Σουδάν Στο Σουδάν του 2022

[Smaragda53]

Βιβλικές καταστάσεις! Δεν χαίρεστε?
Πως τα καταφέρνουν με τέτοιες συνθήκες και τα ρούχα τους είναι κάτασπρα?

 

[travelbreak]

Βιβλικές καταστάσεις! Δεν χαίρεστε?
Πως τα καταφέρνουν με τέτοιες συνθήκες και τα ρούχα τους είναι κάτασπρα?

Πράγματι, ορισμένες φορές θαρρείς πως είσαι 500 χρόνια πριν. Τα καλώδια και τα μηχανήματα να έλειπαν μόνο.
Όμως οι φωτογραφίες ξεγελούν στο λευκό. Οι κελεμπίες συνήθως, όχι πάντα, ήταν αρκετά βρώμικες. Πιστεύω ότι είναι βρώμικος λαός, αφού νερό έχουν όσο θέλουν από το Νείλο. Ας μη ξεχνάμε φυσικά τη φτώχεια τους.
Όσο βρισκόμασταν έξω από το δωμάτιο ήμασταν όλο χαρά. Όμως στα δωμάτια δε νιώθαμε καθόλου άνετα. Όλη τη μέρα που γυρνούσαμε στην έρημο και στα αξιοθέατα ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με όσα ζούσαμε.

 

[travelbreak]

Να δώσω εδώ ένα μικρό χάρτη για να δείτε σε ποιες περιοχές του Σουδάν βρισκόμασταν. Ξεκινήσαμε από το Χαρτούμ και φτάσαμε σε μια μέρα στο Τούμπους. Η επάνω οριζόντια γραμμή είναι τα σύνορα με την Αίγυπτο.

Στον επόμενο χάρτη δείτε πως κάνει ένα τεράστιο S ο Νείλος διασχίζοντας τη χώρα. Οι δρόμοι ασφαλώς που πάνε στο Βορρά δεν ακολουθούν τους μαιάνδρους του ποταμού. Στο χάρτη οι αριθμοί δείχνουν τα σημεία στα οποία βρίσκονται οι «καταρράκτες» του Νείλου.

Συνεχίζω την περιγραφή του ταξιδιού.

Τρίτη μέρα απόγευμα: Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο της ερήμου.

Σκεφτόμασταν να πάμε για ξεκούραση αλλά πήγαμε πρώτα από το Τούμπους, που είναι αρχαιολογικός χώρος δίπλα στο μέρος που μένουμε. Έχει ένα ημιτελές άγαλμα πάνω στις πέτρες. Βρίσκεται σε ένα ορυχείο γρανίτη.

Εκεί κοντά, δίπλα στο Νείλο, είχε πολλές βραχογραφίες πολύ παλιές. Ίσα που φαίνονταν αλλά είχαν ενδιαφέρον.

Δε μείναμε πολύ εκεί. Πήγαμε στο δωμάτιο και ο Σάντι έμεινε αλλά εμείς πήγαμε βόλτα στην προηγούμενη περιοχή με τις βραχογραφίες. Θέλαμε να δούμε και το ηλιοβασίλεμα δίπλα στο Νείλο. Έτσι κάναμε μια όμορφη βόλτα. Στο δρόμο φυσικά οι ντόπιοι μας μιλούσαν με χαμόγελο.

Με την επιστροφή εγώ αποφάσισα κι έκανα ένα ωραίο ντους. Είχα κάποια δυσκολία αλλά πήγα στη δίπλα τουαλέτα που ήταν πιο καθαρή. Αργότερα η Ντίνα έφαγε την κονσέρβα της κι εγώ με το Σάντι φάγαμε μοσχάρι κοκκινιστό που μαγείρεψε. Τελικά κάνουμε καλή παρέα με αυτόν. Είναι κάπου 43 ετών και φαίνεται σχετικά καλός.

Ο χώρος που τρώγαμε:

Δεν τηρούσαμε το πρόγραμμα κατά γράμμα γιατί εμφανώς είχε γραφτεί πολύ πρόχειρα για να γεμίσει δυο σελίδες. Ο Σάντι γνώριζε τέλεια τον τόπο αυτό, και όλη τη χώρα, και δεν κάναμε τα μπρος πίσω που θα έκανε ένας που δεν ξέρει, αν ακολουθούσε το πρόγραμμα.

 

[travelbreak]

Τέταρτη μέρα πρωί: Το πέρασμα του Νείλου.

Αφού είχαμε ζήσει την πρώτη νύχτα, η δεύτερη μας φάνηκε πιο ανεκτή. Άπλωσα το sleeping bag και από πάνω σκεπάστηκα με ένα σεντόνι. Είχε μερικά κουνούπια αλλά έβαλα αουτάν και γλίτωσα. Το δύσκολο σε αυτά τα σπίτια είπαμε είναι ότι οι τουαλέτες βρίσκονται μακριά από τα υπνοδωμάτια και τη νύχτα πρέπει λόγω κρύου σχεδόν να ντυθείς και να πας έξω. Το νερό δε θεωρείται πολύ καθαρό γιατί το τραβάνε από το Νείλο. Εγώ με αυτό πλένω τα δόντια και προς το παρόν όλα καλά. Και με το φαγητό κανένα πρόβλημα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έτρωγα αυτά τα πράγματα σε αυτά τα μέρη και δεν θα είχα θέμα.

Το πρωί ο Σάντι έφερε πάλι το πρωινό σε ένα σαν αίθριο που είχε. Από την προηγούμενη μέρα είχε αγοράσει αραβικό καφέ και κάρδαμο και έκανε η Ντίνα ένα ωραίο καφέ. Εγώ έφαγα αρκετό τυρί από γάλα καμήλας και έφαγα επίσης ψωμί με χαλβά. Στο τέλος κατέβασα και δύο μπανάνες. Τουλάχιστον η απαίσια κουζίνα τους είχε ένα δυνατό ψυγείο και συντηρούσε τα διάφορα φαγώσιμά μας. Είχαμε και κρύο νερό όλη τη μέρα. Έβαζε μερικά μπουκάλια νερό στην κατάψυξη και τα έπαιρνε μαζί του σε ένα πλαστικό ψυγείο, οπότε έμενε κρύο το νερό και στα υπόλοιπα μπουκάλια όλη μέρα.

Δεν κάνει ιδιαίτερη ζέστη τη μέρα. Μια χαρά θερμοκρασία έχει. Νομίζω ότι θερμοκρασιακά ήρθαμε σε τέλεια εποχή. Αργότερα θα κάνει πολύ κρύο και το βράδυ. Τώρα ο καιρός είναι πολύ γλυκός.

Τέτοιες κροκάλες βλέπαμε πολύ συχνά στην έρημο.

Πολύ συχνά οδηγούσαμε σε τέτοιους «δρόμους»:

Ετοιμάσαμε τα πράγματά μας γιατί σήμερα θα φεύγαμε για ακόμα πιο βόρεια. Ξεκινήσαμε πριν τις οκτώ και πολύ σύντομα μπήκαμε σε χωματόδρομους της ερήμου. Ψάχναμε μια παλιά εκκλησία που οι χρυσοθήρες είχαν καταστρέψει πιστεύοντας ότι θα βρουν χρυσαφικά στα θεμέλια της. Λεγόταν Mesaid.

Στην έρημο βλέπαμε ενδιαφέροντα τοπία που είχαν αρκετές εναλλαγές στην όψη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματούσαμε ή κάναμε μικρές παρακάμψεις για να δούμε καλύτερα και να φωτογραφίσουμε.

Είδαμε και την Mesaid, που ήταν μια πολύ μικρή τελείως κατεστραμμένη εκκλησία σε ένα όμορφο ερημικό και βραχώδες μέρος.

Μετά συνεχίσαμε τους χωματόδρομους βλέποντας υπέροχες εικόνες από πολλά χωριά που περάσαμε. Μιλάμε για αυθεντικές εικόνες της ερήμου αλλά και παραποτάμια χωριά. Κάναμε μια μεγάλη στάση στο Wadi Sebu να δούμε βραχογραφίες ηλικίας δέκα χιλιάδων ετών. Είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Σάντι γνωρίζει αρκετά και λειτουργούσε και ως ξεναγός.

Οικογενειακή υπόθεση:

Τάφους των Σούφι βλέπαμε συχνά:

Μας είπε ότι σε μια μεγάλη περιοχή, από την οποία περνούσαμε, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια έγιναν ταραχές γιατί η κυβέρνηση ήθελε να κάνει ένα φράγμα. Είχαν γίνει πολλές διαδηλώσεις και το σχέδιο δεν εκτελέστηκε. Υπήρχε και ένα μνημείο για τους πεσόντες αγωνιστές.

Η επόμενη στάση ήταν δίπλα σε ένα λόφο για να δούμε από υψηλά το Νείλο και τον τρίτο καταρράκτη. Με τη Ντίνα ανεβήκαμε και το θέαμα ήταν καταπληκτικό και ονειρεμένο. Βέβαια μόνο καταρράκτης δεν ήταν εκεί, αφού απλά το νερό έτρεχε λίγο πιο γρήγορα. Βλέπαμε τον ποταμό για αρκετά χιλιόμετρα πριν και μετά τον καταρράκτη.

Ο «καταρράκτης»:

Κατόπιν έπρεπε να περάσουμε από την Ανατολική στη Δυτική όχθη του Νείλου. Θα παίρναμε ένα φερυ μποτ, το οποίο όμως βρισκόταν στην απέναντι όχθη. Για να έρθει στη μεριά μας έπρεπε να μεταφέρει τουλάχιστον δύο αυτοκίνητα, αλλιώς δεν τον συνέφερε να κινηθεί. Όμως από εκεί δεν είχε κίνηση και αργούσε.

Βρήκαμε την ευκαιρία να βγάλουμε φωτογραφίες με όλους που περίμεναν σαν κι εμάς. Ειδικά ένας τύπος ήθελε να βγάζουμε συνέχεια φωτογραφίες. Το ευχαριστούσε κι εμείς δεν του κόβαμε τη διάθεση. Στο τέλος μας τράβαγε προς μια μικρή παράγκα που είχε και πουλούσε κάτι μικρά πραγματάκια, φαγώσιμα και ποτά. Δεν ήταν δυνατόν να θέλουμε να πάρουμε κάτι από αυτά, αλλά προσπαθούσαμε να βρούμε κάτι, να τον βοηθήσουμε. Αυτός μας κοίταζε περίεργα και μας έκανε νοήματα για φωτογραφίες. Ήθελε να βγούμε με την «επιχείρηση του»! Μετά πάλι βρήκε κάτι γυαλιά ηλίου και ήθελε φωτογραφίες μαζί μας και να φοράμε όλοι μαύρα γυαλιά. Φυσικά κάθε φορά ήθελε να του δείχνουμε τις φωτογραφίες για να δει τη φάτσα του. Ήταν πολύ χαρούμενος.

Φωτογραφία με τον καπετάνιο:

 

[travelbreak]

Τέταρτη μέρα απόγευμα: Άφιξη στο Soleb.

Όταν επί τέλους περάσαμε στη δυτική πλευρά ήταν η ώρα 13:00 και ο οδηγός μας έπρεπε να μας ταΐσει. Έτσι μόλις βγήκαμε από το φερυ κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι, για ντόπιους φυσικά, δίπλα στο Νείλο να φάμε. Για καθαριότητα ας μη μιλήσω. Εγώ πάντως έφαγα χωρίς πρόβλημα. Η Ντίνα όχι. Έφαγα λίγα κομμάτια αρνίσιο μάλλον κρέας και ένα πιάτο με κουκιά. Όμως το ωραίο ήταν ότι βγάλαμε το τραπέζι έξω, κάτω από τους φοίνικες να φάμε. Μέχρι τότε δεν υπήρχε κανείς πελάτης έξω, όλοι ήταν μέσα στη σκιά. Μόλις καθίσαμε ήρθαν λίγο πιο εκεί τέσσερις πέντε ντόπιοι και δήθεν άραξαν να χαλαρώσουν. Όχι ασφαλώς. Ήθελαν να βλέπουν πως το κάνουν οι λευκοί. Δε μου φάνηκε παράξενο..

Και για τις λεπτομέρειες του φαγητού:

Κανονικά από εκείνη την πλευρά του Νείλου θα πηγαίναμε καρφί για το μέρος που θα κοιμόμασταν. Όμως ο οδηγός μας για να μας καλοπιάσει αποφάσισε να μας πάει να δούμε ένα τέμπλο του Ακενατόν. Ήταν τρεις κολώνες όρθιες και πολλές κομμάτια στο χώμα. Μια χαρά ήταν.

Μετά συνεχίσαμε αρκετά στο χωματόδρομο και τέλος μπήκαμε στην άσφαλτο για να φτάσουμε στον προορισμό μας, που ήταν το χωριό Σόλεμπ. Πήγαμε στο σπίτι που θα μέναμε και ήταν μια έκπληξη. Ευχάριστη. Ήταν σχετικά καθαρό και τελείως καινούργιο. Διαλέξαμε ένα δωμάτιο και στα γρήγορα ταχτοποιηθήκαμε.

Στα σπίτια που μείναμε η μοναδική πετσέτα που είδαμε ήταν αυτή που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία πάνω στο κλιματιστικό. Μάλλον δεν κατάλαβαν περί τίνοςε πρόκειται και το πέρασαν για σεμεδάκι:

Επειδή ήταν αργά φύγαμε αμέσως για ένα Αρχαιολογικό χώρο στα διακόσια μέτρα από εμάς. Ήταν πανέμορφος και η ώρα πολύ καλή αφού πλησίαζε το ηλιοβασίλεμα. Απολαύσαμε την επίσκεψη και με το παραπάνω. Ο χώρος ήταν μεγάλος με πολλούς κίονες σε καλή κατάσταση και ορισμένους τοίχους.

Προς το τέλος της επίσκεψης εμφανίστηκαν τρία τζιπ με τουρίστες. Ενώ εμείς καθίσαμε στο χώρο πάνω από μια ώρα, εκείνοι δεν έμειναν πάνω από ένα τέταρτο, αφού βράδιαζε. Μάλιστα όλοι αυτοί ήρθαν και έμειναν στο ίδιο σπίτι που μέναμε κι εμείς. Αργότερα πιάσαμε την κουβέντα με δύο από αυτούς και μας είπαν πως είναι από μία διεθνή ταξιδιωτική ομάδα με το όνομα Young pioneer tours και κάνουν ταξίδια σε περίεργους προορισμούς. Μαζεύονται από διάφορα μέρη του κόσμου σε ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Ο καθένας μένει για όσο θέλει και πληρώνει ανάλογα. Νομίζω όμως ότι είναι αρκετά ακριβοί.

Όλα καλά εδώ, λέμε τώρα, αλλά οι τουαλέτες είναι μακριά από τα δωμάτιο που μένουμε και είναι δύσκολο του πλύσιμο των χεριών. Δεν υπάρχει νιπτήρας και μόνο μια βρύση σε μια ντουζιέρα. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή. Εδώ οι τουαλέτες ήταν χωριστά και σε απόσταση από τις ντουζιέρες.

Από την ταράτσα του σπιτιού που μέναμε φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος:

 

[psilos3]

Σερί τις πας τις ιστορίες, από τον ένα μαγικό προορισμό στον άλλον, πολλά μπράβο.
Είναι επίσης κπληκτικές και οι φωτογραφίες σου από το Σουδάν, πολύ αυθεντικά μέρη.

 

[travelbreak]

Σερί τις πας τις ιστορίες, από τον ένα μαγικό προορισμό στον άλλον, πολλά μπράβο.
Είναι επίσης κπληκτικές και οι φωτογραφίες σου από το Σουδάν, πολύ αυθεντικά μέρη.

Και τα πιο ωραία έρχονται στις επόμενες μέρες.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

 

[travelbreak]

Πέμπτη μέρα πρωί: Νησί Sai στο Νείλο.

Στο πρόγραμμα του τοπικού πρακτορείου που έχουμε λέει ότι για έξι βράδια θα μείνουμε σε τρία διαφορετικά σπίτια Νουβίων. Και τα δύο που μείναμε ως τώρα μοιάζουν σχεδιαστικά. Συγκεκριμένα η ιδιοκτησία είναι ένα μεγάλο τετράγωνο, που από τη μία πλευρά έχει μερικές (δύο ή τρεις) εισόδους. Ίσως είναι έτσι για να μπαίνουν από αλλού οι τουρίστες κι από αλλού οι μόνιμοι ένοικοι. Στο σπίτι στο Soleb από τις εισόδους μπαίνουν και τα αυτοκίνητα των επισκεπτών. Στο Τόμπους, όχι. Έμεναν απέξω. Μέσα λοιπόν στο χώρο υπάρχουν χωριστά μερικές αυλές. Η μία είναι αποκλειστικά για τους ιδιοκτήτες και την οικογένειά τους. Υπάρχουν διάσπαρτα δωμάτια για τους επισκέπτες. Είναι τεράστια και μπορεί να έχουν από δύο μέχρι 5 και 6 κρεβάτια. Λόγω έλλειψης ξυλείας, πόρτες, παράθυρα και έπιπλα είναι μεταλλικά. Σε κανένα δε μας έδωσαν κλειδί. Υποτίθεται ότι υπάρχει σιγουριά. Στο Soleb το πρωί φύγαμε για τις επισκέψεις της μέρας, αλλά όταν γυρίσαμε είχαν κλειδώσει και μόλις μας είδαν ότι ήρθαμε μας άνοιξαν.

Οι τουαλέτες, έχω βαρεθεί να το λέω, είναι μακριά από το χώρο κατοικίας. Ειδικά στο Soleb η απόσταση ως την τουαλέτα ήταν τουλάχιστον 70 μέτρα. Κάθε δύο μέρες έκανα μπάνιο με κρύο νερό. Πάντως δεν κρύωνα. Κανονικά κάθε μέρα ήμασταν λερωμένοι από την άμμο και το μπάνιο ήταν απαραίτητο, αλλά δεν ήταν και η πιο εύκολη απόφαση. Στο Tombus οι ιδιοκτήτες ήταν άφαντοι. Τους είδαμε ελάχιστα. Στο Soleb ήταν καλοί. Μάλιστα έκαναν παρέα με τον οδηγό μας γιατί τον ξέρουν χρόνια. Δεν τον άφηναν να μαγειρεύει αφού μας έδιναν από το δικό τους φαγητό. Την πρώτη μέρα ήταν τηγανητές πατάτες, κουκιά και τηγανητές μελιτζάνες με μια άσπρη σάλτσα. Τη δεύτερη μέρα μας έφερε λευκό ρύζι, φρέσκα φασολάκια φουλ στο αλάτι και τηγανητές μελιτζάνες αλλά με σάλτσα ταχίνι και μπάμιες. Στο Tombus είχε τηλεόραση αλλά δεν την είχαν συνδέσει για να παίζει. Στο Soleb δεν είχε τηλεόραση.

Εδώ παίρναμε το πρωινό μας:

Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της ημέρας. Αναχωρήσαμε λίγο πριν τις 08:00, αφού έφαγα εγώ ένα καλό πρωινό με τυρί καμήλας, φέτα όπως τη δική μας και δύο μπανάνες. Φύγαμε νωρίς και ο Shaadi είχε μια ανησυχία γιατί δε βρήκε στο τηλέφωνο τον βαρκάρη που θα μας περνούσε στο νησί Sai του Νείλου. Βρίσκεται μια εικοσαριά χιλιόμετρα από το Soleb προς το Βορρά. Στο δρόμο που πηγαίναμε μέσα στο ερημικό τοπίο είδαμε μερικούς ωραίους αμμόλοφους και σταματήσαμε σε ένα για φωτογραφίες.

Σε όλη τη διαδρομή, αλλά και από χτες, βλέπαμε από τις δύο πλευρές του δρόμου είτε να σκάβουν είτε μικρούς λόφους από άμμο. Σκάβουν για χρυσό. Πρέπει να βρίσκουν πολύ γιατί ασχολείται πολύς κόσμος. Ακόμα και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένουμε. Γι αυτό έχει αρκετό χρήμα και φτιάχνει το Gust House. Υπάρχουν και μεγάλες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και ιδιώτες, που με λίγα χρήματα και χωρίς πολλά μηχανήματα ψάχνουν.

Όταν φτάσαμε για το νησί Sai, βρήκε ένα άλλο βαρκάρη γιατί ο δικός του έλειπε. Μας πέρασε πολύ γρήγορα στο νησί που είναι αρκετά μεγάλο. Έχει μήκος 16 χιλιόμετρα περίπου και 5 με 6 πλάτος. Εκεί τηλεφώνησε σε ένα δικό του που ήρθε με ένα Land Rover, τουλάχιστον εξήντα ετών. Θα μας πήγαινε στα ενδιαφέροντα του νησιού. Είχε διάφορα αλλά κανένα δεν ήταν ιδιαίτερης αξίας για τα γούστα μου.

Προσέξτε το ανάγλυφο στους τοίχους:

Αρχικά πήγαμε σε ένα χώρο με πολύ παλιούς τάφους. Δε μπορούσες να δεις και πολλά αφού όλα ήταν στο επίπεδο του χώματος.

Μετά πήγαμε να δούμε ένα απολιθωμένο δέντρο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί είχε μήκος κάπου είκοσι μέτρα και ήταν πεσμένο στο έδαφος. Ήταν όμως μόνο ένα. Τις επόμενες μέρες είδαμε και περισσότερα.

Η επόμενη στάση ήταν σε ένα τέμπλο από το οποίο είχαν μείνει ελάχιστα. Εκτός από εκείνα που γενικά χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, πολλά είχαν πάρει οι χριστιανοί για να χτίσουν ένα ναό εκεί δίπλα, που βρισκόταν σε κακή κατάσταση. (Έτσι μας έλεγε συνέχεια ο Σάντι: οι χριστιανοί πήραν από παντού τις πέτρες και τα έκαναν εκκλησία. Τους έριχνε το φταίξιμο για πολλές καταστροφές. Ήταν φανατικός μουσουλμάνος, θα τα πούμε παρακάτω.) Τον είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι για να κάνουν ένα φρούριο, το οποίο ήταν και αυτό εκεί δίπλα.

Μέρος του φρουρίου:

Και εδώ οι Σούφι:

Πάντως είναι τραγικό να βλέπεις αρχαίες πέτρες με επιγραφές στο έδαφος παρατημένες. Που να βρει και το Σουδάν λεφτά να κάνει αναστηλώσεις. Προχωρήσαμε στην επόμενη στάση να δούμε ένα ταφικό χώρο, όπου αφού έθαβαν το νεκρό στο έδαφος έφτιαχναν μια μικρή πυραμίδα από πάνω. Τώρα πια έχει μείνει μόνο η βάση της πυραμίδας. Πάντως ήταν πολλές.

Και ένα ζωάκι, που μας είπαν ότι είναι χαμαιλέων. Δε βλέπω να αλλάζει χρώμα στο έδαφος:

Τελευταία στάση ήταν σε ένα χριστιανικό ναό από τον οποίο είχαν μείνει μόνο μερικές κολώνες. Σε αυτό το μικρό νησάκι έχει αυτά τα μνημεία από όλες σχεδόν τις περιόδους ιστορίας της περιοχής.

Μετά από τη δίωρη βόλτα στο νησί πήγαμε ξανά στο Νείλο μέχρι να έρθει ο βαρκάρης μας. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό για να δούμε αυθεντικές εικόνες. Αν και όλη η χώρα είναι αυθεντική. Μου θυμίζει Αιθιοπία στο πιο μίζερο. Οι άνθρωποι εδώ στο Βορρά είναι πιο φιλικοί. Στο νησί ας πούμε μας μίλησε ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος με καλά αγγλικά. Φαινόταν απογοητευμένος που είχαν φύγει οι Έλληνες από το Σουδάν και έμειναν λίγοι. Τα έριχνε στα στρατιωτικά καθεστώτα. Μας κάλεσε για καφέ ή τσάι αλλά δε μπορούσαμε να πάμε.

Καλλιέργειες στο Νείλο:

 

[evaT]

Σε διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον. Μετά το Ουζμπεκιστάν άλλος ένας πολύ ιδιαίτερος και μάλλον δύσκολος προορισμός. Αναρωτιέμαι τι να προγραμματίζεις για τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Αναρωτιέμαι τι να προγραμματίζεις για τη συνέχεια!

Τώρα είναι από τις ελάχιστες φορές που πραγματικά δεν έχουμε κατά νου κάτι. Σε ενδιαφέροντες προορισμούς τα αεροπορικά εισιτήρια είναι πανάκριβα.
Μας βλέπω να πηγαίνουμε με τη Ryan Air όπου βρούμε.

 

[Yorgos]

Εξαιρετικό ταξίδι, εύγε!

 

[travelbreak]

Πέμπτη μέρα απόγευμα: Βόλτα στους αμμόλοφους.

Στην επιστροφή σταματήσαμε για το καθιερωμένο μεσημεριανό φαγητό σε ένα κλασικό εστιατόριο του δρόμου. Φάγαμε ένα πιάτο αρνί, ένα πιάτο κουκιά κι ένα πιάτο φάβα. Κλασικά πράγματα δηλαδή. Μια χαρά ήταν. Τον ρώτησα πόσο πλήρωσε και μου είπε ότι για το αρνί έδωσε τρεις χιλιάδες λίρες (πέντε ευρώ) και για τα άλλα δύο πιάτα από χίλια. Ψωμί και καφέ ή τσάι είναι δωρεάν. Το αρνί είναι το πιο ακριβό από τα κρέατα. Μετά είναι το μοσχάρι. Τα άλλα πιάτα είναι πολύ φτηνά.

Το περιβάλλον σχετικά καλό:

Το ίδιο μαγαζί απ΄ έξω. Εκεί αυτά τα λένε με το γνωστό μας όνομα: καφετέρια.

Η περιοχή που μένουμε είναι σχετικά ακριβή. Πρώτον, γιατί είναι περιοχή με τα ορυχεία, που σημαίνει χρήμα. Δεύτερον, περνά ο καλός δρόμος που πάει στην Αίγυπτο. Έχει αρκετή κίνηση. Στο περισσότερο από το υπόλοιπο Σουδάν το κόστος του φαγητού θα ήταν 20% φθηνότερο. Όπως κατεβαίναμε για το Σόλεμπ μετά το εστιατόριο, είδαμε δεκατέσσερα πούλμαν στη σειρά να πηγαίνουν στην Αίγυπτο. Φεύγουν πολλοί ως μετανάστες από το Σουδάν. Πουλάνε ό,τι έχουν και με τα χρήματα προσπαθούν να ζήσουν στη γείτονα χώρα. Δε θέλουν και δεν έχουν μέλλον σε αυτό το Σουδάν με τους δικτάτορες. Τώρα στην Αίγυπτο είναι τρία εκατομμύρια Σουδανοί, και αυξάνονται.

Τα 14 πούλμαν:

Εγώ από την Κυριακή το βράδυ τρώγω ό,τι φαγητό μου δώσει ο οδηγός και είμαι χωρίς πρόβλημα. Φυσικά προσέχω το φαγητό όσο μπορώ την ώρα που τρώγω, αλλά δε μπορώ να κάνω και πολλά. Να δούμε πόσο θα αντέξω. Μετά το φαγητό πήγαμε σε ένα άλλο χώρο με τάφους και πυραμίδες, στο στυλ που είχαμε δει νωρίτερα στο νησί. Ήταν η νεκρόπολη της Sedeinga.

Και λίγο πιο κάτω ήταν το τέμπλο της βασίλισσας Tiyi. Μόνο μία κολώνα είχε μείνει από το ναό. Και μια ομάδα από πέτρες του ναού ριγμένες σε μία άκρη.

Λίγο πιο μετά ήταν η εκκλησία της Nilwa. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο Νείλο να δούμε και να φωτογραφίσουμε ωραίες εικόνες.

Ένα παλιό σπίτι εκεί κοντά:

Η τελευταία στάση ήταν για να δούμε σε μία σπηλιά, μέσα κι έξω, βραχογραφίες. Εμάς μας άρεσε περισσότερο ένα μικρό βουνό, που στη μία πλευρά, που έβλεπε στο Νείλο, είχε ωραία άμμο, σαν αμμόλοφο. Η Ντίνα ανέβηκε μέχρι τη μέση και κατέβηκε από τη μεριά της άμμου. Εγώ ανέβηκα όλο το βουνό και κατέβηκα από την μεριά της άμμου. Ήταν πολύ όμορφα. Και η θέα από ψηλά αλλά και το κατέβασμα από τη άμμο.

Ο Νείλος από ψηλά προς το Νότο:

Και προς τον Βορρά:

Και ένα νησάκι στη μέση:

Από την κορυφή του αμμόλοφου:

Κατεβαίνω:

Κατέβηκα:

Το σπίτι που μέναμε ήταν κοντά πλέον. Οπότε πήγαμε να μείνουμε για λίγο. Θέλαμε να προλάβουμε λίγη μέρα και φύγαμε για λίγη βόλτα στο χωριό και στο διπλανό γνωστό μας αρχαιολογικό χώρο. Θέλαμε να περάσει λίγο η ώρα γιατί στο δωμάτιο δεν έχει και τίποτα να κάνουμε.

Αυτό είναι ένα άγριο φυτό, που δεν το τρώει κανένα ζώο. Υπήρχε παντού στη χώρα:

Από την αυλή του σπιτιού που μέναμε. Σε αυτά τα κιούπια φυλάνε τους χουρμάδες:

Και η καταπληκτική μας ντουζιέρα:

Να σας δείξω και τον απόπατο:

Με τον Shaadi μιλάμε συνέχεια για διάφορα θέματα. Εκείνος είναι πολύ θρήσκος μουσουλμάνος και θεωρεί πως το Κοράνι δεν έχει κανένα λάθος. Τέλος πάντων.