί να επισκεφθεί κανείς τόσο απλά στο εσωτερικό του, γι' αυτό οι περισσότεροι επισκέπτες τον βλέπουν από μακριά. Στη γύρω περιοχή έχει ανεγερθεί και ένα αρκετά ενδιαφέρον και ενημερωτικό μίνι-μουσείο, με όμορφα βίντεο και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους προέδρους των ΗΠΑ, τον τρόπο ζωής τους και το ρόλο του Λευκού Οίκου ως ένα σύμβολο σταθερότητας, ασφάλειας και ταυτότητας σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ.

Όσο στεκόμασταν έξω από το Λευκό Οίκο, προσπαθώντας να τραβήξουμε μια αξιοπρεπή φωτογραφία χωρίς τα κεφάλια ή τα χέρια άλλων τουριστών, είδαμε ένα ελικόπτερο να προσγειώνεται στο ελικοδρόμιο μπροστά από την κατοικία. Όπως μάθαμε αργότερα, ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα αποβιβαζόταν εκείνη τη στιγμή από το συγκεκριμένο ελικόπτερο, μετά από ένα σύντομο ταξίδι στις Νότιες Πολιτείες, όπου μίλησε δημόσια για το θέμα του ρατσισμού στη χώρα με αφορμή το τραγικό περιστατικό στην αφροαμερικάνικη εκκλησία στο Τσάρλεστον.



Στην επιστροφή μας στο χόστελ, ο Βιτάλι πρότεινε να περάσουμε από την Chinatown της Ουάσινγκτον, ώστε να αναζητήσουμε βραδινό και να πάρουμε μια γεύση από τον πιο urban χαρακτήρα της πόλης. Ένα θα σας πω: έχοντας πάει στην Chinatown της Νέας Υόρκης, ένιωσα ότι αυτή της Ουάσινγκτον ήταν ένα αστείο τουλάχιστον. Όχι μόνο δεν υπήρχε τίποτα το κινέζικο σχετικά με τη συγκεκριμένη γειτονιά, πέρα από την κεντρική πύλη που κάτι έφερνε σε Κίνα, αλλά ήταν γεμάτη με αμερικάνικες και άλλες δυτικές αλυσίδες καταστημάτων, που απλά έφεραν πινακίδες και στην κινεζική γλώσσα. Όσο για το πλήθος που κυκλοφορούσε στην περιοχή... hipsters, φοιτητές, τουρίστες και ζητιάνοι. Δεν είδα προσωπικά ούτε μια παρέα Κινέζων ή Ασιατών εν γένει. Αν λοιπόν ψάχνετε την αληθινή εμπειρία μιας αμερικάνικης Chinatown, δε θα τη βρείτε στην Ουάσινγκτον. Η νεοϋορκέζικη έκδοση είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Και ναι, καλά το μαντέψατε, στα McDonalds καταλήξαμε

~ ~ ~
​

Τέταρτη και τελευταία ημέρα στην αμερικανική πρωτεύουσα, τέταρτη ημέρα που λέγαμε καλημέρα στον Αφροαμερικανό φίλο μας στο εστιατόριο σε μια διαφορετική γλώσσα (νομίζω τον είχαμε καταμπερδέψει τον άνθρωπο, την ίδια ώρα που οι Αμερικάνοι πίσω μας προσπαθούσαν να θυμηθούν πώς λένε καλημέρα οι Gomez στη διπλανή πόρτα κάθε πρωί). Το σχέδιο αυτή τη φορά μας έβγαζε στα προάστια της Ουάσινγκτον, μια περιοχή που συχνά αγνοούν οι ξένοι τουρίστες στην πόλη, την οποία ωστόσο επισκέπτονται με καθολικότητα και ευλάβεια οι Αμερικάνοι τουρίστες, για λόγους που θα ανακαλύψετε σύντομα.

Οι βόρειες επαρχίες της Βιρτζίνια, η οποία αποτελεί ξεχωριστή πολιτεία από μόνη της, συνδέονται με το κέντρο της Ουάσινγκτον εύκολα και γρήγορα με το μετρό. Πρώτη μας στάση το Νεκροταφείο Άρλινγκτον, πόλος έλξης εκατομμυρίων Αμερικανών ετησίως, καθώς το νεκροταφείο έχει λάβει σήμερα την υψηλότερη θέση στην ιεραρχία των αμερικανικών στρατιωτικών νεκροταφείων και έχει έτσι εξελιχθεί σε ένα πολύ αναπτυγμένο τουριστικό προϊόν, όπου μάλιστα πολλοί Αμερικανοί αναζητούν συγκεκριμένους τάφους προγόνων τους που σκοτώθηκαν σε κάποιον μεγάλο πόλεμο του παρελθόντος.

Στο νεκροταφείο διατίθενται πολλές διαφορετικές επιλογές ξενάγησης, εμείς ωστόσο προτιμήσαμε ένα Free Walking Tour, στο οποίο πληρώνεις ό,τι πιστεύεις ότι αξίζει ο ξεναγός σου και το πρόγραμμα είναι πολύ πιο ευέλικτο και φιλικό στους ξένους τουρίστες, οι οποίοι προφανώς δεν ενδιαφέρονται για λεπτομέρειες που μόνο λίγοι στρατό***λους Αμερικάνους θα ενδιέφεραν. Ο ξεναγός μας ήταν ένας φιλικός και ομιλητικότατος τριαντάρης, παντρεμένος με Γερμανίδα και καλοταξιδεμένος στην Ευρώπη, που ενδιαφέρθηκε αμέσως για εμάς και συχνά μας ρωτούσε αν έχουμε κάποια απορία, καθότι ήμασταν ξεκάθαρα οι μόνοι μη Αμερικανοί πολίτες στο γκρουπ.

Το νεκροταφείο του Άρλινγκτον φέρει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι συνδεδεμένη με τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο του 1861-1865. Βλέπετε περί τα 1800, η τεράστια έκταση γης ανήκε στην πλούσια οικογένεια Custis και για ένα μικρό διάστημα χρησιμοποιήθηκε ως φυτεία και κατοικία του στρατηγού Λη, ο οποίος παντρεύτηκε την κληρονόμο της οικείας Άρλινγκτον στην κορυφή του λόφου με θέα τον ποταμό Πότομακ και τη σημερινή Ουάσινγκτον. Ο στρατηγός Λη, μετά την απόσχιση της Βιρτζίνια από τις ΗΠΑ, εγκατέλειψε την οικεία και ηγήθηκε του στρατού της Β. Βιρτζίνια, πολεμώντας με το μέρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής. Για ένα διάστημα ο λόφος του Άρλινγκτον χρησιμοποιήθηκε ως στρατηγικό σημείο επίβλεψης της περιοχής του Πότομακ από τους πολεμιστές της Συνομοσπονδίας, ενώ στο έδαφος γύρω από την οικεία μέλη της πλούσιας οικογένειας που κατοικούσε εκεί έθαψε πληθώρα κοσμημάτων και άλλων οικογενειακών κειμηλίων μεγάλης αξίας, από φόβο ότι οι εχθροπραξίες θα έβρισκαν την οικεία λεηλατημένη. Τελικά, μετά από πολλές οικονομικές και στρατηγικές πιέσεις, ο λόφος και η γύρω περιοχή αγοράστηκαν από το αμερικανικό κράτος και χρησιμοποιήθηκαν ως χώρος ταφής στρατιωτών και στρατιωτικών, κάτι που συνεχίζει να ισχύει μέχρι σήμερα. Το 2014, το νεκροταφείο γιόρτασε 150 χρόνια από την ίδρυσή του.

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για το νεκροταφείο Άρλινγκτον είναι ότι στα εδάφη του κείτονται σημαντικές προσωπικότητες της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, όπως οι πρόεδροι Taft και J.F. Kennedy, καθώς και άλλα μέλη της πολυμελούς (και σχετικά καταραμένης, παραδεχτείτε το) οικογένειας Kennedy. Επίσης, η γνωστή σε εμάς για το γάμο της με τον Αριστοτέλη Ωνάση Jackie Kennedy Onassis είναι επίσης θαμμένη δίπλα στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ και πρώην σύζυγό της.



Κάτι που μου απέδειξε περίτρανα η επίσκεψη αυτή στο νεκροταφείο του Άρλινγκτον είναι η βαθιά και πολύπλοκη σχέση των ΗΠΑ με το στρατό τους, κάτι που έζησα ξανά αργότερα στο Νότο της χώρας. Είναι ωστόσο ξεκάθαρη η προσήλωση των Αμερικανών στην πολεμική τους ιστορία, όσο και ο σεβασμός τους στους βετεράνους πολέμου, τους οποίους κυριολεκτικά βλέπουν σαν ήρωες και σωτήρες του έθνους.

Η επίσκεψή μας έληξε με την παρακολούθηση της τελετής αλλαγής φρουράς, η οποία πρέπει να ομολογήσω είναι σε ένα βαθμό αρκετά πιο εντυπωσιακή από την αντίστοιχη αλλαγή φρουράς των Ευζώνων στο Σύνταγμα, αν και διαθέτει έντονα στοιχεία στρατοκ***ίασης στην οποία γενικά είμαι αλλεργικός. Ωστόσο ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις τον αρχιφύλακα της φρουράς του νεκροταφείου να στροβιλίζει το όπλο του φρουρού σαν το πιο ελαφρύ καλάμι ελέγχοντάς το με κάθε λεπτομέρεια από όλες τις πλευρές για τυχόν φθορά. Η συγκεκριμένη δουλειά, όπως μας είπε ο ξεναγός, είναι ιδιαίτερα απαιτητική σωματικά και ψυχικά, με πολλούς από τους φρουρούς να αφιερώνουν κυριολεκτικά τη μισή τους μέρα στη φροντίδα του όπλου και της στολής τους. Το παραμικρό λάθος μπορεί να τιμωρηθεί με αποβολή από το σώμα, κάτι που θεωρείται ιδιαίτερα ντροπιαστικό.

Μετά από αυτή την πλήρη πληροφοριών και ιστορίας ξενάγηση, κατευθυνθήκαμε εντός της Βιρτζίνια σε μία εντελώς διαφορετική περιοχή, την κωμόπολη Αλεξάντρια στα ανατολικά. Η Αλεξάντρια κάποτε αποτελούσε τμήμα της Ουάσινγκτον, ωστόσο με την αποχώρηση των εδαφών της Βιρτζίνια από τον πυρήνα της πρωτεύουσας η πόλη επέστρεψε στην πολιτεία που ανέκαθεν ανήκε.

Η Αλεξάντρια είναι σήμερα μια γλυκύτατη, αρκετά τουριστική κωμόπολη με ένα χαριτωμένο λιμάνι, πολλές μικρές μπουτίκ ρούχων και εστιατόρια για όλα τα γούστα και πορτοφόλια. Διατηρεί αρκετά καλά τον αέρα μιας παλιάς αμερικάνικης πόλης των ανατολικών ακτών. έχοντας αυτή τη διακριτική παλιά βρετανική γοητεία με τα ομοιόμορφα κτίρια από κόκκινα τούβλα με λάμπες πετρελαίου στους τοίχους και μικρές αυλές με λουλούδια και δέντρα. Διαθέτει επίσης ένα ενδιαφέρον μασονικό μνημείο αφιερωμένο στον Τζορτζ Ουάσινγκτον, το οποίο έχει λάβει το σχήμα και την τεχνοτροπία του από την παλιά βιβλιοθήκη, γνωστή και ως Φάρο της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο. Η πόλη αποτελεί γενικά μια ωραία απόδραση από τη βαβούρα της μεγαλούπολης και προσφέρει πληθώρα όμορφων γωνιών για γραφικές φωτογραφίες, ενώ η μετακίνηση από τον σταθμό του μετρό στην ακτή είναι παιχνιδάκι, καθότι ο δήμος έχει ναυλώσει παλιά ανακαινισμένα λεωφορεία που μεταφέρουν τους τουρίστες δωρεάν σε διάφορες στάσεις επί της κεντρικής λεωφόρου.



Επιστρέψαμε στο χόστελ μας νωρίς το βράδυ, αποκαμωμένοι από το περπάτημα αλλά νιώθοντας ήδη ότι καταλαβαίνουμε αυτή τη χώρα τόσο καλύτερα από πριν. Ξαπλώσαμε στις 9 με σκοπό να σηκωθούμε νωρίς για να προλάβουμε την πρωινή πτήση μας για Τσάρλεστον. Οι δείκτες έδειχναν - δεν έδειχναν 11, όταν ένας εκκωφαντικός θόρυβος μας ξύπνησε. Ο συναγερμός φωτιάς του κτιρίου άρχισε να βουίζει ασταμάτητα και όλο το κτίριο εκκενώθηκε μέσα σε μισή ώρα. Με τα μάτια μας ακόμη μισόκλειστα και φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα στεκόμασταν στο απέναντι πεζοδρόμιο, με τις νυχτερινές ψιχάλες να μας κάνουν να αισθανόμαστε μια απόλυτη ειλικρινή μιζέρια. Η πυροσβεστική έφτασε, ξεσκόνισε το κτίριο και δήλωσε ότι δεν υπήρχε εστία φωτιάς, αλλά ο συναγερμός πιθανότατα πυροδοτήθηκε από ανθρώπινο λάθος.

Ακολουθώντας την ορδή των επισκεπτών του χόστελ, παρατήρησα για πρώτη φορά ότι γύρω από το κτίριο που μέναμε τις νύχτες κατασκήνωναν αρκετοί άστεγοι, κυρίως Αφροαμερικανοί. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι το γεγονός αυτό δεν ήταν καθόλου φανερό το πρωί, οπότε και η περιοχή γινόταν αρκετά πολυτελής, δίνοντας μια αίσθηση γενικού πλούτου. Νοτισμένος από τη βροχή και πλέον ξύπνιος μέχρι τον κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μου, έκανα μία ώρα να ξανακοιμηθώ. Ήταν ίσως η μόνη νύχτα σε όλο το ταξίδι που δεν κοιμήθηκα απευθείας, για να ξυπνήσω με το ξυπνητήρι το πρωί. Άκουγα στους δρόμους σειρήνες από περιπολικά, ασθενοφόρα, αντρικές φωνές, καυγάδες και μπουκάλια να σπάνε με βία. Η γοητευτική, η λαμπερή, η πλούσια, η δυτικότροπη Ουάσινγκτον το βράδυ γινόταν μια άλλη πόλη. Μια πόλη σαν όλες τις άλλες, που μαχόταν επάξια για μια θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες πολιτείες, με όλα τους τα κοινά, καθημερινά, αμερικάνικα προβλήματα.