Σουδάν Στο Σουδάν του 2022

[travelbreak]

Να σας δείξω τώρα δυο χάρτες, για να καταλάβετε που περίπου βρισκόμαστε τις τελευταίες μέρες.
στον επόμενο χάρτη φαίνεται που είναι η Kerma κασι το Tumbus που μείναμε τη δεύτερη και τρίτη μέρα. Πιο πάνω φαίνονται το Soleb που μέιναμε τις επόμενες δυο μέρες και το νησί Sai στον Νείλο που επισκεφτήκαμε την πέμπτη μέρα το πρωί.

Τη μέρα που θα περιγράψω σήμερα φεύγουμε από το Soleb και πάμε στην Καρίμα. Η διαδρομή μας αυτή προς τα Νοτιοανατολικά φαίνεται στον δεύτερο χάρτη. Στην Καρίμα θα δούμε και τις πρώτες πυραμίδες. Ευτυχώς που έμειναν για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας για να φύγουμε από τη χώρα και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Έτσι κάνουν όλοι: αφήνουν το καλύτερο για το τέλος.

Έκτη μέρα: Με πυρετό στην έρημο. Οι πρώτες πυραμίδες.

Ξημέρωσε και βρισκόμαστε δίπλα στον Νείλο. Σχεδόν όλες οι αρχαιότητες που επισκεφτήκαμε βρίσκονται σε απόσταση 1-2 χιλιομέτρων από τον ποταμό. Εκεί ήταν εύκολο να μεταφέρουν ογκόλιθους (μέσω του νερού του Νείλου) και εκεί είχαν νερό εύκολο για να καλλιεργήσουν και να θρέψουν τους ανθρώπους και τα ζωντανά τους. Εμείς ξυπνάμε σχεδόν κάθε μέρα νωρίς αφού κοιμόμαστε κάπου στις δέκα. Τρέχω την απόσταση ως τις τουαλέτες για σοβαρές υποθέσεις. Εκεί θέλει καλή ισορροπία γιατί είναι υπερυψωμένες τουρκικού στυλ. Έδειξα μία στο προηγούμενο ποστ. Δεν τις έχει τελειώσει ακόμα. Δεν ξέρω πως θα σηκώσει τριάντα πόντους το πάτωμα. Σήμερα λίγο ήθελα να πέσω. Μετά παίρνω ένα δοχείο να το γεμίσω νερό για να το ρίξω στην τρύπα. Μετά πάω στο μπάνιο, που είναι πιο κοντά και έχει μια μικρή βρύση να πλυθώ. Χτες είχα κάνει και μπάνιο εκεί, οπότε άφησα ένα σαπουνάκι για να σαπουνίζομαι. Το πρόβλημα είναι το ξύρισμα. Το κάνω κάθε δύο μέρες. Ανοίγω το κινητό μου τηλέφωνο στη σέλφι και βλέπω λίγο τα μούτρα μου. Σήμερα χρησιμοποίησα νερό πόσιμο. Στο τέλος όμως πήγα στο μπάνιο και έριξα πολύ νερό. Μετά διόρθωσα τις ατέλειες.

Μέρος από το πρωινό που μας φέρνει ο Σάντυ. Εγώ τρώγω κυρίως το τυρί καμήλας:

Ξέχασα να πω ότι μας έχουν τσιμπήσει κάτι ζωάκια και έχουμε φαγούρα. Βάζουμε φάρμακο φυσικά και το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο. Πριν δύο βραδιές σηκώθηκα δύο φορές και έβαζα αλοιφή γιατί δεν άντεχα τη φαγούρα. Μετά από δυο μέρες μας πέρασε. Τις τελευταίες δύο μέρες κάνει κρύο το βράδυ. Γι αυτό μπαίνουμε μέσα στον υπνόσακο.

Το πρωί μετά το πρωινό φύγαμε από το Soleb, λίγο πριν τις 8, προς το Νότο. Προορισμός η πόλη Καρίμα όπου θα βλέπαμε τις πρώτες πυραμίδες στη χώρα. Ως τώρα δεν είχαμε δει καμία. Χαιρετήσαμε τους καλούς ιδιοκτήτες, βγάλαμε φωτογραφίες με την οικογένεια και φύγαμε. Ο τύπος που έχει το guest house είναι 32 χρόνων και παλιότερα είχε πάει στη Σαουδική Αραβία να δουλέψει και να βγάλει λεφτά. Έμαθε και αγγλικά.

Πήραμε την άσφαλτο, που διασχίζει όλη τη χώρα και πάει στην Αίγυπτο. Στη διαδρομή είδαμε κάτι ωραία βράχια και κάναμε βόλτα για φωτογραφίες. Εκεί ίσως κρύωσα γιατί μετά από δύο ώρες δεν ένιωθα καλά. Είναι και η συνολική ταλαιπωρία.

Από τη διαδρομή μας:

Παντού άμμος:

Φτάσαμε στην Καρίμα (εγώ δεν ήμουν καλά) και ο οδηγός μας αποφάσισε να πάμε από ένα χωμάτινο δρόμο να δούμε μια παλιά εκκλησία, ίσως και μοναστήρι, αν και δε φαινόταν τέτοιο, την Monasterio de Ghazali. Ήταν και μακριά οπότε έφαγα καλό ταρακούνημα. Είχε όμως ενδιαφέρον.

Μετά την εκκλησία, που δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά ο καλός Σάντι μας πήγε εθελοντικά, πήγαμε στο Νούρι για τις πρώτες πυραμίδες, Nuri Pyramids. Ήταν πολύ όμορφα αλλά δεν το απόλαυσα γιατί είχα σηκώσει πυρετό και φυσικά ένιωθα άσχημα. Ήταν ένα σύμπλεγμα από ίσως και τριάντα πυραμίδες, οι οποίες όμως δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Και φυσικά ήταν μικρές. Καμία σχέση με την Αίγυπτο.

Φύγαμε από εκεί και πήγαμε στο σπίτι που θα μέναμε. Αυτή τη φορά μπορεί να ήταν βρώμικο με πολλή άμμο, αλλά είχε τα στοιχειώδη. Εννοώ τουαλέτα κανονική με καθρέφτη και έξω δύο βρύσες για να πλένεσαι. Μια πόρτα μας χώριζε από μία αποστολή αρχαιολόγων με τους οποίους είπαμε λίγες κουβέντες.

Η αυλή μας. Στο τραπέζι τρώγαμε:

Ωραίες αυλόπορτες:

Εγώ βέβαια ξάπλωσα για ένα δίωρο και μετά ο Shaadi είπε να πάμε στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης για δείπνο. Μια σκέτη βρώμα ήταν. Εγώ έφαγα 5 μπουκιές αρνί και 3 κοτόπουλο. Δεν είχα όρεξη. Όλο το φαγητό ήταν γεμάτο αλάτι.

Από τη βραδινή βόλτα:

Αυτός είναι ο ψήστης για το φαγητό μας:

 

[evaT]

Κάποτε μου είχες πει ότι θα δείξεις τη βαλίτσα μου στη Ντίνα για να δει πως κάποιες ταξιδεύουν για 15 μέρες μόνο με χειραποσκευή.
Εγώ λέω να δείξω στις φίλες μου τον..."απόπατο" και τον ψήστη του τελευταίου κεφαλαίου με τις γκουρμεδιές να δουν τι εστί ταξίδι που θεωρούν ότι έχασαν τις ανέσεις τους επειδή μπήκαν σε αστικό και δε μένουν σε ξενοδοχείο με πρωινό στο μπουφέ

 

[travelbreak]

θα δείξεις τη βαλίτσα μου στη Ντίνα για να δει πως κάποιες ταξιδεύουν για 15 μέρες μόνο με χειραποσκευή.

Τη βαλίτσα σου την είχα δείξει στην Ντίνα και πριν ακριβώς ένα χρόνο πήγαμε στις Αζόρες για 13 μέρες μόνο με μια χειραποσκευή ο καθένας μας. Εντάξει, και ένα σακίδιο πλάτης.
Στο δε Βερολίνο τον Μάρτιο που πέρασε για πέντε μέρες μόνο με ένα σακίδιο πλάτης ο καθένας. Ας όψεται η Ryan Air.
Και να σκεφτείς ότι πάντα κρατάμε και δικά μας σεντόνια και σύνεργα για καφέ.

Εγώ λέω να δείξω στις φίλες μου τον..."απόπατο" και τον ψήστη

Και που να μπορούσα να σου δείξω την «καθαριότητα» κάποιων κρεβατιών και των δωματίων!

 

[DimiBiri]

Τέταρτη μέρα απόγευμα: Άφιξη στο Soleb.
View attachment 411657
Όταν επί τέλους περάσαμε στη δυτική πλευρά ήταν η ώρα 13:00 και ο οδηγός μας έπρεπε να μας ταΐσει. Έτσι μόλις βγήκαμε από το φερυ κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι, για ντόπιους φυσικά, δίπλα στο Νείλο να φάμε. Για καθαριότητα ας μη μιλήσω. Εγώ πάντως έφαγα χωρίς πρόβλημα. Η Ντίνα όχι. Έφαγα λίγα κομμάτια αρνίσιο μάλλον κρέας και ένα πιάτο με κουκιά. Όμως το ωραίο ήταν ότι βγάλαμε το τραπέζι έξω, κάτω από τους φοίνικες να φάμε. Μέχρι τότε δεν υπήρχε κανείς πελάτης έξω, όλοι ήταν μέσα στη σκιά. Μόλις καθίσαμε ήρθαν λίγο πιο εκεί τέσσερις πέντε ντόπιοι και δήθεν άραξαν να χαλαρώσουν. Όχι ασφαλώς. Ήθελαν να βλέπουν πως το κάνουν οι λευκοί. Δε μου φάνηκε παράξενο..

View attachment 411658

View attachment 411659

Και για τις λεπτομέρειες του φαγητού:
View attachment 411660

Κανονικά από εκείνη την πλευρά του Νείλου θα πηγαίναμε καρφί για το μέρος που θα κοιμόμασταν. Όμως ο οδηγός μας για να μας καλοπιάσει αποφάσισε να μας πάει να δούμε ένα τέμπλο του Ακενατόν. Ήταν τρεις κολώνες όρθιες και πολλές κομμάτια στο χώμα. Μια χαρά ήταν.

View attachment 411661

View attachment 411662

View attachment 411663

Μετά συνεχίσαμε αρκετά στο χωματόδρομο και τέλος μπήκαμε στην άσφαλτο για να φτάσουμε στον προορισμό μας, που ήταν το χωριό Σόλεμπ. Πήγαμε στο σπίτι που θα μέναμε και ήταν μια έκπληξη. Ευχάριστη. Ήταν σχετικά καθαρό και τελείως καινούργιο. Διαλέξαμε ένα δωμάτιο και στα γρήγορα ταχτοποιηθήκαμε.

Στα σπίτια που μείναμε η μοναδική πετσέτα που είδαμε ήταν αυτή που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία πάνω στο κλιματιστικό. Μάλλον δεν κατάλαβαν περί τίνοςε πρόκειται και το πέρασαν για σεμεδάκι:
View attachment 411665

Επειδή ήταν αργά φύγαμε αμέσως για ένα Αρχαιολογικό χώρο στα διακόσια μέτρα από εμάς. Ήταν πανέμορφος και η ώρα πολύ καλή αφού πλησίαζε το ηλιοβασίλεμα. Απολαύσαμε την επίσκεψη και με το παραπάνω. Ο χώρος ήταν μεγάλος με πολλούς κίονες σε καλή κατάσταση και ορισμένους τοίχους.

View attachment 411664

View attachment 411666

View attachment 411667

View attachment 411668

View attachment 411669

View attachment 411670

View attachment 411671

Προς το τέλος της επίσκεψης εμφανίστηκαν τρία τζιπ με τουρίστες. Ενώ εμείς καθίσαμε στο χώρο πάνω από μια ώρα, εκείνοι δεν έμειναν πάνω από ένα τέταρτο, αφού βράδιαζε. Μάλιστα όλοι αυτοί ήρθαν και έμειναν στο ίδιο σπίτι που μέναμε κι εμείς. Αργότερα πιάσαμε την κουβέντα με δύο από αυτούς και μας είπαν πως είναι από μία διεθνή ταξιδιωτική ομάδα με το όνομα Young pioneer tours και κάνουν ταξίδια σε περίεργους προορισμούς. Μαζεύονται από διάφορα μέρη του κόσμου σε ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Ο καθένας μένει για όσο θέλει και πληρώνει ανάλογα. Νομίζω όμως ότι είναι αρκετά ακριβοί.

View attachment 411672

View attachment 411673

Όλα καλά εδώ, λέμε τώρα, αλλά οι τουαλέτες είναι μακριά από τα δωμάτιο που μένουμε και είναι δύσκολο του πλύσιμο των χεριών. Δεν υπάρχει νιπτήρας και μόνο μια βρύση σε μια ντουζιέρα. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή. Εδώ οι τουαλέτες ήταν χωριστά και σε απόσταση από τις ντουζιέρες.

Από την ταράτσα του σπιτιού που μέναμε φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος: View attachment 411674

Μαγευτικό ταξίδι!! Κάθε φορά που βλέπω αρχαιολογικές τοποθεσίες σε τέτοιες χώρες δε μπορω παρά να σκεφτώ...εαν αυτά ειναι υπεργείως...τι θησαυροί να κρύβονται άραγε υπογείως?!?! Πόσο κρίμα!! Βέβαια οι άνθρωποι να φάνε δεν έχουν, μ' αυτά θα σχοληθούν???Αλλα το δυτικό μου μυαλουδάκι πάει πάντα εκει

 

[travelbreak]

Μαγευτικό ταξίδι!! Κάθε φορά που βλέπω αρχαιολογικές τοποθεσίες σε τέτοιες χώρες δε μπορω παρά να σκεφτώ...εαν αυτά ειναι υπεργείως...τι θησαυροί να κρύβονται άραγε υπογείως?!?! Πόσο κρίμα!! Βέβαια οι άνθρωποι να φάνε δεν έχουν, μ' αυτά θα σχοληθούν???Αλλα το δυτικό μου μυαλουδάκι πάει πάντα εκει

Όντως ήταν ένα ταξίδι γεμάτο υπέροχες αλλά και ενδιαφέρουσες εικόνες.
Σίγουρα η περιοχή αυτή έχει πολλά ακόμα, αν αναλογιστούμε ότι η άμμος με μεγάλη ευκολία σκεπάζει τα πάντα στο πέρασμα του χρόνου. Άρα κάτω θα υπάρχουν θησαυροί.
Νομίζω ότι το κράτος σήμερα δεν ενδιαφέρεται για τις αρχαιότητες που είναι θαμμένες στην άμμο. Και γιατί δεν έχει λεφτά, αλλά και διότι έχει άλλες προτεραιότητες, που ασφαλώς δεν είναι να θρέψει τον κόσμο αλλά να εδραιώσει το καθεστώς. Εμείς έτσι καταλάβαμε.
Γίνονται αρκετές ανασκαφές, απ' όσο είδαμε αλλά πάντα με ξένες αποστολές. Εμείς είδαμε Ιταλούς, Πολωνούς και Γερμανούς. Σίγουρα θα υπάρχουν και από αλλού.

 

[travelbreak]

Έβδομη μέρα πρωί: Πυραμίδες και Ναοί (Temples) στην Καρίμα.

Πήγα σε όλο το πρόγραμμα της ημέρας χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας. Όμως στην επιστροφή είχα λίγο τα χάλια μου. Ο Σάντι ήθελε να πάμε να φάμε κρέας ή ψάρια σε εστιατόριο για μεσημέρι, αλλά εγώ του είπα να μου κάνει μακαρόνια. Πράγματι τα έφτιαξε και λευκά με τυρί και κόκκινα με τόνο. Έφαγα τα άσπρα. Αλλά και τα κόκκινα που δοκίμασα ήταν εύγευστα.

Να πω τι κάναμε σήμερα λοιπόν. Το πρωί φύγαμε και πήγαμε στο ιερό βουνό τους εδώ, το Jabel Barkal. Ένας μεγάλος βράχος είναι χωρίς ομορφιά.

Στη βάση του έχει ένα τέμπλο σε κακή κατάσταση. Επισήμως εκεί βρίσκονται δυο Τέμπλα: Το Temple of Amun και το Temple of Mut. Αυτά είναι από την περίοδο του βασιλείου της Ναπάτα, 900 με 270 πΧ.

Δίπλα όμως έχει 7-8 πυραμίδες (από την περίοδο του βασιλείου του Μερόε, τρεις αιώνες πριν και μετά Χριστόν) μικρές αλλά υπέροχες. Βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες. Αυτές είναι καλοδιατηρημένες. Μάλλον δεν έχουν πέσει κάτω πολλά κομμάτια. Εκεί το ευχαριστήθηκα.

Και το ατρόμητο ζευγάρι:

Ο οδηγός μας συνομιλεί με τον τύπο που έχει το μηχανάκι. Ήρθε για να πάρει τα λεφτά για τα εισιτήρια:

Ανάλογα τη θέση των πυραμίδων σε σχέση με τον ήλιο αλλάζουν χρώμα:

Να και ένα από τα πολλά τζαμιά:

Μετά ο Σάντι είπε να πάμε σε ένα σουκ, αγορά, έξω από την Καρίμα. Ήταν ωραία και οι άνθρωποι μας ζητούσαν να βγάζουμε φωτογραφίες. Ήταν διάφορες φυλές που έρχονταν να πουλήσουν ή να αγοράσουν ό,τι ήθελαν. Έβγαλα ωραίες φωτογραφίες και πάνω που φεύγαμε ήρθε ένας ντόπιος και λέει στο Σάντι να σβήσουμε όλες τις φωτογραφίες. Ήταν από το στρατό και αν δεν το κάναμε θα μας πήγαινε δεν ξέρω που. Εγώ έσβησα μπροστά του όσες φωτογραφίες είχα τραβήξει και ικανοποιήθηκε. Η Ντίνα είπε ότι δεν τράβηξε τίποτα και μας άφησε να φύγουμε. Αυτή είναι η κακή πλευρά του Σουδάν. Όχι ότι έχει και πολλές καλές.

Από την βιντεοκάμερα της Ντίνας στο σουκ:

Από εκεί πήγαμε στο Kurru. Είναι ένας χώρος πολύ έξω από την Καρίμα με μια πυραμίδα αλλά έχει και υπόσκαφα τμήματα που ήταν οι τάφοι. Σε ένα από αυτά επιτρεπόταν και μπήκαμε. Είχε ωραίες τοιχογραφίες.

Η είσοδος εσωτερικά:

Η είσοδος απ' έξω:

Οι υπέροχες τοιχογραφίες:

Στον ίδιο χώρο ήταν και αυτά βαθιά στο χώμα. Είναι σχετικό με την κουβέντα που κάναμε με τον ή την @DimiBiri

Η τελευταία επίσημη επίσκεψη της ημέρας ήταν σε ένα απολιθωμένο δάσος. Ήταν πολύ ενδιαφέρον και ο χώρος τεράστιος.

Και από κοντά:

Στην επιστροφή περάσαμε και από ένα μικρό φαράγγι:

Και ο δρόμος, δρόμος:

Να και δυο ντόπιοι σε ένα σούπερ μάρκετ της περιοχής που μέναμε:

Μετά ήταν ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι. Φάγαμε τα μακαρόνια που έφτιαξε εκείνη την ώρα ο Σάντι.

 

[Smaragda53]

Και το ατρόμητο ζευγάρι:

πολύ σας χαίρομαι!

 

[travelbreak]

Έβδομη μέρα απόγευμα: Πυραμίδες και Νείλος από ψηλά.

Από τις μια ως τις τέσσερις ξεκουραζόμουν και όταν ξεκινήσαμε ήμουν περδίκι. Πήγαμε πάλι στο ιερό τους βουνό Μπαρκάλ όπου θα ανεβαίναμε πάνω για να δούμε τη θέα. Ο Σάντι μας άφησε στο σημείο που θα ξεκινούσαμε και έμεινε εκεί κοντά να μας περιμένει. Σε αυτά είναι πολύ καλός. Κάναμε λιγότερο από μισή ώρα να ανέβουμε. Μαζί μας ανέβαιναν κι άλλοι ντόπιοι. Εννοείται νεαροί. Όλοι μας χαιρετούσαν και μερικοί νεαροί μας ζήτησαν να βγούμε μαζί φωτογραφία. Από άκρη σε άκρη το βουνό είναι κάπου διακόσια-τριακόσια μέτρα. Είναι σχεδόν επίπεδο αν και με πολλές ανωμαλίες. Εν τω μεταξύ είχε ανέβει αρκετός κόσμος επάνω. Βρήκαμε και τους αρχαιολόγους που μένουν δίπλα μας. Από εκεί επάνω η θέα της πόλης, των τέμπλων, των πυραμίδων και του Νείλου ήταν υπέροχη.

Όταν άρχισε να πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος πήγαμε προς τη μεριά των πυραμίδων. Μας είχε πει ο οδηγός μας ότι είναι ωραία για φωτογραφίες. Δεν ήταν γιατί είχαμε μπροστά μας τον ήλιο που έδυε. Όμως είχε μια μεγάλη κατεβασιά με άμμο και είχαν μαζευτεί πολλά παιδιά να παίζουν με την άμμο. Έκαναν τούμπες στην άμμο που ήταν κατηφορική. Τα είδαμε για λίγο και μόλις έδυσε ο ήλιος κατεβήκαμε κι εμείς από την άμμο πολύ γρήγορα.

Οι ντόπιοι αρέσκονταν στις φωτογραφίσεις με μας:

Με το Σάντι πήγαμε μία βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δε θα έλεγα πως ήταν ωραία, αλλά από το να πάμε στο σπίτι από πριν τις έξι ήταν καλύτερα. Όταν φεύγαμε από την πλατεία ήρθε ο τύπος του στρατού και άρχισε πάλι να λέει στο Σάντι ότι δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Του είπε ότι δε βγάλαμε, και αφού δε μας είχε δει μας άφησε να φύγουμε.

Αυτά είναι τα λεγόμενα καφενεία των γυναικών. Κάποιες γυναίκες έφερναν μερικές πλαστικές καρέκλες και ένα τραπεζάκι με καφέ και τσάι. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται οι ντόπιοι που κάθονται και πίνουν το ποτό τους και οι γυναίκες βγάζουν κάτι ως μεροκάματο. Τραπέζια δεν υπάρχουν.

Να αναφέρω ένα περιστατικό για να δείξω πόσο καλός επαγγελματίας στη δουλειά του ήταν ο Σάντι. Την πέμπτη μέρα που θα πηγαίναμε να δούμε το νησάκι Sai στο Νείλο, είχε ανησυχία και φαινόταν. Τον ρώτησα τι είχε και μου είπε ότι δεν βρίσκει τον γνωστό του βαρκάρη για να μας μεταφέρει στο νησί. Όμως, μου λέει, μην ανησυχείτε αφού έχει κι άλλους βαρκάρηδες εκεί. Εμείς ήμασταν ήσυχοι γιατί του είχαμε εμπιστοσύνη. Αμέσως μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για να πάμε στο νησί. Στο δρόμο του είπαμε να σταματήσει κάπου για φωτογραφίες αλλά μας λέει ότι βιαζόταν. Μας εξήγησε ότι αν δεν έβρισκε βάρκα να περάσουμε θα έπρεπε να γυρίσει πίσω, ίσως και πενήντα χιλιόμετρα να περάσουμε απέναντι το Νείλο με φέρι μποτ. Εμείς βρισκόμασταν στη δυτική όχθη και θα περνούσαμε στην ανατολική. Από εκεί θα ανεβαίναμε πάνω μέχρι να φτάσουμε απέναντι από το νησί και εκεί είχε φέρι μποτ να μας πάει σε αυτό. Μετά θα γυρνούσαμε πίσω στο Soleb με την αντίστροφη πορεία. Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Πάντως στο νησί Sai ήθελε οπωσδήποτε να πάμε. Και πήγαμε με τον εύκολο τρόπο που περιέγραψα την πέμπτη μέρα το πρωί.

Στο σπίτι το βράδυ εγώ έφαγα τα μακαρόνια που είχαν μείνει από το μεσημέρι, λίγο γάλα και ένα γλυκό που μου έδωσε ο Σάντι.

 

[travelbreak]

Όγδοη μέρα πρωί: Στο δρόμο για το Μερόε.

Το πρωί ήθελα να ξυριστώ. Εδώ είναι το μόνο μέρος στο Βορρά που είδα καθρέφτη κρεμασμένο σε τοίχο, μέσα στην τουαλέτα. Ήταν δεμένος με ένα σύρμα και δε μπορούσα να τον μεταφέρω. Όμως η βρύση ήταν απ’ έξω. Έτσι ξυριζόμουν στον καθρέπτη λίγο και έβγαινα έξω να ξεπλύνω το ξυραφάκι. Κάπως έτσι. Εδώ οι δυο τουαλέτες είναι σχετικά καλές αφού στη μία δουλεύει και το καζανάκι. Έχει και ευρωπαϊκού στυλ αλλά δεν κάθομαι εκεί με κίνδυνο την υγεία μου. Το λέω γιατί εκεί το καζανάκι δε δουλεύει.

Το δωμάτιο ήταν ανεκτά καλό. Δε βρώμαγε πολύ. Είχε και τηλεόραση που έπαιζε. Είχε και δύο πόρτες που το χώριζαν από δύο άλλα δωμάτια και ακούγαμε τους άλλους στο παραμικρό. Ευτυχώς ήταν ήσυχοι. Είχε και την πόρτα της εισόδου που για να μπούμε στο δωμάτιό μας πάλι περνούσαμε από ένα άλλο υπνοδωμάτιο. Εδώ κάνει σχετικά ζέστη και σκεπάζομαι με ένα σεντόνι μόνο.

Εννοείται ότι κάθε τέτοιο σπίτι που μένουμε έχει μία κουζίνα για τους μάγειρες των τουριστών. Συνήθως φυσικά είναι ακάθαρτη και το πιο τραγικό είναι τα πανιά για σκούπισμα και το σφουγγάρι. Όλα μαύρα. Δε θέλω να σκέφτομαι όταν χρησιμοποιώ ένα σκεύος πως είναι πλυμένο. Ίσως είναι απλά σκουπισμένο. Μπρρρρρ!

Στο Soleb είχαμε συναντήσει ένα γκρουπ από οκτώ εννιά άτομα που ταξίδευαν με το ίδιο πρακτορείο με εμάς, δηλαδή το Raidan. Πιάσαμε κουβέντα με έναν και πλήρωσε για μια εβδομάδα 1400 ευρώ κι εμείς για δέκα μέρες δώσαμε 1280 ευρώ έκαστος. Σκέφτηκα ότι ο αρχηγός τους, τους κορόιδεψε. Όμως μιλώντας με τον Σάντι σήμερα μου είπε ότι ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου μάλλον έκανε λάθος και μας έδωσε πολύ χαμηλότερη τιμή από την σωστή. Μου είπε τις τιμές και κατάλαβα ότι θα κερδίσει ελάχιστα.

Το πρωί έρχεται ένας ντόπιος γείτονας και με τραβά για να μου δείξει διάφορα ζώα και να τραβήξω φωτογραφίες. Δε μιλούσε τίποτα από αγγλικά και μόνο με τη νοηματική τα λέγαμε. Στην αρχή μου έδειξε ένα κοτέτσι με κότες. Λες και δε μεγάλωσα στο χωριό μου με κότες, κουνέλια και μια Μαλτέζα κατσίκα. Μετά μου έδειξε μερικά πρόβατα σε ένα μικρό σταύλο. Κατόπιν ήρθαμε στο ψητό. Με έβαλε μέσα στο σπίτι του. Αρχικά μου έδειξε ένα πανέμορφο τρίκυκλο, που ανέβηκε πάνω για τη φωτογράφιση. Στη συνέχεια μου είπε να τραβήξω και κάποιον χαμογελαστό κύριο που ξυριζόταν. Δεν άφησε και τη γυναίκα του χωρίς φωτογραφία. Τη φώναξε από τα βάθη των δωματίων τους. Κάτι μου έλεγε η κοπέλα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Μου έδειχνε το κινητό της λες και ήθελε να ανταλλάξουμε αριθμούς. Ευτυχώς ήρθε ο Σάντι και μου εξήγησε ότι ήθελε την άλλη φορά που θα έρθω να της κρατώ ένα καινούργιο κινητό. Νόμιζε πως ήμασταν αρχαιολόγοι και θα επιστρέφαμε. Προς μεγάλη της απογοήτευση ο Σάντι της διευκρίνισε ότι μάλλον δε πατήσουμε ξανά το πόδι μας στο Σουδάν, για διάφορους λόγους. Ήταν όμως μια ωραία επικοινωνία με τους ντόπιους. Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται οι διαδοχικές κινήσεις του συμπαθέστατου γείτονος.

Ένα καρφί ρε παιδιά στον τοίχο! Πρέπει να κρατάς τον καθρέπτη;

Το πρωί ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς με κατεύθυνση το Meroe, που βρίσκεται ακόμα πιο νότια. Στη διαδρομή είχαμε σταματήσει πολλές φορές για να τραβήξουμε φωτογραφίες από την έρημο. Κάναμε και μία μεγαλύτερη στάση σε ένα χωριό για να αγοράσει τρόφιμα ο οδηγός μας. Έτσι είδαμε την αγορά τους, η οποία είχε πολύ ενδιαφέρον. Εικόνες βγαλμένες από την εποχή του Μωάμεθ. Αν δεν ήταν βέβαια τα αυτοκίνητα (λίγα) και το ηλεκτρικό ρεύμα. Πάλι οι ντόπιοι ήθελαν και καλά φωτογραφίες και μετά να δουν τον εαυτό τους και να γελάσουν.

Τα ξενοδοχεία, ακόμα και τα σπίτια των ντόπιων που μένουμε, στο Σουδάν είναι πολύ ακριβά. Όπως μας έλεγε ο οδηγός μας εδώ το ξενοδοχείο μπορεί να έχει και πάνω από 100 ευρώ τη βραδιά. Τα δε σπίτια είχαν περίπου 40 ευρώ τη βραδιά μπορεί και 50 το δωμάτιο για δυο άτομα. Βασικά στα σπίτια μετρούν κεφάλια και βραδιές και όχι δωμάτια. Δεν περίμενα ποτέ τέτοιες τιμές σε αυτή τη χώρα. Όμως έχουν τεράστιο πληθωρισμό και από ότι καταλάβαμε από τα λεγόμενα του κόσμου η κυβέρνηση υποχρεώνει τις υψηλές τιμές για να έχει περισσότερα κέρδη από τους φόρους.

Λίγο παλιότερα οι ντόπιοι σε φιλοξενούσαν ακόμα και δωρεάν ή όταν πλήρωνες αυτοί δεν είχαν καμία υποχρέωση προς το κράτος. Τώρα με τη χούντα αλλά και τα προηγούμενα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ. Ο Σάντι έλεγε ότι πριν δυο χρόνια η διαμονή στα σπίτια κόστιζε τα μισά λεφτά. Τώρα λέει, βλέπουν πόσο παίρνουν στα ξενοδοχεία και ανάλογα διαμορφώνουν τις τιμές τους. Ξενοδοχεία βέβαια δεν υπάρχουν πολλά. Είναι ένα ιταλικό πρακτορείο που θεωρείται ό,τι καλύτερο υπάρχει στην περιοχή που έχει καλούς χώρους, ευρωπαϊκού στυλ, και έχει όμως πολύ υψηλές τιμές. Εγώ είχα έρθει σε επαφή μαζί του δυο μήνες πριν πάμε αλλά ζητούσε 2890 ευρώ το άτομο για 10 μέρες. Ένα άλλο πρακτορείο, που μας κοίμιζε και σε σκηνές μερικές μέρες, ζητούσε 2640 ευρώ το άτομο. Μιλάμε για τρελές τιμές.

 

[travelbreak]

Όγδοη μέρα απόγευμα: Οι Πυραμίδες στο Μερόε.

Στο Μερόε φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και πήγαμε να δούμε τις πυραμίδες, πριν πάμε στο σπίτι που θα μέναμε, για να είμαστε σίγουροι ότι θα είχαμε χρόνο στον αρχαιολογικό χώρο. Έχει καταπληκτικές πυραμίδες και κάναμε βόλτα για περίπου δύο ώρες το απόγευμα, λίγο πριν τη δύση του ήλιου, με την Ντίνα. Είναι ένας υπέροχος χώρος μέσα στην έρημο, χωρίς να υπάρχει κάποιο χωριό ή πόλη κοντά. Φτάσαμε λίγο πριν τις 15:00 και φύγαμε στις 17:30.

Η πρώτη εικόνα:

Στις πυραμίδες που φτάσαμε του Μερόε, δεν υπήρχε άλλος τουρίστας εκτός από μας. Όταν περάσαμε την είσοδο του χώρου, πολλοί άνθρωποι με καμήλες μας παρακαλούσαν να ανέβουμε σε αυτές για να μας πάνε μέχρι τις πυραμίδες. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο μακριά αλλά και που περπατούσαμε ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε εμάς μας άρεσε. Τις βλέπαμε από μακριά και αργά να πλησιάζουμε εμείς και εκείνες να μεγαλώνουν στα μάτια μας. Και ήταν υπέροχες. Ήταν περίπου 40 με 50. Πολλές άλλες ήταν σχεδόν ισοπεδωμένες. Υπήρχαν μικρές αλλά και μεγαλύτερες, αλλά όλες στο στυλ του Σουδάν, δηλαδή σχετικά μικρές, όχι θηριώδεις.

Μας πήραν από πίσω 3-4 παιδάκια για να μας πουλήσουν κάτι σουβενίρ και δύο άνθρωποι με τις καμήλες τους μήπως κουραστούμε και ανέβουμε. Εμείς όμως δεν το κάναμε γιατί μας άρεσε εκεί το περπάτημα και από την πρώτη πυραμίδα που συναντάς μέχρι να πας στην τελευταία είναι περίπου άλλο ένα χιλιόμετρο. Όμως είναι απολαυστικό γιατί βλέπεις αυτό τον πολιτισμό. Οι πυραμίδες εκεί έχουν την ιδιαιτερότητα ότι έχουν ένα προθάλαμο πριν (ας πούμε) μπεις στην πυραμίδα, γιατί φυσικά δεν μπαίνεις. Δεν ξέρω γιατί γινόταν αυτό και δεν το έχω δει αλλού. Ίσως από αυτό τον προθάλαμο πήγαιναν προς τα κάτω για να θάψουν το νεκρό.

Από το εσωτερικό:

Αφού κάναμε βόλτα στις πρώτες πυραμίδες παρατηρήσαμε ότι στην κορφή ενός λόφου είχε μαζευτεί κόσμος και ερχόταν προς το μέρος μας. Πρέπει να ήρθαν τουλάχιστον 200 άτομα, όλοι τους σχεδόν νέοι και πολλά κορίτσια. Ταυτόχρονα ήρθαν και γύρω στις 30 καμήλες με τους καβαλάρηδές τους. Αναρωτιόμασταν γιατί ήρθαν όλοι μαζί εκείνη την ώρα. Σκεφτόμουν μήπως έρχονταν για να δουν εμάς τους δύο τουρίστες. Δε θα ήταν περίεργο να έρθει ένα μικρό πλήθος να παρακολουθεί κάποιους τουρίστες. Όμως δεν ήρθαν πολύ κοντά μας (άρα δεν ήρθαν για μας, μεγάλη η χάρη μας!) και μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι με πολύ καλά ρούχα.

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας σε όλες τις πυραμίδες ξεκινήσαμε την επιστροφή προς την είσοδο και η ώρα ήταν 16:45. Άρα σε μισή ώρα ο ήλιος θα έδυε. Εν τω μεταξύ οι 30-40 καμήλες είχαν παραταχτεί μπροστά στις πυραμίδες αλλά σε κάποια απόσταση και λίγο μετά κάθισαν στην άμμο. Συγκλονιστική εικόνα: οι καμήλες στολισμένες και από πίσω οι πυραμίδες!

Όταν φτάσαμε φεύγοντας σε μία απόσταση 300 μέτρα περίπου από τις πυραμίδες, παρατηρούμε ότι όλο το πλήθος των ντόπιων ξεκίνησε να φεύγει. Η Ντίνα έλεγε ότι ίσως θα έμεναν για να δουν το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν το έκαναν, έφυγαν νωρίτερα από τη δύση. Στο δρόμο, επειδή ήταν νέα παιδιά, μας πρόλαβαν και μας έπιασαν την κουβέντα κάποια κορίτσια. Μας είπαν ότι είχαν έρθει εκδρομή και είναι από το πανεπιστήμιο και σπουδάζουν νοσοκομειακά δηλαδή είτε ιατρική είτε νοσηλευτές. Είχαν έρθει από μία πόλη κοντά στο Χαρτούμ. Μας μιλούσαν με πολύ ενδιαφέρον αλλά μου έκανε εντύπωση που όταν τους είπα ότι είμαστε από την Ελλάδα δηλαδή τους είπα τη λέξη Greece και μετά τους είπα και γιουνάν εκείνοι νόμιζαν ότι ήμασταν από την Γαλλία μετά τους το διευκρίνισα. Οι υπόλοιποι, γιατί δεν ήταν όλοι οι φοιτητές, σηκώθηκαν και έφυγαν και πήγαν προς τον λόφο από τον οποίο κατέβηκαν. Οι φοιτητές είχαν έρθει με δύο πούλμαν, ένα για τα κορίτσια και το άλλο για τα αγόρια.

Εμείς φτάνοντας στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου προσπαθήσαμε να ψωνίσουμε κάποια σουβενίρ της πλάκας που είχαν, αλλά ήταν σχετικά ακριβά και πήραμε μονάχα δύο μικρά κομμάτια. Ευτυχώς είχαμε πάρει μία ξύλινη μάσκα από το Χαρτούμ την πρώτη μέρα στο τουρ της πόλης.

Φεύγοντας από εκεί, ακριβώς δύο χιλιόμετρα από τον αρχαιολογικό χώρο μέσα στην έρημο βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Ναι τέρμα τα σπίτια των Νουβίων πια! Από μακριά φαινόταν πανέμορφο και επιβλητικό μέσα στην έρημο και στο μισοσκόταδο. Όμως φτάνοντας διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Μας είπαν ότι με ένα αυτοκίνητο πάνε να φέρουν diesel για τη μηχανή που παράγει το ρεύμα. Ευτυχώς δεν άργησε να έρθει και έτσι είχαμε φως στο δωμάτιο, το οποίο είναι συμπαθέστατο με ξύλινα έπιπλα αλλά σιδερένιες πόρτες. Καλά, έχουμε και wi-fi και έτσι μπορώ τώρα και υπαγορεύω αυτά που θέλω να γράψω.

Το ξενοδοχείο μας:

Αφού κάτσαμε και απολαύσαμε ένα πολύ κόκκινο ηλιοβασίλεμα, ο οδηγός μας ετοίμασε το φαγητό. Όμως ετοίμασε πολλά πράγματα και αφού η Ντίνα δεν τρώει τίποτα εγώ δεν μπορούσα να τα φάω αλλά ούτε και εκείνος. Είχε φτιάξει μοσχάρι το οποίο όμως ήταν πολύ σκληρό. Είχε φτιάξει φάβα, σαν σούπα και ήταν νόστιμη. Είχε φτιάξει μία ντοματοσαλάτα και είχε φτιάξει και κουκιά. Έφαγα λίγο από όλα.

Κάτσαμε και φάγαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου (αν το πεις ρεσεψιόν θα φρίξουν τα ξενοδοχεία ενός αστεριού της Ελλάδας). Έξω εννοείται αλλά ήτανε ο τόπος γεμάτος κουνούπια και φυσικά βάλαμε autan για να γλιτώσουμε. Δίπλα μας καθόταν η παρέα με τους τύπους από το Υoung Pioneer tour και έφαγαν, από ό,τι είδε η Ντίνα, φαγητό υποδεέστερο του δικού μας. Μετά αυτοί έφυγαν να πάνε να μείνουν σε σκηνές στην έρημο. Την άλλη μέρα που ήρθαν για πρωινό, μου είπε ένας από αυτούς ότι ήταν υπέροχα γιατί κοιμήθηκαν δίπλα στις πυραμίδες. Για φίδια δε μου είπε, καλά τον είδα.

Όταν γυρίσαμε μετά το φαγητό στο δωμάτιο, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε νερό και δεν ήρθε ποτέ. Μας είπαν ότι περιμένουν τον υδραυλικό, καλά κρασιά. Εγώ είχα προλάβει να κάνω μπάνιο νωρίτερα που είχε νερό. Η Ντίνα έμεινε χωρίς αυτό. Πάντως είναι κρίμα γιατί τα δωμάτια είναι τεράστια και φαίνονται πολύ καλά. Με λίγη περισσότερη καθαριότητα και να πρόσεχαν και κάποια τέτοια θέματα δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Βέβαια κάνει ζέστη και ένα κλιματιστικό μηχάνημα που έχουν δεν δουλεύει, οπότε θα τη βγάλουμε με τον ανεμιστήρα. Ο οδηγός μας σήμερα μας είπε διάφορα για το κόστος ταξιδιού και του φαγητού, αλλά θα τα γράψω κάποια άλλη στιγμή.

 

[travelbreak]

Ένατη μέρα πρωί: Πόλη των Βασιλέων.

Η νύχτα πέρασε αρκετά καλά, αλλά το πρωί που σηκωθήκαμε, φυσικά, πάλι δεν είχε νερό. Μας δικαιολογήθηκαν ότι επειδή είχε χαλάσει η αντλία περίμεναν τον υδραυλικό να συνδέσει τα ντεπόζιτα που είχαν στην οροφή. Όμως όταν τα συνέδεσαν διαπίστωσαν ότι τα ντεπόζιτα ήταν άδεια: this is Africa. Τελικά πλυθήκαμε ελάχιστα με το εμφιαλωμένο νερό των μπουκαλιών και πήγαμε για πρωινό, το τελευταίο στο Σουδάν. Κλασικά πράγματα. Ήταν πολύ όμορφα γιατί ήταν δροσερά και είχαμε θέα τις πυραμίδες της περιοχής.

Στο βάθος αχνοφαίνονται κάποιες από τις πυραμίδες:

Φύγαμε όμως κατά τις 8:00 ενώ θέλαμε να φύγουμε νωρίτερα. Παρ’ όλα αυτά η μέρα μας έφτασε για να κάνουμε αυτά που θέλαμε. Ίσως και με το παραπάνω.

Πρώτα περάσαμε από ένα αρχαιολογικό χώρο, πάλι εκεί κοντά, με πυραμίδες των Ευγενών. Ήταν λιγότερες και υποδεέστερες των άλλων που ήταν Βασιλικές. Όμως και αυτές είχαν την ομορφιά τους.

Ήμασταν σύντομοι και αναχωρώντας από το χώρο βλέπουμε από τη μια και από την άλλη μεριά να έρχονται τρέχοντας παιδάκια και γυναίκες. Μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο είχαν παραταχθεί δεξιά και αριστερά με την φτωχική πραμάτεια τους: κάτι απλά χειροτεχνήματα. Στη μια μεριά ήταν δυο γυναίκες μόνες και από την άλλη μια με δεκατρία παιδάκια. Είναι δυνατόν αν είναι όλα δικά της; Μήπως μάζεψε τα παιδιά της γειτονιάς για να είναι πιο πειστική στη δουλεία της; Μάλλον. Πήραμε από κάθε μια παρέα κάτι με τιμή ενός ευρώ και φύγαμε συγκλονισμένοι.

Έρχεται με το πάσο του και ο τελευταίος:

Μετά ο οδηγός μας είπε ότι θα πηγαίναμε στο Royal City, το οποίο όμως τα τελευταία δύο χρόνια είναι κλειστό. Και όντως είναι κλειστό αλλά μας πήγε να δοκιμάσουμε μήπως κάποιος αρχαιολόγος μας έβαζε μέσα. Πράγματι ήταν ένας Γερμανός. Αργότερα έμαθα ότι λεγόταν Χανς, αν και ο άνθρωπος μας συστήθηκε αλλά δε συγκράτησα το όνομά του. Μας είπε διάφορα πράγματα για την ιστορία του χώρου, ανοίγοντας χάρτες με δικά του σχέδια, κατόψεις. Μετά την εισαγωγή του μας πήγε να μας δείξει το πιο σημαντικό αξιοθέατο, στο οποίο εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Ήταν ένας χώρος που στην εποχή του είχε νερό και κάποιες κολώνες για ομορφιά και χαλάρωση των βασιλέων. Πρέπει να ήταν πολύ όμορφο.

Επειδή εκείνος είχε δουλειά μας είπε να κάνουμε βόλτα στο χώρο, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος και μας άρεσε. Γενικά είχε κολώνες και κτίρια που βέβαια ήταν σε κακή κατάσταση, όμως δεν είχε καμία πυραμίδα. Έτσι κι αλλιώς την τελευταία την είχαμε δει λίγη ώρα πριν.

Ο οδηγός μας δεν παρέλειψε να μας περάσει από ένα κέντρο μουσείων της περιοχής. Ήταν ένας πολύ όμορφος χώρος με δωμάτια και αίθουσες όπου αναφερόταν με λόγια και εικόνες λεπτομερώς η ιστορία του τόπου. Αν μας άρεσε να τα διαβάσουμε θα ήταν πολύ χρήσιμα. Το θέμα είναι ότι εμείς δεν συγκρατούμε πολλά και γι αυτό τα προσπερνούμε γρήγορα. Πήρα όμως ένα σχετικό βιβλίο από το μαγαζάκι που υπήρχε. Μια μέρα σύντομα θα το κοιτάξω να μάθω περισσότερα για την περιοχή που επισκεφτήκαμε.

 

[travelbreak]

Ένατη μέρα απόγευμα: Ναοί μακριά από το Νείλο. Άφιξη στο Χαρτούμ.

Φεύγοντας από εκεί πήραμε κατεύθυνση προς το Χαρτούμ. Όμως η μέρα είχε και άλλους δύο σταθμούς αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Ο πρώτος ήταν στην περιοχή Mussawart. Εκεί είχε δύο τέμπλα για να δούμε. Το ένα οι αρχαιολόγοι το ονομάζουν Τέμπλο του Λιονταριού γιατί είναι αφιερωμένο στο θεό Apedemak (ή Apademak), και το άλλο του Ελέφαντα. Ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση. Το πρώτο ήταν ένα κτίσμα, όχι μεγάλο, που μας άνοιξε ένας ντόπιος για να δούμε το εσωτερικό που είχε μερικές κολώνες και πολλές ανάγλυφες αναπαραστάσεις της ζωής της εποχής.

Και δίπλα στο χώρο αυτό:

Το δεύτερο ήταν εκεί δίπλα και αυτό. Όμως είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον λόγω μεγέθους. Και αυτό καλά διατηρημένο, αλλά δεν είχε κάτι κλειστό όπως το προηγούμενο. Πολλές κολώνες, επιγραφές και δωμάτια με πέτρες στο πάτωμα. Τεράστιος χώρος.

Προχωρήσαμε στο επόμενο σύμπλεγμα αρχαιοτήτων με την ονομασία Naqa. Πρώτα είδαμε το Τέμπλο το αφιερωμένο και αυτό στο θεό Αμούν με αγάλματα κριαριών στην είσοδο δεξιά και αριστερά. Το τέμπλο είναι σε καλή κατάσταση με κολώνες αναστηλωμένες. Είναι μακρόστενο με μερικές πύλες σχεδόν πλήρεις.

Δίπλα σε αυτό είναι άλλα δύο μικρά κτίρια. Το ένα είναι ένα μικρό Ρωμαϊκό κιόσκι. Πανέμορφο και καλά διατηρημένο. Δίπλα είναι το Τέμπλο το αφιερωμένο στον Απεντεμάκ. Εκεί βρίσκονταν δυο γερμανοί αρχαιολόγοι που δούλευαν και ο χώρος ήταν κλειστός. Αλλά και απ’ έξω μια χαρά έβλεπες.

Νάτα και τα δυο:

Εκεί που είναι οι ψάθες δούλευαν οι αρχαιολόγοι:

Εκεί ακριβώς, ανάμεσα στα Τέμπλα, είδαμε πως οι άνθρωποι βγάζουν νερό από 80 μέτρα βάθος, τραβώντας τους κουβάδες με τα γαϊδούρια από ένα πηγάδι. Ήταν μαζεμένοι δεκάδες άνθρωποι και είχαν τέσσερα ζευγάρια γαϊδουριών όπου κάθε ζευγάρι τραβούσε και έναν κουβά. Το κάθε ζευγάρι το οδηγούσε ένα κορίτσι για να τρέχει μπροστά και να ανεβαίνει προς τα πάνω ο κουβάς. Έτσι έφτανε μέχρι το σημείο που περίμεναν τον κουβά ένα ή δύο άτομα για να τον δώσουν στους ντόπιους που περίμεναν να τον αδειάσουν μέσα στα βαρέλια ή στα δικά τους ντεπόζιτα. Τα πιο πολλά βαρέλια ήταν δίπλα πάνω σε ένα κάρο το οποίο έσερνα ένα γαϊδούρι συνήθως. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί ταυτόχρονα έβλεπες άλλα κάρα να φεύγουν και άλλα να έρχονται. Επίσης εκεί γύρω βρίσκονταν πολλά γαϊδούρια και πρόβατα ή κατσίκια που περίμεναν τη σειρά τους για να πιουν νερό.

Το κορίτσι οδηγεί το γαϊδούρι:

Περιμένουν για να γεμίσουν:

Περιμένουν για να πιουν:

Οι δυο αυτοί αρχαιολογικοί χώροι της περιοχής θεωρούνται ιδιαίτεροι γιατί μέσα στην έρημο και σε απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων από τον Νείλο. Γι αυτό και θεωρείται μοναδική περίπτωση τόσο μακριά από το νερό να έχουν φτιάξει τέτοια αριστουργήματα εκείνη την εποχή.

Από στάση για να κάνει την προσευχή του ο οδηγός μας:

Άλλος για καφέ, τσάι:

Χαρούμενοι άνθρωποι:

Η κουζίνα του εστιατορίου με τον σεφ:

Από μια άλλη στάση:

Από εκεί πήραμε τον συντομότερο δρόμο για το Χαρτούμ. Στο δρόμο φυσικά σταματήσαμε μερικές φορές για να δούμε κάποιες ωραίες εικόνες και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Περάσαμε μάλιστα από δυο χωριά στο ένα εκ των οποίων σταματήσαμε για φωτογραφίες τάφων των Σούφι και ήρθε και μας την έπεσε ένας, γύρω στα 50 ηλικιακά, ο οποίος όποιος φαινότανε τρελός. Φτηνά τη γλυτώσαμε με κάποια κτυπήματα στα παράθυρα του αμαξιού. Ο οδηγός μας είπε ότι αυτή η περιοχή έχει περίεργους και κακούς ανθρώπους οι οποίοι είναι τελείως ασυμβίβαστοι με οποιαδήποτε κυβέρνηση και δεν τους αρέσουν οι επισκέπτες. Βέβαια μέσα από το χωριό τους περνάει ένας κεντρικότατος δρόμος και εκείνοι έχουν μαγαζιά για να πουλάνε τα πράγματα τους. Υπήρχε και άλλο ένα τέτοιο χωριό λίγο πιο κάτω αλλά εκεί δεν σταματήσαμε.

Σε ένα άλλο μικρό χωριό σταμάτησε ο Σάντι να αγοράσει κάτι πλεκτό με χόρτα για το σπίτι του. Το χωριό βρισκόταν στο δρόμο μας και υπήρχε ένας υποτυπώδης πάγκος με λιγοστά χειροτεχνήματα. Μόλις σταματήσαμε ήρθαν 7-8 νεαροί, μεταξύ των οποίων και ο ιδιοκτήτης του «καταστήματος». Ως εδώ όλα φυσιολογικά, για μας. Από τη σημείο που σταματήσαμε φαινόταν μερικές πόρτες σπιτιών με αυλές στα πενήντα μέτρα. Κάποια στιγμή δειλά-δειλά άνοιξαν δυο από αυτές και φάνηκαν τα κεφάλια δυο γυναικών που κοιτούσαν προς το μέρος μας. Αμέσως τις είδε ένας νεαρός και έτρεξε με άγριο τρόπο προς το μέρος τους για να μην τις αφήσει να βλέπουν, ή να τις βλέπουμε. Η τελευταία μέρα μας επιφύλαξε να το δούμε κι αυτό.

Γύρω στα 50 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο Χαρτούμ ο οδηγός έστριψε δεξιά και πολύ κοντά στο κεντρικό δρόμο μας έδειξε ένα χωράφι με λεμονιές. Μας είπε ότι είναι δικό του και είναι το αγρόκτημα του όπου δουλεύει όταν δεν έχει τουρίστες. Μας είπε κάποια πράγματα για το πότισμα και φύγαμε για το Χαρτούμ.

Όταν μπήκαμε μέσα στην πόλη είχε αρκετή κίνηση και σε κάποια στιγμή ο δρόμος είχε κλείσει και στρίβοντας είδαμε ότι μπροστά είχε διαδηλώσεις και η αστυνομία ή ο στρατός πετούσαν χημικά. Γίνονται πολλές τέτοιες διαδηλώσεις το τελευταίο διάστημα ενάντια στην κυβέρνηση. Ο οδηγός είπε ότι γίνονται τρεις-τέσσερις φορές τη βδομάδα. Προχωρήσαμε να τους παρακάμψουμε, μήπως προλάβουμε και δεν κλείσει κάποια γέφυρα, που έπρεπε οπωσδήποτε να περάσουμε, και πέσαμε σε άλλο μπλόκο. Αυτή τη φορά ήταν εκδήλωση των μουσουλμάνων Σούφι. Αυτοί κάτι γιόρταζαν και μαζεύονταν σε ένα σημείο, όπου η αστυνομία πάλι είχε κλείσει το δρόμο και περνούσαν μόνο τα φορτηγά που έφερναν τους σούφι από διάφορες περιοχές. Ευτυχώς ήρθε ένα νοσοκομειακό και προσπαθούσε να περάσει και έτσι οι τροχονόμοι άνοιξαν δρόμο και περάσαμε και εμείς.

Έτσι φτάσαμε στο γνωστό μας ξενοδοχείο Ακροπόλ στις 18:00 το απόγευμα για να πλυθούμε και να ξεκουραστούμε πριν τη βραδινή μας πτήση. Έδωσα φιλοδώρημα στο Σάντι περίπου 75 με 80 ευρώ, που στην ουσία ήταν τα ντόπια χρήματα που μας είχαν μείνει από τα χρήματα που είχαμε αλλάξει την πρώτη μέρα στο Χαρτούμ. Δηλαδή δεν ξοδέψαμε πολλά λεφτά. Δεν αγοράσαμε πολλά ενθύμια γιατί δεν είχε στις περιοχές που πήγαμε. Κρίμα που δεν αγοράσαμε την πρώτη μέρα από την πόλη του Χαρτούμ στην βόλτα που κάναμε στην αγορά του Ομντουρμάν. Τον χαιρετήσαμε και έφυγε. Θα πήγαινε να πάρει τη μάνα του από τη δουλειά της και θα πήγαιναν μαζί στο σπίτι του. Έμενε στο χωριό που μας έδειξε τις λεμονιές, πενήντα χιλιόμετρα έξω από το Χαρτούμ. Στις δέκα το βράδυ του τηλεφώνησα και δεν είχε επιστρέψει ακόμα. Τη Δευτέρα θα την περνούσε σε συνεργεία για το αμάξι του και την Τρίτη θα έφευγε με τουρίστες στο Βορρά. Τα τελευταία χρόνια με τον κόβιντ δεν είχε δουλέψει σχεδόν καθόλου όμως.